Osada Totsukawa

[Tetsurō]

---

Osada Totsukawa

---

Niewielka osada znajdująca się w wysokim paśmie górskim na południu Kaigan, tuż przy Tajemniczym Lesie. Bardzo ciężko dojechać do osady, gdyż jedyne szlaki jakie do niej prowadzą, to strome, górskie przejścia. Dlatego też mieszkańcy żyją tutaj w Enklawie, rzadko miewają gości, przeważnie są to kupcy, którzy przyjeżdżają wymieniać tutaj swoje towary na skóry po bardzo dobrym przeliczniku. W osadzie znajduje się kilkanaście domów na krzyż. W jej centrum znajduje się duża karczma, która jest centrum życia wszystkich mieszkańców. Ludzie parają się tu głównie łowiectwem i pasterstwem, choć także część z nich wykonuje jakieś proste produkty, czy też zajmuje się rolnictwem.

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 10 / 21+ Poprzednia Lokacja : Kaigan - Szlak Transportowy

Warunki nie były najlepsze. Normalnie jakby cała pogoda i natura uparła się, aby nasz heros nie dotarł tam dokąd zmierzał. Na szczęście on był ponad to, parł cały czas do przodu nie przejmując się takimi pierdołami jak odmarzające paluchy u nóg. W razie czego Misae przeszczepi mu nowe, a może nawet nauczy się dzięki temu jakichś nowych technik? Słońce też nie było problemem, przecież nie po to miał oczy po bracie czy innym tam kozaku. Tak więc parł on do przodu, aż w końcu dotarł do pierwszego celu, osada malowała się przed nim i mógł on rozpocząć poszukiwania. Postanowił on zacząć od szukania w tych domach, w których było ciepło i leciał dym z komina. Bardzo słuszne założenie, w końcu tam musieli być ludzie.
W ten sposób nasz heros dotarł do lokalnej gospody. Nie było to tak przepełnione ludźmi i duże miejsce jak karczma przy trakcie. Tutaj było zdecydowanie bardziej rodzinnie. W średniej wielkości izbie ustawione było kilka stolików, przy których ludzie siedzieli i w spokoju popijali sobie piwko. Był też tam duży kominek, który ogrzewał całe pomieszczenie. Po drugiej stronie pomieszczenia była niewielka lada, a za nią przestrzeń kuchenna z której dochodziły zapachy jedzenia. Nie było to jakieś wykwintne jedzenie, ale na pewno było ciepłe, więc przydałoby się na ten ogarniający okolicę, górski mróz.
Kiedy Shiroyasha wszedł, przyciągnął wzrok wszystkich siedzących w karczmie. W większości byli to lokalni ludzie, rozmawiali sobie przy piwie, czy też grali w karty, niektórzy zajadali też ciepłą zupę. Widać było, że odpoczywali sobie po całym dniu pracy. Nie byli wrogo nastawieni, niektórzy powitali go jedynie spojrzeniem, inni wznieśli swoje gliniane kufle z piwem, na znak powitania i wzniesienia toastu. Miejsca nie było dużo, jednakże niektórzy nawet próbowali zsunąć się na drewnianych ławach, aby zrobić miejsce dla przybysza. Zapewne nasz heros przyjąłby te cudowną propozycję, w końcu po dwóch dniach górskiej podróży należał się odpoczynek, jednakże wtedy dostrzegł błysk czerwonego oka. Kiedy spojrzał, dostrzegł, że przy niewielkim stoliku pod schodami, siedziała młoda dziewczyna o czarnych, długich włosach i jasnej cerze. Ubrana była w podróżne ubrania a na głowę miała naciągnięty kaptur. Siedziała i popijała sobie jakiś korzenny grzaniec. To właśnie jej oczy na kilka sekund rozbłysły charakterystyczną czerwienią Uchiha. Jeżeli nasz bohater miał jakieś wątpliwości, to jej skinienie głowy powinno go już w stu procentach upewnić, że to właśnie jej poszukuje.

Matatabi
Karczmarz

[Kyoushi]

Oj warunki nie były nawet średnie, a co dopiero mówić o najlepszych czy chociażby dobrych. Wszystko było przeciwko bogowi piorunów i płomieni. Nic poza tym. Nic go nie interesowało i wszystko mógł przetrwać, chcąc dotrzeć do miejsca i wykonać swoje zadanie. Zdecydował się zaatakować domostwa, które aż buchały ciepłem. Czy to był dobry ruch? To miało się niedługo okazać. Wykonał co trzeba i ruszył przed siebie. Abstrahując od pogody, palce zawsze mógł schować se w kieszeń, wiadomo. Doktor Misae była boska nie tylko z powodu koloru włosów i oczu, ale i umiejętnosci medycznych, które były ponad wszystko istotne i należało je doceniać.
Wszedł, nie czekając już dłużej na tym łez padole. Cóż, było widać bardzo wiele, ale wciąż za mało by uzyskać potrzebne informacje. Teraz pewnie wszyscy wpatrywali się w niego bez najmniejszych skrupułów. W końcu nie dość, że był obcy to jeszcze przy okazji wyglądał dość niecodziennie nawet dla ludzi, którzy widywali różne stwory i bydlaków.
Poczuł się w tym miejscu nawet przytulnie. Widać było, że szanowali wszystkich, bez wyjątku. Uśmiechnął się w kierunku wszystkich życzliwych mu ludzi, bo dlaczego miałby tego nie zrobić. Był w końcu nie tylko zwariowanym wariatem, ale i dobrym, choć czasem impulsywnym i nieprzewidywalnym człowiekiem. Dostrzegł jednak swoimi oczami kogoś, kto mógł przypominać Uchiha. Nie zamierzał się wahać i zauważył dzięki swojej percepcji jej znak, którego nie dostrzegłby nikt poza nim. To musiał być Sharingan. Po chwili także skinęła głową, nie było wątpliwości. Ruszył w jej stronę.
- To na mnie czekałaś, Hokori. Jak wygląda sytuacja? Co się zmieniło przez ostatnie kilka miesięcy, gdy próbowałem tu dotrzeć? Tylko mi nie mów, że już go tu nie ma, bo mnie po prostu szlag trafi i krew nagła... Zale-je. A co do zalewania, to może czymś tu częstują? Bo żołądek mi chyba przyspawał się do kręgosłupa, a ostatni raz wodę piłem jak widziałem potok... - to był cały Shiroyasha. Dwa w jednym do zdobycia - nie tylko informacje od swojej przyszłej przyjaciółki, ale i najważniejsze, czyli chlańsko i żarcie. No i niczego sobie towarzyszka także była bardzo pozytywna nie tylko ze względu na to, że była po prostu kobietą.

