Gospoda pod Kadambą

[Mei]

Jeden niewłaściwy ruch i wszystko mogłoby się posypać. W najgorszym wypadku doszłoby do tragedii za sprawą niekontrolowanego wycieku chakry. W konsekwencji wiele ludzi mogłoby zostać rannych, czego zawsze chciała uniknąć. Patrząc teraz na swoje dłonie, czuła się jak na skraju, z którego powoli się oddalała. A wszystko dzięki Kazumie. Choć odpowiednio podziękowała, a także przeprosiła, wydawało jej się, jakby wszystko poszło w zapomnienie. Po uspokojeniu ducha, mogła na nowo się uśmiechnąć, a także wrócić do spraw sprzed sytuacji. Nawet poruszenie tematu "nieżyjącego brata", nie wywołało smutku, zupełnie jakby mówili nie o stracie a o pogodzie.
- Zatem skoro tyle trenowałeś, jakie masz plany na przyszłość? Zamierzasz dalej odgrywać rolę szlachcica, zamknąć się w rezydencji i od czasu do czasu, zrobić coś dla klanu w ramach patriotyzmu? - o dziwo, zaciekawiła ją jego perspektywa. Jako osoba z wyższych sfer, której nie brakuje pieniędzy, a także została wychowana na wyśmienitego shinobiego, nie wyglądał, jakby wiele przeszedł. Ciężkie treningi kształtowały ducha oraz sylwetkę, lecz dużo im brakowało do prawdziwego doświadczenia nabytego na wojnie. Krzyki ludzi, powszechny rozlew krwi, tysiące ofiar - raz doświadczywszy tego, wiele osób się zmieniało. Odnośnie własnej przyszłości nie widziała nic innego poza wielkim morzem krwi. Nawet jeśli pierwotnie chciała ratować, tak na tym świecie istniały dwie jednostki, z którymi musiała się wcześniej rozprawić. A póki one żyją, nie mogła pozwolić sobie na coś takiego jak spoczynek.

  Ukryty tekst

- Ich zadaniem często ma być naprostowanie młokosa na właściwe tory. Nikt nie chce w szeregu jednostki, która zacznie się wywyższać, nie chcąc spełnić rozkazu. Chociaż nie wiele pamiętam z dzieciństwa, tak nigdy nie zostałam skarcona. A jednak nawet jeśli do tego nie doszło... Nie oczekuje, iż wszystko pójdzie po mojej myśli - ostatnią kwestię wycelowała prosto w niego. Z zadziornym uśmiechem, wpatrywała się w jego karmazynowo-brązowe ślepia, czekając jak zareaguje na taki prztyczek w nos.

  Ukryty tekst

Dopiero po skończeniu tematu zabrała się za swoją tempurę, pozostawiając po chwili pusty talerz. Na nim ułożyła miseczkę wraz z pałeczkami oraz łyżką, co by jasno zasygnalizować kelnerkom, iż najwyższy czas go sprzątnąć. Oczywiście, gdy przemawiała, obserwowała ruchy rozmówcy, patrząc jak perfekcyjnie pałaszuje swoje danie. Swoimi ruchami nie tworzył żadnych ubrudzeń, które ujęłoby mu urody. Sama jednak rzadko kiedy zostawiała resztki na swojej buzi, z resztą aby się upewnić, skorzystała z dostarczonej jej tkaniny, aby wytrzeć buzię. Nie chciała dać mu kolejnego pretekstu aby się do niej zbliżyć. Tym samym, pozwalając Senju, aby kombinował dalej.

  Ukryty tekst

[Kazuma]

Zrobiło się całkiem poważnie zupełnie jakby rozmawiał już z osobą, którą zna przez jakiś czas, a nie nowo poznaną mu niewiastę którą całkiem przypadkiem poznał w karczmie - Plany na życie? Stać się silniejszym i pójść pewnie w ślady przodka lub nawet przewyższyć jego dokonania. Nic poniżej tego nie wchodzi w grę. - mówił zgodnie z prawdą. Mimo, że startował z bardzo wysokiego pułapu i mógłby właściwie nic w życiu nie robić poza pławieniem się w luksusach to posiadał ambicje. A że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia jak to mówią, to on spoglądał jeszcze ponad wysokość chmur. Jedynie najwybitniejsze jednostki były w stanie wejść na ten poziom i on chciał być jedną z nich. Bez brania jeńców, bez jakichś jakichś głębszych refleksji nad realnością oczekiwań, które sobie samemu narzucił - Może to ta presja o której wcześniej wspominałaś? Mimo, że jej nie odczuwam to już od urodzenia oczekuje się po mnie rzeczy wielkich. - mimo że był rozpieszczany to faktycznie ojciec posiadał względem niego niezwykle wysokie oczekiwania, którym starał się podołać przykładając do treningów by jak najlepiej wypaść. Nawet gry na głupich skrzypcach się nauczył mimo, że początkowo niezbyt mu się to podobało. Ale jak to tak edukować własne dziecko bez nauki gry na jakimś instrumencie? Nie był tutaj żadnym wyjątkiem bo praktyka tego typu bardzo często spotykana była wśród szlachetnie urodzonych

