Wioska ukryta wśród drzew

[Rei Uta]

Misja B
Takashi Nara
11/?

---

Minamoto podziękował starszemu rybakowi za podjęte działania. Po czym odszedł wraz z młodszym towarzyszem w swoją stronę. Uwaga Takashiego rozpromieniła jego ponure oblicze, a reakcją był szybki strzał w tył głowy otwartą dłonią. Nie jakiś mocny, taki bardziej koleżeński, gdy dwóch rówieśników robiło sobie psikusa. Minamoto sięgnął po papierosa, po czym odpalił go powolnym ruchem ręki. Zdecydowanie ich relacje przeniosły się na zupełnie inny poziom… Aż strach pomyśleć, co będzie dalej. Chociaż w gruncie rzeczy było to znacznie lepsze dla ich dwójki niż wzajemna niechęć, czy praca w systemie pan i paź... Mimo inteligencji ich klanu, wciąż pozostawali ludźmi podobnymi do każdego innego narodu.

– Mam jeszcze wiele tajemnic… Łowienie ryb pomaga mi w rozwiązywaniu ciężkich problemów… Powinieneś kiedyś spróbować.
Użytkownik Kage Mane ruszył w górę rzeki, zostawiając za sobą sielankową osadę ukrytą wśród zielonej roślinności. Poruszali się głównie wąską ścieżką, z daleka, obserwując, jak szeroka rzeka zakręca w głąb gęstego lasu. Nauczyciel nie odzywał się zbyt często, co jakiś czas, sprawdzając tylko ślady na ziemi. Zdecydowanie przydałaby mu się teraz pewna znajoma, która podczas ostatniej misji ukazała swe możliwości tropiciela. Przecierając szlak dla przyszłych pokoleń, Minamoto zatrzymał się nagle, ściągając Takashiego na ziemię. Dopiero po chwili młodszy z klanu wojowników zauważył powody jego zachowania. W odległości kilkunastu metrów, pomiędzy dwoma zawalonymi drzewami, stały dwie osoby ubrane w zielone jednoczęściowe kombinezony. Obaj posiadali długie łuki przewieszone przez plecy, wraz z kołczanami pełnymi śmiercionośnych strzał opatrzonymi białymi lotkami. Trudno było zrozumieć, o czym rozmawiali, jednak zdecydowanie wyglądali jak para strażników czekających na potencjalnych chętnych, by zmienić spokój w ich życiu. Minamoto dał nieznaczny ruch ręką swemu młodszemu towarzyszowi, wskazując coś na drzewie kilka metrów przed nimi. Na niewielkiej gałęzi pomiędzy zielonymi liśćmi, pojawił się kolejny mężczyzna, w identycznym kombinezonie oraz ekwipunku podobnym do tamtej dwójki. Starszy z klanu Nara położył dłoń na ramieniu Takashiego, po czym bez słowa wskazał kierunek wzdłuż krzaków ukrywających obecnie ich pozycję. Krok za kroczkiem ruszyli w stronę strumienia, starając się ograniczyć wszelkie wydawane odgłosy. Nie można było stwierdzić, ilu dokładnie było przeciwników, jednak w pewnym momencie, gdy znaleźli się już praktycznie nad brzegiem, tuż nad ich głowami przeleciała samotna strzała. Zanim dwójka wojowników zdążyła zorientować się w sytuacji, drewniany pocisk zatrzymał się w spróchniałym pniu po drugiej stronie rzeki.

– No już… Spieprzaj na drugą stronę!.
Krzyknął do swojego przyjaciela starszy wojownik, po czym pchnął go przed siebie, odwracając się w stronę ukrytego oponenta. Koncentrując w sobie pokłady chakry, stworzył przed nimi kamienną ścianę, która magicznie wyrosła z ziemi. Podtrzymując technikę wiedział, że musi coś zrobić, inaczej mogą znaleźć się na obcym polu bitwy, gdzie przeciwnik mógł skorzystać z elementu swojego własnego wyszkolenia i znajomości otoczenia. Trzeba było w pierwszej kolejności zidentyfikować wroga, a następnie przedostać się na bezpieczny ląd, by zorganizować swoje siły do dalszej walki. Mimo że to Minamoto był głównym bohaterem tej opowieści, Takashi musiał jakoś zareagować… Dla wielu wciąż był najważniejszym elementem całego rodu.

---

Minamoto
Takawara

[Takashi]

Wyprawa do tutejszej osady miała na celu pozyskanie informacji na temat Yonga, byłego ucznia starszego z dwójki towarzyszy. Po krótkiej rozmowie ze starym Takawara-samą bohaterowie dostali wskazówkę, gdzie powinni rozpocząć poszukiwania nukenina. Wędrówka w głąb lasu, w górę rzeki, miała pomóc im w jego zlokalizowaniu, a co za tym idzie, w dokończeniu zadania ochroniarza i zamknięciu kilku wątków z przeszłości. Cała ta sprawa dotyczyła jinchūrikiego tylko ze względu na jego znajomość z senpaiem i konieczność obecności jednego przy drugim. Mimo wszystko przy ich aktualnej relacji młodszy z nich z pewnością pomógłby starszemu nawet, gdyby ich współpraca została rozwiązana i mogliby się rozejść. Na tym polegała przyjaźń.
- Łowić ryby? Nie, dzięki. - nie zamierzał tego próbować. - A tych twoich tajemnic jestem bardzo ciekawy, może kiedyś będziesz chciał się podzielić tymi pikantniejszymi, ero-senpai.
Po swojej wypowiedzi znów się uśmiechnął. Wcześniej zarobił w tył łepetyny, teraz oberwało mu się drugi raz, takie ataki z zaskoczenia były specjalnością bodyguarda. Odrobina humoru miała przygotować ich do następnych wydarzeń i potyczki, która na nich czekała. Las był naprawdę piękny, a ponieważ młody uwielbiał przyrodę, co jakiś czas beztrosko przemieszczał wzrok na różne jej elementy. Ćwierkające ptaki, piękne, wyróżniające się na tle pozostałych drzewa, śliczna i spokojna rzeczka - wszystko to wywoływało w shinobim ogromny spokój i pozwalało mu się wyciszyć. No i się wyciszył. To dlatego właśnie nie zauważył zagrożenia kilka metrów przed sobą, na szczęście był przy nim czujny kumpel, który od razu ściągnął go na dół, ukrywając ich między zaroślami.
Znajdowało się przed nimi dwóch łuczników, a na drzewie nieopodal swoją wartę odbywał kolejny z nich. Ciężko stwierdzić, czy bronili czegoś, czy może po prostu byli bandą jakichś rabusiów, ale z jakiegoś powodu senpai chciał ich ominąć, nie narażając ich na niepotrzebną walkę. Takashi też nie chciał wszczynać niepotrzebnej bójki, dlatego posłuchał się towarzysza i zaczął przemieszczać się za nim wzdłuż krzaków, starając się ograniczyć wydawane dźwięki do minimum. Niestety, gdy znajdowali się przy rzece, nad ich głowami przeleciała strzała, która zatrzymała się w pniu na przeciwnym brzegu. Ochroniarz ostrzegł dwudziestotrzylatka, a ten spojrzał na wodę, unikając ewentualnych strzał nadlatujących od strony drzew.
- Nie ma spiepr*ania. Zajmij ich czymś, ja przygotuję coś dużego.
Całe szczęście nie musiał wykonywać jego rozkazów, bo nie była to misja "przełożony-podopieczny", a coś, najzwyczajniej w świecie można było nazwać współpracą na równych warunkach. To, że Minamoto był starszy stopniem i posiadał znacznie większe doświadczenie, wcale nic nie oznaczało. Główny bohater (ogólny, ale nie tej misji ofc) nie lekceważył swojego kompana, po prostu nie bał się przejmowania inicjatywy i nie martwił się o siebie. To już nie te czasy, gdy Nara będzie uciekał z podkulonym ogonem, trzeba walczyć o swoje. Istniało też duże prawdopodobieństwo, że nawet te bandziory wiedzą coś o poszukiwanym Yongu. Z tego powodu Takaś od razu po swoich słowach zaczął składać dłuuuugą salwę ręcznych pieczęci. Poprosił kolegę o pomoc, ponieważ przez kilka sekund miał zajęte ręce. Trochę to zajęło, bo przecież liczyło się szybkie działanie, ale warto było czekać, bo już po chwili z rzeki wyłonił się ogromny wodny smok, który wił się chwilę w powietrzu, a następnie ruszył siać popłoch wśród biednych ofiar. Duży zasięg, destrukcyjna siła i zamęt - tym trzeba było skurw*synów poczęstować za taką zniewagę!

