Szlak transportowy

[Kutaro]

Kutaro dalej nieco pobudzony szedł pod krawędź lasu by zdobyć kolejne skrawki informacji i towarzyszył mu Hakai, który tym razem uznał biednego Aburame za swojego rozmówcę. Dotonowiec miał rację, mogli ułożyć z obecnych informacji dosyć wiarygodny raport. Nawet nie tylko wiarygodny ale prawdopodobne że prawdziwy. Beniuske natomiast zachodził w głowę co mu przeszkadzało, że próbują do granic możliwości wykorzystać teren walki do zbierania poszlak.
W końcu po wysłuchaniu kolejnych owadów, które ponownie były niespełna rozumu, robaczy magik łaskawie zwrócił się do Hakaia.
- Tak, byli psychiczni. Tak, przyszli z Ryuzaku. Wiemy o tym, ale nie zaszkodzi się trochę upewnić, prawda? - Zapytał z przekąsem. Ale skorzystał z pomocy przy wstaniu. - Jedyne co się więcej dowiedziałem to to, że byli tu ponad tydzień. Zdarzało im się zwlec tu jakieś dodatkowe ofiary. Cytując robaka: “Raz przyszli w czwórkę i piątego nieśli na ramionach”. Czyli jeden gdzieś polazł. Może jednak społeczność psychopatów jest większa. - Dodał z lekkim uśmieszkiem, tego nie udało się ziemnemu zgadnąć. - Więcej chyba stąd nie wyciągniemy. Jak dla mnie możemy wracać do Gokiburi. W drodzę pomyślimy nad ostateczną wersją. - Skrzywił się lekko, myśląc o tym, że raport będzie raczej wyglądał jak spis poszlak, niż profesjonalny dokument. No ale zawsze można było zrzucić to na karb, “trudności w przesłuchaniu spowodowane wyjątkową wytrzymałością Jashinisty”. Taa brzmiało to dobrze.
- Ale ogólnie dobre przewidywania Hakai. - Pochwalił towarzysza dla rozluźnienia atmosfery i skierował się do iluzjonisty. - Coś znalazłeś? Ja dowiedziałem się że jakiś czas temu możliwe, że było ich czterech. - Następnie zwrócił się już do obu. - Jakieś pomysły czy wracamy? Może w drodzę jakoś jednak pomyślimy jak połączyć nasze zdolności, co? - Zapytał ze śmiechem. Choć w rzeczywistości do śmiechu mu nie było. Była ich trójka i na pewno był jakiś sposób żeby zwiększyć ich skuteczność. Póki co miał wrażenie, że po prostu każdy robił swoje obok innych. Gdzieś tu było miejsce na synergię ale trzeba było po prostu chcieć. Nie w smak była Kutaro rola mediatora ale ktoś musiał ją obrać, potencjał w drużynie był tylko trzeba było go wykopać.

[Toshiro]

Niby lepiej być przezornym, ale to przecież było jasne, że w tamtej sytuacji mieli przewagę. Gdyby ich przeciwnicy byli silniejsi to pewnie nie rzucaliby się na tak odległy i słabo broniony posterunek, nieprawdaż? Tym bardziej takie świrusy, które na pewno chciały coś komuś udowodnić. No niestety nie mieli za bardzo okazji mocniej się wykazać, ponieważ zostali szybko spacyfikowani przez ich trójkę. Jak na razie jedyne co im pozostawało to zebranie wszystkich informacji i liczenie na łut szczęścia, że jeszcze uda im się cokolwiek znaleźć. Toshiro patrzył tu i tam, oddalił się nawet całkiem spory kawałek w poszukiwaniu czegokolwiek. Patrzył na różniaste kamienie, pokusił się nawet o ich przesunięcie, ale jedyne co znalazł to parę owadów, którym przeszkodził w ich sielankowym żywocie. Totalna pustka, prawie jak gdyby nikt tutaj nigdy nie żył. W końcu pojawił się Benisuke z Hakaiem, który również nie miał zbyt wiele dobrych wieści. Toshiro wyraźnie skrzywił się na informację o czwartym osobniku.
-Tego właśnie się obawiałem...- westchnął wręcz teatralnie spoglądając w dal. -Nic innego chyba tutaj nie wskóramy, wracajmy. Po drodze trzeba obmyślić co im powiesz. Wydaje mi się, że nawet wiem jak to całkiem nieźle ubrać w całość.- oznajmił ze spokojem i zamyślił się na trochę kalkulując w głowie różne wersje. -Mamy wszystko z posterunku?- zagadnął jeszcze upewniając się, że notes mężczyzny również dalej był w ich posiadaniu. Rzeczywiście mogli też obgadać jakieś strategie, żeby w przyszłości takie coś się nie powtórzyło. Każdy z nich posiadał jakieś silne strony jak i słabości, które wyróżniały go na tle innych, dodatkowo dochodziły charaktery, które również sporo potrafiły namieszać. Zarówno jeden jak i drugi zaliczył swoją wpadkę jeśli chodziło o niepowstrzymanie swoich chęci i wyrywanie się na przód. Najpierw Kutaro zabijając Jugo podczas ich zlecenia w Daishi, a teraz Hakai zabił ostatniego świadka, który mógł im cokolwiek powiedzieć. Niby Aburame wspominał, że jest jeszcze ten czwarty, ale... Wcześniej nie było mowy o tym, że coś jest nie tak z posterunkiem, poza tym ci ludzie zasługiwali na pochówek i to jak najszybszy. Szczególnie patrząc na stan w jakim się znajdowali. Na pewno wypadałoby poinformować o tym władze, poza tym ktoś nowy przecież musiał objąć tamte stanowiska.
-Dooobra. Może podsumujmy co mamy. Było ich trzech, może czterech. Napadli na posterunek, zabili wszystkich, pozbyli się ptactwa. Odprawili jakieś dziwne, okultystyczne rytuały. Co najmniej jeden z nich był jashinistą co wyjaśniają symbole na ciele. Oprócz tego często przebywali w okolicach Ryuzaku no Taki, gdzie również mogli naprzykrzać się okolicznym wioskom czy też nawet samemu miastu. Możemy w takim razie powiedzieć, że dowiedzieliśmy się właśnie od jashinisty, czyli najprawdopodobniej największego świra, bo tylko on pozostał przy życiu po walce, że pracowali na czyjeś zlecenie z Ryuzaku, ale sami nie wiedzieli czyje, a to co mieli zrobić dostawali listami, które od razu palili. Sam przesłuchiwany mógł nie być zainteresowany tym czego to wszystko dotyczyło dopóki miał zarobek, a oprócz tego ofiary do swoich obrządków, których jak widać sobie nie szczędzili. Jego motywacją był oczywiście kult, w którym się znajdował, więc tak na prawdę nie wiadomo czy byli częścią czegoś większego, czy była to tylko przykrywka do czegoś innego. Co Wy na to? - powiedział w końcu Toshiro oczekując jakiegoś wsparcia od reszty towarzyszy. Zdawał sobie sprawę, że jego historia mogła mieć parę luk, które miał nadzieję, że zostaną załatane przez pomysły Kutaro i Hakaia. Nie chciał też żeby ten pierwszy został zupełnie z niczym, a tak właśnie się stało. Być może wspólnymi siłami uda im się to jeszcze jakoś wyciągnąć.

