Szlak transportowy

[Hakai]

Informacja o tym, że posłaniec nie był shinobi była na swój sposób pocieszająca. Co prawda nie mówiła niczego o napastnikach, ale właśnie o to chodziło. Nie mogliśmy niczego zakładać. Istniał cień szansy, że byli to niegroźni bandyci grasujący w lasach i napadający na przejeżdżających kupców, karawany czy właśnie posłów niosących ze sobą cenne informacje. Trochę gorzej, jeśli było to ukartowane morderstwo, żeby nie pozwolić na porozumienie pomiędzy nadmorskim miastem kupieckim, a Kaigan. Nie było sensu nad tym rozmyślać zbyt długo. Bez suchych faktów, zwykłe domysły do niczego nie prowadziły i raczej nie należały do zadań shinobi.
-Tylko okolicę. W środku nigdy nie byłem. - sprostowałem nieporozumienie. Działając jeszcze w Kaigan przejawiałem spore ambicje. Szybko chłonąłem wiedzę, żeby stać się jak najsilniejszym. Poza opanowaniem dotonu miałem też okazję poznać prowincję. Chociaż nie zwiedziłem jej całej, to znałem większość szlaków przebiegających przez tutejsze lasy. Ten na północ do Ryuzaku był jednym z najważniejszych.
-No tak… - westchnąłem lekko. Czy powinno mnie to dziwić? Pewnie nie. Toshiro dysponował szerokim wachlarzem umiejętności i dodanie do niego jeszcze dwóch albo trzech innych sztuczek nie powinno być niczym wielkim. -Ciekawe, czym jeszcze mnie zaskoczysz podczas tej wyprawy, przyjacielu. - rzuciłem z lekkim uśmiechem na twarzy. Dobrze było mieć kogoś takiego przy swoim boku. Lubiłem wiedzieć jakimi zdolnościami dysponują moi kompani - to wiele ułatwia, ale element zaskoczenia czasami również się przydawał. Kiedy sytuacja wydaje się już tragiczna i przegrana, nagle i niespodziewanie pojawiają się zdolności mogące odwrócić przebieg całego spotkania.
-Miejmy nadzieję, że na posterunku powiedzą nam więcej. - ciężko było się nie zgodzić z chłopakami. Urzędnik nie podał zbyt wielu informacji. Może shinobi, którzy badali miejsce zbrodni dostrzegli coś więcej niż tylko liczne rany na ciele posła.
-Czy ja wiem. Dużo łatwiej znaleźć potencjalną ofiarę na ruchliwym szlaku, niż czekać na jakiejś zapomnianej ścieżce. - wzruszyłem lekko ramionami. Może i Toshiro miał rację, Nie wiem, nigdy nie byłem bandytą i nie planowałem nim zostać. Nie wiedziałem czym kierowali się tacy ludzie. Skoro jednak ryzykowali tak wiele, to czy mieli czym się przejmować. Nieważne gdzie, jeśli trafili na bardziej wyszkolonych shinobi to i tak mieli raczej przekichane. -W każdym razie nie możemy wykluczyć jednego ani drugiego. Powinniśmy jednak uważać. Te liczne rany nie brzmią zachęcająco. Nieważne czy było ich wielu, czy jeden - poseł był zwykłym cywilem i wątpię, żeby stawiał opór. W sumie jak tak teraz o tym myślę, to Toshiro może mieć rację. Jeśli nie byli to jacyś świrusy, to po co mieli zabijać bezbronnego człowieka. Pewnie jak tylko na niego wyskoczyli to mężczyzna od razu się poddał. - o ile miał na to okazję. Dodałem już tylko w myślach i poczułem ogromną niechęć do sprawcy. Nawet nie zauważyłem jak mocno zaciskałem pięści.
-Przed następną wyprawą powinniśmy sprawić sobie konie. - rzuciłem luźno i zaśmiałem się. Skoro już i tak razem podróżowaliśmy od jakiegoś czasu, a większość przygód wysyłała nas wiele mil od zleceniodawcy, to dlaczego nie zainwestować i ułatwić sobie zadanie.

[Akiba]

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 4/23 Czy standardowa procedura przesłuchania zawierała w sobie elementy tortur? Cóż - zależy od klanu, który owe przesłuchanie prowadził. Aburame z pewnością mieli wymyślne zestawy do znęcania się nad więźniami, ale czy Nishyama mógłby dorównać ludziom zajmującym się tym profesjonalnie? Czas dopiero miał pokazać, na co go stać. Może będzie miał okazję użyć tych paru sztuczek. Teraz jednak przyszedł czas na podróż.
Cała trójka zapoznała się z mapą, na której przedstawione było położenie posterunku, a następnie udali się we wskazanym kierunku. Urzędnik nie powiedział do końca, gdzie znaleziono ciało, ale drogo którą nasze młode wilki się poruszały, była względnie bezpieczna. I to faktycznie bezpieczna, a nie "bezpieczna", jak niektóre miasta, gdzie dwieście metrów za bramą dochodzi do napadu na kupców, a strażnicy nie reagują. Podróżując przez te kilka dni nie spotkało ich jednak nic złego - a przynajmniej nie dla Shinobi. Bo ceny postoju w karczmach zakrawały o zbrodnię, ale w sumie nic dziwnego - do Ryuzaku podróżowało bardzo wielu kupców, a gdzie kupcy, tam pieniądz.
Mieli swoje przemyślenia, domysły, próby wytłumaczenia. Czy poznają prawdę? Zapewne tak. W końcu po to zostali zatrudnieni. Byli Shinobi, a Shinobi byli szkoleni do wykonywania misji do końca. Ale do tego jeszcze daleko. Póki co zaczęli zbliżać się do posterunku przy granicy z Ryuzaku. Ale to już przecież był jakiś krok, co nie?
Był wczesny wieczór. Słońce powoli chyliło się ku horyzontowi, zwiastując nastanie nocy za około dwie godziny. Zaczynało się więc robić trochę ciemno, choć na szczęście udało im się dotrzeć przed samą nocą. Trójka podróżników była zmęczona - nogi właziły im w dupę, a nieprzyjemny wiatr nijak nie współgrał z bezchmurnym niebem. Taka to już pora roku - może i piękna, ale piździło jak w Yusetsu. Może faktycznie na przyszłość warto by było zainwestować w konie, ażeby nie przemęczać się tak samą podróżą?
Zgodnie z zapowiedzią - był to niewielku posterunek, jednopiętrowy budynek zbudowany z kamienia w kształcie kwadratu, może dziesięć na dziesięć metrów, z jednymi drzwiami prowadzącymi do wewnątrz. W środku nie paliły się żadne światła, co mogli zauważyć już z daleka, bowiem na każdej ścianie budynku znajdowało się niewielkie okno, a sama okolica była naprawdę urodziwa. Gdyby nie to, że nie mieli nawet trzydziestu lat, to mogliby pomyśleć, że to idealne miejsce na spędzenie starości. Spokój i cisza. Na zewnątrz znajdowało się około dziesięć klatek dla ptaków, z których pomocą strażnicy kontaktowali się z władzami prowincji, oraz wysoka na około dziesięć osiem metrów wieża strażnicza, z której spokojnie można było obserwować drogę w najbliższej okolicy. Najzwyczajniejszy w świecie posterunek strażniczy. Tyle, że w ładnym miejscu.


