Takayama

[Kagaya]

---

Średniej wielkości osada położona niedaleko granicy z Midori. Lokalne historie głoszą, że pierwsza zabudowania pojawiły się jeszcze za czasów, gdy granice nie wyglądały tak jak obecnie, stąd dość niekorzystne położenie geograficzne w przypadku jakiegokolwiek konfliktu. Poza tym jednak mieszkańcy nie mieli na co narzekać. Choć z jednej strony wioska graniczy z lasem, to z drugiej jak okiem sięgnąć można dostrzec żyzne pola uprawne. Ponadto przez samiuteńki środek przechodzi jeden ze szlaków łączący dwie sąsiednie prowincje, więc nierzadko na ulicach można spotkać handlarzy sprzedających swoje wyroby, świecidełka lub po prostu przypadkowe pierdoły.

[Matsuno Michi]

Być może Michi trafił idealnie, ale prawda jest taka, że gdyby spotkał kogoś mniej przyjaznego, to i tak dałby sobie radę. Być może zamaskowany nastolatek był dość naiwny, jednak nie do tego stopnia, żeby dać się zadźgać. Nie pamiętał rodzinnego ciepła czy radości, jaką daje obcowanie z innymi, jednakże doświadczył innej strony ludzi. I to właśnie ta strona sprawiła, że być może Michi poradziłby sobie w niecodziennych sytuacjach o wiele lepiej, niż niejeden młodzieniec wychowany w znanych klanach. Oczywiście są to tylko założenia, bo na razie chłopak nie miał zbyt często do czynienia ze światem zewnętrznym, ale niedługo z pewnością się to zmieni.
- Ayame, zapamiętać. - imiona były akurat najłatwiejsze do zapamiętania i wymówienia. Matsuno mógł je przypisać do konkretnej sylwetki, twarzy, osoby. To sprawiało, że mógł przypisać dane słowo do określonego wyobrażenia lub wspomnienia. To sprawiało, że ze słowem wiązały się jakieś uczucia, a te akurat Michi chciał odkrywać. Być może Ayame go tego nauczy? Skoro i tak już proponowała nauczenie jakiejś pracy, to można od razu rozwinąć to na uczucia. Dla pustelnika sprawa była na tyle prosta, że nie widział żadnych przeszkód. Oczywiście, zapewne przyjdzie mu się niemiło rozczarować, ale to też część nauki. W końcu człowiek uczy się najlepiej poprzez konfrontację swoich przekonań czy oczekiwań, z hardą, niewybaczającą prawdą i faktami. Takie zderzenie właśnie miało miejsce, gdy Ayame poruszyła temat jego ubioru.
Michi wskazał na siebie palcem i gdyby tylko mógł wizualizować swoje zmieszanie, to nad jego głową pojawiłoby się w tym momencie wiele znaków zapytania - Wszyscy takie nosili jak kończył się las. Zawsze takie mieli, jak mnie widzieli. - zdania wyszły mu nad wyraz dobrze, ale to nie świadczyło, że argument przekona Ayame. Być może Matsuno nie był jeszcze gotowy na tak otwartą konfrontację ze światem, bo teraz nerwowo zaczął skubać wąsy na swojej masce. Młody shinobi nie miał żadnych pozytywnych wspomnień związanych z jego ubiorem, ale była to jedyna pewna w jego życiu. Niezależnie od tego, co się działo w lesie, ludzie na jego skraju zawsze byli ubrani właśnie w ten sposób. Deszcz, śnieg, słońce, ranek, wieczór - oni nigdy się nie zmieniali, choć ich sylwetki się od siebie różniły. Ten ubiór, który miał teraz na sobie, był swego rodzaju jego wentylem bezpieczeństwa. Nie czuł się tak samotny i zagubiony w świecie, bo miał coś, co przypominało mu o jego starej rzeczywistości.
- Czemu maska straszna? - zapytał też, kiedy zbliżali się do zabudowań. Było widać, że niepewność w jego ciele narasta z każdym kolejnym krokiem. Również jego oddech stał się częstszy i płytszy, niczym zwierzyny w stresującej sytuacji. Być może był to strach przed nieznanym, a być może podświadoma reakcja jego ciała, które podświadomie wysyłało sygnały o zagrożeniu płynącym od wioski. W końcu przez te wszystkie lata granica lasu kojarzyła mu się z wygnaniem i kamieniami. Mimo jednak całej tej odruchowej reakcji, Michi zacisnął zęby, a palce owinęły się dookoła jednej z mniejszych masek znajdujących się na jego ubraniu, i stawiał kolejne kroki do przodu. Dawał jasno do zrozumienia, że niezależnie od tego, czego będzie chciało jego ciało, on sam zamierzał podejść bliżej.

