Shinobi War PBF Naruto

Osada Kusa położona była w regionie Prastarego Lasu w krainie Midori, w miejscu gdzie graniczyły ze sobą trzy kraje: Ryuzaku no Taki, Kaigan i wcześniej wspomniane Midori. Jest to mała osada licząca około dwustu mieszkańców, żyjących głównie z upraw ryżu. W centrum wioski znajduje się studnia, z której wszyscy czerpią wodę. Dodatkowo osada posiada cztery główne ścieżki, biegnące od studni w stronę każdego z czterech głównych kierunków świata. Na dachu tejże studni umocowany jest stalowy znak pokazujący która ze ścieżek kieruje się na północ. Pomiędzy głównymi trasami najbliżej centrum postawiono proste domy. Żadne z zabudowań nie wyróżnia się niczym specjalnym, ponieważ jeżeli potrzeba zbudować nowy dom każdy z mężczyzn pomaga przy jego budowie. Sama ludność jest bardzo życzliwa i skora do pomocy, ale nie ma mowy o swobodnych ruchach dla kogoś z zewnątrz. Mieszkańcy szybko są w stanie taką osobę zlokalizować w swoim otoczeniu, traktując ją w pewnym aspekcie niczym anomalię, mają na tyle śmiałość, aby jako pierwsi zacząć dialog z pytaniem
- Co cię podróżniku/czko do nas z prowadza ?

Misja C
Rei Uta
''Jeleń w potrzebie" _____________________________
Posty:
MG: 9
Gracz: 8
_____________________________

Prędko ruszyłeś przed siebie w raz ze swoim ekwipunkiem i z Orihime w rękach, przybliżałeś się coraz bardziej do wioski. Im bliżej celu tym bardziej mogłeś poczuć ulgę, a może nawet i bezpiecznie ? Tu usłyszałeś gdzieś trzask, tam nagle zza drzewa wyskoczył jeleń, nagle obok ciebie zerwał się klucz ptaków. Los nie chciał dać ci wytchnąć, ale nie poddawałeś się dalej przemierzając odległość dzielącą cię od Kusa.

Pomysł z niewyciąganiem ciała obcego z ciała dziewczynki był najlepszym co mogłeś zrobić w momencie kiedy posiadałeś tak małe możliwości lecznicze. Sam napój pomógł w stopniu minimalnym, ale jednakowoż nie pogorszył stanu. Popijanie tego płynu pomogło i to znacznie, gdyż nie prawidłowo zabezpieczona rana i trzęsienia podczas biegu naruszyły ranę.

Na szczęście po dłuższej chwili już mogłeś napotkać na rolników którzy obok osady uprawiali ryż. Wszyscy których mijaliście podnosili głowy i z oddali do was machali na przywitanie, nikt was nie zatrzymywał, u nikogo też nie wymalował się strach. Z drugiej strony dlaczego niby miałby się wymalować, nie widzieli krwi, której było tak mało, ani również nie spostrzegli pobladłej twarzy Orihime. W biegłeś do osady, nie zatrzymując się i z nikim nie witając biegłeś dalej.
- Tttam - Orihimie wskazała ci domostwo.
Dom był wyglądał tak samo jak każdy inny w tej okolicy. Wbiegłeś nawet nie pukając, w środku, w jednoizbowym budynku, przesiadywało dwóch mężczyzn. Którzy natychmiast zerwali się z przerażeniem wpatrując się w ciebie, nieznanego im przybysza.
- E ! Panie ! To mój dom, a wchodzisz jak do obory. Kim ty je... -urwał gdy zobaczył dziewczynkę -... Orihime córeczko, co ci się stało... - podbiegł do was, z przerażeniem wpatrując się w wystający z jej nogi kawałek drzewa -... Na stół z nią ...- zwrócił się do ciebie, po czym odwrócił do swojego rozmówcy -... Dashi, pędź po Ayanami, teraz tylko ona może tu pomóc.
Mężczyzna wybiegł po wioskową lekarkę, a ty miałeś okazję przyjrzeć się mężczyźnie jak i pomieszczeniu. Mężczyzna był brunetem, z niezadbanym grubym i dużym zarostem, miał brązowe oczy które na ogół wypełnione były życzliwością, ale nie w tej chwili. Ubrany był jak typowy mieszkaniec wsi, nic szczególnego ani nic wyszukanego. Dom składał się z jednej izby w której znajdowały się: łóżko, kominek nad którym gotowała się zupa, stół, cztery krzesła i mały blat na którym przygotowane były na ogół posiłki...
- Jestem Watatsuki, ojciec Orihime. Panie proszę powiedz mi co się tutaj stało - z uważnej obserwacji wyrwał cię mężczyzna, który intensywnie zaczął się w ciebie wpatrywać.

Świątynia Jurōjina z/t

Rei nawet nie zwracał uwagi na otoczenie, które szybko zaczęło się zmieniać, gdy biegł z dziewczynką na plecach. Musiał dostarczyć ją do domu najszybciej, jak się tylko dało. Wokół zaczęli pojawiać się zaciekawieni ludzie, gdy podchodził coraz bliżej zabudowań. Nie wiedział właściwie, gdzie dokładnie miał się udać, ale liczył, że dziewczynka będzie na tyle przytomna by wskazać właściwy kierunek. Co jakiś czas spoglądał na jej blade oblicze, które coraz bardziej przypominało, że czas nie działał na jego korzyść. Gdy wreszcie drżącym głosem przekazała mu krótkie polecenie, Maji wbił się kopem przez drzwi prowadzące do niewielkiego domostwa. Jednopokojowe pomieszczenie posiadało wszystko, czego człowiek potrzebował do przetrwania. Chłopiec spojrzał na dwóch mężczyzn, którzy teraz wyglądali na lekko mówiąc „zaskoczonych”, jednak zmienili swoje nastawienie, gdy dostrzegli przesyłkę na jego plecach. Ten wyższy szybko wydał rozkaz drugiemu, po czym sam podbiegł do jak się okazało swojej córki. Rei szybko ułożył Orihime na stole, po czym poznał imię nieciekawego człowieka… Watatsuki, więc to on zapoczątkował jego wyprawę w to miejsce. Gdy Rei złapał kilka głębszych wdechów, był wreszcie gotów do udzielenia odpowiedzi na zaistniałą sytuację.

