Gospoda pod Kadambą

[Matsu]

Misja rangi D dla Ryutaro
"Bratnia pomoc"
13/15 Jednak nie skorzystał z oferty mężczyzny. Cała sytuacja to było zbyt wiele dla młodego shinobi. Nigdy wcześniej nie widział takich cudów i zamarł w miejscu upuszczając paczkę na ziemię.
- Uważaj, to moje nowe fatałaszki- odezwał się znowu mężczyzna głosem dziewczynki. To było zdecydowanie za dużo wrażeń jak na jeden dzień. Ba, wystarczy chyba na cały tydzień. Ryutaro wpadł w sidła zastawione przez kobiety pracujące w gospodzie. Gdy wybiegał zrozpaczony z miejsca dostawy śmiały się w niebogłosy, a mężczyzna spojrzał na nie i spytał:
- Powiedziałem coś nie tak?- dziewczęcym tonem, a następnie zniknął za drzwiami zamykając je w tym samym momencie, co drzwi wejsciowe od gospody, które leniwie wracaly po tym jak młody Senju wyleciał przez nie jak huragan. Biegł znów ile sił w płucach, jednak tym razem nie myślał już o wyścigu, kto pierwszy rozda wszystkie paczki. Jego ciało wpadło w tryb obrzydzenia i Ryu postanowił się z nich otrząsnąć. W tej samej chwili zatrzymał go jego kolega.
- Widzę, że od czasów treningów stałeś się wolniejszy ha?- powiedział Tanaka, który trzymał worek z paczkami na plecach. Czyżby on już skończył swoją połowę? To niemożliwe, przecież shinobi Senju był od niego znacznie szybszy. Ale czy na pewno tylko o szybkość tu chodziło? Na pewno musiał pogodzić się z faktem, że wyścig przegrał.- Nie martw się, mam jeszcze ich trochę na mojej stronie. Tu są ostatnie trzy dla Ciebie. Dwa zaadresowane na obrzeże osady, a jedna jest poza osadą i to chyba tylko jakiś list, więc spokojnie z dostarczeniem. Potem możesz wrócić do siebie. Trzymaj to są pieniążki, ja musze uciekać do lidera zdać raport, że skończyliśmy. Mam nadzieje, że mogę Tobia zaufać?- po czym wręczył mu ostatnie trzy paczki i zapłatę, całe 250 ryo! Teraz tylko wypadało dostarczyć wszystko i po kłopocie. Może skoczy po pracy na jego ulubiony tonkotsu?

Pisz dalej tu: viewtopic.php?p=183301#p183301

[Baji]

Czasem zdarzają się rzeczy, których nie jesteśmy w stanie przewidzieć i jedyne co można zrobić w momencie gdy już się staną to dostosować się do nich. Bardzo często czynnikiem powodującym tego typu sytuację są ludzie których napotykamy na swojej drodze i tak też było w moim przypadku. Tetsuo był bardzo niecodzienną personą na którą można by wpaść na leśnym szlaku i nie miałem tu na myśli fizycznych cech wyspiarza. W końcu jak duże są szansę na to, że napotkasz innego shinobiego z poza swojej osady, z poza kontynentu o tak przyjaznej osobowości? Co prawda nie dysponowałem żadnymi danymi umożliwiającymi mi to jakkolwiek stwierdzić jednak zakładałem, że niewielkie.
- Właściwie to masz rację... o ile miałbym przewodnika. - stwierdziłem spoglądając na mężczyznę w dość wymowny sposób by nie pozostawić cienia wątpliwości o kogo mi chodziło z tym przewodnikiem.
Moja ciekawość wyspy była naprawdę męcząca i nie bardzo zapowiadało się by miała dać mi spokój póki jej nie zaspokoję jednak odzywał się też drugi głos w mojej głowie który wyraźnie przypominał, że mamy jesień, a zaraz zimę. Natomiast zgodnie ze słowami obywatela cesarstwa na Kirisame nie wiązało się to z najprzyjemniejszą temperaturą.
- Ooooo, ciekawe. - uniosłem z zaciekawienia brew gdy na jaw wyszło, że ten oto cudaczny, nieco może zdeformowany olbrzym również jest zaznajomiony z wykorzystywaniem chakry - Wiesz, młodość jest raczej pojęciem względnym. Niedawno spotkałem staruszka co miał więcej siły w sobie niż ja z rana hahaha ale ogólnie to masz rację. Jestem wyrośnięty, no może nie aż tak jak ty ale mam szesnaście lat, a ty?
Odbiłem piłeczkę żeby dowiedzieć się trochę więcej o tym podróżnym ninjy z wysp, którego zęby coś mi przypominały. Jakbym gdzieś słyszał o tym szpiczastym uzębieniu. Jednak nie bardzo pamiętałem skąd czy z czym mi się kojarzyły. Dzwonił dzwon ale nie wiedziałem w której świątyni, a przyglądanie się im mogło by zostać odebrane jako niekulturalne z mojej strony... chociaż i tak zdążyłem już nieco zadać niezbyt uprzejmych pytań związanych z wyglądem mojego rozmówcy.
- Tak, należę do rodu Senju. Nie wiedziałem, że nasz ród jest znany nawet na wyspach. Miło słyszeć. - stwierdzić, że byłem zaskoczony gdy okazało się że Tetsuo słyszał o Senju to jakby powiedzieć, że gówno nie jest specjalnie smaczne... niby prawda ale całości nie oddaje - Ogólnie tak, chociaż to nie takie łatwe. Jeśli miałbym być szczery ja się wciąż jeszcze tego uczę, a wy? Ten wygląd wasz wygląd, to też jakiś rodzaj techniki?
Miałem być grzeczny i ostrożny jeśli chodzi o rozmowę z gościem zza morza jednak ciekawość wygrała. Poza tym odniosłem wrażenie, że ta rozmowa zaczyna przeradzać się w jednostronne przesłuchanie więc by temu zapobiec uznałem iż mojej pytanie będzie stosowne i nie powinno nikogo urazić, a mnie wzbogaci o coś nowego. Hōzuki! Właśnie, ciekawe czy on jest z tego rodu... a może wszyscy wyspiarze mają takie zęby?
- Hahahaha, w takim razie zapraszam, na mój koszt.

