Cmentarz i Grobowiec Senju Isoshiego (千手伊孑志の墓)

[Uzumaki Hibana]

"Ulewa"
Dla: Yari
Misja rangi D
13/15 Połowiczne powodzenie, to wciąż powodzenie. Nawet jeśli chłopiec wciąż był w tarapatach, to przynajmniej napastniczka była już – przynajmniej częściowo – unieruchomiona. Nie była w stanie walczyć, ani uciekać. Mogła tylko zasłaniać się dzieckiem, jak żywą tarczą i grozić jego śmiercią. I chociaż w całym grobowcu echem odbijały się paniczne krzyki ofiar – dziecka i jego matki – to widać było, że i sam porywacz zaczyna tracić zimną krew. Działania kobiety zaczynały być irracjonalne. Nawet z tej odległości, Yari widział jej rozbiegane oczy i słyszał przyśpieszony oddech. Nie planowała tego. Nie tak miało być! Wszystko zaczynało sypać jej się z rąk... cały plan... Ostatkiem sił próbowała się ratować, ale chyba zaczynało brakować jej pomysłów.
Gdy zobaczyła podchodzącego mężczyznę, na początku się zerwała i skoczyła w miejscu, jednak unieruchomiona przez drzewo, musiała wysłuchać jego propozycji. Musiała być bardzo zdesperowana, ponieważ przystała na jego propozycję:
-Tylko bez żadnych sztuczek, bo uduszę dzieciaka – zagroziła, gdy Yari znikał w cieniu jednego z korytarzy.
Minęło trochę czasu, w którym kobieta zdążyła się nieco rozluźnić. Nie ściskała już chłopca tak mocno, a jej postawa zaczynała zdradzać spokój. Chyba chciała wierzyć w zapewnienia Yariego. Panika musiała odebrać jej rozum, ponieważ, z jakiegoś powodu, wydawało jej się, że jak tylko puści dziecko, to pozwolą jej uciec z oboma łupami.
Czas leciał, a kobieta zaczynała się niecierpliwić. Chyba właśnie miała coś krzyknąć, ale głos uwiązł jej w gardle i wydała tylko zdławione jęknięcie. Czyjaś dłoń wynurzyła się z ziemi, chwytając ją za kostkę. Zanim zdążyła zareagować, była już zakopana po szyję, a mężczyzna, który wcześniej zniknął w korytarzu, stał nad nią triumfalnie.
W momencie zakopywania, kobieta była bardziej zajęta ratowaniem samej siebie, niż trzymaniem zakładnika. Chłopiec wypadł jej z rąk i pełzał teraz po podłodze, nie całkiem zorientowany w sytuacji. Po jego twarzy widać było, że zbiera się na nową salwę płaczu, ale wtedy jego matka – której dziewczyna nie była w stanie już dłużej powstrzymywać – popędziła do niego i chwyciła go w ramiona.
Pozostali obserwatorzy – widząc, że to koniec – również zaczęli się coraz swobodniej poruszać, aż młody chłopak – który był z dziewczyną – wyskoczył jak z procy, minął Yariego, minął zakopaną kobietę i wybiegł z grobowca w szalejącą burzę.
-Wezwę straż! - Zadeklarował w biegu.
W istocie, wyglądało na to, że był całkiem szybki. Yariemu i pozostałym nie pozostało, więc chyba już nic innego, jak tylko czekać na jego powrót, w towarzystwie przedstawicieli władzy.

Wygląd i głosy:

Pierwsza kobieta
Pierwszy mężczyzna
Stary weteran
Parka:

• Dziewczyna
• Chłopak

Kobieta z dziećmi:

• Matka
• Syn
• Córka

[Yari]

Mój plan podziałał. I to nawet lepiej niż podejrzewałem. Wydawało mi się, że kobieta będzie kurczowo trzymała dzieciaka więc podczas zapadania się jej pod ziemie dziecko uderzy w podłoże i może trochę się potłucze ale przynajmniej przeżyje a to było celem nadrzędnym na chwilę obecną. Jednak kobieta w kimonie spanikowała i puściła dziecko, które zaczęło pełznąć w stronę matki. Ta z kolei wyrwała się młodej dziewczynie i również ruszyła biegiem w stronę swojej pociechy. Co dodatkowo mnie zdziwiło chłopak, który przyszedł do grobowca razem z dziewczyną uspokajającą kobietę sam zaofiarował się, że pobiegnie po straż i zanim zdążyłem zareagować poleciał przed siebie. Co prawda nie miałem pewności czy nie współpracował on (bądź ktokolwiek inny z obecnych tu osób) z kobietą w kimonie ale patrząc na jego szybko oddalające się plecy stwierdziłem, że i tak nie miałbym większych szans na dogonienie go a prawdopodobieństwo współpracy jest raczej niskie, co wykazał test z wodą.
Powróciłem myślą do kobiety, która obecnie siedziała zakopana aż po głowę w ziemi i czekała (bo i nie miała innego wyjścia) na przybycie straży. Usiadłem dwa metry od niej na ziemi dla bezpieczeństwa trzymając kunai w ręku. Co prawda nie wydawała się być shinobi ale diabli tam ją wiedzą. Poza tym kto wie czy nie nauczyła się od jakiegoś swojego znajomego kilku sztuczek, które mogą mi skutecznie utrudnić życie. Tak więc by się zabezpieczyć wolałem mieć kunai w gotowości. Kiwnąłem do niej głową.
-No i co? Warto było tak ryzykować? Powiedz mi bo chciałbym wiedzieć z czystej ciekawości - co jest takiego wartościowego w tym pamiętniku, że za wszelką cenę chciałaś go ukraść?

