Shinobi War PBF Naruto

Toshio wiedział, że wyjście z domu to dopiero początek jego dalszej aktywności w osadzie. Próby jego spożytkowania na każdym kroku ulegały zmianie pod wpływem chwili. Tak już działał mniej rozsądny i młody rozum. Nie było ścisłych ram, w których zawiera się wszystkie przemyślenia. Wyobraźnia ciągle podsuwa coś, nad czym chłopak musiał przysiąść i z namysłem zaakceptować lub odrzucić. W Hayashimurze było na tyle przyjemnie, że prawie zapomniał, jakie to cudowne uczucie. Z werwą nastolatka zamierzał dostać się do centrum i tam zacząć obserwacje. Zaciekawiony jednak zboczył z kursu, aby zerknąć na dobrze znany mu teren zieleni. Doskonałe miejsce na spacery, zabawę dla dzieci i szereg innych czynności głównie dla mieszkańców. Typowa odskocznia od długiego okresu zmagań w pracy. Toshio co i rusz witał się z przechodniami. Okazywał im swój szacunek i przyjazność, która tkwiła w nim niezmiennie od początku. Nie było nic lepszego od uczucia przynależności. A gdy ukłonom oraz pochlebstwom nastał kres, chłopak mógł skupić się na sobie. Z namysłem wybrał boczną ścieżkę i zszedł z widoku tłumnie oblegających spacerniak ludzi. Nadal nie zdecydował się na nic obszerniejszego w swoim szkoleniu. Potrzebował nadrobić jutsu, które bardziej podlegały prawom odpowiedniej taktyki i zgrania niż czystej sile. Oczywiście potem należało zaopatrzyć się w kwestie okazania destruktywnej mocy Mokutonu, ale nie tylko jego. W całej gammie wyszkolenia ninja potrzebował militarnych smaczków pokazujących waleczne usposobienie. Wygląd często nie miał znaczenia przy bardziej doświadczonych przeciwnikach.
Postanowił jeszcze dokonać krótkiej rozgrzewki. Nastawić ciało do wysiłku dla samej satysfakcji ściekającego z czoła potu. Symbolu wysiłku i udanego spożytkowania energii w celu nie tylko rekreacyjnym, a dokonywania postępu w rozwoju ciała oraz umysłu. Poza standardową sekwencją skłonów i rozciągania miał w zanadrzu szybki trening sztuk walki. Żadne to kungfu czy karate. Walka w bezpośrednim starciu gołymi pięściami zdarza się Toshiemu rzadko, jak nie w ogóle. Wolał polegać na dystansie i broni. Śmiercionośny kawałek stali w postaci noża do rzucania czasami okazywał się odpowiednią barierą dla niepewnej psychiki. Wystarczyło być odpowiednio skupionym, a nikomu nie stanie się krzywda. Tym bardziej nam. Dlatego dla odmiany skupił się na serii ciosów i akrobacji. Nie mogło to wyglądać zgrabnie w jego wykonaniu, lecz był w tym odpowiedni cel.

Widok przyrody po długim czasie spędzonym na pustyni sprzyja klimatowi. Rosnące krzewy i inna roślinność akompaniowała najstarszym i najszlachetniejszym z nich - drzewom. Stąd także wywodziła się historia Senju. Zawsze wyobrażał sobie starych przodków w długich, białych szatach, jedzących korzenie i podcierając się liśćmi. Nieco zdegustowany, lecz rozbawiony zyskiwał dzięki temu nowe siły. Świat postępował dalej i ciekaw był, jak bardzo zdoła się rozwinąć. Czy jeszcze za jego życia zastanie jakąś innowację, której nikt dotąd nie widział? Czy jakaś rzecz przywędruje z daleka i przyćmi wszechobecny u ninja podziw ze względu na ich umiejętności? Ludzkość potrafiła wynajdować, a ich specjalnością niestety nie było tworzenie, a destrukcja. Oczywiście dalej umysł wytwarzał już tylko czarną plamę, pustkę dla tego, co ma nastąpić. Domysły odeszły na bok. Toshio odpoczywał po intensywnym owijaniu drzew dodatkową warstwą drewna. To również wyglądało śmiesznie. Mimo to nie przeszkadzało w odbieraniu natury taką, jaka jest naprawdę. Przemieścił się z tego miejsca z zamiarem znalezienia kolejnego. Ustronna polanka z bardziej otwartą przestrzenią, gdzie zacznie się poważniejsza zabawa. Nikt chcący podnieść swoje umiejętności nie zamierzał wystawiać się na spojrzenia osób trzecich. A to dlatego, że zdradzi to jego nowe atuty albo wręcz przez zbyt wysokie niebezpieczeństwo. Chłopak gdzieś tam z tyłu głowy posiadał odpowiednią intuicje, aby wiedzieć, jak postępować. Nie robić niczego pochopnie i dwa razy zastanowić się. Toteż obejrzał się po w miarę rozległej przestrzeni. Miejsce wydawało się w porządku pod względem terenu do zagospodarowania na jego Mokuton. Na szczęście drewno jest bardzo utylitarne.

