Kaigan no kaigan

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - B - 48/...

---

- Rok 384 - Lato - Mizumi Kaguya Namida Roji ???
- Kaigan no Kaigan -
- Słowa Bestii -

---

" Niebezpieczne pragnienia! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=MeqYQU-Uzwg[/youtube] Widząc zbiornik wodny nie mogłaś się mu oprzeć, zdawałaś sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie się z tym wiąże, szczególnie, że nie byłaś jedynym stworzeniem w okolicy które było spragnione. Sporych rozmiarów żuk również chciał się napoić. Jego całkiem zwinne nóżki kierowały go w stronę zbiornika, dotarł tam nieco szybciej od ciebie zamaczając swój otwór gębowy w wodzie, zaczął sobie spokojnie chlipać wodę. Wiatr który rozwiewał twoje włosy wiał w przeciwnym kierunku więc nie było możliwości by ułatwił mu wyczucie twojego zapachu wzmocnionego przez woń całkiem ładnie pachnących kwiatów. Twój język aż sam prosił się o kropelkę, choćby jedną wody którą widziałaś w zasięgu swojego wzroku...

Na polanie byłaś tylko ty, oraz żuk, z pominięciem całej reszty małego tałatajstwa w okolicy, nie wiedziałaś jednak co czyha w lasach oraz czy bezpiecznym jest się do nich zbliżać, w końcu nie chroniło cię nic przed atakiem spośród drzew, a ty nie miałaś właściwie jak się obronić z jedną ręką niesprawną, postanowiłaś mimo to zaryzykować i obejść na około sadzawkę by uniknąć bezpośredniego pominięcia żuka. Wymagało to wejścia w obręb lasu, gdy cichutko przemykałaś przez leśne obrzeża zdarzyło ci się nadepnąć na gałązkę lub dwie, mimo to jednak nic poważniejszego się nie stało, nie natrafiłaś na żadnego zwierza który utrudnił by ci podejście do sadzawki od drugiej strony. Starałaś się bardzo by ruszyć naprzeciw swoim strachom i rzucić się do źródełka niczym spragniona bestia, miałaś jednak wystarczająco siły by uniknąć takiej sytuacji. Twoja wola pozwoliła ci zbliżyć się całkiem blisko, z powodu uszkodzonej ręki a zarazem sporego pragnienia od razu kucnęłaś zamaczając niemal twarz w wodzie, zależało ci by napić się jak najszybciej oraz jak najwięcej by pragnienie ustąpiło od tak.

Chłodna woda dotykająca twoich spękanych, spragnionych mokrego źródła życia, ust była czymś wspaniałym, kto by pomyślał, że tak prosta rzecz może okazać się taką wspaniałą błogością której zazwyczaj nie doceniamy, ty jednak, miejska dziewczyna nie będziesz mieć problemu z dojrzeniem jej prawdziwej wartości. Ta chwila błogości wystarczyła jednak by uśpić twoje zmysły...
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=K3iDctqkGqs[/youtube] Żuk ruszył w twoją stronę, był na tyle wielki, że trwało to ułamki sekund, wyciągnął swój węchowy czułek w twoją stronę wpierw skupiając się na twojej twarzy, a właściwie na kwiatku który miałaś przy swoim uchu. Mogłoby się wydawać, że gdy skończył niuchać to będziesz czuć się i wyglądać jak opluta przez jakiegoś dziwnego stwora. Otóż nie, robił to delikatnie i czule, jakby mu się ten zapach podobał. Gdy skończył zaczął obwąchiwać cię i tu i tam, szczególnie wszelkie rejony gdzie znajdowały się kwiatowe owoce. Jego nosowy róg okazał się całkiem ostrawy, na swoim końcu, mimo to żuk nie zadrapał cię nawet o minimetr, chociaż jego wielka kichawa rozwaliła twoje skrzętnie splecione kwiatkowe wdzianko. Znowu byłaś w swoim urodzinowym garniturku, lecz przynajmniej już napojona i w towarzystwie nie agresywnego wielkiego żuka. Prawdopodobnie z powodu twojego zapachu który przesiąknął kwiatami które nosiłaś, nawet gdybyś zaczęła się oddalać to żuk podążyłby za tobą krok w krok co jakiś czas wciągając kwiatową woń którą dalej emitowało twoje ciało.

Dalsza część polany wydawała się przekształcać nieznacznie w las wyglądający podobnie do lasów które mijałaś do tej pory. Obecnie nie było innego wyboru w tej dziczy niżeli wejście w jakby się wydawało paszczę lwa, do niezbadanego przez twój wzrok lasu. Las składał się z bardzo wysokich drzew liściastych, niektóre drzewne pnie sięgały nawet szerokością do 20 metrów, były to naprawdę gigantyczne drzewa, silne oraz skrywające w sobie tajemnicę tej krainy. Gdybyś pamiętała z geograficznych lekcji otrzymanych w Ryuzaku... To wiedziałabyś już w jakiej krainie się znalazłaś.

  Ukryty tekst

• Wytrzymałość:
    Ukryty tekst

• Szybkość:
    Ukryty tekst

• Percepcja:
    Ukryty tekst

• Psychika:
    Ukryty tekst

• Konsekwencja:
    Ukryty tekst

Suma PH:

  Ukryty tekst

Nastawienie

Neutralny. Agresywny po prowokacji.

Wydarzenia Żuk gigant podobny do Bikouchu żyjący sobie w gęstwinach

  Ukryty tekst

[Mizumi]

Ostrożność... ponoć nigdy jej za wiele, prawda? Może tak, a może nie, czasem pochopne działania przynoszą lepszy efekt, niż te planowane zawczasu. Mizumi powoli okrążała oczko wodne, uważnie obserwowała pierwszą istotę, która była w stanie jej zagrozić i... podziwiała ją. Ogromny żuk miał w sobie coś majestatycznego, Kaguya sama nie potrafiła powiedzieć dlaczego, ale ta bestia wprawiała ją w zachwyt. Woda kusiła, wystawiała na próbę siłę jej woli, osłabioną przez zmęczenie, głód i pragnienie. Szła powoli, miarkując każdy kolejny krok. Mimo ostrożności zdarzyło jej się złamać kilka gałązek, na szczęście ich trzask nie spowodował żadnej reakcji ze strony istoty. Po wieczności, którą zajęła droga upadła na kolana. Woda, tak smaczna, tak potrzebna, obmywała jej twarz, gdy zanurzyła się by ukoić pragnienie. Znalazła wodę, teraz już mogło być tylko lepiej.
No nie do końca, zajęta wodą dziewczyna nie zauważyła nawet jak ogromna bestia zbliża się do niej. Mimo, że się podniosła było już za późno na unik. No, może nigdy nie jest za późno, ale gwałtowny ruch mógł sprowokować potwora. Bestia skierowała swoją trąbkę do kwiatu znajdującego się za uchem Mizumi, która stała jakby sparaliżowana strachem. Trąba przesuwała się po jej ciele łaskocząc. Kaguya zdała sobie sprawę o co tak naprawdę chodzi, bestii podobały się kwiaty, ich zapach. No cóż, może udało jej się znaleźć kompana w tym nieprzyjemnym świecie. Nie przeszkadzała bestii siląc się na to by nie pokazać, że ją to łaskocze, mimo to nie zwalczyła uśmiechu. Jej ubrania nie wytrzymały zbyt długo, trąba była ostra, ale nie uszkodziła nawet milimetru jej ciała. Mimo, że kwiecista osłona opadła Mizu wciąż się nie ruszała, to tylko zwierze, z resztą jeśli ma zyskać kompana w swej podróży, to czemu nie? No, ale przyjemności nie mogły trwać wiecznie.Mizumi ruszyła dalej, powoli zapadał zmrok i robiło się naprawdę chłodno. W głowie naszej bohaterki pojawiła się smutna myśl, nigdy nie słyszała o ogromnych owadach... Ale o niezbadanych ziemiach jak najbardziej... Weszła do lasu, a żuk nie odstępował jej na krok. -Wiesz żuczku, jeśli chcesz iść za mną musisz mieć jakieś imię... Ale jeszcze nie wiem jakie.- powiedziała do wiedzionej kwietnym zapachem bestii. Nie szła długo, w końcu tymczasowy obóz najlepiej założyć blisko źródła wody. Kościany miecz i jego możliwość wydłużania okazały się nieodzowne do ścięcia dłuższych gałęzi. Reszta była już prosta, ułożyć je w tipi, na wzór ogniska, zaczepić w miejscu gdzie schodzą się gałęzi bicz i owinąć kilka razy. -Śpisz na zewnątrz, potem załatwimy większy domek.- powiedziała do żuka i w czołgała się do środka. Sen, słodki odpoczynek... Może i z pustym żołądkiem, ale już nie długo, jutro z żuczkiem coś upolują... Witaj kraino snów.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - B - 50/50