[Kagaya]

misja D – Matsuno Michi – 11/14

I'm sorry, Kishimojin.

---

Trudno polemizować kto poradziłby sobie lepiej w konfrontacji z kimś o niekoniecznie pozytywnych zamiarach – czy nieznający świata i tego, jak rozmaite umiejętności posiadali niektórzy Michi, czy żółtodziób, któremu nie było jeszcze dane doświadczyć bólu i cierpienia, ale został kompleksowo przeszkolony przez swój ród lub szczep. Najlepszym sposobem byłoby po prostu postawienie takich dwóch skrajnie różnych od siebie osób przed trudną sytuacją, ale przecież nikogo (oprócz mnie, narratora) nie interesuje rezultat, więc po co? Zresztą, takie testy na ludziach, choć wielu badaczy dawno porzuciło moralność i takie właśnie wykonywali, dla dużej części społeczeństwa były... co najmniej nie na miejscu. Tak czy siak kobieta ani jej syn nie mieli zamiaru krzywdzić zamaskowanego wyrzutka, więc na razie nie będzie nam dane się przekonać, jak dobrze ten potrafił się bronić lub uciekać.
Ayame uśmiechnęła się życzliwie, gdy siedemnastolatek zadeklarował chęć zapamiętania jej imienia. Po pierwotnej niepewności i strachu niewiele zostało – Michi po prostu był zbyt życzliwy i uroczy, by można było się go bać, no chyba że było się wioską, która posądzała go o klątwę. Szczegóły, szczególiki, to już przeszłość, teraz zaczynamy od nowa. Nowe płótno, nowy atrament, nowa historia dla naszego czarnowłosego bohatera. Historia skrajnie różna od tego, czego doświadczył dotychczas, pełna próbowania nowych rzeczy i nauki. Dobrze patrzeć, że mimo krzywd, których doświadczył od bliźnich, Matsuno się nie zraził i wciąż została w nim ta dziecięca ciekawość, która nakazywała mieć otwartą głowę i doświadczać tak dużo, jak tylko się dało.
Gdy chłopak zapytał o maskę, rodzicielka zamilkła na dłuższą chwilę, zastanawiając się i starając się połączyć fakty. Po kilkunastu sekundach widocznie doszła do jakichś wniosków, bo odezwała się, starając się jasno i klarownie przekazać to, co chciała.
— Takie maski ludzie zwykle noszą, by chronić się przed klątwami. Mieszkańcy wioski mogą pomyśleć, że nasze — wskazała gestem siebie i syna — domostwo jest przeklęte i sprowadziliśmy szamana, żeby przegnać zło. — Ach, więc tylko częściowo chodziło o to, by Michi został odebrany pozytywnie, jednak "to, co ludzie powiedzą" było dla Ayame ważne. Miejmy nadzieję, że społeczne umiejętności wyrzutka nie były wystarczająco duże, by wywnioskować, że kobieta mimo wszystko nieco egoistycznie starała się dbać o własne dobro.
Podczas gdy siedemnastolatek tarmosił wąsy i bawił się maseczką tengu, cała trójka nieuchronnie zbliżała się do zabudowań. Już bardzo klarownie było słychać rozmowy i całą gamę innych dźwięków charakterystycznych dla takich osad. Tu kowal zajmował się swoim nowym dziełem, gdzieś zarżał koń, dzieci bawiły się nie szczędząc strun głosowych, słowem: miszmasz doznań wzrokowo-słuchowych.
Wreszcie, gdy byli już dosłownie rzut beretem od pierwszych chat, rodzicielka gestem zarządziła zatrzymanie się i zwróciła się ponownie do nowego towarzysza.
— Myślisz, że w takim razie dasz radę zdjąć tę maskę, Michi-kun? — zapytała zaskakująca zestresowana. Czy opinia innych była dla niej aż tak ważna?
— Przekażę tacie, że już wróciliśmy — dodał w międzyczasie Kenji puszczając się biegem w kierunku wioski. Okazuje się, że był całkiem dobrze wychowany, bo mimo że w jego opinii ubiór Matsuno był znakomity, to postanowił się nie wtrącać i pozwolić matce załatwić to po swojemu.

postacie:
– Kenji
– Ayame