Hageyama "Łysa góra"

[Uchiha Tsuyoshi]

Coś się kończyło, coś się zaczynało. Albo odwrotnie, ciężko powiedzieć. Tsuyoshi był jednak pewny jednego - tego dnia, po tym wspaniałym spotkaniu zyskał sobie znakomitego kompana. Wciąż jeszcze bał się tak mówić o Kyoushim, a nawet w tym charakterze o nim myśleć, ale wszystko wskazywało na to, że naprawdę nie miał się czego obawiać. Białowłosy był nie tylko wybitnym shinobi, ale i nietuzinkowym człowiekiem, otwartym, uprzejmym i jak się wydawało, szczerym. Ciemnowłosy miał szczęście, że na niego trafił - bo kto inny mógł się pochwalić tak znamienitą personą w kręgu znajomych? Chyba tylko Masahiro był równie "niespotykany".

- No dobrze, w takim razie dzisiaj los się do mnie uśmiechnął - powiedział wesoło i szczerze - nieczęsto zdarza się spotkać kogoś takiego. I nie mówię wcale o twojej sile jako shinobi, ale tak ogólnie. Na długo to zapamiętam. Ba, na pewno do następnego spotkania! - zadeklarował, choć w zasadzie było to oczywiste.

Przy tym wszystkim kompletnie rozmyły mu się gdzieś słowa i rozmowa o zagrożeniu zza muru. Było tak swobodnie i tak przyjemnie porozmawiać z kimś na luzie, że po prostu zapomniał o palących go problemach. Odsunął je na dalszy plan, podświadomie zepchnął gdzieś do odmętów umysłu i... było mu z tym dobrze. Nie dopytywał kiedy, co i jak, co takiego zamierza Kyoushi, jak silni są wrogowie, i tak dalej. Liczyło się tylko to, że w końcu mógł odetchnąć i to w znakomitym towarzystwie.

- Eh, żeby to wszystko było takie jak dzisiaj... żeby można sobie było pogadać przy flaszce o problemach i je w ten sposób rozwiązać... nie byłoby ludzi z muru, zza muru, sprzed muru, obok muru, i tak dalej... ogólnie to nie ma tak, że dobrze, albo niedobrze... - niestety, wypity alkohol uderzył mu do głowy nieco bardziej, niż by sobie tego życzył. Cóż jednak poradzić - miał za sobą wyczerpujące tygodnie, a dzisiaj dodatkowo bardzo męczącą podróż. Był po prostu umęczony, a ta gorzałka była zbyt dobra, żeby pić ją powoli. Zorientował się jednak, że sam nie jest pewien do czego zmierza jego wypowiedź i ostatkiem sił przywołał się do porządku.

- No dobrze, Kjoszi. Miło było, ale ja już na dzisiaj pas. Jestem jakiś taki... sennyy - powiedział tylko, po czym zsunął się z pnia i ułożył się jak gdyby nigdy nic na trawie. Po chwili już smacznie spał.
*** Rano nie obudziło go oni słońce ani ludzie - obudziła go rutyna. Od kilku tygodni wstawał o jednej, dość wczesnej porze, dlatego i tym razem nie miał z tym problemu. Co ciekawe, mimo że trochę wczoraj popił, nie czuł żadnego bólu głowy. Paradoksalnie czuł się wypoczęty i gotowy do działania. Świadczyło to jednoznacznie o tym, jak wybitne trunki posiadał w swoim asortymencie Kyoushi. Ah, co do tego ostatniego - rano nie było go już oczywiście nigdzie w pobliżu. Ktoś mógłby nawet pomyśleć, że wczorajsze spotkanie to był tylko sen, ale Tsuyoshi doskonale pamiętał każdy szczegół ze spotkania. Przypomniał sobie wyraźnie o tym, co białowłosy mówił o murze i innych zagrożeniach, co też bardzo go zmartwiło. Zebrał kunai, który wczoraj wypadł mu z ręki i ruszył niezwłocznie w kierunku Kotei.

ZT

[Kyoushi]

Wspaniały to był dzień. Ni stąd ni zowąd zjawiła się obok niego postać, która była wersją soft Kjudasza i tak bardzo przypadła mu do gustu jako członek zespołu. Zespołu w służbie uchi-HA. I co tu dużo mówić, nie trzeba było tak wiele czasu, by obydwaj mogli spoufalić się ze sobą i wymienić nastrojami, a także wrażeniami, które były ważne i dla jednego i dla drugiego. Kruczowłosy przypominał mu młodszego, jeszcze nieopierzonego brata, który dopiero nabiera doświadczenia by zdobywać wszystko, co starszy brat już zdobył. Jednak dla tego mniejszego będzie łatwiej, bo droga została już przetarta.
- A uwierz mi, że będzie szybciej niż mógłbyś się spodziewać. Jeszcze będziesz miał mnie dość, widząc co rusz tę chamską facjatę, hehe - zaśmiał się swobodnie by spojrzeć jeszcze w niebo, które zaczynało stawać się co raz ciemniejsze. Teraz już wiadomym było, że ta noc będzie krótka, a jutrzejsza podróz wymagająca choćby dla samego Kjudiniego, który już planował gdzie się uda - i wcale nie było to Kotei. Stąd planował się usunąć w cień i nie podróżować jutro z Cujoszem. Zostawił to za sobą, jednak wieczór wciąż się nie skończył.
- Gdyby zawsze było tak łatwo jak dziś to nigdy nie stałbym sie tak silny jak dziś, by jutro powiedzieć, że wczoraj to jednak byłem słaby w porównaniu do dzisiaj... - alkohol wjechał mocno, niczym poezja, której nikt nie potrafił zrozumieć. Gorzałka miała moc i to nie tylko w przenośni, ale i w praktyce, bo zmiotła z planszy młodszego Uchiha w mig, gdy tylko się skończyła. Shiroyasha wręcz nie zdązył powiedzieć dobranoc czy naura, a czarnowłosy spadł z pnia jak długi i nawet tego nie poczuł.
- Do zobaczenia Cujosz. Przeżyj. - powiedziawszy to, rozłożył się cały na ściętym pniu, by zamknąć oczy i zasnać.
Z samego rana, gdy tylko zebrał się cały wraz ze swoim ekwipunkiem, a w głownej mierze mieczami, ruszył stąd, poklepując jedynie głowę Cujosza na pożegnanie. Wiedział, że już niedługo się spotkają, jednak teraz to była najbardziej adekwatna chwila i moment pożegnania. Niczym świt się objawił, mgły w górach zasłaniały jego kruczoczarną sylwetkę w kapturze, ruszając przed siebie, w zupełnie innym kierunku niż było Kotei...

