Ruiny "Świątyni cudów"

[Oshi]

Budynek nosi swoją legendę, już od czasu przybycia pierwszych władców mokutonu. Imiona dawno zatarte, pamiętają imponujące dzieło lasu. Świątynia zapomnianych bogów, służyła pierwotnym Senju jako miejsce kultu i tradycji. To właśnie w progach tego miejsca, odmawiano pierwsze melodyjne wiersze długich modlitw. Nikt nie był w stanie powiedzieć kto właściwie stworzył imponujące dzieło, tak samo jak w późniejszych latach nie sposób było odpowiedzieć na pytanie czemu właściwie je opuszczono. Oddalona o kilkadziesiąt kroków od głównych zabudowań Hayashimury, świątynia stała się reliktem przeszłości... Mrocznym, pustym strażnikiem, w którym zachowało się jedynie echo wspomnień. Kto wie jednak co kryje się pod szerokim sklepieniem. Czy wejścia do podziemnych tuneli prowadzą tylko w jedną stronę?

" Wiedzieliśmy że owe miejsce nie znalazło się tu przypadkiem, starsi wyczuwali ogromne pokłady dziwnej energii wibrującej w powietrzu niczym wyładowania elektryczne. Wysokie ściany zdobione tysiącami obrazów, przedstawiały powstanie Shinrin od czasu pierwszego ziarenka ukrytego w ziemi. Wiele miesięcy poświęcili studiując archaiczne pismo dawnych twórców... Dopiero w późniejszym etapie, odkryto że z głównej okrągłej sali prowadzi przejście do podziemnych tuneli. Niestety podczas eksploracji odkryto pradawne korzenie, blokujące dalszą drogę. Starsi zadecydowali o pozostawieniu wszystkiego w stanie jakim zastali owe miejsce... A tajemnica nie pozostała rozwiązana do dzisiejszego dnia"

[Oshi]

Oshi posiadał wszystkie dane potrzebne do realizacji planu. Zaraz po wyjściu z siedziby władz, obrał kierunek odwrotny od miejsca zamieszkania niejakiego Ryu Senju. W pierwszej chwili chciał iść prosto po niego, jednak szybko porzucił ten pomysł kierując się w stronę starych świątyń. Nigdzie nie widział swego towarzysza, jednak sam kazał mu wcześniej rozejrzeć się po wiosce... Sprawy ponaglały, a Keion miał ruszyć właśnie do ruin, więc było to idealne miejsce...
Oshi szedł jakiś czas główną drogą, po czym odbił przy zawalonym drzewie, w stronę mocniej zalesionej części osady. Dopiero tam zatrzymał się, siadając spokojnie na trawie. Często odwiedzał owe miejsce, gdy zatrzymywał się w osadzie. Relikt przodków, dawnej tradycji, i powstania samego lasu. Małe ziarenko, posadzone przez cywilizację, która nade wszystko pragnęła spokoju.
- Widzisz Burū, od dzisiaj chyba przyjdzie nam uczyć kogoś jak przeżyć... To śmieszne, zwłaszcza że sam tego nie wiem.

Przemówił do węża, głaszcząc go po grzbiecie... Burū spoczywał jak zwykle na swoim miejscu, okręcając klatkę piersiową Oshiego. Jego pysk znajdował się na ramieniu chłopca, sam wzrok mówił jak bestia dużo rozumiała...
- No nic... Niech przyjdzie

Korzystając z własnych zdolności, Sentoki przywołał klona. Osobnik wyrósł jakby z ziemi, przybierając ludzką formę. Rysy twarzy, wzrost, najmniejsze detale... Oshi spoglądał na samego Siebie, czując dziwne zmieszanie. Spokojnie wypuścił z płuc powietrze, po czym uśmiechnął się do twora, przemawiając jak zwykle przy takich okazjach.
-Nie muszę Ci mówić co masz robić bo jesteś mną... Idź, i rób.

Klon odwzajemnił uśmiech, po czym zniknął w kierunku którym posłał go Oshi. Najciekawsze mogło być spotkanie tych dwojga, Sentoki wymyślił bowiem pewien plan. Klon miał odszukać Ryu pod wskazanym adresem, a kiedy już to zrobi... Miał przekazać że jego nauczyciel czeka pod ruinami świątyni, po czym najzwyklej w świecie rozpaść się na kawałki... Może plan nie był zbyt misterny, jednak Oshi wolał spokój tego miejsca, niż załatwianie formalności... Od czego miał drewnianych pomagierów... Gdy wszystko było gotowe, rzucił się zadowolony w opadłe liście... Napawając się ostatnimi chwilami spokoju.

