Cmentarz i Grobowiec Senju Isoshiego (千手伊孑志の墓)

[Kan Senju]

Udzielając swoich odpowiedzi Kan skupiał się na reakcji rozmówcy. W trakcie prowadzenia biznesu zawsze spoglądał na mowę ciała, która bywała często oczywista. Podobnie w tym przypadku, przytakiwanie głową przekonywało go do swoich racji. Czuł się jak uczeń trafiający idealnie w klucz na maturze, mimo trudnego tematu wewnątrz dumny z racjonalnych myśli. Starał się jej nie przelewać na zewnątrz, głupio by było uśmiechać się przy takich poważnych tematach, skakać z krzykiem radości w mauzoleum upamiętniającym wielkiego bohatera. Zachowałby się jak szczyl, musiał się zachowywać identycznie jakby przeprowadzał właśnie biznes w imieniu swojego ojca. Próbował zachować powagę, choć kąciki ust zdradzały go minimalnie. Co poradzić, łatwo przelewał swoje emocje potrafiące się wahać niczym wahadło zegara na boki. Taką miał niedojrzałą naturę.
Utrzymać się w rydzy pomagał mu staruszek skaczący z tematu na temat. Zaczął od wspólnej odpowiedzialności na ich barkach, poruszył temat rangi, wieku, wewnętrznego smutku wraz z wytłumaczeniem jego, czerpaniu energii z życia, co zostało zakończone pytaniem o miejsce niezachwiane przez ludzką ingerencję, przedstawił się, wspomniał o relacji z Isoshim... Wydawało się jakby właśnie prowadził monolog, od którego zaczynało się Senju kręcić powoli w głowie. Kilkukrotnie chciał się odezwać, ale niegrzeczne byłoby przerywanie komuś w trakcie mowy. Zawsze należało poczekać na swoją kolei, a teraz miał problem nawiązać do wszystkich poruszonych spraw. Pierwsze... Po pierwsze powinien również się przedstawić w czego celu ukłonił się z szacunkiem.
- Nazywam się Kan Senju, jak zauważyłeś akoraito. Prawdę mówiąc nie uważam abym zasłużył na tą rangę, jedyne co zrobiłem to jednorazowo zmusiłem do poddania się bandytów atakujących wioskę gdzie załatwiałem interesy ojca będąc zwykłym mieszkańcem stolicy. Po ukazaniu swoich zdolności zostałem wezwany przez liderkę, która zechciała ocenić moje zdolności. Zaskoczyłem ją swoim rozwojem, jak powiedziała do otrzymania sentokiego brakuje mi jedynie doświadczenia.
Rozgadał się krzyżując dłonie na klatce piersiowej po wyprostowaniu spoglądając zamyślonym wzrokiem na rozmówce. Czy dobrze uczynił dzieląc się taką wiedzą? W sercu powstało pewne zobligowanie wobec staruszka zdradzającego swoje sekrety przed nim. Przy okazji po krótce nawiązał do najważniejszych tematów w trakcie którego zastanawiał się o jakim lądzie mógł opowiadać ich były lider. Zapewne wszystkie znane nam tereny odpadają, te za murem również. Bronili ich głównie Uchiha, zapuszczenie się do wroga było niewyobrażalne. Pozostawały tylko Głębokie Odnogi lub... Bingo!
- Wydaje mi się, że jego słowa dotyczyły Prastarego Lasu. Jest niezamieszkały przez ludzi, przyroda rozwija się własnym tempem bez naszej ingerencji. Plotki o niebezpieczeństwach odstraszają wielu chętnych na wyprawy.
Zanim usłyszał czy udało mu się trafić w sedno miał zamiar zadać swoje pytanie. Była to niecodzienna okazja kiedy mógł wymienić się poglądami z osobą znającą za życia bohatera Shinrin więc musiał to wykorzystać.
- Mam nadzieję, że pana nie urażę, ale... Jaki był za życia Isoshi? Kiedy umarł miałem osiem lat, więc nigdy nie miałem okazji go naprawdę poznać. Tylko raz spotkać. Wszystkie dokonania poznałem z książek, albo słów przybranych rodziców.

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 7/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Grobowiec Senju Isoshiego -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Czasami zdarzało się, że podchodziło się do pewnych spraw zbyt poważnie. Bardzo możliwe, że zachowanie noszące znamiona mniejszej oficjalności, przyniosłoby Kanowi nieprzychylne spojrzenia. Szansa, że przyniosłyby jednak coś zupełnie odwrotnego, była również obecna. Bo tak to właśnie było z takimi sprawami, każdy podchodził do nich, jak tylko chciał, lecz to jedynie serce i przekonanie, dyktowało właściwe podejście - tym razem, jak sam zdecydowałeś, odpowiednio poważniejsze.

Podejście czysto biznesowe nie było jednak w zupełności idealne, mogło ono pozbawić cię odpowiednich emocji, które w takich rozmowach, mogły okazać się przydatne.

Doświadczenie, wielu miało trudności z jego zyskaniem, a inny nie dożywali awansu, choć… Kim faktycznie była osoba doświadczona? Taka, która przetrwała wiele, czy może taka, która została uznana za godną noszenia innego znaczka z symbolem klanu?

Daleko byłeś od urażenia go pytaniem o Isoshiego, uśmiechnął się, słysząc ton twojego zapytania. Znałeś go z opowieści i historii, mając już jakieś wyobrażenie bohatera klanu Senju, wiedziałeś, jaki był, a jednak pytałeś o to, jaki rzeczywiście był, czyżbyś próbował potwierdzić swoje własne przypuszczenia, zetrzeć rzeczywistość z własnym wyobrażeniem? Czy może czyjeś wspomnienie ze swoim własnym? Niezależnie od tego, wyglądało na to, że zamierzał udzielić ci odpowiedzi, choć, bardzo możliwe, że nie takiej, jaką chciałeś usłyszeć. – Nie ma to już znaczenia, jaki był. Liczy się to, jak go zapamiętano i kto go zapamiętał. To nazywa się prawdziwą nieśmiertelnością. Spójrz na to z tej strony. Dla ciebie jest taki, jakim go sobie wyobrażasz. Dla mnie… — Westchnął szybko i lekko – Czasem zastanawiam się, czy wszystko zapamiętałem, jak należy — Rozłożył ręce, mimo to się uśmiechał. Nawet jeżeli wyrażał po części niechęć do podzielenia się tajemnicą osobowości Isoshiego, albo swoją kiepską pamięcią. – Mówisz, że brak ci doświadczenia. W takim wypadku ja nigdy go nie zdobędę, przynajmniej w moich oczach. Jest pewne miejsce, którego nigdy nie odwiedziłem. Nie potrafiłem dojrzeć tego nieba. Skoro znasz Isoshiego z opowieści, możliwe, że gdybyś dostrzegł to niebo, może udałoby ci się naprawdę go poznać. — Czy może być coś lepszego niż poznanie bohatera poprzez ruszenie ścieżką za nim? Podążenie za każdym krokiem, jaki postawił i możliwe, że odkrycie na nowo tego, co mógł po sobie pozostawić. Kto miał jednak wystarczająco dużo odwagi, by to zrobić? Jaki Akoraito byłby do tego zdolny?