[Hakai]

Potwierdzanie wiarygodności informacji było ważne, ale gdzieś musiała być jakaś granica, kiedy należy przestać. Równie dobrze mogliśmy tutaj spędzić tydzień szukając jakichkolwiek poszlak i postępu w śledztwie. Czy miało to sens? Jakiś na pewno, może nawet znaleźlibyśmy coś więcej niż tylko martwe ciała porozrzucane po okolicy. Z drugiej strony mogło niczego więcej tutaj nie być. Wtedy trzeba było zdać się na logiczne myślenie i wyciąganie prostych wniosków. Coś co starałem się zrobić od kilku minut i przemówić do chłopaków. Złośliwy uśmiech zagościł na mojej twarzy, kiedy Kutaro zaczął potwierdzać moje słowa, po rozmowie z robaczkami. Czułem jak przepełnia mnie najprawdziwsza duma, bo miałem co najmniej tyle IQ co gigantyczna ćma. Mina mi lekko zrzedła, kiedy robaczy magik wspomniał o czwartym i piątym mężczyźnie. Informacja Benisuke lekko mnie zaskoczyła, chociaż czułem głównie złość. Byłem zirytowany, że tak mocno skupiłem się na niepoczytalności oponentów, że kompletnie zapomniałem o notce.
-No tak! - krzyknąłem z iskrzącą lampką nad głową. -Przecież zostawili notatkę, że z nimi się nie zadziera. Możliwe, że mieli jakąś potyczkę z posterunkiem wcześniej i jeden z ich kumpli ucierpiał w wyniku starcia, a ten atak to była zwykła zemsta. - zmarszczyłem lekko brwi i spojrzałem na Aburame. Gdy wchodziliśmy do jaskini nie było zbyt dużo czasu, żeby przyjrzeć się wnętrzu, poza tym było dosyć ciemno. Wiedzieliśmy tylko o dwóch żyjących osobnikach. -Czy w jaskini było jakieś ciało? - zapytałem, zerkając raz na jednego potem na drugiego. Nie wiem jak dokładnie działały pupile Kutaro, ale jeśli reagowały na źródła chakry, to mogły nie zobaczyć martwego osobnika. Z Toshiro bardzo szybko przeszliśmy do walki, więc też nie było zbytnio czasu na rozglądanie się, szczególnie przy tej cholernej eksplozji. Może gdyby nieco się powstrzymał to udałoby się wyciągnąć więcej informacji z głębi pieczary.
-I pytanie co w takim razie z czwartym. - rzuciłem i odruchowo chciałem się rozejrzeć. Gdyby to była jakaś oklepana historia, to pewnie właśnie teraz jeden z nas otrzymałby nóż w plecy i upadł na ziemię. Na szczęście przypomniałem sobie, że mowa była o trzech, więc czwarty już dawno ich opuścił. Mielibyśmy ogromnego pecha, gdyby okazało się, że właśnie wrócił ze swojej małej misji.
-No wiem. - przytaknąłem, a lekki uśmieszek odruchowo pojawił się na mojej twarzy. Ciężko było się nie uśmiechnąć na tak miły komplement.
-W Twojej historii jest zbyt wiele niewiadomych, przez które mogą poddać wątpliwością nasz “przesłuchanie”. - zacząłem malując palcami w powietrzu mały cudzysłów. -Było ich trzech. W sumie czterech, ale czwarty już nie żył. Atak na posterunek to był odwet za morderstwo ich kolegi. Pytanie tylko dlaczego posterunek miałby nie zgłosić takiej potyczki. - wzruszyłem lekko ramionami. Tego nie potrafiłem zrozumieć, ani wyjaśnić. Tak samo nie rozumiałem dlaczego zaatakowali we trzech, a nie czterech. -Z drugiej strony to równie dobrze mogła być ich ofiara. W końcu byli psychiczni. No mniejsza o to. Kutaro sam zdecydujesz co zechcesz powiedzieć. - oddałem w tej kwestii decyzję w ręce Benisuke i kontynuowałem. -Faktycznie śmiało możemy założyć że grasowali przy granicy z Ryuzaku. Możemy sprawdzić księgi bingo czy przypadkiem nie występują w nich ich podobizny, a przynajmniej tego ostatniego. Nie mówiłbym, że pracowali na czyjeś zlecenie. Nie mamy co do tego pewności. Równie dobrze to może być kłamstwo i tylko wprowadzimy w błąd władze Gokiburi. Co jeśli zaczną poszukiwania duchów, które nie istnieją. Zostańmy przy wersji, że byli niepoczytalni i robili to dla własnej chorej przyjemności. - To chyba najbardziej nie podobało mi się w opowieści Toshiro. Nigdzie nie było mowy, o tym, że mieliby jaki tajemniczych przełożonych. Gdyby chociaż były na to jakieś dowody to spoko, ale w obecnej sytuacji był to jedynie jakiś wymysł Nishiyamy.

