Leśna Polana

[Kenji]

Małymi kroczkami, oj bardzo małymi kroczkami Kenji robił postępy w rozmowie z pięknościami. Przynajmniej tak mu się wydawało. Całe szczęście ograniczył jąkanie do minimum a nawet zera. Już nie potrzebuje pauzy na myślenie. No właśnie nie potrzebuje? Widok jaki ujrzały jego oczy, zmusiły jego głowę do przejścia w chwilowy stan wstrzymania. Całkowicie zatracił się w krainie fantazji, której głównym motywem była pupa blondynki. Widok ten zapamięta do końca życia. Ale chwila, przecież ona chyba coś powiedziała. Wypadałoby odpowiedzieć, a nie bezczelnie marzyć o końcu jej pleców. Spojrzał na koszyczek dziewczyny i powiedział: Oczywiście, że pomogę. Od razu, wręcz natychmiast po skończeniu wypowiedzi ruszył na poszukiwania kwiatów. Zbierał każdy jaki zobaczył, od najzwyklejszych do tych co dziwnie wyglądały. Od razu po zerwaniu wracał aby wrzucić je do koszyczka po czym kontynuował poszukiwania. Najwyraźniej chciał zebrać jak najwięcej aby tylko zaimponować kobiecie swoich marzeń.

[Akashi]

Misja D
9/15 Nasz bohater pan robaczek, powoli się uczył jak rozmawiać z dziewczyną, z nieziemsko piękną dla niego zwłaszcza, ja osobiście preferuje brunetki. Lecz życzę Ci powodzenia mój robaczy przyjacielu, oby i tobie dopisało szczęście jak tym kopulującym robaczkom na krzewie, który obserwowałeś. Cóż zapamiętaj ten widok, który masz teraz przed oczami niezbyt szybko go zobaczysz ponownie, gwarantuje Ci to, a może zobaczysz i to jeszcze bez sukienki, na pewno bardzo byś tego chciał? Lecz musisz na to poczekać, w końcu zgodziłeś się pomóc dziewczynie przy jej pracy. Młoda dama nie mogła wyjść z podziwu jak szybko zbierałeś kwiatki, jeden za drugim nosząc do jej koszyka, cóż, mógłbyś, chociaż patrzeć, co zbierasz. Zresztą, po co, będziesz miał, co potem robić i przebierać roślinki. –Czekaj, czekaj. STOP! – Krzyknęła dziewczyną patrząc na Ciebie i podnosząc przepełniony koszyk. – Już wystarczy, a ja muszę wracać do domu, chcesz może iść ze mną i pomóc mi nieść ten koszyk? – Powiedziała dziewczyna patrząc się na ciebie maślanymi oczkami. Leć Romeo za swą Julią.

Odpowiedź piszesz tutaj. Kenji z/t

[Akashi]

Zabawa w karczmie dobiegła końca, a chłopak stracił ubrania, ale zyskał nowe. Nieco śmierdzące. - Ty się myjesz czasami? - zapytał dość niepewnie chłopak wciągając na siebie spodnie jedną ręką. Jednak chwili później odzyskał sprawność w drugiej dłoni za sprawą osoby, która parę minut wcześniej go jej pozbawiła. - Nie lubię nosić bielizny, ona mnie ogranicza. - dodał po chwili, tłumacząc czemu nosi na sobie jedynie kimono. W sumie nie każdy lubi nosić na sobie bieliznę co mu się dziwić. Dalej spokojnie się ubierał, słuchając wyjaśnień swego brata na temat jakiegoś durnego turnieju. - Turniej walk? Tobie kurwa całkowicie odbiło, chcesz się pchać w jakaś zabawę będąc kuwa Ja... - powiedział, na szczęście gryząc się na samym końcu w język gdyby nie to mogłoby być zabawnie w tej karczmie. Jednak to teraz nieważne, chłopak znowu założył kij na swoje plecy, a następnie odebrał swoją sakiewkę od szygi, jednak musiał poczekać na niego przed wyjściem, w końcu musiał jeszcze zapłacić za rozwalone krzesło prezesa. Chwilę później byli już daleko w drodze, zmierzając w głąb lasu. - Ty na poważnie chcesz wystąpić w tym przedstawieniu? - wypowiedział, przechodząc między drzewami, by po niedługiej chwili znaleźć się na niewielkiej polanie w środku lasu. - Wiesz, chętnie Ci pokaże jak to jest żyć tylko z jednym okiem. Co ty na to? - dodał, wyjmując kunai ze swojej torby po czym wbił go w swój nadgarstek by namalować z krwi krąg jashina na ziemi, a raczej śniegu, po czym starannie wytarł ostrze o swój bandaż, który zdjął z głowy i otworzył pusty oczodół, samemu stając na kręgu, obok szygi. - Teraz potrzebuje twojej krwi. - powiedział, przecinając jednym szybkim ruchem policzek brata przysysając się do niego jak pijawka i spijając z niego krew. Po czym wrócił do kręgu i zaczął odmawiać do swojego boga cudną modlitwę prosząc go o łaskę i możliwość przekazania daru. - No bracie. Witamy w świecie ciemności. - powiedział, dotykając ręką ramienia białowłosego, a w tym samym momencie w jego pustym oczodole zaczęło pojawiać się oko o czarnym białku i czerwonej źrenicy oraz tęczówki. - Jak Ci się podoba świat widziany tylko jednym okiem? I dziękuje, że oddałeś mi swoje oko. - dodał po chwili, głośno się śmiejąc i obserwując reakcje jego partnera. Lecz nie planował długo pozostać w tym samym miejscu, szybko odskoczył do tyłu znikając za jednym z drzew tak by shiga nie mógł go dosięgnąć. - Może teraz powalczymy? Gdy widzisz tyle co ja zazwyczaj. - wypowiedział, biegając między drzewami dookoła polany, cały czas się śmiejąc żeby jego głos rozchodził się równomiernie po otoczeniu.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