  Ukryty tekst

Posiłek został rzecz jasna dokończony choć trwało to nieco dłużej niż w przypadku Mei prawdopodobnie ze względu na rozmiar jak i na to, że zaczął odrobinę później więc miała przewagę, gdyby bawili się w jakieś wyścigi. Zresztą ze względu na to w jaki sposób jadł zajmowało to siłą rzeczy więcej czasu. Dawało to jednak kobiecie moment na jakieś przemyślenie tego co mówi czy może nawet rozpoczęcie jakiegoś nowego tematu jeśli tylko miała na to ochotę. Uciec jej w żadnym wypadku zamiaru dać nie miał. To jeszcze nie był ten moment by się odlepić jeśli będzie usilnie go odpychać - Masz jakieś dalsze plany na spędzenie dnia? - postanowił być bezpośredni. Jednocześnie w sposób jednoznaczny nie zasugerował, że składa jej jakąś propozycję. Choć idzie się domyślić, że takowa zapewne się pojawi. Trzeba jednak dać komuś odrobinę przestrzeni bo inaczej się udusi.

[Mei]

Dobrze jest mieć wysokie oczekiwania. Dzięki temu można było do czegoś dążyć, zamiast lawirować w jednym miejscu, nie wiedząc co ze sobą począć. Jego ambicje uznała za wysokie, lecz wciąż na wyciągnięcie ręki. Jeśli chłopak był faktycznie młody, tak jak wskazywał na to jego wygląd, mógł w przyszłości dojść do wielkich czynów. Dla przykładu dla niej czas wydawał się płynąć za szybko, a wszystko dlatego, iż straciła swoje wspomnienia. Lata spędzone w wiosce zostały zapomniane, tworząc niejako dziurę. Przypominało to przeskok w czasie, gdy w jednym momencie znajdowała się w jednym miejscu, tylko po to by nagle obudzić się gdzieś indziej. Mimo to i tak znalazła kierunek, w którym chciała się poruszać, lecz brakowało jej informacji, które pomogłyby kobiecie w ułożeniu planu.
- W takim razie z chęcią zobaczę jak potoczą się Twoje ścieżki. Tylko nie zgiń, za nim nie dopniesz swego - uśmiechnęła się psotnie, licząc, iż Kazuma nie polegnie w jakiejś walce. Szkoda jej było, by ktoś zapewniający tyle rozrywki zniknął - W takim razie skoro tyle od Ciebie oczekują, czemu musiałeś podołać, aby spełnić część ich oczekiwań? - zagadnęła go, chcąc wyciągnąć trochę z jego przeszłości. Póki co, przeszłościowo jawił się jej niczym enigma. Ot szlachcic z wyniosłego rodu, która posiadał wysokie ambicje oraz trenował z ojcem. A poza tym, kompletna pustka, choć ona sama nie miała czym się chwalić poza bólem, tak przynajmniej w jego historii mogłaby znaleźć swego rodzaju utopię. Tylko czy na pewno była ona taka piękna, jak opowiadał?

  Ukryty tekst

Po przyjściu kelnerki, przekazała jej brudne naczynia do sprzątnięcia, po czym zerknęła w kierunku lisa. On również znał całą prawdę, lecz zamiast patrzeć na nią ze wsparciem, bacznie obserwował ruchy Senju. Wydawało się, że nic nie jest w stanie wyrwać go z tego amoku, a jednak gdy go czule pogłaskała, wyglądał jakby się nieco rozluźnił. Napięte mięśnie zelżały, zaś on sam beztrosko zerknął na nią, zupełnie jakby czas tutaj spędzony nie należał do najgorszych. W duchu cieszyła się z jego postawy, lecz gdy tylko padło pytanie, odwróciła głowę w kierunku Kazumy.
- Nie zastanawiałam się. Mieliśmy najpierw coś zjeść, a potem poszukać miejsca do spania. Mamy już późne południe, więc wypadałoby w końcu coś znaleźć. Z tego, co się orientuje w tej gospodzie mają pokoje, które można wynająć, więc... Prawdopodobnie za niedługo zgłosimy się po kluczyk - odpowiedziała melodyjnym głosem, zupełnie jakby taki obrót spraw był całkiem oczywisty. W końcu przybyli z daleka i wypadałoby, znaleźć miejsce na odpowiedni odpoczynek. Choć zmęczona się nie czuła, a jej ciało po ilości mniejszych przystanków nie wydawało się ospałe, tak wolałaby uniknąć sytuacji, gdzie wszystkie miejsca, zostaną im sprzątnięte sprzed nosa.