Ściśle tajne:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

"Przyjacielu." To słowo było rzadko spotykane przez Toshiro jeśli wcale, w jego całym życiu. Tytuł, na który często trzeba było mocno pracować. Nishiyama nie miał zbyt wielu przyjaciół w swoim życiu. Mógł ich policzyć na palcach jednej ręki. Asaka, Shikarui... No. To by było na tyle, a przynajmniej do teraz. Hakai i Kutaro to były zdecydowanie osoby, które również w jego oczach osiągnęły już ten status, albo był go bardzo blisko. Ten drugi miał nieco przewagę z racji tego, że zdecydował się u niego zatrzymać i spędzili ze sobą znacznie więcej czasu. Obu jednak cenił już sobie równomiernie. Byli to ludzie, z którymi na prawdę lubił spędzać czas. Ich relacja zdecydowanie różniła się od tej, którą miał z Sanadami. Na pewno była to relacja warta pielęgnacji dlatego czarnowłosy był właśnie tu i teraz.
-Mam nadzieję, że niejednym, przyjacielu.- odparł momentalnie cytując końcówkę i zaśmiał się ukrywając zakłopotanie, w które wprowadził go Hakai.
Podróż zajmowała im całkiem sporo, ale dzięki temu Toshiro mógł nieco bardziej nacieszyć się tutejszą florą. Szlak, którym się poruszali zdecydowanie należał do tych bezpieczniejszych. Nie było jakiegoś momentu, w którym ktokolwiek z nich mógł poczuć, że zagrożenie mogło czyhać zaraz za rogiem. Pomimo tego czarnowłosy miał oczy szeroko otwarte. Przezorny zawsze ubezpieczony. Na szczęście każdy z nich zapoznał się dość dobrze z przedstawioną mapą, a na dodatek Kutaro i Hakai kojarzyli miejsce, do którego się udają, więc bez większego problemu można było pozostawić im prowadzenie. W Daishi przewodnikiem był Nishiyama, więc teraz była ich kolej na wykazanie się w tej kwestii. Na samym szlaku nie działo się jednak zbyt wiele. Ot, czasem ktoś ich minął. To jakiś kupiec, to jakiś koń z jeźdźcem, a to czasem cała karawana, nic specjalnego. Musieli zatrzymać się parę razy po drodze z racji na odległość, którą musieli przebyć i... To w sumie tyle. Trzeba było sypnąć groszem za nocleg i pożywienie, ale to nic nowego w ich zawodzie. Przydrożne karczmy były na prawdę zbawieniem dla ludzi takich jak oni. Można było się często przespać w niezłych warunkach, a nawet zjeść coś ciepłego. Towarzystwo Hakaia i Kutaro skutecznie umilało podróż, która odbyta samotnie na pewno bardzo by się dłużyła. Ani się nie obejrzeli, a któregoś z kolei wieczoru w końcu docierali do celu.
Toshiro musiał przyznać, że okolica, którą wybrali na postawienie tego posterunku była na prawdę malownicza. Niestety sam posterunek zgodnie z obietnicami nie był zbyt okazały. Pora, o której przybyli również zwiastowała raczej to, że zostaną też tutaj na noc, bo... Po ciemku to raczej daleko nie zajdą szukając śladów. Choć słońce jeszcze nie zaszło i dalej było widno, to widać już było, że chyliło się powoli ku dołowi. Godzina, może dwie i będzie kompletnie ciemno. To za mało czasu na wszczęcie śledztwa.
-Dziś już chyba nic nie zdziałamy oprócz wypytania strażników co i jak. Mam nadzieję, że zapewnią nam chociaż nocleg.- powiedział do kompanów podczas gdy zbliżali się coraz bardziej. Oczywiście wszystkie formalności, których mieli dokonać pozostawił Kutaro. W końcu to on był członkiem rodu Aburame i to on dzierżył dokument zaświadczający, że to oni mają zająć się zleceniem. -Możemy ewentualnie zobaczyć miejsce zdarzenia jeśli jest niedaleko.- rzucił luźno bacznie przyglądając się okolicy. Chciał mniej więcej rozeznać się w tym co można zobaczyć z okien i jak daleko mogą widzieć ze środka strażnicy.

[Hakai]

W dobrym towarzystwie podróż mijała bardzo szybko. Przy Kutaro i Toshiro nawet ponura, jesienna pogoda nie była problemem. Po prostu dobrze mi się spędzało czas w ich towarzystwie. Byli na tyle sympatyczni i pogodni, że mógłby spaść deszcz, a lekkie uśmieszki i tak nie znikłyby z naszych twarzy. Na pewno nie z mojej.
Widok posterunku na horyzoncie sprawił, że poczułem sporą ulgę. Te konie nie były wcale takim głupim pomysłem. Podróżując na piechotę nie dało się uniknąć zmęczenia, a to spore utrudnienie. Szczególnie, kiedy mielibyśmy spotkać jakiś bandziorów. Dużo łatwiej walczyło się w pełni energii. Natchniony nowymi siłami, wyprostowałem się i wypiąłem klatkę do przodu, niczym kobieta chcąca uwieść swoimi wdziękami jakiegoś niewinnego młodzieńca. Im bardziej zbliżaliśmy się do budynku, tym bardziej czułem jak sztucznie wygenerowany zapas siły uchodził ze mnie. Budynek wyglądał dosyć biednie. Jak na posterunek nie wyróżniał się niczym ciekawym. Szczególnie biorąc pod uwagę jego lokalizację. Mogłoby się wydawać, że ochrona przy szlaku z Ryuzaku będzie jedną z największych w prowincji. Nic bardziej mylnego. Na pierwszy rzut oka nie było widać nawet ani jednego shinobi. To trochę niepokojące, tym bardziej, że w środku również było ciemno.
-Mam nadzieję, że tak. Kutaro ty masz ten list. Co tam napisali? - Zwróciłem się do młodego Aburame. Wcześniej mnie to nie obchodziło. Zresztą i tak zakładałem, że pewnie coś w stylu - udzielić niezbędnego wsparcia. Machnąłem lekko ręką, dając szybko znać, że w sumie to nie ważne.
-Chyba nie musimy się tak z tym spieszyć. Słońce powoli zachodzi. W lesie zaraz będzie kompletnie ciemno i nic z tym nie zrobimy, chyba, że potrafisz widzieć w ciemności. - rzuciłem troszkę ironicznie. Już nawet ja nie wierzyłem, że Toshiro zaraz wyciągnie kolejną kartę z rękawa i przytaknie. Uśmiechnąłem się troszkę zaczepnie w kierunku chłopaka.
-W ogóle nie wydaje wam się, że już dawno powinien nas ktoś zobaczyć i zareagować? - rzuciłem marszcząc lekko brwi z zaniepokojeniem. Rozejrzałem się szybko dookoła i przyjrzałem posterunkowi. W ciemnych oknach nie było niczego widać, a na wysokiej wieży nikt nie pełnił warty. Może to tylko moja nieuzasadniona paranoja i niefortunny zbieg okoliczności, w którym to strażnicy zmieniali wartę na nocną.