Fumio

[Kan Senju]

Ciężko powiedzieć aby Kan miał całkowicie biznesowe podejście, lepiej byłoby to określić próbą powstrzymywania się przed ekscytacją. Czy popełniał w tym przypadku błąd, że brakowało w nim tej dziecinności? Możliwe, ale zbytnio szanował miejsce jakim było mauzoleum Isoshiego aby postępować inaczej. Taką podjął decyzję i zamierzał się jej trzymać obecnie, a także za każdym razem odwiedzając to miejsce. Ktoś miał z tym problem? Niech posiada, to nie jego problem, że zachowywał się godnie powstrzymując się przed bezczeszczeniem grobowca. Osobiście czuł się dobrze z takim zachowaniem, a to jest najważniejsze. Szczęście z własnego postępowania, wyborów, nawet jeżeli bywały niewłaściwe. Takie jest życie, z którym nie prowadził żadnego boju.
W trakcie rozmowy młody Senju postanowił zadać pytanie odnośnie ich legendy rodowej, ale odpowiedź była raczej rozczarowująca. Zamiast jakiejkolwiek opowieści staruszek uznał, że wystarczy mu wiedza jaką posiada. Nieważne kim był, a najważniejsze jest jak go zapamiętano co jest nieśmiertelnością. Były lider różni się zależnie od wyobrażenia, co powinno być naturalne. Czuł się jakby na targu ktoś mu właśnie sprzedawał tandetę, podróbkę w cenie przewyższającej oryginał. Przemilczał temat, bo rozmowa z mędrcami - a Fumio zdecydowania przemawia jakby się za takiego uważał - jest zazwyczaj bezproduktywna. Mają swoje zdanie, które trzeba uszanować i tyle. To oni stanowią mądrość narodu, który głupi powinien się do tego dostosowywać. W sercu gdzieś żałował zadania pytania, ale kto wiedział o tak rozczarowującej odpowiedzi gdy staruszek tak się uśmiechał? Żodyn. Westchnął po cichu całkowicie pozbawiony ekscytacji, tej pozytywnej energii. Zawód pewnie dało się nawet wyczuć po jego wzroku, który przestał świecić. Ciągle tylko gadał o niebie, chęci zobaczenia go, a jednak nie potrafił się zdecydować ruszyć własny tyłek. Ba! Dodatkowo zrzuca ten obowiązek na młode pokolenie bez żadnych podpowiedzi! Trzeba mu przyznać, że miał doświadczenie chociaż tego mógł nie przyznawać. Zamieniania pozytywnej energii osób w negatywną. Mimo tego Kan dalej zamierzał okazywać mu szacunek.
- Dojrzeć to niebo, aby poznać Isoshiego? Szkoda, że jest to niemożliwe bez żadnych wskazówek. Nie mam pojęcia, gdzie mógłbym zacząć, gdzie powinienem się kierować. Nawet nie wiem jakim człowiekiem był, bo większość historii opisuje jego bohaterskie czyny bez wspominania charakteru. Jedynym moim punktem zaczepienia byłoby pole bitwy z Uchihami na ten moment.
Ostatecznie wzruszył ramionami, bo misje niemożliwe do wykonania były poza jego zasięgiem. Jest zwykłym synem farmerów, adoptowany przez arystokratów po ich śmierci. Wielu nazywało go geniuszem, ale brakowało mu tego przekonania. Brakowało wiary w własne umiejętności. Lepiej wykorzystać siłę i energię na coś przyziemnego zamiast latać za marzeniem aby się rozczarować ostatecznie.

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 9/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Grobowiec Senju Isoshiego -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Rozczarowanie było częścią życia każdej osoby. Przychodziło zawsze, częściej niespodziewanie, dlatego być może, należało docenić gdy przychodziło w sprawach mało ważnych, lub można się było go spodziewać, ot - łatwiej było je znieść, bez dodatkowego zadręczania się na przyszłość. Może i Fumio brzmiał jak jakiś mędrzec, kto wie, może był sfrustrowany i przekroczył pewien próg, po którym jego podejście uległo zmianie. Oczywiście, że zachowywałeś się godnie, nie było w tym niczego złego. Tak naprawdę to, co uznane zostałoby za bezczeszczenie mauzoleum zależało od samego Isoshiego, którego już jednak z wami nie było, a opinia innych? Czy kiedykolwiek się liczyła i miała znaczenia? Świat pełen był ludzi, którzy mówili o swoich przemyśleniach i wyrażali swoje opinie. Każdy znał taką osobę, albo miał w rodzinie. Często te opinie wystarczały by zniszczyć marzenie, czy zwrócić kogoś z jakiejś drogi.

Fumio zmieniał energię pozytywną w negatywną, tak sądziłeś, ale czy miałeś pewność co do faktycznego znaczenia jego słów? Mówił o rzeczach wielkich, odległych, niemalże jego słowa przypominały chmury, tak lekkie i odległe, może nawet nieprzemyślane. Tendetta… Czasami największa tandeta była źródłem rozczarowania, ale tego, jakie okazywało się pozytywne. Bo czy istnieje lepsze uczucie prócz pozytywnego rozczarowania? Rzadko występuje i chyba ustąpić potrafi mu tylko radość i miłość.