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja B
Takashi Nara
13/?

---

Ciężko mówić tutaj o wyszkoleniu dwójki wojowników z leśnego klanu. Zwłaszcza że obecnie ich głowy nie przeszywały strzały, tylko z jednego powodu… Mieli fart albo po prostu tamci byli chujowymi strzelcami. No dobra, to razem daje dwie możliwości, ale przecież dla nich liczyło się głównie to, że mogli oddychać i cieszyć się życiem. Właściwie to jeszcze nie tak do końca, gdyż salwa nadlatujących strzał trwała, jednak przed tym już mogli się obronić. Minamoto zręcznie odtrącał jedną za drugą w widowiskowy sposób, uzbrojony jedynie w parę kunai trzymanych w obu dłoniach. Takashi miał jakiś plan, co było oczywistym, skoro chodziło o kogoś z jego potencjałem. Wspomagając się rzeką, która płynęła za jego plecami, wojownik z leśnej puszczy zastosował technikę, która w normalnej walce należała do jednej z najmniej przydatnych. On, jednak miał asa w rękawie, w postaci swojego nauczyciela, który skupiony na zadaniu obrony jego tyłka, wycedził w stronę chłopca przez zaciśnięte zęby.

– Jeśli masz jakiś plan, to się pośpiesz… Myślisz, że nie mają czasu ruszyć po posiłki.
Na całe szczęście, zanim jednak słowa mogły się ziścić, znad jego głowy uleciał prawdziwy smok <No właściwie to sztuczny i jeszcze dodatkowo stworzony z wody… Więc to marny smok>, No ale nie odbierając zasług i długich treningów posiadaczowi Kage Mane, jego atak ruszył w stronę leśnej kryjówki. To co się stało chwilę później, można opisać jako rozpierdol totalny. Właściwie to nie było o czym opowiadać… Wodne monstrum posiadało siłę mogącą łamać drzewa!… Jeśli ktoś nie zrozumiał, to Takashi zaatakował wodą, a ta woda posiadała ciśnienie łamiące DRZEWA!… Zaledwie sekundy wystarczyłyby teren przed nimi zmienił się w pogorzelisko, usłane martwymi szczątkami przyrody oraz kilkoma trupami zlewającymi się z otoczeniem. Technika zdecydowanie zajebista, jednak gdyby nie Minamoto, pewnie ze trzy strzały zdążyłyby utkwić w tym czasie w ciele chłopaka z ponoć wybitnej rodziny. Oczekiwania nie przyniosłyby raczej innego rozwoju sytuacji, poza ściągnięciem na siebie uwagi wioskowych ludków. Na całe szczęście Minamoto zadziałał szybciej, porywając Takashiego za sobą. A dokąd to zmierzał nasz bohater tej opowieści zapytacie, a no wbiegł na rzekę, z której chwilę wcześniej uformował się smok, starając się przedostać na drugi brzeg. Gdzieś w połowie drogi mogli usłyszeć za sobą przerażone głosy…

–Yanaro, Erika i Spirei padli… Ruszajcie do szefa niech do kurwy nędzy przyśle tu ludzi… To pieprzeni shinobi.
Barwa jasno wskazywała, że był to mężczyzna, a baryton pasował do wyglądu rosłego draba z brodą jak u połowy obecnej części heteroseksualnych mężczyzn. No cóż, jakie czasem tacy mężczyźni jak to mawiał klasyk. Całe szczęście, że człowiek mógł być, kim chciał… Ave. Szybkie nawoływanie spowodowało, że Minamoto postanowił się odwrócić, jednak przeciwnik zręcznie nie wychylał się ze zniszczonej części lasu. Było jasnym, że trafili właśnie na silnych shinobi, a trzy ciała przyjaciół dawało jasne znaki, że następny, który wystawi łeb z krzaków… Skończy podobnie. Byli jednak w znacznie gorszej sytuacji, niż można było przypuszczać. Zwłaszcza jeśli myśleli wciąż o infiltracji wrogiej bazy. Z pewnością przeciwnik był już poinformowany, a samo wtargnięcie siłą do środka wiązało się z pewnym ryzykiem… Przecież mieli mózgi i musieli to wiedzieć, nie należeli do gatunku chłopców z pustyni... Minamoto w pewnej chwili zatrzymał się w połowie kroku, wskazując na coś dłonią. Po przeciwnej stronie rzeki znajdowało się kilkunastu uzbrojonych mężczyzn dzierżących w swych dłoniach napięte łuki. Na ich czele stał samotny mężczyzna ubrany w ciemnozielony płaszcz. Na pierwszy rzut oka nie można było stwierdzić, kim właściwie był… Jednak mina Minamoto mówiła wyraźnie… A właściwie jej kolor, bo blady był chłop, jak trupek w kostnicy.

– Witaj nauczycielu!.
Krzyknął w ich stronę wesoły głos należący do osoby, której Takashi jeszcze nie poznał. Ale chyba nie było wielkim problemem, żeby zdiagnozować, że powodem złego samopoczucia Ero-senina, było ponowne spotkanie ze swym starym uczniem… Tylko warunki nie były zbytnio sprzyjające.

– … Yong….
Wyszeptał bardziej do siebie niż kogokolwiek innego… Zagryzając wargi z niesamowitą wręcz nienawiścią w oczach… Za ich plecami głosy stawały się coraz bardziej wyraźne. Zdecydowanie działali szybko, jednak czy w istocie nie był to element typowej zagrywki przy obrabianiu kolejnych kupców... Tylko Świętowit mógł to wiedzieć. Albo po prostu się wyjaśni w kolejnym odcinku... Jak właściwie ta dwójka wpadła w kolejne tarapaty.

---

Elegancka mapka:

Minamoto
Takawara
Yong
Głos zza pleców

[Takashi]

