Siedziba władzy

[Kakita Asagi]

Senshi & Risaru - Misja rangi C "Tajemnica chryzantemowego ogrodu" 13/45

Staruszek chyba miał nadzieję, że młodzi ninja po prostu już sobie pójdą z jego gabinetu i darują sobie kolejne pytania, jednakże tym razem trafił na osoby, które zdawały się mieć troszkę doświadczenia, bowiem kolejny raz z ust kunoichi padły rzeczowe pytania. Co się zaś tyczy jej towarzysza, jego milczenie nie... Nie wywołało w urzędniku żadnych specjalnych emocji, a o zmianach w obliczu nie wspominając (ewentualnie oboje ninja mieli zdecydowanie zbyt słabe zmysły, by takowe niuanse wypatrzeć, jakby nie było, starszy pan piastował stanowisko związane ze stałym kontaktem z ninja'mi nie od dziś).
Z tego co mi wiadomo, Midori-hime nie posiada żadnej siostry. Co do rozpoznania jej, raczej nie będziecie mieli problemu. zakończył to zdanie z badawczym spojrzeniem, które posłał dziewczynie - cóż mogło w ogóle oznaczać to pytanie? Czy młoda shinobi nie potrafi określić w jakim stroju winna chodzić córka głowy rodu, ba! Jakimi tytułami powinna się do niej zwracać służba oraz... Nie zaraz, chyba chodziło o coś innego. Co to jest "zdjęcie"? Chodzi o zdjęcie z niej jakiegoś ubrania? Nie rozumiem panienki w ogóle... rzekł staruszek, szczerze i bezpośrednio uświadamiając młodą shinobi, że czasy kliszy fotograficznej są jeszcze bardzo odległe, co więcej. Jakikolwiek obraz narysowany nawet dłonią najsprawniejszego malarza nie pomógłby chyba zbytnio (jak ktoś wie, jak wyglądają japońskie obrazy, oraz jak bardzo kobiety są na nich pozakrywane, wie o co chodzi).
Co się zaś tyczy służby, to przykro mi, ale nie wiem.... tutaj wykonał dłonią gest zapraszający do siebie bliżej młodych shinobi, po czym gdy się zbliżyli kontynuował przechodząc na ton dużo bardziej konspiracyjnyNie dziwiłoby mnie jednak, gdyby jakichś ninja do ochrony wynajęli, zwłaszcza że ktoś najmuje innych shinobi do śledzenie panienki. Szlacheckie porachunki...No nic, to chyba tyle. zakończył pogodnie, cofając się w swoim siedzisku, jakby nigdy nic. Trudno orzec, czy jedynie przypuszczał, że jacyś ninja są najęci, czy też w istocie posiadał na ten temat informacje - najpewniejszą założeniem byłoby po prostu zdanie się na jego wieloletnie doświadczenie, wszak większość misji i tak przechodziła przez jego ręce, więc zdążył się wgłębić w metody szlachetnie urodzonych...
No cóż, chyba pozostało Wam już jedynie opuścić gabinet i obmyślić jakiś plan, ewentualnie udać się od razu do siedziby rzeczonego rodu i iść na tzw. żywioł - wybór Wasz, ja się dostosuję...

[Takashi]

Pewnym krokiem do Siedziby wtargnął Takashi, który udał się od razu do recepcji. Na wejściu musiał minąć strażników, ci jednak poznali go i wpuścili do środka bez żadnych problemów, a przecież nigdy nic nie wiadomo. Przy ladzie chłopak namalował na swej twarzy charakterystyczny grymas i ukłonił się na chwilę, po czym zaczął przebierać w dostępnych zwojach z opisami misji specjalnie dla członków klanu.
-Dobry. Znajdzie się jakieś zadanie dla początkującego Nary? - spytał niedbale, nie dając po sobie znać, że tak naprawdę mu zależy.
Wiedział, że jeszcze nie może się podjąć bardziej wymagającego zlecenia, dzięki któremu zdobyłby zarówno większą wypłatę, jak i więcej doświadczenia. Niestety nie był na to gotowy. Jeszcze długo nie będzie mógł sobie pozwolić na coś takiego, na razie pozostało mu wykonywanie tych prostszych i zyskiwanie doświadczenia, tudzież przeglądał właśnie te swoje przeznaczone dla shinobi najniższych rangą.
-Może kiedyś będę w stanie więcej pomóc w klanie, na ten moment nie pozostało mi nic innego, jak wykonywanie tych prostych misji dla słabeuszy. Ale przecież jestem słabeuszem.

[Hayami Akodo]

misja rangi D dla takashiego nary
"dead city"
1/15
The city shattered,
But did not become a tombstone.
The fallen city got drunk
with life before the fasting.
Dzień jak co dzień; nikt nie potrafi powiedzieć, jak się skończył, nikt nie wie, kiedy zdążył się zacząć. Czas przelatuje przez palce szybciej, niż moglibyśmy się spodziewać, bo przecież przed każdym z nas stoi miliard nowych zadań: pranie samo się nie zrobi, jak się już pierze, to wypadałoby pomyśleć nad tym, by te ciuchy nie były tak fatalnie pogniecione, włosów to nie przycinaliśmy chyba od tygodnia, mąż poszedł do balwierza, by zadbać o brodę, jakaś koleżanka prosi nas o przypilnowanie dzieci, lider powierza nam misję, prywatna zemsta czy zdrada każą nam biec przed siebie. Tak, przed siebie, przed siebie, w cholerę z tym, co jest obok - nie ma potrzeby się skupiać na jakichś uczuciach, pragnieniach, chęciach; teraz najważniejsze jest, by zadowolić lidera, męża, żonę, siostrę, ojca, braci, starszyznę klanową (niepotrzebne skreślić) - wszystkich, tylko nie siebie. Kiedy przychodzi nieszczęście i zaburza nam ten bieg, nie tyle smuci nas to, co się stało, lecz to wytrącenie z obiegu - bo jak tu udowodnić, że jest się najlepszym w wiosce, kiedy przeżera nas zło jak rdza...?
I o tym, mój Przyjacielu, będzie ta historia.
O martwym mieście, które nie zauważyło niczego.
Gorące słońce wdziera się gwałtownie przez okno, wbiega do siedziby władzy jak dziecko spragnione rodzicielskiej pochwały, zauważenia - och, na zewnątrz jest naprawdę ładnie, jak na ten przyjemny, wiosenny dzień. Nie wieje żaden wiatr, nie czuć niczego nowego, nic nie zmienia ustalonego rytmu leniwego życia klanu Nara. Nic się nie zmienia, nic się nie dzieje - bo w sumie po co? Najlepsze jest to, co tak naprawdę jest znane - bądźmy szczerzy, jeśli mielibyśmy wybór między człowiekiem zza Muru a tubylcem, sąsiadem spod siódemki, chętniej pożyczylibyśmy cukier od sąsiada (bo co, jeśli ten obcy nas otruje...?)
Za ladą recepcji - chyba tak najlepiej będzie nazwać to stanowisko - siedzi znudzona i senna młoda dziewczyna w kwiecistej sukience, najprawdopodobniej cywil, obdarzona obfitą gęstwiną czarnych włosów, których kosmyki bez przerwy musi poprawiać, by nie spadały jej na oczy - piękne, zmęczone oczy w kolorze trawiastej zieleni. Wygląda na niewiele starszą od Ciebie - i niewiele bardziej energiczną. Komu by się w końcu chciało w taki ciepły dzień robić cokolwiek, to naprawdę skaranie boskie, żeby musiała tu siedzieć, kuźwaaaa!

