Lekko zniszczona polana

[Isei]

Wiatr delikatnie wiał, a promienie słoneczne skutecznie nagrzewały czarny jak smoła płaszcz, w którym Isei najprawdopodobniej idealnie wyróżniał się na tle zielonej trawy, czy jasno-brązowych pniaczków, przy których siedział. Czy było to czymś złym? Nie, sam chłopak nie zamierzał zlewać się z otoczeniem. Wiatr, wiejący w jego twarz delikatnie schładzał nagrzane ciało. Nagle jednak chłopak usłyszał czyjeś kroki. Szelest trawy, pękające patyki pod stopami niskiej, chudej osóbki. Chłopak instynktownie otworzył oczy, dłoń kładąc na parasolu, który schowany był w trawie, idealnie zlewając się z nią kolorem. Po otworzeniu ślepi na moment go otumaniło. Ciemność w której się powoli zapadał, zamieniła się w nieprzerwany niczym blask słońca. Dopiero po paru chwilach zobaczył obrys sylwetki nieco dalej.

Skupił wzrok na Sae, nie ruszając się z miejsca. Dłoń, która powędrowała w kierunku parasolki, szybko przemieściła się na prawe udo, a na twarzy chłopaka pojawił się, tak dawno nie widziany uśmiech. Był na kompletnym odludziu, a mimo to udało mu się tutaj kogoś spotkać. Kiedy dziewczyna była coraz bliżej chłopaka, uśmiech nie schodził z jego twarzy, po kilku kolejnych krokach zorientował się jednak, że nie ma ona zamiaru do niego podchodzić, wręcz przeciwnie. Obrała taki kurs, by trzymać się od niego jak najdalej. Zaintrygowała go niewinność, połączona z odwagą, która malowała się na twarzy dziewczyny. Zdawało mu się, że mogło to być swego rodzaju wyzwanie. 'Nie odważysz się mnie zatrzymać!' - oczywiście, Isei nie zamierzał nie przystać na tę propozycje. Energicznie podparł się, zostawiając za sobą Fuuma Shuriken oraz parasolkę, by spojrzeć na dziewczynę z nieco korzystniejszej dla niego perspektywy.

- Piękne miejsce pośrodku niczego, prawda? - zapytał, robiąc krok w przód, uśmiechając się i delikatnie zasłaniając słońce, które chciało wejść mu w oczy. - Jestem Isei. Nie chciałem Cie wystraszyć.

Chłopak zrobił jeszcze parę kroków obserwując ruchy dziewczyny. Jeżeli ta dobyła by broni, ten nie zareagowałby od razu, uniósł by ręce w pokojowym geście, licząc na to, że Sae nie zaatakuje. Jeśli jednak Sae po prostu się zatrzyma, kontynuowałby swój monolog, bowiem nie oczekiwał od niej momentalnej odpowiedzi.

- Od turnieju w Yizin nie miałem okazji dłużej z kimś porozmawiać, jeśli nie masz nic przeciwko, by zatrzymać się na moment i ... - no tak, po co ją zatrzymywał... Jego zdolność zawierania nowych przyjaźni była naprawdę kiepska... - ... i po prostu pogadać, byłoby całkiem miło. Co prawda nie uraczę Cie pyszną strawą, czy innym napitkiem. Nie opowiem Ci żadnej bohaterskiej opowieści, ale przynajmniej nieco szybciej i raźniej zleci mi..., nie... nam - ten piękny poranek. - uśmiechnął się szczerze, spoglądając na dziewczynę, mając nadzieję, że ta nie uciekła. - To jak?

Cóż... Była pierwszą dziewczyną od roku, z którą mógłby porozmawiać z dala od tłumów cesarskiego miasta. Z dala od zgiełku i wszędobylskiego pośpiechu. Jego próba była jednak tak żałosna, że sam nie wierzył, że Sae się zatrzyma. On sam zapewne uciekłby czym prędzej od osoby, która w ten sposób zaczyna rozmowę z nieznajomym.

[Sae]

Spełnił się najgorszy koszmar osoby nieśmiałej - ktoś się do niej odezwał. Nie dając nic po sobie poznać, Sae przystanęła w odległości kilkudziesięciu metrów od chłopaka i przyjrzała się mu lepiej. Nie była w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy ma do czynienia z shinobi dlatego na wszelki wypadek zdecydowała się zachować ostrożność. Nie musiała być jednak niegrzeczna, nawet jeśli zatrzymał ją najwyraźniej tylko dlatego, że nudziło mu się jeszcze bardziej niż jej. Poza tym, gdy się przedstawiał przez chwilę myślała... że ma na imię tak samo jak jej brat. Już sam ten fakt zdołał lekko nią wstrząsnąć.

- Nie chciałam ci przeszkadzać - odpowiedziała pół prawdą po czym rozejrzała się po okolicy. Naprawdę mu się tu podobało? Sae porównywała pustkowia Yusetsu do Shinrin i ten pierwszy nie wypadał w tym zestawieniu najlepiej. - To jedno z ładniejszych miejsc jakie tu widziałam... ale może to kwestia pogody. Gdy pierwszy raz zjawiłam się w Yusetsu panowała odwilż. Przepraszam, jesteś stąd? - Nie wyglądał na miejscowego, ale dziewczyna przestraszyła się na myśl o urażeniu go swoją szczerą opinią na temat prowincji. Ta polana nie była wcale taka ładna. - Mam na imię Sae - dodała.

