Kaigan no kaigan

[Oshi]

Oshi postawił wszystko na jedną kartę, gdy zdobył się na ujawnienie własnej pozycji. Dziwna dziewczyna wydawała się całkowicie oderwana od rzeczywistości, w swym cudacznym stroju ujawniając własną niezwykłość.
Może to właśnie ten powód skłonił go do podjęcia takich kroków... Zawsze interesowało go wszystko co niezwykłe i godne zbadania... Analizowanie, potrzebował tego jak ćpun narkotyku... Oshi po krótkiej chwili tylko znalazł się na przeciw dziewczyny, siadając przy ciepłym ogniu przynoszącym ukojenie od zapadającej ciemności... Czy ona mogła być tym powodem który ciągnął go do tej obcej krainy.
- Ciekawy wystrój... Żyjesz sama z przymusu czy raczej to jakiś protest przeciw społeczeństwu...
Senju zignorował jej zaskoczenie i próbę zasłonięcia się przed potencjalnym ciosem...
Czasy były trudne, lecz nie warto robić sobie wrogów tam gdzie można było zyskać sojusznika.
Bez większych problemów zrozumiał że obca mu kobieta potrafi walczyć... Ostatnio na swojej drodze spotykał sporo osób które zbyt szybko sięgają po broń. Jego jedynym pragnieniem było połączenie zwaśnionych rodów... Potęga przed którą wszyscy będą musieli czuć respekt, jak wiele konfliktów mogła rozwiązać jedna wspólnota... Morze krwi, to miało czekać na końcu tego marzenia... Chłopak zdawał sobie sprawę z kosztów które osoba odpowiedzialna za podobny czyn musiała ponieść... Potrzebował więcej siły... Sprzymierzeńców i czasu który dzielił od spełnienia wizji.
- Dziwne zwierzęta trzymasz w zagrodzie...
Dodał na koniec, wskazując na klatkę z żukiem... Cóż, każdy miał jakieś zboczenie... Dziewczyna nie wydawała się wrogo nastawiona, może jednak uda mu się wreszcie spotkać kogoś kto potrafi rozmową zająć czas.

[Mizumi]

Ludzie mieli to do siebie, że byli stworzeniami społecznymi, nawet w dziczy dążyli do kontaktu z innymi. Zbierali się w grupy, chcąc gdzieś przynależeć, ci którzy umiłowali sobie samotność byli marginesem błędu. No cóż, Mizu nie ukrywała, że podoba jej się w lesie, w końcu miała tu spokój, panowała nad sobą i nawet po części nad sytuacją. Mimo tego wszystkiego tęskniła, chociaż starała się to ukrywać i dusić w sobie, brakowało jej kontaktu z innymi ludźmi, chociażby głupiego przywitania z kimś o znajomej twarzy, kogo mija się na ulicy raz do roku. Te znajome twarze, wszyscy których znała, stali się przeszłością w momencie, w którym starła się ze strażnikami... Żałowała, że nie starała się załatwić tego pokojowo, chociażby jakąś łapówką, czy czymś podobnym. No, ale stało się i niezależnie jak bardzo, by tego chciała przeszłości nie dało się zmienić.
-Po trochę, z jednej strony przyjemnie mieszkać w lesie, z drugiej nie mam pojęcia, gdzie jest osada... Pływanie w czasie sztormu nie było chyba najlepszym pomysłem. - powiedziała z miłym uśmiechem. W końcu żadne z nich nie stwarzało zagrożenia.
Dwójka nieznajomych, siedząca przy ognisku. Mizumi nie była pewna, czy ta sytuacja wydaje jej się bardziej powszechna, czy może nietypowa. Dziewczyna podniosła się, w końcu mięso trzeba było obracać. Jej tymczasowy towarzysz zwrócił uwagę na siedzącego w zagrodzie ogromnego żuka... Teraz, kiedy Mizu na to spojrzała wydało jej się to naprawdę idiotycznym pomysłem. -Ichi to pierwsze stworzenie, które spotkałam po wyrzuceniu przez morze. Widzisz jego trąbkę? - wskazała na wydłużony nos stworzenia. -Ma naprawdę dobry węch i uwielbia kwiaty, poczuł moje ubranie i nie odstępował mnie na krok.- wyjaśniła pokrótce swoją znajomość z nietypowym stworzeniem, które dawno już straciło w jej oczach miano bestii.
-Chyba zapomniałam się przedstawić, jestem Namida. - powiedziała licząc, że jej "kompan" zrobi to samo. Wolała przedstawić się imieniem, które postanowiła przybrać jeszcze w Ryuzaku, w końcu nie wiedziała prawie niczego, o tym chłopaku.
-Jesteś głodny? - zapytała, wstając po krótki kościany miecz, który czekał w namiocie. Gdyby była sama cięłaby mięso "szponami", ale chyba tak nie wypadało.