Gdy przekroczyliśmy bramy osady skierowaliśmy się wprost do gospody, a po drodze wskazywałem mojemu niebieskiemu koledze gdzie znajdują się co ciekawsze miejsca licząc w duchu aby nie wpaść na pana Yo z kolejnym bojowym zadaniem. Głupio by było tak przed gościem z tak daleka użerać się z dziadkiem który mógłby tym razem chcieć za pomocą olbrzymiego głazu rozłupać orzechy. No niby się da ale... a nie ważne.
- No i jesteśmy, chodź za mną zajmiemy tamten stolik tylko coś zamówimy. Nie wiem co lubisz jeść więc sam wybierzesz. - zaprowadziłem turystę do baru gdzie sam złożyłem zamówienie na miskę ryżu oraz porcję słodko ostrej wieprzowiny, a następnie po opłaceniu swojego jak i jego zamówienia wróciłem do wskazanego wcześniej stolika - I jak ci się podoba do tej pory Hayashimura? Ładnie tutaj co?

[Tetsuo Morimashi]

Po reakcji Bajiego widać było, że faktycznie rozważa w przyszłości udanie się do Kirisame w celu zwiedzenia lądów tak odmiennych od dobrze znanych mu tutejszych lasów. W takiej sytuacji dość oczywistym faktem byłoby, iż to właśnie Tetsuo musiałby zostać przewodnikiem, lecz nie był to dla niego żaden problem - w końcu coś za coś, a na chwilę obecną sam był oprowadzany po okolicy przez łucznika.
Wydaje mi się, że nie byłoby by z tym żadnego problemu. To znaczy, że można się kiedyś udać na moje wyspy i pokazałbym Ci tamtejszy klimat, ludzi i tym podobne. Chociaż musisz mieć też na uwadze tamtejszą pogodę i nieco przygotować się na taką podróż, bo klimat jest po prostu dość surowy... W każdym razie to i tak nie w najbliższym czasie, bo w sumie całkiem niedawno tutaj dotarłem i mam jeszcze dużo rzeczy do zrobienia i wiele miejsc do zwiedzenia, dlatego zamierzam trochę jeszcze tutaj posiedzieć! - powiedział Morimashi w kierunku chłopaka, po czym kontynuował.
Cóż... punkt dla Ciebie co do względności młodości. Ja na przykład czuję się starzej niż wskazują na to moje 23 lata, a ból pleców pojawiający się raz na kiedyś po przebudzeniu tylko to potwierdza. - spróbował nieco zażartować, aby nie wyjść na zbyt dużego sztywniaka. W każdym razie jego przypuszczenia co do wieku rozmówcy mniej więcej się potwierdziły. Natomiast znacznie ciekawszą informacją było, iż chłopak faktycznie należał do lokalnego klanu i posiadał tym samym dość charakterystyczne i unikatowe umiejętności. Z jego skromnych słów wynikało, że prawdopodobnie jest dopiero na początku swojej drogi, aczkolwiek możliwość przetestowania takich zdolności podczas jakiegoś treningu bądź sparingu brzmiała dość kusząco dla białowłosego i rozważał on wyjście z taką propozycją w najbliższym czasie.
Wow, jestem w takim razie pod wrażeniem, że mam przed sobą prawdziwego Senju. Skoro tworzycie drewno, to nic dziwnego, że macie w sumie tak gęste lasy, chociaż ja to tam nie wiem, jak to u was działa dokładnie. Ale nie będę też ukrywał, że zżera mnie od środka ciekawość, żeby móc zobaczyć co nieco na własne oczy. W każdym razie odpowiadając na Twoje pytanie, to tak - nasz wygląd również nie jest przypadkowy i jest stricte powiązany z morzem, że tak powiem... I mam nadzieję, że się nie przestraszysz, jak powiem prawdę, aczkolwiek jesteśmy czymś w rodzaju chimery, takiej mieszanki człowieka i rekina, ogólnie pół człowiek pół ryba. Wiadomo, że z racji na tajemnice klanowe niestety nie mogę opowiadać o wszystkim, aczkolwiek uchylę rąbka tajemnicy, że te dziwne nacięcia na które zwróciłeś uwagę, to nic innego jak rybie skrzela, dzięki którym po prostu oddycham pod wodą, dlatego w nadmorskim klimacie czuję się po prostu jak ryba w wodzie. Przydatne, prawda? - zapytał Morimashi, wnikliwie obserwując reakcję swojego rozmówcy na prawdopodobnie dość szokujące dla niego informacje.
Więc cała moja wyspa to nominalnie dom dla mojego klanu, tak jak Hayashimura dla twojego. W każdym razie jeśli masz jakieś pytania, na ten temat, to pytaj śmiało, nie gryzę! Kiedy nie trzeba... - Tetsuo wyszczerzył szeroko ostre zęby i podążał za swoim przewodnikiem aż dotarli do gospody.

Morimashi co prawda nie znał lokalnych potraw, tym samym na początku nie do końca wiedział, co powinien zamówić. Jednakże ostatecznie zdecydował się na wzięcie dokładnie tego samego co Baji, ufając że jego kubki smakowe znają się na robocie i ryż z wieprzowiną okażą się naprawdę smakowite. Zresztą chłopak okazał się na tyle hojny, iż zaproponował posiłek na jego koszt, co bardzo pozytywnie zaskoczyło Morimashiego, a wszak wiadomo, że jak za darmo to i lepiej smakuje. Zajął wskazane mu miejsce i gdy tylko chłopak wrócił po opłaceniu zamówienia, kontynuowali koleżeńską rozmowę.
Wielkie dzięki za gest Baji i za postawienie jedzenia, bardzo miło z Twojej strony i mam nadzieję w takim razie, że to nie jest ostatni wspólny posiłek, żebym następnym razem mógł się zrewanżować! Co do Hayashumury zaś, to faktycznie bardzo urokliwie miejsce i ma w sobie coś takiego magicznego, spokojnego. Przynajmniej nie musisz martwić się o to, że silny wiatr wyrwie Ci z rąk twoje jedzenie jeśli jesz na zewnątrz. Dlatego muszę przyznać, że ten element jest zdecydowanie na plus dla twojej wioski. Z drugiej strony u nas bez wiatru daleko byśmy nie dopłynęli statkami, więc wiadomo że coś za coś. W sumie teraz zrodziło mi się pewne pytanie, jak gadamy o Hayashimurze. Bo mówisz, że pochodzisz stąd, a to znaczy że mieszkasz tutaj z kimś czy sam? - zapytał Morimashi z żywym zainteresowaniem w oku, mając nadzieję że nie jest to pytanie zbyt osobiste bądź dotykające jakichś czułych tematów. W każdym razie chwilową ciszę między pytaniem a odpowiedzią przerwało głośne burczenie w brzuchu, które było sygnałem, że najwyższa pora na posiłek!