[Kutaro]

Posterunki strażników były istotnym elementem utrzymywania porządku na ziemiach każdego klanu. Poza oczywistym odstraszaniem pomniejszych rozbójników, były swoistym symbolem władzy. Roztaczały aurę bezpieczeństwa dla chłopstwa i przypominały o tym pod czyją jurysdykcją się znajdowali. Niestety ten fragment z odstraszaniem najwyraźniej nie do końca zadziałał. Nie zadziałał albo była to kolejna wskazówka na skalę zagrożenia. Ten posterunek nie odbiegał od innych. Drobny budynek mający zapewnić miejce do spania oraz ochronę przed pogodą dla garstki strażników.
- Nic szczególnego, zwykły list mówiący kim jesteśmy i dokąd zmierzamy. Jest przynajmniej imię ofiary, Aburame Shingo. - Kutaro odpowiedział Hakaiowi wyciągając zwój z torby. Więcej list nic nie zawierał. Z jednej strony dokument nie potwierdzał że istotnie to oni byli wysłani ze stolicy prowincji, ale z drugiej kto przy zdrowych zmysłach by się podszywał pod ninję by oglądać jakiegoś trupa.
- Taa, mi też się to do końca nie podoba. - Skomentował słowa dotoniarza. Było tu coś cicho, za cicho, Kutaro wolał jak było jakby mniej cicho. Niby domek wydawał się być sielskim widokiem, ale właśnie brakowało tego czegoś. Człowieka czy innego spokojnego ruchu. Spokój wręcz wwiercał się w ninję i powodował niejasny niepokój. Niestety samo obserwowanie budynku nic dobrego przynieść nie mogło więc należało się ruszyć. Benisuke podszedł więc do drzwi i pukając w futrynę rzucił w eter.
- Dobry, jest tu kto? Przybyliśmy z Gokiburi. - Powiedział zaglądając nieco nieśmiało do środka budynku. Próbował przyzwyczaić oczy do ciemności panującej w środku. Owady pod jego skóra wyczuwając niepewność i stres zadrgały pod skórą imitując emocje właściciela. W głowę Aburame zaczynała powoli wkradać się paranoja. Możliwe że to przypadek, ale przecież czy strażnicy nie powinni stróżować? Chociaż sam wyglądał zza drzwi powoli jego ręka zaczynała się zbliżać do kunaia na udzie. Tak by mieć jakiś argument w momencie konfrontacji.

[Akiba]

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 5/23 Przyjaźń to takie piękne słowo, szkoda że przez niektórych nadużywane. W końcu ilu można mieć przyjaciół? Jednego? Dwóch? Pięciu? Piętnastu? Kiedy zaciera się różnica między przyjacielem, a kolegą lub znajomym? Ba, niektórzy do każdego potrafili zwracać się "przyjacielu". Może i lepiej, że Toshiro tak rzadko używał tego słowa. Wtedy nie traciło na swej mocy i było czymś, co faktycznie miało i dawało siłę. Czy Toshiro wiedział jak dokładnie działał klan Uchiha? Albo chociaż podejrzewał? Pewnie tak - w końcu to emocje pozwalały mu na osiągnięcie coraz wyższego poziomu Sharingana. Zastanawiał się kiedyś, co by było, gdyby umarła Asaka? Jaką moc mógłby osiągnąć, o ile faktycznie jest coś po jego obecnym stadium...?
Cisza. Ale nie taka jak na filmach, horrorach, gdzie dzieciaki gubią się w lesie i nie potrafią wrócić na drogę. Trójka młodych Shinobi doskonale zdawała sobie sprawę, gdzie się znajdują. A ciszę rozwiewał śpiew ptaszków z drzew.
Co mogli widzieć strażnicy z okien? Drogę, znajdującą się jakieś 30 metrów dalej, a poza tym las, las i jeszcze raz las. Posterunek jako taki był głównie przystosowany do pełnienia roli informacyjnej, strażnicy w nich głównie sypiali, ewentualnie odpoczywali. Większość swojego czasu operowali jednak w terenie - w końcu mieli wypatrywać zagrożenia. Czy to z wieżyczki strażniczej, czy to patrolując szlak. Rzadko jednak zdarzało się tak, by posterunek pozostawał bez opieki, w końcu w środku znajdywały się prywatne rzeczy strażników - to dość logiczne, że musieli gdzieś trzymać jedzenie i pieniądze. Z okien nie było jednak widać żadnych pochodni na drodze, czy czegoś takiego - bo po prostu tego nie było. Sam budynek mógł być oświetlony za pomocą świec, aczkolwiek w tym momencie nic się paliło.
Kutaro podszedł do drzwi i zapukał. Nikt nie odpowiedział, lecz na swoje nieszczęście młody Aburame nie poczekał z otwarciem drzwi. Szczęście w nieszczęściu, że otworzył je nieśmiało. Tak naprawdę to uratowało go od oderwania ręki. A może nawet głowy.
Huk rozniósł się po okolicy. Ptaki momentalnie poderwały się do lotu, wściekle jazgocząc, szukając ucieczki. Notka. To było oczywiste - znali ten dźwięk doskonale. Niejednokrotnie słyszeli go w swoim życiu i teraz mogli się zorientować, że na drzwiach była przylepiona właśnie notka wybuchowa, która zerwała się w momencie otworzenia drzwi. Ta kurtuazja i jakże pożądana nauka pukania przed wejściem wreszcie się przydała. Oh, dlaczego to zrobił? Wiedzieli, że coś jest nie tak. A przynajmniej domyślali się. Może wystarczyło zapalić świeczkę i zajrzeć przez okno. Teraz było już na to za późno. Posypały się drzazgi i kawałki drewna, oderwane od drzwi wejściowych. Boleśnie wbiły się w ręce posiadacza robaków, który odruchowo zdążył zasłonić twarz. Poczuł jak odłamki haratają jego skórę, rozrywają ją, a krew zaczyna wyciekać z tego, co nie zostało zatkane przez kawałki drewna. Teraz mógł sobie nie zdawać z tego sprawy, bowiem ból przyćmił racjonalne myślenie, ale te drzwi wbrew pozorom były o wiele mniejszym złem, niż gdyby oberwał samą notką wybuchową z takiej odległości. Czy rany były poważne? W tym momencie trudno było mu powiedzieć, adrenalina dość mocno niwelowała ból. A może po prostu nie bolało?
Hakai i Toshiro oczywiście wszystko widzieli. I teraz mieli czas na reakcję. Wybuch, otwarte drzwi - w środku ciemność. Czy ktoś tam był? Nie mieli pojęcia. Oh, i ten głośny szelest krzaków za nimi.