- Mhm, jest zadanie. Jakaś rodzina prosiła o dotrzymanie towarzystwa ich córce. Zdaje się, że to jacyś przyjezdniiiiiii, uaaaaahh.... - dziewczyna nawet nie próbuje powstrzymać donośnego a przeraźliwego ziewnięcia. Klnie cicho pod nosem. - Weź se poszperaj, to gdzieś tam w zwojach jest.

I tyle było z otoczki profesjonalizmu.
Szukając dłużej, natrafiasz w końcu na odpowiedni, dość świeży zwój. Został on zapisany równym, czytelnym pismem, nawet kropki nad i wydają się mieć jakiś nietypowy dla shinobi, szlachecki sznyt. Treść brzmi następująco:

Ogłoszenie ze zwoju

SHINOBI POSZUKIWANY
Rodzina Shirome poszukuje kogoś z klanu Nara do opieki nad paniczem Kenshinem i dotrzymywania mu towarzystwa przez jeden dzień. Mile widziana, acz niekoniecznie, kobieta. Panicz Kenshin jest chory i potrzebuje fachowej opieki - a jak rodzinie Shirome wiadomo, shinobi charakteryzują się fachowością. Przewidziana nagroda pieniężna plus drobny upominek. Chętnych prosimy o zgłaszanie się do posiadłości rodziny Shirome nieopodal osady Nara i skontaktowanie się z zarządczynią posiadłości, Kurotsu Yukinami.
*mapka, jak dotrzeć do posiadłości*

Czy podejmiesz wyzwanie?

[Takashi]

Theme

Wnętrze budynku znacząco wyróżniało się od wnętrz większości placówek w Yokugage, w tym miejscu dobrobyt aż raził w oczy i niemalże na każdym możliwym kroku dało się w nim napotkać swojego rodzaju czynnik świadczący o prestiżu. Już same zdobione drzwi zapraszały do środka, chociaż strach było ich nawet dotknąć, chyba nikt nie chciałby uszkodzić czegoś tak drogiego. Ściany korytarzy i pomieszczeń wyróżniały się bogatymi zdobieniami, z których większość posiadała złote elementy, Takashi'emu trudno było się tutaj odnaleźć, sam bowiem pochodził z przeciętnej rodziny i tego typu ornamenty wywoływały u niego mieszane uczucia. Nigdy nie lubił przepychu, raczej należał do minimalistów, którzy najlepiej odnajdywali się w swoich czterech kątach zaprojektowanych minimalistycznie, właśnie w tego typu miejscach czuł się najswobodniej i najspokojniej. Jakaś część jego myśli kazała mu po prostu stamtąd uciekać, jednak zdecydowaną siłę przebicia miał głos mówiący o tym, że pobyt w Siedzibie władzy wiązać się ma nie z przyjemnością, a z koniecznością, bo to właśnie tutaj najłatwiej podjąć się jakiejś treściwej misji zgodnie z wszystkimi procedurami dotyczącymi shinobich.
Dziewczyna za ladą recepcji na pierwszy rzut oka wydawała się bardzo miła, a jej aparycja wręcz przyciągała akurat w ten konkretny punt pomieszczenia, jednak im bliżej Nara podchodził, tym większy niepokój się w nim rodził, w końcu musiał nawiązać z kimś interakcję, co gorsza - mowa o dziewczynie, a to przecież z nimi dogadywał się najgorzej. Od malucha był świadkiem zgryzów między rodzicami, to nie tak, że opowiadał się za którąkolwiek ze stron, po prostu z perspektywy trzeciej osoby był w stanie obserwować zawziętość matki i jej uparty charakter. Nie był uczestnikiem kłótni, a ich świadkiem, który jakoby z ukrycia mógł analizować jej przebieg i to właśnie na podstawie własnych przemyśleń był w stanie wyjść z wnioskiem, że kobiety to nieugięte stworzenia, które zawsze starają się postawić na swoim. W przekonaniach utwierdziły go nie tylko obserwacje koleżanek mamy i rówieśniczek z podwórka, ale również słowa ojca, który zawsze powtarzał: "Synek, baby to potwory, nigdy się z żadną nie żeń. Nie popełnij tego samego błędu, co ja." Nara wziął sobie te słowa do serca, a przez jego charakter samotnika i tamte przekonania narodziła się postawa nakazująca utrzymania dystansu co do kobiet. Ale czy jest w tym coś złego?
Trzeba było zagadać i na szczęście poszło gładko, chłopakowi jakoś udało się opanować zmieszanie i krótka wypowiedź była całkowicie poprawna zarówno pod względem językowym, jak i werbalnym. I choć liczył na miłą rozmowę, to jednak wymowne ziewnięcie i mruczenie pod nosem rozczarowały go na tyle, by stracił wszystkie nadzieje, a już myślał, że poznał miłą rozmówczynię, która złamie stereotyp upierdliwych bab.
-Okej, dziękuję. - stwierdził z typowym dla tych sytuacji grymasem na twarzy i zaczął przeglądać starannie zwoje.
Znalazł ten, o którym napomknęła dziewczyna i dokładnie zapoznał się z jego treścią. Rzeczywiście zadanie wyglądało na proste i w dodatku wiązało się z podróżą w inne miejsce, a wędrówka wiązała się ze zdobyciem dużego doświadczenia, tak przynajmniej myślał Takashi. Dodatkowo do zwoju dołączona była mapa, dzięki której można było bez problemu trafić na miejsce. Nie zastanawiał się dużo nad wybraniem akurat tej misji, opieka nad kimś może nie była szczytem jego pragnień, ale jeśli miało się to wiązać z zarobkiem, to czemu nie. Nie oszukujmy się - pomoc innym jest najistotniejsza, ale żyjemy w czasach, kiedy Ryo są bardzo ważne i bez nich człowiek najzwyczajniej w świecie nie istnieje. Dla shinobi'ego pieniądze są niezwykle istotne z uwagi na to, że to właśnie dzięki nim są oni w stanie zakupić ekwipunek niezbędny do walki, a przecież duża część misji silniejszych i wyższych rangą wiąże się własnie z walką, obroną czegoś lub kogoś, wszystko zależy od okoliczności. Dla jednych liczy się miłość, dla innych rodzina, natomiast wartością priorytetową większej części dzisiejszego społeczeństwa jest zdecydowanie pieniądz. Czy młody bohater należy akurat do tej grupy? Na ten moment nie da się tego stwierdzić.
-Biorę tę misję. Dziękuję i do zobaczenia. - próbował być miły i chciał się nawet uśmiechnąć, ale grymas niezadowolenia pojawił się na jego twarzy niemalże bezwarunkowo, nie zapanował nad tym.
Starał się bardzo panować nad mięśniami mimicznymi, jednakże jego podświadomość pełna uprzedzeń zrobiła swoje. No nic, może wyszło trochę niegrzecznie, ale jej ziewnięcie i ton wypowiedzi były przecież gorsze. Co, jak co, ale Nara znał chociażby podstawy kulturalnego zachowania i nie pozwoliłby sobie ani na takie czyny, ani słowa. Odwrócił się na pięcie, opuścił szybko siedzibę władzy, po czym spojrzał na mapę i skierował kroki w stronę zgodną z wytycznymi znajdującymi się na zwoju misji.