  Ukryty tekst

[Ryu]

Ryu był pierwszy raz od dawna lekko podekscytowany myślą, że został mu przydzielony z pewnością dużo bardziej doświadczony opiekun, który może być bardzo silnym do rozwoju dla młodego Senju. Pewnie nie jeden nieopierzony chłopaczek z przerośniętym ego czułby się upokorzony, że ktoś w ogóle pomyślał by przydzielić mu nauczyciela, ale nie Ryu. Chłopak wszelkie problemy życiowe zostawił za sobą i ma jasno wytyczoną ścieżkę, której ma zamiar się trzymać. Przyśpieszył kroku chcąc już być na miejscu. Miejscu w którym miał okazję być raz – bardzo dawno temu. Pamiętał jednak, że legendarna budowla zrobiła na nim wówczas imponujące wrażenie. Jako, że miejsce to znajdowało się kilka kroków od głównych zabudowań Hayashimury, Białowłosy przechadzając się ulicami Osady na której co krok stały przydrożne, lokalne straganiki z przeróżnymi wyrobami własnej roboty – dotarł w końcu do celu. Powolnym krokiem patrząc raz pod nogi, raz na sklepienie wchodził do monumentalnej budowli. Powietrze w niej miało specyficzny zapach… Zapach setek lat historii. Zapach którego skład był mieszanką materiałów wykorzystanych przy budowie, z roślinnością która po opuszczeniu tego miejsca otuliła ściany, posadzki, sklepienia niczym kołdra zmarznięte dziecko przed snem. Po chwili dotarł do centralnego punktu jaki stanowił plac po środku budowli, stanął w miejscu rozglądając się powoli dookoła ciesząc oczy cudem architektury. Co do samego nauczyciela nie miał żadnych wyobrażeń ani myśli – nie ma informacji i faktów, nie ma dywagacji – proste. Stał więc w centralnym punkcie oczekując na Nauczyciela.

[Oshi]

Oshi czekał do momentu, aż nie poczuł jak klon którego stworzył wypełnił swoje zadanie. Bez większych chęci wstał z miękkiej kępy liści, po czym ruszył do środka wiekowej świątyni. Uwielbiał to miejsce, jednak nie tylko ze względu na posiadane wspomnienia... Aura która przenikała najdrobniejszy nawet kamień, sprawiała że Senju czuł się częścią czegoś ważnego. Setny raz spojrzał na skruszone ryciny, uśmiechając się do siebie w duchu... Dopiero po dłuższej chwili, wskoczył na pobliski element dawnego filara obserwując otoczenie. Wiedział że Ryu musiał się tutaj pojawić, nie było nawet mowy by odrzucił rozkaz od wioski. Mimo tego że wydawać się to mogło brutalne, klan leśnych ludzi kultywował swoje zasady, i prawa w sercach młodych wojowników... Powinność względem osady, była czymś tak oczywistym jak nadchodzący dzień po nocy...
Długo nie musiał czekać...
Spoglądając z góry, ujrzał młodszego członka klanu... Dość wysoki, ubrany w stonowanej czerni, tylko te białe włosy. Oshi przez chwilę przyglądał się nieznanemu krewniakowi, po czym zaskoczył miękko za jego plecami.
-Mam nadzieję, że nie zniszczyłem planów na resztę dnia

Zapytał radośnie, zakładając ramiona na piersi. Nowy uczeń, jak śmiesznie by to nie brzmiało zrobił na nim dobre pierwsze wrażenie. Sam wzrok mówił, że to nie jeden z tych co rani się własnym kunaiem... Oshi ostatni raz spojrzał ponad jego głowę, po czym westchnął głęboko kontynuując.
-Nazywam się Senju Oshi, jako Sentoki naszej osady, zostałem poproszony o zajęcie się twoją osobą... Nie wiem czy odpowiada Ci to w mniejszym lub większym stopniu, jednak możesz być pewien że wykonam rozkaz co do ostatniej sylaby.

Chłopak przemawiał uprzejmie, jednak dało się słyszeć w głosie nutę pewności... Potwierdzenia że nie było tu miejsca na dziecinne zabawy i humory... Zadowolony z własnych zdolności mówczych, oparł się o filar za plecami kończąc to przedstawienie.
-Zanim zaczniemy nasz nowy wspólny rozdział... Może chcesz o coś zapytać?

