Polana przed osadą

[Tamaki Hyūga]

~ 11/15 ~

~ Harruchi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Jeszcze 5 minutek... ~

Chłopiec po tym jak został odstawiony z powrotem na ziemię zgiął się wpół i zaczął mocno kasłać. Kiedy w końcu przestał to z rękoma opartymi na kolanach oddychał głęboko przełykając intensywnie ślinę. Po chwili wyprostował się ostrożnie i spojrzał na Harruchiego.
- Dobrze, chyba jest już trochę lepiej tylko proszę nie rób mi tak więcej bo wtedy nie wiem czy znowu się wszystko uspokoi... - powiedział niemal błagalnym głosem chłopiec. - Już nie będę uciekał obiecuję... Z resztą i tak bym nie dał rady, ty jesteś shinobi a ja jestem zwykłym dzieckiem... - w głosie chłopaka rozbrzmiał smutek oraz rozgoryczenie, jednak najwyraźniej starał się on aby nie okazywać tego swoją postawą bądź mimiką.

[Harruchi]

Odnoszę lekkie wrażenie, że w końcu moje działania zaczynają odnosić pożądany skutek. Wystarczyło rzeczywiście potraktować smarkacza poważnie i ten nagle spokorniał. Najwidoczniej przez całe życie mu zbyt mocno pobłażano, co w połączeniu z brakiem odpowiedniej uwagi, bo przecież tak trzeba nazwać swobodne wałęsanie się chłopaka, poskutkowało tą okropną, niczym nie podpartą arogancją i rozwydrzeniem. Teraz natomiast dzieciak wydaje się znać swoje miejsce, tak jak każdy człowiek powinien. Zapewne długo się to nie utrzyma i jeśli nikt nie będzie kontynuował mojej pracy, to smarkacz znów stanie się nieznośny, jednak to już nie zależy ode mnie.
- Dokładnie. Znaj swoje miejsce w hierarchii. Nie ma nic złego w ambicji, jednak arogancja jest wrogiem ludzkości. Pokornie dąż do swoich celów i w końcu je osiągniesz. Teraz natomiast prowadź do kogokolwiek, kto się miał toba opiekować. Tylko bez żadnych sztuczek. - mówię do chłopca, po czym lekko popycham go do przodu i idę za nim.

[Tamaki Hyūga]

~ 13/15 ~

~ Harruchi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Jeszcze 5 minutek... ~

Chłopiec szedł nieco przygarbiony a jego krok co raz to bardziej tracił na energii w miarę jak zbliżaliście się do osady. Młody rozrabiaka wydawał się rzucać nieco spłoszone spojrzenia w kierunku zabudowań, zupełni jakby miał stamtąd nagle wyskoczyć jakiś potwór aby go pożreć.
- Rozumiem... Przepraszam że się tak zachowywałem. Po prostu chciałbym kiedyś być na tyle silny żebym miał pewność że zawsze będę w stanie zadbać o siebie... Dlatego właśnie marzę o byciu shinobi... - powiedział ze skruchą chłopiec, nie zdążył jednak nic więcej dodać ponieważ powietrze zostało rozdarte przez zdenerwowany krzyk jakiejś kobiety.
- TU JESTEŚ CHOLERO! DO NICZEGO SIĘ NIE NADAJESZ TYLKO CIĄGLE SIĘ WŁÓCZYSZ I ZACZEPIASZ NIEZNAJOMYCH LUDZI! - wykrzyczała kobieta w waszym kierunku i podeszła żwawym krokiem aby następnie złapać chłopca brutalnie za ramię i zacząć szarpać nim tak mocno że ten ledwo utrzymywał się na nogach czemu towarzyszyły jego głośne protesty. Słysząc jak dzieciak zaczyna się odzywać, ta zdzieliła go ręką po głowie i popchnęła go w kierunku jakiegoś małego domu stojącego nieopodal. - Bardzo za niego przepraszam, ta menda cały czas się wymyka i nie sposób go jakąkolwiek metodą kontrolować. Mam nadzieję że nie naprzykrzał się panu zbytnio i bardzo dziękuję że przyprowadził go pan z powrotem tutaj. - powiedziała kobieta już normalnym, spokojnym głosem a na jej ustach rozkwitł sympatyczny uśmiech.

[Harruchi]

- Chwalebne i ambitne marzenie. Arogancją jednak niczego nie wskórasz. Pokornie ćwicz i stawaj się coraz lepszy, a z pewnością klan Nara z chęcią przyjmie cię w swoje szeregi. Wiedz jednak, że przed tobą długa i trudna ścieżka, którą niełatwo podążać. - odpowiadam chłopakowi.
Tymczasem pojawiła się opiekunka dzieciaka. Moje obawy się niestety potwierdziły. W takim środowisku nic z niego nie wyrośnie, a nawet jeśli uda mu się stać shinobim, to bardzo szybko zginie jako nukenin. Cóż, zapewne na niewiele się to zda, ale moim obowiązkiem jest zainterweniować.
- Przeprosić powinnaś ty, tego chłopca. Z miejsca widać, że poświęcasz mu za mało uwagi i jedynie wyładowujesz na nim swoją złość. Jeśli będziesz to kontynuowała, będzie z nim tylko gorzej. Traktuj go poważnie i słuchaj co do ciebie mówi. W przeciwnym razie równie dobrze możesz wyrzucić go z domu na ulicę, bo chłopak i tak zmarunje swoje życie.

