Szlak transportowy

[Kyoushi]

Białowąs bez wąsa w lesie był niczym kapibara pośród aligatorów. Jak u siebie. Lepiej byłoby jedynie jakby ten las był spopielony. Taki podobał się szermierzowi najbardziej. Pośród doglądanych drzew, potrafił odnaleźć kierunki i znaleźć drogę, która była tak skrupulatnie napisana, a raczej narysowana przez niego samego wraz z pomocą karczmarza wariatuncia. Tymczasem podróż odbywała się dalej i dalej. To wszystko prowadziło do jednego - póki co niby do celu, ale wciaż nie do końca, bo osady jak nie było tak nie ma. Niczego poza lasem nie widział.
Dzień za dniem, dzień po dniu nie było o wiele więcej widać, w końcu jednak jego tułaczka się zmieniła i zauważył coś nowego. Było to wzniesienie, które zaczynało przypominać góry. Tak, to musiały być góry.. W końcu jego nadludzkie zmysły wyczuły także górskie, nieskazitelne wręcz powietrze. Było o wiele przyjemniej niż mogłoby się wydawać. Mogłoby się wydawać, że był bliżej celu niż myślał, ale czy tak było? W końcu nigdzie nie było żadnych znaków, że to to miejsce. Jednak w sercu wciąż miał nadzieję, że trafił w dobre miejsce i uda mu się dotrzeć do tej zapchlonej osady i do jednej z Uchiha, która już tam na neigo czekała. Trawa i obszerne połacie zieleni stanęły przed nim, mogąc je obserwować z zapartym tchem. Nie miał na to jednak wiele więcej czasu, bo musiał... Podróżować i szukać swojego celu mając tylko mapę, którą sprzedał mu karczmarz.
Dalej jednak miało się coś zmienić, bo w końcu dostrzegł ślady życia, które niezmiernie ucieszyły tego gałgana. Był to pies, który nijak nie miał się dobrze z kotem, na szczęście to Kjudini miał więcej panowania w sobie niż sam kot, który miałby przejąć to ciało niczym avatara. Zupełnie przypadkiem poza psem był tam także i pasterz, niesłychane. Widząc pieseła nim sam pasterz dobiegł po prostu na niego patrzył, nie chcąc się przecież narazić. Mogłaby stać się krzywda któremuś z nich, a zapewne psu. Tego nie chciał.
- Nie tyle zgubił, co się nie odnalazł tam gdzie bym chciał. Szukam osady Totsukawa, która miała być gdzieś w okolicy... Wie pan może gdzie to jest? - dopytał, wiadomym było, że nie spodziewał się odpowiedzi na teraz, ponieważ mimo że miał mapę to i tak nie czuł się doskonale z tym, że musiał się opierać na czyichś słowach. Wysłuchał także tego co miał do powiedzenia pasterzy, do którego także się uśmiechnął sam Shiroyasha. - Noclegu ani ciepłej zupy nie odmówię, ale także za to zapłacę, nie pozwolę się gościć za darmo. Solidna psina z tego zwierza. Prędzej mu do nieździewia jak psa. - zażartował, jednocześnie wiedząc co dalej. Te wilki i niedźwiedzie to powinny bać się takiego wroga jakim byłby sam Biały Demon, jednak tej nocy na niego nie trafią. On sam musiał zmierzyć się z pasterzem i jego opowieściami, które miały się nigdy nieskończyć, a on zamiast wypoczywać miał nieprzespać od tego nocy. Czy tak będzie? To się okaże już wkrótce.

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 7 / 21+

Słysząc, że nasz heros przyjął gościnę pasterza, ten uśmiechnął się i machnął ręką. Nie to, żeby miał jakiś wybór, w końcu tutaj noce są bardzo zimne, no ale dalej, miło. Będą mogli spędzić sobie chwilę czasu na spokojnych rozmowach i słuchaniu górskich opowieści. No i oczywiście rozgrzewająca zupa też się znajdzie, procenty też są. No urlop idealny. Nic dziwnego, że wielu ludzi płaciło za to krocie. Idealne miejsce do oczyszczenia umysłu i pomyślenia nad sobą samym. Gdyby jeszcze tylko ten pasterz nie opowiadał tak głośno. Dobrze, że wyżej nie leżało dużo śniegu, bo pewnie wywołałby już lawinę.
- Totsukawa? A wiem wiem panoćku. Ale to kawał drogi stąd. Będzie ze dwa dni tą granią. - wskazał dłonią dosyć nieprzyjemny, skalisty kawałek górskiej ścieżki. Nie wyglądał przyjaźnie, no ale przynajmniej znaczyło to, że są już blisko. Dwa dni to pikuś w porównaniu do jego trwającej już kilka tygodni podróży.
- Kuro to dobry pies, jeszcze młody. Żebyś ty widział jego ojca. Jeszcze wyższy o głowę był. Ten to bardziej w matkę się wdał, ale spokojniejszy przez to jest. Musi być taki wielki, widział ty kiedy Niedźwiedzia, ale takiego srogiego? Takiego co z tego ciemnego lasu na zachodzie wyszedł? Ogroooomny! - mężczyzna starał się gestem dłoni pokazać jego rozmiar, jednakże jego rozpiętość ramion była zbyt mała.
- Wylezie to to takie raz na jakiś czas z ciemnycy no i problem wszyscy w okolicy mamy. Dobrze, że Totsukawa do duża osada, to tam zawsze ktoś do bitki się pomoże. No ale, odpukać, ostatnio cisza i spokój. A w sumie dziwne, wiosna, więc powinny już od jakiegoś czasu wyłazić... - opowiedział historię o potwornych zwierzętach, które mu wychodzą z lasu i wyjadają zwierzęta z pastwisk. No trudne było życie górala.
Chatka Górala nie była duża. Ot było tam jedno pomieszczenie, które było salono/kuchnio/jadalnią oraz drugie, mniejsze, które w większości było zajęte przez łóżko. Poza tym były jeszcze dwa drewniane budynki, w jednym były narzędzia, a drugie pewnie służyło do zimowania owiec. Po środku obozowiska było obłożne kamieniami ognisko, w koło którego suszyły się pniaczki. Na jednym z nich usiadł góral, wskazując jakiś inny Kjoszowi, a następnie sięgnął do trójnogu, w którym nad ogniem grzała się zupa. Nałożył on pokaźna porcję swojemu gościowi, a potem sięgnął do wiklinowego kosza, z którego wyciągnął lekko czerstwe już pieczywo.
- Jedz jedz, zimno tu u nas, to trzeba mieć czym się ogrzać. No i opowiadaj, co cię przywiało tu do nas na kraniec świata. Nie mamy często tutaj gości. - zaciekawiony góral zapytał, w między czasie sięgając do koszyka i wyciągając z niego dużą, glinianą butelkę w której było sporo mocnego bimberku. Później wyciągnął dla gliniane naczynia, do którego polał zarówno sobie jak o swojemu gościowi, nikomu nie żałując, czyli do pełna. Zapowiadało się, że to będzie. noc pełna wrażeń.

