Leśna Polana

[Shin]

Misja rangi D
[ 5 / 15 ]
Nie wszystko złoto, co się świeci Chłopak nie czekał zbyt długo, od razu zabrał się do działania. Przyjrzał się kolczykowi i, wydając uprzednio odpowiednie rozkazy, rozpoczął poszukiwania wśród głębokiej trawy. Poszukiwania trwały pół godzinki i nie przyniosły zbyt dobrych rezultatów: nawet jeśli kolczyki tu były, szukaniem ich okazywało się być szukaniem igły w stogu siana. Całe szczęście pogoda dopisywała i nie zapowiadało się na burze, a lekki, ciepły wiaterek nie przeszkadzał zanadto w poszukiwaniach, nie szarpiąc źdźbłami trawy i nie przyganiając chmur.
Po pewnym czasie chłopak, być może zmęczony ciągłym wpatrywaniem się w zieleń, dostrzegł żaby. Cóż, nie były to byle jakie żaby! Jedna z nich była zielona z czarnopomarańczowymi kropkami na ciele, poziomymi źrenicami i wystającą z żabich ust częścią błyszczącego kawałka metalu z drobnymi, świecącymi w słońcu elementami. Wszystkie skakały z boku na bok, nie dając się zliczyć, ale było ich kilkanaście a ciągłe wyszukiwanie tej, której świecił ten malutki element w tym istnym żabim chaosie było może łatwiejsze niż szukanie igły w trawie.

[Kido]

Kido po półgodzinnym rekonesansie zaczął tracił wiarę w odnalezienie srebrnego kolczyka. Kiedy już miał zamiar zrezygnować z ręcznego grzebania w trawie, w jego oczy rzuciła się kolorowa żaba, trzymająca w paszczy coś świecącego, coś, co przypominało zaginioną biżuterię. Jako, że był to jedyny trop chłopaka, bez chwili zastanowienia postanowił ją dopaść.
Nie będzie to łatwe zadanie, wszystkie wyglądają tak samo... No cóż, chyba trzeba przyzwać pomocstwierdził Kido, widząc, że poszukiwany płaz nie jest sam, a z całą bandą swoich klonów. Złożył dłonie w znak barana, po czym przyłożył jedną z nich do ziemi. Szepnął Hijutsu: Mushiyose, a następnie zaczął przelewać chakrę do ziemi, w celu zwabienia pobliskich owadów. Młody Aburame wydał im rozkaz, aby odnalazły żabę, która zwędziła kolczyk dziewczynce, a następnie odciągnęły ją od stada, aby łatwiej było ją złapać.
Hej, mała, nie ruszaj się przez chwilkę - rzucił Kido do dziewczynki, nie chcąc aby ta utrudniała polowanie, albo spłoszyła wszystkie żaby.

Nazwa

Hijutsu: Mushiyose

Pieczęci

Baran i przyłożenie dłoni do dowolnej powierzchni

Zasięg Max.

10 metrów

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jest to jedna z podstawowych technik klanu żyjącego w symbiozie z robakami. Użytkownik tejże techniki przykłada dłoń do dowolnej powierzchni i wypuszcza zeń siatkę chakry, która jest swego rodzaju wabikiem dla wszystkich owadów znajdujących się w pobliżu. W ten sposób członek klanu Aburame nawiązuje porozumienie ze stworzeniami, wydobywając z nich na przykład interesujące go informacje. Zwykłe owady potraktowane tą techniką można wykorzystać także do walki. Nie będą one zbyt efektywne, ale mogą być irytujące dla przeciwnika. Technika ta jest także niezwykle przydatna przy oswajaniu owadów, które będziemy chcieli w przyszłości wykorzystać. Ilość uzyskanych owadów, które można użyć do walki od Reberu Ei określa sędzia.

102%-7%=95%

[Shin]

Misja rangi D
[ 7 / 15 ]
Nie wszystko złoto, co się świeci Żaba, jak to żaba, nie grzeszyła ani urodą, ani inteligencją, a żabie sprawki nie były przecież znane wielbicielowi owadów - no bo inaczej wiedziałby, że żaba ma długi język i każdego zobaczonego owada łapie na odległość, a gdy pojawi się ich masa, to całą chmarą zawędrują za cudem natury zwanym łatwym łupem lub darmową wyżerką. W każdym razie cała chmara żab skakała tu i tam, rozwalając się po całym obszarze, a na koniec raz po raz wskakując na płyciznę stawy i zanurzając się w wodzie do połowy. Mechanizm ochronny zastygania w bezruchu w wodzie działał idealnie, przez co Kido miał chwilę spokoju, którą mógł spędzić na szukaniu "tej jedynej" - żaby oczywiście.
Problem był tylko jeden: żaba była wraz z innymi w wodzie i ani śmiała się ruszyć, a robaczki wezwane przez Kido mogły co najwyżej stać na brzegu w oczekiwaniu na niechybną śmierć.
- Wiesz, gdzie jest mój kolczyk? - rozległo się pytanie zza pleców chłopaka. Dziewczyna najwidoczniej nie ruszała się przez całe to zajście i nie bardzo wiedziała co się stało, przez co cała ta bieganina za żabami wydała się jej bardziej komiczna niż powinnabyła ona wyglądać.