– Nazywam się Rei Uta i przybyłem tu z polecenia by zbadać sprawę waszych ostatnich problemów…
W tym momencie spojrzał na Orihime, po czym dokończył już nieco mroczniejszym głosem.

– Nie wiedziałem, że ktoś może chcieć śmierci twojej córki… Wiem, że na drodze zastawiono pułapkę, a ona po prostu nie miała szczęścia.
Rei był w tej chwili zimnym skurwielem, jednak wszyscy, którzy go znali wiedzieli, że czasem tylko tak potrafił radzić sobie z targającymi nim emocjami.

– Udało mi się uchronić ją przed śmiercią, jednak nie byłem w pełni gotowy, by obronić ją całkowicie przed odniesionymi ranami… Przepraszam.
Maji zdjął z pleców duży zwój, stawiając go na chwilę na ziemi. Był zmęczony całym tym dniem, a plecy które domagały się teraz odpoczynku były świetnym tego przykładem. Miał tylko nadzieję, że cały ten trud nie pójdzie na marne, a miejscowa kobieta, po którą posłali będzie potrafiła pomóc młodej Orihime… Przecież obiecała, że pokaże mu studnię, w której słychać echo. Nie można łamać takich obietnic.

– , Jeśli mogę jakoś pomóc, to chętnie się tym zajmę… Nie lubię czekać bezczynnie.
Nie było to całkowicie prawdą, Rei po prostu nie mógł przebywać w tym pomieszczeniu. Nie z cierpiącym dzieckiem, którego mimo całej swojej siły nie potrafił uratować.

Misja C
Rei Uta
''Jeleń w potrzebie" _____________________________
Posty:
MG: 10
Gracz: 9
_____________________________

Gdy w krótkich żołnierskich słowach opisałeś całą sytuację, ojciec Orihime nie przestając patrzeć się w twoją twarz wyciągnął rękę w twoją stronę i poklepał cię po ramieniu.
- Dziękuję. Najważniejsze, że udało się wam wydostać żywymi z pułapki. W każdym razie to na pewno nie przypadek to musi być on albo oni z którymi przyjdzie ci się jeszcze zmierzyć, którzy są odpowiedzialni za zniknięcia w naszej osadzie. Teraz będziesz mógł chwilę odpocząć, najeźdźcy atakują tylko świtem w raz z mgłą - powiedział smutnym głosem

Zaraz po tych wyznaniach do izby wpadł mężczyzna który został nazwany Dashi oraz starowinka która z pewnością musiała być nikim innym jaka Ayanami. Kobicina spojrzała na ciebie świdrującym spojrzeniem po czym z wolna przeniosła swój wzrok na młode dziewczę. Podeszła do niej i mało elegancko pochwyciła jej zranioną nogę. Orihime która do tej pory dzielnie znosiła swoje aktualne położenie, aż zawyła z bólu. Ayanami bez empatii obejrzała ranę z każdej ze stron, wyciągnęła ze swojej torby jakieś ziela i wepchnęła je do gardzieli dziecka. Z wolna obróciła się w stronę Dashi`ego
- Czy to kretynie wygląda ci na lekką ranę ? Mały kawałek drewna wbity w nogę ?! Ty jełopie, przecież to wyszło na wylot. - zaczęła od góry do dołu ochrzaniać Dashi`ego za wprowadzenie ją w błąd o stanie panującej sytuacji. Dla ciebie właśnie nadażyła się idealna okazja, mogłeś pomóc, nie musiałeś tutaj siedzieć, gdyż już po chwili gdy zaproponowałeś swoją pomoc w twoją stronę zwróciła się medyczka:
- Ej, chłopcze. Jak chcesz zrobić coś pożytecznego niż tylko oddychać jak ten debil, to wyjdź na zewnątrz weź pierwszego lepszego strażnika i udaj sie do mego domu. Strażnik pomoże ci trafić, a gdy już będziesz na miejscu poszukaj w piwnicy niebieskiej torby. W niej mam mikstury bez których nie będę mogła wykonać zabiegu.
Gdy usłyszałeś polecenie podszedł do ciebie jeszcze nieśmiało Dashi, który po cichu poprosił cię o przysługę.
- Jak już będziesz na miejscu to proszę zabierz mój sztylet rodzinny. Z roztargnienia go tam zostawiłem, a jak go nie zabiorę zanim kobicina nie wróci do domu to znowu będzie na mnie używać przy wszystkich. Od razu poznasz, że to mój sztylet jest w...
- Ej, kretynie jesteś mi tutaj potrzebny więc skończ z łaski swej ploteczki jak ci nie staję i rusz swą dupę - bardzo brutalnie przerwała Dashi`emu wypowiedź Aynami.
Znajomy Watatsuki`ego urwał, zawstydził się i bez słowa udał się do lekarki z osady Kusa, zostawiając cię samego sobie. Z resztą nie mogłeś się nudzić, miałeś do wykonania dwa zadania. Jedno główne od którego zależał los Orihime, która bardzo cierpiała, drugie opcjonalne tak na dobrą sprawę zależało od twojego kaprysu. Czy pomożesz Dashi`emu, dzięki czemu zyskasz jego wdzięczność, czy przewrotnie nie udzielisz mu pomocnej dłoni, czego skutkiem miały być kolejne obelgi pod jego adresem usłyszane od Ayanami.

Ayanami
Watatsuki
Dashi

Rei nie potrafił poradzić sobie z myślą, że to z jego winy znajdowali się w tym pomieszczeniu, wpatrując się teraz w ranną Orihime. Gdyby był bardziej ostrożny z pewnością mogliby uniknąć tego wypadku. Wojownik z pustyni spojrzał na ojca dziewczynki, nie licząc się bardzo, z tym że tamten był mu wdzięczny. Skoro wysłał córkę z takim zadaniem, to musiał liczyć się z niebezpieczeństwem. Uta przeczuwał, że to nie jest jeszcze cała opowieść prowadząca do zakończenia tej misji, jednak wciąż ciężko było mu skumać, jaki scenariusz wymagał wysłania dziecka, gdy ciążyło nad nimi widmo nieszczęścia. Maji odetchnął z ulgą, gdy w drzwiach pojawiła się wezwana wiedźma, w asyście mężczyzny, który wcześniej został wysłany z zadaniem jej przyprowadzenia. Jej empatia w stosunku do dziecka delikatnie go zdekoncentrowała, ale sądząc po wieku medyka mogła mieć już trochę dość. Chłopak nie odzywał się do nowo przybyłych, nie widząc powodu by przeszkadzać w tak trudnej sytuacji. Gdyby chcieli coś rozwalić, to inna rozmowa… A tak to i raczej nie na wiele się zdadzą jego umiejętności. Ayanami w pewnej chwili odwróciła się do białowłosego, zaskakując go kolejny raz. W niemal rozkazujący sposób przekazując mu nowe wytyczne.