Gdy Isei zrobił kilka kroków w stronę dziewczyny, jej spojrzenie na ułamek sekundy opadło na jego nogi, nim wróciło znów na twarz. Miała wrażenie, że jej własne stały się bardzo ciężkie i trudno jej się było ruszyć z miejsca. Pomyślała sobie, że jakby tu teraz zginęła to jej bliscy nigdy nie dowiedzieliby się co się z nią stało. Nie chciała umierać tak daleko od domu, ale... nie była przecież zupełnie bezbronna. Dopiero dalsze słowa Iseia oderwały ją od tych nieprzyjemnych myśli.

- Ach! Turniej! - Na samo wspomnienie na twarzy Sae pojawił się dość śmiały jak na jej dotychczasową postawę uśmiech. - Byłeś na nim? Ja też! Oczywiście jako obserwator, ale może kiedyś... - W tym momencie przypomniała sobie, że Isei był tym chłopakiem, który siedział przed jej ojcem na trybunach. Obok tego wielkiego faceta z mieczem. W ostatniej chwili powstrzymała się przed podzieleniem się z chłopakiem tą informacją, co pewnie źle by zabrzmiało zważywszy na okoliczności w jakich się poznają. Poza tym jeśliby ją zapamiętał to zapamiętałby też towarzyszącego jej ojca... a z jakiegoś powodu nie chciała, by Isei pomyślał, że jest dzieckiem wymagającym opieki. Nie była nim. Przynajmniej od czasu turnieju, po którym się rozstali.

- Ale to znaczy, że jesteś shinobi? - Niestety na pierwszy rzut oka można było wykluczyć samuraja. Sae cały czas ubolewała, że nie udało jej się żadnego poznać w Yinzin. Już wyobrażała sobie zawiedzione miny koleżanek z Shinrin, które z pewnością o to zapytają.

[Isei]

Dziewczyna na widok podchodzącego Uchihy nie uciekła gdzie pieprz rośnie, a to było już całkiem niezłym osiągnięciem, rozmowa o dziwo - kleiła się całkiem nieźle. Isei odwrócił się na moment, by po chwili wrócić wzrokiem do Sae. Uśmiech nie schodził z jego twarzy. Nie widział powodu, dla którego dziewczyna miałaby przystać na to, co zaraz miał jej zaproponować, z drugiej strony, nie miał nic do stracenia. W końcu jeśli nie z nią, to sam spędzi tu kolejne kilka godzin. Przy okazji, będzie mógł odpowiedzieć na pytania, które zapewne Senju chciała mu zadać.

- Przeszkadzać w czym? Siedzeniu i korzystaniu z tej pięknej pogody? Daj spokój... - powiedział, po czym usłyszał pytanie na temat pochodzenia. Cóz... - Nie. Jestem z Sogen.

Dlaczego nie skłamał? Głównie dlatego, że szczerość była cechą którą cenił. Najgorsza prawda jest lepsza niż kłamstwo. Bycie realistą nauczyło go, że naginanie faktów nie prowadzi do niczego dobrego. Tak też zrobił tym razem. Informacja, którą uzyskał zaś od Sae świadczyła o tym, że również nie jest stąd. A przybyła tutaj niedawno, bowiem jak sama zaznaczyła później - również była na turnieju w kraju samurajów.

- Miło mi Cie poznać Sae... - wskazał teraz na kilka pozbawionych kory pieńków za jego plecami. - Jeśli nie masz nic przeciwko, może się przysiądziesz? W sumie, lepsze to niż prowadzenie rozmowy na dystansie nastu metrów. - chłopak uśmiechnął się serdecznie w jej kierunku, po czym opuścił dłoń i zacisnął palec na którym znajdował się sygnet, przy pomocy kciuka strzelając dosyć głośno palcem. Denerwował się, nie wiedział z kim rozmawia, a co za tym idzie, nie wiedział czego oczekiwać od drugiej osoby. Jeżeli Sae powędrowałaby za nim, ten najnormalniej w świecie usadziłby się przy jednym z pieńków, biorąc głęboki wdech. - Turniej, turniej... W sumie, sporo minęło od tego wydarzenia, a dla mnie czas jakby się zatrzymał. Również byłem jedynie obserwatorem, jednak wpisany byłem na listę rezerwową, na szczęście jednak nikt się nie wykruszył. Strach pomyśleć co by się ze mną stało, gdybym trafił na któregoś z nich. Byli naprawdę silni! - powiedział podekscytowany, bowiem po raz pierwszy od tak dawna mógł z kimś o tym pogadać. Po tym jak Kenshi opuścił trybunę, resztę walk oglądał w ciszy. - Który z uczestników turnieju najbardziej zapadł Ci w pamięci? - zapytał zaciekawiony, a pytanie o to, czy był Shinobi najnormalniej w świecie olał. Przecież jeżeli dziewczyna jest rozumna, to od razu połapie, że nim jest z poprzedniej wypowiedzi, co nie?