[Kazuma]

Rozmowa przeniosła się niebezpiecznie z Mei na Kazumę co nie do końca mu odpowiadało. Bo czym taki miał się niby chwalić z okresu dzieciństwa? Ot był sobie i żył jak pączek w maśle. Jedyny trud jaki w to wszystko musiał wkładać to treningi z ojcem, aczkolwiek nie ma co się o nich za bardzo rozwodzić ot zasuwał za kilku by zyskać siłę, którą reprezentował. Stąd dalsze drążenie tematu przez kobietę sprawiło, że wdał się w lekkie zakłopotanie, które niezwykle rzadko mu się zdarzało - Nic niezwykłego. Ot ciężkie treningi, nauka gry na skrzypcach, odpowiednia etykieta, godna reprezentacja na bankietach. Typowe życie szlachcica - postanowił bardzo szybko przerzucić pytanie to na Mei. Skoro on ma się tłumaczyć ze swojej przeszłości to może niech ona uchyli rąbka tajemnicy i próbuje jakoś z tego wybrnąć. Coś mu się zdawało, że przyjdzie jej to nieco łatwiej niż jemu, ale kto wie. Może posiada jakieś mroczne sekrety wokół których będzie musiała umiejętnie lawirować by czasem się nie wydało - A jak w twoim przypadku? Jakieś konkretne oczekiwania wobec twojej osoby? - w ten oto sposób wybrnął z niewygodnego pytania odbijając piłeczkę w stronę niebieskowłosej.
Kolejny temat zresztą także poruszył nieco niefortunnie, ale tutaj miał zamiar zdobyć się na odrobinę szczerości. W końcu kto jak kto, ale Mei raczej nie zagraża jego karierze w klanie - No dobra. Nieco sobie pozwoliłem i nagiąłem zasady, żeby gościu który nastąpił mi na odcisk stracił domostwo w pożarze. Mogłem temu zapobiec, ale jakoś nie było mi go żal bo nie potrafił okazać należnego mi szacunku. - tutaj na chwilę spauzował przełykając ślinę - Chciałem mu pomóc, a na wejściu wyskoczył z gęba nazywając mnie złodziejem. A winię przełożonego bo pozostawiła mnie samego do ochrony wioski gdy nie wiadomo było co będzie celem ataku. Prawdopodobnie gdybym miał więcej czasu na reakcję zachowałbym się nieco bardziej honorowo, a tak wyszło jak wyszło - właściwie to nie wiedział czemu się tym dzieli. Zresztą opowieść ta nie wyszła z jego ust w przyswajalnej formie. Ot lekki chaos, jakby chciał to z siebie wyrzucić i mieć już za sobą. Ciekawe co też takiego sobie Mei o nim teraz pomyśli bo jak na widelcu widać było ogromną butę. Jeśli ktoś nadepnął mu na odcisk to boleśnie odczuwał potem tego konsekwencje na własnej skórze. A splotowi wydarzeń zawsze można delikatnie pomóc by osiągnąć upragnioną zemstę. Dokładnie tak jak było w przypadku jegomościa, który utracił dach nad głową w pożarze.

  Ukryty tekst

Ostatnia kwestia to dalsze poczynania Mei. Podczas udzielania przez nią odpowiedzi dopił wino w kieliszku spoglądając na to czy czasem nie należałoby ponownie uzupełnić tego drugiego, w posiadaniu niebieskowłosej - Jak szukacie noclegu to może chcecie u mnie. Moja rodzina posiada gigantyczną posesję ze wszelkimi możliwymi wygodami. Normalnie jakbyś mieszkała w pałacu. Dodatkowo nie będziesz musiała za to płacić. Nic tylko brać. - skwitował wszystko uśmiechem. Propozycja może i odważna, ale jeśli chciał gdzieś dalej zajść z tą całą znajomością to należy próbować wszelkiej maści środków. Możliwe, że wyskoczył z czymś takim zdecydowanie zbyt szybko, ale do odważnych świat należy. A kto wie może Mei się zgodzi? Któż nie chciałby spędzić nocy niczym król, a zamiast tego wybrał jakąś tam gospodę. Miejsce może i nie aż takie złe, aczkolwiek w żadnym stopniu nie umywało się do warunków, które był w stanie Mei zaoferować.
Podczas gdy dał jej czas do namysłu wyraźnym sygnałem przywołał kelnerkę do stołu by zabrała ona naczynia, które pozostały po posiłku który spożywali. Było jeszcze wino z kieliszkami i chyba należałoby je dopić - To co kończymy butelkę? Czy masz już dosyć alkoholu? Nie chciałbym pić samotnie, bo jeszcze wyjdę na jakiegoś alkoholika - jeśli Mei wyraziła aprobatę to jej polał aż po same krańce sobie czyniąc tak samo. Powolutnku zbliżali się do dna butelki. A i procenty, które w siebie wrzucili były w jakimś lekkim stopniu odczuwalne. Objawiało się to głównie poprzez ułatwienia w "klejeniu" się rozmowy oraz jakąś tam zwiększoną odwagę. Chociaż tego drugiego nie brakowało Kazumie już przed rozpoczęciem degustacji wina. Mimo wszystko zawsze to jakiś kopniak do działania, a skoro posiłek się skończył to jak najbardziej działać należało...

