Szlak transportowy

[Ayaka]

Gdy lasy płonęły, deszcz je ratował. Woda ochraniała przed ogniem, gasiła go, mając nad nim niezaprzeczalną przewagę. W starciu użytkownika suitonu z katonem, ten drugi zawsze był na lepszej pozycji. Ale Ayaka nie korzystała z ognia, a z lawy, która nie miała problemu, by przebić się przez technikę przeciwnika. Na jej ustach pojawił się uśmiech, gdy ten przeklnął i odskoczył oparzony. Biedny, wulgarny człowiek niskiej klasy, który jeszcze nie wiedział w jakie bagno się wpakował.

Nie była jednak ślepo zaopatrzona w zwycięstwo, bo martwił ją fakt pojawienia się pary wodnej, która w większej ilości mogła przysporzyć jej sporych problemów. Wszak nie miała żadnych umiejętności wyczuwania drugiej osoby, a ten już jakieś posiadał, jeśli wierzyć jego słowom. Jej przewaga mogła zniknąć, ale niewiele mogła na to poradzić - musiała dalej walczyć.

Zaczęła składać pieczęcie, przechodząc do następnej części jej planu. Tym razem chciała wykorzystać warunki pogodowe i zamiast uwolnienia lawy, przywołać trzy kule wapnia, które same w sobie były bezużyteczne, ale zmieniały się w prawdziwe narzędzie zniszczenia pod wpływem wody. Pierwszą z nich skierowałaby na dół, by unieruchomić jego nogi, a pozostałe dwie na ręcę, które połączone, powinny uniemożliwić składanie pięczęci - chyba, że trafiła na jakiegoś twardziela, który by się wydostał z jej pułapki. Wiedziała, że ten również szykował się do jakieś techniki, ale jeśli była ona takiej siły jak poprzednia, to i w tym przypadku powinna się przez nią przebić.

Jeśli wszystko poszło po jej myśli i nie mógł już wykonać żadnego ruchu, wyciągnęła z torby kunaia z tajemniczą notką. Nie była to zwykła notka wybuchowa, a jakaś specjalna edycja, dostała ją za darmo, nawet nie pamiętała skąd. Wyrzuciłaby ostrze w kierunku wroga, który niewiele mógłby z tym zrobić, bo jej technika, nawet jeśli osłabiona, nadal powinna spełnić swoją funkcję unieruchamiającą. Pytanie brzmiało: czy zdążyła złożyć cztery pieczęcie zanim ten wykonał swój ruch?

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Bursztynowy szlak
Ayaka: Misja rangi C
21/28Lawa Ayaki, która trafiła zamaskowanego ninja z pewnością wyrządziła mu jakieś szkody, ale nie była w stanie pozbawić go możliwości walki. Nadal poruszał się on całkiem sprawnie i był w stanie walczyć. Dlatego też, po krótkim momencie oszołomienia od razu zaczął składać kolejne pieczęcie. Z jego ust po raz kolejny wydobyła się woda, ale tym razem miała ona postać jednego pocisku. Był on jednak na tyle duży i mocno wystrzelony, że zneutralizował pierwsze dwa wapienne pociski Terumi. Wapno rozprysnęło się między walczącymi, tworząc wiele drobnych, twardych fragmentów, które po prostu wpadły w wodę albo na nie do końca zasklepioną lawę. Trzeci pocisk czerwonowłosej przebił się jednakże przez technikę wodną i uderzył we wroga. Z racji tego, że trajektoria pocisku została nieco zmieniona przez zderzenie z pociskiem wodnym i to, że był on przez to nieco mniejszy, uderzył on nie precyzyjnie w ręce napastnika (które ten w momencie trafienia trzymał jeszcze złożone w pieczęć tygrysa na wysokości klatki piersiowej), a w brzuch. Siła uderzenia wapna, które zachwiała najemnikiem, przewróciła go na pośladki; jęknął on w odpowiedzi na ten cios. Wapno w części odpadło, a w niewielkiej części zaczęło związywać cienką warstwą na jego brzuchu, ale raczej nie był to efekt unieruchamiający, na który liczyła dziewczyna.
Walczący znajdowali się teraz jakieś jedenaście metrów od siebie. Oponent zaczął się z wyraźnym trudem i w pośpiechu podnosić, gotowy do kontynuowania walki, choć wyraźnie osłabiony.
- Zaraz pożałujesz, smarkulo! - wycedził przez zęby.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ayaka]

To nie będzie tak szybka walka jakby się spodziewała. Padał deszcz i wytworzyło się wiele wody, której przeciwnik mógł dowolnie korzystać. Pomimo tego, że jej techniki przebijały się przez te, których używał, to same w sobie nie zadawały zbyt wiele obrażeń, sądząc po tym, że ten nadal miał siłę na wykrzykiwanie swoich wulgarnych okrzyków. Chętnie zamknęłaby mu tę niewyparzoną buzię, ale to jeszcze trochę potrwa. Nie, żeby miała z tym problem, bo póki miała dostęp do chakry, to mogła się z nim wymieniać. Byleby tylko się nie okazało, że ten lepiej kontrolował energię od niej, bo wtedy mogłaby mieć duży problem.

Nie widziała, by ten składał pieczęcie, więc mogła być to dla niej okazja, by wykonać jakiś bardziej zaawansowany ruch. Właśnie wtedy wyciągnęła wspomniany kunai z sylwestrową notką i wyrzuciła go w jego stronę, mając nadzieję, że zanim ten zorientuje się, co się dzieje i zdąży wstać z grząskiego gruntu, to będzie już po sprawie. Złożyła pieczęć węża, aktywując notkę, gdy tylko nieznajomy znalazł się w zasięgu jej rażenia.