[Arii]

Wyspy Samurajów - Kult Wiecznego Płomienia - Finał
Misja S - Kyoushi

1/21+

Kto by spodziewał się, że to spotkanie może tak się zakończyć? Dwóch braci w końcu spotkało się na swej drodze, zamoczyło pyszczek w trunku bogów i odpłynęło, dzieląc się swym doświadczeniem i światłą wiedzą. Jednak sen, jak zawsze gonił i kusił swoim ciepłym całunem, którym okrywał oczy i pozwalał zrzucić wszelkie troski z barków. Tak też zakończyło się to spotkanie Kyoushiego i Tsuyoshiego.
Główny bohater tej opowieści - a może i całego forum - mógł zbudzić się w ciemnościach, obmyślając dalsze swoje kroki. Wrócić do domu? Spotkać się z Katsumi, która zawsze wredną poradą i rozkazem mogła podnieść go na duchu? A może kolejna wycieczka krajoznawcza?
Odwracając się plecami od kierunku, gdzie był jego przysłowiowy dach nad głową, ruszył przez skaliste tereny.

Zakapturzona postać zauważyć mogła, jak słońce coraz wyżej wzbija się po niebie, aż w końcu mógł określić, że zbliża się pora śniadania. W brzuchu burczeć nie burczało, ale wypadałoby coś zjeść... I jak na zawołanie do jego nosa doszła woń jakiegoś smacznego jedzenia. Uszy zatrzepotały i usłyszały czyjeś poranne rozmowy, tłuczenie garnkami i skwierczące ognisko. To ktoś szurnął mocniej butem o podłoże, to ktoś przypadkowo się wywrócił. I gdy zszedł niżej, spojrzał się przez zejście z mniejszego wzniesienia i zauważył obozowisko trzech osób, kobiety i dwóch mężczyzn. Jednego starszego, z osiwiałą brodą, łysą głową. Młodszy za to miał czarne, długie włosy związane w wysoką kitką. Kobieta z delikatnymi zmarszczkami wokół oczu, ale radością płynącą ze wzroku. Kiedy przyjrzał się im bardziej zauważył jednak, że każdemu czegoś brakuje... Starszy mężczyzna kuśtykał o drewnianą protezę, młodszy nie posiadał dłoni a kobieta dwóch rąk. Jednak uśmiech nie schodził im z twarzy i przygotowywali spokojnie na ognisku jakąś potrawkę.

Starszy mężczyzna spojrzał się w jego kierunku, szeroko się uśmiechając. -Oh! Spójrzcie, mamy gościa! Kimże jesteś, ze podróżujesz samotnie po tych górach?- starzec zrobił niepewny krok do przodu. Zapewne przechodzenie przez te strome dróżki nie należało do najbezpieczniejszych, ale w grupie raźniej, no nie? Pozostali spojrzeli się na niego z równie wesołymi minami.

Dialogi:
Staruszek

[Kyoushi]