– Pewnie, już się tym zajmuję
Jej entuzjazm w stosunku do Dashiego świadczył o tym, że albo łączyła ich jakaś specyficzna relacja, albo faktycznie mężczyzna był w jej oczach idiotą. Rei nie wiedział właściwie czemu to jemu kazała iść po medykamenty, zwłaszcza że tamten zna to miasto lepiej i szybciej mogliby pomóc młodej dziedziczce. No nic, zanim Maji zdążył wykonać kolejną część swojej misji, drogę zagrodził mu przyczajony Dashi. Co ciekawe, starał się grać dobrze brak zakłopotania, zważywszy na ostatnie sceny. Uta wysłuchał jego prośby, po czym przemówił spokojnie w równie przyczajony sposób.

– Nie wiem, czy szperanie w jej rzeczach jest mądrym pomysłem, ale zobaczę co się da zrobić.
Maji uśmiechnął się do mężczyzny w sposób, na jaki pozwalała sytuacja. Chciał zdobyć w miarę najszybszy sposób potrzebny sprzęt. Dziewczynka cierpiała, a skoro pojawiło się coś, do czego był potrzebny by jej pomóc to więcej nie trzeba było mówić. Po otwarciu drzwi uderzyło go świeże powietrze oraz przebijające się promienie słońce, które z wolną dawały nadzieję, że wszystko skończy się dobrze. Rei z nową energią przewiesił swój zwój przez plecy, po czym ruszył na poszukiwania strażnika, który wskaże mu drogę do domu wiedźmy. Miał zamiar szybko porwać torbę oraz sztylet… Jeśli oczywiście nie będzie trzeba zbytnio się przy tym wysilać. Najważniejsza była przecież Orihime.

Misja C
Rei Uta
''Jeleń w potrzebie" _____________________________
Posty:
MG: 11
Gracz: 10
_____________________________

Znalazłeś sztylet... Uśmiech Dashi`ego od razu pojawił się przed twoimi oczyma, gdy usłyszał, że mu pomożesz i ten jego przyjazny głos:
- Dziękuję ci bardzo
A teraz stałeś...

Nie ma jednak co wyprzedzać faktów, gdy mężczyzna usłyszał, że postarasz się mu pomóc, podziękował i odszedł w stronę Ayanami. Tobie nie pozostało jednak nic innego jak wyjść z domu...

<------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------>
Szkoda... w swojej przyszłości, nie raz zdażyło ci się pamięcią wrócić do tego miejsca patrząc z perspektywy osi czasu. Czy ta decyzja o wszystkim zawarzyła ? A może przyjęcie tego cholernego zadania ? A moze jeszcze wcześniej ? W momencie kiedy szukałeś tylko tego zapalnika... W ten sposób trafiając do Midori, do wioski Yokukage.
<------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------>

... Wyszedłeś wciągając w płuca dużą ilość świeżego powietza. Tak, mogłeś odetchnąć, mając zadanie, dzięki czemu w tak trudnych okolicznościach udało ci się uniknąć losu bezczynnego koła u wozu, tego piatego. Chociaż czy to nie był i tak lepszy los niż Dashi`ego ? W każdym razie przy sprzyjających warunkach atmosferycznych napotkałeś pobliskiego strażnika, co prawda nie było ich dużo w osadzie, ale że sama osada nie należała do wielkich to i nie trudno było go zauważyć. Zwłaszcza, że większość mieszkańców była ubrana w ten sam chłopski strój, a tylko stróżowie pasa mieli na sobie coś co miało przypominać zbroję oraz jaskrawo żółte płaszcze, aby mogli rzucać się w oczy. Gdy wyjaśniłeś całą sprawę strażnikowi, ochoco zgodził się aby ci pomóc, wręcz podskakiwał z zachwytu. Chyba nie miał zbyt dużo do roboty w tej osadzie, więc pewnie taka odskocznia bardzo go ucieszyła. Po kilku minutach dotarliście już do domu, chociaż słowo "dom" to może za dużo powiedziane. Stara drewnina chata z niechlujnie poprzybijanymi deskami do której o dziwo drzwi były juz otwarte. Wszedłeś do tego jednopiętrowego budynku i od razu poczułeś smród mieszanek najróżniejszych ziół, które uderzyły w twoje nozdrza. Towarzyszący strażnik odruchowo zakrył sobie nozdrza ręką i palcem wskazał na klapę w podłodze
- Babka Ayanami tam trzyma wszystkie swoje rzeczy. Wiem bo już mnie raz składała tam na dole - odpowiedział z uśmiechem, którego mogłeś nie dostrzec przez rękę która zakrywał również i usta.
Tendo bo tak na imię było stróżowi prawa, wysunął się na przód, otworzył klapę i zszedł jako pierwszy. Gdy czekałeś na swoją kolej, aby zejść nagle usłyszałeś jak krzyk przerażenia z ust strażnika, po czym krzyknął do ciebie:
- Proszę natychmiast zejść !
Gdy to uczyniłeś to udało ci się nie tylko zlokalizować niebieską torbę, ale również...

Znalazłeś sztylet... Uśmiech Dashi`ego od razu pojawił się przed twoimi oczyma, gdy usłyszał, że mu pomożesz i ten jego przyjazny głos:
- Dziękuję ci bardzo
A teraz stałeś i patrzyłeś jak sztylet jest wbity w Dashi`ego. Jego martwe ciało co nie ulegało wątpliwości leżało w kałuży krwi, a obok jego ciała leżała z poderżniętym gardłem znachorka Ayanami.
- Co się tu dzieje ? - zapytał cię Tendo

