Niewielki plac treningowy

[Kisho]

Niewielki plac treningowy podzielony na 4 równe części, znajdujący się kilka metrów od dzielnicy mieszkaniowej. Każdy z czterech fragmentów kształtem przypomina prostokąt i jest oddzielony od reszty siatką o wysokości 2 metrów z małymi oczkami - ma to chronić przypadkowe osoby przed źle rzuconym shurikenem bądź kunaiem. Dodatkowo znajdują się tam także pionowo postawione grube drewniane bele mające służyć jako tarcze bądź obrazować przeciwników.
Z placu korzystają przeważnie osoby młode, dopiero zaczynające swą przygodę ninja, ale spotkać można również jednostki bardziej doświadczone, które z nudów przyszły poćwiczyć swoją celność i precyzję rzutów bądź sprawdzić swoją siłę w starciu z drewnianą kukłą.

---

Kisho siedział nieopodal placów treningowych na których, mimo minusowej temperatury przebywało sporo młodszych od niego osób. Niektórzy z nich wprawiali się w rzucanie shurikenami, ale widać było, że daleko im do pierwszego poprawnie wykonanego rzutu. Zdecydowana większość preferowała jednak potyczki jeden na jednego - typowe sparingi kończące się niegroźnymi siniakami.
Chłopak brał z nich wszystkich przykład i sam postanowił nieco się podszkolić, licząc na lepsze efekty niż ostatnimi razy.

  Ukryty tekst

Mimo dziwnego podejścia, które trudno wyjaśnić a co dopiero zrozumieć, Kisho rzeczywiście poprawił swoją kontrolę chakry. Sam był tym faktem zdziwiony. Kilka godzin treningu zrobiło swoje, a fakt, iż zamarzało mu siedzenie, chyba tylko pośpieszał shinobiego do efektów.

/zt

[Kazuma]

  Ukryty tekst

[Kazuma]

  Ukryty tekst

[z/t]

[Ajisai]

Plac treningowy był oddalony o kilka, może kilkanaście metrów od kompleksu budynków rodziny Fujimori. Wolała unikać treningów w miejscach, które przyciągały innych shinobi, ale nie zawsze było to możliwe. Tym razem było inaczej. Chłodny poranek nie zachęcał do wstania z łóżka.
Że też nikt ze starszyzny nie pomyślał, by zrobić obiekt treningowy na terenie, który do nich należał. Pieniądze, bądź co bądź, mieli. Chociaż z drugiej strony, w okresie, w którym powstawały domostwa, nikt z Fujimorich nie pałał się walką. A jeśli już, to pojedyncze jednostki co, chyba, wcale się od tamtego czasu nie zmieniło.
Przeszła wokół obiektu, upewniając się, że, dzięki wczesnej porze, nie ma tu żywej duszy. Uzurpując sobie jedną z wydzielonych części, zdjęła torbę z talii i kabury z nóg, a następnie odłożyła je gdzieś w róg. Nie były potrzebne, ale przezorność zawsze jest wskazana. Nigdy nic nie wiadomo.

  Ukryty tekst

[Ajisai]

  Ukryty tekst

[Ajisai]

  Ukryty tekst

z/t

[Sae]

Minęło kilka dni od kiero Sae wróciła w rodzinne strony, by wesprzeć ojca w jego pracy na rzecz rodu, lecz już teraz odliczała kolejne do możliwości opuszczenia Hayashimury nie umiejąc oprzeć się wrażeniu, jakby krewni potrafili wyczuć jak wolną czuła się poza osadą. Obawiała sie ich oceniających spojrzeń oraz oczekiwań, które znów miała zawieść. Pod taką presją nie mogła odmówić ojcu wspólnego treningu przypominając sobie w myślach, że wszystko czego zdoła się tu nauczyć pomoże jej przetrwać poza Shinrin. Lubiła spędzać czas z Takane, jednak treningi ninja nie były jej pasją... cały czas żyła też w przeświadczeniu, że zwyczajnie się do tego nie nadaje. Zdarzało się, że zapominała dlaczego właściwie miała jak niskie mniemanie o własnych możliwościach, lecz szybko na powierzchnię jej świadomości wypływała twarz brata. No tak, weschnęła. Nawet kilka lat po swojej śmierci Isamu miał na nią miażdżący wpływ. Czy chęć uwolnienia się spod niego byłaby zdradą jego pamięci? Sae obawiała sie tego na tyle, że nie śmiała nawet o tym myśleć.