Wodny smok siał spustoszenie w lesie, pozbywając się zagrożenia w postaci nadlatujących strzał i niebezpiecznych bandziorów. Zdolność była na tyle potężna, że łamała drzewa i kruszyła kamienie, co pozwalało dwójce bohaterów zachować bezpieczeństwo. Przynajmniej na chwilę. Przeciwników pojawiało się coraz więcej, z każdą chwilą nadciągali następni, jednakże młodszy Nara nie przerywał szarży swojej wodnej bestii. Utrzymywał smoka, starając się zniszczyć, jak się okazało, bazę bandytów, bo to właśnie na nią natrafili w trakcie poszukiwań. Czy byli w dobrym miejscu? Niełatwo odpowiedzieć na to pytanie, natomiast nie należało odpuszczać, istniało prawdopodobieństwo, że tutejsi złole wiedząc coś o zaginionym chłopaku.
Współpraca towarzyszy była naprawdę doskonała. Minamoto najpierw odwrócił uwagę łuczników, a potem sparował kilka strzał, broniąc swojego protegowanego, który dzięki temu mógł skoncentrować się na ataku. Wyszło doskonale, jednakże chaos wywołany zniszczeniami zwrócił uwagę pozostałych. W związku z tym ochroniarz chwycił młodego i przeniósł go błyskawicznie na środek rzeki, oddalając go od wroga jeszcze bardziej. Chwilę później dało się usłyszeć różne głosy, w tym jeden, który brzmiał wyjątkowo radośnie. Jak się okazało, dochodził od chłopaka, który był ich celem, od Yanga. Słysząc go, dwudziestotrzylatek od razu spojrzał na swojego kompana. Zauważył bladość, kropelki potu i zdenerwowanie, co jasno wskazywało na to, że mieli do czynienia z właściwą osobą. Stali twarzą w twarz z poszukiwanym.
- Chcesz się na razie wycofać, czy lecimy z nimi? - spytał, grzebiąc lewą ręką w torbie na pośladku.
Oponentów byli więcej i znajdowali się dość daleko, ale shinobi miał już pomysł, jak się z nimi rozprawić. Nie chciał działać, dopóki nie poznał opinii bodyguarda, to jego zdanie liczyło się tutaj najbardziej. Nie wiedział też, co jest ich następnym postanowieniem. Znaleźli Yanga, czyli cel numer jeden zaliczony, ale co miało się dziać dalej?
Na ten moment Jinchūriki zachowywał spokój i nie wykonywał niepotrzebnych ruchów. Może walka już się skończyła i mogli uniknąć dalszych kłopotów, a może właśnie dopiero teraz zaczynała się właściwa batalia. Jakby nie patrzeć, zadanie senpaia nadal nie dobiegło końca, trzeba je było doprowadzić do odpowiedniego etapu. Mieli go zabić? Schwytać, przesłuchać, czy poklepać po główce? Jaki był dalszy plan?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja B
Takashi Nara
15/?

---

Ledwo co postanowili szukać bandy tajemniczego Yonga, a to tajemniczy Yong znalazła ich jako pierwszy. Takashi wpatrywał się w mężczyzn stojących po przeciwnej stronie rzeki, z łukami wyciągniętymi w ich stronę. Właściwie te dwie grupy dzielił od ataku tylko jeden rozkaz. Minamoto oraz czarnowłosy chłopak wpatrywali się w siebie, jednak tylko na jednym obliczu widać było coś, co przypominało strach. Przez krótką chwilę wydawało się, że nie stanie się nic więcej… Jednak w pewnej chwili to starszy z klanu Nara postanowił podjąć działania, odzywając się do swego protegowanego, jednak wciąż nie odwracając wzroku.

– Raczej wątpię, żeby puścił nas wolno, pamiętaj, że naszym zadaniem jest dostarczenie go do wioski… Ale musimy też zająć się sprawą napadów, myślę, że najrozsądniej będzie teraz wstrzymać się z zapędami do walki i sprawdzić, gdzie znajduje się ich kryjówka. Skoro nasi nie dotarli wcześniej do tej informacji, zdecydowanie muszą dobrze się ukrywać…
Minamoto zwrócił się tym razem do napastnika, po którego właściwie tutaj przybyli, przybierając poważniejszy wyraz twarzy. Chyba nie trzeba mu było długo tłumaczyć, że podczas zadania nie można było kierować się jedynie uczuciami. Jeśli chcieli wydostać się w jednym kawałku, razem z Takashim musieli działać z rozwagą.

–Przybyłem tutaj, jak już pewnie się domyśliłeś po ciebie… Jednak bardziej interesuje mnie ta grupa bandytów, o której ciężko uzyskać jakieś informacje… Czemu mam wrażenie, że ta banda wokół ciebie ma coś wspólnego z napadami.
Grupa za ich plecami wreszcie wyłoniła się zza zniszczonych krzaków, ustawiając się w prostej linii nad brzegiem rzeki. Sześ osób z długimi łukami oraz błyszczącymi ostrzami zatkniętymi za skórzanymi pasami. Teraz nasi bohaterowie byli już otoczeni z obu stron, a jedyna bezpieczna droga prowadziła razem z nurtem rzeki. Tym razem jednak odezwał się Yang, który tak jak można było się spodziewać… Nie pozostawił swej największej tajemnicy bez wyjaśnienia.

– Wiedziałem, że wreszcie nasze działania sprawią, że zainteresują się nami ci, na których najbardziej mi zależało. Jednak bandyci to bardzo przykre słowo… Zapraszam was, jako naszych gości honorowych. Będę miał okazję pokazać jak wiele zrozumiałem z naszych rozmów Minamoto-San… Z pewnością jesteś ciekaw, jak rozwinął się twój najlepszy uczeń… Nie musicie się lękać, nie spadnie wam głos z głowy, zanim nie dowiecie się wszystkiego o naszym nowym społeczeństwie.
Yang rozłożył dłonie w geście powitania, niczym gospodarz witający gości na progu swego domu. Minamoto ponownie spojrzał na swego ucznia, tym razem, odpalając papierosa, którego ukrywał w kieszeni swej kamizelki. Odpalając powolnym ruchem dłoni, przemówił ukradkiem do Takashiego.

– Zniszczymy to siedlisko szaleństwa w samym zarodku, uważaj na wszystko, co zobaczysz.
Starszy nauczyciel ruszył w stronę Yanga, nie zwracając uwagi na łuki skierowane w ich stronę. Może i byli w kiepskiej sytuacji, jednak on wiedział jedno. Skoro gnojek postanowił pochwalić się swoim dziełem, to nawet jeśli na niebie pojawią się aniołowie z orędziem o końcu świata… To i tak przedstawi im swój plan. Tacy jak on potrzebowali publiczności, kogoś kto będzie podziwiał ich dzieło życia wznosząc ich własne szaleństwo na wyższy poziom. Po kilku chwilach stali już po drugiej stronie brzegu, prowadzeni przez ludzi którzy chwilę wcześniej mierzyli w ich stronę śmiercionośnymi grotami. Yong z całkowitym luzem założył ręce za plecy, wygwizdując w powietrze melodie które w żaden sposób nie pasowały do obecnej sytuacji.

---

Minamoto
Takawara
Yong
Głos zza pleców

[Takashi]

W chwili, w której Minamoto odpowiedział Takashiemu, ten drugi zaprzestał grzebania w swojej torbie. Na chwilę zastygł, po czym powolnym ruchem wyciągnął dłoń, otwierając ją tak szeroko, jak tylko mógł. Chciał tym pokazać, że nie wyciągnął niczego i nie będzie próbował podejrzanych ruchów, zgodnie z zaleceniami senpaia. Sam by pewnie nie odpuścił, bo miał w swoim arsenale kilka technik, które idealnie sprawdziłyby się w tej sytuacji, jednakże nie zamierzał podważać rozkazów kompana, bo to była jego misja.
- Jak każesz, szefie. - skwitował krótko.
Bodyguard miał rację. Mieli przecież nie tylko dowiedzieć się o miejscu przebywania Yonga, ale również sprawdzić sprawę podejrzanych napadów w tych okolicach. Można śmiało powiedzieć, że przeciwdziałanie aktywności bandytów, a przy tym zapewnianie bezpieczeństwa bezbronnym obywatelom Midori, stanowiło priorytet tego zadania, którym należało się zająć niezwłocznie. Właśnie dlatego należało sprawdzić kryjówkę złoczyńców i przekonać się, o co w tym wszystkim chodzi. Krótki dialog byłego ucznia z byłym nauczycielem zakończył się zaproszeniem do siedliska wroga. Zapowiada się jatka, pewnie tak.
- Lepiej ty uważaj. Nie chcę, byś zrobił coś głupiego ze względu na dawne czasy. Wasza relacja to przeszłość, ten koleś jest zbiegłym ninją prawdopodobnie zamieszanym w jakieś szemrane akcje. Wiem, że się powtarzam, ale kontroluj się. Nie pozwolę ci zrobić nic głupiego. - mówił totalnie poważnie z lekko przymkniętymi ustami, uniemożliwiając oddalonym postaciom czytanie z ruchów jego warg, w tym czasie ciągle patrzył przed siebie. - Ero senpai.
Uwaga na końcu nie miała mieć charakteru humorystycznego. No może trochę. Miała raczej pokazać, że bohater jest świadom tego, w co się pakują. Cała ta akcja była dość niebezpieczna - dwójka typków z klanu Nara pakująca się do siedziby bandytów albo ich kryjówki? Będą potrzebowali czegoś mocnego, żeby sobie z nimi poradzić, ale rzeczywiście ciężko było przegapić taką okazję. Przy dobrych wiatrach mogli upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, po prostu musieli przy tym bardzo uważać. Właśnie dlatego Takashi podążał za swoim ochroniarzem, zachowując szczególną ostrożność. Jego wyostrzone zmysły z pewnością pozwoliłyby mu wykonać unik w najmniej oczekiwanym momencie. Ten stan z pewnością męczył szybciej organizm, ale gwarantował bezpieczeństwo nawet w skrajnych przypadkach. Chyba.