Wydawało ci się, że nie wiedziałeś gdzie zacząć, ale nawet w swoich słowach potrafiłeś wyjść z założenia, że chcesz. To już było coś, co Fumio również dostrzegł – Owszem jest możliwe. Trudne, uchwytne, ale możliwe. Zauważ, sam użyłeś słów, jakbyś zalążek nadziei posiadał. To już coś — Wzruszyłeś ramionami, wtedy też mężczyzna pokręcił głową, ale wcale nie był rozczarowany. Raczej dostrzegł, że być może potrzebujesz więcej przewodnictwa w tej sprawie – Nie masz wskazówek? Sam zaczynasz je wymieniać chłopcze. Brakuje ci wiary we własne przekonanie. Znasz opowieści. Musisz je sobie przypomnieć. Zerknąć do ksiąg. Czyż wiedza zdobyta w ten sposób, okupiona pragnieniem i trudem nie jest najwartościowsza? Na pewno lepsza niż po prostu usłyszana… — Teraz westchnął, przewracając głowę na bok z wyrazem głębszego zamyślenia na twarzy. – Każdy przechodzi inną próbę. Ty pragniesz go poznać. Idź więc jego śladem — Czy było w tym coś złego? Podążenie ścieżką legendarnego bohatera, poprzez odwiedziny w najbardziej znaczących dla niego miejscach? Kto wie, czy nawet teraz tego nie czyniłeś. Poza tym, jakąś nauką na pewno okaże się wertowanie ksiąg i historii o samym Isoshim, miejsc zaczepienia było całe mnóstwo. Należało jednak na jakichś się skupić, bo nie było żadną tajemnicą, że zbadanie wszystkiego, może zająć niezmiernie dużo czasu, możliwe, że nawet lata. Miejsca, czyny, dokonania, historie to jedno, byli też ludzie, choć ten, którego miałeś przed sobą, niezbyt chciał udzielić ci prostej odpowiedzi, może to tez była część tej próby?

Fumio

[Kan Senju]

Śmiała teza odnośnie opinii innych, której akurat młodzieniec nie podzielał. Dla niego się ona liczyła, bo reprezentował swoich przybranych rodziców, arystokratów. Przyjęli go do swojego domu, traktowali niczym syna, wychowali, wspierali jego rozwój, zapewniali wszystkie potrzeby, byli z niego dumni. Potrzebował w jakiś sposób się im odwdzięczyć, plotki o nagannym zachowaniu byłyby dla nich niczym mocny strzał w policzek zostawiający czerwony ślad hańby. Takim właśnie był chłopczykiem, który w zamian za dobro również dobrem odpłacał. Dotyczyło to szczególnie jego najbliższych. Nie ma nic złego w wyrażaniu swoich opinii, ale warto robić to z szacunkiem. Przykładem może być ta rozmowa, w której używał słów zgodnych z myślami jednocześnie zachowując się odpowiednio. Taką drogą shinobi podąża, czy z niej zejdzie? To się okaże podczas wszelakich przygód.
Kanowi daleko było od nadziei aby znalazł ścieżkę do poznania omawianego "nieba". Było ono tajemnicą, zaczął się zastanawiać nad interpretacją owego słowa. Fumio przemawiał swoimi zagadkami do chłopca, umysł miał problem z ich rozpracowaniem. Jedyne co posiadał to chęci, od małego jest zafascynowany legendami, właściciel grobu przy którym stoją był bohaterem w kilku. Podążyć kogoś takiego ścieżką jest niemałym zaszczytem. Obawiał się czy jego jego godny, ale zachęcony do spróbowania przez byłego kompana takiej ikony odczuwał potrzebę spróbować. Kazano mu nabrać więcej wiary w siebie samego, a także swoje umiejętności w Antai. To mogła być dla niego idealna próba. Postanowił się nie sprzeczać na ten temat z staruszkiem, tylko wysłuchać dalszej części z którą również nie potrafił się zgodzić. W czym niby wiedza przeczytana jest lepsza od usłyszanej? Brakuje w niej emocji, pisarz za pomocą pisma najczęściej podaje same suche niczym kabanos fakty. Owszem ekscytował się nimi z braku laku, ale przy alternatywie opowiadań przez naocznego świadka wydawały się blade niczym biały barszcz. Zamiast dorzucić do ognia ekscytacji właśnie zasypywano go piaskiem skąd się brało ciche westchnięcie. Miał dosyć tej rozmowy z której osiągnął już wszystko co mógł, pora wypróbować otrzymane rady. Ukłonił się z szacunkiem na pożegnanie.
- Spróbuję pokonać swoją próbę, dziękuję za rady. Do widzenia.
Pożegnawszy się skierował z powrotem do korytarza zawierającego różnego rodzaju pisma. Wpierw przeszedł do końca oceniając wszelakie książki aby znaleźć coś odpowiedniego mogącego rzeczywiście mu pomóc w podążaniu odpowiednim kierunkiem. Zatrzymał się dopiero wracając mając zamiar pogrążyć w lekturze, najlepiej gdyby znalazł jakichś ogólnodostępny pamiętnik. Wtedy zyskałby jakąś nadzieję.

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 11/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Grobowiec Senju Isoshiego -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Zdawałoby się, że Kan miał zamiar opuścić grobowiec, w gorszym nastroju niż do niego przyszedł. Czyli wszelkie prawidła świata zostały zachowanie. Szedł na cmentarz, a wychodził z niego smutny. Oczywiście nie miało to bezpośredniego w związku z samym Isoshim, bo przyszedł na grób bohatera, a nie członka rodziny, więc nie łączyła go z nim żadna zażyła relacja.

Możliwe, że potrzebowałeś nieco więcej czasu, by przemyśleć kwestie nieosiągalnego nieba, albo potrzebowałeś informacji o dokonaniach Isoshiego, bo możliwe, że nie pamiętałeś zbyt wiele z tego co o nim słyszałeś. Miałeś też racje. Sposób przekazywania wiedzy był bardzo subiektywny. Jedni woleli księgi i spisywnie w nich rzeczy najważniejszych. Brakowało temu jednak emocji, uczuć i pewnego rodzaju słownej finezji, która zawierała się w słowach, gdy przekazywano je ustnie.

Ostatecznie Fumio pozostał na miejscu, a tobie pozwolił je opuścić bez wprawiania cię w jeszcze większy niepokój. Nie zatrzymywał cię gdy już się pożegnałeś, również zdecydował się na grzecznościowy gest, chyba jednak tylko tyle się widzieliście, bo opuściłeś komnatę.