Dashi
Tendo

Nie podejrzewając nawet co miało go spotkać, Rei ruszył przed siebie, szukając wioskowego strażnika. Co prawda w takim miejscu nietrudno wyłapać osobę wyróżniającą się wizualnie, jednak, jako że populacja tu była niska to i oddelegowanej straży nie było tak wiele. Po kilku chwilach odnalazł właściwą osobę, która z ochotą wskazała mu drogę do domu wiedźmy. Rei dziękował w duchu, że nie było to wcale tak daleko. Orihime wciąż czekała na ich pomoc, a ociąganie się mogło przynieść jej tylko kolejną porcję niepotrzebnego cierpienia. Aktywność przewodnika była dość mocno widoczna, jednak chłopak wolał skupić się na otoczeniu, w którym widział kolejne smętne oblicza zwykłych zjadaczy chleba. Większość tych ludzi skończy w ziemi zapomnianych przez cały świat, nawet teraz, licząc, że ktoś obcy obroni ich przed wszelkimi niebezpieczeństwami świata. Ubrani w skromne łachmany z bruzdami przecinającymi ogorzałe oblicza. Zanim na dobre zatracił się w swoim przemyśleniach, dotarli do lepianki, która witała przechodniów otwartymi drzwiami. Mai założył, że jest to efekt pośpiechu wiedźmy, więc nie zaprzątał sobie tym głowy. Strażnik o imieniu, którego nie zapamiętał ruszył przodem, ochoczo opowiadając o pracy zielarki. Rei wszedł za nim z miejsca uderzony intensywnym zapachem wiszących ziół. Dla kogoś niezaznajomionego ze sztuką warzenia, był to niopisany fetor. Tutaj, jednak znajdowało się wystarczająco dużo towaru by uratować niejedno ludzie istnienie. Zasłaniając twarz rękawem ruszył dalej, do otworu w podłodze który teraz zasłaniał drewniany właz. Jak poprzednim razem tak i teraz pierwszym, który zszedł był przewodnik, więc Maji musiał cierpliwie czekać na swoją kolej. Dziwne, że prowadził go tak dokładnie do miejsca, w którym miała znaleźć się torba zielarki, skoro miał mu tylko wskazać miejsce jej zamieszkania… Po chwili przestrzeń przeszył dźwięk przerażenia, a w jego następstwie strażnik zawołał po młodego wojownika z pustyni. Rei zeskoczył na dół, nawet nie korzystając z drabiny… W pierwszej chwili nie zdawał sobie sprawy z tego, co widział. Nie było pojętym dla niego, dlaczego na ziemi znajdowały się dwa ciała, ciała ludzi, z którymi chwilę temu rozmawiał. Dashi i zielarka leżeli martwi u jego stóp, a w budynku, gdzie znajdowała się Orihime musieli przebywać uzurpatorzy. Maji nawet nie tłumaczył swojego zachowania, gdy nagle wybiegł z budynku, nie interesowało go co myślał teraz strażnik. Jedno było pewne, skoro tam na dole znajdowały się ciała mieszkańców tej wioski, to w domu radcy przebywali ludzie mogący mieć nieprzyjemne zamiary w stosunku do jego rodziny. Nikt nie zadawał by sobie tyle trudu by stworzyć podobny scenariusz… Maji pędził co sił w nogach, licząc, że jeszcze nie jest za późno… Wojna i problemy jego własnego umysłu zeszły teraz na drugi tor… Musiał zdążyć, aby uratować to chociaż jedno istnienie.

– Rei ty idioto… Dlaczego nic nie zauważyłeś.
Nie miał dla siebie żadnego usprawiedliwienia, nie potrafił nawet stwierdzić, czy byłby w stanie wykryć spisek, nawet gdyby znał osobiście tych ludzi. Nie wiedział, czy posługiwano się tutaj jakąś nieznaną mu techniką, czy zastosowano inne sztuczki… Wiedział, tylko że wszystko zależało teraz od przychylności tamtych ludzi. Pozbyli się Majiego z pola widzenie w pięknym stylu, robiąc z niego zwykłego idiotę. Przeklinając w duchu we wszystkich znanych mu słowach, przyśpieszył jeszcze bardziej czując, jak mięśnie palą go z wysiłku…

Misja C
Rei Uta
''Jeleń w potrzebie" _____________________________
Posty:
MG: 12
Gracz: 11
_____________________________ Gdy wybiegłeś dało jeszcze się słyszę jak Tendo krzyczy w twoją stronę:
- Ej ! A ty dokąd !
Jednak na nic innego nie był w stanie się zebrać, przerażony stał w miejscu gdzie go zostawiłeś, sam nawet nie wiedział jakie ma szczęście gdybyś na niego nie natrafił, najprawdopodobniej już by nie żył. Szybko do ciebie dotarł ten fakt, a pomogła ci w tym mgła która pojawiła się znikąd. Nic nie wskazywało, że pojawi się, popołudniu, w słoneczną pogodę z delikatnym
wicherkiem pieszczącym lica. To był kolejny znak, że zaatakowali - mgła, jednakże czy potrzebowałeś doświadczyć więcej
znaków niż ten który właśnie otrzymałeś w chatce zielarki ?

Przedzierając się przez mgłę, dobiegłeś do domu w którym była Orihime. Na co liczyłeś ? Czy będzie żywa ? Czy w ogóle jeszcze ją zastaniesz ? A co z jej ojcem ? Tyle pytań, serce przy gardle, a odpowiedzi przyszyły w momencie kiedy wszedłeś do środka... Dziewczynki już nie było, została po niej duża plama krwi, ale to mogło być spowodowane skaleczoną nogą. Natomiast mężczyzna który był głową osady siedział oparty o ścianę, wokół niego utworzyła się krwawa plama, w ręku trzymał własne serce... Gdy zbierałeś informacje, skanując jakby nawet w zwolnionym tempie całe mieszkanie usłyszałeś.
- Reiiiiiiiii ! - był to głos Orihime
Dobiegał z zewnątrz, ale słychać go było jakby z oddali, zrozumiałeś że musi się cały czas oddalać od ciebie. Mgła również zaczęła się przezierać idealna okazja na gonitwę. Byłeś nieopodal drzwi kiedy przez okno wleciało około dziesięciu kunai, w ostatniej chwili dostrzegłeś na nich notki wybuchowe i w porę wybiegłeś z domu. Wybuch na szczęście nie zrobił ci krzywdy, jednak poczułeś trzęsienie który z powodował. Plusem tej sytuacji było, że mgła została odegnana na dobre co umożliwiło ci dostrzeżenie w oddali kontur mężczyzny który na latającym zwierzęciu trzymał Orihime.
- Nie martw się już więcej jej nie zobaczysz ! - rzekł mężczyzna
Podniosłeś głowę i zobaczyłeś na dachu przeciwnego budynku Dashi`ego po czym *PUFF*

Z kłębów dymu wyłonił się obcy ci mężczyzna...

