[Event] Podziemia Iglicy

[Ichirou]

Wydawałoby się, że po tylu latach działania jako shinobi i doświadczenia wielu najróżniejszych, często nietypowych rzeczy nic już nie mogło zadziwić. Trwająca w jaskini scena jednak absolutnie zadziwiała. Wielka potęga, która podczas Pustynnego Pogromu siała popłoch i obróciła osadę Sachū w ruinę, teraz została stłamszona i była zamykana w ciele zwykłego, słabego chłopaczka, którego można było jedynie zapamiętać z naiwnej postawy i funkcji nosiwody. Delfinokoń próbował się opierać, ale pieczętująca technika docierała do finiszu. Ichirou trzymał więc swój piach na podorędziu, będąc gotów chronić Kaia, Yamiego i Kuroia, gdyby komukolwiek zachciało się przeszkodzić w całej akcji.
Demon, nie mając już chyba szans na wyrwanie się z techniki mnicha, przemówił ludzkim głosem do pozostałych. Była to ciekawa informacja, bo nie było do tej pory przesłanek na to, ażeby potwór posiadał inteligencję, więc w oczach Ichiego był wcześniej po prostu bestialskim zwierzęciem o olbrzymiej mocy. Fakt ten jednak nie skłonił złotookiego Sabaku do jakiejkolwiek refleksji. Ogoniasta bestia, bez względu na to, czy była rozumna, czy nie, stanowiła zbyt duże zagrożenie, które należało zneutralizować. Delfinokoń mógłby w tym momencie nawet zapłakać rzewnymi łzami, a Ichirou i tak by jedynie wzruszył obojętnie ramionami w reakcji na biedny los zwierzątka, któremu odebrało się wolność.
Niedługo później pieczętowanie dobiegło końca, podobnie jak i sam żywot mnicha. Asahi westchnął ciężko, czując sporą ulgę. Niemożliwe okazało się możliwym. Zrobił parę kroków i zbliżył się do przywołanego kota. Położył dłoń na jego wielkiej łapie.
- Wielkie dzięki, to było niezłe - odezwał się do kompana, który zaraz po tym zniknął do swojej krainy. Jego klony zostały anulowane.
- Dobra, zbieramy się stąd - odezwał się do pozostałych, zbliżając się do grupki. Rozsypany w międzyczasie piach zebrał z powrotem do gurdy, a z jego niewielkiej części uformował trzy chmurki, tak żeby zapewnić wszystkim łatwy środek transportu na górę. Jedną z nich podstawił Sanadom, którzy mimo wcześniejszego sabotowania akcji wsparli finał całego przedsięwzięcia.
- Słuchaj, bycie powiernikiem takiego demona to cholerna odpowiedzialność. Wiele osób może być zainteresowanych tym, co masz w sobie. Będziesz potrzebował wsparcia, a my w Klepsydrze moglibyśmy ci je zapewnić. Sam nie wiem do końca, z czym to się je, ale jesteśmy w stanie wspólnie to rozgryźć - odezwał się na spokojnie do Yamiego, kiedy już prawdopodobnie zaczęli wznosić się na piaskowych platformach. Jeżeli demon zamknięty w człowieku stanowił jakiś potencjał, to z pewnością chciał mieć tę osobę w swoich szeregach.
Wkrótce mieli dołączyć do reszty. Ichirou odstawił wszystkich pasażerów gdzieś obok w bezpieczne miejsce, a potem zwrócił się do Yoichiego.
- Tym razem ja cię odwiedzam, kiedy jesteś pokiereszowany - zaczął żartobliwym tonem. - Nie ma teraz co prawda gromadki pielęgniareczek, ale mam ze sobą zdolnych chłopaków. - Wskazał kciukiem na Seinara i Kuroia, którzy pewnie byli nieopodal. - Rozpoczęliśmy niedawno inicjatywę. Nazywa się Klepsydra. Między innymi rozwiązujemy sytuacje kryzysowa takie ja te. Nie wiem, do czego dąży ten pieprzony Yoshimitsu, ale na tej próbie na pewno się nie skończy. Powinniśmy się na to przygotować, szczególnie że osoba zdolna zatrzymać to szaleństwo poległa. Nawet bez ręki dzięki swojej wiedzy i doświadczeniu stanowiłbyś sporą wartość dodaną. Chyba nie muszę dodawać, że po wyparowaniu Pustego zostało nas niewielu z Krwawego i powinniśmy się trzymać razem? - zachęcił znajomego, licząc na to, że ten przynajmniej wykaże zainteresowanie ugrupowaniem.
Wszystko mówił w miarę głośno, więc i pozostali zebrani w okolicy powinni usłyszeć tę rozmowę. Ichirou nie przybył na zlecenie do Midori dla paru groszy, lecz dla rozpromowania swojej nowopowstałej organizacji i wyłowienia najemników z potencjałem. W tym momencie realizował ten drugi z celów.
Omiótł więc spojrzeniem wszystkich zebranych, którzy znajdowali się w pobliżu.
- Fakt, że przetrwaliście dzisiejszy dzień już sporo o was świadczy. Dla niektórych z was może być miejsce w szeregach naszej grupy, o ile nie macie dość wrażeń i chcecie być kimś więcej niż tylko pionkami w dziejach shinobi. - Spojrzał się na koniec jeszcze raz po pozostałych, zwracając uwagę, czy którykolwiek z nich wyglądał na ten moment na zainteresowanego.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Kokuou nie opuszczał. Wciąż próbował walczyć ze wszystkimi wokoło. Niestety, nie dość, że nieskutecznie to widać było jak siły go opuszczają co raz szybciej z każdą sekundą. Obserwując całe zajście, Kyu miał bardzo dobry, a przede wszystkim bezpieczny wgląd w sytuację. Wszystko wyglądało bliźniaczo podobnie jak podczas pieczętowania Matatabiego w nim, jednak tamta chakra była ciemnoniebieska, a tak zupełnie biała. Widocznie taki charakter demona. Większość pozostała na dole próbowała pomoc, wszelakimi sposobami co okazało się strzałem w dziesiątkę. Obserwując z góry wraz z Nibim, widział ten smutek i gniew, a także rezygnację i poddanie Bijuu, który nie zamierzał więcej stawiać oporu – było to całkowicie bezcelowe. Demon rozejrzał się po wszystkich, a na koniec odezwał się. „Kurama?” Zadał sobie pytanie, które pozostało bez odpowiedzi. Nic nie nasuwało mu się do głowy. Koniec końców, trafił on do pojemnika, którym stał się syn kupca – Yami. Pieczętujący niestety oddał za to życie. Kai odszedł, jednak wypełnił swoją misję, którą było zapieczętowanie potwora w jednym z obecnych tu shinobi. Cóż, bywało i tak.
  Kyu w końcu udało się ocucić Masako, która wybudziła się z letargu. Jego konwersacja z Yoichim została przerwana dość szybko przez Ridę, która pomogła także Masako. Czarnowłosa z rudzielcem jeszcze wymienili parę słów, nim białowłosy mógł dojść o głosu. Słuchał jeszcze rozmowy i spoglądał na dół. Wiedział już, że rozmawiali o bandzie sandała, której nawet nie znał – widząc ich jedynie podczas pierwszego spotkania w obozie. „Śmierć kilku osób? Kogo? Czyżby wszyscy Uchiha stąd… Ja pierdole..” Załamał się na wieść, jednak nic nie mógł teraz zrobić. Nie był żadnym mścicielem, tak naprawdę dbając tylko o swój interes, jednak zdawał sobie sprawę, że to on będzie musiał zdać raport Katsumi, więc musiał zająć się także Masako, by i ona nie skończyła jak pozostali. Po chwili pojawiła się w grocie jeszcze jedna osoba – Harruchi. Zaczął zadawać pytania, więc wypadałoby odpowiedzieć:
  - Więc Nara teraz walczą z Aburame? Pięknie kurwa. Debile. - skwitował, a na pytanie o Yoshiego tylko kiwnął głową z niesmakiem. Wtem Kyu wziął Masako na ręce, która nie mogła się poruszać, by móc dalej rozmawiać z Yojczem. - Znałem go od wesela w Antai i też myślałem, że jest nieśmiertelny. Może to znak, że czas na nowe pokolenie? - uśmiechnął się delikatnie, a później wysłuchał co ma do powiedzenia najlepszy sensor grupy. Jak widać Mesmer zdołał spieprzyć. Białowłosy zmrużył oczy i już wiedział. Yoshimitsu stał się jego nowym celem numer jeden. Tego skurwiela trzeba spacyfikować za wszelką cenę. Ten Mangekyou Sharingan również robił wrażenie, które nieodparcie szło krok w krok za Shiroyasha. - Kurwa.. Miałem okazję tu wejść podczas tego Genjutsu… Niestety, nie miałem świadomości jego obecności. Następnym razem go dorwę. - zakończył. - Chodźmy. - potwierdził słowa Yoichiego, który chciał zejść. Wtem wraz z Masako na rękach zbiegł po ścianie by podejść bliżej grupy. Słuchał dokładnie co ma do powiedzenia Ichirou, który instruował Yamiego, nowego Jinchuuriki. Chciałoby się rzec – witaj w klubie, jednak Kyu nie chciał się z tym afiszować. Nie chciał i nie mógł. W końcu sam Ichirou podszedł do Yoichiego, przy którym stał Kyu z Masako. Zapytał jej również, gdy zauważył, że ta się obudziła – Już po wszystkim. Pozwól, że dopilnuję Twojego powrotu do Kantai, musimy przedstawić sytuację Katsumi. - uśmiechnął się, przymykając oczy, a następnie uważnie słyszał co ma do powiedzenia członek Krwawego Pokolenia. Wydawał się bardzo wiarygodny, a także pewny. Czerwonooki obserwując go widział tę siłę i to, że nie z przypadku był jednym z Krwawego Pokolenia. Wiedział, że przy takich ludziach trzeba trzymać się jak najbliżej. Aktualnie, od kiedy Katsumi dała mu wolną rękę z poruszaniem się po świecie, panując nad swoją bestią, domyślał się, że tak silne ugrupowanie może mu pomóc zrealizować jego cele. Nie czekał dłużej, wyszedł przed szereg psów i Yoichiego, obok którego stał, mówiąc wprost do złotookiego:
  - Myślę, że mógłbym Wam pomóc, Ichirou. Chyba, że macie jakieś obiekcje w Klepsydrze co do członków klanu Uchiha. - zakończył z delikatnym uśmieszkiem, nieco ironicznym, spoglądając na lidera pustynnego ugrupowania. - Jeżeli chcesz pogadać to chyba.. Będziemy mieć na to czas w obozie? - dodał, spoglądając na Masako, która nie była gotowa do samodzielnego chodzenia.