[Baji]

Skłamałbym pisząc, że nie ucieszyła mnie odpowiedź mojego nowopoznanego towarzysza odnośnie wyprawy w jego rodzinne strony. Delikatny uśmiech podświadomie pojawił się na mojej twarzy, a ja odparłem na to wszystko skinięciem głowy. Był to najprostszy, a zarazem najodpowiedniejszy sposób w jaki mogłem zareagować. W końcu po przemyśleniu wszystkich za i przeciw szybkiemu wyjazdowi niestety tych przeciw może i nawet nie było więcej ale nie mogłem choćby pozwolić sobie w zimę zostawić dziewczyny same sobie.
- Hahahaha, dwadzieścia trzy? Nie chce wyjść na niegrzecznego Tetsuo-san ale zakładałem, że masz bliżej do trzydziestki jeśli nie trzydziestkę ale to może przez te włosy. - odpowiedziałem na żart o starości w nieco złośliwy sposób jednak sympatyczniejszym tonem, tak żeby mężczyzna nie odebrał tego jako wyśmiewanie, a prędzej żart nie na miejscu.
Spojrzałem na Tetsuo i nieco się zaśmiałem słysząc o sobie stwierdzenie, że jestem prawdziwym Senju. Oczywiście nie było to błędne stwierdzenie jednocześnie jednak sam tak o sobie za bardzo nie myślałem. W końcu czy bękart mógł być prawdziwym członkiem rodu? Oczywiście szanowałem władzę, dbałem o mieszkańców w swój własny sposób, byłbym gotów bronić swoich bliskich, a nawet prawdopodobnie odziedziczyłem predyspozycję do rodowych technik ale finalnie byłem tylko bękartem.
- Hahahahaha, nie przesadzajmy z tym prawdziwym Senju, jak mówiłem wciąż się uczę ale wooow, naprawdę jesteście chimerami? - uniosłem nieco podejrzliwie brew zastanawiając się czy koleś zaraz nie zaprzeczy wszystkiemu śmiejąc się ze mnie, że to dałem się złapać - Nie robisz mnie w konia? Woow, chociaż jakby się tak nad tym zastanowić... ta skóra, "skrzela", zęby czyli jesteś taką jakby syreną tylko że brzydszą? Hahahaha wybacz złośliwość, nie mogłem się powstrzymać Tetsuo-san, a tak poważnie to muszę przyznać, że ciężko mi w to uwierzyć... co nie oznacza, że nie wierzę... skomplikowana sprawa bo nigdy nie słyszałem o kimś takim jak ty.

- Nie ma sprawy, powiedzmy że to też tak nieco na przeproszenie za wcześniejszą złośliwość także nie bierz do głowy. - machnąłem ręką na znak, że ryboludź nie jest mi absolutnie nic winny - Hahahaha, cieszę się że ci się podoba i dobrze, że ostrzegasz o zagrożeniach na waszej wyspie hahaha będę pamiętał aby mocno trzymać posiłek. Mieszkam z matką, ciotkami i babką że tak powiem ale jeśli chcesz w ten sposób się dowiedzieć gdzie mieszkam i się poskarżyć, że byłem złośliwy to nic więcej nie powiem hahahahaha, a jak jest z tobą? Tam u was mieszkasz z kimś czy sam? I tak w sumie to mówiłeś, że te szramy to skrzela co nie? Czy to oznacza, że mieszkacie w podwodnych domach?

[Tetsuo Morimashi]

Gdy tylko białowłosy otrzymał swój posiłkiem, z niecierpliwością i z wielkim apetytem zaczął go konsumować, słuchając w międzyczasie swojego nowego znajomego, który z olbrzymią ciekawością słuchał wszystkiego, co miał do powiedzenia Morimashi. Ciekawość ta wydawała się na tyle duża, że na pierwszy rzut oka mogła wręcz przypominać nieco ciekawość małego dziecka względem otaczającego go świata, a w każdym razie takie skojarzenia miał przez moment Tetsuo, obserwując ten pełen ognia błysk w oku u niższego kolegi. W każdym razie nie było w tym nic złego, wręcz było to dość przyjemne, gdy ktokolwiek emanuje głodem wiedzy i tacy ludzie w oczach białowłosego mieli znacznie większą wartość, aniżeli ludzie obojętni na świat i bez ani krzty chęci poszerzenia horyzontów.
Cóż... Mimo wszystko nie mam jeszcze trzydziestki i mam nadzieję, że szybko nie nadejdzie... Aczkolwiek nie ukrywam, że są dni, w które człowiek czuje się, jakby miał nawet znacznie więcej lat, wtedy kiedy od samego otworzenia oczu o poranku nie chce się nawet wstać z łóżka. Ale na szczęście rzadko tak miewam, ostatnimi czasy z racji na całą tę podróż, to nawet nie miałem za bardzo kiedy poleżeć i poleniuchować. Zresztą jak sięgam pamięcią, to przed samym wypłynięciem z Kirisame też miałem tam masę roboty, można powiedzieć, że ciągle misja za misją, trening za trening i tak w kółko... A jak już jesteśmy przy tym temacie, to jako shinobi pewnie też otrzymujesz tutaj jakieś misje do wykonania, co nie? Miałeś okazję robić coś ciekawego? - zapytał Morimashi, chcąc nieco bardziej poznać swojego rozmówcę. Zaś gdy ten porównał białowłosego do nieco brzydszej syreny, z ust 23-latka wydobyło się głośne parsknięcie wynikające z powstrzymania śmiechu.
Tak, myślę że można jakoś tak mnie określić... Trochę brzydka syrena, trochę rekin, trochę sardynka, kto jak woli, aczkolwiek fakt jest jeden - najzwyczajniej uwielbiam wodę i pływanie. W sumie niezależnie od temperatury... Natomiast mieszkanie w podwodnych domkach byłoby dość niepraktyczne, jak tak teraz pomyślę, chociaż techniczne rzecz biorąc całkowicie możliwe i może rozważę zbudowanie swojej własnej, podwodnej willi, jak tylko się nieco bardziej dorobię. - próbował zażartować białowłosy.
Ale z drugiej strony wyobraź sobie te okropnie odmoczone dłonie i stopy po tylu godzinach mieszkania pod wodą... Myślę że byłoby to nie do zniesienia, no i cała broń by mi zardzewiała od morskiej wody, także podwodne imperium musi trochę poczekać. W każdym razie odpowiadając na twoje pytanie, to mieszkam sam. Mam swój mały domek na obrzeżu wioski i jest mi całkiem dobrze tak jak jest, chociaż nie ukrywam, że trochę przydałoby się ożywić tamto miejsce jakimiś spotkaniami, bo widzisz... raczej jestem samotnikiem i nie goszczę zbyt wielu ludzi u siebie. Aczkolwiek jeśli wylądujesz kiedykolwiek w Kirisame, to serio czuj się zaproszony na herbatę albo coś mocniejszego, jeśliś chętny oczywiście. - kontynuował.
Swoją drogą bardzo smaczne jedzenie, chociaż przy takim głodzie, to zjadłbym konia z kopytami... Mam nadzieję, że tylko nie złapie mnie drzemka po posiłku, bo to tak nieładnie usnąć podczas rozmowy, co nie Baji? - Tetsuo roześmiał się w stronę chłopaka, po czym wziął do ust kolejny kęs mięsa.