---

- Rok 384 - Lato - Mizumi Kaguya Namida Roji ???
- Kaigan no Kaigan -
- Słowa Bestii -

---

" Prowizoryczne schronienie. Nowy dom? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=MeqYQU-Uzwg[/youtube] Wreszcie zaczęłaś myśleć o przygotowaniu sobie miejsca do spania, zdecydowałaś, że najlepszym krokiem, a zarazem ostatnim w twojej podróży dzisiejszego dnia będzie pozostanie w pobliżu źródła wody. Nie chciałaś przecież znowu tułać się bez szansy na znalezienie kropli wody. Twoje umiejętności tropienia nie należały do nawet początkujących, byłaś całkiem zielona w te sprawy a ta wymuszona wyprawa pokazywała, że jednak jesteś sobie w stanie w jakiś sposób poradzić. Oczywiście nie możliwością jest przeżyć, a przynajmniej w twoim wypadku bez jedzenia, picia, ani ubrań... Mimo to pierwszy dzień w dziczy udało ci się przetrwać z umiarkowanym sukcesem, zdobyłaś przynajmniej wodę, a nadzieja towarzystwa w postaci żuka wydawała się być jedną z niewielu przyjemnych rzeczy które dzisiaj doświadczyłaś. W końcu wciąż byłaś całkiem obolała i potrzebowałaś odpoczynku, tego snu do którego właśnie miałaś się zbierać, nie wspominając nawet o twojej złamanej ręce.

Twoje kościane uzbrojenie okazało się być przydatne nawet w roli narzędzi, nim całkowicie zapadł zmrok byłaś w stanie przygotować sobie kryjówkę, coś w rodzaju tipi, nie byłaś jakoś szczególnie duża więc udało ci się w swoim niezbyt dużym domku schować, nie zapewniał ci on jednak żadnej ochrony przed zimnem. Twój towarzysz wydawałoby się niestrudzony wciąż obwąchiwał cię jak tylko mógł, mimo towarzystwa zapowiadało się na całkiem nieprzespaną noc...

Biegniesz po ulicach Ryuzaku, najpierw mijasz port, oraz trójkę strażników by zaraz potem natrafić na małą uśmiechniętą Erisu prowadzoną przez mężczyznę z opaską na oku. Dziewczynka skacze w około niego, a on wydaje się również uśmiechnięty, kierują się oboje do stoiska gdzie pewna pani sprzedaje im coś w rodzaju lodów. Zaraz po tym mijają cię dwie dziewczyny trzymające się za ręce, biegną, wpadają na ciebie, obie się śmieją, a za chwilę biegną dalej. Jedna z nich ma blond włosy, a w drugiej mogłaś rozpoznać kelnerkę z Kanału. W ramię szturcha cię inne ramię... Dużo większe od ciebie, zaraz za chwilę dzieje się to samo z drugim ramieniem. Wymija cię dwójka braci, Rin oraz Kin wchodzących do pobliskiego lokalu na zasłużoną kolację. Wydaje się, że ta sielanka może trwać zawsze, w końcu, w mieście nie ma bestii, zostały pokonane, opuściły je. Wszystkie, łącznie z tobą...
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=vHL3m4PxSlE[/youtube] Nagle przed tobą pojawiają się czarne cienie, trójki osób, jedna z nich posiada włócznię, a pozostałe dwie wyposażone są w miecze. Jedna z nich pada bardzo szybko, a druga dociska cień dziewczyny do ściany. Ta przeszkoda nie jest problemem i dla niej, czarna posoka rozlewa się wkoło ciebie. Zaraz potem dostrzegasz cień kobiety zadający ciosy upadającemu pod ich naporem mężczyźnie, odczołguje się opierając o ścianę. Momentalnie cała sceneria zmienia się, dostrzegasz małą dziewczynkę z której ciemnej, twarzyczki spływają białe atramentowe krople rozświetlające spowijający wszytko mrok. Gdy jedna z tych kropli dociera do podłoża, to zaczyna powoli zmieniać się w biały blask... Dostrzegasz kolejne czarne poświaty na białym tle, jedna z nich rzuca kunai. Następuje eksplozja. BUDZISZ SIĘ! Jaką wartość mają w tym wszystkim... Słowa Bestii?

[Mizumi]

Szałas, niby prosta i przydatna rzecz, a okazało się, że nawet w najmniejszym stopniu nie spełnia swojej roli. Wiatr bez problemu penetrował ściany stworzone z nieprzylegających do siebie gałęzi, przeszywając ciało chłodem. To jednak nie przeszkadzało Mizumi w zaśnięciu, była zmęczona całodziennym marszem i głodem. Miała tyle szczęścia, że udało jej się zdobyć nieco wody.
Sny, czasem zwiastują przyszłość, czasem przypominają o miłych chwilach, a czasem sprawiają, że człowiek budzi się w nocy z krzykiem. Wykorzystana Erisu, martwi strażnicy, Reizo, to nie było przyjemne. Noce bywają długie, na szczęście te letnie kończą się szybko. Krzyk odbił się echem w lesie. Żal, strach i ból wywołane nagłym ruchem złamanej kończyny przecięły las. Mizumi siedziała oddychając ciężko, na całe szczęście szałas był na tyle wysoki, że jej czaszka nie napotkała niepotrzebnych uszkodzeń. Wyszła na zewnątrz i przeciągnęła się, żuk już czekał. Wciąż towarzyszący jej zapach kwiatów, sprawił że bestia podążała za nią. Ruszyła do oczka wodnego, ugasiła pragnienie, schowała kolejny kwiat we włosy i ruszyła na poszukiwania. Żuk nie odstępował jej na krok, kiedy poszukiwała jedzenia. Po około godzinie zaczęła słyszeć szum wody, dzień był bezwietrzny, a to mogło znaczyć tylko jedno, w pobliżu znajdowała się rzeka... lub morze. Liczyła, że chodzi o to pierwsze, źródło słodkiej wody mogło przyciągnąć zwierzęta, a fakt że była ona cały czas w ruchu sprawiał, że nie powinna się ona zabrudzić. Schowała się w krzakach, obserwując rzekę. Była szeroka i głęboka, ale prąd nie był zbyt porywisty. Drzewa nie rosły bezpośrednio przy brzegach tworząc w okół niewielką, ukrytą polanę idealną na tymczasowy obóz. Przy rzece znajdowało się również zwierzę, sporych rozmiarów jeleń... Tak wiele mięsa... Mizumi przygryzła wargę, musiała się skupić w końcu taka okazja może się nie powtórzyć. Czekała spokojnie na odpowiednią okazję, po kilku chwilach jeleń ruszył do lasu... zbliżając się w jej stronę nieświadomy obecności młodej "kunoichi".
Życie jelona było wystarczająco długie, by mógł dorosnąć, lecz skończyło się w momencie, gdy napotkał na swej drodze głodnego drapieżnika. Pierwsze "polowanie" okazało się udane. Mizumi miała ochotę rzucić się na drgającą w pośmiertnych spazmach zwierzę... powstrzymała się. W końcu takie zwierze ma w sobie więcej przydatnych rzeczy, niż tylko mięso. Rzuciła miecz na polanę i zdrową ręką chwyciła zwierze, było ciężkie, ale w tej sytuacji mogła je jedynie przeciągnąć. Wyjęła kwiat i zwabiła żuka w miejsce gdzie rosły inne, w końcu nie chciała stracić jedynego towarzysza, przynajmniej ktoś słuchał jej słów.