  Ukryty tekst

[Harruchi]

Wszystko więc póki co dobrze się skończyło. Dobrze dla mnie oraz świata shinobi. Mniej dobrze, dla poległych dzisiaj. Taki jednak los shinobich i nie ma sensu niepotrzebnie wylewać za nich łez. Nie teraz, gdy nie wszystko jeszcze się zakończyło. Nie mam pojęcia jak Aburame zareagują na fakt, że demon, po którego tak pieczołowicie zmierzali, został zapieczętowany w kimś od nich niezależnym. Nara niestety też nie wiadomo jak zareagują. Wiadomo, jednak, że którakolwiek z grup zwycięży w swojej głupiej bitwie, z pewnością będzie tutaj zmierzać. Przede wszystkim trzeba zająć się więc tym, a nie rekrutacją do Klepsydry, to może poczekać.
Wbiegam na górę, aby dołączyć do Ichirou i reszty, po czym mówię:
- Nie chce się niepotrzebnie wtrącać, ale za chwilę będzie tu armia Nara, lub Aburame, w zależności od tego, kto wygra potyczkę. Oba klany jednak raczej nie ucieszą się z faktu, że Ogoniasta Bestia wymsknęła im się z pomiędzy palców. Póki więc jesteśmy jeszcze wszyscy pionkami na tej szachownicy, może postarajmy się, aby nie zbiły nas mocniejsze figury?

Chakra: 66%

KEKKEI GENKAI: Shōton no Jutsu
NATURA CHAKRY: Fuuton
STYLE WALKI:
UMIEJĘTNOŚCI:
Nabyta -
PAKT: brak
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 30-10=20
WYTRZYMAŁOŚĆ 20-10=10
SZYBKOŚĆ 21-10=11
PERCEPCJA 22-10=12
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 20
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 82
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU E
GENJUTSU
STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
---
---
---
IRYōJUTSU
FūINJUTSU E
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON C
DOTON D
RAITON
KLANOWE D
JUTSU:
Ninjutsu:
Bunshin no Jutsu [E]
Henge no Jutsu [E]
Kai [E]
Kawarimi no Jutsu [E]
Kinobori no Waza [E]
Suimen Hoko no Waza [E]
Nawanuke no Jutsu [E]

Fūinjutsu:
Fūin no Jutsu [E]

Shōton:
Shōton no Jutsu: Reberu Di [D]
Shōton: Kuri no Ruhoīru [D]

Fūton:
Fūton: Enshō No Kaze [D]
Fūton: Furai Uchiwa [D]
Fūton: Fūsajin [D]
Fūton: Gōkūhō [D]
Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki [C] viewtopic.php?p=119575#p119575
Fūton: Kaiten Shuriken [C] viewtopic.php?p=119661#p119661
Fūton: Reppūshō [C] viewtopic.php?p=120567#p120567
Fūton: Kamaitachi [C] viewtopic.php?f=86&t=7200&p=122378#p122378

Doton:
Doton: Doro Kawarimi no Jutsu [D]
Doton: Moguragakure no Jutsu [D]
Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu [D]
Doton: Doryūsō [D]

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Wielki Wachlarz
- Torba (przypięta do pasa)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
- 2 małe shurikeny wytworzone z kryształu (w torbie na pasie)

[Seinaru]

'Nareszcie' albo 'najwyższy czas' chciałoby się rzec, gdy pieczętowanie nareszcie dobiegło końca. Mimo że sytuacja do samego końca była bardzo napięta, to jednak Seinaru czuł, że jest obok tego wszystkiego. Każdy dokładał swoją cegiełkę do końcowego sukcesu, natomiast on... ciężko mu było wymyślić w jaki sposób wspomóc kompanię. Dlatego koniec pieczętowania był dla niego również końcem pewnego upokorzenia i urażonej dumy. O wiele bardziej uderzyły go jednak słowa Delfinokonia wypowiedziane tuż przed tym, jak zniknął on pod jarzmem pieczęci. Bez znaczenia było kim była Kurama, słowa Bestii były prawdziwe, a jej smutek szczery. Keia ukłuło to o wiele bardziej niż wcześniejsze poczucie bezsilności. To jedno krótkie zdanie sprawiło, że zaczął bardzo żałować tego, że sprawy nie potoczyły się zupełnie inaczej. Każdy na pewno będzie przypisywał całą winę Yoshimitsu, ale chyba nie była to do końca cała prawda o tym, co się tutaj wydarzyło. Cóż, te i całą resztę przemyśleń zostawił jednak dla siebie.
Nareszcie wszystko ucichło, emocje zaczęły opadać, a ludzie mieli czas aby sobie gratulować, wpadać w ramiona i życzyć szczęśliwego powrotu do domów. Seinaru dał się ponieść chmurce na powierzchnię, aby dołączyć do wszystkich których wyniósł w ten sposób z pola walki Ichirou. Sabaku kuł żelazo póki gorące i samuraj na pewno nie miał mu tego za złe, ale sam Seinaru był myślami jeszcze w chwili z paru minut wcześniej. W głowie brzmiało ostatnie zdanie Biju, któremu towarzyszyło poczucie winy. Musiał jednak wrócić już do chwili obecnej, nie da się teraz niczego cofnąć, a samotnie i tak nie był w stanie zmienić biegu wydarzeń.
Gdy już wianuszek który utworzył się wokół Yoichiego trochę się przerzedzi, Seinaru miał zamiar uregulować sprawy jego ruchomości.
- Oi! Zostawiłeś to na dole. - Wskazał wzrokiem na trzymaną w ręku kosę. Wtedy na dole po prostu odrzucił ją i uciekł do tunelu.
- Nie chcesz jej już? Wygląda na unikat. - Co by Kei nie powiedział i jak bardzo chciał wyżebrać broń, i tak wszystko zależało od widzimisię tamtego. Jeśli zdecyduje się ją porzucić, to Kei chętnie ją przygarnie, jeśli jednak trzeba będzie ją oddać, to samuraj zrobi to bez najmniejszych oporów.
- Nie wiem czy rozsądnie będzie się domagać zapłaty od razu w takiej sytuacji. - Zagadnął tym razem Ichirou. Prawdopodobnie w tej sytuacji najbezpieczniejszą, ale też najmniej korzystną opcją byłoby po prostu ulotnić się i wrócić po należność po tym jak opadnie kurz i wyschnie krew, jednak wszystko ponownie zależało od kogoś innego - tym razem od przywódcy Klepsydry.

  Ukryty tekst

[Reika]

