Shinobi War PBF Naruto

Całe szczęście na spóźnialskich spadła chociaż solidna kara. Dobrze. Gdyby takie przewinienie obyłoby się bez kary, to szacunek wobec przywódcy spadłby drastycznie, a przywódca bez szacunku podwładnych, to żaden przywódca. Bez dowódcy natomiast misja niemal z miejsca skazana by była na porażkę. Mimo wszystko jest więc nadzieja, że uda nam się skutecznie zaatakować i obrabować Aburame, jakkolwiek pewnie wciąż nie będzie to najłatwiejsze zadanie. Z pewnością jednak dzięki temu lepiej zrozumiem wojnę. Póki co zbyt wiele wiedzy o niej wyciągnąłem z książek. W rzeczywistości zapewne wszystko wygląda nieco inaczej.
- Tak jest, Takeshi-san. - odpowiadam, po czym wychodzę z pomieszczenia. Swój wachlarz oraz wszelki ekwipunek mam przy sobie, a więc od razu udaję się do stajni.

W popiół przemienią się ogniska. Misja Wojenna Rangi C [19/30] Harruchi Gdy tylko odprawa została zakończona - nikt więcej nie miał pytań - żołnierze, wraz z tobą, zebrali się i ruszyli przygotować się szybko do drogi i stawić na miejsce zbiórki. Po dziesięciu minutach wszyscy byli już gotowi do drogi, a konie osiodłane. Zauważyłeś, że Raiden wraz z Madoką trzymali się przy wspomnianym wcześniej Satoru, który najwyraźniej streszczał im to, co miało miejsce w czasie odprawy. Reszta żołnierzy także konwersowała co nieco i przekomarzała się, jednak żaden nie wchodził z tobą w interakcje, albo z uwagi na brak śmiałości (w końcu cholera wie, jakim rodzajem shinobi jesteś, a nierzadko bywali tacy, co za zwykłe "dzień dobry" potrafili kunai wpakować komuś w gardło), albo po prostu lepiej się czuli w swoim towarzystwie i nie mieli potrzeby poszerzać go o twoją osobę. Wyjechaliście mimo to sprawnie, kierując się główną drogą na południe, prosto ku granicy dopiero kilkanaście kilometrów przed nią - na ile byłeś w stanie stwierdzić - skręcając w jedną z bocznych dróg, która doprowadziła was do sporego obozu wojskowego klanu Nara, położonego w zasięgu ataku na dość spory fort wzniesiony po stronie Aburame i widoczny ponad wierzchołkami drzew.

W czasie podróży pierwszymi, którzy się do Ciebie odezwali, byli Raiden i Madoka, podjeżdżając do ciebie na swoich wierzchowcach.

- A więc jesteś tym najemnikiem, który ma nam pomóc? Słyszałem już o twoim profilu, ponoć jakimś dziwnym Dotonem władasz? I Fuutonem? Osobiście preferuję zwykłe ninjutsu, niż żywioły. Chociaż cośtam trenowałem też Raiton! - krzyknął do ciebie, by przebić się przez tętent kopyt.

- Raczej Saketon. Szkoda, że nie istnieje tak naprawdę, bo byłbyś mistrzem takiego żywiołu! - parsknęła na to Madoka. - Ale przynajmniej jak kogoś złapiesz tymi swoimi cieniami, to łatwiej go trafić. -

Krótka dyskusja prowadzona w ten sposób - o ile się w nią wdałeś - mogła dać ci wizerunek Raidena jako klasycznego lekkoducha, który niespecjalnie wojną był zainteresowany, biorąc w niej udział chyba tylko dlatego, że inaczej zostałby wydalony z klanu w dalszej perspektywie. Madoka podchodziła do sprawy już poważniej, chociaż widać było, że hierarchia wojskowa nie do końca wydaje się jej odpowiadać. Pomimo braku zdolności kontrolowania chakry, nie miała skrupułów stroić sobie żartów z Raidena.

Po kilkugodzinnym odpoczynku w obozie, w trakcie którego - w trakcie którego wasz oddział trzymał się raczej na uboczu, obserwując przygotowania do kolejnego szturmu - wyruszyliście dalej, zaraz po tym, gdy ruszyła główna grupa, kierując się do ataku na fort. Przekroczyliście szybko granicę, jak tylko dały się słyszeć odgłosy ataku, obchodząc fort od zachodu i kierując głębiej na południe, konie porzucając przy granicy - w leśnej gęstwinie i tak nie byłoby z nich pożytku. Żołnierze milczeli, nasłuchując odgłosów lasu i uważnie obserwując teren. Po kilkunastu minutach usłyszeliście szum rzeki i wyszliście na skraj lasu, przed sobą mając dość szeroki, lecz płytki strumień i widok na niewielkie pola i kilka chat majaczących na ich skraju. Była późna noc, wschód nie pojawi się przez jeszcze dobrą godzinę, zapewne dłużej. Najbliżej was, po lewej, znajdowała się wysoka platforma, z której majaczyło światło pochodni oraz widoczne w jej świetle sylwetki dwóch osób, wyraźnie uzbrojonych w łuki, zwróconych jednak w stronę fortu, w przeciwnym do was kierunku.