Matatabi
Karczmarz

[Kyoushi]

Mogliby tu zostać wszyscy razem, kot, pies i pasterz, jednak czy to odpowiednie miejsce dla tego piekielnego pchlarza jakim jest Kjudaszetti? Raczej nie. On potrzebował krwi i to jednego z pieprzonych jeźdzców. Kolejnego, któremu musiał ściąć głowę. Niesamowite było to, że już tylko brakowało procentowej butelki by mogli się elegancko dogadać w każdej sprawie we trójeczkę. Najciekawsze jednak miało dopiero nadejść, bo sam pasterz miał więcej informacji niż mogłoby się wydawać. To był istny strzał w dziesiątkę, a przy okazji niezwykły fart, którego często brakowało białowłosemu. Tymczasem jednak gość, którym był szermierz zamierzał posilać się i przespać. Wiadomym było, że Yoshimitsu mu tak szybko nie ucieknie, skoro już tyle czasu próbował go złapać. Nie dało się tego bardziej spierdzielić jak tak długo podróżować. Nadzieja jednak umierała ostatnia.
Dobre informacje doszły do niego szybciej niż myślał. Wiedział już, że sam pasterz doskonale wiedział którędy do osady. Więc nie zabłądził, to był powód do uśmiechu. Teraz to już musiało być z górki, jaka trasa by to nie była. Biały Demon musiał dłużej uważać co się dzieje, by w końcu wejść w ten dialog.
- Ni cholery nie widziałem. Niedźwiedzie to nie moja bajka, u nas to jedynie psy do połowy Kuro. Potężna bestia. To co, mamy w tę noc spodziewać się takiego bydlaka z tego lasu? - zapytał w sumie z ciekawości. Ciekawe było czy musiałby takowego zabić jeszcze dziś. W sumie nie byłoby to nic specjalnego, bo mógłby dostarczyć masę mięsa i przy okazji futra swojemu nowo poznanemu przyjacielowy, którym stał się pasterz. Ciekawostka, której nie da się tak łatwo rozwiazać, dopóki do niej nie dojdzie. Spojrzywszy na stolik, odebrał także od górala pieczywo, nie da się takiej zupy bez chleba. Bez chleba to się nie najesz człowieku.
- Zlecenie mnie przywiało do Totsukawy. Moja koleżanka już tam na mnie czeka, na większy biznes, który mam przypieczętować jako wysłannik rodu. Wiesz, zawsze to ktoś musi ugadać, a ktoś musi zatwierdzić, więc to moja rola. Nic specjalnego, ot taka rola wyższego stopniem w rodzie. Jedynie mnie dziwi, że wysyłają mnie aż na taki koniec świata. - dodał, żeby nie było za kolorowo. Wszystko było wiadome, gdy tylko zobaczył naczynia i alkohol, który prawdopodobnie powstał właśnie tutaj. W tych pięknych górach, w doskonałej wodzie, która płynie tą górą. Musiał być pyszny. A JUŻ ZA CHWILĘ TEGO MIAŁ SIĘ DOWIEDZIEĆ. Do dna!