[Baji]

Skinąłem głową na znak zrozumienia biorąc się przy tym za swój posiłek słuchając odpowiedzi wyspiarza który mimo bycia samotnikiem radził sobie bardzo dobrze w kontakty międzyludzkie. Chyba, że na wyspie nieco inaczej rozumieli pojęcie samotnika, a może to po prostu ja źle sobie wyobrażałem takich ludzi? Było kilka możliwości i właściwie żadna z nich nie wydawała się bardziej odpowiednia od pozostałych.
- Hmmm... w sumie racja nie pomyślałem o tym. Czyli jesteś samotnikiem ale nie koniecznie z wyboru? Bo zawsze mi się wydawało, że tacy ludzie wręcz dążą do tego by nikt ich nie odwiedzał. - dopytałem w celu rozjaśnienia tej kwestii która zaczęła nie dawać mi spokoju - Cóż jeśli byś zaczął robić się senny zawsze możemy się nieco rozruszać przy wspólnym treningu.
- A w kwestii wcześniejszego pytania to przyznam szczerze, że nie odbyłem zbyt wiele misji. Ot, czasem wpadłem na kogoś z mieszkańców którym była potrzebna pomoc ale to raczej niezbyt zajęcia godne shinobich. Choć może tego by mi było trzeba jakiegoś prawdziwego zadania, żeby móc się sprawdzić. - zacząłem się zastanawiać nieco zachęcony słowami kompana - A jeśli to nie tajemnica, to na czym polegały twoje zadania? Możesz się podzielić jakąś ciekawą historią?
Byłem ciekaw jak mogły wyglądać misje shinobich na wyspach, czy musiał infiltrować wrogie organizacje, walczył z przestępcami, a może z całymi rodami. Wiedza była potęgą i mając teraz przed sobą człowieka-rybę chciałem przynajmniej spróbować zdobyć choć kilka informacji, a może kto wie później wspólnie wykonać jakieś zajęcie dla ninja. W końcu z kimś doświadczonym u boku na pewno było by mi łatwiej zacząć.

[Tetsuo Morimashi]

Czas powoli mijał na rozmowie, a porcja jedzenia w misce malała z każdą minutą. Morimashi czuł ciągle lekki niedosyt jedzenia, aczkolwiek był zdania, że zawsze lepiej mieć lekki niedosyt niż przesyt, także można powiedzieć, że czuł się najedzony i szczęśliwy, tym bardziej dzięki obecności obok nowego kolegi.
Hmm... nie powiedziałbym, że jestem samotnikiem nie z wyboru. Albo może inaczej to ujmę po prostu. Najzwyczajniej lubię przebywać samemu w wolnym czasie, najczęściej siedząc nad wodą i medytując, ale raczej każdy ma w swoim życiu takie momenty, że raz na kiedyś potrzebuję nieco się rozerwać i z kimś spędzić czas, więc u mnie jest całkiem podobnie i dlatego miło będzie, jeśli odwiedzisz kiedyś Kirisame. Natomiast co do jakiegoś treningu, to uważam, że to genialny pomysł! Tym bardziej, że wypadałoby się trochę rozruszać po jedzeniu, a przy okazji zobaczymy, co kto potrafi mniej więcej. Wspólny trening i walka to tak samo dobre sposoby na poznanie kogoś jak rozmowa, jeśli nawet nie lepsze! - odpowiedział Tetsuo ze szczerym entuzjazmem w oczach, licząc że jego rozmówca pociągnie temat dalej i jako gospodarz zaproponuje jakieś odpowiednie miejsce do treningu.
Jeśli chodzi o moje misje, to w sumie trochę ich było. Ostatnio na przykład szukałem katany na dnie morza we wraku i pech chciał, że trafiłem na rekina, którego należało nieco przepłoszyć, że tak powiem. Parę razy się kogoś eskortowało, trochę pracowałem w szpitalu, raz musiałem stoczyć walkę w kręgu na gołe pięści i tak dalej. Największe ryzyko było faktycznie ostatnio, bo gdybym nie znał paru technik, to pewnie straciłbym rękę albo życie... - opowiadał białowłosy, próbując dodać nieco grozy do swojej opowieści. Obserwował ponadto reakcję swojego rozmówcy z nadzieją, że nie zanudzi go swoimi historiami.

[Baji]

Czy tak zawsze wyglądały relacje dwóch shinobich z tak odmiennych rodów jak mój oraz Tetsuo? To było raczej proste pytanie, na które żeby odpowiedzieć nie trzeba było być geniuszem bo gdyby tak właśnie to wyglądało to skąd by się brały wojny? Skąd nienawiść? Świat byłby tak spokojnym miejscem, że ludzie nieposługujący się chakrą nie obawiali by się odległych wędrówek czy zostawienia bliskich na dłuższy czas. Nie mieli by powodu do obaw.
Entuzjastyczne przyjęcie propozycji treningu przez Morimashiego sprawiło, że i ja zacząłem się stopniowo nakręcać na wspólny trening i sprawdzenie który z nas jest lepszy. Rywalizacja to świetny nauczyciel i motywator. Pozwala też zapomnieć o wątpliwościach bo z początku nie byłem pewien czy chciałbym pokazywać co potrafię wyspiarzowi to teraz miałem chęć go pokonać choć korzystanie z mojego głównego atutu było nieco niemożliwe. Spojrzałem przepraszająco na łuk stojący na podłodze obok mnie oparty o stół.
- Jasne, z przyjemnością odwiedzę cię na Kirisame ale chyba prędzej latem niż jesienią hahahahaha, a co do treningu to znam nawet jedną polane gdzie czasem trenuję strzelanie. Powinna być odpowiednia, tylko tak sobie myślę że skoro twój ród tak mocno związany jest z wodą to czy jej brak nie będzie dla ciebie utrudnieniem? Wiesz mam zamiar dać z siebie stop procent. - złapałem się za podbródek spoglądając na nowego kolegę badawczym wzrokiem kładąc przy tym stopę na nogę.
Prawa była taka, że może i chciałem wiedzieć więcej o nowym rodzie jednak chciałem też wiedzieć czy przypadkiem Tetsuo nie będzie na straconej pozycji na samym starcie. Trochę dlatego że się zmartwiłem, a trochę dlatego że pokonanie kogoś kto nie może walczyć na poważnie samemu korzystając z stu procent możliwości nie jest zwycięstwem, a porażką.
- Woooow! Tym bardziej jestem pewien, że ja jeszcze nie miałem zlecenia dla ninja. Ale czekaj, czekaj mówisz że musiałeś przegnać rekina? A to nie mogłeś z nim zagadać jakoś... nie wiem tymi skrzelami czy coś?