Kiedy Akashi zadał pytanie o higienę Shigi, ten prychnął ze zniesmaczeniem. Te pytanie bylo chamskie i nie na miejscu. To nie był smród brudu, tylko krwii i szczątków. I tych śmierdzących roślinek które ryły mózg.
-Gdybyś nie postrzegał służenia Jashinowi jako mordowania na zlecenie, tylko mordowania jako salwacji dusz i zwracania ich na łono naszego krwawego Boga do którego wszyscy należą, to byś pamiętał ten zapach. To krew i śmierć, bracie.
Kiedy poinformował go o swoim updoobaniu do bielizny, a raczej jej braku, westchnął jedynie. Co miał mu, zabronić kurfa? Stary nie chodź z jajami na wierzchu bo mnie to krępuje? W sumie to były cenne informacje. Shiga zapamiętywał je wszystkie. Od pierwszego momentu obserwował swego brata, jego ruchy, jego słowa, jego nawyki, refleks, umiejętności... To wszystko może się kiedyś przydać, bo nawet brat w wierze pozostaje potencjalnym przeciwnikiem. Możliwym wrogiem, którego będzie trzeba zniszczyć, jasne, że będzie trzeba wtedy wykorzystać wszystko co tylko możliwe. Wszystkie brudne zagrania...
Wykorzystać całą wiedzę którą tak chętnie się dzieli przeciw niemu samemu. Nie ma nic, co trwa wiecznie. Zwłaszcza pokój.
Kiedy Akashi skrytykował turniej, Shiga uderzył go kuksańcem w ramie.
-Po pierwsze kurwa, to grzeczniej. Jestem od Ciebie o wiele starszy. O taki byłeś - wyciągnął ręke ku swojemu pasowi - jak do nas przypełzłeś. A teraz się rzucasz. - A potem doszli do lasu, gdzie Shiga westchnął przeciągle na dalsze wątpliwości i nieufności swojego braciszka, młodszego, głupszego, bardziej młokosowatego..
-Tak, chce tam wystąpić. I licze, że też się tam zjawisz. Ich Lider nie ma nic do nas, będzie można się pokazać w chwale, z dumą zaprezentować co potrafimy. Zyskamy więcej wiernych, więcej dusz mogących siać śmierć w imieniu naszego Pana. Dla mnie to wystarczający powód by sie tam zjawic - Warknął mu wyraźnie niezadowolony ze zwątpienia chłopka.
A potem Akash odpierdzielił istne mambo jambo na które Shiga mu o dziwo pozwolił. Nie miał powodu nie. Dzielnie wszystko zapamiętywał w ten sposób bez problemu kradnąć mu technike. Trochę dopracowania i też bedzie jej umiał użyć. W koncu w ich sercach łaska niemartwego Taka sama... I nagle Shi oślepł na jedno oko.
-Do chuja. - Warknął. Był zły. Kiedy Akashi zaproponował walkę, Shi klapnął na dupę, założył ręce na piersi i zmarszczył brwi, spoglądając jedynym działającym okiem w stronę w którą zwiał jego brat.
-Nie. Pierdolę. Nie ruszam się z miejsca. Wszystko się przesunęło w bok, ja sie nie bawie, o własne nogi sie mam wyjebać? co to to nie. - I o ile był zły, to wejście w buty Akashiego było bardzo cenne. Niewątpliwie pozwoli Shidze zrozmieć lepiej jak Działa Akashi, jak postrzega, co widzi, czego nie... Shi analizuje każdy element posiadania jednego oka i czerpie z tego nauke.

[Akashi]

Zabawa się zaczęła się na dobre, w która niestety Shiga musiał zagrać bez swej zgody, ale co mu się dziwić skoro jego postrzeganie świata zostało gwałtownie ograniczone tylko do jednego oka, a jego chęć analizy wszystkiego by móc lepiej wykorzystać to przy następnym starciu, jednak czy młodego akolitę to obchodziło? On już dawno przyzwyczaił się do postrzegania świata jednym okiem, a przez te wszystkie lata widzi wszystko praktycznie normalnie. Jego mózg odwalał dobrą robotę dorabiając braki, których on nie był w stanie zauważyć, do tego jego inne zmysły lekko się wyostrzyły zastępując mu brakujące oko. Jednak jak jest się idiotą trzeba za to czasami zapłacić dość boleśnie, bieganie między drzewami szło dość dobrze. Póki młodzieniec nie wdepnął w jakieś zamarznięte gówno ślizgając się na im i z hukiem lądując pod drzewem zrzucając z jego korony sporo śniegu na swoją głowę. - Kurwa, jebane gówno - powiedział podnosząc się z ziemi i wracając do swojego partnera na polanie, który nawet nie planował się ruszyć z miejsca. - Siedzenie nic nie da, nim byś do tego przywyknął miną lata. Sam dobrze pamiętasz ile razy przyjebałem w ścianę, bądź spadłem na niższe poziomy świątyni. Analizowanie tego nic Ci nie da. - powiedział, otrzepując się ze śniegu i wyciągając dłoń w stronę swojego brata, tak by podnieść go z ziemi i może nauczyć czegoś nowego, co może uratować mu życie w trudnych sytuacjach, gdy będzie pozbawiony wzroku. - Zbytnio starasz się polegać na tym co widzisz, przez co nic nie czujesz ani nie słyszysz. Tam gdzie zapada ciemności, króluje dźwięk i wiatr. Każdy ruch da się wyczuć nawet go nie widząc. - dodał po chwili, chcąc dodać pewności swojemu bratu, by nie siedział jak ten klocek na śniegu. - A poza tym, piękne mam teraz oko? - zapytał się dość sarkastycznie, ale co mu się dziwić dosłownie chwilę wcześniej w miejscu oka była tylko dziura, a teraz jest tam oko o dość niespotykanych barwach, jak na zwykłego człowieka. Bardziej przypominające sharingana niż inne tego typu oko, ale kto mógłby o tym wiedzieć, przecież każdy uchiha wyróżnia się swoim okiem w późniejszej formie.