[Oshi]

Oshi nie przejmował się zapadającą nocą, blask ogniska przyjemnie odrywał od ważnych spraw. Przez krótką chwilę wpatrywał się w dziewczynę spod drewnianej maski węża, zastanawiając się z jakiej bajki się urwała... Cała wzmianka o sztormie... Chłopak podejrzewał że nawet nazwisko które podała nie było prawdziwe... No cóż, to nadal były niespokojnie czasy.
- Nazywam się Senju Oshi... Pochodzę z północnej krainy.
Oshi jednym ruchem ręki zdjął z głowy kaptur, po czym w ślad za nim drewnianą maskę... Po raz pierwszy spojrzał na Namize z widocznym uśmiechem, niemal ślinąc się na widok pieczystego mięsa... Zaraz, przecież był wegetarianinem.
- Bardzo dziękuję... Jakoś nie przemawia do mnie dzisiejszy posiłek.
Senju zwrócił uwagę na rzeczy którymi pomagała sobie w prowadzeniu obozu. Shurikeny i sam miecz wykonany jakby z jednolitego, białego materiału... Jeśli jego próba dedukcji była właściwa, to miał tutaj doczynienia z rzeczywistym zagrożeniem. Chłopak sięgnął do torby biodrowej po niewielki bukłaķ z czystą wodą, po czym upił z niego kilka większych łyków by pozbawić się tej guli w gardle... To ona zapowiadała nadejście demonów, pragnących tylko zapachu krwi na zroszonej trawie.
- Uwielbiam takie spokojnie miejsca... Człowiek niemal czuje jak wszystko wokół niego ożywa... Każdy zakamarek tego lasu skrywa życie którego nie potrafimy zrozumieć.
Typowy Senju... Z każdym kolejnym tygodniem medytacji, Oshi niemal spajał się z naturą, wnikał niby eteryczny duch między leśne odstępy, podziwiając to czego matka natura strzeże przed złem świata...
Prawą dłonią poprawił opadające kosmyki niebieskich włosów, specjalnie nie starając się w nachalny sposób poznać obcej mu dziewczyny... Jeśli mu zaufa, być może Oshi pozna całą prawdę...

[Mizumi]

Płomienie tańczące w rytm zachodzącego słońca odbijały się w oczach dwójki shinobich. Nieznajomi sobie, pałający zaledwie tą odrobiną zaufania, która potrzebna była, by nie rzucić sobie nagle do gardeł. Zabawna sytuacja, kiedy dwójka rozmówców starała się panować nad swoją żądzą krwi. Czy któreś z nich się złamie? No cóż, Mizumi była w stanie nad tym panować, przynajmniej tak sądziła, chociaż jej koszmary mówiły co innego. Czy właśnie to był sposób, by pozbyć się tych snów? Znów zakosztować słodkiej, ludzkiej krwi? Pozwolić, by metaliczny posmak pozostał w ustach przez kilka godzin? Nie, wiedziała, ale nie wydawała jej się to do końca głupie. Popełnić kolejne morderstwo? Rozejrzała się dookoła, czy nie przez to była zmuszona się ukrywać?
Tak jak zakładała, chłopak przedstawił się. Senju Oshi? Czy było to prawdziwe nazwisko? Czy może tak jak ona był zbiegiem, który wolał ukrywać swoją prawdziwą tożsamość? Nie wiedziała, nie mogła wiedzieć, mimo to, a może właśnie dzięki temu postanowiła zachować ostrożność. Chłopak pozbył się kaptura i maski, na jego twarzy malował się uśmiech, Mizumi jednak nie dodało to pewności, dobrze wiedziała, jak wczucie się w role ułatwia wykonywanie zadania... Tylko czy Senju rzeczywiście je wykonywał? -Naturalne? - zapytała, wskazując na jego włosy. Ich kolor był, delikatnie mówiąc nietypowy. W Ryuzaku widywała czasem ludzi, nawet z tęczą na głowie, ale zwykle farbowali je, z jakiegoś niezrozumiałego dla niej powodu. Nie wnikała w to, właściwie to nigdy, nawet nie zastanawiała się nad takim posunięciem, lubiła swój naturalny czarny kolor, chociaż może sytuacja była odpowiednia by nieco zmienić swój wygląd? Może, gdyby udała się do osady miałoby to sens, ale w naturalnym środowisku... No cóż, aż tak się na tym nie znała.
-Jak uważasz.- odpowiedziała, odkrawając kawałek mięsa. Nie miała talerzy, ani sztućców, właściwie do tej pory nie byłe jej potrzebne, jedzenie rękami było może niezbyt kulturalne, ale wygodne. -Jest w nich coś magicznego, chociaż nieco brakuje miejskich wygód, zwłaszcza na początku. - odpowiedziała. Wolała nie poruszać kwestii nieznanego życia, w chwili gdy zjadła właśnie zabitego rano niedźwiedzia. Zabrzmiałoby to jak hipokryzja. -Tak właściwie to jak tu trafiłeś? Wybacz pytanie, ale jesteś pierwszym człowiekiem, który mnie tu znalazł.- rzuciła mimochodem, starała się ukrywać ciekawość. Skoro Oshi zdołał ją tu znaleźć, to i inni będą w stanie, a na to nie chciała pozwolić.