Spoko.
Następnym razem pisz (w momencie, gdy w poście użyjesz techniki) ilość chakry jaka Ci została i pełną tabelkę z opisem techniki w spoilerze [spoiler.][/spoiler.] -> bo w misjach rangi C i dalej od tego najczęściej zależy przetrwanie, a i w fabułach z graczami ma to często znaczenie.

[Kido]

O nie, nie tego się spodziewałem... psiamać, to było głupie i niepotrzebne - zmartwił się Kido widząc reakcje rechoczących żab, które w mgnieniu oka schowały się w wodzie. Chłopakowi powoli zaczęły się kończyć pomysły, zrezygnowany przysiadł na trawie wpatrzony w lustro wody, szukając wzrokiem płaza z kolczykiem wystającym z ust. Postanowił poradzić się dziewczynki, która stała tuż za nim, licząc na jej wyobraźnie. W końcu dzieci miewają dziwne, choć nie raz praktyczne pomysły.
-A wiem. Tam w wodzie, w gębie jednej z tych żab. Może masz jakiś pomysł jak ją dorwać? spytał chłopak, wskazując palcem na jej zgubę, spoglądając przy okazji na tę starszą, badając czy ma jeszcze trochę cierpliwości. Nie zamierzał już tracić siły, ani cierpliwości na komiczne uganianie się za skocznymi żabkami.

[Shin]

Misja rangi D
[ 9 / 15 ]
Nie wszystko złoto, co się świeci Cierpliwość nie była moną stroną chłopaka, skoro zamiast przemyśleć swój następny ruch od razu przystąpił do niezbyt przemyślanego działania. Nie było to bynajmniej nic dziwnego: 18 lat było wiekiem, gdzie pomysłowości i sił było mnóstwo, co jednak stanowiło przeciwieństwo dla wytrwałości, spokoju i doświadczenia starszych shinobi.
Dziewczyna dopiero po chwili zauważyła, że jej kolczyk niemalże połknęła żaba. Na jej twarzy malowała się przedziwna mieszanka radości z powodu odnalezienia pierścionka i obrzydzenia spowodowanego faktem, że część z niego miał w ustach mały płaz. Zawahała się, ale widocznie bardzo zależało jej na pierścionku, bo słysząc pytanie Kido zaczęła główkować.
- Kurcze, w tej pogodzie nie będziemy płynąć. A może by tak czymś rzucić, żeby je wypłoszyć? Ale wtedy mogą skryć się na dnie jeziorka... kurczę, gdyby tylko dało się chodzić po wodze! - westchnęła załamując ręce, a jej głos był coraz bliższy płaczu.

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yosuke
"Feeling so alive"
1/15
Hajime i Takashi idą za tobą. O ile młodszy z braci Akodo jest cichy, skromny i nieśmiały, wyraźnie zawstydził się swojego poprzedniego zachowania i woli jakoś trzymać się teraz z tyłu, o tyle Takashi aż płonie energią i furią zadawania pytań. Nic dziwnego; nie widział Yosuke, odkąd obaj byli prawdziwymi dziećmi - Hayami miał chyba dziewięć lat, oni niewiele mniej, zatem cóż tak naprawdę mogli zapamiętać? Jak bardzo zmienił się od tamtych śnieżnych, jasnych wieczorów spędzonych na kolanach ciotki Risy, wśród jej ciepłego uśmiechu, miękkości poduszek i tubalnego głosu wuja rozmawiającego trochę zbyt donośnie z innymi krewnym, w tym z owym Seijim, którego imienia nikt już nigdy nie wspominał?
Zapewne bardzo, skoro jest teraz silniejszy. I tego najbardziej chce się dowiedzieć Takashi. Przyspiesza kroku, by się z tobą zrównać, zostawiając Hajime w tyle. Uśmiecha się bezczelnie.
- Znasz Sagę? - pyta. - Jaka jest?
-Co to za przyjaciel, ten, z którym Hayami-nii gdzieś pojechał? - martwi się na głos Hajime, jednak cicho i niepewnie.
Wokół was jest ciepło, coraz cieplej. Wiosna powoli przekształca się w lato, w Kaigan w zasadzie już tak jest: ciepło, letnio, przyjemnie. Zostaje wam tylko czekać na nieobecnego, snuć domysły i własną swoją opowieść.
Opowieść, którą w wielu wypadkach tak brutalnie przerywała rzeczywistość: wojna, śmierć, zmiana planów, zmiana priorytetów.
Nic nie jest prawdziwe...
Przed wami rozpościera się polana. Kanonada pytań zalewa twoje uszy, mózg i umysł. Jest prosta i krótka, a zasaje ją głównie Takashi, gdyż cichy i łagodny, zawsze słabszy Hajime musiał usiąść i trochę odpocząć, zmęczony podróżą.
- Widziałeś cesarza?
- Walczyłeś z kimś w turnieju?
- Czy Hayami-nii wygrał turniej?
- Jakim wojownikiem jest Hayami-nii?
- Trenowaliście już?
- Czemu nigdy nie próbowałeś się do nas odezwać przez te wszystkie lata?
To ostatnie pytanie wydaje się najbardziej zasadne.
Milczący dotąd Hajime uśmiecha się delikatnie. Odgarnia kosmyk jasnoczerwonych włosów z policzka.
- Z mamą wszystko w porządku - mówi powoli, ale spokojnie. - Radzi sobie naprawdę świetnie. Bardzo za tobą tęskniła, Yosuke-san. I za Hayamim też, odkąd wyjechał. Ale jest dzielna.
Bo jaki inny wybór mają kobiety samurajów?