Wspaniali wojownicy mogli pojawić się tylko raz na kwartał milion-lecia. Czyli w tym wypadku na pewno nie był to Kjusz, ani też Cujoszo. Chociaż może ten drugi miał w sobie wielki potencjał. Nie to co el Kjuszardo, który był patentowanym leniem, chcącym jedynie spać, chlać i jarać na umór. Wspaniały wojownik, jak siemasz. Kocica nie mogła trafić po prostu lepiej podczas wydarzeń, które miały miejsce za murem, gdy tylko zdołali ujarzmić tę nieujarzmioną bestię. A teraz? Teraz musi spać i wysłuchiwać pijackich rozmów z lordem Kjuszardem.
Chcąc nie chcąc, opuścił swojego najnowszego i równie wartościowego przyjaciela, obracając się na pięcie w innym kierunku niż wioska, dla której służył i walczył. Nie trzeba było długo czekać, by shinobi usłyszał jakieś głosy, które wzbudziły jego zainteresowanie, tylko pytanie dlaczego. Ano dlatego, że do tej pory jeszcze niczego nie jadł, a po alkoholu chyba zakręciło mu się w żołądku. To była także woń jadła. Było to parę osób, które bardzo szybko mógł zlustrować swoim przenikającym spojrzeniem, heterochromicznych oczu. Niestety, wyglądali na jakichś niepełnosprawnych bojowo, nie posiadajac pewnych kończyn i to wzbudziło jego zaintresowanie. Cholera wie dlaczego. A przy okazji byli bardzo zadowoleni z życia, zupełnie jak sam Kjusz, który szukał zawsze zalet życia, aniżeli ich wad.
Został szybko zauważony, gdy na wietrze jego futro przy karku poruszało się zgodnie z natężeniem i siłą wiatru. Majestatycznie i cieplutko przy okazji, gdzie były wady tego rozwiązania?
- Szukam szczęścia po drodze schodząc z góry, młody Shiroyasha, do usług! - powiedział, delikatnie pochylając się i nie spuszczając z nich wzroku. - A wy co tu tak frywolnie szamiecie? Może macie jakieś nadwyżki dla trzeźwiejącego podróżnika? I w ogóle co was tutaj sprowadza, nie wyglądacie na kogoś, kto z łatwością porusza się wśród szczytów.. - nabierał podejrzeń, ale nie chciał tego aż tak okazywać. Mimo wszystko nie wyczuwał zagrożeń, a na ile był elastyczny i przyjazny na tyle od razu nawiązał jako taki kontakt.

[Arii]

Wyspy Samurajów - Kult Wiecznego Płomienia - Finał
Misja S - Kyoushi

2/21+

-Miło Cię poznać, Shiroyasha! Ja jestem Niop. To jest Mia i Godai, mój syn.- starzec ukłonił się i wskazał na wolne miejsce przy ognisku. -Siadaj, siadaj. Będzie nam miło kogoś gości przy śniadaniu w tych pięknych krajobrazach Midori!- sam przycupnął już przy ognisku nalewając do glinianych misek potrawki. Jedną podał synowi, który ułożył ją na udach Mii i klęknął przy niej, i powoli zaczął ją karmić. Druga misa trafiła do rąk naszego ulubionego futrzaka z Kotei! Trzecią nalał sobie. -Młodość! Picie, zabawa, hulanie i bieg przez życie! Wam młodym można pozazdrościć! Moje czasy minęły… Mam nadzieje, że uczulenia na wieprzowinę nie masz ani żadne warzywa, bo jest tego sporo!- zaśmiał się i klepnął w swoją nogę z drewnianą protezą. -Nie jest łatwe, Shiroyashi-kun, ale to gdzie zmierzamy… Nam to wynagrodzi. Lata służby w wojsku i prowincja przestała się nami interesować. Czterdzieści lat służyłem dla klanu Nara! I tyle mi przyszło, kiedy straciłem nogę przestałem mieć dla nich znaczenie chłopcze. Mój syn stracił dłoń w ostatnich wydarzeniach Turnieju Pokoju. Mia zaś była wieloletnim posłańcem klanu Senju. Każdy nas porzucił. Nikt się nami nie zajął. Kaleki jak my skazane są na podły los, nawet jak latami osiągaliśmy same sukcesy. Na szczęście żona nauczyła mnie tego, aby oszczędzać. Dziwki temu możemy zrobić kolejny krok…- oczy staruszka między kęsami rozbłysły dziwnym światłem. Kobieta przeżuwając wieprzowinę spojrzała się w kierunku słońca.
-Wieczny Płomień…- Godai uśmiechnął się do niej i pokiwał głową.
-Tak, jeszcze trochę a spotkamy Wieczny Płomień, Mia.- uśmiechnął się do niej, wycierając jej twarz i wstając, aby odłożyć misę i smalec sobie potrawki. Spojrzał się na Kyousha i uśmiechnął. -Brak kończyny to jedna z najgorszych kar od losu. Ale musieliśmy nauczyć się z nią żyć. Nie warto się smucić, tym bardziej, jeżeli możemy je odzyskać…- usiadł przy ognisku i kładąc naczynie między udami jadł wolną dłonią a właściwie jedyną… Staruszek już skończył swoje śniadanie i wstał chybocząc się, ale w końcu złapał równowagę. Czy dobrym by było, aby mu pomoc, postarać mu złapać równowagę? Czy stary żołnierz nie chciał czegoś takiego przyjmować?
-Czym jest Twoje szczęście, Shiroyashi-kun? Wiesz co to ma być dokładniej? A może jeszcze szukasz jego sensu, aby go znaleźć?- staruszek wyprostował się i pokazał swoją prostą, dobrze wyprofilowaną umięśnioną sylwetkę. Patrzył mu sie prosto w oczy.