  Ukryty tekst

- Dobra robota - pochwalił ją Takane kładąc jej dłoń na ramieniu. To było dokładnie to, czego potrzebowała Sae by zmotywować ją do dalszej pracy nad sobą. Wcześniej szła na treningi jak na ścięcie, a teraz autentycznie wyglądała na szczęśliwą i podniesioną na duchu. - Zabieram cię na ramen. Uważam też, że to już czas byś zgłosiła się do Mukuro-sama po misję. Ninja musi pracować na swoje utrzymanie, a poza tym twoje umiejętności mogą się przydać klanowi.
Sae kiwnęła głową czując jednocześnie radość z bycia wyróżnioną jak również tremę na myśl o stanięciu przed liderką Senju. Ojciec miał jednak rację, życie ninja to nie tylko ciągłe treningi. Musiała móc się na coś przydać, niezależnie jak nieistotne miałoby to być zajęcie...

zt//

[Arii]

1/7

[D] Nocowanie pod gwiazdami Rida

Minęły już trzy dni od jej papierkowej roboty w Siedzibie. Nadal mogła odczuwać zadowolenie i ekscytacje. Ale czekała z niecierpliwością na następne zadanie, nie chciała się już zatrzymywać i czekać. Chciała już działać. Od rana do wieczora, przesiadując w domu, myślała o kolejnym zadaniu, jakie przyniesie jej następny dzień. Tworzyła różne scenariusze, ale żaden z nich chyba nie był podobny do tego co ją czekało i co przygotował Masahiro.
Po południu przy obiedzie gosposia znowu podała jej karteczkę, na której po prostu mogła przeczytać:

"kończ jeść i lecimy.

P.S pozdrów mamę! MS

Kiedy zebrała się przed swoim domem zobaczyła opartego o płotek Masahiro podjadającego jakieś jabłko. -I jest, Rida-chan! Dawaj, śmigamy, bo praca czeka.- zaśmiał się w swój specyficzny sposób i od razu poczochrał ją po włosach, to już chyba będzie u nich jakiś sposób przywitania i pożegnania. -Jak tam? Nie mogłaś się doczekać! Na pewno nie mogłaś!- zaśmiał się jeszcze raz. Kiedy mu się przyjrzała zobaczyła, że ma ze sobą namiot i plecak w pełni zapakowany. Czyżby wybierali się na jakiś biwak? A może jakaś przygoda w dziczy?
Po dłuższej chwili rozmów w końcu wkroczyli na plac treningowy i tam zrzucił namiot i plecak z pleców.
-Następnym razem nosisz Ty, ja za stary jestem na takie gabaryty!- udał, że jest obruszony i się wyszczerzył. -Jak myślisz, co będziemy dzisiaj robić? Jakie przygody mogą się dzisiaj spełnić, co?

Dialogi:
Senju Masahiro

[Rida]