[Yōsuke]

Rozmowy zeszły na nieco poważniejsze tematy. Hajime wycofał się nieco, jakby dając spokój Yosuke. Choć chwilę, aby ten mógł zebrać myśli i pomyśleć o tym, co mógłby im pokazać, potrenować z nimi. On miał w sumie jakiś tam plan. Wymęczy ich, aby mogli choć trochę przygotować się do wymogów treningów w dojo. W końcu nie mieli męskiej ręki, która mogłaby ich jakkolwiek przytemperować, czy kogokolwiek, kto mógłby im doradzić. Yosuke został zasypany gradem pytań przez Takashiego na które odpowiadał, spokojnie oczywiście, bo nie denerwowała go najzwyczajniejsza w świecie ludzka, dziecięca ciekawość, przecież to normalna rzecz… Z resztą nie ma co psuć sobie nerwów o takie bzdety. To głupotka.

- Owszem, poznałem Sagisę… Ale na krótką chwilkę. Znam tylko tyle, co jej imię. Piękna, charakterna kobieta. Tylko tyle zdążyłem zauważyć. - odpowiedział na pierwsze pytanie po czym kontynuował, tym razem odpowiedzią w stronę Hajime - Seinaru Kei, zwycięzca turnieju, z tego co wiem to i mentor Hayamiego. Spokojnie, nic mu się nie stanie. Seinaru to dobry człowiek o dobrym sercu, z pewnością opiekuje się teraz Hayamim - zapewnił młodszego z braci, z resztą i tak zaraz zapomni o tym wszystkim, skupiając się na treningu z czerwonowłosym kuzynem. Idąc dalej, usłyszał kolejne pytania Takashiego, na które także odpowiedział bez problemu. Ba. Nawet z uśmiechem na ustach.

- Niestety nie miałem tej przyjemności go spotkać, ale zapewne kiedyś to zrobię. Z tego, co słyszałem to cesarz jest naprawdę miłą osobą, która nie ma problemu z rozmową z kimkolwiek. Wielki człowiek - podsumował wyczerpująco, tak aby i chłopcy nieco się dowiedzieli o tym, co Yosiek dowiedział się podczas pobytu w Hanamurze.
- Jedynie obserwowałem turniej, a Wasz brat odpadł w walce z jednym z finalistów, więc nie ma się, co dziwić, skoro przegrał z jednym z najlepszych wojowników. - celowo tutaj zamaskował fakt, że przegrał z kobietą, choć to żadna hańba dla Yosuke, tak dla Hayamiego mogłaby nią być. W końcu był samurajem. Nie wiadomo, co mu tam w tym łbie siedzi i cóż nie ugodzi jego ego i honoru.
- Przekonacie się, jakim wojownikiem jest, mamy zamiar zrobić dla Was walkę pokazową. Niestety prawdopodobnie z nim przegram. Moja natura chakry to Katon, a nie chcę zrobić mu krzywdy. Nikomu z Was nie pokażę prawdziwej siły tego żywioły, bo boję się, co mogłoby się stać. - pokiwał głową ze zmartwieniem, nie chciał, aby wszystko wyszło spod jego kontroli. Nie lubił tego. Kontrola była najważniejsza… Szkoda tylko, że jego natura była przeciwieństwem jakiegokolwiek spokoju i opanowania.

Ostatnie pytanie jednak zbiło go nieco z rytmu, nie wiedział co w sumie powiedzieć. Nagle na jego twarzy pojawił się smutek, gigantyczny smutek, który z pewnością ścisnąłby każdą istotę za serce. Nawet taką mendę, jak Takashi
- Straciłem pamięć… Po ucieczce z domu. Sami pewnie wiecie dlaczego, Wasz i mój… - ucichnął na chwilę, przełykając ślinę, z wielkim trudem przechodziło mu przez gardło to słowo, ponieważ jego prawdziwy ojciec nadal był dla niego tajemnicą, lecz po chwili kontynuował -...mój ojciec pokłócili się tamtej nocy o coś, czego nikt nie chciał nigdy usłyszeć. - dokończył, po czym odetchnął. Nawet dla niego pojawiały się tematy o których ciężko się mówiło. A to był najcięższy z nich, ponieważ to przez tę sytuację zawsze musiał się tłumaczyć brakiem nazwiska.

