Farmy

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 16:
Ryoken: 15
Minoru: 16

---

Byli bezpieczni, ponownie. Z kimkolwiek mieli do czynienia, nie odchodził od rzeki. Lecz biorąc pod uwagę techniki jakich używał ich przeciwnik, to tam wydawał się rozwijać najbardziej swój arsenał. Oboje, Ryoken jak i Ogar, mieli teraz czas by wymienić się swoimi uwagami. Psisko zdradziło Ryokenowi, że wyczuł ich przeciwnika, w ukryciu. Dalsze wnioski wysnuły się niemalże samoczynnie.
Bez większego trudu odnaleźli skołowaną i przerażoną kobietę, która, co tu dużo mówić, bredziła od rzeczy. Niewzruszony Ryoken zdał swój raport, wyjaśniając kobiecie, że potwora rzeczywiście nie było, tylko ukryty w krzakach shinobi i zapewne nie był sam. Pracodawczyni, która przez cały ten czas nawet nie raczyła się przedstawić, zamarła z otworzonymi ustami. Wpatrywał się przez dłuższą chwilę w Ryokena, jakby starała się przetrawić co właściwie usłyszała. W końcu jednak zamknęła usta i zamrugała oczami. Jej wzrok ponownie wyglądał na spokojniejszy, zupełnie jakby jej świadomość wróciła gdzieś z daleka.
- TAK, TAK! To musiało być dokładnie to co powiedziałeś. Potwory przecież nie istnieją! - Podniosła się ze swego miejsca, agresywnie otrzepując swój strój z błota, którym ubrudziła się nad rzeką i siadając przy budynku. Jeszcze przed chwilą złamana, teraz kipiała złością, jakby była zła na siebie za swoją słabość i na tamtego shinobiego, za to że tak zakpił sobie z niej.
- Jestem niemalże pewna. To on jest winien tej epidemii. Zapewne jego towarzysz jest również medykiem. Zapewne specjalizuje się w truciznach i skomponował coś w swoim laboratorium i teraz dolewa to do rzeki… - Zaczęła dzielić się swoimi przemyśleniami. Teraz gdy Ryoken zdradził jej co dostrzegł jego towarzysz nad rzeką, wszystko zaczynało układać się w całość. Spisek, źli shinobi, zatruta rzeka i choroba. Wszystkie elementy układanki jakby same wklikały się w swoje pozycje.
- Nie możemy tego tak zostawić. Musimy schwytać tą dwójkę i powstrzymać ich przed dalszym rozsiewaniem tej zarazy. Jeszcze nie daj boże przeniosą się do jakiegoś większego miasta i tam rozpoczną swój terror. - Decyzja zapadła. Kobieta nie chciała by uszło im to płazem. W jej postanowieniu był tylko jeden, bardzo poważny, problem. To Ryoken i Ogar byli walczącymi, ona była od leczenia. Dlatego też kobieta, bez nawet odrobiny skruchy, wbiła swój wzrok w Ryokena, jakby oczekując, że ten obmyśli cały plan jak, w końcu, pokonać tamtych złoczyńców.

[Ryōken]

Dobrze, że Ryōken był ślepy, bo gdyby widział twarz zleceniodawczyni, na pewno pogorszyłby sobie o niej opinię, która i tak w tym momencie nie była najlepsza. Kobieta stała i z rozdziawioną buzią gapiła się na niego, co świadczyło tylko o jej braku opanowania.

Histerii jednak nie było końca. Chłopak ze stoickim spokojem przyjął nagłe ożywienie kobiety, mimo że uważał, że nie powinna tak się zachowywać w towarzystwie podwładnego. Na raz zaczęła dobudowywać co raz to nowsze wątki, do prostego stwierdzenia, że sprawców jest dwóch. W dodatek robiła to w sposób świadczący o jej braku profesjonalizmu.

- Mhh, wau? Hau. Hwau. (Ochoo, a jej co się stało? Od potworów do światowego spisku. Jakaś szajbuska.) - Cicho zaszczekał Ogar do właściciela, z nieukrywanym rozbawieniem.
- Spokojnie. - Odparł chłopak, ukrywając lekkie rozbawienie za kamiennym obliczem. - Nie może się doczekać walki. - Dodał w stronę kobiety, z lekkim uśmiechem.

Ryōken przyjął wnioski kobiety do wiadomości, choć jej dedukcja wydała mu się być podyktowana bardziej emocjami niż logiką. Brzmiała jak ktoś, kto stara się zracjonalizować w panice otwierające się w nocy drzwi, kołyszące krzesła i skrzypiącą podłogę. Zachowanie godne przestraszonego dziecka. Mimo to konkluzje miała dobre.

Shinobi w jednym zgadzał się z nią. Muszą pojmać wrogów. Niestety kunoichi wydawała się nie mieć zielonego pojęcia jak się do tego zabrać. Mimo ogromu doświadczenia wbijała w niego wzrok jak ciele w malowane wrota. Pies nie omieszkał się i tego skomentować. Choć nie wątpliwe ciszej niż ostatnio.

Chłopak starał się na prędce wymyślić jakiś plan, uwzględniając ich aktualne możliwości bojowe. Jednak zazwyczaj był od wypełniania rozkazów, a nie wydawania ich. Czuł, że nie posiada pełnych informacji ani kompetencji, aby zorganizować to polowanie. Jak widać, musiał jednak i z tym sobie poradzić. W związku z tym postanowił dowiedzieć się nieco więcej o kunoichi, wypytać o jej możliwości bojowe.
- Dobrze, zaraz coś opracuję. Muszę jednak najpierw dowiedzieć się, w jaki sposób mogłaby Pani z nami współpracować jako wsparcie na polu walki. Czy ma Pani w arsenale jakieś techniki inne niż leczące, które pomogłyby nam w ujęciu przeciwników? Techniki ofensywne, defensywne? - Rzekł, zważywszy na ton. Trudno mu było komunikować się z kobietą, nie znając jej imienia, więc pozwolił sobie i o nie zapytać. - I przy okazji czy mógłbym wiedzieć, jak ma Pani na imię?