[Rei Uta]

Misja B
Takashi Nara
17/?

---

Wspaniała wycieczka, na którą zostali zaproszeni rozpoczęła się na dobre. Minamoto razem z Takashim zostali poprowadzeni bezpiecznie na suchy ląd, gdzie na całe szczęście już czekali organizatorzy tego niesamowitego przedsięwzięcia, licząc na ogólną dobrą zabawę. Jedynie miny uczestników wskazywały, że nie do końca było tak jak pisano w broszurce informacyjnej, więc nie pozostało im nic innego jak liczyć na to, że coś, jednak się zmieni. Yong prowadził cały pochód, zdecydowanie, piastując tutaj najwyższe stanowisko. Wokół zaproszonych gości, ustawili się mężczyźni wszelkiej maści, z twarzami ogorzałymi od alkoholu i słońca. Wśród nich można było zauważyć trzy znajome facjaty, które jeszcze kilka godzin temu łypały na przybyłych do wioski bez nazwy. W swych zielonych płaszczach z długimi łukami w dłoniach, wyglądali niemal majestatycznie… Niczym elfy z leśnego królestwa. Niestety smród, jaki roztaczali oraz kilka głośniejszych pierdów w czasie drogi. Jasno wskazywało, że mieli do czynienia z ludźmi znacznie mniejszego pokroju. Ścieżka prowadziła wciąż pomiędzy rzeką a brzegiem zarośniętym gęstymi krzakami, więc często musieli radzić sobie z przeprawą przez większe grzęzawiska. Zdecydowanie był to jeden z czynników, dlaczego do tej pory wciąż pozostawali nieuchwytni. Wystarczyło drobne przybranie wody, by rozmyć ślady nawet tak licznej grupy. Minamoto obserwował otoczenie, uśmiechając się bardziej do siebie niż do mężczyzny, który szedł odwrócony plecami do całej reszty.

– Stare sztuczki… Powinienem się domyślić, że te legendy o znikających bandytach są w dużej mierze przesadzone… Myślałem, że ktoś, taki jak ty nie będzie korzystał ze starych nauk takiego dziada jak ja.
Yong nawet nie spojrzał na swego nauczyciela, jednak zdecydowanie było widać, że przez jego ciało przebiegł dreszcz… Nie było jednak pewnym, czy zadowolenia, czy może wręcz przeciwnie.

– Nie mów tak o sobie Minamoto-dono… Pamiętaj, że gdyby nie to wszystko, pewnie dalej bylibyśmy szczęśliwą rodzinką… Wielkie plany pokładaliście w kimś, takim jak ja. Zwłaszcza nie pytając o to czego właściwie sam chciałem. Jak to nazywałeś wtedy… „Powinność względem rodziny”… To strasznie oklepane, nie uważasz Sen-sei?.
Chłopak, który wydawał się być przywódcą mówił spokojnie, jednak dało się rozróżnić w jego głosie tę delikatną nutkę rozdrażnienia. Więc jednak Minamoto dobrze grał na jego emocjach zastanawiające było tylko to, czy sam nie wciągnie się w swoją grę… Tylko Takashi mógł pozostać tu bezstronnym głosem rozsądku. Kolejnych kilka kroków i dalej nic, błoto, błoto i wszędzie, gdzie nie spojrzeć zbyt gęste krzaki, by można było tamtędy iść. Gdzie znajdowała się ta ich przeklęta kryjówka…?

– Wiesz Minamoto-san… Kiedyś chciałem naprawdę być, takim jak ty. Nosić te wszystkie legendy na barkach, kłaniać się ludziom w osadzie… Dawać im bezpieczeństwo… Jednak jestem bardziej pewny, niż wtedy, że nie warto zawracać sobie tym głosy w zakłamanym społeczeństwie.
Nauczyciel postanowił pominąć ostatnie słowa, skupiając swoje plany na dalszym obserwowaniu otoczenia. Z pewnością znał tego człowieka na tyle, by zdawać sobie sprawę z przegranej sprawy już na samym starcie… Dzieciaki w jego wieku często widziały świat w barwach innych niż faktycznie się przedstawiał. Podróżowali dalej jeszcze jakiś czas, zauważając w pewnej odległości niewielki wodospad wspinający się po stromej ścianie. Grupa jednak wciąż szła dalej w jego stronę, nie zmieniając pierwotnego kierunku. Dopiero kilka kroków przed spadającą kaskadą napływającej wody, mogli zauważyć niewielkie wgłębienie w ścianie prowadzące wprost do środka. Yong oczywiście wszedł jako pierwszy, poganiając swoich gości skinieniem dłoni. Nauczyciel, nie spoglądając nawet na Takashiego ruszył jego śladem, starając się ograniczyć kontakt z lodowatą wodą. W środku panowała przerażająca ciemność, rozświetlona jedynie pochodniami zatkniętymi w krokwiach. Długi korytarz, z podłożem, na którym trzeba było uważać, żeby nie skręcić kostki. Szli tak jeszcze dobre kilkanaście minut, po czym wyszli wreszcie przez kolejne niewielkie przejście do bardziej nasłonecznionej części groty. Obszerna jaskinia z długimi stalagmitami, tu i tam słychać było kapanie wody z sufitu. Praktycznie standardowa grota, gdyby nie to, co znajdowało się tutaj w nienaturalny sposób. Dziesiątki domów, niewielkich lepianek połączonych segmentami z innymi, tworząc trzy pierścienie. Ten na samym dole, gdzie widać było głównie ludzi krzątających się przy pracy. Jeden nieco wyżej, na którym mężczyźni w zielonych płaszczach patrolowali teren. Oraz trzeci na samym szczycie naturalnej półki skalnej, oświetlony słońcem wpadającym przez dziurę w suficie. Ostatni pierścień otoczony kamienną ścianą, wydawał się skrywać najważniejszą część tej jednolitej konstrukcji. Minamoto wydawał się całkowicie zdezorientowany, wpatrując się w to wszystko… Nie spodziewał się, chyba że jego własny uczeń dotrze tak daleko w swym szaleństwie. A więc jednak stało.

-Czy to ta twoja utopia o której tyle kiedyś mówiłeś?
Yong jak gdyby czekając na zadane pytanie rozłożył ręce, po czym z uśmiechem spojrzał na swoim gości, przemawiając jak ktoś kogo ostatnio pochowali w wiosce na łysej górze... Zaskakujące jak wielu szaleńców wciąż kręciło się po świecie.

-Witajcie przyjaciele, witajcie w Danketsu!... Wiosce która znaczy jedność dla wszystkich!
...