[Hayami Akodo]

misja rangi D dla takashiego nary
"dead city"
3/15

So we would be wandering
In the outburned sky - without trespassing
Behind all these emotions.
Wyzwania, wyzwania, wyzwania. Kto pierwszy do celu! Kto ostatni, ten jest zgniłe jajo! Kto pierwszy do wygranej, do lepszego życia, do szczęścia! Wyścigi te zdają się nie mieć końca - bo przecież trzeba przewyższyć Januszy Koseki i Grażyny Senju, godnie reprezentować Nara - no w końcu najważniejsze jest to, co ludzie powiedzą.
Albo i nie. Wielu Nara nawet się nie chce w tym uczestniczyć. Wolą, jak kobieta z recepcji, sprawiać pozory idealnych, dobrze przygotowanych do życia, odpowiadać ogólnie przyjętym stereotypom - a potem, gdy tylko zbyt ciekawi ludzie znikną z horyzontu, natychmiast zapaść w swój zwykły, obojętny letarg.
Dzień jest gorący, w końcu to jeszcze lato - tutaj wszystkie pory roku trwają długo, a jedynie Pani Zima nie jest tu zbyt mile widziana. Magiczne pingwiny z wyspy Hyougashima, tajemnice śniegu po pas i przerażającego zimna odbierającego rozum nie są tu dobrze widziane, w końcu przecież to jest teren Nara...
Tak czy inaczej, podjąłeś się. Podniosłeś rękawicę od Losu, wyraziłeś zainteresowanie. Jedyny w tym martwym mieście.
Mapka prowadzi Cię przez gwarne, ale nie przesadnie zatłoczone ulice, pomiędzy grupkami dzieci siedzącymi przed domami, którym nawet się już nie chce biegać, więc sobie przysiadły; wśród shinobich zmierzających po zadania, strażników snujących się tu i tam, żeby wyrobić normy w raporcie - bo wypada pokazać, że coś się jednak robi, no nie? - i wśród ogólnej senności i ciszy. Wrzaski, wojna, krew i rzeź są jeszcze dalekie od Nara; czy to rzeczywiście pokój, czy tylko zaklinamy rzeczywistość? Tak, żeby nam wszystkim było wygodnie, bo najlepiej przecież jest nie widzieć...?
W końcu wyrastają przed Tobą pustki dawno już nieuczęszczanego traktu. Według informacji na mapce musisz iść wzdłuż niego, aż do miejsca oznaczonego na papierze ciemnobłękitną plamą atramentu i podpisanego "posiadłość rodziny".
Tylko co tak naprawdę znajdziesz na końcu...?

______________________________________________________________________________________________________
Proszę bardzo
ZT dla Ciebie, piszesz już w tym podanym temacie!