Niskim i chrapliwym głsoem oświadczając:
- Jestem Kategora Hyodo, sto trzydziesty siódmy syn Zakuro Tanaki. Broń się !
W twoją stronę leciały kolejne cztery kunai`e, trudno było dostrzec dlatego nie miałeś pewności czy były na nich notki wybuchowe czy też nie.

Tendo
Orihime
Kategora Hyodo

Karta przeciwnika pisze:

Imię: Kategora Hyodo
Kekkei Genkai:
Ukryty tekst
Atrybuty:
Ukryty tekst
Umiejętności:
Ukryty tekst
Ekwipunek:
Ukryty tekst
Historia:
Zaginiona sierota po jednej z wojen, mimo iż jest z klanu Inuzuka to z powodu tragicznych wydarzeń z dzieciństwa które ścisłe powiązane były z jego osieroceniem nie poznał swego psa kompana. Dzięki czemu stał się samotnym wilkiem lądując w jednym z gangów Shigashi no Kibu. Ambitny i pnący się wojownik pewnego razu otarł się o śmierć podczas mafijnych porachunków. Został porzucony przez swych kompanów i byłby zginął gdyby nie matka Zakuro Tanaka. W późniejszym czasie został mianowany na sto trzydziestego siódmego syna.

Rei biegł, ile sił w nogach, nie odwracając się na wołania obcego strażnika. Nie potrafił zrozumieć, w jaki sposób został oszukany, a tym bardziej, czemu Orihime była tak ważna by to właśnie dla niej planować podobne przedsięwzięcie. Wojownik z pustyni wbiegł przez drzwi domostwa ponownie, wbijając się z kopa, jednak tym razem sytuacja przedstawiała się zgoła inaczej. Zanim zrozumiał co właściwie widzi przed oczyma, gapił się dłuższą chwilę jak oczarowany w martwe zwłoki leżące u jego stóp. Ojciec Orihime trzymał w dłoniach własne serce, przypominając teraz rzeźnika, który właśnie próbuje opchnąć komuś swój świeży towar. Maji poczuł, jak w żołądku zbierają mu się resztki porannego posiłku, jednak powstrzymał się od wydalenia ich z siebie z nagłym skutkiem. Na stole nie było już dziewczynki, a jedynym śladem po niej była plama pozostawionej krwi. Zanim zdołał zbadać resztę pozostawionych tropów, młodzieniec usłyszał świst… A po chwili przez wybite okno wleciały do środka kunaie z doczepionymi notkami. Rei działał instynktownie, umykając z tego miejsca, zanim nie skończył swej przygody w bardzo głupi sposób. Uderzenie takiej ilości materiałów wybuchowych powaliło go niemal na kolana, a sama fala rozwiała resztki zalegającej mgły. Rei usłyszał z oddali głos Orihime, po czym dostrzegł jej sylwetkę na czymś co wyglądało jak przywołaniec jednego z bandytów, który teraz przybrał twarz Dashiego. Jednym ruchem dłoni zdjął z pleców zwój, po czym odblokował cały pył, w chwili gdy na scenie pojawiła się kolejna osoba. Wojownik z pustyni nawet nie wnikał, kim oni byli i szczerze to w dupie miał, z jakiego rodu był ten kolejny zasraniec. Spoglądając na nich z morderczym pragnieniem przywołał w swej głowie sylwetkę demona, którym się stawał, chociaż w głębi ducha wiedział, że w istocie był nim od zawsze. Jego zdolności po ostatnich wydarzeniach w Midori przeniosły się na całkiem inny poziom, a artefakty zdobyte w zapomnianym grobowcu rozwinęły je ponad to czego dokonywali zwykli shinobi z rodu Maji. Wokół jego ciała kręciły się obecnie ogromne ilości pyłu, które jednym ruchem dłoni zostały zamienione w setki małych pocisków, które teraz uderzały we wroga niczym strzały z pistoletu. Metrowa ściana o tej samej grubości miała zatrzymać rzucone w jego stronę kunaie w odległości kilku metrów od jego pozycji, tak by w razie czego ochronić go również przed wybuchami kolejnych notek. Rei nie przerywał ataku, jeśli pociski trafią lub chybią, zasypywał i tworzył amunicję na nowo… Miał jedno jedyne pragnienie, a martwa plama przed jego oczyma miała być jego zwieńczeniem.

– Wybraliście sobie bardzo złego przeciwnika miernoty.
Przemówił przez zaciśnięte zęby, jednak bardziej do siebie niż przeciwnika, który postanowił zatrzymać jego działania. Musiał uratować Orihime, jednak teraz nie potrafił skoncentrować się na niczym innym niż walka… Pobyt na pustyni odblokowywał w nim ciągle nowe wspomnienia, a mimo krótkiej wizyty nie potrafił pozbyć się wrażenia, że to czym się staje może być przez wielu potępione… Nie było odwrotu. Czas nie działał na jego korzyść, jednak czy ten człowiek, który rzucił mu wyzwanie mógł faktycznie na długo zatrzymać nawałnice jego szaleństwa…

Ukryty tekst

Misja C
Rei Uta
''Jeleń w potrzebie" _____________________________
Posty:
MG: 13
Gracz: 12
_____________________________

Wypuściliście wasze ataki, pierwszy dzięki przewadze inicjatywy był twój oponent. Na szczęście byłeś gotowy do walki i błyskawicznie zareagowałeś nie tylko zająłeś się obroną stawiając przed sobą ścianę z żelaznego piachu. Jednak również udało ci się skontratakować za pomocą swego kekkei genkai wypuściłeś w stronę przeciwnika całą chmarę pocisków, raz za razem ostrzeliwując przyczółek twego wroga. Kategora Hyodo po wyrzuceniu kunai`ów od razu ruszył w swoje lewo, aby biec po dachach. Jednakże twój błyskawiczny atak dopadł go, niestety nie mogłeś tego widzieć gdyż twoje ataki podniosły pył z pobliskich dachów i nic nie można było zauważyć. Czy twoje pociski dotarły czy też nie, mało tego twoje pole widzenia dodatkowo przysłoniłeś sobie swoją ścianą. To był bardzo duży minus twojej obrony gdyż jak się okazało za chwilę musiałeś ponieść kolejną konsekwencję tego manewru. Od górnej części twojej żelaznej ściany coś się odbiło podniosłeś wzrok i zanim zorientowałeś się co to *BŁYSK* . Prosto w twarz została zdetonowała bombka błyskowa, skutecznie cię oślepiając. Nie zdążyłeś jeszcze zniwelować efektów ubocznych jednej bombki gdzie zaraz za nią przyszła druga, tym razem dymna. Nie miałeś lekko w tym momencie nawet jak odzyskasz zmysł wzroku to i tak na niewiele to się zda. Kłęby dymu otoczyły cię dając twojemu przeciwnikowi szanse na kolejne ataki, jednak po kilku sekundach zorientowałeś się, że nic się nie dzieje. Znaczy się nikt cię nie atakował, nic też nie słyszałeś nie licząc bicia swego serca. Trzeb jednak było podjąć następne kroki, gdyż wciąż znajdywałeś się w środku walki na śmierć i życie.

