Ponoć młodość wiele wybaczała. W oczach Yugena młodości znaleźć się nie dało. Przytulał do piersi dorosłość, a młodość... jakoś przeszła, jakoś minęła bokiem. Mimo najlepszych chęci matki i takich trudów, aby dać dziecku wszystko, czego potrzebuje, kolory i małe bzdury były odstawiane na bok i zamieniane na to, czego uważał, że oczekuje od niego
świat - broń. Nie po to, by czynić krzywdę, a po to, by bronić tych, którzy krzywdzeni byli. To było jego przeznaczenie. Półśrodek, którym było ciche chronienie tego, co najbardziej kochasz bez konieczności płacenia za to najwyżej ceny - tak sądził na początku. Wyrównanie - tak mu się wydawało. Dziś już wiedział, że przepieprzył lata, w których powinien był najwięcej się śmiać i najbardziej ufać ludziom, on gdzieś się zaszył w ciszy domu i nawet niewiele uwagi poświęcał matce, kiedy chciała go pociągnąć w inną stronę. Miała jego uwagę tylko wtedy, kiedy potrzebowała pomocy. Tak nie powinno to działać. Ich relacja, jego relacje z osadnikami, wszystkie czyny i gesty... Gdzie szukać winnego? Kogo obarczyć odpowiedzialnością? Matkę, bo nie starała się do końca? Starała - bardzo - i nikt nie był w stanie mu powiedzieć, że było inaczej. Może to dlatego w czarnych studniach jego oczu ciężko było zobaczyć, że Hao jest naprawdę
młody.
-
Mi nie. Proszę się ciepło ubrać. - Uśmiechnął się łagodnie w kierunku nieznajomego. Chyba jeśli nie znasz kogoś imienia, to jest właśnie nieznajomym. Z drugiej strony - poznanie imienia wcale nie stanowiło o tym, że kogoś
znasz. W jego głosie nie było nakazu czy przykazu, ale jeszcze tego by brakowało, żeby do wszystkiego mężczyzna się przeziębił. Wyszedł w kierunku Ikigaia i położył dłoń na jego szyi, przesuwając w jednym kierunku - z włosem. Zwierzę uspokoiło się nieco pod dotykiem, odprężyło. Czy po jego głowie chodziły chmurne myśli? Na pewno. Znał na tyle dobrze tego ninkena, żeby wiedzieć, że w takich miejscach nie czuł się dobrze, a jego ciekawość była tłamszona przez nieufność i ostrożność, która w tym przypadku już mogła zakrawać o wspomnianą paranoję. Hao czekał, aż mężczyzna przyniesie wspomniany taboret i sobie coś do siedzenia, traktując raczej uprzednie pytanie jako pytanie retoryczne. Teraz rozglądał się zaś za ławeczkami, bo takie niemal zawsze gościły przed domami, zwłaszcza na folwarkach. Ludność szukała zajęć, więc nie mając ich wiele spotykała się - i rozmawiała. Nie tylko na wsiach, w miastach również. Z tą różnicą, że w miastach miało się wiele rozrywek. A tutaj..? Zapewne nawet wyhaczył wzrokiem taką ławkę, ale przecież śnieg i ponura pogoda robiły swoje. Siedziska zewnętrzne były raczej niezdatne do użytku w tym momencie.
-
Dziękuję. - Usiadł, a Ikigai tuż obok niego - tak, że Yugen nawet nie ściągnął ręki z jego pleców. Skinął lekko głową, zapewniając, że wszystko jest w porządku i mężczyzna może śmiało mówić, bo zostanie wysłuchany. Nie potrzebował jego imienia. Ważne było, żeby to on wiedział, że ma przed sobą imienną osobę z krwi i kości, nie wyrwanego z innego świata wojownika, który stoi nad ludźmi. Nigdy nie czuł się tak, jakby nad kimkolwiek stał. Tym bardziej nad starszą osobą, która przecież miała więcej życiowego doświadczenia, niż on. A już na pewno całkowicie innego. -
Nie spaliliście ich? - Delikatnie się zdziwił. To raczej była typowa praktyka dla wszystkiego, co wydawało się
skażone. Ogień oczyszczał. I była to wiedza powszechna. Dlatego, chociażby, niektórzy mieli w zwyczaju przypalanie ran... inna sprawa, że to wcale nie był dobry pomysł. Hao tego nie praktykował. Jedynie słyszał - albo widział.
Również podejrzewał, że może być to zdechłe zwierzę w górze rzeki, kiedy tylko jego wzrok przykuło ogłoszenie, ale Uindi rozwiał te wątpliwości. Naturalnie można by się teraz mądrzyć, że nie posyła się w takie niepewne ludzi, teraz jest tego skutek! Ale to byłoby popisywanie się już głupkowatością. W końcu ci ludzie musieli sobie radzić sami. I gdyby to było martwe zwierzę - poradziliby. Czegoś takiego się człowiek po prostu nie spodziewa. Ba! Uindi zajmujący się tą sprawą się tego nie spodziewał, dlatego w ciemno wysłał dwóch Doko, którzy również wiele tu nie wskórali. Działania po omacku. Ale z tego "po omacku" w końcu COŚ zostało wyciągnięte - i to się teraz liczyło. Dawały pole do działania.
-
Nie jestem medykiem. Nie będę więc w stanie pomóc waszemu człowiekowi. Jeden z waszych, ranny, nadal jest w lecznicy i Uindi walczy o jego życie. - Aczkolwiek nie koniecznie uda mu się wywalczyć rękę biedaka. Tego nie zamierzał teraz wspominać. To była całkowicie świadoma manipulacja faktami w postaci pomijania ich. Bo nadzieja na to, że mężczyzna przeżyje, była prawdziwa. -
Udam się w górę rzeki i poszukam waszych ludzi. Jestem jedyną osobą, która została tutaj wysłana z Ookami-den, więc nikomu więcej nie otwierajcie. Mogę zostawić z wami Ikigaia - mojego towarzysza - jeśli poczujecie się dzięki temu bezpieczniej. - Hao wskazał na czarnego wilka, ale ten wcale nie miał teraz miny wskazującej na to, że samemu Ikigaiowi podoba się to rozwiązanie. Nie lubił obcych - wspominałam o tym, czyż nie? Tak i teraz położył nieco uszy, a jego futro lekko się nastroszyło. Yugen mocniej, uspakajająco, przesunął ręką po jego ciele. Ale samo się nasuwało, że
może to wcale nie jest dobry pomysł. Och, był! Tylko mógł nastręczać więcej niepokoju, kiedy wielki basior kręcił się po okolicy. Bardzo nerwowy zresztą basior. Yugen lekko pokręcił głową, bardziej sam do siebie i spojrzał na Ikigaia. Na krótki moment. -
Aura tego miejsca odbija się na moim towarzyszu. To chyba nie byłby dobry pomysł. Ale w takim razie postaram się jak najszybciej znaleźć odpowiedzi na wasze pytania. - Usprawiedliwił Ikigaia. Podniósł się z taboretu. -
Czy w razie konieczności mogę liczyć na nocleg? Wystarczy mi wolny kącik i dach nad głową. Do Ookami-den jest stąd pół dnia drogi dla mnie i Ikigaia, a to jednak kawałek czasu. - Biorąc pod uwagę niemałą prędkość jego bestii zdecydowanie przewyższającą możliwością koni to tak - to był nawet kawałek. Chociaż oczywiście nie gnali na złamanie karku.
Ukryty tekst