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 17:
Ryoken: 16
Minoru: 17

---

Pomimo różnicy wieku, to Ryoken wydawał się być tym bardziej opanowanym. Być może, to jego wychowanie, lub też życiowe doświadczenia spowodowały, że chłopak pomimo całej sytuacji w jakiej się znalazł, zachowywał spokój.
Pracodawczyni Ryokena, bezsprzecznie oddała całą inicjatywę chłopakowi. Wyglądało na to, że nie miała żadnego planu. Wydawało się również, że nie zwracała kompletnie uwagi na to, że Ryoken rozmawiał o czymś ze swym psem. A może najzwyczajniej w świecie, nie zdawała sobie sprawy z tego, że chłopak rozumiał co te wszystkie szczeki i pochrapywania oznaczały. Trzeba było jednak, w końcu, zacząć działać. A skoro ona nie potrafiła zmusić się do tego, musiał zrobić to nasz bohater. Nawet jeśli dowodzenie, było dla niego niezbadanym obszarem. Zaczął więc od prostego i jakże ważnego pytania. O umiejętności pracodawczyni. Była przecież shinobi. Musiała umieć coś więcej aniżeli tylko lecznicze mambo jumbo, prawda?!
- Jestem iryoninem. Sądzisz, że potrzebowałabym ochrony, gdybym potrafiła walczyć?! - Oznajmiła lekko oburzonym głosem, choć wciąż drżącym. Przypominała jednak w tym krótkim momencie, tą osobę, którą była jeszcze pół godziny temu.
- Jeśli trzeba, mogę komuś przywalić. W sensie mocniej, aniżeli zwykły shinobi. Mogę też spróbować otruć tamtego za pomocą paraliżującej mgły, choć do tego musiałabym znaleźć się po tamtej stronie brzegu. Ale to właściwie tyle… - Coś jednak, oprócz leczenia potrafiła. Choć umiejętności te wyraźnie odbiegały od typowego setu umiejętności shinobi, jak na przykład plucie ogniem, czy tworzenie wierteł ze swoim przerośniętym psem. Nastał w końcu jednak moment, gdy trzeba było obmyślić jakiś plan. No prawie, ponieważ Ryoken miał jeszcze jedno pytanie w zanadrzu.
- Nazywam się Makoto. Nakai Makoto. - Wybąkała, jakby była niezadowolona, że pyta ją o to właśnie teraz. Jakby nie mieli ważniejszych rzeczy na głowie.

[Ryōken]

Ryōken całkowicie nie przejmował się wyrzutami medyczki. Chłopak słuchał tego co mówi, ale uważał, że każdy ninja powinien umieć obronić się sam. Chociaż w minimalnym stopniu. Bez wyjątku czy jest to wsparcie takie jak medyk, czy shinobi od komunikacji. Im bardziej kompletny zestaw umiejętności wojownika, tym większe są jego szanse na przeżycie na polu bitwy. Niepotrzebne nerwy świadczyły tylko na niekorzyść kunoichi.

Z uwagą za to zaczął słuchać o umiejętnościach ofensywnych iryoninki. - Z tym można już zdecydowanie coś robić! - Ryōken z zadowoleniem przyjął dobre wiadomości. Ich szanse na zwycięstwo znacząco urosły w jego oczach. Kobieta może nie miała wojowniczego charakteru, przydatnego na polu walki, ale przy odpowiednim planie i dyscyplinie jej jutsu będzie można dobrze wykorzystać.

Usłyszawszy wszystkie istotne odpowiedzi, młody Inuzuka podziękował uprzejmie za informacje. Zarówno bojowe jak i imię kobiety. Nie wyobrażał sobie, aby w trakcie potyczki wołać do niej per "Pani" albo w innych formach bezosobowych. W ten sposób komunikacja między nimi mogłaby być mocno utrudniona.

Ryōken chwilę zastanawiał się nad tym jak ma wyglądać ich plan. Ogar także coś mu podpowiadał, jednak były to jedynie szczątkowe wskazówki. Chwila główkowania i już wiedział, jak to rozegrać. Może nie miał planu idealnego, ale lepsze to niż nic. Chłopak klasnął w dłonie, a następnie usiadł na ziemi i patykiem zaczął rysować polanę z rzeczką. 
Wyjaśnię teraz, gdzie kto będzie i co będzie robił w trakcie potyczki oraz jaki jest plan B. - Skierował słowa do towarzyszy.

Plan polegał na tym, aby na polankę Ryōken i Makoto puścili po parze swoich Bunshinów, które podejdą do brzegu i zaczną się rozglądać za oponentami. Czyli sumarycznie będzie ich czwórka. Klony mają za zadanie wywabić przeciwników, a potem zniknąć lub zostać zniszczonym. Sami użytkownicy ukryją się w krzakach po przeciwnych stronach polany, jak najbliżej wody. Z Ryōkenem będzie siedział Ogar. Pies ma za zadanie wytropić dokładne położenie obu przeciwników, o ile sami się nie zdekonspirują i podać ich namiary chłopakowi. Kiedy Bunshiny będą atakowane, dwójka Inuzuka wyskoczy na wrogów, używając oddzielnie Tsugi. Każdy na swoim celu. Plan jest dość elastyczny. W przypadku bezpośredniej konfrontacji będą się uzupełniać lub modyfikować plan o dodatkowe techniki pasywne, lub zamiany celów, aby dezorientować wroga. 

Jeśli sytuacja będzie nieciekawa lub któryś z nich mocno oberwie, obaj wycofają się do kunoichi aby ich uleczyła. Jednocześnie, po ich powrocie, kobieta puści chmurę z trucizną, aby zapewnić im bezpieczny odwrót i zasłonę. Kiedy chmura zejdzie, wrócą do walki powtarzając manewr z Bunshinami i zakradaniem się do oponentów. Biorąc pod uwagę techniki, jakich używają przeciwnicy i ostatnią liczbę starć, wrogowie mogą mieć zmniejszoną liczbę chakry. Zatem chłopakom będzie zależeć na tym, aby jak najdłużej unikać ataków i wystrzelać oponentów z chakry. W tym celu muszą oszczędzać siły i atakować ostrożnie. Będzie to wojna na wyniszczenie. Kiedy tylko wrogowie opadną z sił, zwycięstwo będzie w zasięgu ręki.

Po przedstawieniu planu chłopak skierował się z ciszą w stronę kobiety, czekając na jej uwagi i opinię. Gdy tylko doprecyzują szczegóły, będą mogli wyruszyć w stronę rzeczki.

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 18:
Ryoken: 17
Minoru: 18

---

Ryoken otrzymał wszystkie informacje jakich potrzebował i wreszcie był gotowy do przygotowania planu, który pozwoli mu, w końcu na pokonanie swego przeciwnika… a może przeciwników. Plan był prosty w swych założeniach, chodź idąca za nim taktyka, nienaganna. Wywabić przeciwnika, przy użyciu prostej sztuczki, gdy oni sami będą w bezpiecznym miejscu, a następnie wraz z Ogarem, Ryoken wykona Tsuge i jeśli szczęście będzie im sprzyjać, oboje wyeliminują zagrożenie w jednym ruchu.
Ryoken jednak, nawet pomimo młodego wieku, głupi nie był i nawet gdyby coś miało się nie udać, to miał w zapasie plan B. Ich zabezpieczeniem miała być kunoichi, która wyszkolona w sztukach medycznych, byłaby ich podręczną apteczką. A także zabezpieczeniem, gdyby trzeba było stworzyć strefę buforową między nimi.
- Plan wygląda dobrze. Straciłam trochę chakry podczas sekcji i leczenia twoich poprzednich ran, lecz wystarczy mi jej by zapewnić wam wsparcie. Nie przeciągaj jednak tego w nieskończoność. Jeśli nie możesz wygrać, odpuść, wezwiemy wsparcie. - Skomentowała plan pozytywnie, przestrzegając go jednocześnie przed zbytnią brawurą i tym, że ma ograniczone możliwości wsparcia.

---

Pogoda zmieniła się. Mgła, która utrudniała tak bardzo widoczność i zdawała się mieć jakiś wpływ na jego zmysł powonienia, prawie już znikła. Nie wiele to jednak dawało, gdyż noc zapadła już dawno temu i nawet pomimo czystego nieba oraz księżyca w pełni, ograniczała ona widoczność. Dla Ryokena nie robiło to jednak żadnej różnicy, gdyż chłopak i tak nie widział. Lecz brak mgły spowodował, że natychmiast mógł wyczuć swego przeciwnika. Był sam. Jeżeli Ogar nie pomylił się w swoim osądzie, to jeden z oprawców ulotnił się.
Wszyscy zajęli swoje pozycje i wykonali sekwencję pieczęci prowadzących do stworzenia dwóch par klonów. Po jednej na Ryokena i Makoto. Klony, zgodnie z poleceniem, ruszyły w kierunku rzeki, rozchodząc się odrobine na boki, by pokryć większy teren. Potem nastało czekanie. Minęła minuta, potem dwie, trzy, pięć i w końcu dziesięć. Raczej nie było szansy by wróg nie dostrzegł stojących przy brzegu potoku bunshinów. A jednak nie poruszył się ze swego miejsca. Tego plan Ryokena chyba nie przewidział. Chyba nadszedł czas na improwizację.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryōken]

Ryōken może nie okazywał tego, ale był bardzo zadowolony, że kunoichi zaakceptowała jego plan. W jej słowach znalazły się także słowa rozsądku, których nie spodziewał się po jej ostatnim ataku paniki. Miała rację co do zasobów chakry i wsparcia. Nic na siłę. Już kilka razy wycofali się, i tym razem jeśli starcie będzie szło w złym kierunku, to będą mogli zrobić taktyczny odwrót. Być może po takim nękaniu wrogi ninja zrezygnuje z atakowania wioski.

Wkrótce po omówieniu taktyki ruszyli. W drodze do potoku oboje stworzyli Bunshiny i ukryli się w krzakach. Sytuacja zmieniała się na ich korzyść. Mgła opadła, a zmysły chłopaka znowu były w pełni ostrości. Do tego noc mogła z powodzeniem ograniczyć percepcję wroga, co będzie stanowić o ich przewadze.

Siedzieli i czekali, ale atak nie nadchodził. Para Inuzuka wyczuwała przeciwnika, jednego na szczęście, jednak ten ani myślał wykonać pierwszy ruch. Trzeba było zatem lekko zmodyfikować plan. Reagować na bieżąco.

Chłopak pamiętał, że muszą mieć na uwadze jeszcze jedną, istotną rzecz. Pomimo tego, iż w okopach siedzi jeden shinobi, na ich drodze może pojawić się w każdej chwili wodny wąż. Na szczęście w miarę wiedzieli, skąd potwór może wyskoczyć, z wody.

Chłopak na raz kiwnął w stronę Ogara ze zdecydowaniem. Trzeba było ruszać. Ryōken dezaktywował klony i jednocześnie obaj podbiegli najciszej, jak mogli w stronę brzegu, skracając odległość. Mieli nadzieję, że aura nocy choć trochę ukryje jeszcze ich obecność. A dodatkowo anulowane klony na chwilę odwrócą uwagę wroga.

Podbiegając do brzegu i już na pewno zdradzając swoją obecność, młodzieniec rzucił we wroga 2 kunaie, wyprzedzając natarcie. Następnie, ruszając z brzegu, oddzielnie wykonali Tsugę, rozchodząc się na dwie strony. Nie raz planowali ten manewr na ćwiczeniach. W ten sposób rozbiją uwagę wroga. A będąc bliżej oponenta, zawracając za jego plecami, połączą się w Gatsugę i zaatakują z pełną siłą jeden cel.

Lecąc, mieli nadzieję, że przeciwnik jeśli zaatakuje, to chybi albo jego ataki nie zrobią im na tyle krzywdy, aby rozproszyć technikę. Jeśli jeden z nich odpadnie w locie, to i tak drugi dotrze i zaatakuje wroga Tsugą. A drugi, zraniony Inuzuka, pozbiera się i dołączy do walki, o ile będzie mógł. Liczy się teraz tylko to, aby jeden z nich dotarł do wroga i rozpoczął wreszcie natarcie. W bliższym dystansie oponent będzie miał z nimi nikłe szanse.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 19:
Ryoken: 18
Minoru: 19

---

Wojna psychologiczna trwała w najlepsze. Obie grupy starały się wyczekać siebie nawzajem, lecz ostatecznie, ktoś musiał pęknąć. Tą osobą okazał się być Ryoken, który jednym skinieniem wydał niemy rozkaz do natarcia. Chwilę później oba klony Ryokena rozpadły się jakby zostały wykonane ze szkła, a obaj dzielni wojacy ruszyli w kierunku brzegu. Nie mogli tego wiedzieć, ale istota obserwowała ich uważnie, spodziewając się kolejnych, przebiegłych zagrywek z ich strony. Widziała jak oboje zbliżają się do brzegu, jak Ryoken wyrzuca w jej stronę dwa kunaie. Daremny był to trud, ponieważ wróg bez problemu uniknął tak daleki rzut od kogoś, kto nie miał doświadczenia w tego typu walce. To jednak kupiło potrzebny czas dla Ryokena i jego Ogara.
Oboje dotarli na brzeg w niewielkim odstępie czasu i nie tracąc nawet chwili, wprowadzili swe ciało w obrotowy ruch, uskakując w dwie różne strony, by łukiem znaleźć się po drugiej stronie rzeki, tuż za przeciwnikiem. Potem mieli ruszyć już razem na przeciwnika, by zadać mu dotkliwe obrażenia za pomocą Gatsugi. A przynajmniej taki był plan.
Albowiem gdy tylko, wylądowali za wrogimi plecami, do uszu Ryokena doszło znajome lepkie mlaśnięcie, które poznał tak dobrze już kilka razy tego, o wiele za długiego, dnia. Wcześniej, oboje Ryoken jak i Ogar dali radę uniknąć nadlatującego ataku. Tym razem jednak coś było inaczej. Być może była to kwestia odległości, a może było w tym coś bardziej nadnaturalnego, lecz nadlatujący pocisk był tak szybki, że ani Ryoken, ani Ogar nie mogli nawet nadążyć za nadlatującym niebezpieczeństwem. Szczęście w nieszczęściu, dla naszego bohatera, za cel został obrany jego ninken. Wodna kula rozbiła się o jego ciało posyłając go trzy metry w tył, łamiąc przy tym kilka żeber.
Ryoken nie mając za wiele możliwości, przeszedł do ofensywy samodzielnie wykonując Tsugę i napierając na przeciwnika. Ten był chwilę po wykonaniu swego własnego ataku i nie miał czasu na reakcję, przyjmując tym samym cały impet ataku na siebie. Ryoken mógł przysiąc, że trafiona przez niego skóra, była wilgotna od wody, szorstka i… łuskowata. Trafiona istota, upadła na ziemię, poturbowana, lecz bez wyraźnych obrażeń. Chwilę później wróg podniósł się na nogi, prezentując się przed dwojgiem shinobi w pełnej krasie. Był to moment gdy Ogar mógł po raz pierwszy przyjrzeć się z czym mają do czynienia i podzielić się tą informacją ze swoim właścicielem. To coś nie było człowiekiem. Posiadało co prawda humanoidalną sylwetkę, lecz było wzrostu trzynastoletniego dziecka. Ciało miało pokryte łuską, koloru bagiennego szlamu. Stopy jak i nogi zakończone były w nienaturalnie długie palce, u stóp pięć, u rąk zaledwie cztery. Twarz miało żabią, choć zamiast ust, wyposażona była w dziób jak u papug. Tym co jednak najbardziej zwracało uwagę, było głębokie naczynie umieszczone na szczycie głowy istoty. Zupełnie jakby ktoś przykleił je do niej. Istota otworzyła swój dziób, wydając z niego znajomy już klekoczący i złowieszczy odgłos.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryōken]

Tak więc ruszyli. Rzucone kunaie doskonale spełniły swoją rolę, dając im odpowiednio dużo czasu, aby bezpiecznie dotarli do brzegu. Stamtąd już było nieco prościej. Obaj zaczęli się kręcić, po czym ekspresowo pomknęli nad taflą wody. Na szczęście żaden stwór z niej nie wyskoczył.

Ryōken nie spodziewał się, aby przeciwnik pozostawał bierny. Pytanie brzmiało tylko, kto z nich stanie się celem ataku. Odpowiedź przyszła niebawem.

Prędko znaleźli się za plecami oponenta, jednak ich sielanka nie mogła trwać zbyt długo. Zaalarmowany wróg, tak jak już wcześniej, posłał w ich kierunku wodny pocisk. Tym razem technika leciała w stronę ninkena. Z racji na bliską odległość i siłę ataku, Ogar nie zdążył zareagować i oberwał na tyle mocno, aby zaskomleć z bólu.

Pies nie był byle kundelkiem i Ryōken doskonale o tym wiedział. Zwierzę nie raz walczyło z obrażeniami i nawet nie jęknęło. W tym przypadku jednak towarzysz musiał ucierpieć naprawdę mocno, ponieważ nie zdołał ukryć towarzyszącego ciosowi bólu.

Ogara odrzuciło na parę metrów. Czuł, że ma złamanych kilka żeber. Całe szczęście, że adrenalina utrzymywała go w przytomności umysłu. Będąc bliżej napastnika, przyjrzał mu się, lądując. Jego oczom ukazała się przedziwna rybo-żabo-papugo - podobna istota. Większego dziwactwa nigdy nie widział, a wąchał wiele odchodów. Pies postanowił pomimo cierpienia zaszczekać, informując właściciela o odkryciu.
- Hau! Hhu.( To nie ninja! Kurwa.) - Krzyknął, łapiąc oddech przy inwektywie. - Hwau. Mmm. (Rybo-żaba z garnkiem na głowie. Mmm.) - Dodał, kończąc krótkim skomleniem.

Przy jego słowach było słychać, że cierpi. Pies chwilowo nie był w stanie atakować dalej. Musiał chwilę przyzwyczaić się do bólu. Jedyne co mógł zrobić, odpoczywając, to służyć kompanowi za oczy i wsparcie. Już i tak trochę pomógł, pozwalając chłopakowi zbliżyć się do wodnika. Mimo to ninken nie chciał tylko stać i patrzeć. Żeby nie czekać bezczynnie, Ogar zaczął wykonywać Sajin no Mai, aby przygotować dziurę, która może pomóc jego właścicielowi w walce i stworzyć zasłonę dla Ryōkena, gdyby chciał się wycofać lub zmienić z psem. Jednocześnie postanowił, że będzie informował Inuzukę zawczasu o wszystkich podejrzanych akcjach, które miałyby nastąpić.

Ryōken zdziwił się, kiedy uderzył w pokrytą łuskami istotę. Co ważniejsze, jego atak nie wywołał większego efektu. - Co to jest do cholery? - Zastanowił się, niemal odbijając się od celu. Podczas lotu słyszał, że oponent również wykonał dobrze wszystkim znany ruch. Chłopak miał nadzieję, że pocisk przeleciał obok, jednak jak to mówi klasyk "nic bardziej mylnego". Jutsu uderzyło w psa, co zostało skwitowane przez niego bolesnym piskiem.

Chłopak od razu został zaalarmowany, kiedy usłyszał psa. Nie jest dobrze. Chwilowo musiał radzić sobie sam, a na domiar złego jego ukochanemu towarzyszowi stało się coś poważnego. Usłyszawszy szczeknięcie i skomlenia Ogara młodzieniec zdziwił i wkurzył się jeszcze bardziej. Ponownie zadał sobie w głowie pytanie - Co to jest do cholery?

Informacja, że nie ma do czynienia z człowiekiem zszokowała Ryōkena. Na dodatek, niczym młot uderzyła go w głowę informacja, że coś jest nie tak z Ogarem. Skupił się nad tym i wtem ogarnęła go furia, chciał pomścić ninkena.

Ryōken zebrał chakrę oraz uwolnił technikę Jinrō no jutsu. W błyskawicznym tempie jego ciało porosło twardym futrem, wyrosły mu pazury i kły, a głowa i sylwetka przybrały drapieżną, wilczą formę. Chłopak był wściekły.
- Tsuga! - Zaryczał głośno, po czym natarł z całą skumulowaną siłą na potwora. - Czas wypatroszyć to rybie monstrum. - Pomyślał w locie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 20:
Ryoken: 19
Minoru: 20

---

Pierwsza krew została przelana. Niestety to istota wydawała się mieć przewagę nad Shinobim i jego Ninkenem. Ogar, trafiony wodnym pociskiem zawył z bólu, jakby ponownie był niewielkim, wystraszonym szczeniakiem. To wzbudziło w Ryokenie furię, która natychmiast przyćmiła zdziwienie i szok, jaki przeżył dowiadując się, że ma przed sobą coś nieludzkiego.
Tsuiseki, zdając sobie sprawę, że został na placu boju sam, przeszedł w tryb bojowy. Uwalniając swoją własną chakrę, zaczął zmieniać swe ciało, tak że to przypominało teraz dzikie zwierzę z legend, aniżeli człowieka. Jego zmysły wyostrzyły się jeszcze bardziej, a płynąca w organizmie adrenalina pozwalała mu na zniesienie części jego ludzkich ograniczeń. Rzucił się na stojącą niedaleko niego istotę, za pomocą Tsugi.
Ogar po pierwszym szoku, jakiego doznał od uderzenia i bólu jaki przeszył jego ciało, postanowił wesprzeć swego właściciela. Psisko podniosło się z ziemi i zaczęło kopać, jakby miało od tego zależeć życie jego właściciela. Wzburzył przy tym odrobinę pyłu, który zakrył niewielką okolicę utrudniając widzenie każdemu, kto znalazłby się w tamtym miejscu.
Bestia po dość bolesnym upadku, zaczęła podnosić się z ziemi, klekocząc złowieszczo, przypatrując się przy tym, co też za przedziwną technikę wykorzystał tym razem jego przeciwnik, który zmienił swe ciało w dziką bestię. Chwilę później jego przeciwnik wprowadził swoje ciało w ruch obrotowy, zmieniając się w mini tornado. Tą technikę, bestia, znała i doskonale zdawała sobie sprawę, że z tej odległości nie uniknie jej. Dlatego też zrobiła to co jej móżdżek uznał za najbardziej stosowne i złożyła ręce przed sobą, tworząc w ten sposób blok.
Tsuga uderzyła w istotę z jeszcze większą siłą niż ostatnio, ryjąc w ciele żabiej abominacji i zrywając część z jego łusek. Tym razem atak zdawał się przynieść jakiś efekt, z przedramion istoty zaczęła cieknąć czerwonawa posoka. Niestety nie wystarczyło to, by wyeliminować ją z walki. Teraz przyszła kolej na odwet. Istota zdawała się nabierać powietrza w płuca, by po chwili wypluć kolejną wodną kulę, z tym samym mlaśnięciem co zwykle. Ryoken mógł próbować uciec, czy to uskakując, czy korzystając ze swojej Tsugi. Niestety fakt pozostawał niezmienny. Wodny pocisk był od niego o wiele szybszy i z tej odległości nie mógł nawet marzyć o uniku.
Wodna kula rozbiła się o jego ciało z taką siłą, jakby Ryoken przyjął na siebie ogromny kamień. Odrzuciło go kilka metrów do tyłu i Ryoken mógł być pewien, że część jego kości była nadkruszona. Czuł to przy każdym ruchu, gdy przeszywał go ból. Istota zatryumfowała, choć sama była ranna. A jednak, pomimo braku mimiki, wyglądała jakby była zmęczona całym tym pojedynkiem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryōken]

Wreszcie udało mu się zadać jakieś obrażenia potworowi. Niewiele, ale przynajmniej był to znak, że mogą go pokonać. Potwór niestety zasłonił się rękami, ale na szczęście Ryōken czuł, jak jego atak zrywa rybie łuski. Na dodatek kreatura wydawała się powoli męczyć niekończącymi się potyczkami. Prawdopodobnie nie zostało jej zbyt wiele chakry do zużycia.

Po udanym ciosie nastąpił odwet przeciwnika. Wodna kula, niczym głaz trafiła chłopaka, który odczuł znaczący ból po ciosie. Inuzuka miał lekkie problemy z oddychaniem, co mogło świadczyć o naruszeniu struktury żeber. Adrenalina i obecna forma pozwalała mu jednak kontynuować walkę.

Młodzieniec dalej był wściekły i postanowił pójść za ciosem, skoro wreszcie poczynili jakiś progres. Ponowna Tsuga wydała się dobrym pomysłem. Chłopak jednak pomyślał, że należy tutaj zastosować nieco inną taktykę z wykorzystaniem większej ilości jutsu. Co by nie było, jak dotąd oboje z Ogarem jak dotąd otrzymali znacznie poważniejsze obrażenia niż ich oponent. Wniosek nasuwał się sam. Muszą trochę ruszyć głową, inaczej po misji czeka ich dłuższa rekonwalescencja.

Plan był teoretycznie prosty. Potrzeba było tylko trochę synchronizacji z psem. Najpierw Ryōken użyje Tsugi, aby uderzyć przeciwnika i jednocześnie przelecieć dalej, tak aby skryć się w chmurze kurzu, którą wyprodukował Ogar. W tym samym czasie poinformuje psa, że należy wykonać zmianę. 

W momencie, w którym chłopak wleci w ukrycie, Ogar wyskoczy z pyłu, atakując swoją Tsugą rybo-ludzia. Manewr ten da czas młodzieńcowi, aby zakopał się w rozbitej już ziemi. Następnie, kierując się wibracjami wykonnywanymi przez ruchy czworonoga oraz jego szczekanie, Ryōken szybko przekopie się do potwora i zakopie go tak, aby na wierzch wystawała tylko jego głowa. Potem gdy wypełznie na zewnątrz, będzie już tylko musiał wbić porządnie kunaia w łeb pokraki, uderzając w miękkie części głowy. I po krzyku.

Wymyśliwszy plan działania, chłopak ruszył na monstrum bez chwili zawahania się. Lecąc w kierunku pyłu, poprzez przeciwnika, krzyknął do kopiącego Ogara.
- Zaraz zmiana! 

W tym samym momencie pies przerwał kopanie dołu, który i tak już się powoli rozrastał. Czworonóg tylko czekał, aż jego właściciel wleci w osłonę. Oboje po latach treningu rozumieli się niemal bez słowa. Wystarczyły krótkie komunikaty, aby mogli doskonale zgrywać się w trakcie starcia.

Kiedy Ryōken wleci w chmurę ziemi, wyda krótkie polecenie psu, aby go informował o bieżącym położeniu przeciwnika. Następnie Inuzuka korzystając z okienka czasowego dezaktywuje Jinrō no jutsu wracając do swojej normalnej postaci i postara się jak najszybciej zakopać i ruszyć w stronę wodnego stworzenia, w celu zakopania go.

Zapewne jeden z nich znowu oberwie, ale liczy się to, aby i tak zmęczone już monstrum padło wreszcie, albo dało się unieruchomić, co niechybnie zakończy to trudne starcie. Chłopak wiedział, że przy obecnej taktyce w tak krótkim czasie bardzo szybko wystrzela się z chakry, co może się dla niego źle skończyć. Więc jeśli tym razem nic nie zdziałają, pozostanie im tylko odwrót. W końcu w pogotowiu czeka na nich iryoninka, która wyciągnie ich ze złego stanu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 21:
Ryoken: 20
Minoru: 21

