Karczma Nomisuke w osadzie Funemi

[Yasuo]

Kurcze... ta przeklęta głowa zniweczyła moje plany... Myślałem, że dam radę szukać tamtego kolesia jak mnie makówka napierdziela, ale jednak nie dałem, dlatego pospiesznie wygłosiłem swoją przemowę odnośnie Oashisu i od razu poprosiłem o lekarstwo. Tego jednak nie było, ale w karczmie przebywał jakiś doktorek... Przypomniał mi się Pan Izo, który na samym początku nie przypadł mi do gustu. Czy tak będzie i tym razem? Doktorek mieszkał w pokoju 12B, czyli tak gdzie udała się moja Królowa... Ciekawe... Ją też coś bolało? Miałem nadzieję, że nic jej nie jest. Cieszyłem się! W końcu mogę z nią porozmawiać i ją przeprosić, bo skoro była w karczmie, skoro wróciła, to pewnie widziała moje pijackie wybryki. Szlag by to... Że też musiałem się doprowadzić do takiego stanu. Miłość jest głupia i ślepa. Jednak najgorsze było nie to, że Oashisu była u doktora, bo pewnie będzie potrafił dobrze się nią zająć. Najgorsze nie było to, że głowa mnie bolała, chociaż po części też... Najgorsze było to, że ten przeklęty ból nie pozwalał mi normalnie funkcjonować.
- Dziękuję za pomoc, Panienko. - Ukłoniłem się. - Do bohatera jednak daleko mi brakuje. Proszę mi wierzyć. Pracuję nad swoim charakterem nieustannie i staram się go doskonalić, ale do perfekcji jeszcze mi daleko.
Co prawda to prawda... Święty nie byłem. Wiedziałem co to honor, bushido. Chciałem bronić słabszych, oswobadzać uciśnionych, chciałem zmienić ten przeklęty i okrutny świat na lepsze... Chciałem być bohaterem, ale nie bohaterem dla ludzi, ale przede wszystkim bohaterem dla samego siebie. Chciałem wiedzieć, że zrobiłem coś dobrego... Chciałem móc kiedyś stanąć wśród innych wojowników w Zaświatach z podniesioną głową i bez wstydu... Tymczasem jednak popełniałem takie durne błędy jak opicie się, a potem byłem cholernie agresywny. Tak, do bohatera dużo mi brakowało... No i zabijałem ludzi. Nawet tych, którzy byli niewinni... Przypomniał mi się Koszmar w Ryuzaku no Taki... Psia krew! Nie byłem bohaterem! No nic, czasu już cofnąć nie mogłem...
Wybiegłem z karczmy, starając się dogonić tamtego kolesia. Nie poskutkowało. Już się oddalił. Rozmowa z kelnerką trwała zbyt długo. Niby widziałem ślady, ale miałem świadomość, że w pewnym momencie ten trop się pewnie urwie. Chociażby wtedy, kiedy tamten koleś zacznie przemieszczać się po twardej, brukowanej lub kamiennej drodze... Dlatego w tym momencie ganianie za nim nie miało najmniejszego sensu.
- Kurwa! - Wykrzyczałem w niebo. Jeśli jakiś tam bóg istnieje, to widocznie nie stał po mojej stronie. Jeszcze nie byłem wystarczająco święty, żeby zasłużyć sobie na jego wsparcie. Byłem wściekły, a w istocie strasznie się bałem. Strasznie się bałem, że któregoś dnia opuszczę karczmę, a ten koleś wróci i coś komuś zrobi... A ja nie zrobiłem nic. Po prostu pozwoliłem mu uciec. Byłem na siebie cholernie wściekły.
Co mi pozostawało? Jedynie to wrócić do karczmy i opowiedzieć całą historię karczmarzowi. Podziękował, ale jakoś tak bez entuzjazmu. Ale, cholera, nie mówiłem mu tego, żeby mi dziękował, chociaż to też. Mówiłem mu to po to, żeby uważał i nie pozwolił nikomu nikogo krzywdzić... Chciałem zwalić na niego odpowiedzialność za coś, co sam spierdoliłem koncertowo. Wiedziałem jednak, że pewnie to mi się nie uda.
- Niech Pan uważa. Ja zawiodłem i pozwoliłem mu uciec. Mam nadzieję, że nikogo więcej nie skrzywdzi...
Może warto zawiadomić straż? Rozglądnąłem się w około, a nóż widelec jakiego wypatrzę? Niestety. Musiałbym się przejść do koszar, czy gdzie tam strażnicy miejscy sobie urzędowali, ale najpierw załatwię sprawę z tym bólem, bo kurwa, cholera, jego jasna, mać, to gówno mi spokoju nie daje!
Wszedłem więc na górę, dużo już stabilniej niż poprzedniego wieczoru. Serce waliło mi jak oszalałem. Pierwszy raz od dłuższego czasu (w sumie te kilkanaście czy kilkadziesiąt godzin wydawało mi się wiecznością) nie widziałem Panny Oashisu. Teraz była u Pana Doktora... Bałem się, że coś jej się stało. Dodatkowo, być może była na mnie wściekła. A lekarz? Lekarz pewnie nie lubi alkoholików... Jednak musiałem się opanować. Musiałem to zrobić, bo to była jedyna szansa, żebym nie zwariował. 12B... 12B... 12B... A dobra, to już tutaj. Zapukałem więc.
- Dzień dobry, szukam doktora Shirogane. Potrzebuję pomocy. Chyba jestem chory.

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI D DLA YASUO I HIBANY
"Straszne skutki picia wódki"
23/22


Yasuo i Hibana

Doktor Shirogane patrzy w milczeniu na Hibcię, słuchając jej przemowy. Dziewczyna ręczy za kumpla, jest pewna tego, co mówi, choć tamten nie wydaje się zbyt...adekwatny do zadania. Ma wątpliwości. Jego pracodawca może być zadowolony lub nie, ale...

- Skoro jest pani pewna, panno Oashisu - wzdycha ciężko. Czemu zawsze bogowie zsyłają swym wiernym tak trudne rzeczy?- Tak, jestem tego pewny. Trudno pomylić ten strój i głos z kimkolwiek innym. Ale ufam pani ocenie sytuacji. A co pan o tym sądzi, Asakawa-san?

Pytanie do właściwego pracodawcy nie może pozostać bez odpowiedzi. Głos pana Asakawy staje się nagle stanowczy, zdecydowany, jakby chciał udowodnić, że jest tego wart. Wart ich czasu, ochrony, pieniędzy.

- Mi to odpowiada, panienko Oashisu. Zatrudniam panią i tego samuraja. - oświadcza zdecydowanie. Szybko bierze od doktora notes i ołówek, po czym starannie, wręcz kaligraficznie zapisuje niniejszą notatkę:

Notatka zleceniodawcy

Panna Akinojōo Oashisu i pan Ineko Yasuo niniejszym zobowiązują się pracować dla rodziny Asakawa (tj. Pana Asakawy, Asakawy Yomi i Asakawy Kaname). Panna Akinojōo i pan Ineko mają odebrać po wykonaniu zadania sumę łączną [tu pada standardowe wynagrodzenie za dwojga na grupowej misji D]. Dr. Shirogane Toshirou zobowiązuje się w imieniu niżej podpisanego przygotować pokwitowania wypłaty na ich nazwiska i powiadomić jego małżonkę o znalezieniu eskorty. Niżej podpisany oświadcza niniejszym, że będzie współpracować z zatrudnionymi w sprawach wym. ochrony życia i zdrowia, a także wypłacić odpowiednią sumę.
Dan w Kaigan, w karczmie Nomisuke, Roku Smoczego 386, wiosną.
Podpisany w obecności świadków i przytomny na umyśle
Asakawa.

Zapisawszy wszystko i opatrzywszy całość parafką, pokazuje z dumą zaświadczenie Hibanie. W tym momencie do pokoju wchodzi Yasuo (doktor usłyszał pukanie i mu otworzył; Maseł też zauważył bliznę na dłoni).

- Dzień dobry. Pan Ineko, jak rozumiem? Proszę wejść. Pańska towarzyszka, panna Oashisu, właśnie zasugerowała pańskie niewątpliwie wybitne zdolności jako odpowiednie do podjęcia się ochrony chorego pana Asakawy oraz jego rodziny. Zechcą państwo się pod tym podpisać...to znaczy, ekhem, pani zechce. Pańska parafka nie jest wymagana, panie Yasuo.

Doktor chrząka, zmieszany swoim faux-pas. Wie, że dobry stan pacjenta nie potrwa zbyt długo - i oto już po chwili marudny pan Asakawa zaczyna się złościć. Kto mu sprowadził tu rude lafiryndy i jakiegoś faceta?! Za co on, Asakawa, płaci swemu lekarzowi?! To skandal, po prostu skandal, do czego prowadzą dzisiejsze czasy...!

Doktor dyplomatycznie wyprowadza Was na korytarz. Uśmiecha się blado.