---

Minamoto
Takawara
Yong
Głos zza pleców

[Takashi]

Takashi miał złe przeczucia co do tego wszystkiego, ale ufał swojemu ochroniarzowi bardziej, niż mogłoby się wydawać. Choć głos rozsądku mówił mu, że dwie osoby pakujące się do siedliska wroga miały małe szanse na przetrwanie, to jednak świadomość tego, z jakimi zagrożeniami dwójka towarzyszy radziła sobie do tej pory, jakoś pozwalała mu działać. Choć gdzieś tam z tyłu głowy cały czas była myśl, że trzeba uważać, nawet na Minamoto. Wspominanie dawnych czasów i zobaczenie własnego ucznia po tak długim czasie mogły spowodować, że mężczyzna nie będzie w stanie zachować zdrowego rozsądku. To młodszy z nich musiał wykazać się opanowaniem i zimną krwią, by w razie czego móc bez problemów podjąć wymagającą decyzję.
W czasie ich przeprawy przez coś przypominającego bagna senpai i Yong ucięli sobie krótką pogawędkę. Ckliwe teksty o tym, jak było kiedyś i jak cudownie mogłoby być teraz wcale nie robiły wrażenia na młodym jinchūrikim. Jego szczególną uwagę zwróciły jednak słowa, które były uczeń przypisywał aktualnemu bodyguardowi Takasia. Powinność wobec klanu? Pokładanie w kimś wielkich nadziei? Przecież to brzmi tak samo, jak jego własna historia, co jest?!
- Kur*a, znowu jaskinia? - poirytował się jeszcze bardziej.
Jego ostatnie wspomnienia związane z tego typu miejscem wywoływały dreszcze na całym jego ciele. Jeszcze dochodziła do tego szaleńcza postawa Yonga, który zachowywał się, jakby ewidentnie coś mu się stało z głową. Tak samo było wtedy z przywódcą Hageyamy. Kur*a, kur*a, kur*a, błędne koło.
- Ładniee, sam zaprojektowałeś to wszystko, czy ktoś ci pomagał?
Zazwyczaj nie zniżał się do takich przyjemności, ale nie mógł powoli znieść jego pierdol*nia. Tracił cierpliwość, głównie z tego powodu, że cały czas gdzieś tam z tyłu głowy miał ogromne wątpliwości co do ich pobytu w tym miejscu. Byli na terenie wroga i było ich tylko dwoje. Jakie właściwie są prawdziwe intencje tego człowieka? Miejsce, do którego zostali wprowadzeni, było bardzo dziwne. Nawet chakra Rokubiego wzburzyła się na chwilę w organizmie bohatera, przywołując déjà vu. Bestia nie odzywała się, po prostu dała znać o swojej obecności, widząc to wszystko. Dziwne domy, ludzie mieszkający w grotach, jakieś nienaturalne kształty. Azyl? Utopia? Danketsu.

[Rei Uta]

Misja B
Takashi Nara
19/?

---

Takashi był Takashim, dlatego z jego strony można było liczyć głównie na mało śmieszne baity, które zostały pominięte w ogólnej rozmowie szaleńca z byłym nauczycielem. Utopia prezentowała się iście wspaniale, taka mała prowincja umiejscowiona między wilgotnymi skałami. Ludzie szybko zaczęli podnosić głowy w stronę nowo przybyłych, a bohaterowie mogli zauważyć, że było wśród nich sporo kobiet oraz dzieci. Większość zajmowała się drobnymi naprawami, zbierała jaskiniowe grzyby lub po prostu biegała bez celu, szukając dla siebie zajęcia. Yong po pierwszej prezentacji, poprowadził mężczyzn wąską ścieżką pnącą się w górę między budynkami. W pierwszej kolejności tak jak zostało powiedziane wcześniej znajdowały się budynki mieszkalne, głównie jednoosobowe namioty lub większe lepianki z pewnością zajmowane przez całe rodziny. Dalej wchodząc po ścieżce zauważyli mocniejsze fortyfikacje, zajmowane przez wojowników z groźnie wyglądającymi minami. Yong nie odzywał się przez większą część drogi, spoglądając na swoich gości dopiero, w chwili gdy dotarli do głównego segmentu. Biała ściana stworzona z czystego kamienia blokowała dalszą drogę, jednak z pewnością było tam coś, co warto było pilnować. Zwłaszcza że na tym poziomie znajdowało się najwięcej przeciwników, odzianych w te same zielone szaty co cała reszta.

– Teraz ujrzycie dzieło mojego życia… To zmieni całkowicie bieg naszej historii.
Dając znać dwójce swoich strażników, którzy ze sporym trudem popchnęli wrota prowadzące do środka tajemniczego zabudowania. Spadające światło wydobywające się między dziurami w suficie ukazało skarb ukryty na środku niewielkiego placu. Skrywaną tajemnicą szalonego ucznia był niebieski kryształ wielkości dorosłego mężczyzny. Kamień znajdował się w centralnej części, emanując dziwną poświatą, która zdecydowanie nie należała do naturalnych. Takashi mógł nie zrozumieć, właściwie to ciężko było zrozumieć to komukolwiek. Jednak po krótkiej chwili ktoś inny postanowił załatwić to za niego… Tajemniczy głos dobiegający z jego wnętrza… „Nie lekceważ tego chłopcze… Te skały emanują czymś co nawet mi jest trudno zrozumieć. Nikt nie powinien bawić się taką siłą… Musicie to pozostawić pod ziemią”. Głos, jak zwykle pojawił się tak szybko, jak szybko zniknął. Yong nie wiedział, że Takashi prowadzi właśnie własną rozmowę z demonem posiadającym sporo własnych przemyśleń, dlatego kontynuował bez większego sensu.

– Prawda, że pięknie błyszczy… Z początku nie wiedziałem, co to takiego. Jednak jeden z moich ludzi przez pomyłkę odpalił technikę w bliskiej obecności… (chwilowa gestykulacja rękoma, jak gdyby wokół niego pojawiło się mnóstwo owadów dotkliwie kąsających całe ciało) mówię wam, takiego czegoś w życiu nie widziałem… Gościa normalnie wyjebało w powietrzę, zostały tylko skurzane trzewiki..
Przez krótką chwilę wpatrywał się w tajemniczą skałę, po czym przemówił ponownie z morderczym wyrazem twarzy… A może zupełnie pustym. No nic, szaleńców ciężko było zidentyfikować.

– Wiecie, co by się stało, gdyby cały taki kamień umieścić pod wioską… Powiedzmy gdzieś w leśnej gęstwinie, jakimś miejscu, którego szczerze się nienawidzi. Przy pomocy czegoś takiego można zacząć wszystko od zera. Spowodować, że stary świat ugnie się na kolana… Wreszcie ustanowimy wolny kraj dla wszystkich ludzi… Zero skrępowania przez dogmaty i religie, przez starych dziadów bez wiedzy o tym, co dzieje się, gdy musisz wybierać między misją a towarzyszami… Koniec z tym wszystkim!.
Yong przemawiał bezpośrednio do swego nauczyciela, sapiąc, jak ktoś, komu brakowało więcej niż kilku klepek. Zdecydowanie odleciał już bardzo daleko do swojej krainy, a nie było szans na odnalezienie drogi powrotnej… Całkowicie pochłonął się własnym wizją.