[Hitsukejin Shiga]

Shiga miał prosta zasadę, jeśli był do czegoś zmuszany lub było nie po jego myśli to po prostu nie brał w tym udziału, tak? A teraz Akashi praktycznie zmusił go do jakiegoś mambo dżambo i teraz Shiga widzi wszystko tylko jednym okiem, drugie totalnie oślepło, zachodząc mgłą. Shiga nie był zadowolony, mocno się striggerował. Bardzo mocno. Siedział na tyłku, analizował świat, próbując wszystko od nowa dostrzec i zrozumieć, ale nie mając impulsów z obu oczu, nie mając porównania pod różnym kątem, jego widzenie przestrzenne prawie zdechło. Poruszał więc głową wprzód i w tył, żeby obraz nie był tak strasznie dwuwymiarowy.
Kiedy Akashi do niego podszedł, dał się podnieść i stanął na równe nogi. Obejrzał też oko Akashiego.
-Doujutsu też możesz tym zabrać? A co do doujutsu. Wybieram się, niedługo, do Sogen. Chciałbym przed turniejem zobaczyć mur z bliska. Nigdy w sumie nie miałem okazji, a już sporo wiosen żyje. Taki mój mały Achievement. Chciałbym też poznać cesarza i liderów innych. Rzeczy do zrobienia przed śmiercią. W lesie prawie zdechłem, spotkałem tam demonice która mnie rozerwała na kawałki i tylko Jashin wie, czemu nie dobiła lub nie zakopała głowy głęboko w ziemi. Naprawdę, tylko on. - Weschął Shiga, probujac sie przyzwyczaic do nowego punktu widzenia. Mocno trzymajac sie Akashiego, zrobil kilka krokow, ale bardzo powoli i ostrożnie.

[Akashi]

Shiga uczący się chodzić jak małe dziecko, kto by się tego spodziewał, że wystarczy zabrać tylko jedno oko by ktoś gwałtownie oślep tak jak było z tym wiernym sługą jashina. Małe bezbronne dziecko nieumiejące ustać na własnych nogach, ale jednak, według chłopaka zbytnio się nad sobą użalał, przecież nie miał tylko jednego oka, a nie oślep całkowicie. - Jeszcze trochę tak poruszasz głową, a skręcisz kark samemu. - powiedział chłopak wyraźnie wyśmiewając zachowanie jego brata, sam dobrze wiedział, że to nic nie daje jedynie pogarsza sprawę. Słuchając przy okazji jego dalszych wywodów na temat najbliższych planów, a i pytań. - dojutsu? Co masz na myśli? A co do Sogen, niedawno tam byłem, poznałem tam młodą atrakcyjną samurajkę, jednak rozstaliśmy się w dość nieprzyjemnych okolicznościach, kończąc znajomość pocałunkiem. - może fioletowo-włosy był w sogen, ale słynnego sharingana nie było dane ujrzeć. Jednak postanowił rozwiać wątpliwości co do jego techniki. - Na tobie użyłem tej techniki po raz pierwszy, a to oko to dar o jashina, który nagradza moją kradzież, ale niestety jest ślepe. - dodał po chwili, wzruszając ramionami, czując poczucie beznadziejności i świadomość, że nigdy nie odzyska pełnej świadomości. - Myślisz, że dopuszczą Cię do liderów? Nie bądź śmieszny, kogoś takiego jak ty, a raczej nas od razu wyrzucają z wioski o ile tylko fragment naszych umiejętności zostanie ujawniony. Jednak warto próbować, a co do cesarza, nie wiem możliwe, że samemu wybiorę się na te wyspy i nieco zamoczę kija w wodzie, może coś się złowi, zwłaszcza że wielkimi krokami zbliża się wiosna. - powiedział, przez pół wypowiedzi nieco wyśmiewając swojego partnera, ale po tym nabrał powagi i ogłady, w końcu mówił o wielkim i wspaniałym cesarzu, o którym nigdy nie słyszał jak do tej pory, a sam nie wiedział czy to się zmieni w najbliższym czasie. Pomagając cały czas ustać swojemu przyjacielowi na nogach, chociaż miał w głowię już niecny plan, który zrealizował krótką chwilę później. - Pamiętasz jak uczyłeś mnie chodzić? Popychając na schodach, teraz czas na mały rewanż. - powiedział wyraźnie się uśmiechając, po czym delikatnie popchnął swojego przyjaciela, jedną dłonią dokładając ją w okolicach bioder, samemu odskakując od niego na bok, obserwując efekt malutkiego popchnięcia. - Pamiętaj ja na prostej drodze nigdy nie upadłem! - dodał po chwili, wyraźnie się śmiejąc