[Akiba]

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 19/23 Kłamstwa czy półprawdy? Którą strategię zamierzali obrać Kutaro, Hakai i Toshiro? Mieli jakieś strzępki informacji, z których próbowali wyciągnąć coś sensownego. Pytanie tylko brzmiało - czy faktycznie mieli rację? Może gdyby żył któryś z bandytów to potwierdziłby ich przypuszczenia. Ale nie żył. Wszyscy powędrowali do swojego pana Jashina, albo w nieco bardziej optymistycznym wariancie dla ludzkości - po prostu gryźli piach, albo smażyli się w piekle.
Szybko stało się jasnę, że nic więcej nie znajdą w tej jaskinii, ani w jej bezpośredniej okolicy. Faktycznie legowisko Jashinistów wydawało się być tymczaosowe, a oni sami nie mieli już żadnych tropów. Pozostało im więc pozabierać swoje manatki i pomyśleć w drodze nad następnymi krokami. Opracować mowę końcową i spróbować przykryć swoją niekompetencję. Kutaro w końcu zadecydował, że pora ruszać do Gokiburi i zdać raport. Pozostało im więc liczyć, że nikt się nie zorientuje, jak bardzo nawalili. Z drugiej strony był brak świadków i o ile udałoby im się nie zmięknąć, to może ktoś byłby uwierzyć w ich bajkę. Tylko no właśnie - którą z nich? Trochę tego było. Musieli się pilnować, żeby nie pogubić się w zeznaniach.
Ale na myślenie mieli naprawdę sporo czasu - kilka dni co najmniej. Droga była wyjątkowo spokojna i nic ich nie niepokoiło. Czasem mijali jakichś kupców, a czasami przez kilka godzin zupełnie nic się nie działo. W każdym razie udało im się dotrzeć bezpiecznie do osady rodu Aburame.

Następny wasz post tutaj.

[Kisuke]

Po tygodniu siedzeniu w szpitalu, a potem kolejnych tygodniach przesiadywania w domu, gdzie Kisuke robił wszystko, żeby tylko nie myśleć o sytuacji która go spotkała, dobrze wreszcie było mieć coś czymś prawdziwie można się zająć. To był impuls, który miał mu pomóc wrócić na prawidłowy szlak. W czasie tej misji miał uzyskać ważne informacje, ale także skupić się mocno na sobie. Będzie to znacznie proste w dużej odległości od Kaigan. Sogen to będzie najdalej położona kraina od jego rodzinnych stron, którą odwiedzi. Musiał uważać, bo nigdy nie wiadomo co go może spotkać. Schował twarz w wysokim kołnierzu swojego płaszcza, jeszcze raz sprawdził czy ma przy sobie wszystkie kabury oraz czy zwój na plecach jest poprawnie przymocowany.

Dokąd: Sogen
Przez: Ryuzaku no Taki
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 1h

[Nana]

Kiedy już Ao, Toshiro, Kutaro i Nana spotkali się na umówionym miejscu wyruszyli w kierunku Sogen. Spieszyło im się, w końcu stracili wystarczająco dużo czasu. Pobyt Nany w szpitalu znacznie ich opóźnił. Niestety. Dziewczyna była szczerze zaskoczona, że wszyscy postanowili na nią zaczekać. Podróż była długa, jednak w grupie zawsze było raźniej. Była to dla niej pozytywna odmiana. Przecież do teraz zawsze podróżowała sama.
Robili postoje, dużo rozmawiali, planowali jak to będzie w Sogen i czego mogą się spodziewać. Niestety na końcu podróży przyszło im się rozstać z Kutaro. Ale kto wie? Może jeszcze się spotkają. Oby tylko nie byli zmuszeni do walki przeciwko sobie. Nana wiedziała, że Kutaro był silnym przeciwnikiem.

zt

Podróz dla: Ao, Toshiro, Kutaro, Nana
Dokąd: Sogen
Przez: Midori
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 1h

[Kutaro]

Jestem na drodzę znów.
Kutaro ponownie stanął na szlaku, nie minęło wiele czasu. Ledwie zdał raport liderowi klanu, odbył przegląd w lecznicy i znów był w drodze. Tym razem kierunek Ryuzaku-no-Taki. Nie tak dawno temu Benisuke wraz z Toshiro i Hakaiem badali na tej samej trasie morderstwo posła podróżującego w kierunku miasta kupieckiego. Shinobi z nudów zaczął się zastanawiać jak w tym momencie wygląda posterunek straży. Podróżując podobnie zresztą jak wspomniany wcześniej posłaniec wkrótce go zauważył. Przy nim na krześle siedział jeden strażnik, którego okularnik bezgłośnie pozdrowił machnięciem ręki. Ninja rozmyślał czy funkcjonariusze zdawali sobie sprawę z historii tego miejsca, czy w ogóle ich to interesowało? Może usłyszeli jakieś pogłoski od lokalnych mieszkańców.
Zatopiony w takich myślach Kutaro dalej przemierzał szlak krok za krokiem kierując się w stronę miasta kupieckiego.

