Szpital

[Kyohei]

MISJA 13/?
Yamado Kai: Niestabilny skalpel!

---

Lekarz uważnie wysłuchał słów jak i próśb swojego młodszego kolegi po fachu. Faktem było, że dzięki iryojutsu łatwiej było przeprowadzić różne procedury medyczne, natomiast prawdziwy chirurg musiał umieć polegać także jedynie na pracy swojej rąk. Fach w ręce, jak to mówią.

- Jak Ci kiedyś chakry zabraknie, to nie będziesz miał sił utrzymać skalpela w ręce. Umierasz Ty i pacjent. No ale dobrze, chodźmy już.

Zażartował z Yamado delikatnie jego współpracownik. Miał w tym trochę racji, bo w warunkach bojowych lub życia i śmierci kwestia brakującej chakry decydowała o losie co najmniej jednego życia. Zaprosił jednak gestem mężczyznę na salę operacyjną, tą samą z resztą, na której przed chwilą był mężczyzna ze złamaną ręką.
Pacjent leżał już na stole, a pielęgniarz przygotował wszystkie potrzebne narzędzia i odkaził miejsce przyszłego przebicia.

- Drenaż płynu z płuc metodą naturalną, skalpel w ruch, otwieramy opłucną.

Rzekł do swojego asystenta, samemu przygotowując rurkę, która zaraz miała zostać umieszczona w ciele pacjenta. Dzięki niej, nadmiar wody opuści płuca, a mężczyzna będzie mógł swobodniej oddychać.

Chirurg Ika
Pielęgniarka
Recepcjonistka

[Yamado Kai]

Nie koniecznie miałem na myśli brak całkowity chakry, ale mniejsza z tym. W niektórych przypadkach gdzie nie goniłby mnie czas wolałbym zadziałać ręcznie niż używać jutsu. Chirurg postanowił mnie zaprosić na sale operacyjną, jestem ciekawy jak ma zamiar przeprowadzać operację.
- Przepraszam, ale czy to ja mam zacząć? - zapytałem z lekkim zaskoczeniem w głosie. Przecież chciałem asystować, a nie kroić pacjenta. Może sam chirurg źle mnie zrozumiał? Poprawiłem swoje okulary na nosie, po czym patrzyłem to na leżącego na stole pacjenta i na Ike. Jeśli chirurg naprawdę chciał żebym to ja zrobił, to w tym wypadku kto jest asystentem? Nie ma na co czekać, w sumie chory nie ucieknie, ale każda minuta jest na wagę złota. Chwyciłem skalpel po czym zacząłem się zastanawiać, przecież nie musimy rozcinać pacjenta. Przymrużyłem nieco oczy, po czym odłożyłem skalpel na miejsce. Zacząłem metodą palpacyjną, badać nadbrzusze pacjenta, nie chodzi o to że chirurg źle zdiagnozował przypadek, ale o to by dokładnie wiedzieć na jakim etapie znajduje się stan chorobowy. Nie chcę być mądrzejszy, wolę jednak wykorzystać swoją wiedzę zaczerpnięta z książek.

[Kyohei]

MISJA 15/?
Yamado Kai: Niestabilny skalpel!

---

Niezdecydowanie młodego asystenta wyraźnie rozdrażniło chirurga.

- Możesz też do końca życia parzyć kawę, jeśli wolisz.

Uszczypliwy komentarz w kierunku swojego kolegi z pracy może nie był zbytnio na miejscu, ale sala operacyjna była od prowadzenia operacji, a nie konwersacji. Gdy tylko Yamado odłożył skalpel, natychmiastowo złapał go główny operujący, który odszedł na kawałek. Spojrzał na swojego asystenta i popukał się po głowie.

- Szanowny panie doktorze, możemy już otworzyć opłucną i iść do domu? To prosta operacja.