– Zawsze myślałem, że osiągniesz coś więcej, że staniesz się kimś, kto złamie stare zasady i sprawi, że nasza osada będzie lepsza i silniejsza. Że wejdziemy w nową erę razem z bagażem dawnych doświadczeń, jednak nie w sposób, gdzie zapominamy o wszystkim co ukształtowało to jacy jesteśmy… Nie można rezygnować chłopcze z własnej historii, nie ważne, jaka, by była… Tylko po to, żeby oszukiwać przyszłe pokolenia. Jeśli jesteś dostatecznie silny, możesz sam próbować coś zmienić. Kiedy stałeś się tak bardzo próżny Yong?.
Chłopak spojrzał na swojego nauczyciela z rozczarowaniem, przybierając całkowicie naturalny wyraz twarzy. Więc jednak odpowiedź Minamoto miała w tym momencie służyć za to, czy jest jeszcze szansa, by te dwie jednostki działały jeszcze razem… Starszy mężczyzna dał jasne przeświadczenie, gdzie znajduje się jego pozycja w tym starciu…

– Przykro mi… Nie widzisz doskonałości świata, który chce stworzyć… Zawsze byłeś mną rozczarowany, w głębi ducha wstydziłeś się, że nie rozumiem tego wszystkiego, o czym wszyscy mówiliście wokół… Prawda Tato?.
…

---

Minamoto
Takawara
Yong
Głos zza pleców
Rokubi

[Takashi]

Podziemna wioska była czymś więcej, niż tylko amatorsko wybudowanymi budynkami, kilkoma rodzinami i rzeszą wojowników stojących na czele Yonga. Była fortecą szaleńca, człowieka, który zupełnie odkleił się od rzeczywistości i zaczął poszukiwać utopii niemożliwej do odnalezienia. Ciężko powiedzieć, ile własnego jestestwa musiał poświęcić po to, by założyć osadę tego typu i przyporządkować sobie tak wielu jej mieszkańców, a także po to, by wyrzec się wartości nabytych za czasów współpracy z Minamoto. Sam Takashi nie znał go wcześniej, usłyszał na jego temat jedynie kilka zdań od swojego ochroniarza, ale informacji było niewiele. Obraz persony, którą miał przed oczyma, nie przedstawiał się szczególnie wartościowo, zupełnie nie tego spodziewał się młody jinchūriki. Jego towarzysz, ten wewnętrzny, w którymś momencie ostrzegł go przed czyhających na niego zagrożeniem.
Mijali kolejne budowle, kolejne mury, strażników pilnujących nie wiadomo czego, a także cywili błąkających się po okolicy bez celu. Mało tutaj było rzeczy trzymających się kupy, ale najgorsze było dopiero przed nimi. Były uczeń Minamoto zaprowadził dwójkę w miejsce szczególnie chronione, zapieczętowane ciężkimi wrotami, do których otwarcia potrzebni byli aż dwaj tędzy mężczyźni. Za kamienną płytą - kryształ emanujący dziwną, potężną energią. To właśnie tego Rokubi kazał nie lekceważyć. Na to bohaterowie mieli uważać.
- Dzięki za ostrzeżenie. Postaram się stąd jak najszybciej wydostać. - przemówił w myślach do kompana, po czym odezwał się na głos już do tych materialnych ludków. - Skoro to coś jest aż tak niebezpieczne, może trochę się odsuniemy i kontynuujemy rozmowę na zewnątrz?
Po swoim pytaniu dał dwa kroki w tył i zaczął się oddalać, ale Yong zaczął coś tam jeszcze pierdo*ić pod nosem. Jego uzewnętrznione przemyślenia były dla Takasia naprawdę irytujące. Nie mógł zrozumieć tego, jak NARA może myśleć i zachowywać się w taki sposób, tym bardziej ktoś, kogo szkolił sam Minamoto. Na szczęście mężczyzna potrafił sprowadzić swojego ucznia do parteru, ciskając w jego stronę kilka oszczerstw. Słowa dobrał bardzo dobrze, choć pewnie dwudziestotrzylatek odezwałby się gorzej. Dalsza rozmowa tamtej dwójki doprowadziła do wydania tajemnicy, której główny bohater się nie spodziewał. Minamoto był ojcem Yonga. Te słowa spowodowały, że chłopak na chwilę zastygł, a na jego ciele pojawiły się ciarki. Kur*a, to jeszcze bardziej utrudnia całą sprawę i wyjaśnia więcej.
- Dobra, senpai, wszystko jasne. Mamy ukrytą wioskę, mamy szczęśliwych ludzi, ukryty magiczny kamień, wszystko już wiemy i chyba nie zamierzamy sobie przeszkadzać, prawda? Wynosimy się? - uśmiechnął się do bodyguarda ironicznie.
Rozumieli się bez słów i miał nadzieję, że tamten zrozumie prawdziwe intencje tej wypowiedzi. Shinobi nie chciał wcale tak tego zostawić, ale znajdowali się w miejscu, w którym nie mogli podjąć się jakichkolwiek działań. Użycie technik przy tym czymś groziło wysadzeniem w powietrze, poza tym wokół było mnóstwo strażników i niewinnych ludzi. Potrzeba było dywersji, ale innej, albo po prostu większej ilości ludzi. Taka akcja wymagała przemyślenia.
- Minamoto? - powtórzył, gdy tamten nie odpowiedział zbyt szybko.

[Rei Uta]

Misja B
Takashi Nara
21/?

---

Yong spojrzał na swojego ojca, licząc na to, że tamten postanowi rozwiać jego wątpliwości. Tajemnica wyciekła na wierzch, niczym brzydki kożuch powstający na spienionym mleku. Najgorszym wypadkiem było teraz rozpoczęcie jakiejkolwiek walki, zważywszy na słowa popieprzonego przywódcy tego miejsca. Jeśli faktycznie siła kamienia była tak wielka, to w pierwszej kolejności należało zająć się ludźmi, którzy mogli nie mieć tyle szczęścia, by wydostać się z tego miejsca o własnych siłach. Takashi zrozumiał to momentalnie, jednak bardziej martwiła go postawa Minamoto, który zdecydowanie walczył z własną moralnością. Jaka jest szansa, by znając go na tyle dobrze, chłopak mógł mieć pewność, że ten człowiek będzie w stanie przeciwstawić się własnej rodzinie. Mimo że starszy Nara był silnym wojownikiem, który z pewnością potrafił poradzić sobie z niejednym zagrożeniem, to wszystko mogło stać się zbyt trudne do przeciwstawienia.

– Nie wiem chłopcze, do czego próbujesz dążyć… Jednak to wszystko brzmi bardziej, jak bełkot szaleńca, niż plan człowieka, który widzi dla innych jakąś przyszłość. Powiedz mi co zatem z ludźmi, którzy nie mają nic wspólnego z twoją zemstą, potraktujesz ich jako ofiary… Zbędne pionki, których trzeba się pozbyć, by król mógł dotrzeć do ostatniego pola… Kiedyś, dawno temu wierzyłem jeszcze, że odłożenie twojego poszukiwania na później, pozwoli ci lepiej zrozumieć w samotności to, co chciałem ci przekazać. Teraz nie wiem już nawet, czy faktycznie jesteś moim synem… Stałeś się potworem, dla którego życie ludzkie nie znaczy nic. Po prostu nie dorosłeś do tego, by móc decydować o czyjejś przyszłości…
Yong wpatrywał się w ojca, wysyłając w jego stronę piorunujące spojrzenie pełne niepohamowanej nienawiści. Właściwie to chyba tam miało być, jeśli faktycznie chcieli wydostać się z tego miejsca… Trzeba było działać szybko i w miarę stabilnie, by nie uszkodzić kryształowi, który mógł pogrzebać ich wszystkich pod skałami nieznanej groty.

– Nie zrozumiałem… O nie ojcze, zrozumiałem wszystko, co chciałeś mi przekazać. Dosłownie każde słowo, analizowałem i starałem się przytoczyć do obecnej chwili. I wiesz co… Udało mi się pojąć jak wielką głupotą było to, że powielasz schematy, które już od dawna są robaczywe niczym jabłko pozostawione w zielonej trawie na zbyt długi czas. Nie wiesz nic o tym za co jesteś gotowy umierać… Nawet ktoś, taki jak ty, jest tylko smutną marionetką w rękach tych starych dziadów, które nawet w tej chwili żonglują waszymi życiami…
Chłopak przerwał na chwilę, dając znak skinieniem głowy swym towarzyszą za plecami dwójki Narów.