Po powrocie ze swojego pierwszego zlecenia, podekscytowana Rida od razu opowiedziała o wszystkim matce, a potem ojcu, gdy tylko wrócił wieczorem do domu. Oboje byli bardzo zadowoleni, że Masahiro przypadł do gustu młodej Kunoichi, zważywszy na fakt, że dobrze go znali i że córka świetnie się sprawiła w Siedzibie Władzy. Wszystko ułożyło się tak, jak powinno, bo zarówno Katsuro i Hotaru byli spokojni o swoją pociechę, jak i sama Rida znalazła odpowiedniego mentora, który był jednocześnie dobrym towarzyszem i kompanem, do wspólnego spędzania czasu. Jak to się dalej rozwinie, okaże się.
Przez kolejne trzy dni, Rida wyczekiwała wiadomości od Masahiro, pozostając w domu i malując kolejny obraz, by się nie zanudzić. Nie mogła się doczekać następnego zadania i co jakiś czas zerkała przez okno, czy aby nie idzie posłaniec, albo sam brodacz. Doczekała się odzewu w najmniej spodziewanym momencie, czyli przy obiedzie, który właśnie spożywała z matką, kiedy to gosposia podała jej kartkę. Czytając krótką wiadomość, Rida zakrztusiła się tym, co właśnie miała w ustach i z trudem przełknęła.
- W porządku? - Zapytała zatroskana Hotaru. - Coś się stało?
- Tak. - Odpowiedziała Rida i podała matce kartkę. - Pewien brodaty Pan nas podgląda.
Hotaru wzięła wiadomość i zachichotała, gdy tylko zapoznała się z treścią, by następnie przywołać gosposię bliżej siebie i powiedzieć jej kilka słów na ucho. Starsza Pani skinęła głową z uśmiechem i zniknęła w kuchni, zaś Pani Domu wzięła pióro i atrament, by na drugiej stronie naskrobać parę słówek. W tym czasie Rida w pośpiechu kończyła to, co miała w miseczce, by na koniec pobiec po swoją torbę i włożyć buty. Pożegnała się z matką, która wręczyła jej jeszcze niewielki pakuneczek i liścik dla Masahiro, po czym już była za drzwiami, biegnąc z uśmiechem w stronę brodatego mężczyzny, który opierał się o ich ogrodzenie i jak zwykle zniszczył jej fryzurę. Chyba zacznie w odpowiedzi mierzwić mu brodę, bo wyżej jeszcze nie dosięgała, albo sprzeda mu kuksańca w bok.
- Sensei~! - Przywitała się radośnie i z ukłonem. - Oczywiście, że nie mogłam! Już nawet po ścianach i suficie chodziłam! Od mamy.
Podała mu płócienne zawiniątko, w środku którego znajdowały się ciastka z miodem i orzechami, zaś karteczka przedstawiała ładnym charakterem pisma równie krótką wiadomość, jak jego poprzednia:

Ja również pozdrawiam.
Opiekuj się nią. HS

W tym czasie Rida ogarnęła, że coś się szykuje, bo Masahiro miał ze sobą plecak i namiot. Oho! Będzie biwak? Powinna coś ze sobą wziąć? Najwyraźniej nie, bo brodacz o niczym jej nie uprzedził i poprowadził w tylko sobie znaną stronę, więc chyba miał w tych tobołach wszystko, co trzeba. Faktem było, że zapewne nie wróci na noc, więc jednak biwak! Ale zamiast do lasu, poszli na plac treningowy? Dziwne miejsce na rozbijanie namiotu i w sumie nie miała pomysłu, co to może oznaczać. Uniosła za to brwi, gdy ten poskarżył się (oczywiście w żartach), że jest za stary na dźwiganie takich ciężarów. Nie żeby namiot był zbędnym balastem, bo przecież brodacz był Senju i mógł w jednej chwili stworzyć domek z Mokutonu, no ale tego już nie powiedziała na głos.
- Dobrze, Dziadku. - Odpowiedziała z uśmiechem.
Gdy jednak zapytał, jaki ma pomysł na to, co będą tutaj robić, Rida rozejrzała się po placu treningowym, ale nic poza nocnym treningiem nie przychodziło jej do głowy, z kolei Masahiro wspomniał wcześniej, że czeka na nich praca. Jaka praca? Jakieś zlecenie? Co niby mieli tutaj robić? Czatować na dzieciaki, które nocą zakłócają ciszę i porządek pobliskich domostw?
- Kopać wilcze doły i czatować, kto pierwszy się złapie? - Zażartowała. - Nie mam zielonego pojęcia. To dość dziwne miejsce na biwak.

[Arii]