Trening: Azami no Mai
Ranga: C

Oprawienie zwierzęcia było trudną sztuką, zwłaszcza gdy jedynym narzędziem jakie się posiada jest długi miecz. Może podjęłaby próbę, gdyby jej druga ręka była w pełni sprawna, ale w obecnej sytuacji, nie była w stanie nawet wygodnie usiąść. Wzięła głębszy wdech, w jej obecnej sytuacji musiała znaleźć sposób, by jedną ręką móc przytrzymać zwierze, jednocześnie przecinając jego skórę. Spojrzała na zdrową dłoń, palce posiadały w sobie kości, a wysunięcie paliczka jednego z nich wydawało się dobrym pomysłem w zaistniałej sytuacji. Skupiła chakrę w jednym z palców, konkretnie środkowym. Niebieska energia napływała do kości, nie wpływała na jej gęstość, ani nie starała się sprawić by z palca wyrosła rękojeść.Pod wpływem chakry, paliczek zaczął powoli się wysuwać. Nie był to szybki ruch, jednak Mizumi to nie przeszkadzało, miała czas, jedzenie nie było już zdolne do ucieczki. Kość wysunęła się na około dwa centymetry, wystarczająco by rozciąć skórę. Oskórowany jeleń nie wyglądał już tak majestatycznie. Mizumi musiała jeszcze pociąć mięso i pozbyć się organów, właściwie nie wiedziała po co, ale kiedyś słyszała że tak się robi. Po raz kolejny skupiła chakrę w palcu, wysunięta kość zrosła się z tą wewnętrzną wysuwając się coraz dalej, 8 centymetrowy szpony wystarczył, by zakończyć "obrabianie" zwierzęcia.

[Mizumi]

Mięso, dobra rzecz, zwłaszcza gdy nie jadłeś od kilku dni. W przypadku Mizumi właściwie były to dwie doby, ale i to wystarczy, by człowiek nie mógł się powstrzymać. Właściwie to Kaguye powstrzymywał tylko strach przed zatruciem czy innymi konsekwencjami, których nie znała, ale spodziewała się że nie są zbyt przyjemne. Tak też musiała po raz kolejny ruszyć do lasu, znów dzierżąc miecz w zdrowej ręce, liczyła że ogromny żuk odstraszy drapieżniki od mięsa, no ale nie mogła mieć pewności, nie miała też jak zawiesić go na drzewie, mogła liczyć jedynie na szczęście. Droga przez las nie była długa, oddaliła się maksymalnie sto, nie chciała przypadkiem zgubić żuka i swojego nowego domu. Miecz przydawał się do ścinania gałęzi, te znajdujące się wyżej również nie stawiały oporu w starciu z biczem. Nie potrzebowała wiele czasu by uzbierać wystarczająco drewna na noc. Problemem było jego przeniesienie, musiała wykonać kilka kursów., mówi się trudno w przyszłości będzie musiała wymyślić jakiś lepszy sposób na transport.
Wróciła do swego nowego obozu, żuk tak jak się spodziewała wciąż spędzał czas wśród kwiatów. Pocieszne stworzenie i jedyny kompan dziewczyny... No, ale nie był on jedynym stworzeniem na polanie, ptaki zebrały się nad padliną i chyba tylko bliskość bestii sprawiła, że nie rzuciły się na ciepłe mięso... Mizu ruszyła biegiem upuszczając drewno, chciała przepłoszyć zwierzęta, ale te ciągle wracały...

Trening: Fūton: Enshō No Kaze
Ranga: D

Cholerne zwierzęta, nie rozumiały że to mięso należy do Mizumi. Straszenie ich nie zdawało się na nic. Postanowiła podejść do tego inaczej. Zwierzęta nie wrócą jeśli nie będą miały gdzie, musiała po prostu uderzyć w każde dostępne dla nich miejsce jednocześnie. Na całe szczęście jej wrodzony żywioł umożliwiał takie działanie, dodatkowo technika, o której myślała wymagała złożenia połowy pieczęci, więc była w stanie wykonać ją bez problemu. Złożyła połowę pieczęci barana i zaczęła kumulować chakrę. Mieszała ją tak by uzyskać futon, żywioł którego techniki widziała jeszcze za czasów szkolenia. Kumulowała w swym ciele dość spore ilości chakry, by po kilku sekundach uwolnić ją raz, a dobrze przepędzając kruki czy inne wrony.

Tego dnia nie miała już wiele do roboty, rozpaliła ognisko zbudowała szałas, który tak naprawdę sprawiał jedynie pozory, przepłukała skórę i pozbyła się niepotrzebnych wnętrzności zwierzęcia... Było to bardziej czasochłonne, niż się spodziewała. Owinięta w swój nowy jeleni koc zasnęła, zastanawiając się co zrobić z porożem...

[Mizumi]

Mizumi przemierzała kanały, czuła zapach ścieków, co gorsza miała świadomość czekających na nią pułapek. Widziała drzwi, bez problemu uległy one pod siłą bata. Shurikeny uderzyły, z każdej strony, próbowała się bronić, ale było ich zbyt wiele. Jej ręka była niesprawna. Usłyszała za plecami dziecięcy płacz, odwróciła się. Dziewięcioletnia blondynka stała za nią, płakała.
Dlaczego chcesz zabić tatę? Obudziła się zlana potem. Dyszała ciężko, otuliła się mocniej jelenią skórą. Przez wyjście szałasu widziała wschodzące słońce, otaczający ją szum lasu był uspokajający. Wyczołgała się z naprędce stworzonego tipi. Żuk spał obok namiotu, no cóż uwielbiająca kwiaty istota wciąż jej towarzyszyła. -Wiesz, jesteś pierwszą istotą, którą spotkałam w Kaigan, nazwę cię Ichi.- powiedziała do śpiącego giganta. Na nowo rozpaliła wygaszone ognisko. Mięso było już upieczone, ale nie zaszkodzi nieco go podgrzać i tak jutro będzie do niczego. Zjadła sowity posiłek, zastanawiając się co zrobić z resztą mięsa... Pomysł przyszedł dość szybko, idealnie nadawały się na przynętę na większe zwierzęta. Na chwilę obecną jednak wyniosła je po prostu do lasu, w końcu, na tę chwile zamierzała skupić się na czymś innymi, niż samo polowanie. Znów ruszyła do lasu, potrzebowała zapasu drewna, w końcu nie zamierzała marnować codziennie pół dnia na jego zbieranie. Tym razem zabrała ze sobą również jelenią skórę, jakiś "pokrowiec" na drewno się przyda.