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 8 / 21+

Wspaniała atmosfera. Ognisko delikatnie się żarzyło, co jakiś czas wystrzeliwując iskierki w niebo. Kuro- czyli wielki pies pasterski, leżał sobie na schodkach prowadzących do niewielkiej chatki, a w tle przygrywała muzyka leśnego, nocnego życia. Pohukiwanie sów, wycie wilków i inne takie tam. No i ten piękny księżyc, który powoli zbliżał się do pełni. Były to idealne warunki na to, aby usiąść sobie, pogadać o niczym i wpić przy okazji trochę cudownej, górskiej księżycówki. Jej smak był intrygujący, niby powinien to być zwyczajny, podły bimber, a jednak było to coś więcej. Mimo dużej mocy, jaką miało w sobie, piło się ten zacny trunek bardzo lekko, smakował też ciekawie, gdyż wydawało się, że miał sporo smaków leśnych i górskich ziół, tak bardzo charakterystycznych dla okolicy.
- Oj nie, jak mówiłem, ostatnie się nie zapuszczają w nasze okolice. Będzie tak kilka miesięcy. Jakoś tak omijają okolice osady i naszych hal dookoła. Może w samym lesie coś się zmieniło, albo znalazły lepsze miejsce do polowań. Ważne, że owieczki przez to się mniej stresują, lepsze sery wychodzą, no i wełna miększa. - odpowiedział pasterz na pytanie swojego gościa. Niestety, nie będzie Kjoszowi dane zobaczyć wielkego, groźnego wilka z tajemniczego lasu. No ale powinien się cieszyć, koty raczej średnio przepadają za psowatymi.
- Aha! Czy do roboty cię tutaj zaganili. To musi być bardzo ważny interes, bo rzadko tu miewamy gości, i to jeszcze jakichś ważnych, takich z klanów. My tu prości ludzie, niewiele do zaoferowania mamy. Opowiadaj, co to za interesy? Tylko nie mów, że nasz owce wszystkie chcecie wykupić. Bo z czego my tu wtedy będziemy żyć?. jego mina trochę się przeraziła, choć szybko maska z niego spadła i wyszło, że o to udawany strach. Wtedy też się zaśmiał i walnął sobie kolejnego dużego łyka cudownego trunku.
- No to Panie Bohatyrze, życzę Panu powodzenia w misji. Jeżeli chcesz się przespać, to u mnie w domku jest sporo owczych skór. Możesz je sobie wziąć, żeby na ziemi nie spać, ułóż się gdzie chcesz, noc zapowiada się ciepła, choć polecałbym jednak przy ognisku. Rano zapraszam na śniadanie, mam świeże jajeczka od sąsiada, to zjemy, walniemy kielicha na rozruch i może Pan iść do swoich interesów. Takie ważne, to nie będę zatrzymywał. Ale jakby Pan chciał wracać tędy, to też zapraszam. Chętnie posłucham czy interes się udał. - gospodarz jeszcze chwilę posiedział z Kjoszem, pogadał z nim o pierdołach, a następnie udał się spać. Zapewne musiał wstać skoro świt i przegonić stado, więc nie można było siedzieć zbytnio w nocy. Nawet jeśli bardzo chciał posłuchać więcej opowieści naszego bohatera.
Nad ranem, tak jak nasz bohater mógł się spodziewać, został obudzony przez dźwięk uderzenia łyżką o stalową patelnię. To właśnie na niej gospodarz mieszał jajecznicę z kawałkami mięsa i świeżymi ziołami. Do tego przygotował bo grubej pajdzie z masłem no i oczywiście porządny kielon na rozgrzanie.
- A dzień dobry! Widzę pospał Pan trochę. Śniadanko zaraz będzie gotowe. - pasterz przygotował jedzenie tak jak należy, a następnie usiadł przy już rozpalonym ognisku i zaczął zajada. Oczywiście przygotował też porcję dla naszego bohatera, nawet większą niż dla siebie. Jedzenie może nie było jakieś wykwintne, było proste, ale za to bardzo sycące, wiec idealnie jak na takie warunki. Kiedy zjedli, gospodarz sięgnął po dwa duże, szklane kielichy i nalał do nich po sam czubeczek swojego alkoholu. Trzeba było wypić na drogę. To ostatnie to ważny element, bez niego ma się pecha i jest duża szansa, że się zgubi w górach. Później jeszcze raz pokazał naszemu herosowi drogę i życzył mu szczęścia. Czekała go jeszcze dosyć intensywna podróż, więc nie było z czym zwlekać. Grań już patrzyła swoim ośnieżonym czubem z wysoka i straszyła nadciągającego wędrowca. Czy poradzi on sobie z przeprawą po tym stromym i bardzo wąskim kawałku gór?

Matatabi
Karczmarz

[Kyoushi]