[Sae]

Wyglądało na to, że Sae nie potrzebnie się przejmowała. Wydawało jej się, że gdyby Isei miał zamiar ją zaatakować to już by to zrobił, dlatego trochę się rozluźniła. Musiał być po prostu znudzony samotną podróżą przez Yusetsu, co z resztą sama rozumiała. W końcu starała się zatrzymać w każdej jednej napotkanej wiosce, by nawiązać kontakt z miejscowymi i to bynajmniej nie dlatego, że mogli zaoferować jej cokolwiek poza rozmową. Zainteresowana dowiedzeniem się o chłopaku czegoś więcej, odwróciła się do końca w jego stronę dając sobie tym samym szansę na odnalezienie jego odznaki klanowej, jeśli taką posiadał. Jej własna leżała na dnie kieszeni jej bluzy, Sae nie widziała powodu afiszować się nią poza terytorium Prastarego Lasu.

- Sogen? Mój brat tam zginął - przyznała ignorując nagłe ukłucie w sercu na myśl o Isamu. - Jak tam jest? Miejmy nadzieję, że nie będę miała okazji sama się przekonać... - Dla Senju podróż do tej prowincji wiązałaby się w większości przypadków z kolejną wojną, a jakkolwiek dziewczyna nie przepadała za tymi wstrętnymi Uchiha, nie chciała więcej niepotrzebnego rozlewu krwi. - Nawzajem. Ja pochodzę z Shinrin. - Dodała spoglądając na Iseia nieco wyzywająco, jakby spodziewała się negatywnej reakcji na tą wiadomość. Mimo to, sposób wypowiedzi dziewczyny był bardzo kulturalny i grzeczny, dając świadectwo jej pochodzeniu. Nie potrafiła inaczej, a w dodatku nie oczekiwała, że ma do czynienia z kimś z klanu Uchiha; to byłby prawdziwy pech. - Można powiedzieć, że wracam do domu... niedawno zakończyła się wojna w Prastarym Lesie.

Zachowując dystans około dziesięciu metrów, Sae usiadła na jednym z suchych pni, chętna porozmawiać o turnieju. W końcu było to jedno z bardziej ekscytujących wydarzeń tego roku i chciała poznać opinię innych osób na jego temat. - Hyūga Tamaki-san! - Sae aż przyklasnęła w łapki na wspomnienie kunoichi, która zwyciężyła cały turniej. Szczególnie, że niedługo po jego zakończeniu poznała Yūto, którego matka pochodziła z tego samego klanu. - Poza tym walki Akaruidesu Yoake-kun były bardzo ekscytujące. Niektórzy uczestnicy wydawali się młodsi ode mnie... - A mimo to dzieliła ich taka przepaść, jeśli chodzi o umiejętności. Tego jednak nie powiedziała na głos, w końcu nie chciała, by chłopak uznał ją za jakiegoś słabeusza... nawet jeśli w gruncie rzeczy nim była. Poza tym nawet nie wiedziała kiedy, ale zupełnie rozluźniła się w jego towarzystwie. - Wielka szkoda, że w turnieju wziął udział tylko jeden samuraj... - Jak większość znanych jej dziewcząt, Sae bardzo lubiła samurajów. - Isei-san, wiesz może jak często organizowane są takie turnieje?

[Isei]

Znudzenie? Czy to właśnie to popchnęło go to tego, by zagaić do dziewczyny? A może raczej samotność... strach przed kontynuowaniem swojej wędrówki w kompletnej , poczucie bezsilności? Sam nie wiedział co było powodem, dla którego postanowił zatrzymać dziewczynę. Wiedział, że Sae - nie odpowie na pytania, które go nurtują... Wiedział też, że prawdopodobnie ich znajomość zakończy się za kilka - maksymalnie kilkanaście minut, a zarówno on, jak i ona ruszą w swoją stronę. Nagle jednak w jego serce wdarł się ból. Słowa, ostre niczym katana powoli zatapiająca się w ciele chłopaka. Dziewczyna wyznała bowiem, że Sogen jest miejscem, w którym zabito jej brata. Uśmiech zniknął z twarzy Uchihy.

- Przykro mi... - Zdawało się, że jego głos zadrżał. - Jak tam jest? Pod względem klimatu, wydaje się być przyjemnym regionem. Znajduje się też tam ogromny mur, odgradzający świat Shinobi od niezbadanych terenów, na które mało kto pragnie się zapuszczać. Jest tam też wioska klanu Uchiha - Koutei. Po wielu wojnach, zdają się nie szukać kolejnych konfliktów... - westchnął, po czym spojrzał na swoją dłoń. Lewa ręka złapał za pierścień by ześlizgnąć go z palca. Obrócił go parę razy, wczytując się w słowa wygrawerowane na wewnętrznej stronie. Na moment zamilkł. Zamknął nawet oczy, by powstrzymać napływające do kanalików łzy. - Przepraszam, ale muszę Cie o coś zapytać. Czy Twój brat... zginął podczas wojny z Uchiha? - odpowiedź na to pytanie dałoby mu wiele informacji, ale nie tylko. Wiedziałby też, czy to właśnie jego ojciec był powodem jego śmierci. Dziewczyna nie wyglądała na przedstawicielkę Akimichi, po za tym wracała do prastarego lasu. Odpowiedź na to pytanie byłaby potwierdzeniem jej pochodzenia. Nie zwlekając jednak postanowił kontynuować dalej rozmowę na temat turnieju. Pierścień zaś powędrował na swoje miejsce.