Przyjemne muskanie wiatru sprawiło, że Toshiemu nie chciało się wstawać. Poliki łaskotały go chwilę, a zamknięte powieki dodawały większej ulgi umysłowi. Nie musiał się skupiać na tym, co już zakończył. I chociaż pozostawił lekki bałagan, to drewno szybko zniknie z krajobrazu na rzecz utylizacji. Zanim jednak natura dokona czegokolwiek, chłopakowi przyda się do kolejnego treningu. Pod gołym niebem mógłby przebywać dość długo, ale nie chciał z kolei martwić Akemi brakiem obecności w domu. W dodatku obiecał, że spotka się z tatą, czego jeszcze nie dokonał. Miał zwyczajnie za dużo bardziej ekscytujących zajęć. Póki wszyscy byli zajęci nie martwił się w zasadzie niczym. Tylko tym, czy uda mu się zaskarbić sobie przychylność swojego Mokutonu. Jednak nadal leżał i w niczym mu to nie przeszkadzało. Gorzej, gdyby okazało się, że leży na czymś, a to coś nie zacznie zaraz do niego mówić. Na szczęście aż tak chyba nie zwariował, żeby słyszeć gadające zwierzęta czy kamienie. Jeszcze na chwilę zamknie oczy, ale nie na długo.
Nim się zorientował było już po zmroku. Typowa utrata przytomności po wysiłku. Drzemka doprowadziła do sytuacji, w której miał dylemat, czy wracać. Westchnął tylko po wcześniejszym zebraniu się na nogi. Ekwipunek spoczywał gotowy do użycia w razie nieprzewidzianego ruchu w oddali. Umysł musiał być zawsze nastawiony na każdą ewentualność. Tym bardziej, że w spokojnej osadzie nie trudno o wtopienie się w tłum i zaplanowanie jakichś rozruchów. Nie nazwałby tego paranoją, lecz takie myśli przemknęły mu przez głowę ze względu na późną porę. I aby nie tracić zapału, jaki odzyskał postanowił wykorzystać trochę drewna i rozpalić w niewielkich odległościach małe paleniska. Wydrążył starannie nisze, aby wpakować do nich opał. Po niewielkim trudzie zyskał oświetlenie wystarczające do swobodnego biegania na przestrzeni dziesięciu metrów dookoła. Poruszanie nie było jednak jego zamiarem. Nie do końca. W zasadzie zamierzał stać i celować.

Pomimo ciągłego wysiłku, jaki trzeba było włożyć w trening i ćwiczenia z nim związane młodzik czuł, że postępuje odpowiednio. Ciągłe sesje kończył odpoczynkiem i pilnował, żeby chakra w jego organizmie zdążyła się uregulować do pełna. Aby jednak to się stało musiał przyjmować spore ilości jedzenia i wody. Składniki odżywcze w tym miejscu nie były zbyt pożywne. Sama zielenina i kwiatki. Powoli zaczynało mu burczeć w brzuchu, a to znak do powrotu. Same pole, które wykorzystywał do praktyki nosiło piętno degradacji. Nie było to spokojne miejsce, jakie posłuży do odpoczynku. Nim jednak stąd odszedł zamierzał zniwelować skutki swojego Mokuton. Odwrócić proces. Chociaż wiedział, że to niemożliwe, to zamierzał spróbować.
Poczucie spełnienia jeszcze nie wypełniało jego umysłu. Toshio potrzebował wielu godzin spędzonych na szkoleniu, aby wzbić się ponad siły, które górują, a nawet zastraszają ten świat. Świadomość, że gdzieś tam czyhają monstra zdolne za dotykiem ręki zmienić krajobraz w ruinę, doprowadzała do dreszczy. Na szczęście wszystko musiało zachowywać harmonię. Konsekwencje dotyczyły nawet tak niewyobrażalnych mocy. Wraz z akcją przychodziła reakcja i nikt nie pozwoliłby sobie na zrobienie czegoś lekkomyślnego. Świat parł naprzód swoim tempem i raczej nic nie wskazywało, aby miał się diametralnie zmienić. Epoka skłaniała do wszczynania walk i prowadzenia wojen, więc należało się z tym pogodzić. Odszedł od ów myśli, a umysł zapełniła znowu masa przyziemnych spraw związanych z jego dalszymi poczynaniami. Musiał oddać parę dobrych uczynków mieszkańcom rodzinnej osady. Jako Doko mógł obserwować i uczyć się. Pomoc wydawała się w tym najlepszym rozwiązaniem z szeregu opcji, które zabraniały podejmować groźniejszych akcji. Oczywiście każdy podejmował ryzyko za siebie i był oceniany pod pewnym stopniem. Nic nie zależało od z góry ustalonych norm. Po prostu mogło być lepiej lub gorzej. Toshio w tym względzie był raczej bardziej doświadczony niż początkujący adepci. Przeżył zagrożenie, któremu teraz bez trudu byłby w stanie się oprzeć bez wsparcia. Miał przynajmniej ufność w swoje umiejętności. Toteż porzucając ustronne tereny parku udał się na ścieżki. Spacer to nie był, ale zawsze mógł pokonać okrężną drogę do wyznaczonego celu. Po prostu obserwował i szedł przed siebie. Skręcając, co jakiś czas w odpowiednim kierunku. Witał napotkanych przechodniów i starał się wyglądać naturalnie. Nie, jak ktoś, kto spędził całą noc na przyswajaniu trudnych technik Mokuton. Ocenę pozostawiał wyobrażeniom każdego z osobna. Względnie organizm nie mógł mu jasno oznajmić w jakim stanie się znajdował. Dochodziły do niego impulsy zmęczenia, lecz człowiek usilnie starał się ustać na nogach, żeby zachować przytomność i funkcjonować. Fakt faktem obudził się nad ranem i nie pamiętał kiedy zasnął, a to już wiele zmieniało. Miał nadzieję na smaczne śniadanie i trochę więcej odpoczynku.
Nad ranem tuż po wyjściu z parku natrafił na niecodzienną dla siebie sytuację, ale jak najbardziej powszechną dla zawodu ninja. Wolałby jednak mieć do czynienia z kotkiem na drzewie. Nic jednak nie szkodzi jakiejkolwiek interwencji. Ospały umysł myślał już tylko o zabraniu się w odmęty snu. Nikt nie podejrzewał, że przed jego oczami nagle wydarzy się poruszenie. Oczywistym tego zdarzenia skutkiem była reakcja na uciekającego człowieka. Toshio mógł już tylko domyślić się, że jest to złodziejaszek, którego początek dnia nie będzie należał do miłych. Przynajmniej szczęśliwa passa wreszcie dobiegnie końca i zaczną się przeszkody w życiu. Chcąc nie chcąc chłopak ruszył do przodu. Nie miał planu, przez co musiał jeszcze bardziej się postarać. Przeciwnika miał w wystarczającej odległości, żeby jego działania zostały zakrojone do kilku możliwości. Skrępować go linkami rzuconymi przez shuriken albo dokonać czegoś bardziej spektakularnego. Zebrał się z decyzją i zabrał do pracy. Dwie pieczęcie i umysł nakierowany na unieruchomienie sprawcy. Biegł wystarczająco szybko, aby przeciąć drogę delikwentowi i w tym momencie rozlał na drodze swoją pułapkę. Nieświadomy niczego mężczyzna nastąpił na wodne jutsu i runął na nie, całkowicie nie będąc w stanie się poruszyć. Z zadowoleniem spojrzał na efekty własnego, nie do końca trafnego, pochwycenia. Poprawiło mu to humor i dało dodatkowej energii. Niestety nic więcej nie mógł zrobić. Reszta należała do organu ścigania, a nawet interwencji innego ninja, który wyłowi go z tej pajęczej sieci. Pomachał na pożegnanie bezradnemu uciekinierowi i udał na odpoczynek.

zt.

Okazało się, że starzec nie wiedział wiele na temat sprawców. Prawdopodobnie nie udało mu się ich spotkać, na jego szczęście. Wątpliwie, aby dał radę się obronić, jeżeli ci zostaliby przypadkowo przyłapani na gorącym uczynku.
- Tak, przyszłam zająć się tą sprawą - potwierdziła czerwonowłosa, szmaragdowe irysy mimowolnie kierując w bok na otaczającą ich zieleń - W takim razie idę rozejrzeć się za tymi, które wciąż są całe. Dziękuję za rady - dodała uprzejmie, lekko unosząc głowę w dół w geście ukazania szacunku - Życzę panu miłego wieczoru.
Po tych słowach kunoichi rozpoczęła rozglądanie się za wciąż nieuszkodzonymi okazami. Racja, jeżeli ktoś przychodzi je niszczyć i ma zamiar przyjść po raz kolejny, to istnieje spora szansa, że właśnie uda się w miejsce, gdzie nadal było coś do popsucia.

A może... nie był to ktoś, a coś? Jakieś dziwne zwierzę? Niby mało prawdopodobne, taki osobnik powinien zostać łatwo przez kogoś zauważony. Może jednak strażnicy przysypiali na nocnych wartach? Hiyori, biorąc i taką opcje pod uwagę, starała poruszać się najciszej jak umiała, trzymając się blisko cienia. Trzeba przyznać, że zabawnie by było, gdyby to zamiast spotkać się z grupką psotników musiała łapać zdziczałego psa.

Po niedługiej wędrówce wzdłuż parkowej ścieżki Hiyori odnalazła w końcu zbiór niezniszczonych wciąż kwiatów. Obserwując ich piękno aż żal się może człowiekowi zrobić, że ktoś od tak może tu przyjść i postanowić je zniszczyć. Co za bezcelowe marnotrawstwo. Są niczym kolorowe gwiazdy, oświetlane zarówno przez odbijający się od księżyca blask jak i latarenkę, w której skromnym świetle znalazła się także stojąca nieopodal ławka. Na niej czerwonowłosa dostrzegła czyjąś sylwetkę. Mężczyzna, w którego ręce skrywał się kwiat, zupełnie taki sam jak te porastające trawnik. Dziewczyna lekko zmrużyła nocy, powoli kierując się do tej tajemniczej postaci. Płatki wspaniałej niegdyś rośliny bezwładnie opadały na ziemię, martwe.

Kiedy wszystkie barwne siostry dotknęły już podłoża, kwiecisty dywan zaczął poruszać się, a kilka z rosnących tam okazów zdało się zniknąć, jak gdyby coś wciągnęło je pod powierzchnię. Chwilę później siedzący na ławce mężczyzna trzymał kolejny kwiat? Co to, wyrywa je telepatycznie?
- Niebo jest tak beztroskie, a mimo to sam wieczór wydaje się być smutny. Zechcesz mi opowiedzieć czym zawinił tek kwiat, że skazuje go pan na pozbawienie kończyn? - zapytała spokojnym tonem, będąc już na tyle blisko, aby zaczepiona osoba mogła ją usłyszeć bez przymusu podniesienia tonu. Czyżby trafiła na jakiegoś smętnego człeka, pogrążonego w rozpaczy? A może osóbka ta po prostu wyrobiła sobie nietypowe hobby przez ostatnie kilka dni? Hiyori gotowa była na każdą opcję, a niech ją zaskoczy powodem.

O nie. Właśnie przed takimi ludźmi Hiyori zwykła uciekać. Wiecie co jest gorsze od osób nadto gadatliwych? Osoby w stanie depresyjne, oddychające wraki smutku, od których słuchania człowiek ma ochotę położyć się i nie wstać. I czy ten zniszczony kwiat mu na serduszku ulży? Jak już musi coś pourywać, to ma włosy, paznokcie. Mimo to... z jego cieniem było coś nie tak, ciężko wyjaśnić. Może jego myśli były aż tak czarne, że te, nie będąc w stanie pomieścić się w ciele wylały spoza jego obrębu. Młoda Uzumaki w dzieciństwie nieraz słuchała opowieści o złych duchach, które żywiły się ludzkim cierpieniem. Ciemne zmory wędrujące wokół nosiciela, aby podsuwać mu coraz to gorsze scenariusze. Jednak duchów nie ma, raczej, a wszystkie nietypowe efekty wizualne da się jakoś logicznie wytłumaczyć.

Hiyori westchnęła tylko w odpowiedzi, postanawiając zostawić na moment tę jałową kulkę smutku w postaci mężczyzny na ławce i udać się w stronę miejsca, gdzie kolejne kwiaty zdawały się uchylić swe głowy, opadając na ziemię, która je zrodziła. Wątpliwe, że działo się to z tęsknoty. Coś tam było? Ktoś tam był? A jeśli tak, to czy był z jej rozmówca związany? Zobaczmy co w trawie piszczy