[Ryu]

Ryu stojąc po środku Świątyni, natychmiast skierował swój wzrok w stronę Nauczyciela, gdy było mu dane usłyszeć jego retoryczne pytanie w sympatycznym tonie, wynikające bardziej z czystego szacunku niż przesadnej troski, na które Białowłosy odpowiedział z widocznym lekkim uśmiechem wynikającym z zadowolenia, że poznał mentora, a może nawet kompana który sprawiał wrażenie człowieka o miłym usposobieniu:
Moje plany i życie podporządkowane są klanowi Senju i Shinrin, więc jakby to powiedzieć… Nie pogniewam się.
– nawet pokusił się o szczyptę ironicznego humoru, a na jego twarzy pojawił się szerszy uśmiech. Nie wydawało mu się bowiem, by Mentor mógł uznać tę odpowiedź za brak szacunku czy lekceważenie bo nic takiego nie miało absolutnie miejsca.
Po przedstawieniu się Senseia, Ryu szukał w głowie czy nie miał okazji już poznać pobratymca z klanu, bo zdawało się, że mogli być w podobnym wieku. Może gdzieś przewinął mu się za dzieciaka, aczkolwiek nie miał okazji nigdy zamienić z nim nawet zdania.
Jak już wiesz, jestem Ryu Senju, i bardzo mi odpowiada że będę mógł rozwijać się pod Twoim okiem, więc będę chciał w jak największym stopniu „ułatwić” Ci wykonanie rozkazu.
– stwierdził, stawiając sprawę jasno. Białowłosy bardzo entuzjastycznie podchodził do możliwości rozwoju pod okiem doświadczonego Shinobi z rangą Sentoki. Ryu może powinien zachować w swych wypowiedziach, drogę służbową i pewnego rodzaju sztywny szacunek ze względu na hierarchiczne podporządkowanie, aczkolwiek wyczuwał, że Oshi nie oczekuje sztywnego mówienia do niego per „Panie Nauczycielu czy Sensei-san” czy innego rodzaju tytułowania, a i sam Ryu mając przed sobą niemalże wiekowego rówieśnika oczekiwałby bardziej relacji „partnerstwa z wyraźnym wykonywaniem poleceń wydanych przez Oshiego” niż sztywnego „sensei-uczeń”.
Mam w sumie jedno trudne pytanie. Mianowicie jak to ma wszystko przebiegać? Skupimy się bardziej na moim treningu, czy mam nadzieję i na to liczę będę mógł z Tobą wspólnie działać w różnego rodzaju wyprawach i misjach, żebym mógł nabrać praktyki, spojrzenia na pewne trudne sytuacje oraz doświadczenia? Oczywiście w momencie, w którym uznasz, że jestem gotowy na to by Ci towarzyszyć.
– było to złożone pytanie, ale konkretne. Ryu jasno wskazał, na co liczy najbardziej przy rozwoju – nauka technik to nie problem, ale doświadczenie z obserwacji Sentokiego w praktyce jest bezcenne, a i Białowłosy rzucony na głęboką wodę doskonale wiedział, że może wynieść bezcenne lekcje oparte na szybkim myśleniu, podejmowaniu decyzji ale również wybieraniu mniejszego zła z trudnych sytuacji. Białowłosy przez problemy w życiu, nie mógł przez lata znaleźć w sobie motywacji do treningu stąd też był słaby pod kątem umiejętności, aczkolwiek wiele przeżył, co przekłada się na analityczne myślenie i świeże spojrzenie na pewne kwestie, co może być w niektórych sytuacjach nieocenione, a lata wysłuchiwania opowieści dziadka o wojnach, klanach, misjach itd., w pewnym momencie również może zaprocentować. Mimo, że Białowłosy wiedział, że jest słaby to dało się wyczuć z postawy, wyprostowanej sylwetki, oraz stylu wypowiedzi, że jest pewnym siebie, dumnym człowiekiem świadomym swych wad i zalet.

[Oshi]

Oshi zazwyczaj nie trafiał w formalne dysputy, prowadzone w smutnym kręgu poważnych jegomości. Samej energii wystarczyło mu by znieść służbowe obowiązki, jednak w głębi ducha czuł ulgę będąc na wolności. Stojąc na przeciw nowego ucznia, sam nie wiedział czy bardziej skupić się na stanowczym podejmowaniu decyzji, czy może lepiej było przejść z miejsca do oczywistych spraw.
-Taak...