Trening: Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki
Ranga: C

Stanęła na przeciw sporych rozmiarów drzewa. Nie chciała zbierać gałązek, w końcu miała przy sobie ostry miecz, no i kompletnie nie wiedziała jak ściąć nim drzewo, szeroki pień, zapewne nie złamałby się jak łodyga, pod ciosami ostrza. Mizumi musiała znaleźć lepszy sposób na "skruszenie" pnia. W pamięci odszukała wspomnienia, kiedyś w Ryuzaku widziała jak jeden z trenerów pokazuje technikę futonu. Wtedy niezbyt się przejmowała, ważniejszym dla niej był dar jaki niosła ze sobą krew rodu Kaguya, w tej chwili szczerze żałowała. Mizumi skupiła chakrę, zaczęła mieszać ją chcąc tak jak wcześniej skonwertować niebieską energię, na tę dającą moc wiatru. Trwało to kilka sekund, w końcu mieszanie chakry było podstawową umiejętnością. Musiała skupić przemienioną energię w płucach, o ile było to dość proste w przypadku całego ciała o tyle zrobienia tego w konkretnej części ciało nie było już takie łatwe. Kaguya potrzebowała kilkudziesięciu sekund, by skupić jej odpowiednią ilość. Przystawiła dłoń kantem do ust i zaczęła wydychać powietrze. W dłoni powoli zaczęła kształtować się mała kula powietrza przypominająca tornado. Po kilkunastu sekundach technika urosła do rozmiarów dwa razy większych, niż pięść dziewczyny. Cisnęła nim w pobliskie drzewo... Ogromny pień został złamany, a ono upadło. Powtórzyła tę czynność jeszcze trzy razy.

Mizumi rozejrzała się dookoła. Upadek trzech drzew spowodował spory hałas, jednak nie przejęła się tym zbytnio. W końcu kto mógł usłyszeć ją w środku lasu? Zapewne nie ktoś mający ochotę polować na miastową dziewczynę. Kaguya nie była mistrzynią surwiwalu, ale wiedziała że jeśli ma trzy okrągłe rzeczy to może je toczyć i tak też postąpiła. Trwało to nieco czasu, ale zapas powinien starczyć na kilka dni...

[Mizumi]

Mieszkanie w lesie ma wiele zalet, ale jednak jest niepozbawione wad. Jedną z nich jest ciągła praca, zwłaszcza dla kogoś kto nie ma o tym pojęcia i mieszka tam zaledwie dwa dni. Obóz, no cóż trudno było nazwać tak polane nad jeziorem. Na prędze wzniesione tipi, trzy przywleczone drzewa i palenisko. Właściwie to tyle, nie licząc koca z jeleniej skóry i spędzającego czas wśród kwiatów Ichiego. Mizumi mimo to uśmiechała się. Dzięki nowo poznanej technice mogła o wiele szybciej ścinać drzewa, co w gruncie rzeczy pozwoli jej zajmować się innymi rzeczami. Przygotowanie drewna, zajęło jej kilka o ile nie kilkanaście godzin. Problem braku siekiery rozwiązała w dość łopatologiczny sposób, po prostu rąbała drewno mieczem. Niestety sprawne miała tylko jedno ramie, a to już utrudniało sprawę. Skończyła pracę mniej więcej w momencie w którym słońce zaczynało zachodzić, a burczenie w brzuchu stało się trudne do zniesienia. Usiadła nad brzegiem rzeki, dopiero teraz miała czas przyjrzeć jej się uważniej, niż gdy piła wodę. Okazało się, że jest w niej dość sporo ryb... No cóż, miała szczęście wybierając to miejsce na obóz, a jednocześnie nieco pecha nie potrafiąc łowić. Jak zwykle z pomocą miała przyjść chakra.

Trening: Fūton: Kaiten Shuriken
Ranga: C

Technika, z której miała zamiar skorzystać polegała na wytworzeniu przepływu chakry wokół shurikena, dając użytkownikowi pełną kontrolę nad tym w jaki sposób broń będzie się poruszać. Użycie jej wymagało jednak pewnych przygotowań, a mianowicie posiadania shurikena. Załatwiła to inną, stworzoną przez siebie techniką, najzwyczajniej tworząc takowy z kręgu lędźwiowego i wyciągając go. Chwyciła przedmiot w dłoń, był o wiele lżejszy, niż te normalne. Zamknęła oczy, po raz kolejny tego dnia mieszając swoją chakrę tak, by powstał jej wrodzony żywioł. Nie trwało to długo, z każdą kolejną poznaną techniką osiągała w tym coraz lepsze rezultaty. Po tych kilku sekundach znów musiała skumulować chakrę w konkretną część ciała. O ile z płucami się udało to dłoń była znacznie mniejsza od jego płatów. Kierowała energię do dłoni, trwało to minutę, może kilka, no cóż, Mizu nie miała pojęcia jak leci czas, zmierzch i świt wyznaczały jej cykl dobowy. Skupiła chakrę w dłoni, jednak najtrudniejszy krok wciąż był przed nią. Zaczęła powoli przesyłać chakrę do broni. Czuła jak energia przenika jej skórę wywołując dziwne uczucie nienaturalnego chłodu. Energia po kilku chwilach dokładnie otoczyła broń, Mizumi cisnęła pociskiem. Przy pomocy energii sprawiła, że ten zaczął zataczać koła nad rzeką. Kaguya skupiła wzrok na płynących rybach. Shuriken bez problemu trafił jedną z większych.

Martwa ryby wypłynęła z wody. Mizumi weszła do wody, ta w pewnym momencie zaczęła sięgać jej do ramion, ale mimo bólu ramienia dorwała upolowaną istotkę. Wyszła z nią na brzeg, po raz kolejny wieczór nastał zbyt szybko, ale nie mogła zrobić z tym wiele. Rozpaliła ognisko, by po chwili ściąć pobliską gałąź, naostrzona i opalona nad ogniem nadawała się idealnie, by upiec na niej kolacje. Zapewne, gdyby nie głód Kaguya wypluła by rybę, ale nie miała nic lepszego. Wczołgała się do tipi i otuliła jelenią skórą.

[Mizumi]

Ból w klatce piersiowej wyrwał jej dech z piersi. Patrzyła wprost w oczy mężczyzny, który przyszpilił ją włócznią Yari do ściany. Oddychała ciężko, wiedziała że musi coś zrobić. Krótkie ostrze mimo swej matowości zalśniło w jej dłoni. Celnym uderzeniem złamała włócznie. Uderzała na oślep, nie przejmowała się tym co stanie się ze strażnikiem. Martwe ciało upadło na ziemię. Kunoichi poczuła się bezpieczniej, odwróciła się.
Chciałem tylko ich chronić. Obudziła się zlana potem. Strach paraliżował jej wszystkie kończyny, warkot wyrwał jej z letargu. Słyszała go, była pewna że jest prawdziwy. Zacisnęła dłoń na rękojeści kościanego miecza, powoli wyczołgała się z szałasu, była otoczona. Kilka, nie więcej niż dziesięć wilków warczało, krążąc wokół niej. Żuk spokojnie spał przy kwiatach nieopodal. Wschodzące właśnie słońce było jedynym świadkiem tego do czego miało dojść. -Cholera. - zaklęła pod nosem odrzucając koc z jeleniej skóry. Wzrokiem starała nadążyć się za otaczającą ją grupą, stała plecami do szałasu, chciała zminimalizować szansę na uderzenie w plecy. Obróciła się, cofając bark uszkodzonej ręki, wystawiła ostrze przed siebie. -Jedno cięcie, skóra się przyda.- powiedziała, starając się ukryć brak pewności siebie. Czekała, pierwszy skoczył jej do gardła, ale celne cięcie rozpłatało jego gardziel. Martwe ciało upadło obok niej, uderzając w szałas niszcząc go doszczętnie. Kaguya uznała to za znak, rzuciła się na najbliższego wilka. Pojedyncze cięcia, uskoki, piruety... walka. Musiała przyznać, że nieco brakowało jej tego uczucia. Całość starcia trwała nie więcej, niż kilka może kilkanaście minut.
Mizumi padła na ziemię, otoczona przez stertę martwych zwierząt. Ciężki oddech towarzyszył słońcu, które wychyliło się by oświetlić polane. Było jej zimno, ale nie miała siły się poruszyć. Leżała tak przez godzinę, może dwie, odzyskiwała siły. Po tym czasie podniosła się. Jej nowy dom był w ruinie, może i postawiła go w kilkanaście minut, ale w nim mieszkała... Przynajmniej miała mięso i skóry... Chociaż nadwyżka mięsa i tak jej się nie przyda. Złapała wilcze zwłoki, leżące w gruzach jej szałasu. Po chwili podeszła do niego z powrotem.