Dialogi:
Staruszek Niop
Mia
Godai

[Kyoushi]

Białowłosy nie spodziewał się, że w ogóle spotka tu ludzi, a w dodatku jeszcze takich otwartych, jakich rzadko się spotyka gdziekolwiek. No wiadomo, pomijając Shiroyasha, który był bardzo otwarty, ale to też przyszło z czasem - przyszło z siła, którą zdobył przez te lata. Dzięki temu nabrał tak wielkiej pewności siebie, że z wielką łatwością otwiera się w każdej sytuacji. Nawet wyrzucajać małe, denerwujące dziewczynki z trybun podczas walk turniejowych, he... He.
- Mnie też bardzo miło, witajcie! - nie omieszkał i zdecydował się momentalnie usiąść tuż obok nich. Nie musiał się zmuszać, będąc już tuż przy nich. Był końcowym decydentem, który otrzymał potrawkę, na którą miał potężnego smaka. Niebywale się cieszył, że mógł coś zeżreć i to ciepłego i dobrego na ten powiew pokacowy.
- A żeby tylko! Byś mnie żabę dał to bym wpieprzył całą i się oblizał, dziękuję przepięknie moi drodzy! A to skurwysyny, najbardziej potrzebujących porzucać to już skurwysyństwo. Powinniście być noszeni na rękach za swoja wieloletnią służbę, a nie traktowani jak już niepotrzebne przedmioty. Eh.. Bym ich wszystkich poustawiał w zamian! - powiedział, zaciskając mocniej miseczkę, jednak nie łamiąc jej i hamując się przed tym co mogło z tego wyniknąć.
- Gdzie, czym lub kim jest wieczny płomień? O czym wy mówicie? Chyba nie sugerujecie dostać się do słońca? - zapytał pełen powagi, bo w sumie te spojrzenia były dla niego dość jednoznaczne. Już pomijał tę kadłubkowości, ale to że planowali dostać się na słońcę to już dopiero była misja samobójcza, której nie potrafił zrozumieć. Interesowały go ich plany nie tylko z czystej życzliwości i towarzyskości, ale ta rzecz była zdecydowanie niedorzeczna. Jednak to kolejne pytanie mogło być o wiele bardziej interesujące, które poruszały następne tematy.
- Ja już znalazłem swoje szczęście i tylko dążę do jego powiększania i pielęgnowania. Zdobędę wszelką siłę tego świata, a na koniec zniszczę cała niesprawiedliwość tego świata, za wszelką cenę. - powiedziawszy, uśmiechnął się od ucha do ucha przechylając ostatki potrawki oddając miseczkę i dziękując bardzo serdecznie. Ciekawy był rekacji na jego słowa, jednocześnie w ogóle nie kłamiąc. Wszystko było jak najszczersze. Pomijając, że wszystko co zdobywał było w stu procentach zgodne z jego wyznaniem - po trupach do celu...

[Arii]

Wyspy Samurajów - Kult Wiecznego Płomienia - Finał
Misja S - Kyoushi

3/21+

Mężczyźni uśmiechnęli się do shinobiego, który był człowiekiem, który nie bał się mówić tego co myślał. Kobieta spojrzała się na niego z pustką w oczach. Starzec pokiwał z podziękowaniem głową.
-Słyszeliśmy, że na Teiz znajdują się ludzie wyznający nowego boga, który zesłał na nich Wieczny Płomień. Jego błogosławieństwo uleczyło ich mankamenty, przywróciło kończyny… Chcemy do nich dołączyć.- kobieta uśmiechnęła się znowu w kierunku słońca.
Starszy mężczyzna spojrzał się na chłopaka i z uśmiechem przymknął oczy. -Skoro podróżujesz… Może chciałbyś zostać naszym ochroniarzem i pomóc nam w przedostaniu się na wyspę Teiz? Może błogosławieństwo tamtejszego bóstwa i Ci ześle siły do usunięcia niesprawiedliwości?- drugi z mężczyzn zaczął przemywać wodą z bukłaka misy a kobieta bez pomocy zgarnęła się na kolana i wstała.
Właśnie otrzymał zlecenie. A pieniądz to pieniądz a może i jego miękkie serce patrząc na ich niedolę i brak opieki od prowincji i władców danych klanów… wskaże mu tę drogę bez zysku?
Uśmiech od losu. Kto by spodziewał się, że po ostatnim zleceniu z nowym przyjacielem napotka na takie osoby? Patrząc się na nich jego kocie serce mogło się połamać.

Dialogi:
Staruszek Niop
Mia
Godai

[Kyoushi]

Nie było w tym nic dziwnego, że Kjuszarda nie trzeba było namawiać na cokolwiek co było związane z wszelako rozumianą rozrywką. Czy było to chlanie, ćpanie czy chędożenie - mimo, że dwóch z trzech tych rzeczy nigdy nie doznał i na dziewięćdziesiąt dziewięć procent wcale nie dozna. Wybierzcie sobie sami o jakich rzeczach mowa. Co jednak dotyczyło starca i kobiety, która w jego stronę patrzyła się niczym w pustkę, delikatnie przekrzywił głowę z uśmiechem, szczerym aż do bólu. Wysłuchał co ma do powiedzenia kobieta, której brakowało tego i owego, a szczególnie części ciała.
- Nowy bóg zsyłający wieczny płomień? A to ci heca. - nie mógł uwierzyć, jednocześnie przecież wierząc w ich słowa. - Pomóc w podróży? - wtem, pojawił się dosłownie na sekundę w umyśle, oko w oko z potężnym, płonącym kotem, który ucinał sobie drzemkę, jednocześnie wcale nie będąc złym, gdy tylko pojawił się Kjudini w okolicy. "Myślisz, że to może popsuć nasze plany? Chyba nie zrobi to wielkiej różnicy?" - zapytał, by w odpowiedzi usłyszeć "Pomóż im. Nie zapomnij jednak, że czas nas nagli, a 'on' nadciąga.. - uśmiechnęła się jeszcze raz do Kjudasza, by znów zamknąć oczy, a wtem on sam wrócił do rzeczywistości.
- To na co czekamy? Ruszajmy więc! - powiedziawszy, przechylił bukłak wody, który przejął od jednego z kalek i był już rozgrzany i gotowy do nowej przygody. Miał być to etap, w którym jego moc i moc Dwuogoniastej Bestii w stu procentach zespolą się ze sobą i będą działać niczym jedność. Tylko realia i wyzwania, które rzuca świat mogą pomóc w ich specjalnym treningu i medytacji, którą cały czas aplikują. Białowłosy czekał tylko na znak, w którą stronę ma ruszać, czym prędzej będąc gotowym do B I T K I.