Najwyraźniej Kyoushi miał mocno zszargane nerwy, bo wyskoczył do niej, pytając o owe wsparcie, które przybyły, a o którym wspomniała, sprawdzając stan Masako. Spojrzała na Białowłosego z powagą i pokazała mu wyjście z tunelu, dając jednoznacznie do zrozumienia, gdzie czekają ludzie, którzy przybyli tu z Akaruiem. Nie miała ochoty wchodzić z nim w dalszą konwersację tym bardziej, że wcześniej poróżnili się w kwestii Klanu Uchiha. Cóż. Yoshimitsu dał popis tego, co potrafią członkowie i jak niebezpieczni są, gdy tylko zejdą na złą drogę. Po tym, co Kyoushi widział, nie powinien się jej dziwić, że nie chciała, aby Demon trafił w ręce Czerwonookich. Taka potęga mogła przewrócić w głowie każdemu, a Uchiha byli wyjątkowo podatni w tej kwestii.
Skinęła głową na słowa medyczki o tym, że Yoichi dostał już pigułkę, więc kolejnej nie było sensu aplikować. Pomogła więc przy leczenie jego ran, ledwo widząc przez łzy napływające do oczu i toczące się po policzkach. Gdy Yoichi został uleczony, Reika obejrzała jeszcze psy, chcąc się upewnić, że są całe i zdrowe, a jeśli będzie trzeba, zadba o ich wyleczenie, skupiając się nawet na drobnych zadrapaniach. Chociaż tyle mogła zrobić, jednak to nadal było za mało.
Widząc jak Inuzuka wstaje, chciała go zatrzymać, ale po chwili stwierdziła, że nie było najmniejszego sensu tego robić. Zawsze był w gorącej wodzie kąpany, więc dla odmiany pomogła mu stanąć na nogi i pogrzebała w swojej torbie, najwyraźniej czegoś szukając. Po chwili najwyraźniej to znalazła, bo zacisnęła jedną rękę w pięść, a drugą zamknęła torbę, by na koniec jeszcze pogłaskać stojącego obok Akirę. Uwielbiała wilczura i swego czasu często okazywała mu w ten sposób czułość, zaś on odwdzięczał się polizaniem po twarzy. Brakowało jej tych chwil.
Słysząc słowa Yoichiego odnośnie przejścia na emeryturę, spojrzała na niego z powagą w oczach, w których można było też dostrzec cień nadziei. Zostawił ją tylko dlatego, że nie chciał jej narażać, prowadząc ryzykowne życie shinobiego, pakującego się we wszystkie możliwe kłopoty. Na emeryturze tego zagrożenia już by nie było. Czy jednak on nadal czuł to samo, co ona, czy może te trzy lata sprawiły, że zmienił zdanie. Do tej pory pamiętała ten dzień i słowa: ''Jesteś pierwszą, którą szczerze kocham. Pierwszą i mam nadzieję ostatnią. Kocham Cię i pewnie nie przestanę. Mam nadzieję jednak, że Ty dasz radę. Nie zapomnę żadnej naszej wspólnej chwili...'' Tak, te trzy lata zmieniły naprawdę wiele, jednak ona dalej go kochała i była gotowa zmienić swoje obecne życie, gdyby tylko to nadal działało w drugą stronę. Chwyciła więc Inuzukę za zdrowy nadgarstek i położyła mu coś na dłoni, po czym zamknęła na owej rzeczy jego palce.
- Ja nadal pamiętam. - Powiedziała cicho. - I nie zapomnę...
Kiedy Yoichi otworzy dłoń, spojrzy prosto na wisiorek z niebieskim kryształem. Ten sam, który podarował jej w Utemi na święcie wiosny, w dniu ich rozstania. Tak, cały czas miała go ze sobą, tak jak wspomnienia wspólnych chwil. Po policzkach kunoichi spłynęło więcej łez i aż parsknęła, słysząc słowa odnośnie tego, że przynajmniej mógł iść na całość, nie martwiąc się o to, że przy okazji ją skrzywdzi. Aż za dobrze pamiętała, jak Yamanaka rzucił ją pod technikę Yoichiego, która ciężko ją wtedy zraniła. Ledwo z tego wyszła.
- Drugi raz nie dałabym sobie tak zniszczyć ubrania. - Odpowiedziała mu.
Słysząc wiadomość, że Murai nie przeżył, Reika spojrzała na Kyoushiego z szeroko otwartymi oczami i ustami. Tak, to była naprawdę nieoczekiwana informacja, której nie spodziewał się nawet Yoichi. Chwilę więc przysłuchiwała się tej wymianie zdań, by na koniec ruszył zresztą do wylotu z tunelu, gdzie proces pieczętowania dobiegł końca i wszyscy mogli wreszcie odetchnąć.
Po chwili podszedł Ichirou i przywitał się z Inuzuką, by następnie wspomnieć o inicjatywie, jaką jest Klepsydra. Czyżby nowa organizacja? Brzmiało ciekawie i zaproponowanie tego Yoichiemu, jako posiadaczowi sporej wiedzy i doświadczenia, było jak najbardziej na miejscu. Przynajmniej miałby jakieś zajęcie na swojej emeryturze. Dla niej nie było tam miejsca, tak jak zapewne nie było go już w sercu Inuzuki. Sabaku miał rację. Krwawe Pokolenie powinno trzymać się razem, a przynajmniej ich dwóch, bo Natsume miał teraz Cesarstwo na głowie, a Yoshimitsu stał się wrogiem numer jeden zaraz obok samego Hana.
Następnie spojrzała na Seinaru, który znalazł się w posiadaniu Shinku Ame i teraz postanowił oddać ją Yoichiemu. Bez ręki Inuzuka miałby problem z posługiwaniem się taką bronią, więc zapewne ta przeklęta kosa zmieni swojego właściciela. A tyle trudu ich kosztowało zdobycie jej w Tengokumine...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Akarui]

"Ludzie. Jednak Kurama miał rację - nigdy się nie zmieniają."

Kim jest Kurama? Jak działają techniki Shishō Fūin i Hakke no Fūin Shiki? Gdzie ręka Yoichi'ego, który wychodził właśnie wraz z psami i Ridą z jednego z tuneli? Gdzie Murai? Gdzie Shiga? Gdzie Chise? Masachi? Yura? Hiroki? Yuranu? Harumi? Gdzie dowódca Shikaru? Niemożliwe, żeby wokół panowało tyle śmierci. Szukał wzrokiem innych osób, które zostały po jego grupie, ale i tych nie zostało zbyt dużo. Rida powiedziała Akarui'emu już chyba wszystko, co wiedziała. Został Yoichi, który lewo trzymał się na nogach i Kyoushi. Nikogo więcej? Przerażające.

Cała grupa zaczęła zbierać się w jednym miejscu. Chłopak, w którym zapieczętowano demona, ledwo trzymał się na nogach, ale Ichirou i tak zachęcał go do przyłączenia się do jego organizacji. Klepsydra, hm? Ciekawe. Gdy tylko skończył, Tozawa podszedł do niego, wyciągnął manierkę z wodą i poczęstował go nią, jak też lekkim uśmiechem, mówiąc: - Mów mi Akarui. Kai-sama mówił, że będziesz zmęczony, chętnie Ci pomogę. W tym czasie zaczęły tworzyć się chmury z piasku, które transportowały ludzi na powierzchnię. Przynajmniej tych, którzy tu do koła się zebrali. Ichirou w tym czasie głośno i wyraźnie ogłosił nabór do swojej grupy. Póki nikt się nie odezwał, należało więc zadać pytanie, które dręczyło Akarui'ego od samego początku: - Co z resztą? Gdzie Pusty? A mnich Shiga i Chise? Czy ktokolwiek będzie potrafił wyjaśnić ich zniknięcie medykowi?

Chce wesprzeć Yami'ego, słucha rozmów ludzi i pyta gdzie reszta ekipy, przede wszystkim Murai, Shiga i Chise. Leci na górę ze wszystkimi.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Shikarui zbliżył się do Yamiego, by złapać go pod ramię, gdyby ten stracił na tyle czucie w nogach, gdyby jego właśnie mięśnie miały sprowadzić na niego zdradę. To już koniec. Oficjalne wszystko, co zostało do powiedzenia w tym miejscu, choć według czarnowłosego to był zaledwie koniec początku. Co tak naprawdę oznaczało złapanie tej bestii? Zamknięcie jej w chłopaku, na którego skórze pojawiły się dziwne znamiona mówiące z daleka, że coś z nim jest nie tak? Dobrze, że nie mieli tu wielu widzów. Sekret mógł pozostać sekretem. Takim samym, jaki nosił Kyoushi. Jaki nosiła Chise. Jaki nosił on sam. Dłoń (dorosłego już) mężczyzny spoczęła na ramieniu tego, którego uważał za chłopaka. Takiego, który robił co mógł, wykorzystując swoje umiejętności. Ludzie czynili ten gest, by dodać sobie wsparcia, otuchy - i tego samego próbował teraz dodać Yamiemu. I dobrze. Te nogi, które miały zapewnić Yamiemu stabilność całkowicie go zwiodły, a ramiona czarnowłosego były wystarczająco blisko, by go pochwycić i nie pozwolić mu bezwładnie opaść na ziemię z wyczerpania. Czerwone oczy uważnie badały jego stan zdrowia, ale wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Przykucnął, by wziąć Yamiego na barana - tak zdecydowanie łatwiej było go nieść niż w ramionach, niczym prawdziwą księżniczkę. Mimo wszystko on sam był już zmęczony utratą chakry, choć nie tak, jak ona. Stojąca na resztkach swoich możliwości, mężnie utrzymująca kryształowego smoka, by smok był przy ziemi jak najdłużej. Jak te koty. Jak ten ziemny smok. Jak piasek. Uśmiechnął się w kierunku białowłosej, ale teraz już spokojnie i łagodnie, nie tak, jak uśmiechał się wcześniej. Nie tym uśmiechem, który zasłużył na to, by trzeba było go doprowadzać do porządku. Krew przestała mu pulsować w głowie, uderzać do niej i upajać do stanu uniesienia. W gruncie rzeczy to nigdy nie było istotne, jakim sposobem zwyciężałeś ani nad czym zwyciężałeś. Ten błysk przegranej w oczach przeciwnika, jego rezygnacja - to nie był powód do tego, by współczuć temu, co pełzał na kolanach. Te ostatnie słowa, które miały poruszyć struny poczucia winy nie były powodem, by czuć się winnym. To stworzenie przygniecione do ziemi nie było powodem do zastanawiania się, czy jego los był sprawiedliwy.
Jedyną sprawiedliwością na tym świecie jest sprawiedliwość siły. Cała reszta to jedynie mrzonka wysnuta przez to, co ludzie nazywają "moralnością".
Shikaruiego nie obchodziło, kto kogo pierwszy zaatakował. Czy poprawne było kogokolwiek zabijać, więzić. Zagrzebywać pod kamieniami. Jesteś przeszkodą - więc musisz być przeszkodą na tyle twardą, by nikt nie miał siły jej zburzyć. Tutaj nie pojawiła się żadna taka.
Już rozchylił wargi, by zawołać imię Asaki, ale piaskowa chmurka stała się bardzo wymowna. Obrócił głowę w kierunku Ichirou, choć nie było ku temu takiej potrzeby.
- Dziękuję. - Ułożył Yamiego na jednej z piaskowych chmur i sam podszedł prędko do Asaki, by złapać ją za ręce i zapewnić asekurację. Ledwo się trzymała, kolana wydawały się pod nią uginać. Nawet nie wydawały. Otulił ją rękoma i odstawił ją na piaskową chmurkę. - Zaraz do ciebie dołączę. Sprawdzę, co zostało z ofiar. Toshiro, pomożesz mi? - Zwrócił się do Asaki i ucałował ją w czoło, by zaraz skierować czerwień oczu na Toshiro. Na końcu zaś na Władcę Pustyni, by skinąć mu głową, dając znak, że może ruszać. Sam zaś stanął przed rozwalonym rumowiskiem, które wybuch notki roztrącił na boki i jednocześnie - zsunął tej dwójce na głowę. Nie żyją. Dziwiło go to najbardziej ze wszystkiego, co się tu zdarzyło, choć... zdziwienie to chyba złe słowo. To był zawód. Nutka nieprzyjemnego szarpania, że wilk, za którym gonił, postanowił nie ginąć z jego szponów. Poddał się, zamiast walczyć. Spodziewał się potęgi katonu, spodziewał się potęgi przeklętej pieczęci Chise - gdzie to wszystko uleciało?
- Ściągamy głazy stąd. Jak Twoja chakra? - Ocenił stan Toshiro przez moment. W razie czego jakimiś technikami dobrze by się było wspomóc, jeśli głazów było sporo.
Uśmiechnął się do ruin, w końcu pochylając się, by w miarę możliwości dostać się do tej dwójki. O ile w ogóle taka możliwość była. By wyciągnąć jeden z mieczy, którym walczyła Chise oraz którąś z broni Shigi - i coś, po czym Shige można było rozpoznać. W końcu należało jakiś dowód pokazać w Ryuzaku no Taki. Dopiero wtedy wrócił na górę. Po drodze jego oczy skierowały się w stronę pola bitwy, by wizją teleskopową ocenić, co się tam dzieje zgodnie z tym, co było mówione.
- Nie żyją. - Oznajmił wprost, wyłaniając się z góry i otrzepując ręce. Z trofeami przy sobie i lawendą w oczach - zimną i beznamiętną