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 11 / 21+

Widząc, że Kjoszu postanowił przywitać wszystkich szerokim uśmiechem, ludzie w gospodzie także szeroko się uśmiechnęli, wznieśli swoje kufle i wykonali jakiś powitalny toasto-okrzyk. Piwo się spieniło i delikatnie rozlało po stołach, ale był to niewielki koszt, jeśli chodziło o powitanie nieznajomego. Karczmarka z wielkim cycem, która stała za ladą od razu zaczęła nalewać duży kufel grzanego piwa i szykować miskę zupy. Widząc w jakim stanie Kjoszu zaszedł do karczmy, zdecydowanie będzie mu to potrzebne. Dlatego też kiedy tylko dosiadł się do swojej tajemniczej informatorki, na stole przed nim wylądowała porządna porcja gęstej zupy oraz cieplutkie, pachnące leśnymi ziołami piwo.
Kiedy tylko nasz heros skosztował jedzenia, dziewczyna zdjęła kaptur, ukazując swoją młodą, może siedemnastoletnią twarzyczkę i dosyć mocno zarysowanych rumieńcach. Spojrzała z groźną miną w stronę pozostałych ludzi w karczmie, przez co ci zajęli się swoimi sprawami przy swoich stolikach, a następnie spojrzała na przybysza.
- A więc to ciebie przysłali. W sumie bardziej spodziewałam się Masahiro-dono, no ale cóż, być może miał ważniejsze sprawy. - dosyć ozięble się odezwała, po czym sięgnęła po kubek z gorącą herbatą, którą już mniej więcej do połowy wypiła. Wzięła ze dwa łyki a następnie odstawiła go z powrotem na miejsce.
- Nie nie, spokojnie. Dalej jest tam gdzie siedział. Prowadzi samotniczy tryb życia, osiadł w starej świątyni, jakieś cztery godziny marszem z tego miejsca. - dziewczyna skinęła głową, tak jakby chciała w jakiś sposób wskazać w którą stronę należy się udać. Niestety, nie były to wystarczające wskazówki, nasz heros zapewne zgubiłby się ze dwa a może nawet trzy razy przy takim wskazaniu kierunku.
- Mogę Cię tam zaprowadzić, ale wypocznij najpierw, na pewno podróż dała ci w kość, a jeden dzień nas nie zbawi. - delikatnie ściszyła głos, tak żeby przypadkiem nikt nie usłyszał, że są tutaj w tak nieprzyjemnym, wręcz zbrodniczym celu. Przyszli zabić człowieka, który postanowił odciąć się od świata. Czy aby na pewno tak powinni?
- Wydaje mi się, że zaczął on dbać o tę świątynie. Od jakiegoś czasu palą się tam świeczki, czuć w okolicy kadzidło. Wypytałam mieszkańców, to była stara, opuszczona świątynia ducha tutejszych gór. Mieszkańcy mówili też o tym, że mieli tutaj problemy ze zwierzętami z Tajemniczego Lasu, ale odkąd Mesmer osiadł w świątyni, te nie zbliżają się do ludzkich siedzib. - podzieliła się informacjami, które udało się jej zdobyć w ostatnim czasie, a następnie spojrzała na niego pytająco. Pewnie sam miał sporo pytań, na które chciał uzyskać odpowiedź. Tak więc była to najlepsza okazja do tego. Później już może nie być czasu, nie wiadomo co zastaną na miejscu.

Matatabi
Karczmarz
Hokori

[Kyoushi]

Całe szczęście pozytywna energia była wszędzie, dzięki temu, że sam ją propagował to i otrzymał ją od innych. Ten dzień był prawie tak dobry jak dzień, w którym spotkał pastucha, z którym tak dobrze się dogadywał. Nawet powitalny okrzyk był bardzo pozytywny. Potrzebny był kufel piwa na cito. Nie obyło się bez wskazania tego, by pokazać następnie stolik do którego ów kufle mają trafić. Nie był aż takim bydlakiem, by nie poczęstować swojej nowej towarzyszki. Pewnie i na to czekała, czarnowłosa.
Nie musiał długo czekać, gdy widział już jadło i piwsko, zabrał się za to niemal odrazu, tuż po tym jak wypowiedział co miał wypowiedzieć. W trakcie tego, przyjrzał się młódce by móc ocenić na oko ile może mieć lat. Mimo, że to złudne to wyglądała bardzo młodo i bardzo atrakcyjnie, szczególnie z wypalonymi różami na polikach. Tuż po chwili okazała swoją ciemniejszą stronę w kierunku innych, by wzbudzić w nich trochę strachu. To była intymna chwila dla nich.
- Albo miał ręce pełne roboty... Hehe - ten żart był tak potężny, że mógł rozśmieszyć tylko takiego chorego wariata jakim był Kjudini. Nie mógł się jednak powstrzymać, gdy dziewczyna próbowała być tak sucha i oziębła. Brakowało u niej wigoru, jednak nie mógł jej winić. Uchiha specyficznie wychowywali swoje kolejne pokolenia, na następnych ponuraków. Następnie wysłuchał dobrych wieści, gdy wspomniała o Yoshimitsu.
- Więc jak się pospieszę, to i w parę minut go dorwę. To bardzo dobrze się składa... - na chwilę się przymkną by ją wysłuchał i w sumie miała rację. Już tyle Mesmer na niego czekał, że ten jeden dzień przysłowiowo dupy mu nie urwie. Przytaknął rozglądając się, gdzie może się zatrzymać na spanie, ale to pewnie wyjdzie w praniu.
- Odpokutowuje swoje krzywdy w religii czy opieką nad świątynią? Największy minus to ten, że dzikie zwierzęta znów wrócą w okolice i ludzie moga nas przez to obwiniać, ale chyba nie zdają sobie sprawy kim jest ten skurwiel i czego dokonał, do czego jest zdolny. Trzeba go powstrzymać raz na zawsze. - podsumował. Miał pytania, jednak te mogły się rozwiać już po chwili. Aktualnie musiał dokończyć jadło i piwsko. Może to dziewczyna zaśpi z nim? W końcu mogła służyć za porządną kołdrę. - Domyślam się, że jakby się nie skończyło to zostaniesz zobaczyć wynik mojego spotkania z Mesmerem, co? A w dodatku, myślisz że cię nie spostrzegł, gdy tak go obserwowałaś? Może już wie o czyjejś obecności i spodziewa się komitetu powitalnego? - dodał już z czystej ciekawości, gdy alkohol uderzył mocniej w łeb. Pusty, ale jednak solidny łeb.