[Tamaki Hyūga]

~ 15/15 ~

~ Harruchi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Jeszcze 5 minutek... ~

Twarz kobiety zastygła na moment w wyrazie kompletnego zdziwienia, zupełnie jakby Harruchi mówił do niej w obcym języku. Po tej krótkiej chwili jej usta wygięły się w nieco zakłopotany oraz pobłażliwy uśmiech po czym wyciągnęła mały woreczek z brzęczącą zawartością i wcisnęła go młodemu Kōsekiemu do rąk.
- Proszę to wziąć i już tutaj więcej nie przychodzić, wiem jak wychowywać niesforne dzieci bo już kilka takich mam za sobą i wyrośli na ludzi. Nie będę wysłuchiwać porad wychowawczych od kogoś kto pewnie nie ma jeszcze nawet dwudziestu wiosen za sobą, więc proszę już iść i się więcej nie zbliżać do tego bachora. - powiedziała zarozumiałym tonem kobieta po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę domu. Trzasnęła za sobą drzwiami a chwilę po tym było słychać krzyki chłopca na którym matka musiała najwyraźniej odreagować po rozmowie...

Misja zakończona sukcesem!

[Harruchi]

Tak jak się spodziewałem. Moje czyny niewiele zmieniły. No chyba, że w dzieciaku drzemie większy potencjał, niż zakładałem i zapamięta sobie moje słowa oraz wprowadzi je w życie. Matka jednak z pewnością już się nie zmieni, nie po jedynie krótkiej reprymendzie ode mnie. Ja natomiast nie mam możliwości wywarcia na nią większego wpływu. Wszelkie próby wejścia do jej domu, czy czekania na nią pod domem byłyby niezgodne z prawem, a do tego, jako shinobi, dopuścić nie mogę. Pozostaje mi więc opuścić tę rodzinę z nadzieją, że chociaż w minimalnym stopniu zmieniłem ją na lepsze. Tymczasem, po tej krótkiej przerwie powinienem wrócić na polanę i kontynuować mój trening.

Tym razem myślę, że warto podszkolić się w posługiwaniu wachlarza. Potrafię już wykonywać nim proste zamachy, które wywołują spore podmuchy, jednak te podmuchy są w stanie jedynie odbić lecące pociski, czy wybić przeciwnika z równowagi. Ja potrzebuję czegoś lepszego. Czegoś bardziej ofensywnego. Na samym początku chbya warto skupić się na tym podstawowym zamachu. Musi on być silniejszy i mocniejszy. Muszę dzięki niemu powalać przeciwnika, a nie tylko wytrącać jego równowagę. Wybieram więc jeden z leżących na polanie pniaków, stawiam go pionowo i przelewając chakrę do wachlarza próbuję zaatakować go jak najsilniejszym podmuchem. Po kilkunastu próbach bez problemu udało mi się znacząco wzmocnić podmuch. Czego jednak nie udało mi się osiągnąć, to obalenie pniaka. Jedyne co osiągam, to wyrzucam go w górę. Niestety po kilkudziesięciu minutach kolejnych prób, wciąż jedyne co sprawiam, to wyrzucenie pniaka w powietrze. Hmmm, a może by tak, zamiast z tym walczyć, to zaadoptować? W końcu wyrzucenie przeciwnika do góry również może być bardzo korzystne. To musi jednak być jedynie wstęp do głównego ataku. Głównego ataku, który chyba może już być po prostu tnącym i kaleczącym podmuchem. Próbuję więc chwilę po wyrzuceniu pniaka w powietrze ponacinać go w wielu miejscach kolejnym podmuchem. Z racji faktu, że trzeba to zrobić szybko, zanim ten opadnie na ziemie, zajmuje mi to kolejne kilkadziesiąt minut. Ostatecznie jednak cieszę się z opanowania techniki, a pniak leży na ziemi cały ponacinany w niezliczonych miejscach.

Nauka techniki C Fūton: Kamaitachi

[Harruchi]

Parę dni treningu już za mną. Nie powiem, czuje się nieco silniejszy. Pytanie jednak czy wystarczająco silny? Opanowałem kilka przydatnych technik, jednak wciąż daleko mi do cudów, jakie na polu walki czynili członkowie Krwawego Pokolenia. Ba, we wszystkich walkach podczas misji, która okazała się gonitwą za Ogoniastą Bestią, niewiele mogłem zdziałać i najbardziej się przydałem chyba jako żywy cel dla snajpera. Muszę jednak sprawdzić swoje możliwości po tak intensywnym treningu. Najlepszą okazją jest tocząca się właśnie wojna. Tym bardziej, że im większą pomoc świat okaże jednej ze stron, tym szybciej konflikt zostanie zażegnany i znów zapanuje pokój. Z racji natomiast, że Aburame bezprawnie zaatakowali Nara, to pomoc należy się klanowi Nara właśnie.