[z/t]

Dokąd:Ryuzaku no Taki
Środek transportu: nogi
Czas podróży: 30 minut

[Kisuke]

Przed wyruszeniem w następną podróż domknął swoje sprawy i pozostawił swój dom bezpieczny. Upewnił się także, że zabrał ze sobą potrzebny sprzęt, w walce często korzysta z różnego rodzaju broni, dlatego sprawdził swoje kabury, które tak jak zawsze, były wypełnione bronią miotaną. Przede wszystkim skupił się jednak na swoich dwóch nowych nabytkach. Otrzymanej od klanu gurdzie oraz stworzonej specjalnie dla niego zbroi. Wizyta u krawca pozwoliła mu także odświeżyć kupiony jakiś czas temu płaszcz, na którym teraz dumnie prezentował się symbol tego, co Tamaki chciała stworzyć. Błękitna kropla.

Jego pierwszym przystankiem miało być Cesarstwo, gdzie konieczne było wybranie się drogą morską. Problematycznym okazał się wybór miejsca docelowego, bowiem Cesarstwo składa się z dwóch głównych wysp. Kantai i Hyuo. Jest też sporo mniejszych, ale podróżowanie po nich, z nadzieją, że właśnie tam coś znajdzie było mało rozsądne. Ostatecznie wybór padł na położoną bardziej na południe, mroźniejszą część Cesarstwa. Dopiero później, w przypadku porażki, planuje odwiedzić Kantai, z którego już będzie bliżej do Ryuzaku i nie będzie musiał nadrabiać drogi, by jeszcze cofać się do Hyuo.

Dokąd: Hyuo
Przez: Bezpośrednio
Środek transportu: Podróż morska
Czas podróży: 30 minut
[z/t]

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 3 / 21+ Poprzedni Temat : Sogen - Szlak Transportowy

Nasz główny bohater miał wiele przygód. Z jego charakterem i pejsami nie dziwne było, ze wiele karczm miało go na liście tych,których nie obsługiwali, no i też nie dziwiło, że ta lista ciągle się powiększała. No ale oszczędność to oszczędność, Ichorou na pewno będzie z niego dumny! W każdym razie, podróż mijała, nasz bohater z każdym dniem zbliżał się do granicy Kaigan aż w końcu wszedł między drzewa, znaczy się, do lasu. Na traktach trochę kupców było, więc była to dobra okazja na zapytania o osadę do jakiej zmierzał, niestety nikt nie był w stanie mu powiedzieć, jak trafić do tej mieściny. Nic dziwnego, była to wiocha na końcu świata, więc czemu ktokolwiek miałby się przejmować i jechać tam handlować. To tylko szkoda czasu, w stolicy w tym czasie zarobią sto razy tyle.. Tak więc ten plan nie wypalił, na szczęście nasz pozytywny bohater nie poddawał się po pierwszej próbie. Szedł on dalej, szukając i zadając pytania. Pytał w karczmach, pytał mijane patrole, jednakże nikt nic nie wiedział. Mógł zacząć powoli kwestionować, istnienie takiej osady. Przecież ktoś musiał wiedzieć! No ale zadanie to zadanie, nie można było się poddawać.
Po kolejnych dniach podróży przez Kaigan, nastał kolejny wieczór przy którym trzeba było odpocząć. Ponieważ Kjoszeł mijał dużą karczmę, postanowił uderzyć tam i trochę popić, może też coś ciekawego się dowiedzieć. A że nie był to byle jaki budynek, tylko prawie że istny kompleks hotelowy otoczony murem, to szansa na znalezienie tropu była większa. Po przejściu przez bramę w drewnianej palisadzie nasz bohater minął stajnię pełną koni i wozów, a następnie wszedł do środka. Tam pierwsze co to poczuł wspaniały zapach jedzenia, wędzone wędliny, dojrzewające sery no i fermentujące w piwnicach piwo. No karczma idealna! Obiekt był duży, naprzeciw drzwi, po drugiej stronie sali był ustawiony duży szynkwas, za którym stało dwóch karczmarzy obsługujących klientów. Po lewej, pod ścianą, był podest na którym znajdowało się podwyższenie, tak też grupa grajków umilała pobyt grając jakąś skoczną muzykę. Przed scena było trochę pustej przestrzeni, gdzie można było sobie poskakać i potańczyć do granej muzyki. Poza tym reszta sali była zapełniona okrągłymi stolikami, które teraz były dosyć oblegane przez gości. Oczywiście nie mogło też zabraknąć kilku zasłonek, za którymi znajdowały się prywatne loże dla tych bogatszych, oraz ustawionych pod ścianą schodów prowadzących na piętro z pokojami do spania.
Kiedy tylko Kjosz wszedł do środka, dostrzegł kilkoro interesujących typków. Po pierwsze - karczmarz. Rosły, łysy typ w fartuchu, którego donośny głos dało się słyszeć nawet przy wejściu. Był dosyć rozmowny i zaczepiał siedzących przed ladą gości, wypytując ich o przeróżne pierdoły. Drugą ciekawą osobą był siedzący w cieniu typek, który z naciągniętym na głowę kapturze siedział i popalał sobie fajkę. Nikt z nim nie siedział, wszystkie pozostałe krzesła były zajęte, no może poza jednym, na którym leżała jego katana. Była też grupa ludzi, którzy przy stoliku siedzieli i grali w karty, stawiając na szali wszystkie posiadane pieniądze. Przy jednym ze stolików siedziało kilku rosłych łysoli, którzy wyglądali jakby zaraz mieli iść się napierdalać za budynkiem. Był też stolik, przy którym siedziały cztery radosne panie, które ewidentnie były już lekko podpite o pożerały swoim wzrokiem co przystojniejszych gości. Oczywiście ich wzrok zawiesił się na naszym bohaterze. Ostatnią ciekawą osobę Kjosz dostrzegł w jednej z prywatnych części za zasłonką, gdzie to właśnie urocza kelnerka wnosiła kilka butelek alkoholu. Przez ten moment dostrzegł on bogato odzianego mężczyznę w zielonym kimonie z wyhaftowanym na nim złotym koniu. Koleś musiał być kupcem, albo bogolem, bo zdecydowanie ubranie do tanich nie należało. W każdym razie, źródeł informacji było sporo, więc masz heros mógł decydować do kogo i w jaki sposób zagadać.