[Ichirou]

Wcześniejsza deklaracja, wypowiedziana w stanie wskazującym podczas miłego spotkania, wcale nie była czczą gadaniną. Zjawił się w Yokukage, by zyskać rozgłos na wojnie i przy okazji dobrze się zabawić. Co prawda tak wyszło, że kolejność została odwrócona, jednak plan pozostawał ten sam.
Po całonocnej biesiadzie pozwolił sobie jeszcze na małą przerwę - jeden, ewentualnie dwa spokojniejsze dni na ochłonięcie i lepsze zorientowanie się w aktualnej sytuacji panującej w prowincji. Wojna w Prastarym Lesie była tematem bardzo świeżym i choć dowódcy działali bez ustanku i w ogromnym pośpiechu, to płótno, na którym miał zostać namalowany obraz wojny, wciąż było w większości bielutkie i czyste. Asahi wolał więc poczekać, aż padną najważniejsze ustalenia, aż oddziały wojsk Nara zostaną rozdystrybuowane po przygranicznych posterunek, aż pojawią się jakieś interesujące zlecenia.
Miał świadomość, że jego rola nie będzie bardzo znacznie różniła się od tej, którą miał pod Iglicą. W tym regionie był po prostu najemnikiem, a takich było tutaj zapewne wielu. Z drugiej jednak strony jego imię było rozpoznawalne praktycznie w każdej prowincji kontynentu. Żaden z mózgów Nara nie posłałby sławnego reprezentanta Krwawego Pokolenia do zadania dla zwykłego, podrzędnego rębajły. Gdyby rzeczywistość w tym aspekcie okazała się rozczarowująca, to Ichirou nie zamierzał szukać zajęcia na siłę. Był gotów przyjąć jedynie takie role, które byłyby adekwatne jego pozycji i nie uwłaczałyby mu w żaden sposób.
Przygotował się w należyty sposób, a potem piękny, pachnący i - jak zwykle zresztą - wystrojony na bóstwo ruszył z zamiarem odnalezienia wysoko postawionych dowódców, by zadeklarować im chęć wzięcia udziału w wojnie i przechylenia szali zwycięstwa na stronę, którą właśnie wybrał. Tym razem jednak motywy jego działań były zgoła inne niż do tej pory. Był dumnym reprezentantem rodu Sabaku, jednak w leśnym konflikcie zamierzał podkreślić działanie w imieniu Klepsydry - organizacji, której powstanie musiało być jak najgłośniej obwieszczone całemu światu shinobi.

[Kyoushi]

Misja Wojenna rangi B
- Sława ponad wszystko - Ichirou -
1/45

---

Ichirou, Diobeł z Pustyni pojawił się w Yokukage tylko w jednym celu - zdobyć jeszcze większy rozgłos, niż ten który posiadał. Nie był on jednak stricte ukierunkowany co do jego postaci, a dokładnie na jego organizację, która póki co jeszcze raczkowała. Jednak im większa sława, większy rozgłos, tym lepiej dla niego i jego kolegów z zespołu pieśni i tańca zwanej Klepsydrą. Otóż to, cel był jasny dla lidera, który zamierzał wykorzystać wojnę pomiędzy zwaśnionymi klanami i przechylić szalę sławy na swoją stronę. Było to niezwykle egoistyczne, jednocześnie cel uświęca środki. Jasnym było gdzie należy się wybrać będąc już w wiosce, która stała pod patronatem klanu Nara - była to rzecz jasna siedziba władz ów klanu. Nie było w tym nic dziwnego, że wielu najemników pojawiło się by wzbogacić się na sytuacji, która panowała pomiędzy rodami Aburame, a Nara. Teraz, mógł to zauważyć jak duży był ruch i ilość osób zebranych w siedzibie. Ktoś wszędzie gdzieś chodził, czegoś szukał, biegał po sali głównej i korytarzach. Ledwo przekroczył próg i już musiał walczyć wzrokiem by zauważyć coś co może mu się przydać. Szukają dowódców wcale nie musiał na to długo czekać. Nie było osoby, która go mijając nie wiedziała kim jest - każdy doskonale zdawał sobie sprawę, kim jest ten świecący i pachnący przybysz. To sam Diobeł. Przy okazji tego, mógł zauważyć dwójkę szeregowców, którzy zwrócili się do niego bezpośrednio:
- Szanowny Ichirou, mamy nadzieję, że to nie przypadek i nie zwiedzasz po prostu siedziby. Jeden z członków Krwawego Pokolenia to wielkie wzmocnienie najemnych sił naszego klanu, proszę pozwolić bezpośrednio do jednego z dowódców, który przeprowadza bezpośrednią ochronę przed atakami Aburame. Pozwolisz Ichirou-sama? - zapytał jeden z nich, gdy drugi się wpatrywał w Ciebie jak w obrazek. Gdy tylko zgodziłeś się (bądź nie), otworzyły się jedne z bocznych drzwi, do których prowadzili szeregowcy, a tam za biurkiem z cygarem w pysku siedział czarnowłosy, z przepaską na jednym oku. Był on dowódcą, co mogłeś spostrzec po szacunku, który oddawali mu pozostali w pomieszczeniu, a także to, że to on operował na mapie, przesuwając drewniane figury. Nie podnosząc nawet głowy zza mapy, wiedział, że zbliża się ktoś naprawdę silny - a byłeś to Ty.
- Więc mamy komplet do tej misji... - zakończył tajemniczo, gdy trzech wojowników po jego prawej pobledli i nie wyglądali na zachęconych do brania udziału w tym starciu... Niestety, nic więcej się nie działo, więc chyba czas na rozmowę.

[Ichirou]