[Oshi]

Oshi wsłuchiwał się w dźwięk natury, co jakiś czas wrzucając do ognia mniejsze lub większe patyczki. Chwila wystarczyła by jasny płomień strawił ich strukturę na popiół... Ich rozmowa toczyła się wolno, gdy soczysty kawał mięsa był już gotowy, dziewczyna zabrała się za pałaszowanie z nieukrywaną przyjemnością. Chłopak w tym czasie odpowiadał na jej pytania zgodnie z prawdą, najpierw na temat włosów zręcznie manewrując między tematami które mogły spowodować wzbudzenie nieufności.
- Dzień drogi od twojego obozu jest pewna stara forteca w której zadomowiła się nowa organizacja... Przez pewien czas obserwowałem ich poczynania, po czym zdecydowałem się ruszyć na południe... Mam się spotkać z kimś na obrzeżach Kaigan...
Chłopak przerwał na chwilę zasłaniając usta przed nadchodzącym kichnięciem...
- Nawet bym Cię nie zauważył gdyby nie zapach pieczeni unoszący się nad lasem... Ściągasz więcej uwagi niż myślisz, nie jedno głodne stworzenie zechce sprawdzić kto tak zręcznie gotuje.
Senju uśmiechnął się szeroko, ponownie zaciągając kaptur na głowę... Było już dość chłodno mimo ciepłej pory roku, a dodatkowa osłona przed wiatrem zawsze się przyda.
Kolejne minuty mijały a sam Oshi wiedział że wkrótce przyjdzie mu ruszyć dalej, pozostawiając dziewczynę w tym ciemnym lesie by dalej wiodła swe tajemnicze życie...
Zastanawiał się czy klon którego wysłał do Tajemniczego Lasu już powrócił... Jeśli chociaż w drobnym stopniu spełnił swoje zadanie, być może Oshi lepiej zrozumie naturę swych zdolności... Co powodowało że lasy różniły się swym przeznaczeniem... Co powodowało że jedne dawały by inne odebrały życie.

[Mizumi]