Matatabi

[Kyoushi]

Nie zanosiło się by po tych wszystkich przygodach w pare dni odnalazł na tyle szybko sama osadę na ile mu się zdawało. Było dość ciężko, ale nie na tyle by się po prostu poddać. Chociaż nie ukrywał, wolałby dostać wszystko na tacy i machnąć ręka na te całe pierońskie poszukiwania. Mając na uwadze swój plan, kreował go niemal od początku przemierzając szlak oraz następnie las. Najgorszym było jednak to, ze nikt nie miał bladego pojęcia gdzie znajdowała się ów osada. Był w tak zwanej ciemnej dupie w tej chwili, jednak wciąż powtarzając, do poddania się było mu daleko.
To miał być ten dzień, w którym spotka kogoś kto mu w końcu pomoże. Duża karczma to był dla niego znak, w którym miał podjąć jedyna słuszna decyzje. Najeść się i być może dowiedzieć się czegoś na temat wioski widmo. Wszedł bez troski w sercu i rozglądał się jakby szukał sobie zaczepki. Pierwszy który rzucił mu się w oczy był nie kto inny jak łysy karczmarz, który po prostu musiał wiedzieć wszystko, a przynajmniej da znać kogo tutaj zna. Obserwując pozostałych, kupiec o ogromnej ilości gotówki i zbój z mieczem przyciągnęli jego uwagę. Jednak rozegra to na tyle taktycznie na ile może. Wraz ze swoim ciężkim sprzętem rozbił się przy ladzie baru by ściągnąć wzrokiem nabitego karczmarzyne.
- Piekny dzień na to by zjeść tłusto i dużo, podaj mi coś tutejszego i nieco alkoholu. Nie trafiłem tu jednak tylko na jedzenie, ale dam wam zarobić także za pokój na noc i… - wtedy na chwile przerwał mowę i znów się rozglądał - garść informacji. Potrzebuje dostać się do osady niedaleko stad, a jednak nikt nic o niej nie wie po drodze. Osada Totsukawa, słyszałeś może? - w zależności od odpowiedzi czy była negująca czy twierdząca, kontynuował temat.
- A tak zupełnie przy okazji, może wiesz kim jest ten samotnik uzbrojony i kupiec z jakimś haftem na kimonie, co siedzi o tam, schowany - dodał swoje pytania, wskazując przy okazji najpierw na jednego samotnika, a później na bogatego kupca. Ciekawy był co dalej się z tego wszystkiego rozwinie.