[Arii]

Wyspy Samurajów - Kult Wiecznego Płomienia - Finał
Misja S - Kyoushi

4/21+

Obóz został bardzo szybko zebrany przez dwóch mężczyzn i zwinięty na górną część plecaków podróżnych. Z uśmiechem otrzepali spodnie i pomogli Mii w zapakowaniu jej dorobku. Ta ciągle patrzyła się na słońce, które zagarniało całkowicie jej całą uwagę. Kiedy byli już gotowi starzec do niego podszedł i pokazał mapę. -Nie chcemy przechodzić przez granicę Sogen, przez ostatnie wydarzenia na tamtych terenach... Nie jest tam bezpiecznie. I nie powinniśmy się tamtędy przedzierać, nawet głównymi drogami. Dlatego zamierzamy przejść większy kawałek do portu w Yusetsu. Tamtędy z łatwością dostaniemy się na Teiz...- uśmiechnął się i skierował się do zejścia ze zniesienia. Zanim poszła kobieta, wolnym krokiem. Obok Kjudasza stanął Godai i z uśmiechem wskazał, aby szedł pierwszy.
Droga wydawać by się mogła bardziej niż przyjemna. Był najedzony, kac mógł go powoli opuszczać, słonko grzało a i towarzystwo było przyjemne. Staruszek Niop opowiadał o swoich historiach z młodości, kiedy dołączył do wojska. Popełniał wiele głupot za młody, ale również cenił sobie własną odwagę, bo gdyby nie ona już dawno wąchałby kwiatki od spodu.
Godai raczej się nie odzywał, czasami dodał jakiś skromny komentarz do opowieści ojca, gdzie ewidentnie barwił, aż za bardzo. Mia patrzyła się ciągle w górę, na słońce. Często syn wojskowego staruszka musiał poprawiać ją w drodzę, aby uważała pod nogi. -Słońce Ci nie ucieknie, Mia-san.- w sumie miał rację. Czyżby rany wojenne miały nią tak wstrząsnąć, że ta mała kropla nadziei w formie odzyskania kończyn ją aż tak pochłonęła i straciła zdrowy rozum? Ta tylko powtarzała jak mantrę -Wieczny Płomień...- Godai machał głową i swoim kikutem.

Po jakieś godzinnej przechadzce po wzgórzu w końcu zeszli z góry i zaczęli kierować się wprost na główny trakt, przez las. Wtedy Godai do niego podszedł, nadal kierując się za ojcem i obserwując Mię, której mina zrzedła, gdy korony drzew zaczęły przysłaniać jej obiekt zainteresowań i westchnień, wtedy wrócił jej pusty wzrok i szła przed siebie, jeszcze ciszej (niebywałe, że się dało). -Gdy straciła swoje ręce całkowicie zamilkła. Ojciec znał ją ze starych lat i kiedy się dowiedział, co tylko się wydarzyło w Sogen popędził po nią i ją stamtąd zabrał. Długo nic się nie odzywała, aż w końcu gdy doszły do nas informację o Wiecznym Płomieniu... Wtedy pierwszy raz zobaczyliśmy, jak odżywa i się uśmiecha. Nadało jej to sensu w życiu, odzyskała starą werwę...- chyba odezwał się tutaj głos rozsądku w grupie, bo Kyoushi mógł dosłyszeć nutkę niepewności, co do tej wyprawy, ale chyba nie chciał tego mówić na głos przed swoimi towarzyszami, tym bardziej, że jednym z nich był jego ojciec.

Kiedy dochodzili do skraju lasu, zaczęło powoli się ściemniać. Niop nadal opowiadał swoje życiowe historie i mogli tylko słuchać. Kiedy wyszli poza obwód lasu, słońce chyliło się ku zachodowi. Mia miała smutną minę, liczyła na to, że jeszcze je dzisiaj zobaczy. Ale nie było to lato, gdzie dłużej mogła na nie spoglądać. -Nawet się nie zapytaliśmy... Skąd pochodzisz, Shiroyashi-kun? Cały czas gadam o sobie, ale nic nie zapytałem o Ciebie a w końcu Ciebie zatrudniłem. Co ze mnie za dureń. Cały dzień męczę Cię historiami o walkach z potężnymi niedźwiedziami a ty na pewno już masz dość. Może masz jakąś ciekawą opowieść o sobie i swoich podróżach ku szczęściu?- kuśtykając, coraz wolniej, staruszek zaśmiał się na ostatnie zdanie. Nie dawał po sobie poznać, że coś mu przeszkadza po prostu parł przed siebie w oczekiwaniu na rozłożenie obozowiska. Wytrwały, jak na weterana przystało.
W trakcie Godai zszedł z drogi za sprawą swojego pęcherza, więc zwolnili. Aż było widać ulgę w mimice i rozluźnieniu mięśni u staruszka.