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 12 / 21+

Słysząc żart Kjosza, dziewczyna nie była w stanie się powstrzymać i po prostu prychnęła. Wtedy też cała aura jej powagi zniknęła. Czy to wszystko to była gra, czy może po prostu aż tak rozbawił ją żart o ich przyszłym przywódcy.
- No cóż, ma jedną to musi pracować za dwóch. - odpowiedziała, a następnie napiła się więcej herbaty. Potrzebowała tego, aby choć trochę się uspokoić. Kiedy już ochłonęła, spojrzała po sali, na szczęście było tu za głośno, aby pozostali złapali ich żart oraz ich brak profesjonalizmu. Znowu zrobiła groźną minę i wróciła do rozmowy.
- Zaprowadzę Cię na miejsce, jednakże nie będę się zbliżać. Będę przyglądać się z oddali. Ktoś musi w razie twojej porażki poinformować klan i dalej pilnować celu, zanim przybędzie kolejny pogromca. - delikatnie sie uśmiechnęła, co było dosyć dziwne. Czyżby tylko żartowała z niepowodzenia Kjosza, a może jednak nie wierzyła w jego siłę. Nie ważne, ważnym było, że Kjoszu będzie musiał w trakcie walki poradzić sobie sam. No względnie sam, bo był jeszcze jego pasażer na gapę. W sumie to pasażerka.
- Mógł mnie dostrzec, jest potężny, a ja kilka razy zbliżyłam się trochę bliżej, aby poszukać jakichś szczegółów. Ale nawet jeśli wie o mojej obecności, to postanowił nic nie robić. Większość dnia się modli i w sumie tyle. Czasami wyjdzie do lasu i wróci z upolowaną zwierzyną, ale w sumie to tyle. Od jego przybycia w okolic świątyni jest kilka drzew owocowych. Głównie jabłonie i grusze, co ciekawe, pytałam okolicznych i nie wiedzieli o tych drzewach. Sprawdzałam owoce i były bardzo smaczne. Zapewne nimi też się żywi. - dziwna uwaga, no ale jednak dziewczyna uznała, że się nią podzieli ze swoim rozmówcą. Być może w jakiś sposób będzie ona w stanie pomóc Kjoszowi, albo przynajmniej dziewczyna tak założyła.
- Jeżeli nie masz gdzie spać, to mogę przenocować cie u siebie. Zajęłam tutaj jedną opuszczoną chatkę. W zamian za lekki remont mogę w niej mieszkać przez ten czas. Ale nie myśl sobie zbyt wiele, łóżko jest moje, ty śpisz na podłodze. - lekko zarumieniła się w trakcie tej odpowiedzi, a następnie jednym haustem wypiła całą herbatę i zamówiła piwo. W sumie opowiedziała Kjoszowi o wszystkim, to mogła teraz w spokoju się napić i zluzować. Może nie było widać po niej stresu, ale na pewno się stresowała. W końcu zaraz przyjdzie im zmierzyć sie z nie byle kim. Ostatnim jeźdźcem, ostatnim niosącym wolę Hana. On słabych nie wybierał, a raczej, po wybraniu nie byli oni słabi. Jutrzejszego dnia zadzieje się w tych górach, dlatego dzisiaj trzeba było odpocząć i się zrelaksować. A przynajmniej piwem, nie tak jak Kjudini mógł zakładać...

Matatabi
Karczmarz
Hokori

[Kyoushi]

Białowłosy także się uśmiechnął, gdy tylko zobaczył reakcję młodej dziewczyny. Widać było, że nie była taka drętwa i sztywna na jaką chciała uchodzić. Nawet w takich chwilach człowiek potrzebował trochę rozluźnienia. Jej misja była równie trudna co i jego, bo mogła w każdej chwili przypadkiem dać się zauważyć, a przeciwnik nie był z niskiej półki. Mógł to wykorzystać i w bardzo szybki sposób się jej pozbyć. To budziło respekt, że podjęła się tego dla klanu. Wracając, jej komentarz także rozbawił Kjudasza, który aż musiał zasłonić usta by nie wypluć czegoś ze śmiechu, samemu rozglądając się dookoła po sali, czy nikt nie spogląda na dwójkę śmieszkujących głąbów.
- Tego akurat się domyśliłem, że jaki wynik by nie był pozostaniesz do końca by potwierdzić go klanowi, jednak bardzo dobrze, że nie będziesz się wtrącać. Wolę walczyć w takich sytuacjach sam. - dodał, popijając kolejny łyk piwska, które dziś żłopał jakby nigdy go nie pił. A nie pił go od wielu, wielu dni. Poza tą gorzałą u pastucha, które była zaiste wyborna.
- Ważne, że nie zaatakował i wciąż możesz mi pomóc. Czyli stał się jakimś odludkiem i pustelnikiem po śmierci Hana, bardzo ciekawa zmiana w nim zaszła. A jeszcze niedawno tak chciał zawładnąć światem. Yhym, domyślam się skąd to się bierze, Katsumi wspominała o tym, że zdobył geny Senju, ale nie spodziewałem się, że w jakiś sposób się do nich sam dobierze... - akurat na temat przeszczepów Kjudasz miał ogromną wiedzę. Sam jeden przeżył, więc nie był to dla niego temat tabu, tak samo, że ktoś inny mógł wziąć inne Kekkei Genkai i je wszczepić. Domyślał się, że i takie stwory chodzą po świecie, a w tym przypadku miał z jednym z nich się zmierzyć. Później przyszły wieści o spaniu. No, nie była to najgorsza opcja, białowłosy wręcz był zachęcony, jednak nie musiał tego aż tak pokazywać, zaś jego różnokolorowe oczy aż zabłyszczały.
- Świetnie to ustawiłaś. Dziękuję za zaproszenie, z przyjemnością skorzystam! - był dość bezpośredni i nie zamierzał się powstrzymywać. Z tym spaniem nie musiał komentować, nie zależało mu na tym. Byle by był wypoczęty przed jutrzejszym wielkim starciem, które miało nadejść lada chwila. To był ten dzień, jakby miał odebrać uścisk dłoni w szkole ninja, do której nigdy nie uczęszczał. To był ten czas na relaks i ostatni posiłek przed wielkim wydarzeniem zachodzącym skoro świt dnia jutrzejszego. Hokori i Kjosz, Kjudini i Hokori, zostali sobie przedstawieni i tak pozostaną dziś. We dwoje!