Cudownie spędzony czas z gospodarzem zwieńczony został butelką z bimberolem, który kopał jak sam skurwysyn. Nawet zawodowy chlor, którym był Biały Demon mógł sobie sam nie poradzić z mocą tego trunku. Była zwalająca wręcz z nóg. Piło się doskonale, ale wiedział że posiada ukrytą siłe, niczym sam szermierz z Sogen. Tymczasem, mieli sobie jeszcze do pogadania nim legli spać, bo inaczej tego się nie dało określić.
- Bydlaki. - swkitował na temat wilków, które nie znały jednak największego bydlaka jakim był przecież śnieżnobrwisty Sołek - Nie widzę w takim razie minusów! - rzekłszy, zadowolony znów przechylił co jego. Kolejne gadki już poszły w stronę interesów, o których do końca siwak nie chciał mówić. Nie było mu na rękę dzielić się wszystkim co miał zaplanowane, szczególnie, że były to rzeczy tajne przez poufne z ramienia klanu. Tak naprawdę najwyższej rangi misja.
- A przestań, żeby tak od razu ważni goście. Ja sam prosty gość, w ciemię bity, nic tylko chłopak na posyłki. - niewiele w tym było nieprawdy. Nikt poza samym Shiroyasha nie wiedział jak prostym jest człekiem, niczym niemal niewyróżniającym się. No może poza tym haftem klepsydry na plecach. Może te heterochromiczne oczy o kolorze czerwieni i czerni. Może jeszcze te chaotycznie, wiatrem czesane śnieżnobiałe włosy. A cholera w to. - Nic ciekawego, muszę wykupić pewnego jegomościa, który sobie przeskrobał u jednego z mości w osadzie. Podobno wtrącił go do lochu, a to jakiś syn z klanu czy coś. No w każdym razie mam go wyciągnąć pierona - sam już jak góral zaczął gadać. To pewnie od tego bimbru zmieniał się w kociego pasterza lub kota pasterza. Przyjął wszystkie gratulacje i ukłonił się godnie, wiadomo, po pierwsze kultura, po drugie bimberek w dziubek.
- Oj panoczku, ratujesz pan życie. Chętnie skorzystam i na pewno się odpłacę. Jak cię tylko wilki spoktają to wołaj pan, a przylecę co sił. Nie tylko jestem brzydki, ale i silny! - to nie mogło się potoczyć lepiej. Nie dość, że może się godnie znów wyspać, ale także nażreć i może wrócić i opowiedzieć gościowi co się działo. A na pewno będzie się sporo działo. Oby tylko znów się na tyle nie odpalił jak we własnej wiosce by nie zmieść tego podhalu z powierzchni ziemi...
Obudził się nagle. Po wpływem metalicznego dźwięku wstał niemal natychmiast na równe nogi i od razu rozejrzał się za swoimi mieczami, jednak nie trzeba było wcale reagować - było bezpiecznie. To tylko gospodarz przygotował jadło, na ktore aż pociekła ślinka potworowi z Sogen. Przepyszne i przecudowne. Ten poranek był jednym z lepszych po tak długim czasie w podróży, jednak dłużej zostac już nie mógł. Mając na uwadze tę podróż, zebrał się szybko, wypił co trzeba było i ruszył. Zważająć jak będzie niebezpiecznie w podróży, był ubezpieczony w umiejętności, które nabywał przez całe życie i w swoją nadludzką wręcz percepcję. To na początek musiało pomóc by dotrzeć do osady...

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 9 / 21+

Po szybkim śniadaniu i ostatniej rozmowie z pasterzem, przynajmniej ostatniej w trakcie podróży w tę stronę, nasz heros zdecydował się ruszyć w góry. Kiedy spojrzał na szczyty, którymi przyjdzie mu się przemieszczać, mimo wszystko mógł poczuć ich siłę i majestat. Były masywne, pełne śniegu przy swoich krańcach, a jemu przyszło podróżować właśnie tamtędy, tak jak wskazał mu pasterz. Naszego roztrzepanego herosa czekało kilka dni ciężkiej wędrówki. Może nie był tego jeszcze świadomy, ale mogło to być pierwsze poważne wyzwanie podczas tego zlecenia. Wcześniejsze zgubienie się w lesie będzie przy tym pikusiem. Panem Pikusiem.
Pierwszym wyzwaniem było samo dostanie się na grań. Może nie była to najtrudniejsza wspinaczka na świecie, ale ściana była dosyć stroma, przez co na pewno trzeba było skorzystać z chakry, albo jakichś innych specjalnych umiejętności. Jeden zły ruch i wystająca skała mogła się ukruszyć i spowodować spadanie, a to już było niebezpieczne. W pewnym momencie także robiło się coraz zimniej a na wystających elementach zaczął pojawiać się śnieg. Początkowo nie był to problem, jednakże z każdym kolejnym metrem robiło się zimniej i zimniej, a pokrywa śnieżna robiła się coraz grubsza. Po dotarciu na samą grań warstwa białego puchu miała kilkadziesiąt centymetrów a temperatura spadła poniżej zera. Naszemu ubranemu na letnią pogodę bohaterowi na pewno to dosyć mocno przeszkadzało. Nie mówiąc już o obuwiu, które ślizgało się na puchowym śniegu. No ale były też plusy, widok na obie strony góry był cudowny. Co prawda dużą część zasłaniała mgła, no ale pobliskie lasy, czy łąki na których wypasały się zwierzęta robiły wrażenie. Było co podziwiać w trakcie marszu - to na pewno. Grań którą szedł nasz bohater nie była za szeroka, przeważnie miała mniej niż metr, czasami delikatnie się rozszerzała, ale tylko na chwilę, była za to śliska i stroma, więc idealnie, żeby się wywrócić, spaść i się połamać. Na szczęście na pewno na to nasz bohater także był gotowy.
Kolejny problem pojawił sie po kilku godzinach wędrówki, kiedy w okolicy zaczęło robić się ciemno. Oślepiające słońce schowało się za horyzontem, przez co widoczność była dużo gorsza, a no i temperatura spadła jeszcze niżej. Nasz heros musiał podjąć kolejną, trudną decyzję. Iść dalej w tych warunkach, czy może jakoś poczekać do rana, zabezpieczyć się i wrócić na ścieżkę kiedy będzie cieplej. W okolicy nie bardzo było gdzie odpocząć, co oznaczało, że musiałby na odpoczynek zejść z grani do leśnej części i tam rozbić obozowisko, co jednakże spowodowałoby nadłożenie sporego kawałka drogi.
Jakoś nasz bohater musiał sobie z tym wszystkim poradzić. Nie ważne na co się zdecydował, podróż trwała a on pokonywał kolejne metry dnia następnego. Warunki były podobne, oślepiające słońce, śliski śnieg i zimna temperatura. No ale takie były uroki górskich spacerów, trzeba było być na to gotowym. Przynajmniej tyle, że drugiego dnia mgła była mniejsza, przez co i widoczność dużo lepsza. Nasz bohater mógł podziwiać wspaniałe krajobrazy uformowane przez matkę naturę. Było to coś dziwnego, tereny prawie nie dotknięte przez człowieka, nie zniszczone destrukcyjną siłą Shinobi i ich potężnych technik. Sama natura, cisza i spokój. Było to bardzo kojący widok. Na tyle uspokajający, że nasz heros mógł poczuć jak jego pasażer na gapę się odpręża. Poczuł ten dziwny spokój, który przeszedł całe jego ciało. Od jakiegoś czasu byli mocniej połączeni emocjonalnie, jednakże dalej było to coś nowego dla naszego bohatera...
Pod wieczór nasz bohater dotarł do celu. Dostrzegł, że u podnóża grani znajduje się niewielka osada. kilkadziesiąt domów na krzyż. Nie była otoczona żadną palisadą, zapewne las i jej lokalizacja były wystarczającymi zabezpieczeniami. Między domostwami nie trudno było dostrzec karczmę. Największy budynek z którego dwóch kominów leciał dym, dochodziły z niego odgłosy jedzenia i dobrej zabawy, a przed nią także kilkoro ludzi siedziało i popijało piwo podziwiając widoki tego wspaniałego miejsca. Nasz bohater dotarł do swojego pierwszego kamienia milowego na tej trasie. Co dalej? Jaki miał plan?