Jednym z największych problemów z elementem wiatru jest to, że podmuchy powietrza oraz tornada trudno kontrolować. Raz wypuszczone rozlewają się wszędzie i robią praktycznie co chcą. Przypuszczalnie chodzi o rozmiar. Mniejsze tornado, skupiające tyle samo mocy, powinno być łatwiejsze w kontroli, a przy okazji taka intensyfikacja siły może zwiększyć zadawane obrażenia. Wypuszczając więc kolejne podmuchy powietrza ze swoich ust próbuję zadać jak największe obrażenia, na jak najmniejszym obszarze. Niestety, po kilkudziesięciu próbach upewniam się, że nie jestem w stanie tego zrobić. Podmuch albo jest większy i silniejszy, albo mniejszy i słabszy. Nie potrafię stworzyć podmuchu mniejszego, a jednocześnie silnego. Skoro więc nie podmuchy powietrza, to może tornado. Tornada zwykle są trudniejsze, ale przecież nie niemożliwe. Skupiam więc ponownie czakrę w swoich ustach i próbuję nią odpowiednio zakręcić, tak aby w naturalny sposób sprawiała, że powietrze zaczyna wirować. Niestety po kilkunastu próbach wciąż wychodzą mi jedynie sporych rozmiarów trąby powietrzne. Przy kolejnej próbie zauważam jednak, że dużo łatwiej jest wprawić czakrę w wirowanie, gdy pomagam sobie dłonią. Wygląda to może mało elegancko, gdy przykładam dłoń do ust, jednak najbardziej istotny jest efekt. Efekt, który po kolejnych długich kwadransach ćwiczeń jest zadowalający. Tornado niemalże mieści się w dłoni, a jego siła jest w stanie zniszczyć pień drzewa na drzazgi.

Nauka techniki C Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki

z/t

[Rika Kari Matsubari]

Wędrowała niestrudzenie już trzeci tydzień. Antai, Sogen, Midori i Ryuzaku. Ryuzaku no Taki. Ryuzaku, ojczyzno moja. Jeszcze góra tydzień i wróci do domu. Droga na powyższym odcinku ciągnęła się niemiłosiernie i celu na horyzoncie nie byłoby widać nawet wtedy, gdyby nie zasłaniały go rozległe lasy. Rika nie była fanką pieszych wędrówek, ale rozsądek wziął górę nad zamiłowaniem do koników. Przez ostatnie lata skanowała te tereny wzdłuż i wszerz, poszukując prawdy o sobie samej i przy okazji zabijając niewinnych ludzi. Nie była sobą, ale ktokolwiek by ją wysłuchał? Spotkanie bliskich którejkolwiek z ofiar nie wchodziło w grę. Lękała się tego, ale przede wszystkim czuła palący wstyd.
Powodów jej pielgrzymki w odosobnieniu było jednak więcej. Potrzebowała czasu. Nie pierwszy raz traciła kontrolę, ale nigdy dotąd nie trwało to tak długo i nie prowadziło do tak poważnych konsekwencji. Przede wszystkim jednak, nie może wszystkiego zwalać na swą złowrogą towarzyszkę. Ona także zabiła. Jedynie w głowie, "jedynie" samą siebie, ale morderstwo zawsze równa się morderstwu.
Rika się zmieniała. Nie była już Kari, która tę samą drogę w przeciwnym kierunku przemierzała ciężkim krokiem, powłócząc nogami. Ale nie była też pędzącą przez świat w podskokach radosną dziewczynką. W jej oczach nie było już zła, ale dotychczasowa wędrówka nie przywróciła też promiennego uśmiechu. Nie miała już 15 lat, ale to nie ząb czasu odcisnął na niej największe piętno. Obawiała się powrotu. Nie wiedziała, co władze powiedzą na jej rewelacje. Nie miała też pojęcia czego się spodziewać po swojej rodzinie. Jak po 5 latach odbierze ją miasto, któremu wcześniej oddawała wszystko? Bała się odpowiedzi i może właśnie dlatego chętnie zbaczała z kursu. Niby pod pretekstem unikania większych zabudowań, w rzeczywistości odraczała dotarcie do rodzimego miasteczka. Skręciła w boczną uliczkę i niczym Pinokio w drodze do szkoły uległa własnej pokusie. Po około kwadransie nieśpiesznego marszu dotarła na niewielkich rozmiarów polanę otoczoną lasem.
Usiadła na pieńku, łapiąc oddech i zastanawiając się, co dalej. Przyglądała się śladom po shurikenach i kunaiach. Widocznie ktoś tu ćwiczył seido albo odbywał inne treningi. Przeklinała w myślach dzień, w którym została kunoichi. Przyniosło jej to wiele niezapomnianych chwil, uznanie tubylców i ogrom satysfakcji. Czy jednak nie byłaby szczęśliwsza kołysząc teraz swojego bobasa? Została bez domu, rodziny i nawet sówki Fumo, którą przed laty zostawiła w domu, uciekając w nocy do Antai.