Przeciwnik dotrzymywał ci kroku, możliwe że z twoim pełnym potencjałem nie będzie miał jak się równać i zbyt długo nie wytrzyma, ale jedno było pewne kupił wystarczająco dużo czasu, aby skutecznie uniemożliwić ci pogoń za Orihime i bandytą który ją porwał. Jedyne co ci pozostawało to szansa na przesłuchanie Kategory, możliwe że udałoby ci się wyciągnąć z niego jakieś informację.

Wzrok powoli ci wracał jednak otoczony byłeś kłębami dymu, które i tak uniemożliwiało czerpanie korzyści ze zmysłu wzroku.

------------
Pole walki

Rei wpadł w swój typowy szał bitewny, który przyszedł wraz z pojawieniem się tajemniczej istoty. W zaledwie kilka miesięcy przestał poznawać sam siebie, gdy ponownie czerwona kurtyna zasłaniała mu wgląd na to, co było rzeczywiste. Czarny pył, którym sterował wydawał się jednocześnie piękny i przerażający, w tym odcieniu słońca niemal, mieniąc się krwią rozerwanych wrogów. Być może to właśnie te działania ściągnęły mu na kark mroczną istotę, a może był to czysty przypadek lub całkiem oszalał. Jeśli robił to tak naprawdę dla samego siebie, dla udowodnienia, że był lepszym niż wszystkie zapomniane persony, których imiona ulatywały wraz z następnymi starciami. Od zawsze zasłaniał się powinnością wobec rodziny, powinnością wobec tych, których opuścił w tak młodym wieku. Jeśli jego rodzina dalej żyła, to z pewnością pogodziła się ze śmiercią kolejnego dziecka… Przecież minęło tyle lat. Maji w jednej chwili zaciskał pięści poznaczone bliznami, raz za razem, przywołując z powietrza niewielkie pociski spadające na wroga. Jego taktyka działała w wielu podobnych przypadkach, jednak tym razem przeciwnik postanowił wykazać się odrobiną szaleństwa. Rei nie zwrócił uwagi na przeszkodę, jaką był jego obecny problem z widocznością z pewnego punktu, licząc bardziej na mobilność swojego pyłu. W tym przypadku skończyło się na zaledwie kilku chwilach grozy. Gdy dym stworzony przez przeciwnika zniknął, Rei mógł wreszcie zrozumieć jak wielki błąd udało mu się popełnić. Kurz stworzony z jego własnej salwy wciąż zasłaniał pole bitwy, jednak był już niemal pewien, że dziewczynki nie było w wiosce. Ten, który się pojawił musiał działać jako dywersja, która miała zgrabnie odciągnąć go od wykonania zadania. Maji przeklął na kilka sposobów, chociaż w dalszym ciągu nie wszystko było dla niego jasne. Jeśli jakimś cudem ten drugi wciąż stał na nogach, będzie musiał mieć jakieś wskazówki dla chłopca z pustyni. O ile oczywiście sam również nie uciekł, pozostawiając go z możliwością przeszukania całego świata. Maji opuścił pył na ziemię, po czym czekał, aż jego wzrok wyłapie w okolicy coś, co jednak pozwoli mu ruszyć przygodę do przodu… Orihime wciąż przebywała pod jego ochroną. Mimo że nie do końca szła mu praca w podobnej roli, to dopóki żyła miał nadzieję na ogólnie pozytywny finał. Co z tego, że mała została prawie przebita na wylot zastawioną pułapką albo że widziała ojca z własnym sercem na ręku. W innych okolicznościach ktoś normalny mógłby uznać, że podobne stwierdzenie jest nawet przyjemne i mówi o człowieku wiele dobrego. Tutaj dosłownie znaczyło to, co się właśnie usłyszało więc jego robota ochroniarza już stała na straconej pozycji. Nawet jeśli uda mu się jakimś cudem ją odnaleźć, to w jaki sposób wyjaśni to wszystko, co właśnie zobaczyła. Wyrzutek zacisnął zęby na wargach, czując, jak do gardłom spływa ciepła krew. Stare strupy pękały pod naporem nowych ran, tworząc paskudne dzieło gościa, który nie potrafił poradzić sobie z własnymi demonami. Nie był wzorem do naśladowania, a tym bardziej udzielania porad w stosunku do powstałych problemów. Spopielony wersety, które zniknęły w czeluściach jego umysłu mogły pomóc. Zazwyczaj stał z tyłu, gdy bohaterowie innych opowieści pokrzepiali dusze kompanów. Był tam… Słyszał i zapamiętywał, dlaczego więc teraz nie potrafił przywołać nawet jednej wartościowej rzeczy, za którą dalej warto żyć. Kolejne sekundy mijały mozolnie niby nieskończone eony czasu. Był tam i powoli wyłaniał się z obłoków kurzu. Z początku niby kolejny powiew mroźnego powietrza, jednak ten zatrzymał się na moment, obrysowując wydłużony kształt człowieka. Rei słyszał jego słowa w swojej głowie, mimo że wątpił by ta istota potrafiła mówić w sposób znany zwykłym ludziom. Szaleńcze wersety mówiące o rzeczach, których nie rozumiał, słowa, w których potrafił wyłapać znaczenie jego posłuszeństwa w całej tej zabawie. Dopiero gdy krew przestała płynąć, Rei zrozumiał, gdzie właściwie się znajduje… A świat znowu ruszył do przodu swoim własnym tempem. Rozluźniając zaciśnięte pięści wciąż wpatrywał się w miejsce, gdzie miał znajdować się jego przeciwnik, ignorując całkiem to, co działo się na drugim planie… Jego demony musiały jednak poczekać.