Ściśle tajne:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Trzej muszkieterowie okazali się całkiem zgraną ekipą. Granica między przyjacielem, a kolegą czy znajomym zazwyczaj zacierała się sama. Nie trzeba było podejść i powiedzieć "od dzisiaj jesteś moim przyjacielem" to po prostu wychodziło naturalnie. Tak jak ich relacja, która cały czas się umacniała czy to przez wspólne treningi czy po prostu przez spędzanie ze sobą czasu. Czy Toshiro wiedział jaką klątwę niosą jego oczy? Oczywiście. Dowiedział się o tym już całkiem dawno od swojego innego przyjaciela, Shikaruia. Doskonale zdawał sobie, że jest jeszcze poziom wyżej, a nawet więcej - widział jego możliwości. Były na prawdę imponujące. Pytanie brzmiało, czy jednak były warte swej ceny? Nishiyama zdecydowanie nie był osoba, która targnęła by się na życie bliskiej osoby tylko po to, aby zyskać moc. Nie dopuszczał nawet do siebie, że ktokolwiek z bliskich mu osób mógłby umrzeć. Asaka, Shikarui... Oboje są bardzo silnymi ninja. Potężniejszymi niż on. O ile Ranmaru nie narobi im wrogów w najpotężniejszych ludziach świata, albo nie spróbuje czegoś głupiego z Antykreatorem to raczej był spokojny o tę dwójkę. Teraz do zmartwień doszli mu Kutaro i Hakai, którzy żyli swoim życiem i nie mieli zbyt wiele wspólnego z wszystkimi wydarzeniami, które widziały te ziemie. Oczywiście mowa o tych najważniejszych. Biju znali zapewne jedynie z legend, a Toshiro... Widział już dwie ogoniaste bestie, a także ich obecnych powierników. Nie sprawiało to jednak, że byli bezpieczniejsi. Na co dzień przecież czyhało wiele niebezpieczeństw, a jedno z nich mieli właśnie zbadać.
Cisza, która biła wręcz po uszach była zdecydowanie czynnikiem, który wpływał na coraz większe zaniepokojenie czarnowłosego, ale Aburame zdawał się tym wszystkim zbytnio nie przejmować. Dlatego też zdecydował się nie ingerować, nawet po tym jak Hakai zwrócił na to uwagę, że to trochę dziwne, że jeszcze nikt się nie pojawił. Poza tym nie powinien ktoś stać na dachu i wypatrywać ewentualnych zagrożeń czy coś podobnego? Kto wie, może tutaj mieli inne zwyczaje. W końcu kto byłby na tyle głupi żeby zaatakować posterunek Aburame, prawda?
Nie trzeba było długo czekać na to, aby zobaczyć jak bardzo Toshiro się pomylił w tej kwestii. W jednej chwili dało się usłyszeć charakterystyczne syczenie. Adrenalina momentalnie zaczęła napływać do jego krwi, a jego oczy natychmiastowo przybrały szkarłatną barwę. Niestety nie zdążył tak na prawdę zrobić nic oprócz wyciągnięcia ręki w stronę bruneta.
-Kutaro!- krzyknął mimowolnie. Sam nie wiedział, czy jego głos zlał się z wybuchem, czy był chwilę po. To wszystko stało się tak nagle.
-Ani kroku. Nie ruszajcie się!- rozkazał bardzo szybko po tym jak zobaczył, że Kutaro żyje i raczej nic poważnego mu się nie stało. Od razu rozpoczął szukanie kolejnych pułapek. Wewnątrz pomieszczenia i wszędzie na zewnątrz, przede wszystkim na drodze do rannego. Jeśli nic nie znalazł wzrokiem to od razu spojrzał się za siebie spoglądając w miejsce, z którego dobiegł jakiś szelest. Jeśli dostrzegł jakąś pułapkę to momentalnie poinformował o tym swoich towarzyszy wskazując od razu jej położenie.
-Wszystko w porządku?- zagadnął jeśli okolica okazała się czysta i mieli chwilę na tym, aby zająć się raną okularnika o ile oczywiście mają na to czas, bo kto wie co czaiło się za ich plecami w krzakach?

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Jak dzień może zostać popsuty w kilka minut. Na początku Kutaro otwierał drzwi, a chwilę później znajdował się na ziemi. W jego uszach piszczało. Nieco zamglony wzrok próbował złapać horyzont.
“Moment gdzie ja dokładnie jestem.” W końcu udało mu się wymacać podłoże i opierając się o nie lewą ręką, podnieść tułów z ziemi. Przez jego ramię przeszedł kolejny, oślepiający wręcz impuls bólu. A może po prostu nie był przyzwyczajony do patrzenia na świat przez okulary, które zostały gdzieś zdmuchnięte z jego twarzy. Bardzo możliwe że ponownie się przydały, tym razem chroniąc oczy przed gradem drzazg które przeorały jego ręce. Lewa ręka miała niewiarygodne szczęście, a raczej była przezorna - chronił ją drewniany karwasz, który przejął część obrażeń.
“Zaraz co mnie tak boli? A to moja ręka.” Zaczął skupiać wzrok na swojej prawej ręce z daleka wyglądała tragicznie, ale przynajmniej mógł nią ruszać więc nie było z nią aż tak źle. Najprawdopodobniej będzie musiał sobie jednak odpuścić szermierkę na tej misji.
“A kupiłem sobie taki ładny miecz”, westchnął w myślach. Wciąż ogłuszony zaczął się odczołgiwać od otworu po drzwiach, niewiele, może długość dużego psa, byle nabrać nieco dystansu. W końcu zdał sobie sprawę, że poza obrzydliwym bólem w rękach, w komfortowym życiu przeszkadza mu coś jeszcze. W krzyż wbijało mu się coś twardego w jego torbie.
- Kuhhhw… - Jęknął macając po torbie na plecach. Okazało się, że jego przysłowiowym ziarnkiem grochu w spokojnym wypoczynku na środku drogi przeszkadzała mu figurka jego Shirei-kana, która również służyła jako dziadek do orzechów. Kutaro podsunął sobie postać do twarzy skupiając wzrok na główce. Okazało się, że jeden z trzech zębów był wybity. Kolejna ofiara nieuwagi. Spojrzał ponownie na swoją prawą rękę, posiekana była mnóstwem drobnych ran. Sięgnął do torby jeszcze raz, po kolejny zakup który wymacał szukając sprawcy bólu. Wyciągnął rolkę bandarza, wepchnął ją sobie w usta i zaczął wyciągać z ramienia co większe drzazgi zagryzając zwitek materiału w kluczowych momentach. Nie zamierzał nad tym spędzić całego dnia, chciał usunąć największe kawałki drewna, a następnie całość owinąć tym samym bandażem.
W końcu odwrócił się do Toshiro i przybierając na twarz krzywy uśmiech odpowiedział na jego pytanie unosząc do góry kciuk. Wciąż szumiało mu w głowie, ale z każdą chwilą mu przechodziło. Ból otrzeźwiał, a adrenalina popychała do działania. Benisuke, na początku chwiejnie, wstał na nogi i ruszył by z westchnięciem oprzeć się o ścianę budynku, w ten sposób ubezpieczając Nishiyamę. Jego Kikaichū również trochę ogłuszone, wracały teraz do normalnego funkcjonowania. Aburame skupił je w zdrowszej ręce gotowe wyskoczyć, gdyby sytuacja tego wymagała.