Dialogi:
Staruszek Niop
Mia
Godai

[Kyoushi]

Mimo tego, że byli kalekami, ani trochę nie można było ich lekceważyć. Mrugnięcie okiem nie trwało zebranie całego obozu w plecaki, by przygotować się do rozpoczęcia podróży wraz z nowym członkiem tej niespotykanej eskapady. Idealnie do nich pasował, będąc jedynie upośledzonym umysłowo, aniżeli fizycznie, jak jego nowi towarzysze niedoli. Spoglądając na mapę, białowłosy twierdząco pokiwał głową.
- Zdecydowanie z dala od Sogen i ich kłopotów... - to zabawne, że będąc wiernym członkiem klanu potrafił tak przeinaczać rzeczywistość na swoją korzyść. Nie zaprzeczył, a nawet poparł pomysł dziadka, by ruszyć do portu Yusetsu. Kawał drogi, ale w tak wesołej kompani nie mógł się nudzić i czas pewnie zleci jak zbicza strzelił. Nie trzeba go było zapraszać, z jego nadludzkimi możliwościami nawet zaskoczenie od tyłu było dla śmiertelników i nie-śmiertelników niemożliwe, więc ochoczo ruszył przodem by brać na klatę wszystko co mogło złego i dobrego ich napotkać. Idąc sobie na spokojnie, czuł się zrelaksowany, co chwile wysłuchując jakichś wspaniałych opowieści, na które naturalnie reagował o wiele za bardzo emocjonalnie i impulsywnie, tak, że rozmówca mógł poczuć, że Kjudini bardzo wczuwa się w ów konwersację. Tylko kobieta była dość odstrzelona, nie bojąc się stracić wzroku ciągle wpatrując w słońce. W pewnym momencie i białowłosy zaczął się o nią niepokoić, jednak wtedy i mężczyźni pouczali ja, by nie szarżowała.
W końcu zeszli z góry, kierując się na główny trakt, przez co droga stała się jeszcze łatwiejsza i przyjemniejsza niż do tej pory, gdy nie musiał blokować siebie nogami przy schodzeniu w dół. Wysiłek teraz był na poziomie minus pierwszym. Wtedy mógł wyłsuchać historii kobiety, którą opowiedział mu jeden z mężów. Była dość... Ekstrawagancka i bardzo nieprzyjemna. No cóż, przyjął ją i szybko zaakceptował bez komentarza. To nie była tak naprawdę jego sprawa, ale zżerała go ciekawość kim był ów wieczny płomień i... Czy był na tyle silny, by być wyzwaniem dla ciągle poszukującego solidnej bitki Kjuszarda? Może! A jeśli jest tylko nadzieja, trzeba ją wykorzystać! Szermierz nakręcał się na tę wyprawę z każdą wymyśloną, w swojej chaotycznie siwej głowie sekundą co raz bardziej.
Docierając już na skraj lasu zaczynało się robić ciemno. Wtem padły niewygodne pytania, ale przecież nie musiał nawet kłamać, by nikt go nie powiązał z Sogen. Nie był naturalnym Uchiha, a bardziej farbowanym lisem kotem.
- Z centrum Ryzuaku no Taki. Jestem prostym synem kowala o sporym majątku, jednak rzuciłem to życie by stać się najsilniejszym shinobi, który nigdy nie należał do żadnego z klanów, udowadniając, że żeby być najsilniejszym, wcale nie musisz posiadać limitów krwi, a wystarczy ciężka praca i gorzoła. W dużych ilościach, w dowolnych kombinacjach. - to nie był żart. Jego przepis na sukces był o wiele prostszy niż mogłoby się wydawać. Z dumą zaciskał pięść przed sobą, gdy tylko skończył to opowiadać. Białowłosy spogladał także na młodszego mężczyznę, który poszedł w krzaki się odcedzić, a wtedy skupił na nim swoje zmysły. W końcu było już nieprzyjemnie, a las to nie było miejsce, z którym żartował. Był przygotowany na niespodzianki, w międzyczasie dodając: - Nic ciekawego, całe życie pracuję jako ochrona przybocznych i potężnych ludzi, a także tych potrzebujących. Stoczyłem tak wiele pojedynków i wziąłem udział w wielu wojnach, więc aktualnie najlepiej potrafię... W sumie się bić i chronić, więc chyba dobrze trafiliście, co? - zaśmiał się, pocierając potylicę lewą dłonią na oznakę rozładowania stresu, który mógł towarzyszyć podczas tego krótkiego przemówienia. Nie skłamał nawet trochę, jednak nie chciał dzielić się ze szczegółami. Walki z Ogoniastymi Demonami, zgładzenie Antykreatora i jego Jeźdźców czy też walki z Susanoo i tym podobne mogły zostać odebrane przez nich niczym chełpienie się i zmyślone historie, w które ciezko uwierzyć nawet jemu samemu.