Ukryty tekst

Misja C
Rei Uta
''Jeleń w potrzebie" _____________________________
Posty:
MG: 14
Gracz: 13
_____________________________

Potyczka pomiędzy tobą, a sto trzydziesty siódmym synem Zakuro Tanaki ( kimkolwiek ona by nie była ) rozegrała się na dobre, ale czy na pewno ? Mimo iż cały sobą wszedłeś w tryb przetrwania walcząc o swoje życie, walcząc by zabić mogło się jednakowoż okazać, że już jest po walce. Odległość was dzieląca nie była aż nazbyt duża więc istniała realna szansa, że twoja ofensywa mogła odnieść sukces. Oceniając przy tym fakcie szybkość jednego z dwóch porywaczy Orihime to raczej było więcej niż pewne, że oberwał. Jedyne co mogło aktualnie nasunąć się na myśl postronnym obserwującym (a było ich w nadmiarze) to proste pytanie które posiadało następującą konstrukcję: " Jakie rany odniósł wróg ?". W tym niecodziennym dniu, w którym coraz bardziej miał się ku końcowi ważyły się najistotniejsze dla ciebie kwestie. Pierwsza, jak zakończy się bitwa ? A druga co z Orihime ? I właśnie z tą drugą narodziła się pewna trudność. Mianowicie trudno jest wyśledzić latającą istotę, którą już się straciło z oczu przy powoli zachodzącym Słońcu. Jak słusznie doszedłeś do wniosku twoją jedyną szansą było wyciągnięcie jakichkolwiek informacji od Kategory Hyodo. Z drugiej strony o wiele bardziej problematyczna jest walka na śmierć i życie kiedy wiesz, że nie możesz go zabić. I gdybyś kierował się takim łańcuszkiem myślowym to dotarłbyś to prostego pytania czy aby na pewno uderzenia bardzo silnymi atakami w oponenta o nieznanej sile jest rozsądne w kontekście poznania wartości pewnych niewiadomych.

Teraz z pewnością nie było już czasu na tego typu dywagacje, zwłaszcza że tumany kurzu oraz wszelkiego rodzaju inne ograniczacze zmysłu widoku powoli opadały. Napięty w gotowości czekałeś chociażby na najmniejszy bodziec uruchamiający jeden z twoich zmysłów, by dobrać odpowiednią formę ataku bądź obrony. Jednak nic takiego nie wydarzyło się po jednej, po drugiej czy po następnych piętnastu sekundach. Można było stracić cierpliwość w wielu sytuacjach, ale w tej wyjątkowej z powodowanej walką, gdzie każda sekunda była niczym wieczność trwałeś nie tracąc jednej z cnót Konfucjusza czyli rzekomą cierpliwość.

Po dłuższej chwili minuty ? A może pięciu ? Trudno było ci rozsądnie oszacować czas twojego trwania w oczekiwaniu na nieznane w końcu usłyszałeś ciche pojękiwanie. Dochodził on z miejsca w którym najprawdopodniej znajdował się twój oponent. Dochodził on z dachu przez co różnica w poziomach wysokości pomiędzy twoją osobą, a dachem uniemożliwiała ci dostrzeżenie przeciwnika. Czyżby były to ostanie tchnienia sto trzydziestego siódmego syna ? A może fortel shinobi mniej bądź bardziej zaawansowany pod kątem używanych technik ? Musiałeś odpowiedzieć sobie na to pytanie i zadecydować co robić dalej.

Rei pozostawał na swoim miejscu, wciąż obserwując dawną pozycję wroga. Dym wywołany przez nagły i obustronny atak wciąż unosił się nad polem bitwy, a chłopak w dalszym ciągu nie wiedział, jak katastrofalne w skutkach były jego decyzje. Jeśli ten o długim imieniu postanowił, jednak umrzeć, to może i okazać się, że nie będzie szczęśliwego zakończenia tej przygody. Coraz więcej gapiów pojawiało się w miejscu, gdzie doszło do starcia obcych ludzi, jednak z pewnością nie był to widok, na który spoglądali pierwszy raz. Tutejsza ludność musiała przecież brać udział we wcześniejszych wydarzeniach, gdy wojna przetaczała się przez te krainy. Rei jednak poruszył się dopiero w chwili, gdy z miejsca wciąż okrytego białym dymem, wydobył się cichy dźwięk pojękiwania. Rei pozostawił piach za sobą, wiedząc, że w razie czego wciąż będzie mógł go użyć. Jeśli dziedzic rodu, o którym Rei nie słyszał, postanowił, jednak przeżyć, to z pewnością będzie to uznane za przychylność niebiańską. Nastolatek ruszył przed siebie, licząc się, z tym że to mogła być bardzo sprytna pułapka. Wciąż w gotowości chciał tylko dostać się do miejsca, w którym usłyszał jęki. Musiał odnaleźć Orihime, a osoby które mogły mu w tym pomóc postanowiły dać dyla z tego miejsca. Pozostawał jeszcze niepewnego zdrowia ten ktoś za mgłą… A jako jedyny dostępny puzel tej układanki, musiał mówić jasno i dokładnie na temat. Maji nie miał zamiaru się z nikim zaprzyjaźniać. Ta zgraja porywaczy postanowiła napaść na ludzi, którzy potrafili cieszyć się z małych rzeczy. To już nie była sprawa misji, ale powinności każdego, kto miał odrobinę więcej siły by zwalczać zło, które coraz bezczelniej wyciągało swoje bezczelne łapy. Wojownik musiał mieć teraz tylko nadzieję.

Misja C
Rei Uta
''Jeleń w potrzebie" _____________________________
Posty:
MG: 15
Gracz: 14
_____________________________

Nie spieszyło ci się aby podjąć jakieś śmielsze działanie, zachowawczo podszedłeś do tematu. Z pewnością było to bardzo roztropne i rozsądne, wszak nigdy do końca nie wiadomo czy pewna akcja w teatrze działań wojennych nie została tylko zainscenizowana przez oponenta. A nawet dziecko powie, że wpadniecie w czyjąś pułapkę nigdy nie wróży nic dobrego. Rozsądek który z pewnością tobą pokierował ofiarował ci wspaniałą rzecz, mianowicie nie odniosłeś żadnej rany zbliżając się do przeciwnika. Tak, zgadza się po długiej chwili w końcu stałeś na dachu, stojąc nad ciałem swego oponenta... A teraz minus, stałeś nad MARTWYM ciałem swego oponenta, biedaczek nie przeżył twojego ataku. Możliwe, że przed śmiercią zdołałby coś jeszcze z siebie wydusić, może jakąś wskazówkę ? Lokalizację miejsca do którego udał się ów kompan z Orihime ? A może licząc, że stracisz czujność chociażby na sekundę będzie w stanie zaatakować ? Tego niestety już nikt się nie dowie. Mogły nawiedzić cię nieprzyjemne emocje, stres, bezradność, a może lęk ? Któż to wie ? Sam musiałeś odpowiedzieć sobie na to pytanie w momencie kiedy uświadomiłeś sobie, że jedyna osoba która jakkolwiek mogła cię pokierować właśnie zmarła.