[Uzumaki Hibana]

"Ulewa"
Dla: Yari
Misja rangi D
15/15 Deszcz szalał przez kilka godzin. Wiatr połamał wiele drzew, a część dróg zamieniła się w potoki.
Młody chłopak, który przyszedł do grobowca z dziewczyną, dawno już temu pobiegł po pomoc i do tej pory nie wrócił. Czas leciał. Ludzie posiadali w kątach, a Yari mógł zacząć już wątpić w młodego człowieka.
A może to kolejny złodziej? A może deszcz okazał się silniejszy? A może się poślizgnął, lub drzewo się na niego zwaliło?
Możliwości było wiele, a wszystkie – może z wyjątkiem tej o złodzieju – jego dziewczyna zdążyła głośno wysłowić i zanudzić nimi resztę towarzystwa.
-A może na zewnątrz było więcej złodziei? A może piorun w niego uderzył? A może...
Brzmiała melodia tego ponurego oczekiwania. Kobieta w dziurze, chyba zaczynała mieć powoli tego dość, bo nagle – chociaż wcześniej milczała – okazała się całkiem skora do rozmowy.
-I na co mi to było? Ani pieniędzy, ani wolności prędko nie zobaczę – westchnęła, odchylając głowę do tyłu i patrząc na Yariego. - Pytałeś, co jest takiego cennego w pamiętniku? Ha! A skąd mi to wiedzieć? Nie ja byłam gotowa zapłacić za niego... Och!
Zamilkła, gdy w wejściu stanęła straż. Był z nimi też chłopak, którego – oczywiście – natychmiast powitała ukochana. Deszcz już prawie ustał. Jedynie pojedyncze krople spadały jeszcze z gałęzi drzew.
Strażnicy znali już wersję wydarzeń, przedstawioną im przez młodzika, dlatego – bez zbędnych formalności – wydobyli kobietę z ziemi, aresztowali ją i przeszukali. Pamiętnik – jak nie trudno było się domyślić – odnalazł się w fałdach jej kimona. Pamiątka została odniesiona na miejsce, złodzieja odprowadzona na posterunek, trup zabrany, a dowódca zbliżyła się do Yariego i pozostałych. Spojrzał na chłopaka i wskazał na shinobiego:
-To on złapał złodziejkę? - Gdy tamten potwierdził, strażnik wyjął z kieszeni worek monet i wręczył je Yariemu. - Dobra robota. Resztą już my się zajmiemy.
Stuknął butami, ukłonił się i odmaszerował w swoją stronę. Deszcz już całkiem minął, więc pozostali również się rozeszli. Niektórzy jeszcze dziękowali i gratulowali Yariemu. Zdecydowanie, odwalił kawał dobrej roboty!

Wygląd i głosy:

Pierwsza kobieta
Pierwszy mężczyzna
Stary weteran
Parka:

• Dziewczyna
• Chłopak

Kobieta z dziećmi:

• Matka
• Syn
• Córka

Misja zakończona!

  Ukryty tekst

[Yari]

Przez chwile miałem zamiar pognać za policją, która zabrała złodziejkę pamiętnika i przesłuchać ją. To nic, że pamiętnik został zwrócony na miejsce. To znaczy... to było bardzo ważne i uczucie dobrze spełnionego obowiązku oraz obrony pamiątki należącej do mojego rodu napełniało mnie dumą ale nie byłem głupi i wiedziałem, że póki zleceniodawca kobiety jest na wolności to może powtórzyć się próba wykradzenia pamiętnika po raz kolejny. Jedyną metodą na powstrzymanie przed kolejną próba "kradziejstwa" było albo obstawienie grobowca całodobową strażą albo znalezienie zleceniodawcy. A do tego było niezbędne przesłuchanie kobiety.
Po chwili otoczył mnie jednak mały tłumek ludzi, którzy za wszelką ceną chcieli mi podziękować. Ja jednak nie czułem, że doprowadziłem całą sprawę do końca. Był to zaledwie początek tej całej historii i musiałem ją kontynuować a ci ludzie i ich zachowanie tylko pomogło mi w ostatecznym podjęciu decyzji. Burza już przeszła i słońce oświetlało nasze twarze a ja ruszyłem za prowadzącymi kobietę strażnikami, by podążyć w samo serce koszmaru i rozwikłać sprawę hien cmentarnych polujących na pozostałości po moim przodku.