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 13 / 21+

Dziewczyna wzięła głębszy łyk piwa i rozsiadła się wygodnie. Na dzisiejszy dzień już wykonała swoją robotę, więc mogła się rozluźnić. Jutro był dzień sądu, od którego wiele zależy, dlatego też trzeba było mieć czysty, przygotowany na wszystko umysł.
- Będę z tyłu podziwiać widowisko. Nie zawiedź mnie lepiej, bo obsmaruję Cię w raporcie, że walka była nudna. - uśmiechnęła się zadziornie do niego, a następnie wzięła kolejny łyk piwa. Może nie było najlepsze, w Kotei zdecydowanie mieli lepsze, no ale tutaj ciężko było o lepszy trunek, więc musiało wystarczać to co mieli. Z resztą, po podgrzaniu i dodaniu przypraw już nie było tak dobre, no i po trzecim smak i tak już się nie liczył. Przynajmniej według szkoły Kjosza.
- Jaki masz pomysł na walkę? Wchodzisz z niego z grubej rury od razu, czy pójdziesz się przywitać i pogadać? Z tego co rozumiem, znacie się już? Co nie? Może udałoby się wyciągnąć z niego coś przydatnego jeszcze przed samym zabiciem go. Pewnie znał jakieś plany Hana, wie coś, co ten zabrał ze sobą do zwoju. - to była dosyć ważna uwaga. Cokolwiek Mesmer wiedział, może warto było to z niego wyciągnąć nim spotka się ze śmiercią w zaświatach. Może on posiadać informacje wartościowe dla klanu. Wiadomo, Kjudini nie był mistrzem wywiadu, ale może jak odpowiednio pociągnie za język to się dowie. Tylko czy był gotów pozbyć się elementu zaskoczenia? Czy był na tyle pewien swoich umiejętności, aby walczyć bez tej przewagi? Z drugiej strony, czy Yoshimitsu dałby się od tak zaskoczyć?
- Miałam trochę czasu zanim ktoś przybył, to wolałam nie siedzieć z założonymi rękoma. - lekko zarumieniła się, słysząc pochwałę od Kjosza. Każda kobieta lubi komplementy, no a jak wiadomo, takie od takich herosów jak Shiroyasha, smakują jeszcze lepiej.
Wieczór trwał, a Ci rozmawiali, pili i robili na co tam mieli ochotę. W końcu jednak trzeba było iść spać, jutro wielki dzień. Dom w którym mieszkała Horoki nie był duży, była to jedna izba, w której było poukładane trochę starych mebli : Stolik, łóżko, ze trzy krzesła i przestrzeń, która mogła służyć za blat kuchenny. Oczywiście był też gliniany piec, który wyglądał na świeżo co odmalowany. To w nim teraz paliło się drewno, aby nagrzać dom. Po wejściu do domu dziewczyna wskazała miejsce, gdzie Kjudasz może się położyć, a następnie poszła się przebrać w coś do spania, prosząc, aby ten nie podglądał. Później jeszcze szybki łyk wody i można było iść spać.
Nad ranem naszych bohaterów obudziło pianie koguta. Kiedy Kjoszu zwlekł się z miejsca, w którym spał, Hokori była już ubrana. Siedziała przy stole, gdzie leżał jakiś zwój a na talerzach było poukładane trochę jedzenia.
- Zachowałam trochę zapasów zrobionych jeszcze w Kotei. Było zapieczętowane, więc jest jeszcze ciepłe i świeże. Siadaj i jedz, zaraz wyruszamy w dalszą drogę. Mamy trochę do przejścia, nim trafimy do tej świątyni. - odpowiedziała, wskazując na jedzenie, a następnie nalewając do filiżanki trochę gorącej herbaty. Ta akurat nie pochodziła z kotei, tylko została zaparzona tutaj, na miejscu, na piecu ustawionym pod jedną ze ścian. Powoli nadciągał kluczowy moment dla historii świata, czy nasz bohater był na to gotowy? Nawet jeśli nie, to nie było co zwlekać, trzeba było brać dupę w troki i ruszać. Musiał on pozbyć się celu, takie były rozkazy i trzeba było je wykonać. Nie tylko dla dobra klanu, ale dla dobra całego świata. Tak potwór jak Yoshimitsu nie mógł spokojnie chodzić po świecie, nawet jeśli teraz się tutaj zaszył, to na pewno knuł coś niedobrego. A kiedy jego plan będzie gotowy, na pewno wróci do cywilizowanego świata po raz kolejny siać spustoszenie, tak jak to jego szef miał w zwyczaju. Teraz już tylko od naszego herosa - wielkiego Kjosza zależało, czy do tego mrocznego planu dojdzie, czy może jednak go powstrzyma i będzie mógł w spokoju wrócić do swojego domu. Przecież niedługo miał być ślub Misae! Nie może on zwlekać!