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

1 / 34

To był przyjemny wieczór. Wiatr leniwie wiał, gnając po niebiańskim pastwisku pojedyncze, kłębiaste owieczko-chmurki. Słońce powoli chowało się za horyzontem, ustępując miejsca swojemu białemu bratu, który powoli zbliżał się do pełni. Było cieplutko, ale nie na tyle, żeby nazwać ten dzień upalnym. Był tutaj także przyjemny wiaterek, ochładzam on rozgrzaną od słońca skórę, przyjemnie poruszał włosami, czasami nawet zawiał mocniej, szepcząc coś komuś do uszka. Zdecydowanie była to milutka, nastrojowa atmosfera do rozmyślań i wypoczynku. Nikt nie powinien mieć prawa przerywać tak spokojnych chwil.
Nasza dzisiejsza bohaterka przeszła wiele, zarówno dosłownie, na swoich zmęczonych nóżkach jak i też metaforycznie. Miała za sobą wiele trudnych chwil ze swoim alter-ego, one jednakże zniknęły, teraz pozostała sama. Samotna w ciele, które zawsze dzieliła. Czy to nie skłaniało to rozmyślać co dalej? Rozsiadła się wygodnie na stojącym na łące pieńku, spoglądając w niebo i bijąc się z myślami. Czy w domu ktoś jeszcze o niej pamięta? Czy dokarmiali jej małego, pierzastego przyjaciela? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi... W okolicy było spokojnie, tak jakby świat chciał dać jej czas na zebranie myśli. Nawet odgłosy lasu były jakoś tak ciszej, a może to przez to, że dziewczyna skupiła się na czymś innym? Jedyne co się nie zmieniało, to wycie wilków. Te jak co noc polowały, szukając jakiejś bezbronnej ofiary, która mogłaby zamienić się w ich smakowity posiłek.
Nagle wiatr się wzmógł a Rika poczuła jak chłodny podmuch smyra jej nogi, zdecydowanie zrobiło się chłodniej. Księżyc zniknął za jedną z chmur, przez co też na polanie zrobiło się ciemno. Wycie wilków także zbliżało się, co mogło oznaczać, że wataha poluje w okolicy. Zdawać by się mogło, że to zwyczajna zmiana pogody, jednakże stało za tym coś więcej, coś co po chwili młoda kunoichi usłyszała za swoimi plecami. Krzewy zatrzęsły się mocniej, z gałęzi poleciały liście a z ich środka dochodziło warczenie, coś co brzmiało ja dźwięk wkurzonego psa a może nawet i wilka oraz odgłosy szamotaniny, czyżby to była walka?. Pomiędzy tym wszystkim było coś jeszcze, coś delikatnie skrzeczącego, co dopiero po chwili udało jej się zidentyfikować jako głos wołający pomocy. Ciężko było określić, czy to krzyk dziecka, czy może skrzeczący mężczyzna, jednakże na pewno wzywał on kogoś na ratunek. Czy nasza już nie tak młoda bohaterka odpowie na wezwanie? Czy może jednak zbytnio zajęła się myślami i nie usłyszała tej błagalnej prośby?? Tego dowiemy się już w następnym poście...

Tajemniczy w Potrzebie

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Polana zdawała się doskonałym miejscem na przenocowanie. Rika znała Midori - ba, miała nawet mapę - i doskonale wiedziała, że stąd do Ryuzaku może już nie znaleźć równie przyzwoitej placówki na sen. Od wyruszenia w drogę powrotną czas mijał jej bardzo szybko. Nie wiedzieć kiedy półmrok zamienił się w niemal zupełną ciemność.
Odgłosy tutejszej zwierzyny uspokajały ją. Wilki nie atakują ludzi, chyba że są bardzo głodne. Już chyba większa szansa, że zaatakuje nas pies. Zwłaszcza jeśli jesteśmy listonoszem. Rika nie miała ze sobą żadnej paczki i siedziała spokojnie, nie mając nic szczególnego do roboty. Wcześniej mogłaby potańczyć i wyobrażać sobie, że wszyscy ją oglądają albo zaśpiewać jedną z tych swoich przyśpiewek. Pragnę być dobra, lecz diabła pod skórą mam. Przypomniała sobie własne słowa i nie mogła powstrzymać uśmiechu na myśl o tym, jak bardzo się to wszystko pozmieniało. Owszem, nie może o tym zapominać ale Akihito, cyrulik któremu wizytę złożyła w Antai, zapewniał ją że ma teraz dużo czasu.
Tymczasem coś uległo zmianie. Wiatr przybrał na sile, wpędzając w ruch pobliskie drzewa. Źródło warczenia zdawało się zbliżać w okolice polany. Warczenia, które - nie miała na to żadnej pewności - pochodziło jej zdaniem od wilków. Rika coraz częściej oglądała się na boki, wypatrując czegoś w leśnej gęstwinie. Wciąż nie była szczególnie zaniepokojona, ale któż nie zainteresowałby się zbliżającymi do polany istotami? Teraz swoiste "warki" słyszała już bardzo wyraźnie. Ktoś tu jest - pomyślała i podparła się rękami, gotowa w każdej chwili podnieść się z miejsca. Początkowo wydawało jej się, że to warczenie ostrzegawcze. "nie zbliżaj się", "nie podchodź" albo "wypad z mojej polanki". O, ten drugi też chyba nie jest zadowolony z obecności kunoichi. Zaraz, jaki drugi? I dlaczego tn drugi brzmi jakoś inaczej?!
Takie prawo dżungli. Albo w tym wypadku lasu. Rika nie powinna interweniować i w zasadzie nie zamierzała, ale wtedy odkryła szokującego odkrycia. Drugi z głosów, ten należący do Pana Kolacji z niezrozumiałego jazgotu przeistoczył się w ludzką mowę i wołał o pomoc. Kunoichi nie mogła być obojętna na taką prośbę. Zerwała się na równe nogi i w ciemnościach zdiagnozowała źródło odgłosów. Natychmiast skoncentrowała chakrę na swojej dłoni, wytwarzając światło.
-Hej! Zostaw go!- zawołała, oświetlając sobie drogę i biegnąc do biednego chłopa. Będąc w ruchu, próbowała wypatrzeć w roślinach jakiś ruch. Takie wilki to nie przelewki. Wolna ręka już buszowała po torebce w poszukiwaniu kunaia.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