W międzyczasie kątem oka sprawdziła czy z jej zleceniodawcą wszystko w porządku i czy ukrył się w bezpiecznym miejscu. Była w wirze walki, ale nie mogła zapomnieć, że nie był to przyjacielski sparing, a obrona ludzkiego życia i to od niej zależało, czy kupiec wróci w jednym kawałku. Miło, że przeciwnik miał w sobie tyle honoru, że nie atakował tego człowieka, którego powinienen, ale nie zakładała, by miało być tak cały czas. A był to zwykły cywil, byle strumień wody pewnie nieżle by go poturbował, więc trzeba było być wyjątkowo ostrożnym. Gdyby zobaczyła, że coś leci w ich kierunku, wydmuchałaby z ust kolejną porcję gorącej lawy, tego samego poziomu, co ostatnio, która miałaby ich ochronić i być może ponownie się przebić, turbując wroga, który stanął na ich drodze.

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Bursztynowy szlak
Ayaka: Misja rangi C
23/28Po raz kolejny Terumi zadziałała szybko i bezwzględnie. Tym razem w ruch poszła notka wybuchowa (sylwestrowa), którą dziewczyna dobyła ze swojej torby na prawym boku. Przeciwnik mógł na to zareagować tylko w jeden sposób - podejmując desperacką defensywę. Zawiązał on trzy pieczęci, po czym otoczył go wodny wir, zasłaniając go. Notka eksplodowała tuż przed ścianą wody i... okazała się być znacznie silniejsza, niż wodna bariera. Kiedy bowiem nastąpił kolorowy wybuch i rozległ się niosący się po lesie, głośny huk, wir wodny momentalnie się rozprysnął, a mężczyzna został odrzucony do tyłu co najmniej o kilka metrów. Leżał on na ziemi, z trudem próbując się podnieść. Jego przypalone ubranie tliło się miejscami, a on sam był ranny - poparzone miał całe ramiona, szyję i trochę twarzy. Nadal jednak się nie poddawał, choć jego porażka była już tylko kwestią czasu. Już chyba tylko cud w postaci jakiegoś nierozważnego zachowania jego oponentki mógł go uratować.

Ale ten cud nie nadszedł, bo Ayaka, jak na kunoichi przystało, bezkompromisowo zaatakowała go po raz kolejny swoim Youtonem. Z jej ust wydobyła się śmiertelnie gorąca lawa, która zmierzała ku wrogowi. Ten - co ciekawe - użył jeszcze ostatniej, rozpaczliwej techniki. Leżąc, wystrzelił w jej kierunku kilka wodnych senbonów, które wydobyły się z jego ust. Był on jednak w tak ciężkim stanie, że chybiły one całkowicie, mijając osiemnastolatkę na tyle daleko, że nie musiała się tym w ogóle przejmować. Lawa Terumi była jednak znacznie celniejsza i zanim zdążył w akcie desperacji odskoczyć, oberwał solidnie w swój prawy bok, który uległ bardzo mocnemu oparzeniu od stopy aż po pachę. Możliwości walki wroga zostały zredukowane do całkowitego minimum...

A co do zleceniodawcy, to ten mądrze odbiegł i schował się za którymś z drzew, co czerwonowłosa mogła dostrzec kątem oka.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ayaka]

Uspokoiła się, gdy zauważyła, że z jej zleceniodawcą nic się nie stało. Przeciwnik nie używał żadnych niebezpiecznych technik, które mogłyby zaatakować kupca od tyłu, co znacznie ułatwiało jej sprawę. Dzięki temu mogła w pełni zająć się swoją walką, na którą czekała w końcu tak długo. A ta zapowiadała się po jej myśli, bo bez problemów wycelowała kunaiem w pobliżu przeciwnika, detonując przy tym jej notkę sylwestrową. Był to głośny, kolorowy wybuch, który wyglądał trochę jakby został wywołany przez zabawkę, ale efekt był identyczny jak w przypadku normalnej notki zakupionej w sklepie z wyposażeniem. Pomimo tego, że mężczyzna próbował ratować się defensywną techniką, to nie miał żadnych szans w starciu z potężną eksplozją, która odrzuciła go kilka metrów do tyłu.

Nie czekała aż ten wykona jakiś ruch, a od razu wysłała w jego stronę gorącą lawę. Zamierzała zostawić ją na moment, w którym będzie się broniła, ale nie było na co czekać. Ten próbował się ratować jakimiś igiełkami, ale na niewiele się one zdały, bo jej technika była szybsza i silniejsza, dzięki czemu oparzyła mu kolejną część ciała. Normalnemu człowiekowi zrobiłoby się słabo na widok tak spalonego ciała, może nawet by się ugiął i darował życie przeciwnikowi, ale ten trafił wyjątkowo pechowo, bo na Ayakę, która była spragniona krwi. Nie znała takiego słowa jak litość, bo liczyła się dla niej jedynie wygrana, a na nią było jeszcze za wcześnie.

- To kiedy ta gówniara pożałuje? - zakpiła, wyrzucając z ust kolejną porcję lawy. Podeszła kilka centymetrów do przodu, by mieć pewność, że na pewno go tym trafi, bo trochę się od niej zdążył oddalić. Kozaczyła, ale miała nadzieję, że to wystarczy, by go zdjąć, bo powoli zaczęła już odczuwać ubytki energii.

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Bursztynowy szlak
Ayaka: Misja rangi C
25/28Ostatni etap pojedynku bardziej przypominał egzekucję, niż walkę jak równy z równym. Zamaskowany ninja (choć teraz część bandaży zwisała bezładnie z przypalonymi końcówkami) próbował już tylko uciekać i uchylać się przed atakami. Oczywiście na nic się to nie zdało. Lawa, której użyła Ayaka była zbyt szybka, żeby tamten mógł w porę zareagować. W jego oczach do tej pory dominowała wściekłość, ale teraz, gdy zobaczył co zamierza zrobić jego oponentka, pojawił się w nich strach.