- Bardzo, bardzo państwa przepraszam. I proszę, niech państwo nie biorą do siebie chimer mojego pacjenta. Zapewniam, że na co dzień jest zupełnie inny. Czasami tylko potrzebuje czegoś, co odświeży mu pamięć... - urywa, przez chwilę się zastanawia. Wreszcie podejmuje decyzję: konkretną, stanowczą, jak podczas operacji. Taką pewną...
...chyba?
- Proszę przyjść do portu za...tydzień, tak, za tydzień. Wypłacę wtedy państwu zaliczkę na koszt podróży - mówi spiesznie. Dorzuca lekarstwo na ból głowy dla Yasuo, podziękowania, standardowe "niech was bogowie..." - i to już wszystko. To koniec.
Właśnie zamknął się prolog jakiejś opowieści - ale czy tylko? To pewne, że cała historia jest osnuta mgłą, bagnista, niepewna. Jak mrok nad Kaigan w pustą, bezgwiezdną, martwą noc.

______________________________________________________
Misja zakończona! Rozliczę was jutro albo w weekend, nie rozliczajcie się sami, bo muszę poprawić numerki według rozpisu Hibci.

[Yasuo]

Czekałem aż ktoś otworzy mi te drzwi, ewentualnie ktoś powie "Proszę wejść" i sam sobie je otworzę. Lub chociażby zwykłe: "Jestem zajęty, wypierdalaj, obdartusie!" W sumie bym się nie zdziwił jakby tak powiedział. W końcu po pijaku mniej więcej tak wyglądałem. No i w końcu mi otworzono, jednak zanim zdołałem wyjaśnić powód swojej wizyty i to, że mnie głowa napierdala i żeby coś doktorek poradził, to od razu dostałem informację, o tym, że... własnie zostałem zatrudniony przez jakiegoś bogacza? Chyba tak to można zrozumieć... może nie kontaktowałem jeszcze na tyle, by pojąć to co tutaj się przede mną właśnie odwaliło. Popatrzyłem na doktora. Blizna na ręku... pewnie coś mu się stało...
"Pewnie coś mu się stało..." - To jedyne co mi przyszło na myśl w tej chwili. Brawo... właśnie odkryłeś Ryuzaku no Taki, geniuszu. Oczywiście, że coś mu się stało. Człowiek generalnie nie rodzi się z bliznami... Eh, mniejsza o to. Niejedno już widziałem i takie coś nie zrobiło na mnie najmniejszego wrażenia. Powróciłem myślami do tego co powiedział ten facet. Wybitne umiejętności. Zadanie. Popatrzyłem na Królową Jesieni... rzeczywiście była prawdziwa. Uśmiechnąłem się do niej nieznacznie. Tak głupio... z lekkim wyrzutem, ale także z przeprosinami za wczorajsze zachowanie. Nagle wszystko pojąłem. Oashisu właśnie sprzedała moje umiejętności. Czy były one wybitne? Nie miałem najmniejszego pojęcia i w sumie dziewczyna także nie miała. Nie chwaliłem się jej jeszcze co potrafię. Musiała więc zaryzykować w ciemno. Mimo to jednak dała radę. Jej umiejętności negocjacji... były imponujące. A może trafiła na jakiegoś kretyna, któremu wcisnęła bajeczkę o potężnym samuraju?
- Rozumiem, że skoro wszystko jest załatwione, to nie wypada mi odmówić, prawda? - Taki trochę ironiczny komentarz popłynął z moich ust. Jednak na szybko przemyślałem całą sprawę. Byłem coś winny mojej towarzyszce, potrzebowałem pieniędzy, bo byłem całkowicie spłukany i w sumie nie mogłem jej odmówić. - Eh... niech stracę. Pomogę Państwu.
Chciałem brzmieć jak profesjonalista, który wręcz nie może się opędzić od klientów i wielu z nich musi odmówić. Niech wiedzą, że nie robią mi łaski, że mnie zatrudniają i niech wiedzą, że nie lubię, kiedy ktoś załatwia takie sprawy za moimi plecami. Oczywiście Królowej mogłem to wybaczyć... Ba! Mogłem jej nawet na to pozwolić, ale oni nie musieli o tym wiedzieć, prawda? Może uda się wyciągnąć z tych ludzi jeszcze więcej kasy... Chociaż mi na pieniądzach niezbyt zależało, ale w końcu miałem uroczą towarzyszkę podróży (mam nadzieję, że jeszcze) obok siebie...
- Ale teraz proszę mi dać coś na głowę, bo mnie łeb strasznie boli. Taki jest mój wstępny warunek.
Wyszliśmy na zewnątrz, dostałem lekarstwo, które nawet pomogło... Oprócz tego otrzymałem pierwsze instrukcje. A właściwie otrzymaliśmy... Czy otrzymałem? Jakoś nie mogłem skojarzyć, żeby Królowa Jesieni też deklarowała swój udział w tej misji. Ale "Wypłacę wtedy państwu zaliczkę na koszt podróży" dało mi do zrozumienia, że Oashisu także się wybiera. Kurcze... czy ona w ogóle wiedziała na co się pisze? Czy potrafi walczyć? A może po prostu pragnie dotrzymać mi towarzystwa? I jeszcze o jakich chimerach mówi ten doktor? Czyżby nasz - albo mój klient - był na coś chory? Może na głowę? W sumie dziwnie się zachowywał. Strasznie dużo było tych niewiadomych, ale co się dziwić? Człowiek przychodzi, by poprosić doktora o lekarstwo, dostaje jakieś niejasne i wyrwane z kontekstu informacje o jakiejś misji, do której właśnie został zatrudniony. Coś takiego się nie zdarzało raczej zbyt często i miałem święte prawo być zdezorientowany.
- Dobrze. Ja będę na pewno. Do zobaczenia. Nie zawiodą się Państwo.
Jeszcze podstawowe zapewnienia i można było się żegnać i jakoś przygotować się do tego całego cyrku. Nawiasem mówiąc, pewna bardzo dziwna myśl wpadła mi do głowy. Co to znaczy, że moja parafka nie jest wymagana? Oashisu załatwiająca wszystko za moimi plecami, handlująca moimi umiejętnościami... ja nie mam nic do powiedzenia i nie muszę składać podpisu... poczułem się trochę jak niewolnik.
"Ona by mi tego nie zrobiła, prawda?" - Zapytałem sam siebie i instynktownie pokręciłem głową, oczywiście przecząco. - "Nie, nie zrobiłaby..."
Prawdopodobnie zostałem z moją przyjaciółką sam na sam, więc mogłem zamienić z nią słówko, a może dwa? A może nawet więcej. Miałem bardzo dużo pytań. Głównie o kontekst całego tego zdarzenia i dokładnie o to co mamy zrobić podczas tej misji. Kogo chronić i przed kim i na jakim szlaku... i w ogóle takie podstawowe informacje. Postanowiłem więc zapytać:
- Miło Cię widzieć... - Podrapałem się głupio po głowie. - Ale powiedz mi jedno. Co to za zadanie, do którego zostałem zatrudniony? Co dokładnie wiesz na ten temat? Każda informacja byłaby pomocna.
Na sam koniec jeszcze dodałem jeszcze jedną kwestię, która nie dawała mi spokoju. Nie chciałem znać motywów postępowania Królowej Jesieni. Po prostu...
- Wybacz, że to powiem, ale niezbyt lubię jak takie sprawy są załatwiane poza moimi plecami. Jednak jestem Ci winny za to wczorajsze pijaństwo i w ogóle ciężko Ci odmówić, wiesz?
Uśmiechnąłem się. Po prostu powiedziałem co o tym myślę. Oczywiście z uśmiechem na ustach. Bez żadnych wyrzutów, ani tego typu podobnych "fochów". Jednak ja także miałem dwa warunki, które chciałem postawić swojej towarzyszce.
- Jednak musisz mi obiecać dwie rzeczy. Po pierwsze, zostajesz tutaj. Nie chcę ryzykować, że coś Ci się stanie.
Proste i logiczne, prawda?
- Po drugie, niestety, ale jestem spłukany. No wiesz, ten alkohol... Tak więc, przez następny tydzień będziesz mi musiała stawiać śniadania i kolacje, bo inaczej nie dam rady wykonać tego zadania.
To też było logiczne. Tydzień bez jedzenia zabije nawet najpotężniejszego samuraja, więc jeśli chciała, żebym przeżył przez ten czas i zarobił dla niej pieniądze, to jednak trochę musiała w to zainwestować. To znaczy... we mnie. Ale ja i tak nie zamierzałem przez tydzień nic nie robić. Jakąś pracę trzeba było sobie znaleźć, by odzyskać fundusze...