- Na szczęście to już przeszłość i teraz będę z Wami - uśmiechnął się od razu, poprawiając nieco nastrój i atmosferę całej tej rozmowy. Słysząc słowa Hajime, skinął i skierował się do niego:
- Teraz już będzie łatwiej - skwitował ze szczęśliwą wizją przyszłości, lecz nagle przyśpieszył nieco kroku - Ale koniec już tego gadania. Za mną! - wykrzyknął po czym zaczął biec z gracją shinobi, z prędkością za którą chłopcy dawali radę nadążyć, ale przy tym na tyle szybko, że musieli biec tak szybko, jak tylko się dało. Niech się zmęczą, a co!

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yosuke
"Feeling so alive"
3/15

Chłopcy śmieją się głośno, sami nie wiedzą, z czego; chyba z tego ciepła, z pogodnego dnia, z tej wypełniającej ich ściśle energii życiowej, z tego, że żyją, po prostu żyją i są tu, w tym konkretnym miejscu. Że mogą zwiedzać Kaigan, zobaczyć nowy świat, coś, co jest rzeczywiste, prawdziwe...
Biegną.
Biegną za kuzynem najszybciej, jak tylko mogą, starają się za nim nadążyć, choć oczywiste jest, że nie rozwinęli jeszcze jakiejś oszałamiającej prędkości - ale przynajmniej próbują.
Udaje się Wam dobiec w końcu na miejsce. Miejscem tym jest piękna, leśna polana, pokryta trawą i różnymi roślinami. Chłopaki klapią na trawę, rozglądając się z podziwem po przepięknej florze i faunie, próbując złapać dech w piersiach. Są zdyszani, ale naprawdę szczęśliwi, choć Takashi wyraźnie stracił rezon po wcześniejszej uwadze o tym, że straciłeś pamięć, po smutku, który wyrył ci się na twarzy. Uśmiechają się szeroko, wokół nich tętni radosne, kolorowe życie, życie, w którym dla każdego jest miejsce. Nawet dla nich, samurajów odmiennych od standardów, w których się wychowałeś - mimo wszystko Sogen ze swoim życiem...
- To co, trenujemy? - proponuje cicho Hajime, wypuszczając powoli, ze świstem powietrze z ust. Brat posyła mu drwiące spojrzenie.
- Ty tam lepiej leż na trawie i zdychaj, to jedyne, co tak naprawdę potrafisz...
- Takashi! Jak śmiesz!
- A co, to nie jest praw...
W tej chwili głos Takashiego zagłusza przeraźliwy, niebotyczny, kobiecy wrzask. Dochodzi jakby z głębi lasu. Wibruje na najwyższych tonach, przeszywający, histeryczny, zdesperowany...

[Yōsuke]

Niestety nie miał jak odpowiedzieć na pytanie Hajime, ponieważ nie dość, że Takashi przerwałby jakąkolwiek reakcję ze strony Yośka to i jeszcze jakaś kobieta wydarła się w niebogłosy. Do tego zrobiła to tak przeraźliwe, że i nawet opanowany czerwonowłosy poczuł jak ciarki przechodzą powoli po jego plecach, karku, a następnie całej reszcie. Rzucił spojrzeniem na chłopaków. Z pewnością wiedzieli, co może ono oznaczać. Mieli trzymać się, jak najdalej od Yosuke, ale na tyle blisko, że byliby bezpiecznie.
- Wiecie, że musimy pomóc. Po to jesteśmy na tym świecie - skwitował szybko, po czym ruszył w stronę wrzasku, bardzo szybko. Zdziwiłbym się gdyby któryś z braci jakkolwiek mógł go dogonić chociaż na sześć kroków.

- Dziesięć metrów odstępu między nami. Wężykiem za mną, jak zobaczycie jakieś dobre krzaki to macie się ukryć. Bez żadnych pytań - krzyknął do nich z powagą. To już chyba nie były przelewki. Chłopcy muszą być bezpieczni, a nie wiadomo, co czai się w tym lesie, jednak jedno jest pewne… małe lwiątka będą bezpieczne, bo jest z nimi ich obrońca. Dzielny lew, który nie da cierpieć nikomu potrzebującemu. Biegł przed siebie, rozglądając się za powodem krzyku kobiety. Może jakieś zagrożenie? Było parę opcji, bandyci, zwierzęta albo bandyci i zwierzęta. Tak, jak ze zwierzętami nie byłoby problemu, bo boją się ognia, tak z bandytami mógłby być malutki problemik. Taki tyci tyci.

Gdy tylko znalazł się obok lasu, jednym susem skoczył na drzewo z gracją godną shinobi, nadal rozglądając się za kobietą i źródłem jej zakłopotania. W pewnym momencie uznał, że nie głupim pomysłem byłoby przygotować jedyną wyćwiczoną przez niego technikę katonu. Wykonał zatem sześć pieczęci, poruszając się dalej w kierunku krzyku który wcześniej usłyszał. Rozglądając się uważnie, szukał wszystkiego co mogłoby pozwolić znaleźć mu wystraszoną niewiastę.