Matatabi
Karczmarz
Hokori

[Kyoushi]

Tak też było, ostatnie chwile luzu tuż przed akcją, która miała zostać zapisana na kartach historii. Wyglądało na to, że pojedynek między Jinchuuriki dwuogoniastej bestii z ostatnim Jeźdzcem zbliżało się nieubłaganie. Na słowa Hokori jedyne co mógł zrobić to uśmiechnąć się zadziornie. Otóż to nie ważne jakie to było niebezpieczne i jak mogło się zakończyć - w sumie widowisko też nie było ważne. Najważniejsze zaś było zakończenie żywota Mesmera.
- Jeśli zawiodę to i Ty będziesz w niebezpieczeństwie, nie zapominaj - mrugnął okiem zaczepnie. Musiała już wiedzieć tak jak i cały klan. Gdyby tylko mu się coś stało to wszyscy będą mieli przesrane. A szczególnie ci, którzy zamierzali doglądać walki. Na pytanie o walkę trochę się zaniepokoił. Co to za przesłuchanie?!
- A co to za przesłuchanie, co? Sama zobaczysz, nie mogę tak wszystkiego zdradzać na pierwszej randce. Trochę tajemniczości podsyci pikantność! - dodał, by kolejny raz machnąć piwko. Jednak z drugiej strony miała rację, warto było wyciągnać od Yoshimitsu co tylko się dało. Jednak czy na pewno ten pachołek coś wiedział od samego Antykreatora? Być może, tego postara się także dowiedzieć, choć jego zadaniem było wyraźnie - pozbyć się ostatniego Jeźdźca.
Wracając już do domu, spotkał się z ciosem, którego się spodziewał. Grzecznie położył się i zasnął niemal jak dzieco, jednak uprzednio, gdy dziewczyna się rozbierała oczywiście nie zamierzał zasypywać gruszek w popiele. PODGLĄDAŁ ile tylko się dało i nasycił swoje myśli jak tylko mógł. Otóż wciąż był tylko zwierzęciem.
Nazajutrz wstał, widząc Hokori, która już zrobiła śniadanie i czekała. To było bardzo miłe z jej stronie. - Miło z twojej strony, że się tym dzielisz. Jestem wdzięczny. Może to ostatni posiłek, heh - coś mogło byc w tym żarcie. W końcu nigdy nie wiadomo jak silny stał się Yoshimitsu. Białowłosy był pewny siebie. Rzadko ktoś mógł sie z nim równać, jednak wiedział co posiadał Mesmer i czym był Kalejdoskop. Najedzony jednak przestał o tym myśleć, popijając gorącą herbatką, także przygotowaną przez kunoichi-gospodynię. Nie mogli zwlekać już dłużej, czas było ruszać by spotkać się z przeznaczeniem i zamknąć kolejny rodział (arc.) samego białowłosego. Arc zemsty nad Mesemerem, którego już dawno powinien dorwać. Komu w drogę temu czas. Zachęcając do ruszenia czterech liter samej Hokori.
- Czas nagli. Wskaż jego miejsce, czas z gościem potańczyć. - tak, to miał być czyjść ostatni taniec. W głowie Białego Demona był to Last Dance samego Yoshimitsu, jednak los pokaże. Czas pokaże. Zabierajac wszystkie graty, ruszyli...

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 14 / 21+

- Co to za randka, jak nawet nie przyniosłeś mi kwiatów... - skomentowała jego żart. Może i miał być śmieszny, no ale trzeba uważać, w końcu rozmawiał z kobietą, która od miesięcy przesiadywała w tej osadzie sama, a być może w rodzinnych stronach miała jakiegoś ukochanego. Uczucia i randkowanie to trudny temat, szczególnie w jej jeszcze młodym wieku. Na próby podglądania dziewczyna także zareagowała, rzucając w swojego gościa kilkoma shurikenami. Jeśli on był zwierzęciem, to ona była treserem. Zdecydowanie nie podobało jej się to zachowanie i postanowiła skwitować to zimnym spojrzeniem. Na szczęście do rana jej przeszło.
Nad ranem, po śniadaniu i zebraniu wszystkich potrzebnych rzeczy można było ruszyć w drogę. Ta miała trwać kilka godzin, więc nie było co zwlekać, trzeba było iść w stronę nieuniknionego. Mogła to być najtrudniejsza walka naszego herosa. Wcześniej towarzyszyli mu przyjaciele, teraz był sam, musiał sam stawić czoła przeciwnikowi, który mógł być bardzo potężny. Przepraszam, na pewno był bardzo potężny, Han nie miał innych sługusów. Dlatego też długa wędrówka mogła naszemu bohaterowi dać czas się mentalnie i fizycznie przygotować. Jakaś rozgrzewka czy coś takiego, zawsze w cenie rozruszać swoje już nie tak młode ciało.
Podróż trwała kilka godzin. Trzeba było przejść przez dosyć gęsty i ciemny las. Nasz bohater zapewne kilkukrotnie by się zgubił, na szczęście miał przewodniczkę, która wydawała się wiedzieć dokąd go prowadzi. Kierowali się w stronę jednego z tutejszych szczytów górskich, czasami robiąc delikatne łuki, aby ominąć jakieś skarpy czy też rozpadliny. Wiadomo, można było skorzystać z chakry, jednakże lepiej było zachować wszelką energię na walkę. Nie wiadomo jak wyczerpująca będzie, więc nie ma co się popisywać.
W końcu udało im się dotrzeć na miejsce. Las zaczął się przerzedzać, aż w końcu dotarli na górski stok u podnóża jednego z ośnieżonych szczytów. To właśnie tam, jakieś dwieście metrów przed nimi znajdowała się stara, drewniana świątynia, która ostatnio zyskała drugie życie. Znajdowała się ona w cieniu góry, była otoczona śniegiem oraz kilkoma owocującymi drzewami. Prowadziła do niej ścieżka kwitnących, górskich kwiatów, a stare, kamienne rzeźby, które były ustawione przy drodze, zostały zastąpione nowymi, drewnianymi. Świątynia znajdowała się na nienaturalnym wzniesieniu, do którego prowadziły odnowione, drewniane schody. Tam też, na szczycie tego wzniesienia, znajdowała się świątynia z charakterystycznymi dachami ozdobionymi świecącymi się lampionami. Całość była odmalowana i odświeżona, widać, że Yoshimitsu włożył dużo wysiłku, aby przywrócić życie do tego budynku.
- To tutaj, pewnie siedzi w świątyni. Ja będę czekać na skraju lasu i się przyglądać. W razie czego będę miała chwilę na ucieczkę. - dziewczyna poklepała go po ramieniu, a następnie poszła na bok, pozwalając naszemu herosowi w samotności udać się w stronę ścieżki, a później tez schodów prowadzących do świątyni.