2/7

[D] Nocowanie pod gwiazdami Rida

-Od jakiegoś czasu ludzie trenujący tutaj wieczorami i w nocy skarżą się, że okolicę nachodzi zagubiony wilk, głuptasie! Więc się nie pomyliłaś zbytnio!- zaśmiał się do niej wyciągając wszystkie przyborniki. Krzemień, hubkę, zestaw do gotowania, jakieś podstawowe warzywa, dwa bukłaki z wodą, kubeczki, miseczki, jakieś krakersy. No i oczywiście pyszne ciasteczka od z domu Ridy, na które brodacz po prostu się ucieszył, jak szalony! Chyba uwielbiał słodkości, bo oczy świeciły mu się jak małemu dziecku, kiedy tylko wyczuł ich zapach.
Teraz stojąc na polanie przyglądał się swojej podopiecznej i uśmiechał się, jak szalony. -Skoro ja targałem klamoty to Ty sobie sama postawisz namiot, o masz!- Zaśmiał się siadając na ziemi. -Wiem, wiem. Pomyślałaś czemu nie zbuduję domu swoim Mokutonem. Nie ma tak łatwo. Pierwsza lekcja - zadbaj o siebie bez chakry, bo nie wiesz w jakiej sytuacji się znajdziesz. Wydawanie energii na takie rzeczy może być śmiertelnie niebezpieczne na misji lub polu walki. Wydawaj swoją chakrę z rozwagą. Jeżeli możesz zrobić coś bez niej - zrób to.- rzucił w jej stronę namiot otwierając ciasteczka i kładąc się na ziemi, żeby popatrzeć w niebo, które powoli ciemniało. Ktoś tutaj chyba lubił leniuchować!
-Nasza misja ma polegać na złapaniu albo przegonieniu wilka. Ale trzeba pamiętać, że to zwierze należy do Naszej krainy. Więc obejdziemy się z nim z całym szacunkiem, jakie posiadamy do naszych ziem i zwierząt je zamieszkujących. Nie zrobimy nikomu krzywdy i zrobimy to z sercem.- zagryzł swoją wypowiedź ciasteczkiem i zamruczał z zadowolenia. On miał fajrancik a Ridzia musiała pracować, no nic. W końcu czekała na to a i tak zapowiadało się dość ciekawie! W końcu misja pod namiotem, przy ognisku to prawdziwa przygoda!

Dialogi:
Senju Masahiro

[Rida]

Słysząc, że sprawa dotyczy zbłąkanego wilka, Rida mocno zmarszczyła brwi, nie wierząc w to, co właśnie usłyszała. Jakim cudem wilk tutaj się znalazł? To przecież było absolutnie niemożliwe, żeby dzikie zwierzę tego typu przedarło się do miasta. Nie i już.
- Przecież Hayashimura jest otoczona murem, a bram strzeże straż, więc jakim cudem? - Zapytała naprawdę zdumiona. - Nie ma możliwości, żeby dzikie zwierzę wtargnęło do miasta i błąkało się po okolicy. To pewnie jakiś większy pies, którego po ciemku ktoś ze strachu pomylił z wilkiem...
No nie było innej możliwości. Mury miasta były wysokie i wilk nie przeskoczyłby na drugą stronę, nie zostałby wpuszczony też przez bramę, więc to na pewno nie mógł być wilk. Ktoś zobaczył po ciemku jakiegoś błąkającego się wilczura i posikał ze strachu, że zobaczył wilka. Chyba że jakiś wariat Senju znalazł w lesie szczenię i wychowywał w domu wilczysko, jak zwierzaka domowego i ten mu teraz spierniczył z posesji. To była jedyna możliwość na prawdziwego wilka, ale na pewno nie na dzikiego. Tak czy inaczej, sytuacja wymagała zbadania.
Z postawieniem namiotu nie miała żadnego problemu i nawet świetnie się przy tym bawiła, przyjmując też lekcję od Masahiro na temat oszczędzania chakry i nie używania jej, gdy nie ma takiej potrzeby. Skinęła mu więc głową na znak, że przyjęła jego słowa do wiadomości, zajęta grzebaniem przy namiocie. Postawienie go nie było skomplikowane, ale zajmowało troszkę czasu, z czym kunoichi na pewno sobie poradzi. W międzyczasie Masahiro wspomniał o tym, jaki jest plan działania, czyli albo złapanie, albo przegonienie wilka. Rida jednak nadal uważała, że nie ma możliwości, żeby mieli do czynienia z dzikim osobnikiem.
- Nadal twierdzę, że to większy pies, który w ciemności wyglądał jak wilk. - Powiedziała Kunoichi, wbijając kołki. - Albo ktoś sobie hodował wilka w domu, jako pupila i mu zwiał. Nie może to być dziki osobnik, bo to by oznaczało, że mury miasta mają gdzieś nielegalny wyłom, co trzeba w trybie pilnym zlokalizować i zgłosić.
Co jak co, ale dzięki ojcu doskonale znała miejskie zabezpieczenia Hayashimury. Mury i bramy miały chronić mieszkańców nie tylko przed ewentualnym napadem wroga, ale też przed samą Naturą, żeby nie wdzierała się do miasta w postaci dzikich zwierząt, które mogłyby robić krzywdę cywilom. Była ciekawa, co o jej zdaniu myśli brodacz, a tymczasem sama skończyła stawiać namiot i rozejrzała się za kilkoma większymi kamieniami, aby zrobić okrągłe miejsce na ognisko.