[Tetsuo Morimashi]

Nie da się ukryć, że ewidentnie z każdą chwilą w obu mężczyznach narastała chęć rywalizacji, a wyczuwalna chęć sprawdzenia swoich umiejętności w boju aż gęstniała w powietrzu. Cóż... tak to jest, kiedy dwóch facetów uzna za swój punkt honoru pokazanie prawdziwej siły. Na szczęście po wstępnej rozmowie można było przypuszczać, że owy mieszkaniec lokalnych terenów chce po prostu potraktować to jako zwykły trening bądź sparing, a nie walkę na poważnie, co odpowiadało Tetsuo. W jego mniemaniu bez sensu było teraz ryzykować zdrowie, tym bardziej będąc w całkowicie dla siebie obcym terenie bez swobodnego dostępu do opieki medycznej. Po prostu zbędne ryzyko podczas tak długiej wyprawy nie powinno wchodzić w rachubę. Z drugiej zaś strony białowłosy czuł prawdziwą chęć sprawdzenia swoich sił z kimś zupełnie różnym od niego, chciał sprawdzić jak szkoleni są shinobi z innych krajów względem jego rodzinnej wioski.
Miło mi, że się martwisz o równe szansę, ale powiedzmy sobie szczerze, że na tym polega życie shinobi - nigdy nie ma równych szans... Także jak dla mnie możemy bez problemu potrenować na tej polanie, nie jestem aż taki bezbronny nie będąc otoczonym wodą. A też o ile dobrze rozumiem, to po prostu chcemy sobie na luzie posparować, a nie trwale okaleczyć, więc powinno być w porządku. - odpowiedział Morimashi, czując powolny przypływ adrenaliny na myśl o czekającej go próbie. Mimo wypowiedzianych słów zastanawiał się jednak, na ile faktycznie brak wody wpłynie na jego zdolności, bo co prawda nie musiał wszystkiego mówić swojemu nowemu znajomemu, ale był to czynnik zmniejszający mimo wszystko potencjał bojowy. Gdyby pojedynek odbył się na morzu, Tetsuo był niemal pewien swoje zwycięstwa. Tutaj jednak będzie musiał poradzić sobie w inny sposób, aczkolwiek wysoko podniesiona poprzeczka jeszcze bardziej motywowała do pokazania się z dobrej strony.
Powiem Ci Baji, że zdolność porozumiewania się w takiej sytuacji mega by mi się przydała, ale niestety nie jestem w stanie dowolnie kontaktować się z każdym morskim zwierzęciem, chyba że sam je przywołam, że tak powiem... Ale takie dzikie nijak się słuchają i łączy mnie z nimi tylko parę cech wyglądu i tyle. A tamta sytuacja była naprawdę niebezpieczna i mało brakowało, żebym stracił rękę albo życie. Na szczęście w porę udało mi się odstraszyć drania paroma sztuczkami. - opowiedział białowłosy, czekając na reakcję chłopaka.

[Baji]

Podejście Tetsuo do sprawy małego sprawdzianu sił był wręcz niesamowity, mówiąc po prawdzie to nawet mi zaimponował. W końcu ilu ludzi w świecie shinobi dobrowolnie decyduje się na walkę na niefortunnym dla siebie terenie? Co prawda było tak jak mówił mój towarzysz z wysp, nie ma równych szans nie byliśmy w końcu samurajami nastającymi na przeciwko siebie by honorowo postukać się mieczami. Shinobi to podstępy, oszustwa, zwodzenie przeciwnika, w tym fachu gdy chcesz równych szans to nie pożyjesz zbyt długo. Było to nieco przykre ale taka była prawda... no a przynajmniej tak mi się zdawało bo moje doświadczenie w tej branży było bliższe niż dalsze zeru.
- Masz racje, wiesz muszę przyznać że mi nieco zaimponowałeś. Do tej pory sądziłem, że shinobi z innych stron świata będą raczej oporować przed jakąkolwiek walką na niedogodnych terenach byle tylko zminimalizować ryzyko porażki. Cieszę się, że miałem to szczęście i cię poznałem i nie mogę się doczekać aż się skonfrontujemy.
Słuchając dalej na temat przygody białowłosego z rekinem nawet uśmiechnąłem się szerzej. Tetsuo wydawał się naprawdę niesamowity i nie tylko ze względu na jego wygląd ale również na to, że pokonał rekina. Prawda była taka, że nigdy nie widziałem takiego zwierza na własne oczy bo na szczęście w lesie raczej nie występują ale słyszałem, że są to naprawdę straszne ryby mogące w moment zabić człowieka. A teraz siedział przede mną on, ten który zmierzył się z tym wodnym potworem i wyszedł z tego bez szwanku. Mój podziw względem tego gościa wzrastał z chwili na chwilę i nawet chyba zaczynałem go lubić.
- Kurde muszę przyznać, że jesteś niesamowity! Walczyłeś z nim na pięści albo tamtą kataną? Chętnie bym posłuchał trochę więcej o twojej walce z tym rekinem! I jak wielkie one są? Bo wiesz my w lesie raczej nie mamy rekinów... ale słyszałem kiedyś, że taki potrafi pożreć człowieka w dwóch kłapnięciach paszczą, to prawda? - spoglądałem w stronę starszego rozmówcy z niemałym zainteresowaniem i nadzieją, że dowiem się więcej na ten temat mając przed sobą shinobiego z krwi i kości.