[z/t]

Mapka -> to co, widać na chwilę obecną:

Misja Wojenna rangi C
Inoyū i Shikatsu
49/45
Młody medyk nie drążył zbyt mocno tematu śmierci Hiroyi, bo nie miał przecież podstaw, by sądzić, że Shikatsu przemilczała kilka szczegółów, a tym bardziej że dołożyła swoją cegiełkę do śmierci przywódcy zespołu. Kiedy więc jego ciekawość została zaspokojona, trójce podróżujących niemalże odebrało mowę. Zmęczenie dawało się we znaki, a nastroje mimo zwycięstwa nie były zbyt wesołe. Dosyć smętnie wymęczyli więc całkiem długą trasę, by wreszcie dotrzeć do siedziby straży i przed odpowiednio wysoko postawioną personą zdać raport z wykonanej misji.
Zanim Shikatsu przeszła do relacji, kapitan straży wpierw odszukał dosyć zwięzłe akta związane dotyczące zadania i szybciutko zorientował się w sprawie, którą powierzchownie już wcześniej kojarzył. Później podniósł wzrok, a potem znowu zanurkował spojrzeniem w papier. Coś mu nie pasowało – nie mógł się doliczyć liczby członków zespołu, ale to wkrótce zostało wyjaśnione. Śmierć akolity przyjął mimo wszystko z chłodem. Bez wątpienia w swojej karierze niejeden raz spotkał się ze stratami wśród ludzi.
Wysłuchał uważnie raportu Nary, w trakcie zadał kilka pomocniczych pytań. Spisywał przy tym odręczne sprawozdanie. Nie omieszkał rzecz jasna zaznaczyć bardzo istotnych faktów dla dalszego powodzenia całego przedsięwzięcia, które przytoczyła Inoyū, czyli sposobu na nawiązanie ponownego kontaktu z brygadą Szczerbatego.
Kapitan przyjął wymagania szefa pirackiej bandy. Sam zresztą stwierdził, że korzyścią dla klanu będzie posiadanie swoich ludzi w załodze, bo ci będą trzymali rękę na pulsie i zagwarantują, że nietypowa umowa zostanie zrealizowana we właściwy sposób. Przedstawiciel tutejszych władz na koniec podpytał jeszcze o sam charakter i styl bycia Szczerbatego oraz jego podwładnych. Dogadanie się z ~~szumowinami~~ piratami wcale nie było takie proste, a dziewczynom wyszło to naprawdę dobrze.
Na sam koniec umęczona ekipa spotkała się zapewne z najprzyjemniejszym aspektem tej przygody, czyli otrzymaniem niezłej sumki w ramach wynagrodzenia za pomyślnie wykonane zadanie. Potem wszyscy mogli się już rozejść w swoje strony. Nieco przygnębiony Izo kulturalnie podziękował żeńskiemu duetowi za współpracę i pochwalił ich umiejętności. Oznajmił również, że weźmie na siebie ciężar przekazania rodzinie Hiroyi tragicznej nowiny.
Dwie bohaterki po trudnym rejsie przez krwawe, wzburzone przez wojnę wody wreszcie dobiły do bezpiecznej przystani i mogły zarzucić kotwicę przynajmniej na jakiś czas. Pytanie tylko, na jak długo?

Misja zakończona powodzeniem, gratulacje.

Nara mogła odetchnąć dopiero z momentem, gdy cała trójka opuściła już gmach siedziby lokalnej straży. Sama nie wiedziała, czego w ogóle się obawiała - Inoyu nie skorzystała z tej wygodnej okazji do wbicia jej noża w plecy, najwyraźniej zachowując tą niewygodną dla Nary informację na później, czym w sumie Shikatsu nie była nawet szczególnie zaskoczona. Pazerna kapłanka kierowała się w życiu prostym rachunkiem zysków i strat i nie da się ukryć, że wkopanie towarzyszki prawdopodobnie przyniosłoby jej co najwyżej perfidną satysfakcję, a nie doraźne materialne korzyści. Nara podczas odbierania wypłaty za wyczyny na morzu miała cały czas wrażenie, że czuje na sobie uważne spojrzenie upiornie czerwonych ślepi kompanki. Przełknęła ślinę nerwowo.
Na zewnątrz niekompletna drużyna wymieniła kilka zdań przed rozejściem się. Izo był tak uprzejmy, by wziąć na siebie poinformowanie bliskich o śmierci Hiroyu - Shi była mu za to cholernie wdzięczna, bo trudno byłoby jej w tym momencie spojrzeć w oczy rodzinie zrozpaczonej po stracie akoraito. Wrażliwy Izo zdecydowanie lepiej sprawdzi się w tej roli niż niechcący współwinna Nara czy nieczuła na ludzkie nieszczęścia Yamanaka. Duet odprowadził młodego medyka spojrzeniem, gdy ten odchodził w swoją stronę.
- Mam wrażenie, że to już trzeci raz – burknęła pod nosem wreszcie, gdy ona i kapłanka zostały same. Wyciągnęła z kieszeni sakiewkę z wypłatą, by westchnąć ciężko i wysypać monety na swoją dłoń, przeliczając je w milczeniu. Pokornie przekazała albinosce dwieście Ryo z odpowiednio niezadowolonym wyrazem twarzy. – Trzymaj i ani słowa więcej. Chodź, pójdziemy coś zjeść. Byle nie rybę, nie chcę czuć choćby zapachu morza przez najbliższe trzy miesiące.
Poklepała albinoskę po ramieniu ciężką dłonią, a potem narzuciła łapsko na jej grzbiet, wspierając ciężar swojego cielska o drobną Yamanakę. W ten sposób pokracznie ruszyły w stronę jakiejś tutejszej gastronomii. Potem się odświeżą, najpierw trzeba napełnić puste żołądki.

z/t z Inojkiem

-200 Ryo przekazane Inojkowi

Shinobi War PBF Naruto

Siedziba straży

Re: Siedziba straży

Re: Siedziba straży

Re: Siedziba straży

Re: Siedziba straży