Hageyama "Łysa góra"

[Kyoushi]

Niewiadomym było co będzie działo się dalej, jedynie to, że na pewno obydwaj poznają się lepiej. Jednak to o czym wspominał Cujoszi było bardzo interesujące, ponieważ wiedział wiele, ale mało widział. Teoretycznie wspaniały Uchiha, praktycznie jeszcze lepszy, bo idealny do ulepienia. Ulepiec. O tak, Kjudini był zdolny ulepić zdolnego wojownika, na swój wzór w końcu. Wiele przeżył, a także wiele razy mierzył się z lepszymi od siebie, by zawsze wygrywać. Dosłownie zawsze, więc i teraz chciał to przekazać dalej. Cujoszi był niewinny, ale czy słaby? Na pewno nie.
- A jednak wiesz więcej niż można się było spodziewać. Nawet na temat tego jak jeden i drugi mogą pomagać osadzie, gdzie wysunąłeś... Ekhm.. Słuszne wnioski. To może nie będziemy już tak przeciągać, bo jeszcze się pożegnamy, a nawet nie poznasz mojej tożsamości. Shiroyasha Kyoushi, Sentoki klanu Uchiha, miło mi Cujoszi. - z uśmiechem uniósł w jego kierunku butelkę, w dalszym ciągu siedzą w pozycji kwiatu lotosu, nie zamierzał jej zmieniać, ze względu na sporą wygodę, której doświadczał. Butelka przypomnę wciąż była zaplombowana korkiem. Ciekawym było czy sam Cujosz uwierzy, bo może być tak, że jednak uzna to za jakiś żart. Być może nieśmieszny, ale warto było kontynuować.
- Rzeczywiście trochę mnie wywiało na jedną z misji w imię klanu, by dokończyć co zaczęło się z Antykreatorem. No i dokończyłem, a teraz odpoczywam, każdemu się należy chwila wytchnienia, co nie? - zapytał, chcąc znać zdanie nowopoznanego Uchiha. Czy myślał podobnie? A może uważał, że każdy shinobi to cyborg biegający od misji do misji? Za chwilę mógł się przekonać i to było w tym najciekawsze. Przeszli także do kolejnych wątków, które także były iście palącym lądem po gołymi stopami.
- No widzisz, to o czym wspominasz to już historia, od Antykreatora po jego jeźdźców, co do joty. Kaminari to żadne zagrożenie, Cesarz też, jest nikim. Dopiero to co nadejdzie, a o czym nasze władze już wiedzą, ale jakoś nie zamierzali się tym z byle kim podzielić, włącznie ze mną. A to już niezbyt miłe z ich strony. Nadchodzi katastrofa od zburzonego muru i teraz musimy się zebrać wszyscy, w jak najlepszej kondycji. Radzę więdz wypocząć, potrenować, może zdobyć nowe umiejętności, bo nadchodzi zagłada. Ale nic się nie bój, damy sobie rade jak zawsze. A jak nie to przecież martwemu to i tak wszystko jedno, nie? - zaśmiał się sam do siebie. Trochę była to czarna wizja, ale czy nie była prawdziwa? W końcu trupowi to już wszystko jedno. W tę czy w tamtę. - Leśny kappa?! Taki stary to nie jestem! Jestem jedynie doświadczony Cujoszi-kun! No, czasu już za wiele nie mamy, więc trzeba się raczyć co pozostało, a to specjalności z tych terenów, z nieskazitelnie czystych górskich wód, nie daj się prosić! Sugiyama wytrzyma jeden czy dwa dni dłużej do powrotu... - rzekłszy, oparł się za sobą na jeden z rąk, a butelkę oparł o kolano, przechylając delikatnie głowę ze swoimi siwymi kłakami, zachodzącymi co jakiś czas na jedno z oczu, to lewe, które było koloru jaskrawej czerwieni, mieniące się mocno w świetle. Teraz, czy Cujoszi uwierzy w cokolwiek? Jak zareaguje na wieść, że własnie rozmawia i stoi twarzą w twarz z Kjudinim, o którym przed chwilą mówił tak wyniosłe rzeczy. Sam Białowłosy poczuł się jakby urósł, a przynajmniej jego wątłe ego urosło. Wiedział, że słowa to jedno i każdy potrafi świetnie kłamać, więc nie przywiązywał do tego wagi, dla niego ważne było co robią inni, a nie co mówią.

[Uchiha Tsuyoshi]

Tsuyoshi słuchał spokojnie i uważnie każdego słowa, które wypowiadał nieznajomy, jednak powoli zaczynał nudzić się tą gadką, która – jak miał wrażenie – miała na celu zrobienie go w konia. Otrzeźwienie przyszło jednak bardzo szybko i gwałtownie. Bardzo gwałtownie. Ten oto stojący przed nim człowiek twierdził bowiem, że jest Kyoushi-samą we własnej osobie! Tsuyoshi co prawda nigdy nie widział go na własne oczy, ale biorąc pod uwagę to, co słyszał o Kyoushim od Orochiego i jeszcze wcześniej, przed pobytem w Kotei, to po prostu nie mógł być on.

- Jak śmiesz! – uniósł się Uchiha – jak śmiesz zawłaszczać sobie tożsamość jednego z bohaterów Kotei? To niebywałe, że sądzisz, że możesz mówić takie rzeczy do Uchiha. Skoro lord Sugiyama kazał cię pilnować, to zapewne jesteś groźnym przestępcą, który sabotował klan. Sprowadzę cię z powrotem do Kotei i tam dowiem się, kim naprawdę jesteś! – wyjął kunai. Nie mógł pozwolić na to, żeby ktoś wygadywał takie rzeczy w jego obecności, praktycznie plując w twarz jemu i całemu klanowi.
Przez moment jednak się zawahał i przystanął w miejscu. A co, jeśli to prawda? Jeśli Kyoushi-sama był tak… niefrasobliwym człowiekiem, mimo tego, że był tak potężny? W końcu ten białowłosy wiedział o pewnych klanowych sprawach i zupełnie nie krył się z tym wszystkim. Był po prostu bardzo rozluźniony i zdawał się niczym nie przejmować. Gdyby miał coś do ukrycia, zachowywałby się inaczej – albo po prostu dobrze udawał.

Jego wahanie zostało jednak ucięte w momencie, kiedy usłyszał o rzekomym zburzeniu muru. To przelało jego czarę goryczy, na ten moment po prostu nie mógł w to uwierzyć, żadną miarą. Upewnił się tym samym, że to wszystko to ściema i odpowiedział:

- Mur został zburzony, co? I co jeszcze? Morze wyschło, więc idzie na nas od wschodu armia Hozukich szukających nowego domu, a na pustynię wlało się morze i Sabaku płyną na nas z flotą okrętów wojennych? Takie bajki to nie do mnie! – powiedział pewny siebie i skrócił dystans ich dzielący do kilku kroków, po czym wymierzył kunai prosto przed siebie, w Kyoushiego. Oczywiście nie rzucił nim (jeszcze), tylko nim zagroził, mówiąc:

- Oddaj swoje katany. Idziemy do najbliższej placówki strażniczej Sogen. Tam cię przesłuchają. Opór może się wiązać z konsekwencjami. Ostatnio, gdy w takich okolicznościach ktoś próbował być sprytniejszy ode mnie, musieli go znosić na noszach.

[Kyoushi]

Jeden się zaczynał nudzi, a drugi widział w tym doskonałą formę zabawy. Trochę przekomarzania się, ale nie tylko. Było to wszystko prawdą w każdym calu, jednak trochę z humorem, co jak widać mogło nie przypadać Cujoszjemu do gustu w stu procentach. Ale to nic, chłopak przy Białowłosym na pewno się szybko rozrusza i poczuje ten vibe, który płynął i otaczał samego maga miecza. A raczej wielu mieczy, bo często korzystał z co najmniej dwóch w walce. Spoglądając na samego Cujosziego, Shiroyasha zauważył pewną zmianę w jego zachowaniu i w aurze, która go otaczała. Stał się chyba jakiś bardziej agresywny, gdzie sam Biały Demon takowy wcale nie był. Bardzo miło było posluchać na swój temat, że wśród najnowszej generacji shinobi sam jest odbierany jako bohater, szkoda było tylko, że nie był rozpoznawany sam w sobie jako osoba. To dawało mu do zrozumienia, że wcale się nie wyróżnia siwą łepetyną i kolorowymi oczami w towarzystwie kruczoczarnych włosów i oczu Uchiha. Cholera, to wciąz za mało!
- No nie powiem, miło posłuchać o sobie jak o legendzie i bohaterze Kotei, jednak nigdy się tak nie czułem i nie kreowałem się na takowego... - zamyślił się, a kątem oka zauważył, że kruczowłosy wyjął kunai i wycelował go w jego stronę. Widać było nieprzerwaną determinację i cheć wymierzania sprawiedliwości. Cujosz był genialny i wyglądała na naprawdę solidnego gościa. Kjoszo czuł, że to materiał na wspaniałego PRZYJACIELA. Chwila zawahania nie tylko namalowana na twarzy samego Uchiha, ale już po chwili znów groził samego Demonowi w ciele spokojnego siwaka. No, podwójnemu demonowi, bo przecież w jego wnętrzu cały czas siedziała i świetnie sobie odpoczywała Matatabi, która już w pełni wolna czuła się znacznie lepiej niż wcześniej. On także czuł się dzięki temu o wiele, wiele lepiej. Wręcz doskonale. Jednak wracając teraz do rzeczywistości, przestał bujać w obłokach i słuchał dalej. Zaśmiał się widocznie, zakpił wręcz i prychnął, słuchając co opowiada Cujosz na temat muru.
- O a to dobre z tymi Hozukimi! Muszę to sobie zapisać, by powtórzyc to Iczirowi by go wkurzyć, że Sabaku się nie nadają na żeglarzy, hihi. Ale się wkurzy, już nie mogę się doczekać. - po chwili usłyszał także niezwykłą historię o tym jak nokautuje przeciwników. Wtedy białowłosy poczuł krew i to był właśnie moment, w którym mogli się zmierzyć na spojrzenia. To był jeden z niewielu momentów, w którym podniósł wzrok i spojrzał obydwoma oczami prosto w oczy Cujosziego, jednocześnie zmieniając wyraz twarzy z super zadowolonego na totalnie poważnego. W jednej chwili wygenerował potężną falę niewidzialnej energii, a ziemia wokół niego i Cujosziego się zatrzęsła. To nie było żadne trzęsienie ziemi, to tylko samodzielne uwolnienie przeogromnej ilości chakry, którą gromadził Shiroyasha w sobie. Wokół niego powietrzę stało się jakby cięższe i gęstsze, wręcz na tyle gorące, że miało zacząć parować. To wszystko widział Cujoszi, który doznał tego na swojej skórze. Był to efekt uwolnienia Kontroli Chakry Białego Demona, na ostatecznym wręcz poziomie. Jak to wpłynie na niego samego, musi to już opisać sam, gdyż narrator opiekuje się jedynie Pijanym Piratem bez statku.
- Dalej chcesz moje katany? Weź je. Podejdź i je sobie weź. - na jego ustach znów zawitał szyderczy uśmiech, a już po paru sekundach tego wzmożonego ciśnienia od wypuszczonej chakry wokoło, wszystko opadło, wraz z temperaturą i i tą gęstą atmosferą. Skończył swoje popisy, by wciąż obserwować swojego nowego towarzysza. - To co, dalej mnie chcesz aresztować czy w końcu uwierzysz, że stoisz obok wspomnianej legendy Kotei, co? Ile mam się prosić by się napić jak człowiek z człowiekiem, heh - zasmiał się ponownie. No bo taka była prawda, trzeba setkami wymienionych zdań kogoś nakłonić na jednego grzdyla, wydawało się to deliaktnie mówiąc irytujące, ale cierpliwość to wielka cnota, którą w tej chwili ćwiczył Białowłosy.

[Uchiha Tsuyoshi]

Sytuacja zrobiła się bardzo poważna, przynajmniej w opinii Tsuyoshiego. Nie wiedząc o tym, jak wygląda Kyoushi, co spowodowane było głównie tym, że do tej pory wychowywał się, trenował i wykonywał misje na prowincji, z dala od Kotei, od początku nie dowierzał że spotkał go w tym miejscu i w tym czasie, poza Sogen. Dodatkowo swobodne usposobienie Kyoushiego oraz rzeczy, które od niego usłyszał – chodzi tu mianowicie o zburzenie muru – nie mogły mu się pomieścić w głowie. Odkąd przybył do Kotei był świadkiem tak wielu spektakularnych wydarzeń, że każde kolejne to było już dla niego za wiele.

Nie powinna zatem dziwić jego reakcja na to, co zrobił Kyoushi, który chciał mu już dobitnie pokazać, kto tu jest kim i że nie jest byle jakim włóczęgą, który podaje się za wielkiego wojownika tylko po to, żeby zrobić wrażenie na mieszkańcach i nie do końca doświadczonych shinobi. Kyoushi uwolnił część swojej energii, ukazując swoją potęgę, co od razu odczuł Tsuyoshi na własnej skórze. Zamiast jednak potraktować to jako delikatny pokaz własnych możliwości mający na celu udowodnienie własnej tożsamości, ten po prostu nie wytrzymał i zadziałał ulegając instynktowi i w dużej mierze również strachowi. Nigdy wcześniej nie spotkał bowiem nikogo, kto w zasadzie bez skinięcia palcem byłby w stanie uwolnić takie ilości energii i ukazać taką potęgę. Pewnie gdyby miał jeszcze kilka chwil na zastanowienie się i ta sytuacja nie byłaby dla niego tak „nowa” (albo miałby więcej styczności z możnymi tego świata, niż tylko jedno krótkie, choć owocne i świetne spotkanie z Masahiro), to doszedłby do wniosku, że faktycznie nie pada ofiarą zuchwałego oszustwa i nie ma powodów do tak wielkich obaw. Cóż, w życiu nie zawsze da się jednak zachować w stu procentach chłodną głowę i wszystko sobie przekalkulować – nawet gdy jest się shinobim.

Reakcją Tsuyoshiego była zatem próba obrony, a więc po prostu podjęcie walki. Odruchowo odskoczył, a kunai wypadł mu z rąk. Na jego twarzy wymalowało się zaskoczenie pomieszane z lękiem i niepewnością. Ich źródłem było oczywiście doświadczenie ogromnej siły swojego (domniemanego, miejmy nadzieję) oponenta. Wydawałoby się, że w tym momencie w oczy zajrzał mu nie tylko białowłosy, ale również i śmierć we własnej osobie. Takie przynajmniej odniósł wrażenie, które przeważyło zdecydowanie nad możliwym racjonalnym i chłodnym wytłumaczeniem tej sytuacji.

Nie uległ on jednak tym emocjom do końca, bo gdyby tak się stało to pewnie stanąłby w miejscu sparaliżowany strachem. Miał jednak inny charakter i nawet w obliczu wielkiego zagrożenia nigdy się nie poddawał. To po prostu nie było w jego stylu, nie tak został nauczony i nie w ten sposób ukształtowały go poprzednie doświadczenia.

W ułamku sekundy podjął decyzję o tym, że zawalczy, nawet gdyby miała to być ostatnia walka w jego życiu. Zdusił więc w sobie panikarskie odruchy i nieco chaotycznie, ale skutecznie złożył kilka pieczęci. Jak nie trudno się domyślić, tym, co chciał wykonać było sztandarowe jutsu klanu Uchiha (jego silniejsza wersja). W zasadzie jego stan emocjonalny i umysłowy nie pozwalał mu na wymyślanie żadnych bardziej złożonych taktyk, na przykład uwzględniających notki czy coś podobnego. Jedyne co miał teraz w głowie, to jak najszybciej uwolnić się od tego kogoś… czegoś, kto ujawnił, że bez trudu byłby w stanie go zabić.

Jak już zostało wspomniane – nie rozważał wielu opcji, nie tworzył skomplikowanych planów. W zasadzie to nie tworzył żadnych planów, bo po prostu nie był do tego zdolny. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że druga strona tego „sporu”, choć zdecydowanie potężniejsza, zachowa się odmiennie od niego i zachowa na tyle chłodną głowę, że nie będzie eskalować tego konfliktu. W innym przypadku… cóż, nie owijając w bawełnę może być z nim bardzo, ale to bardzo krucho. Ale to chyba oczywistość.

Nazwa

Katon: Gōkakyū no Jutsu

Ranga

C

Pieczęci

Wąż → Baran → Małpa → Świnia → Koń → Tygrys

Zasięg Max.

15 metrów (mała kula) / 25 metrów (duża kula)

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za większą 2x koszt)

Statystyki

Siła

100

Szybkość

80

Statystyki

Siła

140

Szybkość

120

Dodatkowe

Kontrola Chakry C (duża kula); Oparzenie I

Opis Jedno z najbardziej znanych Jutsu Katonu. Polega ono na wykonaniu pieczęci, a następnie nabraniu powietrza. Potem "wypluwamy" je, a ono przybiera postać ogromnej kuli ognia, która leci do przodu podpalając co znajdzie na swojej drodze. Siła i zasięg techniki mogą zostać zwiększone przez użycie dodatkowych pokładów chakry, czyniąc z niej pełnoprawną technikę rangi B, zarówno pod względem zasięgu, jak i siły i prędkości ognia. Technika jest utożsamiana głównie z rodem Uchiha i to im przypisuje się jej stworzenie. Dodatkowo umiejętność wykonania tej techniki jest w ich kulturze znakiem dojrzałości i wejścia w dorosłość.

[Kyoushi]

Oj tak, czuć było napięcie, jednak czy miało ono jakiekolwiek znaczenie? Białowłosy był bardzo rozluźniony, a jego reakcja uwolnienia chakry znaczyła tyle co pokazanie Cujoszowi, że to naprawdę chodzący potwór, którym był Kjudasz. Niestety, to chyba nie zadziałało w tę stronę co miał nadzieję. To było wręcz katalizatorem do tego co działo się dalej, ponieważ sam Cujoszi nie tylko się nie wystraszył - a może i właśnie wystraszył, co postanowił zrobić najgłupszą w tym wypadku rzecz jaką tylko mógł. To była reakcja, która wzbudziła jeszcze większą sympatię w chłopaku, aż na ustach Shiroyasha wymalował się uśmiech zadowolenia. Może to i dziwne, ale to był pewnego rodzaju bodzieć, które lubił sobie dostarczać. Był jak jednak chodząca, chaotyczna wojna, szukając gdziekolwiek zaczepki, rzadko korzystając ze swojej prawdziwej siły. Tymczasem, tutaj został zaatakowany dość dobitnie, bo technika, obserwując pięczęci, które wykonywał młody Uchiha były mu dobitnie wręcz znane. Dla samego Białego Demona było to na tyle powolne, że już po pierwszej mógł powiedzieć, że będzie to niejakie Gokakyuu. Co za piekny pokaz prawdziwego Uchiha!
W jego stronę, w sumie z dość bliskiej odległości miała za chwilę podążyć technika, która mogła go zabić. Ale czy na pewno? Tym razem uśmiechnąć się w kąciku ust, co było ostatnim widokiem dla Cujosziego, który wymierzył ten atak. W tej samej chwili, Shiroyasha już gotowy do odwetu, wykonał swoje - wykonał niezauważalne dla kruczoczarnego Uchiha dwie pieczęci, by chwycić jedną z katan, która leżała tuż przed nim. Gdy tylko zetknęła się ona z dłonią białowłosego, uniósł ją nad siebie, a sama pokryła się czerwienią, miecz zaczął niemal świecić, płonąć, jednak nie ogniem, a czymś co bardziej przypominało dogasającą zapałkę na całej powierzchni miecza. Jednym, szybkim ruchem z góry ku dołowi zaatakował nadchodzącą technikę, którą przepołowił, a jakieś strzępki trafiły w niego samego. Prawdopodobnie nawet tego nie poczuł, ze względu na nadludzką wytrzymałosć Shiroyasha. To było co jeszcze widział Cujoszi, by po chwili zauważył jak z jego wzroku Biały Demon po prostu zniknął. Już go nie było siedzącego na ściętym pniu.
Pojawił się on tuż obok, co po chwili mógł wyłapać kruczowłosy. To jednak nie był moment, w którym mógł odpowiedzieć jakimkolwiek atakiem, obroną czy reakcją. Nie z Kjudinim te numery. W chwili, gdy był tuż obok, w ręce, w której nie posiadał miecza, wykonał cios, który ograniczył niemal do minimum, by po prostu prostą ręką, okolicą wewnętrzną łokcia zaatakować klatkę piersiową Uchiha i wgnieść go w ziemię. To uderzenie mogło zszokować samego Cujoszego, by po chwili, kolejne co zauważyć to kucającego nad nim uśmiechniętego, Siewce Chaosu, który trzymał tuż nad jego twarzą rozżażony miecz, ewidentnie wyczuwając bijącą od niego temperaturę.
- Gdybym był tym złym za którego mnie brałeś to bym się nie powstrzymywał. - powiedziawszy jeszcze chwilę potrzymał tak broń nad biednym, młodym Uchiha, który nie powinien otrzymać za bardzo jakichś poważnych obrażeń, ale na pewno mógł doznać potężnego szoku i stanąc oko w oko ze śmiercią na poważnie. To mogło być pouczające dla niego samego i nie tylko. Nie warto kusić losu, nawet z przybłędami na pniach. Po chwili białowłosy wyprostował nogi i wycelował płonący miecz tuż obok głowy samego kruczowłosego, wbijając go na parę centymetrów, dalej oddając ciepło w kierunku Uchiha. Niby nie zaatakował, ale przestraszyć to i sam by się przestraszył. Ciekawy był reakcji, spoglądając na niego, a przy okazji z wewnętrznej strony kieszeni płaszcza wyjmując jednego ze skrętów, które trzymał na tak wspaniałe okazje jak pojedynki!

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Tsuyoshi poczuł, jak wszystko przyspiesza, a jednocześnie zwalnia. Przyspiesza, bo momentalnie zaczął dostrzegać więcej niż zazwyczaj, zwalnia - bo nad wszystkim tym nadążał. Swoje pieczęcie, szybka kumulacja chakry, jej wypuszczenie przed siebie w formie kuli ognia, uśmieszek białowłosego, który przed nim siedział. Wszystko to działo się jakby bardziej, mocniej, pełniej, a jednocześnie wszystko to lepiej rozumiał, widział. Na wszystko był w stanie zareagować nieco szybciej, tak jakby jego umysł i percepcja znajdowały się o jakiś ułamek sekundy w czasie do przodu, niż jego ciało. Po raz pierwszy odczuwał coś takiego, jednak nie miał możliwości analizy czy wgłębiania się w to, co się właśnie działo. Oczywiście patrząc z boku było oczywistym co się stało - w momencie, kiedy naszego Uchihę ogarnęło dziwne, niepowtarzalne uczucie, które mógłby porównać chyba tylko z jakimś odblokowaniem dawno ukrytych wspomnień (kulawa analogia, ale jedyna która przychodzi w tej chwili do głowy), aktywował on po raz pierwszy w życiu Sharingana.

A było tak dlatego, że mimo że przez pierwszych kilka sekund jego percepcja się zwiększyła, to później praktycznie kompletnie stanęła. Po tym, jak jego przeciwnik się uśmiechnął, zupełnie stracił z oczu bieg wydarzeń. Jego kula ognia została zneutralizowana (kolejny już raz, cholera!) w sposób i przy szybkości, których nie miał szans zrozumieć. W następnej sekundzie mężczyzna stał już obok niego, by praktycznie w taj samej chwili bez najmniejszego wysiłku powalić go na ziemię ciosem, który wyglądał raczej jak uderzenie od niechcenia, niż coś zadanego na serio. Tak więc w kolejnym ułamku sekundy znalazł się na ziemi z wymierzonym w siebie mieczem, który pokryty był jakąś podobną do ognia albo żaru powłoką. Jako że nieznajomy pozostał chwilę w takiej pozycji i oznajmił mu, że nie chce go zabijać, Tsuyoshi znowu miał możliwość nadążenia za tym co się dzieje. Swój widowiskowy pokaz białowłosy zakończył wbiciem miecza w ziemię, blisko twarzy Uchihy. Po tym jak gdyby nigdy nic wyciągnął z kieszeni skręta.

Ciemnowłosy tkwił tak chwilę w tej pozycji, ale po kilku sekundach zamrugał oczami i skierował wzrok znowu na towarzyszącego mu mężczyznę. Oprócz Sharingana odblokowała mu się jeszcze jedna klapka w mózgu - zrozumiał, kim rzeczywiście jest ten człowiek.

- Kyoushi-sama? To naprawdę ty? - zapytał wciąż jeszcze łamiącym się głosem, po czym dodał - ja... proszę o wybaczenie. Nie wiedziałem, że ty mógłbyś... w takim miejscu... medytować. Przepraszam, nie chciałem cię obrazić ani okazać braku szacunku, po prostu nigdy cię jeszcze nie widziałem i... oh, ale ze mnie idiota - powiedział i podniósł się do pozycji siedzącej. Na razie nie zebrał się do tego, żeby wstać. Rozglądnął się po otoczeniu i dopiero teraz zrozumiał, że od kilku chwil wszystko wydaje się być jakieś... inne. Normalnie byłby pewnie na siebie bardzo zły za to co zrobił, ale teraz był przede wszystkim oszołomiony i pewne fakty zaczynały dopiero do niego docierać.

- Czy ja... przebudziłem w końcu Sharingana? - w tej chwili popatrzył pytająco na swojego rozmówcę, który mógł dostrzec w jego oczach widok, który z pewnością był mu znany - czerwone tęczówki z jedną, czarną łezką odchodzącą od źrenicy. Wyglądało na to, że pierwszym, co Tsuyoshi zobaczył swoim Sharinganem będąc świadomym jego posiadania był Kyoushi-sama jarający blanta.

Akcept do przebudzenia Sharingana

[Kyoushi]

Dla samego białowłosego nie była to zbyt wyczerpująca walka. Ot zrobił co chciał i na co pozwalały mu jego własne możliwości. Śpiąca królowa o ognistym temperamencie nawet nie uchyliła oczka, zdając sobie pewnie sprawę z siły przeciwnika Shiroyasha, który w mig rozprawił się z młodzieniaszkiem, który wyglądał całkiem dojrzale. Ale nie przy tym siwowłosym staruszku, który będąc shinobi przeżył już znacznie więcej niż niejeden Shirei-kan. Cóż się oprócz tego działo, gdy tylko Demoniczny obraz rozpaczy nazywany żartobliwie Kjudinim, stał tuż nad leżącym i bardzo, ale to bardzo sparaliżowanym właśnie Cujoszem? Otóż podniósł swoje ostrze, a od samego żaru odpalił sobie szluga, który zaczął dymić się jak jasny skurczybyk. Był o wiele bardziej tworzący dym niż nawet granat dymny. Widać było to już po jednej chwili. Zaczynał kurzyć jak zwariowany. Jego miecz zgasł po chwili, by szybkim ruchem wsadzić go do pochwy, która czekała w okolicach lędźwi.
W jego oczach zauważył jednak zmianę, która pojawiła się dość nagle. To był Sharingan, jednak nieporównywalnie słabszy od tego, którego posiadał on sam. Na jego twarzy oprócz dymu, który mocno się unosił, potężny uśmiech zwycięstwa. Najpierw zaciągnął się, by bez słów wydmuchać wielkie ilości dymu przed siebie, a ręce założyć na biodra w znaku zwycięstwa. To było cudowne uczucie. Już po chwili pochylił się w kierunku Cujosziego, wyciągając do niego rękę tak, by móc pomóc go podnieść.
- Miło mi Cujoszi, w końcu się przekonałeś, chociaż już myślałem, że nigdy tego nie zauważyc. Jednak już wiem, że dałeś radę to dostrzec... - uśmiechał się szyderczo, bo to była ewidentnie zasługa samego szkarłatnego oka, legendarnego Kekkei Genkai klanu z Sogen. Wspaniale, że udało mu się pomóc kolejnemu zdolnemu klanowiczowi się rozwinąć. Był sam z siebie dumny. - No nie przesadzaj, robiłem głupsze rzeczy.. Pewnego razu w samym centrum osady Senju spaliłem im jednostkę dowodzenia, bo nie mogłem otworzyć, ani wyważyć drzwi wyjściowych. Spłonęło paru drewniaków wewnątrz, a ja chciałem tylko stamtąd wyjść... To chyba było już po wojnie z tymi sztywniakami, no ale nikt się nie skroił hehe. - zaśmiał się dość przeraźliwie, bo na jego czole pojawiła się także kropla potu, wiedział, że to było średnie, no ale tak było. Trudno, hehe.... W każdym razie, spoglądając na samego Cujosziego, Kjudini mógł tylko kiwnięciem głową potwierdzić co się właśnie stało.
- No nie pozostało mi nic innego jak pogratulować Cujoszi. Jedna łezka to już spory awans w klanie i wielkie wzmocnienie umiejętności. To ważne przed nadchodzącymi wydarzeniami i na pewno będzie pomocne nie tylko dla ciebie, ale i klanu. Jestem z ciebie dumny! A jeszcze bardziej z siebie, że mogłem ci w tym pomóc! Chciałem powiedzieć mając nadzieję, że cię za bardzo nie wystraszyłem, ale to świadczy, że chyba jednak było odwrotnie, jednak nie masz mi tego za złe, co nie? Heh... - znów był trochę zagubiony, jednak miał nadzieję, że sam Cujoszinhi nie był zły, a raczej dumny z siebie, że w końcu przebudził swój potężny limit krwi, a częścią tego był niejaki Siwy Demon.

[Uchiha Tsuyoshi]

Tsuyoshi otrząsnął się już wyraźnie z wydarzeń sprzed chwili i zaczął wracać do swojego normalnego usposobienia. Uwierzył, czy też zrozumiał już w stu procentach, że miał przed sobą Kyoushiego, tego właśnie prawdziwego Kyoushiego, o którym ostatnio sporo słyszał. Oczywiście przyjął on pomocną dłoń i stanął na równe nogi, a na jego twarzy pojawił się uśmiech niedowierzania.

- Kyoushi-sama! To naprawdę ty! To dziwne uczucie, odkąd opuściłem swoje rodzinne Hachimantai i pojawiłem się w Kotei, ciągle trafiam na kogoś sławnego, nawet poza nim! Nieźle - zaśmiał się - no i... obudziłem Sharingana, tę chwilę zapamiętam do końca życia - uśmiechnął się szczerze i rozglądnął się po okolicy, ciesząc się swoim kekkei genkai. To było niepowtarzalne, czuł jakby spadł mu kamień z serca. Westchnął głośno i mrugnął, dezaktywując swoje czerwone oczy. Mógł teraz w stu procentach skupić się na białowłosym.

- Kyoushi-sama, spaliłeś kilku Senju? Tego właśnie bym się spodziewał po bohaterze Sogen! Gdzie wady? - zaśmiał się, bo okoliczności w których się to stało rzeczywiście były groteskowe. Trudno było mu się wydostać z pomieszczenia, czego konsekwencją było zwęglenie paru ludzi z tego parszywego jego zdaniem klanu - nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło - podsumował.

- No dobra, ale co tu robisz? Mówiłeś, że jesteś po misji i w sumie to się nie dziwię, że nie chcesz wracać do Sugiyamy, ale co to znaczy z tym murem? To jakaś przenośnia czy serio jest jakiś kryzys? Przecież to nie do pomyślenia - powiedział nieco zafrasowany, ale nie aż tak, jak gdyby dowiedział się o tym w innym miejscu i od kogoś innego.

- Dziękuję bardzo, miałem wątpliwości czy w ogóle będę w stanie kiedykolwiek to zrobić. Wystarczyło jednak jedno spotkanie z Tobą, i... proszę. Mam go - powiedział z nieskrywaną dumą - a to co zrobiłeś... jasne, że nie jestem zły. To było niezłe, naprawdę i ten miecz... to jakaś technika katonu? Zresztą, nie odpowiadaj, to na pewno coś fajnego. Ważne, że można od tego odpalić fajkę. Może będę w stanie z tobą potrenować? Nie mówię że teraz, bo chyba jest już dosyć późno i szkoda marnować takie popołudnie na trening, ale... kiedyś? W ogóle to jak pokonałeś Hana i jego ludzi? Tyle pytań, nie wierzę że mogę z tobą porozmawiać, a jesteś po prostu w porządku - z jego ust wylał się potok słów, ale szybko się powstrzymał. Jak nie trudno się domyślić, emocje wciąż w nim szalały. Chciał jednocześnie trenować, rozmawiać o klanie, rozmawiać o technikach, pytać, sprawdzać, dyskutować i wszystko inne.

- Swoją drogą... gorzałka? Sogeńska czy jakaś... inna? - zaciekawił się.

[Kyoushi]

Widać było, że trochę luzu doszło do głowy młodzieńca. Pewnie ten szok trochę zamurował czarnowłosego bohatera, jednak co jak co, teraz wyglądało na to, że otworzył się na dobre i stał się niebywale dopasowanym kompanem do często szalonego Kjuszarda. W sumie tylko szalonego, nie czasami. Przybijając pionę pomógł wstać na równe nogi, by po chwili móc z nim przejść do dialogu, na który tak bardzo liczył już wcześniej.
- No bez przesady i też żaden ze mnie sama. Taki znany to ja nie jestem... Ano! Ja też to zapamiętam, w sumie nigdy wcześniej nie widziałem przebudzenia Sharingana, więc to wielka chwila, warta opicia! - gdy to powiedział to już wtedy chwycił za szyjkę przygotowanej butelki, która miała niedługo trafić do ich gardzieli, a następnie do brzuszków, ale do tej chwili było jeszcze trochę. Musieli wrócić do tematów przewodnich, gdy tylko sam Uchiha dezaktywował swój świeżo uzyskany Sharingan. Te szkarłatne oczy były niezwykłe, a także często posiadała niezwykłych użytkowników.
- Chciałem tylko wyjść z tej fortecy, ale przesadziłem z siłą... - złapał się za głowę i delikatnie przetarmosił swoje śnieżnobiałe włosy w geście delikatnego zakłopotania. W sumie miał wiele racji ten młodzieniaszek, który jak widać od dziecka raczej nienawidził Senju. Shiroyasha miał to w tyłku, nie przeszkadzali mu w niczym, ale wyzabijał ich już w setkach. Cóż, niestety wojna niosła swoje ofiary, a on brał udział w niejednej walce z klanem rywalizującym najmocniej z klanem kruczowłosych. Wrócili więc do tego co tak naprawdę robił tutaj Siewca Chaosu. To bardzo trudne pytanie do odpowiedzenia natychmiast, jednak co to dla Kjudasza.
- Nie kłamałem wcześniej! Medytuje i odpoczywam po misji... Musiałem dorwać gościa o złej sławie, dał mi trochę w kość, więc potrzebowałem trochę powietrza. Szczególnie tak świeżego jak tutaj... No i może trochę dymku ze skręta. - kolejny raz wydmuchiwał horrendalne ilości dymu z tego swojego śmiesznego skręta, jednak był to klasyk dla niego samego. - Niestety nie żartowałem. Czeka nas batalia jakiej jeszcze nie było. Będzie o wiele cieżej niż do tej pory, bo potrzeba setek ludzi do walki, nie tylko kilku wielkich jak z Antykreatorem... - powiedziawszy to, szybko mogli przeskoczyć do kolejnego tematu, w którym to właśnie czarnowłosy zadawał kolejne pytania. Był bardzo ciekawy, ale to bardzo pasowało Shiroyasha. Chwycił go delikatnie za bark i pokierował na ścięte drzewo, by mogli sobie spokojnie usiąść obok siebie i wyjąć tę już legendarną wręcz butelkę, o której ciągle wspominali.
- Trochę nieoczekiwanego ryzyka i strach przed śmiercią i wszystko można osiągnąć. Sam coś o tym wiem.. Tak, to Katon, jednak bardzo skondensowany, szermiercza technika, dość niebezpieczna nawet dla mnie jako użytkownika, ale kto nie ryzykuje, ten sake nie pije, co? - zaśmiał się, kolejny raz delikatnie uderzając w plecy samego Cujoszego, jednak na tyle lekko, by ten nawet się nie wzdrygnął. Wszystko było pod kontrolą. - O nie, żadnego treningu mi tutaj! Trzeba się regenerować. Twój Sharingan też tego wymaga, nie zapominaj o tym. Ale kiedyś czemu nie, na pewno ci nie odmówię! Zmierzymy się niedługo i pokażesz co potrafisz! - zaśmiał się, by otworzyć szerzej swoje różnokolorowe oczy. Znów się uśmiechnął, by popatrzeć w górę. - Sam tego wtedy nie dokonałem. To ciężkie do opowiedzenia. Wykorzystałem swój potencjał, głównie korzystając ze wściekłości i chęci pokonania tych skurwieli. Na szczęście lata treningów i walk dały mi na tyle siły, byśmy zwyciężyli. W końcu nie tylko Uchiha na tym skorzystali, ale i Klepsydra i pozostali Shirei-kanowie, którzy nie stchórzyli przed Antykreatorem i jego Jeźdźcami. - zakończył, by po chwili, w trakcie pytania o gorzałkę, strzelił korek, który ją pieczętował. - Pasterska! Z tych okolic! Pewien pasterz dał mi ją na szczęście i jak widać nie tylko mnie dotknęło szczęście, ale i ciebie! Pij na zdrowie i zostaw mi trochę! - zaciągnął się kolejny raz, pozostawiając fajkę w pysku, obserwując jak młody będzie chlał, samemu nie mogąc się doczekać już ni chwili. Niemal go nosiło w miejscu, delikatnie ruszając głową, prawie że do rytmu.

[Uchiha Tsuyoshi]

I tego mu było trzeba. Trochę luzu i zwykłej pogadanki z kimś takim, jak Kyoushi-sama. Wielki wojownik, a mimo to wspaniały człowiek. Wątpił, żeby ktokolwiek o jego statusie i sile był jednocześnie tak otwarty i swobodny.

- Warta opicia, hm? – zapytał wesoło – no cóż, faktycznie przebudzenie sharingana nie zdarza się chyba tak często w takim wieku. Mimo wszystko brak przebudzenia czerwonych oczu za dzieciaka, a nawet w moim wieku to jednak znak, że chyba coś jest nie tak. Co prawda Masahiro-sama mówił, że to nic i że wszystko będzie w porządku nawet bez przebudzenia i ja mu wierzę, ale jednak wielu jest takich, co dziwnie patrzą. Trochę jak na nie-uchihę, albo pół-uchihę. Na pewno wiesz o czym mowa, Kyoushi-sama, bo niejedno już widziałeś – wytłumaczył swój punkt widzenia, a z każdym słowem schodziło z niego napięcie, które kumulowało się w nim od dobrych kilku lat. Nie każdy był tak mądry jak wspomniany Masahiro, ale teraz już nie będzie miał powodu do obaw.

Tsuyoshi dopiero teraz zarejestrował, że skręt jego rozmówcy wypuszcza nienaturalnie dużo dymu.

- To co palisz, Kyoushi-sama to też chyba coś ponadprzeciętnego. Jeszcze nie widziałem tyle oparów z jednego… papierosa? Zwitka? – zagadał.

Nieco zasępił się na słowa Kyoushiego o tym, że zagrożenie, które czeka Sogen jest jeszcze większe niż gdy Kotei zostało zaatakowane ostatnim razem. Zasępił się na te słowa i zmarszczył brwi, nie wiedząc co powiedzieć.

- Kyoushi-sama, ale… kto mógł zburzyć mur? On stał tam od… no od bardzo dawna i nikt nie był w stanie naruszyć jego konstrukcji. Co tam się stało? Kto mógł tego dokonać? I czy dzicy mogą stanowić dla nas takie zagrożenie? Jest ich dużo, ale przecież to żaden przeciwnik dla wyszkolonej armii shinobi. Mam wrażenie, że nie mówisz mi wszystkiego – powiedział podejrzliwie, ale nie dlatego, że coś zarzucał białowłosemu, tylko dlatego, że miał podejrzenie, że tamten coś ukrywa po to, żeby Tsuyoshi nie martwił się zbytnio. Było już jednak za późno i ciekawość Tsuyoshiego nie mogła zostać zgaszona w tak prosty sposób. Po krótkim zastanowieniu dodał:

- W takim razie Ty również będziesz niedługo w Sogen, żeby go bronić przed najeźdźcami? Choć nadal nie wierzę, że to się mogło stać… - powiedział.

Oczywiście ciemnowłosy posłusznie poszedł do ściętego drzewa zaprowadzony tam przez Kyoushiego, żeby spokojnie usiąść sobie i porozmawiać nieco wygodniej, niż w pozycji stojącej.

- Klepsydra? To organizacja, tak? Coś… coś mi się chyba obiło o uszy, ale nie pamiętam. To jest coś związanego z Ichirou, tym gościem z pustyni, hm? – zapytał żeby rozwiać wątpliwości. Na Sogen jako-tako się znał, ale meandry polityki reszty świata były raczej trudne do odgadnięcia.

- To nieźle. Słyszałem, że wykonałeś jakąś jedną technikę, którą zmiotłeś dużą część Kotei. Oczywiście dzięki temu pokonaliśmy Hana. To musi być coś, móc tak robić. Ja jedyne co potrafię to wykonać jako-takie Goukakyuu, więc… eh. Mógłbym co najwyżej podrapać antykreatora po plecach – wzruszył ramionami i wbił wzrok gdzieś w trawę. Z zamyślenia wyrwała go dopiero propozycja Kyoushiego.

- Regeneracja i gorzałka, tak? Cóż, dzisiaj już raczej daleko nie zajdę, więc pewnie i tak będę nocował w tej wiosce obok. Nie spieszy się więc nigdzie, a przyznam szczerze, że ostatnio tyle się działo, że chyba faktycznie potrzebuję… dobrego alkoholu – przyznał szczerze i przyjął butelkę, której korek chwilę wcześniej pyknął z wdzięcznym dźwiękiem. Przychylił szyjkę do nosa, niuchnął ostrożnie i pokiwał głową w geście uznania.

- W takim razie, Kyoushi-sama, za Ciebie, całe Sogen i mojego sharingana, a na pohybel tym wszystkim sukinsynom wokół – po tych słowach wziął dwa łyki alkoholu, po którym skrzywił się niemiłosiernie i oddał butelkę w ręce właściciela – agrh, nieźle. To jest to, czego mi było trzeba. Kyoushi-sama, wybacz, muszę tak mówić, bo to jest ode mnie silniejsze, jesteś chyba przygotowany na każdą okazję, Walka, odpoczynek, wszystko. Ale zobaczysz, kiedyś Ci dorównam. Będziemy ramię w ramię kosić tych wszystkich Senju, Kaminari, Inuzuka i tak dalej. Na pohybel wszystkim. To jest ładny toast, co?

[Kyoushi]

Przy Kjudaszu to luzu mu nigdy nie zabraknie. Może się nawet obrzygać tym luzem, aż mu się odechce i zdecyduje się, by było trochę więcej sztywności. Co ważniejsze mogli jednak przejść do dalszego dialogu, który prowadzili z wielkim zapałem, niemal tak wielkim jak potężne Katony samego Shiroyasha.
- Mało kto lepiej wie, niż ja, jak to być pół-Uchiha. Spójrz na mnie i więcej mówić nie musisz, a jednak jakoś przekonałem do siebie klan. No może poza niektórymi starymi prykami, ale oni to się akurat mnie boją, dlatego nienawidzą. Więc się tym nie przejmuj, jeszcze nie jednego młodziaka geniusza przerośniesz i zmiażdżysz. Walcz o swoje i trenuj, to wystarczy. - dodał, by kolejny raz się zaciągnąć i naprodukować kolejne kłęby dymu, aż w końcu sam Cujoszi nawiązał i do tego. Uśmiechnął się szeroko, by odpowiedzieć na pytania, w końcu niebyłby sobą jakby na wszystko nie odpowiedział.
- To? - zapytał, trzymając skręta w dwóch palcach lewej dłoni, podając go Cujoszowi - Sam spróbuj skręciora. Niegdyś podwinąłem sporo towaru jakimś błaznom i tak sobie korzystam. Całkiem spoko, spróbuj, nie lękaj się - to było zaproszenie do jarania, jeszcze przed chlaniem. Przy Kjudinim to był pełen pakiet wszystkich doznań, bez problemów.
- Dzicy? Nie wiem, oni w porównaniu do tego co nas czeka to pachołki. Nawet, gdy ja byłem za murem to nie dzicy byli problemem, ale jakieś anomalie, które stamtąd pochodziły. Potwory, dziwne stwory i atakujące rośliny - to ostatnie to akurat bym podejrzewał Senju, ale nie było tam żadnego. Cóż ci mogę powiedzieć. Nadchodzi istota, której nie mógł ujarzmić sam Antykreator. Jednak on to próbował niemal zrobić sam, więc nie ma co się dziwić. Kolejna z Ogoniastych Bestii i tylko tyle wiem. Tylko tyle też mogę zdradzić. Udowodniliśmy jednak, że jesteśmy silniejsi od Antykreatora, więc poradzimy sobie, nie ma co się bać. - pocieszył go i delikatnie poklepał. Musiał rozpalić w nim zapał, by nie spróbować przypadkiem go zniechęcić. To przyszłość klanu, więc nie mógł sobie pozwolić na utratę kolejnego wariata. Na pytanie o powrót do Sogen na razie nie odpowiadał, nie musiał, bo wyglądało na to, że Tsujoszi odpowiedział sobie sam, więc niech tak pozostanie, jeśli nie będzie drążył, a chyba nie będzie.
- Tak, Ichirou to jej założyciel. Mój najbliższy przyjaciel w sumie.. - uśmiechnął się i pogładził po siwych włosach, a szczególnie tych w okolicach potylicy. A jeszcze tyle do rozmawiania, o mój boże! - Emmm... No niestety, trochę przecholowałem z tą techniką, ale już czasu nie wrócę. E, e! Nie byle jakie! Gokakjuu, to świetna technika i doskonała podstawa, wszystko przed tobą! Oj, widziałem i takich co Ogoniastą Bestię w dupę kopnęli, więc każdy robi co może, to i podrapanie byłoby coś warte! - zaśmiał się w swoim stylu, by w trakcie degustacji już papierosem, w końcu mógł go zgasić na pniu, chyba, że sam Cujoszi go połknął czy wypalił samemu.
- Szczególnie za Sharingana! Ja to pal licho, byle to też Sogen przetrwało kolejny kataklizm! Dziwnyś, ale no cóż Cujoszi, przyzwyczaję się i do t ego! No ja myślę. Następnym razem masz być co najmniej tak silny jak ja dziś, wtedy pokażesz mi gdzie cesarz zimuje, hehehe. Na pohybel! - krzyknąłwszy, przyjął po chwili flaszkę, by samemu przechylić i sporo wypić. Aż mu pociekło z wrażenia, dawno przecież nie pił, a szczególnie po pozbyciu się jego głównego wroga, którym był już nieżyjący i nieistniejący Yoshimitsu. Ta noc była co raz ciekawsza!

[Uchiha Tsuyoshi]

Rozmowa zaczynała się robić coraz bardziej swobodna (choć w sumie w przypadku Kyoushiego tak nie było - on od samego początku był maksymalnie wyluzowany), a Tsuyoshi powoli tracił świadomość, że znajduje się w towarzystwie i konwersuje z legendą swojego klanu. Powoli zaczynało się to przekształcać w zwykłą, dobrą rozmowę z równym gościem, która najwyraźniej była mu potrzebna.

- W takim razie, Kyoushi-sama, tym bardziej będziesz moim wzorem do naśladowania! Przekonać do siebie wszystkich, a tych którzy się nie przekonają, przestraszyć. I tyle! - alkohol zaczynał powoli na niego oddziaływać, a to był przecież dopiero początek.

- Hm, chętnie spróbuję... - wziął do ręki skręta, przytknął do ust i zaciągnął się, po czym wypuścił powietrze. Dymu było rzeczywiście co niemiara, można by stwierdzić, że jest to efekt jakiejś dziwacznej techniki suitonu, sztuczna mgła czy coś - no, niezłe. Jak już dajesz towar, to widzę z górnej półki. Gorzała, to. Kyoushi-sama, mistrz nie tylko sztuk shinobi, hehe - zaśmiał się pod koniec, oddając skręta. Udzieliła mu się swobodna atmosfera.

Słuchał z uwagą i przejęciem tego, co miał mu do powiedzenia białowłosy na temat niebezpieczeństwa wiszącego nad Sogen.
- To nie do pojęcia jak na moją głowę, żeby tyle złych rzeczy w tak krótkim czasie spadło na nasz klan. No ale stało się. A właśnie... ogoniaste bestie. Do niedawna myślałem, że to tylko legendy. A tu wychodzi na to, że Ty nad jedną z nich panujesz, a skądś zmierza do nas kolejna. Zdradzisz coś więcej na ten temat czy to tajemnica? Podobno są bardzo potężne, potężniejsze od czegokolwiek innego - wyłożył na stół, a właściwie na pień ściętego drzewa swoje wątpliwości i braki w rozumieniu tego wszystkiego, co było związane z tymi mitycznymi stworzeniami mającymi być złożonymi z czystej chakry.

- O, przyjaciele ważna rzecz. Wielcy ludzie to wielcy przyjaciele. Kyoushi i Ichirou. Ja chyba nie miałem do tej pory nikogo, kogo można byłoby nazwać przyjacielem. Tak... tak sądzę - podrapał się po głowie, patrząc gdzieś w kierunku ciemniejącego nieba, czyli po prostu do góry. Powiedział to bez jakiegoś użalania się, po prostu stwierdził fakt.

- No, ale nie ma smęcenia. Tak silny jak ty? To może być trochę ciężkie jednak, Kyoushi-sama, chyba że zapadniesz w kilkunastoletni sen zimowy. A tego byśmy nie chcieli - zaśmiał się i jeśli rozmówca podsunął mu kolejny raz alkohol, to oczywiście z tego skorzystał. Kto mógł sobie bowiem odmówić gorzałki, jeśli częstował nią sam białowłosy bohater Sogen? Pytanie retoryczne.

- Ja dziwny? Chyba trudno o bardziej zwykłego Uchihę, nie wyróżniam się w sumie chyba niczym - dodał.

[Kyoushi]

Wiadomo, tam gdzie bioły dimon, tam i pełen luz i swoboda. Kto by się przejmował jakimikolwiek sprawami, gdy w pobliżu panuje chaos i niedowierzanie. Pijaństwo i paleństwo. Nie ma szans przejmować się rzeczywistością, nawet gdy zagrożenie puka do naszych szyb. Swoją drogą, jeśli tak ma wyglądać wzór do naśladowania dla Cujoszego, to nie można postawić innej tezy niż tak, w której zostanie on najznamienitszym przedstawicielem swojego klanu, oczywiście tuż po heterookim szermierzu. Nie było po prostu to tematem do dalszej dyskusji.
- No i widze, że zaczynasz kumać! Swój chłop! - rzekłszy, od razu rozpromienił się na dobre. Widać było tę więź pomiędzy nimi, niczym ojciec i syn, mimo, że wcale tak wiele lat ich nie dzieliło. Inna sprawa, że raczej to co najgorsze to właśnie najbardziej cieszyło samego Siewcę, przekazującego tę tajemną wiedzę swojemu nowemu przyjacielowi. Nie było to zbyt korzystne dla klanu, ale dla Cujoszego - jak najbardziej. Takie lekcje w życiu potrafią dać najwięcej. Gdy tylko wziął sztacha i wypuścił dym, naprodukował tyle dymu, że czacha białowłosego mogła na chwilę w nim zniknąć, ale to nie było nic nadzwyczajnego. Kolejne wielkie słowa i pochwały tylko rozpromieniały wielkiego wojownika Klepsydry, który jeszcze bardziej się uśmiechał i kolejny raz przechylał podawaną z rąk do rąk butelkę. Ta górska gorzała na bazie krystalicznie czystej wody z tych okolic była przepotężnie dobra.
- Z doświadczenia powiem ci tylko tyle, żebyś spodziewał się zawsze niespodziewanego... Widać, nad klanem ciąży jakieś fatum, ale to raczej wina położenia naszej osady, niefortunnie blisko muru i skupiamy na sobie większość przeklętych wydarzeń... A skąd wiesz, że ja panuje nad bestią? To interesujące. Ja nad nikim nie panuje... Panować to chciał Jeździec, który omamiał bestię swoim Sharinganem, to była próba panowania, o! - raczej nie dzielił się informacjami o Matatabi ot tak. Nie przewidywał, że będzie o tym teraz tak swobodnie opowiadać. Dopiero od niedawna są jednością, więc może lepiej jak ten temat szybko przeskoczą i zajmą się czymś luźniejszym, chociaż o samych Ogoniastych mógł mówić - wie o nich prawdopodobnie najwięcej ile tylko się da do tej pory. Przynajmniej na tle tych ludzi, którzy pozostali w obiegu z wiedzą wręcz legendarną.
- Skoro nie miałeś to teraz już masz! Swobodnie wal jak w dym, gdy tylko jestem w osadzie. Kogo byś nie zapytał to wskażą ci mój dom, o ile jeszcze będzie tam stał hehe. W każdym razie, możesz na mnie liczyć cujoszu - uśmiechnął się do niego całkowicie szczerze. Był bardzo swobodny i nawiązywanie nowych relacji nie przysparzało mu żadnych problemów, także i zdobywanie nowych ziomów jak Cujosz, który wydawał się naprawdę spoko kotlesiem. - Z czasem zdobywanie siły staje się mozolne, więc łatwiej ci będzie mnie dogonić, niż mnie przyspieszyć i odskoczyć jeszcze bardziej, dasz radę, wierzę w ciebie! - zaśmiałsię, przechylając kolejny raz gorzołę i nawiązując do ostatniego ze zdań, które zostało wymienione w najbliższym czasie - No, że ciągle mnie samą nazywasz, a ze mnie takie sama jak z ciebie niemowlak. Wyróżniasz, nie poznałem tak prawego Uchiha i odważnego jak ty. Mimo, że uwolniłem część swojej chakry, wcale się nie ugiąłeś jak byle płotka. To wielka siła. - zakończył z dumą, chwytając swojego nowego kompana za bark na pocieszenie. To był wspaniały dzień.

[Uchiha Tsuyoshi]

Tsuoyshi kontynuował rozmowę w coraz bardziej swobodnej atmosferze. Niewątpliwie w przełamywaniu barier, kruszeniu murów i topieniu lodów pomagał wypijany alkohol, co do którego nie mogło być wątpliwości, że był on pierwszej klasy.

- Kyoushi-sama... Kyoushi-sensei... Kyoushi-senpai... Nie wiem, musisz sobie sam wybrać. Jasne, może być po prostu Kyoushi, ale to takie... nie wiem, dziwne. Będę się czuł nieswojo. Chociaż w sumie? Może jestem za bardzo przywiązany do tych tradycyjnych form? – mimo treści tych słów, ich ton był luźny, a Uchiha po prostu głośno wypowiadał to, co w innych okolicznościach rozważałby tylko w głowie. Natomiast słowa o byciu przyjacielem go zaskoczyły. Pozytywnie, oczywiście.

- Przyjacielem? Ja z tobą? Naprawdę? Cóż... Ja... to bardzo miłe - Tsuyoshi oczywiście miał świadomość tego, że bliskie znajomości nie rodzą się tak od razu na słowo albo na "zaproszenie", ale wiedział również, że rodzą się one spontanicznie, w sposób nieplanowany. I to mógł być początek takiej znajomości. Zrobiło mu się bardzo miło, gdy usłyszał, że Kyoushi traktuje go w charakterze przyjaciela. W sumie oprócz Orochiego był chyba jedyną taką osobą od... kto wie jak dawna. Ciekawe czy miał na to wpływ jego pokaz „umiejętności” (marnych oczywiście w porównaniu do białowłosego). Mężczyźni często najlepiej rozumieli się przez walkę i może w tym przypadku grało to rolę.

- Mam tylko nadzieję, że nie mówisz tak do każdego napotkanego Uchihy - zaśmiał się szczerze ze swojego może niezbyt lotnego żartu, mając jednak nadzieję, że w istocie był to tylko żart.

- A ta bestia to ja nie wiem, czy panujesz czy co. Słyszałem tylko plotki, że masz jakąś taką moc. Ale nieważne, to co ludzie gadają to... kto by to wiedział, co jest prawdą a co nie - machnął ręką i ze swej strony zakończył temat. Nie wypadało wypytywać szczegółowo o jakiejś specjalne możliwości czy zdolności. Było to w złym guście, zresztą Tsuyoshi wcale nie odczuwał potrzeby dowiadywania się o takich sprawach.

- No ja to chętnie uczyłbym się od silniejszych. Jasne, samemu też można i są shinobi i kunoichi, którzy osiągali potęgę będąc samoukami, ale no... tak z kimś jest prościej. I szybciej można dojść do pewnych rzeczy, tak sądzę. Do tej pory uczył mnie ojciec i wujek i to chyba tyle, ale fajnie byłoby osiągnąć coś więcej... rany, dobra ta gorzała. Lepsza niż cokolwiek co piłem do tej pory. Z przykrością muszę to przyznać, hehe. Nieźle - zaczynał powoli skakać od tematu do tematu, oczywiście pod wpływem alkoholu. Myśli płynęły mu już swobodnie, bez specjalnej kontroli, zwykłym, naturalnym nurtem. Nie był jeszcze pijany, ale był to ten stan, gdy umysł wciąż nadążał za stężeniem tej substancji we krwi, ale już czuło się to błogie rozluźnienie i nie zwracało się uwagi na niektóre normy.

- Naprawdę tak sądzisz, Kyoushi? - zapytał w nawiązaniu do otrzymanej pochwały - dziękuję. Postaram się ciebie nie zawieść! - powiedział tylko, bo trudno było mu w tej chwili wydusić z siebie coś sensownego. Takie słowa od takiego człowieka w takiej chwili! To było coś! Ostatnia pochwała jaką pamiętał... właśnie, czy w ogóle pamiętał, kiedy ktoś ostatni raz go pochwalił? Jego rodzina stawiała na inny model wychowawczy, co było oczywiście zrozumiałe, ale oprócz tego nikt inny nie był tym zainteresowany. Dlatego takie słowa - zupełnie wyjątkowe - będzie dłuuuuugo pamiętał. Oczywiście nie będzie się nią chwalił jak małe dziecko, ale wystarczy że pozostanie ona w jego pamięci. To będzie mu dawało siłę w trudnych chwilach.

Słońce było już na tyle nisko nad nieboskłonem, że dolną krawędzią swojej tarczy zaczynało zahaczać o horyzont, skryty oczywiście w drzewach - jak to w Midori. Pomarańczowoczerwone promienie oświetlały polanę, na której się znajdowali i pięknie współgrało z czystą, przezroczystą gorzałką w butelce.

[Kyoushi]

Jego wspaniały rozmówca chyba po tej gorzole nieco się podpił, co dla białowłosego było dość jasne, w końcu ktoś w tym wieku musiał naprawdę szybko nabierać procentów w głowę. Każdy wiek ma swoje ulgi i przywileje, a młodość to właśnie to. Za to dojrzały już Kjudini miał łeb jak sklep i pary co-nie-miary. Wiadomo.
- A mów jak chcesz, mnie to totalnie wszystko jedno! Mnie tradycjna mowa nie interesuje, do mnie możesz mówić swobodnie, nie przywiązuję się też do tytułów. Dla mnie będziesz Cujoszim po wsze czasy, choćbyś był shirei-kanem czy cesarzem. - zaśmiał się, pokazując język i przymykając oczy. Na niego gorzoł tak nie działał jak na jego młodszego kolegę, jednak dawał poczucie relaksu, którego tak bardzo potrzebował. Nieco zdziwił się jak bardzo zdziwiony był młody Uchiha, który nie wierzył w słowa Shiroyasha o tym jak nazwał go przyjacielem. Ju are not maj frend, ju ar maj brader maj frend. Tyle w temacie. Nie musiał nic odpowiadać, by przejsć do żartu, który go rozbawił, zaśmiał się delikatnie.
- Na pewno nie sugijamie! - dodał, by przechylić po chwili kolejny łyk flakonu. To zaiste była prawda, nie pałali do siebie zbytnią sympatią, dało się to wyczuć, ale jeden jak i drugi dla klanu byli niemal niezastąpieni. W żaden sposób nie dałoby się wynagrodzić straty takich osobistości, mimo ich arcy ciężkich charakterów.
- Niech się chętniej dzielą tajemnicami o Sharinganie zamiast rozpowiadać o mnie plotki. To, że nazywają mnie bestią czy moją moc nic nie znaczy. Moja siłą jest moim przekleństwem... Czy też moze była, zwał jak zwał. - dodał po chwili, przypominając sobie jakie teraz ma stosunki z niebiesko-płomienną demonicą nazywaną Nibi no Matatabi. Dwuogoniastą Ognistą Bestią.
- Co racja to racja, nie odmówię! Nie odmówię ci nauk, jeśli tylko będziesz miał ochotę i możliwości. Walki i treningów nigdy dość! Masz we mnie sparing partnera Cujoszi! - to wystarczyło by zwieńczyć wszystko o czym mogli sobie pogadać. Dzień zaczynał się powoli kończyć, a we flaszce brakowało już trunku, który w nie tak długim czasie zdążył osiaść w ich brzuszkach. To nietypowe dla samego białowłosego, ale to dla niego był wspaniały wypoczynek. Poczuł się jak w domu z nowym braderem. Zapowiadało się na noc pod gołym niebem, jednocześnie temperatura tutaj w nocy nie należała do najprzyjemniejszych, jednak... Ktoś taki jak on i jego wytrzymałością nie przejmowali się pogodą.