[Tetsuo Morimashi]

Szczerze mówiąc Tetsuo był nieco zaskoczony tym, jak ciepło traktował go Baji i z jakim uznaniem przyjął decyzję o walce na niekorzystnym terenie oraz wieści o walce z rekinem. Co więcej Morimashi miał wrażenie, że chyba dotychczas nikt nigdy nie wypowiedział tylu słów aprobaty w jego kierunku, co było niezwykle miłe, lecz nieco też peszyło białowłosego, gdyż zdecydowanie wcale nie czuł się tak wyjątkowy i w głębi duszy wiedział, że te miłe słowa są mocno na wyrost. Natomiast jak najbardziej świadczyły o bardzo dobrym wychowaniu jego rozmówcy.
Bardzo miło mi słyszeć tak ciepłe słowa Baji i dziękuję za nie, aczkolwiek z drugiej strony myślę, że nie zasługuję aż na taką aprobatę. Po prostu staram się żyć w zgodzie z samym sobą i do końca być fair i to wszystko. Także przyjemnością będzie zmierzyć się z kimś na jego terenie i być może zobaczyć te słynne klanowe umiejętności. A co do rekina, to cóż... naprawdę kawał wielkiego zwierza. Nie mam pojęcia, ile miał ten konkretny, bo to wszystko działo się bardzo szybko. Ale generalnie mogą mieć nawet kilkanaście metrów długości i parę ton wagi i wtedy faktycznie wystarczy jedno kłapnięcie szczęk i tracisz wszystko od pasa w dół. Więc raczej się zgodzisz, że walka na gołe pięści to dość słaby pomysł, zresztą walka kataną pod wodą też jest średnio bezpieczna. Ale że miałem wody pod dostatkiem jakby nie patrzeć, no to wykorzystałem parę technik, żeby zrobić sporo zamieszania i go po prostu odstraszyć. Wiesz... tornada wodne i tego typu techniki idealne do trzymania dystansu. Gdyby jednak nadal na mnie szarżował, miałbym faktycznie nie lada problem, także czasami dobrze mieć więcej szczęścia niż rozumu. - opowiadał spokojnie Morimashi, starając sobie przypominać w głowie szczegóły z podwodnego boju, co z powodu buzującej wtedy w jego tętnicach adrenaliny wcale nie było takie proste.
A jak wygląda wasza fauna tutaj? To znaczy macie jakieś niebezpieczne zwierzęta w lasach, na które polujesz tym łukiem? Opowiedz mi trochę o tutejszych bestiach! - zaproponował białowłosy, nie ukrywając lekkiej ekscytacji w glosie.

[Baji]

Zabawny był fakt jak spokojnie toczyła się nasza rozmowa mimo gotującej się wewnątrz chęci sprawdzenia swoich umiejętności w boju. Jednak każde kolejne wypowiedziane zdanie mogło dostarczyć potencjalnie nowych informacji przed walką nooo i opowieść o morderczej rybie niewątpliwie dosyć mocno zaabsorbowała moją ciekawość. Właściwie do tego stopnia, że przez chwilę zapomniałem o zbliżającym się pojedynku.
- Imponujące! I chyba masz rację jeśli rekiny są faktycznie tak straszne jak mówią ludzie to walka w zwarciu mogła by być głupotą... że też potrafiłeś zachować zimną krew. - przyznałem rację Tetsuo dostrzegając pewien faktyczny problem z mierzeniem się na pięści z rekinem jednocześnie rozwiało to moje wszelkie wątpliwości jakie do tej pory gdzieś tam z tyłu głowy się pojawiały co do prawdziwości tej opowieści.
W końcu gdyby miała to być historyjka wyssana z palca to zapewne wyspiarz pokonałby bestię jedną ręką albo właśnie tamtą klingą ale nie Morimoshi przyznał się do zastosowania techniki wodnego tornado.
- Jeśli chodzi o nasze lasy to zwierzyny tu nie bark. Oczywiście najczęściej wpaść można na watahę wilków, dzika czasem jak się ma mniej szczęścia niedźwiedzia, a nawet słyszałem że i nienormalnych rozmiarów węże choć te ostatnie to może być zwykła plotka bo osobiście nie trafiłem na nic takiego. - stwierdziłem łapiąc się za podbródek i próbując sobie przypomnieć coś czego jeszcze nie wymieniłem - Ogólnie to ciężko stwierdzić czy to wszystko, wiesz ten las skrywać może naprawdę wiele tajemnic o których nikt jeszcze nie wiem. Przynajmniej tak mi się wydaje... To jak? Gotowy na mały sparing?
Zapytałem uśmiechając się w sposób nieco wyzywający, bo zwyczajnie nie mogłem się już dalej powstrzymywać. Chciałem jak najszybciej ruszyć na polanę aby zmierzyć się z olbrzymem z wysp, w połowie rekinem w połowie człowiekiem. Walka z prawdziwym potworem, na samą myśl serce mi łomotało z podniecenia, a we krwi buzowała adrenalina.

z/t

[Tetsuo Morimashi]

Opowieść długowłosego chłopaka o miejscowej zwierzynie zaintrygowała Tetsuo, a dokładnie rzecz biorąc wzmianka o wielkich wężach mogących żyć w okolicznych lasach. Spotkanie dorosłego niedźwiedzia musiało wzbudzać podobnie wielkie emocje, jak bliski kontakt chociażby z rekinem, to jednak próba wyobrażenia sobie nienormalnych rozmiarów gada automatycznie powodowała na plecach Morimashiego gęsią skórkę i nawet przez moment całkowicie nieświadomie otworzył ze zdumienia usta. Na szczęście szybko zorientował się, że to nieeleganckie i odruchowo powrócił do lekkiego uśmiechu na twarzy.
Cóż... muszę przyznać, że teraz to i mnie zaskoczyłeś tymi wielkimi wężami i aż mi trudno w coś takiego uwierzyć. Skąd słyszałeś takie opowieści i co masz na myśli, mówiąc o nienormalnych rozmiarach? O takich wielkich jak drzewo czy dom? - dopytywał z wielkim zaciekawieniem białowłosy, wciąż nie mogąc do końca wyjść z podziwu i żałując, że prawdopodobnie nigdy nie będzie miał okazji przekonać się na własnej skórze o prawdziwości tych wiadomości. Następnie temat zszedł na zbliżający się sparing, który był wyczekiwany z dwóch stron i lada moment miało dojść do jego realizacji. Im bliżej tego faktu, tym w Tetsuo narastało coraz mocniej napięcie i adrenalina, które w pozytywny sposób motywowały umysł do wzmożonego myślenia i mięśnie do nadchodzącego wysiłku. Prawdopodobny wynik potyczki był trudny do przewidzenia na ten moment, zważywszy na to, iż oponent będzie walczył na swoim nominalnym terenie, jednakże nadal była to świetna okazja do przetestowania paru ruchów oraz lepszego poznania swojego nowego znajomego. Najważniejsze było, aby przez przypadek nie doszło do niepotrzebnych poważniejszych obrażeń, które wymagałyby hospitalizacji i w znaczący sposób opóźniłyby dalszą podróż białowłosego.
Myślę, że faktycznie nie ma co przedłużać i po prostu prowadź na polanę, jestem gotów! - odpowiedział pewny siebie, kierując się za swoim towarzyszem.

