Siedziba władzy

[Kutaro]

Im bardziej ręka mu doskwierała, tym bardziej tym bardziej nie miał ochoty na przydługie konwersacje. Jeśli będą chcieli dowiedzieć się więcej to go się zapytają, prawda? Tą ambitną myślą w głowie Kutaro zaczął przedstawiać raport z wyprawy.
- Nie, nic dobrego tam się nie stało. - Zaczął ale za chwilę rozglądnął się po pomieszczeniu. - Jest pan pewien, że to dobre miejsce do omawiania takich spraw? Zacznijmy od tego, posterunek został wymordowany. - Założył ręce na piersi spoglądając na urzędnika. Opcje były dwie, albo ich wyprowadzi w bardziej ustronne miejsce, albo da znać by Benisuke kontynuował. Aburame zamierzał uczynić zgodnie z sugestią i po chwili, dłuższej w pierwszej opcji czy krótszej w drugiej, kontynuował. Stał wyprostowany z rękami za plecami obserwując jakiś punkt zaraz nad głową rozmówcy.
- Posterunek został wymordowany, razem z ptakami pocztowymi i do tego zaminowany. Ruszyliśmy w głąb lasu po tropie sprawców. Wiedzieliśmy już wtedy, że jest to znacznie trudniejsza misja niż się spodziewaliśmy. Samotny poseł to jedno, a grupa shinobi na posterunku to drugie. Doszliśmy do wniosku, że powinniśmy być podwójnie ostrożni i nie możemy dać się zaskoczyć. Dzień później znaleźliśmy kryjówkę sprawców. Dwójkę udało się nam wyłączyć z zaskoczenia lecz trzeci wydawał się nam znacznie silniejszy. Był to wyznawca Jashina, draśnięcie mogło być dla nas śmiertelne. Nigdy nie wiadomo co z tymi kultystami. - Pozwolił sobie na krzywy uśmiech. - Po ciężkiej walce - Wyciągnął zza pleców zabandażowaną rękę w ramach dowodu. - udało nam się go zneutralizować. Był bliski śmierci więc wiedzieliśmy, że transport nie wchodzi w grę. Wyciągnęliśmy z niego co się dało. - Urwał na chwilę zbierając myśli.
- Była ich trójka Jashinista, Kakuzu i trzeci. Przybyli z Ryuzaku i obozowali w jaskini przez ostatnie kilka tygodni. W tym czasie prześladowali również okolicznych mieszkańców, ofiar było więcej. Jeśli pan wybaczy to nie wydawali się spełna rozum co tylko utrudniało konwersację. Od czasu do czasu odwiedzał ich jakiś kontakt z miasta, nie udało nam się zdobyć konkretów gdyż więzień skonał. - Urwał sygnalizując koniec raportu.
- Niestety w wyniku moich ran nie byliśmy w stanie by zostać tam i czekać na owego kuriera. Jeśli czas na to pozwoli to zgłaszamy się na ochotnika by i jego wytropić w mieście Ryuzaku. - Nieco oficjalnie zaproponował dalsze działania. - Jeśli ma pan jakieś jeszcze pytania, z chęcią na nie odpowiemy, a następnie chciałbym oddalić się w stronę szpitala. - Lekko się skłonił.

[Toshiro]