z/t

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
9/30 Późną nocą, około godziny wołu*, zgodnie z planem Yari zjawił się pod grobowcem. Miał linę, którą otrzymał od strażników. Prawdopodobnie miał też na sobie złodziejskie ubranie, w którym prezentował się poprzedniego dnia.
Wszystko było na swoim miejscu. Dwóch strażników stało przy wejściu do grobowca, a podróbka pamiętnika leżała za gablotą, czekając na złodzieja. Księżyc był dzisiaj w pełni, ale z powodu chmur jedynym źródłem światła pozostawała mała pochodnia, którą strażnicy wbili w ziemię. Pozostałe lampy były zgaszone i można się było domyślać, że w grobowcu panuje... grobowa ciemność. Na szczęście, Yari nie był prawdziwym złodziejem. Nie tylko wiedział doskonale gdzie leży pamiętnik – a raczej jego podróbka – ale też miał pewność, że gablota nie będzie szczelnie zamknięta, a strażnicy-zbyt czujni.
Bezproblemowo więc wszedł go wnętrza grobowca. Co prawda, jeden ze strażników coś wyczuł, ale drugi uspokoił go cichym skinięciem, że wszystko jest w porządku. Tymczasem Yari, nieniepokojony czymkolwiek, spokojnie „okradał” miejsce spoczynku swojego lidera. I chociaż mogło się to wydawać wątpliwe moralnie, to sprawa była chyba na tyle ważna, że przywódca mógł wybaczyć tę profanację. Póki co, wszystko przebiegało zgodnie z planem. Gablota wcale nie była zamknięta, a podrobiony pamiętnik był – jak to określił fałszerz - „bardziej oryginalny od oryginału ”. Strażnicy też zachowali się profesjonalnie. Zauważyli Yarego, wdali się w walkę, a ostatecznie dali się łatwo pokonać. Wszystko szło jak po maśle, aż krzaki przed wejściem się zatrzęsły i dały głos:
-Nieźle – usłyszał Yari w towarzystwie miarowego klaskania. - Lepszy z ciebie złodziej, niż wyglądasz. Tym razem przegrałem.
Z ciemności, wolno zaczynał wyłaniać się kształt młodego mężczyzny. Gdy podszedł bliżej, Yari zobaczył twarz, której nigdy wcześniej nie widział. Pewnie mógł się dziwić, skąd ten poufały ton od całkowicie obcej osoby, ale stój chłopaka mógł sugerować, że „pracują” - a przynajmniej chłopak, bo Yari tylko udaje - w podobnej profesji. Młodzieniec nie czekał na reakcje, za to wskazał palcem pokonanych strażników i zapytał:
-Nie zabijesz ich? Widzieli cię. Jak nie lubisz zabijać, mogę to zrobić za ciebie, ale wtedy dzielimy się nagrodą. Zgoda?
Chłopak ewidentnie wiedział dlaczego Yari się udaj zjawił, a także próbował się do niego przykleić, aby skapnęło mu coś w wynagrodzenia za kradzież. Ale, czy tylko o to mu chodziło?
Pobudki chłopaka Yari mógł rozważać bez końca, ale teraz ważniejsze były inne rzeczy: przed mężczyzną stał poważny dylemat. Co zrobić ze strażnikami? A co z chłopakiem?

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak

*1:00-3:00 w nocy

[Yari]

