Bateimura

[Misaki]

Patrzyła na Zana. Stała w strugach deszczu. Mokra do ostatniej nitki ubrania tuląc do siebie psiaka, któremu na pewno też nie odpowiadała ta pogoda. Stała i patrzyła nagląco na Zana. Przecież trwonił czas. Nie tutaj powinien korzystać ze swojej siły, więc niech raz. Niech raz spojrzy na nią, dostrzeze ją i wysłucha. I wtedy… wtedy sięgnął i zdobył poszukiwany nóż. Misaki patrzyła na niego tempo niemal nie wypuszczając Magu.
-Ale… ale jak to… to nie tak… - szepnęła tępo nie rozumiejąc czego była świadkiem. Przecież ona ułożyła w głowie tak logiczne rozwiązanie. Była mądra. Przez krótką chwilę poczuła się mądra… Oddychałą intensywnie napełniając płuca dużymi dawkami tlenu. Czuła się niczym zwierze w potrzasku. Po prostu tempo patrząc pod nogi dała się prowadzić do siostry. Gdy tylko się spotkały wydukała bardzo przejęta.
-Yachiru… ja przepraszam… myślałam… przepraszam… - nie umiała sklecić całego zdania. Do końca tego dnia i całej podróży nie odzywała się. Siedziała zgaszona, zwinięta gdzieś w rogu powozu. Przez krótką chwilę uwierzyła, że jest coś warta. Że jest w niej coś więcej niż tylko ładna buzia. Raz pozwoliła sobie uwierzyć… ale wszystko zrozumiała opacznie. Nie tak odczytała znaki. Yachiru miała rację. Była głupia. Misaki nie miała dość oleju w głowie by pojąć to wcześniej, ale teraz wiedziała. Nie przeszkadzał jej chłód i ziąb. Nie narzekała na mokre ubranie i przeziębienie, które z niego wynikało. Było jej smutno. Dawno nie odczuwała tak głębokiego smutku i żalu jak tego dnia. Tyle wysiłku włożyła w to, żeby się zmienić. Aby się nauczyć nowych, przydatnych rzeczy. Papa miał rację. Miała tylko ładną buzie. Nie więcej.

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

Nic. Nic nie znalazłam dodatkowego. Czyżby ślady, które wypatrzyłyśmy, ale także to co sądziła Misaki było błędne. Więc dlaczego tutaj przybiegłam? Cała przemoczona, spojrzałam się na martwego mężczyznę i uderzyłam go płaską dłonią w twarz. Raz i dwa. Aż były to uderzenia z pieści, żeby jeszcze bardziej pokiereszować jego ciało. Powarkiwałam, sapała, aż na koniec krzyknęłam. Darłam się w niebogłosy, tak że sam zmarły mógłby teraz powstać i dać się jeszcze raz zabić. Nie wierzyłam, że posłuchałam się Misaki, ale jej trop był dobry. Nie mogłam tego ukryć. A z głodu, zimna i przemoczenia całego kimona nie miałam innego wyjścia, jak tego nie sprawdzić. Nie byka to wina różowowłosej. Nie moja. Więc była to wina ZANA!
Kiedy Misaki przyszła po mnie i powiedziała o znalezieniu ostrza założyłam swoją najsłodszą twarzyczkę, jaką potrafiłam. Weszłam w rolę. -Misaki-chan, to nie ty nas wyprowadziłaś w deszcz i zabrałaś na ohydną kolację. Choć, wracajmy do domu.- powiedziałam i wzięłam ją i Magu pod rękę. Nie mogłam jej oskarżać o coś takiego. Ale gdy Zan już był gotowy jechać w tym deszczu… -Jeżeli będziemy przez Ciebie chore to twoja wina, że jedziemy w deszczu.- oj Ruushi się zirytuje. Oj ona sobie nie odpuści za nasz katar i gorączkę… Ten czteroręki imbecyl zapłaci za całą złość jaką teraz miałam w swoich piersiach. Dlaczego? Dla zasady!

[Azugimoto]

Noc diamentowych noży Rozdział ósmy: Wschód
Magu, Misaki, Yachiru, Zankoku - misja mafijna   Z jednej strony - Yachiru i Misaki być może podążyły tokiem rozumowania, który przyniósł nie do końca oczekiwane rezultaty, jednakże kto może ich za to winić? Na pewno nie Zankoku, który samowolnie wyskoczył w mrok nocy, na pewno nie karczmarz - który teraz będzie miał nie tylko siennik do wymiany, ale i sporo podłogi do wyszorowania. Ewentualnie Magu, któremu futerko zmokło dość obficie.
  Jazda w deszczu nie należała do najłatwiejszych. Ulewa rzeczywiście była apokaliptyczna ( )i Zankoku na krótkim odcinku rozmokłego traktu, który łączył Bateimurę z głównym, większym szlakiem, musiał wyskakiwać z bryczki by wypchnąć ją siłą własnych - oraz mułów - mięśni co najmniej trzy razy. Odprowadzały ich odgłosy pierwszego, walącego się dachu w małej wiosce oraz krzyki, zarówno te agonii, dochodzące właśnie stamtąd, jak i przerażenia, kiedy pierwszy ktoś znalazł na piętrze zajazdu ślady krwi.
  Ulgę przyniósł dopiero wschód słońca, który jakby rozgonił lżejsze już chmury, uciekające przed złotym hegemonem nieba i jego promieniami. Równiny Yusetsu wyglądały dookoła jak jedno, wielkie bagnisko - te niezbyt przyjemne krajobrazy miały jednak niedługo ustąpić miejsca innym, nieco mniej przemoczonym, ale droga powrotna do Shigashi - jakże już na starcie obfita w krwawe sekrety - dopiero się rozpoczęła.

Misja zakończona sukcesem!

z/t dla wszystkich

[Hayami Akodo]

Misja rangi C dla Yasuo (przejęta od Shiori)
"On dreams, bones and lights"
21/14+