Matatabi
Karczmarz

[Kyoushi]

Witam witam i o zdrowie nie pytam, ponieważ nie mam czasu i ochoty. Pożegnawszy się cieplutko z gospodarzem, białowłosy ruszył w swoją dalszą podróż. Kolejne kilka dni wędrówki przed nim, jednak to go nie zniechęcało. W końcu tyle już podróżował, że nie potrzebował więcej motywacji. Ani trochę nie bał się szczytów. Mało było możliwości by go zahwiać, a szczególnie jego silną wolę.
Dość stromo, jednak nie było to wielkie wyzwanie. Nie przed shinobi, który miał takie doświadczenie, nie tylko w samej walce, ale i także podróży. Bez rozwiązłości w temacie, okazywało się, że szermierz miał sporo zabawy ze śnieżną granią, która próbowała go powstrzymać niemalże wszystkimi siłami. Próbowała go zrzucić wiatrem, temperaturą, a także samą budową ów przejścia, niezwykle wąskiego i nieprzyjemnego, jednak był niezłomny. Dawał sobie jakoś radę.
Kolejne godziny, kolejny problem. Po prostu się nie kończyły. Jednak egipskie ciemności nie były dla niego wyzwaniem. Nie raz nie dwa podróżował nocami, opierając się w tej chwili w większym stopniu na pozostałych zmysłach zamiast oczami. Inna sprawa, że na tej trasie odpoczynku brakowało. Nie było gdzie tak naprawdę rozbić swojego obozu, więc musiał kontynuować podróż mimo zmęczenia.
Kolejny dzień to był dzień, w którym na pewno nie był wyspany i wypoczęty, a oślepiające słońce na szczycie góry dawało w kość. Tereny były na tyle dziewicze, że nawet nie były zniszczone czy też uszkodzone przez wojny. W sumie kto chciałby walczyć na takim terenie? Nikt o zdrowych zmysłach na pewno. Ten spacer nie kończył się jeszcze długo długo, jednak nie mógł się zatrzymać i wrócić, nie potrafił. Dochodził wieczór i wtedy się skończyły tułaczki, które tak bardzo były dotkliwe.
U podnóża jego oczom ujawniła się jakaś osada. Pomyślał niemal odrazu, że to musiała być ta, której szukał. Ruszył co sił, by w końcu odnaleźć Uchihę, która czekała na niego. Było o tylko ciekawie, że jedynie w dwóch domostwach tlił się ogień - poznał to po dymie, który unosił się z kominów. Z informacji, które posiadał wnioskować można było, że byli jednak bardzo otwarci i gościnni. Jednak nie wiedział, gdzie ukrywa się Hokori. Musiała go sama poznać. Nie zamierzał dłużej czekać. Ruszył co sił do pierwszego lepszego domu, by zapukać mocno i się przedstawić oczywiście nazwiskiem Shiroyasha, kłaniając się w pas i pytając o pewną czarnowłosą shinobi, która miała się tutaj kręcić od jakiegoś czasu. Jeśli nie w jednym, to od razu ruszył do drugiego domostwa. Czegoś musiał się dowiedzieć - gdzie jest czarnowłosa z czarnymi oczami jak jego jedno. Ta wiedza była obowiązkowa.

[Tetsurō]

Z/T

[Kisuke]

Oczywiście, że się obawiał. Oczywiście, że martwił się o bezpieczeństwo Gokiburi. Po pierwszym zaskoczeniu i niepewności, przyszedł czas na racjonalne ocenienie sytuacji. Wyglądało na to, że ta sytuacja nie byłą związana bezpośrednio ze stolicą. Wprost przeciwnie, ten rozbłysk był daleko. Bardzo daleko. Cokolwiek to było, było potężne. W obecnej sytuacji nic z tym Kisuke nie mógł poradzić. Z całą pewnością poruszy ten temat gdy wróci z obecnej misji. Do tego czasu, o ile klan Aburame będzie miał wolnych ludzi, ktoś powinien się tym już pewnie zająć.