  Ukryty tekst

[Hakai]

Cisza panująca na posterunku faktycznie była niepokojąca. Impuls, którym mnie przed nią ostrzegał nie był przypadkowy i powinienem na niego odpowiedzieć inaczej, niż tylko lekko rzucić, że coś jest nie tak. Jakby tego było mało, to nie tylko ja zignorowałem całą sytuację. Kutaro i Toshiro podeszli do tego równie luźno. Chociaż było nas trzech, to żaden nie potrafił dostrzec problemu. Nie świadczyło to zbyt dobrze o naszej drużynie.
I wtedy cisza została przerwana.
Kutaro powoli zbliżył się do drzwi i zachowując zasady kultury - zapukał i otworzył je. Huk rozległ się na całą okolicę. Eksplozja była na tyle głośna, że nawet pomimo bezpiecznej odległości poczułem jak dzwoni mi w uszach. Dużo gorzej było z Aburame, który skończył na glebie. Nie wiedziałem na czym skupić swój wzrok. Ptaki zerwały się z drzew i wystraszone zaczęły uciekać. Inne zwierzęta zareagowały zapewne podobnie. Żaden z licznych szelestów nie mówił jednoznacznie o zbliżającym się zagrożeniu. Z uwagą lustrowałem całą okolicę, może trochę błędnie, ale kompletnie ignorując Kutaro i budynek za plecami, w którym przecież ktoś mógł się ukrywać.
-Cholera! - rzuciłem zirytowany. Nie wahałem się ani przez chwile. Przezorny zawsze ubezpieczony, chociaż w tej sytuacji to może raczej mądry po fakcie. Złożyłem jedną pieczęć węża i pokryłem całe swoje ciało kamienną zbroją. Wolałem być bezpieczny zawczasu na wypadek gdybym nie zdążył zareagować przed kolejnym atakiem z zaskoczenia. Poza tym była to równie dobra ochrona przed wybuchowymi notkami, których mogło być więcej w budynku.
Kątem oka zerknąłem za siebie, żeby spojrzeć na Benisuke i jego ranne ramię. Nie wyglądało za dobrze, ale będzie żył. Poczułem sporą ulgę, widząc jak Aburame szybko zebrał myśli i zaczął zajmować się swoimi ranami.
-Toshiro widzisz coś? - spytałem wracając do rozglądania się po okolicy. Szybko nałożyłem swoją lisią maskę na twarzy, ukrywając grymas niezadowolenia. Nie podobała mi się ta cała sytuacja. Kompletnie nie byłem na nią gotowy. To miała być prosta misja, podczas której mieliśmy odnaleźć morderców posła, a teraz chyba zmieniła się na rozwikłanie zagadki posterunku.
-Wydaje mi się, że mamy teraz większy problem niż tylko martwego posła. - rzuciłem półżartem. Potrzebowałem nieco rozluźnić tą całą napiętą sytuację. -Powinniśmy zawiadomić Gokiburi - dodałem już trochę poważniej. -Gdzieś tu powinny być ptaki pocztowe. - Wcześniej chyba nawet widziałem klatki, ale w przypływie emocji było to jak jakieś odległe nie nieznaczące wspomnienie. Raz jeszcze przesunąłem wzrokiem po otaczającym nas lesie w poszukiwaniu niepożądanych ruchów i nadlatujących kunai.

  Ukryty tekst

[Akiba]

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 6/23 Trzej - z całą pewnością. Muszkieterowie? W to akurat można powątpiewać. Najbliżej do "szermierza" było Kutaro, który jakiś czas temu przeciął człowieka w pół wielkim kunaiem. Oczywiście wszyscy, którzy pamiętają te zdarzenie wiedzą, że tak właściwie zrobiły to jego robaki. Spuśćmy więc zasłonę mliczenia na te określenie.
W jednym jednak Toshiro miał rację - ktoś powinien tu być. Ktoś powinien obserwować teren, nawet jeżeli zbliża się już noc. Od tego przecież były posterunki obserwacyjne, od wykrywania wszelkich nietypowych zdarzeń. A to ktoś rzuci Katonem, a to coś wybuchnie - to wszystko widać było nawet po ciemku. A co dopiero u Aburame, którzy przecież mogli przeprowadzać zwiad za pomocą swoich robaczków. Ale nikogo nie było. Pustka. Do czasu.
Nawet jeżeli Sharingan Nishiyamy pozwolił mu w porę zobaczyć co się dzieje, tak jego ciało było za wolne. Zresztą - jak szybkim trzeba byłoby być, żeby ściągnąć kogoś przed wybuchem? Bez użycia techniki pokroju Shinshin no Jutsu raczej nie było na to możliwości. Notki wybuchowe miały to do siebie, że dobrze użyte potrafiły załatwić nawet potężnych wojowników. Wymagało to jedynie trochę pomyślunku i odrobinę szczęścia. I na szczęście dla Aburame - szczęścia zabrakło. Wrogom oczywiście. Trudno powiedzieć, co dokładnie się stało. Po wybuchu usłyszał jeszcze jeden trzask, tylko taki dziwny, jak gdyby ktoś rozłupywał orzecha. Może jak upadał na ziemię to dupą przygniótł swój ekwipunek? Chyba tak było. Zminimalizował tym samym ilość odłamków, która w niego wpadła, a karwaszem udało mu się jako tako osłonić twarz. I choć prawa ręka była cała zakrwawiona, to Aburame szybko zorientował się, że nie jest aż tak źle, jak wyglądało. Bolało, ale dało się przeżyć. Nie mniej chłopak mógł spokojnie zająć się pierwszą pomocą. Jeżeli niczego nie skopie i się będzie oszczędzał, to wszystko ogarnie.
Hakai i Nishiyama zareagowali. Ten pierwszy pokrył się kamienną zbroją, gotowy na wszelki atak, a ten drugi natychmiast zaczął badać teren Sharinganem. Szybko zorientował się, że w wysokiej trawie, pomiędzy krzakami, przebiega sobie całkiem sporo żyjątek wszelkiego rodzaju. Chyba był tam nawet większy lis - to on narobił hałasu, gdy ciekawskim wzrokiem w jednym momencie przyglądał się trójce najemników, a po chwili spierdzielał gdzie pieprz rośnie. Nasz obywatel świata szukał klatek z ptakami - takie faktycznie były. Ale dalej były puste. Nic tutaj nie wróciło w ciągu tych kilku minut, od kiedy się tutaj znajdowali. Żaden z nich nie był hodowcą ptactwa, ale tego typu ptaki nie były wypuszczane bez powodu - nie polowały, lecz były dokarmiane. W końcu tak działał ich instynkt - leciały do miejsca, gdzie było jedzenie. Czyli do jednego z punktów, odpowiednio: posterunku i siedziby władzy. Z jakiegoś powodu ich jednak nie było w klatkach. A te były otwarte.
Drzwi... drzwi w sumie były, tylko do połowy porozwalane. Teraz już właściwie do niczego się nie nadawały, ale to już nie obchodziło nikogo z tu obecnych. A już na pewno nie trójki mężczyzn, którzy znajdowali się w środku. Strażników, którzy z rozdziawionymi, pełnymi przerażenia oczami patrzyli w kierunku wyjścia. I spytacie: dlaczego ich to nie obchodziło? Otóż byli martwi.
Zapach krwi uderzył w nozdrza Toshiro, który jako pierwszy wszedł do środka. Tak, zdecydowanie - najpierw to poczuł, dopiero potem, gdy jego oczy dostosowały się do widzenia w półmroku, zobaczył. Doskonale poznawali zapach krwi - w końcu byli Shinobi. Nie dało się raczej tego z niczym pomylić. Zwłaszcza, gdy było tego tak wiele w jednym miejscu. Widok był następujący: trzech mężczyzn, pozbawionych górnej części ubrań, siedziało opartych o ścianę, ze skrępowanymi rękoma z tyłu. Już na pierwszy rzut oka było widać, że ich śmierć nie była szybka.