- Cz... czekaj, dogadajmy się! - to były ostatnie jego słowa, gdy wiedział, że nie uniknie kolejnego ataku. Było już jednak dużo za późno i jak się okazało, były to też jego ostatnie słowa w życiu. Technika Terumi trafiła dokładnie w mężczyznę, pokrywając jego korpus i uda zabójczą warstwą gorącej, pół-płynnej cieczy. Zaczął się wić w konwulsjach, dosłownie palony żywcem lawą. Po kilkunastu sekundach stracił przytomność, zapewne z bólu i wyczerpania. Przestał się ruszać i w ciągu kilku minut pewnie wyzionie ducha. Trzeba byłoby chyba natychmiastowej interwencji najznamienitszego medyka, żeby go jeszcze uratować. Co oczywiście się nie stanie. Komuś, kto przyszedłby teraz na to całe zajście mogłoby być nawet szkoda tego człowieka, palonego teraz przez gorącą substancję, leżącego obok drogi w błocie i kałużach. Ale tym, którzy wiedzieli co mówił jeszcze przed chwilą nie powinno, bo gdyby nie sprawność kunoichi, to pewnie to ona byłaby na jego miejscu.

A co do tej ostatniej, to mimo że walka ułożyła się po jej myśli, to odczuła ona trudy pojedynku. Znacznie ubyło jej chakry, przez co miała wrażenie, jak gdyby przed chwilą przebiegła dziesięć kilometrów. Oddech jej znacznie przyspieszył i odczuwała ona przemożną potrzebę odpoczynku, być może nawet posilenia się.

Jeśli się rozglądnęła, to zauważyła, że jej zleceniodawca nie poruszył się ani o centymetr. Nadal kucał za drzewem, wyglądając zza niego. Był prawdopodobnie przerażony, ale instynkty chyba zadziałały prawidłowo, bo nawet na moment nie naraził się na większe niebezpieczeństwo ani nie przeszkodził jego pani ochroniarz w walce.

- Ayaka-san… czy to już koniec? – zapytał, gdy na polu walki rozległa się cisza. Wychylił się zza prowizorycznej ochrony nieco bardziej (ale tylko nieco) i nerwowo spoglądał to na czerwonowłosą to na miejsce, w którym leżał zabójca na zlecenie. W tej chwili mógł już tylko dziękować bogom za chwilę, w której zwrócił się do klanu Terumi z prośbą o pomoc i przydzielona mu została Ayaka. Nie ulegało wątpliwości, że gdyby wybrał się w drogę sam, zostałby zamordowany z zimną krwią.

  Ukryty tekst

[Ayaka]

Rozwaliła ten pojedynek. Po raz pierwszy w życiu walczyła na poważnie z drugim człowiekiem i wyszła z tego zwycięsko. Nie żeby spodziewała się innego wyniku, ale było to całkiem przyjemne i budujące doświadczenie. Gdzieś w tle słyszała nawoływania o litość i próbę dogadania się, ale była ostatnią osobą, która można by posądzać o takie rzeczy. Była bezwzględna i pilnowała, by zlecenie zostało wykonane jak najlepiej. Musiała zatem zadbać o dobrobyt i bezpieczeństwo zleceniodawcy, bo kto wie, co by się stało, gdyby wróg po prostu odszedł w zgodzie? Pewnie zaraz by wrócił z posiłkami i byliby w sporych tarapatach.

Ostatnia technika mocno nadwyrężyła jej siły. Ayaka próbowała ukryć swój mocno przyspieszony oddech, ale nie było to takie proste. Nie kontrolowała chakry najlepiej i było to coś, nad czym musiała w przyszłości porządnie popracować. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj miała ważniejsze rzeczy do zrobienia. Stanęła przy pokonanym przeciwniku, patrząc na niego z góry. Wyglądał obrzydliwie z tymi wszystkimi poparzeniami, bo lawa nie potraktowała go łaskawie. Ogień sam w sobie był niebezpiecznym żywiołem, a gdy dołożyło się do niego doton… to była prawdziwa destrukcja.

Uklęknęła przy ziemi, wyciągając z niej kunaia, który w walce posłużył jej za największe źródło obrażeń. To właśnie do niego doczepiła notkę. Szkoda, że tej nie mogła odzyskać, bo były one dosyć drogie, ale nie było lepszego sposobu na jej wykorzystanie niż pozbycie się zagrożenia. Przy pomocy ostrza spróbowała poderżnąć gardło nieprzytomnemu – nigdy wcześniej tego nie robiła i mogło jej to nie wyjść, ale każda rana mogłaby pomóc mu się szybciej wykrwawić. A nie zamierzała mieć potem problemów, gdyby nagle zza krzaków przybiegł medyk i zajął się potrzebującym. Dla niej walka miała tylko jedno, ostateczne zakończenie.

- Nawet… nie było… blisko – powiedziała to, choć nie spodziewała się, że tak ciężko będzie wydobyć z siebie jakieś bardziej skomplikowane zdania. Zdecydowanie potrzebowała odpoczynku, ale nie zamierzała pokazywać po sobie, że czegoś jej brakuje. To nie było profesjonalne, do tego duma jej na to nie pozwalała. – Nie wiem – odpowiedziała na pytanie mężczyzny, który zdążył już wyjść ze swojej kryjówki – Lepiej chodźmy, zanim ktoś jeszcze się tu przypałęta – zdecydowała, jak gdyby nigdy nic ruszając w dalszą drogę. Uprzednio kopiąc pokonanego, jawnie pokazując swój brak szacunku do niego.

[Uchiha Tsuyoshi]

Bursztynowy szlak
Ayaka: Misja rangi C
27/28Kaiba wyprostował się jak żołnierz podczas musztry i ruszył w drogę jak na rozkaz, gdy usłyszał od dziewczyny, że mogły ich czekać jeszcze jakieś zagrożenia. Minął szerokim łukiem ciało zabitego przez Ayakę płatnego zabójcy nic nie mówiąc. Wyglądało na to, że bał się nawet spoglądać w tamtym kierunku, wciąż jeszcze kierowany obawą o swoje życie. Co jakiś czas zerkał tylko kątem oka na czerwonowłosą ostrożnie. Dopiero po jakimś czasie, gdy w wolniejszym tempie przebyli razem kilka kilometrów i wyszli z grądowego lasu (który stał się teraz miejscem wiecznego spoczynku wynajętego ninja), pozwolił sobie na komentarz:

- Ja... bardzo dziękuję, Ayaka-san. Nie za dużo widziałem, bo starałem się nie wychylać, ale to co widziałem było imponujące. Dziękuję z całego serca za to, bez ciebie już bym nie żył - przyznał, oczywiście ostatnie zdanie nie powinno budzić żadnych wątpliwości. Wyglądało jednak na to, że jest szczerze wdzięczny za to, co zrobiła i nie miał cynicznego podejścia do sprawy, jak na przykład „to nic niezwykłego, przecież za to ci płacę”.