W pewnym momencie zobaczył osobę w opałach. Jeżeli zagrożenie było blisko niej, Yosuke przycupnął na najbliższym kobiety drzewie (zakładając, że zagrożeniem byliby bandyci), tak aby nie zostać zauważonym. Jeżeli zaś jej “problemem” były zwierzęta, zeskoczył do niej i bez wahania wypluł 15 kul Hosenki w kierunku zwierząt, celując przy tym w ziemię, aby po przepłoszeniu ich móc ją ugasić tak, aby ogień nie rozprzestrzenił się po lesie.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yosuke
"Feeling so alive"
5/15

It’s like the calm before the storm
When you’re still young


Hajime i Takashi kiwają głową. Nie mają ze sobą wprawdzie żadnej broni - jako samurajskie dzieci, które nie przeszły gempukku, nie mają prawa jeszcze jej nosić, zasiadać wśród dorosłych, wypowiadać się swobodnie o swoich sprawach, można by powiedzieć, nie odnalazły swojej duszy - ale broń zastępuje im gorąca, młodzieńcza determinacja i szczerość, gorące serce pełne naiwnej wiary w lepsze jutro, w te wszystkie bajki o bohaterach, sławnych bohaterach i wiekopomnych czynach...
Hajime, jako słabszy, młodszy, biegnie najwolniej z was wszystkich i trzyma się bardziej lewej strony, żeby ci nie zawadzać, nie sprawiać problemu. Takashi, ten silniejszy i twardszy, bardziej gotowy na walkę, biegnie po prawej stronie, przeczesując z uwagą zarośla wzrokiem. W końcu nie darmo dostał imię bystrookiego pana przestworzy, jastrzębia...
Kiedy spostrzegają krzaczki, Hajime kryje się w nich zgodnie z poleceniem - zawsze był uległy, posłuszny; jego starszy i głupszy zdecydowanie brat nie ma jednak zamiaru wysłuchać twojego rozkazu. Jest zbyt zdeterminowany, by pokazać, co umie, że lata rozłąki zmieniły go w kogoś...lepszego.
Biegnie nadal po twojej prawej stronie, krzycząc dzielnie:

- Pani, nadchodzę! Akodo Takashi cię uratujeeee!

Z krzaków dobiega coś, co może być cichym szeptem i brzmi zdecydowanie jak "debil", ale może też być równie dobrze szumem liści poruszonych przez wiatr; tego akurat nie masz czasu sprawdzać, bo przed tobą i Takashim wyrasta grupa trzech bandytów uzbrojonych w kunaie, shurikeny i łuki. Grożą oni smukłej, pięknej kobiecie o długich, brązowych włosach do pasa, nienagannej sylwetce, sporych atutach i bardzo bogatym stroju: jedwabne kimono w kolorze purpury, kremowe haori, piękne i zapewne drogie jikattabi, kanzashi z jakiegoś cennego kamienia. Biedaczka wygląda na zapłakaną i przerażoną, a do tego jest w ciąży...i to widocznej.
Problem jest taki, że pomiędzy drzewami i krzakami, na trawie, leżą martwi mężczyźni - ofiary bandytów, które przegrały z nimi walkę, a w tle widać też płonącą lektykę. Widocznie została podpalona wcześniej, jeszcze zanim uwolniłeś swoją technikę.
Kobieta właśnie cofa się panicznie, przestraszona i zapłakana, próbuje uciec. Jednak bandyci są szybsi: jeden wykręca jej ręce do tyłu, powodując długi, głośny krzyk bólu, a drugi podchodzi i ze spokojem zaczyna zajmować się jej szafirowym pasem obi.
Płacz i błagania kobiety o litość stają się coraz wyraźniejsze. Takashiemu jakoś udało się ukryć za drzewem, ale jeśli czegoś nie zrobisz dość szybko, sam sprowokuje przeciwnika...

[Yōsuke]

/// Zakładam, że trzeci to łucznik i stoi nieco dalej od tej dwójki z babką. Nie użyłem hosenki, więc nadal jestem ukryty.

Yosuke dokładnie obserwował całą sytuację… Zorientowany był także tego, co chce zrobić Takashi, ale to także było częścią jego planu wymyślonego na szybko. Chłopak zajmie się osobnikiem trzymającym kobietę. I bardzo dobrze. Czerwonowłosy spojrzał na Hajime, który najpewniej obserwował, co poczynia jego kuzyn. Machnął więc do chłopaka, pokazując gestami dłoni wpierw na Takashiego, po czym wyjął dwa kunaie, pokazując mu, że da im broń, po czym skierował palcem wskazującym na osobnika trzymającego kobietę, po chwili ukazując jednoznaczny gest podrzynania gardła, pokazując mu dokładnie, jakie będzie jego zadanie. Wyrobił się z tym wszystkim zanim kobieta została zmuszona do krzyku, co pozwoliło mu niezauważalnie rzucić jednego kunaia centralnie obok Takashiego, bliżej kierunku z którego chciał wyjść do bandytów. Drugim zaś rzucił dwa metry dalej, bardziej w kierunku Hajime, aby ten mógł złapać za broń. Plan nie mógł się nie udać. Tym bardziej, że Yosiek miał jeszcze jednego asa, który przygotował.

