Świątynia Jurōjina

[Souei]

Wyprawa A
45 W decydujących momentach walki kluczowe były milimetry i ułamki sekund. Nawet poważnie zraniony, jashinista dorównywał Takashiemu szybkością i refleksem, dlatego tak trudno było zwiększyć dystans młodemu Narze. Gdy mężczyzna wymierzył w niego kolejny atak, shinobi o mały włos uniknął go, wyskakując w górę i lądując na sklepieniu świątyni, które na szczęście było w jego zasięgu. Zanim jego przeciwnik zlokalizował go ponownie i zdążył się do niego dotrzeć, Takashi zdążył już klasnąć i wprawić w ruch pozostającą na placu boju wodę. Do tej pory rozlana po całej podłodze i wylewająca się na zewnątrz fala zebrała się jedną masę wody i pomknęła od razu na plecy mordercy, który nie zdążył jej uniknąć. Woda zwaliła go z nóg i koziołkującego wyrzuciła go z ogromnym impetem w bok, aż do przeciwległej ściany chramu. Tam wbiła go w mur i cały czas napierając, nie pozwalała stanąć na nogi. Wokół rozległy się odgłosy trzaskania i kruszenia, jednak walka nie była jeszcze zakończona. Gdy minitsunami przestało napierać, Nara mógł jeszcze zobaczyć, że jego przeciwnik wciąż dycha. Bez zbędnych ceregieli dołożył jeszcze kilka pieczęci i po raz kolejny wypalił suidanhą prosto w kapłana. Wodny strumień przeciągnięty po ścianie skutecznie pozbawił go głowy, tym razem bez szansy na zasłonięcie się czy inną formę obrony. Jego ciało zmieniło swoją czarną barwę na bladą, choć trudno było to teraz zauważyć, ponieważ w większości było ono koloru krwistej czerwieni. Kilka sekund po tym, gdy do Takashiego dotarła już informacja, że teraz to już definitywny koniec, poczuł jak sufit po jego stopami drży. Ściana, w którą został wbity jashinista była w kawałkach, a wcześniejsze przeoranie drugiej strony Suidanhą tak osłabiło konstrukcję niewielkiego chramu, że dach praktycznie nie miał już podparcia. Trzeba było uciekać i to szybko, aby nie zostać przygniecionym pod gruzami walącego się budynku. Nic nie można było zrobić w tej sytuacji, Nara musiał ratować własną skórę, aby nie zostać pogrzebany żywcem, koniec końców w ostatniej chwili ewakuując się z walącego się budynku. Z wielkim łoskotem resztki ścian zapadły się do środka, przyciśnięte pięknym, lecz połamanym teraz dachem. Ciężko było powiedzieć, czy mieszkańcy Kusy będą zadowoleni z takiego obrotu spraw, ale może rzeczywiście jedynym sposobem na oczyszczenie sprofanowanej świątyni było jej wyburzenie i postawienie od nowa? Jeśli tak, to pierwszą część mieli już za sobą, teraz pozostała im już tylko odbudowa.

zt. tutaj proszę.