3 / 34

Rika nie planowała czekać aż polująca zwierzyna się pożywi na swojej niewinnej ofierze. Zerwała się na równe nogi, kiedy tylko zrozumiała o co chodzi, sięgnęła po jedną ze swoich broni i pognała między gęste zarośla, szukając źródła dźwięku. Mimo tego, że gęste korony drzew blokowały większość światła, młoda kunoichi widziała całkiem dobrze, a to za sprawą sprawnie przygotowanej przez siebie techniki. Jeszcze w biegu ją uformowała, dzięki czemu szybko w jej dłoni znalazła się święcąca kulka. Ku zaskoczeniu dziewczyny, miała ona jeszcze jedną, bardzo przyjemną funkcję. Kiedy tylko dziewczyna wpadła w krzaki, w których dochodziło do masakry, świecące coś unoszące się w jej dłoni skupiło uwagę dwóch napastników. Tak, dwóch. W gęstwinie chowały się dwa wilki, które szarpały się o coś. Młoda kunoichi nie mogła ocenić co to było, gdyż w większości było skryte w krzewie, nad którym stały wilki. Co więcej, kiedy tylko one spostrzegły dziewczynę, to puściły szarpanego delikwenta tak, że wpadł on głębiej w krzaki, niknąc jej z oczu. Dwa dosyć duże zwierzęta szybko skierowały swoje głowy w stronę dziewczyny, okazując przy tym zęby i warcząc. Z ich paszcz spływała krew, nie było jej dużo, ale na pewno była jeszcze świeża, było tam coś jeszcze, coś dziwnego, jakby... pióra?? Być może pochodziło od jeszcze wcześniejszej ofiary tej dwójki. Jeden z wilków zrobił delikatny krok do przodu, cały czas wlepiając swój wzrok w Rikę. Zaczął on warczeć jeszcze głośniej, co w końcu przerodziło się w zajadłe szczekanie. Drugi w tym czasie rozejrzał się po okolicy, po czym zawył. Był to jeden, długi, wręcz przerażający dźwięk. Było w nim coś takiego, co powodowało, że ciało truchlało. Mimo tego, że kunoichi słyszała ten dźwięk wielokrotnie, to słyszany z tak bliska potrafił wytworzyć na jej policzku krople potu. Najgorsze było to, ze po chwili z tyłu dziewczyny, jakieś pięćdziesiąt, może sto metrów dalej, jakiś wilk odpowiedział na zew. Z resztą, nie był on jedyny, po lesie rozeszły się odpowiadające wycia, choć pozostałe dochodziło z większej odległości. Mimo wszystko, wilki to szybkie i zwinne zwierzęta, wiec jeśli dziewczyna nie wymyśli czegoś i nie pokona, bądź nie przegna tych zwierzaków, to będzie miała zaraz dodatkowe towarzystwo. A z całą watahą może sobie nie poradzić nawet bardzo doświadczony shinobi. W końcu, to oni byli na swoim terenie a to ona była w gości. A może to był dobry moment na uszanowanie z praw gościnności i grzeczne wycofanie się? Tylko czy wilki to zrozumieją? I co z proszącym o pomoc głosem, teraz milczał, zapewne z powodu ran które odniósł, tylko czy młoda dziewczyna będzie w stanie pozostawić go tak na pastwę losu, wprost na pożarcie, nota-bene wilkom?