Matatabi
Karczmarz
Hokori

[Kyoushi]

Kobiety zawsze miały wymagania, których sam Kjudini nie potrafił rozszyfrować. Niby bawiła się dobrze, uśmiechała, rumieniła, była zadowolona z obecności samego Shiroyasha, niemal legendy klanu, a i tak znalazła dziurę w całym. Kwiat podważył wszystko, a więc także i randkę, która była doskonale zorganizowana. Mógł tylko westchnąć i popić piwkiem, by kontynuować nieudany podryw, którego wcale nie planował. Nigdy uczuciami się nie przejmował, te potrafiły jedynie mydlić oczy i zasłaniać szerszy horyzont, dlatego trzymał się od nich z dala. Tylko raz polegał na emocjach i mogło się to skończyć źle, gdy tylko Seinaru umarł. Jej rzucone parę shurikenów podczas podglądania także nie popsuły humoru białowłosego szermierza, to była tylko delikatna zaczepka z jego strony, nie powinna się przecież temu dziwić - była młoda i atrakcyjna, każdy zbok chłop by zaglądnął z czystej, nieokrzesanej ciekawości.
Ruszyli w drogę tuż po posiłku i zebraniu wszelakiego sprzętu, który Kjudasz miał ze sobą. Kolejna przygoda i kolejny raz samotna. Przyjaciele z Klepsydry byli, ale tylko podczas walki z demonem i Hanem mierzyli się ramię w ramię. Pozostałe walki zawsze prowadził sam, przy czym nie można ukryć, mógł polegać tylko na sobie i czuł się w takim stanie doskonale. Teraz, jego przygotowania nie polegały na obmyślaniu niebywałych i jakichś wymyślnych taktyk. Był sobą. Wiedział, że musi zaatakować i zabić swojego przeciwnika, a podstęp tu nie pomoże. To tak, jakby ktoś planował podstępem zaatakować i jego. Nie ma takiej możliwości przy tak dużej wrażliwości na bodźce. Zakładał, że Yoshimitsu jest przynajmniej na tym samym poziomie.
Droga była długa i kręta, jednak w końcu mogli dowieźć i siebie do miejsca, gdzie las po górskich szczytach się przerzedzał. To był znak, że byli już naprawdę niedaleko. Jego oczom stanęło około dwustu metrów przed nim drewniana świątynia, na ośnieżonym stoku. Drzewka owocowe wokół niej świadczyły o możliwościach (nowych) samego Yoshimitsu, to ważny fakt, którego przeoczyć się nie dało. Swoją drogą miał talent ten pieprzony Mesmer w budowlankę i odnowienie tego wszystkiego - to trzeba było mu przyznać. Samą Hokori szermierz z Sogen odprawił kiwnięciem głową. To nie był czas na rozmowy. On sam ruszył ścieżką i schodami w kierunku świątyni. Nie miał zaskoczyć Mesmera, bo w tej chwili pewnie i tak wiedział, że się zbliża. Białowłosy wchodząc na ścieżkę aktywował swojego Sharingana, który miał pomóc mu w okręśleniu nadchodzącego zagrożenia, jeśli takowe miało skądkolwiek nadejść, wciąż wyszukując źródeł chakry. Wtem, gdy był już dość niedaleko, krzyknął w kierunku świątyni:
- Wyłaź ze świątyni, wiem że tu jesteś. Musimy sobie porozmawiać. - powiedział bardzo głośno, niemal krzycząc w stronę świątyni. Tu nie było czasu na jakiekolwiek pogaduszki. Białowłosy także przygotował siebie, stając na ziemi, schodząc z drewnianego tworu, a ręce pod płaszczem miał gotowe do składania pieczęci czy też sięgnięcia po miecze. Teraz jednak, oczekiwał i także wypatrywał (wyczuwał także innymi zmysłami) swojego przyszłego, potężnego wroga. To był ten czas, jakże wspaniały!

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Zdolności i statystyki:

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 15 / 21+

Wiatr delikatnie wiał szumiąc otaczającymi świątynię drzewami. Z lasu nie było słychać żadnych zwierząt, zdecydowanie była to cisza przed nadchodzącą burzą. Kjudini pożegnał swoją towarzyszkę, która udała się wzdłuż lasu i wyposażona w lunetę przysiadła sobie na jednej z gałęzi. To będzie idealny punkt obserwacyjny, gdyż znajdował się naprzeciw frontu budynku. Sama także uruchomiła sharingana, mimo wszystko, musiała zakładać, że mesmer może nie chcieć wypuścić jej z tego miejsca. Co prawda na pewno pozwalał jej na obserwację, ale teraz z przybyciem Kyoushiego sytuacja się zmieniła. Skinęła mu głową na pożegnanie, a następnie rozpoczęła swoje oczekiwanie. Nie ważne co się stanie, ona musi być na to gotowa.
Nasz heros doszedł do świątyni i zaczął wspinać się po schodach prowadzących do budynku. Jego oczy zmieniły barwę na szkarłatną, a on zaczął dostrzegać więcej detali. W koło niego było sporo drewnianych rzeźb sakralnych, a schody prowadziły do pomieszczenia oświetlonego świecami i lampionami. Szybkie oględziny potwierdziły jedną rzecz, ktoś znajduje się w samej świątyni. Znajdowała się tam jakaś sylwetka, była odziana w długie, być może kapłańskie szaty. Kiedy nasz heros zaczął podchodzić bliżej, dostrzegł więcej szczegółów samej głównej sali świątyni. Było to duże pomieszczenie pod dachem ustawionym na dużych, drewnianych kolumnach. Podłoga, kolumny i dach zdecydowanie były nowe, zapewne stworzone przez nowe umiejętności Mesmera. Na środku świątyni znajdował się kamienny postument, na nim duża, jadeitowa figurka. Ciężko było powiedzieć co dokładnie przedstawiała, widać, że ząb czasu nadgryzł ją mocno, wszystkie detale były zatarte, pozostała jedynie humanoidalna sylwetka. W koło niej ustawiony było sporo świeczek i lampionów. Tliło się tam także kadzidło, które wypełniało okolicę bardzo charakterystycznym zapachem. Za świątynią znajdował się niewielki, drewniany domek, to zapewne w nim Yoshimitsu mieszkał. Kiedy Kyoshi podszedł i dostrzegł swój cel, miał jakieś dziesięć metrów do niego. Yoshimitsu klęczał przed posążkiem, tak jakby odprawiał jakieś modły, był on odwrócony do przybysza plecami i nie zareagował na jego pojawienie się, nawet na jego krzyki nie odpowiedział. Czyżby był w jakimś transie, a może to była pułapka? A może tak jak mówiła Hokori, jego życie duchowe mocno rozkwitło i był aktualnie w trakcie modlitwy do ducha gór.
Dopiero po chwili mężczyzna przestał. Wstał i ze spokojem odwrócił się. Spojrzał na przybysza, na jego twarzy nie było zbyt dużo emocji, był on spokojny, być może delikatnie się uśmiechał, ale to ciężko było powiedzieć z powody dość głębokiego kaptura naciągniętego na jego głowę i opadającego na twarz. Zrobił on ze dwa kroki i wysunął swoją dłoń z głębokiego rękawa, zapraszając przybysza przyjacielskim gestem.
- Jeżeli chcesz ze mną porozmawiać. Wypadałoby najpierw, żebyś złożył należyty szacunek gospodarzowi tych terenów. - wskazał ręką posąg, samemu robiąc kilka kroków w bok i ponownie klękając przed jadeitową figurą. Nasz bohater miał drogę wolną, mógł w spokoju podejść do świętego miejsca i oddać hołd duchom tych ziem.
- Powinieneś to zrobić... - skomentowała kocica, która od przybycia do świątyni była trochę spięta. Zapewne przez obecność jednego ze sługusów Hana. Teraz jednak, w samym świętym miejscu, trochę się uspokoiła. Czyżby magia tego miejsca na nią działała? A może jednak było to zachowanie samego Yoshimitsu. Zakapturzony kapłan, którym był Mesmer, sięgnął do misy stojącej obok kadzidła, gdzie znajdowało się trochę suszonych ziół i dorzucił ich do tlącego się obok kadzidła. To od razu buchnęło większym ogniem, roznosząc po całej świątyni intensywniejszą woń tak charakterystyczna dla wszystkich miejsc kultu. W koło było cicho i spokojnie, aż dziwne, że tak blisko lasu nie było słychać nawet zwierząt. Przecież w trakcie drogi tutaj widzieli ich aż tyle...