Wykonał szybko trzy pieczęcie, po czym obok niego na gałęzi pojawiły się cztery klony. Posterował nimi tak, aby skierować uwagę bandytów w stronę polanki, gdzie leżeli martwi mężczyźni, lecz starał się je ukrywać w gąszczu lasu, tak aby wyskoczyły dopiero wtedy, gdy Yosuke będzie gotowy (co zasygnalizuję w poście nieco dalej). Sam Yosuke zaś przeskoczył po drzewach, starając się nie zostać wykrytym, na najbliższe drzewo znajdujące się za panem łucznikiem. Gdy już znalazł się na drzewie, delikatnie i powoli wyjął jeden z kunaiów prawą ręką, zaś w drugiej złapał bombkę świetlną. Modlił się w myślach, że Takashi zrozumie o co chodzi czerwonowłosemu, ponieważ to od niego zależało życie tej kobiety. Jeśli on to spieprzy, jedyną osobą między życiem, a śmiercią tej kobiety będzie Hajime. Oby chociaż ten z braci spisał się świetnie.

Odetchnął mocno, nabierając powietrza. Widać było po nim pełne skupienie. Gdy był gotowy, spojrzał w stronę chłopaków, jeżeli Ci posłuchali się go, skinął do nich głową, po czym kazał swoim klonom wyskoczyć tak, aby być bliżej bandytów od strony lektyki (bo zakładam, że jest ona gdzieś po boku. Nie mam mapki, nie wiem jak to tam jest, więc wygląda ten opis, jak wygląda).

Opcja 1. Jeżeli bandyci zareagowali na klony, Yosuke zszedł z drzewa tak, aby wydać jak najcichsze odgłosy i zakładając, że bandyci patrzą się w kierunku klonów, czerwonowłosy rzucił tam bombkę świetlną, która powinna oślepić chociaż dwójkę z nich, wtedy ruszył w stronę łucznika, owinął rękę wokół jego szyi i z całej siły wbił mu kunaia w skroń, chcąc zabić go jednym, szybkim ruchem.

Opcja 2. Jeśli zaś nie zareagowali na same klony, wtedy Yosuke zaszedł łucznika od tyłu, owinął rękę wokół jego szyi i z całej siły wbił kunaia w jego skroń, aby wykończyć go jednym ciosem (zakładając, że łucznik był skierowany w stronę babki, bo nie wiem, jak oni są ustawieni, bo jeszcze raz - nie mam mapki). Zakładając, że bandyci go nie usłyszeli, Yosuke rzucił kunaiem w lektykę tak, aby zwrócić uwagę bandytów właśnie w tamtą stronę i dopiero wtedy wyrzucił bombkę w tamtą stronę, chcąc oślepić chociaż jednego z dwójki bandytów.

Punkt wspólny. Gdy jedna z tych opcji zadziałała, mamy jednego trupa, dzięki czemu zostało dwóch. Jeden trzymający babkę, a drugi prawdopodobnie oślepiony. W tym momencie Yosuke daje znak chłopcom, aby Ci bezpiecznie zajęli się zaaferowany kolesiem od trzymania niewiasty, a on prawdopodobnie ruszy w stronę oślepionego gościa dobywając czym prędzej katanę. Jeśli zaś ostatni gość nie będzie oślepiony, ruszy na niego tak, czy siak licząc na to, że chłopcy uporają się bez problemu ze swoim celem i pomogą mu z Panem nr. 3 w razie kłopotów.

  Ukryty tekst

-3x Kunai (ale zakładam, że je odzyskam)
-1x Bombka świetlna

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yosuke
"Feeling so alive"
7/15