[Arii]

3/7

[D] Nocowanie pod gwiazdami Rida

Mężczyzna zaśmiał się ze słów dziewczyny, która zaczęła zmagać się z namiotem, ale nic więcej nie powiedział. Patrzył, jak słońce powoli zachodziło i czekał, aż uczennica zakończy rozkładanie namiotu. Uśmiechnął się do niej, kiedy namiot stał idealnie przymocowany do podłoża. Podał jej ciasteczka i podniósł się w końcu z ziemi. -A ja jako nieco starszy shinobi powiem Ci, że jak inni trenujący tutaj ninja mówią, że był to wilk. To był to wilk. Każda zapora ma swoje słabe punkty. Twój ojciec bardzo dobrze o tym wie. A aktualnie można spodziewać się wszystkiego po Naszych sąsiadach i innych niezbyt sprzyjających nam osadach.- mrugnął do niej i ruszył w stronę drzew. -Chodź idziemy nazbierać trochę drewna na ognisko, żeby ugotować zupę. Zanim się ściemni i spotkamy Twojego pierwszego przeciwnika.= On miał jelenia, ona będzie miała wilka. Świetnie. Zaczął podnosić co pomniejsze gałązki zapewne do zestawu zupy a dopiero później z wielkim uśmiechem zbierał te większe, w końcu, kiedy oddalili się od obozowiska dostatecznie długo spojrzał się na nią i wyszczerzył w jej stronę.

-Kto ostatni przy obozowisku ten gotuje zupę.- i odbił się od ziemi mijając ją niezwykle szybko powodując wiatr obok niej. Kiedy dotarła do obozowiska zobaczyła, że Masahiro jeszcze nie dotarł. Co było dziwne mierząc ich możliwości już tutaj powinien czekać dobrych parę minut. -No... wychodzi na to, że ja gotuję.- podrapał się jedną ręką po głowię. Odłożył drewno na ziemię, minę przez chwilę miał zamyśloną, ale po chwili, kiedy przyszło mu zabierać się do rozpalania ogniska od razu zrobiło mu się lepiej i zaczął żartować sam z siebie jaki z niego matoł, że dał się tak pokonać w biegu. Przy okazji dokładał do gotującej się wody różnych warzyw, przypraw i trochę mięsa. To zapewne wziął jako dodatek. Kiedy zupa była gotowa nalał do dwóch miseczek i podał wraz z łyżką dziewczynie. Poczekał, aż dziewczyna weźmie swoją porcję do spróbowania i zrobił to samo. Jego reakcja była... specyficzna. -Nie jestem najlepszym kucharzem, zapomniałem ostrzec.- zaśmiał się sam z siebie drapiąc cały czas się po głowie. Zaczął żartować, że może było lepiej jej to dać do zrobienia, nie musieliby się martwić o jakąś chorobę dnia następnego. Kiedy na niebie pojawił się księżyc i gwiazdy powoli mrugały na niebie, uśmiechnął się do niej i wskazał środek pola. -Pokaż swój Mokuton.- nie żartował, naprawdę kazał jej to teraz pokazać. W sumie skoro mieli chwilę wytchnienia i nic się nie działo dobrze by było wiedzieć, co jest u niej do poprawy a kto inny miałby jej to teraz wskazać?

Dialogi:
Senju Masahiro

[Rida]