Matatabi
Karczmarz
Hokori
Yoshimitsu

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Wchodząc w to miejsce wszędzie było czuć spokój. Ten spokój był bardzo podejrzany i dawał bardzo dużo do myślenia samemu białowłosemu. Wyglądało na to, że ta szybka rozłąka może być pierwszą i ostatnią, jednak pożegnał się delikatnym skinieniem głowy tylko. On sam szedł w tę rzekę zbyt spokojną i zbyt stabilną. Sam Shiroyasha jednak pozostawał w pogotowiu przez cały czas. To był moment, w którym najwyższy czas był na pojedynek na samym szczycie. Bez pomocy przyjaciół i kompanów, bez przypadkowych bonusów, które spływały ze względu na Klepsydrę. Teraz był tylko on i Mesmer. No i oczywiście Nibi, która była przepotężnym wzmocnieniem, ale sam Yoshimitsu nie był wcale osłabiony. Był o wiele mocniejszy niż ostatnim razem, gdy uciekał czołgając się w tunelu.
Ruszył przed siebie, pokonując kolejne elementy budowli i to, że ktoś na pewno był na miejscu. W końcu zaatakował, dostrzegając sylwetkę kogoś, kto mógł przypominać Yoshimitsu. To był on na więcej niż sto procent. Byli bardzo blisko siebie. Niemal na wyciągnięcie ręki, gdyby tylko któryś z nich ruszył w kierunku drugiego. Z pełną szybkością, nie byłby to nawet ułamki sekund. Zaledwie dziesięć metrów dzieliło ich przed sobą, jednak nie był to jeszcze moment na atak. Nie teraz. Wiedział, że to może być pułapka, więc musiał bardzo uważać i tak też robił, rozglądając się swoim Sharinganem, spoglądając w każdy zakamarek, próbując dostrzec fortelu.
W końcu ten skurwiel wstał, jednak wciąz odwrócony. Białowłosy był w ciągłej gotowości do wykonania obrony, którą był atak. Po chwili obrócił się i wyciągnął w kierunku szermierza z Sogen rękę spod głębokiego rękawa, by zaprosić go niejako do modlitwy. Temu nie ufał jeszcze bardziej. Jednak jego zaproszenie nie miało w sobie niczego czego by się nie spodziewał. Był ciągle gotowy, więc przyjął to zaproszenie. Podszedł, jednak wciąż pozostając parę dobrych metrów od Mesmera, by móc w każdej chwili zareagować, by uciec w tył. Teraz skupił swój wzrok także na nim, by chociażby zauważyć choćby najmniejszy ruch rąk.
- Nie śmiem odmówić. Niechaj tak będzie. A więc porozmawiajmy... - powiedziawszy, zakończył swoją bardzo krótką i niezbyt pochlebną modlitwę, która była po prostu pokazowa i taka, na którą przystanęła także Nibi. "Dlaczego tak uważasz? Co to zmieni?" zapytał swojego wewnętrznego ja, którym była Matatabi. Dlaczego i ona nalegała na to, by się przywitał. Mimo, że już było po fakcie, bardzo go to interesowało, jaki miała w tym interes i ona. Teraz to miał być czas na rozmowę, na którą czekał od lat. Cóż, kolejne jakieś wrzucone zioła do ogniska, które kolejne buchnęły. Co to miało wszystko znaczyć? Co to za szopka? - Co to za szopka? Co sługus Hana robi tutaj, gdy jego pan gryzie piach? - zapytawszy, był już znów gotowy do ataku, wiedział w czym specjalizuje się sam Yoshimitsu - techniki iluzji były jego konikiem, ale nie na Sharingan białowłosego, który także wspomagał jego świadomość tego, że mógł zostać właśnie w taki sposób potraktowany i zaatakowany. To były kolejne sekundy, które zbliżały ich do wielkiego pojedynku.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Zdolności i statystyki:

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Ostatni jeździec"