[Arii]

Wyspy Samurajów - Kult Wiecznego Płomienia - Finał
Misja S - Kyoushi

5/21+

Nawet Mia spojrzała się na niego, kiedy opowiadał swoją historię. Zwykły człowiek, który chciał być tylko najlepszym, aby wszystkim utrzeć nosa? Brzmi wymyślnie, ale takie historie dawały nadzieje słabszym. Niop pokiwał głową z zadowoleniem. Jego pieniądze nie pójdą na marne, to na pewno. Mia przez chwilę zatrzymała na nim wzrok, jakby obudzona z transu, cała jej mimika i napięcie mięśni się zmieniło. Ale bardzo szybko wróciła do swojej smutnej roli w podróży. Zadziwiająco długo nie wracał Godai ze swojej toalety i gdy wszyscy zdali sobie z tego sprawę do uszu Kociaka doszedł krzyk, wołanie o pomoc. Z miejsca do którego zszedł mężczyzna, aby załatwić swoje sprawy.
Gdy wszyscy zdali sobie z tego sprawę i ruszyli w tamtą stronę, zobaczyli wiszącego w sieciach, pięć metrów nad ziemią, Godaia, owiniętego w sidłach. Ktoś założył pułapkę na zwierzynę a w tą trafił sam wojak.
-Godai! Już jesteśmy! Zaraz Ci pomożemy!- Niop zaczął rozglądać się po okolicy, aby znaleźć coś przez co mogli go ściągnąć. -Kto zakłada pułapki w pobliżu głównej drogi?!- i tu miał poniekąd rację. Przecież było to cholernie niebezpieczne! Jak wszyscy teraz widzieli i mogli obserwować czyjeś dzieło.

Dialogi:
Staruszek Niop
Mia
Godai

[Kyoushi]

Nie tylko nadzieję, ale dawały szansę na lepsze jutro. Nie był bohaterem sztampowym, który walczyłby na darmo za wszystkich. On miał to gdzieś. Tak naprawdę słabsi od niego to tylko pachołki, na które nie za bardzo zwracał uwagę. Nie przeszkadzali mu to było dobrze, bo gdy ktoś przeszkadzał to zawsze mógł się go łatwo pozbyć. Niestety, tylko silniejsi budowali w nim poczucie realizacji własnych planów, gdzie musiał dzięki temu wspinać się na wyżyny nie tylko umiejętności, ale i chęci, by nie przestać. Być co raz lepszym, każdego dnia nie tylko co raz starszym, ale i silniejszym. Po chwili jednak swobodne przemyślenia odeszły w niepamieć. W końcu do jego uszu doszedł krzyk i nie był to nikt inny jak Godai. Białowłosy pierwszy ruszył przed siebie, by dostrzec zawieszonego Godaia w sieci. Rozglądnął się po okolicy, by dopatrzyć się jakichkolwiek śladów, które mógł zostawić ktoś, kto stworzył tę pułapkę i to w tak nielogicznym miejscu. Nie szukał jak go ściągnąć, a skąd szła lina, która utrzymywała siatkę w powietrzu.
Długo nie czekał i wybił się w powietrzę, by szybkim ruchem dobyć wakizashi, które miał przy nodze i prostym cięciem rozciął delikatnie siatkę. Z jego siłą i percepcją nie powinien mieć z tym żadnych problemów. Spadając w dół, na spokojnie planował złapać w ramiona wypadającego Godaia, by ponownie postawić go na ziemi.
- Lepiej trzymajcie się mnie blisko, jeszcze się rozejrzę i możemy wracać na szlak i z dala od tego miejsca. - powiedział Kjudini, rozglądając się nieco bliżej miejsca, w którym była pułapka i skąd prowadziła. Może były tu jakieś połamane gałęzie lub cokolwiek innego, ślady, czy też zapach, który mógł ktoś pozostawić. To była prosta ciekawość, bo jeśli nic nie znajdzie, to po prostu zarządzi powrót na szlak i dalszą podróż do ich celu - Teiz.

[Arii]

Wyspy Samurajów - Kult Wiecznego Płomienia - Finał
Misja S - Kyoushi

6/21+

Kiedy staruszek szukał, jakiegoś wyjścia z tej sytuacji i Godai niepewnie wiercił się w sieci Kjudajni bez namysłu ruszył na linę, jego umiejętności były niezwykłe! Niop rozdziawił usta a lina już była przecięta i Godai został (jak księżniczka z wysokiej wieży, zamknięta przez złą czarownicę) złapany w ramiona umięśnionych, twardych ramion ochroniarza. Stanął stabilnie na ziemi i odetchnął ze spokojem. -Dziękuję, Shiroyashi.- Niop mocno go przytulił, chyba przestraszył się, że straci jeszcze jedynego syna.
Kyoushi w tym czasie ruszył trochę w las szukając jakiś śladów po kimś, kto tę pułapkę zostawił. Niestety, najwyraźniej trafili na świetnego łowcę, który zatarł swoje ślady. Ot, pułapka postawiona w głupim miejscu. Dlatego wszyscy wrócili na trakt, chcąc opuścić tę drogę. Wszystkim popsuł się nagle humor przez całe to zdarzenie. Ale zbliżał się moment, gdzie będą musieli rozbić obóz.
Do tego wybrali ubocze zejścia z granic Góry do Midori.
I znowu zobaczył, jak kaleki świetnie sobie radzą w tych warunkach. Obóz bardzo szybko powstał, Godai już przynosił drewno na opał, Niop szykował kolację a Mia... A Mia cóż, siedziała i patrzyła się przed siebie, tęsknię oczekując pojawienia się słońca. -Chłopcze, zjemy i podzielimy się na warty. Ja będę pierwszy, Wy młodzi potrzebujecie więcej snu, aniżeli ja. Więc na spokojnie. Później Ty i na koniec wartę będzie pełnić Godai. Sądzę, że pobudka co trzy godziny starcza.- szybko przekazał swoje myśli i rozpalił ognisko na drewnie, które zdołał odnaleźć młodszy mężczyzna. Tak powstała szybka kolacja, zupa z warzyw i kawałkami mięsa wyjętymi z plecaka byłego wojskowego bez nogi.
Kobieta patrzyła się na syczący płomień i powtarzała, jak mantrę "Wieczny Płomień, Wieczny Płomień".
-Shiroyashi-kun a czy Ty w coś wierzysz?