Mieli na prawdę sporo czasu jeszcze na przemyślenie co chcą powiedzieć i choć nie był to zapewne główny temat ich rozmów to co jakiś czas zapewne się przewijał. Toshiro miał nadzieję, że nie wynikną z tego żadne dziwne konsekwencje i ich półprawdy, czy też kłamstwa nie wpędzą kogoś do grobu. Chociaż tak na prawdę... To nie zależało mu tutaj na nikim oprócz jego towarzyszy. Jeśli ktoś stawał się ninja to najczęściej liczył się z tym, że nie umrze ze starości. Za to najczęściej można było zwiedzić niezły kawał świata, a na dodatek nieźle się obłowić. W każdym razie ostateczne decyzja należała do Kutaro, ponieważ jako jedyny należał do rodu, z którego dostali zlecenie. Co prawda im też reputacja mogła się nieco zepsuć jako ci mniej kompetentni, aczkolwiek nie przejmowałby się tym za bardzo, ponieważ z czasem ta reputacja pewnie zaniknie i już za pół roku nikt nie będzie pamiętał tutaj o Toshiro czy Hakaiu. Na pewno jednak Nishiyama weźmie pod uwagę to jak zachował się wtedy brunet podczas misji, aby na przyszłość nie mieli więcej takich wpadek.
Dotarcie do siedziby władzy w Gokiburi nie sprawiło im większych problemów, a nawet okazało się, że będą przyjęci od razu. Nawet więcej - przez tę samą osobę. Nie bez powodu wyraz twarzy urzędnika szybko się zmienił, mogli już podejrzewać co tam się wydarzyło. Tym bardziej, że wrócili już z powrotem, a z posterunku nie było żadnych wieści, bo ptactwo zostało po prostu wybite. Wszystko co mówił Kutaro było tak na prawdę zgodne z prawdą. Co prawda Toshiro wydawało się, że parę rzeczy mogło zostać nieco inaczej ujęte, aczkolwiek całość wyszła na prawdę nieźle. Powód do powrotu też mieli. Jakiś trop też został. To było na prawdę całkiem sporo informacji jeśli ktoś chciałby dalej prowadzić to śledztwo, a mogłoby się wydawać, że raczej nie zostanie to puszczone płazem. Zrobili tak na prawdę wszystko o co zostali poproszeni, a przynajmniej tak powinno to wyglądać z perspektywy ich zleceniodawcy. Grupa odpowiedzialna za napadnięcie na posłańca została "dyskretnie" zabita, a przy okazji mają trop odnośnie tego gdzie w razie czego mogli szukać dalej, taki przecież był ich cel, nieprawdaż? Czarnowłosy stał jedynie z boku z założonymi na piersi rękami, obserwował reakcję mężczyzny na słowa Kutaro, a oprócz tego zerkał czasem na opowiadającego czy też po prostu rozglądał się dookoła. Nie zamierzał niczego dopowiadać, ani odzywać się niepytany, ponieważ nie widział ku temu większego powodu.

[Hakai]

W budynku władzy wszystko leżało już w rękach Kutaro. To Aburame przyjmował zadanie i to w jego obowiązku leżało zdanie raportu. No dobra nie leżało, ale tak sobie to tłumaczyłem. Gokiburi było jego wioską i naturalnym było, że to Aburame streści całą historię. Jak jakiś ochroniarz stanąłem pół kroku za Benisuke i założonymi rękoma za plecy, zmierzyłem wzrokiem urzędnika, jak potencjalnego napastnika. Poważny wyraz szybko zniknął z mojej twarzy kiedy zerknąłem na Toshiro. Robaczy magik mógł się poczuć jak prawdziwy szef, co było w sumie zgodne z prawdą biorąc pod uwagę jego rolę w walce na szlaku. Nie musiał nic robić i gdyby nie pchał się jako pierwszy na posterunek to pewnie nawet nie pobrudził sobie rąk.
Zaskoczyło mnie podejście urzędnika. Zmarszczyłem lekko brwi i spojrzałem na niego spod łba. Coś mi się tutaj nie kleiło i nie potrafiłem zrozumieć podejścia wioski. Ich luźne podejście pewnie wynikało z tego, że wysłali nas w tamte strony, ale to wciąż posterunek. Coś złego mogło się na granicy, a po ostatniej wojnie powinni być chyba bardziej ostrożni.
Wersja Kutaro była dobra, powiedziałbym, że nawet bardzo dobra. Chłopak zaczął prosto z mostu, jasno przedstawiając problem, który napotkaliśmy. Urzędnik nie mógł zaprzeczyć, w końcu on sam na początku zlecenia stwierdził, że poseł nie miał żadnego doświadczenia bojowego, co innego z posterunkiem. Robaczy magik prawie jak swoimi robaczkami, pięknie operował słowem balansując na granicy prawdy. Nie, żeby miało to jakieś większe znaczenie. Równie dobrze mogliśmy po prostu nazmyślać, a oni musieli uwierzyć w naszą wersję. Na szczęście Kutaro tego nie robił i zgrabnie kontynuował. Zdecydował się nawet pokazać swoją rękę jako dowód na trudną potyczkę.
-Jeśli macie gdzieś pod ręką księgę bingo z Kaigan i Ryuzaku to możemy na szybko spróbować ją przejrzeć. Może za głowę, któregoś z tych psychopatów została wystawiona nagroda. Co do tego nie ma wątpliwości - nie byli to zwykli bandyci. - wtrąciłem się na koniec. Pewności nie mieliśmy, ale to zawsze jakiś punkt zaczepienia. Zresztą jeśli podobizna, któregoś z nich została uwieczniona na kartach książeczki bingo, to warto było ją wykreślić, a byliśmy jedynymi osobami, które mogły ich rozpoznać i potwierdzić zgon.