It’s like waking up from dreams
When you jump over growing walls


Takashi początkowo patrzy na ciebie jak na łagodnego wariata. Wyglądasz dla niego dziwnie z tym całym wymachiwaniem rękami do krzaków, ale skoro to ma czemuś służyć...Dopiero w chwili, gdy kobieta wydaje z siebie wrzask przepełniony grozą i paniką, krzyk rozdzierający leśną ciszę niczym delikatny materiał kimona ciotki Risy, ubogiego jak ich rodzina po śmierci wuja Isamiego, reaguje - i to szybko, z szerokim uśmiechem zadowolonego z siebie dziecka.
Dziecka, które może się w końcu wykazać. I to jak się wykazać...!
Łapie szybko kunaia, choć w momencie, kiedy wykonujesz klony, ma wielkie oczy i minę pod tytułem co się dzieje, do cholery, a po krótkiej chwili szarżuje z wrzaskiem na wroga i podrzyna mu gardło szybkim, szerokim ruchem. Mężczyzna pada na ziemię, zabarwiając trawę krwią. Dumny z siebie Takashi chwyta kobietę i ostrożnie odciąga ją na bok, widząc, że zaraz zemdleje, a w tym czasie Hajime podrzyna gardło drugiemu bandycie.
Wybuch bombki świetlnej, klony etc., wszystko to tak ich skołowało, że giną niczym owce. Jak zwierzęta oddane na rzeź.
Bo przecież śmierć jest tak prosta, Yosuke. Prawda?
Uśmiech łucznika jest dość niepewny. Mimo wszystko posyła w twoją stronę dwie strzały. Żadna nie trafia do celu.
Przypadek, czy przeznaczenie...? A może zwykły, ordynarny strach?
Lękamy się przecież tego, co nieznane.
Kobieta wciąż wrzeszczy, dopiero łagodny szept Hajime i przytulenie się do niej chłopców, tych samych chłopców o okrwawionych dłoniach i jasnych twarzach aniołów, sprawia, że milknie. Jest bliska omdlenia, zostaje więc posadzona na ziemi, niedaleko płonącej wciąż lektyki. Akurat na to nie można już nic poradzić - w pobliżu nie ma wody, chłopcom nie udało się znaleźć ani strumyka, ani jakiejś kałuży/sadzawki/whatever, a nie znają drogi do osady i woleliby się nie zgubić, zresztą nie ma teraz sensu tego ratować. Jedynie Hajime przynosi szybko przed kobietę jakieś pakunki, które pewnie powypadały z lektyki albo zostały wyrzucone przed podpaleniem - chyba są to jej bagaże.
- Pani, jak się nazywasz? Gdzie mamy cię odprowadzić? - pyta ciepło. -Nazywam się Akodo Hajime, a to mój brat, Takashi, i kuzyn Yosuke.
- Akodo Yosuke... - szepcze kobieta. Hajime uśmiecha się delikatnie. To brzmi dumnie. Nazwisko godne lwa.
- Nie nosi jeszcze nazwiska, ale tak, jest z naszego rodu. Pozwól, pani, że cię obejrzę i zobaczę, czy nie zostałaś ranna. Na nieszczęście żaden z nas nie jest medykiem, więc trzeba będzie zaprowadzić cię do osady, jeśli coś jest nie tak...
Takashi zbliża się do ciebie. Obserwuje cię uważnie, gotów pomóc w razie potrzeby z łucznikiem. Ten strzela w jego stronę i w Twoją, zapamiętale, jakby próbował ratować życie. Jednak okazuje się, że mimo oszalałych strzałów nieznajomego zdołałeś go bezpiecznie zajść od tyłu w chwili, gdy znów naciągał cięciwę, i wbiłeś mu kunaia w gardło.
Bandzior umiera, nie wydawszy nawet jęku.
- To było super, Yosuke-san! - zachwyca się Takashi. - Jesteśmy bohaterami! Lwami, jak tata i Hayami!
- Yare, yare... Zanim zostaniesz lwem, najpierw pomóż tej pani - przypomina mu Hajime, którego rozwaga jest, jak zawsze, na miejscu.
Przy ciałach nie znajdujecie nic istotnego, co mogłoby wam się przydać.

[Yōsuke]

Yosuke rozejrzał się, gdy było już po wszystkim… Tyle trupów. Tyle niepotrzebnej śmierci. Kim tak naprawdę byli Ci ludzie? Nie byli jakoś specjalnie wyszkoleni, pewni siebie… Byli przerażeni faktem tego, co robią tak samo, jak i ich ofiary. Walczyli o przetrwanie? Czy może widok czerwonowłosego shinobi wywołał w nich taki strach? Tego już raczej nie będzie dane mu się dowiedzieć, bo wszyscy nie żyją. Zabawne, że w tej sytuacji przypomniało mu się jego pierwsze zabójstwo, do którego został poniekąd zmuszony, w obronie jakiejś kobiety, zabił jej oprawcę bez mrugnięcia okiem. Doskonale pamiętał, jak wtedy męczyły go wyrzuty sumienia, jak bardzo czuł się winnym, mimo tego że koleś sobie na to zasłużył. Tak samo, jak i Ci tutaj. Zapłacili za śmierć innych swoją własną śmiercią. Choć przyszłemu Akodo nie było do śmiechu tak, jak Takashiemu. Spojrzał na niego chłodno i powiedział:

- Z czego się cieszysz? Przed chwilą odebrałeś komuś coś, co jest najcenniejsze na tym świecie. Nie pieprzony honor, a życie. Być może zabiłeś przy tym ich rodziny, bo odebrałeś im jedyną okazję na odbicie się od dna, Takashi. Nie ma się, co cieszyć. Cieszyć się masz z tego, że uratowałeś Panią, nie z tego, że zrobiłeś to w taki, a nie inny sposób. Nie ma dobrych śmierci, są tylko dobre skutki - skwitował zimno, tak zimno, jak najzimniejszy kubeł wody z lodem, jakim w życiu kiedykolwiek ktokolwiek mógłby zostać oblanym. Doskonale rozumiał szczęście chłopaka w tej sytuacji, ale nie chciał, aby cieszył się w ten sposób. Celebrowanie czyjejś śmierci jest złe, powinien celebrować to, że uratował czyjeś życie. W sumie to dwa życia.