+18 TW: Krótki opis obrażeń:

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Zapach krwi. Ciężki słodkawy, żelazisty zapach, dla niektórych obojętny, dla innych okropny, dla jeszcze innym pociągający. Czy Kutaro go wyczuwał? O tak, jego nozdrza były nim wręcz wypełnione. Jedynym problemem było to, że nie była to zleżała krew ze środka budynku tylko jego własna. Bandaż na prawej ręce zaczynał przybierać piękne czerwone cętki. Opierając się o ścianę budynku Benisuke obserwował swoją prawą rękę. Jeszcze raz sprawdził czy jego palce poprawnie działają. Któryś to już raz westchnął w duchu wiedząc, że będą po tym blizny. W większości było to niekorzystne, blizny mogły przeszkadzać Kikaichū w wychodzeniu na zewnątrz, trzeba je będzie wyćwiczyć oraz nie był pewny czy skończyło się tylko na powierzchownych ranach. Tak czy inaczej trzeba będzie się zgłosić z tym wszystkim do szpitala, choćby po usunięcie resztek drzwi spod skóry.
- I co tam jest? - Zapytał Toshira który jako pierwszy poszedł sprawdzić wnętrze budynku. Oczywiście już się domyślił, że raczej strażników tam nie ma, a dokładniej to żywych strażników.
Był nieuważny i teraz za to płacił. Przeklinał w duchu samego siebie i przede wszystkim bandytów którzy zostawili pułapkę. Zadanie zaczynało nabierać kolorów, skoro przeciwnicy mieli dostęp do wybuchowych notek. Na tyle ich dużo by mogli sobie pozwolić na zaminowanie drzwi od posterunku strażników. “Psia mać, wiedziałem że dziwnie wyglądał.” Dalej biczował się w myślach Kutaro. W końcu odepchnął się plecami od ściany i ruszył w stronę otworu po drzwiach. Chciał tak samo jak Nishiyama zerknąć do środka. Tym razem ostrożniej, nawet nie wszedł do środka tylko z zewnątrz tam popatrzył. Odruchowo sięgnął do nosa by przesunąć okulary na czoło, ale ich tam nie znalazł. Zostały przecież zdmuchnięte przez eksplozję. Niemal dostawał zadyszki od ciągłego wzdychania, ale co można było zrobić, żując język zaczął szukać szkiełek wśród drzazg z drzwi. Gdy je znalazł podniósł smętny drucik oraz pęknięte szkiełka i schował je do torby. Będzie musiał kupić nowe, a takie akcesoria nie były tanie. Binokle i karwasz, zawył jak wilk w duchu. Zaczynał podejrzewać, że złapanie rzezimieszków żywcem będzie sprawiało mu kłopoty. “Misja mówiła tylko o jednym więźniu do przyprowadzenia”, pomyślał ponuro.
- Dobry plan Hakai. - Powiedział do drugiego ninjy, a gdy zniknął za rogiem zapytał. - I są tam jakieś ptaki? - Ptaki pocztowe byłyby niesłychaną pomocą, choć wątpił że jakieś się ostały. Czemu ktoś miałby plądrować posterunek i zostawić zwierzęta? Na koniec Kutaro skierował się do budynku by go obejrzeć. Uważnie choć nieco za późno na rozwagę, chciał zatrzymać się w progu. Nie było to zbyt trudne bo stanął jak wryty. Ciała lokatorów były dosłownie zmasakrowane. Hipoteza o wariatach zaczynała być coraz bardziej prawdopodobna.
- Uważaj, w ciałach też mogą być pułapki. Coś o tym wiem. - Zwrócił się do Toshiro z krzywym uśmiechem. Z daleka za pomocą wzroku, a przede wszystkim zapachu Benisuke starał się wstępnie ocenić jak dawno strażnicy zostali wybici. Kolor skóry, naruszenie przez zwierzęta, robactwo tego typu wskazówek szukał.