Wkroczył do siedziby władzy klanu Nara jak do siebie - dziarskim krokiem, z dumną postawą i uniesioną głową, nie mając zbyt wiele wspólnego ze skromnością. Czuł na sobie spojrzenia mijanych ludzi, a te wcale nie wprawiały go w zakłopotanie, tylko umacniały jego pewność siebie i poczucie własnej wartości. Bardzo dobrze, że został przez lokalnych od razu rozpoznany, bo mógł oszczędzić sobie marnowanie czasu na przedstawianie i udowadnianie własnych umiejętności. Zabawne, że jeszcze niedawno na ulicy został uznany przez jakieś dwie młode siksy za pajacującego handlarza piaskiem, a tutaj, w najważniejszym miejscu całej wioski, czuć było respekt, jakim obdarzali go urzędujący tutaj ludzie.
Szukał kogoś kompetentnego, z kim mógł omówić ewentualne uczestnictwo w rozpętanej niedawno wojnie, ale w tej kwestii został uprzedzony. Zaczepił go jeden z przedstawicieli rodu Nara i natychmiast zagaił o właściwy temat. To oczywiste, że obecność Asahiego w tym miejscu nie była przypadkowa. Ichirou skinął więc lekko głową na słowa napotkanego osobnika.
- Jasne, pozwolę - oznajmił luźnym tonem i dał się poprowadzić, choć w zasadzie nie musiał ruszać się zbyt daleko, bowiem właśnie w tym momencie otworzyły się drzwi pobliskiego gabinetu, w którym właśnie trwały jakieś narady.
Zlustrował spokojnym spojrzeniem bursztynowych oczu jegomościa, który zasiadał za biurkiem. Był jakimś dowódcą, co rozpoznałaby nawet niezbyt bystra osoba na podstawie mapy regionu i rozstawionych po niej pionów. Gdyby tylko Ichirou wiedział, że ma do czynienia z klanem wybitnych umysłów, z pewnością uważniej przyjrzałby się ruchom osobnika, by poduczyć się od niego trochę taktyki.
Sabaku nie zastanawiał się zbyt długo. Uczynił te kilka kroczków, by wejść do środka pomieszczenia, zbliżyć się do zebranych jak i samej mapy.
- Na czym polega ta misja? Oby coś poważnego - odpowiedział swobodnie, pośrednio deklarując zainteresowanie wzięciem udziału w omawianym przedsięwzięciu. Oszczędził sobie zbędne formalności, po które sięgał tylko wtedy, gdy były one potrzebne do osiągnięcia jakichś celów. W tym momencie czuł się całkiem mocno. Nie musiał nikomu się kłaniać i słać grzecznych formułek. Właściwie, to nic nie musiał. Wojna w żaden sposób go nie dotyczyła, więc mógł zadecydować o swoich działaniach na podstawie na podstawie jakiejś bzdurnej błahostki.
Przez moment zastanowiło go jedynie to, że dowódca przez cały ten czas nie podniósł spojrzenia. W jaki sposób więc rozpoznał jego tożsamość? A może nie rozpoznał? Usłyszał rozmowę w korytarzu? Wyczuł w jakiś inny sposób?
Tak czy inaczej, władca piasku splótł ręce na klatce piersiowej i zamienił się w słuch, licząc na wyjaśnienia odnośnie misji, do której ponoć został już zebrany komplet ludzi.

[Kyoushi]

Misja Wojenna rangi B
- Sława ponad wszystko - Ichirou -
3/45

---

Nie trzeba było go prosić by szukać sobie zajęcia. Nie czekał też na nikogo, zdając sobie sprawę, że zależy mu już tylko na sławie - a gdzie miałby ją szukać jak nie w głównej siedzibie klanu Nara, która udostępniła mu wszystkie informacje, które potrzebowałby do walki z Aburame. To podejrzane, że byli tak ufni, jednak oni wiedzieli, że pod Iglicą przyczynił się do powstrzymania demona, stąd miał u nich pewne zaufanie. Nie każdy niestety był tak dobrze poinformowany jak główne siły wioski. Jak widać, kobiety zawsze szukają sobie problemów, gdzie miały przed sobą czyste złoto. Nie można ich winić, ponieważ już takie są.
Zaczepiony przyjąłeś zaproszenie, nie tracąc już więcej czasu. Tym lepiej dla Ciebie i pozostałych, którzy mogli na Ciebie liczyć. Trafiłeś na narady misji, która mogła okazać się jedną z tych, które przechylą szalę na jedną ze stron. Taka właśnie miała być. Podszedłeś bliżej, stając tuż przy samej mapie. Nie było tam niczego szczególnego, raczej wszystko zostało już umówione nim zostałeś tu wpuszczony. Na Twoje pytanie dowódca w końcu podniósł twarz, patrząc jednym okiem na Ciebie.
- Otóż bardzo poważnego. Zadanie jest z jednej strony proste, polega na odbiciu głównej strażnicy w wąwozie między Midori, a Kaigan. Z naszej perspektywy, ten obiekt posiada niezwykle strategiczne miejsce, przez które Aburame mogą kontrolować nasze ruchy na otwartej przestrzeni, a my nie możemy nic z tym zrobić. Centrum jest stracone, dopóki nie zniszczymy strażnicy, bądź co lepsze - nie przejmiemy jej siłą. Jak widzisz... - wskazał punkt na mapie, gdzie była ów strażnica - Teren otwarty, wąwóz, nie ma jak jej zaatakować z ukrycia. Wokół żadnych drzew, a do tego ta zima... Jednak, jeśli udałoby się coś zrobić, bylibyśmy poziom nad nimi, Ichirou-sama. - zakończył, spokojnie spoglądając na Ciebie, jak widać również znał Twoje imię. Ale kto go nie znał, wiedząc kim tak naprawdę jesteś. Fakty zostały przedstawione, ludzie niestety nadal nie wyglądali na przekonanych. Może Ty ich przekonasz?

[Ichirou]