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

KARTA POSTACI

  Ukryty tekst

[Asaka]

Nic dziwnego, że Ogoniaste Bestie były tylko legendą – opowieścią, którą każdy zna, ale nikt w nią nie wierzy. Bo jak uwierzyć w taką siłę, w takie zbiorowisko chakry, w to, że można zostać zdmuchniętym z powierzchni ziemi w ułamku jednej niefortunnej sekundy? Tak jak zdmuchnięty został Pusty. Jeden z członków Krwawego pokolenia – kolejna legenda, ale znacznie bardziej przyziemna. I jeszcze jeden – Yoshimitsu, który był w stanie tę demoniczną potęgę kontrolować… Świat tych, których psychika była nieco słabsza, mógł się pod naporem tych wszystkich informacji załamać. To była najprawdziwsza prawda. A Asaka…? Wciąż do końca nie docierało do niej, że jest jedną z tych, którzy mogli zobaczyć Pięcioogoniastego z bliska. I że dokłada swoją cegiełkę do tego wszystkiego, że próbuje jakoś tego potwora zatrzymać, przygwoździć, że w ogóle jest w stanie, a kryształ nie zamienia się w niebyt. I… że jeszcze w ogóle żyła. Przecież wystarczyłaby tylko chwila nieuwagi i mogłaby skończyć jak Murai. Albo cała masa innych ludzi tutaj. Też nie byli dość uważni. Albo dość wytrzymali. Albo brakowało im wiedzy. Tak czy siak – grali i przegrali, normalna kolej życia shinobi. Do tego byli stworzeni i szkoleni.
Kryła się cały czas za kryształem w taki sposób, by móc jednym przesunięciem się schować się cała – teraz jednak gdy kontrolowała smoka, chciała mieć chociaż minimalny wgląd na sytuację i opierała się o swoją ścianę, a głowę miała wystawioną na zewnątrz. Widziała więc wszystko. To, że Yami ledwo stał na nogach, że Kai broczył krwią z ust, że Toshiro czaił się gdzieś za jego plecami, że Kuma i jakiś inny, nieznajomy shinobi starają się mnicha utrzymać przy życiu do samego końca. To, że Shikarui tańczył tam przed demonem, starając się też pomóc, a przy tym zachować swoje własne życie (och, jak bardzo była mu za to wdzięczna, że nie próbował być wielkim bohaterem poświęcającym się dla innych), widziała też wcześniej jak Seinaru próbował kopnąć demona w dupsko, ale nie poświeciła temu więcej myśli. Ichirou starający się ochronić ich wszystkich, wielki kocur, kocie klony… I tylko Masako i ten drugi białowłosy gdzieś jej w tym wszystkim zniknęli, nie było jednak czasu na zastanawianie się nad tym. Widziała więc to wszystko, a potem… A potem demon spojrzał też wprost na nią. Tym swoim przeszywającym, inteligentnym wzrokiem. Kurama? Zupełnie nic jej to słowo, pewnie czyjeś imię, nie mówiło. A to, że demon mówił…? Skoro mówić mogły psy, to dlaczego nie byt stworzony z samej chakry?
W końcu demon wyparował, wciągnięty przez pieczęć, która pojawiła się na ciele tego miłego chłopaka, Yamiego. Pieczęci o jakich krzyczał Kai – zupełnie nic jej nie mówiły również. To musiała być… Jakaś absolutnie tajemna wiedza, skoro w ogóle mnich wiedział o tym, że Biju istnieją i że wiedział, co da się z nimi zrobić. W momencie, w którym demon zniknął – Asaka przestała kontrolować swojego smoka, który wyparował, tak jak przed chwilą demon, rozbijając się na miliardy maleńkich kryształków, nie czyniących nikomu krzywdy. W tym samym momencie białowłosa musiała przytrzymać się ściany. Czuła, że serce bije jej jak szalone i że tak na dobrą sprawę ledwo już stoi na nogach. Tak… Tak bardzo trudno jej się już teraz myślało. Miała tylko ochotę usiąść gdzieś i zasnąć kamiennym snem. Chyba… Chyba nigdy nie czuła się tak zmęczona jak dziś. Nigdy też nie zużyła takich ilości swojej chakry, czując ciągłe napięcie, zdenerwowanie, stres. Nigdy nie stała oko w oko z taką potęgą. Zaczynało się robić… chłodniej. Czy tam coś. Białowłosej w tym momencie pod tym względem było akurat wszystko jedno.
Wymowność piaskowych chmurek nie do końca do niej docierała, i gdyby nie to, że Shikarui podszedł do niej i pociągnął ją za ręce, by zaprowadzić do jeden z nich, na którą wcześniej usadowił Yamiego, to pewnie stałaby tutaj na dole do końca świata. A przynajmniej do czasu, aż wróciłby jej rozum. Pokiwała tylko głową, mrucząc coś niewyraźnie pod nosem, pewnie, że dobrze, że niech sprawdza. Że ona tu sobie poleży i… i poduma. I poleci na górę.
- Trzymasz się jakoś? – nieco bardziej się wysiliła, by odezwać się do Yamiego. On… On w tym wszystkim ucierpiał najbardziej, tak sądziła. A że chłopaka polubiła, no to… to się martwiła. Złotooka już tak miała. Gdy byli już na górze, zmusiła swoje ciało do podniesienia się i zejścia z piaskowej chmurki, w razie czego, na miarę swoich możliwości, starając się pomóc też Yamiemu. Taaak, była cholernie zmęczona, ale i tak wystawiła do niego rękę, by mógł się na niej w jakiś sposób wesprzeć.
- Dzięki – to powiedziała już do Ichirou, gdy połapała się, że to za jego sprawą wydostała się z dołu na górę. Ale tak poza tym… to nie chciało jej się więcej gadać. Z nikim tak właściwie. Stała więc sobie z boku i zmęczona mrugała oczami – słuchała, a jakże, tyle, że sens tego, co się mówi, dochodził do niej z opóźnieniem, a czasem nawet gdzieś się gubił po drodze. Dlatego też nie odpowiedziała na pytanie Akaruia. Ani na zawołanie Ichirou.
Ale z odsieczą i odpowiedzią przybył Shikarui.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