Trening: Fūton: Gōkūhō
Ranga: D

Wzięła głębszy wdech. Zmęczenie zdążyło opuścić jej ciało, ale odrzucanie po jednej gałęzi zajęłoby zbyt wiele czasu. Wystawiła ostrze przed siebie. Mizumi zamknęła oczy, skupiła się na swoim przepływie chakry. Mieszanie jej zajęło ułamek sekundy, w końcu robiła to już wystarczającą ilość razy by móc robić to w efektywny sposób. Skupiła chakrę w dłoni, co nie trwało długo, spisywała się w tym całkiem dobrze. Znów poczuła nienaturalny chłód, gdy niebieska energia przenikała przez jej skórę. Wokół ostrza zaczął tworzyć się przepływ chakry, Mizumi wykonała silny zamach uwalniając chakrę futonu. Pozostałości domu pod wpływem podmuchu wylądowały w jeziorze i popłynęły z prądem.

Spojrzała na leżące dookoła ciała, miała świadomość, że na skórowaniu zejdzie jej cały dzień, mimo to zamierzała zacząć od czegoś innego. Musiała zająć się złamaniem, w końcu źle zrośnięta kość byłaby prawdziwym przekleństwem. Młode gałązki w połączeniu z krótkim mieczem, mogły wyglądać idiotycznie, ale nadały się idealnie, by usztywnić rękę. Krzyk bólu przetoczył się przez las, gdy nastawiła złamaną rękę... Resztę czasu poświęciła na dalsze przygotowywanie obozu, właściwie zajęło jej to jeszcze kilka dni...

[Mizumi]

Czy nie tego pragniesz?
Głos odbił się w jej głowie, znów była w kanałach, tym razem jednak stała sama. Reszta świata nie miała znaczenia, była tylko ona i krótkie, pokryte krwią ostrze. Ciepła, życiodajna i tak słodka krew. Pociągała ją, chciała poczuć jej smak, dotyk. Widziała jak ostrze zbliża się do ust, jak jej język przesuwa się po ostrzu.
Czy to nie przyjemne?
Metaliczny posmak pozostawał w ustach, ale smak... Świadomość tego czym jest krew. Nie mogła jej się oprzeć. Odwróciła się. Istota w czarnym płaszczy, tylko tyle. Cienie tańczyły w głębokim kapturze... Czy on w ogóle miał twarz?
Dlaczego przestałaś? Czy nie chcesz znów tego poczuć?
Byt wystawił trupio bladą rękę, w drugiej znajdował się zdobiony sztylet. Krew obficie płynęła z rozciętego nadgarstka. Mizumi zbliżała się, mimowolnie, chciała tego... Przecież to ta słodka, życiodajna krew. Niepowtarzalna, dowód jej siły, dowód strachu i cierpienia, które sprowadziła. -Nie!- głośny krzyk przeszył polane. Ile to już razy budziła się z przerażeniem? Kolejny koszmar, tylko sen. Znów budziła się roztrzęsiona, mieszkała w lesie już od kilku tygodni, za dnia nie miała problemu, żądza nie powracała, więc dlaczego wciąż miała koszmary? Kim była ta istota? "Widziałaś kiedyś diabła, Mizumi-san?", pytanie Erisu odbiło się w jej pamięci. Jeśli to nie diabeł odwiedził ją we śnie, to nie wiedziała czym mogło być to coś. Wyszła ze swojego "domku". Już jakiś czas temu zastąpiła szałas czymś na kształt namiotu. Pale wbite w ziemię między którymi rozciągnięta była skóra, zaczepiona kościanymi shurikenami, dobrze chroniły przed wiatrem i deszczem. Ognisko dopalało się, Mizumi nie przejmowała się pożarem, otoczone kamieniami palenisko, znajdowało się na "spalonej" ziemi, uniemożliwiało rozprzestrzenienie się płomienia. Za "domem" znajdowało się równo ułożone drewno, a w zagrodzie pełnej kwiatów spał żuk. Poruszyła palcami połamanej dłoni i rozcięła temblak. Zatoczyła kilka okręgów ramieniem. -Akurat dzisiaj...- powiedziała pod nosem, licząc że w żaden sposób nie wiązało się to z kolejnym koszmarem... Pierwszy raz widziała tą podobną do człowieka istotę. Chciała odsunąć od siebie myśli, ale nie miała pojęcia czym może się zając. Założyła upleciony z kwiatów strój i "podgrzała" śniadanie. Właściwie nie miała pojęcia czym może się zająć. Postanowiła wykorzystać zrośniętą rękę. W ten sposób przynajmniej zabije nieco czasu.

Trening: Fūton: Daitoppa
Ranga: C

Skoro jej ręka była sprawna to mogła zająć się nauką technik wymagających pieczęci. Postanowiła nauczyć się wytwarzać pocisk stworzony ze skoncentrowanej chakry. Z nie tak odległych czasów szkolenia pamiętała jak jeden z nauczycieli demonstrował im tę technikę. Zamknęła oczy, starając się przypomnieć sobie pieczęci wymagane do techniki. Miała pewność, że było ich pięć. Zaczęła wiązać przeróżne pieczęci, w różnej kombinacji, licząc że w końcu skojarzy, które to były. Trwało to kilka minut, jednak po nich zyskała pewność, że wie w jakiej kolejności musi zawiązać wszystkie pieczęci. Jednak pieczęci były tylko jedną z wielu rzeczy, które musiała połączyć, by opanować technikę. Mizumi zaczęła powoli składać pieczęci, mieszając swoją chakrę tak, by po raz kolejny skonwertować ją w energię futonu, z tym nie miała już problemu. Drugim krokiem tak jak w przypadku pocisku było skoncentrowanie chakry w płucach. Trwało to kilka sekund, podczas których po za kumulowaniem chakry Mizumi dokończyła splatanie pieczęci. Kaguya skupiła się na przygotowanej technice, Daitoppa była gotowa. Za cel obrała sobie pobliskie drzewo, uwolniła z ust pocisk chakry, który przeciął polane i uderzył w drzewo, wywołując ruch. Pień jednak wytrzymał.

Stała pośrodku obozu. Mimo chwilowego zajęcia wspomnienie snu wciąż krążyło po jej głowie. Mimo, że zdołała się już w pewnym sensie przyzwyczaić do codziennych koszmarów, ten nie dawał jej spokoju. Był inny, dziwny, przyniósł zbyt wiele pytań. Mizumi nie chciała siedzieć, musiała znaleźć sobie zajęcie. Niestety, była przygotowana na najbliższe kilka dni, ruszyła przed siebie, miała zamiar najzwyczajniej w świecie iść na spacer...

[Mizumi]

Las był spokojny. Delikatny wiatr, który jeszcze do niedawna przyprawiał Mizumi o ciarki swym chłodem przestał jej przeszkadzać. Po części przyzwyczaiła się do niego, chociaż z drugiej strony płaszcz zrobiony z jeleniej skóry dobrze chronił przed żywiołem. Wsłuchiwała się w śpiew ptaków, w końcu co innego mogła robić całymi dniami chodząc po lesie? Przeszła może kilkaset metrów w głąb lasu, zastanawiając się nad znaczeniem dzisiejszego snu. Właściwie nie wierzyła we wróżby, czy przepowiednie, tak jak i w różne interpretacje snów. Osoby zajmujące się tym po prostu mówiły ludziom to co chcieli usłyszeć. Chociaż w tej chwili jej niewiara przechodziła próbę. Wcześniejsze koszmary mogła wytłumaczyć wyrzutami sumienia, ale ten? Dziwna, podobna człowiekowi istota pojąca ją własną krwią? Nigdy w życiu nie spotkała się z czymś takim.
Przypomniała sobie opowieści, chociaż może lepiej powiedzieć informacje o kulcie wyznawców Jashina. Krwawy Bóg mordu... Czy możliwe, że to on do niej przemówił? Właściwie miałoby to jakiś sens, w końcu jej żądza krwi w pewnym momencie wydała jej się nienaturalna. Przekleństwo rodowe, zesłane przez samego krwawego Boga? To... było możliwe. Kaguya, miała świadomość gdzie ich szukać, w Ryuzaku znajdowała się jego świątynia... W osadzie, do której wstęp równał się samobójstwu. W tej chwili w jej głowie pojawiła się myśl o powrocie, był tylko jeden mankament, wciąż była zbyt słaba, niezdolna do cichego przekradania się.