Wszystko przebiegło zgodnie z planem i już szykowałem się do opuszczenia miejsca, kiedy nagle przyciągnął mnie głos dobiegający z krzaków. Okazało się, że czai się tam jeszcze jeden wynajęty złodziej, który tylko czekał aż mi powinie się noga, by samemu zająć się kradzieżą pamiętnika. Trzeba przyznać, że całkiem nieźle to sobie wykombinował bowiem po pojmaniu mnie kilku strażników musiałoby odejść, by odprowadzić mnie do więzienia a reszta straciłaby zwykłą czujność. Na jego nieszczęście wszystko było ukartowane. Strażnicy nawet nie zostali przeze mnie ogłuszeni ale jedynie lekko poobijani a teraz udawali nieprzytomnych.
Miałem już odejść nie zaszczyciwszy go nawet słowem ale ten powiedział coś o zabiciu strażników. Co prawda wątpiłem żeby był w stanie tego dokonać, gdyż jak już wspomniałem nie ogłuszyłem ich i byli w pełni przytomni a mężczyzna nie był zbytnio imponującej budowy fizycznej. Zresztą sama profesja złodzieja raczej nie szczyciła się tym żeby mieli w swoich kręgach uzdolnionych wojowników. Z drugiej strony wiedziałem, że pozory mogą mylić. No i mimo wszystko zamierzałem stażnikom oszczędzić tej walki.
-To prawda widzieli mnie. Jednak dostali po łbach na tyle solidnie żeby nie pamiętali z tej nocy nic. Mam taki cios opracowany do perfekcji. Nie lubię zabijać bez potrzeby a w przypadku strażników taka nie zachodzi. Pojawia się natomiast inny problem - wyciągnąłem kunai i spojrzałem na niego wymownie. - Pojawiła się jeszcze jedna osoba, która mnie widziała i może na mnie donieść władzom wioski. A ja nie mogę do tego w żadnym wypadku dopuścić.

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
11/30 Plany mają to do siebie, że nie lubią się trzymać.
A to się nie przewidzi. A to się nie doliczy. A to ktoś nogę podstawi. Bywa! I tak było i tym razem, Yari już mógł zaczynać się cieszyć, że wszystko poszło tak jak to z panem Kapitanem obmyślili, gdy niespodziewany gość popsuł całą, nadchodzącą radość.
Drugi – prawdopodobnie wynajęty przez tę samą osobę – złodziej, obmyślił sobie własny i wcale nie głupi plan. Prawdopodobnie wiedział, że nie był jedynym, któremu zlecono to zadanie, dlatego postanowił zaczaić się przed grobowcem i zaczekać, aż jego rywalowi podwinie się noga. Niestety, jego plan również nie poszedł po jego myśli, bowiem Yari – który był dogadany ze strażnikami, ale o tym chłopak nie mógł wiedzieć – doskonale poradził sobie ze swoim zadaniem, a teraz już tylko zmierzał po odbiór obiecanej nagrody. W panicznej próbie ratowania sytuacji, drugi złodziej zdecydował się ujawnić, a nawet przymilić do konkurenta. Można było przypuszczać, że była to próba skłonienia Yariego po podzielenia się choć częścią nagrody. W końcu, lepsze parę groszy, niż nic. Zaoferował nawet, że zajmie się „brudną” częścią roboty. Na jego nieszczęście, mężczyzna przed niem nie był prawdziwym złodziejem, a jedynie agentem straży.
-Spokojnie! Po co te nerwy?! - Jęknął z zarozumiałym uśmieszkiem, gdy Yari wyciągnął na niego kunai. - Przecież jesteśmy kolegami po fachu, nie? A kolegów się nie zdradza, prawda? Tak mówi Złodziejski Kodeks – opuścił ręce, które wcześniej uniósł przed twarzą i zbliżył się do Yariego, szepcząc: - Poza tym, mogę się jeszcze przydać. Nie znam cię, więc pewnie jesteś nowy w branży, ale powinieneś wiedzieć, że nasz „szef” nie jest zbyt honorową osobą. Mówię to dla Twojego dobra. Mogę się założyć, że będzie próbował Cię zabić, gdy tylko dostarczysz mu pamiętnik. Jestem pewien! Powiem więcej, znam go dobrze i wiem jak go wykiwać – pochwalił się. - Co Ty na to? Chwilowy rozejm? Pomogę Ci przeżyć, a potem podzielimy się wygraną?
Mówił bardzo otwarcie i miał raczej pogodny głos. Ciężko było mu zarzuć kłamstwo. W końcu, Yari nie wiedział zbyt wiele o swoim zleceniodawcy, ani o całym złodziejskim półświatku. Czy w takim razie powinien zaufać bardziej doświadczonemu „koledze”? A może pozbyć się go i iść w nieznane?

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak

[Yari]