Gdyby tylko mógł być w dwóch miejscach na raz... Albo raczej w trzech. Jak widać, zawsze było go za mało. Nawet w jego przypadku trzeba było wybierać czym należy zająć się najpierw. W takim przypadku postanowił więc skupić się na jednej rzeczy na raz. Najpierw przyjaciel, potem tajemniczy rozbłysk. Tym bardziej, że walka z koniem, aby go zachęcić do podróży w kierunku Tajemniczego Lasu wydawała się bezcelowa.

-No już, już- Pogłaskał konia jeszcze raz, po czym obrócił go w stronę pierwotnego kierunku i tam właśnie postanowił kłusem jak najszybciej się dostać. Czekało go tu sporo obowiązków, a on zamiast przyspieszyć i załatwić to jak najszybciej, to tylko wszystko spowalniał. Chyba trochę życia w spokojnym Ryuzaku, gdzie wszystko co miał do roboty było dokładnie nadzorowane, nieco go rozbestwiło.

[Uchiha Hiromi]

~ 8/... ~

~ Kisuke ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwanie zaginionego przyjaciela ~

Kisuke zdecydował, że jednak wykona zadanie i uratuje swojego przyjaciela (który nie był Ario. Gdyby Ario wiedział, pewnie już by był niesamowicie zazdrosny. Szczęśliwie to ten drugi Kisuke by się musiał nim zająć, nie ten pierwszy).

Jego podróż z serca Kagian do granicy z Shirin rozpoczęła się naprawdę.

Gdy Kisuke przekroczył granicę lasu, zanurzył się w atmosferze tętniącej życiem. Powietrze było nasycone brzęczeniem niezliczonych owadów, a ziemia ziemia była uprawiana przez rolników. Jej zapach dochodził nosa Kisuke. W każdym kącie Kaigan, można było dostrzec pracowitość i życie - od ciężko pracujących na polach rolników, po gwarny ruch w nadbrzeżnych portach rybackich.

Podczas swej podróży, Kisuke doświadczał twardości tutejszego życia - drogi były niezwykle płaskie, ale nierówne, a zmienne warunki pogodowe dodawały trudności. Mimo to, jego wierny koń niezłomnie podążał naprzód, niezależnie od trudności. W swej samotnej podróży, Kisuke miał okazję zobaczyć dziką stronę Kaigan - stada koni galopujących przez rozległe pola, a nawet niektóre z niezliczonych gatunków owadów, które brzęczały niespokojnie nad jego głową.

Kiedy trzeci dzień podróży dobiegł końca, teren zaczynał się delikatnie wznosić, jakby ziemia sama zdecydowała się zrobić miejsce dla nadchodzących wzgórz. Na horyzoncie, jak cień, rysowała się granica z Shinrin. Gdy słońce zaczęło powoli opadać ku horyzontowi, niebo tonęło w barwie purpury, malując krajobraz w odcienie, które przypominały Kisuke o przemijającej dobie.

Dotarłszy do granicy, zastał ją pod koniec wiosny. Każde drzewo i krzew już dawno przekwitły - na ich gałęziach były świeże, zielone liście, a powietrze napełnione było słodkim zapachem nowego życia. Był zmęczony, ale mógł czuć satysfakcję. Wiedział, że tu zaczyna się jego prawdziwa misja - śledztwo w sprawie zaginionego Sasakiego.

Wioska, którą zastał na granicy z Shinrin, była obrazem sielskiego życia. Domy wykonane z drewna, zdawały się wyrastać z ziemi, otoczone polami uprawnymi i drobnym robactwem. Mieszkańcy, mężczyźni i kobiety, nosili na swoich twarzach oznaki ciężkiej pracy, ale również wytrwałości i spokoju.

W centralnym punkcie wioski znajdowała się gospoda, miejsce spotkań i odpoczynku dla miejscowych. Wnętrze było proste, z dużym, drewnianym stołem pośrodku, gdzie mieszkańcy mogli cieszyć się swoim posiłkiem. Ściany były ozdobione narzędziami rolniczymi, sieciami rybackimi i starą mapą Kaigan, która dumnie wisiała nad kominkiem.

Tu, ostatni meldunek od Sasakiego został wysłany. To tutaj zaczynała się jego misja.

Hideaki
Nobu
Urzędnik

[Kisuke]

Przyjaźni Kisuke wystarczy dla wszystkich. Choć tak właściwie, to dobrze zdawał sobie sprawę, że tak nie było. Rzeczywistość to nie bajka i bardzo łatwo utracić dawne kontakty, zwłaszcza gdy przez kilka wyruszyłeś w świat, zostawiając swoje rodzinne strony i dawne znajomości. Ciężko potem wrócić do tego co było. Ale teraz, gdy Kisuke mógł się podzielić i być w dwóch miejscach na raz. To właściwie może ponownie mieć swoje stare życie, jednocześnie wciąż rozwijając te nowe. Z pozoru brzmi to jak plan idealny. Ciekawe jak wypali.