- Tamaki bez wątpienia walczyła w ciekawy sposób. - uśmiechnął się nieznacznie. - Ja jednak byłem pod wrażeniem umiejętności Shenzena oraz przeciwnika Akiego. Walczył przy pomocy papieru i był naprawdę ciężkim rywalem. Zawiodłem sie jednak zdolnościami Yoshimitsu. Wydawał się być o wiele silniejszy, sądząc po jego zachowaniu i tym co mówił. Okazał się być jednak zwykłym słabeuszem, nie wartym cudzej uwagi... - powiedział na koniec z pogardą. Jakby chciał powiedzieć, że nawet on sam, dałby mu radę. - Nie znam żadnego, po za tym, który brał udział w turnieju. Zdają się być honorowi i naprawdę silni, ale dopóki nie będzie mi dane poznać kogoś innego, raczej ciężko będzie mi to ocenić. - powiedział spokojnie, a następnie zastanowił się moment. - Wydaje mi się, że odbywają się co parę lat. Nie jestem pewien, pierwszy raz byłem świadkiem takiej imprezy. Co by nie powiedzieć, bawiłem się całkiem nieźle oglądając te małe igrzyska, a poznanie Kensei'a pozwoliło mi nieco lepiej zrozumieć mocne i słabe strony walczących. Być może sam kiedyś będę mógł pokazać światu na co mnie stać! Kto wie...

[Sae]

Reakcja na wiadomość o śmierci Isamu była tak gwałtowna, że Sae zaczęła żałować, że w ogóle o nim wspomniała. Spodziewała się... cóż, większej buty po mieszkańcu Sogen. Nawet jeśli Isei nie był bezpośrednio związany z klanem Uchiha to nadal w jakiś sposób mu podlegał jako shinobi ze zdominowanej przez nich prowincji. W końcu ich ludzie też ginęli z ręki klanu Senju. Przyjęła do wiadomości opis regionu, ale to kolejne słowa chłopaka sprawiły, że Sae poczuła jak krew odpływa jej z twarzy, a jej źrenice rozszerzyły się nieznacznie. Przez chwilę wahała się nad odpowiedzią nie mogąc oderwać wzroku od oczu Iseia, co samo w sobie było jednoznaczne. Mowa ciała potrafiła przekazać więcej niż słowa.

- Tak... to było sześć lat temu, miałby teraz dwadzieścia dwa. - Zaczęła powoli. Nie miała powodu wstydzić się za niego, w ich klanie uznawany był za bohatera tak jak wszyscy, którzy zginęli w tym konflikcie. Sae zamrugała oczami i z przerażeniem odkryła, że zaszkliły się lekko. Nie. Nie będzie płakać przy tym chłopaku, którego poznała parę minut temu. Nie z powodu Isamu, którego zamordowali jego rodacy. Wzięła głęboki, lekko drżący oddech, nim zakończyła temat: - Ale nie dożył siedemnastu, przeżyłam go parę tygodni temu. Mam nadzieję, że moja rodzina nigdy więcej nie będzie zaangażowana w żadną wojnę... ale jesteśmy shinobi, co my możemy? Wykonujemy tylko czyjeś rozkazy.

Trudno było się spodziewać, że przypadkowo napotkana osoba zafunduje jej tak emocjonującą pogawędkę. Prawda była taka, że Sae nigdy wcześniej nie miała styczności z kimś z tej części świata i... cóż, to było w pewien sposób pechowe, że musiało paść akurat na Iseia z Sogen. Dziewczyna wiedziała jednak, że nie musiał on mieć wiele więcej wspólnego z tą wojna niż ona sama. Nawet Isamu... być może nawet ich ojciec nie mógł zapobiec temu konfliktowi. Czy więc jej się to uda, gdy pewnego dnia stanie się podporą swojego klanu? Tak czy inaczej, powrót do tematu turnieju był w tym przypadku mile widziany, nawet jeśli nieco wymuszony.

- Shenzhen-san zaszedł dość daleko - przyznała Sae, jednak w tym momencie trudno jej było bardziej zaangażować się w tą rozmowę. Zauważyła jedynie, że w turnieju wzięło udział aż trzech członków klanu Uchiha i nikt z Senju... to było rozczarowujące. Z drugiej strony może to i lepiej, że cały świat shinobi nie był świadkiem ich zdolności. - Yoshimitsu-san trafił na zwyciężczynię całego turnieju, może po prostu miał pecha. Jego zdolności wydały mi się jednak najbardziej przerażające... - Słowa Iseia pod jego adresem były tak krytyczne, że Sae automatycznie stanęła w jego obronie. - Rozmawiałeś z nim, Isei-san? Nie pamiętam, by mówił coś szczególnego przed samą walką...

[Isei]

Żal, smutek i złość na to, że był wtedy tak bezsilnym bytem - prawdopodobnie przeważył o tym, co lada moment miało się stać. Gdy usłyszał, że jej brat miałby teraz dokładnie tyle samo wiosen co on sam, zamknął oczy, a dłonie zacisnęły się w pięści. Palce zmieniły kolor najpierw na głęboką purpurę, a następnie dosłownie zbielały. Zacisnął zęby, a następnie odwrócił głowę od wzroku dziewczyny. Był słaby, teraz nadal był słaby i zapewne nie mógłby poradzić sobie z zatrzymaniem kolejnego konfliktu.