[Mei]

Odczuwała chwilową ulgę. O ile wcześniej jej sekrety były na celowniku, tak obróciło się to w drugą stronę. Biorąc sobie chłopaka pod ostrzał, postanowiła, co nieco wyłuskać z jego historii. Wszystko byleby mieć nieco większy ogląd, a także nie pomylić się w osądzie. W gruncie rzeczy to właśnie on miał zdecydować jak długo będą ciągnęli tą zabawę, a także jak daleko ona zajdzie. W przeciwieństwie do Shinzo, Kazuma o dziwo rysował się w jej mniemaniu w dużo cieplejszych barwach. No i co najważniejsze był z nią o wiele bardziej otwarty, gdzie nowopoznany Hozuki krył się na każdym kroku, niezdolny wytłumaczyć jej zaistniałych sytuacji - Grasz na skrzypcach? W takim razie, koniecznie musisz mi coś zagrać. Jak mniemam Kazuma-san jest perfekcyjny we wszystkim, co robi, a jak lepiej to ocenić jak nie za pomocą tego instrumentu? Poznałam kiedyś jednego grajka, ciekawe czy mu dorównasz... - rzuciła mu oczywiste wyzwanie, gdyż chciała zobaczyć jak się z tego wywiąże. Co prawda parę lat temu Tsukune zagrał dla niej i uważała jego sztukę za coś bardzo poruszającego. Nic dziwnego, że nagle zapragnęła porównać ich umiejętności. A skoro mości szlachcic celował wysoko, to niech to teraz udowodni.
- Żadnych. Pewnie dlatego, że zostałam wychowana przez wujka, dla którego pełniłam rolę pamiątki po jego siostrze - odpowiedziała gładko, korzystając z faktów nabytych od braciszka. Skoro on pod opiekę trafił właśnie do niego, to w idealnym świecie ona skończyłaby tak samo, przypominając urodą dwójkę rodzicieli. Jednakże świat w jakim żyli nie należał do przyjaznych miejsc, o czym doskonale się przekonała już za dzieciaka.
Kolejna kwestia, którą pozwoliła sobie rozważyć szybko wyszła na jaw. Najwidoczniej zgodnie z podejrzeniem, nie tylko przełożona była winna, ale i sam Senju. Gdy opowiadał jej o swoim akcie niesubordynacji, nonszalancko popijała sobie wino, jednocześnie uważnie słuchając, aby żaden szczegół jej nie umknął. Dopiero, gdy zakończył temat, niemal klasnęła w dłonie, lecz za nim do tego doszło powstrzymała się, by zamiast tego pozwolić sobie na triumfalny uśmiech - A jednak książę z bajki, ma coś za uszami. Spalenie dobytku, wendeta, kto by się spodziewał, iż takie przewinienia będziesz miał na sumieniu. Gdyby jednak tamten człowiek zginął byłaby to inna bajka, ale skoro włosek z głowy mu nie spadł, cóż... Na wojnę bym Cię nie zabrała. Jeszcze któryś z sojuszników spojrzałby na Ciebie krzywo i skończył martwy - wzruszyła ramionami, utrzymując wypowiedź w lekko prześmiewczym tonie. Choć ostatnie słowa miały wybrzmieć bardziej poważnie, tak nie mogła się powstrzymać, aby nieco przyćmić jego personę. Mógł uchodzić za niewiniątko, lecz w jej oczach był osobą, której nie powinno się powierzać poważniejszych zleceń. Może i nie znała jego możliwości bojowych, jednakże charakter dużo decydował o powodzeniu misji. A tego typu wybryki w przypadku ochrony ludzi, były co najmniej karygodne.