Słońce zdążyło już schować się za horyzontem, ogień tańczący w palenisku był jedynym źródłem światła wciąż padającego na nadrzeczną polanę. Płomienie lizały, zawieszone na ruszcie niedźwiedzie mięso, towarzysząc Mizumi w pożeraniu mięsa. Oshi wrzucał niewielkie gałązki do ognia, patrząc jak ich krótki żywot kończy się po kilku sekundach kontaktu z ogniem. Niewielkie fragmenty drzewek obracały się w popiół przez chwilowy kaprys, tak jak życia strażników w kanałach.Odpowiedź, której udzielił jej młody Senju, była nie tylko zadowalająca, ale i niepokojąca. Jakaś organizacja postanowiła zadomowić się zaledwie dzień drogi od jej obozu, przy czym mieli tam swoją fortecę. To nie była dobra wiadomość. W końcu członkowie mogą ją odnaleźć, albo ludzie chętni dołączyć do ich szeregów, mogą próbować przedrzeć się przez las. Jej niewielki obóz przestał być bezpieczną przystanią.
-Drapieżniki przestały tutaj przychodzić, odkąd skóry ostatniej watahy zaczęły służyć mi za namiot. - odpowiedziała, sięgając po leżącą w cieniu obok "ławki" jelenią skórę. Wieczory zaczynały robić się chłodne, to był chyba znak zbliżającej się zimy. -Gorzej z ludźmi, to miejsce chyba powoli przestaje być bezpieczne.- dodała krótko, kończąc jedzenie mięsa. Ludzie potrafili być gorsi od zwierząt, zwłaszcza w stosunku do ludzi, za których śmierć można zarobić. Znając życie, gdyby w pobliżu znajdowała się chociażby niewielka wioska, to chłopi uzbrojeni w zwykłe narzędzia służące do pracy skrzyknęliby się i ruszyli za dodatkowym zarobkiem. Mizumi nie znała skali zagrożenia, w końcu nie miała możliwości sprawdzić jak wiele płacą za jej głowę, chociaż zakładała że nie więcej, niż dwa tysiące, tyle przecież dawali za człowieka, który dokonał masakry w karczmie. -Wiesz może coś więcej o tej organizacji?- zapytała, po raz kolejny wstając od ognia.
Przeszła do namiotu, by wrócić po kilkunastu sekundach z niedźwiedzią skórą i podać ją chłopakowi, po drodze spojrzała na pobliski krater, efekt zapasów z mięsem. -Wieczory są zimne.- powiedziała, podając Oshiemu prowizoryczny koc, który w mieście pewnie byłby wart o wiele więcej, niż przypuszczała.

[Oshi]

Oshi przyjął prezent gdy na niebie na dobre zagościł blady księżyc... Zdecydowanie wolał noc, w nikłym świetle można zdziałać znacznie więcej.
Otulając się szczelniej brunatną skórą niedźwiedzia, zastanowił się czy dziewczyna sama wypatroszyła tyle stworzeń. Przez chwilę tylko trzask ognia przerwał ciszę, chłopak jednak został zalany kolejnymi pytaniami... Ciekawe...
- Wiem że są dobrze zorganizowani... Spotkałem kilku, widziałem ich życia od środka... To struktura zarządzana przez shinobi dla shinobi... Można nazwać ich najemnikami jednak wydaje mi się że chodzi w tym o do znacznie poważniejszego...
Oshi podzielił się z nią własnymi przemyśleniami, może gadanie z drewnianymi klonami było już przytłaczające... Wymiana zdań z istotą o wolnej woli była znacznie owocniejsza.
- Interesuje mnie jednak twoje zainteresowanie nimi... Raczej nie napadają na uczciwych ludzi...
Senju nie chciał pytać wprost, jednak wydawało mu się że blada dziewczyna ukrywała więcej niż mówiło to pierwsze wrażenie... Cała ta wzmianka o sztormie, dziwna biała broń, ukrywanie się w sercu puszczy... Czy powinien obawiać się o własny los...

[Mizumi]

Spokojny wieczór okazał się owocniejszy w informacje, niż Mizumi mogłaby się spodziewać, niestety nie znaczyły one niczego dobrego. Twierdza pełna najemników "nie napadających na uczciwych ludzi", tylko tego brakowało. Banda shinobich do wynajęciach, łowcy nagród znajdowali się zaraz pod jej nosem i zapewne tylko kwestią czasu było, aż ją odnajdą. Zdecydowanie to była ostatnia noc w tym obozie, spojrzała na Ichiego, koniec ich wspólnego mieszkania zbliżał się nieodzownie. Mogła co prawda zaryzykować i zostać, mierzyć się z niezliczonymi falami nacierających shinobi, ze strażnikami, których zapewne by zawiadomili, ale nie po to uciekła z Ryuzaku, żeby teraz przyjmować konsekwencje tamtych czynów.
Dorzuciła nieco drewna do ognia, w końcu ognisko nie mogło się wypalić, było głównym źródłem ciepła w chłodne noce. -Wiesz, spotkanie z najemnikami w środku lasu, nie wydaje mi się przyjemne. - powiedziała z uśmiechem przypominając sobie przyjętą w porcie role. -Nawet jeśli nie napadają na uczciwych ludzi, wątpię żeby każdy z nich zwalczył pokusę, w końcu samotna dziewczyna w lesie to łatwy cel, do tego nie byłoby żadnych świadków.- wyraziła swoje wątpliwości. Miała świadomość, że nie jest zwykłą dziewczyną i pewnie udałoby jej się położyć kilku, może kilkunastu, ale robienie sobie wrogów w postaci najemniczej organizacji, to zbyt wiele. -A co do zainteresowania, to dobrze wiedzieć jakich ma się sąsiadów. - zwłaszcza, gdy w każdej chwili mogą ci oni poderżnąć gardło. Mizumi spojrzała na niebo, tarcza księżyca dawała złudne światło, odbite promienie wszechwładnego słońca. -Zostaniesz na noc? W tym lesie łatwo się zgubić. - zapytała z uśmiechem. Może ryzykowała, a może nie, Oshi był sam i nie wydawałoby się by sprawiał zagrożenie.