Przyciągnął niedbale, zakładając ramiona za plecy. Burū jak zwykle zajmował swoje miejsce na klatce piersiowej, zasłonięty materiałem czerwonego płaszcza. Oshi odwrócił się do młodszego krewniaka plecami, na powrót zwracając uwagę w stronę starych rycin na ścianie.
- Wiesz, kiedyś obiecałem sobie że zbuduje wioskę silniejszą niż wszystkie inne... Miejsce w którym młode pokolenie nie będzie musiało oddawać życia za zatarczki starych głupców...

Czuł całą energię płynącą z tego miejsca, wiedział że nie bez powodu wielu sądzi że jest to serce całego lasu.
-Może wydać Ci się to dość brutalne, jednak nie mam zamiaru specjalnie zwalniać dla Ciebie... Wciąż musimy wypełniać misje, by wzmacniać klan... Będziesz podążał za mną, a ja mogę obiecać że zrobię wszystko byś wrócił bezpiecznie do domu.

Oshi znów odwrócił wzrok w stronę Ryu, jednak tym razem widniał na jego twarzy szczery uśmiech.
-Zobaczysz... Tego czego nauczysz się w podróży, nie zastąpi żaden podręcznik.

Chłopak bez słowa ruszył przed siebie, całkowicie pomijając fakt tego że Ryu powinien zrobić to samo. Miał już pewien plan, a jego realizacja mogła zwiększyć ich wspólne szanse na przeżycie... Keion zapewne zwiedzał inne części osady, więc Oshi wybrał z listy te najbardziej interesujące... Musiał jakoś wpaść na trop towarzysza, zwłaszcza że zostawił go w obcym mieście bez większej opieki...

[Ryu]

„Wiesz, kiedyś obiecałem sobie że zbuduje wioskę silniejszą niż wszystkie inne... Miejsce w którym młode pokolenie nie będzie musiało oddawać życia za zatarczki starych głupców...” – słysząc te słowa, Białowłosy zrozumiał, że trafił na właściwego mentora, bowiem on miał ten sam cel…
- To dobrze nas dobrali, bo ja chcę by ten cel został osiągnięty bez znaczenia czy Ty tego dokonasz, czy ja, czy ktoś inny. Mnie interesuje jedynie by główne założenie zostało spełnione – odrzekł w pełni świadomy swych słów. Najważniejsze by Shinrin było najsilniejsze, nietykalne, a wraz z Shinrin klan Senju bez względu czy cel ten będzie osiągnięty za sprawą Oshiego, Ryu czy kogokolwiek innego. Białowłosy miał jasno wytyczone priorytety i prywatne zemsty, porachunki, gorzkie żale i smuty powojennych sierot nie były w jego stylu i tego typu ludzi szukających zemsty, poważania czy sprawdzenia się kosztem wyższych egzystencjalnych celów, uważał za zakompleksionych, słabych psychicznie, niedojrzałych idiotów.
„Może wydać Ci się to dość brutalne, jednak nie mam zamiaru specjalnie zwalniać dla Ciebie... Wciąż musimy wypełniać misje, by wzmacniać klan... Będziesz podążał za mną, a ja mogę obiecać że zrobię wszystko byś wrócił bezpiecznie do domu.” – i tego właśnie oczekiwał Białowłosy od swojego Opiekuna:
- No i tego właśnie oczekiwałem. Najważniejsze, żeby zadanie było wykonane, a moje bezpieczeństwo jest kwestią drugorzędną” – odrzekł chcąc ściągnąć ze swojego Nauczyciela swego rodzaju presję. Potrzebne to było czy nie… Nie wiedział, ale wolał pokazać, że wie jakim kosztem niektóre zadania mogą być okupione.
„Zobaczysz... Tego czego nauczysz się w podróży, nie zastąpi żaden podręcznik.” – na te słowa młody Senju uśmiechnął się lekko, a jego oczy wypełniły się entuzjazmem na samą myśl o rozwoju i przede wszystkim o doświadczeniu, jakiego nie byłby w stanie zdobyć przy studiowaniu podręczników czy suchych opowieści.
Oby tak się stało... odrzekł, ruszając za Oshim pewnym krokiem, będąc gotowym na wyzwania jakie rzuci przed nimi los. Oby tak się stało - ponieważ na rozwoju Ryu zyska nie tylko on, ale również jego kompana, a przede wszystkim Shinrin. Białowłosy wiedział, że obecnie jest słaby, ale miał ogromną ambicję by jak najszybciej to zmienić tylko w jednym celu - by być jak najbardziej potrzebny Klanowi Senju i Shinrin.

[Tsuyoshi]

Tsu nie próbował walczyć, nie było to w jego stylu. Wpierw rozmawiał - potem atakował. No chyba, że ktoś od samego początku nie zasługiwał na pertraktacje. Wtedy nie próbował się powstrzymywać, a żądza krwi przejmowała kontrolę nad wszystkim. Nikt, z kim chłopak miał szansę walczyć, nigdy nie uszedł żywy. Taka to już była jego zasada, trzeba wyrywać chwasty, póki jeszcze nie przejęły miejsca zdrowych roślin. Dusić ten syf w zarodku, ot co. Na słowa dziewczyny odwrócił się do niej z uśmiechem na ustach. Ognisty miała temperament, to na pewno. W obecnej chwili może i nie doceniał tego, jak został potraktowany, ale w przyszłości… Kto wie? Być może będzie szukać kogoś podobnego do dalszej współpracy, czy też współ… dzielenia domu. Każdy mężczyzna przecież powinien mieć kobietę, która odpowiednio nim pokieruje, no nie?

Gdy tylko wyszli za mury karczmy, Ryu poczęstował go wytłumaczeniem swojej przyjaciółki. Blondyn skinął głową, jakby sugerując, że rozumie to wszystko… Albo przynajmniej przyjmuje do świadomości.

- Zdarza się. Gdybym brał takie rzeczy do siebie to już dawno by mnie tu nie było. Myślisz, że dlaczego przestałem chwalić się swoim pochodzeniem? Każdy myślał, że mam przez to łatwiej, kiedy to gówno prawda. Ale powoli nadchodzi czas, gdzie muszę powoli ujawniać to, kim są moi przodkowie - dlaczego to się stało? No cóż, z wielu powodów. Jego pochodzenie to nie powód do wstydu, tak przede wszystkim. Do tego plotki rozchodzą się szybko, a wiele osób już od dawna wie, kim jest. Do tego, po ostatnich rozmowach z ojcem, bardzo mu zależy, aby przynieść mu gigantyczną dumę. W dniu w którym otrzyma awans na Akoraito, a potem a Sentokiego, wtedy też ojciec straci całkowitą kontrolę nad jego losem śpiąc spokojnie. Jego syn jest zdolny, silny, aktualnie nie do powstrzymania.

- Te ruiny, wiesz coś o nich? - Wypadało dopytać, choć sam wiedział o nic co nieco, tak Ryu mógłby być lepiej poinformowany, - No poza tym, że to miejsce kultu i inne takie, bo o tym to wiem. Ponoć czuć tam potężną chakrę - droga raczej nie była długa, toteż musieli streszczać się ze wszystkim.

Oczywiście w drodze tam, jak i już na miejscu, Tsu zachowa wzmożoną czujność. Nie chce zostać zaskoczony, czy być nie gotowym, gdyby coś się zaczęło.

[Hikari]

~ Przesyłka ~
Misja C
Post 21/30+
Tsuyoshi Podróż warto umilić sobie rozmowami, a gdy mogły one powiększyć świadomość odnośnie naszego celu zyskujemy podwójnie. Ohydna cisza idzie w zapomnienie, nasza głowa zapełnia się pożytecznymi wiadomościami, które możemy wykorzystać w przyszłości. Kto wie, może Tsuyoshiemu jest przeznaczone zostać Shirei-Kanem i odbudować wspominaną świątynię cudów. Byłaby to rzecz zapisująca się na kartach historii, przynajmniej w rodzie. Dokonanie podziwiane przez przyszłe pokolenia, odwrotność otaczającej nas rzeczywistości.
- Są oddalone kilkadziesiąt kroków od zabudowań, na skraju naszego lasu. Kiedyś mogło być miejscem kultu, ale od kilkudziesięciu lat jest opuszczone i porośnięte.
Podejrzany uśmiech nie schodził mu z twarzy, kiedy kierowaliście się w kierunku ruin.
- Mimo to od dziecka uwielbiałem tam przebywać. Wielka kamienna budowla, której ściany pokryte są wyblakłymi już od zaniedbania malowidłami przedstawiające naszych pierwszych przodków wedle historii. Nigdy nie poczułem potężnej chakry, więc podejrzewam to za plotki związane z majestatem tego miejsca. Czasem bywam wściekły na naszych przodków, jak zaniedbali to miejsce.
Jego głos wydawał się obecnie oazą spokoju.
- Swoją drogą, powiem coś tylko się nie odwracaj. Mamy ogon, który nas obserwował od wyjścia z ciemnej alejki. Przed gospodą nie byłem pewien, teraz nie ma mowy o pomyłce. Złapiemy go przy świątyni, odłączę się pod pretekstem potrzeby, ty będziesz teoretycznie kontynuować nas patrol. Kiedy będę ciebie gonić zajdziesz go od tyłu, podoba się ten plan?

[Tsuyoshi]

Aspiracje chłopaka nie były jeszcze jasno określone. Nie myślał aż tak do przodu. Teraz wolał skupić się na przyszłych awansach, które pozwolą mu mieć nieco większy wpływ na klan, niźli ma teraz. Obecnie nie wyróżniał się niczym dla kogokolwiek w służbie. Na pewno byli zdolniejsi od niego, lepsi w każdej kategorii, ale nie to jest ważne - Tsu ma w sobie coś, czego można mu zazdrościć. Samozaparcie, którego nie ma prawie nikt w jego wieku. Dąży do celu od zawsze, czy to po trupach, czy to po łebkach, czy też ot tak, po prostu, czynami.

Historia świątyni była znana wielu osobom, bardzo wielu… Ale Tsuyoshi nie był jedną z nich. Nie interesował się historią, co było przejawem pewnego rodzaju arogancji. Oczywiście to nie tak, że nigdy nie próbował, bo nauczycieli miał sporo, ale po po prostu nie była to jego bajka i tyle. Nigdy nie miał ochoty uczyć się o rzeczach, które już się wydarzyły - no chyba, że niosły za sobą jakąś naukę. Wtedy chłonął, jak gąbka.

- Może kiedyś je odbudujemy - uśmiechnął się do niego. Była to luźna propozycja, taka którą rzuca się bardziej po to, aby poprawić komuś humor, niźli stworzyć plany na najbliższe lata. Kulturę powinno się pielęgnować, fakt, ale po co, jeśli ludzie tego nie chcą? Wolą zapomnieć, zatracić się w codzienności. Nie było w tym nic złego. Jeśli ma się za dużo na głowie, to najzwyczajniej w świecie zapomina się o tak mało istotnych rzeczach. Wszechobecne wojny, terror, smród, bieda, morderstwa… Nawet nie da się tego zliczyć.

Informacja, którą otrzymał od Ryu była zadziwiająca. Mieli ogon, do tego taki, który już od dawna za nimi idzie, a Tsu go nie zauważył. Nie wiedział, czy to przez brak doświadczenia w takich tematach, czy po prostu zwyczajną nieuwagę i wiarę w kompana. Skinął tylko głową, jakby dając mu do zrozumienia, że zgadza się na plan. Chyba nie było tutaj nic więcej do dodania. Gość musi pójść za jego przyjacielem, aby nie ryzykować tego, że to on sam zaraz będzie miał ogon.

- To ja pójdę do przodu, zaczekam przy świątyni - powiedział normalnie, nie za głośno, nie za cicho - Tylko się pospiesz, nie mamy całego dnia, ojciec nas pogoni, jak mu nie przyniesiemy tych gratów - uśmiechnął się jeszcze, aby puścić mu oczko. Przy odrobinie szczęścia ich ogon pomyśli, że Tsu to zwykły chłopaczek pomagający bratu w czymkolwiek, co teraz robili. Dlatego też, gdy Ryu zaczął odgrywać swoją część, blondyn nie zmienił tempa, szedł do przodu.

Gdy tylko oddali się na tyle, na ile trzeba by, aby tamten już go nie wiedział, skręci w kierunku w którym skręcił Ryu. Tsu spróbuje wrócić się o wiele bardziej, tak aby finalnie skończyć paręnaście metrów za pozycją swojego kompana. Oczywiście będzie przy tym bardzo cichy i ostrożny tak, aby nie spłoszyć ogona. Jeśli nie jest to ich cel, to chociaż będzie kimś, kto pozwoli im zdobyć informacje. Jeśli namierzy Ryu, spróbuje ocenić sytuację. Gdyby jego kompan potrzebował pomocy, Tsu oczywiście przybiegnie do niego tak szybko, jak to możliwe wcześniej oceniając to, co się dzieje.

[Hikari]

~ Przesyłka ~
Misja C
Post 23/30+
Tsuyoshi Plan był dość prosty do wykonania, Ryu miał się zatrzymać za teoretyczną potrzebą przez co ogon nie będzie mógł go wyprzedzić. Okazję tą miał wykorzystać Tsuyoshi, który natychmiast zrozumiał intencje zabawy w kotka i myszkę. Zaczął w niej uczestniczyć jakby to było naturalne wymyślając wymówkę z przynoszeniem ojcu gratów... Tylko czy próba dezinformacji takowa ma sens? Jednego z was oszukano, a następnie śledzono. Ile wiedzą o swoim celu?
- A Ty jak zawsze zaczynasz już marudzić. Nawet nie zauważy tej chwili opóźnienia.
Do wspomnianego wcześniej miejsca pozbawionego zabudowań mieliście najwyżej pięć minut, a Ryu zgodnie z słowami zaszedł do jakiejś ostatniej gospody po drodze za teoretyczną potrzebą. Operację czas zacząć, podczas której nasz bohater opowieści ruszył samotnie do dawnej świątyni. Z miejsca gdzie przebywał widział już koniec zabudowań, a także rozpoczynający się lasek. Zbliżając się mógł dostrzec też wspominaną wcześniej świątynie, gdzieś pomiędzy zielenią wyróżniały się jakieś kamienne kolumny. Dało to mnóstwo możliwości, mogliśmy się znaleźć na tyłach nawet przed wyjściem z miasta o ile zechcemy. Tylko musieliśmy wejść w las, aby umknąć przed niechcianym wzrokiem... Tsuyoshi właśnie w tym celu znalazł się blisko świątyni cudów, która zdawała się być dość niewielkim kamiennym budynkiem z masywnymi drzwiami broniącymi wejścia... Szkoda, że były otwarte pokazując schody prowadzące pod ziemię. Kontynuujemy zachodzenie ogona, a może sprawdzamy co tam się dzieje?

[Tsuyoshi]

Ilość kroków do wykonania była dość mała. Sama strategia przez to zyskała, bo im bardziej byłaby zawiła, tym więcej nieporozumień mogłoby powstać po drodze. Ryu odłączył się od Tsu bardzo szybko udając się do jakiejś gospody, sam blondyn zaś ruszył do przodu. Ogon prawdopodobnie musiał przez to poczekać - nie było też pewne, czy to właśnie ta osoba, która ich śledziła, jest celem zadania. Równie dobrze to właśnie w ruinach mógł czaić się ten prawdziwy koleś, a ten za nimi to tylko czujka, która ma zaalarmować główne zbiorowisko.

Nie minęło kilka chwil, aż dostał się nieco bliżej świątyni. Gigantycznie wrota były otwarte, zapewne już na amen, bo wątpliwym jest, aby ktokolwiek próbował ich domykać. Tam też okazało się, że ktoś mógłby być w środku. Znajdowały się tam schody prowadzące… Gdzieś, ale nie chciał tego sprawdzać. Nie teraz, gdy Ryu liczył na to, że w razie potrzeby Tsu mu pomoże. Do tego nie miał ze sobą pochodni, a pakowanie się w takie miejsce bez takich rzeczy to próba samobójcza. No i nie zapominając o tym, że ktoś mógłby tam na niego czekać z zasadzką. Co to, to nie. Nie wejdzie tam dopóki nie przybędzie tu Ryu i nie poradzą sobie z podejrzanym typem.

Poczekał więc w krzakach nieopodal ruin tak, aby w razie potrzeby móc zajść swój cel od pleców. Nie pozostało mu nic innego, jak obserwować sytuację.

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Przesyłka ~
Misja C
Post 25/30+
Tsuyoshi Stając przed wyborem Tsuyoshi nawet się nie zastanawiał nad możliwością eksplorowania schodów prowadzących pod ziemię. Dał swoje słowo kompanowi, którego zamierzał dotrzymać chowając się za krzaczkami. Jak to zwykle bywa w takich momentach czas dłuży się niemiłosiernie, na każdą realnie upłyniętą minutę w głowie liczylibyśmy już trzy. Normalnie można było się niecierpliwić, już gdzieś odgryzać z złości paznokcie. W głowie pojawiały się pytania, co ten Ryu porabia, czy nie zatrzymał się w gospodzie na jakieś kilka szybkich czarek sake... Niemniej po dwóch i pół minuty wyszedł spomiędzy zabudowań wchodząc pomiędzy pierwsze drzewa, gdzie widząc otwarte drzwi świątyni nagle do nich przyśpieszył z sporą prędkością. Dogonienie go byłoby problematyczne, gdyby nie zatrzymał się nagle jakieś piętnaście metrów przed zejściem w dół do świątyni. Ba zatrzymał, troszkę mało powiedziane. Ręce zaczęły zwisać bezwładnie obok ciała, wzrok stał się nieobecny. Co mu się stało? Ciężko stwierdzić, ale odpowiedzialna za to persona wyszła z podziemi schowana pod ciemno zielonym płaszczem ruszając pędem w głąb lasu. Naturalnym byłoby ruszenie za nim, ale nie zapominajmy o wcześniej wspominanym ogonie. Właśnie opuszczał zabudowania ubrany w identyczny płaszcz, spod którego wyciągnął kunai. Nie trudno przewidzieć co zamierzał z nim uczynić, wbić w plecy niereagującego kompletnie Ryu. Mimo to rozglądał się na wszystkie strony zachowując też uwagę przed ewentualnym atakiem.

Mapka

[Tsuyoshi]

Takie momenty naprawdę definiowały kim się jest, jako shinobi. Zwykłym ludziom czas rzeczywiście dłuży się w takich sytuacjach, ale Tsu nie był zwykłym człowiekiem, był nadczłowiekiem, półbogiem w ich oczach. Siedząc w krzaku rozmyślał o tym, co może zrobić, gdy jego cel zjawi się w pobliżu. Miał już plan - co prawda był bajecznie prosty, bo opierał się na technice, która była jego najlepszą.

Kilka minutek później Ryu wyrósł z pomiędzy budowli biegnąć najszybciej, jak tylko potrafił. Tsu przyglądał się mu próbując zrozumieć, co próbuje osiągnąć. Zmrużył oczy ogarniając całą sytuację. W miejscu, gdzie były schody znajdował się jakiś typ ubrany w płaszcz. Tsu dobrze przewidział, że wejście tam wiązałoby się ze śmiercią. Tamten pobiegł gdzieś w głąb lasu, dziwnym było, że nie zajął się Ryu, który w tej chwili wydawał się być kompletnie bezbronny. Nie przypominało czegoś, co byłoby dla niego naturalne. Normalnie kicha, prycha i jest pełen energii, a teraz… Teraz jakby stracił panowanie nad własnym ciałem. Blondyn musiał go bronić, to było bardziej niż pewne.

Jego wzrok przykuł pewien gość, który sprawił ten cały kłopot, to znaczy rozdzielenie się dwójki kompanów. Wiedział, że musi reagować nim ten podejmie jakiekolwiek kroki. Zaciągnął powietrze w płuca szykując się do wystrzelenia przed siebie z impetem tak, aby stanąć pomiędzy przyjacielem, a wrogiem. W trakcie biegu złożył pieczęć węża, aby osłonić swoje ciało przed ewentualnymi atakami.

- Spróbuj go dotknąć, a zgniotę Cię, jak robala - wrzasnął w jego kierunku, aby następnie wskazać dłonią w kierunku Ryu za którym powinny pojawić się dwa kolce mające na celu osłonę jego pleców. Tsu miał zamiar potraktować tego kolesia najgorzej, jak tylko potrafił. Dzisiejszy dzień bardzo, ale to bardzo go zdenerwował, a zatem trzeba się choć trochę wyładować.

O ile Ogon pozwoli mu na to, Tsu stanie między nim, a Ryu. No chyba, że walka zacznie się wcześniej, wtedy dobędzie miecz i zacznie z nim walczyć. Jeśli jednak ogon zacznie uciekać jeszcze nim Tsu zdoła go dosięgnąć, wykorzysta dwa kolce, aby go przebić Oczywiście weźmie pod uwagę milisekundę opóźnienia w reakcji techniki.

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Przesyłka ~
Misja C
Post 27/30+
Tsuyoshi Cierpliwość i opanowanie posiadane przez Tsuyoshiego powoli się kończyło po całym dniu wodzenia za nos. Przynajmniej ofiary, do wyładowania się nie musiał poszukiwać. Zgodnie z założeniami nadeszła sama chcąc uczynić krzywdę nieobecnemu kompanowi. Na to właśnie wskazywał trzymany w dłoni kunai, bo przecież nie próbowano nim w okolicy uprawiać ziemniaków. Spowodowało to natychmiastową chęć ochrony Ryu u naszego młodzika wysokiego pochodzenia. Natychmiast wybiegł z kryjówki korzystając z techniki nadającej ciału właściwości ochronnych chcąc znaleźć się pomiędzy niedoszłą ofiarą, a przyszłym mordercą. Czy to było konieczne? Na takie pojawienie się napastnik natychmiast zmienił swoją taktykę porzucając trzymane w dłoni ostrze, a z jego rękawów zaczęły się rozwijać białe bandaże, które pędziły aby złapać Tsu. Jeden za kostkę u nogi, drugi za prawą rękę do ciała brakowało jeszcze półtora metra... Przynajmniej plus, że znalazł się pomiędzy kompanem, a wrogiem będąc przeszkodą konieczną do pokonania. Do przeciwnika dzieli dystans około dziewięciu metrów.

  Ukryty tekst