A korytarz? Zawierał w sobie przeróżne regały pełne wspomnień i życia Isoshiego, to właśnie tam znajdowały się należące do niego za życia przedmioty. Pancerze, uzbrojenie, no i wspomnienia, te spisane przez niego oraz przez innych. Szukałeś dzienników i wspomnień dawnego lidera i rzeczywiście znalazłeś kilka ksiąg, które mogłeś odczytać, na pewno przeczytanie wszystkiego zajęłoby ci sporo czasu. Na pewno widziałeś kilka, które były okraszone datami wskazującymi na jego młodość, choćby traktujące o Festiwalu radości w Midori i konflikcie z rodami obecnego Cesarstwa. Kilka innych, które określały czas wojen i walk, w których brał udział, no i rzecz jasna były też ostatnie sprzed jego śmierci. Wiele z nich było zwyczajnie notatkami z jego życia, innych też brakowało, prawdopodobnie najważniejszych, w których zawierano pewne tajemnice. Jeden z najlepiej zachowanych miał nawet tytuł “Odrodzenie nieba”. Sprawdzając daty, to właśnie ta księga zawierała w sobie przemyślenia po zakończeniu i w trakcie konfliktu z Uchiha. Jeden z notatników wyróżniał się natomiast innym rodzajem pisma niżeli większość z tych które się tam znajdowała. Styl piszącego również nie pasował do tego co zobaczyłeś w większości z ksiąg. Był bardziej agresywny i opisywał Isoshiego wzrokiem jednego z Shinobich, tak przynajmniej mogłeś wywnioskować, kartkując pierwsze strony.

Fumio

[Kan Senju]

W poszukiwaniu wiedzy odnośnie Isoshiego mauzoleum ku jego czci uznał za najlepsze miejsce. Po rozmowie z Fumio nie posiadał wielkich oczekiwań, w ten sposób mógłby się porządniej zdziwić przy wyłapaniu jakiejś wartościowej informacji. Podążanie drogą Isoshiego, co? Dano mu spore wyzwanie, postawiono przed wielkimi oczekiwaniami praktycznie bez wskazówek. Myślenie nad tym potrafiłoby tylko zdemotywować więc postawił wszystko na działanie zakasując rękawy. Analizując wszystkie dostępne materiały poznanie ich zajęłoby mnóstwo czasu. Starając się zminimalizować okres spędzony w książkach zaczął od wybrania posiadających największe prawdopodobieństwo do wytoczenia ścieżki. Tymczasowo pominął notatki odnośnie życia jakie prowadził, woląc skupić się na dziennikach. W wszystkim wypatrzył jeden tytuł niemal parzący bursztynowe oczy. "Odrodzenie nieba" czyżby dlatego staruszek tak podkreślał to drugie słowo w rozmowie? Postanowił szybko zacząć od niego rozwijanie wiedzy związanej z bohaterem rodowym. Jak się okazywało zawierały one głównie przemyślenia podczas wojny z Uchiha, a także po zakończeniu konfliktu. Wywnioskował to na podstawie dat tam się znajdujących. Powątpiewał aby w tym okresie historycznym znalazł złoto mające go prowadzić, ale spróbować nie zaszkodzi. Jedyny tytuł zawierający w sobie niebo zasługiwał na przynajmniej pobieżne przeszukanie więc postanowił ją przejrzeć czytając dokładniej fragmenty mogące zawierać poszukiwane przez niego informacje.
Skończywszy pierwszy punkt odniesienia Kan przeszedł do intrygującego notatnika. Wyróżniał się on kilkoma rzeczami, styl pisma był dużo agresywniejszy, a tekst wyglądał aby był spisany oczami obserwatora. Widząc to zapamiętując stronę na której jest postanowił się wrócić do okładki w poszukiwaniu autora. Gdyby tam nie znalazł żadnego imienia i nazwiska przejrzał jeszcze raz pierwsze strony zanim zaczynał się tekst, a następnie zrobił podobny krok tylko od końca. Czy to możliwe aby należał do Fumio, który chciał go nakierować do przeczytania jego wypocin zamiast opowiedzieć historię? W takim wypadku zaśmiałby się w myślach z siebie samego. Następnym celem do sprawdzenia był okres w którym powstał dziennik. Chciał się dowiedzieć z jak świeże dzieło posiada w rękach. Po wyciągnięciu tych informacji zaczął go czytać zaintrygowany.

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 13/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Grobowiec Senju Isoshiego -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Każde wyzwanie wystawiało nas na próbę, czasami była ona próbą wytrwałości a innym razem cierpliwości, a dla innych próba siły okazywała się konikiem. Każdy przechodził je na swój własny sposób.

Oczekiwania zwykle stawialiśmy przed siebie sami, czasem nawet oszukując się tym, że to ktoś czegoś od nas oczekuje, sami jednak nieświadomie nakładamy na siebie czyjąś wolę, kto wie, jaki rzeczywiście związek ma to z Isoshim, szczególnie że czułeś ciut więcej niż obowiązek spełniany dla kogoś, by zgłębić tajemnicę i historię Isoshiego, odkryć to co po sobie pozostawił. Zacząłeś więc analizować, co ci przyniosły jego słowa. Potem zająłeś się sprawdzeniem znalezionych ksiąg. Początkowo musiałeś pozbyć się części materiałów. Oddzielić je grubą kreską, choćby na teraz. Dużo ich było i nie miałeś możliwości zbadać wszystkiego, a najpewniej i tak spędzisz godziny nad sprawdzeniem tego co zdecydujesz się wybrać.

Zainteresował cię tytuł, który już brzmiał dla ciebie niezwykle znajomo. Po pobieżnym przejrzeniu rzeczywiście skupiał się na okresach wojennych, czynach i dawnych polach bitwy, odczuciach i tym, co widział, oraz zrobił Isoshi, ale nie tylko on, również inni, pojawiało się tam dużo komentarzy odnośnie dokonań i czynów innych. By zgłębić wszystko dokładnie, musiałbyś poświęcić na to faktycznie czas a czytanie tego przy gablotce to zdecydowanie za mało by ustalić, jakie fragmenty mogą być dla ciebie rzeczywiście istotne. Kto wie, może rzeczywiście ten okres w historii świata widziany oczami Isoshiego nie był istotny z perspektywy tego, czego poszukiwałeś. Jak to jednak stwierdzić?

Notatnik - naprawdę potrafiłeś odczytać w zapisanych w nim słowach złość i gniew, praktycznie od samego początku odczuwałeś agresje w stosunku do głównego opowiadającego zapisaną w nim historię. Sprawdziłeś początek, sprawdziłeś też koniec notatnika, który mimo niepozornego wyglądu po dłuższym posiedzeniu przypominał bardziej opowiadanie, w którym bardzo dużo informacji skupiało się na przeżyciach wewnętrznych autora oraz sporej liczbie komentarzy co do poczynań Isoshiego i innych ludzi z tamtego dawnego okresu. Jakby się tak zastanowić to kilka imion, które padło nosiło znamiona starszych mieszkańców Shinrin od Isoshiego. Ciężko określić czy byli jeszcze jacyś żywi z tego co wyczytałeś. Nie spędziłeś nad tym wystarczająco dużo czasu. Wszystko było wyraźnie pisane przez buntownika, młodego i niepokornego, sprawiającego wrażenie niedoświadczonego, lecz pełnego hartu ducha i odwagi. Co do samej okładki i końcowej strony. Okładka nie nosiła tytułu, środek jej również był pusty, ozdobiony delikatnym drewnianym wzorkiem. Koniec z kolei był pozbawiony tego wzoru. Ostatnie kartki były natomiast puste. Jakbyś tak go przekartkował, to sama “książka” miała swoje ostatnie strony gdzieś w trzech czwartych jej objętości. Ostatnie strony różniły się od tych, które zaczynały całą opowieść. Ton był inny, zupełnie inny, bardziej spokojny i opanowany, wciąż jednak wyrażał swoje niepewności w okresie zbrojeń, który oszacowałbyś mniej więcej na okolice roku 380, gdzie dochodziło do swoistego wyścigu zbrojeń pomiędzy Senju a Uchiha. Co ciekawe, wywnioskowałbyś też, że ten dziennik na pewno toczy się przed tym, który okraszony był tytułem kojarzonym przez ciebie z Isoshim.