Bateimura to ziejąca pustką, biedą i zniszczeniem zapadła wiocha. Ponure, zapomniane przez bogów i ludzi zadupie złożone z kilkunastu "domów" (cudzysłów zamierzony - raczej są to chałupy mające sprawiać pozory domów, trzymające się na łasce boskiej i jakichś pospiesznych ulepszeniach, wprowadzonych po to, żeby się to wszystko nie rozwaliło. Oczywiście oprócz domów są też inne, mniejsze lub większe budynki (np. gospodarcze), jest coś, co chyba miało być kiedyś (w odległej przeszłości karczmą, ba, kapliczka dla jakiegoś bóstwa nawet się znajdzie. Jednak tylko ono jedno wie - albo i samurajscy bogowie - co właściwie tam jest czczone, bo w takim stanie jest ta kapliczka. Czyżby ludzie zapomnieli o oddawaniu czci siłom wyższym? A może pogrążyli się w biedzie i rezygnacji, uznając, że nie warto nawet prosić tych sił o pomoc, bo i tak nic się nie zmieni? Ciężko powiedzieć. Tak czy inaczej, twoje wrażenie póki co może być jedno: brud, smród i ubóstwo.
Za domami znajduje się coś w stylu ogrodów, chociaż nie rośnie tam zbyt wiele roślin, a i drzewa są jakieś takie... Nie takie. Nawet rzeczka, którą zauważyłeś wcześniej, to tak naprawdę tylko staw rybny (a w tym stawie rybnym - przy okazji - zauważyłeś nawet sporo ryb; to chyba jedyne miejsce, które jakoś żyje, jakoś kwitnie).
Ludzie, których spotykasz, nie są zbyt chętni do rozmowy. Nie odpowiadają na zbyt wiele twoich pytań, nie ufając samurajowi czy nie chcąc zaufać - są to zmęczeni życiem i brakiem perspektyw ponuracy, tkwiący w swojej bezpiecznej i wyuczonej bezradności. Wolą po prostu siedzieć, narzekać na zły los, kląć bogów i i plewić dogorywające ogródki w rozpadających się ruderach. Może gdyby ktoś inny przejął za nich odpowiedzialność i powiedział im, jak mają żyć... Ale to też jest wątpliwe. Tak czy inaczej, o Hitsugekich niczego nie wiedzą. To znaczy: byli tu tacy, pewnie. Coś tam sprzedawali, jakieś ubrania czy tam drobiazgi dla bab, jakieś inne rzeczy, ale nie rozmawiali zbyt wiele z miejscowymi. Ot, kupcy jak kupcy, znający się na rzeczy. Jedna z kobiet, którą zaczepiłeś, okazuje się jednak bardziej rozmowna, ożywiona - może dlatego, że jest jedną z nielicznych (bardzo nielicznych nawet) młodych, pozostałych w Bateimurze. Wszyscy inni wyjechali stąd, by zacząć gdzieś nowe życie, by wyrwać się z marazmu. Ona? Została. Z idealizmu, z chęci ratowania wioski przed całkowitym upadkiem, z przywiązania do miejsca? Tego nigdy się nie dowiesz. I nie to przecież jest twoim celem.
Niewiasta ta karmi twojego konia, dała ci też wodę (i tak akurat musiała napoić swojego). Jest żoną miejscowego rolnika, biedną jak mysz shintoistyczna, ale nawet radosną. Hitsugeki byli u niej i u jej męża. Ona sprzedała jej jakieś drobne, nic nie znaczące błyskotki i dodatki do yukaty, a także płaszcz, i pogawędziła z nią o dziewczynkach. Nawet jej dała jakieś rady co do porodu - tak się bowiem składa, że twoją rozmówczynię niebo pobłogosławiło ciążą. Jeszcze nie widoczną za bardzo, ale jednak ciążą. Natomiast on sprzedawał jakieś rzeczy dla koni czy coś w tym stylu jej mężowi, nawet nie pytała - była bowiem zbyt skupiona na rozmowie z Mayą o kwestiach związanych z posiadaniem dzieci. Jednakże od nieznajomej dowiadujesz się - w końcu - czegoś ciekawego... Otóż w pewnym momencie jej mąż udał się z tym kupcem do jednego z domów w wiosce. Konkretniej mówiąc, do "karczmy". Żaden z nich nie wrócił póki co, ale może pan samuraj pójdzie tam i to sprawdzi? Pewnie jak zwykle się schlali i pani Hitsugeki musi się nimi opiekować. Taki przecież zawsze jest los kobiety, prawda?
Zawsze taki sam.
Mogłeś zauważyć, że za domem kobiety stoi wóz pełen tanich, rozmaitych towarów, niewiele wartych - czyżby to należało do Hitsugekich? To miałoby sens: zostawili wóz, konia u gospodyni i udali się do miejsca, w którym mogli coś ugrać? W karczmie zawsze można było znaleźć przybyszy, gotowych zostawić tam swój grosz. I miejscowych, którzy ten grosz mogli odebrać - ale w tej dziurze, jaką jest Bateimura, należy się spodziewać raczej jakiejś obskurnej meliny z trzema/czterema pokojami na krzyż za niebotyczną sumę (choćby po to, żeby koszt prania pościeli i czyszczenia futonów się zwrócił). Ale... Jest w tym sporo niedopowiedzeń. Tak czy inaczej, to twój jedyny trop.
Póki co.

[Yasuo]

Okazało się, że kowal nie był zbyt rozmowny. Zbył milczeniem to co mu powiedziałem na temat dziewczynek. Zbył też moją prośbę o wynajęcie konia. To jednak nie był problem i po jakimś czasie dotarłem do miejsca, które nazywało się "Bateimura", chociaż lepszym określeniem byłaby "Batei Dziura". Widziałem domy, chociaż miałem wrażenie, że mój namiot lepiej nadaje się do spania niż te budynki. Przynajmniej nie musiałem obawiać się tego, że mi jakaś deska na twarz spadnie, gdy będę spał. Były budynki gospodarcze. Było coś, co przypominało karczmę. Było karczmą kiedyś albo miało być w przyszłości. Nie potrafiłem tego stwierdzić. Dwie opcje były możliwe: albo przybytek ten prosperował dobrze i popadł w ruinę, albo zaczęto budowę, ale jej nie dokończono i także uległ okrutnemu upływowi czasu. Widziałem coś na wzór kapliczki. Nie myślałem o bóstwach. Ostatnio moje przemyślenia filozoficzne o istotach pozaziemskich doprowadziły do konfliktu na tle religijnym. Jedno było pewne. Raczej nikt tutaj religii nie praktykował. Albo praktykowali, jednak nikomu nie przyszło do głowy, żeby kapliczkę odnowić. Albo przyszło, ale nie miał na to pieniędzy.
Ktoś mądry kiedyś powiedział, że "jak niewiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze". I to była święta prawda. Pieniądz rządził światem czy to się komuś podobało czy nie. Albo przynajmniej współrządził. To pogoń za pieniądzem przywiodła Państwa Hitsugekich do tego miejsca. I paradoksalnie pieniądz mógł to miejsce uratować. Nie potrzeba było żadnego boga ani innej mocy nadprzyrodzonej. Potrzeba było człowieka z wizją. Człowieka, który dostrzeże jakąkolwiek wartość w tej małej osadzie i jej mieszkańcach i da temu miejscu szansę. Szansę w postaci góry złota i drugie życie. Widziałem ogrody, albo coś co miało nimi być. Oka bowiem nie cieszyły. Widziałem rzeczkę... a w niej ryby. Rzeczka ta była "pełna ikry". Dosłownie i w przenośni.
Nie spodziewałem się, że ludzie tutaj będą skorzy do rozmowy i pomocy w odnalezieniu zaginionych - a może i nie zaginionych - kupców. Miejsca takie jak to miały to do siebie, że każdy pilnował własnego podwórka i nie wtykał nosa w nie swoje sprawy. Bo zawsze mógł mu ktoś ten nos połamać. Gdybym był przestępcą, to pewnie byłby to dla mnie raj. Mógłbym bezkarnie terroryzować okolicę, nie przejmując się, że zmęczeni życiem mieszkańcy jakkolwiek zaprotestują. Jedynie dochody z takiego procederu byłyby poniżej przeciętnej. Może moje wrażenie było mylne, ale gdyby ktoś kiedyś powiedział: "największe ognisko przestępczości" albo "miejsce, z którego rozprzestrzeniła się zaraza zbrodni", to w moich myślach pojawiłaby się właśnie Bateimura. Byłem gotowy w każdej chwili dobyć miecza. Chociaż atak nie nadchodził. Póki co. Robiłem swoje, rozpytując o Państwa Hitsugekich. Nawet jeśli nikt nie udzielił mi odpowiedzi, nawet jeśli zbywali mnie słowami: "a idź pan w chuj, nie mam czasu", to był to mój obowiązek w stosunku do dwóch dziewczynek. Hina i Sayaka z pewnością chciałyby wrócić do rodziców. Przez jakiś czas nie dowiedziałem się niczego więcej jak tylko "no byli tutaj, sprzedawali, a my biedni nie wiemy jak żyć" lub "panie, zatrudnimy przywódcę, zapewniamy darmowe mieszkanie w rozlatującej się szopce i konkurencyjne wynagrodzenie: 3 niezgniłe buraki miesięcznie" ((z tym ostatnim to taki żarcik, ale oferta kusząca). Byli tutaj. To było pewne. Chociaż... w sumie to nie wiedziałem czy tak było na prawdę. Kupców na świecie było tysiące. Prawie każdy żyjący człowiek coś kiedyś przynajmniej raz sprzedał. Więc skąd mogłem mieć pewność, że akurat kupcami, którzy odwiedzili to miejsce byli Hitsugeki? Nie spodziewałem się, że mieszkańcy "Batei Dziury" będą znali imiona i nazwiska każdego kupca, który zawita do ich osady. Z drugiej strony z pewnością takich nie było dużo, więc może i znali.
W końcu spotkałem osobę, która mogła mi powiedzieć coś więcej. Młoda kobieta. Ciekawiło mnie dlaczego postanowiła tutaj zostać. Młodych ludzi praktycznie tutaj nie widziałem. Nie było to moim celem, ale bardzo bym chciał poznać powody. Napoiła i nakarmiła mojego konia, za co byłem jej niezmiernie wdzięczny i podzieliła się informacjami. Żona miejscowego rolnika. Nie była aż tak biedna, skoro stać ją było na błyskotki, nawet jakieś wyjątkowo tanie i płaszcz. No i mieli też konia, a to już mogło zakrawać o luksus. Dowiedziałem się, że kobieta była w ciąży i o tym, że radziła się Mayi odnośnie dzieci. Takie tematy niezbyt mnie interesowały, o ile słowa "będziesz ojcem" nie były zaadresowane do mnie. Gdybym jednak miał dać kobiecie jakąś radę, to byłaby ona prosta: "nie zostawiaj dzieci z niestabilnym emocjonalnie wujkiem, który posiada w swoim domu śmiertelnie niebezpieczny łuk".
- Gratuluję ciąży. - Ukłoniłem się z szacunku. - I dziękuję za karmę i wodę dla konia. I za wszystkie informacje, których mi Pani udzieliła.
Udałem się we wskazane przez kobietę miejsce. Zamiast wypytywać ludzi mogłem od razu po przybyciu do wioski tam zajrzeć. Znaczy nigdy bym nie przypuszczał, że ktoś z własnej nieprzymuszonej woli zechce spędzić noc w takiej karczmie i jeszcze za to zapłacić, albo że ta karczma w ogóle funkcjonuje i ma dochody. Gdyby Państwo Hitsugeki mieli kłopoty, to czas, który spędziłem na wypytywaniu o nich mógłby się przyczynić do ich zguby. Nie warto było płakać nad rozlanym mlekiem. Teraz miałem do odnalezienia trzy osoby. Hitsugekich i męża tamtej dziewczyny, który podobno też jeszcze nie wrócił. Nie było rady i innego wyjścia. Położyłem rękę na rękojeści mojego miecza i wkroczyłem do wspomnianej karczmy, zachowując czujność.