Bardzo spodobało mu się konkretne podejście, które prezentowali tutejsi. Ledwo znalazł się w siedzibie władzy i zaczął rozglądać się za zleceniem, a już był przy właściwej osobie i we właściwym miejscu, w którym to niemalże od razu podjęto sedno tematu, czyli misji, w której Ichirou miał prawdopodobnie wziąć udział.
Z uwagą wysłuchał tego, co miał do powiedzenia głównodowodzący. Uważnie przyglądał się przy tym rozstawionym pionom na mapie, próbując jakoś się na niej odnaleźć i odszukać obszar, który był właśnie omawiany. Zdarzało mu się bywać na terenie Prastarego Lasu, ale nie był to jego region ojczysty. Nie znał tak dobrze tych obszarów, więc wgląd w aktualną mapę, wzbogaconą na dodatek o rozkład wojsk, był niezwykle przydatny.
Kolejną rzeczą, która mu się podobała, był sam charakter zadania. Po tym całym gonieniu przez ogarnięte skwarem lasy, szukaniem cholera wie czego i pełnieniu roli zwiadowcy, otwarta konfrontacja brzmiała bardzo przyjemnie. Ichirou zaczynał wręcz tęsknić za nieskomplikowanymi co do założeń, ale wymagającymi wyzwaniami, które stawiały wojenne boje. Żadne zwiady, skradanie, kombinowanie czy polityka, tylko przede wszystkim czysta siła i destrukcja, na której brak władca piasku nie mógł narzekać.
Szkoda tylko, że to wszystko nie działo się na pustyni.
- Postaram się w takim razie nie zrównać z ziemią tej strażnicy, ale niczego nie mogę obiecać - odpowiedział, opuszczając swobodnie splecione dotąd ręce. - Jak duży w ogóle jest ten obiekt. Są tam jakiejś ufortyfikowania? Był zwiad odnośnie tego, jak dużej grupy Aburame można się tam spodziewać? - przeszedł do krótkiej serii pytań, chcąc wyciągnąć jak najwięcej informacji od dowodzącego. Jego umiarkowany entuzjazm co do podjęcia się misji nie oznaczał, że rzuci się do ataku na złamanie karku bez żadnej wiedzy, jakiego zagrożenia może się spodziewać.
- Warunki są te same dla obu stron, a mi odpowiada frontalne natarcie na otwartym terenie. Przy użyciu piachu powinienem być w stanie odeprzeć ataki obrońców i pomóc reszcie podejść bliżej. - W tym momencie rozejrzał się po całym pomieszczeniu, a dokładniej po pozostałych, obecnych tu żołnierzach. Jak można było się domyślić, byli pozostałymi członkami grupy uderzeniowej. Ilu ich było i jakie sprawiali wrażenie?
- Kto będzie dowodził całym atakiem? - zadał zasadnicze pytanie, które prędzej lub później musiało paść.

[Kyoushi]

Misja Wojenna rangi B
- Sława ponad wszystko - Ichirou -
5/45

---

Ichirou był w szoku, że został tak szybko wprowadzony do gry i nikt nie owijał w bawełnę. Doskonali stratedzy, obserwatorzy i niezwykle inteligentni członkowie klanu Nara wiedzieli co mają robić, by pchnąć temat do przodu. Widać było ich doświadczenie w pracy z najemnikami, więc wyciągając wnioski na pewno zdawali sobie sprawę, że nie ma na co czekać. Byłeś równie znany co silny, więc dlaczego mieliby Ci nie zaufać, skoro już raz im pomogłeś. Byłeś skupiony na słowach, ale także i ruchach na mapie, które miałeś tuż przed nosem. Wszystko klarowało Ci się w prosty i jasny sposób, dzięki czemu mogłeś dojść do pewnej konkluzji. To nie miała być łatwa misja, przeprawa jakich wiele. To było wymagające i ciężkie zadanie dla kogoś, kto naprawdę ma jaja. Tak też było teraz - misja była niezwykle nieskomplikowana. Dotrzeć - zniszczyć lub przejąć - zakończyć wygraną klanu Nara. Tak kreował się cel postawiony przed Diobłem.
Podjąłeś się dialogu, wyjaśniając, że możesz mieć problemy z kontrolowaniem siebie podczas walki. Na pytania uzyskałeś niemal natychmiast odpowiedzi od głównodowodzącego całą akcją: - Tak jak mówiłem, dobrze byłoby ją przejąć, jednak zniszczenie również wchodzi w grę. Sytuacja win - win. - po chwili, dodał: - Powiedziałbym, że wielkości przeciętnego zamku. Naprawę spora warownia. Tak, oprócz fortyfikacji w postaci murów i bramy, są także wysokie wieże, na których prawdopodobnie stacjonują dalekosiężni shinobi. To akurat łatwe dla klanu Aburame, by obsadzić takie pozycji swoimi członkami. Niestety, nie mamy informacji jak dużo jest ich w środku. Na murach około dwunastu. - wyjaśniając, pokazał Ci rysopis warowni (taki sam jak obrazek dla misji), wskazał też miejsca na murach, gdzie stoją przeciwnicy. Sześć miejsc, zawsze w dwójkach. Są w odległości takiej, by każda para widziała kolejną. Sprytnie. Wysłuchawszy Ciebie, dowodzący wskazał trójkę shinobi obok: - Oni ruszą z Tobą, a dowodzącym będzie Shinju. - miałeś już przedstawicieli klanu Nara ze sobą, którzy będą Ci towarzyszyć, a także lidera grupy. - Najlepiej byłoby zaatakować frontalnie, w dzień, wtedy gdy się tego nie spodziewają. To może być zaskoczenie. Powinno ułatwić zadanie także dla naszych klanowiczów, jednak Aburame również mogą się tego spodziewać, ze względu na klanowe umiejętności Nara... - usiadł niespokojnie, chwytając się za ogoloną brodę kończąc swój wywód.

[Ichirou]

Przegładził palcami włosy do tyłu, dumając nad kontynuowanymi wyjaśnieniami ze strony jednego z dowódców Nara. Kolejne przyswojone informacje nie rzuciły nowego światła na sprawę, ale rozwiały parę wątpliwości. Strażnica, którą planowali zaatakować, nie była podrzędnym posterunkiem, lecz małą fortecą. To już brzmiało znacznie poważniej niż w pierwszej chwili, przez co władca piasku na parę sekund zreflektował się, ze całe przedsięwzięcie może nie być tak proste. Nie to, żeby nabrał w tym momencie jakichś wątpliwości. Uczestniczył w znacznie większych konfliktach, więc nie było mowy o zrażeniu się natarciem na strażnicę.
Przyjrzał się zaprezentowanym uczestnikom brygady. Zespół był dość nieduży, ale w świecie shinobi ilość nie mogła się równać z jakością. Gdyby stanął przed wyborem między setką zbrojnych, a Seinaru, to nawet nie wahałby się przez chwilę i wybrałby współzałożyciela swojej organizacji.
Więcej uwagi zwrócił na wytypowanego przywódcę. Pod Iglicą trafił na niespecjalnie wybitne szefostwo, więc miał nadzieję, że przynajmniej tym razem trafi na kogoś kompetentnego. Kompani to tam jeszcze mały kłopot, bo Asahi wcale nie liczył, że pozostali wykonają za niego robotę, ale z liderem grupy to już inna kwestia. Diabeł Świtu kolejny raz musiał zaakceptować dowodzenie obcej osoby, co do której nie miał pewności, ani tym bardziej respektu.
- Jak wysokie są te wieże? - zapytał, bo w głowie rodził mu się jakiś pomysł, z którym rzecz jasna postanowił się podzielić. - Moglibyśmy w razie czego spróbować natarcia z powietrza. Przetransportowałbym całą ekipę na jedną z wież. Potem tylko wyeliminować szybko obstawę i można z tej wygodnej pozycji wyprowadzać kolejne ataki. Jednak jest minus, bo lecąc zostalibyśmy szybko wyłapani, a w powietrzu będzie gorzej z unikami i bronieniem się. - Spojrzał na dowódcę z przepaską na oku, a potem zerknął na tego całego Shinju. W sumie to nawet nie pomyślał, że jego postawa w tym momencie może być odbierania jako przesadne wychodzenie przez szereg. Być może wielkie mózgi miał już konkretny plan, którego należało się trzymać, a tu wspaniały pan Iczir o wybujałym ego wparował z buciorami i zaczyna się rządzić.
- Tak w ogóle, to jakie są umiejętności członków zespołu? Z taką wiedzą łatwiej byłoby cokolwiek ustalić. Ja preferuję walkę na dystans, jakby ktoś jeszcze nie wiedział - podjął temat chwilę później, spoglądając uważnie na pozostałych. Co do jego własnych zdolności, to chyba nie musiał tłumaczyć. Gurda z piachem na plecach powinna by wystarczająca odpowiedzią.