Następny kawałek drogi był najcięższy, gdyż zmęczona kunoichi nie chciała pozwolić sobie na przerwę, w związku z czym poruszali się wolniej, ale dzięki temu oddalali się od bojowiska. Co prawda raczej mało prawdopodobne było wysłanie całego oddziału zabójców na jednego kupca, ale Terumi wolała dmuchać na zimne, co było słuszną postawą. Dobrą wiadomością było to, że się rozpogodziło, a niebo tak jak przed kilkoma dniami rozświetliło się pomarańczowo-czerwonym światłem słońca, którego delikatne promienie przyjemnie ogrzewały skórę i suszyły ubranie i włosy. Jedynie raz na jakiś czas, na kilka chwil ustępowało ono którejś z biało-granatowych chmur, które jednak odchodziły już w dal. Zapowiadała się naprawdę ładna pogoda.

Tego dnia ze względu na konieczność zregenerowania sił zatrzymali się na odpoczynek nocny wcześniej, niż zawsze. Ayaka po posiłku i ogarnięciu się padła na łóżko jak nieżywa, żeby rano obudzić się całkowicie zregenerowaną i w doskonałej kondycji. Oznaczało to, że była w najlepszej gotowości do dalszej drogi.

Dalszej drogi, która przebiegała już znacznie, znacznie łatwiej. Niedaleko bowiem za granicą Yusetsu i Sakai Kaiba spotkał na postoju ludzi, z którymi kiedyś, dawno temu, miał okazję podróżować na jakimś statku na Kantai. Teraz podróżowali oni karawaną z Soso do Ryuzaku no Taki i zgodzili się przyjąć ich pod swoje skrzydła i to bez dodatkowych opłat. Droga przez Sakai, Shinrin i Midori była zatem znacznie przyjemniejsza, ponieważ nie trzeba było kontynuować uciążliwego marszu, a jazda w zakrytym wozie oznaczała, że nie straszne były im już warunki atmosferyczne. W trakcie wojażu dziewczyna mogła dowiedzieć się, że mur upadł i szykowało się jakieś ogromne starcie z dzikimi. Przyszłość północnej części kontynentu rysowała się więc dość niepewnie. Poza tym mogła też dostrzec, że jej zleceniodawca nie kłamał co do posiadanej gotówki - pod koniec musiał sprzedawać po zajazdach niektóre z posiadanych bursztynowych akcesoriów, choć wciąż zostało mu ich na tyle, że z głodu nie umrze.

W końcu dotarli do miejsca przeznaczenia, Osady Ryuzaku no Taki. Przy bramie wysiedli i pożegnali się z towarzyszami z karawany. Był to też moment, w którym można było uznać zadanie Terumi za wykonane.

- No dobrze, Ayaka-san. Dziękuję jeszcze raz i jeśli będziesz czegoś potrzebowała w Ryuzaku no Taki, to pamiętaj moje nazwisko, zawsze pomogę jeśli tylko będę w stanie. Choć nie wiem czy akurat tu będę, bo jak widzisz sporo podróżuję. Zbliżają się trudne czasy, sam nie wiem co to będzie. A tutaj - wręczył mieszek z pieniędzmi - jest zapłata. Oprócz tego chciałbym ci zaoferować którąś z tych dwóch najcenniejszych bransoletek, jakie posiadam. Wolisz tę czy tę? - zapytał.

Po wyborze (albo odrzuceniu oferty, jeśli żadna nie była w jej guście), była już wolna.

Hop tutaj

[Yasuo]

Skierowałem swoje kroki dalej na północ. Początkowy plan zakładał odwiedzenie najbardziej wysuniętej w tym kierunku prowincji - Daishi. Nie wiedziałem co mnie tam czeka, ale czułem, że będzie to kolejna okazja do odbycia interesującej i pożytecznej przygody. Wyruszyłem wczesnym rakiem pewnego pięknego niedzielnego poranka. Ptaszki śpiewały wesoło na niebie, a ja również byłem pełen optymizmu. Ostatecznie ostatnio udało mi się ocalić co najmniej trzech ludzi i doprowadzić do tego, że po świecie chodzi jeden śmieć mniej. Do pełni sukcesu brakowało tylko tego, żeby pozostałe jego ofiary także przeżyły. Nie mogłem jednak zwrócić im życia i zamartwianie się zbytnie w niczym nie pomagało. Co prawda, śmierć była nieodzowną częścią życia, ale jej pełna akceptacja zależała od tego jaka ta śmierć była... i jakie było życie, które właśnie się kończyło. To jednak filozoficzne rozważania, które należało zostawić filozofom, a nie wojownikom.
Filozof powiedziałby, że nieraz słowo i myśl jest potężniejsza od miecza. I mógłbym się nawet z nim zgodzić. Przecież wojny wygrywało się strategią - myśleniem i dyplomacją - mową. Nie wszyscy to potrafili, bo była to sztuka naprawdę wielka. Podobno wyjątkowo potężny filozof potrafił zapobiegać wojnom, wydając dosłownie jedną książkę, którą zwaśnione narody będą czytać. A przynajmniej tak słyszałem. Nie uważałem się za takiego filozofa, chociaż pogrążenie się we własnych myślach podczas marszu było nawet przyjemne. Człowiek zapominał o tym, że bolą go nogi i że jest głodny i po prostu parł naprzód.
Samo myślenie nie gwarantowało sukcesu dodarcia do celu podróży. Ciało było czymś niesamowicie skomplikowanym, ale również i zaskakująco głupim. Jak nie ma paliwa, to staje i umiera. Dlatego oczywiście musiałem jeść. Znałem się na polowaniu. MIałem trochę oszczędności. Mogłem więc albo zapolować albo zakupić żywność w przydrożnej karczmie. Czasem decydowałem się na jedną opcję, czasem na drugą. Do manierki nabierałem wodę z każdego strumyka lub rzeki jaką udało mi się spotkać. Spałem natomiast pod gołym niebem... to znaczy w namiocie, który od jakiegoś czasu zawsze nosiłem ze sobą.
Przejście przez około półtora prowincji do najłatwiejszych nie należało, ale miałem doświadczenie w dwóch rzeczach. W robieniu rzeczy nie najłatwiejszych i w podróżowaniu i to doświadczenie zaowocowało tym, że po jakimś czasie dotarłem do celu. Daishi było urokliwą krainą pełną jezior. A przynajmniej takie odniosłem wrażenie, bowiem co chwilę jakieś mijałem. Było tutaj... dość zimno. Dla mieszkańca Yinzin z pewnością była to bardziej przyjazna kraina niż chociażby pustynne tereny, które ciągły się gdzieś po drugiej stronie świata... A może w pobliżu, ale z pewnością nie były widoczne. Po jakimś czasie wkroczyłem do osady.