Tajemniczy w Potrzebie

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Jeśli jest coś, czego Rika teraz nie potrzebowała, to były to kłopoty. W porządku - nikt nie potrzebuje kłopotów, ale Rika nie potrzebowała ich bardziej. Teraz jednak, gdy podbiegła do zarośli i oświetliła szpetne pyski wilków, nie było już odwrotu. Ktoś powie: "ale odwrotu nie było już wcześniej! Czyż wataha wilków i tak nie zaciskała okręgu wokół polany, niehybnie prowadząc do konfrontacji?". W porządku. Ale teraz nie było odwrotu zdecydowanie bardziej.
Uciekaj albo walcz, prosty dylemat, przed którym stoją stworzenia na całej szerokości geograficznej zdawał się nie mieć tu zastosowania. Bo choć wielkie kły tych przerośniętych psów (babciu, babciu, a po co ci takie wielkie zęby?) i spływająca z nich krew bardzo ułatwiały decyzję, ucieczka wcale nie była opcją. Drapieżnik zawsze szuka ofiary. Nie ma interesu w atakowaniu kogoś silniejszego. Jeśli więc wykona atak, wilki powinny zwiać. W przeciwnym razie zginą, była tego pewna.
Napięcie rosło i sięgnęło zenitu gdy jeden z wilczurów zawył, wołając o wsparcie. Kunoichi już wcześniej słyszała wilki. Nie wilka, wilki. Mogły być to jednak dwa stworzenia, może trzy, cztery. Teraz jednak, w głuchej leśnej ciszy wydawało jej się, że odzew dało ich znacznie więcej. Wilki mogły więc poczuć się pewniejsze i podjąć walkę i nawet jeśli Rika wygra, raczej nie wyjdzie z tego pojedynku bez szwanku.
I po co jej to było?
-Wszystko w porządku? - zapytała bez przekonania. Była pewna, że wilki polowały na jakiegoś ptaka, a wołanie o pomoc jedynie jej się przesłyszało. To tylko ptak... ale musiała mieć pewność. Ah, że też sama się w to wpakowała! Samotność jej nie służyła. Uwagojad pospolity nie może całymi tygodniami włóczyć się po świecie bez kontaktu z innym człowiekiem.
Może powinna dodać coś jeszcze. Uprzedzić, że zaraz zrobi się nieciekawie, poprosić o zachowanie spokoju? Na nic takiego jednak się nie zebrała. Pierwsza myśl Riki rzadko okazywała się najlepsza. Druga też. I trzecia. Teraz jednak nie miała czasu na szczegółowe planowanie. W popłochu odskoczyła do tyłu i zerwała technikę świetlną. Ręce były jej potrzebne do pieczęci barana. Sentokini trzymała się prostych środków i zaatakowała wilka, który wczesniej postawił krok w jej kierunku. Gdyby była władającym katonem mafiozem, pewnie wybrałaby ryk lwa, ale lew wcale nie jest królem dżungli, tak jak małpy nie biegają po pustyni. Niedźwiedź. Nie, nie niedźwiedź. Stado niedźwiedzi, których głośne tupanie (od strony Riki) zagłuszane jest przez ryknięcia, kilkakroć potężniejsze od tych wilkowych. Panienka Matsubari sama zaczęła krzyczeć, oddziałując już nie tylko na ofiarę jutsu, ale pozostałych członków watahy. Było zbyt ciemno, by widzieć szczegóły, ale była pewna że gdyby wilk miał na sobie gacie, to właśnie by się w nie zesrał. Pozostawało mieć nadzieję, że ostrzeże pozostałych i zamiast jednego problemu, Rika pozbędzie się ich wszystkich.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

5 / 34

Oj sytuacja była napięta niczym pasek na najedzonym obiadkiem brzuszku. Dwa wilki stały, przyglądając się młodej kunoichi, która anulowała swoją świetlną kulę. Od razu zrobiło się ciemniej, dużo ciemniej. Zmiana światła była na tyle duża, że oczy Riki, które były przyzwyczajone do światła, które wypuszczała z siebie kulka, teraz widziały jedynie ciemność. Chwilę to trwało, nim jej oczy znowu dostrzegą coś w ciemności. Chwilę, która niestety nie grała na jej korzyść.
- Pomoocy!!! Jest tu kto?? One zaraz mnie zjedzą!!! - odezwał się głos gdzieś z głębi krzaków, do których chwilę temu wpadło to coś, co wypadło z pysków wilka. Brzmiało dosyć ludzko, więc skąd w głowie Riki pojawiło się przeświadczenie, że zwierzęta chciały spożyć jakiegoś ptaka? Nie wiadomo... Krzew zatrząsł się, tak jakby to co tam się znajdowało, zaczęło się szarpać i ruszać. Niestety, to zwróciło uwagę wilków, które na chwilę spojrzały w tamtym kierunku. Zapewne od razu zajęły by się ofiarą, jednakże w grze pojawił się kolejny, dużo bardziej niebezpieczny zawodnik, na którym skupiona była cała ich uwaga. Wilki wpatrywały się w dziewczynę, warcząc i odsłaniając swoje zęby. Zachowywały się tak, jakby chciał ją odgonić od swojej zdobyczy, póki co jednak nie próbowały jej atakować, zapewne licząc się z tym, że może to nie być takie proste dla nich. Zwierzęta o dziwo całkiem dobrze radziły sobie z wyczuciem wewnętrznej siły i wiedziały, że z dziewczyną nie będzie łatwo. Być może były na tyle sprytne, że czekały na przybycie wsparcia. A może po prostu liczyły na to, że dziewczyna się podda, przestraszy ich obecności i odejdzie. Nie wiadomo co siedziało w głowie tak dzikich zwierząt jak wilki.
Na szczęście dla całej sytuacji, Rika postanowiła nie siedzieć bezczynnie, czekając aż więcej futrzaków znajdzie się w okolicy. Złożyła pieczęć barana, szykując kolejną z magicznych sztuczek Shinobi. Kiedy tylko zmieszała chakrę, po okolicy rozniosło się przerażające rycie niedźwiedzia. A raczej niedźwiedzi, gdyż było go wiele i dochodziło zewsząd. Wilki od razu się zjeżyły i zaczęły wodzić swoimi uszami i oczami po okolicy, szukając miejsca które mogło być źródłem tego hałasu. Niestety dla nich, źródła nie było, a raczej było wszędzie, co jeszcze bardziej zaczęło frustrować już i tak rozwścieczone wilki. Przez chwilę nie wiedziały co mają robić, wyglądały jakby stały i komunikowały się jakimiś warknięciami, w końcu jednak dały za wygraną. Zaczęły cofać się na swoich łapach. Bardzo ostrożnie stawiając kroki i rozglądając się po okolicy. Jeszcze na chwilę rzuciły okiem na miejsce, gdzie chwilę temu coś się gramoliło, jednakże szybko uznały, że jest to gra nie warta świeczki i odwróciły się, uciekając w głąb lasu.
Kiedy oczy młodej kunoichi przyzwyczaiły się do ciemności, wilków już nie było. Uciekły, nie pozostawiając za sobą ani jednego śladu. Wręcz rozpłynęły się w powietrzu. Podobnie z resztą jak ich ofiara, której już nie było w miejscu, w którym jeszcze chwilę temu próbowała wgramolić się na swoje nogi. Nie wiadomo kim była ta osoba, jednakże była dosyć szybka i zwinna, gdyż zdążyła na czworaka czmychnąć między gałęziami gęstych krzewów, chowając się gdzieś przed nadchodzącym zagrożeniem. Co się dziwić, w końcu w okolicy grasowały niedźwiedzie!! Las powoli zaczął wracać do swojej naturalnej, spokojnej atmosfery. Choć wiatr zaczął się wzmagać, a na horyzoncie, gdzieś między drzewami zaczęły pojawiać się pojedyncze błyski. Jeszcze nie było słychać grzmotów, więc burza była daleko, jednakże wiatr wiał coraz mocniej, więc zapewne za niedługo deszczowa pogoda nadejdzie tutaj, a wtedy będzie trzeba się gdzieś schować. Na szczęście trakt nie był daleko, a tam można było liczyć na jakąś karczmę, ciepłe jedzenie, brak deszczu no i przede wszystkim, wygodne łóżko. Czy to nie o tym marzyła nasza młoda bohatera??