Najwyraźniej Masahiro wierzył, że to prawdziwy, dziki wilk, a jeśli tak rzeczywiście okaże się być, to mieli problem i to spory. Jeśli uda im się potwierdzić, że dzikie zwierze błąka się po Hayashimurze, to będzie trzeba w trybie pilnym zgłosić, że mury miasta zostały gdzieś uszkodzone i powstało nielegalne przejście, które szybko będzie trzeba odnaleźć i naprawić, aby nie zostało użyte to złych celów, jak niespodziewany napad na osadę.
- To nie brzmi dobrze w takim razie. - Przyznała Rida, kończąc rozkładanie namiotu. - Jeśli potwierdzimy, że to dziki wilk, od razu dam znać ojcu, żeby rozpoczęto sprawdzanie murów miasta.
Musiała przyznać, że sprawa nieszczelnego muru bardziej ją martwiła, niż konieczność schwytania wilka. Na to drugie kompletnie jeszcze nie miała pomysłu. To było dzikie zwierze, więc nie weźmie się go przecież na smycz i nie zaciągnie poza miasto do lasu. Będą go musieli jakoś spętać, za pomocą Mokutonu i wynieść, co będzie cholernie trudne przy tym, jak będzie się rzucać.
Gdy uporała się z namiotem, brodacz zaproponował wycieczkę po drewno na ognisko, więc Kuoichi podążyła za Masahiro i zbierała po drodze znalezione patyki i grubsze gałęzie. Kiedy mieli wystarczająco w rękach, że już się nie mieściło, mężczyzna zarządził wyścig do obozu z zastrzeżeniem, że ostatni gotuje zupę. Rida przewróciła oczami i zaczęła biec ile sił w nogach, jednak doskonale zdawała sobie sprawę, że na tym etapie nie była w stanie przegonić brodacza. Okazało się jednak na miejscu, że ten postanowił dać jej fory, bo gdy przybiegła pod namiot, jego jeszcze nie było i zjawił się dopiero chwilę po niej. Odstawiła swoje drewno na stos i nic na to nie powiedziała. Wyraźnie było widać, że nie jest teraz w nastroju na żarty. Najwyraźniej sprawa nieszczelnego muru mocno ją gryzła, bo stwarzała bezpośrednie zagrożenie dla mieszkańców. Gdy więc Masahiro gotował zupę, ona wpatrywała się w milczeniu w trzaskające wesoło ognisko, a gdy dostała swoją porcję w miseczce, poczekała aż ta trochę ostygnie, zanim zabierze się za jedzenie. Patrząc na reakcję Senseia po zjedzeniu pierwszej łyżki, polewka chyba nie nadawała się zbytnio do jedzenia, no ale nie było co wybrzydzać.
- W moim wykonaniu byłaby pewnie jeszcze gorsza. - Stwierdziła, wzruszając ramionami. - Nigdy nie gotowałam...
Zaczęła jeść i pomimo kiepskiego smaku, starała się nie wybrzydzać. Gdyby wiedziała, że wybierają się na biwak, mogłaby wziąć coś jeszcze ze spiżarni, co nadawałoby się do jedzenia bez konieczności przyrządzania. Na szczęście Masahiro miał jeszcze suche przekąski, więc może nie będzie tak źle. Najwyżej po zupie trochę się pochoruje, a tymczasem czas mijał i zrobiło się całkiem ciemno, zaś jedynym źródłem światła było teraz ich ognisko. Rida w pewnej chwili zaczęła się zastanawiać, czy nie powinni go zgasić, bo wilk na pewno nie podejdzie, gdy zobaczy ogień. Nim jednak wyraziła swoją uwagę, Masahiro nieoczekiwanie nakazał jej pokazać swój Mokuton, mimo że wcześniej mówił o oszczędzaniu zasobów.
- To nie jest dobry pomysł. - Odpowiedziała mu z powagą. - Moje kontrolowanie samej chakry jest jeszcze słabe i techniki pochłaniają zbyt wiele moich sił, żeby tak rzucać je na pokaz.
Zamiast tego, dokładnie streściła Masahiro, jakimi technikami dysponuje, aby mógł się rozeznać, co dobrze będzie wykorzystać, gdy przyjdzie czas. Miała nadzieję, że zrozumie jej opór, a jeśli będzie nalegać, to najwyżej po spotkaniu z wilkiem, będzie niósł nie tylko futrzaka, ale też ją.

  Ukryty tekst

[Arii]

4/7

[D] Nocowanie pod gwiazdami Rida

Sensei słuchał wszystkiego uważnie na co tylko kiwnął głową. Spojrzał się w niebo i zamyślił. Coś przez chwile pomruczał pod nosem i w końcu uśmiechnięty mógł wrócić niej myślami i swoją osobą. -To bardzo źle, że masz słabą kontrolę chakry, dla Nas, użytkowników żywiołów Ona jest wyznacznikiem Naszych możliwości. Będzie trzeba nad tym koniecznie popracować w pierwszej kolejności.- wstał z ziemi i otrzepał spodnie. -Następnie praca nad Mokutonem. Tutaj poświęcimy dużo uwagi techniką defensywnym, trochę ofensywnym. Te drugie niestety są zależne już od Twojej wyobraźni i zasobów chakry. Im jej więcej tym więcej stworzysz i dłużej będziesz trwać na polu bitwy.- przeleciał dłonią po jej włsoach, całkowicie je rozczochrując. Ale miał nawyk! Skubany! -Myślałem, że będzie gorzej, ale jakieś podstawy Ci ojciec wyłożył. Zostawił dużo pracy dla Nas, ale sądzę, że do końca roku będziesz specjalistą w Mokutonie.- zaśmiał się głośno, ale nagle ucichnął. Nogą sypnął piach na ognisko, które od razu zgasło. Dym jeszcze trochę się z niego tlił.