Dokąd: Daishi
Przez: Yusetsu -> Soso -> Daishi
Środek transportu: Nogi

z/t:

[Ryōken]

Jak było widać i słychać, kobieta trwała w trybie olewczym. - Niezbyt długa? Niezbyt, to precyzyjna jest Twoja odpowiedź. - Pomyślał sobie shinobi. Zawsze starał się zachować szacunek wobec innych, a szczególnie słabszych cywili czy początkujących ninja. Ale najwyraźniej ona nie miała takiego podejścia. Na tyle często spotykał się z takim podejściem, że nieco znieczulił się do takich zachowań. Nie reagował na nie. W głębi duszy jednak nigdy nie zaakceptuje takiej megalomanii. 

Dopiero po chwili zleceniodawczyni zreflektowała się, po czym rzuciła bardziej przydatną odpowiedź. 
- Rozumiem. Dam radę. - Odparł krótko. 

Powoli zmierzali w kierunku bramy, kiedy młody Inuzuka rozmyślał nad uwagą ciemnowłosej, dotycząca jego kondycji. - Potrzebował przerw? Ponad pół roku temu przebiegłem ciągiem 50 kilometrów. - Przypomniał sobie. - I to jeszcze w upale. Dystans, który zamierzali pokonać to będzie dla niego pikuś. - Niech lepiej pilnuje swojej kondycji. - Skwitował rozmyślania.

W końcu dotarli do wyjścia. Teraz czekało ich tylko przejście przez bramę, by droga do celu stała otworem. Kobieta bez ceregieli pokazała strażnikowi przepustkę i poinformowała o towarzyszącej jej dwójce Inuzuka. Żaden shinobi nie robił problemu, a Ryōken z Ogarem w milczeniu poddali się odpowiednim procedurom.

Chłopiec usatysfakcjonowany łagodnym przebiegiem zdarzeń oraz kulturą strażnika podziękował skinięciem głowy w stronę funkcjonariusza, po czym znowu ruszyli dalej.

Idąc dalej, kobieta podjęła się odpowiedzi na resztę pytań młodzieńca. Ryōken uwagę na temat braku doświadczenia zbył i tak już zachwalanym milczeniem. Zresztą również i Ogar na wpół słuchał ciemnowłosej, na wpół rejestrował otoczenie, w poszukiwaniu zagrożeń. Obaj podchodzili do zadania bardzo poważnie. W końcu misja rangi C to nie w kij dmuchał zadanie.

Usłyszawszy o ukształtowaniu terenu, zanotował sobie w głowie ten fakt. Może to i mało istotna informacja, ale zawsze było to o jedną niespodziankę mniej. 

Dalej kobieta wyjawiła prawdę na temat tajemniczego protokołu. Chłopak miał pewne przemyślenia na temat powodu ich podróży. - Sekcja zwłok... Ciekawe! Ojciec czasem ją robił, jak znajdował zmasakrowane zwierzę w lesie. - Pomyślał z ekscytacją. Rzadko miało się okazję zobaczyć coś tak ciekawego jak medyczny ninja w akcji. Przynajmniej teraz wiedział z kim ma do czynienia.

Co innego tyczyło się wspomnianej choroby. Zjawisko to mogło być dość niebezpieczne. Zmartwiło to chłopaka, tym bardziej w połączeniu z domniemanymi zbójami. W lesie nic nigdy nie wiadomo, a w przypadkach chorób można pomyśleć o ekoterrorystach. 

Ryōken nie chciał narażać na szwank leśnego ekosystemu. Ale może w tym momencie przesadzał? Niby przezorny ubezpieczony, ale ostatecznie kobieta stwierdziła, że nic im nie grozi. Postanowił więc dopytać o chorobę. Tak choćby dla zabicia czasu. Nie, żeby wcześniej wspomniana cisza mu przeszkadzała. 

- O jak bardzo zaraźliwej chorobie mówimy? Coś już wiadomo? - Dodał, bo w końcu dopiero idą tam badać chorych. Pewnie zbyt wielu rzeczy jeszcze nie wiedzą.