Trening: Fūton: Reppūshō
Ranga: C

Z zamyślenia wyrwało ją warczenie, odruchowo sięgnęła do boku, niestety nie wzięła ze sobą miecza. Rozejrzała się identyfikując źródło dźwięku jako wilka... Jeden, odłączony w jakiś sposób od stada, stał i patrzył gotowy zaatakować. Mizumi myślała szybko, starała się przypomnieć sobie pewną technikę, wydawało jej się że wystarczy ona, aby odstraszyć zwierzę. Stała spokojnie, oddychając powoli musiała się skupić. Starała się mieszać chakrę, tak by wytworzyć energię futonu. Do tej pory wydawało jej się, że potrafi to robić, jednak kiedy do tego wszystkiego dochodziły nerwy nie było to takie proste. Sekundy dłużyły się niemiłosiernie, zmieszała chakrę, a wilk zaczął prężyć się do skoku. Mizumi zaczęła gromadzić przetransformowaną chakrę w swoim ciele, trwało to zbyt długo. Nawet jeśli była to prosta czynność ponosiły ją nerwy, nie mogła wykonywać żadnych gwałtownych ruchów, ale kumulowanie chakry to co innego. Kaguya czekała, mimo że skumulowała energię nie atakowała, technika nie nadawała się do tego. Z resztą nie chciała zabijać zwierzęcia bez powodu. Wilk skoczył, Mizumi klasnęła uwalniając chakrę skumulowaną w swoim ciele. Silny podmuch wiatru wydobywający się zza jej pleców odrzucił bestię, tak że ta uderzyła o drzewo i upadła nieprzytomna.

Mizumi oddychała ciężko, technika nie wyczerpała jej, lecz straciła panowanie nad nerwami. Skoro był tu jeden, to zapewne gdzieś w pobliżu czaiło się ich więcej. Dziewczyna nie miała przy sobie miecza. Chociaż była zdenerwowana nie rzuciła się do biegu, w końcu członkowie stada mogli ją obserwować. Spokojnym krokiem wróciła do obozu.

[Mizumi]

Dzień wciąż był młody, minęły maksymalnie dwie godziny odkąd postanowiła przejść się po lesie. Żuk obudził się i zajmował swoimi żuczymi rzeczami siedząc w zagrodzie. Mizumi powróciła do obozu i na nowo rozpaliła ognisko, właściwie miała sporo czasu dla siebie i wciąż nie wiedziała co może z nim zrobić. Las zaczął ją przytłaczać, do tej pory cały czas miała coś do roboty, ale teraz? Obóz był gotowy, zapasy zrobione. Siedziała najedzona i znudzona.

Trening: Furūto
Ranga: D

W jej głowie pojawił się pomysł, mętne wspomnienie dziecięcych lat spędzonych na pustyni. Wtedy miała też inne zajęcia, uczyła się nie tylko żyć i walczyć, ale i... grać na flecie. Nie mając nic do roboty, postanowiła sprawdzić, czy przy pomocy kości będzie w stanie wytworzyć owy instrument. Właściwie nie wydawało jej się to niczym trudnym, skumulowała chakrę w przedramieniu zmieniając kształt kości, właściwie to robiła dokładnie to samo co w przypadku tworzenia krótkiego miecza, z kilkoma motywacjami w postaci otworów i pustej przestrzeni wewnątrz kości. Część fletu wysunęła się z jej przedramienia, chwyciła ją drugą ręką i wysunęła, w końcu to nic trudnego.

Uśmiechnęła się pod nosem, oglądała instrument z każdej strony, chcąc sprawdzić czy na pewno wszystko z nim w porządku. Pocięcie sobie ust, czy palców nie było zachęcające, zwłaszcza dla kogoś stojącego na bakier z medycyną. Flet wydawał się w porządku, nie miał żadnych wyszczerbionych, czy ostrych zakończeń. Przyłożyła instrument do ust, jej palce zdążyły wyjść już z wprawy... Próbowała przypomnieć sobie, jak to się robi, kątem oka obserwując zirytowanego żuka. Potrzebowała czasu, ale w końcu to tylko przypomnienie, nic więcej...

[Mizumi]

Siedziała przy ognisku, na nowo ucząc się gry na flecie. Z czasem wychodziło jej to coraz lepiej, w końcu nie było to niczym trudnym dla kogoś kto spędzał na tym tyle czasu. Rzut oka na słońce wystarczył, by mniej więcej ocenić że noc z każdą chwilą jest coraz bliżej. Mizumi miała zajęcie, była zrelaksowana i wypoczęta. No cóż, mogło to zwiastować tylko jedno, tej nocy raczej nie uśnie... Odłożyła flet, wzdychając ciężko. Pierwszy raz od dłuższego czasu nie kończyła dnia zmęczona. -Chyba wypada się zmęczyć.- powiedziała do siebie, odkładając płaszcz na "ławkę".

Trening: Hōshō
Ranga: C

Podeszła do sporego drzewa, znajdującego się na skraju polany. To na nim testowała nowe techniki, właściwie wybór był całkowicie losowy, ale gruby pień potrafił przyjąć na siebie wiele obrażeń i pozostać niemalże nietkniętym. Zamknęła oczy i spowolniła oddech, starała się przypomnieć sobie jedną z technik Taijutsu, którą ujrzała kiedyś, gdy próbowała sobie dorobić. Uśmiechnęła się i przybrała odpowiednią pozycję, która znacznie ułatwiała wyprowadzenie ciosu. Wydawało jej się, że pamięta wszystko, chociaż szczegóły były zamazane. Cofnęła ramię i rozłożyła dłoń, technika ta co prawda nie nadawała się do mordowania, czy mocnego uszkodzenia przeciwnika, jednak do obrony, może nawet rozbrojenia nadawała się jak najbardziej. Wykonała szeroki zamach, w pełni skupiając się na tym jednym ciosie, wkładając w niego całą swoją siłę. Uderzyła, nie odniosło to jednak wielkiego efektu, właściwie to żadnego, nawet gałęzie nie zaczęły drgać. Znów cofnęła się pamięcią do tamtego dnia starając sobie przypomnieć szczegóły. Kilka chwil później wzięła kolejny szeroki zamach, po raz kolejny z całej siły uderzając drzewo, tym razem jednak rozcapierzyła palce w chwili trafienia w drzewo. Gałęzie zatrzęsły się, jednak efekt wciąż nie był zadowalający. Mizumi powtarzała uderzenia raz za razem...

Oddychała ciężko, słońce zaczęło chować się za horyzontem. Obite drzewo nie ustępowało, tak jak i Mizumi, w końcu jednak dziewczyna musiała przestać. W przeciwieństwie do drzewa jej siły były ograniczone, a ręce obolałe od kolejnych odrywających korę uderzeń. Zmęczona Kaguya postanowiła dać już spokój drzewu, rozpalić ognisko i wrócić do namiotu. Jutro też jest dzień...