  Ukryty tekst

Powinna się spodziewać takiej propozycji z jego strony. Co prawda nocleg u niego wydał jej się ciekawym pomysłem, lecz przebywanie na czyimś terenie wydawało się zbyt niebezpieczne. Nawet jeśli to był pałac, tak jej nie zależało na jego dobytku. Miała zdecydowanie inne zainteresowania, które nie krążyły wokół pieniądza. Wobec tego dała sobie chwilę do namysłu, po czym wpadła na pewien pomysł, a raczej coś w rodzaju umowy - Przystanę na zaproszenie, lecz tylko pod jednym warunkiem - wystawiła jeden palec na wysokość swojego podbródka w celu podkreślenia wagi następnych słów - Dostanę dostęp do biblioteki. Oczywiście będziesz mógł nadzorować, które książki wybieram i według własnego osądu uznać, które mogę przejrzeć, a które nie. Jednakże przynajmniej na jedną będziesz musiał mi pozwolić. Z kolei warunki godne księżniczki mnie całkowicie nie interesują, ale wiedza to coś zupełnie innego - śmiało zaproponowała układ, tak by był przystępny dla każdej ze stron. W końcu, skoro chciał dłużej się nacieszyć jej obecnością, to potrzebowała solidnej oferty, aby udać się na teren zupełnie obcej osoby. W innym przypadku nie miała potrzeby, aby wchodzić tam, gdzie potencjalnie czekało ją zagrożenie.
Gdy tylko zaproponował jej kolejną lampkę alkoholu, dopiła resztkę, która jej pozostała, po czym podsunęła mu swoje szkiełko. Posiadała silną głowę jeśli chodziło o alkohole, także nie uznawała tego jako coś złego. Z resztą picie samemu w towarzystwie, faktycznie mogłoby doprowadzić do potwierdzenia jego słów. Może i nie zależało jej tak bardzo na Kazumie, ale nie zamierzała odbierać sobie możliwości ponownego skosztowania wina z Antai. Dlatego po nalaniu po sam czubek, ostrożnie podniosła naczynie, aby upić jedną trzecią zawartości - Tak wyśmienitego wina, nie odmówię - rzuciła na koniec, skupiając się bardziej na szybkiej degustacji alkoholu, niźli dalszej rozmowie.

[Kazuma]