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 4 / 21+

W karczmie panował spory gwar. Ludzie rozmawiali ze sobą, przekrzykując się nawzajem i pijąc przy tym ogromne ilości piwa. Niektórzy także tańczyli, bądź też śpiewali do melodii granej przez bardów. Zdecydowanie rozkręcała się tutaj bardzo dobra impreza. Jeszcze chwilą i nasz bohater nie będzie mógł jej opuścić i poniesie go melanż. Nim jednak przyjdzie czas na rozrywkę, trzeba było zająć się pracą. Kjoszeł skierował się do szynkwasu i zagadał łysego karczmarza. Ten oczywiście powitał go serdecznym uśmiechem i od razu wręczył mu kufel bardzo ładnie pachnącego, lekko mętnego, pszenicznego piwa. Na taką wiosenną, lekko ciepło pogodę było to idealne piwko. Odwrócił się on też na chwilę w stronę kuchni, która była za jego plecami i zamówił jakiś posiłek dla naszego bohatera. Później zamienił się w słuch. Oczywiście, białowłosy nie potrzebował tylko zaspokoić swoje ciało, jego dusza potrzebowała informacji, na szczęście karczmarz wyglądał na kolesia z głową pełną informacji.
- No no no, widzę o wiele Pan pyta. Na szczęście znam sporo ciekawostek i raczej będę Panu w stanie pomóc. A więc po kolei. Szuka Pan osady, do której nie tak łatwo trafić. Znajduje się ona przy południowym paśmie górskim, na jednym z jego stoków, dokładniej, na północnej części, przy zachodnim krańcu, tym tuż przy nieformalnej granicy z Tajemniczym Lasem. Niestety, nie prowadzą tam żadne trakty. Najlepiej będzie, jak pójdzie Pan traktem na południe aż do momentu jak zacznie on skręcać na wschód. Wtedy też musi Pan zejść z traktu i iść przed siebie, wiele dni przez las. Jak dostrzeże Pan wysokie góry, to tam będą jacyś hodowcy owiec i oni już poprowadzą dalej. Jak ma Pan mapę, to mogę spróbować oznaczyć na niej trasę. - karczmarz zdecydowanie coś tam wiedział. Był bardzo podobny, tylko czy nasz heros zaufa jego informacjom? I czy będzie w stanie z nich skorzystać? W końcu trasa nie była prosta, nikt też nie mówił mu "za sto metrów, skręć w prawo".
- Co do pozostałych Pana pytań, to nie znam osobiście tego kupca. Jednakże symbol, który nosi na piersi należy do rodziny Hisuiuma. Bardzo bogatych handlarzy z Ryuzaku no Taki. Znani są ze swojego zamiłowania do jubilerstwa. Jeżeli ma Pan jakąś drogocenną biżuterię, to spora szansa, że została wykonana przez rzemieślnika pracującego dla nich. Towar dla elit, ale mówią, że warto. Choć ja żem nigdy takiego nie widział. - mężczyzna westchnął, a następnie sięgnął po jakiś brudny kufel i zaczął przecierać go swoją białą ścierką. W końcu nie wiadomo kiedy jakiś klient będzie potrzebował napić się piwa, a wtedy nie może zabraknąć szkła. Dobrze dobrane szkło to podstawa smaku piwa!
- Tamten tajemniczy wędrowiec to Gorn z klanu Papugi. Od jakiegoś czasu podróżuje po okolicy, widziałem go już tutaj kilka razy w przeciągu ostatnich miesięcy. Podobno szuka on zemsty na jakimś kulcie ukrywającym się w lesie, podobno zamordowali mu całą rodzinę i teraz pragnie zemsty. Bardzo dziwny tym, mało gada, pali dużo ziół i spędza wieczory w samotności. Potem znika, nie ma go kilka tygodni, a po jakimś czasie wraca. Ja osobiście bym go unikał, jeżeli nie szuka Pan kłopotów. - karczmarz na chwilę się odwrócił, na następnie podał swojemu gościowi spory talerz z ryżem oraz ogromną porcją pieczonego mięsiwa w sosie. Oczywiście Kjoszeł do tego zestawu dostał też drugie piwo. Następnie karczmarz powiedział mu ile ten powinien zapłacić, zapewne licząc też na premię za podzielenie się informacjami. Gdyby tylko mógł, pogadałby z naszym herosem dłużej, jednakże musiał on wrócić do obsługiwania innych gości. No ale nie był to koniec interakcji, zawsze nasz heros mógł go zaczepić i o coś zapytać, wtedy też na pewno odpowie, licząc na kolejny łatwy zarobek. No chyba, że Kjoszeł wiedział już wszystko. Wtedy też po zjedzeniu mógł albo wynająć pokój i pójść tam spać w godziwych warunkach, albo też walnąć się na cwaniaka w stajni. No chyba, że był na tyle odważny, żeby kontynuować swoją podróż dalej.

Matatabi
Karczmarz

[Kyoushi]

Spodziewał się, że może tutaj być taki gwar, że ciężko będzie ogarnąć co tu się odjaniekaguja. Jednak nie straszny tłum i chamstwo młodemu Shiroyashy, który czuł się w towarzystwie jak potężna ryba w oceanie. Był niejako oczarowany także temu browarowi, który mógł sobie wychylić jeszcze przed startem posiłku, który miał już niedługo do niego uderzyć. Barman mimo swojej postury i wyrazu twarzy był bardzo rozgarniętym człowiekiem i nie trzeba było na nic czekać. Najpierw niby trochę zaskoczył samego piwo-lejcę swoją ilością pytań, jednak po chwili ów barmanisko wybrnął z tego z iście gwiazdorskim stylu. Garście informacji nie do zapisania pojawiały się bardzo, bardzo szybko i w ilościach niemalże nie do zapamiętania przez białowłosego. Wysłuchał wszystkiego ze spokojem i zainteresowaniem nim się wepchnął do tego monologu, by poprowadzić niejako dialog. Wyjął jeden ze swoich ołówków oraz kartkę z notatnika by narysować mapę.
- Nie mam mapy, napiszę to co powiedziałeś i może mi to delikatnie naszkicujesz cobym lepiej się zorientował. - krótkie informacje dla bardzo rozwięzłego karczmarza. Jednak podał tyle informacji, że to mu wystarczyło by być niezwykle ukontentowanym z wyniku tychże rozmów. Dodatkowe informacje na temat kupca biżuterii czy jakiejś innej jubilerki oraz gościa z nieznanego mu zupełnie klanu Papugi również były dość interesujące. Mimo, że nie zmieniały zbytnio jego życia to dodawały smaczku tej wspaniałej fabule, która rozgrywała się tu i teraz.
Będąc już gotowym w informacje nie zamierzał przecież teraz leźć na złamanie karku. Trzeba było się tak jak powiedział, nażreć i naspać więc tak też wybrał. Nie zamierzał kombinować, więc po prostu zatrzymał się w karczmie na jedną noc, gdy tylko zamknął drugiego browara po uczcie. Następnie zamierzał bardzo długo się relaksować w pokoju, by medytować i oczyścić umysł. Wiedział, że był co raz to bliżej wroga, więc nie mógł sobie pozwolić na jakikolwiek kolejny błąd.