[Hayami Akodo]

Misja rangi C dla Yasuo (przejęta od Shiori)
"On dreams, bones and lights"
23/14+


Kości.
Krew.
Kości.
I światło.
Zobaczyłeś to wszystko, kiedy wszedłeś do "karczmy" - a raczej budynku, który nią był, przynajmniej w starych dobrych czasach, gdy Bateimura jeszcze prosperowała. Teraz są to ponure, zakurzone, puste ruiny, zniszczone i niepokojące, pełne podniszczonych "mebli", ponurego światła wdzierającego się przez okna pokryte kurzem i innymi śladami zaniedbania, kości zwierzęcych i ludzkich leżących na ziemi oraz plam krwi. Na starych, bezwartościowych deskach pełnych drzazg i połamanych gwoździ widać ohydne plamy po krwi, innych płynach (winie? Barwniku? Czymś innym? Trudno powiedzieć, czym konkretnie - no, jeden śmierdzi dość wyraźnie, więc raczej wiesz, o co chodzi).
Cokolwiek się tu dzieje, jest z pewnością niebezpiecznie. Coś lub ktoś osiedlił się w karczmie i stworzył sobie tu przerażające siedlisko. Siedlisko pełne grozy, mroku, atmosfery strachu i żądzy krwi. Pomieszczenia, do których masz dostęp, są puste, nikogo tu nie ma - ale ewidentnie ktoś był. I prowadził tu życie, które co najmniej budzi niepokój, które powinno wywoływać szok nawet w najbardziej okrutnych potworach.
W jednym z pomieszczeń znajdują się porozrzucane różne towary, rzeczy, które mogły należeć do kupców. Są one ułożone w artystyczny stos, a na nim leży ciało mężczyzny. Nagie, bezwstydne, potwornie bezwładne. Jak u teatralnej kukiełki, jak u lalki, którą bawią się dzieci - lecz dużo bardziej wulgarne, oczywiste w swym pohańbieniu po śmierci.
Kupiec? Być może. To byłoby dość prawdopodobne, zważywszy na to, że nikt nie widział, żeby stąd wychodził. W innym pomieszczeniu natomiast znajdujesz okaleczone jeszcze mocniej ciało innego, biednie odzianego mężczyzny, najprawdopodobniej męża owej ciężarnej, z którą rozmawiałeś. Na razie nie widać jednak nigdzie kobiety.
Udało ci się znaleźć zakurzone, zakryte wszelkim możliwym syfem i zardzewiałe jak diabli drzwi do piwnicy. Może nawet, gdybyś się wysilił, udałoby ci się tam zejść i zobaczyć, co tam się dzieje. Bo coś się dzieje na pewno...
Nadal chcesz tu zostać? Cóż, w takim razie wykorzystaj swoje szanse. Rozejrzyj się, zejdź lub zostań, walcz lub uciekaj. Trzeciego wyjścia, trzeciego rozwiązania i tak już nie masz. Na pewno nie ma go już kupiec Hitsugeki. Ani anonimowy, nagi, zamordowany mężczyzna. Mężczyzna, którego bezwstydnie jasna skóra widnieje na ziemi. Którego ciało zostało niedbale, z okrutną lekkomyślnością porzucone - niczym niepotrzebna zabawka.
Krew, kości i światło. O tym będzie ta historia. I nie tylko.

[Yasuo]

Wnętrze budynku nie przywoływało do głowy żadnych pozytywnych myśli. Ludzie lubili odwiedzać karczmy i tawerny, śmiać się i pić ze znajomymi i przyjaciółmi. Te czasy dawno już minęły. Ktoś kto miałby jakieś pozytywne wspomnienia związane z tą karczmą, widząc jej obecny stan cierpiałby męki i katusze. Mnie ten problem nie dotyczył, ale i tak poczułem pewien smutek. W upiornym świetle widziałem poniszczone meble, albo to co z nich zostało. Zwróciłem uwagę na kości. Nie mogłem rozpoznać które są zwierzęce, a które ludzkie, ale jedno wiedziałem. Kości nie powinny ot tak sobie leżeć na podłodze. Śmierć była wszechobecna w świecie, ale zwłoki zazwyczaj sprzątano. Jak dawno musiały te istoty umrzeć, że zostały po nich jedynie kości? Czemu nikt tego nie posprzątał? Ludzie mieli to miejsce w dupie, a może zwyczajnie się bali? Widziałem także krew i inne płyny. Czułem charakterystyczny zapach uryny.
- Ostatnia biesiada musiała być naprawdę gruba - powiedziałem cicho, wyciągając wakizashi z saya. Wiedziałem jedno. Moje kości nie mogły dołączyć do tej upiornej scenerii.
W pewnym momencie pomyślałem, że ktoś tu może być. Jakiś potwór... chociaż nie wierzyłem w potwory. Nie licząc ludzi. Niektórzy ludzie to prawdziwe potwory. Ktoś tu jest... albo był. W swoim życiu przeżyłem wiele dziwacznych sytuacji, ale ta była chyba najbardziej dziwaczna. Czułem lekki niepokój, ale nie mógł on przyćmić zdrowego rozsądku i doświadczenia. Zabicie doświadczonego wojownika było dużo trudniejsze niż kupca czy wieśniaka. I tak się na nieszczęście okazało, że odnalazłem dwa ciała. Tym razem nie same kości, ale najprawdziwsze ciała. Jedno ułożone na stosie przedmiotów. Prawdopodobnie kupiec. Drugie bardziej ubogie, a więc pewnie mieszkaniec wioski. Niezbyt przyglądałem się tym ciałom i nie szacowałem jak, dlaczego i czym zostały pohańbione. Trup był trupem. A ktoś kto go zabił - a właściwie ich - z pewnością mi za to zapłaci. Dziewczynki właśnie prawdopodobnie straciły ojca... Ojca straciło także nienarodzone dziecko tamtej kobiety. I obie Panie straciły mężów...
I nagle mnie oświeciło. Myśl ta była nadzwyczajnie przerażająca. Czy aby Pani Hitsugeki nie była ze swoim mężem? Skoro on jest tutaj, to gdzie ona?
- Cholera... - Prawie krzyknąłem, jednak w ostatniej chwili zmniejszyłem głośność swojego głosu. Odszukałem drzwi prowadzące do piwnicy. Pewnie musiałem się przekopać przez wszystkie możliwe śmieci i graty. Przeszukałem już praktycznie wszystkie pomieszczenia. Pomieszczenie znajdujące się za tymi drzwiami było ostatnie. Mój miecz rozbłysł niebieskim światłem[1]. Ucieczka nigdy nie była dla mnie opcją. Stanie i bezczynne rozglądanie się też nie. Nie zamierzałem podziwiać ciał nagich mężczyzn (może dlatego, że nie były kobiecie). Najpierw spróbowałem otworzyć drzwi rękami. Jeśli się nie dało, to kopnąłem je nogą z całej siły. Jeśli i to nie pomogło, to postanowiłem trochę te drzwi pociąć za pomocą swojego wzmocnionego chakrą wakizashi. Jeśli udało mi się jakimś cudem je otworzyć, to postanowiłem ostrożnie przekroczyć próg i zejść na dół. Powłoka z chakry powinna dawać choć trochę światła, jeśli było potrzebne.
Przebywając w tym budynku ani na chwilę nie traciłem czujności. Nie zamierzałem tutaj umierać, a z pewnością nie bez walki. Gdy tylko coś niepokojącego zwróciło moją uwagę lub gdy wykryłem nadchodzący w moją stronę atak, natychmiastowo postanowiłem zrobić unik. Albo świadomie. Albo instynktownie. Bez różnicy. Rozglądałem się także za ewentualną drogą ucieczki lub za przedmiotami, które mógłbym wykorzystać do wykonania kawarimi.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Misja rangi C dla Yasuo (przejęta od Shiori)
"On dreams, bones and lights"
25/14+


Dostąpiłeś oświecenia, a to olśnienie było gorzkie i przerażające w samej swojej istocie. Skoro on już nie żył... to gdzie była ona? To było dobre pytanie, a ty postanowiłeś znaleźć na nie odpowiedź. Przecież dzieci nie mogły stracić już nikogo więcej, skoro odszedł od nich ich tatuś... Odrzuciłeś więc na bok jakieś stare pudła, odsunąłeś przeszkody blokujące zejście w dół, otworzyłeś je sobie - i zacząłeś schodzić. Towarzyszy ci przerażająca cisza, nie słyszysz nic poza własnym biciem serca, oddechem i krokami, wymarła wioska Bateimura dawno już przestała dawać jakiekolwiek odgłosy życia. Jak pacjent, którego nawet najlepsi medycy nie byli w stanie uratować, mimo prób, wysiłków i uporczywej terapii.
Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie!
Świat już dawno ją porzucił, zapomniał o tym miejscu, pozwolił, by kości trwały tu niepochowane; ludzie mieszkający tutaj - a nie zostało ich wielu - najwyraźniej wybrali siebie. Postanowili dbać bardziej o swoje codzienne życie, unikać przeklętej karczmy (w końcu życie ma się tylko jedno i nie zwrócą go nawet największe pieniądze, jeśli coś się stanie i wejdzie się tutaj, przerywając martwą (hehe) stagnację w wiosce). Cisza, pustka i wszechobecne opuszczenie uczyniły tę ponurą piwnicę, do której schodzisz, idealnym miejscem zbrodni, tak jak i karczmę: nikt i tak nie interesuje się tą osadą. I tak wszyscy jej unikają. Nikogo nie obchodzi tak naprawdę ani ona, ani jej mieszkańcy czy ich los; żadna władza nie postanowiła poprawić losu mieszkańców Bateimury. Shinobi, nawet jeśli niektórzy próbowali coś zrobić, to i tak (chyba?) odpuścili - ty przynajmniej nie widzisz podstaw do tego, żeby przypuszczać, że było inaczej. Nie widzisz też podstaw do wielu innych rzeczy, bo w piwnicy jest cholernie ciemno mimo tego bladego światła, jakie emituje twoje ostrze.
Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie!
Oni - czy też on, trudno powiedzieć, ilu jest sprawców (nie sprawdzając dokładnie ciał i otoczenia, nie mogłeś też zauważyć pewnych wskazówek) - mogli już dawno ją porzucić. Ukryć się z własnej woli w mroku, w stagnacji, w ponurej ciszy i w zbrodni; no i, oczywiście, kontynuować swoje szaleństwo. Swoje mroczne danse macabre, okropną zabawę ze śmiercią w kotka i myszkę. Kto będzie lepszy? Komu szybciej się uda? Kto pozbędzie się większej ilości ofiar?
W piwnicy słychać ostrzenie noża i nucenie jakiejś luźnej melodii. Rozpoznajesz prostą, ludową piosenkę z Yinzin, taką zwykłą, jakich wielu nasłuchałeś się w ojczyźnie. Nic niezwykłego, nadzwyczajnego... Gdyby nie to, że nuci ją młody, rozbawiony mężczyzna w białym kimonie, wystrojony jak na własny pogrzeb. Dobrze zbudowany, czerwonowłosy mężczyzna o jasnych oczach, jasnej twarzy i zakrwawionych rękach. Jest taki... Rozluźniony, zrelaksowany, świetnie się bawi, choć właśnie stoi pośrodku brudnej, zagraconej i nieludzko śmierdzącej wszystkim, co możliwe, piwnicy. Oprócz niego na ziemi leży jeszcze zakneblowana, przerażona i związana kobieta. Ofiara, do której nucący zamierza się właśnie dobrać - noże leżące za nim na szmacie pokrywającej brudny, stary i podniszczony stół wskazują, że ma... Bogaty asortyment, jeżeli chodzi o plany i pomysły na to, co z nią zrobić.
Chyba, że go powstrzymasz, i nie będzie mógł ich zrealizować.

[Yasuo]

Bateimura dawno przestała już dawać jakiekolwiek odgłosy życia. Gdyby to samo można by powiedzieć o jej mieszkańcach - przynajmniej niektórych - to może Pan Hitsugeki i bezimienny mężczyzna jeszcze by żyli. Jednak nie mogłem tego powiedzieć, a dwóch mężczyzn było martwych. Potwór, który ich zabił ciągle oddychał. Zamierzałem to zmienić. Nie. Ja musiałem to zmienić. "Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie!" - wielu by chciało bym zastosował się do tego zdania, odszedł i odpuścił. Ja jednak nie miałem zamiaru. Nadzieja na odnalezienie i uratowanie kobiety - matki Hiny i Sayaki - ciągle we mnie żyła i popychała mnie prosto w objęcia wszechobecnego mroku. W moich myślach malował się upiorny obraz opuszczonej przez władze wioski, w której stała opuszczona przez wszystkich karczma, a w tej karczmie opuszczona i zrozpaczona kobieta. Póki co nie miałem pewności, że gdy przebiję się przez ciemność, to odnajdę Panią Hitsugeki. Nie miałem pewności. Jedno wiedziałem na pewno. Ja nie odpuszczę sprawie, w którą wierzę! Ja nie zrezygnuję. Będę brnął w to gówno chociażby do śmierci. Bez znaczenia czy ta śmierć nastąpi za sekundę czy za 100 lat.
Każdy kiedyś będzie musiał zatańczyć ze śmiercią. "Danse macabre" był nieodłączną częścią życia. Dla większości będzie to ostatni taniec. Niektórym się poszczęści. Jedno było bardzo ważne. Umrzesz jako bohater, a może jako ktoś bezimienny lub wręcz najgorsze na świecie ścierwo? Ścierwa powinny zaszyć się w mroku i w strachu czekać aż "Sprawiedliwość" przejdzie i ich ominie. Ja nie byłem sprawiedliwością. Nie byłem katem i sędzią. Kami-sama był. Ja tylko wysyłałem ludzi do niego. Nagle usłyszałem piosenkę z moich rodzinnych stron. Była to piosenka, którą kiedyś słyszałem, ale bardziej pamiętałem melodię niż słowa. Melodia ta okazała się nad wyraz dobrym przewodnikiem. Doprowadziła mnie do celu bardzo szybko. Osoba nucąca powinna się nauczyć, że w najgorszym wypadku samurajska przyśpiewka może sprowadzić samuraja. Albo w najlepszym. W zależności od tego czy serce śpiewaka jest prawe i czyste czy brudne i złem przegniłe. Mężczyzna - a może chłopak - miał zło nie tylko w sercu, ale także w mózgu, krwi i na rękach. Czy uważał się za kogoś na tyle silnego, że zupełnie nie przejmował się tym, że ktoś może tu wejść? A może nie wziął pod uwagę takiej możliwości, bo przecież wszyscy opuścili Bateimurę, karczmę i tą kobietę? Być może i był silny, ale Sprawiedliwość i Kami-sama stali po mojej stronie. Czułem to. Nie zamierzałem uciekać bez względu na to jak silny był wróg. Nawet jeśli przyjdzie mi polec, to wiedziałem, że sprawiedliwość prędzej czy później dosięgnie tamtego chuja.
Nie zamierzałem uciekać. Nie po tym co zobaczyłem. I co widziałem na podłodze. A właściwie kogo. Przerażoną, związaną i zakneblowaną kobietę. A w jej pobliżu przeróżne narzędzia tortur. Plan był prosty. Wyeliminować zagrożenie, oswobodzić więźnia i opuścić to miejsce. Nie nazywałem tego ucieczką, a misją ratunkową i taktycznym odwrotem. Przeszło mi bowiem przez myśl, żeby ogłuszyć to ludzkie ścierwo i wypróbować trochę tych narzędzi na jego skórze. Może by mi coś ciekawego powiedział. Może by powiedział czy działa sam albo w większej grupie. Może nawet wujek dziewczynek jest jej członkiem. Byłoby to jednak zbyt ryzykowne. Nie było pewności czy cokolwiek by zdradził. Nie było pewności czy umiałbym odpowiednio torturować i nie doprowadzić do przedwczesnej śmierci. Nie było pewności, że w trakcie tych tortur nie pojawią się inni wrogowie. Nie wiedziałem jak silny jest ten facet, a więc nie miałem pewności, że uda mi się jednym szybkim ciosem pozbawić go przytomności. A długa walka w takich warunkach mogła zagrozić życiu Pani Hitsugeki. Nie mogłem ryzykować. Musiałem uderzyć szybko, celnie i z ogromną siłą.
Zdawało mi się, że mnie zobaczył. Nie. Miałem co do tego pewność. Nie zwrócił jednak na mnie żadnej uwagi i dalej robił co robił. Nie brał mnie na poważnie? A może coś innego zaprzątało jego głowę i odbierało wzrok? Miałem to gdzieś. Element zaskoczenia ciągle był dostępny. Przynajmniej takie odnosiłem wrażenie. Szybkim horyzontalnym (poziomym) cięciem wypuściłem niebieską falę energii[1], która pomknęła w kierunku mężczyzny w białym kimonie. Jeśli tak bardzo lubił ciąć, to ciekawe jak się będzie czuł jak ja go potnę. To przynajmniej powinno zwrócić jego uwagę i skupić jego uwagę na mnie, a nie na biednej kobiecie.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Misja rangi C dla Yasuo (przejęta od Shiori)
"On dreams, bones and lights"
27/14+


Kości, krew, kości, krew!
Wycie mężczyzny, trafionego twoim Issen, niesie się po całej piwnicy, dyszy ciężko z niewiarygodnej wściekłości. Nie zdołałeś go zabić, to oczywiste, mimo wszystko na kogoś takiego jak on trzeba jednak trochę więcej. Jednak jego ryk przywodzi ci na myśl lwa. Rannego, krwawiącego lwa, którego posoka spływa obficie na ziemię i na trzęsącą się z szoku kobietę, nadal leżącą na ziemi. Ona zamknęła oczy, nie chce widzieć, co się wydarzy - to wszystko przerasta jej siły. Zbawienie. Skąd zbawienie?! Samuraj...
Mężczyzna jest wściekły jak furia, skowyczy coś niezrozumiałego, jakby bogowie i twój cios odebrały mu rozum. Dygocąc na całym ciele, szybko łapie jakiś nóż, żeby nim rzucić w ciebie mimo tego, że sam ostro krwawi - dostał piękny cios w lewą rękę. Na twoje szczęście lub nie, jest praworęczny, więc wciąż jeszcze da radę walczyć mimo rany. Tacy jak on nie odpuszczają, nie schodzą tak szybko z tego świata. Rzuca, czym może, prosto w ciebie (głównie jakimiś nożami - większość chybiła, ale jednym trafił cię w prawą nogę, nieco poniżej kolana), a gdy orientuje się, że został mu tylko jeden, gwałtownie chwyta go i przykłada go do gardła jęczącej histerycznie przez knebel kobiety.
- COFNIJ SIĘ I RZUĆ BROŃ POD ŚCIANĘ, ALBO DOBIJĘ TĄ DZIWKĘ! - ryczy na całe gardło. Masz wrażenie, że masz do czynienia z lwem, z wściekłym drapieżnikiem, w jego oczach płonie czysty, beznamiętny, nie rokujący szans na poprawę obłęd. Jest jak zwierzę, które wypuszczono nieopatrznie z klatki, a także rozjuszono zranieniem. - RZUĆ TO, BO JĄ ZARŻNĘ JAK POZOSTAŁYCH! SPRÓBUJ TYLKO JESZCZE RAZ TEJ SZTUCZKI, A...!
Na górze słychać kroki. Kogoś zwabiły hałasy, najwyraźniej rozgląda się, niedługo może zejść na dół. Znajdzie ciebie i kobietę oraz szaleńca, krwawowłosego szaleńca skąpanego w obłędzie, jakby gotowego ostatecznie na śmierć. Ten ostatni śmieje się cichym, brudnym, chorym śmiechem. Niewiasta wciąż z całej siły zaciska powieki, jednocześnie jęcząc i wydając głośne dźwięki. Co jej zależy na życiu? Zaraz umrze, jeżeli ten samuraj czegoś nie zrobi. Nie zobaczy już dziewczynek. Jest ponuro. Tak ponuro i zarazem na to wszystko za wcześnie... Dlaczego nie posłuchała wtedy dobrych rad? Po co postanowiła tam pójść? Zapłaciła gorzką cenę za zaufanie. Teraz jej życie leży w rękach dwóch mężczyzn. I trzeciej osoby, która najwyraźniej jest na górze. A także, znając życie, słyszy cały ten cyrk. I może podjąć jakieś decyzje. Albo i nie. Przecież może, jak ci wszyscy ludzie, uznać, że nie będzie się mieszać i odejść...

[Yasuo]

Lew był zbyt dumnym zwierzęciem, by posunąć się do takiego czegoś. Wielki władca zwierząt nigdy nie zniżyłby się do poziomu tej gnidy. Oczywiście można było powiedzieć, iż istnieją władcy okrutni i bezwzględni, ale takich się zrzucało z tronu prędzej czy później. To co ryczało z pewnością nie było lwem. Glizdą co najwyżej albo wężem paskudnym, ale nie lwem. Kobieta myślała o wybawieniu i ratunku i wcale nie można było się jej dziwić. Jednakże na to było jeszcze zbyt wcześnie. W końcu - ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu - chuj jeszcze dychał.
W moją stronę poleciały noże. Oczywiście miałem wielkiego pecha. Nie dość, że żył, to jeszcze postanowił się bronić. Nie mogłem się mu dziwić, chociaż z taką raną to bez pomocy medyka raczej długo nie pociągnie. A przynajmniej tak mi się zdawało. Czy jednak mógł liczyć na jakąś pomoc? Nawet jeśli, to nie zamierzałem do tego dopuścić. On z pewnością nie opuści tego miejsca żywy. Zbiłem lub uniknąłem większości z tego ustrojska, którym we mnie rzucał. Część pewnie poleciała zupełnie na oślep. Ciężko wycelować poprawnie, jeśli było się w takim agonalnym szale. Jeden nóż niestety trafił mnie poniżej kolana. Zacisnąłem zęby z powodu lekkiego bólu. Nie było to jednak nic co mogło mnie wykluczyć z dalszej walki. Nie takich obrażeń w doznawałem w życiu. Oceniłem na szybko sytuację. On oberwał jedną z moich najsilniejszych technik. Ja oberwałem głupim nożem. Tutaj miałem przewagę. Jednak on miał dodatkową kartę w postaci zakładnika. Bardzo żałowałem, że tacy nie schodzą tak szybko z tego świata. On powinien dawno zejść.
Nazwał ją dziwką, ale z tego co wiedziałem, ona zajmowała się innym rzemiosłem. Jej zawód był mało istotny w chwili obecnej. Kazał mi się cofnąć pod ścianę i wyrzucić broń, bo w przeciwnym wypadku zabije tą kobietę. Z pewnością jeśli bym to zrobił, to ten szaleniec dotrzymałby słowa. Wolne żarty. Pozbycie się broni i wycofanie w takim momencie oznaczałoby tylko jedno: śmierć kobiety. I być może moją porażkę. Jedyną opcją był atak: szybki i wściekły. Niczym burza. Wyciągnąłem kunai z nogi, zaciskając zęby. Przeszkadzał w bieganiu. Następnie cisnąłem nim w swojego wroga, celując w zdrową rękę, ale tak, by w przypadku uniku nie trafić nieszczęsnej kobiety. Celowałem w okolice łokcia, tak, żeby w razie czego nóż przeleciał nad kobietą. Nie dałem mu dokończyć monologu. Mój kolejny atak był natychmiastowy. Ostrze zalśniło niebieskim światłem[1], jedno szybkie cięcie i ostra jak brzytwa fala pomknęła w kierunku przeciwnika[2]. Jak to powiadali "do dwóch razy sztuka". Mój cel był prosty. Zmusić to ścierwo do uniku i odsunięcia się od kobiety. Ewentualnie zabić na miejscu. Po wystrzeleniu kolejnego Issen, ruszyłem w kierunku wroga. Cel był prosty. Zająć go czymś lub zabić. Zbliżyć się, odciągnąć od kobiety i wykończyć.

  Ukryty tekst

[/quote]

[Hayami Akodo]

Misja rangi C dla Yasuo (przejęta od Shiori)
"On dreams, bones and lights"
29/14+


Więc tak to wszystko się zakończy? Opowieść o krwi, kościach i świetle? Z półżywą z przerażenia kobietą? Z oszalałym człowiekiem o groźnie błyszczących oczach, przepełnionym szaleństwem, i tobą? I dziećmi, bo zawsze w takich historiach muszą być jeszcze dzieci?
Powiadają, że do dwóch razy sztuka, i mają rację. Zawsze ją mieli; trzeba próbować, nie poddawać się, bo przecież kiedyś musi nastąpić przełom. W twoim nastąpił: mężczyzna rzeczywiście musiał uniknąć, puścić kobietę, która padła na ziemię i (szczęśliwie dla siebie) straciła przytomność. Dostał, tak jak chciałeś, trafiłeś go, gdzie trzeba, zginął - ale co dalej? Trzeba jeszcze zająć się kobietą i dziećmi. I poinformować o wynikach swojej pracy odpowiednie osoby, tak żeby otrzymać to, co ci się należy. Nikt bowiem - nawet ty - nie pracuje za darmo.
Jeśli zdecydowałeś się przeszukać piwnicę, znalazłeś zakrwawione notatki pełne symboli. Trudno określić, czego konkretnie dotyczą, są chaotyczne i przesiąknięte obłędem do ostatniej kropki i ostatniego znaku. Przeszukanie ciała mężczyzny niewiele by dało: nie miał przy sobie nic, co miałoby jakąś wartość. A i sama kobieta, oszołomiona, do głębi zatrwożona, nie wygląda na taką, która ma ochotę streszczać ci ze szczegółami, co się stało. Póki co jednak osiągnąłeś efekt: zabiłeś seryjnego mordercę i pomściłeś jego trzy ostatnie ofiary. Ale kim był? Jak do tego wszystkiego doszło? Co sprawiło, że Bateimura stała się jego gniazdem? Co doprowadziło do tej tragedii? Odpowiedzi na to znajdziesz albo ty, albo odpowiednie służby. Na razie jednak masz inne obowiązki.
Kobieta dyszy ciężko, gdy ściągasz jej knebel, rozcinasz więzy, nie płacze jednak ani nie krzyczy. Jej oczy są szeroko otwarte w szoku, najwyraźniej się zatrzymała w miejscu, nie rozumie do końca, co zaszło.
- Zabierz mnie stąd. - szepcze. Ani słowa o mężu, o dzieciach, ani słowa o innej ofierze. Po prostu wpatruje się w ciebie, a jej oczy są martwe, suche, bez łez. Niczym porzucone kości zwierząt, które czasami możemy spotkać na pustyni, objedzone do reszty przez drapieżniki. Są suche i puste... I nie widać w nich niczego.
I nie ma już nikogo.

[Yasuo]

Opowieść o krwi, kościach, świetle i dzieciach właśnie tak się kończyła. Było to zakończenie pełne nadziei. Półżywa i przerażona kobieta nie musiała się już niczym martwić. Mój plan się powiódł. Szaleniec odskoczył przed jednym atakiem i oberwał drugim. Zaryzykowałem życie kobiety, by ją ocalić, stawiając praktycznie wszystko na jedną kartę. Innej możliwości nie było. Na szczęście było już po wszystkim.
Pobieżnie przeszukałem piwnicę. Nie znalazłem niczego co nie byłoby obłędem. Dziwne symbole. Nic mi nie mówiły. Może był jakimś fanatykiem religijnym? To pierwsze co mi przyszło na myśl. Znałem jednego takiego. Ciekawe co u niego słychać... Jedno było pewne. Seryjny morderca teraz był trupem. Nie wiedziałem ile jego ofiar dokładnie pomściłem, ale nie było to ważne. Nie robiłem tego dla zemsty. Robiłem to po to, by uratować jego niedoszłą ofiarę. Nie robiłem tego dla pieniędzy, a zwyczajnie po to, bo tak trzeba było zrobić.
Kobieta odzyskała przytomność. Rozciąłem jej więzy i ściągnąłem knebel. Nie zamierzałem jej o nic wypytywać. Improwizowałem. Działałem stosownie do wymogów chwili, reagując na to co się działo. Nie myślałem póki co o tym kim był tego człowiek, ile ludzi zabił, co oznaczają symbole, czemu akurat wybrał tą wioskę (chociaż tutaj mogłem się łatwo tego domyślić) czy co doprowadziło do tragedii. Jedna rzecz nie dawała mi spokoju. W ferworze walki (nawiązanie do jednego z poprzednich postów) wydawało mi się, że coś słyszę. Jakby ktoś się zbliżał. Wtedy to zignorowałem, bo nie było czasu, by nad tym rozmyślać. Teraz jednak rozmyślanie to było wskazane.
"Sojusznik czy wróg?" - pomyślałem. Czułem, że moje zasoby chakry się kończą. Walka z dodatkowym wrogiem mogłaby być zgubna. O siebie się nie martwiłem. Najważniejsza była kobieta.
Jej stan był nieciekawy. Ciężko było mi ocenić, ale na pierwszy rzut oka fizycznie nic jej nie dolegało. Jednak psychicznie zwyczajnie niedomagała. Nie chciałem jej zbytnio przemęczać, jednakże chciałem zagwarantować jej maksymalnie bezpieczeństwo. Dlatego postanowiłem zapytać.
- Czy da Pani radę iść o własnych siłach? - Miałem nadzieję, że odpowiedź będzie twierdząca. W przypadku konfrontacji z wrogiem byłoby łatwiej walczyć, nie nosząc kobiety. Oczywiście nie zamierzałem jej mówić, że jest ciężka... albo gruba. Tak po prostu działał świat. Jeśli odpowiedź brzmiała "tak", to podałem jej rękę, pomagając wstać. W jednej ręce trzymałem swoje wierne wakizashi, a drugą ręką trzymałem kobietę. Jeśli odpowiedź brzmiała "nie", to tylko schowałem swój miecz i wziąłem niewiastę na ręce. Ruszyłem w stronę wyjścia, pilnie nasłuchując. Nie chciałem dać się zaskoczyć. Nie myślałem o tym, że jestem ranny. Ten problem zamierzałem rozwiązać na samym końcu.
Wiedziałem też, że samo wyjście nie będzie oznaczało końca. Trzeba było jeszcze poinformować kobietę o tym, że jej dzieci są w szpitalu i co zrobił ich wujek. Trzeba było poinformować dzieci, że ich ojciec niestety nie żyje. Trzeba było poinformować drugą kobietę (tą, która była w ciąży) o tym jaki los spotkał jej męża. I w końcu trzeba było poinformować odpowiednie służby o tym co zaszło i być może własnoręcznie rozwiązać parę problemów. Świat był pełen śmierci, krzywdy, niesprawiedliwości i cierpienia. Wojny wybuchały i trwały, pochłaniając wiele istnień. Mnie jednak cudze wojny nie interesowały. Zwyczajni ludzie także borykali się z wieloma problemami. Problemami, z którymi nie zawsze mogli sobie poradzić o własnych siłach. Wtedy potrzebowali kogoś, kto by ich wsparł. Taka była powinność samurajów. Głęboko w to wierzyłem.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Misja rangi C dla Yasuo (przejęta od Shiori)
"On dreams, bones and lights"
31/31


Kobieta kiwa tępo głową, nie mając siły odpowiadać na twoje pytania. Ostatnie, na co ma ochotę, to rozmawiać o swoim stanie - cała ta atmosfera wokół i ostatnie przeżycia...
Udaje ci się ją wyprowadzić mimo lekkiej rany. Mimo wszystko oberwałeś - który to już raz? - i nie powinieneś o tym zapominać. Życie samuraja nie jest łatwe, cios miecza potrafi skrócić twoje dni tak łatwo, jak ogrodnik koszący trawę w ogrodzie. Tym razem miałeś szczęście. Jednak co, jeśli tak naprawdę te kroki, ta obecność, którą wyczuwasz, to obecność śmierci? Co, jeśli tym razem nie miałeś szczęścia... albo go nie masz?
Cóż, póki co nikt cię nie śledzi. Nikogo nie widzisz, jeśli nawet ktoś tu jest, to ukrył się i zamaskował chakrę albo po prostu odpuścił. Udaje ci się więc odeskortować kobietę w bezpieczne miejsce, przekazać ją pod opiekę owej ciężarnej, którą już wcześniej spotkałeś, i miejscowego mężczyzny, który deklaruje, że nimi się zaopiekuje. Obydwie na wieść o tym, co tak naprawdę się wydarzyło - gdy już docierają do nich wszystkie okoliczności - zalewają się łzami, i to dosłownie. Szlochają głucho, wtulone w siebie, w świetle padającym z płonącego paleniska. Mężczyzna obserwuje je w milczeniu, jakby nie chciał przerywać żałoby i cierpienia, jakby chciał pozwolić dwóm nieznanym sobie niewiastom na żal i rozpacz. Zostawia je same, wyprowadza cię na zewnątrz, aby przekazać ci pieniądze od siebie. Co innego może zrobić?

- Zajmę się nimi. Zabiorę je z Bateimury do kuzyna w Sansei, tam zajmiemy się resztą razem z moją rodziną. - informuje cię półgłosem. Jego ton głosu przypomina ci skrzypienie starych, nigdy nie naoliwionych drzwi, ale takich, które są skłonne się otworzyć przed czyjąś niedolą. Tak jak ty? - Ty poinformuj władze o wszystkim. I niech oni ogarną ten syf. Ja nie zamierzam czekać i wyjeżdżam najszybciej, jak będę mógł.

W tej sytuacji - skoro kobiety wydają się zabezpieczone, przynajmniej na razie (okazuje się, że facet, który z tobą rozmawiał, jest obrotny - jego syn zabierze ich wszystkich na swoim wozie jeszcze tej nocy do siedziby klanu Terumi)... Ty chyba też masz coś zrobienia, prawda?
I to właśnie robisz. Bo na tym polega natura samurajów: przekazywanie wiadomości, czynienie dobra na ziemi, wykonywanie poleceń kogoś drugiego. Służba, krótko mówiąc. Odnajdujesz dziewczynki, przekazujesz im wiadomości, one przyjmują je... Z jednej strony z ulgą, że matka żyje i nie zostały same na świecie, a z drugiej z rozpaczą na wieść o odejściu ojca. Ich wujek nadal żyje, nadal jest gdzieś w świecie, ale jeśli jest z nimi mama i pan samuraj - to chyba będzie dobrze? Chyba on się zmieni? Chyba będzie dobrze?

Przynajmniej w to chciałyby wierzyć.