Skinął głową w stronę Hajime, który także ostudził swego brata szybkim zdaniem, który przypomniał po co tak naprawdę tutaj są. Yosuke podszedł do młodego Lwiątka oraz Pani, której imienia jeszcze nie znał, po czym ukłonił się delikatnie w jej stronę, chowając przy tym bronie na swoje miejsce.
- Yosuke, miło mi Panią poznać… Choć w nienajlepszych okolicznościach - zimny wyraz twarzy, jak i ton nadal trzymał się go, niczym łatwe panienki do bogatych staruszków. Trzeba będzie zaprowadzić tę kobietę tam, gdzie zmierzała. Czyli odeskortować gdzieś. Tyle zachodu, a mieli tylko potrenować.

Wyciągnął dłoń w stronę chłopaków z zamiarem zabrania od nich broni.
- Dobra robota, chłopcy. A teraz oddawać kunaie - skierował się do nich. Nie było miejsca na nie. Nie mieli jeszcze prawa nosić broni, nie przeszli gemppuku o czym Yosuke doskonale wiedział. Znał te ich śmieszne zasady, które jak było widać przed chwilą, potrafiłyby ich zabić - A teraz idziemy odprowadzić Panią tam, gdzie szła. Podeprzyjcie z łaski swojej, użyczcie ramienia, a ja będę się rozglądać za niebezpieczeństwem - poinstruował jeszcze młodych tak, aby wiedzieli, co mają robić.

- A zatem w którą stronę, Pani? - zapytał, stając jeszcze przed nimi. Nie chciał iść w byle jaką stronę, bo dla kobiety każdy krok będzie dużym wysiłkiem. W końcu jest w zaawansowanej ciąży.

[Hayami Akodo]

Misja rangi D dla Yosuke
"Feeling so alive"
9/15

Dziewczyna oddycha z ulgą. Rozgląda się niepewnie; kremowo-purpurowa kolorystyka i brąz włosów dodaje jej wiele uroku. Odruchowym, obronnym ruchem osłania brzuszek. Dziecko, przede wszystkim dziecko...Na szczęście nie macie złych zamiarów, choć ten chłopak ma zimny, lodowaty głos. Przypomina sobie, że powinna coś zrobić, podjąć jakąś decyzję...

- Jestem Furuya Hinashi - przedstawia się cichym, ciepłym głosem, wciąż przepełnionym lękiem. Mimo wszystko uśmiecha się nieśmiało.- Dziękuję za ratunek. Wybaczcie, że się nie ukłonię, ale mały mi nie pozwoli...

Czerwieni się, patrzy na was przepraszająco. Ma nadzieję, że wybaczycie jej tą - w jej mniemaniu - impertynencję. A kiedy słyszy twoje słowa pełne mądrości, bardzo rozsądne, unosi wysoko brwi w zdziwieniu. Nie spodziewała się tego po tak młodym mimo wszystko chłopcu. Przecież wszyscy jesteście jeszcze dziećmi.

- Bardzo mądre słowa, Yosuke-san - mówi powoli. Przez chwilę się zastanawia nad tym, gdzie miałaby iść. I co zrobić z tymi pakunkami. Wreszcie wybiera kierunek.
- Bardzo bym chciała...oddać te pakunki do sklepu w Gokiburi. To wszystko, co zostało po moim bracie, który był handlarzem bronią, i chcę to przekazać sklepowi, by inni też mogli z niej skorzystać. Możecie przy okazji zrobić zakupy dla siebie, a ja kupię coś dla małego. Co potem, muszę pomyśleć...

Wsparta na dwóch lwiętach brzemienna kobieta rusza z trudem w kierunku wioski. Bardzo stara się was nie opóźnić; okazało się, na szczęście, że pakunki są lekkie, małe, i spokojnie możesz je wziąć. Zresztą po drodze dołącza do was pewien mężczyzna z wioski, miły Aburame z robakami, który zgadza się wziąć paczki i was zaprowadzić.

____________________________________________________
ZT z NPC do sklepu z wyposażeniem

[Ame]

Ame kontynuował swój treningowy szał. Nie zamierzał ponownie spocząć na laurach. Sam nie wiedział dlaczego miota się tak po całym Kaigan, ale miał w sobie jakąś trudną do zrozumienia, nawet dla niego samego, potrzebę zmieniania miejsca pobytu. Coś się w nim buntowało na myśl, że może zacząć trening w tym samym miejscu. Ciężko znaleźć tutaj inne miejsce do ćwiczeń niż las. W końcu tu wszędzie jest tylko las i porozrzucane gdzieniegdzie niewielkie osady. Kiedy schodził z pola treningowego, które wydaje mu się najlepszym miejscem, naszła go refleksja o tym, że liczni obserwatorzy mu przeszkadzają. Miał wrażenie, że przebywanie na łonie natury o wiele lepiej wpływa na jego samopoczucie. Wędrując po lesie natknął się na polane. Uznał, że to będzie doskonała lokalizacja w celu nauki kolejnej techniki.

  Ukryty tekst

Po zakończonym treningu, postanowił wysuszyć ubranie poprzez wylgiwanie się na słoneczku, na środku leśnej polany. Mimo przemoczenia, zmęczenie wzięło górę i szybko udało mu się zasnąć bez konieczności długiej obserwacji każdej chmury, która przebijała się zza koron drzew.

z/t