[Akiba]

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 21/23 Z sekundy na sekundę urzędnik coraz mocniej przymrużał oczy, aż w końcu całkowicie je zamknął. I bynajmniej nie dlatego, że zasnął z powodu nudnej historii o dzielnych bohaterach. Raczej dlatego, że po prostu trudno mu było się z tym pogodzić. Mimo, że był zwykłym cywilem, to nadal jednak służył swojemu klanowi. Patriota. Śmierć jego braci z pewnością wzbudzała w nim mase negatywnych emocji, ale mimo to zachowywał kamienną twarz.
- Tak... tak myślałem. -skinął głową. - Raporty powinny być wysyłane regularne, a gołębie pocztowe nie docierały do nas już od tygodnia. - pomasował sobie skronie - ot, gest zmęczenia. Wysłuchiwał jednak dalszych wyjaśnień mężczyzn. - Proszę, zaczekajcie. Mam jeszcze pytania. Musimy mieć pogląd na całą sytuację. Jak zginęli? Co z ciałami? - mowa była rzecz jasna o strażnikach, bo to co się stało z truchłami martwych bandytów raczej go nie interesowało. - To ważne. Muszę kogoś wysłać po naszych ludzi... pochować ich... posprzątać. - widać było, że słowa z trudem przechodzą mu przez usta. Spojrzał jednak na Hakaia, gdy ten wspomniał o Księdze Bingo. - Dostęp do księgi jest ograniczony. Nie mogę jej wam udostępnić. Ale możecie mi wskazać na mapie, gdzie znajdowała się ta cała jaskinia. Wyślemy tam osoby z odpowiednimi uprawnieniami. - oznajmił w końcu, spoglądając na całą trójkę. - Wiecie które wioski były konkretnie terroryzowane i dlaczego nie dotarły do nas na ten temat żadne raporty? Mówiliście, że byliście na posterunku. Kapitan powinien prowadzić dziennik, w którym takie sytuacje są notowane. - zapytał, drapiąc się po brodzie. Chyba coś mu jednak nie pasowało w kłamstewku chłopaków.
- Jashinista, powiadasz? Czyli, że kult? Tak czy siak, skoro zagrożenie zostało zneutralizowane, to wypytamy mieszkańców o tych świrów. Może będą wiedzieli coś więcej. - ups?

[Kutaro]

Rozmowa z urzędnikami zazwyczaj bywa niezapomnianą przygodą. Są oni bowiem istotami specyficznymi, potrafią zbywać uczciwego obywatela półsłówkami i unikami, a jednocześnie przyczepić się do jednego nieprecyzyjnego słowa wypowiedzianego w ich stronę. Tym razem było nie inaczej, szok i niedowierzanie. “Wioski”, Kutaro nic nie mówił o wioskach. “Mieszkańcy”, o tego dokładnie słowa użył, zostało ono wyciągnięte z mglistego opisu dodatkowego niejakiego piątej osoby. Było to naciągane, ale nie oszukujmy się, jak podczas przesłuchania podchodzącego pod tortury mieliby otrzymać listę nazw wiosek. Jeszcze do tego pewnie połowa z nich nazw nie miała. Gdyby nie to, że Benisuke chciał zachować twarz jako dumny shinobi, już masowałby sobie skronie. Niestety nie mógł sobie na to pozwolić więc dalej stał sobie wyprostowany z założonymi rękami i kontynuował tą wcale nie męczącą rozmowę.
- Ciała zbadał towarzysz Toshiro, najlepiej przedstawi sytuację. - Wskazał na Nishiyamę, który aktualnie zajmował się podziwianiem kaigańskiej architektury albo jakimś innym niesłychanie ciekawym zajęciem. Co prawda pytanie o książeczkę bingo było słuszne, czy to dla dobra misji czy by sprawić dobre wrażenie i wyglądać na zaangażowanego, zostało ono błyskawicznie zatopione przez kochanego urzędnika. Kto w ogóle wpadł na taki pomysł, żeby listy gończe były tajne. Na pewno nie był to jakiś tytan intelektu.
- Źle mnie pan zrozumiał, albo źle się wysłowiłem. Proszę mi wybaczyć straciłem nieco krwi. - Krzywo się uśmiechnął. - Wiemy, że poza posterunkiem mieli co najmniej jedną więcej ofiarę. Nie udało nam się określić skąd pochodziła. Również nie jestem przekonany czy Jashinista byłby w stanie wskazać nam jej nazwę. Jeszcze raz podkreślam, że była to banda niebezpiecznych wariatów. - Wyjaśnił swoją poprzednią myśl. Chociaż nie czuł się tak źle jak mówił to ręka wciąż mu doskwierała i tłumaczenie się z pojedynczych słówek nie widniało wysoko na liście rzeczy jakie chciałby robić w tym momencie.