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 6:
Ryoken: 5
Minoru: 6

---

Dynamika między Ryokenem, a jego tymczasową zleceniodawczynią rysowała się w dość zimnych barwach. Kobieta była bardzo wyrachowana, w swych słowach wręcz spartańska, przez co mogła wydawać się nieprzyjemna. Ryoken jednak jak na profesjonalistę przystało, nie pozwalał sobie na żadne grymasy czy uwagi. I chyba podobało się to kobiecie, która szła krokiem tak żwawym, że chyba mogłaby przejść cały kontynent w tydzień. Przemierzali oni niziny Yusetsu, od czasu do czasu tylko przechodząc przez lasy i umilając sobie czas rozmową. Choć ciężko było to nazwać rozmową między dwoma przyjaciółmi. Była to raczej sucha wymiana informacji między obojgiem.
- masz doświadczenie medyczne? - Rzuciła niby z zaskoczeniem, choć nie dało się nie wyczuć jej powątpiewającego tonu głosu, gdy odpowiadała na pytanie Ryokena o rodzaj epidemii.
- Rzadko kiedy spotykam shinobi, który walczy w polu i ma wiedzę medyczną przy tym. Bo po co miałbyś pytać o szczegóły epidemii, skoro i tak nic byś nie zrozumiał?! - Ciągnęła swój monolog, nie zwalniając nawet na krok. Potem zamilkła na dłuższą chwilę, przerywaną jedynie odgłosami butów stawianych na ziemi. Jasno dała do zrozumienia Ryokenowi, że nie powinno go to za bardzo obchodzić.
- Postaram się wyjaśnić najprościej jak potrafię. Dotąd zachorowało kilkanaście osób. Mamy jedną śmiertelna. Będę pierwszym lekarzem z prawdziwego zdarzenia, który będzie zajmował się tą sprawą. Dotąd ludzi leczyli szamani i znachorzy. Chorzy cechują się kasłaniem, dusznościami, które przeradzają się w bezdech. Ogólne osłabienie organizmu, które w krytycznym stadium nie pozwala choremu na nic więcej jak powolny marsz. - Przerwała, w końcu ciszę, wzdychając ciężko i dzieląc się tym co wiedziała, przynajmniej tą częścią którą mógł zrozumieć ktoś, kto nie był medykiem.
Ich wędrówka, trwała już dobre pół dnia. Słońce już dawno przekroczyło zenit i było w połowie drogi do zachodu, gdy droga którą szli zrównała się z pobliską rzeczką. Była ona dość płytka, być może sięgałaby ona naszemu bohaterowi do kolan. Szeroka była jednak na kilkanaście metrów. Wyraźnie została poszerzona, by dostarczyć więcej wody do okolicznych pól. Kroki kobiety nagle spowolniły, a następnie skierowały się w kierunku rzeczki. Pies naszego bohatera natychmiast poinformował go, że kobieta ruszyła do rzeki. Tam klęknęła przy niej, wyciągnęła ręce by naczerpnąć wody w dłonie i obmyć twarz, a także wziąć łyk. Następnie wyciągnęła ze swej torby bukłak, który napełniła wodą z potoku.
- Zarządzam pięciominutowy odpoczynek. Muszę na stronę. - Ogłosiła kobieta. Następnym co mógł usłyszeć Ryoken, to jej kroki, oddalające się od niego. Co również potwierdził jego towarzysz. Kobieta udała się w niedaleką gęstwinę, gdzie też oddawała się swym ludzkim potrzebom.

[Ryōken]

Marsz trwał w najlepsze. Trójka shinobi brnęła przez las krok po kroku w głuchej ciszy. Cały suspens jednak zniknął, kiedy tylko chłopak zadał pracodawczyni pytanie dotyczące szczegółów zlecenia, a dokładnie specyfikacji choroby. Chłopak nie wiele wiedział o tego typu zagrożeniach, a kobieta wydawała się niezłym źródłem informacji. 

Jak to jednak bywa u osób o niskiej kulturze obycia, postanowiła z początku odpowiedzieć pytaniem na pytanie. Następnie wzięła się za  wymądrzanie co do jego braków w wiedzy. Niezbyt zaskoczony jej uszczypliwością, Ryōken bez zwłoki odpowiedział.
- Znam tylko podstawy medycyny, z akademii. - Wyrecytował posłusznie. - Mimo to, wolałbym wiedzieć, czy jak dam komuś w zęby, to czy nie zarażę się jakimś paskudztwem. - Dodał, precyzując jakiego typu niebezpieczeństw nie chciałby doświadczyć.

Po swojej wypowiedzi chwilę szli w milczeniu, po czym kobieta znowu zaczęła mówić. I tym razem chłopak uważnie wsłuchał się w wyjaśnienia kunoichi. Kiedy skończyła, usatysfakcjonowany podziękował. 
- Dziękuje za podanie najistotniejszych informacji. Tyle danych w pełni mi wystarcza.

Dalsza wędrówka znowu odbyła się w ciszy, bez zbędnych ekscesów. W końcu ich droga zbiegła się z małą rzeczką. Ryōken od jakiegoś czasu słyszał intensywny szum wody oraz wyczuwał nosem błoto i ziele wodne. Wtem czarnowłosa wyraźnie zwolniła tempa, po czym skierowała się w stronę wody, o czym chłopaka poinformował Ogar.

Ryōken uważnie badał otoczenie, ponieważ płynąca woda mogła nieco otępiać zmysły takie jak słuch czy zapach, którymi posługiwał się na co dzień. Baczył na zagrożenia, szczególnie kiedy kobieta zbliżała się do rzeczki. Na szczęście potrafił skupić się na tym co istotne, tak aby nie zaprzątać sobie receptorów zbędnymi wrażeniami.

Kiedy kobieta poszła w krzaki Ryōken zwrócił się ku Ogarowi.
- Pilnuj jej. Tylko nie podchodź za blisko, żeby jej nie krępować. - Wydał polecenie.
- Hau, hau. (Dobrze, rozumiem.) - Odparł czworonóg, po czym powoli, dyskretnie ruszył w zarośla. Dzięki swoim wysokorozwiniętym, zwierzęcym zmysłom mógł czuwać nad kobietą z bezpiecznej odległości, tak aby móc odpowiednio szybko zareagować na wszelkie nieprawidłowości.

W tym momencie shinobi dalej przeczesywał las czułym węchem, a także sam postanowił napić się ze źródła. Węsząc i nasłuchując, krok za krokiem zbliżył się do potoku, po czym lekko przykucnął. Następnie wyciągnął obie ręce i zanurzył w wodzie tak, aby nie wyłowić nieczystości. Nagle zatrzymał dłonie tuż przy twarzy, po czym pomyślał sobie. - Skoro w pobliżu panuje nieznana choroba, to picie wody z pobliskiej rzeki może nie być najlepszym pomysłem. - Wpadł w zadumę, stojąc nad wodą. Szybko jednak zmienił zdanie, zdając się na wiedzę medyczki. W końcu kunoichi powinna umieć rozpoznać zagrożenie tego typu. A nawet jeśli nie miała pełnych danych o chorobie, to powinna dodać dwa do dwóch w kwestii nie picia brudnej wody.