[Hitsukejin Shiga]

Shiga rzeczywiście czuł się jak malutkie dziecko, nie rozumiał skąd taki... szok jego ciała, jego organizmu, był niewytłumaczalny. Shiga sam był zdziwiony, jak bardzo polegał na swoich zmysłach, głownie na zmyśle wzroku. Chciałby poznać kogoś niewidomego. Poznać jego perspektywę, porozmawiać z nim, poznać, dowiedzieć się jak się żyje, gdy nie ma się oczu wcale. Tzn, ma ale ślepe. Shiga nie miał jednego, dysfunkcyjne przez mambo dzambo swojego braciszka. Dysfunkcyjne mambo dzambo uczyniło ukochane oczko Shiga dysfunkcyjnym, jak żyć panie Jashinie. Shiga bardzo polegał na swoim wzroku, analizował każdy ruch, oceniał odległość, wiedział jak i kiedy działać. Dlatego pokonanie Akashiego w karczmie nie było trudne, mimo, że brat nie ustępował mu fizycznie ani ciut, a z kijem miał nawet potężniejsze umiejętności...
Shiga też czuł się jak malutkie dziecko, bo Akashi ciągle go patronizował i traktował jak słabszego, głupszego, młodszego. Nie znosił gdy ktoś tak robił, ale zdążył już na tyle przeanalizować swojego brata by wiedzieć, że to jest jego styl bycia. On w ten sposób próbuje zdemotywować każdego by czuł się przy nim słabszy, nie chciał atakować, a w razie walki żeby jego morale zupełnie upadło, nie dając adrenaliny, nie dając zastrzyku siły, tylko... bezsilność i strach. Bardzo sprytne ze strony Akashiego, to trzeba przyznać. Bardzo sprytne.
-Tak, Doujutsu. Myślałem o ich czerwonych oczach. Jakbyś mógł im je ukrasć byłbys przeklenstwem Uchiha. Koszmarem Sogen. Ach, gdyby tak Sogen kiedys zaplonęło. Całe. Byłbym gotów to zrobić, wiesz? Tylko po to by widzieć śmierć i zagładę. Nie lubie ich. Gardze nimi. Zbyt dumni. Czują się lepsi od najniższych trybików naszego systemu. Osobiście nie lubie zabijać biednych i słabych. Ci bogaci, silni, wspaniali... Tak, oni są moją zdobyczą. Bo są zepsuci w środku, rozumiesz? Są winni. Zabijam winnych bo robię w ten sposób dobrze. Jashin swoim krwawym tronem oczyszcza ich dusze, ja oczyszczam ogniem ich ciała, rozumiesz, Akashi? Nauczyłbym cie wielu fajnych rzeczy, gdybyś tylko posiadał element ognia... Jak byles w swiątyni nie wykazywałeś jeszcze zywiołowego zacięcia, a jest ono przydatne, naprawdę. Nic tak nie nadaje perspektywy jak pożoga trawiąca ciała, niszcząca skorupy trzymające dusze... I nie obrażaj mnie. Nas. Jashiniści to sól tej ziemi, nie wyrzutkowie. Nie pozwól sobie tego wmówić. My jesteśmy oczyszczeniem ich dusz, odsuwamy zagladę. Myślisz, że ten, o tam - wskazał niebiosa - Kamisama, myślisz, ze on ma duzo cierpliwosci? Nie. On chciałby ich zamordować, zeslac zagłade, po to powstali ci za murem. Ale my, Jashinisci, oczyszczamy tą Ziemie krwią i odwlekamy zagładę. Jesteśmy obrońcami tej ziemi, największymi jej protektorami. Inni umieją pomagać, ale im więcej ludzi tym więcej kanalii. A my mordujemy. Jeśli pośród tych dwudziestu paru osób które zabiłem w karczmie, czy kilkunastu ćpunów bandytów byli jacys zloczyncy, to odsunąłem zagładę. Rozumiesz?! ROZUMIESZ!?
Jak gdyby nie miał problemów z okiem zerwał się do Akashiego i złapał go za boki twarzy. Miał nadzieje, że brat rozumie. Że nie zbłądził na tyle, że nie zbłądził bardziej. Że rozumie jaką wspaniałą misję mają.
-Muszę poznać ludzi. Szukam mesjasza. Musi być ktoś czysty, kto nie widział zła świata. Kto nie czerpie przyjemności ze śmierci i cierpienia. Ktoś, kogo umysl nie zbrukał gnój, śmierć, zniszczenie. Rozumiesz? Nieważna jest płeć, nieważne jest cokolwiek. Taka osoba będzie mesjaszem zagłady. Będę ją bronił do śmierci świata, bo tylko ona będzie zbawieniem gdy Kamisama postanowi walczyć z lordem Jashinem i zginie z jego ręki, a z nieba spadnie krwawy deszcz królestwa Boga!
Shiga zaczał bez sensu bełkotać do Siebie, jak opętany i potykając się co kilka metrów pognał przed Siebie, daleko w las. Chyba... chyba oszalał.

Z/t

[Akashi]

Chłopak cały czas pilnował swojego starszego brata, który cały czas uczył się chodzić na nowo, w tym momencie Akashi czuł się jak ojciec uczący swoje dziecko sztuki chodzenia. Ach, był na prawdę dumny z każdego małego kroczku tego wielkiego i paskudnego dziecka, serio paskudne toto, ale chociaż tak nie śmierdzi, pieluchę się zmieniło to i nie śmierdzi, chociaż to właśnie chłopak cuchnął nieco nieprzyjemnie, tęskno mu było za jego kimono, ale co poradzić. Rozbierać się teraz tutaj nie zaczną, mogłoby to być dość jednoznaczne dla zabłąkanego grzybiarza, ale zaraz...jakieś grzyby rosną zimą? Chyba nie, ale poszuka się później, jak na razie jakoś trzeba się skupić na wywodach kolegi, któremu najwidoczniej od braku oka poprzestawiało się w głowie i to bardzo. - Chyba Ci się coś pochrzaniło w bańce od braku oka. Tak no trochę zaczyna Ci brakować no..tej...piątej klepki o tak. - powiedział, dość jednoznacznie podsumowując zachowanie jego brata w wierze, sam jakoś nie planował się zastanawiać nad jego słowami, to zapewne od uderzenia w głowę i braku oka, powinno mu się poprawić później jak zaraz nie pieprznie w jakieś drzewo o co wyraźnie dopingował chłopak, ale po chwili mocno się zdziwił Shiga idealnie wstrzelił się w lukę między drzewami, prosta linia jak w mordę strzelił, tylko ciekawe czemu ścieżka kręta, jak tutaj taka prościutka linia. - Ale kurwa jak ja biegałem pomiędzy drzewami, to mi musiało gówno pod drzewem wyrosnąć, a jak ten idzie prosto, pierdoląc chuj wie o czym to ma drogę prostą jak w mordę strzelił. To się kurwa nazywa sprawiedliwość. - powiedział, odwracając swój wzrok od partnera, samemu rozglądając się dookoła szukając jakiegoś ciekawego zajęcia. Jednak poza sterczącymi badylami z białymi czubkami nic nie widział. Chociaż co trochę coś ćwierkało oznajmiając gwałtowne nadejście wiosny i to też by tłumaczyło to gówno pod drzewem, w które wdepnął chłopak. Chociaż przez wzgląd na cała tą sytuacje postanowił zająć się sobą, a nie obłąkanym kolegą, któremu raczej to przejdzie jak stopnieje śnieg.
Trening Techniki. Treść tylko dla odważnych i dorosłych.

Była zima gdy fioletowo-włosy rozstał się ze swym bratem na leśnej polanie, wcześniej pozbawiając go jednego oka na znak przyjaźni. teraz mógł jednak zająć się sobą, szkoleniem się w drodze mistrzów zniszczenia, ale jak powszechnie wiadomo, każdy mistrz zaczyna swój trening od wyhodowania koziej brudki. Dlatego właśnie Akashi zaczął od tego samego, zajmując się na początek swoimi gładkimi polikami, które jeszcze nie były skalane zarostem. Ze spokojem usiadł przy jednym z drzew, daleko od tego pod którym wdepnął w kupę i rozpoczął medytacje, która była początkiem jego wielkiego treningu w super technice zniszczenia. Mijały godziny, dni, tygodnie i nic nie rosło na twarzy chłopaka, poza mchem, który wziął go za drzewo po tym czasie budząc się do życia na wiosnę. Właśnie tak chłopak przesiedział tutaj aż do wiosny, dotrwał do roztopów. Młodzieniec po podniesieniu się z ziemi był wyraźnie rozczarowany po tym co poczuł na swojej twarzy po starciu mchu, nie było tam dalej nic. Więc niestety niepowodzeniem zakończył pierwszy etap treningu, ale niezłomnie przystąpił do drugiej części szkolenia, która była nauka rysowania się równego koła przy pomocy swojej krwi. Jak powszechnie wiadomo jashin ubóstwia symetrię, akashi może nie bardzo dlatego dość specyficznie podchodził do tego elementu szkolenia. Pierwszy stworzony okrąg przez chłopaka przypominał bardziej linie falistą, ale to jednak nie pozbawiło chłopaka chęci dalszego próbowania. Po paru próbach, udało mu się! Uzyskać coś na wzór kwadrata...tak niestety młody kultysta był słaby w tych rożnych znaczkach, a tym bardziej w ich łączeniu. W świątyni uczyli go zabijać, obrabiać zwierzynę i dziergać na drutach, ale nikt nie pomyślał żeby nauczyć go geometrii, która jest tak potrzebna wszystkim wyznawcą jashina, a tu nie dzierganie na drutach ważniejsze niż umiejętność narysowania prostego okręgu. Miały dni, a chłopak coraz bardziej się trudził w rysowaniu swoją krwią, w pewnym momencie zaczął tworzyć nawet obraz na miarę tego wielkiego Dikaprio, cholera wie kto to był, ale ponoć był wielki. Chociaż wracając do treningu, który ciągle trwał, chłopak bardzo się męczył, w pewnym momencie postanowił jednak zaprzestać marnowania swojej krwi, a kunaiem, którym rozcinał skórę zaczął drążyć niewielkie korytka o głębokości trzech centymetrów i szerokości pięciu. W ten sposób po poświęceniu paru godzin na wykopki i poprawi uzyskał idealny okrąg, który po chwili wypełnił krwią, a na jego twarzy ujawniła się olbrzymia radość. Chwilę później znalazł się już dumnie w swym kręgu i zaczął modlić się do swojego pana, ale jednak nie miał zasięgu, jego sieć nie odbierała w tym miejscu, a mówili, że Jashin ma najlepsze zasięgi w najmniejszym koszcie, a tutaj nawet serwis nie odbiera. Biedny oj biedny, padł na swe kolana i złożył swe ręce na głowie, zastanawiając się co jest nie tak. Po chwili spojrzał pod siebie i ujrzał...ziemię. Tak ziemię, a nie krew! Zapomniał o trójkącie równoramiennym wpisanym w okrąg! To Takie proste, a jednak o tym zapomniał. Jednak wpisywać nieidealny trójkąt w idealny okrąg, tak nie może być. Chłopak oddalił się od swojego okręgu i zaczął ćwiczyć kopanie idealnego trójkącika i udało mu się po dwóch dniach, a kiedy postanowił wrócić do swojego okręgu znowu się załamał. W trakcie ćwiczeń zaczął padać deszcz, który zamazał jego idealny okrąg. Teraz nie popełni już tego błędu i narysuje ten okrąg dookoła trójkąta wpisując go w niego. Po jakiejś godzinie miał idealnie połączone dwie figury geometryczne, były już gotowe do napełnienia, co młodzieniec dość szybko uczynił i wrócił do swojego kręgu, gdzie udało mu się nawiązać połączenie z serwisem. Przez co dowiedział się co musi zrobić dalej, znaleźć ofiarę, kogoś to odda mu swoją krew do wypicia, ale pytanie się ludzi na ulicach o odrobinę krwi jest nieco głupie, przez co swe kroki skierował w stronę szpitala gdzie odnalazł ustronne miejsce w kanciapie na szczotki, gdzie stworzył swój krąg i ruszył na szukanie dawcy krwi, w jak najbliższym otoczeniu akurat w sąsiadującej sali znajdował się świeży pacjent z otwarta raną na ramieniu dość obszernie krwawiący. Młody Akolita starannie wytarł krew pacjenta, po czym wrócił do swojej kanciapy gdzie zaczął wyzywać jego krew ze szmaty prosto do swych ust, jego skora wtedy zmieniła kolor, stała się czarna z białymi dodatkami przypominającymi kośćmi. Teraz przyszedł czas na test, ostateczną próbę sprawdzenia możliwości techniki. Moment, w którym chłopcy stają się mężczyznami. Akashi opuścił swoje spodnie i dobył swojego kija w dłoń, chwilę później zaczął nim mocno poruszać, uderzając nawet swą dłonią o swoje ciało, wydając przy tym dość charakterystyczny dźwięk. Razem z każdym ruchem jego dłoni, było słychać coraz głośniejsze sapanie i jęczenie z sąsiedniej sali, a sam chłopak przed swoimi oczami miał dość przyjemny widok, biustu pani z recepcji. niestety nie było dane ujrzeć mu twarzy jego ofiary, jego bólu i cierpienia wywołanego działaniami chłopaka. Jedynie mógł się delektować dźwiękami jakie dochodziły do jego miejsca obecnego kultu. Krzyki pani opieki medycznej także mu w tym pomagały, dodając mu coraz więcej siły i właśnie w tym momencie przestał marzyć o dziwnych rzeczach w swojej głowie i powoli rozpiął swoją koszulę, po czym wyjął kunai ze swojej torby i wbił prosto w serce. Nagle nastała cisza, cichy dźwięk uciekającego życia, a następnie krzyki wzywające pomoc jednej z pielęgniarek, która zajmowała się mężczyzną. gdyby właśnie wiedziała co tutaj się stało zachowywałaby się zapewne inaczej, ale niestety nie wie. Chłopak ze spokojem wyjął kunai ze swojej klatki piersiowej i poczekał aż jego rana się zagoi, a kolor skóry wróci do normy, a następnie zatarł wszystkie ślady jego obecności w tym przybytku mopem i wyszedł z kanciapki, by móc ujrzeć walkę o życie, które już uciekło. Nikt tutaj nie wiedział co się stało, a sam chłopak nie planował nikogo informować o tym co tutaj się stało. Jedynie skorzystał z okazji i zwinął jeszcze parę próbek krwi innych pacjentów i opuścił szpital udając się za teren osady, gdzie narysował drugi krąg i ponownie zaczął kosztować krwi, tym bardziej wbijając ostrze w woje kończy, brzuch i tyłek, a dopiero potem w serce. Z każdą następną próbą wydłużał czas w jakim się bawił swoimi zabawki. Postanowił później odpocząć do rana i wrócić do szpitala gdzie ujrzał prawdziwie wspaniały widok, tyle ciał schowanych pod białymi płachtami. Tyle dusz dla jego pana, twarz chłopaka była pomalowana cudnym uśmiechem, który okazywał jego pewność siebie, że cały czas poświęcony na trening nie poszedł na marne. Mógł ze spokojem wrócić na leśną polanę gdzie postanowił zastanowić się nad swoim następnym krokiem.