-On... mówi? - wyrwało mu się z ust, nie kontrolował tego, jego ciało po prostu samo zareagowało jakby nie mogło powstrzymać zdziwienia. Zdawał sobie sprawę, że to bestia, że może być czymś więcej niż po prostu ogromnym stworem, którego genezy nikt nie potrafił wskazać. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że w tej głowie jest coś więcej niż tylko instynkt samozachowawczy. Zdał sobie sprawę jakim ignorantem jest, jak mógł o tym nie pomyśleć? Uznać że to po prostu zwierzę, które nie może dać z siebie nic więcej. Teraz, gdy został zapieczętowany, nie mógł już nic im przekazać. Przecież ta żywa legenda była "od zawsze", nikt nie potrafił wskazać kiedy i gdzie się zaczęła. Ile wiedzy mógł posiadać, jak bardzo mógł poprawić życie ludzi, może nauczyć ich żyć w zgodzie, zamiast niepotrzebnie rozlewać krew.
Nadeszły posiłki - bo chyba tak najlepiej będzie to nazwać. Grupka ludzi, których cele nie były jeszcze znane. Jeden z nich podszedł bliżej pieczętujących i w sumie jakby nic się nie działo, a znajdująca się obok legenda znikająca w oczach była czymś zupełnie normalnym. Nie ma co, chłopak ma nerwy ze stali.
-Ohayo twoja mać. To je zastosuj a nie się patrzysz! - krzyknął, nie ukrywał emocji, bo pojawiła się iskierka nadziei, że może Kai wyjdzie z tego cały. Że może jednak uda się uratować mnicha i podpytać go o co tak naprawdę chodzi z tymi całymi bestiami, a co najważniejsze - kto nauczył go tej pieczęci? Musieli przecież istnieć ludzie, którzy się tym zajmowali, musiało być ich więcej. Czemu więc informacja o ogoniastych była tak mało rozpowszechniona? Znajdowały się za granicą jakiegoś mistycyzmu, ściany nie do przebicia dla normalnego człowieka. Liczył że Akarui zatrzyma krwawienie - nazwanie się medykiem to dosyć poważne stwierdzenie. Stwór jednak zniknął, został zamknięty w człowieku z twarzy podobnym do nikogo. A wraz z nim odszedł i ten, który dokonał tego dzieła. Życie w jego oczach znikało mimo tego, że we dwójkę próbowali mu pomóc. Było zapewne już za późno, jego ciało było w strzępach. Zamknął jego oczy.
-Spoczywaj w pokoju - podniósł się z ziemi i wyciągnął rękę nad jego ciało. Odsunął się na krok i dał dłonią znać innym, by zrobili to samo. Usuwał kroczek po kroczku pewne ilości piachu spod jego ciała tak, aby zapadało się stopniowo pod ziemię. Piach wirował w powietrzu. czekając aż Kai znajdzie się na tyle głęboko, by nie wykopały go leśne zwierzęta (o ile jakieś cholerstwo wpadnie do tej dziury). Część piachu miała też złapać Yamiego, by ten nie rozwalił sobie głowy przy upadku. Piasek miał chwycić chłopaka i utrzymać go w stabilnej pozycji. Teraz będziemy musieli się Tobą zająć, co?. Gdy tylko był już na dole przykrył go grubą warstwą piasku wyrównując teren. Temu człowiekowi należał się godny pochówek, wykonał swoje zadanie, nikt nie powinien zakłócać jego spokoju. Swój piasek nasączony chakrą z powrotem schował do gurdy. Nie było tu bezpiecznie, Yoshimitsu przecież dalej gdzieś tutaj mógł być. Może po prostu był wymęczony walką i nie zamierzał podchodzić do rundy drugiej?
-Akarui, zajmij się proszę tym chłopcem. Potrzebuje teraz opieki medyka. A Ty... - skierował swój wzrok na Shikaruia. Niejako sprawcę całego tego chaosu i zamieszania, który obecnie zajmował się Yamim jak gdyby nigdy nic -Jeśli coś mu zrobisz, podniesiesz dłoń na kogokolwiek stąd póki stoję na równych nogach, obiecuje że zadławisz się pustynnym piaskiem - brakowało by jeszcze tego, by splunął mu pod nogi, ale to by była przesada. Nie zamierzał tutaj się pojedynkować z czarnowłosym, co to to nie. Niech sobie robi burdel, ale z dala od Staruszka. Niech nie miesza go do tego wszystkiego.
Ichirou przetransportował wszystkich na górę - Kuma także nie zamierzał zostawać tutaj ani chwili dłużej. Musiał się ulotnić od tego przesiąkniętego krwią miejsca. Będąc już na górze słyszał jak Ocir zaczyna szeroką rekrutację do swojej grupy i... w sumie co mu szkodziło? Ta dwójka - Ocirek i Seinarek - można było na nich liczyć, dobrze się rozumieli - no i jak widać na tym drugim to dziwne logo nie musiało być na całą klatę jak w przypadku Sabaku. Czy jednak widział się w szeregach grupy, która miała zamiar pakować się w takie wydarzenia? Staruszku... czasu tyle żyjesz, a dopiero teraz otworzyłeś oczy na świat. Gdzie indziej mógłbyś spotkać się z bestią? - zabrzmiał głos w jego głowie. Wyciągnął fajkę z kieszeni, nabił do niej trochę ziela, błysnął mały płomyczek zapalniczki. Zaciągnął się ciepłym, gryzącym dymem.
-Opowiedz mi coś więcej młodziaku

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Toshiro już teraz stojąc w bezpieczniej odległości obserwował bacznie proces pieczętowania. Choć dalej pozostawał cały spięty i przygotowany na każdą możliwą ewentualność, to wyglądało to już bardziej jak kopanie leżącego. Pięcioogoniasty wierzgał się już znacznie osłabiony. Wyglądało to już całkiem żałośnie w porównaniu z tym co było na samym początku. Komuś mogłoby się nawet zrobić smutno gdyby wcześniej nie widział spustoszenia jakie zasiał ten demon. W pewnym momencie jednak miotanie się ustało. Na samym końcu widać już było u niego rezygnację, a nawet smutek. Huh. Całkiem dziwne uczucia jak bestię stworzoną jedynie z chakry. Czekaj. To coś ma w ogóle uczucia? Czy rzeczywiście jest istotą rozumną, z którą można by nawiązać normalny dialog? Zupełnie się takiego obrotu spraw nie spodziewał. Na sam koniec to coś co uznawał za zwyczajne zwierzę przemówiło. Jakież zdziwienie i zwątpienie pojawiło się na jego twarzy. I to jeszcze jakie składne zdanie. Popatrzył po wszystkich zebranych, niektórzy z nich wyglądali na równie zdziwionych. Być może to co właśnie robili było błędem, szczególnie, że bestia została zapieczętowana w kimś takim jak Yami. Nishiyama bardzo dobrze zdążył się przyjrzeć chłopakowi i bardzo szczegółowo zapamiętać jego wygląd, być może kiedyś ta wiedza może mu się przydać. Tym bardziej, będzie wiedział koło kogo lepiej nie stać kiedy będzie blisko śmierci. Zastanawiające jest też kim był Kurama? Poprzedni jinchuriki? Być może ktoś kogo ta bestia darzyła szacunkiem i mogła z nim przeprowadzić normalny dialog, a może inna bestia? Ichirou wspominał, że walczył z jedną z nich na swoich ziemiach. Jak się okazuje lasy i pustynia nie są zbyt bezpieczne... Kto wie czy w górach nie czai się też jakaś bestia, która może zagrażać jego domowi? Aż ciarki go przeszły na myśl, że coś takiego, co może zmieść jego wioskę z powierzchni ziemi w mniej niż sekundę może się gdzieś czaić tam w głębi. Dodatkowo może być bardzo źle nastawione do ludzi, co o wiele bardziej utrudnia sprawę.
W jednym momencie był konik, a w drugim mknął już jako czysta chakra w kierunku ciała Yamiego. Proces pieczętowania został zakończony. Pomimo podania pigułki ze skrzepniętą krwią Kai dokonał swojego żywota przekazując swoje ostatnie słowa. Toshiro spuścił na chwilę głowę w geście szacunku zarówno do niego jak i innych poległych na tym placu boju. Dla tych, których zdążył poznać i nie dotrwali do końca i dla tych, których nie zdążył poznać, a po prostu zginęli gdzieś po drodze. Nie trwało to długo, zaledwie moment, po którym podniósł głowę, spojrzał się na resztę i no właśnie... Co dalej?
Niedaleko zaczęli walczyć ze sobą Aburame i Nara, tylko po co skoro tutaj już wszystko załatwione? Oczy chłopaka z powrotem zrobiły się czarne jak węgiel. Spojrzał w kierunku Shikaruia, który dopiero co przybył wraz z Asaką, która wyglądała na na prawdę osłabioną. Wręcz leciała mu w ręce. Nie powiedział nic, zupełnie nic. Przyglądał się temu jedynie w milczeniu. Sanada poprosił o pomoc, oczywiście, że ją dostanie. Skinął mu tylko głową i udał się wraz z nim czekając na jakiekolwiek instrukcje.
-W miarę dobrze. Nie przydałem się w walce, więc całkiem sporo udało mi się jej zachować. - oznajmił i jeśli było trzeba to pomógł oczyścić drogę, którą wskazał mu Shikarui. Jakąkolwiek "mocniejszą" techniką, którą dysponował i mogła się nadawać. Szabrowanie zwłok nie potrwało zbyt długo o ile w ogóle się odbyło.
- To dobrze... Chyba. Mam nadzieję, że mieliście ku temu odpowiedni powód. - odparł wzruszając ramionami. Osiągnęli swój cel tak jak chcieli. Miał teraz nadzieję, że choć trochę przybliżą mu motywy, którymi się kierowali podejmując takie drastyczne działania podczas takiej trudnej operacji.
Kiedy wrócili Król Pustyni postanowił dorzucić swoje trzy grosze do tego wszystkiego. Oświadczył, że przeżycie dzisiejszego dnia było jakimś osiągnięciem, które miałoby pozwolić dołączyć do jakiejś jego grupy. Nie lubił ugrupowań, szczególnie takich, które czymś władały, jednak określenie "być pionkiem" zadziałała na niego trochę jak płachta na byka, dlatego przeniósł swoje już zapewne nieco zmęczone i trochę zaintrygowane spojrzenie. Jednak czy to było miejsce dla kogoś takiego jak on? I skąd gwarancja, że nie stanie się pionkiem, ale Ichirou. Już podczas tej wyprawy widać było, że rzucał to właśnie on kierował Seinaru i Kuoriem, a oni słuchali się jego. Jak na razie nie powiedział nic, obserwował, czy ktoś się zgłosi, coś powie? Jest jeden. Białowłosy, którego imienia nie miał okazji wcześniej poznać. Choć ta "grupa" go zaintrygowała, to chciał znać więcej szczegółów. Jednak nie uważał, aby to było miejsce, aby o tym rozprawiać i tak jak powiedział Kyoushi, po prostu będzie na to czas w obozie. Teraz muszą wrócić i dowiedzieć się co się tam dzieje mając nadzieję, że nie zostaną wciągnięci we wojnę.

KP:

Imię: Toshiro (??)
Nazwisko: Nishiyama (??)