Dobrze znów było się znaleźć na terenach Kaigan. Brakowało mu tej atmosfery. Tak bardzo różnej od zgiełku, tłumu i życia opartego wyłącznie na pieniądzach. To aż zadziwiające jak bardzo od siebie różne potrafią być graniczące ze sobą rejony. Jak różni od siebie potrafią być, bądź co bądź, sąsiedzi. Te zadziwienie wynikało poniekąd z faktu, że Kisuke nigdy nie był wielkim podróżnikiem. Raz czy dwa zdarzyło mu się wybrać na tereny Senju, aby nieco tam pozwiedzać, ale potem szybko wracał. Na tereny Nara nawet nie próbował, bo drzemiąca w nim nienawiść mogłaby wreszcie znaleźć ujście, co w obecnej sytuacji nie byłoby zbyt rozsądne. Któż to wie jak niezwykłe mogły być jeszcze inne krainy. O pustyni słyszał dużo od Ario. Na wyspach cesarskich nawet był parę razy, ale też tylko przejazdem. Każde z tych miejsca było inne. Wyjątkowe. Ale on lubił tą dzikość Kaigan. Widok stada koni czy też rojów owadów. To do niego przemawiało. Potrzebował tej podróży. Sam ze sobą, ze swoimi myślami i tymi wspaniałymi widokami.

-Ehhh...- Westchnął, gdy na horyzoncie wreszcie dostrzegł cel swojej podróży. Czuł fizyczne zmęczenie podróżą, ale mentalnie był pełen sił. Ta podróż była mu potrzebna, żeby ponownie przystosować się do Kaigan i wrosnąć z ten ekosystem jako jego składowa część. Wyrzucił z głowy część swoich zmartwień dotyczących Ryuzaku. To ten drugi Kisuke będzie nad nimi rozmyślał i szkoda zmartwiać się podwójnie. Lepiej skupić się na tym co tu i teraz.

Najpierw rozejrzał się po okolicy. Szukał... Czegoś. Sam nie wiedział czego dokładnie, ale jakieś ślady po walce, spalone fragmenty ziemi, nieco nienaturalnie zmoczony teren, długie rozcięcia na ziemi bądź drzewach czy dziwne formacje w glebie. Oznaki korzystania z któregoś z podstawowych żywiołów. Te były najpopularniejsze i dość łatwo widoczne. Problem w tym, że to już tereny Senju i ich kontrola drzew. Przy wykryciu tego typu umiejętności trzeba było być nieco bardziej czujnym i uważnym. Dziwnie wykręcony pień. Lekko zniszczona kora. Pnącza, które rozrosły się po okolicy, czy też jakieś przypadki odłamków drewna.

Potem skierował się do wioski, już na jej granicy zszedł z konia i prowadził go za wodze. Nie spieszył się, ale też nie ociągał w swoim spacerze, rozglądając się po okolicy i szedł w kierunku tutejszej gospody. Klasyczne miejsce, od którego w wielu takich przypadkach można było zacząć. Wielu podróżnych je odwiedzało, więc jeśli ktoś miał widzieć Sasakiego, to właśnie tutaj. A może też do jego uszu dotrą jakieś plotki o wydarzeniach z ostatnich dni lub tygodni. Nigdy nie wiadomo na jaką historię można natrafić w takim miejscu.

[Uchiha Hiromi]

~ 9/... ~

~ Kisuke ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwanie zaginionego przyjaciela ~

Przeszukania terenu poza wioską nie przyniosły żadnych wyników. Zarówno naturalne elementy otoczenia, jak i te kultywowane przez ludzi nie wykazywały śladów walki. Nie było też żadnego znaku wskazującego, żeby przeszukiwać ten obszar dokładnie. Zresztą, Sasaki zniknął za wioską, a nie przed nią.

Kisuke mógł bez problemu zostawić konia w niewielkiej stajni przy karczmie. Znalezienie noclegu też nie sprawiło mu problemu - wioska nie leżała na głównej drodze handlowej, więc nie było tu wielu podróżnych. Karczma była pełna, ale byli to głównie miejscowi, którzy po ciężkim dniu pracy chcieli się napić i odprężyć.

Atmosfera w karczmie była swobodna, nic nie wskazywało, że niedawno mogło tu dojść do jakichkolwiek niepokojących zdarzeń. Ale takie spokojne wsie bywały nudne bez dobrych plotek.

I właśnie od ploteczek zaczął karczmarz, kiedy podał zmęczonemu wędrowcowi kufel z trunkiem i porcję kolacji.

- Rzadko mamy tutaj podróżnych - stwierdził, polerując drewniany kufel szmatką. - Co cię tutaj sprowadza? Nie mamy tutaj nic ciekawego, poza granicą z Shirin i tymi przeklętymi Shirińczykami. Wiesz, że próbowali przekopać kanał, żeby nas pozbawić wody z rzeki? Chcieli sprzedawać więcej ziarna i nas zagłodzić. Ale nie pozwoliliśmy na to - kopiemy właśnie kanał, żeby rzekę przekierować na naszą stronę!

Hideaki
Nobu
Urzędnik; Karczmarz

[Kisuke]

Rozglądał się i rozglądał, ale niestety nie było mu dane znaleźć niczego co by go na coś naprowadziło. Nawet najmniejszego śladu w tej okolicy. Najwidoczniej szukał więc w złym miejscu i dalsze tego typu przeszukiwania nie miały tutaj sensu. Można więc było nieco wyluzować i spokojnie odwiedzić tutejszą karczmę. Zostawił więc konia w miejscu do tego przeznaczonym, zabrał swoje rzeczy i ruszył spokojnym krokiem do miejsca, od którego aż biło ciepłem i towarzyskimi spotkaniami.

