Polana na obrzeżach osady

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

  Ukryty tekst

[Ario]

Kisuke
Misja rangi C
1/30 Niczym powiew majestatycznej i nieopisywalnie wszechmocnej osoby, wiatr zakołysał leniwie włosami Kisuke, gdy ten stał i przyglądał się na dwa wznoszące się motyle - niebiańskie stworzenia, obdarzone przez naturę możliwością poruszania się w tym bogatym w niewidoczne dla gołego oka pyłki tlenu. Przeplatały się ze sobą lecąc w stronę słońca, tudzież wielkiej, płonącej gwiazdy, która rzucała swe potężne promienie oświetlając wszystko to, co było skryte pod jej wielkimi na cały świat ramionami ognia. Niejeden w przyszłości miał spróbować dolecieć do miejsca, w którym potężny kulisty potwór testował wytrzymałość na żar każdego ogranizmu, każdej bakterii i każdego atomu.
To z czym Kisuke miał się zmierzyć jednak nie było na niebie. To kolejna walka moralności, jaką było niesienie pomocy, jaką było testowanie samego siebie - czy podołasz? Czy dotrwasz? Czy to wszystko ma sens? Czy kolejne ocalone życie może wpłynąć na świat? Kim jest człowiek, jeśli przyrównać jego siłę do tego, co może być wprawione w ruch, a czego nie można zmienić. Życie to była niekończąca się zagadka i labirynt wyborów, przed którymi stawał niemalże każdy oddychający byt, w tej czeluści błędnych decyzji, śmierci, pożogi i deprawacji.
Z tym samym faktem miał się zmierzyć już niebawem, pod gołym niebem nieprzysłoniętym ani jedną chmurą. Było już wcześnie, prawie jak wtedy, gdy pierwszy raz mógł ujrzeć świat niejeden bohater, narodzony z łona matki, gdy zaczerpnął pierwszy haust powietrza, napędzając złożoność organizmu do życia. Kisuke dzięki swoim zdolnościom mógł usłyszeć, jak ktoś jest w potrzebie. Krzyki i hałas, jaki się przedostawał przez okoliczne tereny bez problemu znalazły trasę do uszu bohatera, jakim był Akoraito Aburame. Jednakże skąd mógł dochodzić owy dźwięk? Wiedziałeś ino, w którym kierunku możesz zmierzyć, ograniczając inne decyzje do minimum - te dobre i te złe. Wszak gdzie mamy iść, jak nie jesteśmy pewni? Stąd musimy podejmować decyzje. Zawsze i na wieki.

[Kisuke]

Pogoda tego poranka zdawała się jednocześnie tak zwyczajna i niezwykła. Lekki wiaterek muskający jego twarz, który sprawiał, że znowu czuł się niczym dziecko, które mama chciała przytulić. Ciepłe promienie słońca, które były niczym serdeczny ojcowski uścisk. Do tego te dwa motyle. Z jakiegoś powodu skojarzyły mu się z jego rodzicami. Przepiękne, będące wzorem dla wielu, ale tak ulotne, bo teraz zmierzały w stronę słońca zostawiając Kisuke samego. Nie mógł na to nic poradzić, tylko i wyłącznie patrzyć. Nie czuł się jednak samotny, wiedział, że rodzice, choć ponieśli chwalebną śmierć na polu bitwy, dalej byli przy nim i wspierali go w każdej chwili.

Życie nie było jednak tak proste jak obserwowanie dwóch motyli. Było pełne trudności. Walk. Bólu. I śmierci. Żeby odnaleźć się w tym wszystkim potrzebne było znaleźć kogoś, z kim wspólnie będzie można się podpierać. Dla Kisuke tą drugą osobą był cały klan. Wstąpił na ścieżkę ninja czując, że czyniąc dobro jest w stanie uchronić wszystkich od przykrego losu. Wymagało to jednak wielu wyrzeczeń. Wyrzeczeń, które były jak przeszkody na trudnym torze zwanym życiem. W czasie biegu można było próbować pokonać tor samemu, jednak wtedy jeden błąd kończył się upadkiem. Gdy nie było nikogo kto pomógłby Ci się podnieść musiałbyś zaczynać od nowa. Wiele przeszkód byłoby też praktycznie nie do pokonania. Ale gdy masz kogoś kto Cię wesprze pokonasz wszelkie trudności.