Wyprawa rangi S - Główny bohater Forko (Kjoszeł)

kolejka : 16 / 21+

Tak to już było z religią i taki sprawami. Dla jednych były one ważne, dla innych była to po prostu szopka. Podobnie moża było powiedzieć o wszystkim innym. Chakra była wyjątkowa, zaledwie jeden procent społeczeństwa umiał z niej korzystać, były osady, w których nikt nie słyszał o shinobi, byłī na uboczu, tam gdzie wielkie rody nie miały interesu się pokazywać, dlatego też ludzie żyli tak w spokoju. Jakby usłyszeli o pluciu ogniem czy też przenoszeniu gór rękoma, to też powiedzieliby, że to jakaś szopka.
- Duchy tego miejsca są niespokojne. Czuję, jakby odbyły długą wędrówkę a teraz nie mogły zaznać spokoju w tym miejscu.. - odpowiedziała Kocica swojemu towarzyszowi, tłumacząc dlaczego powinien na poważnie podejść do modlitwy i rozmowy z duchami. Być może powinien nawet zostawić im jakiś dar, ale to już było tylko w jego kwestii, od tego może wiele zależeć. Być może to właśnie one przeganiały dzikie bestie z tajemniczego lasu, płosząc jej i nie pozwalając wchodzić na tereny na których żyli prości ludzie.
Yoshimitsu zignorował obelgę, jaką Kyoushi wycelował zarówno w niego jak i jego przywódcę, dla którego latami pracował. Oddał całe swoje życie jego woli i zapewne teraz, nawet po mimo jego śmierci, a raczej uwięzienia, był gotowy kontynuować jego plany, dalej walczyć o jego wizję świata.
- Po pierwsze, on dalej żyje. Jest tylko zamknięty na jakiś czas. Ale i to z czasem się zmieni. Ale to nie ważne teraz. - odpowiedział, podnosząc naczynie z kadzidłem i podstawiając je wyżej posągu, tak aby stworzyć delikatną mgłę w całym pomieszczeniu. Zapach palonych ziół rozszedł się po świątyni, był tak intensywny, że mimo otwartych przestrzeni i delikatnego wiatru, to dalej był mocno wyczuwalny.
- Czy ty tak na prawdę wiesz co chcieliśmy osiągnąć? Czy wiecie w czym przeszkodziliście i z czym walczył Han? Wiesz jaki był jego prawdziwy Cel? - zadał mu pytanie, choć w jego głosie dało się wyczuć, że nie ważne jak odpowie Kyoushi, to będzie błędna odpowiedź.- Wiesz przed czym on tak na prawdę chciał nas uchronić? I co ważniejsze, czy wiesz z czym przyjdzie Ci się niedługo zmierzyć?- Yoshimitsu zadawał kolejne pytania, zapewne chcąc uzmysłowić naszemu herosowi jak niewiele wie. Czy tak na prawdę ktokolwiek kiedykolwiek zastanowił się dalczego Han dopuszczał się tych wszystkich złych rzeczy? Czy uznano, ze po prostu jest zły i nie szukano w tym większego sensu? Białowłosy stał właśnie przed ostatnią skarbnicą wiedzy o nim. Mesmer był osobą, która spędziła z Hanem wiele czasu, zapewne jest w stanie odpowiedzieć na pytania, które sam zadaje. Tylko czy Kyoushi chciał usłyszeć odpowiedź na te pytania? Czy był gotowy poznać prawdę, która może zmienić jego światopogląd?

Matatabi
Karczmarz
Hokori
Yoshimitsu

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Białowłosy zaznaczając, że nawet na chwilę nie stracił czujności wykonał wszystko co było mile widziane i po naleganiu przez Matatabi. Nie miał w sumie wyboru, jednak nie widział też agresji ze strony Mesmera, jednak nie było to pewne czy czegoś nie kombinował, więc trzeba było i tak pozostać czujnym. Szopka jak to dobrze narrator nazwał, inaczej religia w tym przypadku tylko przeszkadzała szermierzowi z Sogen. Jednak teraz musiał robić to jak mu zagrają, a dokładnie jak ten ciul mu powie. Dziwnym jednak było, że Ogoniasty także popierał ten pomysł. To było podejrzane. Same słowa Matatabi były na tyle głębokie, że niemal ich nie zrozumiał. Jakie znowu duchy są niespokojne i o co jej chodzi. Po jaką cholerę tu jakieś duchy zostały. Daru nie pozostawił, bo nie miał nawet co zostawić. Przecież katany nie odda, jeszcze nie zdurniał całkowicie, musiało się obejść bez tego i pozostawił samą pseudo modlitwę.
Niestety, zaczepki nic nie dały. Jego poplecznik był obelgo-odporny i nie chciał zaangażować się w grę na argumenty, w której to głupi zawsze wygrywa. A wiadomo, kto z tej dwójki byłby tym głupim i niczego nie trzeba więcej w tym temacie dodawać. Wsłuchał się zaś po chwili w słowa tego czerwonego drania, który opowiadał o czymś, co miało sens, bo w sumie taka była prawda. Han na zawsze nie zniknął.
- Osobiście bym dopilnował tego, by ze zwoju już nigdy nie wyszedł, jednak do tej pory nie wiem jak to możliwe, że nie da się go zabić. - wspomniał, przy okazji może dowie się tajemnicy, która tkwiła w technice, która utrzymywała przy życiu bestię, którą niewątpliwie był Antykreator. Po chwili nawiązali mini-dialog, a dlaczego miał być mini? Bo siwy tak naprawdę nie miał wiele do powiedzenia w tym temacie poza po prostu "nie wiem".
- Chyba poproszę o łatwiejszy zestaw pytań, bo nie mam bladego pojęcia w czym poza odebraniem wszechrzeczy chakry dążył ten szaleniec. Oświeć mnie proszę w takim razie, może zmienię zdanie i jednak wrócimy do planu, w którym właśnie chakra miała zniknąć z tego świata. - powiedział swoje, by po chwili odpowiedzieć także co miało nadejść, bo to zainteresowało go najmocniej.
- Co gorszego poza nim samym mogło nadejść i.. Skąd miałby to wiedzieć i ty też? - wciąż pytał, bo to było ważne. Te informacje były ważne, ale czy Yoshimitsu zechce rozmiawiać - to już zależało od samego Mesmera. Białowłosy się niecierpliwił, ale nie zamierzał od razu zadawać ciosu. Najważniejsze teraz było dotrzeć do prawdy, którą ukrywał pseudo-mnich. Ciekawe czy rozwiąże mu się język, jednak gdyby wydarzyło się coś niestosownego, jego Sharingan zwiększający naturalnie gigantyczną percepcję Białego Demona ostrzeże go i pozwoli na unik i kontratak przed czymkolwiek co miałoby nadejść.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Zdolności i statystyki:

  Ukryty tekst