Szukając autora, podczas kartkowania stron rzeczywiście dostrzegłeś fragmenty traktujące, że rzeczywiście mógł to pisać Fumio, objawiało się to choćby tym, że właśnie tak w opowiadaniu zwracali się inni bohaterowie do osoby przedstawiającej swój punkt widzenia.

Fumio

[Kan Senju]

Odrodzenie nieba zdawało się ciekawsze niżeli zapowiadało, opisywane były tam dokonania wielu osób poza Isoshim, dochodziły do tego komentarze autora. Gdyby tylko mógł wypożyczyć w jakiś sposób książkę pewnie by to zrobił. Lektura mogłaby być przyjemna. Kto wie, może warto poszukać zajść do biblioteki w poszukiwaniach kopii? Miał lekkie obawy czy nie jest to jedyny egzemplarz przez co niedostępne byłoby znalezienie tego na rynku, ale o ich słuszności dowiemy się w przyszłości. Obecnie przeglądając strony zrozumiał jedno, lektura tego przy gablotce jest zadaniem awykonalnym. Ogrom informacji nie pozwalał na wyłapanie tych najciekawszych, mających mu pomóc w poszukiwaniu drogi. Nie to aby chciał kroczyć czyimiś śladami, lubił wytaczać swoją ścieżkę tylko mając inne przykłady łatwiej jest obrać właściwy kurs. Czasem czuł się zagubiony mając problem z następnym krokiem, pamiętając różne przykłady autorytetów w rodzie łatwiej będzie podjąć mu decyzje. Historie o legendzie zdecydowanie mogły być wsparciem. Ogarniało go przeczucie, że już niedługo będzie wykonywać wiele misji od rodu, nabył odpowiednich zdolności mogących przysłużyć chwałę Senju, a także jego przybranym rodzicom. W młodości słyszał, że dzieci są manifestacją rodziców, mogąc przynosić im chlubę lub ujmę. Chcąc się odpłacić za okazane mu dobro, ciepłe przyjęcie pod dach rodzinny i opiekę musiał należeć do tej pierwszej grupy. Odpuścił dogłębną analizę “Odrodzenia nieba” czując presję czasu. Musiał jeszcze dokończyć swoje treningi aby stać się kompletny, a zamiast tego ostatnimi czasy zajmował się wieloma innymi duperelami. Podróż do Antai, odwiedzanie grobów, a teraz czytaniem.
Kan przerzucił swoje siły przerobowe na notatnik będący krótszym tekstem. Poszukiwania autora, a także daty wydania skończyły się zawodem. Brakowało nawet tytułu, pozostawała nadzieja aby treść była zadowalająca. Zaczął czytać tekst, który przypominał bardziej opowiadanie. Zawierał w sobie zadziwiająco wiele emocji głównie negatywnych. Zgadując obwinił by było dużą ilością przeżyć wewnętrznych pisarza. Odnosił się do wielu sytuacji osobiście, dodawał komentarze odnośnie przeżyć byłego lidera, a także osób z nim związanych. Ciężko określić czy którykolwiek bohater powieści wciąż żył biorąc pod uwagę zapiski, imiona wydawały się dość staromodne. Pamiętnikarz wydawał się osobą buntowniczą, niepokorną, niedoświadczoną, wypełnioną odwagą i hartem ducha. W pewnym momencie podczas kartkowania narracja się zmieniła, była dużo spokojniejsza, zaczął panować nad tym co przelewa na papier. Choć autor posiadał wątpliwości dotyczące wyścigu zbrojeń był gotowy go zaakceptować jako konieczność. Ostatnie strony ku młodego Senju zaskoczeniu okazywały się... Puste. Pisarz z jakiegoś powodu przestał zakończył swoją twórczość raptownie.
Mając do wyboru oba teksty, znając pobieżnie ich zawartość młodzieniec podjął decyzję o zaznajomieniu się głębiej z tajemniczym notatnikiem mogącym należeć do Fumio. Opisywani bohaterowie tak właśnie zwracali się do pisarza. Mając kilka wskazówek postanowił wpierw poszukać okresu przejściowego jego nastawienia. Z jakiegoś powodu musiał przestać przelewać negatywne emocje na papier, aby wyrażać się z większym szacunkiem. Brał pod uwagę opcję pomyłki, ale się nie przejmował teoretycznie marnowanym czasem, no może troszeczkę. Jest tylko siedemnastoletnim chłopakiem, bez większego doświadczenia. Dobrodziejstwem młodości jest prawo do wszelakich gaf. Wygodne wytłumaczenie, prawda?

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 15/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Grobowiec Senju Isoshiego -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Czas nie był ci przyjacielem i musiałeś zdecydować, którą z ksiąg się zajmiesz. Co prawda nie skreślało to tej drugiej do późniejszej lektury, lub wypożyczenia… Choć raczej zdawałeś sobie sprawę, że temu miejscu bliżej do Muzeum Isoshiego niżeli biblioteki i dostanie takiej księgi… Wymagałoby niemałych pleców, których obecnie mogłeś nie posiadać. Rodzina to jedno, wdzięczność rodu to drugie. Zapoznanie się w treścią dziennika całkiem szybko pozwoliło ci poznać, wobec czego chłopak był buntowniczy i krytyczny. Z początku, okres, w którym żył był niestabilny, ze względu na rozejście się szczepów po świecie co doprowadziło do niezliczonej liczby niesnasek z zamieszkującymi większość terenów tubylcami, czy użytkownikami chakry, mieszkającymi na tych ziemiach. Zobaczyłbyś również, że bardzo negatywnie wypowiada się o samym Isoshim, krytykuje jego postawę jako nauczyciela i krnąbrnie twierdzi, że on i jemu podobni, kiedyś odmienią świat, w którym nikt, nawet silni i potężni shinobi, nie decydują się na wprowadzanie zmian dla dobra innych, czekają, żyją i egzystują… Ale co to za życie? Ciężko powiedzieć jak odnosił się do tego wszystkiego Isoshi, sam dziennik był w dużej mierze autobiografią, jeśli można to tak w ogóle nazwać. Jednym z głównych punktów dziennika, swoistym aktem drugim była decyzja o rozsyłaniu ninja do miast kupieckich i opisujący to wszystko chłopak nie był zadowolony, że z powodu decyzji innych, czy to klanu, czy możnych, zostaje tam wysłany, oddzielony od rodziny i części przyjaciół. Oddzielony od domu i ziemi, która rozbijała się po jego sercu, którą poprzysiągł bronić.