Kolejnego zaś dnia skoro świt, gość zaatakował drogę, którą wskazał mu karczmarz - trakt na południe, aż do momentu skrętu na wschód. To był jego domniemany cel, by później dalej kierować się mapą słów, która powstała podczas krótkiego dialogu pomiędzy nim, a karczmarzem. Może tego dnia będzie miał więcej szczęścia i kiedy kogoś tam spotka to dopyta raz jeszcze o tę ukrytą w skałach osadę - musiał w końcu zaciągnąć trochę informacji, jeśli tylko by się gdzieś zgubił, jednak ufał karczmarzowi, że te nie wpuścił go w tej chwili w maliny.

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 5 / 21+

Karczmarz był bardzo miłym człowiek, więc kiedy tylko nasz główny bohater poprosił go o naszkicowanie mapy, to ten bez problemu to uczynił, starając się przy okazji rysowania jeszcze raz na głos wytłumaczyć wszystkie kroki. Oczywiście, bez prawdziwej mapy do porównania to te wszystkie dodatkowe uwagi były trudne do rozgryzienia, no ale był to jakiś początek. Dalej będzie można rzeźbić w tym planie. Później już wszystko potoczyło się z górki. Kjoszeł wynajął pokój i zamówił sobie jeszcze jedno piwko, więc czas, który mu poświęcił karczmarz zwrócił mu się, szczególnie, że za przekazane informacje policzył sobie ekstra. Nasz główny bohater nie posiedział długo, wyzerował trunek, dojadł obiad i ruszył w stronę swojego pokoju, gdzie zamierzał medytować przed spaniem. Wiedział, że czeka go trudny bój. Ostatni z jeźdźców to nie byle chucherko, zapewne spodziewa się on też, że w końcu ktoś po niego przyjdzie, dlatego też będzie gotowy do walki. Tak samo, jak musi być gotowy nasz bohater. Nie będzie miejsca na nawet najmniejsze zawahanie się.
W trakcie medytacji nasz bohater znalazł się w dobrze znanym sobie miejscu. Było to więzienie, w którym pomieszkiwała jego pasażerka na gapę. Tam też Matatabi siedziała sobie w ciemności, była zwinięta w kulkę, jak każdy obrażony kot i swoimi świecącymi ślepiami spoglądała na Kjosza. Nic nie mówiła, jedynie się przyglądała, wpatrując sie w niego. Czego chciała? Tego nikt nie wiedział... Ciężko powiedzieć czy to dlatego, żeby była kotem, czy może dlatego, że była kobietą. A może oba... W każdym razie, spotkanie to nie trwało zbyt długo, może parę minut, po nich kot się po prostu rozłączył, a Kyoshi pojawił się na swoim łóżku, na którym cały czas medytował.
No w końcu nastał ranek. Nasz bohater po zjedzeniu śniadania ruszył w dalszą drogę. Trakt był w miarę pusty, gdyż większość kupców zaczynała swoje podróży w innych punktach startowych, dlatego też nasz heros mógł się cieszyć wolnością. Nikt nie patrzył na niego i nie mówił, że źle idzie, czy też dobrze. Prowadzony wskazówkami karczmarza szedł tak jak mapa mu pokazywała. Szedł długo przed siebie, aż trakt mocno zakręcił, wtedy też wszedł w las. Szedł przed siebie, i nagle pojawił się problem i to dosyć spory. W jaki sposób określić gdzie jest południe?
- Wiedziałam... Zgubiliśmy się... - kocica po raz kolejny lekko zdenerwowana skomentowała ich sytuację. Że też musiała zostać umieszczona w tak beztroskim imbecylu. Niektórzy by powiedzieli, że to ma swoje plusy, jednakże w tej sytuacji nie było ich zbyt wiele. Byli po środku gęstego lasy. Po wejściu na szczyt drzewa wszędzie dookoła było to samo, ogrom różnej wielkości drzew, które ciągnęły się po horyzont. Słońce znajdowało się wysoko na niebie, jeszcze nie było tak późno, żeby mogło wyznaczać jakiś kierunek. Zdecydowanie nasz heros trochę się zapodział w tym lesie, teraz musiał wymyślić w jaki sposób ruszyć dalej, inaczej nie będzie żadnej epickiej walki, tylko umrze z odwodnienia, a najciekawsze dopiero przed nim, za kilka dni pojawią się halucynacje z niedożywienia, wtedy to dopiero będzie klawo.

Matatabi
Karczmarz

[Kyoushi]