- Przepraszam... Ja... Przepraszam. - wydukał z siebie, otwierając oczy, lecz wciąż patrząc w drugą stronę. Jego czarne niczym małe węgliki ślepia, zmieniły kolor na krwistą czerwień, gdyby byli teraz pośrodku mroku, zapewne kolor byłby na tyle intensywny, że tylko on wyróżniałby się spośród czerni, którą chłopak miał na sobie. Wewnątrz znajdowała się pojedyncza czarna łza. Po policzku chłopaka również powoli ślimaczym wręcz tempem ześlizgiwała się jedna z nich. Ta jednak była prawdziwa. Pierwszy raz w swoim życiu poznał osobę, która była pośrednio ofiarą błędów jego ojca. - Byłby w moim wieku... - powiedział cicho, odwracając głowę w stronę Sae, kompletnie nieświadomy tego, że obudził sharingana. Chłopak widząc chakrę dziewczyny zrozumiał co się stało. Jego wewnętrzny potencjał został obudzony, w najgorszym możliwym momencie. Pięści które zacisnął rozluźniły się, opadły bezwładnie na ziemię. Jego wzrok wbity był teraz w ziemię.

- Żałuje, że nie można cofnąć czasu. Zrobiłbym wszystko, by go powstrzymać... - spojrzał na dziewczynę, nie wiedząc czego się po niej spodziewać. Ataku, ucieczki? Jak mógł ją powstrzymać? Jak mógł sprawić, by jeszcze nie odchodziła. W jaki sposób mógłby zagoić ranę w jej sercu... Nie znał ani zamiarów Sae, ani też tego w jaki sposób z tej całej żałosnej sytuacji wyjść obronną ręką. Od zawsze był samotny, a Senju wydawał się być taka... normalna, nie spoglądała na niego przez pryzmat tego, czyim synem był, a mimo to - nieświadomie co prawda, jego ojciec sprawił jej tak dużo bólu. Chciałby to wszystko naprawić, nie wiedział jednak jak.

[Sae]

Sae poczuła nadciągającą falę czegoś nieprzyjemnego na widok reakcji Iseia. Nagle zaczęła żałować, że pozwoliła wdać się w tą rozmowę, gdyż kontynuowanie jej przyprawiało ją o mdłości. Jak dobry dzień, mógł tak szybko ulec zmianie za sprawą jednego, zupełnie obcego jej człowieka? Nie mogąc oderwać wzroku, dziewczyna wpatrywała się w niego z lekko otwartymi ustami czując się jakby została na stałe przytwierdzona do podłoża.

- O czym ty mówisz... to przecież nie twoja wina - zaczęła, czekając na potwierdzenie. Zamiast tego, gdy Isei ponownie na nią spojrzał, jego oczy przybrały czerwoną barwę. Ten widok wybudził ją z letargu, zrobiła odruchowy krok do tyłu zakrywając dłońmi usta. - Och! - Sae wiedziała na temat klanu Uchiha więcej niż by chciała, a czerwone tęczówki były ich znakiem rozpoznawczym. - O nie... - dodała kręcąc głową, jakby mając nadzieję, że to tylko nieporozumienie. Chwilę zajęło jej zapanowanie nad emocjami i spojrzenie na sytuację nieco chłodniejszym okiem. - Jesteś Uchiha. - To nie było jedyne sensowne wytłumaczenie, ale zważywszy na pochodzenie Iseia oraz jego zachowanie, najbardziej prawdopodobne.

- Była wojna - zaczęła ostrożnie, powoli wycofując się z sytuacji. Nie wiedziała, co chłopak zamierzał zrobić, ale nie wyglądało, aby starał się rozpocząć kolejną zabijając członka klanu Senju. Z drugiej strony nie chciała pokładać swojego bezpieczeństwa na nadziei, że Uchiha zachowa się w logiczny sposób. - Miałeś szesnaście lat - gdy tylko te słowa opuściły jej usta, przypomniała sobie, że jej brat miał dokładnie tyle samo. Sae nie znała szczegółów tego konfliktu będąc wówczas dzieckiem, ale jeśli wierzyć Iseiowi... wyglądało na to, że w przeciwieństwie do Isamu on nie brał w nim udziału. Jej brat był wówczas świeżo mianowanym akoraito klanu, gdyby nie to, zostałby w domu razem z nią. - I byłeś doko, nie mogłeś zrobić więcej niż ja. Cofnięcie czasu nic by nie zmieniło. - Nagle naszła ją nieprzyjemna myśl, że być może jej ojciec, albo nawet sam Isamu mogli... czy podjęcie walki było jedynym rozwiązaniem?

Musiała dowiedzieć się więcej, tylko znajomość historii tej wojny mogła ocalić jej klan przed kolejną. Poza tym, czuła że jej spotkanie z Isei musiało dobiec końca, widok jego oczu sprawiał jej przykrość. Przygnębiona tym spotkaniem, Sae zrobiła jeszcze jeden krok, tym razem w kierunku, w którym od początku zmierzała: do domu. Jej naturalną reakcją na nieprzyjemne sytuacje była ucieczka. - Lepiej będzie, jak już sobie pójdę.

[Isei]

Reakcja dziewczyny wydawała się być naturalna. Sam pewnie również próbowałby się zdystansować widząc to wszystko. 'O nie...' - tak jakby chłopak był swego rodzaju klątwą rzuconą na Sae przez samego stwórcę. 'Jesteś Uchiha' - rzucone niemalże tak samo jak 'To Syn Hisato' - przez mieszkańców Sogen. Chłopak spojrzał na Senju modląc się, w duszy by ta nie uciekła, nie zostawiła go znowu całkiem samego w tym niesprawiedliwym świecie. Wysłuchał, jak próbowała usprawiedliwić jego bezsilność i bezczynność w czasie konfliktu. Miała rację. On nic nie mógł na to poradzić, mimo - że teraz łudził się, jakoby było inaczej.