Wtedy gniew narastał i wyglądało na to, że znalazł sobie nawet zwolenników pośród innych rozesłanych do miast shinobich. Utworzyli swojego rodzaju niewielką grupę, w której zdecydowali się wspólnie wspierać. Nie dziwne było, że znajdowali się w niej najróżniejsi shinobi. Kilka kolejnych rozdziałów opowiadało o tym jak radzili sobie na co dzień jako ninja z różnych kultur i jak pracowali dla możnowładców. Mieli jedną zasadę, którą każdy z nich respektował bez wyjątku. Nie przyjmowali zadań, które miałoby uderzyć w którąkolwiek z rodzin, czy klanów, którzy wchodzili w skład ich paczki.

Wszystko się zmieniło gdy jego najdroższa przyjaciółka Shizuru Kaguya została zabita na jednej ze zwyczajnych misji. Przeprowadzili własne śledztwo i doszli do prawdy, że nie był to wypadek a pozbycie się niewygodnej ninjy. Wspomnieli również o miejscu złożenia nagrobka i wysłaniu listu do rodzin Kaguya. W tym okresie gniew zaczynał zmieniać się w apatię i zrezygnowanie, ale oznaczał też nowy rozdział - Bunt.

Jako dwudziestoparoletni mężczyzna, autor tego dziennika nie służył już miastu kupieckiemu. W trakcie wspomniane jest, że wszyscy odrzucili wszelkie nałożone na nich obowiązki i zbiegli. Sacho no Senju było miejscem, jakie stało się ich przystankiem w tułaczce. Wspaniały turniej, który zamienił się w katastrofę. Wiele osób tam poległo, również shinobich, właśnie w chwili gdy wspominał o śmierci, niektórych ze swoich przyjaciół wracał do słów i nauk Isoshiego, wracał do nich, nie wiedząc jak się do nich odnieść. Czy przyznać im racje, czy kompletnie je odrzucić. Z jednej strony Isoshi mówił o wierności rodzinie, ale czy właśnie tego owy Fumio nie robił? Był wierny tym którzy byli jego rodziną przez długie lata, a i tak ich stracił, los ich nie oszczędził. Co z kolei zrobił dla niego klan?

Ani Fumio, ani pozostali przy jego boku przyjaciele nie byli “bohaterami” tych wydarzeń. Byli tymi, o których się zapomina. Tymi, których można poświęcić - jak twierdził sam autor.

Koniec turnieju był również w większości rozpadem grupy.

Wielokrotnie wspominany do tego momentu Takuma, przyjaciel Fumio zdecydował się udać na północ do Karmazynowych Szczytów, by właśnie tam szukać szczęścia. Młody Senju natomiast nie zamierzał wracać do domu, lecz również nie miał się gdzie podziać. Nim się spostrzegł wylądował pośrodku wojny pomiędzy rodem Uchiha a swoim własnym. Stał po tej złej stronie. Nie przelewał już gniewu na strony, było tam więcej wyrafinowanego słownictwa i pewnego rodzaju żalu. W trakcie wspomina o współpracy z rodem, przed którym ukrywał swoje zdolności przez jakiś czas, a gdy poznali prawdę, stał się pariasem, a ufano mu tylko dlatego, że już jakiś czas im służył i nie zawiódł. W końcu, jaką lojalnością kieruje się najemnik jak nie pieniądzem? Co ciekawe, do tej pory zastanawiał się, czy powinien złamać swoją obietnicę daną dawnym przyjaciołom. Wszak nawet podczas swoich misji, nie tknął żadnego ze swoich leśnych rodaków, a przyjmował głównie zlecenia przeciwko najemnikom i te rozgrywające się na terenie Uchiha. Punktem zwrotnym był dzień, w którym podczas jednego ze zleceń natrafił na swojego przyjaciela, służył on jego własnemu rodowi, Senju. Mieli okazję wymienić kilka zdań i powrócić wspomnieniami do dawnych lat. Takuma nie omieszkał wspomnieć, że liczył zobaczyć go po stronie własnej rodziny. Obaj wiedzieli, że starcie jest nieuniknione i obaj będą zmuszeni złamać swoje reguły. Wszystko to wydarzyło się niedaleko pewnego fortu, którego lokalizacja została dokładnie opisana.

Kilka kolejnych stron było pustych. Dopiero później opisał swoje odczucia po zabiciu przyjaciela. Nie był zaskoczony, jak trudny to był czyn i jak bardzo wstrzymywali się obydwaj w tej walce. Dołączył do regularnego konfliktu z myślą spotkania Isoshiego i zatoczenia koła w swoim życiu. Czy poprzez zabicie go po skonfrontowaniu z jego naukami, czy może własnej śmierci - autor nie widział różnicy pomiędzy tymi końcami. Ktoś musiał przetrwać, a ktoś musiał umrzeć, bo żaden z nich nie miał mocy zmienić świata.

Los jednak pozwolił im się spotkać. Isoshi oraz kilku z jego podwładnych, jak się później okazało uczniów, wykonywał misję, którą wraz z oddziałem dowodzonym przez członka Klanu Uchiha ten miał zaprzepaścić. Nim w ogóle Isoshi go rozpoznał Fumio zranił kilku z jego uczniów. Coś jednak nie pozwoliło mu zaatakować swojego dawnego nauczyciela. Powstrzymywał się. Unikał starcia. Słuchał jego słów w tym ferworze walki. Koniec końców coś w nim pękło i zaatakował ludzi, z którymi tutaj przyszedł i wspomógł swoich rodaków, pozwalając im kontynuować misję…

Dopiero tutaj całość opowieści zdawała się sprawiać wrażenie, jakby była spisywana później, charakter również lekko uległ zmianie, wydawał się niezwykle podobny do tego, jakim wszystko było pisane przedtem, coś jednak tutaj nie grało.