[Kyoushi]

Misja Wojenna rangi B
- Sława ponad wszystko - Ichirou -
7/45

---

Wziąłeś pod uwagę to, że strażnica tak naprawdę przypominała nieco bardziej małą fortecę, co komplikowało nieco plan zdobycia jej ot tak. Nie było to najprostsze, ale też na pewno nie było niemożliwe. W końcu, kto inny mógłby przyjąć takie zlecenie i je wykonać jak nie chodzące piękno i legenda dzisiejszych czasów. Byłeś już na tyle doświadczony, że raczej myślałeś jak rozwiązać problem niż od niego uciekałeś. To była postawa godna lidera, którym byłeś wśród Klepsydry i Klepsydrzaków. Jak widać, mogłeś również ocenić swoich ludzi, którzy czekali na Ciebie i Twoje decyzje. Shinju, który został wskazany liderem, prawdopodobnie będzie nim tylko na papierze, ze względu na Twój charakter i to jak planujesz działać - i jak to robisz. Cóż, ta charyzma przekonałaby niejednego do dziwnych rzeczy. Asahi nie ufał swojemu liderowi, całkiem słusznie, ponieważ nawet nie znał jego umiejętności, których domagał się już teraz. Ten krok był bardzo dobrym rozwiązaniem, by dowiedzieć się czegoś o osobach, w których spocznie jego życie. Nim jednak dowiedział się czegoś o tym, dowódca udzielił odpowiedzi na pytania:
- Około sześciu, może siedmiu metrów. Całkiem wysokie jak na ten teren. Twój pomysł jest dobry, jednocześnie trzeba pamiętać, że Aburame walcząc na odległość, a także owadami mogą narobić w takim wypadku raczej najwięcej szkód. Atak z wysokości jest bardzo ryzykowny. Lepiej byłoby wykorzystać jedną osobę do przetransportowania po kryjomu, gdy pozostali mogą narobić szumu w innym miejscu, ściągając pierwszą linię sił obronnych. - te przemyślenia dowódcy mogły mieć sens, w końcu umysł strategiczny ów mężczyzny musiał stać na odpowiednio wysokim poziomie, by być już na tym stanowisku. Jednocześnie, sam przecież udzieliłeś paru informacji o tym, że bylibyście prawie bezbronni w górze. Wielkie umysły myślą jak widać podobnie. Doszło w końcu do mowy pozostałych, którzy udzielili Ci odpowiedzi:
- Każdy z nas manipuluje cieniem, jak możesz się domyślać, w dodatku jesteśmy kompatybilni z żywiołem ziemi, bez wyjątków. Stąd zasugerowałbym, że moglibyśmy ich zaskoczyć... Od podziemi. - powiedział Shinju, nie mówiąc tego zbyt pewnie. Czuł się przy Tobie widocznie zestresowany, nie wyglądał też na typowego lidera, pewnego siebie. Może miał inne zalety, których póki co nie było widać. Już teraz mogłeś zdecydować co dalej chciałbyś przedyskutować, czy może planujesz już ruszać. Jak widać, nikt nie kwapił się z wyjawieniem jakiejś taktyki, więc... Chyba liczyli na frontalny atak, a także indywidualne umiejętności. Czyżby spontan?

• Dowódca
• Shinju

[Ichirou]