Mój konkurent najwidoczniej nie miał zbyt wielkiej ochoty na walkę i całkiem dobrze. Zaczął zamiast tego swoją przemowę, która najprawdopodobniej miała mnie przekonać do tego żeby skorzystać z jego pomocy po czym podzielić się z nim nagrodą. "Ta Złodziejski Srodeks a nie Kodeks" - pomyślałem kiedy powoływał się na jakieś niepisane zasady, które najpewniej naprędce wymyślił. Następnie wsłuchałem się w to jak wyrażał się o moim zleceniodawcy, który polecił mi kradzież pamiętnika. Nie powiem - bardzo zaciekawiły mnie te informacje ale... Coś tu było nie tak. Dlaczego ten facet za wszelką cenę usiłował mi pomóc? Czyżby aż tak zależało mu na kasie? Jeśli był złodziejem to najprawdopodobniej szybko znajdzie robotę, która przyniesie mu nowe źródło dochodu. Ponadto gdyby rzeczywiście wiedział, że zleceniodawca stara się zabić ludzi, którzy wykonują dla niego zadanie zaraz po tym jak dostarczą mu wymagany przedmiot to po co podejmowałby się tego zlecenia? A może... a może była to podstawiona przez zleceniodawcę osoba, która miała dopilnować, że sam nie zwieję z ukradzionym pamiętnikiem starając się go upłynnić na własną rękę? Lepiej nie ryzykować. Schowałem kunai ale nadal patrzyłem spode łba na "życzliwego" złodzieja. Starałem się żeby mój głos zabrzmiał ponuro i żeby kryła się w nim groźba.
-Ani mi się śni dzielić się nagrodą z kimś kto krył się po krzakach zamiast pomóc mi w walce ze strażnikami. Idź i znajdź sobie własne zlecenie. I nie staraj się iść za mną - jeśli zobaczę to zabiję.
Po tych słowach wycofałem się tyłem póki złodziej był w zasięgu wzroku a następnie odwróciłem się i ruszyłem w stronę baru z pełną prędkością, by dostać od barmana instrukcje co do miejsca gdzie mam dostarczyć przesyłkę.

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
13/30 Yari zdawał się niespecjalnie wierzyć w szczerość chęci drugiego złodzieja. Czy było to słuszne założenie, czy nie... shinobi miał swój własny plan i zamierzał go samodzielnie zrealizować. Było w tym trochę brawury, a trochę – mniej lub bardziej słusznych – przypuszczeń i podejrzeń względem nieznajomego złodziejaszka. I jak z jednej strony była to rozsądna decyzja, o tyle, że Yari miał podstawę by spodziewać się nagłego ataku z jego strony. Tak z drugiej strony, co jeśli tamten wiedział, co mówi? Co jeśli mówił prawdę, a zignorowanie jego ostrzeżeń mogło kosztować shinobi życie? Tego Yari zapewne już – póki co – się nie dowie. Złodziej był trzpiotliwy, ale nie był – aż tak – natrętny. Słysząc zdecydowaną odmowę, wzruszył tylko ramionami:
-Jak chcesz. Chciałem Tylko ocalić ci życie – i odszedł w swoją stronę.
Uczciwy złodziej, potencjalny morderca, agent zleceniodawcy... kimkolwiek był, zniknął jak się pojawił.
Strażnicy siedzieli na ziemi przed grobowcem, mocno związani i poza nimi nie było już nikogo w okolicy. Yari mógł spokojnie się oddalić i udać do baru, gdzie miał dostarczyć skradziony pamiętnik.
*
Północ minęła już dawno i bliżej było do świtu, jednak ulice miasta ciągle spowijała głęboka ciemność. Nie było wielu świateł, bo i nie było komu świecić. Ludzie spali w domach, swoich lub cudzych, i nawet najwięksi amatorzy nocnych baletów poupadali już pod stołami, by przebidować tam do rana. Yari był sam. Całkiem sam. Była sam, gdy szedł ulicą i był sam, gdy podchodził do zamkniętych drzwi baru „Pod Gruszą”.
Było to pokrzepiające i przerażające jednocześnie. Z jednej strony, mógł być pewien, że nikt go nie śledzi. Z drugiej strony, nie widział też straży, która miała otaczać gospodę. Czy wszyscy tak dobrze się pochowali?

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak

z/t ->Barek

[Kan Senju]

Robiąc sobie dzisiaj dzień wolny od nauki Kan przyszedł do grobowca jednego z najbardziej szanowanych liderów w historii Senju. Bywał już tutaj kilkukrotnie, bowiem posiadał dość spory sentyment do Isoshiego. Spotkali się gdy miał pięć lat, co jest może bardziej zamglonym wspomnieniem to jest mu wdzięczny za okazaną wtedy pomoc. To dzięki niemu znalazł nowych dobrych rodziców chcących dokonać adopcji gdyż któreś z nich choruje na bezpłodność. Nigdy się nie dopytywał czy to ojczym, a może macocha, bo szczerze go to nie obchodziło. Cieszył się z otrzymanej szansy chcącym stać się jak najlepszym członkiem klanu aby swoimi uczynkami odpłacić im za udzieloną mu dobroć przez tyle lat. Poza tym było to miejsce dość majestatyczne, samo spoglądanie na wejście pomiędzy dwoma wodospadami przynosiło mu spokój, a zarazem smutek na duszy. Spokój ponieważ mógł podziwiać naturę w pełnej okazałości, a smutek gdyż tak niesamowita osobistość już nie kroczy po tej ziemi, a jest w niej zakopana. Mając wiele przeróżnych myśli wszedł do środka udając się wpierw do centralnej części w postaci okrągłego pomieszczenia z pięknym kamiennym grobowcem w kształcie człowieka, lwa i lisa. Czy cokolwiek to oznaczało? Szczerze młodzieniec nie miał najmniejszego pojęcia, ale jakaś symbolika w tym musiała być. Był jej dość ciekawy, ale poznanie zawsze zostawiał sobie na później, zupełnie jakby był chory na prokrastynację. Tylko w tym jednym przypadku, bo jak kiedyś próbował to mu nie wyszło znaleźć na ten temat informacji więc się najzwyczajniej w świecie poddał obiecując sobie iż kiedyś rozgryzie tajemnicę.