Kolejne fragmenty potwierdzały, że Fumio został w tej walce ranny, na tyle ciężko, że należało mu pomóc, że jego nauczyciel zaważył na losie misji, by uratować dawnego ucznia. Nie ma zbyt wielu wspominek na temat nowych uczniów Isoshiego, prócz Ishina który pomógł rannemu najbardziej ze wszystkich. I jakby się zastanowić, ty kojarzyłeś to imię. Jest to jeden z innych stacjonujących Sentokich w wiosce.

Dalsze wpisy były zaskakująco niepełne. Jakby opisywały wydarzenia w trakcie powrotu do zdrowia, wspominały o Isoshim, poczuciu winy, ale też pewnym spokoju duszy. Brał równiez udział w kolejnych zadaniach, właśnie dla Senju. Po jakimś czasie wpisy stały się rzadzsze. Nie mniej każdemu z nich brakowało jakby środka, były urwane, przerwane w trakcie, potem zaczynana była kolejna myśl. W jednym z końcowych wpisów z dumą autor wspomina swój awans na Sentokiego i wstawiennictwo Isoshiego. Brakuje jednak szczegółów a po tym wpisie… Nie ma już nic.

Fumio

[Kan Senju]

Lektura okazywała się dość niecodzienna, krytykująca postawę zmarłego. Kan nie spodziewał się znaleźć takiego dokumentu w miejscu zbudowanym ku jego czci. Wszystko zaczęło się od rozejścia szczepów po świecie co powodowało przeróżne konflikty z tubylcami. Silni shinobi podobno mieli pasywne podejście, bez najmniejszych prób zmiany świata dla dobra innych. Czekają, żyją i koegzystują. Autor miał zamiar to zmienić, być bohaterem mogącym się przeciwstawić obecnemu podejściu. Budował wewnętrznie krnąbrność, aż nie nadeszło nowe rozporządzenie. Młodzi shinobi mieli być rozsyłani do miast kupieckich w celu poprawiania relacji z innymi nacjami. Bohater powieści był temu przeciwny, wolał pozostać przy swojej rodzinie, przyjaciołach jednak wybór nie należał do niego. Został zmuszony do przeprowadzki wbrew własnej woli, daleko od ziemi którą nosił wewnątrz własnego serca. Przebywanie z dala od domu pomagało budować w nim gniew. Z czasem znalazł zwolenników myślących podobnie z rozesłanych shinobich. Utworzyli grupę wsparcia, mając jedną zasadę. Odrzucanie zleceń mających przynieść szkody rodzin, czy też rodów któregokolwiek z paczki. W ten sposób wzajemnie się wzmacniali. Wszystko się zmieniło w momencie śmierci jednej dziewczyny. Shizuru Kaguya została zabita na misji, a w wyniku dochodzenia ustalili sabotaż. Ktoś pozbył się niewygodnej ninjy co spowodowało u nich bunt.
Jako dwudziestoparoletni mężczyzna przestał już służyć miastu kupieckiemu. Zbiegł i porzucił obowiązki razem z znajomymi przenosząc się do Sachu no Senju. To miejsce stało się ich tymczasową bazą aż do momentu pechowego turnieju przynoszącego zagładę miasta. Tamtego dnia zginęło wielu shinobi, w jego koledzy, a sam powracał do słów Isoshiego aby dochować wierność rodzinie mając dylemat wewnętrzny. Odrzucić je całkowicie, czy może przyjąć? Uważał, że stosował się do rady. Utworzył w mieście kupieckim nową rodzinę, którą wspierał na dobre i złe. Upadek dawnej stolicy Sabaku okazał się również upadkiem ich grupy wsparcia. Fumio miał problem pogodzić się z rzeczywistością, dlatego nie potrafił wybrać następnego przystanku. Nim się zorientował znalazł się pośrodku wojny między Uchiiha, a Senju stając po stronie czerwonookich. Wcześniej łatwy do wyczytania gniew zamienił się w żal. Próbował ukrywać swoje zdolności, ale nie mogło być to wieczne. Pewnego razu odkryli jego zdolności posługiwania się mokutonem zrzucając do najniższej grupy społecznej. Ufano mu z powodu służenia im jakiś czas, podczas którego nie zawiódł ani razu. Przez cały czas dotrzymywał swojej obietnicy z młodzieńczych lat, nie tykając ani razu mieszkańców lasu. Większość zleceń działa się w Sogen. Wszystko zmieniło spotkanie Takumy, dawnego towarzysza służącemu ich pierwotnej ojczyźnie z którym wymienił kilka zdań.
Aby dowiedzieć się dalszej części musiał ominąć kilka pustych stron aż natknął się na opis uczuć po zamordowaniu swojego przyjaciela. Od tego dnia dołączył do regularnego konfliktu mając zamiar spotkać legendę widząc tylko opcję śmierci któregoś z nich. Los na to pozwolił. Pewnego dnia spotkał Isoshiego wykonującego zlecenie razem z swoimi uczniami. Zranił kilku młodzieńców, ale serce wstrzymało od zaatakowania ich nauczyciela. Powstrzymywał się, unikał starcia, słuchał słów kierowanych w jego kierunku podczas walki. Ostatecznie coś w nim pękło, zdradził ród Uchiha atakując ludzi z którymi został wysłany na misję, a następnie pomógł swoim rodakom.
W tym momencie nagle zmieniła się narracja. Zupełnie jakby zostało to spisywane po latach. Fumio tamtego dnia został ciężko ranny, a Isoshi zaważył na losie misji w imię niesienia mu ratunku. Został też wspomniany Ishin, imię obijające się przeszłości Kana. Na chwilę przestał lekturę aby się zastanowić porządnie kim on był, przeszukać zakamarki własnego umysłu. Miał z tym problemy, potrzebował kilku dobrych minut aby rozświetliła się lampka w jego głowie. W Hayashimurze był taki mężczyzna będący sentokim! Zanim podejmie dalsze decyzje postanowił podjąć się dokończenia lektury. Tekst niestety stał się zaskakująco pustawy. Przedstawiał powrót do zdrowia, informacje jeszcze żyjącym liderze rodu pochowanym w tym grobowcu, poczuciu winy wymieszanym z spokojem duszy, awansie na sentokiego z wstawiennictwem legendy na czym się skończył notatnik, który razem z westchnięciem odłożył na miejsce.
Młody Senju miewał problemy, był równie daleko od zrozumienia tego nieba co początkowo przed rozpoczęciem przeszukiwania materiałów. Westchnął zastanawiając się czy nie powinien się poddać, wrócić do domu, przespać, przemyśleć wszystkiego ponownie. Warto jest poszukiwać tej ścieżki należącej do kogoś innego? Posiadał już pewne wątpliwości tracąc tak dużo czasu, a jednocześnie był zły na Fumio. Zamiast zmuszać go do poszukiwania informacji mógłby przekazać wprost informacje! Następnym razem jak go spotka skopie mu tyłek, za głupie decyzje podejmowane podczas młodości, a także obecnie. Spojrzał jeszcze raz na regały, a następnie postanowił podjąć ostatnią próbę po której się podda. Poszuka Ishina mając zamiar otrzymać z jego ust odpowiedzi. Tylko gdzie mógłby go znaleźć? To był największy problem. Postanowił spróbować od zapytania się w siedzibie władzy, gdzie mogą udzielić mu wskazówek. To będzie jego obecny cel podróży.