[Mizumi]

Ciemność, nieprzenikniony całun otaczający nagie ciało. Echo, tak przytłaczające wwiercające się w głowę i bezbrzeżnie ciche. Chociaż dźwięk odbijał się wśród kanałów, to ciemność pochłaniała cały dźwięk. Stała na czymś miękkim, czuła jak zapada się, a piasek wchodzi we wszelkie możliwe otwory. Kunai leciał wprost na nią. Światło, nie istniejące wśród odmętów brudnej wody, odbijało się na klindze. Uderzył i rozpadł się, z głuchym trzaskiem przebijania dębowego drewna.
Dlaczego się opierasz?
Głos odbił się echem, usłyszała kapanie, krople jedna za drugą upadały gdzieś w oddali. Chciała rzucić się do ucieczki, lecz ruchome piaski trzymały za mocno.
Kap, kap, kap
Dźwięk był coraz bliżej. Poczuła dotyk, coś ciepłego spadło wprost na jej głowę. Pojedyncza kropla przemierzyła włosy i spłynęła na twarz, znalazła drogę na policzku by płynąć dalej. Następna i kolejna, coraz szybciej, gęściej. Była cała przemoczona. Błysk oślepił ją na chwilę odganiając mrok. Była we krwi, cała w słodkiej kapiącej posoce. Spojrzała w górę, nad nią pod sufitem wisiało ciało mężczyzny, który kiedyś śmiał zaatakować ją katanom.
Dlaczego moja siostra żyje w smutku? Przeraźliwy krzyk przeszył świeże, leśne powietrze. Ptaki spłoszone hałasem opuściły pobliskie drzewa... I dobrze. Mizumi lubiła ich śpiew, ale odkąd próbowały co jakiś czas dostać mięso, które należało do niej, jej stosunek zmienił się w niezdrową podszytą[ podejrzliwością, rywalizację. Kaguya wyczołgała się z namiotu, chociaż miała ochotę otulić się jelenią skórą, wolała stawić czoła kolejnemu dniu spędzonemu wśród zdradliwych, leśnych ostępów. Słońce powoli wyłaniało się zza linii horyzontu, Ichi spał w swojej zagrodzie, a skórzany "domek" stał tak jak zwykle. Przeszła za niego, może i nie był wielki, ale tak o wiele wygodniej było jej sprawdzić, czy zapas drewna nie został zbytnio uszczuplony. Na całe szczęście, wciąż starczał na jakiś tydzień, przez chwilę pomyślała nawet, że techniki, z których korzystają shinobi były zbytnim ułatwieniem... Z drugiej strony, gdyby nie one to zdana na łaskę natury, zapewne nie przeżyłaby nawet doby. Śniadanie ze świeżo złowionych ryb o dziwo okazało się smaczne, chociaż może dlatego, że przyzwyczaiła się do ich mulistego smaku.

Trening: Raigā Bomu
Ranga: A

Kolejny ryk przeszedł po nabrzeżu, tym razem jednak był pewien furii i głodu, strach nie miał w nim miejsca. Mizumi, aż podskoczyła, gdy jej oczom ukazał się majestatyczny, lecz i paraliżujący widok. Sporych rozmiarów niedźwiedź o brązowej sierści wszedł na polane, jego malutkie czarne oczka skierowane były wprost na Kaguye. Brak miecza zabolał najbardziej w chwili, gdy wygłodniałe zwierze rzuciło się do biegu. Kunoichi wiedziała, że nie ma szans dobyć broni, sama ruszyła na niedźwiedzia. Bestia stanęła na dwóch łapach, a Mizumi wpadła wprost na nią, jednak nawet rozpędzona nie dała rady obalić bestii. Jej dłonie oplotły się gdzieś w tych okolicach, gdzie ludzie zakładają pasek. Była drobna i tylko dzięki temu ogromne szpony, nie rozerwały jej skóry. Napinała mięśnie starając się zachwiać równowagą ogromnego cielska, jednak waga bestii była zbyt duża, by jej wątłe mięśnie dały radę. Jęknęła z wysiłku, a drobna żyłka pojawiła się na jej czole, bestia napierała coraz mocniej, chcąc najwidoczniej zmiażdżyć ją swoją masą. Mizumi nie poddawała się, zapierając w ziemi, jej zmuszała mięśnie do nadludzkiego wysiłku, skoro nie mogła przesiłować olbrzyma jej pochłonięty strachem i desperacją umysł podsunął jej tylko jedną myśl, podnieść potwora. Dłonie zagłębiły się głęboko w futro, skóra potwora "zwijała" się w miejscach, gdzie nacisk jej dłoni rósł. Nie miała zamiaru się poddawać. Naparła jeszcze mocniej, a bestia odpowiedziała tym samym. Mizumi tylko na to liczyła, przestała się zapierać, bestia runęła na nią. Kaguya stęknęła z wysiłku, wydobywając ze swoich mięśni siłę większą, niż kiedykolwiek. Czuła ból w ramionach, gdy z całą posiadaną przez siebie siłą oderwała niedźwiedzia od ziemi. Jej ramiona niemalże załamały się pod ciężarem, uniesionej nad głowę bestii. Kręgosłup wytrzymał obciążenie chyba tylko ze względu na błogosławieństwo swego rodu. Dyszała ciężko starając się, nie dać przeważyć wierzgającemu olbrzymowi, utrzymanie kilkusetkilowej istoty nad głową... Nie sądziła, że to może się udać, ale jakoś wytrzymywała. Wzięła głęboki wdech, napinając mięśnie jeszcze bardziej, czuła że zaraz pękną z wysiłku, ale mimo to nie poddawała się. Z jej ust wyrwał się ryk, podobny do niedźwiedziego, bestia znieruchomiałą na ułamek sekundy zaczynając zdawać sobie sprawę z losu jaki go czeka. Z całą dostępną sobie siłą, skupioną w jednej części ciała, w jednym ruchu cisnęła bestią wprost w ziemię, pod własne nogi. Mizumi wydawało się, że na te kilka sekund czas zwolnił, ciało niedźwiedzia zbliżało się do ziemi. Moment spotkania materii nieożywionej z ożywioną, w głośny sposób zaznaczył huk. Ziemia wokół bestii została roztrzaskana w drobny mak, odleciała na kilka metrów, uszkadzając korę pobliskich drzew. Ciało, ogromnego, brązowego niedźwiedzia drżało w pośmiertnych konwulsjach. Oczy Mizumi rozszerzyły się, gdy patrzyła na ogrom zniszczeń. W skutek uderzenia o ziemię powstał sporych rozmiarów krater, kości wciąż drgającego niedźwiedziego ciała były doszczętnie pogruchotane. Mizumi dyszała ciężko obserwując to wszystko. -Będzie dużo mięsa. - skomentowała.

Była zmęczona, mięśnie po krótki wysiłku były zbyt sforsowane, by dała radę przeciągnąć ogromne cielsko. Na całe szczęście miała swoje wrodzone umiejętności, które znacząco ułatwiały skórowanie. Zajęło to dłuższą chwilę, jednak warto było poświęcić ten czas, by uzupełnić zapasy. Przeciągnięcie mięsa na skórze były o wiele lżejszym zajęciem, niż przenoszenie go. Ponabijała mięso na rożen i wskoczyła do rzeki, chcąc zmyć z siebie zmęczenie, chwile później założyła swój upleciony z kwiatów strój i... Nie mając nic do roboty splotła wianek. W okolicach południa rozpaliła ognisko, by upiec niedźwiedziczyzne, przy okazji czekania grała na flecie, w końcu musiała ćwiczyć... Przynajmniej do czasu, aż nie przypomni sobie wszystkiego...