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 1/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Grobowiec Senju Isoshiego -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Miejsce to nie było pozbawione swojej wyjątkowej aury. Nieco tajemniczej, odrobinę… Wydawałoby się, że swojskiej, bliskiej. Mimo że nie położony w samej osadzie, to wystarczająco blisko by dalej włączać go do niej - Grobowiec Isoshiego był miejscem oddawania czci i pamięci. Pamięci o pewnym bohaterze klanu Senju, dawnym przywódcy, który umarł za klan. Miejsce jego pochówku odwiedzane było przez różnych ludzi, niektórzy szukali przewodnictwa, inni chcieli tylko oddać mu cześć. Byli jeszcze ci, którzy próbowali rozwikłać “zagadkę’ jego ostatnich słów. Co prawda nie ma się co doszukiwać w nich głębszego sensu, lecz kto zabroni to robić?

Sam grobowiec był niezwykle wyjątkowy w swoim wykonaniu, godny bohatera. Jak natomiast czułeś się z tym ty, odwiedzając miejsce tak bliskie twojej rodzinie, przodkom i krajanom? Miejsce, które musieli uznawać chyba wszyscy za takie, w którym nie może panować kłótnia i niezgoda. Nikt nie chciałby niebo, o którym mówił Isoshi stało się czerwone.

Nie byłeś jedynym odwiedzającym. Zawsze na miejscu ktoś był. Niezależnie od tego ile razy byś nie przychodził. Tym razem był tutaj jeden mężczyzna, wyraźnie pogrążony w zadumie. Na pewno był użytkownikiem uwolnienia drewna, jak ty. Dumnie prezentował swoją odznakę i symbol klanowy przypięty do rękawa swojej kurtki. Może czas oddać należyty szacunek Isoshiemu? W końcu chyba po to tutaj przybyłeś?

[Kan Senju]

Grobowiec wielkiego bohatera jakim był za życia Isoshi wprawiał Kana w dziwny melancholijny nastrój pogłębiający się z czasem przebywania, coraz bardziej zastępujący spokój. Miał okazji go poznać podczas swojego żywota tylko jednorazowo czego żałował, później najwyżej słyszał o nim wiele historii. Lider był wielkim człowiekiem, który panował, a także opiekował się rodem do samej śmierci podczas wojny z Uchiha. Czy nienawidził wrogów z wietrznych równin przez których tak wiele stracili? Szczerze nie za bardzo. Był wtedy młodym chłopcem, którego konflikt ominął szerokim łukiem. Jak dobrze pamięta przybrani rodzice byli poddenerwowani, ale nie uczestniczyli w wojnie, wszyscy bliscy jego sercu pozostali żywi. W takim przypadku pragnienie zemsty było sprzeczne z jego naturą. Konflikty przeszłości należało zostawić w przeszłości jeżeli chciało się mieć nadzieję na jaśniejszą przyszłość.
Siedemnastolatek wycofał się na cztery minutki. Zrobił szybki obchód po wszystkich korytarzach, które pamiętał prawie na pamięć. Rzucił okiem na ciemnozielony pancerz, wszelakie bronie, narzędzia, a także notatki bez zagłębiania się tym razem w lekturę. Na samym końcu przechadzki zawitał do okrągłego pomieszczenia z kamiennym grobowcem pod którym znajdowało się ciało jednego z najpotężniejszych Senju. Był praktycznie przekonany o byciu jedynym w pomieszczeniu, gdy kątem bursztynowego oka wypatrzył jeszcze jednego mężczyznę pogrążonego w zadumie. Dostrzegając na ramieniu odznakę klanową zaczął wertować swój umysł chcąc poznać jego stopień z czystej ciekawości. Był to doko, akoraito, sentoki, a może kogo? Nie aby to miało wielkie znaczenie, przecież w mauzoleum nie dojdzie pomiędzy nimi do żadnego konfliktu. Każdy tubylec unikałby rozlewu krwi w tym praktycznie świętym miejscu. Zaspokajając swoją duszę wiedzą przeszedł do pozycji klęczącej, złożył przed sobą dwie wyprostowane dłonie i pochylił głowę delikatnie poruszając swoimi ustami bez wydawania jakiegokolwiek dźwięku. Całą przemowę prowadził w swojej głowie. To był już dla niego mały rytuał aby przed wyjściem na chwilę się odezwać do spoczywającego tutaj mężczyzny.
- Przepraszam za nawiedzenie po raz kolejny, zapewne wolisz odpoczywać zamiast przyjmować ciągle gości. Chciałem tylko przekazać, że niebo jest wciąż niebieskie, wojna omija naszą ziemię. Ostatnimi czasami dużo trenowałem, aby godnie reprezentować swoje nazwisko, już nauczyłem się biegle posługiwać naszą chlubą mokutonem więc... Będę w stanie dopomóc swoich pobratymców w razie zagrożenia. Podczas swojej pierwszej podróży opuszczając granicę poznałem historię Donkihōte Houtarou, którego również nazywał opiekun świątyni bohaterem. Młode pokolenia starają się pielęgnować wywalczony dla nas spokój więc możesz spać spokojnie. Niech ziemia będzie dla ciebie łaskawa, a drzewo stanowiące obecny dom zawsze pełne energii.
Po tych słowach w umyśle postanowił wstać, a następnie zwrócić się do wyjścia celem opuszczenia imponującego grobowca. Była to dość kiepska przemowa, ale nie można mu odmówić dobrych chęci oraz starań prawda?