[Oshi]

Oshi uśmiechnął się do dziewczyny słysząc jak zręcznie wywiązała się z odpowiedzi na zadane pytania... No cóż, jeden wieczór przy ogniu to zbyt mało by zdobyć jej zaufanie. Wieczór mijał im później bez kolejnych niespodzianek, wtopieni w mrok obserwowali świat który otaczał ich z każdej strony... Senju uniósł wzrok w górę gdy blada driada zapytała o nocleg... Jeden namiot to głupi pomysł, zwłaszcza gdy nie znali pełni swych możliwości. Oshi złożył jedną pieczęć, po czym przywołał z ziemi kilka grubych bali, kierując ich formą przy pomocy samej siły woli. Twory utworzyły coś w rodzaju trzech ścian z nachylonym dachem. Chłopak przyjrzał się czy będzie w tym bezpieczny, z zadowoleniem zdając sobie sprawę że ani wiatr ani deszcz mu nie straszny...
- Mam to szczęście że nie muszę martwić się o nocleg...
Przemówił z szerokim uśmiechem, gramoląc się do środka.
Namiza podarowała mu ciepłą skórę, co zwiększyło komfort snu...
Pokazał jej odrobinę możliwości z prostego powodu, obca dziewczyna nie była tu z przypadku... Coś ciągnęło go do Kaigan, jakiś głos w głowie podpowiadał że tam miał szukać wskazówek w dalszej podróży. Jeśli zainteresuje Ją wystarczająco, będzie miał szansę na poznanie bliżej tajemnicy.
- Jest dość późno... Może skończymy naszą rozmowę rano?
Zapytał nie ukrywając pokaźnego ziewnięcia, tym razem poważnie był już zmęczony... Ostatni raz sprawdził poczynania swego klona, z zainteresowaniem stwierdzając że to był dobry pomysł.

[Mizumi]

Noc zdążyła okryć polanę czarnym woalem, w którym jedynie ciepłe ognisko wypalało dziurę, rzucając na twarz rozmówców różnokształtne cienie. Siedząca przy ognisku dziewczyna, miała setki pytań do Oshi'ego, w większości związane były one z najemniczą organizacją, która postanowiła urządzić się zbyt blisko jej obozu. Dzień drogi, teoretycznie brzmiało to jak duża odległość, ale nie w chwili, gdy ktoś może zacząć na ciebie polować, Mizumi mogła nie przeżyć kolejnej obławy, musiała jak najszybciej wydostać się z lasu.
W głowie Kaguyi rysował się plan, dostać się do najbliższej osady, która jak przypuszczała powinna znajdować się w kierunku, z którego przybył Oshi, zarobić tam nieco grosza i przenieść się w jakieś odosobnione miejsce. Najlepsza wydawała się wyspa nazywana sercem świata, tam nikt nie powinien jej poszukiwać, przynajmniej na to liczyła. Napięła mięśnie, szykując się do uniku, gdy niebieskowłosy złożył pieczęć, nie wiedziała co planuje. Co prawda nie spodziewała się ataku z jego strony, ale ostrożności nigdy za wiele, zwłaszcza w lesie gdzie nie ma świadków. Po kilku chwilach, w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą nie było niczego, powstał niewielki "domek". Umiejętności jej kompana zdecydowanie, o wiele lepiej nadawały się dla kogoś, kto próbuje przetrwać na nieznanym lądzie. -Kontrola drewna?- powiedziała z zaciekawieniem. Pierwszy raz widziała coś takiego. Przez dwa lata w akademii nikt nawet słowem nie powiedział o istnieniu tego typu technik, czyżby było to jakieś zakazane ninjutsu? A może Hijutsu, albo limit krwi? Nie miała pojęcia, ale wydawało jej się, że ta wiedza, może jej się kiedyś przydać. -Przydatne, mi zbudowanie namiotu zajęło kilka dni. - mówiąc to, wskazała na stworzony głównie ze zwierzęcych skór przyczółek, który w porównaniu do wzniesionego w kilka sekund zabudowania, wydawał się po prostu biedny.-Racja, jutro też jest dzień. - powiedziała, do ziewającego chłopaka i sama udała się do namiotu.
Noc była cieplejsza, niż te dotychczasowe, mimo to Mizumi nie mogła zasnąć. Świadomość tego, że w każdej chwili ktoś mógł zakraść się do obozu i zabić ją we śnie, była zbyt przytłaczająca. Przewracała się z boku na bok przez kilka godzin, dla bezpieczeństwa zdejmując wbity w "belkę" miecz. Wyszła z namiotu, wciąż było ciemno, jednak nie mogła tak bezczynnie leżeć. Spojrzała na śpiącego w budynku obok Oshiego... Z przedramienia wyjęła krótkie kościane ostrze. Zakradnięcie się do niego nie wydawało się być problemem. Położyła krótkie ostrze obok, miała świadomość, że bez jej chakry po tygodniu stanie się one zwykłą, kruchą kością. -Prezent za odwiedziny.- powiedziała wychodząc. Wyjęła z dopalającego się ogniska płonącą żagiew i w nikłym świetle prowizorycznej pochodni ruszyła w kierunku, z którego przybył. Musiała uciekać, jak najszybciej dostać się do osady, by przygotować się do dalszej drogi. Plan był prosty, jak zawsze... Więc jak zawsze po drodze coś będzie musiało się spieprzyć.