Całkiem przypadkiem zdradził dosyć istotną informację na swój temat. Mianowicie umiejętność gry na skrzypcach. Już od najmłodszych lat był ciśnięty lekcjami z najznakomitszymi nauczycielami co średnio mu się podobało. Mimo wszystko jeśli szukać jakiegoś poświęcenia w jego życiu względem stawianych wobec niego oczekiwań to było nim właśnie to, gdyż średnio mu się to podobało, a co za tym idzie niezbyt mu się chciało. Dopiero z wiekiem docenił ten instrument i faktycznie polubił grę na nim - Chętnie ci coś zagram, ale nie mam ich przy sobie. Myślę, że powinno ci się spodobać bo nieskromnie powiem, że jestem w tym całkiem dobry - przemieścił głowę pokazując się lekko z profilu jednocześnie puszczając oko podczas wypowiedzi. Jakby nie był do końca poważny w tym co mówi, a jednak nie kłamał. Gra na skrzypcach dzięki temu kto mu ją wpajał stała na bardzo wysokim poziomie. Może nie był to poziom światowy, ale zdecydowanie mógłby grać koncerty, a osoba która mocno nie siedzi w muzyce zapewne nie wychwyci subtelnych detali na których polega ta różnica.
Historia ze spaleniem dobytku jakiegoś chłopa nie stawiała go w zbyt dobrym świetle i ukazywał się jako osoba bezwzględna, a zarazem lekkomyśla której nie można powierzyć jakiegoś zadania - Wojna to zupełnie co innego. Jeden martwy chłop nikomu różnicy nie czyni. Najchętniej obiłbym mu mordę, ale wyszło jak wyszło. Dostał stosowną nauczkę. Ale fakt nic większego mu oraz jego rodzinie się nie stało jeśli cię to interesuje. Zresztą sam gasiłem to domostwo. Jakby były jakieś dodatkowe ofiary to pewnie bym starał się jakoś pomóc. -była to półprawda bo chłop cało z tego zajścia nie wyszedł. Miał na ciele liczne poparzenia, ale tego już Mei wiedzieć nie musiała zwłaszcza, że zdawała się być typową przedstawicielką płci pięknej, która wierzy w jakieś większe dobro na tym świecie. Kazuma nie podzielał tej wizji. Uważał, że należy dbać o własny tyłek i spełniać swoje zachcianki bo życie ma się tylko jedno. Ochrona swoich przyjaciół i rodziny jak najbardziej jedną z takich zachcianek była, a ludzie potrafili przypisywać temu jakieś wyższe idee. Tak naprawdę po prostu byli związani emocjonalnie z jakimiś jednostkami i chroniąc je działali dla własnej korzyści. Nawet gdy przyjmowało to formę jakiegoś ekstremum w postaci poświęcenia życia by chronić innych. Osobiście nigdy nie musiał podejmować takich wyborów, ale nawet gdyby zadeklarował coś w tym stylu to poważnie wątpił czy byłby do czegoś takiego zdolny. Zbyt bardzo cenił swoje własne... - Należy tutaj sprostować jedną rzecz. Poza tym jednym incydentem zadanie zostało wykonane bo osoba odpowiedzialna za podpalenie została przeze mnie zabita. - mówił to bez jakichś większych sentymentów chcąc wyjść na twardego chociaż doświadczenie to wywarło na nim całkiem duże wrażenie. Był to tak naprawdę pierwszy trup na jego drodze i po wypruciu z niego flaków puścił bełta. Nie był to jakiś powód do domu zresztą rozmawianie o takich rzeczach z detalami nie bardzo pasowało do charakteru "imprezy". Jak i sam temat, ale skoro już padł to należało nieco naprostować to o czym mówił - Zresztą obrażasz mnie podważając moje umiejętności. Nie tak dawno kręcił się w okolicach seryjny morderca spuszczający z ludzi krew. I to ja odpowiadam za jego ujęcie. Przy okazji uratowałem jedną kobietę przed jego szponami. Nawet w formie wyzwania ująłem go żywcem bo skrócenie go o głowę nie byłoby tak zabawne mimo że mu się należało. Zresztą pewnie i tak skończył w podobny sposób po osądzeniu. Ale to już nie mój problem. - dzieląc się treścią misji właściwie niczego wielkiego nie robił. Nie była ona w żaden sposób tajna. Co innego jakby zaczął mówić o pacyfikacji wieśniaków odpowiadających za nielegalną wycinkę. Nie był to jakiś szczególny powód do domu biorąc pod uwagę ich sytuację. Mei nie musi wiedzieć o nim wszystkiego. Lepiej przedstawiać się jako obrońca uciśnionych niż służbista bez większego kręgosłupa moralnego, chociaż rozwiązał sam problem chyba w możliwie najlepszy dla chłopstwa.
Podczas tego wszystkiego raczyli się pysznym winem z cytrusa choć dało się wyczuć na karku powolnie tykający zegar, który nakazywał się zbierać z tego miejsca. Ciekawą kwestią było też zapłacenie za posiłek. Każdy za siebie czy niczym prawdziwy dżentelmen opłaci wszystko? Zagadnienie o tyle ciekawe, że pieniądze naprawdę nie stanowiły dla niego żadnego problemu, ale niekoniecznie jest to najlepszy ruch. Mimo wszystko dosyć dziwnie by to wyglądało zwłaszcza, że nie został przysłowiowo "opluty" przez Mei tylko zachowała się ona względem jego osoby jak najbardziej w porządku - Biblioteka mówisz? A interesują cię jakieś konkretne pozycje? Bo raczej jakichś sekretów klanu w swoje rączki nie dostaniesz. Zresztą ich trzymanie w domowej bibliotece, nawet przy pozycji mojego rodu jest nielegalne. - nic dodać nic ująć. Co prawda mogło się tam znaleźć coś ciekawego, ale była to raczej szeroko pojęta literatura bez większych rewelacji jak jakieś zakazane książki alchemiczne i inne takie. Znaczy może i coś by się znalazło, ale ojciec na pewno trzymał je pod kluczem i nawet Kazuma nie miał do tego dostępu.
Zanim stąd wyjdą to należało domknąć wszystkie istotne wątki. Całkiem przyjemnie się tu siedziało, a wina jeszcze trochę było stąd kontynuacja konwersacji bez ruszania się z miejsca. Zdecydowanie należało wydobyć jakieś ciekawe szczegóły z życia Mei, a nie że tylko on się tutaj produkuje i raczy ją jakimiś opowieściami na temat zadań które wykonywał. Starał się także wybadać jaką właściwie jest osobą. Czy popiera przemoc, czy może bawi się w jakąś idealistkę? Mimo, że zakładał to drugie to mógł odnieść mylne wrażenie. Mimo, że czasami taka ślepa wiara w dobro była słodka to potrafił docenić także ludzi którzy rozumowali podobnie do niego, gdyż był święcie przekonany do swoich racji. Właściwie jego żywot można by opisać hasłem "Carpe Diem". Czerpanie z życia zamiast zaprzątania sobie głowy innymi.