Dialogi:
Staruszek Niop
Mia
Godai

[Kyoushi]

No cóż, nie po to zatrudnili takiego shinobiego żeby teraz się zamartwiać i próbować na własną rękę gdziekolwiek szukać rozwiązania. Mieli je tuż pod ręką, a nazywało się Siewcą Chaosu. Gdy tylko zrobił swoje, rozcinając sieci i chowając wakizashi na swoje miejsce tuż po odstawieniu młodszego mężczyzny, przyjął podziękowania lekkim skinieniem głowy, dając do zrozumienia, że to nic wielkiego - ot jego powinność, skoro był tu najętym ochroniarzem. Nie wyobrażał sobie by zareagować inaczej.
W międzyczasie sprawdził pobliskie miejsca, które mogły go do czegoś zaprowadzić, jednak niczego nie zlokalizował. Chyba ktoś się postarał by zatrzeć ślady. No nie będzie dociekał bardziej, gdy ktoś się tak postarał by do niego nie dotrzeć. Zresztą - co mu to teraz da? Otóż nic, w tej chwili nie da, więc nie przejmował się tym za bardzo. Zdecydowali wrócić na szlak i trzymać się ścieżki, nie myśląc już o tym dłużej, bo tak naprawdę nie było o czym.
Nie bylo już dla niego zdziwieniem, że ten gang niemal-kadłubków radził sobie w tych warunkach niczym kozy, doskonale przystosowali się do swoich ograniczeń i wykorzystywali je na swoją korzyść. Chwilę później mieli już przed sobą kolejny posiłek przy ognisku, przy którym mogli odsapnać. Shiroyasha trzasnąłby tę drogę samodzielnie w trymi-ga, jednak będąc z nimi to trzymał się ich tempa, co było bardzo logiczne.
- Odpocznijcie, jestem shinobi, to ja będę trzymał wartę. Bliżej świtu was obudzę, zrobicie może małe śniadanie, a ja wtedy kimnę może godzinkę, dwie dla szybkiej regeneracji. - obwieścił swoim towarzyszom, nie dając im raczej mozliwości odwrotu lub sprzeciwu. To było coś, czego nie dało się podważyć. - Oczywiście, że wierzę! W Ogoniaste Bestie i ich majestat, a także nieskończoną siłe, która jest w ich legendzie zaklęta! - odpowiedział śmiało, racząc się kolacją, spoglądając jak iskry strzelają z ogniska. Ten widok był bardzo relaksujący, szczególnie przed nieprzespaną nocą - nie po raz pierwszy.

[Arii]

Wyspy Samurajów - Kult Wiecznego Płomienia - Finał
Misja S - Kyoushi

7/21+

Nikt nie protestował na jego chęć wartowania. Najwyraźniej wszyscy docenili to, że sam chciał to robić. Nikt nie chciał na nim wymuszać takich obowiązków, możliwe że wzięli go dla samego towarzystwa, ale ten jednak jak honorowy shinobi, chciał wiedzieć za co dostaje pieniądze i to robił. Po posiłku wszyscy zasnęli. Noc była spokojna i kiedy nadeszła pora, aby szykować śniadanie ten mógł się przespać przez dwie godzinki, zjeść ciepły posiłek obmyć ręce i twarz. I ruszyli.
Niop poruszał jakieś ciekawe tematy ze swojej przeszłości, Godai dalej dokończał i nigdzie się nie oddalał, żeby ponownie nie trafić na jakąś niespodziankę w zaroślach.
Tereny z każdym dniem stawały się coraz trudniejsze, ale i tak dzielnie wszyscy dawali radę. Podróż mijała im w zachwycającym tempie, ale i towarzystwie. Shiroyasha dobrze wiedział, jak obcować z ludźmi a i Niop go polubił. Mia nadal miała swój świat i swoje kredki, po co jej przeszkadzać, prawda?

Ostatecznie po trzech tygodniach podróży z kalekami dotarli do portu w Yusetsu. Tam zatrzymali się w karczmie, którą opłacili jego pracodawcy, aby jeden dzień i noc dać sobie na prawdziwy odpoczynek w bali ciepłej wody z dobrym jedzeniem z karczmy. Mogli opić się winem, tak jak Koci Shinobi uwielbiał i na co Niop sam sobie pozwolił świetnie się z nim bawiąc. Godai za to załatwił im bilety na transport okrętem kupieckim w stronę Teiz. Wiedzieli tylko tyle, że podróż zajmie im około tygodnia, jeżeli nie wystąpią żadne komplikacje.

Dialogi:
Staruszek Niop
Mia
Godai

opisz podróż z Yusetsu na Teiz (może być to pitolenie z Niopem, rozwiązywanie sudoku, spanie, chlanie) i przechodzimy do drugiego etapu misji

Z/T