[Kitashi]

Mizumi
Misja D
1/?

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Qv7btgqaAGc&t=32s[/youtube]

---

Po opuszczeniu słodko śpiącego gościa Mizumi uznała, iż najwyższy już czas by ruszyć w drogę do najbliższej osady. Tak też z dającą lekkie światło pochodnią wyjętą z ogniska ruszyła w drogę przemierzając gesty las spowity mrokiem. Noc wydawała się spokojna, poza dźwiękami wydawanymi przez zamieszkujące te tereny owady, nic nie mąciło ciszy, która panowała w lesie. Wędrówka szła spokojnie przez kolejne godziny, do czasu aż dziewczyna dotarła w miejsce, gdzie w prześwitach między drzewami widać było prostą, leśną drogę. Wówczas dziewczyna mogła usłyszeć głosy, trzy męskie i dwa żeńskie. Słychać było iż nieznane postaci kłóciły się,a z wymawianych przez nich słów dało się wyłapać coś o jeleniach, koniach, wozie i spóźnieniu. Jeśli Mizume zechciałaby wyjść na drogę, lub po prostu wyjrzeć zza drzew co się dzieje, zauważyłaby spory wóz rozbity o pień jednego z drzew, na pierwszy rzut oka drewniane przednie koło było połamane, a z bocznej ścianki wozu zostały drzazgi, które leżały rozrzucone po okolicy. Przy wozie stała piątka ludzi, wszyscy ubrani w odzienie typowe dla kupców, wśród nich był podstarzały mężczyzna o siwych włosach i brodzie, który to starał się uciszyć resztę, około trzydziestoletni mężczyzna o czarnych włosach, który wykłócał się najgłośniej ze wszystkich, mówiąc o tym, że może i był woźnicą, ale to nie jego wina, do tego był młody chłopak, może nastolatek, który zarzekał się, że wyjazd nocą był złym pomysłem, zaś z płci pięknej były dwie kobiety w wieku około 30 i 20 lat, które to zrzucały całą winę na trzydziestolatka. Dziwne było to że pomimo iż wóz był przeznaczony do ciągnięcia przez zwierzęta rolne, to w okolicy nie było widać ani koni, ani innych tego typu zwierząt. Pozostawało pytanie, czy Mizumi zechce pomóc kupcom w potrzebie, czy też minie ich jak gdyby nigdy nic, udając, że ich nie widzi, by uniknąć dodatkowych problemów w podróży.

[Mizumi]

Nocna przechadzka, niby zwyczajny spacer, a tak naprawdę desperackie poszukiwanie nowego schronienia. Mizumi chciała odnaleźć osadę, za towarzyszkę mając jedynie prowizoryczną pochodnie. Szczęściem można było nazwać fakt, że udało jej się dotrzeć do leśnej drogi i wtedy stało się to, czego się spodziewała. Najzwyczajniej w świecie, jak to czasem się zdarza, stało się coś co zdarzyć się nie powinno, konkretniej w okolicy pojawili się ludzie. Poprawiła dłoń na mieczu, najpierw Oshi znalazł jej obóz, a teraz pięciu ludzi przejeżdżało zaledwie godzinę, może dwie drogi od niego. Cholerni najemnicy, musieli zasiedlić pobliską fortece. Kaguya nie miała wielkiego wyboru, może przynajmniej będą znali drogę do osady, na pewno szybciej dotrze tam mając jakiekolwiek informacje, niż błądząc po omacku.-Cicho! Zwierzęta płoszycie! - krzyknęła wychodząc z cienia. Kap, kap, kap Nie do końca o to jej chodziło. Wzrokiem omiotła kupców, trzech mężczyzn, w tym jeden starzec i nastolatek oraz dwie kobiety. Mimowolnie oblizała wargi, nieco dłużej przypatrując się dwudziestolatce. Jej tętno podskoczyło, chociaż starała się, aby kupcy nie zauważyli tego co się z nią dzieje. Panujący wokół półmrok był jej sprzymierzeńcem. To tylko pięciu cywili, pośrodku lasu, gdzie nie ma świadków... Powstrzymała się, mogli być uzbrojeni, a bieganie z bełtem w pośladku nie wydawało się zbyt przyjemne, najpierw musi zorientować się w sytuacji. -Co tu się stało?! - krzyknęła z wymuszoną irytacją...

[Kitashi]

Mizumi
Misja D
3/?

---

Jak się wydawało pusty, cichy las z dala od terenów zamieszkanych od ludzi, a tu jednak poijawiłą się niespodzianka w postaci grupy karawaniarzy, którym coś najwyraźniej musiało się stać skoro krzyczeli roznosząc hałas po lesie. Gdy usłyszeli krzyk Mizu umilkli na chwile i zwrócili się w jej stronę ze zdziwieniem wymalowanym na twarzach. Dopiero owy trzydziestolatek odpowiedział na słowa dziewczyny.

-I dobrze, właśnie przez zwierzęta jesteśmy w takiej, a nie innej sytuacji.

Był to prosty mężczyzna o dość długich czarnych włosach, kilkudniowym zaroście i bystrych zielonych oczach, ubrany w proste szare kimono. Na co odpowiedział mu naburmuszony chłopak, który najwidoczniej był jego synem. Miał on krótkie czarne włosy, oczy zielone jak u ojca i ubrany był w równie zielone kimono ze zdobieniami.

-Otosan, to nie wina zwierząt a twoja, to Ty uparłeś się, aby jechać nocą zamiast wyjechać kole południa i przenocować w karczmie, ale jesteś za dużym sknerą, więc wpadliśmy prosto na stado jeleni, które podróżowały nocą przez las.

Na słowa młodzika przytaknęły obie panie, zaś starszy mężczyzna zmęczony już tymi kłótniami wplótł palce w swoje siwe włosy. Dopiero kolejne słowa Mizumi ponownie przerwały tą rodzinną kłótnię, lecz tym razem głos przejęła dwudziestoletnia szatynka ubrana w niebieski zwiewny strój.

-przepraszam że musisz tego słuchać, ale to wszystko przez pacana zwanego moim szwagrem uznał, że nie ma sensu wydawać pieniędzy na karczmę i lepiej ruszyć nocą do Kaigan, aby z rana zająć miejsce na rynku, ale w drodze wpadła na nas grupa jeleni których w dodatku nie umiał wyminąć, nasze konie spłoszyły się, a wóz uderzył w drzewo, przez co też odłączyły się od niego i pobiegły w dal i tak zostaliśmy z rozbitym wozem i końmi szwendającymi się gdzieś po lesie.

Po tych słowach skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na trzydziestolatka. Następnym głosem, który usłyszała Mizumi był głos najstarszego uczestnika wypadku, który wyszedł przed pozostałych. Ubrany był w czarne kimono, a jego szare włosy jak i broda doskonale łączyły się z jasno niebieskimi oczyma.

-Wybacz im, wszystkich poniosły nerwy, nazywam się Gure, to mój syn Oku, jego żona Akane i jej młodsza siostra Hana, oraz jego syn Okami, jak widzisz nie jesteśmy w najlepszej sytuacji, straciliśmy konie, a nasz wóz jest w rozsypce, czy mogłabyś nam pomóc? Zapłacimy Ci i możemy Cię podwieźć jeśli zmierzasz w stronę kaigan, ale sami nie damy rady.