– Nie ma sensu dalej o tym rozmawiać… Zostaniecie teraz odprowadzeni do budynku, w którym przeczekacie, aż będziemy gotowi do wymarszu. Na własne oczy pokażę wam w, jak wielkim błędzie jesteście… Może wtedy… Zabrać ich!.
Przemówił na koniec silniejszym głosem, chociaż dało się wcześniej wyczuć nutę niepewności… Jak gdyby wciąż na coś czekał. Zanim, jednak zdołali to zdiagnozować, poczuli na swoich ramionach dłonie strażników, po czym zostali poprowadzeni drogą, którą tu przybyli. Yong odwrócił się plecami do wszystkich, wpatrując się w kryształ, który emanował na jego obliczu upiornymi barwami. Szli zaledwie kilka chwil, gdy wreszcie zostali wprowadzeni do niewielkiego pomieszczenia, w którym stała jedynie ława pod jedną ze ścian. Drzwi zatrzasnęły się z trzaskiem, a wtedy Takashi mógł zauważyć smutek na twarzy swojego mistrza… Przerażający smutek, który wskazywał na tylko jedną możliwość.

– Przepraszam… Tak bardzo przepraszam. To wszystko moja wina… Gdybym się nie wahał przed odnalezieniem Yonga, mogłem powiedzieć ci o wszystkim co się stało. Jednak zdecydowanie liczyłem, że mogę go jeszcze zmienić… Sam widzisz jak wiele błędów popełniłem.
Minamoto usiadł na kamiennej ławie, wpatrując się w drżące dłonie. W obecnej chwili nauczyciel zdecydowanie potrzebował pomocy… I to nie takiej fizycznej. Widocznie znajdował się w rozsypce, pogubiony ze wszystkim co stało się dzisiejszego dnia. Mimo że był bohaterem tej opowieści, to słabo radził sobie z narastającymi problemami… Prawda?

---

Minamoto
Takawara
Yong
Głos zza pleców
Rokubi

[Takashi]

Niestety Minamoto nie posłuchał swojego protegowanego, nie chciał się tak szybko wydostać z Danketsu. Mieli okazję, by czmychnąć sobie bezpiecznie z tego dziwacznego miejsca, jednakże senpai wszedł w dalszą dyskusję ze swoim synem, rozwścieczając go jeszcze bardziej. Już i tak powoli tracił cierpliwość do dwójki, która chciała go schwytać, a jeden z nich dawał mu dodatkowy powód do irytacji. Gdyby mógł, główny bohater opowieści zakneblowałby go solidnie, zarzucił na plecy i uciekł, jednakże nie miał takiej możliwości i teraz musiał się użerać z konsekwencjami. On i jego towarzysz zostali zabrani do pomieszczenia, które przypominało celę. Puste, znajdowała się w nim jedynie ława i zamknięte drzwi, którymi mogli próbować się wydostać. Kiedy strażnicy ich zostawili, starszy z nich zaczął biadolić pod nosem i przepraszać drugiego za całą tę sytuację.
- Minamoto, zamknij się. - odwrócił się z wymuszonym, ironicznym uśmiechem w jego stronę, do tej pory kręcił się po pokoju, oglądając go z każdej strony. - Sam mi kiedyś powiedziałeś, że nie wolno płakać nad swoimi błędami z przeszłości. Zamiast nad nimi ubolewać, należy starać się je naprawić. Przestań się nad sobą użalać i weź się w garść. Musimy się stąd wydostać i zrobić coś z tym kamieniem. Nadal nie znamy prawdziwych intencji Yonga.
Byli uziemieni. Mogli rozwalić te drzwi nawet notka wybuchową, ale wywołałoby to ogromne zamieszanie. Musieli wydostać się po cichu, ale czy mieli jakieś opcje? Może ochroniarz miał w swoim arsenale zdolność, która mogła pozwolić im wydostać się z pułapki? A może należało poczekać na dalszy rozwój wydarzeń?
- Chyba, że chcesz po prostu zaczekać i sprawdzić, co będzie dalej. Może powinniśmy wykazać się cierpliwością i wykonać ruch w najbardziej korzystnym dla nas momencie?

[Rei Uta]

Misja B
Takashi Nara
23/?

---

Minamoto wyglądał teraz, jak siedem nieszczęść, znajdując się na kamiennej ławie ustawionej pod białą ścianą. Oczywiście jego towarzysz szybko zjebał go za biadolenie o bezsensowności próby jego przeprosin. Byli zdecydowanie dobraną parą, zwłaszcza że ten drugi zawsze mógł liczyć na pomoc pierwszego… Każda sytuacja, wymagała po prostu innego podejścia do sprawy. Takashi oczywiście myślał nad scenariuszami, które w możliwy sposób mogły wyniknąć na podstawie podjętych działań, jednak w tej samej chwili Minamoto postanowił wtrącić swoje trzy grosze. A więc jednak nie pogrązył się w swej rodzinnej żałobie, na tyle by nie potrafić poradzić sobie z sytuacją która spadła na jego barki... Główni bohaterowie takich opowieści zawsze mieli mocno przejebane.

– Wiem, co zamierza zrobić, znam go doskonale
odsłaniając twarz do tej pory ukrytej we własnych dłoniach, przemówił z nieco większą energią
- Yong będzie zamierzał zniszczyć siedzibę naszej władzy… Słyszałem kiedyś, że w dawnych czasach zbudowano pod jej fundamentami tunel mający bezpośrednie połączenie z inną częścią mrocznej puszczy. Jeśli można coś powiedzieć o tym chłopcu, to z pewnością to, że doskonale zna wszelkie tajemnice naszej osady. Był naprawdę wspaniały…
Minamoto ponownie przerwał na chwilę, jak gdyby chciał wymazać ostanie słowa… Wstał powoli, spoglądając na drzwi, za którymi z pewnością ustawili jakiegoś strażnika.
-, Jeśli faktycznie chcą zabrać kamień z tego miejsca, to zdecydowanie nie możemy zaczynać tutaj walki… Trzeba zaczekać na moment, gdy straty będą zminimalizowane na tyle, by można było podjąć próbę pojmania… Lub zabicia naszego szalonego kamrata.
Minamoto podszedł w tej chwili do Takashiego, kładąc dłoń na jego prawym ramieniu. Zdecydowanie ta dwójka jak zostało powiedziane wcześniej pasowała do siebie. Jeden i drugi wyznawali proste zasady wzajemnego partnerstwa, w którym nie było mowy o poświęceniu w celu większego dobra. Jeśli mieli oglądać nowy świt, to tylko wspólnie… A jeśli mieli zginąć… To zdecydowanie za sprawę, która była tego warta. Mina moto ponownie usiadł na kamiennej ławie, odzywając się do swojego protegowanego starając się przybrać naturalną barwę głosu. Nie było sensu wspominać już nic więcej… Roztrząsanie starych ran z pewnością nie przyniesie im faktycznego rozwiązania.

– Obserwuj ich zachowanie… Kiedy opuścimy grotę trzeba zaatakować, tak, by nie wysadzić tego cholerstwa w powietrze. Staraj się nie korzystać z technik destrukcyjnych, licząc głównie na nasze zdolności klanowe… Wiem, że Yong może spodziewać się naszej reakcji, jednak nie wie nic o umiejętnościach, które posiadasz… Musimy zrobić to w jednej chwili, by zająć się wszystkimi przeciwnikami jednocześnie… Dziękuję Takashi, jesteś faktycznie przyszłością dla naszej pomylonej rodziny.
Mężczyzna wyciągnął z kieszeni papierosa, spokojnie, odpalając się, by z kolejnymi zaciągnięciami pozbywać się narastającego niepokoju.