  Ukryty tekst

Płeć: Mężczyzna
Ranga: Doko
Wzrost: 181 cm
Waga: 69 kg
Wiek: 18 lat
Data urodzenia: 367r. - zima
Znaki szczególne: Brak
Kolor włosów: czarne
Kolor oczu: czarne

UBIÓR:Jeśli chodzi o ubiór bruneta, tutaj zależy od obserwatora. Jedni stwierdzą, że jest całkowicie normalne, a inni mogą uważać, że jest niecodzienne. Jego garderoba nie jest zazwyczaj zróżnicowana jeśli chodzi o kolory, góruje czerń i szarość. Na co dzień jak i w bój Toshiro ubiera się dość oficjalnie. Na wierzchu nosi coś w rodzaju luźnego, gładkiego płaszcza w ciemnych kolorach. Pod tym znajduje się kimono koloru czarnego również bez żadnych zdobień. Przepasane jest brązowym, materiałowym, ozdobnym pasem. Pod nim ma jeszcze białą koszulę z kołnierzykiem w kształcie litery v, tak jak w kimonie. Na rękach ma coś w rodzaju rękawiczek, które sięgają tylko do kostek. Nosi luźne szarawe spodnie, które są zwężane ku dołowi. Do tego na stopach ma wysokie czarne buty, które kojarzone są raczej z samurajami. Kiedy robi się zimno przywdziewa czarny, ciepły płaszcz z kapturem.
WYGLĄD: Toshiro po swoim ojcu odziedziczył nie tylko wyjątkowo czarne oczy, ale spory wzrost. Jego długie ciało sprawia, że jest znacznie wyższy od swoich rówieśników, jak na tak młode lata, a przynajmniej tych z tego regionu, z którego pochodzi. Szczupłej postury chłopak, bo tak można go nazwać, posiada jasnego koloru cerę, która świetnie kontrastuje z jego włosami. Ciemne kosmyki są często związane w kitkę. Kilka niesfornych pasm opada również na jego twarz czy też po prostu fruwają wolno. Czasem chodzi w rozpuszczonych włosach, jednak jest to rzadkość, bo jest to po prostu mało praktyczne. Jeżeli chodzi o postawę ciała chłopaka, jest on barczysty, lecz jeszcze wiele mu trzeba by można było mówić, iż jest dobrze zbudowany. Z wiekiem Nishiyama stawał się coraz bardziej mężny, a jego włosy rosły, tak, że związane w kitkę sięgały mu za pas. Tak na prawdę nie wyróżniał się niczym szczególnym wśród ludzi. Ot zwykły, wysoki chłopak o czarnych oczach i czarnych, długich włosach. Charakter: Nie ma nic cięższego do opisania jednoznacznie niż charakter Toshiro. Z reguły jest on cichy, skromny i spokojny. Nie stara się wyróżniać wśród innych ludzi i działa często we własnym interesie czego musiał się nauczyć na przestrzeni lat. Pozostawiony sam sobie musiał poradzić sobie z wieloma przeciwnościami losu, co uodporniło go nieco na krzywdę innych, aczkolwiek nigdy nie zostawał wobec niej obojętny. Przez swój wędrowniczy tryb życia raczej nigdzie nie zostaje na dłużej, choć ma sentyment do "rodzinnych" ziem Daishi, gdzie spędził najwięcej ze swojego życia jako dziecko. Dość często wraca na "stare śmieci". Jednak jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie, to brunet nie jest zbyt towarzyską osobą jeśli kogoś wcześniej nie poznał. Zazwyczaj stroni od poznawania nowych ludzi, aczkolwiek nie alienuje się nie dopuszczając do siebie nikogo. Czasem choćby z nudy potrafi też sam zagadać, choć to rzadkość. Oprócz tego zawsze stara się traktować wszystkich z szacunkiem. Jednak gdy traci cierpliwość, to potrafi wybuchnąć. Jednak, aby do tego stanu doprowadzić, to na prawdę trzeba się nieźle postarać. Historia młodego Toshiro ma swój początek na ziemiach Daishi pośród Karmazynowych Szczytów. Młoda para uciekła pod presją władz prowincji, w której mieszkali wcześniej. Nie ma to teraz tak na prawdę największego znaczenia jakiej, jednak faktem stało się, że ścigana Hibana i Nagamoto zbiegli na północ. Po drodze okazało się, że kobieta jest brzemienna, więc tym bardziej uśmiechnął się do nich los. W końcu mogli zacząć gdzieś od nowa, z dala od konfliktów z klanami i ich gierkami polityczni. No właśnie, cóż w ogóle sprawiło, że musieli się wynieść? Ktoś wysoko postawiony po prostu musiał zrzucić na kogoś winę za morderstwo, którego dokonał, aby ktoś z jego ludzi objął dany urząd. Padło akurat na nich. Jednak kto by się przejmował nic nie znaczącymi shinobi?Na szczęście w chwili urodzin Toshiro wszystko to poszło w niepamięć, a szczęśliwi rodzice mogli cieszyć się tylko z tej chwili. Ugoszczeni dzięki uprzejmości rodu Kosekich mogli wieść spokojne życie, a przynajmniej do czasu. Zostańmy jednak jeszcze trochę przy tych sielankowych czasach, gdzie wszystko wydawało się proste i łatwe. Młody chłopak dorastał często będąc oddawany pod opiekę Masaru, przyjaciela rodziny. Był to samotny, starszy mężczyzna, który miał sporą posiadłość. Hibana i Nagamoto często zostawiali go ze staruszkiem gdy udawali się na misje w celu zarobku. Tam jednak nie próżnował, ponieważ Masaru również był shinobi, jednak przez kontuzję ręki nie był tak sprawny jakby chciał i musiał porzucić swój dotychczasowy fach. Na szczęście dla Toshiro, który mógł razem z nim trenować pod nieobecność rodziców. Młodzieniec ochoczo spędzał czas ze staruszkiem ciężko pracując nad polepszeniem swoich umiejętności. Bardzo często otrzymywał różnego rodzaju rady, które często okazywały się bardzo trafne. I tak żył sobie spokojnie przez jakiś czas nawiązując jedną z pierwszych mocniejszych relacji uczeń-mistrz. Masaru stał się dla niego dobrym wujkiem, z którym zawsze mógł porozmawiać o wszystkim, a także mógł udać się do niego gdy chciał zasięgnąć rady jeśli chodzi o sprawy shinobi, czy też jakiś aspekt treningu.
Pewnego dnia Toshiro wyczekiwał w domu staruszka, aż rodzice go odbiorą. Niestety niesamowicie się spóźniali przez co chłopak w końcu zasnął. Niestety gdy się obudził Masaru nie miał dla niego dobrych wieści. Demony przeszłości przyszły zebrać swoje żniwa. Okazało się, iż podczas jednej z rutynowych misji została zastawiona pułapka przez shinobi z klanu, z którego pochodzili jego rodzice. Dowiedziawszy się gdzie przebywali domniemani zabójcy postanowili zemścić się na nich pomimo sporego upływu czasu. Być może był to po prostu kaprys, któregoś z rządzących, a może po prostu akurat tamci ludzie byli tak bardzo zawistni, że nie chcieli odpuścić. Tak na prawdę nigdy nikt już się tego nie dowie, ponieważ sam Nishiyama nie wiedział skąd dokładnie pochodził. Jego rodzice nigdy nie opowiadali mu o miejscu, z którego się wywodzą, jedynie o tym co stamtąd odziedziczyli. Tamtego dnia Toshiro wiedział, że jest to koniec pewnej ery. Jego oczy zalały się łzami, a emocje, które odczuwał wprost rozrywały go od środka. Masaru starał się zachowywać spokojnie i pocieszać młodziaka, jednak nikt nie był w stanie wtedy uspokoić takiego młodzika. Żal i gorycz towarzyszyła mu jeszcze przez wiele dni. Jednak starał się o tym nie myśleć i skupiał się jedynie na treningach ze staruszkiem, który pozwolił mu u siebie zamieszkać. Od tamtej pory był dla niego jak ojciec. Opiekował się nim i trenował go wedle jego życzenia, ponieważ Toshiro chciał stać się na prawdę potężnym ninja, który będzie potrafił obronić ważne dla niego osoby. Właśnie to postanowił tamtego dnia i dążył do tego z całych swoich sił. Dowiedziawszy się co nieco o historii jego rodziców był na prawdę dumny, że mógł być ich dzieckiem. Jednak miało to też swoje drugie dno. Postanowił, że nigdy nie zaangażuje się w politykę. Nie chciał mieć do czynienia z żadnym klanem, ponieważ uważał, że każdy dba tak na prawdę tylko o siebie i nie liczyło się dobro ogółu, a jedynie tylko tych u władzy.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Dziewczyna wreszcie się obudziła i okazało się, że jest w zupełnie innym miejscu, niż wcześniej. Yami - pchnięty ku mnichowi w celu stania się naczyniem dla demona - gdzieś zniknął, ona sama natomiast była trzymana na rękach przez Kyoushiego, do tego znajdowali się w jakimś tunelu i w towarzystwie małego tłumu shinobi. Był tutaj Inuzuka ze swoimi psami i nadal bez ręki, chociaż najwyraźniej trzymał się lepiej, niż ona sama. Była czarnowłosa kunoichi, która minęła ich wcześniej, biegnąc do obozu Nara. Wróciła? Tak szybko? Na dodatek chyba ona wraz z medyczką Nanami uleczyły jej oparzenia i przywróciły przytomność. Mimo to była wykończona, jej kończyny poruszały się jak muchy w smole i ledwo była w stanie podnieść rękę, by odgarnąć włosy znad oczu. Przeniosła wzrok dalej, na Harruchiego, jak zwykle opanowanego - naprawdę zaczęła się zastanawiać, czy nie jest tak naprawdę jakimś psychopatą. Ona sama była wykończona tak wrażeniami dnia, jak i po prostu aktywnością fizyczną w skrajnie trudnych warunkach. A ten nie dość, że chyba nie odczuwał rany od strzały, którą mu zadano to jeszcze miał siłę biegać dookoła. Zaraz potem oglądnęła się dalej na resztę - dochodziły kolejne osoby, najwyraźniej także państwo Sanada oraz najemnicy z pustyni. Głosy wszystkich przelatywały jej jeszcze trochę nad głową, ale usłyszała Kyoushiego, który coś do niej mówił.