Dał mu jednak dokończyć oględzin pacjenta. Niecodzienna sytuacja mogła co prawda pozwolić medykowi na nabranie doświadczenia, nie wpłynęła jednak zbyt pozytywnie na jego wygląd w oczach kolegi. Woda w płucach. To tyle. Trzeba było usunąć drenażem. Nic prostszego!
Chirurg Ika podszedł po chwili do kolegi, wręczył mu skalpel do ręki i, teraz już bez zbędnych negatywnych emocji w głosie, rzekł:

- Proszę zrobić nacięcie przez które umieścimy rurkę do drenażu.

Chirurg Ika
Pielęgniarka
Recepcjonistka

[Yamado Kai]

Widać że chirurg nie jest zadowolony z mojego podejścia. Jednak jakby nie było pierwszy raz mam to robić i to na żywym ciele. Więc w sumie chyba nic dziwnego że nie wiem do końca jak ma się to odbyć. Teoria czasami nie współgra z praktyką, ale czy tym razem też tak będzie? A może ja coś źle pamiętam?
Chirurg podał mi skalpel który sam wcześniej dołożyłem. Teraz wiem że tak naprawdę on sam chce żebym to zrobił. Nie słyszę w jego słowach złośliwości, czyli chyba zrozumiał że jestem niedoświadczonym medykiem. Mniejsza z tym, pora sie wziąć do pracy. Lewą rękę położyłem na klatce pacjenta a prawą ze skalpelem zacząłem rozcinać ją lekko. Cięcie mam zamiar przeprowadzić dość starannie by zbytnio nie odbiło się to na ciele pacjenta. Chirurg chyba wszystkiego dogląda, mam nadzieję że powie mi jeśli zrobię coś źle. Jestem lekko zdenerwowany, ale moje dłonie nawet nie drgnął, wszystko staram się trzymać w sobie i myślę już o pozytywnym zakończeniu tej operacji.
- Proszę - mam nadzieję że takie nacięcie wystarczy. Odsunąłem się lekko od pacjenta by Ika mógł zobaczyć czy wszystko dobrze zrobiłem. Jednak mogłem nie kombinować i od razu użyć medycznych jutsu, po co w ogóle się odzywałem?

[Kyohei]

MISJA 17/17 ZAKOŃCZONA SUKCESEM
Yamado Kai: Niestabilny skalpel!

---

Yamado nareszcie postanowił zabrać się do roboty, nie denerwując swojego kolegi z sali operacyjnej. Stabilnie chwycił narzędzie pracy i zabrał się do nacięcia. Nie był świadom, że powierzone mu zadanie nawet wykonane niedbale nie stanowiło o sukcesie operacji, ale może dzięki temu podbudował swoją pewność siebie lub pewną rękę. Po nacięciu Chirurg Ika umieścił rurkę w ciele pacjenta, a już chwile później łóżko z mężczyznom wyjechało drzwiami sali.

- Dobrze Ci poszło, nie martw się, jeśli byłem niemiły. Stresująca robota.

Wszyscy następnie zabrali się do sprzątania sali operacyjnej, tak, aby wszystko leżało na swojej ręce. Chirurg odkażając sprzęty zauważył Kaia, a następnie machnął do niego dłoniom na znak, że na dzisiaj koniec roboty.

Chirurg Ika
Pielęgniarka
Recepcjonistka

Misja zakończona sukcesem, dziękuję bardzo!

[Yamado Kai]

Minęło kilka dni od mojej ostatniej wizyty w szpitalu, jednak na moje szczęście nie wylądowałem tu nigdy jako pacjent. Po ostatniej wizycie nauczyłem się kilku spraw, no i jak przypomnę sobie chirurga Ike to widzę jego trzęsące się ręce z powodu braku kawy. Lekki uśmiech pojawia się na mojej twarzy kiedy sobie to przypominam. Tym razem ponownie mam zamiar przekroczyć próg szpitala i starać się pomóc jakoś pracownikom i mieszkańcom. Udałem się do rejestracji by tam dowiedzieć się szczegółów.
- Dzień dobry - powiedziałem, poprawiając swoje włosy - chciałbym się dowiedzieć czy znajdzie się jakaś praca dla początkującego medyka? - liczę na to że i tym razem się coś znajdzie. Mam tylko nadzieję że spotkam jakąś znajomą twarz, w końcu nie jestem tu pierwszy raz. Zaczynam się rozglądać po korytarzu czekając na odpowiedz i trzymając ręce na blacie.