z/t

[Rei Uta]

z/t ze "Świątynia Cudów"

Misja D
9/14
Koneko

Niektóre ludy wierzyły, że nasze życie ustalone jest z góry. Podobno wszystko, co żyje jest stworzone, po to by kontynuować cykliczny efekt następstw. Jeśli te słowa mówiły prawdę to, jaki miałby wtedy sens życia kogoś pogrążonego do końca w rozpaczy. Życie kogoś, kto postanowił odizolować się od świata, nie będąc jego częścią. Koneko nie tak dawno temu leżała w spazmach bólu, spoglądając na świat, nie robiąc sobie nadziei na przyszłość. Kto by przypuszczał, że dziewczyna, która wtedy została tak bardzo przetestowana przez los, będzie jeszcze w stanie odnaleźć w sobie nadzieję. Obecnie stała w ciemnej sali świątynnej, trzymając swą towarzyszkę za rękę. Mała wydawała się być całkowicie skupiona na tym, co się obecnie działo. Masahiro zacisnęła swoją drobną piątkę mocniej, po czym obie wyszły by znowu znaleźć się w blasku pełnego księżyca. Nie było szans by w jakiś sposób mogły rozpoznać widmo spotkane w zapomnianej świątyni, jednak jego siła wciąż do nich przemawiała. Dziewczyna o czarnych włosach odżyła jak tylko znalazły się poza zimnymi ścianami budowli, przemawiając, jak zazwyczaj szybko i bęc cienia skrępowania.

– Wiesz… Ta świątynia była dziwna, ale chyba rozumiem co znaczy być częścią waszej rodziny. Jak byś chciała to możemy iść prosto do karczmy, gdzie wynajęliśmy z tatkiem pokój.
Jeśli Koneko nie miała innych planów co do dziewczyny, to chyba nie było sensu dłużej tutaj sterczeć. Mimo że trwało lato, noce stawały się coraz dłuższe, a pogoda zachęcała by usiąść przy ogniu. Oczywiście spacer po osadzie mógł załatwić problemy z krążeniem równie skutecznie, jednak i tak musiały spotkać się z niecierpliwym ojcem Masahiro. Z oddala mogły zauważyć migające blaski z osady, które stanowiły pokaz mistrzów swych cechów, jak i drogę dla zagubionych wędrowców. Zanim Koneko się zorientowała, dziewczyna którą miała uczyć mądrości o Senju wprowadziła ją w rząd kolorowych kramów. Wieczór przeludniał ulice, dzięki czemu wygodnie było spacerować, napawając się przyjemnymi zapachami. Wielu sprzedawców zachęcało do swych stoisk, byś podszedł i nasycił nie tylko siebie, ale i ich kieszenie za te wszystkie wspaniałości. Dziewczyny miały jednak jasno wyznaczony cel, dlatego już po kilkunastu minutach, uczennica kunoichi stanęła przed drzwiami karczmy.

– To tutaj, chodź
Po czym weszła bez dalszych ceregieli. W środku, jak zawsze panował delikatny przepych, jako że było to jedno z najlepszych miejsc dla podróżnych. Cena, czystość, smaczne jedzenie. W tych kilku słowach można było opisać cały ten przybytek. Na jego środku zbudowano okrąg, w którym palił się ogień. Widać było ławy i krzesełka zasłane ciepłymi tkanymi kocami. W lewym rogu postawiono kontuar, za którym młoda dziewczyna z uśmiechem obsługiwała swych gości. Panował raczej porządek, bez szans na zbyt awanturujących się ludzi. Hayashimura wytyczała własne prawa, których obcy musieli przestrzegać. Raczej wątpliwym było by ktoś chciał zadzierać z rodziną Senju. Zanim dziewczyny rozejrzały się dobrze po sali, ktoś krzyknął w ich stronę bez szans na pomyłkę.

– Masahiro córciu… Koneko-sama zapraszam tutaj
Z dalszej części sali, przy stoliku znajdującycm się zaraz obok schodów na górne piętro, czekał na nich machający mężczyzna. Koneko mogła go nie poznać, bo nie miał na sobie maski, jednak jego strój pasował do wcześniejszego ojca dziewczynki. Gdy zbliżyły się na odległość kilku kroków, dziewczyna z rodu Kunoichi mogła zdać sobie sprawę z tego, że mężczyzna jest całkowicie ślepy. Jego oczy były białe jak kartka, jednak uśmiechał się szeroko jak dziecko w lunaparku. Zanim zdążyły coś powiedzieć, mężczyzna odezwał się z jeszcze większym entuzjazmem.

– Zamówiłem omusubu i onigiri z wodorostami, na deser ma być specjalność zakładu… Jak chcecie mogą nam zrobić jeszcze roli z cynamonem.
Mężczyzna ponownie się uśmiechnął, po czym skrzyżował ramiona na piersi tak samo jak wcześniej.

– No i jak wycieczka… Zobaczyłyście coś ciekawego?.

[Koneko]