  Ukryty tekst

Jednak sterczenie na tej polanie wydawało się dla chłopaka bardzo nudne i monotonne, dlatego swój krok skierował w stronę drogi, gdzie spotkał Panią w bardzo ładnym kimono, takim jakie on nosił zazwyczaj, dlatego szybko przystąpił do aktu rozebrania kobiety i zabrania jej kimono i założenia go na siebie, teraz już był gotowy do opuszczenia leśnej gęstwiny, zostawiając kobietę z brudnymi ciuchami shigi.

z/t

[Kenji]

Kenji po dość długiej przerwie o odpoczynku w końcu wyszedł z domu i postanowił coś zrobić. Nie miał za bardzo pomysłu co jednak powinien robić. Zdecydował się pierw na spacer po leśnej polanej. Nie dość, że dzięki temu zyskał zajęcie to jeszcze mógł się zastanowić co dalej. Nie miał zbytnio pomysłu jedyne na co wpadł to nic nie robienie. Usiadł więc pod jakimś drzewem i rozpoczął nic nie robienie. Nie potrafił zebrać myśli jedyne co mu do głowy wpadało to jakieś durne pomysły, o których nie warto nawet wspominać. W końcu znudziło mu się siedzenie, postanowił wziąć się się za siebie. W końcu skoro nie ma nic ciekawego do roboty to może przynajmniej polepszy swoje umiejętności. Analizując swoją dotychczasową przygodę jako shinobi doszedł do wniosku ze zbyt szybko wypompowuje swoje ciało z chakry. Zwyczajnie techniki są dla niego zbyt kosztowne i męczące. Stawia go to w niekorzystnej sytuacji w przypadku dłuższych zmagań. Postanowił więc popracować nad tym elementem.

Najpierw teoria, bez niej praktyka byłaby trudniejsza. Szybkie przypomnienie sobie wszystkiego co wie na temat "chakra". Energia duchowa plus energia fizyczna, niewiadomego pochodzenia. Dzięki połączeniu zyskuje się możliwość użycia techniki. Mało informacji jak nad nią pracować. Słowo duchowa było dla niego kluczowym element jaki trzeba było doszlifować. Nie wiedział jednak jak to zrobić. Jedynie co mu przyszło do głowy medytacja. Choć sam nie był pewien czy to zadziała. Zmienił pozycje siedzenia. Zamiast na tyłku siedział po "turecku". Połączył dłonie, łokcie oparł na kolanach i wyłączył się całkowicie z otoczenia. Skupił się tylko na tym zobrazować w swojej głowie swoje ciała i chakrę płynącą przez nie. Następnie skupił się na tym aby wyczuć płynącą w nim energie. Trwało to dość długo jednak w końcu udało się coś poczuć. Wtedy właśnie postanowił zrobić sobie przerwę i coś zjeść przy okazji napić się. Wrócił do swojego ćwiczenia. Tym razem dużo szybciej udało mu się poczuć energie wewnątrz siebie. Następnie próbował przyśpieszać i zwalniać jej przepływ po kolei w kilku miejscach na ciele. Chciał tym samym zobaczyć jak bardzo jest w stanie wpłynąć na nią. Udało mu się zapamiętać uczucie o ile mniej więcej jest w stanie wpłynąć na nią. Na ten moment przerwał medytacje i rozpoczął trening praktyczny. Ten wydawał się dość prosty, zwyczajnie wbiegł na drzewo za pomocą Kinobari no Waza. Z każdą kolejną próbował jednak wpłynąć na ilość używanej przez siebie chakry tak by używać jej coraz mniej. Niestety w końcu musiał przerwać trening i wrócić do domu aby odpocząć. Następnego dnia ponownie pojawił się w leśnej polanie w tym samym miejscu i kontynuował swoje zajęcia praktyczne. Trwało to bardzo długo, ze względu na przerwy jakie robił. Były one zbyt często i zbyt długie. W końcu jednak udało mu się uzyskać zadowalające efekty. Na wszelki wypadek ponownie poddał się medytacji. Znów próbował przyśpieszać i zwalniać przepływ chakry. Tym razem jednak poczuł, że ma nią większy wpływ. Trening więc dobiegł końca a Kenji opuścił polanę

Kontrola chakry "B"

z/t

[Kido]

Kido nie wiedząc co ze sobą począć, postanowił, że spędzi trochę czasu wśród natury. W oczy rzucił mu się mały staw, uznał, że będzie to świetne miejsce by poleżakować i się odprężyć. Jak pomyślał, tak zrobił i po chwili znalazł się tuż przy wodzie. Obserwował piękny krajobraz okolicy, liczne i wielobarwne kwiaty, owady latające tuż nad powierzchnią wody, słońce rażące jego bladą twarz. Dla większości osób byłoby to nudne zajęcie, wręcz strata czasu, jednak Kido w ten sposób regenerował swój umysł, jak i ciało. Po chwili chłopak ściągnął swoje czarne okulary, aby nie została mu śmieszna opalenizna, a raczej jej brak w okolicy oczu i oddał się promieniom słońca.

[Shin]

Misja rangi D
[ 1 / 15 ]
Nie wszystko złoto, co się świeci Był piękny, letni dzień i każdy, kto nie musiał zarabiać na chleb albo trenował, albo wypoczywał, co było równie ważnym zajęciem dla shinobiego żyjącego w ciągłym stresie. Okolica była malownicza: staw, łączka i drzewa, wesołe ważki latające nad poziomem wody i obecne gdzieniegdzie kumkające żabki. Lato w pełni dawało się odczuć wszystkim naokoło: ludzie szukali schronienia przy stawie, pod drzewami i jeśli nie musieli, to nie wychodzili na otwarte pole, bo to oznaczałoby wędrówkę w pełnym słońcu.
- Gdzie to zgubiłaś? - spytał szorstki, matczyny głos z gniewem. Widocznie komuś tu skończyła się już cierpliwość, bo żadna matka nie narzeka na głos na swoją córkę bez powodu, a przynajmniej nie aż tak głośno.
- Gdzieś tutaj, przy wodzie - powiedziała jakaś młoda osóbka, wskazując na miejsce niedaleko Kido. Jeśli przyglądnąłbyś się ich ubiorowi, był on dopasowany: obie nosiły zielone tuniki, przy czym córka krótką, do połowy uda, a matka długą z rozciętą nogą, obie przyozdobione srebrnymi nićmi, jak gdyby wracały z jakiejś poważniejszej zabawy. Obie kobiety zaczęły kręcić się nieopodal, nie dając Ci odpocząć i wyraźnie szukając czegoś na ziemi.