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 3/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Grobowiec Senju Isoshiego -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

To jednak przeszłość, bardzo często definiowała to co przynosiła przyszłość. Mogłoby się zdawać, że wcale nie było to aż tak proste, ale to właśnie zdarzenia i błędy przeszłości, bardzo często były zapominane, albo nawet bohaterskie czyny czczone ponad miarę, co prowadziło do sprzecznych odczuć pośród zainteresowanych tematem z różnych stron. Nie zawsze prowadziło to do dobrego, a jeszcze rzadziej - zapominano o starych waśniach. Bo przez kogo jak nie przez dawnych bohaterów o nich pamiętano? Może i nie pamiętałeś o nich ty, ale byli tacy, którzy pamiętali, wspominali i dalej żywili podobne im uczucia. Możliwe, że obecny tutaj je żywił, na pewno nie był tak młody jak ty. Raczej wyprzedzał cię w wieku dwukrotnie, a jego symbol reprezentował rangę sentokiego. – Powiedz mi chłopcze... — Zaczął gdy dostrzegł, że skończyłeś swój hołd. Również i on skończył swój, tudzież go przerwał by cię zatrzymać, choć nie uczynił żadnego gwałtownego ruchu w twoją stronę. Ograniczył się do powstania i obdarowania cię spojrzeniem, któremu towarzyszyło lekkie skinienie głowy, zwyczajne przywitanie. – Jak sądzisz? Czy dzisiejsze niebo można nazwać niebieskim? Tak czystym i tak pięknym, o jakie prosił? — W jego głosie rozbrzmiewała duma, ale nie tylko, bo i mężczyzna w średnim wieku pytał w sposób, w który pytań nie zadaje ktoś, kto oczekuje odpowiedzi. Raczej ktoś, kto chce usłyszeć potwierdzenie swoich własnych myśli i rozterek.

Odpowiedzi na pytania z przeszłości nigdy nie mogły zostać odpowiednio udzielone, odpowiedzi na nie należały tylko do tego, który pytał oraz do tego, który odpowiedzi udzielał. Bardzo proste, mogłoby się wydawać. Wszystko jednak się komplikowało gdy zdających pytania i odpowiadających na nie było więcej niż dwójka… A ilu jest takich, którzy kochali Isoshiego? Takich, którzy szanują jego poświęcenie i dorobek? A ilu, którzy dostrzegają błędy jego działań? To są ilości niepoliczalne, bo owszem każdy może przyjąć jedno stanowisko, ale nic nie zmieni tego, że w sercu… Zawsze pozostaną rozterki.