Całe szczęście, że nie potraktowano protekcjonalnie władcy piasku, ponieważ na tym mogłaby skończy się dzisiejsza przygoda. Gdyby zechciano zamknąć mu gębę i zignorować jego sugestie, ten najzwyczajniej w świecie obróciłby się na pięcie, opuścił zgromadzenie i trzasnął za sobą drzwiami. Wszystko jednak wyglądało tak, jak Asahi sobie życzył. Wydawał się mieć posłuch wśród dwójki liderów, więc nakreślał dalej swoje plany, korygując je o uwagi pozostałych. Narada była całkiem owocna. I bardzo dobrze, bo chodziło przecież o wypracowanie takiej strategii, która miała dać jak największe szanse na powodzenie.
Wysłuchał tego, co miał do powiedzenia dowóca, a potem pokręcił noskiem.
- A macie jakiś sposób na te pieprzone robaki? - rzucił niezadowolony, przypominając sobie swoje starcia z przedstawicielami Aburame, którzy byli bardzo niewygodnymi przeciwnikami.
Można się było spodziewać, że w ekipie pojawią się klanowicze, ale że wszyscy z nich byli Nara i operowali do tego tym samym żywiołem, to już drobne zaskoczenie. Najazd na strażnicę zapowiadał się zatem na atak klonów. Jedynie Diabeł Świtu wprowadzał jakieś urozmaicenie do niemalże jednolitej grupy.
- Bez urazy, panowie, ale osobiście nie jestem zwolennikiem kopania pod ziemią - oznajmił spokojnie. Nie miał może lęku klaustrofobicznego, ale drążąc tego typu tunel czułby spore obawy, że zaraz wszystko zwali mu się na łeb, albo że wrogowie w jakiś sposób go wyłapią, a on sam nie będzie niczego świadom. Już wolał osobiście ruszyć standardowo po lądzie i zawczasu obwieścić swoje nadejście.
- No ale któryś z was faktycznie mógłby spróbować przedrzeć się dalej i zaatakować z zaskoczenia. Kolejny ochotnik lub nawet dwóch z moim klonem zaatakują z powietrza jedną z wież. Ja narobię szumu z daleka, zwrócę na siebie ich uwagę, jestem w tym dobry. A co dalej, to pewnie się okaże dopiero w trakcie walki... - stwierdził, wzdychając cicho.
Wyglądało na to, że narada powoli dobiegła do końca. Nie usłyszał od pozostałych żadnych nowych rewelacyjnych pomysłów. Trudno więc powiedzieć, czy faktycznie zamierzali wszystko przeprowadzić w tak banalny sposób, posiadali jakieś ukryte plany, czy też szykowali się na zaplanowaną improwizację. Asahi mimo wszystko i tak nie zamierzał za bardzo na nich polegać, bo po prostu nawet nie wiedział, na jakim poziomie są ich umiejętności. Był przekonany, że jego siła bojowa wystarczy. Powinna wystarczyć. No chyba, że strażnicy pilnował inny członek Krwawego Pokolenia lub Aburame przygotowali pod ziemią kolejną ogoniastą bestię, to wtedy faktycznie mógł być problem.
Jeżeli to na tyle, to Ichiru skinął niedbale głową w stronę dowodzącego, a potem pozwolił pozostałym członkom wyprawy zacząć prowadzić w stronę celu zadania. Sam był już gotowy do działania, więc mógł ruszać od razu.

[Kyoushi]

Misja Wojenna rangi B
- Sława ponad wszystko - Ichirou -
9/45

---

Jak już wcześniej wspominał narrator, Nara doskonale zdawali sobie sprawę nie tylko z Twoich możliwości wojennych, ale także... Charakteru. Nie byli tacy głupi na jakich wyglądali, widać było doświadczenie i obycie w pracy z najemnikami. Ich taktycznie usposobiony umysł wziął wszystko pod uwagę. Pracowali biorąc pod uwagę indywidualności każdej jednostki, tak było również z Ichirou, który mógł poczuć się ważną częścią zespołu do której trafił. Opracowywana strategia zaczynała mieć ręce i nogi, do czego spory wkład włożył Diabeł Świtu, ten, który nie tylko planował zdobyć rozgłos w walce. Aktualnie można spokojnie powiedzieć, że sam klan Nara po wypełnieniu zadania zasypie go i złotem i pochwałami. W końcu był na równi z tak genialnymi taktykami jak oni. To nie przypadek. Na pytanie na temat robaków nie było wielu odpowiedzi, jednak Shinju zabrał głos:
- Osobiście wykorzystywaliśmy notki wybuchowe, na spore grupy robaków. Osłony Dotonu, by te nie przedostały się tak szybko do nas. Gorzej z indywidualnymi robakami, bez elementu ognia jesteśmy wobec nich łatwym kąskiem. Jeden z nas jest jeszcze dość wprawny w elemencie wody, więc możemy to wykorzystać jako zaskoczenie o pacyfikacji latających owadów. Cóż, jednocześnie wszyscy w słońcu rzucają cień odpowiednio blisko ziemi... - zakończył, szybko sporządzając ów raport dla Ciebie. Miałeś jeszcze dodatkowy żywioł, który rzeczywiście może zaskoczyć. Taktyka podejścia podziemiami nie była według Ciebie dobrym rozwiązaniem. Zawsze mogłeś wziąć pod uwagę wysłanie pojedynczej jednostki - znów w ramach zaskoczenia. Przekazałeś swoje uwagi, na które pozytywnie zareagowała i grupa i dowódca. - To chyba najlepsze co możemy wykombinować w owej chwili. Narobimy szumu, a z Twoją siłą ofensywną piasku możemy zalać ich z zewnątrz, a w środku spacyfikować. Jeśli to tyle, ruszajcie więc, póki widno. - powiedział, zamykając posiedzenie. Mogliście ruszać, a grupa była gotowa by ruszyć, gdzie Shinju wysunął się na przód wraz z Tobą. Traktowany byłeś jak lider grupy, bo w końcu Shinju był nim tylko na papierze, tak jak wspominali wcześniej. Opuszczając siedzibę Shinju zwrócił się do Ciebie:
- Ruszymy przez Wąwóz w lesie, będzie to dłuższa droga, jednak ominiemy wszelkie możliwe patrole nim wysuniemy się na bezpośrednie starcie. To może dać nam najmniejszy możliwy element zaskoczenia. - powiedział, czekając na Twoje potwierdzenie.

Jeśli ruszyliście tą drogą, zapraszam do tematu:
Tutaj

Wchodząc do wąwozu przetarliście się o wiele, naprawdę początkowo wiele jednostek klanu Nara, które patrolowały tereny, a także zbierały dane na temat... Robaków. Których zbieranie było naprawdę owocne. Co chwile któraś z grup z lasu przynosiła nowe owady - oczywiście martwe. Wszystko można było zaobserwować. Droga w wąwozie była bardzo niewygodna, blisko brzegu nad wodą, a także dość mozolna. Las przyćmiewał niemal słońce, a wy musieliście się spieszyć, jeśli chcieliście wykorzystać taktykę walki w dzień. Cóż, zima i dokuczliwy zimny wiatr wcale nie pomagały - był to jednak spory plus dla waszej grupy, robaki w końcu nienawidzą mrozów. Centrum wąwozu był już blisko.

Powyżej dopisek by nie dublować krótkiego posta w wąwozie, coś na czym możesz oprzeć swój post będąc już na wskazanym miejscu. Wciąż jest czas na rozmowy.

• Dowódca
• Shinju