Wieść przedostaje się także do klanu Terumi. Energiczni, rzutcy, sprawni posiadacze lawy nigdy nie zwykli siedzieć i czekać biernie. Skoro sprawa i tak wymknęła się spod kontroli i w Yusetsu zaczęło "się dziać", to trzeba coś z tym cosiem zrobić. Dlatego gromadka shinobi zostaje wysłana, żeby zabezpieczyć tereny Bateimury i okolicznych wiosek, pogrzebać poprzednie ofiary z godnością i podjąć odpowiednie środki... Zapobiegawcze. Inni shinobi ruszają, aby odnaleźć niepokojącego wujka Akiego i doprowadzić go przed oblicze sprawiedliwości - zeznania Sayaki i Hiny oraz ich matki budzą co najmniej zastanowienie, wobec czego Terumi decydują się przedsięwziąć to, co konieczne, aby chronić ludność. Zapewniają ci także leczenie rany (na ich koszt), żeby wyrazić tym samym swoją wdzięczność wobec ciebie.
A jaka jest w tym wszystkim twoja rola? Odpowiedź jest prosta: posłańca.
Przekazałeś już potrzebne wiadomości, pomogłeś ludziom, odegrałeś rolę dobrego i pomocnego samuraja - być może zostanie to zapamiętane przez mieszkańców Yusetsu w ten czy inny sposób. Być może zwarty, silny klan Terumi zanotuje to sobie i wykorzysta wiedzę zebraną na twój temat w przyszłości. Tak? Albo nie? Tego już nie wiesz.
Otrzymujesz swoją nagrodę z ręki małomównej, cichej urzędniczki, która wręcza ci pieniądze, pokwitowanie za pieniądze (hajs musi się przecież zgadzać co do monety) - i informację, że Terumi są ci bardzo wdzięczni za pracę. Razem z tą nagrodą otrzymujesz coś innego: poczucie zakończenia misji. Poczucie, że spełniłeś już swoją część zadania - chyba... Ale czy na pewno? Czy to będzie dla ciebie wszystko?
Przecież wciąż masz wrażenie, że coś przygląda ci się z cienia. Coś lub ktoś cię uważnie obserwuje. Czeka na następny ruch. Czyjeś oczy wpatrują się w ciebie z uwagą, rozważnie, kalkulując i planując, co dalej.
Tylko czy to na pewno oczy? I czy to przypadkiem nie Śmierć?
W końcu tyle razy ją prowokowałeś. Chociaż to nierozsądne. Nieracjonalne.
A może jednak?

____________________________________________________________________________________________________
Dobra, myślę, że takie zakończenie powinno mieć mniej więcej sens. Pojęcia nie mam czy o czymś nie zapomniałam, ale nie mam głowy do czegokolwiek dzisiaj x_x bardzo, bardzo przepraszam za tak złe tempo. I gorąco dziękuję za wyrozumiałość <3 to na końcu to miał być cliffhanger, ale nie wyszedł, bear with me.

[Yasuo]

Doskonale rozumiałem, że kobieta nie miała ochoty na to, by rozmawiać o swoim stanie. Ja także oberwałem. Z pewnością nie był to pierwszy raz i z pewnością nie ostatni. Nie przejmowałem się tym zbytnio. "Do wesela się zagoi" jak to powiadali. A może i nie zagoi. Los był przewrotny. Nie liczyłem na coś takiego jak los czy szczęście. Liczyłem na swoje umiejętności, wiedząc, że w starciu z silniejszym słabszy zazwyczaj ponosił porażkę. Zdawałem sobie także sprawę z tego, że ja najsilniejszy nie byłem i z pewnością znalazłby się ktoś znacznie potężniejszy. Wiedziałem, że prędzej czy później na kogoś takiego trafię. To ryzyko było wliczone w moją ścieżkę życia. "Życia i śmierci".
Śmierć jednak póki co nie nadeszła. W zasadzie nadeszła, ale nie nasza. To tamten był trupem. I jego - niestety - ofiary. Gdybym tylko przyszedł wcześniej... To kobiety być może by tak nie płakały. Albo płakały z innego powodu. Dobrze, że znalazł się ktoś kto zaoferował swoją pomoc. W obecnej chwili nie ufałem zbytnio ludziom, a już z pewnością nie ludziom z tej wioski albo raczej wiosko podobnej dziury. Nie miałem jednak innego wyjścia. Mężczyzna bardzo trafnie określił to mianem "ogarnianiem syfu". A ogarniania było aż nazbyt dużo jak dla jednego samuraja.
- Dobrze, niech będzie. - Zgodziłem się, nawet się nie uśmiechając. Nie było powodu do śmiechu. Nie byłem jednak niemiły. Starałem się podejść do swojego rozmówcy w jak najbardziej neutralny sposób.
- Proszę przekazać Pani Hitsugeki, że jej córeczki trafiły do szpitala w Sansei - dodałem na zakończenie. Ukłoniłem się dodatkowo, okazując w ten sposób szacunek wobec rozmówcy. - Proszę o nie dbać. Do widzenia.
Po tych słowach udałem się w drogę powrotną do Sansei. Moja rola rzeczywiście była prosta: teraz byłem posłańcem, ale nie przeszkadzało mi to w zachowywaniu ostrożności i reagowaniu na wszelkie niepokojące znaki. Nie dostrzegłem żadnych. Odnośnie pieniędzy, to z początku nie chciałem ich zabierać, ale w końcu jednak wziąłem. Pomyślałem, że może kupię dziewczynkom coś słodkiego.
Jak już przybyłem do stolicy rodu Terumi, postanowiłem wynająć sobie pokój w jakiejś karczmie. Było już późno, a lepiej było wszystko załatwić następnego dnia. Nazajutrz kupiłem jakieś słodycze i udałem się do szpitala. Odnalazłem dziewczynki. Niestety musiałem im przekazać dobrą i złą wiadomość. Taka to była moja "samurajska służba". Zanim jednak zacząłem mówić, to wręczyłem im słodki poczęstunek.
- Odnalazłem Waszą mamę. - Zacząłem od dobrej wiadomości. - Wkrótce powinna tu być... Ale ojciec... niestety nie przeżył... Przepraszam...
Mogłem obserwować mieszane reakcje dwóch dziewczynek. Smutek walczył z radością. Nie było jasne kto wygra. Ba! Nie było nawet jasne kto ma przewagę w tej walce. Jeśli mogłem, to przytuliłem obie dziewczynki.
- Ja niestety muszę już iść... - powiedziałem im. - Pewien miły Pan powiedział, że pomoże Wam i Waszej mamie. Żegnajcie i obyśmy się jeszcze kiedyś zobaczyli!
Po tych słowach wyszedłem. Nie lubiłem długich i płaczliwych pożegnań. Musiałem je opuścić. Miałem jeszcze kilka rzeczy do załatwienia, prawdopodobnie czekała mnie praca papierkowa. Dodatkowo nie chciałem się na siłę mieszać w ich rodzinne sprawy.
W szpitalu także wyleczyli mi ranę i wysłuchali moich zeznań. Odpowiadałem szczegółowo i konkretnie, nie pomijając żadnego szczegółu. Dowiedziałem się później, że pewne kroki zostały podjęte. Podobno Terumi oddelegowali kilku shinobich, żeby zajęli się Bateimurą i kilku, żeby odnaleźli wujka Akiego. Dostałem też zapłatę, którą przyjąłem z wdzięcznością. Po wszystkim postanowiłem ruszyć w dalszą drogę, kierując się do kolejnej prowincji. Miałem poczucie dobrze wykonanego zadania i oczywiście czułem, że coś wisiało w powietrzu, ale takie uczucie mogłem odczuć wszędzie. Każdy kraj posiadał pewien zgniły i przeżarty złem element społeczny. Jeden większy, drugi mniejszy, ale każdy jakiś. Ktoś mnie obserwował. Nie była to jednak Śmierć. Było to Zło, które się przede mną kryło.

z/t

(zakładam, że skoro MG nie napisał ile czasu mam spędzić w szpitalu, to mogę opuścić wątek)