[Toshiro]

Śmierć za śmierć. Tak w skrócie można było opisać to co wydarzyło się przy posterunku. Choć nie tego oczekiwała ich władza, to nie było to też to samo zadanie, które im zlecili. Dostarczenie tych zbirów na posterunek albo jednego z nich na pewno byłoby dużo łatwiejsze niż tachanie ich ze sobą dobre kilka dni aż tutaj do Gokiburi. Niosło to ze sobą zbyt duże ryzyko, więc niestety nie wyciągnęli tylu informacji ilu by się po nich spodziewali, chociaż... Czy musieli? Niby wszystko wydawało się być jasne, więc po co? Toshiro znał już trochę Kutaro i widział, że ten nieco się niecierpliwi, aczkolwiek cały czas starał się zachować dobrą minę do złej gry.
-Po śledztwie, które przeprowadziliśmy na miejscu wywnioskowaliśmy, że stacjonująca tam straż została zaatakowana z zaskoczenia. Być może zostali wcześniej jakoś wywabieni, ponieważ najprawdopodobniej każdy z nich był na zewnątrz i byli z jednej strony przez co napastnicy mieli ułatwione zadanie atakując wszystkich na raz. Niestety to nie był koniec, ponieważ sam atak z zaskoczenia miał służyć tylko złapaniu ofiar.- westchnął lekko i spojrzał się w bok, po czym wrócił do mężczyzny. -To co mówił Kutaro to prawda. To były kompletne świry. Najgorszy sort - sekciarze. Umierali w męczarniach. Na ich ciałach były kreślone symbole Jashina, byli torturowani, na sam koniec ich ciała dodatkowo zostały pozbawione serc. Nie byliśmy w stanie określić czy stało się to tuż przed ich śmiercią czy już po. Ciało posła również jest na posterunku, ono również posiada te symbole i to były te liczne rany kłute, o których wcześniej pan wspominał. Wszystko pozostawiliśmy wam do zabezpieczenia.- wytłumaczył spokojnym tonem po tym jak został wywołany do odpowiedzi. Na szczęście Aburame powiedział, że już zajęli się problemem i ta banda nie będzie nękać już posterunków. Czy miał do powiedzenia coś więcej? Raczej nie. Wyczerpał temat odnośnie ciał. Kutaro wyczerpał resztę tematu. Jeżeli ktoś miał tak nawalone w głowie, że składał ofiary swojemu bogowi z ludzi to raczej nie pytał ich dokładnie o imię, nazwisko, rozmiar buta i inne takie, no nie? W takim wypadku to, że nie byli w stanie ustalić tożsamości ofiary było raczej jak najbardziej prawdopodobne. Poza tym przecież zależało im na czasie, ponieważ nie mieli go zbyt wiele przy konającym mężczyźnie.

[Hakai]

Słowa urzędnika bardzo szybko przypomniały mi te wszystkie makabryczne widoki z posterunku. Martwy człowiek to nigdy nie był przyjemny obraz, a w strażnicy było jeszcze gorzej. Shinobi nie tylko zostali brutalnie zamordowani, ale równie poddawani okrutnym torturom, a na koniec ich ciała zostały kompletnie zbezczeszczone. Lekki grymas i niewielki niesmak malował się na mojej twarzy, kiedy Toshiro o tym wszystkim opowiadał. Nie mniej jednak słowa Uchihy jedynie utwierdzały mnie w przekonaniu, że dobrze zrobiliśmy. Ci ludzie nie zasługiwali żeby żyć. Byli pozbawieni jakiegokolwiek moralnego kręgosłupa, wszystko tylko ku czci jakiegoś idiotycznego kultu. Gdybyśmy się nimi nie zajeli, mogliby właśnie mordować jakiegoś niewinnego chłopaka i czuć się kompletnie bezkarnym, bo jedyni ludzie, którzy mogliby ich powstrzymać leżeli martwi na kupce w strażnicy.
-W dzienniku kapitan jedynie wspomniał, że trafili na ślad tych świrów. Niestety oni chyba również sobie z tego zdawali sprawę i zaatakowali pierwsi. Musieli być bardzo pewni swoich umiejętności, biorąc pod uwagę, że poradzili sobie w trzech. - odparłem i wystąpiłem krok do przodu. Rękoma oparłem się o stół i zmierzyłem wzrokiem urzędnika. -Co to za głupota? Możliwe, że właśnie pozbyliśmy się kilku pozycji z księgi i nie możesz nam jej pokazać? Przecież chcemy ją tylko przejrzeć. Myślę, że chociaż tyle nam się należy za wykonanie tego zadania. - chłodnym, lekko podirytowanym spojrzeniem przeszyłem mężczyznę, aż w końcu westchnąłem zrezygnowany i machnąłem ręką dając za wygraną. -Dobra. Lepiej trzymajcie ją pod kluczem dla siebie. Na pewno wyjdzie wam to na lepsze. - nie rozumiałem logiki, za którą się kierowali. Jaki był sens książek bingo, do których nieliczni mieli dostęp. Przecież w interesie wioski powinno być, żeby każdy jej mieszkaniec znał twarze ludzi niebezpiecznych i poszukiwanych na terenie całej prowincji.
-Na wschód od posterunku. Ciężko powiedzieć jak daleko. Myślę, że kilka mil. Gdzieś w tej okolic. - wskazałem palcem na mapę, zaznaczając na niej niewielki okrąg. Ciężko było tak dokładnie wskazać miejsce na mapie. Obszar o promieniu mili, może dwóch powinien być jak najbardziej wystarczający.