[Toshiro]

Choć było prawdą, że do muszkieterów było im daleko, to poniekąd było w tym stwierdzeniu ziarnko prawdy. Było ich trzech, wydawało się, że byli zgraną drużyną. Czego chcieć więcej? Nie można też było odjąć Toshiro umiejętności posługiwania się mieczami, które cały czas wiernie wisiały u jego boku. Raczej rzadko używane, ale gdy po nie sięgał to nie kończyło się to dobrze dla jego oponentów. Ostatnimi czasy nawet wydawało mu się, że nieco polepszył się jego refleks, a co za tym idzie, sprawniej posługiwał się bronią białą. Nie była to co prawda jego główna broń, ale jednak dawał radę.
Niestety tutaj nawet jego refleks na nic się zdał i jedyne co mógł zrobić to obserwować jak drzwi eksplodują. Natychmiastowo zaczął skanować otoczenie szukając jakiegokolwiek innego zagrożenia, czy też pułapek, które mogły dalej na nich czyhać. Czy ktoś czaił się w okolicy czekając jedynie, aż jakaś zwierzyna wpadnie w ich sidła? Po wstępnych oględzinach wyglądało na to, że nie. Jedynymi żywymi istotami w okolicy byli oni i ciekawskie zwierzęta czające się w krzakach.
-Okolica czysta.- poinformował niezwłocznie swoich kompanów nie dezaktywując jednak swojego dojutsu, ponieważ pozostało do zbadania wnętrze, do którego niechybnie się zbliżali. To co tam na nich czekało... No cóż, to za chwilkę. -Jeśli jesteś w stanie to zajmij się swoimi ranami. Hakai, pomóż w razie czego Kutaro. Sprawdzę środek.- oznajmił starając się zapanować nad chaosem, który nagle zapanował. Mimo wszystko wydawało się, że sytuacja powoli się uspokaja. Mimo wszystko nie mogli na razie zająć się Aburame dopóki nie potwierdzili, że jest tutaj względnie bezpiecznie. Nishiyama ostrożnie stawiał kroki przesuwając się powoli do przodu w kierunku drzwi. Poruszał się dopiero gdy upewnił się, że nie ma przed nim jakiejś żyłki, czy też kolejnej notki czy czegokolwiek innego. . Szukał też jakichkolwiek źródeł chakry, które mogłyby zwiastować kolejną pułapkę.
Szybko sprawdziły się jego najgorsze przeczucia. Strażnicy, którzy byli odpowiedzialni za ten posterunek skończyli martwi. Mało tego, nie byli oni po prostu zabici. Najpierw byli torturowani, a później zmasakrowani. Tak dobrze znany już mu zapach forsował swoją drogę ku jego nozdrzy. Krwi było na prawdę dużo, dlatego na moment przysłonił dłonią nos, aby dać sobie więcej czasu na przyzwyczajenie się do tego zapachu.
-Jak się ogarniecie na zewnątrz to chodźcie tutaj. Uwaga na zapach. Nie jest najprzyjemniejszy.- bywał w gorszych warunkach, ale do czegoś takiego chyba nie dało się tak po prostu przyzwyczaić. Cały czas zachowując ostrożność zaczął wstępne oględziny ciał i sposobu ich śmierci. Medykiem co prawda nie był, ale wiele już widział. Jedyne co mógł wywnioskować to to, że nie zmarli aż tak dawno, ponieważ nie dało się wyczuć charakterystycznego zapachu zgnilizny. Miał już raz do czynienia z jakimś dziwnym kultem, tylko do ludzi dokładali też składanie w ofierze zwierzęta.
-Wnętrze wygląda na czyste. Raczej nie ma tutaj więcej pułapek.- oznajmił na spokojnie dalej ich wypatrując. Równie dobrze ta pułapka na drzwiach mogła być jedyną, która została pozostawiona, ponieważ ewidentnie ktoś chciał zostawić wiadomość. -Co do jednego możemy być już pewni. Założenie o świrusach się potwierdziło. Co ci ludzie mają w głowach żeby robić takie rzeczy?- zastanawiał się na głos patrząc na karteczkę, na której widniały groźby. Sprawdźmy najpierw dokładnie wnętrze i upewnijmy się, że nie ma tutaj niczego innego, a potem poszukajmy śladów na zewnątrz. Starajcie się uważnie stąpać żeby nie zatrzeć żadnych śladów.- oznajmił, a później jak powiedział - tak zrobił. Zaczął od upewnienia się, że nie ma żadnych pułapek na ciałach czy też w okolicy, a następnie w całym pomieszczeniu. Jeśli wszystko było w porządku to starał się znaleźć przy okazji klucz, który mógłby otworzyć przejście w dół.

  Ukryty tekst

[Hakai]

Kutaro radził sobie doskonale ze swoimi ranami i jedyne co musiałem zrobić, to go przypilnować, żeby przypadkiem nie oberwał jakimś atakiem z zaskoczenia. Nie było to trudne zadanie, chociaż pochłaniało całą moją uwagę. Głupio by było, gdybym przez krótki moment nieuwagi naraził na atak kompana. Kiedy skończył, podałem mu rękę i pomogłem wstać. Zaraz za nim wszedłem do środka budynku, żeby obejrzeć to dramatyczne zdarzenie.
Odór chociaż drażniący mocno w nozdrza nie był jeszcze najgorszy. Ciała wyglądały na stosunkowo świeże i proces rozkładu nie zaczął się jeszcze zbyt dobrze. Dużo gorszy był okropny widok zmasakrowanych ciał. Gdyby nie lisia maska zasłaniająca moją twarz, pozostali muszkieterowie mogliby zobaczyć malujący się na niej okropny grymas.
-Kto mógł zrobić coś tak okropnego? - rzuciłem bardziej w powietrze niż do chłopaków. Nie oczekiwałem odpowiedzi. Na moment przykucnąłem przy ciałach przyglądając się im z bliska. Nie szukałem przy nich niczego konkretnego. W duchu bardziej modliłem się o ich spokojną przeprawę w zaświatach. Po takich cierpieniach zasłużyli na odrobinę wytchnienia.
-Przynajmniej wiemy, że nie mamy do czynienia ze zwykłymi świrami. Byle kto nie jest w stanie zabić całego posterunku. - dodałem z odrobiną strachu w głosie. Wierzyłem w nasze możliwości i w ogóle, ale nie byłem pewny czy byliśmy odpowiednimi osobami w odpowiednim miejscu.
-W klatkach nie widziałem żadnego, a nie znam się na hodowli na tyle, żeby powiedzieć coś więcej. Nie wiem czy uciekły w strachu czy zostały wypuszczone przez napastników. - odpowiedziałem Kutaro i podszedłem do worków z ziarnem dla zwierząt. Najpierw ostrożnie przyjrzałem się czy nie ma tutaj żadnej pułapki, chociaż w kamiennej zbroi nie powinny być dla mnie problemem, potem podniosłem jeden z worków. -Możemy jednak rozsypać trochę i sprawdzić czy jakieś nie przylecą. Nie czekałbym jednak zbyt długo. Wolałbym nie zostawać tutaj na noc. Eksplozja pewnie już zdradziła naszą obecność. Lepiej zajmijmy się tym jak najszybciej się da. Kutaro masz jakiś pomysł kto to mógł zrobić? - zwróciłem się do Aburame. Chociaż był najmniej doświadczony z naszej trójki, to wychowywał się w Kaigan i najlepiej znał okolice. Może słyszał o jakiś lokalnych konfliktach, bo karteczka nie mówiła zbyt wiele o oponentach. W ogóle kto mógłby być tak zuchwały, żeby napaść na cały posterunek?
-Toshiro. - ręką wskazałem na zamkniętą klapę w podłodze. Potrzebowaliśmy jakiś poszlak i konkretów. Musieliśmy przeszukać cały budynek. Kłódka na pewno nie pomagała, więc szybko rozejrzałem się za jakimś kluczykiem. Nie był niezbędny, bo zawsze pozostawało rozwiązanie siłowe.