Chłopak powoli pił wodę ze świadomością, że nawet jeśli coś im się stanie, to Ogar nie gasił pragnienia w nieznanym źródle. Może będzie przez to trochę spragniony, ale na razie niech, chociaż on nie ryzykuje. W razie czego będzie mógł sprowadzić pomoc, gdyby coś im się stało.

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 7:
Ryoken: 6
Minoru: 7

---

Ryoken, całkowicie przejęty swoim zadaniem, nie pozwolił kobiecie zostać samej nawet w czasie tak prywatnym, jak udanie się za potrzebą. Wysłał za nią swego kompana, zostając w obcym mu terenie całkowicie sam. Nie zamierzał jednak czekać. Sam miał swoją potrzebę, za którą również postanowił się udać. I co prawda może i był ślepy, lecz jego zmysł węchu jak i słuchu nadrabiały mu, tą jedną niedogodność. Ryoken czuł mnóstwo zapachów i to bardzo odmiennych od tego co mógł wyczuć w mieście. Czuł, na przykład, że kilkadziesiąt metrów od niego przesiaduje jakieś zwierzę, najprawdopodobniej był to zając, który przycupnął by ukryć się przed wielkoludem. Lecz Ryokenowi nie zające były w głowie. Udał się on bowiem do rzeczki, która towarzyszyła od jakiegoś czasu ich wędrówce. Z bliska, dźwięk przepływającej wartkim strumieniem, wody był jeszcze głośniejszy, przykrywając wszystkie inne dźwięki. Woda była chłodna, przyjemna i sądząc po uczuciu na dłoniach, nurt skierowany był w kierunku do którego szli. Ryoken zawahał się na chwilę, zastanawiając się, czy rzeka nie może być powodem lokalnej epidemii, lecz ostatecznie postanowił zaryzykować i napił się jej. Smakowała, jak woda. Nie było w niej nic niepokojącego, ani to w smaku, ani też w zapachu. Czyli wskazywałoby to na to, że była bezpieczna?!
-Skończyłam. Ruszamy gdy tylko skończysz swoje. - Za plecami naszego bohatera rozbrzmiał głos kobiety, która udała się za stroną. Nie było to jednak zaskoczeniem dla Ryokena, gdyż wyczuł ją dużo wcześniej, gdy zbliżała się w jego kierunku, wraz z Ogarem.
- Pytałeś, czy możesz się zarazić, jeżeli uderzysz kogoś w mordę. Odpowiadam, nie wiem. Jak dotrzemy to zapewne uda mi się ustalić, w jaki sposób rozprzestrzenia się to cholerstwo. - Odpowiedziała, na zadane wcześniej pytanie, gdy tylko wyruszyli w dalszą drogę.
Od tego momentu, aż do dotarcia do celu minęło kolejnych kilka godzin, podczas których rzeczka towarzyszyła im nieprzerwanie. Po drodze przebrnęli przez nieduży las, potem przez kilka łąk, aż dotarli do rozległych pól zbożowych, na których aktualnie nic nie rosło, z racji sezonu jaki właśnie trwał. Słonce w połowie schowało się za horyzontem, gdy zatrzymali się tuż przed swym celem. W odległości kilkuset metrów, tliły się pochodnie umieszczone na słupach, oświetlając okolicę i wyznaczając granicę miejscowości.
- Dobrze, wchodzimy w rejon nieznanej epidemii. Musimy zachować teraz szczególne środki ostrożności. Masz załóż to na twarz. Być może jest to mało profesjonalne, ale nasączyłam ją ziołowymi olejkami, powinno pomóc, jeżeli to coś przenosi się w powietrzu. A jeśli nie, to przynajmniej stłumi zapach zwłok. - Kobieta wcisnęła Ryokenowi kawałek materiału, od którego biła ziołowa, dość intensywna woń. Jeżeli Ryoken założył ją na twarz, to jego wzmocnione zmysły zdawały się wyczuwać teraz jedynie zapach ziół, mocno ograniczając zasięg jego zmysłu węchu.
- Być może będę potrzebowała twojej pomocy, jako że prawdopodobnie jesteś silniejszy ode mnie. Dlatego też, jeżeli umażesz się krwią lub… czymś innym. Natychmiast umyj zabrudzony skrawek ciała wodą i nanieś na niego ten balsam. - Tym razem w dłoniach Ryokena wylądowało pudełeczko pełne białawej maści, o mało przyjemnym, choć mniej intensywnym zapachu aniżeli szmatka nasączona wonnymi olejkami.
Nie czekała na to czy pójdzie za jej radą, czy też nie. Był dorosłym człowiekiem, podejmował decyzje za siebie. Dlatego też kobieta ruszyła przed siebie i niezatrzymywana przeszła przez umowną granicę wioski. Pomimo pory, panował tu zerowy ruch. Można by odnieść wrażenie, że wioska jest wymarła i opustoszała, gdyby nie to, że gdy tylko mijali niektóre z budynków, w tych zamykały się okiennice.
- Miłe powitanie. - Powiedziała pod nosem, lecz wystarczająco głośno by nasz bohater mógł również usłyszeć jej słowa. Na całe szczęście myliła się, gdyż z naprzeciwka już pośpiesznie zbliżali się do nich jacyś ludzie.
- Witajcie. Czekaliśmy na was od wczoraj. - Było ich czterech. Kobieta i trzech mężczyzn. Tym który mówił, była jednak kobieta, która stała również na czele tego niewielkiego orszaku. Głos miała przyjemny, lecz z tego co mógł się dowiedzieć od swego Ogara, nie była zbyt piękna, ani też zadbana. Choć podobno pachniała jak wiatr w upalne lato, cokolwiek miało to oznaczać.
- Tak. Niestety wasz kurier potrzebował prawie cały dzień by dotrzeć, a ja sama musiałam przygotować się do tej podróży. Prowadźcie mnie od denata i mówcie jak sprawy się mają. - Pracodawczyni Ryokena szybko ucięła zbędne tematy i przeszła do rzeczy.
- Niestety ciało denata zaczęło się już rozkładać i zakopaliśmy go w ziemi. Lecz od tego czasu zmarły jeszcze dwie osoby. A kolejne siedem jest chorych, trzy prawdopodobnie nie dożyją ranka. - Kobiecy głos zwiesił się wyraźnie. Brakowało mu pewności siebie, łamał się. Wyglądało na to, że kobieta może zaraz się rozpłakać.
- Weźcie się w garść kobieto! Prowadźcie mnie do ciał. Postaram się uratować pozostałych. A ty chłopcze, choć z nami. Mam nadzieję, że masz mocny żołądek. - Kobieta ponownie weszła w ten swój bezemocjonalny stan. Widać było, że dla niej liczyło się tylko zadanie i nie poddawała się czemuś tak prostemu jak emocje. Zwróciła się również do Ryokena, najprościej w świecie polecając mu, by udał się do celu wraz z nią.