- Nic nie rozumiesz... - burknął sam do siebie, jakby chciał odrzucić wszystkie słowa które właśnie powiedziała Sae. Chłopak zdjął pierścień. - To wszystko jego wina. Gdyby nie on... być może nikt nie musiałby cierpieć... - powiedział sam do siebie, jednak na tyle głośno, że dziewczyna bez problemu mogła usłyszeć te słowa. Widząc, że dziewczyna zamierza go opuścić wstał powoli, a jego nogi jak i ręce drżały. Ze strachu i złości. Chłopak zrobił mały krok w stronę Senju, zatrzymując się w niemal kompletnym bezruchu.

- Ja nie chcę kolejnych wojen, nie chcę kolejnych konfliktów. Nie chcę być taki sam jak mój Ojciec. - powiedział cicho, spoglądając na Sae, mając nadzieję, że zatrzyma ją chociaż na chwilę. - Masz rację, nie da się cofnąć czasu, jednak wciąż możemy decydować o tym, co wydarzy się w przyszłości. Pozwól mi chociaż odrobinę odpokutować za grzechy mego ojca. - powiedział, spoglądając na Sae. Jego oczy wróciły do normalności mniej więcej w połowie jego wypowiedzi. - Nie wiem czy to, co się stało to karma, przeznaczenie, czy po prostu dar od losu. Jesteś pierwszym Senju, którego poznałem, pierwszą osobą od dawna, z którą mógłbym normalnie porozmawiać... - wystawił w jej stronę pierścień, z wygrawerowanymi imionami wewnątrz. - To zdradzi Ci kim jestem, dlaczego tak zareagowałem, zobacz... nie będę Cie dłużej zatrzymywał.

Chłopak zaczekał jeszcze chwilę, mając nadzieję, że Senju zobaczy pierścień. Nie chciał teraz mówić o swoim ojcu, nie chciał nawet wymawiać jego imienia. Bał się, że jedyna osoba, z którą zamienił ostatnio kilka zdań bez żadnego powodu, teraz przez przeszłość i błędy jego ojca ucieknie w popłochu. Modlił się w głębi duszy o to, by ta chociaż na moment zapomniała o ucieczce.

[Sae]

Sae była bardzo poruszona tą sytuacją, ale jak się zwykło śmieszkować w Hayashimurze, "nawet baba w ciąży nie przebije Uchihy w histeryzowaniu". W końcu zrozumiała, o co chodziło. Cierpiała z powodu straty brata i tęskniła za nim, lecz od czasu jego śmierci minęło sześć lat i te rany zdążyły się w pewnym stopniu zaleczyć... dopóki oczywiście widok sharingana na nowo ich nie rozgrzebał. Isei za to... wydawał się cały czas mierzyć ze swoją przeszłością. A może teraźniejszością? Dziewczyna westchnęła cicho wspominając wszystkich, którzy wtedy zginęli. Nie tylko Isamu, ale też wielu innych, dalszych krewnych. Bez sensu, zupełnie bez sensu. Kto na tym zyskiwał, skoro inni tracili tak wiele?

- Nie jesteśmy naszymi rodzicami, na dobre i na złe - odpowiedziała w końcu, gdyż w gruncie rzeczy tak uważała. Nie miała zamiaru być hipokrytką i oceniać Uchihy według innego standardu. Poza tym uznała, że jeśli naprawdę zależy jej na pokoju dla Senju to nie powinna przykładać się do tworzenia konfliktów z członkami innych klanów. Jak ktoś kiedyś powiedział, "nie zawieramy pokoju z przyjaciółmi". Oczywiście miała zamiar trzymać wszystkich z klanu Iseia na odpowiedni dystans, ale musiała zachować się dojrzale, gdy reprezentowała swoje nazwisko. - Ale mam nadzieję, że pozostali członkowie twojego klanu podzielają twój światopogląd, a nie twojego ojca. To samo mogę powiedzieć o mojej rodzinie. Masz rację, jestem Senju. Ale jestem zdania, że nasze spotkanie to czysty przypadek - zakończyła uznając, że ich znajomość nie potrwa zbyt długo.

I jakoś tak wyszło, że rozmowa z Iseiem ponownie zatrzymała ją w pół kroku. Widać nie wszystko między nimi zostało jeszcze wypowiedziane, a to spotkanie okazało się jednym z bardziej znaczących w ciągu ostatnich tygodni... nawet jeśli nie koniecznie przyjemnym. Tak czy inaczej, Sae miała nadzieję, że chłopak nie stanie jej na drodze powrotu do domu. To byłoby znaczące; złe rzeczy działy się, gdy Uchiha zagradzali drogę Senju.

[Akaruidesu Yoake]

"Niezależna mediacja"
Misja rangi C dla Sae i Isei'a
1/45? Dwa rody, zacne i jednako sławne - Tam, gdzie rzecz się rozgrywa, w Yusetsu... No nie. Było wczesne popołudnie, a w tym dość zaniedbanym miejscu w postaci zapadniętej polany spotkały się dwie osoby. Sae i Isei. Pech chciał, że obie osoby pochodziły z wielkich klanów shinobi, które były swoimi odwiecznymi wrogami. Wrogami tak wielkimi, że niektórzy czuli się odpowiedzialni za śmierci po drugiej stronie, inni zaś bezpodstawnie oskarżali każdego z przeciwnej strony o straty po swojej. Wojna się jednak skończyła, panował czas pokoju, a topór niezgody został zakopany. Topór ten jednak przykrywała najwyraźniej tylko delikatna warstwa piasku, by w każdej chwili można było go dobyć i rozpalić płomień nienawiści. Tym razem zawiązała się pewna nić porozumienia i nic nie wskazywało na to, by mieli właśnie stawać ze sobą w szranki, a prędzej poklepać się nawzajem po plecach i pocieszać płaczącego Uchihę.