PS1. Witamy na misji Shina!
Jako misjodawca zawsze zostawiam wolną rękę graczowi, staram się nie prowadzić fabuły liniowej, ale jak sam widzisz, czasem są to oczywiste wybory. Liczę na odgrywanie charakteru postaci. Mam nadzieję, że to będzie fajna, szybka misja która nam obojgu zostanie w pamięci

PS2. Twój powyższy post ma 4 linijki. Powinieneś go zedytować, żeby miał co najmniej 5 linijek, inaczej mogą się doczepić przy sprawdzaniu misji. 5 linijek może się wydawać na początku trudne, szczególnie gdy nie ma o czym pisać, ale na pewno sobie poradzisz

[Kido]

Spokój Kido zakłóciła dwójka kobiet, a raczej kobieta i najprawdopodobniej jej jeszcze nieletnia córka. Chłopak na początku starał się nie zwracać na nie uwagi, skupiając się na śpiewie ptaków, choć odgłosy jakie uderzały w jego bębenki przypominały bardziej piski, a nie przyjemne ćwierkanie. Dziewczyny było coraz wyraźniej słychać, tak więc Kido wywnioskował, że muszą zbliżać się w jego kierunku. Założył czarne okulary powtórnie na nos, aby przyjrzeć im się, bez zbędnych podejrzeń. Z rozmów szanownych dam wywnioskował, że namiętnie czegoś szukają, czegoś ważnego albo drogocennego.
Hmmm, widzę, że ktoś tutaj potrzebuje chyba pomocy... Właściwie relaks może poczekać pomyślał młody Aburame, po czym podniósł swoje cztery litery. Kiedy dziewczyny podeszły bliżej, postanowił zagadać.
-Hej, dziewczyny. Nie chcę się narzucać, ale przypadkiem usłyszałem waszą rozmowę. Może mógłbym jakoś pomóc? rzucił nieśmiało Kido, czekając na reakcję pań. Może wreszcie oderwę się od tej wszechobecnej nudy, która towarzyszy mi od tygodni...

[Shin]

Misja rangi D
[ 3 / 15 ]
Nie wszystko złoto, co się świeci Nie wiadomo, która z reakcji kobiet była bardziej komiczna: reakcja starszej, która na "hej dziewczyny" zareagowała, jakby widziała pluskwę w garnku na ziemniaki, czy młodszej, która szczerze się ucieszyła z powodu, że ktoś jeszcze mógł zaoferować jej pomoc. I tak tym jednym zdaniem Kido zyskał zarówno zwolenniczkę, jak i prawdopodobnie osobę, która będzie mu podkładać kłody pod nogi.
- Nie, dzięku- - powiedziała starsza kobieta, ale młodsza spojrzała na nią ze złością obracając głowę tak szybko, że gdyby prawdopodobnie zrobił to ktoś o słabym kręgosłupie to już leżałby jak warzywko - No nie patrz tak na mnie, jak chcesz pomocy to sama to załatw - powiedziała podirytowana i zaczęła przechadzać się po trawie naokoło stawu, a młodsza z panienek podeszła do Kido. Miała koło 14 lat i mimo rozpaczliwej sytuacji w której się znalazła uśmiechnęła się do chłopca.
- Byłam tu rano i zgubiłam kolczyk, taki jak ten - odgarnęła włosy i pokazała swoje lewe ucho, a na nim srebrne cudo z kilkoma kolorowymi kamieniami szlachetnymi, które zwisały na lekkim łańcuszku - Pewnie zgubił się gdzieś w trawie... mógłbyś pomóc mi go szukać? Powinien błyszczeć z daleka, szczególnie w taki dzień jak dziś - zapewniła, wskazując na słońca i sama zaczęła szukać kolczyka schylając się, bo z powodu krótkiej sukienki nie mogła kucnąć, bo takie zachowanie było niegodne damy.

[Kido]

Oho, chyba ktoś wstał dzisiaj lewą nogą... pomyślał Kido, kiedy jego spojrzenie spotkało się z spojrzeniem starszej kobiety. Nie zamierzał się jednak poddawać i chciał pomóc młodszej damie wyjść z opałów. Ładna biżuteria... pewnie sporo kosztowała. Szukanie go w tym gąszczu trawy może zająć nam sporo czasu. główkował chłopak, uważnie przyglądając się srebrnemu kolczykowi.
Hej mała, może się rozdzielimy co? Ja rozejrzę się tam, a ty tutaj. - rzucił młody Aburame do dziewczynki i wskazał jej palcem teren, który chciał aby przeszukała. On sam przykucnął i zaczął przeczesywać trawę, w poszukiwaniu błyskotki. Co jakiś czas spoglądał na starszą kobietę, a widząc jej gniewne spojrzenie czuł zmieszanie i zwątpienie w sprawę. Nie zamierzał jednak zrezygnować, oj nie.