Wąwóz w środku lasu

[Rei Uta]

Rei nie drążył tematu, rozumiejąc, że to czym dysponował Takashi nie było rzeczą, którą mógł się dzielić na każdym kroku. Jeśli nie chciał mówić i wolał kłamstwo, to z pewnością miał jakiś swój cel. Czy Maji rozpoznał, że tamten coś ukrywa… Bez najmniejszego problemu. Wzruszając ramionami zaśmiał się, gdy jego przyjaciel skorygował go w kwestii zniszczeń lasu, dopiero teraz, zdając sobie sprawę jak drastyczne w skutkach by to było, gdyby walczyli w bardziej zaludnionym miejscu. Wciąż głodny przez chwilę razem z Takashim gapił się w niebo, po czym oznajmił, że skoro tamten nie ma zamiaru to sam zajmie się kwestią ich kolacji. Większość swego życia Maji ukrywał się przed światem, korzystając z tego, co dawała mu matka natura. Upolowanie dzikiej zwierzyny było dla niego czymś tak naturalnym jak wiązanie butów. Po dwóch godzinach powrócił do prowizorycznego obozu, niosąc na plecach ciężkie barachło dzika. Takashiemu udało się jakoś rozpalić ogień, chociaż to nie był jego naturalny żywioł. Rei uśmiechnął się do niego, po czym padł na ziemię powoli, zabierając się za skórowanie zwierzyny. Wygwizdując wesołe melodie zagaił do przyjaciela, starając się odpowiedzieć na ostatnie pytanie o cel ich drogi.

– Czy to takie ważne… Póki jesteśmy razem nikt nas nie pokona. Myślę, że na tym świecie są miejsca, gdzie będziemy szczególnie potrzebni. Musimy udowodnić swoją wartość, jeśli nie będą nas znali, to nie będą też szanowali – Rei zaczął kiwać głową, zdecydowanie zadowolony z tego, co udało mu się powiedzieć. Jednak faktycznie było tak, jak mówił, strach i respekt te uczucia były sobie niezwykle bliskie. Jeśli ludzie mieli być lepsi, to musieli wiedzieć, że ktoś nad nimi czuwa, a ci którzy czyhali na ich życie musieli wiedzieć, że za wszystkimi maluczkimi będzie stał właśnie on i Takashi… Dzień wreszcie dobiegł końca, a nasi bohaterowie pogrążyli się w regenerującym śnie, który miał pozwolić im odzyskać utracone zasoby chakry. Maji ułożył się na stercie liści, podkładając pod głowę własną torbę biodrową. Kilka minut później obaj przenieśli się już do krainy morfeusza, a po zniszczonej polanie rozniosły się dźwięki pochrapywania obu mężczyzn. Ten dzień był zdecydowanie wymagający dla obu chłopców, jednak przez to wszystko stali się oni dla siebie jeszcze bliżsi. Czas miał pokazać jak bardzo świat się zmieni dzięki ich działaniom.

[Arii]

1/19

Wszystko ma swój cel
Misja Grupowa A - Takashi & Rei

---

Od dawna nie widzieli świata takiego jakim jest teraz. Obydwaj podróżowali w całkowicie inne rejony i tereny odcinając się powoli od oszustw rzeczywistości. Obydwaj mieli ciężką drogę za sobą by znaleźć się tutaj. Ponownie. Już raz mieli okazję tutaj podążać za swoim przeciwnikiem, który jeszcze raz skrzyżował się z Reiem, jako ktoś lub coś więcej niż pracodawca. Nadał mu sensu w życiu, ale i to nie starczyło, aby utrzymać jego demoniczną stronę w domu. Wyruszył w kolejną podróż odkrywając swoje prawdziwe pragnienia i nowe troski. Kto by spodziewał się, że ponownie stanie tutaj z Takashim, który miał wiele do przeżycia z ostatnich lat, szczególnie roku, w którym zdecydował się odciąć chwilowo od klanu. Pojedynek między nimi i wspólna decyzja... Czy nadal mieli tą ikrę w sobie co na samym początku? Los mógł właśnie chcieć to od nich sprawdzić, krzyk niosący się między drzewami dotarł do nich rwąc ich ciała do przodu. W ich myślach pojawić się mogła jedna myśl: Kobieta!

[Takashi]

Ogień trzaskał cicho, tańcząc radośnie w objęciach drewna, które z niechęcią oddawało mu swoje ciepło. Dym unosił się w stronę ciemniejącego nieba, plącząc się z zapachem świeżego mięsa i goryczą popiołu. Takashi siedział oparty plecami o pień jednego z nielicznych ocalałych drzew, obserwując Reia, który w typowy dla siebie sposób zamienił skórowanie dzika w niemal rytuał. Ten dzieciak miał w sobie więcej życia niż niejedno miasteczko. Bohater uśmiechnął się półgębkiem, słuchając odpowiedzi towarzysza. „Czy to takie ważne… Póki jesteśmy razem nikt nas nie pokona.” Brzmiało to naiwnie, nawet trochę dziecinnie, ale... w tym był sens. I jakaś tęsknota. A może nawet potrzeba.
- Gadasz jakbyśmy mieli po piętnaście lat. - rzucił z przekąsem, ale głos miał miękki, pozbawiony złośliwości. - Ale podoba mi się to.
Chociaż w sumie, on miał chyba właśnie tyle lat. Mniejsza. Nie dodał nic więcej. Zasłużyli na ciszę. Na ten moment zawieszenia, w którym nie byli ani wojownikami, ani wyrzutkami, ani dziedzicami przeklętych mocy. Tylko dwójką kumpli przy ognisku, gdzieś na końcu świata.
Poranek przywitał ich zimnym powiewem i wilgocią rosy. Świat zbudzony z bitewnego snu pachniał zielskiem, wilgotnym dymem i czymś nowym. Czymś zbliżającym się. Nara przeciągnął się powoli, nie od razu otwierając oczy. Dopiero gdy usłyszał szuranie liści i jęk obolałych kości Reia, podniósł powieki i spojrzał na różową grzywę przyjaciela.
- Jak się czujesz? Wypoczęty? - zapytał, zeskakując ze swojej prowizorycznej pryczy złożonej z gałęzi i liści.
W jego głosie nie było zmęczenia. Było skupienie. Intuicyjny niepokój.
Krzyk.
Nie pasował do tego miejsca, nie pasował do tego poranka, nie pasował do niczego, co działo się do tej pory. Był jak brzytwa przecinająca ciszę. Przeszył go chłodem bardziej niż zimna poranna mgła. W pierwszej sekundzie chłopak zamarł. W drugiej już był w ruchu. Jego spojrzenie przecięło się ze spojrzeniem Majiego. I choć nie padło jeszcze żadne pytanie, odpowiedź była już znana.
- Ruszamy. - rzucił tylko, zanim zniknął między drzewami.

[Rei Uta]

Rei nie przejmował się tym, że jego słowa mogły brzmieć dziecinnie. Wiedział doskonale, że jego podejście do świata często pakowało go w kłopoty, jednak właśnie takim człowiekiem był. Nie brał pod uwagę niepowodzenia, licząc na to, że kiedyś uda mu się zmienić ten paskudny świat. Zanim obaj przenieśli się w krainę znajdującą się daleko poza tym wszystkim co materialne, Maji jeszcze ostatni raz przemówił do Takashiego.

– Wiesz… Zawsze chciałem zostawić po sobie coś więcej niż napis na zapomnianym nagrobku. Jeśli żyjąc udowadniamy, kim jesteśmy, to moją powinnością jest żyć dwa razy mocniej… Zobaczysz – Po tych słowach dzieciak odpłynął, marząc o wszystkich rzeczach, które nadal pozostawały dla niego poza zasięgiem. Czas, jak gdyby zwolnił, pozwalając dwójce bohaterów na zregenerowanie energii. Gdy dzień przegonił noc, Rei powoli otworzył oczy zbudzony promieniami słońca, które uderzyły prosto w jego twarz. Maji niechętnie przeciągnął się jak kot, który właśnie wygrzewał się gdzieś na płocie, po czym usiadł na swym prowizorycznym posłaniu, przecierając twarz wierzchem rękawa. W swój zwyczajowy sposób przeczesał włosy prawą dłonią, przemawiając do przyjaciela z lekkim przekąsem…

– Martw się o siebie staruszku, ja jestem gotowy na drugą rundę – Niestety niedane było im tego sprawdzić, zwłaszcza że cały zagajnik przeciął nagle krzyk kobiety. Maji bez słów spojrzał na Takashiego, po czym skoczył na równe nogi, znikając razem z nim między drzewami. Obaj nie mieli pojęcia co miał przynieść ten dzień, jednak byli gotowi na wszystko. Ich spotkanie nie było przypadkowe, znaleźli się tutaj razem w tym samym czasie by coś zmienić… Być może to zadanie było tym, co miało być później nazywane początkiem.