-Co to było?- Kisuke idąc kolejny dzień z rzędu na polankę usłyszał jakiś dźwięk. Szybko zorientował się, że to krzyki. To nigdy nie oznaczało niczego dobrego, więc momentalnie spiął się wyczuwając zagrożenie oraz to, że ktoś jest w niebezpieczeństwie. Rzucił się biegiem, gdy tylko określił kierunek. Akoraito było się nie tylko dla chwały, ale głównie po to aby pomagać innym, właśnie w takich sytuacjach.

[Ario]

Kisuke
Misja rangi C
3/30 Mimo, że decyzyjnością w życiu można było podkreślić to co było warte, ale również odsunąć od siebie wszystkie te problemy, których wpływ mógł ukształtowywać nasz chakrater, naszą pasję i tak naprawdę odwzorowywał między innymi naszą duszę, czyli to czym tak naprawdę byliśmy, to Aburame nie miał problemów, aby postanowić w krótkim czasie, jak powinien zareagować. To było nie tylko zjawisko bohaterstwa, ale również niejako maska, którą przybierał Kisuke, aby móc idealnie dopasować sytuację do momentu, pieść do skóry, wolę do walki, a również strawę do żołądka. Po prostu wiedział co zrobić, żeby to wszystko w co wierzył, nie było tylko złudzeniem - to było coś więcej, co pozwalało zachować mu kształt...kształt tego, czym jest i czym chciałby pozostać.
Pierwsze pięć metrów było wyzwaniem, w którym Kisuke podejmował trudy moralnościowe. Złożoność tematu, oraz pewna szablonowość, według której rozumował i postępował doprowadziły go aż tutaj - mógł wdrapać się parę kroków na wzgórze, przy których porastały drobne kwiatki o wielu kolorach. Były to przecudowne widoki nawet dla kogoś, kto potrafił głównie odbierać życie, walczyć i niejako ranić inne istoty...ale czy taka była prawda? Czy róża byłaby różą bez kolcy? Tak naprawdę wiedział o tym każdy, lecz nikt nie przystanął, by móc się nad tym zastanowić. Czy przypadkiem pięknem nie była subiektywna ocena każdego osobnego przypadku? Wtem wiatr zakołysał nagle trawą, która połaskotała w palce Akoraito Aburame.
Mógłbyś już teraz ocenić to, co się przed Tobą dzieje, gdyż zobaczyłeś to, czego spodziewać się niejako mogłeś.
Powóz.
Powszechny środek transportu, używany przez wszystkie klasy społeczne, w granicach ich dobytku.
Powóz.
I ten lepszy, i ten gorszy, a zarazem jeden i drugi spełniający swoje funkcje.
I ten blask, jakim było światło, odbijające się od szklanych otworów, w które już wiele much, uderzając nieświadomie, traciło swe tchnienie i żegnało się z bytem i jawą.
A wśród nich sceneria, przeszywająca grozą każdego, kto nie był wojownikiem, a przynajmniej - o własne życie. Trzech mężczyzn na koniach, goniących uciekające jak mniemałeś towarzystwo, składające się na ten moment z dwóch koni, zaprzężonych do powozu, a także tego, kto nadawał im kierunek - siedząc na górze i uporczywie uderzając lejcami.
Z góry widziałeś teren, widziałeś drogę i odległość. Pięćdziesiąt metrów. Tyle musiałbyś pokonać, gdyż powóz zaraz zakręci, a potem zacznie się oddalać. Zaś goniący mieli do powozu mniej, może nawet połowę tej odległości...a Ty znów musiałeś podjąć decyzję.

[Kisuke]

Reakcja mogła być tylko jedna. Nie mógł przecież zostawić ludzi w potrzebie. Wzorował się na bohatereach legend i na opowieściach o bóstwach. W pewnych momentach czuł się nawet jakby sam był bohaterem takiej opowieści, którą później ludzie będą sobie przekazywać przez pokolenia i opowiadać o przygodach. Potem jednak zdawał sobie sprawę, że jest także małym ziarenkiem piasku, pojedynczym owadem na wielkiej polanie. Małym dzieckiem pośród tłumu dorosłych. Niewielką sadzonką w prastarym lesie. Czuł się jedynie jak przeszkoda, która może komuś wadzić. Jak niedojedzony posiłek, który się zepsuł i którym można się zatruć. Jak okręt, który wypłynął w wielką wodę bez sprawdzenia czy się nie rozpada. Jak nic nie znaczacy ninja w świecie wielkich bohaterów.

Jednak nawet w obliczu ogromu tego świata, każda z decyzji miała znaczenie. Ponownie przypomniał sobie te dwa motyle. Słyszał kiedyś opowieści, że trzepot skrzydeł motyla w Kaigan potrafił rozpętać prawdziwą burzę piaskową w Sabishi albo inne niesamowite warunki pogodowe w różnych częściach świata. Nawet tak małe rzeczy miały znaczenie i warto tego było być świadomym. Inaczej można bardzo nieprzyjemnie doświadczyć tego na własnej skórze. Ignorancja. Kisuke wystrzegał się tego jak mógł, a jednak gdy słyszał kolejne opowieści o wielkich tego świata to miał wrażenie, że oni interesują się wyłącznie sobą. Za nic mają problemy zwykłych ludzi, konflikty, głód, który panuje na świecie. Było tyle rzeczy do zrobienia, a tymczasem oni bawili się w poszukiwania tajemniczych wiosek, zdobywanie coraz to nowszych broni masowej zagłady.

Docierając na kraniec polany, dostrzegł niecodzienną sytuację. Choć były to obrzeża Gokiburi, to jednak w dalszym ciągu było to miasto, tymczasem wyglądało na to, że ktoś urządził sobie wyścig na ulicach. Szybko jednak Kisuke odgonił tą myśl. To nie był jakiś tam wyścig. To była prawdziwa pogoń. Walka o przetrwanie. Prawie jak królik próbujący zwiać przed goniącym go lisem. Czy ofiara umknie swojemu prześladowcy? Czy mają szansę? Raczej niewielkie i bez pomocy się nie obejdzie. Na całe szczęście był on na posterunku. Kisuke po chwili obserwacji ponownie rzucił się pędem, próbując dostać się w pobliże powozu, może nawet na niego wskoczyć, gdy będzie przejeżdżał obok. Nie działał jednak pochopnie, ostatnio zemściło się to na nim wielokrotnie, dlatego był ostrożny zanim zaczął walczyć.

[Ario]

Kisuke
Misja rangi C
5/30 Postanowienia były niczym niewidzialna siła, pchająca nasze ociężałe ciała do działania. Widok, który zastałeś mógł odwoływac się do wielu wcześniejszych sytuacji, których świadkiem byłeś, lub będziesz - jeśli mowa w tej chwili o założeniu bliskości, cielesnej i duchowej, względem istnienia faktu. Teraz widziałeś jak czas zatrzymuje się, bo nim ruszyć zdążyłeś, wydarzenia zazębiły się ze sobą i splotły w jedność, jak wijące się po ścianie odmęty leśnych chwastów, naprzemiennie wymieniające się ze sobą możliwością wzrostu, przez co utworzyły swoistego rodzaju szlak ku słońcu - dającemu życie bytowi.
Tym wydarzeniem było przechylenie się powozu. Nagłe skręcenie kół i nastąpienie na jeden z leżących grubszych kamieni sprawił, że podbite koło nie wytrzymało naprężenia i przy spadającym uderzeniu, te pękło tworząc abstrakcję przy wcześniejszej symetrii, a i w wypadku tego wydarzenia - powóz przechylił się na bok. To było iście krwawe zdarzenie, ponieważ sterujący powozem przeleciał przez konie, a cały powóz upadł na niego, całym ciężarem rozcierając go po ubitej od kopyt wielu koni powierzchni, rozcierając go na krwawą plamę i szorując nim przez dobre kilka metrów. Widziałeś części kończyn, które bezwładnie odleciały gdzieś na boczne paski trawy. Wielkie zwierzęta, jakimi były ciągnące wcześniej powóz konie, przefikołkowały dookoła swojej osi, nie kończąc jednak życia jak poprzedni mężczyzna. Przeraźliwy krzyk i skowyt mógł być jedynie wskazówką, jakiego bólu doświadczały te niewinne zwierzęta, sprawiając, że nawet najtwardszemu i najgroźniejszemu przestępcy zjeżyłby się włos.
Przestępcy zdążyli otoczyć powóz. Ale czy napewno byli to przestępcy? Co jeśli to jedynie błędnie odczytana rzeczywistość, a prawda jest zgoła inna? Jeszcze Cię nie dojrzeli, ale zdążyłeś podbiec na dwadzieścia metrów. Kilka kroków więcej może sprawić, że nie będziesz niewidoczny niczym cień, czający się za fasadą tych wydarzeń.

[Kisuke]

Życie ludzkie było niezwykle kręte. Przypominało źle skonstruowaną drogą, która zamiast prowadzić od punktu do punktu, ma mnóstwo niepotrzebnych odnóg, ślepych zjazdów czy nawet uliczek wprost w przepaść. Obranie odpowiedniej drogi, bez zgubienia się na niej, było trudne. Wielu zbaczało z obranego kursu, zaprzepaszczając swoje wysiłki. Niewielu było w stanie wrócić po tym jak się zgubili. Brakowało drogowskazów, które wskazałyby odpowiednią ścieżkę. Należało wielokrotnie zastanawiać się czy decyzje, które się podejmuje są słuszne, czy też nie.

Czasem jednak na decyzje nie było czasu. Wystąpienie nagłego wydarzenia, którego nie można było przewidzieć albo w wyniku pojawienia się nieprzewidzianych okoliczności albo zastosowania błędnego modelu, zmieniało wszystko. Pogoń zapewne trwałaby niezwykle długo, przemieszczając się po całym mieście, stanowiąc zagrożenie dla uciekającego ale także dla zwykłych mieszkańców. Wielu mogło zginąć poprzez stratowanie. Zniszczenia mogły być znaczne. Los bywał jednak przewrotny. Jeśli ten wypadek miał uratować życie, to jednak nie oznaczało, że nikt nie zginie. Tragiczny koniec spotkał konie, które dokładały wszelkich starań aby uciekać jak najprędzej. Zamiast jednak być wynagrodzonymi, skończył marnie na tej ziemi.

-Stać! Wszyscy! Jestem Akoraito klanu Aburame. Co się tutaj dzieje?- Można było próbować się skradać. Pewnie wyszłoby mu to nawet dobrze, ale w takim przypadku nie było mowy. Chciał otwarcie zaingerować w tą sytuację i natychmiast sprawdzić co stało się z woźnicą. W miarę możliwości pędził on nadal, próbując przeskoczyć wysoko nad głowami bandytów, którzy otoczyli wóz. Jeśli nie próbowali pomóc, to prawie na pewno mieli złe zamiary. A nawet jeśli nie chcieli nikogo obrabować, to sam brak udzielenia pomocy był wystarczającym powodem aby ich ukarać.

[Ario]

Kisuke
Misja rangi C
7/30 Zareagowałeś niczym bohater, pędzą odrazu ku wypadkowi, jaki miał miejsce na Twoich oczach. Plama na ziemi ani trochę nie sprawiła, że poddałeś wątpliwości swoje czyny, a wręcz jeszcze nakręciłeś się bardziej, by móc wyrazić swoją zadość ku chwale sprawiedliwości. Krzyknąłeś, że jesteś Akoraito klanu Aburame, jednakże na nikim nie zrobiło to wrażenia. Do czasu.

Sytuacja była skomplikowana, gdyż ponownie wydarzyć się miało kilka rzeczy po sobie. Chciałeś skupić się na tym, co z woźnicą, więc podszedłeś blisko - nawet do pięciu metrów. To był błąd, ponieważ jak tylko zbliżyłeś się wystarczająco blisko, jeden z mężczyzn, który siedział na koniu, błyskawicznie odwrócił się w Twoją stronę i dostrzegając Cię...nic nie zrobił. Prawie nic - dwóch ludzi obok niego, którzy siedzieli na koniach, nagle zerwali się w powietrze i rzucili w Twoim kierunku, wyciągając na poziomie zasłoniętych od szaty dłoni ostrza i starając się trafić Cię niemalże od samego początku w któryś z punktów witalnych. Byli zamaskowani i czasem wydawali z siebie dziwne szczęknięcia.

Pojękiwania zranionych zwierząt, które leżały na ziemi nadal zawodziły głęboko w eter horyzontu, a ze środka powozu dochodziło ciche pojękiwanie. Nie mogłeś się jednak zbytnio na tym skupiać. Co Cię ciekawiło, przeciwnicy ruszali się tak, jakby stosowali jakieś bardzo dziwne, ale jednocześnie uproszczone taijutsu. Nie było w nim finezji, a jedynie chęć trafienia. Kiedyś widziałeś podobny styl walki...ale czy sobie go przypomnisz - to zależy już od Ciebie.

Mapka
Czerwone - dziwni wrogowie
Zielony - lider
Niebieski - Ty

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Śmierć była czymś naturalnym. Nie można było jej oszukać, choć wielu próbowało. Kisuke aż przypomniał sobie Remnahyou i jego walkę o uratowanie córki. To było przykre, że takie rzeczy się przytrafiały, jednak żywi musieli to przyjąć do wiadomości i próbować żyć dalej. Rozgrzebywanie tego co minęło i nie wróci nie miało sensu. Nie oznacza to jednak, że z każdą śmiercią powinniśmy przejść do porządku dziennego tak jakby to był poranny posiłek czy wieczorna popijawa. Śmierć należało celebrować, myśleć o niej, o nieuchronności życia, o tych, którzy odeszli oraz zadbać by pamięć o zmarłych przetrwała. Jako ninja i słga klanu miał też jeszcze jedno zadanie. Gdy śmierć wynikała z popełnionej zbrodni, należało doprowadzić do tego aby odpowiedzialny za nią człowiek poniósł pełne tego konsekwencje.

-W imieniu klanu Aburame! Poddajcie się albo zginiecie- Koniec zabawy. Kisuke chciał być ostrożny i szybko sprawdzić co stało się z ofiarą wypadku, zanim jednak był w stanie tam dotrzeć drogę zagrodziło mu trzech jeźdźców. Jeden nie wyglądał na specjalnie wzruszonego. Ledwo zaszczycił shinobiego wzrokiem, jednak dwóch kolejnych natychmiast poleciało w jego stronę. Dosłownie poleciało, ich ruch wyglądał nienaturalnie, ale ostrza były jak najbardziej prawdziwe i niebezpieczne. Nie było czasu aby się zastanawiać, trzeba to było robić w międzyczasie, ale przede wszystkim, skupić się na walce.

Dał się zaskoczyć, ale natychmiast zareagował. Ze wszystkich rękawów, nogawek, kołnierza, wszelkich przerw pomiędzy materiałem ubrania, wyleciała cała chmara owadów. Niewielka ich ilość została przy Kisuke, aby go bronić, ale większość poleciała na dwóch wojowników. Mieli oni zostać staranowani, powaleni na ziemię i przygnieceni owadami. Część jednak pomknęła dalej, prosto na ostatniego jeźdźca. Nie walczył on co prawda, ale towarzyszył tym dwóm, dlatego był równie winni co oni. On także miał zostać staranowany i przyszpilony do ziemi duża ilością owadów. Sam Kisuke nie stał jednak w miejscu, próbował pobiec w lewo, aby ominąć swoich przeciwników i znaleźć się bliżej rannego albo może już martwego uciekającego woźnicy.

  Ukryty tekst

[Ario]

Kisuke
Misja rangi C
9/30 Dałeś się podejść, a raczej sam siebie podszedłeś stając blisko przeciwników. Ci jednak nie zamierzali przestawać na jednej próbie, o czym dowiedzieć mogłeś się niemalże za chwilę. Twoje robaki wystrzeliły ze wszystkich stron i zamierzały potraktować wrogów równie brutalnie, jak tamci zaczęli zabawę z Tobą. Nim robale pojawiły się jako zasłona, zostałeś dwa razy płytko trafiony w nogę i bark.

Plusem całej sytuacji było to, że byłeś szybszy, jednakże to nie stawiało Cię odrazu na wygranej pozycji. Jeden z dwóch zamaskowanych mężczyzn wyszedł jako pierwszy, by przyblokować jak najwięcej robaków, które leciały w stronę człowieka przy powozie - został bezlitośnie obalony przez robale. Drugi zaś odrazu starał się Ciebie ścigać, nie przestając atakować jednym ostrzem, drugim zaś starając się ściągnąc jak najwięcej goniących go robaków. Wyglądało to dość zabawnie, ale zdawało się po części skutkować.

Kiedy pierwsze robaki zetknęły się z przeciwnikami, zamierzały zacząc wysysać z nich chakrę...ale tak się nie stało. Ci ludzie nie mieli żadnej chakry, a więc to była kolejna poszlaka, z czym przyszło Ci się zmierzyć.

Sam zaś mężczyzna zaczął odjeżdzać na koniu i tym samym zwiększac odległość między Tobą. Dostrzegłeś jednak coś charakterystycznego - non stop poruszał palcami i delikatnie nadgarstkami. Gdyby nie przyblokował robaków lalką, to możliwe, że to by go już dopadły, ale facet wydawał się nie panikować i wykorzystywać wszystko co miał dookoła.

Jeden z mężczyzn, który leżał na ziemi starał się podnieść, lecz szło mu to dość ciężko. Wtedy wydarzyło się coś niespodziewanego. Gdy druga postać Cię goniła - w ostatniej chwili nagle usłyszałeś szczęk mechanizmu i zapadka w jego masce się otworzyła, a z jej wnętrza w Twoim kierunku pomknęła seria senbonów.

  Ukryty tekst