---

Minamoto
Takawara
Yong
Głos zza pleców
Rokubi

[Takashi]

Atmosfera w celi więziennej, o ile można było tak nazwać to pomieszczenie, była początkowo bardzo napięta, ale w końcu się uspokoiła. Wszystko za sprawą zdolności zrozumienia i zimnej krwi, którymi wykazywał się Takashi. Wiedział, z czym boryka się jego towarzysz, chociaż sam nie miał do czynienia z czymś podobnym, to jednak był w stanie wyobrazić sobie jego cierpienie. Był empatyczny. Znał go już tak dobrze, że potrafił dostosować własne zachowania do jego potrzeb, łagodząc sprawę chociaż o odrobinę, bo właśnie tego wymagała współpraca. W głębi serca cieszył się, że Minamoto się uspokoił. Choć nie wiedział w stu procentach, czy jego zmiana nastroju nie była przypadkiem sprytną grą aktorską, mimo wszystko nawet udawana postawa gwarantowała im poprawę aktualnej sytuacji. Mogli razem skoncentrować się na zadaniu i obmyślić plan, dzięki któremu uda im się wykonać misję.
- Ciekawi mnie, jak zamierzają przetransportować ten kryształ, bo do najmniejszych to on wcale nie należy. Gdybyśmy jakoś zdołali odseparować go od Yonga i jego ludzi, moglibyśmy walczyć bez ryzyka. Zastanawiam się też, czy na pewno moc kamienia nie zareaguje na techniki Kagemane. Nie wiemy, jakiego jutsu użył mężczyzna, o którym wspomniał twój s... Yong.
Nie chciał nazywać już chłopaka jego synem, dlatego ugryzł się w język. I tak zaczął wypowiadać tę kwestię, popełniając błąd, na pewno nie zrobi tego w przyszłości. Z kolei nie poruszył w ogóle tematu zabicia lub pojmania jegomościa. To akurat leżało w kwestii nie jego, lecz senpaia, dlatego nie zamierzał nawet decydować o tych rzeczach. On miał zając się pionkami, torując bodyguardowi drogę do celu, taka była właśnie jego rola tutaj.
- Nie dziękuj mi, od tego są przyjaciele. Nie uważam wcale, żebym był przyszłością naszej rodziny, ale proszę cię... nie nazywaj jej pomyloną. To my piszemy przyszłość, sensei. My jesteśmy za nią odpowiedzialni i to od nas zależy, jaka jest nasza rodzina. - akcentował wskazane słowa, kładąc na nie nacisk.
Żaden klan nie był perfekcyjny, ale na pewno nie pozwoli nikomu obrażać jego rodu tylko ze względu na jakieś głupie sprawy z przeszłości. Zawsze zdarzali się jacyś pomyleńcy, osoby z odchyłami i sytuacje, które mogłyby definiować na dłuuugie lata. Okej. Tylko liczy się całokształt. Bohater zaczął z powrotem wyglądać przez szpary w drzwiach, obserwując strażników i ich zachowania, a także przyglądając się temu, co działo się w Danketsu, a przynajmniej w tej widocznej części.

[Rei Uta]

Misja B
Takashi Nara
25/?

---

Dwójka wojowników z leśnego zacisza wciąż znajdowała się w kłopotliwym położeniu. Zwłaszcza że tylko jeden z nich w obecnym momencie zachowywał trzeźwość myślenia. Czego można było wymagać od starszego z rodu cienistych władców, skoro jego latorośl postanowiła z pewnością dokonać czegoś niedobrego. Mężczyzna starał się przybrać dobrą minę w obecnej chwili, jednak na nic się to zdawało, zwłaszcza że w głębi serca czuł rozdzierający ból. Takashi nie znał jego historii, nie wiedział nawet, czy obecna sytuacja nie przerośnie jego mentora. Wszystko miało rozegrać się w ciągu kilku najbliższych godzin… Minamoto spoglądając przed siebie, jak gdyby chciał przebić białe ściany tymczasowego więzienia, odezwał się dopiero po krótkiej chwili. W jego głosie brzmiała jednak jakaś trudna do identyfikowania barwa... Coś czego jego protegowany mógł wcześniej nie usłyszeć nigdy wcześniej. Było jasnym że to o czym myślał chwilę wcześniej Takashi... Mogło mieć faktycznie odzwierciedlenie w praktyce.

– Jeśli Yong przedstawił nam swój plan… To zdecydowanie był on już na ukończeniu. Zauważ, że nie powiedział wcale, że będzie potrzebował tego konkretnego kamienia… Jego pytanie tyczyło się naszej wyobraźni i skali zniszczenia, jakie jest w stanie osiągnąć. Znam go dużo lepiej niż ty Takashi… Wpoiłem mu wszystko, co sam wiedziałem o strategii działania, o możliwościach wykorzystania okazji i tego, jak przewidzieć własne niepowodzenie.
Starszy nauczyciel sięgnął po kolejnego papierosa, odpalając go niemal od tego, którego palił chwilę wcześniej. Najwidoczniej w sytuacjach stresowych, to był właśnie jego sposób na powrót do normalnego funkcjonowania.

– Czekał tylko na odpowiednią widownię, która będzie podziwiała jego formę… Musimy wiedzieć, w którym momencie uderzyć, nie będzie drugiej szansy na kontratak. Jeśli kiedyś znałem go faktycznie tak jak myślę, to będzie to chwili, w której zlokalizujemy tunel prowadzący pod Yokukagę.
Mężczyzn spojrzał na Takashiego, uśmiechając się do niego ze swą szczerą dobrodusznością. Najgorsze w tym wszystkim wciąż, jednak było to, że nie miał zielonego pojęcia jak powinni zniszczyć ten dziwny kryształ oraz czy samo stosowanie konkretnych technik może być destrukcyjne w skutkach. Diagnoza miała przyjść wraz z rozwojem sytuacji, a napięcie które towarzyszyło ich oczekiwaniu… Wcale nie przynosiło pozytywnego efektu. Kilka dobrych godzin minęło, gdy nagle za drzwiami dało się usłyszeć głośniejszy hałas, a sam Takashi, spoglądając przez szparę, mógł ujrzeć jak kilku ludzi Yonga zbiera się przed samym budynkiem. Zanim zdążyli się zorientować, do środka wszedł młody przywódca wesołej kompani wyrzutków, spoglądając na swych więźniów z poprzednim szeroko uśmiechniętym wyrazem twarzy.

– Czas, żebyście przekonali się na własnej skórze o tym, co mówię….
Po tych krótkich słowach zniknął za drzwiami, a wojownicy mogli zauważyć, że orszak ustawił się tak, iż czekano tylko na ich wyjście. Yong zorganizował to z pewnością, tak żeby ojciec wciąż pozostawał tutaj głównym gościem honorowym. Nie było szans, by narcystyczny przywódca przegapił taką okazję, nie włączając go do swojego planu na zmianę obecnego systemu życia. Krótka chwila wystarczyłaby obudziło się w nim na nowo kryte dziecko pragnące jedynie uzyskać aprobatę rodziciela… I słowa, w których przekaże mu do wiadomości, że zawsze będzie go wspierał… Nieważne, jaką drogę obierze. Jednak czy była szansa na to by faktycznie coś podobnego miało miejsce… Minamoto musiałby urodzić się zupełnie innym człowiekiem, by porzucić towarzyszy i przyjąć rolę szalonego ojca szalonego syna. Wreszcie wyruszyli w drogę, jednak z pewnością nigdzie nie było widać niesionego kryształu. Jeden z jego ludzi szedł tuż przy młodym herszcie, dźwigając na plecach wielki zwój… Świat przybrał na cieniach, gdy wyłonili się wreszcie z niewielkiego pomieszczenia, zmierzając w stronę, z której wcześniej przybyli. Tym razem jednak wcale nie opuścili jaskini… Yong prowadził ich między budynkami, schodząc na najniższy poziom. Mijając domostwa od drugiej strony, wojownicy mogli zauważyć sieć wejść do tuneli w kamiennej ścianie. Samozwańczy przywódca kazał rozpalić pochodnie swoim ludziom, po czym ruszyli w głąb jednego z nich, ustawiając się po pięciu przed i za prowadzonymi członkami klanu… Tam właśnie miał rozegrać się finał tej opowieści… Nikt jeszcze nie wiedział, co właściwie na nich czekało.

---

Minamoto
Takawara
Yong
Głos zza pleców
Rokubi