[Ryōken]

Ryōken nie był zaskoczony powrotem kobiety. Prawdę powiedziawszy, znał jej położenie przez cały czas nieobecności, jednak masa wszędobylskich zapachów co rusz mąciła jego percepcję. Kiedy nadciągała, chłopak już z daleka czuł jej zapach. Tym bardziej że była nieuważna przy spełnianiu potrzeby, w związku z czym mała, ale wyczuwalna w zapachu kropla spadła jej na lewego buta. Młody Inuzuka był dumny ze swoich zdolności tropicielskich, chociaż pewnie jednym z celów jego treningów zapachowych nie było wyczuwanie kropli moczu.

Kiedy tylko zebrali się, wszyscy ruszyli ponownie w drogę. Ogar jeszcze tylko wspomniał mu, że w trakcie postoju nie działo się nic niezwykłego. 

W drodze kobieta odpowiedziała na wcześniej zadane pytanie. Informacja nie wniosła zbyt wiele do życia chłopaka, jednak przytaknął w stronę rozmówczyni, sygnalizując, że zrozumiał jej wypowiedź.

Idąc przez pola, lasy i łąki młodzieniec wyczuwał życie tętniące w zaroślach. Zapachy świata zarówno flory jak i fauny robiły na nim wrazenie. Ostatecznie po kilku godzinach dotarli do, jak się wydawało, opuszczonej wioski. Ogar po krótce opisał mu to, czego byli świadkami.

Zanim jednak weszli na teren zamieszkany, kobieta podała mu chustkę nasączoną ziołami. Może to i był bardzo problematyczny prezent, ale w związku ze swoim czułym powonieniem, chłopak na razie wolał nie ryzykować rzygania od zapachu trupów lub co gorsza, zarażenia się nieznaną chorobą. Ryōken wiedział, że psy wręcz kochają intensywne, dziwne zapachy. Zlecił więc Ogarowi szczególną czujność, na czas kiedy sam będzie mniej zdolny do analizy otoczenia. Zapach trupów nie powinien przeszkadzać zwierzęciu.

Ryōken bez zwłoki założył chustkę na twarz i przez chwilę zachwycał się ziołowymi zapachami, aż w końcu po kilku głębszych zaciągnięciach, jego nos przyzwyczaił się do niecodziennie intensywnego zapachu. Teraz zaczął wyczuwać otoczenie w bardzo przytłumionym postrzeganiu i ograniczonymi wrażeniami. Głównie zdał się na swój dobry słuch i komunikaty wiernego psa.

Następnie przyjął od kobiety kolejny podarek-maść. Otrzymawszy pudełeczko szczerze, acz oszczędnie podziękował za prezenty. Prawdopodobnie bez tego nie mógłby wykonywać swojej roboty. Już wiedział, że kunoichi zadbała o wszystko. Przezorna, na pewno nie piłaby wody z niepewnego źródła. Niedawna obawa związana z piciem z nieznanego, leśnego strumyka odeszła w niepamięć. Chłopak widział, że ma do czynienia z profesjonalistką.

Po całej tej wymianie dóbr i uprzejmości bez słowa ruszył za pracodawczynią. Postępując z nogi na nogę, podziwiał niemal martwą wioskę. Opustoszałe klimaty były dla niego zarówno niepokojące jak i równocześnie tak odprężające. Dużo tu było względnego spokoju. Mimo to podświadomie wszędzie wyczuwał nieme cierpienie i śmierć. W sumie może nie aż tak nieme, skoro do jego uszu docierały ledwo słyszalne krzyki i płacze z poszczególnych domostw, a do nozdrzy bardzo subtelny zapach rozkładu.

Chłopak nie był zaskoczony reakcją wieśniaków na ich przybycie. Dla ofiar zarazy odsiecz zawsze przybywa za późno. Ogar opisał ich krótko chłopakowi. Ryōken jako przywódczynię zbieraniny rozpoznał kobietę. Mimo tego jak pies ją określił, wydawała się sympatyczna. Pachniała także dość swojsko, co przypadło do gustu shinobiemu. Nie lubił tych całych upiększaczy typu perfumy, wolał naturalne zapachy.

Stojąc obok, młody Inuzuka dalej wsluchiwał się w rozmowę obu kobiet. Najwyraźniej niecodzienne wydarzenia poważnie naruszyły spokój osady, skoro obcej niemal załamał się głos na wspomnienie o chorych i zmarłych. Po zdanym sprawozdaniu dotarło do niego, jak śmiertelna jest choroba, z którą przyjdzie im się zmierzyć.

Dalej w ciszy podążył za czarnowłosą, która wspomniała o jego udziale w pomocy przy chorych. Całe życie spędził wśród lasów i nie raz miał okazję patroszyć zwierzynę. Z początku zdarzało mu się wymiotować, ale teraz mięso dla niego to mięso. Co prawda zepsute nie pachniało zbyt pięknie, ale od tego ma chustę i w końcu do wszystkiego idzie się przyzwyczaić. 

Fakt faktem jego zadanie polegało raczej na eskorcie, ale jak już tu jest, to nie odmówi sobie nabycia dodatkowego doświadczenia. Nie wiadomo, kiedy przyjdzie mu wykorzystać uzyskaną tutaj wiedzę na polu walki.

- Poradzę sobie. - odpowiedział krótko, po czym z gotowością podążył dalej.

[Minoru]

Z/T