- Kotei... tak, zdecydowanie. Musimy zdać raport Katsumi-sama. Tylko, psiakrew... chyba jeszcze chwilę będziesz musiał mnie targać. Jestem wykończona jak diabli. - westchnęła i zwróciła uwagę na rozmowę z Ichirou. - Ja też chętnie bym się przyłączyła do polowania na tego degenerata Yoshimitsu... ale najpierw muszę dużo potrenować. Teraz byłabym tylko kulą u nogi. W przyszłości jednak - kto wie. A teraz... teraz może rzeczywiście zbierzmy się, nim nowy konflikt nas odnajdzie. -

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Torba, kabura na broń, kołczan, średni łuk.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Podziemne piekło
Podziemia Iglicy Sytuacja w końcu się uspokoiła. Demon zniknął, wchłonięty przez pieczęć stworzoną przez zmarłego Kaia na piersi Yamiego, techniki przestały latać w powietrzu, nastąpiła nareszcie chwila ciszy. Ciszy, która została wywołana w głównej mierze przez osłupienie ze strony prawie wszystkich ludzi na dole. Nikt (za wyjątkiem jednej osoby) nie spodziewał się, że Pięcioogoniasty będzie potrafił mówić ludzką mową. Ba, że może być inteligentną istotą! A tu proszę - stwór nie tylko okazał się być stworzeniem myślącym, ale przy tym też skłonnym do przemyśleń i przedstawiania wniosków. Wielu obecnych poczuło nawet lekkie uczucie wstydu z powodu, że brali udział w tym rytuale. Jak dużo potrafiły do dusz przemówić proste i pasywnie oskarżycielskie słowa?
Byli jednak przy tym ludzie, którzy zupełnie nie odczuli jakiegokolwiek drgnięcia sumienia, gdy usłyszeli podsumowanie ze strony Bijuu. Jednym z nich był Yoichi, który tylko lekko się skrzywił i parsknął paskudnym śmiechem.
-My się nie zmieniamy? Może. Ale to na Twoim sumieniu spoczywa najwięcej dusz tych, którzy stracili tu przez Ciebie życie. Dobrze że znowu jesteś zamknięty. Oby jak najdłużej.
Wszyscy zaczęli się zbierać i wychodzić poza teren przeklętej góry. Jedni potrzebowali pomocy - tak jak Yami lub Masako, lecz pozostali, nie mając już większego powodu do pośpiechu (bo póki co nie było słychać nadchodzących wojsk), cała reszta mogła ostrożnie wydostać się poza krater. Ciało Kaia, który jako ostatni oddał ostatni dech pod górą, zostało w ekspresowym tempie pogrzebane przez Kuroia. W tym samym czasie Shikarui wydobył spomiędzy głazów jeden, niewielki przedmiocik, który niektórzy mogli rozpoznać - rękojeść i fragment złamanego miecza, jednego z tych, którymi walczyła Chise.
Do Yoichiego i Ridy przybliżyli się Ichirou i Seinaru, z czego ten drugi pokazał Inuzuce jego czarną kosę. Rudowłosy jednak tylko się lekko uśmiechnął i pokręcił głową.
-Używałem tej kosy już wiele lat, i przyniosła mi więcej cierpienia niż pozytywów. Zachowaj ją. Nie będę w stanie już walczyć - może Tobie się lepiej przysłuży.
Następnie zwrócił się do Ichirou, ponownie krzywo się uśmiechając.
-A co mi z pielęgniarek. Już dawno temu odrzuciłem u siebie jakiekolwiek zapędy w tym kierunku. - powiedział żartobliwym tonem. Następnie, reagując na resztę wypowiedzi, tylko kiwnął lekko głową. - Klepsydra? Serio? Nie mieliście lepszej nazwy niż jakiś tam czasomierz?
Parsknął śmiechem, po czym na chwilę opuścił wzrok. W końcu jednak pokiwał głową.
-... cóż, jeżeli macie jakąś siedzibę, to w sumie mógłbym pracować jako archiwista, czy jakiś inny kwatermistrz. No, i mógłbym jeździć po świecie i zbierać jakieś informacje w sposób nie-bojowy. Emerytura, te sprawy.
Wyciągnął swoją jedyną rękę w kierunku Koibito.
-Niech będzie.
Kiedy wyszli na górę, mogli zauważyć że dźwięki bitwy dalej trwały, a pył z ubitej, martwej ziemi unosił się tak wysoko, że wyglądał niemalże jak mgła. Nie zapowiadało się, żeby batalia miała się szybko skończyć.
-... cóż. Wiecie co, może lepiej opuśćmy te okolice. Tylko tego nam brakuje, żeby jeszcze wtrącić się w konflikt, który zupełnie nas nie dotyczy. W obozie zgarniemy pieniądze, i ruszymy w swoją stronę.
Jakby nie było - to było najlepsze rozwiązanie.

  Ukryty tekst

I w ten sposób zakończyliśmy event. Napiszcie tutaj post z z/t i rozejdźcie się gdziekolwiek chcecie - hajs i tak dostaniecie, zostanie to uwzględnione w poście podsumowującym, który wstawię na dniach.

Yami i Masako - 48h szpitala.
Asaka - 24h szpitala, wyczerpanie brakiem chakry.
Shikarui - 18h szpitala, niski poziom chakry.
Harruchi, - 12h szpitala
Ichirou, Akarui - 6h szpitala

Dzięki wszystkim za udział!

[Reika]

Słowa wypowiedziane przez Demona sprawiły, że Reice zrobiło się przykro, tym bardziej gdy usłyszała odpowiedź Yoichiego. Nie, w tej kwestii nie zgadzała się z nim, jednak wolała swój osąd zachować dla siebie. Ona była za porozumieniem się z Pięcioogoniastym, jednak została stanowczo przegłosowana, a gdyby spróbowała tego na własną rękę, zapewne zostałaby szybko zatrzymana, tak jak wcześniej Shiga. Swoją drogą grupy Uchiha nie było. Zginęli? Cóż, płakać nie będzie. Tak czy inaczej, było jej mimo wszystko żal tego stworzenia, które ponownie zostało uwięzione wbrew jego woli. A było jeszcze osiem takich Bestii, z którymi nie wiadomo, co się stało.
Dzięki Sabaku, wszyscy wylecieli na powierzchnię i mogli skierować się w stronę obozu, wspierani przez grupę shinobi, których sprowadził Akarui. Całe szczęście, bo spora część była tutaj wyczerpana i potrzebowała przede wszystkim odpoczynku. Reika postanowiła zostać jeszcze trochę w szpitalu polowym i doglądać pacjentów dopóki nie wyzdrowieją. Chociaż tyle będzie mogła zrobić w tej kwestii, skoro nie przydała się w starciu z Demonem. A no właśnie, Demon. Podeszła do Yamiego, który zapewne był przez kogoś niesiony i położyła mu dłoń na czole, sprawdzając jego stan zdrowia. Tak, on najdłużej będzie dochodził do siebie, jednak wszystko będzie dobrze.
Tymczasem Yoichi oddał Shinku Ame dziwnemu samurajowi i postanowił przystać do Klepsydry, co było jak najbardziej zrozumiałe, jak i fakt, żeby się stąd jak najszybciej oddalić, bo niedaleko jeszcze toczyła się walka Nara z Aburame, w którą nikt nie chciał się już mieszać. Z resztą kto miałby jeszcze do tego siły? To nie była ich walka, chociaż Reika miała tutaj dylemat moralny.
W pewnej chwili Inuzuka przystanął Akirą obok niej i odciągnął trochę na bok, aby móc swobodnie porozmawiać, bez niepotrzebnych świadków. Wysłuchała ze smutkiem jego słów, nie mogąc powstrzymać łez, choćby nie wiem, jak się starała. Skinęła jednak ostatecznie głową, godząc się z tym faktem i ostatecznie tracąc resztki nadziei. Mimo, że serce ponownie rozdarło się na małe części, starała się zachować resztki spokoju i nie wpadać w rozpacz. Na to przyjdzie jeszcze czas, ale nie teraz. Nie w tej chwili.
- Mimo wszystko zatrzymaj go. - Poprosiła, wskazując na kryształek. - W dowód przyjaźni.
Jeszcze zanim ruszyli razem na wyprawę, spotkali się w Yusetsu, gdzie obiecali sobie, że jeśli im nie wyjdzie, to postarają się chociaż zostać przyjaciółmi i będą mogli liczyć na swoją pomoc. Nie musieli całkowicie się skreślać, więc może jeszcze kiedyś się spotkają, dlatego ostatni raz objęła Akirę i wtuliła się mocno w niego, by na koniec pozwolić psiej ekipie oddalić się do grupy Klepsydry. Sama zaś została na tyłach, cierpiąc w ciszy i samotności. Miała na to trochę czasu, nim dotrą do obozu i będzie musiała zająć się poszkodowanymi, więc pozwoliła płynąć łzom swobodnie, póki była okazja.