Gure mówił spokojnym, łagodnym tonem, podczas gdy reszta rodzinki puszczała miedzy sobą mordercze spojrzenia. Zdecydowanie nie będzie to prosta sprawa

[Mizumi]

Kupiecka rodzina... Nie mogło być lepiej, w końcu takich pewnie stać na noclegi w karczmach, poza tym oprócz towaru na sprzedaż, zazwyczaj wożą też ze sobą Ryo, na zakup, co tam oni skupują. Tanio kupić, przewieźć sprzedać drożej i tak w kółko, to musiało być nudne życie. Mizumi powstrzymywała się, nie nadać mu kolorów, konkretnie szkarłatnego odcienia. Sama nie wiedziała czemu się powstrzymuje, może świadomość zbliżenia się jeszcze bardziej do bazy najemników działała na nią "uspokajająco"?
Mizumi zignorowała słowa prawdopodobnie głowy rodziny, posłała mu jedynie nienawistne spojrzenie. Co prawda sama zabijała jedzenie, ale płoszenie ich, było jak podpalenie sklepu z żywnością i ubraniami, tak się po prostu nie robi, zwłaszcza w towarzystwie kobiety uwielbiającej zakupy i romantyczne morderstwa w miejskich kanałach. Przeniosła wzrok na mówiącego nastolatka, ten za to miał wyrzuty do ojca, że jest sknerą i nie opłacił noclegu. Tego też nie skomentowała, w końcu sama nie miała przy sobie, ani grosza. Kaguya uśmiechnęła się dopiero, gdy przemówiła dwudziestolatka, chociaż bardziej ze względu na jej zwiewny ubiór... Znów odsunęła myśli o poszatkowaniu rodzinki, w końcu mogła to zrobić w każdej chwili, a tak przynajmniej sami pokażą jej gdzie trzymają pieniądze.
Dopiero staruszek wspomniał o pomocy i co ważniejsze wypłacie. Mizumi westchnęła ciężko, poświęcając mu na tę chwilę całą swoją uwagę. -Rozumiem, ale pan pewnie wie najlepiej jak ciężkie mamy czasy.-zaczęła spokojnym głosem.-Powiem szczerze, że nie po myśli mi marnować czas, na "wynagrodzimy", "sowitą", czy tam "znaczną" nagrodę.- uśmiechnęła się sarkastycznie.-Szczerze powiedziawszy, to w lesie bez świadków mogłabym was napaść, zabić i zabrać co mi potrzebne... ale nie za bardzo mi się chce.- poprawiła chwyt na mieczu. -250 Ryo i podwiezienie do miasta w dobrych warunkach wydają się "sowitym wynagrodzeniem" za moją pomoc. Nie sądzi pan?- właściwie to nie była pewna, czy była odpowiednią kwotę, ani jaki efekt odniosą zawoalowane groźby, nie umiała się targować...

[Kaori]

---

Płomień
- Senju Oshi -
- 1/30 [C] -

---

Cóż za ironia losu. Przyjemna rozmowa, zapewnienie dachu nad głową, a wszystko to zakończone niezapowiedzianym odejściem. Teraz tylko poszukiwania, miłość, zdrada i mamy romans doskonały. Zaraz, jak to? Jestem tylko zwykłym narratorem i nie powinienem aż tak dywagować? Iście uwłaczające, ale niech będzie. Wróćmy zatem do tematu. Nasz bohater oczywiście nie wiedział jeszcze o tym, że kościana dziewoja tak po prostu postanowiła zniknąć. Smacznie spał, gdy kolorowe liście krążyły wokół schronienia w nieregularnym tańcu, niesione delikatnym, chłodnym wietrzykiem.
To właśnie ów wietrzyk zbudził go, bynajmniej swoim frywolnym powiewem. Przyniósł ze sobą coś znacznie gorszego. Ostry zapach palonego drewna i liści bezczelnie wdarł się do nozdrzy młodzieńca, wyrywając go z krainy Morfeusza. Otworzywszy oczy, ujrzał ostrze pozostawione przez Mizumi, ale zaraz po tym jego uwagę przyciągnął unoszący się wszędzie dym. Ogień płonął niedaleko, słyszał wyraźnie jego trzaskanie gdzieś na lewo od drewnianego schronienia. Ponadto raz na jakiś czas do jego uszu docierał głośny, gburowaty śmiech. Cóż, przynajmniej namiot pozostał nienaruszony, jeszcze. Jeszcze, bo czerwień rozprzestrzeniała sie dość szybko, biorąc pod uwagę gęstość lasu i obfitość ściółki. Zdecydowanie musiał coś zrobić, by prędzej czy później nie spłonąć żywcem, nawet pomimo tego, że żołądek i pęcherz domagały się atencji.