[Jun]

- Siedziba Władzy - Hayashimura -

[Baji]

Zrobiłem jak postanowiłem, skończyłem robotę u dziadka po czym ruszyłem na cmentarz zwracając wcześniej należność pani Rise. Pogoda wciąż dopisywała choć gdy dotarłem do swojego celu, którym był grób Yayoi, zrobiło się nieco chłodniej. Niby człowiek rozumiał, że spowodowane jest to obecnością jezior jednak gdy wchodził na teren tego miejsca i odczuwał chłód wyobraźnia podpowiadała niestworzone rzeczy.
Drogę znałem na pamięć i mogłem trafić z zamkniętymi oczami jednak za każdym razem gdy tylko się zbliżałem serce zaczynało mi walić mocniej w piersi, a przed oczami przewijały się wspomnienia. Delikatny, smutny uśmiech pojawił się na mojej twarzy gdy stanąłem na przeciw nagrobka, a w głowie rozbrzmiał mi jej głos mówiący, że kiedyś staniemy się najsilniejsi w wiosce. Przykucnąłem uprzątając stare kwiaty i składając nowy niewielki bukiecik, a w oku zakręciła mi się jedna samotna łza która nieśpiesznie rozpoczęła swą ostatnią drogę w dół po moim policzku.
- Nie uwierzysz Yayoi co mnie dziś spotkało. Już chciałem wychodzić do ciebie jak do naszej herbaciarni wpadł zabawny staruszek robiący sporo zamieszania więc Rise kazała mi się nim zająć, a on chciał żeby mu posiekać mięso siekierą hahahahaha, myślałem że robi sobie ze mnie żarty ale on był był co do tego śmiertelnie poważny... I jeszcze co chwilę wtrącał "yo, yo, yo" hahahaha, dziwny człowiek, a co u ciebie? Mam nadzieje, że też masz tam wiele przygód i opowiesz mi wszystkie jak się już spotkamy... aaa i przyniosłem ci kwiaty, wiem trochę to głupie ale pamiętam, że je lubiłaś. No nic będę się już zbierał. Uważaj tam na siebie. - po tych słowach obróciłem się i ruszyłem ku wyjściu.
Nigdy nie potrafiłem zbyt długo przebywać na cmentarzu, poza tym z racji, że zrobiłem już co chciałem nie pozostało mi nic innego jak opuścić jego teren dając zmarłym święty spokój. Po drodze wyrzuciłem stare zwiędnięte kwiaty do kosza przecierając oko drugą ręką chcąc pozbyć się tego wilgotnego śladu po łzie oraz odpędzić od siebie złe myśli. Wiedziałem, że ona nie chciała by żebym dalej tak przeżywał tamten dzień, chciała żebym spełnił nasze marzenie za nas oboje i taki obecnie miałem cel. Musiałem tylko znaleźć kogoś kto nauczy mnie technik klanowych bo niestety mój biologiczny ojciec nie potrafił nauczyć mnie już niczego więcej.

[Anzou]

Misja D
Baji, 1/15 Baji po poznaniu tajemniczego dziaduszka, który tryskał energią na lewo i prawo postanowił odwiedzić sentymentalne dla siebie miejsce. Każdy człowiek ma prawo do zadumy, do przemyśleń. Nic w tym złego. Cisza, która była w tym miejscu była lekko przerażająca. Pustka. Baji postanowił opuścić to miejsce. Przy wyjściu mógł dostrzec postać. Chyba znaną mu postać. Potwierdził to dźwięk.
- O, to Ty, Yo, yo, yo! Chodź tu na chwilę!
Powiedział pogodnym głosem, jednak bez znanej wszystkim energii. Dziadek wbijał swój wzrok w swojego towarzysza, który dzielnie posiekał mu mięso. W okolicy nie było nikogo, totalnie nikogo. Tylko i wyłącznie dwójka bohaterów. Yo i Baji. Zgrana ekipa.

[Baji]

Jak prawdopodobne może być to, że po dopiero co pożegnaniu się z kimś zaraz trafisz na niego ponownie? Jak się okazuję całkiem spore w wiosce rodu senju choć z początku nie wierzyłem własnym oczom to jednak słysząc ten głos nie miałem cienia wątpliwości. Pan Yo. Nie zauważyłem go wcześniej więc nie mogłem go wyminąć bo od razu by wiedział, że staram się go unikać więc jedyne co mi pozostało to zbliżyć się i zaraz się wymigać jakąś sprawną wymówką o zostawieniu zapalonej świecy w pokoju czy coś.
Zbliżyłem się więc nieśpiesznie do mężczyzny i delikatnie ukłoniłem, nie było z nim jego "starej", był sam. Czyżby też był tu kogoś odwiedzić?
- Dzień dobry panu ponownie, nie spodziewałem się tu pana. - odpowiedziałem zgodnie z prawdą - W czym mógłbym panu pomóc?
Z początku chciałem się wyłgać i olać staruszka jednak doszedłem do wniosku, że może warto było najpierw ustalić w jakim celu zostałem zawołany. W końcu kto wie może po prostu chciał mi dać premię, za wcześniejszą robotę... Cóż warto mieć nadzieje, bo bez niej człowiek by się załamał. Nadzieja była podobna do wiary w bogów z tą różnicą, że nie prosisz jej o magiczne uzdrowienie ale zaciskasz mocno kciuki by coś ci się udało mimo, że nie specjalnie powinno. Ja liczyłem, że uda mi się dodatkowo zarobić bez pracy.
- Jeśli chodzi znów o mięso to mówiłem panu, że nie będę tego robił za pana za każdym razem. - z góry uprzedziłem mrużąc podejrzliwie oczy.