---

W pojedynku nie został już chyba nikt, kto nie lałby z siebie posoki. Wciąż jednak nie wyglądało na to, by walka miała skończyć się zbyt szybko. Co więcej, jak dotąd to przeciwnik miał przewagę w tym pojedynku. Być może szala zwycięstwa miała przechylić się niedługo w stronę Ryokena, jako że przeciwnik wyglądał na wycieńczonego zużyciem chakry. Tylko czy Ryokena i Ogara wciąż było stać na to, by przeciągać dalej tą walkę?
Nasz bohater postanowił uknuć plan. Jaki być może zapytacie, a no kurwa sprytny. Wpierw zamarkował kolejny atak rzucając się wprost na swego przeciwnika. Ten widząc nadchodzącego Ryokena ponownie zasłonił się rannymi dłońmi. Nasz bohater w rzeczywistości wycofał się jednak, przy użyciu Tsugi, do swego przyjaciela, który zakończył swe ziemne roboty. Dolatując do niego wykrzyczał jeden prosty rozkaz, który zrozumieć mógł tylko ktoś tak zsynchronizowany z drugą osobą jak Ogar i Ryoken. Psisko zareagowało momentalnie, skacząc w kierunku przeciwnika, wprowadzając swoje ciało w ruch obrotowy, czyli tak zwaną Tsugę. Ryoken jeszcze wykrzyczał za nim, by ten informował go o położeniu celu, lecz nie było pewności czy Ogar go usłyszał.
Był to również moment, gdy nasz bohater powrócił do swej bardziej ludzkiej postaci, by móc korzystać z czegoś więcej niż jego rodowe jutsu. Uwolniony od swego brzemienia dzikości, Ryoken korzystając z jednego ze swych jutsu zaczął zakopywać się pod ziemię by następnie rozpocząć przesuwanie pod nią w kierunku celu.
W międzyczasie bestia zaklekotała rozdrażniona swym stanem i tym, że jego przeciwnicy skakali niczym pchły wokół niego. Wpierw ten wyglądający jak człowiek udał, że będzie go atakować, tylko po to, by uciec w chmurę pyłu, a chwilę później zaatakował go ponownie. Co miało to na celu, tego istota nie wiedziała. Była jednak gotowa. W jej ustach już dawno zebrała bowiem wodę wymieszaną z chakrą. A teraz wypluła ją wprost na lecącego Ogara. Ranny pies nie miał najmniejszych szans na uniknięcie nadlatującego ataku, który jednak nie był tym razem wodnym pociskiem, a wodną strugą o wiele mniejszej sile. Wciąż jednak był to atak na tyle silny by zranić Ogara. Jednak nie wytrącić go z jego ataku. Rozpędzone psisko uderzyło dokładnie w środek klatki piersiowej wiercąc w miejscu gdzie łusek nie było. Skóra ropucho podobnego stworzenia była jednak nadzwyczaj twarda i atak ten, pomimo kilku zadrapań nie spowodował poważniejszych obrażeń. Co jednak ważniejsze istota była teraz potwornie wycieńczona i wydawała się wręcz chwiać na nogach. Co dodało otuchy Ogarowi i wiary w to, że mogą to wygrać.
Ryoken nie mógł wiedzieć co dzieje się na górze. Wyczuwał drgania ziemi i wiedział, że trwa tam zażarta walka, lecz nie mógł zdawać sobie sprawy, kto został ranny, jeżeli ktokolwiek. W końcu jednak znalazł się nad przeciwnikiem. Ryoken ustawiony w odpowiedniej pozycji, przemieścił się tuż pod powierzchnię, a następnie wyciągnął do góry swoje dłonie i chwycił. Skóra której dotknął była nieprzyjemna w dotyku. Łuskowata i sucha, trochę jakby dotykał papieru ściernego o dużej ziarnistości. Co jednak ważniejsze istota reagowała zbyt wolno by obronić się przed nadchodzącym atakiem. Ryoken chwycił mocno i pociągnął w dół jeszcze mocniej.
Rybia istota została wciągnięta pod ziemię tak, że jedynie jej głowa wystawała ponad ziemię. Dokładnie jak zaplanował Ryoken. Co ważniejsze, istota zdawała się nie stawiać oporu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryōken]

Pies na szczęście zrozumiał, co chłopak miał na myśli. Zgrali się idealnie. Więc kiedy Ryōken wleciał do chmury, Ogar od razu wystrzelił w stronę wodnego stwora. 

Niestety przeciwnik zamierzał także wyprowadzić swój cios. Lecący czworonóg oberwał wodnym strumieniem, przygotowanym już wcześniej. Do tej pory odczuwał znaczący ból w żebrach, a teraz kolejny cios również spowodował nowe obrażenia. Na tym etapie walki zwierzak jednak ani myślał, aby zrezygnować i się wycofać. Na całe szczęście jutsu nie wytrąciło go z Tsugi i mógł kontynuować natarcie.

Technika rodu Inuzuka, mimo poprawnego wykonania, zdawała się średnio radzić sobie z penetracją twardej skóry kreatury. Efekt jednak był satysfakcjonujący pod tym względem, że przeciwnik w sposób widoczny leciał już oparach swoich sił witalnych.

W tym samym czasie chłopak powrócił do postaci człowieka, wszedł pod ziemię i podążył w kierunku najsilniejszych drgań w okolicy. Dużym ułatwieniem dla niego było to, że jego kompan wywoływał odpowiednie wibracje w podłożu, naprowadzając niejako właściciela.

Ryōken zbliżył się do potwora, po czym bez chwili zwłoki zamienił się z nim miejscami. Z wielką ulgą przyjął, że manewr się udał. Wściekły, że oponent skrzywdził jego, a przede wszystkim Ogara, nakręcony zwycięstwem i żądny sprawiedliwości, wyjął kunai, po czym raz za razem zaczął uderzać ostrzem prosto w ślepia potwora. 

Następnie, upewniwszy się, że monstrum nie żyje, pomimo bólu w klatce piersiowej, wraz z Ogarem zaciągnęli przedziwne stworzenie wprost do medyczki. 