[Akiba]

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 22/23 No cóż. Mieszkańcy mają to do siebie, że zazwyczaj mieszkają w miastach, ewentualnie wioskach, a nie na drzewach. Najwyraźniej nie do końca precyzyjnie wysłowił się Kutaro. Albo po prostu kłamał i dobrał nieodpowiednie słowa - co w sumie wszyscy w tym momencie już wiedzieliśmy. Mężczyzna pokiwał głową, spoglądając na Aburame.
- Towarzysz Toshiro. - uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową. Z jakiegoś dziwnego powodu rozbawiła go ta tytulatura. Gdyby panowały nieco inne czasy, to miałby złe skojarzenia, ale przecież mieli tutaj feudalizm. - I bardzo dobrze, Kutaro, że się ich pozbyliście. Faktycznie, na początku mówiliśmy, że dobrze byłoby ich sprowadzić żywych, ale nie wiem, czy nie narobiłoby to więcej bałaganu. Gdyby ludzie dowiedzieli się o śmierci całego posterunku, to mogłoby być naprawdę nieciekawie. Martwi mnie tylko jedna rzecz - sam mówisz, że był ktoś jeszcze... Nie możemy tego tak przecież zostawić. - westchnął. W końcu jednak spojrzał na Uchihę, który przedstawił swój punkt widzenia. - Czyli zaatakowali z zaskoczenia? To by wyjaśniała, dlaczego trójka Shinobi nie miała czasu zareagować. Cholerna banda tchórzliwych sekciarzy. - nie wypadało mu, jako przedstawicielowi klanu, używać takich słów, ale trzeba było przyznać - miał solidny powód. - Dziękuję za szczegóły Toshiro. To straszne, co zrobili tym biednym ludziom. Eh... - spojrzał jeszcze na Hakaia. - Zastanawia mnie tylko, dlaczego zaatakowali posterunek. Chcieli ryzykować walkę z władzą? Cóż. Tego się już chyba nie dowiemy. - widać było, ze był tą sytuacją zmęczony, a słowa Hakaia na temat kompetencji władz ewidentnie nie ułatwiały mu roboty. - Księga Bingo jest tajna, a dostęp do niej jest ograniczony. Proszę, nie wiń mnie za tak skonstruowane przepisy. Tak jak Ty jesteś narzędziem, tak i ja nim jestem. Wypełniam tylko rozkazy. - fakt utajniania księgi Bingo faktycznie nie był zbyt rozsądny z punktu widzenia bezpieczeństwa publicznego - ale co miał do tego prosty urzędnik, wydający zlecenia dla Shinobi? On egzekwował prawo, a nie je ustanawiał. - Dziękuję Wam, za podjęcie się tej misji. Szkoda, że nie udało się wyciągnąć z nich nic więcej. Macie coś jeszcze do dodania? - zapytał, opierając się o krzesło i spoglądając na trójkę mężczyzn.

[Kutaro]

Kutaro w życiu kłamstwem się nie splamił. Wolał nazwę kreatywna prawda. Tak też to przedstawianie alternatywnej rzeczywistości musiało się kończyć, a Benisuke był wzywany przez szpital. Zastanowił się jeszcze czy może coś dodać, lecz nie było zbyt wiele więcej. Z ogólnego rozwiązania misji nie był zadowolony, lecz mógł z względnie czystym sercem stwierdzić, że zminimalizowali straty tak bardzo jak się dało. Po rozwiązaniu kwestii kultystów, spędzili dosyć dużo czasu na przeprowadzeniu śledztwa w okolicy i dało im to wymierne efekty.
Aburame zmęczony całą sytuacją, powoli dochodził do wniosku, że Król Olch oraz ten od gibania słoniną nie byli takimi złymi rozmówcami. Mieli swoje odpały, ich intelekt bywał ograniczony, ale przynajmniej w obu przypadkach rozwiązali problemy Kutaro, a nie tworzyli nowych.
- To chyba wszystko. - Odpowiedział urzędnikowi. Zaczął się zastanawiać o przekazaniu im informacji o lubości psycholi do pułapek, ale odpuścił sobie. Nie chciał kusić losu, skoro i tak dostrzegał, że urzędnik nie jest w pełni przekonany do kilku fragmentów opowieści. Nie chciał kusić losu i ryzykować powiązaniem uszkodzonej ręki z notką. Przecież aktualna wersja mówiła, że zranił ją podczas walki z Jashinistą, a nie od wybuchu notki i jego własnej nieuwagi. Będzie musiał o tym pamiętać na przyszłość. W ogóle kto wymyślił, żeby minować drzwi. Przecież to oczywiste miejsce na pułapkę. Zostawić zaminowane okno, a drzwi nie.. To jest pomysł! No ale może po prostu partyzant zastawił pułapkę na konkretnego przeciwnika, prostego i głupiego. To przecież nie wina Kutaro, że się wpisał w cel.
- Tak to wszystko, dziękuję. Do widzenia. - Pożegnał urzędnika i skierował się na zewnątrz.

Kiedy robaczy magik wyszedł z budynku władzy zwrócił się do towarzyszy.
- Słuchajcie, pójdę do szpitala, żeby mi tą rękę porządnie oporządzili. Może spotkajmy się potem w jakiej karczmie? Co o tym myślicie? - Uprzejmie zaproponował dalszą współpracę. Chociaż mieli swoje wzloty i upadki do współpracowało im się całkiem nieźle. Bycie samotnikiem miało swoje plusy, ale w świecie shinobi było to na granicy proszenia się o dożywotni status planktonu.

[Toshiro]

Koniec końców wersja przedstawiona przez połączone siły trójki muszkieterów poniekąd zadowoliła ich zleceniodawcę. Wydawało się, że nawet bardzo. Tym bardziej, że Kutaro został pochwalony za to, że się ich pozbyli. No, ale jakby nie patrząc było prawdą, na pewno sprowadzenie kogoś takiego narobiłoby jedynie bałaganu i przysporzyłoby niepotrzebnych problemów. Tym bardziej taka sprawa jak śmierć całego posterunku nie należała do takich, które należały do tematów, o których mówiło się powszechnie. Władze zazwyczaj takie incydenty wolały zamieść pod dywan, więc Nishiyama nie zdziwiłby się gdyby teraz tak też się stało. W końcu ktoś mógłby pomyśleć, że skoro ktoś odważył się napaść na posterunek i to nawet odnieść w tym sukces, to ród mógłby być słaby, a przez to mogłaby ucierpieć ich opinia nie tylko na ich ziemiach, ale i poza nimi. Chyba każdy z nich był już zmęczony tą sytuacją. Nie zamierzał komentować tego w taki sposób jak Hakai i jedynie obdarował go lekkim szturchnięciem w bok. Nie było co się wyżywać na tym urzędniku, bo on również posiadał ograniczony dostęp do wielu rzeczy i ta należała pewnie do jednej z nich. Oprócz tego jak sam wspomniał, był jedynie kolejnym trybikiem w całym mechanizmie. Nie zamierzał rozckliwiać się nad jego słowami i zapytany o to czy ma coś jeszcze do dodania to pokiwał jedynie przecząco głową.
-Jeśli to wszystko to udamy się niezwłocznie z Kutaro do szpitala.- oznajmił tylko i odebrał to co należało ewentualnie do niego, a następnie po prostu opuścił czym prędzej budynek. Kamień z serca. Kolejna sprawa za nimi.
-Jestem jak najbardziej za. Odprowadzimy Cię, a w czasie jak będą Cię opatrywać to ja skoczę do sklepu. Muszę się zaopatrzyć w parę rzeczy i uzupełnić zapasy. - zastanawiało go jak ich historia dalej się potoczy, bo rzeczywiście było lepiej i gorzej. Szczególnie Hakai pokazał ostatnio swoją gorszą i bardziej wybuchową stronę. Każdy miał swoje wady i zalety, Toshiro doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale w grupie byli silniejsi i dobrze było mieć przy sobie dwójkę zaufanych osób, na których mimo wszystko można było polegać. Kto wie co jeszcze czyhało na nich za rogiem?

[Hakai]

Administracja Gokiburi to był jebany żart. Nie mogłem obwiniać przypadkowego użytkownika za ich niekompetencję. Lekko poirytowany użeraniem się z idiotycznymi regułami, przetarłem oczy, starając się ukryć zmęczenie. Kusiło mnie, żeby jeszcze trochę się pokłócić, ale widząc twarz mężczyzny szybko dałem za wygrana. Byłem ciekaw komu przypadłaby nagroda, gdyby jashiniści na prawdę okazali się przestępcami z księgi bingo. Niestety urzędnik w tej kwestii miał równie mało do gadania co ja.
-Nie doszukiwałbym się logiki w ich działania. Może byli niebezpieczni i prezentowali jakiś wyższy poziom, ale nic więcej. Ci goście to byli posrani. Ta sekta do reszty wyprała im mózgi. - szybko sprostowałem sytuację. Z jednej strony kierowałem się tym, że to prawda, z drugiej nie mieliśmy pewności, czy za bandytami nie stała jakaś większa organizacja. Raczej nic na to nie wskazywało, a przynajmniej poszlaki były zbyt małe, żeby jednoznacznie stwierdzić działanie osób trzecich. Nie chciałem jednak, żeby urzędnik doszukiwał się ich na siłę. Jeszcze przyczepiłby się do naszego sposobu działania i zarzucił pójście na łatwiznę, a wcale tak nie było. Nie stchórzyliśmy po wizycie na posterunku. Wręcz przeciwnie dorwaliśmy napastników i szybko wyznaczyliśmy sprawiedliwość.
-Do widzenia. - rzuciłem, krótko na odchodne i skierowałem się za kompanami.
-Skoro jesteśmy w Gokiburi, to mógłbyś nas zaprosić do siebie, a nie wysyłać po karczmach. - zwróciłem się półżartem do robaczego magika. Aburame w Daishi spędził dobrych kilka miesięcy u Toshiro, a kiedy wróciliśmy w rodzinne strony Benisuke, to nie mógł nas zaprosić do siebie. Coś mnie tutaj śmierdziało i nie był to ohydny robal. Po prostu jakiś dzieciak wpadł na genialny pomysł, żeby rozgrzebać gówno.

[Akiba]

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 23/23 Czasami trzeba było odbyć rachunek sumienia. Wszelkie kłamstewka, oszustwa i inne rzeczy czasami lubią wychodzić na światło dzienne. Co wtedy? I czy w ogóle było się kogo bać? W końcu... nie było na to wszystko świadków. Tylko oni sami. A raczej żaden z nich nie zamierzał mówić prawdy. Ich wola. Byli wolnymi ludźmi, a nie jakimiś samurajami. Zasady? Gdzie tam. Najważniejsze, to było mieć pełen mieszek.
- Jeszcze raz wam dziękuję. Zwłaszcza Tobie, Kutaro. Dobra robota. - urzędnik uśmiechnął się serdecznie w kierunku całej trójki. - A teraz poczekajcie chwilkę proszę. Pójdę po waszą nagrode. - i jak powiedział - tak zrobił. Wstał i wyszedł na chwilę do pokoiku obok, przynosząc z niego trzy brzęczące sakiewki. Ile tam było pieniążków? Trudno powiedzieć, ale na oko wydawało się, że każdy dostał po równo. - Proszę, to dla was. Zasłużyliście. - oj tak, gdyby tylko znał prawdę... - Wyślemy tam wzmocnione patrole. Miejmy nadzieję, że problem został całkowicie rozwiązany. A jeżeli nie, to przynajmniej będą tam ludzie świadomi zagrożenia, jakie na nich czyta. - westchnął ciężko. - Żegnajcie. A Ty, Kutaro, lepiej idź do szpitala. Niech jakiś Iryonin Ci się tym porządnie zajmie. - faktycznie, prowizorka uskuteczniona przez trójkę mężczyzn działała jako-tako, ale do pełni zaleczenia potrzeba było troszkę lepszej kuracji, niż woda i bandaże. W każdym razie robota została wykonana i mogli zająć się swoimi sprawami. Urzędnik odprowadził ich jeszcze do drzwi i pomachał na do widzenia. Trud skończon.

Misja zakończona. Dziękuję za wspólną przygodę!

Kutaro - 8h szpitala.

[Kutaro]

Słowa urzędnika Kutaro skwitował krótkim ukłonem i nieśmiałym uśmiechem. No coś tam pomogli, nie był w pełni zadowolony ale wyniósł z zadania bardzo wiele nauki. Na przyszłość będzie musiał być bardziej uważny, korzystać ze zwiadu owadów, które okazały się znacznie potężniejsze niż mu się wcześniej wydawało. Zwłaszcza w zakresie zbierania informacji.
- Dziękuję bardzo, polecamy się na przyszłość. - Podziękował odbierając sakiewkę z nagrodą. Następnie jeszcze raz się ukłonił i wyszedł z budynku administracyjnego.

Kiedy opuścili teren siedziby władzy Kutaro podzielił się pieniędzmi z towarzyszami i zaproponował miejsce spotkania.
- Słuchajcie, nie wiem ile mi zejdzie w szpitalu, spotkajmy się za dwa dni w Karczmie Nomisuke, to nie daleko. Powinienem się wyrobić. A teraz wybaczcie, lecę do szpitala, boję się, że ręka mi uschnie i nie będę mógł sterować wozem. Trzymajcie się. - Z tymi słowami kroczek za kroczkiem skierował się w stronę lecznicy.

Karczma Nomisuke
[z/t] Toshiro i Hakai

[Kutaro]

  Ukryty tekst

[z/t]

[Kutaro]

Kutaro zamierzał załatwić istotne sprawy tak szybko jak to możliwe. Ogólnie czuł się dosyć, dobrze pomimo ran jakie doznał na wojnie. Najwyraźniej medyczne zdolności Inoshi czyniły cuda. Niestety ostrożności nigdy za wiele i po tym jak zda raport w siedzibie władzy, Benisuke zamierzał udać się do szpitala na gruntowny przegląd jego osoby. Oczywiście nie mógł wparować przed Shirei-kana w osmolonym płaszczu, tak więc szybko odwiedził wcześniej swoje kwatery zabrał stamtąd ubrania, które przypadkiem wyglądały identycznie jak jego poprzedni strój i dopiero po takim przygotowaniu wyruszył by spotkać się ze swoim szanownym liderem.
Po wejściu do bardziej reprezentacyjnych części siedziby władzy okularnik skierował się bezpośrednio do urzędników odpowiadających za administrację. Wypadało im wyłuszczyć z czym się tu trafiło. Taka konieczność w celu uniknięcia ogólnego chaosu, który z pewnością by powstał gdyby każdy chodziłby gdzie chciał.
- Dzień dobry, Benisuke Kutaro, wracam z Muru w Sogen chciałbym zdać raport Shirei-kanowi. Można się z nim spotkać. - Przedstawił się i przekazał swój cel przybycia pracownikowi. Kutaro był ciekaw czy dotarły już tutaj informacje na temat konfliktu z Shinsengumi oraz wojnie, która zaraz potem wybuchła w Wietrznych Równinach. O tym drugim wydażeniu Aburame dowiedział się już w drodze. O ile sama eskalacja konfliktu nie była zaskoczeniem to skala była dla shinobi niespodzianką. Nie spodziewał się, że w wojnę włączy się Antai i Yusetsu. Sytuacja dla Uchiha nia wyglądała kolorowo, zarówno pod względem samej strategii ale i polityki. Sam ruch przeciwko Shinsengumi był dosyć dziwny i atak na neutralną organizację nie mógł się dobrze skończyć, nawet w przypadku zwycięstwa. Skoro do tego przegrali, to mogli być zmuszeni do jakiegoś dziwnego podzielenia sił. Benisuke wątpił, że obrońcy muru zdecydują się na agresję, ale możliwe, że będą udzielać najemnikom bezpiecznego schronienia. Taka placówka wroga na tyłach Sogen jest logistyczną tragedią.
Po tym jak Kutaro odstał swoje w kolejce, a może został szybciej wpuszczony z uwagi na rangę raportu udał się bezpośrednio do wyznaczonego miejsca gdzie miało się odbyć spotkanie z Shirei-kanem.
- Doko Benisuke Kutaro. Wróciłem z Muru w Sogen, gdzie zostałem wysłany ze zlecenia Sentoki Subame Aburame. Chciałbym zdać raport. - Przedstawił się robaczy ninja i uprzejmie skłonił, gdy tylko stanął przed liderem swojego rodu. Zgodnie ze swoim zwyczajem, również podzielanym przez resztę swojego klanu, Kutaro starał się zawrzeć jak najwięcej informacji w jak najmniejszej ilości słów.


Post tła eventu:

viewtopic.php?p=175338#p175338