Nieznajomy

[Kan Senju]

Spoglądając na odznakę przy ramieniu tajemniczego mężczyzny dostrzegł wzór odpowiadający komuś z honorem sentokiego. Kan ledwie został akoraito, więc dzieliła ich tylko jedna ranga. Mogło się to zdawać niewiele, ale wszystko zależy od perspektywy. Z miejsca gdzie stał otrzymanie awansu wydawało się mu odległe, ale możliwe do spełnienia wraz z czasem i chęciami. Musiał się postarać, bo jego cel mierzył dużo dalej. Miał zamiar służyć swojemu rodowi, więc prędzej czy później będzie dążył do zostania nawet seininem. Wysokie aspiracje, które przy dopisującym szczęściu uda mu się spełnić. Najważniejsze realizować to kroczek po kroczku, nie być zazdrosnym wobec innych, skupiać się na własnych osiągnięciach, rozwoju. To były podstawy umożliwiające sukces w przyszłości, droga którą zamierzał obecnie kroczyć. Jak bardzo się ona zakrzywi razem z przygodami? Ciężko przewidzieć, jest zbyt wiele możliwych zmiennych. Jedna z nich może być nawet na wyciągnięcie ręki, gdy skończył oddawać honory wobec Isoshiego, wstał na równe nogi, Kan został zaczepiony przez staruszka. Wszystko zaczynało się bardzo niewinnie, a skończyło na dość podchwytliwym pytaniu. Przez chwilę wpadł w zadumę, sięgając prawą dłonią do brody.
- Jeżeli chodzi o niebo pod którym mieszkamy można powiedzieć, że stało się czyste. W Shinrin zapanował pokój, nie pamiętam wojny u nas od czasu śmierci wielkiego Isoshiego, ale...
Zaczął sprawnie, ale z każdym kolejnym słowem mówił coraz wolniej zastanawiając się czy jest to prawidłowa odpowiedź. Niby miał przedstawić swoje myśli, ale wyczuwał w tym możliwy podstęp. Z drugiej strony jaki byłby w tym cel? Czy ktokolwiek mógł przewidzieć jego tutejszą obecność? Niemożliwe, ich spotkanie musi być przypadkiem więc nie było żadnego powodu do krępowania się.
- Gdyby patrzeć na świat niebo stało się niewyobrażalnie czerwone pełne krwi. Pomagając ojczymowi w prowadzeniu biznesu słyszałem o kilku wojnach, Kami no Hikage upadło, a wraz z nim rada. Ostatnio nawet rody w prastarym lesie prowadziły walkę między sobą. W związku z tymi wydarzeniami obawiam się, że nasze niebo również przestanie być niebieskie w pewnym momencie.
Przedstawił swoją wizję spoglądając na twarz zaczepiającego go sentokiego chcąc odczytać jego reakcję na ów śmiałe słowa.

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 5/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Grobowiec Senju Isoshiego -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Zdawałeś sobie zatem sprawę z tego, że marzenie Isoshiego, nawet jeśli w tamtej chwili bliskie, to obecnie było niezwykle odległe i niemal niemożliwe do odtworzenia, bowiem jak zamienić czerwień w czystą niebieską barwę to niemożliwość. Nawet jeśli niebo, na które mogłeś spoglądać dzisiaj, w tej chwili, było czyste - to wiedziałeś doskonale, że gdzieś tam, kawałek dalej. Może nawet godzinę drogi stąd, było skąpane we krwi. Czyjejś krwi - sam nawet określiłeś czyjej, ofiar wojen, które wciąż niestrudzenie trwały, albo ofiary, jaką poniosło Kami no Hikage przed laty.

Miałeś również racje, kiedyś ta czerwień znowu dotrze i do was. Mężczyzna kiwał głową ze zrozumieniem. Zgadzał się z tobą. Gdy skończyłeś mówić, zdecydował się znów odezwać – Na takich jak ty, czy ja spoczywa do tego nie dopuścić. — Spojrzał na twoją odznakę – Akoraito? Wcześnie. Bardzo wcześnie, albo to mnie zajęło tak długo. — Zaśmiał się nieznacznie. Zaczął stąpać powoli w twoją stronę. – Czasem pogrąża mnie smutek, że tacy młodzi muszą stawać niemal na równi ze mną, ale nie odczytaj mnie źle. Nie jestem zły, ani zazdrosny. Szkoda mi tych, którzy ryzykują swoje życie i tracą je niepotrzebnie. — Uśmiechnął się, ale tak życzliwie – Czerpiemy swoją energię z życia. To dzięki niemu możemy tworzyć. Zastanawiałeś się kiedyś, gdzie znajduje się miejsce, gdzie życie w żaden sposób nie zostało zachwiane? — Obrócił się spoglądając w kierunku głównej części ołtarza. – Nazywam się Fumio. W pewien sposób Isoshi był mi wzorem i przyjacielem, lecz nigdy nie udało mi się znaleźć tego miejsca, o którym mówił. Nie bez powodu spytałem cię o jego słowa. Chciałem wiedzieć, czy potrafisz wyjrzeć za horyzont. — Spoglądał na cały ten grobowiec z pewną ulgą, ale też i tęsknotą, możliwe, że do tego, czego nigdy nie odkrył i tego, czego nie poznał. Ty też potrafiłeś w końcu tęsknić, za nieznanym, nieokreślonym i zapomnianym. W końcu ile miałeś wtedy lat, Kanie?

Fumio