  Ukryty tekst

[Akiba]

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 7/23 Kutaro obwiniał się za swoją pochopność - i po części słusznie. Ale jego towarzysze też w żaden sposób nie sprawdzili drzwi, nie mówiąc już o zajrzeniu przez okno. Wystarczyło podstawić świeczkę, by rozświetlić mrok panujący w środku, albo skorzystać ze swoich magicznych oczu, by zobaczyć chakrę. Albo wpuścić robaki do środka. Niestety, ale za błędy się płaciło. Na szczęście (tym razem) nie najwyższą cenę. Rana, choć bolała i doskwierała, tak z pewnością nie była aż tak poważna. Może trochę trudniej będzie składać pieczęcie, czy blokować nią nadchodzące ataki, ale w gruncie rzeczy była sprawna. Bandaże lekko nasiąknęły krwią, ale można było ocenić, że o ile nie będzie się nadwyrężał, to obędzie się bez szycia.
Na ile Benisuke znał się na medycynie, by stwierdzić jak dawno nastąpił zgon? Sprawa przedstawiała się następująco: trupy były blade, zimne, sztywne i nie zaczęły jeszcze śmierdzieć. Czyli nie żyli od kilku godzin, do 3 dni w tym klimacie. W innym przypadku zaczęłoby ich już pożerać robactwo. Bez bycia Iryoninem nie było opcji na poznanie dokładnego terminu.
Toshiro ostrożnie badał pomieszczenie, szukając kolejnych notek wybuchowych, linek, czy innych "urządzeń", które mogłyby posłuzyć za pułapkę. Nie znalazł nic, co mogłoby stanowić jakiekolwiek zagrożenie. Najwyraźniej drzwi były jedynym widocznym dla niego zagrożeniem. To też zwróciło jego uwagę - notka musiała być założona jeszcze w środku pomieszczenia. Sprawcy albo więc wyszli oknem, albo w jakiś inny, sprytny sposób założyli tę notkę.
Hakai, jak i cała reszta, byli lekko przerażeni tym, co zastali w środku. A przynajmniej mocno zniesmaczeni. W końcu kto normalny wyrywa ludziom serca? Kto ich okalecza i bezsensownie zadaje ból? Gdy bezklanowiec przykucnął przy ciałach, by zacząc je oglądać, miał już absolutną pewność, że rany zostały zadane żywym ludziom, a nie po prostu zbeszczeszczone po śmierci. Wraz z Aburame zbadali ciała strażników, a przy jednym z mężczyzn, dostrzegli w jego kieszeni niewielki notes, teraz już całkiem przesiąknięty krwią jego właściciela. Czy dało się coś z tego odczytać? Być może, ale z pewnością trzeba byłoby zabrudzić sobie przy tym łapy.
Znalezienie klucza nie było jakoś specjalnie trudne. Po kilku minutach poszukiwań, kluczyk odnalazł się w pod stertą jakichś dokumentów sprzed kilku miesięcy - raportów opisujących codzienną rutynę i napotkane problemy. Z reguły, choć jedna kartka równała się jednemu raportowi, to większość była pusta. "Brak inceydentów". Wynikało z tego, że posterunek nie był w żaden sposób nękany, czy też zastraszany.
Mogli teraz zdecydować co i w jakiej kolejności robią.

Ściśle tajne:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Niestety za swoje błędy się płaciło. Toshiro nieraz mógł przekonać się o tym na własnej skórze. Czasem wychodziło lepiej, a czasem... Gorzej. Na szczęście nie zdarzyło mu się popełnić błędu, który wprowadził go do grobu, ale właśnie był świadkiem tego, że jego kompan mógł zostać do niego wtrącony! Tak po prostu, bo chciał otworzyć drzwi. Drzwi, które miały prowadzić do posterunku, który ponoć miał być obstawiony. Rzeczywiście był, ale w trupy. Nishiyama był trochę zły na siebie, że jako najbardziej doświadczony dopuścił do takiej sytuacji. Przecież wiedział, że coś się święci. O tyle dobrze, że rany Aburame wydawały się być bardzo powierzchowne, więc tak na prawdę nic nikomu się nie stało. Nie było jednak czas na użalanie się nad sobą i gdybanie, bo byli wrzuceni w sam środek jakiejś chorej intrygi.
Na ich szczęście okazało się, że w pomieszczeniu nie było już nic co mogło sprawić, że za chwilę zejdą z tego świata. W skrócie - brak pułapek. Ogólne przejrzenie dokumentów tak na prawdę nic im nie dało, ponieważ wynikało z nich, że ten posterunek nie miał większych problemów w ostatnim czasie. Najprawdopodobniej dlatego też został wybrany. Skoro nic tutaj się nie działo to rzadko ktokolwiek się nim interesował, prawda? Oprócz tego mniejsza obstawa... No i proszę.
-Znalazłem klucz. O ptakach pocztowych raczej nie ma co myśleć. Pewnie zostały wypuszczone na wolność albo najpewniej zabite żeby nie przyciągać zbytnio uwagi, bo przecież gdyby dotarły do innego posterunku bez żadnej wiadomości i to w jakiejś większej liczbie to ludzie zaczęliby się zastanawiać. Sprawdziłbym jeszcze ten notes i w sumie... Poszukam chyba najpierw śladów na zewnątrz póki jest widno. Być może uda mi się określić, w którą stronę uciekli albo czy chociaż były tutaj widoczne jakieś ślady walki.- i jak powiedział tak zrobił. Zostawił dwójkę z notesem martwego mężczyzny, a samemu udał się szukać śladów dookoła, aby być może złapać jakiś trop. Ślady nie mogły być starsze niż kilka dni, więc na pewno jeszcze jakieś zostały, tym bardziej, że nie jest to zbyt ruchliwa okolica i przy pomocy jego oczu mógł dostrzec najmniejsze szczegóły. Jeśli cokolwiek znalazł to starał się określić mniej więcej kierunek i liczbę zaangażowanych w to osób. Czy była to robota pojedynczej osoby, czy raczej grupy osób?
Czy udało mu się to ustalić, czy nie to jedyne co im pozostało to tak na prawdę otworzenie zamkniętych drzwi. Wszystko z zachowaniem jak największej ostrożności, żeby nie skończyło się tak jak w przypadku Kutaro albo nawet i gorzej. Nie mogli sobie pozwolić na to, aby po raz kolejny wpaść w taką pułapkę.

  Ukryty tekst