[zt]

[Ichirou]

Nie spodziewał się tego, ale cała ta przeprawa w Midori przyniosła kolejne motywy do działań w ramach organizacji. Tematu ogoniastych bestii nie można było zignorować. Pojawienie się demona podczas Pustynnego Pogromu przestało być już pojedynczym incydentem. Gdzieś tam po świecie musiały kroczyć też inne bestie - może w ludzkiej, a może w swej naturalnej formie. Gdzieś tam musiał też być i Yoshimitsu, którego cele wciąż pozostawały niejasna. Klepsydra, jako grupa mająca w swoim założeniu odgrywać dużą rolę na świecie shinobi, nie mogła pozostać obojętna na tak ważny temat.
Wzruszył ramionami na uwagę odnośnie nazwy, ale zaraz po tym uśmiechnął się lekko, kiedy Yoichi przystał na złożoną mu ofertę. Inuzuka nawet bez ręki czy nogi stanowił markę samą w sobie i Ichirou wcale nie potrzebował jego nadmiernie aktywnej pracy na rzecz nowopowstałego ugrupowania. Wystarczało, że samą swoją obecnością podnosił status i elitarność formacji. Asahi miał więc już w swych szeregach mistrza ostatniego turnieju i drugiego członka Krwawego Pokolenia. Uzyskanie rozgłosu na całym kontynencie stawało się kwestią czasu.
- Doskonale, na pewno znajdziesz dla siebie miejsce - odpowiedział, ściskając jego dłoń na znak porozumienia. Na dokładniejsze ustalenia nie było czasu, miejsca, ani sił. W innej sytuacji być może rozważyłby uczestnictwo w trwającym nieopodal konflikcie, ale grupa zwiadowcza dokonała tego dnia więcej niż ktokolwiek mógł sobie wyobrazić. Na zaprezentowanie potencjału bojowego jeszcze nadejdzie czas.
Zaczął się zbierać, tak jak i pewne pozostali. Mimo uwagi jednego z obecnych nie zamierzał zamknąć tematu Klepsydry. Skoro pojawiło się zainteresowanie, należało kuć żelazo póki gorące.
- Każdą osobę rozpatrujemy indywidualnie, a nie przez pryzmat klanu - odpowiedział białowłosemu, rozwiewając jego wątpliwość. Zaraz po tym rzucił okiem na Kuroia i pociągnął temat dalej, nakreślając nowy cel, który dopiero co zrodził się w jego głowie.
- Nie ma pewności, że dzisiejsze wydarzenia nie powtórzą się w innym miejscu. Poległa jedyna osoba zdolna poskromić moc demona. Trzeba przygotować się na podobną ewentualność. Podczas Pustynnego Pogromu nikt nie potrafił dokonać tego, co ten gość na dole. Chyba każdy słyszał, jak tamto się skończyło. - Był w sumie trochę zły, że dopiero po tylu latach dowiedział się o innym rozwiązaniu, które mogłoby powstrzymać destrukcję Sachū. Gdyby wtedy na miejscu był ktoś taki jak poległy mnich, tamte tragiczne wydarzenia zapewne potoczyłyby się inaczej.
Trzymał się prawdopodobnie swojej grupki, czyli członków Klepsydry - tych bardziej oficjalnych oraz tych mniej. Kuroi może nie był tego świadom, ale złotooki Kogō nawet nie dopuszczał myśli, że ten odmówi dołączenia do grupy. Z Kyoushim też zamierzał pogadać w wolnej chwili. Zupełnie nie znał gościa i nie widział go w akcji, ale skoro przeżył jako jeden z nielicznych z pierwszej grupy, to coś musiał potrafić. Warto było więc mu się przyjrzeć.
Ciągle trzymał gdzieś w zasięgu wzroku chyba najważniejszą obecnie osobę z całej zgrai - Yamiego. Jego życie bez wątpienia uległo zmianie, czy tego chciał, czy też nie. Nawet jeżeli uczestników końcowej akcji nie było tak wielu, to nie sposób wierzyć było w to, że informacja o zapieczętowanym w dnim demonie nie wypłynie na zewnątrz. Wiele różnych stronnictw byłoby zainteresowanych tym młodzieńcem, a Asahi nie należał do wyjątków.
- I co teraz? - odezwał się w trakcie drogi do młodego kupca, chcąc się zorientować w sprawie jego ogólnych planów na przyszłość. Mógł co prawda teraz wykładać mu, jak bardzo istotną jednostką się stał i że potrzebuje ochrony silniejszych shinobi, ale nie chciał być na ten moment zbyt nachalny i zniechęcać do siebie. Sytuacja chyba i tak przerastała chłopaka.
To był ciężki dzień.

• [zt]

[Kuroi Kuma]

Jakaś dziwna kobieta podeszła do Yamiego i zrobiła jakieś fiku miku z chakrą. Kolejna medyczka? Albo przynajmniej znająca podstawy... - podrapał się po głowie i stworzył chmurkę, by zatargać Yamiego do szpitala. Zbyt dużo ludzi widziało co zostało zapieczętowane w młodzieńcu. Teraz będzie miał ciężkie życie, gdzie każdy będzie od niego wymagał, każdy przedstawi swoją cenę za... cóż, co by tu dużo nie mówić, ale sprowadzenie go do roli broni. Raczej nikt nie będzie go traktować tak samo wiedząc, że wraz z nim pozyskać można Ogoniastego. Wcześniej był po prostu synem kupca, kimś na kogo nie zwraca się uwagi, kto po prostu siedzi sobie w karczmie i zajada śniadanie. Teraz... zyska pogłos, którego warto unikać. Sławę, przez którą ludzie będą wytykać go palcami. Teraz jednak ledwo co się ruszał, więc Kuma postanowił mu pomóc. Tak o, bez interesu, bowiem jego rola się tutaj zakończyła. Teraz pozostało tylko doprowadzić tylko żywych do stanu funkcjonowania i można było się zająć swoimi sprawami -Chodź młody, to był szalony dzień - dodał chłopaczkowi otuchy i wyściełał mu kuwetkę z piasku, która miała go zabrać do obozu.
-O proszę... - zdziwił się, gdy Inuzuka stwierdził, że nie chce swojej broni i odda ją Pastuszkowi. Ten nie wyglądał jakby miał płakać z tego powodu, wręcz przeciwnie. Do złudzeń przypominał dziecko, które w swe ręce chwyciło cukierka i nie zamierzało go oddać nikomu choćby miało narobić w pampersa przy wszystkich ludziach. Nie mniej dziwne było i to, że Yoichi stwierdził, że dołączy do Klepsydry. Może i bez ręki, za to z fajnymi psiakami no i sprawiał wrażenie, jakby wiedział o wiele więcej niżeli daje o sobie poznać. Wyglądał na miłego chłopaka, za to gdy przemienił się w wilka cóż... powiedzmy że nie chciałbyś się znaleźć z nim w ciemnej alejce. Wyglądało na to, że ekipka Pięknisia rośnie w siłę i bardzo dobrze. Dopiero w momencie, gdy zbierze u swego boku ludzi tego pokoju będzie mógł stawić czoła niebezpieczeństwom takim jak owo biju. Kuroi nie wyobrażał sobie jednak, że istnieje grupka ludzi, która mogłaby walczyć z Ogoniastymi jak równy z równym. Może Han? Ale do cholery kto wiedział kim ten sukinkot jest tak naprawdę i co jeszcze potrafi. Czy takim samym człowiekiem był wspomniany przez Delfinokonia Kurama? Ta zagadka była nierozwiązana i nic nie wskazywało, że wyjaśni się ona w najbliższym czasie. Kuroi zaciągnął się raz jeszcze, spojrzał w niebo, na leniwie płynące sobie chmurki. Kto by pomyślał, że chwilę wcześniej bał się o swoje życie, że był tak blisko śmierci, że Kai wyczyniał takie cuda, o których mu się nie śniło, a teraz powrót do szarej, nudnej rzeczywistości. Chciał więcej. Więcej niż tylko siedzenie w kącie, niż przyglądanie się temu jak inni rosną w siłę, a on przepija kolejną wypłatę z misji w barze.
-Nie wydaje mi się, że jedyna - odpowiedział Ocirowi wypuszczając dym z ust. Potem zreflektował się, że jednak wypadałoby powiedzieć coś więcej, bo może jego tok rozumowania nie jest aż tak oczywisty - W końcu ktoś musiał go tego nauczyć. Był mnichem... może w jego klasztorze wiadomo coś więcej? Tylko heh... co to za klasztor? Raczej nie mają tam małych Ogoniastych do treningu pieczętowania. Skubany musiał być cholernie pewny, że to się uda i nikt go nie robił w konia - powiedziałby w balona, ale nie mieli balonów, więc skąd miałby o nich wiedzieć! Ale fakt, kto mógł prowadzić obozy szkoleniowe z pieczętowania biju i czy mają tam dobre jedzenie?
-To teraz musisz szukać kogoś, kto będzie to potrafił. Tylko no, na mnie nie licz w tej kwestii. To całe pieczętowanie to trochę nie moja bajka. Ja skupię się na tym... - przerwał na chwilę, spuścił wzrok i znowu zaciągnął się dymem. Zakuło go w klatce. Nie był to ból fizyczny, był gorszy, znacznie gorszy. Dosłownie jakby całe stado Ogoniastych usiadło mu na piersi i nie chciało zejść - żeby następnym razem, gdy taki ktoś spotka się z jakimś zasranym kolcem, to przeżyje i będzie gotów zrobić to raz jeszcze - co by tu dużo nie mówić, ale Staruszek chyba właśnie dołączył do tej wesołej gromadki. Ruszył razem z resztą do obozu targając ze sobą oczywiście Yamensa. Pierwsze co robi, to oddaje go medykom, by chłopak doszedł do siebie.

z/t