Miły z miłym to się szybko dogadają, tak jak i teraz. Jeden drugiego warty, chociaż umięśniony i docięty Kjodurro to nie to samo co łysy i przybity karczmarz. Elegancko gość narysował mapę, czego niespodziewałby się po tak prostym człowieku, a jednak w ciemię to on teraz nie był bity. A mógł być za chwilę, jakby nie chciał podać danych, które potrzebował białowłosy diobeł. Wiadomo, lepsze to było, gdyby była to żywcem wzięta mapa, ale takiej opcji w tej chwili shinobi-gomość nie posiadał. Zresztą, nigdy wcześniej nigdzie nie latał z mapą, wszystko dowiadywał się jak na człowieka przystało - na pysk. W tej jednak chwili na pysk to mógł wyłapać.
Przemyślenia pozostawił sobie na piwko, które dopijał nim lignął się spać do swojego prywatnego, wynajętego kulturalnie łoża w pięknej i bogatej karczmie. Tymczasem, zdając sobie sprawę, że buduje swoją przewagę nad Yoshimitsu, będzie musiał stoczyć naprawdę trudny bój, wiedząc na co może się natknąć i jak niebezpieczny był Mesmer, szczególnie w sztuce iluzji, która była jego głównym atutem.
Podczas medytacji, główny bohater forko spotkał się kolejny raz oko w oko z potężnym, majestatycznym i jakże ekstrawaganckim, niebiesko-płomiennym demonem o kształcie potężnego kota. Wlepiła w niego swoje dwukolorowe ślepia, by ocenić po jaką cholerę w ogóle się tu pokazał. To był jeden z niewielu znaków rozpoznawczych Matatabi, której tak czy siak, trudno nie przeoczyc, jednak ta charakterystyczna cecha była także wizytówką samego Kjudasza, posaidającego heterochromię po przeszczepie gałek już dawno temu. Z samego zaś ranka, ruszył tam gdzie wskazał mu karczmarz oraz mapa. Wynikało z tego, że czeka go kolejny okres dłuższej rozłąki z człowieczeństwem. No cóż, las to najłatwiej spalić, więc zawsze może się tego podjąć, wręcz z płomienną przyjemnością. W pewnym momencie jednak odezwała się Matatabi, które powiedziała mu, że się zgubił. Zaśmiał się w duchu i na twarzy.
- Tyle lat podróżujemy razem i teraz ci się na droczenie ze mną przyszło?! - zapytał z przekąsem, by po prostu rozglądnąć się za najprostszymi rzeczami, które rzucały się w oczy podczas określania kierunków. Białowłosy był shinobi, takie rzeczy były dla niego jak oddychanie - po prostu naturalne. Musiał się odnajdować w każdej sytuacji, więc także i teraz. Zerknął, z której strony rośnie mech, by ocenić gdzie jest północ, bo to z tamtej strony się on pojawia, to oczywiste. Od strony południa kora drzew także jest lepiej umiejscowiona, więc i wydajniejsza, wręcz sprawia wrażenie silniejszej. Wiedząc gdzie jest południe w łatwy sposób nie zgubił się według siebie w tym lesie by kontynuować swoją podróż, co rusz zerkając na mapę i przypominając sobie słowa karczmarzyka wariacika.

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 6 / 21+

Nasz bohater trochę zgubił się w lesie. Nie ma się co dziwić, drzewa wszędzie wyglądały tak samo, w każdą stronę było ich pełno, a ze szczytów nie było widać nic więcej, niż tylko więcej drzew. Każdy by się zgubił, a że nasz heros podróżował. frywolnie, tak jak żył, to zdarzało mu się to częściej. Na szczęście, przypomniał sobie czasy dzieciństwa, kiedy to ojciec, wujek czy inny przyjaciel mamusi zabierał go na ryby czy inne grzyby w lesie. Pan harcerz zaczął oglądać drzewa, czochrać mech i inne takie biologiczne ciekawostki i w ten sposób postanowił szukać swojego celu. Nie był pewien jak mu wyjdzie, no ale jednak próbował.
Podróż Kjosza przez las trwała dniami. Wielu zapewne by się poddało, no ale on nie miał wyboru. jedyna inna możliwość to wezwanie przez starego Sugiyamę, ten jednakże nie potrzebował jego obecności. Kto wie, może nawet cieszył się tym, że Białowłosy jest tak daleko. W każdym razie po kilku dniach tułaczki w końcu coś się zmieniło. Drzewa się przerzedziły, a teren zaczął się podnosić. Powietrze było też trochę inne.... Takie... Górskie! Ciężko powiedzieć, czy nasz bohater był tam gdzie chciał jednakże do jakichś gór dotarł. Po kolejnym dniu wędrówki był już na górskich halach. Terenach, gdzie porastała jedynie trawa, a na wielkich łąkach wypasały się kozy i owce. Szedł on godzinami podziwiając te niecodzienne widoki, aż w końcu ktoś postanowił go oszczekać. Może jakiś pies stróżujący uznał go za złodzieja stad? W każdym razie, kiedy ten się odwrócił, za jego plecami siedział sobie wielki, włochaty pies pasterki. Swoim bacznym wzrokiem wskazywał na Kjosza, a kiedy ten chciał tylko drgnąć, to pies warczał. Pewnie chciał go upilnować nim pasterz nie dobiegnie. A gdzie on był? Otóż ubrany w owcze futra pasterz biegł w stronę naszego herosa. Miał trochę, gdyż przesiadywał w swojej drewnianej chatce, którą nasz heros widział na horyzoncie, dlatego też Kjosz miał kilka minut sam na sam z psem. W końcu jednak pasterz dobiegł do niego i powitał go skinieniem kapelusza.
- Oooo, Dobry Dzień. Nie wygląda mi Pan na tutejszego. Zgubił się Pan? - zapytał, a następnie wyciągnął w stronę swojego gościa rękę, w której trzymał butelkę. Tam był jakiś dosyć mocny alkohol. Podły, ale mocny.
- Noc się powoli zbliża, mogę zaproponować nocleg u siebie, a później wskażę Panu dalszą drogę do celu. Nie ma co po nocach podróżować, w tych lasach jest sporo wilków i niedźwiedzi. Bydlaki nie raz próbowały mi ukraść moje dziecinki. Na szczęście Kuro ich dobrze broni. - pogłaskał swojego psa, który chyba tylko czekał na pochwałę, bo od razu wywrócił się na plecy i dał pogłaskać po brzuszku.
Choć Pan, mam trochę ciepłej zupy. - skinął do niego i zaczął kierować się w stronę swojej chatki, do której mieli troszkę do przejścia. No ale to była idealna okazja do podziwiania widoków. Wszystko tutaj toczyło się tak wolno, czy więc wypadało się spieszyć?

Matatabi
Karczmarz