[Chinmoku]

1/15

Pomoc zawszę na czas!
[ Yamado Kai - misja D ]

---

---

Młody medyk znany nam inaczej jako Yamado Kai, przypominał sobie czasy kiedy chirurgowi Ike trzęsły się ręce z powodu braku kawy, warto wspomnieć, że niektórym trzęsą się ręce z powodu, iż piją ten napój w nadmiarze. Kiedy przypomina się ta sytuacja naszemu bohaterowi, towarzyszy mu przy okazji uśmiech, lecz nie o tym mowa, ponieważ Yamado chciałby podjąć się jakiegoś wyzwania i pomóc innym potrzebującym ludziom. Skierował się do rejestracji, poprawiając włosy podczas rozmowy.

Po jego wypowiedzianych słowach, recepcjonistka uśmiechnęła się, po czym przeglądała pergaminy z wniesionym na nie tuszem.
- Już popatrzymy ci za pracą - wypowiadając te słowa prawą ręką odgarnęła sobie włosy z oczu i założyła je za ucho - mhmmm... najwidoczniej coś się znajdzie - wyciągnęła jeden z pergaminów i skupiła się na nim całkowicie wczytując się prawdopodobnie w jego treść i kiwając głową na wzór "nie"

Nagle jeden z pracowników kojarzący twoją posturę podszedł do recepcji
- Jak tam zdrowie! Pewnie rozglądasz się za pracą - wypowiedział te słowa, tak jakby miał go za bardzo pracowitego. Natomiast pielęgniarka wtrąciła się i nic nie znalazła dla niego, także znajomy pracownik skierował swój wzrok, poważny siebie i z lekkim uśmiechem wypowiedział następujące słowa: Miałbym dla niego małe zlecenie, nie było by wcale trudne - kiwnął głową do chłopaka tak jakby podpowiadał mu, aby się za nim kierował. Pracownik skierował się do najbliższych drzwi gdzie poradził do sali chorych. Wziął pergamin, przez kilka minut bazgrał tam słowa, a na koniec najprawdopodobniej znajdował się jego podpis.
- Chyba wiesz co robić - podał mu pergamin, po czym kiwnął głową. Jeżeli chłopak nie miał żadnych pytań, pracownik odszedł do chorych sprawdzając ich stan.

[Yamado Kai]

Przymrużyłem lekko oczy patrząc na kobietę, czyżby mnie kokietowała? Zamykam oczy i delikatnym ruchem kiwam głową na boki by odgonić tego typu myśli z głowy. Uśmiechnąłem się kiedy powiedziała że znajdzie coś dla mnie, jednak odpowiedziała sama sobie że to nie to... Czyżby znalazła coś złego? Przecież dobrze wiem że prace w szpitalu są różne, a mi raczej nie będzie przeszkadzać to co tam robię. Po chwili jednak podszedł do mnie jeden z pracowników szpitala.
- A dzień dobry, powiem że dobrze i tak rozglądam się za czymś - odpowiedziałem mu, po czym spojrzałem ponownie na kobietę. Rozczarowałem się lekko kiedy kobieta stwierdziła że nie ma nic dla mnie, ale no cóż, co ja mogłem w tej sytuacji zrobić? Jednak sytuację tą zaczął ratować pracownik szpitala. - No dobrze, raczej mogę się go podjąć - powiedziałem, po czym podziękowałem jeszcze pani w rejestracji która poświęciła mi swój czas. Udałem się więc za mężczyzną do pierwszej sali chorych. Wyjął on zwój na którym zaczął coś pisać, nie za bardzo wiem o co chodzi, ale jak go przeczytam to zapewne sie dowiem. - No właśnie nie wiem... proszę mi wyjaśnić - nie za bardzo rozumiem o co może chodzić, pracownik mówi jakimś szyfrem? Pewnie zaraz wszystkiego się dowiem... albo i nie

[Ayatsuri Yuu]

Misja rangi D
Pomoc zawsze na czas!
4/15 Yamado Kai

---

Nasz medyk najwyraźniej nie był szczególnie doświadczony w relacjach z płcią piękną. W końcu kobiety też się zwyczajnie uśmiechały, to nie oznaczało zaraz kokietowania!
Jednak to, czy kobieta faktycznie próbowała zainteresować sobą młodego mężczyznę szybko zeszło na dalszy plan, gdyż Yamado zwyczajnie postanowił wyrzucić te myśli z głowy. No i słusznie! W końcu miał pracę do wykonania, z recepcjonistką może spotkać się po jej skończeniu. Kobieta tylko uśmiechnęła się do niego i wróciła do pracy jak gdyby nigdy nic.
Uwaga medyka skupiła się na mężczyźnie, który wyraźnie się zakłopotał.
-Wybacz, myślałem że tym też się już zajmowałeś. Masz tu listę pacjentów pooperacyjnych, musisz przejść się po bloku i sprawdzić ich samopoczucie, czy wszystko w porządku i takie błahostki, którymi ktoś musi się zająć. Obserwacje, które mogą okazać się istotne tutaj zapiszesz. Masz tam też informację co do leków, które należy podać pacjentom. Wszystko jasne? - zarzucił informacjami początkującego medyka, w międzyczasie zza drzwi wyciągając wózek. Potem otworzył kluczykiem jedną z szafek i zaczął wykładać nań medykamenty, prawdopodobnie te, które miałeś podać pacjentom.
-Kiedy skończysz, zgłoś się do mnie. - zakończył, gotowy do odejścia, jeśli nic więcej nie powiesz.

[Yamado Kai]

Teraz jego słowa stały się bardziej oczywiste, możliwe że on sam czuł się nieco zakłopotany albo rozkojarzony. Miał pewnie coś na myśli powiedział jedno słowo z myślą że ja zrozumiem wszystko. Na szczęście udało się wszystko wyjaśnić. - Przepraszam mam jeszcze jedno pytanie, chciałbym się dowiedzieć czy mam pisać jakieś konkretne obserwacje, czy ogólnie zapisywać odpowiedzi pacjentów? Moim zdaniem każda ich odpowiedz może być bardziej lub mniej istotna. Nawet jeśli odczuwają ból pooperacyjny czy też i nie, może być sygnałem ze coś się w organizmie dzieje. - zapytałem czysto schematycznie, wiem że może zająć to trochę czasu podejście do każdego pacjenta i sprawdzanie jego samopoczucia. Jednak wiem jedno że nawet po operacjach można odczuwać ból w innych częściach, a jeśli znieczulenie było zbyt źle podane to pacjent może nic nie czuć. Więc w sumie wszystkie informacje które ma zamiar podać pacjent będą bardzo potrzebne, nawet do zdiagnozowania innych chorób czy nawet powikłań pooperacyjnych. Jeśli wszystko będzie wyjaśnione udam się na blok by znaleźć pacjentów z listy by podać im odpowiednie lekarstwa w odpowiedniej ilości.

[Ayatsuri Yuu]

Misja rangi D
Pomoc zawsze na czas!
6/15 Yamado Kai

---

Mężczyzna wydawał się wręcz zaskoczony Twoim pytaniem, jakby spodziewał się, że naprawdę powinieneś to wiedzieć. Nie przeszkodziło mu to jednak w tym, by dalej zachowywać się uprzejmie wobec nowego i wytłumaczyć mu wszelkie niejasności.
-Nie musisz koniecznie zapisywać każdej odpowiedzi słowo w słowo, jeśli o to chodzi, natomiast oczywiście, powinieneś z każdej z nich wyciągnąć tyle, ile to tylko możliwe. Nie będę Ci podawał jakiejś zamkniętej listy, które rzeczy masz wpisać, bo to nie ma sensu. Masz swój rozum i trochę praktyki, jeśli będziesz miał jakieś wątpliwości to zawsze lepiej zapisać więcej niż mniej, ale musisz też mieć umiar. Rozumiesz, jeśli o każdym pacjencie napiszesz cały referat to gdy coś się stanie, najprawdopodobniej ktoś będzie musiał się przez niego przedrzeć i może to trwać zbyt długo. Jeśli chcesz się rozwijać w tej dziedzinie, musisz nauczyć się wyciągać z natłoku informacji rzeczy ważne, a mało istotne odrzucać. Rozumiesz? - co miało być tylko krótkim pouczeniem przerodziło się w całkiem długi wywód. Po nim mężczyzna spojrzał na zegar i zaklął.
-Muszę lecieć, jak coś pytaj innych pracowników. - i tym sposobem zostałeś sam.

[Yamado Kai]

- Dobrze - teraz postaram się to wszystko ogarnąć. Kiedy mężczyzna wzszedł z pomieszczenia udałem się do pierwszej sali na której według rozpiski z lekami powinien się znajdować pacjent. Wchodząc do środka przywitałem się i zacząłem czytać karteczki które zazwyczaj znajdują się przy łóżku z imieniem i nazwiskiem. Jeśli taka sama osoba znajdowała się na kartę z lekami postanowiłem je przygotować i podać pacjentowi - proszę bardzo. O to lekarstwa - lekko się uśmiechnąłem by rozpromienić jakoś ten ból? Chociaż nie wiem jeszcze jak się czuję - teraz chciałbym zadać kilka pytań, jeśli można - wyjąłem to co miałem pod ręką i zacząłem notować - jak się czujemy po operacji? Czy wszystko w porządku? Jakieś dodatkowe bóle oprócz miejsca operowanego? - nie są to dość trudne pytania a sami pacjencie pewnie będą odpowiadać w inny sposób, mam tylko nadzieję że nie będzie się działo nic złego po tych operacjach.

[Ayatsuri Yuu]

Misja rangi D
Pomoc zawsze na czas!
8/15 Yamado Kai

---

No i wreszcie wszystkie Twoje wątpliwości zostały rozwiane, a to oznaczało jedno - mogłeś zabrać się za robotę. Po spojrzeniu na listę dostrzegłeś, że tak naprawdę nie miałeś wiele do roboty. W zasadzie nie miałeś wielu pacjentów do obejrzenia, to ile będziesz musiał zrobić jeszcze się okaże, jednak to że na liście było tylko trzech pacjentów napawało optymizmem. Widocznie w szpitalu ostatnio nie było wiele operacji, albo nie byłeś jedyną osobą z takim zadaniem.
Najpierw wszedłeś do pokoju pulchnej kobiety, z której karty wyczytałeś, że nazywa się Amane i ma 35 lat, a poprzedniego dnia wycinano jej wyrostek. W powietrzu unosił się zapach potu, a dostrzegłeś, że leżącej kobiecie sprawiało wielką trudność podniesienie się choć odrobinę.
-Bardzo boli miejsce operacji, takimi zrywami przychodzi ból. Jak nie dotykam to jest lepiej, ale wciąż ciężko, panie doktorze. Mógłby pan to obejrzeć? - zapytała słabym głosem po połknięciu tabletek.
-Przyznam, że nie pogardziłabym czymś przeciwbólowym. - dodała po chwili.

[Matsu]

Matsu przybył do granic osady raczej szybko. O tym co wydarzyło się w tej stodole, na pewno będzie pamiętał do końca życia. Szczególnie, że na twarzy została mu pamiątka po dzisiejszych wydarzeniach. Szrama krwawiła nadal, a ból nieustępował, więc młody shinobi z rodziny Hatakeyama postanowił udać się do szpitala, gdzie pomogą mu dojść do siebie. Nie odmówi w cale nocy w środku, ale będzie musiał też jak najszybciej dotrzeć do domostwa, by wykąpać i nakarmić biednego Pachinko. Spoglądał na niego raz po raz w drodze do szpitala. Nie wiedział, jakie przykre chwile musiał przeżyć bez niego jego pociecha, lecz teraz ich więź stanie się jeszcze mocniejsza. I pomyśleć, że ludzie z klanu walczącego psami, będą w stanie tak maltretować innee czworonogi, coś nieprawdopodobnego.

Czas leczenia (do kiedy): 6h [12:00- 18:00]
Link do zdarzenia: viewtopic.php?p=183701#p183701

[Rida]

Senju Katsuro, Dowódca Straży, zrobił niemałe zamieszanie na ulicy, biegnąc ile sił w nogach i niosąc na rękach bezwładne ciało córki. Ludzie uciekali mu z drogi, zdając sobie sprawę, że dzieje się coś poważnego, a gdy ich minął rozpoczęło się szeptanie. Kawałek dalej biegła sama Hotaru, która nie mogąc poszczycić się taką szybkością jak jej mąż, mimowolnie została w tyle. Nie miała jednak o to pretensji, bo w tym momencie dla Ridy liczył się czas i powinna trafić do szpitala jak najszybciej się dało, dlatego też biegła na tyle, na ile mogła i pozwoliła mężowi gnać do przodu.
Chwilę później potężnie zbudowany Katsuro wbił się gwałtownie z drzwiami do szpitalnego holu, tylko o mały włos ich nie uszkadzając. Widać było po nim, że sytuacja jest poważna, a pomoc jest potrzebna natychmiast. Mężczyzna szybko omiótł sokolim wzrokiem pomieszczenie.
- Medyka! Szybko! - Zawołał donośnym głosem.
Rida nadal pozostawała nieprzytomna i bezwładna na jego rękach, a bladość jej skóry i lekko sine usta wskazywały, że nie jest z nią dobrze. Gdy tylko Katsuro zostanie pokierowany, gdzie ma iść i w którym miejscu położyć córkę, zrobi to najszybciej jak tylko będzie mógł, a potem odsunie się i pozwoli działać medykowi, nie chcąc mu przeszkadzać.
- Trenowała do upadłego. - Wyjaśnił, co może jej dolegać. - Jest na skraju wycieńczenia chakrowego.
Dzięki tej informacji medyk będzie wiedział, co dolega kunoichi i od razu podejmie odpowiednie kroki, zamiast samemu szukać przyczyny, co mogłoby niepotrzebnie zmarnować tak cenny teraz czas. A jeśli o czasie mowa, to w tym momencie dołączyła do męża zatroskana Hotaru. Oboje teraz niepewnie patrzyli na Ridę, obawiając się tego, co może się z nią stać i plując sobie w brodę, że lepiej jej nie dopilnowali. Najwyraźniej to, co wcześniej usłyszała od Masahiro, podziałało na nią mocniej, niż mogli się spodziewać i kunoichi za wszelką cenę chciała się stać silniejsza. Oby tylko nie przypłaciła tego teraz życiem...
Na szczęście pomoc przyszła na czas, a medyk sprawnie wyciągnął Ridę ze skrajnego wyczerpania chakry. Po podaniu pigułki żywnościowej i kompleksowych badaniach, uznano że stan dziewczyny jest stabilny, ale potrzebny jej solidny odpoczynek. Miała więc zostać kilka dni na obserwacji w szpitalu. Rida dopiero po kilku godzinach ocknęła się z letargu, ale wtedy musiała stanąć twarzą w twarz z rodzicami. Na szczęście bardziej się martwili, niż gniewali dlatego też sprawa została w miarę łatwo wyjaśniona, a atmosfera rozluźniona.
Po kilku dniach, z nowymi siłami, Rida mogła opuścić szpital i wrócić do swojej aktywności, tym razem trenując rozważniej i z głową. Nie dało się jednak ukryć, że tak czy inaczej, wreszcie zrobiła postępy, na które tak mocno liczyła.

[zt]