[Uzumaki Hibana]

Wszystko szlo po jej myśli. Zgoda Asakawy. Obietnica zapłaty. Wejście Yasuo. Idealnie. Wszystko jak chciała. Pozostało się tylko podpisać.
Echem. Zawahała się z ołówkiem w dłoni. Jakimi znakami pisze się jej nowe nazwisko? Potrzebowała chwili na zastanowienie. Nie machnęła parafki „od tak”, „od razu”. Musiała pomyśleć. Miała to nazwisko zaledwie od paru minut.
Podpisane. Umowa napisana – umowa zawarta. I już nie ważne, co powie Asakawa. Jakie dziwactwa znowu go najdą. Była jego pracownikiem. Prawnie, oficjalnie. Nie straciła czasu. Była szczęśliwa, i nawet Yasuo ze swoją bolącą głową nie był w stanie tego zepsuć.
-To nie choroba – prychnęła, gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły. - To kara boska, za pijaństwo.
Prychnęła z pogardą i zmieniała obiekt zainteresowania.
Spojrzała na trzymaną w ręku kartkę – obietnice zapłaty. Przeczytała ją jeszcze raz – uważnie – pokazała Yasuo, by również przeczytał. Po tym, schowała kwitek do kieszeni. Później, będzie musiała wymyślić dla niego bezpieczniejsze miejsce.
Gdy Hibana trwała pogrążona w myślach, samurai zapytał o szczegóły zlecenia. Nic nadzwyczajnego. Dziewczyna podniosła głowę i już gotowa była odpowiedzieć, gdy chłopak wysuną swoje żądania.
„Zostajesz”, „będziesz musiała” te słowa podziałały na nią, jak czerwona płachta działa na byki. Nie, inaczej. Byki odczuwają wściekłość i rozdrażnienie. Uczucia niemal jej obce. Nie, to nie byk. To ptak, kot. Dzikie i wolne stworzenie nie znoszące rozkazów, nakazów, a przede wszystkim – zakazów.
Chociaż... Spodobała jej się postawa Yasuo. Wreszcie zaczął się stawiać. Mieć własne zdanie. Imponujące i denerwujące równocześnie. Uniosła głowę w wyrazie szacunku, który szybko zastąpiło rozbawienie.
Uśmiechnęła się kącikiem ust. Oczy jej się śmiały, choć twarz usiłowała ukryć rozbawienie. Wzrok i minę miała śmieszną.
Zbyt rozbawiona, by utrzymać całkowitą powagę. Zbyt dumna, by wybuchnąć śmiechem.
-Zabawne – skomentowała wspierając jedną rękę na biodrze. Jej wzrok powędrował na drzwi pana Asakawy - Chodź. - Ruchem głowy wskazała drogę do jadalni. - Mówiąc o śniadaniu... Jeszcze nic dzisiaj nie jadłam.
Nie czekając na Yasuo sama zeszła na dół. Do jadalni. Na śniadanko. W końcu była już naprawdę głodna. Kiedy ostatnio jadła? Nieważne. Podeszła do baru i zamówiła dwa duże śniadania. Dla siebie i dla samuraja. Bez zbędnych słów. Nie odzywała się do Yasuo. Na razie. Usiadła przy stole naprzeciw towarzysza. Jeśli próbował się d niej dosiąść – przesiadła się. Koniecznie chciała mieć z nim kontakt wzrokowy, i to bez konieczności siadania bokiem.
-Nie krępuj się – powiedziała z uśmiechem, gdy podano im posiłek. Oparła łokcie na stole i złożyła głowę na hamaczku splecionych palców. Nic nie mówiła, ani nie jadła. Uśmiechała się miło czekając aż Yasuo zajmie się swoim śniadaniem. Odezwała się dopiero po dłużej chwili.
-Smakuje? - Zapytała, by usłyszawszy odpowiedź dodać. - Nie stać mnie na to – słowa zwieńczyła promiennym uśmiechem. - Pamiętasz, że pochodzę z daleka? Mam pieniądze, ale nie dość by codziennie tak jadać, ani by nocować w takiej karczmie. Jeśli będę za to płacić nie wystarczy mi na drogę powrotną do ojczyzny – mówiła cichym, monotonnym głosem, bez cienia emocji. - Nie chciałam na Tobie żerować, ale zimą ciężko znaleźć zajęcie dla kogoś nieprzyzwyczajonego do mrozów. Ludzie pustyni źle funkcjonują w takich warunkach. Wraz z nastaniem wiosny zamierzałam rozejrzeć się za pracą. Spędziłam nad tym zadaniem cały wczorajszy dzień, lecz bezowocnie – wzruszyła ramionami. - Ucieszyłam się słysząc o poszukiwaniach pana Asakawy. Sądziłam, że przyjmując jego zlecenie spłacę dług jaki mam wobec Ciebie, a do tego zarobię na dalszą podróż – westchnęła cicho, subtelnie i kobieco. - Myślałam, że znajdę dla siebie prace, a słysząc, że poszukuje też silnych ludzi do ochrony... pomyślałam o Tobie. Wybacz, że nie zapytałam Cię o zdanie, ale byłeś trochę... Em... - pomachała dłonią przy głowie, by zasugerować o jaki stan jej chodzi. - Nie wiem czy zgoda wydana w takim stanie miałyby jakąkolwiek wartość, a trzeba się było szybko decydować, bo chętnych nie brakowało. Sądziłam, że w ten sposób zdołam Ci wynagrodzić te ostatnie miesiące. Phy! A nie było łatwo za Ciebie poręczyć. Doktor twierdzi, że widział Cię na wyspach, jak pijany wszczynałeś jakieś burdy. O wczorajszej sytuacji nie wspominając – złożyła ręce i położyła się na stole przechylając lekko główkę. - Myślałam, że się ucieszysz...
Patrzyła na Yasuo z dołu z lekkim i niewinnym uśmiechem. Czekała co powie. Pozwoliła mu wyrazić opinie i nie przeszkadzała mu w tym. Niech mówi. Dopiero gdy skończył, zdecydowała się podzielić z samurajem wszystkim, co sama wie. Powiedziała mu o chorobach pana Asakawy, o jego prywatnym lekarzu, o rzekomej mafii, i o tym, że sama nie ma pojęcia dokąd się udają.
-...ale nie chcę mi się w to wierzyć – powiedziała przeczesując palcami włosy. - Mógł sobie to wszystko wymyślić. Tę całą „mafie”. Sam widziałeś, że jest trochę... yyy... Nie... że... No... - skrzywiła się na twarzy i za gestykulowała dłonią, jakby nie chciała, bądź nie mogła powiedzieć, tego co myśli. - W każdym razie, nie warto mu tak do końca wierzyć.
Zrobiła chwile przerwy, by dać samurajowi czas na przetrawienie informacji, a samej zająć się herbatą. Zaschło jej w gardle.
-A jeśli chodzi o te Twoje „warunki”... Nie. Rozkazy... – spokojnym i eleganckim ruchem odstawiła kubek. Odsunęła też talerz, by włożyć kolana we własny posiłek. Kolana. Jedno z nich wylądowało z impetem na blacie. Dwie ręce i noga wspierały ciało dziewczyny, która chyliła się teraz nad powierzchnią stołu. Szybko na niego wlazła. Szybko i gwałtownie. Twarz miała teraz bliżej twarzy Yasuo. Odnalazła jego wzrok i pochwyciła w ogień własnego. Pora ustalić pewne fakty. - Nie jesteś moim mężem, ani ojcem, by mi czegokolwiek zabraniać – zmieniła ton. Jej głos był teraz silniejszy i bardziej pewny swego. - Pamiętaj, że to mnie zawdzięczasz tę pracę, i że to ja za Ciebie poręczyłam – ostatni błysk piekielnych oczu i osunęła się z powrotem na krzesło. Odchyliła się do tyłu i skrzyżowała ręce na piersiach. Kontynuowała już nieco milszym tonem. - Poza tym, nie musisz się martwić. Mam jedynie asystować żonie pana Asakawy. Nie będę brała udziału w walkach. Jeśli takie będą – dodała szybko. - Bo jak mówiłam: nie za bardzo w to wierzę.

Jak mówiłam: poniosło mnie, ale wiesz dlaczego

[Yasuo]