Tajemniczy w Potrzebie

[Rika Kari Matsubari]

Sytuacja była nieciekawa, ale czyż shinobi nie są ludźmi od trudnych sytuacji? Czy tak wykwalifikowani wojownicy (jakkolwiek to słowo nie pasuje do bohaterki), z takim doświadczeniem i rangą nie powinni radzić sobie z tego typu przeszkodami?
Plan wypalił. Wilki to w końcu tylko wilki i choć w leśnej puszczy nie mają naturalnych wrogów, niedźwiadki uwielbiają zabierać im ciężko upolowaną zdobycz. Będąc całą watahą niekiedy stawiają się niepokornemu misiowi, ale gdy i on przyjdzie z kolegami wilki muszą obejść się smakiem. Oczywiście istniały czynniki ryzyka, ale koniec końców żadna szamka nie jest warta zaryzykowania życia. Wszystko poszło zgodnie z planem.
Oh, jakże daleką przeszła drogę! Jeszcze parę lat temu obraziłaby się na wilki. Wyjaśniła im, że jest do przytulania, a nie gryzienia, a teraz wycięła im taki numer!
Cóż to był za widok (albo odgłos, wszak widno było niewiele). Wilki spierniczały gdzie pieprz rośnie, kompletnie wystraszone i zdezorientowane tym, że nie wyczuwają zapachu niedźwiedzi. Może i sytuacja była poważna, ale efekt własnych działań przysporzył jej niezły ubaw. Chichrała się przez chwilę, zadowolona z siebie, po czym zamarła. Nie uprzedziła faceta o swoich zamiarach! Jeśli chwilę temu jeszcze żył, to teraz pewnie padł na zawał.
Nie oglądała się już wiele za wilkami, które prawdopodobnie zdążyły się już ewakuować dostatecznie daleko i nie planowały tego wieczora wracać na polanę. Pobiegła prosto w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu wilki świeciły swoimi zakrwawionymi kłami, a skąd chwilę później raz jeszcze dobiegało wołanie o pomoc. Uciekł. Uciekł przed wilkami, niedźwiedziami a może samą Riką? Nie, nie. Na pewno nie przed Riką. Zdumiało ją, że nie dostrzegła kiedy się przemieścił. Może biegł nisko pochylony, szedł na klęczkach albo wręcz czołgał się, nie chcąc wpaść z deszczu pod rynnę wprost w łapska tłuściutkich niedźwiedzi?
-Gdzie jesteś? No już, wychodź, chcę tylko pomóc! - wołała, wciąż rozglądając się dookoła. - Już nic ci nie grozi. Wilków już nie ma, a niedźwiedzie to tylko taka moja sztuczka. - tłumaczyła.
No, więcej było w tym chwalipięctwa, niż tłumaczenia.
Muszę go jakoś przekonać.
-Czy gdyby niedźwiadki istniały to dalej bym tu tak spokojnie stała?
Mogła zejść z polany i poszukać schronienia albo uszykować sobie miejsce gdzieś tutaj. Wciąż nie była jednak na tyle zgorzkniała, by zostawić człowieka w potrzebie. Liczyła, że skłoni go w końcu do wyjścia. Biedny człowiek. Nie dość, że los pokarał go takim skrzeczącym głosem, to jeszcze zaatakowały go wilki!