Luźna pogawędka się urywała i już by się wydawało, że Sae odejdzie, ale się powstrzymała. Chwilę potem mogli usłyszeć odległy dźwięk. Było słychać jakby odległy krzyk, ale gdyby się obejrzeli w stronę jego źródła, zobaczyliby, że dociera do nich przez dolinki między niskimi wzgórzami, które to niosły ten dźwięk. Zza tych wzgórz coś wystawało, ale kilkadziesiąt, albo nawet kilkaset metrów stąd, ale ciężko było ocenić przez lekkie pofalowanie terenu i poruszające się wysokie trawy. Tam w oddali coś wzbiło się też w powietrze rozpoczęło lot. Malutki przecinek na niebie, który się trochę powiększał, a więc zmierzał w ich kierunku. Czyżby jakiś ptak?

[Isei]

Świat byłby lepszy bez konfliktów, ale to właśnie konflikty popychały shinobi, wynalazców czy choćby zwykłych ludzi do ciągłego rozwoju. Chłopak powoli dusił w sobie swoje emocje. Spojrzał raz jeszcze na Sae, a łzy nie napływały już do kątów oczodołu. Na twarzy jednak nie pojawił się uśmiech. Isei jedynie westchnął ciężko. Dziewczyna miała rację, mimo iż słowa, które słyszał zdawały się być zwykłymi banałami.

- Pozwól, że zacznę od początku. Zapomnij o tym, co przed momentem się wydarzyło. Nie powinienem tak reagować... Nie powinienem był pytać, a tym bardziej rozklejać się na samą myśl o tym, jak wiele musiałaś wycierpieć. - przerwał na moment, by w pełni się wyprostować. - Uchiha Isei. Miło mi Cię poznać. - powiedział głośno, wyraźnie. Spojrzał na Senju, wymuszając uśmiech. - Bez względu na to, czy nasze spotkanie to przypadek, czy nie... wolałbym, by jeszcze nie dobiegało końca... - zakończył ciszej, mając nadzieję, że Sae podzielała jego zdanie.

W oddali nagle usłyszał krzyk - dosyć donośny, a jego oczy widziały poruszające się dziwne kształty w oddali, zza wzgórza. Początkowo zignorował to totalnie, po chwili jednak spojrzał w niebo, a na nim widział pędzący w ich kierunku bliżej nieokreślony obiekt. Ptak - bo tym najprawdopodobniej to było, był dużo większy niż zwykłe ptactwo, a do tego zbliżał się w ich kierunku.

- Coś leci w naszą stronę, to chyba ptak. Nie jestem pewien. W każdym razie leci od strony z której dobiegł ten krzyk. Na pewno też go słyszałaś. - jego twarz spoważniała. - Ciekawe co to, krzyk też wydawał się dosyć głośny. Mijałaś kogoś, lub coś po drodze?

Czekał na odpowiedź, odwracając się plecami do dziewczyny. Nie wierzył, że mogłaby go zaatakować. Podszedł do pniaka przy którym siedział, podniósł swój Fuuma shuriken i parasolkę, mając nadzieję, że mimo wszystko to, co się do nich zbliża to po prostu cholerny ptak.

[Sae]

Słysząc, jak chłopak plącze się w zeznaniach, Sae machnęła tylko ręką i uśmiechnęła się. Przynajmniej czuła, że ma trochę większą kontrolę nad sytuacją, gdy Isei tak chętnie ją jej oddał. - Senju Sae - odpowiedziała z lekkim rozbawieniem, nie sądząc, by stało się między nimi coś wymagającego ponownego przedstawienia się. Już wszystko było jasne, trzeba było żyć dalej. Rozgrzebywanie przeszłości w tej sytuacji nie przyniosłoby już niczego pozytywnego. - To zależy, w którą stronę zmierzasz. Ja kieruję się na południowy wschód - odpowiedziała, w końcu właśnie tam znajdowało się Shinrin.

Dziewczyna zmarszczyła brwi, gdy usłyszała w oddali krzyk i obróciła się w owym kierunku. Czy ktoś potrzebował pomocy? To była jej pierwsza myśl. Niewielka smuga na niebie zdawała się lecieć prosto w ich kierunku, czy był to przypadek? Prawdopodobnie. Starała się dojrzeć szczegóły wyglądu tego czegoś, co Isei uznał za ptaka. Była to logiczna teoria, ale w połączeniu z krzykiem Sae musiała poddać ją w wątpliwość.
- Dziś nie - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Było nadal dość wcześnie i chłopak był jedyną osobą jaką napotkała od kiedy opuściła wioskę, w której zatrzymała się na noc. - To może być ptak... albo jakaś technika. Może powinniśmy to zbadać?