Na początku zaczęło się bardzo niewinnie i... nudno, chociaż na nudę nie mogłem jednak narzekać. Chodzi mi o to, że dopiero bardzo ciekawe rzeczy zdarzyły się przy śniadaniu. Zanim jednak do nich przejdę, to pozwolę sobie skomentować to co działo się przed drzwiami tego starego (chyba?) i bogatego człowieka. Królowa nie przedstawiła mi od razu informacji na temat tego zlecenia, ale pewnie dlatego, że była zaaferowana tym co jej powiedziałem. Może nie miałem prawa jej rozkazywać? Może to ją zabolało? Ale co miałem zrobić? To był taki... odruch? Chęć ochrony bliskiej osoby? Tak... Oashisu była mi bliska. Naprawdę bliska. Jednak chwilę wcześniej, gdy tylko drzwi się zamknęły i dziewczyna powiedziała, że "to kara boska, za pijaństwo", spuściłem wzrok w pokorze. Rzeczywiście... kac był taką karą.
Zeszliśmy na dół. Oashisu zamówiła dwa duże śniadania. Zasiedliśmy więc do wspólnego posiłku. Uśmiechnąłem się do niej, dziękując za ten wspaniały prezent. Oby to tylko był prezent... bo... zapłacić nie miałem z czego. To znaczy, chętnie bym zapłacił, ale wiecie jak jest...
- Itadakimasu - powiedziałem cicho, gdy już siedzieliśmy naprzeciw siebie. Wcale nie miałem powodu, by się jakoś niemoralnie do niej zbliżać, więc tak było dobrze. - Tak. Smakuje. Dzięki.
Dalej jadłem (i ewentualnie piłem), wysłuchując słów mojej towarzyszki. Nie stać jej na to? Czyli jednak to ja będę musiał za to zapłacić? Eh... jakoś ureguluję to u karczmarza. Chyba listu gończego za mną nie poślą, prawda? Słuchałem w milczeniu, nie przerywając jej ani słowem. To co mówiła... strasznie kłuło mnie w serce. Głównie dlatego, że tak ją przed chwilą potraktowałem. Martwiłem się o nią, ale dziewczyna miała swoje własne powody. Chęć powrotu do ojczyzny... Chęć wynagrodzenia mi tego co dla niej zrobiłem... A potem o tym, że nie jestem jej mężem, ani ojcem. Ojcem być nie mogłem i nawet nie chciałem, ale mężem... tak... to było marzenie prawdopodobnie nierealne do spełnienia. To wszystko mnie bolało, ale musiałem to wytrzymać. Nie mogłem dać po sobie poznać, że czuję wewnętrzny ból. W międzyczasie też opowiedziała mi o zleceniu i o tym kogo przyjdzie mi ochraniać. Choroby pana Asakawy mnie nie interesowały. Nawet jeśli facet dostał bzika, to i tak podpisał papier, więc łatwo mu się przypomni o tym kim jesteśmy i za co ma nam zapłacić. Ochrona lekarza też nie była problemem. Poza tym... lekarz mógł być przydatny. Nie miało też znaczenia to, gdzie się udajemy. Jedyne czego się obawiałem to... mafii. Ja jednak zwykłem traktować takie rzezy poważnie, nawet jeśli człowiek, który o nich opowiada jest chory na głowę. Przezorny zawsze ubezpieczony.
Gdy tylko Królowa zamilkła, postanowiłem to wszystko skomentować. Najpierw odniosłem się do tego co mówiła o jedzeniu. Nie mogłem olać takiej bieżącej sprawy.
- Rozumiem, że Cię nie stać... Ale kto za to zapłaci teraz? Ja też jestem spłukany. - Rozłożyłem ręce w geście bezradności. - Karczmarz chyba nie dał nam tego za darmo. Ktoś za to zapłacić musi, bo będą kłopoty.
Proste i logiczne, prawda? Później skupiłem się na tym co Oashisu mi powiedziała. Bardzo się wzruszyłem, słysząc jej przemowę. To było z jej strony bardzo, ale to bardzo miłe. Jednak ja nigdy nie uważałem, że ma wobec mnie jakiś dług. Nie wziąłbym od niej żadnych pieniędzy. Nigdy.
- Zawsze życzyłem Ci szczęścia. Dlatego teraz też Ci go życzę. Spełnij swoje marzenia i wróć do domu. Mi nie jesteś nic dłużna. Nie musisz za mnie i dla mnie pracować... Dla mnie to przyjemność i wielki zaszczyt, spędzać z Tobą czas. A już na pewno nie musisz się narażać na niebezpieczeństwo. Nie jestem Twoim mężem...
Tutaj zrobiłem krótką przerwę. Musiałem się kontrolować. Nie mogłem powiedzieć czegoś nieprzyzwoitego. Nie mogłem zdradzić swoich uczuć. Ba! Nie chciałem się nawet do nich przyznać przed samym sobą. Nie chciałem powiedzieć czegoś w stylu: "Kocham Cię!" Ale... to było trudne. Zwłaszcza wtedy, kiedy - jeszcze chwilę temu - jej twarz znalazła się tak blisko mojej, a ogień jej oczu ogrzewał moje. To było cudowne... Była na wyciągnięcie ręki, ale ja tej ręki wyciągnąć nie mogłem. Nie mogłem jej przytulić, ani pocałować. To nie było zachowanie, które przystawało samurajowi. Straciłbym swój honor i być może Oashisu także... na zawsze.
- ... i nie miałem zamiaru Ci rozkazywać. Po prostu, jakby to ująć? Nie chcę Cię narażać. To dobra rada...od przyjaciela.
Westchnąłem. Mówiłem z głębi serca. Mówiłem szczerze.
- Wiesz... mam nadzieję, że nigdy to się nie stanie... ale gdybyś została kiedyś... Kami-sama, nie dopuść... - To było naprawdę ciężkie do powiedzenia, ale chciałem to powiedzieć. Nawet pomimo łez, które same się na oczy cisnęły. Czy się rozkleiłem? Chyba jeszcze nie... Chyba... Mam nadzieję, że nie. - ... kiedyś zabita przez kogoś... To ja bym go zarżnął jak świnię... Bez litości dla skurwysyna! A potem popełniłbym seppuku...
Chwilę to trwało zanim się opanowałem i w międzyczasie postanowiłem dokończyć posiłek. Chwilę więc milczałem, jedząc sobie śniadanie. Śniadanie za które zapłaci... No własnie kto?
Kolejną sprawą, o której chciałem Królowej Jesieni opowiedzieć, to była sprawa na Wyspach. Pewnie ten doktor od Pana Asakawy też tam był i wszystko widział, ale co widział? Czy potrafił zinterpretować to co widzi? Gówno widział i gówno wiedział, ale nie miałem do niego o to żalu. Jednak zanim wspomniałem o tym wydarzeniu, to postanowiłem jeszcze raz przeprosić i przedstawić swoje motywy.
- Ogólnie to niezbyt często piję alkohol. Wczoraj się opiłem, bo... myślałem, że mnie opuściłaś. Eh... byłem głupi. Przepraszam Cię za to... Wybaczysz?
Poczekałem na to co mi odpowie. Miałem nadzieję, że jednak wybaczy. Jednak nie zamierzałem przez to zaniechać swojej opowieści o tamtych wydarzeniach. To było zbyt ważne.
- Miałem Ci tego nie mówić, bo mówiłaś mi kiedyś, że nie chcesz słuchać o moich wybrykach pijaństwa. Ale na wyspach był taki jeden koleś... Przebił się kataną na wylot. Rana śmiertelna jak nic. Jednak wyciągnął ją sobie bez najmniejszego problemu czy stęknięcia i... przeżył. Mało tego. Rana momentalnie się zasklepiła. Po pijaku postanowiłem przetestować jego wytrzymałość, więc naciąłem mu lekko mieczem szyję. Po chwili po tej ranie też śladu nie było. Taką "burdę" wszcząłem na Wyspach... A mówię Ci to po to, byś uważała na takich kolesi... Na świecie są cuda, które się zwykłym ludziom, a nawet shinobi czy samurajom... nie śniły.
Ponownie umilkłem, wspominając tamte spotkanie. Cud, że jednak nic mi się wtedy nie stało. Ma się to szczęście. Nieźle tamtego typa wrobiłem... A może on tylko grał? Ale i tak igranie z takimi ludźmi jest niebezpieczne...
- W każdym bądź razie, skoro takie cuda widziałem, to i w mafię jestem w stanie uwierzyć. Warto się przygotować. Proponuję iść do miasta i zakupić jakiś sprzęt. Co Ty na to?

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Yasuo bardzo entuzjastycznie podszedł do kwestii posiłku. Czy mogłoby być inaczej? „Przez żołądek do serca”, jak mawiła babcia. Z tym, że Hibana nie zamierzała zdobywać serca samuraja. Na co jej to? Już prędzej szukałaby drogi do sakiewki. Co więcej – choć nie mogła o tym wiedzieć na pewno – jego serce miała już w garści. Trzymała je mocno. Ściskała i patrzyła chwili gdy pęknie. Kiedyś to nastąpi. Bawiło ją to. Ta zabawa. Bawiła się ludzkimi uczuciami, w tym wypadku – uczuciami Yasuo. Nie była pewna, czy to miłość, ale czuła sympatie jaką darzy ją samurai. Te uczucia były jej wyjątkowo na rękę. To było wygodne, gdy ktoś się o ciebie martwił i troszczył. Niech Yasuo kocha ją jak najdłużej. Byle z tej miłości nie zapomniał zarabiać.
Szybko zajął się swoją porcją, choć kwestie pieniędzy zostawił na koniec. Przestraszył się, że jedzą „na krechę”? Czyżby nigdy tego nie robił? Nigdy nie uciekał bez płacenia? Nie jej oceniać, taką życiową bezradność.
-Samuraju... - oparła przeciągle odchylając się na krześle. - Cieszy mnie, że masz dobry słuch, jednocześnie ubolewam, że twym uszom brak połączenia jest z umysłem. Nie stać mnie, by codziennie tak jadać, co nie oznacza, że dzisiaj za to nie zapłacę. Bądź spokojny.
Reszty przemowy wysłuchała w milczeniu i bez szczególnej uwagi. Jadła swój pierwszy posiłek. Czy zresztą było w niej coś wartego uwagi? Łykną jej „skruchę”, uwierzył w „chęć spłaty długu”. Przyznał otwarcie, że nie jest mu nic winna. Wycofał swoje żale i rozkazy, a nawet sam zaczął przepraszać. Co innego chciała osiągnąć?
Skubnęła trochę ryżu, upiła łyk herbaty. Jak zabawnie się rozklejał martwiąc się jej śmiercią. Zabiłby „skurwysyna”? Nawet miło. Dobrze wiedzieć, że zostanie pomszczona. Westchnęła. Yasuo był jaki był, ale gwarantował jej rzeczy, o których przez ostatnie lata nie miała nawet co marzyć. Że ktoś się o nią zatroszczy. Że ochroni. Że zmartwi się jej śmiercią. Może nawet zapłacze i pomści. Czy osoba bez domu i rodziny mogłaby kiedykolwiek o tym marzyć? Marzyć, i tylko marzyć. A sny światem prawdy się stały i przybrały imię – Yasuo.
Przynajmniej póki się nie odezwie.
Czyny miał szlachetne, ale język plótł rzeczy takie, jakby do innego człowieka należał. Książę, który czasem – nigdy nie zgadniesz, kiedy – białego konia porzucał i na osła wskakiwał. Raz dworski samurai, raz wioskowy głupek. Nie potrafiła go jednoznacznie określić... I to właśnie sprawiało, że życie z nim było ciekawe.
-Nie za lekko cenisz swoje życie? - Zapytała, gdy Yasuo wspomniał o seppuku, lecz nie rozwijała tematu. Oddać... Nie. Porzucić własne życie, w imię czego? Śmierci jakiejś przypadkowej nieznajomej, o której nawet nic nie wie? Wydawało jej się wyjątkowo głupie. Nieracjonalne. Oddać za kogoś życie? To jeszcze można zaakceptować? Ale umrzeć, bo kto inny umarł? Dwa trupy zamiast jednego? Głupie, nieracjonalne i nielogiczne. I dlatego też lubiła Yasuo.
Spokojnie kończyła posiłek, gdy Yasuo zmagał się z uczuciami. Tak się przejmować czyjąś śmiercią? Nie rozumiała zachowania chłopaka. A może? Próbowała sobie przypomnieć, co czuła w dniu odejścia babci, a wcześniej mamy. Też tak to wtedy przeżywała? Chyba... To było tak dawno temu...

Upiła łyk herbaty, by szybko go wypluć. Yasuo, cała karczma, pół wioski, a pewnie i część Kaigan – wszyscy słyszeli jej śmiech. Teraz to ona nie mogła się opanować. „Myślał, że go opuściła”? Bogowie, jak dawno się tak głośno i szczerze nie śmiała. Nie mogła się powstrzymać. Uspokoiła się dopiero po wyjątkowo dłuuugim czasie. A może ktoś ją uspokoił?
-Co za farsa – powiedziała w końcu, wciąż jeszcze chichocząc. - Aaa... aż mnie brzuch rozbolał. Phi hi hi – skuliła się. Jeszcze nie przeszło. Nowa salwa śmiechu zaatakowała znienacka. Trzymała się za brzuch i drżała na całym ciele. Później już tylko chichotała.
-Nie mam Ci czego wybaczać – stwierdziła już ze swoim zwykłym wyrazem twarzy. - Nie jesteś moim mężem, a ja nie jestem Twoją żoną. Nie obchodzi mnie czy, i ile pijesz – „nie obejdzie mnie nawet, gdybyś się zapił na śmierć”, ale tego już nie powiedziała na głos. - Nie jestem zła. Jeśli już, to rozczarowana. Po samuraju spodziewałam się nieco bardziej godnego zachowania – ten jej zwykły, wyniosły ton. - Chwała Bogom, nie jesteśmy małżeństwem i Twoja hańba nie jest moją hańbą – upiła łyk herbaty. - To wszystko.
Wróciła do resztki śniadania. Yasuo opowiedział w tym czasie o swoich wybrykach na wyspach. Trafił na jakiegoś „nieśmiertelnego”. Czyżby kakuzu? Mniejsza. Pokiwała tylko głową znad miski. Udała zaskoczoną, przerażoną. Typowe emocje towarzyszące wysłuchiwaniu cudzej historii. Nie komentowała. Przyjęła do wiadomości. Tylko.
-Sprzęt – powtórzyła wyraźnie studiując to słowo. - Masz na myśli broń – mówiła bardziej do siebie niż do niego. Zastanawiała się nad propozycją samuraja. Mówiła myśląc i myślała mówiąc. Rzadki przypadek – wiem.
Schowała rękę do kieszeni i zważyła w dłoni swoją sakiewkę. Odłożyła sporo pieniędzy – żerując na Yasuo, więc – wbrew temu, co mówiła – było ją stać zarówno na jedzenie, jak i na broń.
-Można by się przejść – mówiła ciągłym zamyśleniu. - Ale to dwa dni drogi w jedną stronę. Trzeba by zaraz wyruszyć, aby zdążyć do portu za tydzień.
Odwróciła wzrok i powróciła do jedzenia. Nic nie mówiła. Opróżniła miskę. Ostatni łyk herbaty...
-Dobrze, chodźmy – zadecydowała wstając. Nie czekała na odpowiedź Yasuo. Zarzuciła płaszcz na ramiona i zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę drzwi.

z/t (z Yasuo) -> Osada portowa

[Yasuo]

Powracam z: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 40#p110240

Po powrocie do karczmy, przełknąłem ślinę. Nawet, jeśli byłem dzielnym i mężnym wojownikiem, to jednak konfrontacja z potencjalnie wściekłym karczmarzem... na pewno do najprzyjemniejszych rzeczy nie należała. Jednak trzeba było to zrobić, nieprawdaż? W każdym bądź razie, podszedłem do lady, tak gdzie karczmarz zwykł zwykle przebywać. Ukłoniłem się mu na powitanie i powiedziałem:
- Przepraszam za to, że nie zapłaciliśmy. Po prostu myślałem, że dopisze nam Pan to do rachunku, czy coś. Jednak moja towarzyszka stwierdziła, że jednak warto uregulować tą należność zanim wyruszy się w długa podróż. Tak więc, jeszcze raz przepraszam i proszę. Oto pieniądze za pyszne śniadanie.
Położyłem pieniądze na ladzie i oczekiwałem reakcji karczmarza.

Bardzo krótki post, jak na moje standardy, ale po prostu chwilowo rozstałem się z Hibcią i za bardzo nie miałem o czym pisać (podlinkowałem swój poprzedni post jak coś).

[Yasuo]

Karczmarz nie był specjalnie zaskoczony tym, że zapomnieliśmy mu zapłacić. Rzucił tylko pod nosem jakieś słówka dezaprobaty i bezradności, ale nic poza tym. Przyjął zapłatę i powrócił do swoich zajęć. Mogłem się czegoś takiego spodziewać i szczerze mówiąc, nie spodziewałem się niczego innego. W końcu nie mógł być na nas do końca wściekły, bo przynieśliśmy mu pieniądze, a właściwie ja to zrobiłem. Nie był też wyjątkowo zadowolony, bo jakżeby mógł, skoro przez pewien okres czasu nie wiedział gdzie nas wcięło? Czy zamierzamy mu zapłacić, a może uciekliśmy jak pospolici złodzieje? Pewnie, gdyby Oashisu przyszła do niego osobiście, to zareagowałby bardziej "ciepło" i "przyjacielsko". Do mnie miał stosunek jaki miał, ale moją towarzyszkę chyba lubił. Ja byłem "pijakiem", jedną z tych osób, których pewnie nie znosił, chociaż którzy przynosili jemu dość pokaźny zarobek. Królowa Jesieni była... królową. Damą, której nie przystawało pijaństwo i która potrafiła się zachować i nie sprawiać problemów. Szczerze mówiąc, też ją lubiłem, ale o tym, to pewnie wszyscy wiedzą.
Nie było się nad czym dłużej rozwodzić. Jeszcze tylko skorzystałem z wychodka, ale opisu tej "przygody" Wam oszczędzę. No i co? Pozostało mi biec biegiem i dogonić Oashisu. W końcu razem mieliśmy się udać do miasta, dlatego nie mogłem pozwolić jej czekać. No i w sumie nie chciałem. Jakoś dobrze czułem się w jej towarzystwie, tak po prostu. No i zawsze po drodze mogli czaić się jacyś zbóje, więc należało mieć to na uwadze. Trochę się o nią bałem, więc tym bardziej musiałem się spieszyć.

z/t

[Toshiro]

Karczma, którą wskazał Kutaro okazała się zdecydowanie dalej niż mu się to wydawało. Osada Funemi, bo tam znajdował się przybytek, znajdowała się na południe od Gokiburi. Ponoć była to jedna z większych wiosek, które znajdował się w prowincji Aburame stworzona w celu utrzymaniu handlu z Hyuo. Tak przynajmniej twierdzili ci, których pytał. No i wiadomo, w dwa dni z buta tam raczej nie dojdzie, więc musiał wynająć konia, aby być tam na pewno na czas. Przed podróżą, ale już poza miastem postanowił jednak uporządkować nieco swój ekwipunek. Ot, poprzekładać parę rzeczy, podoczepiać coś, popieczętować co innego, żeby wszystko ładnie się mieściło i do wszystkiego miał odpowiedni dostęp. Ta przegroda od tego, a ta od tamtego - wiadomo. Podczas walki nie było miejsca na rozmyślanie gdzie co jest, więc najlepiej było porobić odpowiednie sekcje i tam sięgać gdyby czegoś potrzebował. W każdym razie całkiem szybko się z tym uporał i mógł bez problemu ruszać.
Po drodze na szczęście nie działo się nic szczególnego, więc mógł w spokoju podziwiać leśne tereny i wielkie puszcze, które musiał przemierzać po drodze. I tak mijały godziny, nawet dzień, potem drugi. Dało się zauważyć, że ludzie tutaj byli bardzo uduchowieni, ponieważ mijał bardzo dużo kapliczek jakichś bogów, o których być może nawet wcześniej nie słyszał. Po tym jak wyglądali strzelał, że głównie byli połączeni z naturą. Na pewno będzie się musiał zapytać Kutaro jak to tutaj wygląda, bo w sumie zawsze ciekawiła go wiara, choć sam nie praktykował żadnej.
Nishiyama zawitał w końcu do osady portowej, w której mieli się spotkać. Bez problemu trafił do samozwańczego centrum życia społecznego tej osady. Może nie do końca samozwańczego, ponieważ pomimo zimy, ruch tutaj był co nie miara. Tym razem Kutaro wybrał na prawdę niezłe miejsce i to już zdecydowanie bardziej trafiało w jego gusta. Czym prędzej udał się do gospodarza i zapytał o to czy zatrzymał się tutaj Hakai lub Kutaro, ale żaden z nich nie był tutaj przed nim. No cóż. Najwidoczniej było tak jak zakładał, znalazł się tutaj jako pierwszy. Zamówił sobie jeden z lepszych pokoi, a następnie zostawił tam większość swoich rzeczy i tobołów pod kluczem. Takie przybytki dla bogatszych ludzi raczej nie mogły sobie pozwolić na to żeby coś znikało z pokojów, więc Toshiro raczej nie bał się zostawić paru rzeczy żeby ciągle nie tachać ze sobą wszystkiego. Słyszał, że to miejsce słynęło z tego, że raczej jest tutaj spokojnie i nawet nie dochodzi do burd, co jest na prawdę rzadkością. Po podróży oczywiście skorzystał również z usług jakichś pobliskich łaźni, bo co by nie było był przyzwyczajony do dbania o swoją higienę.
W sumie miał teraz trochę czasu dla siebie i mógł trochę odpocząć, więc dlaczego by z tego nie skorzystać? Kiedyś gdy rozmawiał z pewną czarnowłosą niewiastą ta podsunęła mu parę pomysłów na to co mógł robić w wolnym czasie. Ludzie się zmieniają, on nie był wyjątkiem. Wtedy parsknął jedynie śmiechem na jej propozycję, a teraz na prawdę zaczął ją rozmyślać, nawet zaopatrzył się w odpowiednie rzeczy, więc w sumie, dlaczego nie? Wyciągnął notes, a także ołówek i po prostu zaczął szkicować pomieszczenie, w którym się znajdował. Od tak, dla zabicia czasu, albo może dla realizacji tych najwyższych potrzeb, które wcześniej głównie opierały się na stawaniu się silniejszym.
Gdy już się ze wszystkim ogarnął zapewne można go było zastać jak siedział, przy którymś ze stolików i pisał bądź szkicował coś w swoim notatniku przy jakimś posiłku albo czarce sake.

[Kutaro]

Karczma była nieco bardziej na odludziu niż to Kutaro pamiętał. Znajdowała się blisko wioski Funemi, którą z resztą kiedyś Benisuke odwiedził. Może odludzie to lekka przesada, w końcu szlak Gokiburi-Funemi i dalej statkiem, był jedną z głównych metod kontaktu z wyspami, oraz resztą szlaków wodnych. Możliwe, że gdy wszystko się ułoży to Aburame obierze właśnie drogę wodną do Sogen. Sytuacja na murze była dziwna, ale to tym bardziej tylko wzbudzało ciekawość Kutaro. Dziwaczy konflikt zrodzony zapewne z nieporozumienia, uprzedzeń i strachu. Czy większość wojen taka nie była? No pozostawały jeszcze konflikty o ziemie i wpływy, ciekawe było czy również ten będzie można pod taki podciągnąć. Jego wiedza o Shinsengumi z muru była mocno ograniczona. Wiedział, że istnieją i obsadzają mur chroniąc cywilizowane kraje przed ludami zbiorczo nazywanymi dzikimi. Tu właśnie leżał spory problem, wiedza o owych “dzikich” była bardzo ograniczona, można by rzec iluzoryczna. Kutaro nie miał pojęcia jak bardzo te ludy były prymitywne. Samo twierdzenie, że dany naród nie należy do ludów oświeconych, tylko dlatego że nie założył stałych osad jest dosyć krzywdzące. Możliwe, że łagodniejsze klimaty zza muru nie wykształciły takiej potrzeby, ale tu znowu. Nie wiadomo. Czy ktokolwiek przeprowadził jakąkolwiek ekspedycję badawczą za mur? Może trzeba było się także zapytać czy ktokolwiek miał pieniądze na takie głupoty. Znowu tutaj komplikacją byli konserwatywni Obrońcy. Wracamy więc ponownie do punktu wyjścia - sprawa była skomplikowana.
Takie właśnie rozważania głównie zaprzątały głowę Kutaro, podczas podróży do karczmy Nomisuke. Znowu przez pogubienie się w jej lokacji podróż trwała nieco dłużej niż by chciał. Zabrał się więc z jakimś chłopem i na wozie dojechał do umówionego punktu spotkania. Trafił więc do gospody gdy powoli zaczynało się ściemniać. Myślał na początku, że będzie pierwszy, lecz spotkała go niespodzianka. W wyścigu wygrał Toshiro. Widzac go Kutaro bez wahania skierował się w kierunku zajętego przez Nishiyamę stolika.
- Hej! Nie spodziewałem się, że będziesz tu pierwszy. - Przywitał się z odległości kilku metrów. Przysiadł się i kontynuował rozmowę. - Zapomniałem jak daleko jest ta karczma, kiedyś jak z niej wracałem to podróż minęła mi szybciej. - Roześmiał się. - Co za dni, co za dni. Naprawili mi rękę, a jak wychodziłem z lecznicy to ponownie wezwali do siedziby władzy, uwierzysz? Zamówię coś i Ci opowiem jaka historia. A co ty tam skrobiesz na kartce? - Powiedział i podniósł rękę sygnalizując chęć złożenia zamówienia. Zakupił danie dnia, niezależnie czym było, jakąś pożywną zupę, oraz buteleczkę sake na dobre trawienie. Albo nie. Dwie buteleczki sake.

[Toshiro]

Konflikty miały to do siebie, że najczęściej były zrodzone z czyjejś chciwości albo zawziętości. Nadchodzący konflikt, o którym Nishiyama jeszcze nie miał pojęcia, właśnie miał taki być. Dlatego właśnie czarnowłosy tak bardzo stronił od polityki i nigdy nie chciał umierać za ród, czy za kogokolwiek innego niż bliskie mu osoby. Wszystko zależało od tego kto stał na czele i na jakiej podstawie podejmował swoje decyzje co często było też wiedzą nie do zdobycia dla takiego przeciętnego ninja jak on. Z drugiej strony piąć się po szczeblach tylko po to, aby stać się kolejnym pionkiem albo być wcielonym do mechanizmu, z którym nie chciałoby się mieć nic wspólnego.
Nie był to jednak czas na takie rozmyślania, ponieważ czarnowłosy jeszcze nie był świadomy tego co nadciąga. Wiedział jednak co na pewno nadciąga i był to jego posiłek, który zamówił sobie na kolację. Miska ciepłego ramen z wołowiną została bardzo szybko dostarczona na jego stolik. Skupiony na tym, aby jak najlepiej odwzorować wnętrze karczmy Toshiro musiał zostać lekko potrącony przez kelnerkę, która domagała się zapłaty. Kto by się spodziewał, że tak się wciągnie? Co prawda nigdy nie miał cierpliwości do takich rzeczy, ale może tym razem się uda. Jak na razie nie szło mu tak źle... Chyba.
W końcu jednak gdy był już prawie na ukończeniu swojego pierwszego szkicu jakiś cień zstąpił na jego notes. Zmarszczył brwi podnosząc swój wzrok do głowy i już miał opierdzielać kelnerkę lub kelnera, że przecież zapłacił, a tutaj jego oczom ukazała się bardzo miła niespodzianka w postaci Kutaro, który już z odległości wołał do niego. Momentalnie jego twarz się rozpogodziła widząc Aburame.
-A widzisz! Mam swoje sposoby. Trzeba umieć poruszać się po każdym terenie i w każdej sytuacji, w końcu za to nam płacą.- zaśmiał się lekko po tym jak żartobliwie odpowiedział na przywitanie okularnika. -Żaden problem, przynajmniej trochę sobie pozwiedzałem i muszę przyznać, że sporo zobaczyłem. Nie wiedziałem, że ludzie z prastarego lasu są tak uduchowieni. Po drodze mijałem tyle różnorodnych kapliczek, że sam już się pogubiłem ilu tutaj mogłoby być bogów. I te pielgrzymki... Byłem kompletnie w szoku.- rozpoczął od razu rozmowę, a potem szybko okazało się, że i tak będzie o czym gadać, bo Kutaro przychodził z wieściami.
-No właśnie widzę, że jak nowa. Następnym razem będziemy bardziej uważać.- oznajmił z lekkim uśmiechem, który nie schodził mu z ust. W dobrym, znajomym towarzystwie czuł się jak ryba we wodzie. Na prawdę polubił to uczucie posiadania kogoś z kim mógł porozmawiać nawet o dupie maryni, a kiedy trzeba było to potrafili być poważni.-Znowu? Jeeeeeny. Jasne, lepiej się będzie gadać przy czarce sake. Też domówię, żeby na pewno nam nie zabrakło jak jeszcze Hakai do nas zawita. Co mam nadzieję nastąpi już nie długo, ale kto go tam wie.- zaśmiał się lekko. - Co skrobię? A taka jedna poradziła mi kiedyś, że jakbym się nudził to powinienm spróbować malowania albo rysowania. Z racji, że szkicowanie nie wymaga tylu przyborów to zaopatrzyłem się kiedyś w notes, ołówek i... Tak to wygląda.- odwrócił swój notes pokazując swoje "dzieło", bo na pierwszy rzut oka dało się powiedzieć, że Toshiro nie miał wrodzonego talentu do szkicowania. Może i ogólny zarys pomieszczenia i poszczególnych mebli był całkiem niezły tak wykończenie na pewno pozostawało wiele do życzenia. Widać było niewprawną rękę przez co obrazek bardziej przypominał jakąś karykaturę wnętrza.
-Pierwsza próba. Co myślisz?- zapytał z lekkim uśmieszkiem. Był ciekaw też jak zareaguje Kutaro, ponieważ Toshiro był świadomy, że jego szkic to kompletna klapa, aczkolwiek dzięki temu będzie mógł się przekonać jakie podejście będzie miał Aburame. Powie mu prosto z mostu, czy postara się być uprzejmy? A może w ogóle zaskoczy go zupełnie inną reakcją, bądź postara się wywinąć od odpowiedzi? Ten wieczór na pewno będzie całkiem długi, w końcu zasługiwali na konkretny odpoczynek.

[Nana]

Podróż trwała dosyć długo. Nana nie śpieszyła się specjalnie. Wręcz przeciwnie. Była to dla niej forma wypoczynku. Zbierała siły po ostatniej misji, dochodziła do siebie. W końcu dotarła na miejsce. Porozglądała się trochę po osadzie, żeby poznać nowe miejsce. Całkiem jej się podobało, leśne tereny bardziej przypominały Hyuo. Chociaż się nie przyznawała, tęskniła za tą mroźną i nieprzystępną krainą. Nie urodziła się tam, jednak wychowała. Było to najbliższe miejsce, jakie mogła nazwać domem. Opuściła je jednak świadomie i nie żałowała swojej decyzji. Czy kiedykolwiek zamierzała tam wrócić? Chyba nie.
Potem udała się do karczmy, w której spędziła następną noc. Wstała przed południem z nową motywacją. Spakowała się i
skierowała na dół oddając tym samym klucze do zajmowanego pokoju. Gdzie dalej? Nie miała konkretnego celu, jednak nie mogła wyruszyć z pustym żołądkiem. Od razu zamówiła zestaw onigiri, czyli swoich ulubionych przekąsek. Były w nim cztery kawałki z różnym nadzieniem. Idealnie, zje pewnie ze dwa i dwa zabierze ze sobą na później. Nie potrafiła jeść dużo na raz, chociaż zdecydowanie często była głodna. Kiedy już złożyła swoje zamówienie mimowolnie prześlizgnęła wzorkiem po pomieszczeniu. Praktycznie wszystkie miejsca były zajęte. Oczywiście nie zamierzała jeść na siedząco.
- Przepraszam czy jest jakiś wolny stolik? - Zapytała kelnerkę, spotkała się niestety tylko z przeczącym ruchem głowy. Nana nie należała do tych poddających się. Chciała przecież zjeść w spokoju i opracować następny plan podróży. Kiedy ostatnio zdecydowała się wyruszyć na mur, dowiedziała się o nim właśnie w karczmie. Opowiedział jej o nim Tatsuo, muzyk. Ciekawe jakie ciekawostki o świecie usłyszy tym razem?
W końcu dojrzała kilka wolnych miejsc przy jednym ze stolików, niestety siedziały tam już dwie inne osoby. Nana nie należała do tych towarzyskich dziewczyn, jednak przemogła się kierując właśnie w tamtą stronę. Niechętnie stanęła przed dwójką nieznajomych.
- Czy to miejsce jest wolne? - Zapytała wskazując na krzesło trochę z boku od Toshiro. Spojrzała na jednego, potem na drugiego z panów. Kunoichi trzymała w jednej ręce talerz z onigiri, w drugiej pałeczki. Przekrzywiła delikatnie głowę w typowym pytającym geście. Kosmyk czarnych włosów opadł jej na policzek, niestety miała obydwie ręce zajęte i nie mogła go poprawić. Dmuchnęła, żeby się go pozbyć, a ten opadł z powrotem w to samo miejsce. No trudno! Przywołała na usta delikatny uśmiech, co wcale nie przyszło jej z łatwością. Nie przepadała za nieznajomymi i bywała ostrożna. Z drugiej strony znajdowała się w publicznym miejscu. Spojrzała na buteleczki sake, może jeszcze atmosfera się rozkręci?

[Kutaro]

Uduchowienie ludzi Prastarego Lasu było… specyficzne. Z jednej strony tak jak Toshiro zauważył było tu mnóstwo mniejszych i większych kapliczek. Były one rozrzucone po poboczach, gajach czy mniejszych i większych wioskach. Były wszędzie. Taka sytuacja rodziła dwa skrajne podejścia do wszystkiego co mistyczne. Jedni czcili każdy jeden posążek, a nawet roztaczając niemal fanatyczną wiarę na wszystko co żywe i nie tylko. Drzewa, zwierzęta, gwiazdy, a nawet kamienie, to wszystko było dla nich święte. Drugą stroną medalu byli ludzie dla, których był to zwyczajny element krajobrazu, a jakiekolwiek objawy kultu były dla tych ludzi niczym więcej jak pozdrowieniem sąsiada.
Kutaro uśmiechnął się słysząc żarty pierwsze Toshira. Dobrze było pogadać z ludźmi bez stresu misji i wrażenia, że każde drzewo może być zaminowane. Psia krew z tą ręką. Aburame bezwiednie podrapał się po bandażach pokrywających jego lewe przedramię.
- Ano mamy taki religijny folklor tutaj, każdy znajdzie coś dla siebie. Chcesz czcić posążek? Droga wolna. Drzewo? Są pewnie ze trzy w okolicy. A może jakiś omszały głaz? Też się znajdzie. - Kutaro należał do tej drugiej kategorii ludzi i niezbyt się tego wstydził. Amaterasu była wysoko, a Susanoo daleko.
- Zobaczymy jak się sprawi. - Poruszał jakby dla testu palcami rannej ręki. - Oby się szybko wygoiła, bo wkrótce znowu muszę ruszać w drogę. Uwierzysz, że wysyłają mnie do Sogen? Podobno coś się dzieje pod murem i chcą żebym się tam pokręcił i zobaczył co i jak. - Pokręcił głową. Jak tak dalej pójdzie to Kutaro miał sobie nigdy nie sprawić stałego lokum. Takie miejsce przydałoby się na przykład w tym momencie. Jakiś ładny domek, może ze skromnym ogródkiem do ćwiczeń i wypasania robactwa. Ale nie, przesiadywali sobie w jakiejś karczmie na zadupiu, bo nie miał czasu zainteresować się własnym dachem nad głową.
- Pokaż co tam masz. - Zerknął na szkic Toshiro. - Fajne. Co to? Jakaś drabina? Czy płot? A może projektujesz komodę? - Pytał obracając kartkę na stole. Po czym zaraz wybuchnął śmiechem - Nie no żartuje, nawet niezłe, prawie wygląda jak wnętrze. - Powiedział oddając szkic Nishiyamie. Następnie odwrócił się szukając perspektywy artysty. Coś mu nie pasowało. Na obrazku towarzysza nie było żadnej kobiety, a wyraźnie jakaś kierowała się w stronę ich stolika. Podeszła do ich stolika mając obie ręce zajęte jedzeniem. Kutaro zawahał się na moment. Nie chciał omawiać spraw z Gokiburi przed nieznajomymi, ale z drugiej strony co najważniejsze już powiedział. W najgorszym wypadku Toshiro przekaże to samo Hakaiowi. O ile ten drugi się tu zjawi.
- I widzisz, coś czułem żeby zamówić dwie butelki sake, a nie jedną. - Zwrócił się na żartobliwe to towarzysza, a następnie już do nieznajomej. - Zapraszamy. - Chciał wskazać uprzejmie miejsce ale najwyraźniej przybyszka już miała jedno upatrzone i usadowiła się obok drugiego ninjy. Kiedy wszyscy zajęli wygodnie miejsca przy stole, Benisuke doszedł do wniosku, że uprzejmie byłoby się przedstawić. - Jestem Kutaro, co panią sprowadza do naszego pięknego stolika? Może sake? - W pół zapytał o powód przybycia, a w pół zaproponował butelkę trunku.

[Toshiro]

Taaak... Spokój i sielankowy nastrój to zdecydowanie coś co należało im się po tak ciężkiej misji. Niektórzy widząc to co oni wrócili by zupełnie odmienieni, a Kutaro i Toshiro? Jak gdyby nigdy nic mieli za chwilę zacząć balować, a nawet Nishiyama zaczął pytać o aspekty religijne Kaigan, które dostrzegł po drodze. To nie przecież tak, że jeszcze przedwczoraj obserwował martwe ciała naznaczone jakimiś dziwnymi symbolami, które również była jakąś religią. Co prawda wiadomym było, że wiara w Jashina nie należała do tych zwyczajnych wierzeń, ale dalej... Poniekąd była to jakaś religia. Zła, ale religia.
-Do Sogen?- czarnowłosy był widocznie wytrącony z równowagi, ale jedynie na chwilę. Przez wiele lat uczył maskować się dziwne reakcje na rzeczy związane z tą konkretną prowincją i rodem tam panującym, a ostatnimi czasy nieco bardziej się rozluźnił i oto efekty. Tym bardziej, że w towarzystwie Aburame czuł się całkowicie swobodnie. Przez to, że znali się już kawał czasu pewnie by mu takie coś nie umknęło, ale mimo wszystko Toshiro szybko wrócił do normalnego siebie.
-To w takim razie musisz powiedzieć co i jak, ale to po kilku głębszych i może poczekamy na Hakaia, co Ty na to?- zaproponował i na jego twarzy nie było już śladu po tamtym malutkim potknięciu. -Albo tym razem wybierzemy się we dwójkę, żeby Hakai znów się nie odpalił.- mrugnął do Kutaro, po czym zaśmiał się, ewidentnie był w bardzo dobrym nastroju. Być może pierwszy raz aż tak bardzo otworzył się na kogoś. Było to na prawdę ciekawe uczucie.Mina Toshiro lekko zrzedła słysząc komentarz Kutaro. Czy aż tak źle mu poszło? Wydawało mu się przecież, że chyba nie było aż tak tragicznie.
-Ech... No wiesz.- uśmiechnął się lekko i podrapał z tyłu głowy nie wiedząc za bardzo jak zareagować. Wybuch śmiechu sprawił jednak, że on też parsknął śmiechem gdy przyszedł moment realizacji i tego jak wyglądała sytuacja.- Doceniam pomysłowość.- zaśmiał się już nieco dłużej. -W każdym razie dzięki. Wiem, że jeszcze długa droga przede mną, ale... Czasem trzeba jakoś zabić nudę, a to całkiem ciekawy sposób. Sam może kiedyś powinieneś spróbować.- zasugerował odbierając notatnik i chowając go do torby.
Wtem rozmowa i libacja miała zacząć się w najlepsze, choć był tutaj ruch to Toshiro zazwyczaj cenił sobie swobodę i zajął sześcioosobowy stoli, poza tym przecież czekali na jeszcze jedną osobę, a reszta stolików była pozajmowana. Tak też przywiało jakąś niewiastę do ich stolika w momencie gdy Aburame oceniał jego wspaniałe dzieło. Od razu uderzyło go to jak to dziewczę wyglądało. Od razu rzucało się jedno stwierdzenie na usta - typowa Uchiha. Trochę zabawne było to, że przed chwilą rozmawiali o wizycie w Sogen. Przypadek? Toshiro nie był osoba, która wierzyła w przypadki, dlatego wydawało mu się to lekko podejrzane. W pierwszym momencie gdy dziewczyna zapytała o to, czy miejsca są wolne Nishiyama lekko zmarszczył brwi i rozejrzał się szybko wzrokiem czy rzeczywiście w karczmie jest tak pełno i ku jego zdziwieniu rzeczywiście brakło miejsc. Bardzo szybko wyręczył go Kutaro, który również do niego od razu zagadnął i następnie zaprosił panią do stolika. Toshiro przybrał już nieco bardziej pogodną minę, bo przecież nie mógł oceniać ludzi po wyglądzie, prawda? Postanowił jednak, że należy zachować choć trochę ostrożności.
-W takim razie dobrze, że ja też domówiłem dwie.- odparł krótko cały czas utrzymując lekki uśmiech na ustach, a także cały czas obserwując badawczym wzrokiem nową postać. -Wolne, wolne.- dodał po magicznym słowie "zapraszamy", a następnie odsunął krzesło zaraz obok siebie, które zostało wskazane przez kobietę. Być może był to zwykły przypadek, zrządzenie losu, a być może konkretnie wybrane krzesło. Czyżby stare odruchy wracały? Strach przed odkryciem? W końcu nie szczędził ostatnio swojego dojutsu i może ktoś w końcu się zainteresował. Nie, nie, skończ biadolić. Wszystko jest w porządku, ale podpytać można.
-A ja jestem Toshiro. - zawtórował swojemu kompanowi, aczkolwiek przez chwilę nawet przeszło mu przez głowę, aby podać fałszywe imię, ale... Bez przesady, przecież nie powinien w takiej sytuacji panikować i uciekać się do takich marnych sztuczek. - Z pewnością, do takich pyszności. Przez to na pewno będą jeszcze lepiej smakować. - zachęcił czarnowłosą, w końcu po alkoholu dużo łatwiej się rozmawia no i... Dużo łatwiej dzieli się pewnymi informacjami i dużo łatwiej o wpadkę. Jeśli nikt nie zgłaszał sprzeciwu to jako pierwszy sięgnął po butelkę, a następnie rozlał każdemu odpowiednią ilość.

[Nana]

Nana starała się być samodzielna. Odkąd pamiętała mogła liczyć tylko na siebie. Samotność nie sprawiała jej większych problemów, to właśnie w zatłoczonych pomieszczeniach czułą się nieswojo. Oczywiście coraz bardziej przyzwyczajała się do towarzystwa innych ludzi. Jeszcze kilka miesięcy wstecz mogłaby uchodzić za dzikusa, teraz radziła sobie całkiem nieźle. Dostosowywała do otoczenia i poszczególnych osób. Kiedy wyruszyła w podróż? Nie potrafiła podać dokładnej daty.
Tak czy tak dla jej nieszczęścia karczma była zatłoczona. Widocznie trafiła na godzinę, gdzie każdy chciał coś zjeść i się napić. Zapytanie o wolne miejsce dwóch nieznajomych było dla niej ostatecznością. Na całe szczęście poszło całkiem łatwo. Nana przyjęła zaproszenie. Położyła na stoliku swoje onigiri i pałeczki po czym chwyciła krzesło znajdujące się obok Toshiro i odsunęła odrobinę od niego. Personal space nie? Nie chciała, żeby żaden z nich czuł się niezręcznie obecnością jakieś obcej baby. Zamierzała szybciutko zjeść i ruszać dalej. Nie chciała przerywać panom w rozmowie. Może omawiali jakieś ważne sprawy? A może jakieś tajemnice przed swoimi żonami?
Dziewczyna rzeczywiście wyglądała jak typowa Uchiha. Jeśli ktoś znał ten klan i szczególnie ich wypatrywał, pewnie Nana mogła podchodzić pod czerwoną flagę z kilometra. Oczywiście była tego całkowicie nieświadoma. Oprócz martwych rodziców poznała jedynie Azumę, który był dla niej przemiłym dzieckiem. Nie skupiała się zbytnio na jego wyglądzie. Całkiem polubiła Sogen, jednak czuła się tam niebezpiecznie.
- Nana - przedstawiła się z lekkim uśmiechem, kiedy już usiadła wygodnie na krześle. - Niestety ciężko z wolnym miejscem o tej porze - odpowiedziała na pytanie Kutaro. Przynajmniej na tą pierwszą część. Przez chwilę musiała wyglądać na zamyśloną. Przecież miała tylko zjeść i uciekać, a tutaj sake. Co z dzisiejszym treningiem? Co z odkyrwaniem nowych miejsc? Przygodą? Czemu za każdym razem kiedy szła do karczmy kończyło się to piciem? Widocznie taki talent do przyciągania kłopotów. Oczywiście zamierzała odmówić ...
- Chętnie - dodała wbrew sobie spoglądając na sake po raz enty. Pomarudziła w myślach a i tak nie miała zamiaru im odmawiać. Skoro już proponowali. Przynajmniej tym razem trochę zaoszczędzi lub nie będzie musiała uciekać bez płacenia. Była to rutynowa praktyka jaką stosowała w karczmach.
Toshiro rozlał trunek i Nana wzięła do łapki swój kieliszek. Kiedy wznieśli toast upiła z niego dobre pół. I to na pusty żołądek. Skrzywiła się delikatnie i od razu zabrała za jedzenie pierwszego onigiri. Dopiero po chwili ją oświeciło. Przesunęła talerz bardziej na środek, gdyby panowie również byli głodni. W końcu przekąski do sake były jak najbardziej wskazane.
- Bardzo wam przeszkodziłam w rozmowie? - Zagadnęła z pełną buzią, chcąc oczywiście poznać trochę nieznajomych, z którymi spędzała właśnie czas. Wypadało coś powiedzieć. Nana nie miała wprawy w odnajdywaniu się w towarzystwie, ale całkiem się starała.