Stałam tam, w ciepłym, gościnnym świetle karczmy, i w tym momencie, jakby czas na chwilę stanął w miejscu, pozwolił mi na głębsze zrozumienie własnej drogi. Przy stoliku, otoczona przez Masahiro i jej ojca, doświadczyłam czegoś więcej niż tylko zwykłego posiłku. To było jak wejście do kręgu rodzinnego, gdzie każdy składnik posiłku, każdy gest i każdy wymieniony uśmiech tworzyły poczucie przynależności i wzajemnego wsparcia. Te proste, ale przygotowane z troską potrawy, stały się symbolem domowego ciepła, bezpieczeństwa i miłości, przypominając mi, że prawdziwa wartość chwili tkwi nie w jej zewnętrznej oprawie, ale w głębi uczuć, które w niej pulsują. Przyjmując tę gościnność, uświadomiłam sobie wagę misji, którą niejako przyjęłam, by pełnić rolę przewodnika i nauczyciela. Masahiro, z jej dziecięcym entuzjazmem i gotowością do nauki, stała się dla mnie żywym dowodem na to, że przekazywanie wiedzy i doświadczeń jest fundamentem budowania przyszłości. Jej chęć poznawania, zrozumienia świata Senju, przypomniała mi o niezachwianej wierze w możliwość wzrostu i rozwoju. Była jak pączek, gotowy rozwinąć się w pełnię, w światło, które rozprasza cienie niewiedzy, prowadząc nas ku nowym możliwościom. W tej wspólnej kolacji, w otoczeniu dymiących potraw, które zapełniały powietrze domowym aromatem, odnajdywałam poczucie celu. To było więcej niż tylko dzielenie się posiłkiem; to było dzielenie się cząstką siebie, swojej historii i wizji przyszłości. Masahiro, z jej bezgraniczną ciekawością, była przypomnieniem, że przyszłość należy do tych, którzy mają odwagę marzyć, uczyć się i kształtować ją z poszanowaniem dla przeszłości i miłością do świata, który nas otacza. To spotkanie przy stoliku w karczmie stało się dla mnie momentem refleksji nad moją rolą w wielkiej opowieści życia. Uświadomiłam sobie, że jako nauczyciel i przewodnik mam za zadanie nie tylko chronić i przekazywać dziedzictwo, ale również inspirować i prowadzić tych, którzy po mnie przyjdą, by kontynuowali opowieść naszego klanu z nową siłą i zrozumieniem. Stałam się mostem między przeszłością a przyszłością, strażnikiem historii, która ma zostać opowiedziana na nowo, w świetle mądrości i miłości, które trwają niezmiennie, przekraczając granice pokoleń. Gdy ojciec Masahiro zadał to pytanie, otworzył przed nami przestrzeń do wymiany myśli i uczuć, jakie towarzyszyły nam podczas naszej wyprawy. Jego niezdolność do widzenia świata oczami, którą mogłoby się uznać za ograniczenie, w naszej rozmowie zamieniła się w unikatowy most komunikacyjny. Moje opowieści, przekazując się przez słowa, zyskiwały dla niego dodatkowy wymiar, stając się barwniejsze i pełniejsze. Uświadamiało to, jak percepcja tego, co nas otacza, może być bogata i wielopłaszczyznowa, przypominając o różnorodności liści na drzewie, gdzie każdy jest inny, a razem tworzą harmonijną całość. W tej chwili, otoczeni ciepłem płomieni i blaskiem ogniska, dostrzegałam nierozerwalne sploty ludzkich przeżyć, które łączyły się w jedną wielką historię nas wszystkich. Każdy moment, gest czy wypowiedziane słowo, przekształcały się w elementy rozległej narracji, w której każdy z nas pełnił rolę zarówno narratora, jak i odbiorcy. To doświadczenie, dzielone przy tym stole, przypomniało mi, jak ważne jest dzielenie się swoimi historiami, uczuciami i myślami. Uświadomiło, że niezależnie od naszych indywidualnych ścieżek, wszystkie prowadzą do wspólnego punktu zrozumienia i empatii. W naszych opowieściach, podobnie jak w życiu, przeplatają się różne perspektywy, tworząc złożony, ale zarazem piękny obraz rzeczywistości, w którym każda osoba, każde doświadczenie ma swoje niepowtarzalne miejsce. Było to przypomnienie, że mimo wszystkich różnic, w głębi duszy dążymy do tych samych wartości – zrozumienia, akceptacji i wzajemnego wsparcia. A historia, którą razem tworzymy, jest nie tylko przekazem naszych osobistych doświadczeń, ale także dziedzictwem, które przekażemy przyszłym pokoleniom, ucząc ich, jak ważna jest otwartość na świat i na innych ludzi.
-Zobaczyłyśmy i usłyszałyśmy! Ale to pozostanie naszą babską tajemnicą, prawda Masahiro?.
W otoczeniu ciepłego blasku karczmy, przy stole obficie zastawionym prostymi, lecz serdecznymi potrawami, dostrzegłam coś więcej niż tylko fizyczne nasycenie głodu. Dostrzegłam, jak głęboko tkwi w nas potrzeba bycia częścią czegoś większego, jak bardzo nasze indywidualne historie splecione są z historią społeczności, z którą się identyfikujemy. Ta kolacja, choć skromna w swej formie, niosła ze sobą głęboki sens uczestnictwa w ciągłości życia, w nieprzerwanym procesie tworzenia i odkrywania. Była przypomnieniem, że moja rola w tej wielkiej opowieści życia nie ogranicza się jedynie do pielęgnowania pamięci o przeszłości. Jestem również architektem przyszłości – przyszłości, którą możemy budować na fundamentach mądrości przodków, nauczając i inspirowając młodsze pokolenia do kroczenia własnymi drogami, lecz zawsze z szacunkiem do korzeni, z których wyrośliśmy. Odwaga Masahiro i jej ojca, ich otwartość na świat i gotowość do stawiania czoła nowym wyzwaniom, stały się dla mnie symbolem tego, co najbardziej cenimy w życiu – zdolności do przekraczania granic własnych ograniczeń i budowania mostów między przeszłością a przyszłością. Ich postawy przypomniały mi, że mimo zawirowań losu, mimo ciemności, która czasami ogarnia nasze drogi, zawsze istnieje światło – światło nadziei, światło wiedzy, światło miłości, które prowadzi nas przez życie. Ta kolacja stała się więc dla mnie nie tylko spotkaniem przy wspólnym stole, ale także świętem człowieczeństwa, jego niezłomnego ducha i nieustającej walki o lepszy świat. Przypomniała mi o odpowiedzialności, jaką niesiemy jako strażnicy dziedzictwa i nauczyciele przyszłych pokoleń. Pokazała, że każdy z nas, niezależnie od miejsca, z którego pochodzimy, od historii, którą niesiemy, ma nie tylko obowiązek, ale i przywilej kształtowania przyszłości w taki sposób, aby była ona jaśniejsza, pełniejsza i bardziej zrozumiała dla tych, którzy przyjdą po nas. W tych chwilach, spędzonych w towarzystwie Masahiro i jej ojca, dostrzegłam piękno i moc, jaką niesie ze sobą przekaz międzypokoleniowy. Zrozumiałam, że bycie częścią tej nieprzerwanej linii życia jest zarówno przywilejem, jak i zadaniem, które wymaga od nas zaangażowania, cierpliwości i miłości. To ono pozwala nam na budowanie przyszłości, w której przeszłość nie jest tylko wspomnieniem, ale żywym źródłem inspiracji i siły.