[Mei]

Poza samym Tsukune znała również jeszcze jedną jednostkę, która grała na instrumencie. Podczas swojej pierwszej wizyty w Ryuzaku no Taki, będąc w mieszkaniu Natsume została uraczona przez niego piękną grą na pianinie. Dźwięki wychodzące spod jego palców chwyciły ją za serce, przez co zapragnęła tańczyć. Niefortunnie, tamtego dnia spotkała się z odmową, co sprawiło, iż zaczęła się zastanawiać nad tym czy szlachcice potrafią tańczyć. Na bankietach nigdy nie była, więc jedynie mogła się domyślać jak to jest, stojąc naprzeciw tyle na pozór ważnych jednostek.
- Skoro jesteś taki dobry, to czy szlachcice wiedzą jak tańczyć? - zagadnęła go z widocznym zainteresowaniem, zupełnie jakby chciała wydobyć znacznie więcej szczegółów na temat dworskiego życia. Co prawda, tego typu rzeczy to nie była jej bajka, lecz zbieranie informacji odnośnie danego środowiska wydawało się zdecydowanie na miejscu. Kto wie, może w przyszłości będzie musiała jakiegoś szlachcica obronić albo eskortować?
- Jeśli taki jest charakter zadania to owszem czyni. Skoro miałeś chronić wioskę, to wypadłbyś nieciekawie, pozwalając chłopu zginąć - odparła spokojnie, przechylając głowę z figlarnym uśmiechem - Pokuta? No proszę, komuś chyba serduszko zmiękło. Skoro najpierw dałeś mu nauczkę, a później pomogłeś w zgaszeniu domostwa - tym razem obyło się bez naśmiewania z jego czynów, ot postawiła się z nim nieco podroczyć. Oczywiście patrząc na to jak to ujęła, mogła tym zdenerwować swojego rozmówcę. Jednakże, gdyby tak się stało, byłaby szczerze zdziwiona. W końcu podczas dzisiejszego posiedzenia przy stole padły znacznie odważniejsze kwestie, dużo gorsze w jej mniemaniu, niż to co teraz zrobiła.
- Nie dało się go pochwycić żywcem? Czy może stanowił takie zagrożenie, że zaszła potrzeba zabicia? - śmiało dopytała, nie wykazując żadnych emocji poza zaciekawieniem. Jej oczy może i przeszywały chłopaka na wskroś, co by wydobyć z niego prawdę. Poza tym nijak nie można było stwierdzić, czy ów czyn jej się podobał czy nie. Miała na ten temat dość rozbudowane zdanie, jednakże za nim nie dowie się szczegółów, wolała nad tą kwestią nie rozważać. Wszakże już poznała jedną osobę, która dla ochrony innych zabija, służąc jako miecz w obronie słabszych. Innymi słowy podobna postawa nie zrobiłaby na niej wrażenia, jedynie rzuciłaby więcej światła na sylwetkę Senju. Co do jego braku przejęcia się tym faktem, mogłaby rzec, iż trzymał się twardo. Takie rzeczy nie przychodziły łatwo, no chyba, że się posiadało silny kręgosłup moralny, który zezwalał jednostce na każdy czyn, który uznała w danej chwili za słuszny.
Kolejna kwestia, z kolei doprowadziła do kilku sekundowego błyśnięcia oczy, któremu towarzyszył jeden, odważny czyn. Natychmiastowo wyciągnęła jedną rękę przez stół, palcami chwytając podbródek złotowłosego. Dla zwiększenia zasięgu uniosła się nieco oraz nachyliła, aby wiedzieć, że z pewnością trafi do celu. Gdy ewentualnie pozwoliłby na taki czyn z zadziornym wyrazem twarzy, postanowiła nieco naprostować jego tor myślenia - Obrażam Cię? Nigdy nie powiedziałam, że wątpię w Twoje umiejętności bojowe. Oceniłam Twój kapryśny charakterek za pomocą, którego doszłam do takiej a nie innej konkluzji. Prosiłbym Cię byś więcej, nie wyciągał pochopnych wniosków. Dobrze? - po wypowiedzi uniosłaby jego podbródek nieco wyżej, drugą dłonią trzymając na stole, co by stabilnie utrzymać swoją pozycję . Gdyby próbował ją przeciągnąć, musiałby zatem użyć siły wykraczającą poza tą, którą wytrenowała. Następnie puściłaby go, chcąc kontynuować rozmowę oraz wrócić do wcześniejszej, bardziej wygodnej pozycji - Co do Twoich osiągnięć, to mogłabym rzec, iż bardzo dobrze się spisałeś. Nic tylko trzymać tak dalej - upiła łyka herbaty, jak gdyby nic się nie stało. Zwyczajnie dała sobie nieco więcej swobody, a później go pochwaliła. W końcu według faktów, potrafił się zachować jak na żołnierza przystało, nawet jeśli kierował się czymś takim jak dostarczenie sobie odrobiny uciechy. Choć motyw do działania wydawał jej się słaby, tak według przełożonych nie robiło to żadnej różnicy. Wystarczyło byś odegrał swoją rolę i doprowadził misję do pomyślnego końca. Z tego też powodu cieszyła się, iż tak długo pozostała na wolności, służąc nikomu innemu jak samej sobie.
Kosztując wina, czekała na jego decyzję. To właśnie od niej zależało, czy będą mieli umowę, czy jednak rozstaną się wraz z wybiciem odpowiedniej godziny. Jak zostało powiedziane wcześniej, nigdzie Mei się nie spieszyło. Mogłaby tu siedzieć, ile dusza tego zapragnie, lecz w trakcie musiałaby się udać do czegoś na wzór recepcji. Wokół nich parę ludzi do obskoczenia było, a patrząc po stanie niektórych jednostek, mogłaby przysiąc, iż zamiast powrócić do własnego domostwa, skorzystają z oferty lokalu. A wszystko po to by pić więcej, dłużej, a także w razie czego nie czołgać się przez osadę. Uważała takie zachowanie za dość sprytne, a kolejne osoby zmierzające po kluczyk, utwierdziły ją w fakcie, iż zegar ciągle tykał - Myślałam nad książkami historycznymi, które przybliżyłyby wydarzenia toczące się na tych ziemiach. Mogą być również relacje między poszczególnymi prowincjami. O umiejętnościach czy sekretach klanu, nawet nie myślałam, wszakże gdyby tak mi na tym zależało zaczerpnęłabym prosto z źródła. Innymi słowy Ciebie - odpowiedziała gładko, upijając połowę tego co zostało. W takim tempie najprawdopodobniej po kolejnej wymianie zdań, postawi puste szkiełko. Sygnalizując, iż to najwyższy czas na podjęcie decyzji, a także ewentualna chwila na podjęcie właściwych kroków. Sama kobieta podczas konwersacji starała się pociągnąć różne wątki, co by nieco nasycić ciekawość jaką została obdarzona. Jak to mawiała dobrej wiedzy nigdy za mało, a im więcej tym lepiej. Wypełniając pamiętliwy mózg różnymi informacjami, kreśliła podświadomie obraz młodzieńca, starając się dopisywać każdy szczegół, który udało jej się wyłapać. Można śmiało powiedzieć, iż wokół Kazumy ułożyła ogromną mapę myśli ze stosownymi opisami.