- Nie żyje. - Stwierdził krótko zmęczony i pokryty krwią młodzieniec, prezentując przed kobietą martwą zdobycz. - Jesteśmy ranni. Pomożesz nam? - Wskazał na siebie i psa, wypowiadając się z nieukrywaną trudnością w oddychaniu.
Następnie obaj z Ogarem usiedli na ziemi, w oczekiwaniu na pomoc Iryoninki.

To było ciężkie stracie dla pary Inuzuka. Obaj odnieśli spore obrażenia, jednak zwyciężyli. Przeciwnik nie był łatwy, ale jak się okazało, wygrali silniejsi. Dziwna to była przygoda, biorąc pod uwagę tajemniczą naturę kreatury. Młodzieniec miał tylko nadzieję, że zabijając szkodnika, rozwiązali problemy wioski.

[Minoru]

Misja rangi C:
Potok Ryoken

---

Kolejka 22:
Ryoken: 21
Minoru: 22

---

Byli wykończeni. Skumulowanie ran ze stratą chakry i przeciągającą się bitwą zaowocowało tym, że tak Ryoken jak i Ogar czuli się jakby przebiegli maraton. Ostatecznie jednak udało im się i zdołali unieruchomić przedziwne stworzenie, z którym mieli do czynienia.
Ryoken wysunął się spod ziemi, mogąc dostrzec, że jego kompan jest jeszcze bardziej ranny, niż w momencie gdy on sam wskakiwał pod ziemię. Tym co jednak było ważniejsze była sama istota, która syczała na obu, niczym jakiś gad. Mogli teraz przyjrzeć się jej dokładniej, być może zawołać iryoninke, by ta zbadała dokładniej z czym mają do czynienia. Ryoken miał jednak inne plany dla kogoś kto tak bardzo zaszedł im za skórę. Najprawdopodobniej zdając sobie sprawę z tego, że jeżeli to coś wydostałoby się na zewnątrz, to stanowiłoby dla nich ciągłe zagrożenie. Dlatego też zbliżył się do potwora, w jego dłoni zaświeciło ostrze kunaia, a on sam natarł na żabiego stwora zadając mu kolejne razy. Celował w oczy, a te były dużo większe aniżeli ludzkie. Robił to raz za razem, z całą nienawiścią i chęcią mordu, jaka w nim drzemała.
Istota zawyła z bólu, a Ryoken mógł poczuć jak galaretowata maź puszcza pod jego atakiem. Z każdym uderzeniem, dźwięki jakie wydawała istota, stawały się coraz cichsze i mniej wyraźne. A jego dłonie i ramiona coraz szczelniej pokrywała ciepła i lepka posoka. Bestia zmarła na długo przed ostatnim zadanym ciosem.
Dopiero gdy upewnił się, istota nie żyje, Ryoken wyciągnął ją z ziemi i przetransportował w kierunku medyczki. Kobieta wyszła ze swej kryjówki już jakiś czas temu. Wyglądała na mocno poruszoną i niepewną, lecz gdy tylko dostrzegła obu rannych wojowników, popędziła w ich kierunku. Ryoken przekazał jej informację, że wygrali, na dowód ukazując swą zdobycz. Wtedy też stało się coś wyjątkowego. Martwa istota zaczęła zapadać się w sobie, jakby ktoś zaczął wysysać powietrze z balona, a następnie rozpadła się na dziesiątki tysięcy części, zupełnie jakby została zbudowana z klocków.
- Niebywałe. Czymkolwiek to coś było, na pewno nie jest znane naszemu światu… - Wydawało się, że chciała powiedzieć coś więcej, lecz powstrzymała się, patrząc jedynie w miejsce gdzie jeszcze przed chwilą leżała martwa istota, a teraz nie było po niej śladu. Oprzytomniała dopiero po kilku chwilach, natychmiast zabierając się za leczenie ran obojga rannych.
- Zakładam, że zabicie tej istoty rozwiązuje sprawę choroby. Pobiorę jeszcze próbki z potoku, by potwierdzić, że to ona jest źródłem choroby. Twoje zadanie kończy się jednak tutaj. Możesz wracać do stolicy. Gdy tylko powrócę wypłacę twoje wynagrodzenie. - Poinformowała Ryokena, kończąc jego i Ogara opatrywanie. Byli wolni, mogli wracać do domu. Odpocząć, po tych dziwnych wydarzeniach.

Misja zakończona powodzeniem

[Ryōken]

Ryōken przyprowadził dziwne stworzenie tuż przed oblicze kunoichi. Miał nadzieję, że choć pokraka była mocno pokiereszowana, to kobieta wyciągnie z jej zwłok jakieś istotne informacje odnośnie zarazy. Jednak ku jego zaskoczeniu, gdy tylko zaciągnął truchło przed oblicze pracodawczyni, ono rozpadło się w pył, niczym coś bardzo, bardzo starego.

Kobieta również nie ukrywała swojego zdziwienia. Skwitowała zdarzenie jednym zdaniem, dobitnie opisującym nienaturalność zjawiska, jakiego byli świadkami. Chłopak zgodził się z medyczką, przytakując z mrugnięciem, że istnienie potwora było wielką zagadką. Młodzieniec, głównie przez zmęczenie, nawet nie miał ochoty rozmyślać nad tym, skąd coś takiego wzięło się w ich świecie.

Shinobi z cichym zadowoleniem przyjął komunikat o ukończeniu misji z powodzeniem. Pieniądze swoją drogą, ale Ryōken ciszył się, że udało mu się wygrać pierwsze prawdziwie starcie i to jeszcze z taką bestią. Chłopak czuł dużą satysfakcję, pomimo poważnych obrażeń.

W związku z poleceniem i opieką Iryoninki, duet Inuzuka w najbliższym czasie podleczy się jeszcze trochę pod jej kuratelą. Następnie, w znacznie lepszym stanie niż obecnie, wróci na spokojnie do wioski.

Zt