Do uszy dziewczyny też dotarły dźwięki z krzaków z miejsca, gdzie ruszyli po podpałkę. Masahiro zmrużył oczy i wskazał jej dłonią, żeby wstała. Poruszył się w lewo. -Idź bardzo powoli w prawo. Jest schowany w krzakach. Obejdziemy je i zaskoczymy. Ale bardzo cicho, bardzo powoli. Bez gwałtownych ruchów. On wszystko widzi.- wyszeptał w jej stronę i czekał na potwierdzenie, że rozumie. wtedy dał znak, żeby ruszali. Dopasował swoje tempo do jej idąc krok w krok naprzeciw. Widać było, że Masahiro zastanawia się nad czymś. Wcześniej nic nie słyszeli a teraz nagle w krzakach kilka metrów od nich pojawił się dziki zwierzak? To było niemożliwe, na pewno nie z tak doświadczonym ninja jak Masahiro.

Dialogi:
Senju Masahiro

[Rida]

Spojrzała na Masahiro, gdy ten nakreślił jej fakt, jak ważna jest kontrola chakry. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co mówił i starała się nad tym pracować w wolnej chwili, potrzebowała po prostu trochę więcej czasu, żeby zrobić widoczne postępy. Nadal była początkującą Kunoichi i wszystkiego naraz nie dało rady przyswoić jednocześnie, zwłaszcza że ojciec skoncentrował się w pierwszej kolejności na tym, żeby opanowała oba żywioły i odnalazła swój Mokuton, który był dla Senju najważniejszy. Teraz, kiedy znała podstawy, mogła zacząć się rozwijać w konkretną stronę i zamierzała zacząć właśnie od kontroli własnej chakry, żeby rzucanie jutsu tak szybko ją nie męczyło. Gdy jej się to uda, spróbuję z silniejszym Mokutonem i tak małymi kroczkami do przodu, aż w końcu się wyrobi.
- Wiem, Sensei. - Odpowiedziała z powagą. - Pracuję nad tym.
Uśmiechnęła się lekko, gdy ''zniszczył'' jej fryzurę i zapewnił, że do końca roku będzie ekspertem w Mokutonie. W to akurat nie wątpiła, bo właśnie taki był jej plan, żeby jak najszybciej stać się silniejszą, aby móc działać dla Klanu na wyższą skalę, niż obecnie. No ale każdy początkujący od czegoś zaczyna. Przynajmniej tyle, że dostała świetnego Senseia, z którym na pewno nie będzie nudno, podczas ich wspólnych misji. Już miała mu odpowiedzieć, gdy brodacz spiął się i w szybkim tempie zasypał nogą niewielkie ognisko. Najwyraźniej coś usłyszał, a to oznaczało, że chyba nadszedł czas na ich polowanie. Rida powoli więc wstała i zaczęła sama nasłuchiwać, by zlokalizować szelest w pobliskich krzakach. Zmarszczyła brwi i spojrzała na Senseia, który właśnie cicho przekazał jej plan działania. Skinęła tylko głową na znak, że rozumie i zabrała się do pracy.
Ruszyła powolutku w prawo, krok za krokiem, wolno skradając się i nie robiąc przy tym gwałtownych ruchów, tak jak poprosił Masahiro. W sumie to nie czuła się zbyt pewnie idąc bez broni na wilka, no ale mieli go przecież nie krzywdzić. Gorzej, gdy on rzuci się na nią i nie zdąży mu uciec. Ogólnie będzie podpatrywać na Senseia i robić to, co jej pokaże, zachowując przy tym ciszę i powolne tempo. Będzie się skradać i okrąży wreszcie od prawej krzaki, mając po lewej Masahiro. Co będzie dalej?