Po tych słowach ruszyła w kierunku, z którego dobiegał krzyk, spoglądając co jakiś czas na rosnący kształt na niebie. Miała nadzieję, że sharingan Iseia pomoże jakoś w tych okolicznościach, lecz nie miała najmniejszego pojęcia jak działa. Była gotowa użyć jakiejś defensywnej techniki jeśli zaszłaby potrzeba, lecz póki co tylko obserwowała. Powoli wzbierała w niej ciekawość, a do przodu pchała chęć pomocy komuś, kto mógł jej potrzebować.

[Akaruidesu Yoake]

"Niezależna mediacja"
Misja rangi C dla Sae i Isei'a
4/45? Oczywiście. Dziwny odległy krzyk, który dotarł do nich dzięki zawiłym prawom akustyki powstrzymał ich przed rozejściem się i opuszczeniem zapuszczonej polany. Zaczęli przypatrywać się dziwnemu kształtowi, który się stawał coraz bardziej ludzki. Wydawało się w pewnym momencie, że leci mały człowieczek. Człowieczek ten jakoś się zaczął się miotać w locie, coś wypluwać i wokół niego się coś pojawiało. To coś nabrało sferycznego kształtu. Z niewielkiego człowieka zmienił się w kulę, która miała beżowy kolor. Kilka metrów obok nich kula uderzyła w ziemię i odbiła się na kolejne kilka metrów. Niektórzy mogliby łatwo stwierdzić, że kula była z gumy, materiału o wysokiej sprężystości. Po pierwszej próbie lądowania i sprężystym odbiciu piłka poodbijała się jeszcze kilka razy, by poturlać się koło 20 metrów za nimi.

Wysoka trawa zasłaniała sporą część kuli, która miała jakieś półtora metra. Guma zaczęła się rozchodzić, a postać, którą wcześniej widzieli w powietrzu, nie pokazała się. Trawa jednak była ugięta, więc najpewniej ciągle tam leżał tam człowiek. Słychać też było stęknięcie i westchnięcie. Sae i Isei nie mieli wątpliwości, że ktoś koło nich wylądował, co ciekawe po przeleceniu w powietrzu całkiem niezłego dystansu. Przeżył najpewniej dzięki osłonieniu się tą swoją gumową kulą, ale pozostawało pytanie - jakim cudem przeleciał taki dystans? No i dlaczego w ogóle się wzbił tak w powietrze?

Nazwa

Yōton: Gomudama

Ranga

D

Pieczęci

Ptak

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Prosta technika użytkowników Youtonu, używana głównie w defensywie. W wypadku tej techniki, jak i bliźniaczej Gomunawa, shinobi nie wykorzystuje jednak lawy jako takiej - tym razem zmienia nieco jej strukturę, by natychmiast po jej wydzieleniu ostygła i zmieniła się w gumowaty, bardzo wytrzymały materiał. Dzięki temu użytkownik wytwarza sporą piłkę z gumy, za pomocą której może obronić nawet grupę ludzi przed obrażeniami - a pozwala ona ochronić przed większością Taijutsu, a nawet przed ostrą bronią i obrażeniami po upadku! Niestety, cios bronią z siłą powyżej 40 jest w stanie przebić kulę.

[Isei]

Nowo poznana osoba, postanowiła sprawdzić źródło krzyku, zaś Isei był zdania, że nie zawsze warto wtrącać się w cudze problemy. Nigdy nie przynosi to korzyści, a już na pewno nie było im po drodze by nadstawiać karku dla łagodzenia jakiegoś konfliktu. Na jego szczęście jednak, ani on, ani co ważniejsze Sae, nie zdążyli opuścić polany. Kształt w powietrzu coraz szybciej zaczął się powiększać, a co za tym idzie - to coś zbliżało się do nich coraz szybciej i szybciej. Isei przymrużył delikatnie oczy, te jednak nie zmieniały barwy.

- Uważaj! - krzyknął krótko, gdy miał pewność, że to co znajdowało się w powietrzu nie było ptakiem, ani nawet pociskiem. Miało ludzką sylwetkę, by finalnie zamienić się w pomarańczową kulę. - Wszystko wskazuje na to, że tym razem kłopoty same nas znalazły... - westchnął.

Chłopak nie zastanawiając się przełożył parasolkę do lewej ręki, trzymając mocno za rękojeść, druga dłoń powędrowała do zewnętrznej kieszeni z której wyjął jeden kunai, również mocno zaciskając dłoń na jego rękojeści.

- Jestem przekonany, że w powietrzu widziałem człowieka... Nie do końca wiem czym się osłonił, ale gdyby nie ta powłoka, zapewne moglibyśmy teraz jedynie zbadać jego zwłoki. - rzekł cicho, samemu odwracając się w stronę pozostałości po gumowej kuli. Zrobił pierwszy krok, a następnie powoli zbliżył się do miejsca lądowania. - Hej! Żyjesz? Co to do cholery było? - krzyknął dosyć głośno, w tonie można było wyczuć chęć uzyskania odpowiedzi. - Pokaż się, nie zrobimy Ci krzywdy. Chcemy tylko wiedzieć, czy jesteś cały... - miał nadzieję, że nie zostaną zaatakowani z zaskoczenia, nie mniej jednak starał się zachować dystans i w miarę możliwości objąć wzrokiem jak największy obszar. Szukał jakiegokolwiek szczegółu, jeśli osobnik nie chciałby się pokazać. Zachowywał ostrożność, bowiem nie miał pojęcia z kim tak naprawdę ma do czynienia.

  Ukryty tekst