Ludzie widząc i słysząc, że życie w osadzie wróciło do normalności, zaczęli wychodzić ze swych domostw, pierwsi śmiałkowi wynurzali się bardzo powoli, niczym gonione zwierzę chcące upewnić się czy aby na pewno minęło czyhające na nich zagrożenie. Po bardzo długiej chwili, gdy już niemal wszyscy byli na ulicy z wolna zaczęli otaczać dom Orihime. Cała sytuacja bardzo nimi wstrząsnęła zwłaszcza, że zaraz spostrzegli iż ostatni atak pozbawił ich kilku kluczowych mieszkańców osady. Gdy do twych uszu zaczął docierać wiejski zgiełk spostrzegłeś jak z kieszenie Kategory wystaję list. Sięgnąłeś po niego i rozkładając go przed sobą zapoznałeś się z jego treścią.

Drogi synu,
waszym zadaniem jest znalezienie odpowiedniej osoby do mych badań. Gdy już ją odnajdziecie wracajcie do domu, tam gdzie zawsze na bieli, róża widnieje
Przeczytałeś list kilka razy i jedynie gdzie jak sam doszedłeś do wniosku, wskazówki mogłeś szukać we frazie:
"... tam gdzie zawsze na bieli, róża widnieje."

Stojąc na dachu dotarło w końcu do ciebie, że nic tu po tobie. Najlepiej było udać się najpierw do klanu Nra i zdać raport, aby nie pomyśleli, że prysłeś przy pierwszej nadążającej się okazji. Zwłaszcza, że zadanie zostało wykonane, co prawda w słabym stylu, ale je wykonałeś.

GRATULACJĘ ! MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM !

Wyprawa B
Rei Uta
''Syn" _____________________________
Posty:
MG: 1
Gracz: 0
_____________________________

Dzień miał się ku końcowi co mogłeś poznać po zachodzącym Słońcu. Siła wiatru wzmogła się, zawiewając cię coraz bardziej energicznie chłostając twoją twarz przy okazji rozwiewając resztki mgły i dymu. Wszystkie cele misji zostały spełnione, aby uznać ją za zakończoną, jednak mogłeś czuć wielki niedosyt, a to z tego powodu, że jednakowoż wydarzenia nie potoczyły się tak pomyślnie jakbyś mógł sobie tego życzyć. Co zrobisz ? Udasz się od razu w pościg za bandytą który porwał Orihime ? Jednakowoż w tym momencie mogłeś jedynie liczyć na to, że własnymi siłami rozwiążesz zagadkę która została ci powierzona. Z drugiej strony miałeś obowiązek zdać raport klanowi Nara i możliwe, że byliby w stanie pomóc ci z tym co masz aby podążyć za dziewczynką... Trzeba jednak rozpatrzeć jeszcze jeden scenariusz. A może zamierzałeś jednak dać sobie spokój z poszukiwaniem dziewczynki ? Przecież znaliście się ledwie chwile, jakaś więź możliwe, że między wami się zrodziła, ale czy na tyle silna, abyś poszukiwał Orihime przez pół kontynetu i narażał swoje życie ? Na to pytanie prędzej czy później również musiałeś sobie odpowiedzieć.

W każdym razie jeszcze jesteś w osadzie Kusa. Czy zamierzasz w jakiś sposób pomóc mieszkańcom ? Ciało Kategory Hyodo leży tuż obok ciebie, może i nie zasługiwał na godny pochówek, ale z pewnością za niedługi czas jego zwłoki zaczną się rozkładać, niosąc po okolicy obrzydliwy smród. Budynek który należał do ojca Orihime był w opłakanym stanie do tego kilka martwych ciał leżało obok niego nie wspominając już o sytuacji w domu jedynej, byłej już zielarki. Pracy było naprawdę sporo, a widać było po mieszkańcach, że bez lidera trudno jest im zorganizować sobie pracę w tej jakże niecodziennej sytuacji. Jeżeli nie zamierzasz im udzielić choćby najmniejszej pomocy to może chociaż się pożegnasz, wyjaśniając im co się właściwie zadziałało ? Nie można zapominać, że osada Kusa jest wasalem rodu Nara, od tego z jakimi informacjami prawdziwymi, zmyślonymi bądź dorobionymi przy alkoholu zadecydują o nastawieniu mieszkańców do patrona swej wioski. A mimo, iż ludzie nie zabierali się do konkretnej pracy to oddali się plotkowaniu i wypytywaniu na zasadzie: " Kto, co widział ?". Była to idealna okazja, aby nakierować ich na właściwy kierunek. Jednak tu znów musiałeś sobie odpowiedzieć na pytanie: Ile mam czasu ? Na co mogę sobie pozwolić, o ile chce sobie pozwolić ? etc.

Na pewno nie był to łatwy orzech do zgryzienia.

Ukryty tekst

Wyprawa

Na tej wyprawie w każdym moim poście będę umieszczał ukryte treści w których będę ukrywał informacje. A mogą one zawierać:

1. KP oponenta bądź oponentów - standardowo
2. Rozwiązania zagadek - od ZAGADEK również będzie zależało powodzenie twojej misji, ale w żadnym wypadku NIE BĘDĄ zagrażały życiu postaci
3. Akcje poboczne - w niektórych momentach naszej wyprawy, jeżeli wykonasz konkretne czynności uzyskasz pomoc bądź utrudnienie w wykonywaniu misji
4. Pusta informacja - w celu zmylenia umieszczał będę puste informację

O pojawieniu się ZAGADEK będę cię informował. Jeżeli wykonasz czynności inicjujące AKCJE POBOCZNE będę cię o tym informował.

Shinobi War PBF Naruto

Osada Kusa

Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa