Hageyama "Łysa góra"

[Takashi]

Bohaterowie znaleźli się w dość nieciekawej sytuacji. Zostali związani i zaprowadzeni z powrotem do osady, wyglądało więc na to, że wcześniejsza wyprawa do lasu była jedynie sprytną zasadzką. Najwidoczniej cała ta osada stanowi jedną wielką konspirującą całość, której motywy nie są jeszcze do końca znane. W wiosce zostali doprowadzeni do osmolonego pala, który mijali wcześniej, przed wyruszeniem w podróż, okazało się więc, że znajdował się tam z jakiegoś konkretnego powodu. Na zewnątrz znalazły się kobiety, które do tej pory ukryte były w budynku przywódcy, a także ich dzieci, ponadto pokazało się znacznie więcej zamaskowanych postaci, które prawdopodobnie stanowiły jakąś tam siłę militarną tego miejsca. Z chwili na chwilę cała ta sytuacja robiła się coraz mniej przyjemna. W końcu Urug Nak przemówił, uchylając rąbka tajemnicy całego przedstawienia. Mówił, że poświęcenie dwójki shinobich pozwoli im poradzić sobie z problemem, z którym borykają się od dłuższego czasu. Wyglądało na to, że to jacyś fanatycy, a członkowie rodu Nara zostaną prawdopodobnie spaleni i oddani w ofierze, na to by wychodziło. Brzmi to jak historia z jakiejś byle jakiej książki o zjawiskach nadprzyrodzonych, ale zważywszy na to, co Takashi przeszedł w Oniniwie, to tutejsze zajście wcale go nie dziwiło. Musiał jednak dopytać o jedną rzecz i wcale nie oczekiwał odpowiedzi, bo jest przecież ignorowany od dłuższego czasu.
- Dużo więcej... - powtórzył, by zadać swoje pytanie. - Skąd wiecie?
Z słów przywódcy można wywnioskować, że wiedzą o Ogoniastej Bestii zagnieżdżonej w ciele chłopaka. To właśnie dlatego chcą go poświęcić, pewnie myślą, że tak duża ofiara zapewni im bezpieczeństwo i zażegna zarazę. Cóż, jeśli jest cień szansy, nie ma im się co dziwić, ale ani trochę nie przemawia to do bohatera. Oj nie nie nie. Takashi skoncentrował chakrę w swoim organizmie i przelał ją na materiał, którym był skrępowany, a na skutek tego więzy zaczęły puszczać. Mógł się w każdej chwili wyswobodzić dzięki jednej z najprostszych zdolności Ninjutsu, jednakże nie zrobił tego od razu. Poluzował więzy, ale jeszcze nie zdejmował liny, chciał poczekać na rozwój wydarzeń. Im dłużej przebywali w osadzie, tym więcej odpowiedzi uzyskiwali, a cała sprawa robiła się coraz jaśniejsza. Gdyby chociaż dostali informację na temat tego, kto odpowiedzialny jest za całe to zamieszanie, kto puścił parę z ust, nie wróciliby z pustymi rękami. Jak to możliwe, że mieszkańcy jakiejś zapyziałej osady wiedzą o Rokubim?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Takashi Nara Wyprawa rangi C 29/?

---

Takashi postanowił działać, mimo tego, że sam Minamoto wciąż pozwalałby to przeciwnicy wiedli tu prym. Możliwe, że starszy z rodu postanowił wziąć sprawy we własne ręce, czekając, aż wszelkie wątpliwości zostaną rozwiane. Nie można było zacząć działać nie poznając wszystkich odpowiedzi na piętrzące się pytania. Wojownik z cienistego klanu stał przyszpilony do osmolonego pala, jednak szybko znalazł sposób na zmianę tej sytuacji. Techniki ninjutsu pozwalały na wiele udogodnień i wyjść z patowych sytuacji, ale skąd zwykłe wieśniaki mogły o tym wiedzieć. Mężczyzna trzymający prym nad całą osadą ponownie uniósł dłonie w powietrze, przemawiając do wszystkich zgromadzonych. Po twarzach zebranych przebiegł cień strachu, zdecydowanie nie wyglądali na kogoś, kto działał w zgodzie z własnym sumieniem. Człowiek ten był zdecydowanie inny, niż cała reszta, to co kryło się w jego spojrzeniu nie przypominało niczego ludzkiego… Chciał tego, potrzebował ofiar bardziej dla siebie niż dla czegokolwiek innego. Wierzenie, że poświęcenie czyjegoś życia może zmienić bieg wydarzeń. W jakich czasach żyli by liczyć na spadek deszczu, czy lepsze łowy, gdy krew niewinnych popłynie wartkim strumieniem. Urąg Nak był szalony, a swym szaleństwem próbował zarazić innych.

– Wielki był gniew naszych bogów, gdy postanowiliśmy na własną rękę wybierać zwierzęta łowne, to z naszego powodu plony usychały, a nasze dzieci zostały trafione zarazą… Ilu z was straciło wiarę w lepsze jutro, zaczęliście prosić o pomoc ludzi spoza naszej osady. To bluźnierstwo, którego się dopuściliście, staliście się parszywymi pomiotami przed, którymi broniłem was całe życie… Czarne byty jak je nazwaliście, to kara za grzechy, to moc boga, który zesłał swą moc, by ukazać jak mali jesteśmy w porównaniu z tym, co nas czeka za brak wiary.
Człowiek o szalonym spojrzeniu podszedł do Takashiego, przytrzymując jego twarz, tak, by znalazła się w blasku światła.

– Dzisiejszej nocy zakończę wszelkie problemy naszej osady, oto następuje czas, by nasza Ulama dostała to, na co zasługuje.
Urag Nak spojrzał prosto w oczy młodego bohatera, jednak to, co się miało wydarzyć musiało być dla niego tajemnicą nawet po śmierci. Przecież nie tak sobie to planował, nie w ten sposób powierzył swej córce przestrzegania tradycji, które sam zbudował. Mężczyzna w szkarłatnej szacie nawet nie zwrócił uwagi na plamę, która z każdą chwilą stawała się coraz większa. Dlaczego jego własna córka stanęła za jego plecami, z drżącą dłonią, którą trzymała na wysokości jego mostka. Jak to się stało, że sztylet, który był przeznaczony dla wroga, zagłębił się w jego własnej piersi. Urag Nak spoglądał z szeroko otwartymi ustami na jej zapłakane oblicze, po czym osunął się na ziemię, wydając z siebie ostatnie słowa.

– Dlaczego… Córko… Skazałaś nas na śmierć.
Cała wioska zamarła, jednak w tej samej chwili wojownicy w kościanych maskach ruszyli na dwójkę shinobi, którzy mieli być wciąż spętani. Pierwszym był Minamoto, który również pozbył się więzów, natychmiast, ruszając na wroga. Nasz główny bohater stał teraz centralnie nad Izu, a w jego stronę mknęły dwie strzały wypuszczone przez mężczyzn na dachach budynku. Kolejnych czterech biegło z umykającego tłumu kobiet, dzierżąc w dłoniach białe sztylety. Dziewczyna klęczała na ziemi, całkowicie pochłonięta swą rozpaczą. Nie było czasu na rozmowy, Nara musiał zająć się całą sytuacją inaczej nikt nie wyjdzie z tego miejsca żywym… Dopiero gdy miał już podjąć jakieś działania, w jego głowie pojawił się cichy głos… Tak obcy, a jednocześnie znajomy, jak gdyby przemawiał ktoś, kogo znał od wielu lat. Czy to było jego sumienie, a może istota, o której nie wiedział nic poza tym, co usłyszał od pierwszego z powierników demonicznej mocy. „Nie zabijaj ich Takashi… To dobrzy ludzie, którzy stracili wiarę… Izu jest rozwiązaniem tej zagadki, musisz w nią uwierzyć, by wskazała Ci drogę”.

[Takashi]

Sytuacja w osadzie przybrała nieoczekiwany obrót. Izu, która wcześniej skryła się gdzieś miedzy tłumem, nagle wyłoniła się przy swoim ojcu i przebiła go na wylot sztyletem, którym wcześniej groziła Takashiemu. Prawdopodobnie była świadoma szaleństwa, jakie opanowało jej ojca i z tego powodu postanowiła wziąć sprawy we własne jejce. Gdy rodzic opowiadał niestworzone historie i bajki o składaniu ofiary, ta zakradła się do niego i zadała druzgocący cios. Chwilę po tym nastała krótka cisza, a wraz z ostatnimi słowami przewodniczącego wioski, rozpoczęła się walka. Minamoto uwolnił się z pułapki jako pierwszy i wziął na siebie kilku zamaskowanych mężczyzn, z kolei na młodszego Narę przypadła czwórka. Dwóch posłało w jego stronę strzały, narażając też na niebezpieczeństwo czarnowłosą, pozostała dwójka nacierała frontalnie ze sztyletami w dłoniach. Najpierw trzeba było uniknąć strzał. Bohater już wcześniej umieścił chakrę w linach, rozluźniając więzy, teraz mógł się z nich swobodnie wydostać. Zrobił to szybko, chwycił dziewczynę i uskoczył parę metrów w bok.
- Dziękuję za pomoc. Schowaj się. - dziwne, że najpierw pomogła ich schwytać, a chwilę później im pomagała, no ale mniejsza.
Tuż po uniku Jinchūriki machnął ręką przy kaburze prawą ręką, wyciągając z niej kunai, zamierzał się bronić i rozpocząć właściwy pojedynek. Zanim jednak cokolwiek zrobił, na chwilę zastygł, a w jego głowie pojawił się głos o dualistycznej naturze - z początku wydawał się znajomy, ale po czasie sprawiał wrażenie zupełnie obcego. Ostrzegł ninję, by ten nie zabijał swoich przeciwników, by oszczędził ich życia i zdał się na Izu, która była kluczem do całej tej zagadki. Nie zamierzał dyskutować z własnym sumieniem, zamierzał być mu posłusznym, dlatego od razu przekręcił broń tak, by ostrze znajdowało się nie przy kciuku, lecz przy małym palcu, po czym zaczął nacierać na zamaskowanych. Jego zdolności z pewnością pozwolą mu rozprawić się z nimi bez większych problemów, w końcu byli zwykłymi wieśniakami z biednej wioski, a on był wyszkolonym shinobim. Strzały i sztylety parował własnym kunaiem, wykonując przy tym niezbędne uniki, natomiast lubi w atakach oponentów wykorzystywał, by zadawać im pojedyncze ciosy otwartą dłonią w kark, co miało pozbawić ich na pewien czas przytomności. Najpierw, rzecz jasna, zajął się tymi, którzy walczyli w zwarciu, potem wskoczył na dach, by wyeliminować pozostałą dwójkę. Robił tak, jak kazał mu głos w jego głowie - nie zabijał, jedynie pozbawiał przytomności.
- Proszę bardzo, jak sobie życzysz. - pomyślał.
Nie był nawet pewien, z czym ma do czynienia, ale prowadził we własnych myślach rozmowę, jakby ktoś tam mu towarzyszył i przemawiał do niego naprawdę. A może rzeczywiście tak było?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Takashi Nara Wyprawa rangi C 30/?

---

Takashi trafił w sam środek tego całego przedstawienia, jednak wszystko gmatwało się z każdą chwilą, jak gdyby kolejne wybory wcale nie przynosiły pożądanych rezultatów. Wojownik z klanu Nara po udzieleniu pomocy młodej Izu, skoczył na bok z bronią wyciągniętą przed siebie. Przeciwnicy w istocie byli groźni, jednak nie dla kogoś, kto posiadał doświadczenie i umiejętności shinobiego na poziomie, jaki sam wykazywał. Górował nad nimi siłą, szybkością, percepcją oraz posiadanym zasobem technik. Kilka strzał odbił bez większych problemów, ostatnią prawię złapał w locie jednak w tym samym czasie musiał obronić się przed atakiem frontalnym. Shinobi, słuchając polecenia głosu w swojej głowie, starał się walczyć, tak, by nie spowodować większych uszczerbków na zdrowiu zamaskowanych zamachowców. Kobiety, widząc, że fanatyczny przywódca dokonał żywota, umknęły do swych domów, pozwalając obrońcą na całkowite wyżycie się w formie, jaką sobie założyli. Minamoto ruszył na przeciwników w swoim stylu, powalając ich na ziemię szybciej, niż młodszy z Narów mógł to zauważyć. Zanim na dobre zajęli się wszystkimi, Takashi znowu usłyszał głos w swojej głowie… Tym razem mocniejszy, jak gdyby pierwszy kontakt przełamał jakąś barierę, którą wcześniej razem wzniesiono, by ich od siebie oddzielić. „Uważaj na to, co robisz, ktoś silniejszy znajduje się w tej osadzie… Znajdź klapę w pomieszczeniu radcy, tam dowiesz się wszystkiego… Weź ze sobą Izu” Głos natychmiast zniknął, tak szybko jak się pojawił, jednak dał młodemu użytkownikowi jasne wskazówki co do dalszych kroków. Walka w wiosce zmierzała ku końcowi, zwłaszcza że większość przeciwników leżała powalonych na ziemi. Młoda Izu wciąż klęczała nad zwłokami swojego ojca, kurczowo zaciskając dłoń na rękojeści sztyletu. Widocznie nie było tak łatwo pozbierać się po tym, co zrobiła… Nawet jeśli jej ojciec był szalony, to był to jej ojciec. Jeśli Takashi miał zamiar dalej iść za głosem, który brzmiał w jego głowie musiał ostrzec swojego przyjaciela, który w dalszym ciągu zmagał się z ostatnimi oponentami. Tym razem, starając się pozbyć tego, który nosił maskę dziwnego ptaka.

– Dość Haro!….
Krzyknęła nagle Isu, starając się przerwać te bezsensowne starcie. Pozbierała się wystarczająco szybko, gdy ujrzała jak jej przyjaciel chce skrzyżować ostrze z opiekunem młodego Takashiego. Wiedziała, musiała zdawać sobie sprawę z tego, że nie było sensu dalej z tym walczyć… Więc jednak od samego początku znała ich tożsamość.

– Chcecie wszyscy zginąć dla tego szaleńca… Nie widzisz, ile już straciliśmy, ile czasu zajmie nam odbudowa naszej osady… PRZESTAŃCIE SIĘ ZABIJAĆ GŁUPCY!.
Mężczyzna w masce ptaka zatrzymał się w półkroku, spoglądając teraz na młodą dziewczynę, która starała się powstrzymywać łzy. A więc tak to wygląda… On po prostu chciała wszystkich obronić, jednak samotnie nie była w stanie tego zrobić.

– Musimy raz na zawsze położyć kres temu szaleństwu… Ta dwójka ma dość siły, żeby to zrobić.
Mężczyzna jeszcze przez krótką chwilę stał, wpatrując się w Izu… Po czym zdjął maskę z twarzy, ukazując oblicze młodego mężczyzny nieco starszego od głównego bohatera. W ślad za nim poszli inni, a dwójka Narów mogła ujrzeć oblicza mężczyzn, którzy wcześniej zniknęli z osady… Byli tam prawie wszyscy, jednak, skąd mieli to wiedzieć… Co działo się w tej osadzie i czym był sekret ukryty pod podłogą gabinetu radcy… Takashi miał szansę dowiedzieć się wszystkiego.

[Takashi]

Wyeliminowanie pionków wcale nie było ciężkim zadaniem, można je przyrównać do przyjacielskiego sparingu z jakimś rówieśnikiem. Jedyną różnicą było to, że tych rówieśników było znacznie więcej i każdy z nich miał mordercze intencje. Po kilku chwilach Takashiemu udało się powalić część z nich, natomiast Minamoto sam zdołał zdjąć znaczną większość, pozostało już tylko kilku niedobitków. Kiedy to ochroniarz chłopca miał skrzyżować ostrza z jednym delikwentem, Izu krzyknęła głośno, przerywając starcie. Nastała cisza, a każdy zastygł w bezruchu. Okazało się, że tego jednego konkretnego młodzieńca znała konkretnie, najwidoczniej nie chciała, by stała mu się krzywda, dlatego powstrzymała go, oczywiście starszy Nara również się zatrzymał. W tym samym czasie w głosie tego młodszego znów odezwał się ten sam głos, tym razem był jednak znacznie czystszy, bardziej wyraźny i głośniejszy.
- Dziękuję za te wszystkie wskazówki, oczywiście zrobię wszystko, co mówisz. Jednakże mam jedno pytanie - kim jesteś? - znów wypowiedział te słowa we własnej głowie, uważnie się rozglądając.
Wiedział, że na tym świecie są rozmaite zdolności ninja i niektóre z nich umożliwiają czytanie w myślach. Członkowie klanu Yamanaka mogą wnikać w myśli innych osób, może właśnie tak to wygląda? Tylko dlaczego jakiś Yamanaka miałby pomagać w tej chwili Narze i skąd w ogóle wziąłby się w tym miejscu? W każdym razie coś było na rzeczy, a ponieważ osoba po drugiej stronie była skora do rozmowy, warto było zadać jej to podstawowe pytanie. Nie było powodu do obaw, ten głos już kilkakrotnie ostrzegł bohatera przed niebezpieczeństwem i, jak do tej pory, sprawdzało się wszystko to, co mówił.
Młodzieniec wrócił świadomością do osady i zaczął się rozglądać, aż w końcu znalazł wzrokiem budynek, w którym wcześniej już byli. Przeskoczył wzrokiem po kilku osobach, a zatrzymał się na Izu, która ciągle była zdruzgotana po śmierci swojego ojca. Pewnie było jej ciężko, bo ona sama dokonała tego strasznego czynu, ale zrobiła to z troski o pozostałych mieszkańców osady, których za wszelką cenę chciała chronić. Widziała na własne oczy szaleństwo swojego ojca i to, że nie da się go przywrócić do normalności. Wiedziała, że to ona jest tą, która musi go powstrzymać. Raz na zawsze.
- Izu-chan, musisz zaprowadzić nas do pomieszczenia swojego ojca. Znajduje się w nim ukryty właz, który musimy koniecznie sprawdzić. - zrzucił na nią porządny głaz, ale nie było czasu na wyjaśnienia.
Być może nawet nikt nie wyłapie, że posłużył się informacją, której wcale nie powinien posiadać. Tak samo było z przywódcą osady, który prawdopodobnie wiedział o Ogoniastej Bestii skrytej w ciele dwudziestotrzylatka. Bohater wiedział, że jego słowa mogą być podejrzane, ale w głębi serca liczył na to, że nikt nie oskarży go o jakieś podejrzane intencje, a po prostu mu zaufają. Wyglądało na to, że Ore mu ufała.
- Senpai, musimy iść. Nie pytaj, potem wyjaśnię. - powiedział do niego dość głośno.
Razem z Minamoto oraz Izu ruszył do budynku przywódcy. W środku od razu udali się do pokoju, w którym najczęściej przebywał, po czym zaczęli szukać klapy. Co znajdowało się pod nią? Trzeba było sprawdzić i zakończyć tę sprawę raz na zawsze.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Takashi Nara Wyprawa rangi C 32/28

---

Bitwa w wiosce skończyła się szybciej niż się zaczęła. Z pewnością nie będzie to odnotowane w historii świata, jednak zostanie zapamiętane przez wszystkich którzy w tamtej chwili liczyli na pomoc dwójki tajemniczych bohaterów. Przyjaciel Izu momentalnie rzucił broń, gdy tylko wspomniana dziewczyna zaczęła wykrzykiwać w powietrze słowa którymi chciała zakończyć ten konflikt. Minamoto schował wyciągnięty kunai do torby biodrowej, jednak wciąż pozostawał czujny na wszelkie niebezpieczeństwo. Najwidoczniej zrozumiał sytuację dużo wcześniej niż Takashi, gdyż każdy przeciwnik pokonany przez niego po chwili zaczął wstawać z ziemi, wspomagany przez towarzyszy lub dzięki własnym siłą. Jego ciosy były precyzyjne, jednak nie trafiły w miejsca krytyczne co pozwoliło na wyratowaniu wszystkich przy odpowiedniej opiece medycznej... Tym jednak musieli już zająć się sami. Zdziwiony spojrzał na młodszego Narę, gdy ten przekazał mu pewne rozkazy. Nie dociekał skąd Takashi wziął podobne informacje, ani w jaki sposób dowiedział się o istnieniu klapy w gabinecie martwego przywódcy. Ocierając usta wierzchem dłoni, rozejrzał się jeszcze wokół, po czym zrównał swój krok z pozycją protegowanego. Izu najwidoczniej nie miała pojęcia o co chodziło Narze, jednak postanowiła nie wchodzić w niepotrzebne dyskusje zanim sama nie przekona się na czym polega jego pomysł. Spokojnie wstała z ziemi, wspomagając się na wyciągniętej dłoni Minamoto. Już po kilku chwilach byli gotowi, jednak wcześniej dziewczyna ponownie zwróciła się do Hara, przemawiając tym razem dużo spokojniej.

- Zajmij się ludźmi w wiosce... Sprawdźcie czy wszyscy są bezpieczni, później zajmiemy się resztą
Po czym odwróciła się na pięcie, starając się nie zwracać uwagi na ciało wciąż spoczywające pod jej stopami. Całun czerwonego szkarłatu nakrył ciało szalonego przywódcy... Pozwalając jej chociaż na sam koniec nie widzieć tego pustego wzroku. Takashi zgodnie ze wskazówkami ruszył przez budynek chroniący wcześniej większość wsi, teraz całkowicie pusty i mroczny. Zatrzymali się na chwilę przed drewnianymi drzwiami, po czym zgodnie weszli do środka. Ich nozdrza z miejsca wypełnił zapach czerwonych kwiatów... Ostry i zajmujący wszystko inne. Przez krótką chwilę rozglądali się wokół, po czym w głowie Takashiego na powrót odezwał się znajomy głos... Czyżby powoli zaczęli się do siebie przyzwyczajać. "Jeszcze trochę... Gdzieś tutaj powinno być wejście". Po tych słowach na powrót zamilkł, a w tym czasie Minamoto podszedł do stolika który stał na środku, po czym przewrócił go kopnięciem na bok sali. Może i nie było to zbyt delikatne, jednak pozwoliło zauważyć niewielkie wcięcie w idealnie płaskiej powierzchni, która pod naporem jego dłoni ustąpiła. Całe pomieszczenie wypełnił przeraźliwy dźwięk kamienia przesuwanego po kamieniu, a po chwili ich oczom ukazało się niewielkie wejście i drabina prowadząca w mrok jamy.

-Idę pierwszy... Gdyby coś było nie tak, pamiętaj że masz uciekać
Przemówił do Takashiego, chociaż nawet nie liczył że tamten wypełni jego polecenie. Minamoto jeszcze chwilę spoglądał na ciemne wejście, po czym złapał za drabinę zagłębiając się w nieznaną czerń. Tuż za nim ruszyła Izu, a na samym końcu nasz główny bohater. Przez dłuższą chwilę nie działo się zupełnie nic, schodząc po śliskich szczeblach wydawało mu się że praktycznie znaleźli się w trzewiach ziemi. Dopiero gdy jego stopy dotknęły twardego gruntu, chłopak mógł zobaczyć niewielkie przejście w zimnej skale. Idąc tuż za swymi towarzyszami, poruszali się dość wolno i ostrożnie aby nie skończyć zbyt szybko swej przygody. Minamoto zastosował technikę świetlistej kuli, dając im nieco więcej szans na powodzenie zwiedzania tajemniczej jaskini. "Jesteś bardzo blisko... To miejsce ma coś wspólnego z tobą i ze mną... Wszystkiego się dowiesz". Ponownie usłyszał obcy głos, jednak wciąż nie uzyskał odpowiedzi na to czym była ta istota w jego głowie. Zanim zdążył uzyskać jakieś odpowiedzi, wreszcie znaleźli się w sali oświetlonej światłem wpadającym przez ogromną dziurę w suficie. Grota prezentowała się naprawdę wspaniale, roznosząc przyjemny szum strumienia który przepływał w pewnej odległości. Te same czerwone kwiaty porastały wnętrze jaskini. Tu i ówdzie widać było zielony dym unoszący sie z mniejszych zbiorników wodnych. Niewielkie białe ślimaki poruszały się ospale po mokrych ścianach, unosząc się coraz wyżej i wyżej, jak gdyby chciały dotknąć samego nieba. To co było najbardziej zaskakujące znajdowało się jednak na środku groty. Niewielkie posłanie stworzone ze słomy i zielonego porostu, na którym spoczywała istota odziana w białe szaty... Na jej głowie znajdowała się podobna maska do tych które nosili wojownicy nawiedzonego przywódcy. Ta jednak w odróżnieniu do nich, posiadała namalowane różne symbole, mieniące się w blasku księżyca czerwonym szkarłatem... Nagle obcy głos rozbrzmiał w pomieszczeniu, jednak nawet jeśli należał do białej istoty, nie poruszała się ona nawet o centymetr.

-Izu... Podejdź proszę
Dziewczynka w pierwszej chwili wydawała się całkowicie zmieszana, jednak mając oparcie w dwójce towarzyszy, wreszcie postanowiła spełnić jej prośbę.

-Jesteś tutaj... To znaczy że Urag Nak wreszcie dokończył swego żywota... Muszę ci tyle opowiedzieć, jednak mój czas wreszcie dobiega końca. Posłuchaj mnie uważnie, chciałabym żebyś zrozumiała skąd wzięło się to wszystko
Obca istota w dalszym ciągu nie poruszyła się ani trochę.

- Dwadzieścia lat temu twój ojciec dokonał rzeczy strasznej, odkrywając to miejsce. Powiadają że zielone wyziewy które widzicie w odpowiednich rękach potrafią działać prawdziwe cuda... Zresztą sami je widzieliście. Omamy, zatrucia... Nak był alchemikiem jakich trudno szukać w tych czasach. Znał się na roślinach jak mało kto... Dzięki mocy tej jaskini zyskał specjalne umiejętności mogące dać mu całkowitą władzę nad człowiekiem. Byłam mu potrzebna tylko do jednego...
Jej prawa dłoń delikatnie się poruszyła, odkrywając biały całun którym była nakryta. Wtedy mogli ujrzeć czarne ciało, naznaczone bliznami od nacięć...

- Moja krew tak jak i twoja mają specjalnie właściwości... W połączeniu z tym co odkrył mógł manipulować siłami które ujrzeliście... Dodane do jedzenia, wdychane w czerwonych kwiatach. Powodowały całkowite oddanie temu kto potrafił z nich korzystać... Moje życie powoli się skończyło, mimo że tak naprawdę umarłam dawno temu gdy twój ojciec postanowił spalić mnie na oczach wioski jako wiedźmę z mrocznego lasu... Nie wiedział jednak że to właśnie mnie będzie potrzebował by zyskać swoją pozycję... Byłam młoda i zakochana... Przepraszam córko, to moja wina że nie udało mi się go powstrzymać... Tylko jego balsamy i znajomość medycyny, pozwoliły mi tak długo utrzymać się przy życiu... To wszystko z mojej winy... Proszę... Wybacz... Zawsze... Chciałam cię poznać
Po tych słowach wreszcie zamilkła, a cała sala na powrót wypełniła się pustką... Jednak nie dla wszystkich... Takashi przez krótką chwilę wpatrywał się w dziewczynę spoglądającą ze strachem na biały całun, po czym odpłynął przenosząc się w mroki własnego umysłu. Nigdy później nie poznał powodów tego zjawiska. Czy był to wpływ dymu... Zmęczenia... Wydarzeń... A może po prostu tak miało być i trafił na właściwe miejsce. Chłopak spadał w przepaść... Zimną i mokrą, wypełnioną zapachem czerwonych kwiatów. Spadał zanim nie znalazł się wystarczająco blisko by nagle się zatrzymać. Rozejrzał się wokół nie czując własnego ciała, spoglądając na wielkie wrota które nosiły ten sam symbol który dostał on sam podczas pieczętowania demona w swym ciele. Nara spoglądał na kraty, by wreszcie usłyszeć głos w swej głowie... Tym razem jednak ten głos pochodził bezpośrednio z mroków więzienia, iskrzący potęgą... Głos który niejednego powaliłby na kolana.

-Więc wreszcie się spotykamy Takashi Nara... Kolejny z wielkich ludzi pragnących zdobyć moją moc by rządzić i decydować... Przeklęta rasa ludzka mająca się za bogów... Powiedz mi Takashi Nara... Czy będziesz tym złym... A może w tobie drzemie siła by wszystko zmienić... Jeśli chcesz poznać mnie lepiej... Zostań tutaj, ta jaskinia ma dziwny wpływ na mnie i na ciebie... Jeszcze się spotkamy Takashi... Nasza przyszłość wciąż jest nieznana
Po tych słowach świat na powrót nabrał kolorów, a młody wojownik cienistego klanu mógł ujrzeć nad sobą Minamoto którego twarz nagle przeszła ulgą.

-Takashi... Co się tutaj dzieje?
Zapytał zmartwionym głosem... Jednak tak naprawdę pragnął tylko bezpieczeństwa swego przyjaciela. To wszystko miało się zakończyć w tym miejscu... W tym samym gdzie Izu opłakiwała właśnie odnalezione truchło swojej matki... Gdzie mroczna opowieść wreszcie zakończyła się bez szczęśliwego końca... Czy młody Nara wreszcie nawiązał pierwszy kontakt z demonem drzemiącym w jego ciele, czy to wszystko mogło być prawdziwe. Izu nie nadawała się teraz do jakiejkolwiek rozmowy, jednak z daleka widać było światło tunelu wychodzące na pustą przestrzeń... Widocznie droga którą tu przybyli nie była jedyna...

-Dziękuję wam... Tak bardzo przepraszam za to co się stało... Obiecuję... Wam i swojej matce, obiecuje że nasza wioska nigdy tego nie zapomni... Staniemy się znowu jednością, w której wasz klan zawsze odnajdzie przyjaciół... Tak bardzo was przepraszam...
Odezwała się przez łzy młoda Izu, po czym na powrót uklękła nad ciałem matki... Tak właśnie wyglądał koniec?

---

Wyprawa zakończona po twoim poście.
Cel osiągnięty!
Gratulacje.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Przed wyruszeniem do wspomnianego budynku, Minamoto rozejrzał się jeszcze po okolicy, a następnie dołączył do protegowanego, z kolei Izu poprosiła kolegę o to, by ten zajął się bezbronnymi mieszkańcami osady i upewnił się co do ich bezpieczeństwa. Wyglądało na to, że to ona była urodzonym przywódcą i choć jej ojciec nie był dobrym człowiekiem, to miał kilka dobrych cech, które córka mogła po nim odziedziczyć. Koniec końców może i dobrze, że tak to się wszystko zakończyło. Gdyby dwójka shinobich nie zjawiła się w tym miejscu, albo coś potoczyłoby się niefortunnie, szaleniec nadal rządziłby wioską, a czarnowłosa musiałaby się temu wszystkiemu przyglądać z boku. Na szczęście zdobyła się na odwagę i sprzeciwiła się jego woli, kończąc nikczemne, złowrogie rządy.
W pomieszczeniu, które było celem trójki bohaterów, z początku nie dało się zauważyć jakiejkolwiek klapy. Ore rozglądała się uważnie i to samo robił Takashi, ale dopiero jego ochroniarz zlokalizował poszukiwany przez nich właz. Kopnął gwałtownie stolik, odsłaniając ukryty kanał prowadzący w dół. Na dole drabiny, na samym dnie korytarza, znajdowało się przejście, za którym znajdowała się dziwna, na swój sposób piękna jaskinia. Rosło w niej mnóstwo czerwonych kwiatów, tych samych, które były na górze w pokoju. Poza tym cała jaskinia porośnięta była inną roślinnością, były w niej niewielkie zbiorniki wodne, a na ścianach i kamiennych tworach dało się zauważyć pełzające w kółko białe ślimaki. Naprawdę dziwne, acz zjawiskowe miejsce. Głos w głowie bohatera mówił, że jest ono związane bezpośrednio z nim samym i z osobą, od której ten głos pochodzi. Było coś jeszcze - na środku całej przestrzeni znajdowało się posłanie, na którym siedziała jakaś postać skrywająca swe ciało pod białą szatą, z kolei twarz zasłonięta miała znajomą już maską z narysowanymi symbolami o rozmaitych kształtach. Okazało się, że skrytą istotą była matka Izu, której właśnie dane było spędzić swoje ostatnie chwile z córką. Historia tej rodziny była okropna - szalony ojciec alchemik, matka uznana za wiedźmę spalona na palu i zamknięta przez niego pod ziemią, coś doprawdy makabrycznego. W chwili, gdy kobieta kończyła opowiadać swojej potomkini wszystkie najpotrzebniejsze zagadnienia, w umyśle głównego bohatera zadziało się coś nieprzewidywalnego, coś zupełnie nowego. Odpłynął.
Znajdował się w pustej przestrzeni, w której dało się zauważyć jedynie dwie rzeczy - olbrzymią bramę postawioną przed nim, a także duże ilości czegoś, co przypominało wodę, brodził w tym cały czas, przemieszczając się po nowej lokalizacji. Zaczął się rozglądać, ale nie zauważył nic innego, nie próbował nawet wołać o pomoc, bo najpewniej zdany był na samego siebie. Czy znalazł się tam w wyniku jakiejś zdolności? A może widział to wszystko przez zapach czerwonych kwiatów, których w jaskini było tak dużo? Nasłuchał się już sporo o ich halucynogennych właściwościach, może sam padł ofiarą jakiejś dziwnej iluzji i miał przed oczami omamy? Zbliżając się do bramy zaobserwował, że jest ona przyozdobiona taką samą pieczęcią, którą on sam nosił na klatce piersiowej. Pieczęcią, którą zyskał, gdy sam Han zapieczętował w nim ogoniastą bestię o sześciu ogonach. Było dość ciemno, a jedyne światło, co dziwne, docierało z dołu, spod tafli wody. Niestety, nie było go wystarczająco dużo, by umożliwić zobaczenie czegoś jeszcze. Nagle, w jednym momencie całą tę przestrzeń wypełnił potężny głos, który wywołał na plechach... nie, na całym ciele Takashiego dreszcze. To był on. Rokubi.
- Tak, jestem Takashi Nara. - ciężko mu było cokolwiek powiedzieć, ale po przełknięciu śliny jakoś zdołał to zrobić. - Nie uważam się za boga. Nie zamierzam też rządzić i decydować, a już na pewno nie jestem złą osobą. Chyba, taką mam nadzieję. - znów przerwał na chwilę, spoglądając w swoje własne odbicie w tafli wody pod nogami. - Ty jesteś Rokubi, prawda? W końcu, po tak długim czasie, mogliśmy się poznać.
Nie uśmiechnął się, chociaż zrobiłby to najpewniej w tej sytuacji. Nie odzywał się więcej, bo Bijū również zamilkł. Nastała cisza. Cisza i pustka. Aż w końcu bohater, przy którymś mrugnięciu, otworzył szerzej oczy i znajdował się z powrotem w jaskini, wybudził go prawdopodobnie senpai.
- O wszystkim opowiem ci w drodze powrotnej. Zostańmy tu jeszcze trochę. - tę prośbę motywował słowami, które dochodziły od Rokubiego.
Matka Izu zmarła, po mrocznej, potężnej bestii nie było ani śladu, a zapach czerwonych kwiatków cały czas unosił się w powietrzu. Wioska, choć doszczętnie zbezczeszczona i osłabiona, wciąż tętniła życiem i wypełniona była nadzieją. Nadzieją na lepsze jutro. Dziewczyna przemówiła, ocierając łzy po stracie najbliższych i choć nie znała dobrze kobiety, której ciało leżało przed nią, to jednak miała świadomość, że jest to jej rodzicielka. Ta, która chciała ją chronić. Przeprosiła dwójkę z klanu Nara za wszystko, z czym borykali się od początku przygody, a następnie obiecała, że Hageyama stanie się zupełnie innym miejscem. Ona też miała nadzieję.
- Izu-chan, nie przepraszaj, to nie twoja wina. Cieszymy się, że w waszych sercach może znów zagościć radość. Teraz będzie już tylko lepiej. - pocieszył ją, starając się wykrzesać z siebie nawet najmniejszy uśmiech. - Swoją drogą, byłabyś doskonałym przywódcą wioski!
Na sam koniec poklepał ją po ramieniu, po czym rozejrzał się jeszcze po jaskini. Nie opuszczał jej od razu, chciał jeszcze trochę zostać w tym miejscu. Wraz ze swoim towarzyszem spędzili noc w wiosce, nie chcieli wracać po zmroku. Nie jedli śniadania, pożegnali się ze wszystkimi dość wcześnie, na koniec jeszcze raz odwiedzając jaskinię pod Hageyamą. Jak się okazało, było z niej drugie wyjście, z którego tym razem skorzystali. Byli zmęczeni, przesiąknięci nieprzyjemnym zapachem, a także zadziwieni obrotem wydarzeń. Szczególnie Minamoto, którego zupełnie ominęło dużo ważnych kwestii. Takashi nie zamierzał zostawiać go na lodzie, był gotów wszystko mu wyjaśnić, oczywiście w drodze powrotnej. Na ten moment nie marzył jednak o niczym innym, a jedynie o własnym, ciepłym łóżku. I prysznicu, najpierw prysznic!
A co z jaskinią? Z pewnością będzie musiał do niej jeszcze kiedyś wrócić. Głos w jego głowie zamilkł, ale z pewnością był tam gdzieś cały czas i istniała możliwość, że znów chciał się porozumieć z Jinchūrikm. Jeśli istniał choć cień szansy na to, że właśnie w tej lokalizacji młodzieniec będzie w stanie porozmawiać ze swoim Bijū, należało z tego korzystać. Na razie jednak trzeba było odpocząć, wystarczy wrażeń. Sama świadomość, że bestia siedzi w nim, stanowi zagmatwaną sprawę, a możliwość prowadzenia z nią rozmów to już zupełnie inny poziom. Nie na dzisiaj, oj nie na dzisiaj takie akcje.
- Ruszamy, Minamoto-senpai.

-> Z/t Prastary Las, Midori, Yokukage, Dom Takashiego ->

[Kyoushi]

Jego tułaczka i odpoczynek trwały dzień za dniem, gdy odpoczywał spędzając czas samemu z Nibi, dogadując się i dążąc do perfekcyjnej jedności. Ten stał trwał, a dzięki temu poznawali się co raz lepiej. Zdawał sobie sprawę jak mógłby tę moc, którą oferowała mu w pełni Ogoniasta Bestia przyswoić i zmienić w swoje największe atuty. Tymczas, dotarł do miejsca, w którym postanowił odpocząć dłuższą chwilę nim wróci do Sogen, przygotowując się do prawdopodobnie kolejnej trudnej, o ile nie najtrudniejszej walki w jego życiu. Oh, ile ich już było. Z roku na rok było ich co raz więcej niż co raz mniej. Mogłoby się zdawać, że to wcale nie ma zamiaru się skończyć, jednak te wyzwania budowały w nim chęć samodoskonalenia. Kolejny dzień po dniu, unikając ludzkości dążył do tego by stać się legendą.
W sporej odległości od samej wioski Hageyama, w pobliżu Łysej Góry przesiadywał gdzieś w okolicach szlaku, nie widując praktycznie nikogo przez wiele dni. Miał swoje miejsce, które sobie upatrzył. Było to bardzo szerokie drzewo, które wydwało się umierać. Usychało i nie słuzyło już nikomu. To była decyzja by wyjąć swoją katanę i jednym, płynnym ruchem ściać drzewo, które spadło tuż nieopodal. To było miejsce dla niego, by w miejscu, gdzie widoczne były słoje, a raczej ich setki z racji wieku drzewa, tam się rozsiadł w pozycji kwiatu lotosu, ściągająć z siebie miecze, które położył w pochwach przed sobą, pozostawiajac narzucone na swoje ramiona jedynie płaszcz Klepsydry z pięknym futrem u karku. Ręce wystawały spod płaszcza, splecone ze sobą, a on postanowił po prostu w łatwy sposób... Spać. Czujny i wyprostowany spał tak w najlepsze, nie przejmując się ludźmi, którzy mogli tędy przechodzić, jednak kto jak kto. Jego niemal nie dało się zaskoczyć...

[Uchiha Tsuyoshi]

Kolejne dni nie przyniosły tego, czego spodziewał się Tsuyoshi. Myślał, że pozostanie na dłużej w Kotei i nieco lepiej „poczuje” to miasto, pomagając przy okazji przy jego odbudowie. Mógłby wtedy zajść za parę dni do rezydencji Sugiyamów, porozmawiać z Orochim, i tak dalej. Tymczasem jednak zostało mu przydzielone zadanie zdecydowanie odmienne, bo polegające na eskorcie karawany kupieckiej zmierzającej do odległego Midori. Nie było to oczywiście całkowicie bezmyślnie przydzielone zadanie. Ładunkiem karawany miały być drogocenne zioła służące do wyrobu jakichś mikstur, o których Uchiha nie miał pojęcia, za co władze spodziewały się otrzymać sporo pieniędzy tak potrzebnych do odbudowy kraju. Karawana miała być eskortowana tylko do pewnego miejsca w Midori, które nie znajdowało się zbyt daleko od granicy, a później eskortę miał przejąć ktoś inny. Nie bez kręcenia nosem Tsuyoshi przystał na ten przydział. Po raz kolejny bogowie z jakiegoś powodu oddalali go od centrum ważnych dla klanu wydarzeń, niemniej pogodził się już z tym. Tak pewnie właśnie miało być.

W taki oto sposób nasz bohater znalazł się gdzieś w Midori. Miejscem rozstania była niewielka osada Hageyama, w której Tsuyoshi kupił nieco jedzenia na dalszą drogę. Oczywiście nie zamierzał tu bawić ani chwili dłużej, niż było to konieczne, więc gdy kupiec potwierdził, że jest wolny, praktycznie od razu wyruszył na północ.

I dość szybko zorientował się, że nie wie, która droga pozwoli mu na jak najszybsze dotarcie z powrotem do Kotei. Ta sama droga, którą przyjechał odpadała, bo po drodze kilkukrotnie zmieniali trasę ze względu na to, że musieli odwiedzić kilka osad zarówno w Sogen, jak i Midori. Pozostawało więc szukać jej samodzielnie, albo…

Tsuyoshi przystanął i delikatnie zmarszczył brwi. Natrafił na dość niecodzienny widok. Przy drodze, na pniu ściętego drzewa zasiadał niecodziennie ubrany mężczyzna o białych włosach. Na płaszczu (niecodziennym, bo z doczepionym futrem) miał jakiś dziwny symbol, lecz co najważniejsze: wyglądało to tak, jakby spał. Nie mógł jednak spać, bo raczej nikt nie śpi na siedząco przy drodze.

Uchiha wahał się, ale ostatecznie zrobił krok w jego stronę. Miał na sobie swoją zwyczajną koszulkę z symbolem swojego klanu, co sprawiało, że nie trzeba było uważać do kogo i kiedy się zwraca w tym miejscu, ale jeśli nie zapyta tego człowieka, to będzie ryzykował tym, że straci sporo czasu na błąkanie się po traktach, których nie zna. Koniec końców, był przecież Uchiha, shinobi, prawdopodobieństwo że natrafi na kogoś, kto będzie stanowił dla niego realne zagrożenie jest baaardzo, małe. Prawda?

- Przepraszam – powiedział głośno i wyraźnie, wyciągając rękę do góry w geście przywitania – w jaki sposób najszybciej można dotrzeć stąd do Sogen? Czy ta droga tam prowadzi? – zapytał, uważnie obserwując reakcję nieznajomego.

[Kyoushi]

Jego błogi, nienaruszony od wielu godzin spokój w końcu musiał zostać naruszony. Będąc tak wybitną jednostką, nawet po środku czarnej dupy zostałby odnaleziony, jednak tym razem nierozpoznany. Może to z powodu tego, że przybysz nie był świadomy wydarzeń w świecie. Może nie wiedział o istnieniu tak zacnej grupy kocmołuchów jaką była Klepsydra. Po świecie niosło się od groma informacji, multum plotek o legendarnej grupie bydlaków, którzy brali udział w najważniejszych wydarzeniach ostatnich lat dla kontynentu.
Białowłosy Szermierz o różnokolorowych oczach, które aktualnie miał szczelnie zamknięte, należał do niej, będąc niejako jednym z najstarszych jej członków po śmierci znamienitego, świętej pamięci Sejnura, pasterza znamienitego. Gdy mężczyzna zagaił do Kjudiniego, Shiroyasha otworzył nagle jedno oko, czarne niczym smoła. Zupełnie takie jakie posiadał człowiek, który do niego przemawiał. Typowe źrenice dla członków klanu Uchiha. Spojrzał na niego, badając go z góry na dół wzrokiem. Jeśli tylko miał okazję zauważyć symbol klanu Uchiha, otworzył drugie, tym razem czerwone oko, jego naturalne, które miał od urodzenia. Uśmiechnął się szeroko nie zmieniając nawet na chwilę swojej wygodnej pozycji.
- Chuj wie - odpowiedział, w tym gęście unosząc wymownie same ramiona. W sumie to niby wiedział, ale nie do końca. Orientował się w którą stronę, ale przecież nigdzie nie było napisane by musiał udzielać informacji zagubionym.
- Sugiyama cię tu wysłał? Nie wystarczyła jedna pilnująca mnie amatorka? Już ruszyła do Sogen zdać raport, mówiłem, że wrócę jak zechce. A jeszcze nie chcę. Jak chcesz to możesz poczekać ze mną, mam trochę picia jakbyś był spragniony, ale później będzie zimno. A może to nie Sugiyama cię wysłał, a Katsumi?! Ta to się na mnie uwzięła i na pewno kazała mnie śledzić. Nie powinieneś wychodzić tak z ukrycia! - zarzucił młodzieńcowi, nie zmieniając swojej pozycji, jedynie na koniec ponownie zamykając oczy z uśmiechem na ustach. Wiedział, że jest sprytny i szybko wywęszy podstęp, ale żeby być aż tak sprytnym to nawet siebie o to nie podejrzewał. Czuł się jakby tymi słowami i decyzjami stał się z miejsca największym cwaniakiem na tej koziej, czy tam łysej jak kolano górze.

[Uchiha Tsuyoshi]

Tak, ten gość, z którym przyszło mu rozmawiać był bardzo nietypowy. Normalnie pewnie wziąłby go za jakiegoś pomylonego barda, ale przeczyły temu katany, które przed nim leżały (no chyba że były to atrapy, ale wykluczył taką możliwość) oraz jego… różnokolorowe oczy. W tym momencie najbliżej było mu więc chyba do jakiegoś lokalnego mędrca, który mieszkał w pustelni nieopodal wioski, a mieszkańcy przychodzili do niego po radę.

Ale również ten wniosek został szybko odrzucony przez Tsuyoshiego. Mało tego, to co od niego usłyszał spowodowało że jego oczy otworzyły się szerzej, a on sam został postawiony w stan gotowości. Skąd ten człowiek wiedział, że Uchiha rozmawiał z Sugiyamą (młodszym, bo młodszym, ale zawsze). A Katsumi? Czy to był jakiś zbiegły ninja? Cholera, mogło się okazać, że natrafił na kogoś, kto może sprawić mu poważny kłopot. Tak kończy się zagadywanie do dziwnych ludzi siedzących na ściętych drzewach. Było jednak za późno, żeby się wycofać.
- Nie wysłał mnie ani Sugiyama-sama ani Katsumi-sama – odpowiedział spokojnie, jednak wciąż lekko zdezorientowany – chyba mnie z kimś pomyliłeś. Ale… skoro się ukrywasz i orientujesz się w sprawach Uchiha, to nie możesz być przypadkowym przechodniem. Co ktoś taki jak ty robi w Midori? – zapytał, krzyżując ręce na piersi. Sam nie przedstawiał się, wystarczył znak klanu Uchiha, który miał zarówno na plecach jak i na przodzie (choć mniejszy). Jego przynależność była zatem oczywista.

- Jesteś zbiegiem? – dodał po chwili, zastanawiając się czy właśnie nie pakuje się w jeszcze większe tarapaty. Miał jednak wrażenie, że jeśli uzyska teraz jakieś użyteczne informacje, to mogą się one przydać klanowi. Co prawda igrał z ogniem, bo jeśli ten gość okaże się być jakimś niebezpiecznym osobnikiem, to może mieć problem, ale jeśli tamten miał go uznać za zagrożenie, to i tak pewnie już to zrobił.

[Kyoushi]

Prawda była taka, że na każdym swoim kroku, czy to w przód, czy też wstecz nie mogłeś być niczego pewnym. Jednego dnia spotykałeś kupców, sprzedawców, lichwiarzy czy bandytów. Innego zaś mogła to być Ogoniasta Bestia, Shirei-kan czy też Kjuszardooki Biały Ćwok. Tym nieszczęśliwcem, który napotkał ów, ostatniego, rzadkiego pokemona, wymienionego w wyliczance był nie kto inny jak nasz ukochany i ulubiony Cujoszi. Bohater jakże nieskazitelny pod każdym warunkiem, a jednak nie było to takie proste. Był taki aż do dziś, bo to był dzień, w którym spotkał kogoś, kto zmieni jego życie o sto osiemdziesiąt, a może i jeszcze do góry nogami je wywróci. Nie wiadomo. Wiadomym jednak było, że przygoda będzie nie tylko czarno-biała. Będzie kolorowa, aż się komuś urzyga. Cujoszi wyglądał na chyba lekko przestraszonego, ale to mógł wyczuć tylko swoimi innymi sensorami jak oczami, bo te miał już zamknięte. Święty, święty, delikatnie pierdzielnięty wsłuchał się w słowa, które miał w tym czasie wypowiadać w jego stronę Cujoszi-san. Był on jeszcze ciekawszy niż mogłoby się wydawać, dlatego też to Kjoszaldini zwrócił na niego uwagę. Nie śmiał nie odpowiedzieć na zarzuty, czy też słowa, które padły z jego ust.
- To kto w takim razie? Nie mogę uwierzyć, że to przypadek, kolejny Uchiha, który się tu Wałęsa bez celu? Nie może być! - zaśmiał się pod nosem, co było bardzo widoczne, nie można było tego wręcz przeoczyć. Kolejne zdania przyprawiły go o ból głowy i ciekawość. Jak to zbiegiem? To, że porwał swoje papiery przynależności podczas jakichś tam niezręcznych wydarzeń w gabinecie jeszcze ówczesnej Shirei-kan, którą była Katsumi, jeszcze nie robią z tego potwora zbiega, co to, to nie!
- Eee, yyy... Ja? Zbiegiem? Nie, nie, broń mnie najczystszy pasterzu! Świeć nad jego duszą, Sejnaru złoty... - ostatnie zdanie wypowiedział słusznie pod nosem, by wrócić do dialogu - Albo świetnie grasz albo po prostu nie wiesz.. No, jestem członkiem klanu. Ale sobie teraz trochę medytuję w górach. Sugiyama mnie wygonił na misję, skończyłem trochę szybciej i nie chcę mi się wracać, czego nie rozumiesz? - zapytał prześmiewczo, kolejny raz otwierając tylko oko, by znów nadmienić.
- Teraz mi lepiej zdradź co ty tutaj robisz. Ten teren nie jest dla klanu tak przyjazny i oczywisty. Więc albo mnie śledzisz i kłamiesz albo się zgubiłeś co? Gadaj, bo jak nie to będziesz musiał zaraz chlać gorzołe. - zagroził dość poważnie, ponieważ tym jednym otwartym okiem spojrzał na kiermanę, w której widać było tylko szyjkę od butelki, którą otrzymał od pasterza z tychże gór. To miał być moment przełomowy kariery niejakiego Cujosziego, prawie Kjusziego...

[Uchiha Tsuyoshi]

Nerwowość Tsuyoshiego lekko zelżała, bo jego rozmówca najwyraźniej nie był wcale źle do niego nastawiony. Musiał być członkiem klanu, znacznym członkiem klanu, który… no właśnie – tu kończyła się wiedza Uchihy na temat tego, z kim miał do czynienia. Z pewnością jednak z kimś, kto wymykał się spod standardowych schematów i jednocześnie kimś, kto był bardzo pewny siebie.
Ciemnowłosy zrobił kilka kroków w jego stronę, schodząc z drogi, ale nadal zachowując dystans.

- Ekhm, przepraszam… chlać gorzołę? – zmarszczył brwi. Dawno nie spotkał się z taką niefrasobliwością, a czasy były przecież naprawdę trudne, zarówno dla klanu jako całości jak i dla wszystkich jego członków, o ile dało się to jakoś rozróżnić.

- Jestem Uchiha Tsuyoshi i byłem na misji eskorty karawany. Właśnie wracam do Kotei. Nie śledziłem cię ani nie obserwowałem, po prawdzie pierwszy raz cię widzę. Skoro mówisz takie dziwne rzeczy, a jednocześnie jesteś na usługach Sugiyamy-sama, to pewnie wiesz też, że Kotei jest teraz w opłakanym stanie. Skończyłeś wcześniej misję, czy nie lepiej byłoby wrócić i pomóc w odbudowie, zamiast bumelować i się upijać? – zapytał z lekką zgryźliwością w głosie. Tak, lekką, bo nie miał charakteru wypominacza albo upierdliwca, który tylko pokazuje palcem co inni według niego zrobili źle. Mimo to zdobył się na takie stwierdzenie, bo w Kotei potrzebna była teraz każda para rąk do pracy i nawet sam Tsuyoshi czuł się nieswojo, że wykonuje jakąś misję z dala od stolicy. Nawet pomimo tego, że miał oficjalny przydział.

- Eh… dobra, nie chcę być zgryźliwy, po prostu uważam że każdy powinien teraz pomóc odbudowywać Kotei. Powinniśmy się uczyć od najlepszych, jak Masahiro-sama czy Kyoushi-sama – dodał wkrótce i westchnął, jakby chcąc się usprawiedliwić i pokazać, że nie ma złych intencji ani ciągot do moralizatorstwa. Taka sytuacja była dla niego raczej niestandardowa i nie spodziewał się spotkania w Midori shinobi klanu Uchiha, który jeszcze dodatkowo zajmowałby się… cóż, najlepiej będzie to chyba nazwać odpoczynkiem.

- Ale wiesz co? Znam kogoś blisko spokrewnionego z lordem Sugiyamą i w sumie mogę zrozumieć, że może ci się nie chcieć do niego wracać. Z tego co się orientuję, to dość surowy i wymagający człowiek – dodał szczerze. Biedny Orochi! Ten to dopiero miał ciężko. Jeśli jego rozmówca miał choć w części tak trudno jak on, to w sumie nie można było się dziwić, że perspektywa powrotu do Kotei nie była dla niego atrakcyjna i nie chce wracać, dopóki nie będzie musiał. Nadal jednak uważał, że okoliczności były takie, że dobrze byłoby pomóc w stolicy.

[Kyoushi]

Był to wspaniały człowiek, niezwykły myśliciel i nowy przyjaciel Kjudiniego. Wyglądało na to, że mogli już się nazywać najlepszymi przyjaciółmi, mimo że nie znali jeszcze swoich imion. Przynajmniej Cujosz nie znał, bo on się już przedstawił, a wąsko-otwarto-oki wciąż nie zrobił tego, jednak jeszcze chwila była przed nimi, więc i do tego dojdzie. Tymczasem, to właśnie młodszy z klanu Uchiha zdziwił się, gdy Żoze Kjudini wspomniał o gorzole. Gdy ten zmarszczył brwi, białowłosy delikatnie posmutniał. To był znak, że nie znajdzie tu kompana, poczuł wewnątrz siebie rozczarowanie, gdy kocica podśmiechiwała się wewnątrz, wiedząc, że on też potrzebuje od niej sekundy wytchnienia, mimo tego, że ich życie bardzo się zmieniło i stali się sobie najbliżsi. Byli jak jedność.
- Miło mi Cujoszi. Masz podobne imię do mojego, a... - wtedy właśnie usłyszał i swoje imię, wyraźnie otwierając drugie oko i wpatrując się w przybysza. Czy on rzeczywiście myślał, że najlepsi cokolwiek robią w imię odbudowy wioski? Raczej nie. Ani Masahiro, ani on sam nie ruszali tego tematu. W końcu mieli o wiele trudniejsze zadania na głowie niż budowa i budowlanka, którą mogli się zajmować cywile. - No cóż, mogę chyba zaprzeczyć, że Masahiro czy Kyoushi pomagają w wiosce nosząc bale czy budując domy. Raczej przygotowują się do wielkiej wojny, pewnie większej niż miała miejsce w walce z Antykreatorem i jego jeźdźcami, których na szczęście już nie ma. Co do joty.. - rozmarzył się, uśmiechając się od ucha do ucha. To było jak ukojenie i zimna woda w upalny dzień. Ta ulga po pozbyciu się Mesmera była warta więcej niż całe złoto tego świata. Z drugiej strony gość miał się przedstawić, ale słysząc swoje imię trochę się zaskoczył. Wręcz pozytywnie. Wiedział, że jest znany, ale aż tak to nie. Co to to nie. - Ekhm. Taak, doskonale wiem o stanie osady. Niestety wiem to doskonale po pojawieniu się skurwysynów. Ej ej ej, nikt tu się nie upija, tu się po prostu medytuje i trenuje, nic więcej! Ja zaoferowałem odpoczynek, a nie pijaństwo! - tym razem to on zmarszczył brwi. Poczuli się więc obydwaj w podobny sposób, gdy tak sobie elegancko dywagowali pośrodku niczego.
- Krętacz i oszust i czekam aż spadnie ze stołka! A pewnie mówisz o jego psie, który jest biedny, będąc tak podległym tyranowi! - teraz znów się uśmiechał, wiedząc że sobie delikatnie mówiąc żartuje. Nie wiedział jednak, że chodzi o syna, o którym w sumie nie miał bladego pojęcia. Nie znał Orochiego, także niezbyt mógł pomóc. - Czyli co, śpieszysz się odbudować Kotei własnymi rękami, mimo że mógłbyś jednak wykorzystać swoją siłe i pomóc w lepszy sposób. Właśnie zbliża się kataklizm, teraz wszyscy powinni się przejąć raczej budowaniem siły i zbieraniem armii, dając sobie spokój aktualnie z odbudową, bo zaraz znów trzeba się będzie odbudowywać. Ja właśnie zamoczę usta i wrócę do medytacji, moje zaproszenie wciąż jest aktualne! - dopowiedział, tym razem biorąc dłonią za flaszkę, która była zamknięta korkiem. Zamieszał i spoglądał w dalszym ciągu na Tsujosziego. Wciąż trzymał go w niepewności by podzielić się tym kim jest i jak się nazywa. Ciekawym będzie jak zareaguje, bo możliwym jest że może się zdziwi. Obserwował wszystko i ciekawił się jak, co z tego się może rozwinąć. Położył jedną dłoń na kolanie i w ciekawej pozycji spoglądał na Tsujosziego, w drugiej zaś dzierżył flakonik, wciąż zamknięty.

[Uchiha Tsuyoshi]

Zignorował uwagę dotyczącą swojego imienia. Nieznajomy mimo tego, że wypadałoby nadal się nie przedstawił. To sprawiło, że do głowy Tsuyoshiego powróciły wątpliwości związane z tożsamością jego rozmówcy, ale nie zamierzał na razie naciskać. Być może tamten się w jakiś sposób zdradzi. A jeśli nie, to później wymusi na nim podanie swojego imienia.

- Oczywiście, że Masahiro-sama i Kyoushi-sama nie odbudowują wioski własnymi rękami – obruszył się – chodziło mi o to, że Masahiro-sama zarządza procesem odbudowy, a Kyoushi-sama powstrzymał Hana i jego bandytów. Obaj bronili i bronią Kotei i Sogen i ciężko pracują na jego rzecz, w tym powinniśmy się na nich oglądać… to znaczy na pewno Masahiro-sama to robi, a Kyoushi-sama… pewnie dba o interesy klanu gdzieś daleko – wyjaśnił swój tok rozumowania. Jasne, że ta dwójka, jako jedni z najważniejszych shinobi nie będą delegowani do najprostszych zadań. Nie o to mu chodziło. Chodziło mu o to, że przykład idzie z góry i że najważniejsi shinobi dla klanu powinni stanowić wzór dla reszty. To właśnie pokazał mu swoją postawą Masahiro. A Kyoushi? Cóż, nie miał większej wiedzy poza tym, że podczas walki z Hanem użył jakiejś potężnej techniki, a później chyba nie był widziany w Kotei. Co mógł teraz robić? Tsuyoshi tego nie wiedział, ale z pewnością nie marnował czasu i na pewno robił coś, co było super istotne dla wszystkich Uchiha. No bo jakże mogłoby być inaczej, prawda?

- Z… zaraz, jaki kolejny kataklizm? Co o tym wiesz? Przecież te inuzukowe psy oraz popieprzeńcy Kaminari zostali pobici i odepchnięci. To samo Cesarz. Han i jego sługusy nie stanowią już zagrożenia. Wiadomo ci o czymś więcej, niż władzom klanu? Jeśli tak, to należy o tym od razu zaraportować! – powiedział jednym tchem. Znowu wszystko mu się pomieszało. Albo ten dziwny gość robił go w bambuko, albo wydarzenia na świecie mocno przyspieszyły. Nie był sobie w stanie jednak wyobrazić zagrożenia gorszego od antykreatora w tym momencie, więc zwyczajnie zgłupiał gdy to usłyszał.

- I w obliczu rzekomego, wielkiego zagrożenia oferujesz mi flaszkę? Zachowujesz się jak leśny kappa! – powiedział lekko poirytowany Tsuyoshi. Jego rozmówca miał ciekawe usposobienie, pewnie gdyby spotkał go w jakiejś karczmie to spędziłby z nim cały wieczór na pogawędkach, ale teraz Uchiha miał wrażenie, że tamten po prostu stroi sobie z niego żarty. I to od początku. I do tego się w tej chwili skłaniał, bo jednak trudno uwierzyć, żeby po tym wszystkim co spotkało Kotei i całe Sogen miało nadejść dla klanu coś jeszcze gorszego.