I nie pomylił się w swoich przewidywaniach. W środku karczmy było sporo ludzi, chętnych wreszcie wypić po ciężkim dniu pracy. Kisuke zawsze doceniał takie podejście ludzi i ich gotowość do trudu dnia codziennego. To właśnie tacy "prości" ludzie byli podstawą całej społeczności. Nawet jeśli była to tylko niewielka wioska na uboczu, których mogło być wiele, to każda z obecnych tutaj twarzy dokładała swoją cegiełkę do lepszej przyszłości. Zarówno lokalnej społeczności, jak i lepszego życia wszystkich w regionie. To dodawało mu otuchy oraz rozpalało jego serce do jeszcze bardziej zagorzałej walki o bezpieczeństwo tych ludzi.

-Obowiązki. Tak jak to zwykle bywa- Odpowiedział, wzdychając i uśmiechając się jednocześnie. Oczywiście nie kłamał, w rzeczy samej sprowadzały go tutaj obowiązki, ale pozwolił sobie zamienić to w lekki zart, aby nie rozwijać się specjalnie na ten temat. Tak wyglądało życie wielu podróżników. Może niektórzy po prostu zwiedzali świat, ale jednak większość ludzi decydowała się na to przez względu na konieczność utrzymania samych siebie oraz swoich rodzin.

-Shinrin sprawiają aż takie problemy? Kilka lat temu to nie pamiętam, żeby dochodziło w okolicy do jakichś większych problemów. Chyba dawno już tutaj nie bywałem. Co takiego działo się na granicy?- Plotki miały to do siebie, że zawierały zawsze jakieś ziarnko prawdy, a rozeznanie się w tutejszej sytuacji na pewno uprości mu podjęcie dalszych decyzji. Jeśli nic nie znajdzie, to chyba pozostanie mu tylko próba infiltracji posiadłości Kurosawa, ale może wcześniej otrzyma wskazówkę, która pozwoli mu dowiedzieć się co się działo z Sasakim zanim zaginął. Bo przecież mógł w ogóle nie dotrzeć do celu swojej misji.

[Uchiha Hiromi]

~ 10/... ~

~ Kisuke ~

~ Misja rangi B ~

~ Poszukiwanie zaginionego przyjaciela ~

Zainteresowanie ze strony Kisuke jedynie podsycało entuzjazm karczmarza, który z satysfakcją odłożył szmatę i kufel, niemal klaszcząc w dłonie. Czuł się wyjątkowo zadowolony, mogąc podzielić się swoimi myślami.

- No tak! Od jakiegoś czasu są tak uciążliwi, że nie można normalnie żyć. Dawniej, to spokojnie sobie żyliśmy, nawet pomagaliśmy sobie nawzajem, nikt nie przejmował się granicą. Ale teraz to inaczej, wchodzą nam w paradę - wtrącił.

Teraz do rozmowy dołączyło kilka osób, wszyscy zaintrygowani tym, o czym mówił karczmarz.

- To wszystko przez tych nowych, przybyli od strony Shirin - rzucił jeden z nich.

- To shinobi, na pewno - dorzucił inny. - Raczej nie do pilnowania granic, bo by tam normalnie siedzieli. Coś knują w tej ich wiosce.

- Budują machiny, żeby ukraść nasze zbiory i pszczoły - rzucił trzeci.

- Przestań już o tych pszczołach. Nikt ci pszczół nie kradnie. Ogarnij się - skomentował ktoś z boku.

- Straciłem już nie mniej niż dziesięć uli! Na pewno to oni nam je podkradają. Mówię wam prawdę!

Głosy zaczęły się mieszać, tworząc gwar, gdy ludzie zaczęli się kłócić o kwestię uli i pszczół. Atmosfera zaczynała gęstnieć. Rozmowa skręciła w kierunku kopania kanału, co tylko zaostrzyło sytuację. Wzajemne oskarżenia i argumenty stały się jeszcze głośniejsze.

Karczmarz, widząc rosnące napięcie, ponownie skupił na sobie uwagę Kisuke, wzruszając lekko ramionami.

- Tak, jakieś zamieszanie tam się dzieje. Ale przynajmniej nie jest nudno - zakończył z uśmiechem, z zadowoleniem przyglądając się chaosowi.

Hideaki
Nobu
Urzędnik; Karczmarz

[Kisuke]

Rozmowa nie dość, że chwyciła, to w dodatku dołączyło się mnóstwo nowych osób. Nie należało się dziwić, byli przecież po pracy, przyszli się napić i pogadać, więc gdy pojawił się temat, który poruszał praktycznie całą lokalną społeczność, to każdy miał dużo do powiedzenia. To była kolejna cecha takich zżytych społeczności, która potrafiła inspirować. Może na co dzień nie byli oni ze sobą aż tak blisko, ale gdy pojawiał się wspólny problem, wszyscy łączyli siły. Na tyle na ile potrafili.

-Zgłaszaliście te problemy? Wygląda to na sprawę, gdzie już Gokiburi powinno zainterweniować, skoro mowa tutaj o sporach na granicy- Ule, pszczoły, tunele, zamieszenie. Ciężko było nadążyć za prawdziwą wersją wydarzeń, bo każdy zdawał się postrzegać tą sytuację inaczej, a przez to dostrzegać też inne jej fragmenty jako najważniejsze. Kisuke chciał się więc dowiedzieć ile w tych opowieściach było prawdy oraz ile z tego może mieć wspólnego z misją jego zaginionego przyjaciela.