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

7 / 34

Wiatr się wzmagał, powoli błyski na horyzoncie były coraz jaśniejsze. Mimo tego, że burza była jeszcze daleko, dało się powoli odczuć jej skutki, jak delikatnie ochłodzenie czy też mocniej wierzgające gałęzie drzew. Wycie wilków dotarło do uszu młodej dziewczyny po raz kolejny, tym razem było jednak daleko, co oznaczało, że najprawdopodobniej odpuściły sobie tą ofiarę i pobiegły szukać kolacji gdzieś indziej. Czas się kończył, burza nadchodziła a to nie są najlepsze warunki do polowań, więc trzeba było szybko coś złowić i wracać do swojej nory. Nie było czasu na ewentualne siłowanie się z zagrożeniem, jakim była młoda kunoichi, dlatego też oddaliły się. Miejmy nadzieję, że na dobre.
Niestety, nie był to jedyny problem, który spotkał nasza bohaterkę tego dnia, otóż osoba, którą uratowała, ta o którą było całe to zamieszanie, gdzieś zniknęła. Omiotła ona wzrokiem okolice, jednak nigdzie nie było ani widu ani słuchu, przepadła jak kamień w wodę. Dźwięki wyjący niedźwiedzi ustały, jednakże dalej osoba o tak charakterystycznym głosie nie pojawiała się. Zdeterminowana Rika jednakże nie dawała za wygraną i postanowiła podbiec w stronę krzaka, w którym to ofiara zniknęła. Skoro tam spadła, to zapewne tam powinna być, przecież nie mogła się ona od tak wyparować. Dziewczyna nawet zaczęła tłumaczyć całą sytuację na głos, chcąc przekonać wszystkich dookoła siebie, że jest bezpiecznie. Niestety, nie przynosiło to żadnego efektu. Kunoichi już zaczęła wracać na polanę, odwróciła się od miejsca zdarzenia i zaczęła odchodzić, kiedy to usłyszała ponownie ten skrzeczący głos.
Dziękuję za ratunek dziewczynko, z nieba mi spadasz.. - padło zza jej pleców. Odwróciła się i zaczęła szukać wzrokiem jakiejś osoby, która stałaby gdzieś w okolicy, jednakże dalej, nie było nikogo widać, mimo tego, że przecież ułamek sekundy temu słyszała głos.
- Tutaj, na dole jestem.. - odezwał się głos po raz kolejny, teraz już dużo łatwiej było jej zrozumieć, że dochodził on z poziomu gruntu. Kiedy spojrzała w dół, dostrzegła, że pod jej stopami rosła średniego wzrostu paprotka a między jej gałązkami stało niewielkie zwierzątko. Niby przypominało sowę, jednakże nie był to gatunek, który kiedykolwiek widziała na oczy. Poza standardowymi kolorami miał kilkanaście zielonych piór, oraz coś co przypominało kokardkę z listów pod szyją. Widać było, że sporo piór ma wyrwanych a po skrzydle ciekła jej niewielka stróżka krwi.Po ruchach skrzydłami także można było się domyślić, że ma kilka ran, które sprawiają jej ból.
- Jeszcze raz dziękuję za ratunek. Gdyby nie ty, to zapewne by mnie zjedli żywcem, a nie mogłyby, mam jeszcze robotę dzisiaj do wykonania. Noc jest krótka, więc dzielna sowa musi działać. - powiedział chyba o sobie, po czym zaczął wpatrywać się w oczy dziewczyny, delikatnie kręcąc głową, tak aby móc na nią cały czas patrzeć. Po chwili ten dzielny ptak wzbił się w powietrze i na chwilę zawisł, tak że jego dziób znajdował się na wysokości twarzy dziewczyny. Mogła z bardzo bliska spojrzeć w jego duże, czarne oczy lot nie trwał zbyt długo, gdyż zmęczone od ran skrzydło zaczęło odmawiać posłuszeństwa, więc ptak znowu wylądował na ziemii.
Nagle na niebie zrobiło się jasno. Jedna z błyskawic, które wylatywały z nadciągającej burzy była tak mocna, że aż rozświetliła niebo. Jej potężny grzmot także rozniósł się echem po lesie. To nie były najlepsze warunki na nocleg w lesie, a przynajmniej nie w okolicy, do której nadciągała ta koszmarna burza.
- Masz może jakąś dziuplę w okolicy? Trochę skrzydło mnie boli, wiec to nie zdrowe będzie siedzieć w takiej pogodzie. Czy ty wiesz jak od wilgoci kręcą się pióra?!?! - Zapytała sowa, nie przejmując się tym, że rozmawia z człowiekiem. musiał być to dla niej dosyć naturalny proces. Nie czekając na odpowiedź, ptak korzystając ze swoich nóg i dzioba wspiął się po ubraniu dziewczyny i usiadł jej na ramieniu, dając się poprowadzić do jej dziupli. W końcu musiała mieć tutaj jakąś. Ludzie przecież nie byli na tyle durni, żeby spać pod gołym niebem, co nie??

Sowa

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst