Park botaniczny

[Kazuma]

Dziwny to był dzień. Prawdziwy rollercoaster, który zaczął się od gierek słownych, przeszedł do romantycznej atmosfery brutalnie uciętej przez Mei. Potem wybuch gniewu, który został zgaszony w zarodku. Następnie pusta i żal. A wszystko zostało zwieńczone... No właśnie czym? Była to chyba nadzieja na lepsze jutro. Wszystko to pozwoliło mu na zrozumienie Mei, a przynajmniej takie właśnie odniósł wrażenie. Jedynie mógł sobie pluć w brodę, że nie doszło do pocałunku bo w gruncie rzeczy chyba mieli się ku sobie? Byli jednak na szalenie specyficznym etapie. Pojawiła się jakaś naturalność w rozmowie bez tej całej mistycznej otoczki, ale jeśli chodzi o jakieś elementy typowo romantyczne to chyba musieli oboje do tego dojrzeć, a zwłaszcza Mei, która dopiero zaczynała się otwierać.
Chętnie poruszyłby szerzej temat "demonów" Mei, ale nie było to ku temu właściwe miejsce. Zdecydowanie nie przy dodatkowej parze uszu, która mogła ich podsłuchać. Zresztą ciężko powiedzieć czy niebieskowłosa była na to tak naprawdę gotowa. Mimo, że wpadli sobie w ramiona i tulili się wspólnie szlochając to w gruncie rzeczy nadal byli dla siebie obcymi ludźmi - Nie bój się. Potrafię sobie poradzić. - w gruncie rzeczy była to prawda choć nie zdawał sobie sprawy co dokładnie miała na myśli Mei, gdy o tym mówiła. Zapewne wtedy nie byłby aż tak pewny siebie, nie zmieniłoby to jednak wypowiedzianych przez niego słów. Jako osoba z wielkimi aspiracjami zdecydowanie musiał być w stanie stawić czoła najróżniejszym przeciwnościom losu. Przydrożni bandyci, wyszkoleni shinobi, brat kobiety, a nawet sam Han. To wszystko to jedynie przeszkody z którymi należy prędzej czy później się zmierzyć, jeśli chciałby zapisać się na kartach historii tak jak swój znakomity przodek.
Nadchodziła jednak noc. Niebo już od jakiegoś czasu, który upłynął nie wiadomo kiedy, pokryło się gwiazdami. Dookoła zrobiło się odrobinę ciemniej choć oni doskonale się widzieli oświetleni światłem emitowanym z okolicznej lampy. Obecność Mei tak blisko przynosiła ukojenie w bólu, którego doświadczył i najchętniej by tak trwał - Jeszcze chwilkę - odparł na zapytanie o to czy ruszają w kierunku posiadłości jego rodziny. Chciał jeszcze chociaż chwilę zażywać "lekarstwa" na swoje dolegliwości. Mimo, że wybaczył Mei to wciąż targały nim emocje. Opadła jednak złość, a pozostał smutek któremu dawał upust w ramionach niewiasty.
Trwali tak jeszcze dobre kilkanaście sekund. W całkowitym milczeniu aż w końcu uznał, że wystarczy. Powoli się odsunął spoglądając jej w oczy - Ok, zbierajmy się - jedną z rąk otarł oczy z łez. Były całe zaczerwienione. Coś takiego zdarzyło mu się pierwszy raz. Nie tylko nigdy nie był z kimś tak otwarty co do swoich uczuć, ale i nigdy się nie rozpłakał poza wiekiem dziecięcym w którym wszyscy przecież to robią. Tak właściwie to nawet było mu głupio, bo kobiecie to przystoi ale mężczyźnie? Podszedł do muzyka - Trzymaj - podał mu sowitą sakiewkę - Nic nie widziałeś. Nic nie słyszałeś. Wszystko pozostaje tajemnicą. Jasne? - poczekał aż ten odpowie mu, że "pewnie". W końcu nie wyobrażał sobie żadnej innej odpowiedzi. Miał do czynienia z cholernymi shinobi, a do tego wpływową osobą w wiosce co dało się zauważyć po ubiorze Kazumy. Nikt nie chciał zadzierać ze szlachcicem, zwłaszcza tak hojnym - Dowiem się jeśli mnie okłamiesz - dodał - No i już nieco luźniej. Świetna muzyka. Dzięki - tutaj pozwolił sobie na uśmiech choć wymuszony bo zdecydowanie nie był w nastroju. Co prawda humor nieco mu się poprawił dzięki bliskiej obecności Mei, ale nadal potrzebował czasu by to wszystko przetrawić i zaleczyć "rany" które pozostawiła swoimi nieostrożnymi słowami.
Poczekał aż zbierze swoje rzeczy i ruszyli przez park w kierunku miejsca w którym przyszli - To tak w gruncie rzeczy na czym stoimy? - zapytał bo po tym wszystkim już nie wiedział czy są po prostu znajomymi, a może stanowią parę? Być może pytanie nie było wystarczająco precyzyjne więc dodał - Chodzi mi o nas - najlepiej chyba było jeśli Mei to określi. Bo znowu się jeszcze wyrwie z buziakiem jak poprzednio i przejedzie na tym wszystkim. Skoro postanowiła przestać uciekać od tego wszystkiego to może jednak weszli na "wyższy poziom"? Tego chciał się dowiedzieć. W zależności od odpowiedzi zmienił się sposób w jaki ją ze sobą prowadził gdyż istniała opcja, że wystawi ramię by mogła za nie chwycić. Oprócz tego w trakcie drogi luźno rzucił jeszcze jedną kwestię - Powinno ci się spodobać u mnie. Naprawdę na wypasie - lekko się uśmiechnął. Tym razem już aż tak nie wymuszając.

[Mei]

Zdecydowanie tego odpoczynkiem nie mogła nazwać. A przynajmniej nie tak wyobrażała sobie chwilę przerwy od podróży. Zwykle zatrzymywała się w jednym miejscu, aby urozmaicić dietę, a także dobrze się napić. Później poświęcała się treningu oraz znajdowała sobie lokum. Wielokrotnie spała pod rozgwieżdżonym niebem, przez co doceniała miękkość łóżek , które można było wynająć. W tym przypadku po dobrej strawie poznała jego, który zabrał ją na prawdziwą przejażdżkę kolejką górską. Nie było mowy, aby mogła odsapnąć, gdyż ciągle nad czymś debatowała oraz dostosowywała się do tego, co akurat serwowała jej sytuacja. Oczywiście popełniła kilka błędów, w tym jeden najgorszy z możliwych, lecz końcowo chyba wyszła z twarzą, prawda?
Wskazywało na to chociażby fakt, iż teraz najzwyczajniej w świecie się obejmowali. Obydwoje skąpani w łzach wyglądali, jakby pocieszali się nawzajem, zapewniając drugą osobę, że wszystko się ułoży. Może i rzeczywistość od tego za bardzo nie odbiegała, lecz nie czuła się, jakby potrzebowała w tym momencie dodania otuchy. Bardziej interesowały ją zapewnienia, a także to jak shinobi zareaguje na możliwość znalezienia się w niebezpieczeństwie. Porzucenie komfortowego życia, nigdy nie przychodziło łatwo, zwłaszcza jeśli od tego miała wysiąść psychika oraz pogrążyć się w stresie. Jak widać było po Mei, zdecydowanie sobie nie radziła z problemami, które na nią spadły. Dlatego, gdy Senju wyznał, iż sobie poradzi, pokręciła odruchowo głową - Tylko żebyś się nie przeliczył - dodała lekko prześmiewczym tonem, próbując odwrócić tą smutną sytuację. Chciała nie tylko zobaczyć jego sprzed tego wszystkiego, ale i siebie pocieszyć. Odkąd zdecydowała się wyzbyć krępujących ją kajdan, czuła się dość nieswojo, lecz przeczuwała, iż samo zadanie nie mogło być takie proste. Ludzie czuli się dobrze, z tym co długo znali, gdzie ona nie była tutaj wyjątkiem. Spróbowanie czegoś nowego, wydawało jej się tak obce i rzadkie, iż musiała w końcu zaakceptować to jako swoją nową rzeczywistość.
- Jak sobie życzysz - odparła na jego słowa, pozwalając sobie na położenie głowy na jego torsie. Nawet jeśli mieli tak tkwić kilka sekund, tyle jej w zupełności wystarczyło. W międzyczasie zerknęła na otaczający ją teren, aby stwierdzić, że zrobiło się ciemno. Na niebie poza rozsianymi diamentami, pojawiła się odbijająca światło słońca kula. Kwiaty, które zdobiły trawniki, zniknęły lub jawiły się, w którymś z rzucanych cieni. Nie wiedziała, ile czasu poświęciła na przyglądanie się okolicznej przyrodzie oraz słuchaniu granej przez mężczyznę muzyki. Myślała, że dobrym sformułowaniem byłaby wieczność, lecz naprawdę nie minęła nawet minuta. Gdy zaczął odsuwać się od niej, wyprostowała ciało i zrobiła krok w tył. Starała się wyglądać nieco pogodniej, lecz nic nie mogło zniknąć od razu. Odruchowo, zgarnęła kosmyki z twarzy, a także wytarła mokre miejsca na swojej buzi. Skoro usiłowała poprawić sobie nastrój, nie mogła pokazać się z zapłakaną buzią. Policzki miała lekko czerwone, lecz zawsze mogła zwalić na doskwierające jej zimno, którego na takich rejonach praktycznie nie odczuwała.
- Czy w takim razie, też mam zachować wszystko w sekrecie? - zapytała przyjaźnie, przyglądając mu się z zaciekawieniem. W końcu jeśli tego od niej nie oczekiwał, mogła spokojnie któregoś dnia mu to wygarnąć. Co prawda, sam pomysł wydawał się wyjątkowo nierozsądny, gdyż przywołałaby złe wspomnienia. Jednakże w ramach dokuczania mu, była na tyle odważna, aby to przytoczyć. Wszakże w ramach zabawy niektóre chwyty były dozwolone, zwłaszcza, gdy owa sprawa wystarczająco ucichnie.
Po zebraniu swoich rzeczy w ramach podzięki, jeszcze skłoniła się artyście i ruszyła przez park w milczeniu. W międzyczasie poprawiła asortyment, co by ją nie uwierał i akurat gdy skończyła, usłyszała dość konkretne pytanie. Dała sobie chwilę na zastanowienie, co by jak poprzednio nie palnęła jakiejś głupoty. Wzięła pod uwagę ostatnie wydarzenia, które dały jej nieco do myślenia i odpowiedziała - Jesteś moim oparciem i towarzyszem. Kimś komu chcę zaufać, a jednocześnie będzie przy mnie gdy upadnę. Prawdą jest, że nie tylko boję się do siebie dopuścić ludzi, ale też samotności. A Hachiro niedługo umrze, przez co nikt mi nie pozostanie. Trochę przykra wizja, prawda? - zerknęła najpierw na blondyna, by zobaczyć jak zareaguje na to wyznanie, po czym zerknęła na kompana. Wyglądał w jej oczach na poruszonego, zupełnie jakby nie zdawał sobie sprawy, iż ta zauważy w jakim wieku był - Wiem, że to trudne Hachiro, ale nie jestem już małą dziewczynką. Od momentu w którym Cię przygarnęłam wiedziałam, że kiedyś taka chwila nadejdzie. Dlatego cieszę się, że mimo wszystko jesteś ze mną - powiedziała do zwierzęcia, który uraczony tymi słowami pokiwał pyszczkiem. Merdanie ogonem poinformowało ją o jego radości oraz wdzięczności za taką towarzyszkę. Choć wcześniej się sporo o nią martwił, tak teraz czuł, jakby wszystko było w jak najlepszym porządku.
W zależności od tego czy wystawi do niej ramię, chwyci go albo będzie szła z opuszczonymi rękoma. Na komentarz na temat jego domu, skierowała głowę w kierunku nieboskłonu - W takim razie, ocenię jak dojdziemy na miejsce. Mam nadzieję tylko, że mnie nie przytłoczy - zaśmiała się cicho, wracając wzrokiem do drogi. Ciekawe jak daleko ją poprowadzi...

[Kazuma]

Mei i Kazuma Z/T - "Perła Hayashimury" - posiadłość rodzinna Kazumy

[Baji]

---

---

Misja D
- Senju Masashi-
"Gruszki na Wierzbie"
1/7 Wiosna, jakże cudowna pora roku nieprawdaż? Słońce zaczyna przyjemnie ogrzewać swoimi można by rzec wręcz wesołymi promieniami, ptaszki wyśpiewują swoje najpiękniejsze pieśni, a kwiaty zarówno na łąkach jak i te na drzewach kwitną roztaczając swoją słodką woń. W tej porze roku było coś naprawdę magicznego i już nawet pomijając piękne pejzaże jakie malowały się przed mieszkańcami Prastarego Lasu to również oni sami stawali się tacy jakby dużo piękniejsi. Możliwe, że za sprawą uśmiechów które mniej lub bardziej mimowolnie występowały na ich twarzach, a może po prostu za sprawą lepszego światła... Co by jednak to nie było to wszem i wobec roztaczała się cudowna aura szczęścia.
Masashi tego bezchmurnego, słonecznego dnia zdecydował się wybrać na spacer po osadzie i jakimś sposobem w końcu dotarł do parku. Bardzo dużego, pełnego młodzieńców i osób starszych miejsca które uchodzić mogło za jedno z najpiękniejszych w cały Shinrin. Przechadzając się wyznaczonymi ścieżkami nasz bohater mógł widzieć nie jedną parę udającą się gdzieś między drzewa na schadzkę, parkę staruszków karmiących patki czy wiewiórki, dzieci beztrosko pędzące w tylko im znanym kierunku za którymi stały mamy próbujące okiełznać te roześmiane chochliki. W skrócie błogość i beztroska.
Niestety był to przywilej, a nie prawo. Tym bardziej w przypadku shinobich. Ci wręcz zdawali się w jakiś sposób przyciągać do siebie problemy i choć nikt tym głośno nie mówi to założę się, że każdy by się z tym zgodził. Dlatego czemu inaczej miało być w przypadku zielonowłosego?
Podczas swojego spaceru symfonię wiosny coś zakłóciło. Z początku mogło mu się zdawać jednak z minuty na minutę wątpliwości mijały, a po krótkiej chwili młody Senju zrozumiał co takiego dobiegało jego uszu. Był to płacz. Stłumiony płacz ewidentnie mężczyzny, a raczej dorastającego chłopaka który znajdował się obecnie około trzydzieści metrów przed Masashim skulony pod pobliskim dębem.
Chłopak był dość pulchny o ciemnych kasztanowych włosach sięgających mu do łopatek. Ubrany był w ciemnogranatowe spodnie do połowy łydki, drewniane sandałki z jasnego drewna i kremową koszulę. Twarzy niestety nie mógł dojrzeć bo grubasek skrył ją w masywnych dłoniach próbując w bardzo nieumiejętny sposób ukryć swoje łzy.
Oczywiście nasz shinobi nie był jedynym który widział tego chłopaka jednak wszyscy omijali go łukiem z jakiegoś powodu. Matki odciągały w przeciwną stronę zainteresowane dzieci, młodzież wskazywała palcami, a co poniektórzy chłopcy wręcz się śmieli, a starcy z kolei albo udawali że nie widzą (albo fatycznie nie widzieli) albo spoglądali w jego kierunku i tylko kręcili głową mamrocząc coś pod nosem.

[Masashi]

Przyszedł do parku aby się odstresować. Dopiero wrócił z okolicznej wioski gdzie porzucił misję, że względu na jej absurdalny przebieg. Nigdy przedtem nie spotkał się z podobnym zachowaniem i próbą narzucania rozwiązania problemu.
Usiadł na ławeczce i wziął kilka głębokich wdechów. Bardzo często zaglądał do tego parku kiedy miał zły humor albo chciał się zrelaksować. Panowała w tym miejscu cisza i spokój. Śpiew ptaków i szum kołyszących się drzew działały bardzo kojąco na nerwy chłopaka.
Zszedł ze ścieżki głównej i podszedł między drzewa gdzie usiadł sobie i zaczął medytować. Z boku wyglądał nieco dziwnie ale niespecjalnie przejmował się tym co pomyślą inni. Ostatnio robił to na co miał ochotę. Chyba wydoroślał będąc shinobi.

[Takashi]

"Wszystko po staremu"
Misja rangi D - Masashi
Lato, rok 394
1/14

Jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w osadzie Hayashimura jest ulokowany w jej południowo-zachodniej części park. To miejsce jest naprawdę piękne i zaskakujące, bowiem spotkać tu można wiele rozmaitych gatunków roślin, bujne drzewa rozmaitych rozmiarów, a także piękne, kolorowe kwiaty. Całość tworzy niesamowity, malowniczy wręcz krajobraz, na którego tle znalazł się młody Masashi. Większość przychodziła tutaj w ramach odpoczynku, spędzenia czasu z bliskimi lub dziećmi, czy też po prostu po to, by w spokoju kontemplować z naturą. Nasz młody shinobi znalazł się tutaj w ramach ucieczki od ostatniego zlecenia, którego się podjął. Coś poszło nie po jego myśli. Szybko się poddał, odmówił wykonania zadania i uciekł, przybiegając właśnie tutaj. Niestety, wieści szybko się roznoszą. Odpowiednie jednostki zostały szybko poinformowane o całym zajściu, jeden ze strażników wytropił bohatera i dobiegł do niego szybko, stając mu na drodze.
- Masashi-kun, dostaliśmy informacje o tym, że nie wykonałeś swojego poprzedniego zadania. - rzucił poważnie, spoglądając na dōkō.
Był od niego starszy o kilka lat, nieco wyższy, ale nie wyróżniał się niczym szczególnym. Musiał po prostu wykonać swoją pracę, którą najprędzej zlecili mu przełożeni. Ci wyższego stopnia, którym niczego nie można było odmówić.
- Wiedz, że nie przejdzie to obojętnie u naszych wspólnych przełożonych. Ale nieważne. - wypuścił powietrze, schodząc z tonu. - Dostajesz nowe zadanie, może zadośćuczynisz. Radzę ci wykonać je do końca, to twoja specjalna szansa. Przy zachodniej bramie znajduje się dom pani Orinoko, która poprosiła jednego z naszych o pomoc. Był akurat na patrolu i nie miał jak się zerwać, dlatego wysyłamy ciebie. Niezwłocznie się do niej udaj i sprawdź, w czym trzeba jej pomóc. To była pracownica siedziby władzy, która ciężko pracowała przez wiele lat u boku ważnych urzędników. Należy jej się szacunek i natychmiastowe wsparcie. Ruszaj i pamiętaj, że to twoja szansa na to, by nie spaprać sobie opinii. - tłumaczył, wskazując na podręcznej mapie lokalizację domku.

Legenda:
- Strażnik rodu Senju

[Masashi]

Tam gdzie światło słońca delikatnie przeszywa gęstą zieleń drzew, znajduje się ukryty zakątek spokoju, gdzie Masashi odnajduje swoje schronienie od zgiełku codziennego życia.
Medytacja jest dla Masashiego czasem wyciszenia, odcięcia się od wszystkich trosk i obowiązków, które niesie ze sobą życie. To jego osobista przestrzeń, gdzie panuje cisza, a zmysły skupiają się na teraźniejszości. Minuty mijały niezauważalnie, gdy Masashi zapominał o czasie, a jedynym wskaźnikiem były promienie zachodzącego słońca, które przeświecały przez powieki.
Otworzył prawe oko kiedy usłyszał obcy głos. Zlustrował mężczyznę od góry do dołu. Nie znał go ale szybko zostało mu wyjaśnione o co chodzi.
- Tak. Strażnik kazał mi nawalać w garnki żeby narobić hałasu. To miało wypłoszyć stado wilków i miałem je później przegonić niczym owieczki gdzieś gdzie oni sobie wyśnili. - powiedział zaczynając mocno gestykulować rękoma. Cała ta sytuacja nieco go zdenerwowała.
- Tyle… To mogą zrobić sami wieśniacy. Niech biorą garnki w dłoń i jazda. Zapewne podziała a dzikie zwierzęta nie zrobią im krzywdy. Powodzenia. Ja miałem inny pomysł na rozwiązanie problemu ale im się nie podobał. Nie będę narażał swojego życia w tak durny sposób. Ten strażnik, który mnie pouczał niech sam to zrobi. Cwaniak… - zaczął się bronić ponieważ czuł pewien rodzaj niesprawiedliwości, która go dotykała. Rozumiał istotę problemu jednak nie miał zamiaru w ciemno podążać za durnymi instrukcjami. Mogło to się dla niego zakończyć źle.
- To już brzmi lepiej. Po stokroć wolę pomagać starszym ponieważ na tej płaszczyźnie mam sporo doświadczenia. Już idę. - powiedział po czym podszedł bliżej do chłopaka i spojrzał na jego podręczną mapę miasta. Poprzyglądał się lokalizując sąsiednie miejsca, do których mógłby się odnieść aby nie zabłądzić.
- To idę. - powiedział i puścił oczko do chłopaka po czym odwrócił się i odmaszerował.

z/t