[Oshi]

Senju pierwszy raz obrał trasę prowadzącą w kierunku Kaigan... Nigdy nie korzystał z uroków miast portowych, wiedząc że ową krainę wybrał ród Aburame... Wszystko wydawało się niemal identyczne jak w jego rodzinnych stronach. Gęste leśne odstępy, spokój płynący z cichej muzyki ptaków oblegających szerokie korony drzew... Oshi uśmiechał się do siebie wspominając ostatnią wygraną walkę w Shinrin... Jego umiejętności rosły z każdym dniem, z każdym uwolnieniem drewna czuł coraz bliższą więź z siłami natury. Poprawiając kaptur którym osłaniał własną twarz, zacisnął wreszcie drewnianą maskę węża. Liczył się z tym że tajemniczy las z którym graniczyło Kaigan mógł ściągać na drogi potencjalnych rabusiów i wszelkiej innej maści bandytów pragnących wzbogacić się na głupich kupcach i samotnych podróżnikach... Ciekawe jak zareagowali by gdyby odkryli jak wielki błąd popełnili atakując jednego z członów rodu Senju.
Słońce skryło się już niemal za horyzontem przywołując cudowną krwistą barwę na niebie... Przez chwilę nawet pomyślał że jest to widok który chciałby zachować dla siebie w chwili śmierci... Kolejne kroki i kolejna porcja niewypowiedzianych wątpliwości... Wszystko wydawało się takie proste gdy człowiek ukryty we własnym świecie inaczej patrzył na ważne sprawy... Wkrótce jednak niepotrzebne myśli musiały odejść na drugi tor, gdy Senju wyczuł zapach ognia wniesionego nad zręcznie przygotowaną potrawą... Ktoś obozował w lesie do którego dostał się młody wojownik... Jedynym pytaniem teraz było to czy owa istota jest przyjacielem czy wrogiem. Oshi uważnie rozejrzał się wokół siebie, po czym wskoczył na pobliską gałąź ruszając w ślad za unoszącym się dymem... No cóż, kolejny raz jego ciekawość wzięła górę nad rozsądkiem... Kiedyś to mogło się dla niego bardzo źle skończyć.
Senju wreszcie ujrzał to czego szukał... Prowizoryczne obizwosiko, kilka zręcznie przybitych bali, zagroda dla... No właśnie, czym u licha był ten wielki żuk w tej chwili przypominający bardziej pasącą się świnkę...
Chłopak po krótkiej chwili przerzucił swój wzrok na kobietę siedzącą przy źródle ciepła... Ubrana jedynie w przepaskę biodrową i wąski pas osłaniający piersi, siedziała na przeciw ognia grając cicho na flecie... Nie wyglądał groźnie, zwłaszcza z tym wiankiem kwiatów na głowie... Może to i powód dla którego tak łatwo zwabiała swe ofiary...
Oshi wreszcie przerwał obserwacje zeskakując z drzewa, dzieliło ich kilka metrów co w razie agresji tamtej miało dać mu szansę na szybką reakcję...
- Witaj... Podoba mi się melodia którą grasz...
Oshi przekręcił lekko głowę w prawą stronę uśmiechając się szeroko... Tego jednak nie mogła zauważyć... Przecież ciągle ukrywał oblicze za maską z drewna... Kim ona była.

[Mizumi]

Spokojne popołudnie na łonie natury, właściwie nic wielkiego, gdy mieszka się w lesie. Niedźwiedzie mięso nabite na ruszt, piekło się rozsyłając swój zapach na całą okolicę, na całe szczęście od jakiegoś czasu drapieżniki zaczęły omijać niewielkie, leśne obozowisko, no może za wyjątkiem tych zdesperowanych, ale im trudno było się dziwić. Kolejny dzień spędzony przy ognisku z fletem w dłoni, dla Mizumi nie był niczym wyjątkowym. Właściwie, kiedy jeszcze zamieszkiwała tereny kupieckiej osady lubiła spędzać wolny czas na łonie natury, chociaż wtedy było to mocno ograniczone, czas często zdawał się być towarem deficytowym. Ciągle zabiegani, ludzie zamieszkujący ogromne aglomeracje wydawali się nie zwracać uwagi na takie drobnostki, skupiając się na pogoni za złotem i władzą, zapominali że kiedyś i tak wszyscy będą sobie równi. Cywilizacja zapewniała wygodę, bezpieczeństwo, ciekawe jak wielu przeżyłoby wyrzucenie przez morze na nieznanym brzegu? Zapewne niewielki, potrafiący się przystosować odsetek.
Ludzie schowani za bezpiecznymi murami, stawali się słabsi, z każdym pokoleniem. Nawet strażnicy, chociaż przeszkoleni w walce, nie potrafili poradzić sobie z jedną nastolatką, trwający pokój osłabiał ich, chociaż wydarzenia ostatnich czasów, jak słynna "bitwa pod murem", mogły zmienić ten stan... No cóż, kolejny szturm dzikich, mógł skończyć się inaczej. Może światu była potrzebna, fala pożogi? Obrócenie wszystkiego w popiół, by mogli odrodzić się silni?. Z każdą kolejną myślą palce przesuwały się po flecie. Z dumą przyznała przed sobą, że była w stanie grać na nim bez większego wysiłku, pozwolić myślą płynąć w niezbadane odmęty umysłu, w czasie gdy dłonie i płuca działały niemal odruchowo.
Do uszu Mizumi dotarł dawno zapomniany dźwięk uderzenia. Nie, ciosu, a upadku, oddalony o maksymalnie kilka metrów, odruchowo spojrzała w tamtą stronę. Mężczyzna, a może kobieta, ciężko było określić jego płeć, płaszcz dobrze maskował wszelkie możliwe oznaki. Drewniana maska, przyozdobiona wizerunkiem węża zasłaniała twarz osobnika, który chciał naruszyć jej spokój. Zerwała się ze swojego siedziska i odskoczyła w tył, starając zasłonić się fletem w podobny sposób w jaki broni się krótkim mieczem. To nie mógł być zwykły zbłąkany wędrowiec, nawet nie dlatego, że od prawie miesiąca nie spotkała żadnego. Jego strój jednoznacznie wskazywał na to, czym się zajmuje, a zdaniem Kaguyi nie mogło to być nic przyjemnego. W jej głowie pojawiła się jedna, przyspieszająca bicie serca myśl. "Znaleźli mnie", nie mogło być inaczej. Znała procedury, w jej przypadku pewnie już trafiła do księgi bingo z ładną sumką za własną głowę, nie musiała martwić się strażą, ale samozwańczy strażnicy sprawiedliwości, łowcy nagród, czy chcący dorobić shinobi, mogli skusić się nagrodą, którą za nią wyznaczono. Nie pokazała wiele, strażnicy nie mogli znać jej umiejętności, w księdze bingo pewnie figurowała jako niebezpieczny szermierz, nic ponad to. Starała się przybrać groźny wyraz twarzy, licząc że odstraszy potencjalnego napastnika, szczerze wątpiła, że zdąży wbiec do namiotu po miecz...
Mężczyzna, jak sądziła po głosie, przerwał pełną napięcia ciszę. Trwała ona zaledwie kilka sekund, lecz w głowie Mizumi zdążyła już pojawić się niepewność i wahanie. Jego słowa nie wskazywały na to, by chciał odebrać jej życie, ale może po prostu chciał stworzyć pozory? Czemu nie zabił jej zanim zdążyła go zauważyć. Opuściła ręce, w tej chwili nie miała powodu, by go atakować. Brakowało jej tylko, kolejnych trupów i straży na karku. Skoro on odnalazł ją w lesie, to zapewne, każdy mógł. Spokojna ostoja zmieniła się nagle w pułapkę...
-Witaj, wybacz moją reakcję, spanikowałam.- powiedziała, w ramach wyjaśnienia. Nie chciała, zaniepokoić mężczyzny, w końcu może będzie mogła z kimś porozmawiać? Po za żukiem, od dłuższego czasu nie miała na to okazji, Ichi co prawda był dobrym słuchaczem, ale przy okazji dość małomównym. -Rzadko miewam gości, usiądziesz?- zapytała dłonią wskazując obalone drzewo służące za ławkę. Nie czekając na swojego rozmówcę sama zajęła miejsce, w końcu musiała pilnować mięsa...