[Kazuma]

Jako że rozmawiali o potencjalnej pokazie umiejętności muzycznych to zejście na taniec nieco go zaskoczyło. Oj żeby Mei tylko wiedziała cóż z niego było za ziółko jeśli chodzi o tą dziedzinę. Wykształcenie w tym zakresie również odbierał. Do tego jego życie było nieskończonym się pasmem wszelkiego typu bankietów podczas których mógł doskonalić swoje umiejętności. Stąd śmiało mógł mówić o sobie jako doskonałym tancerzu - Tańczyć? Całe moje życie to jeden wielki taniec. Nawet mój styl walki do niego przyrównują. Kto wie. Może jak będziesz grzeczna to cię zabiorę na jakiś bankiet - na ostatnie zdanie położony został akcent typowego przekomarzania się z drugą stronę. Dla niego byłoby to żadne wyrzeczenie, a wręcz przyjemność jako, że taniec osobiście uwielbiał. Ogólnie taniec stanowi bardzo ciekawy temat kulturowy. Bo jak się nad tym zastanowić to jest to rzecz lubiana raczej przez damską część społeczeństwa. Chłopcy, zwłaszcza w młodym wieku zazwyczaj od niego stronią uważając to za coś wstydliwego i typowo babskiego. On jednak nie miał z tym żadnych problemów i potrafił docenić tą formę rozrywki już od najmłodszych lat przez co nie musiał pluć sobie w brodę tak jak wielu jego rówieśników, że nigdy nie dane im było się dobrze tańczyć nauczyć.
W temacie spalonego domostwa musiał naprostować jeszcze jedną kwestię bo wyjdzie na mięczaka. Chociaż czy to tak źle? Dla zewnętrznego obserwatora faktycznie wyglądało to tak jak opisała Mei, że ruszyło go sumienie. Ale nic z tych rzeczy. Po prostu lubił jak ludzie postrzegają go jako bohatera. A co takowy zrobiłby widząc pożar? Oczywiście, że pomógłby w jego gaszeniu. Oczywiście aż tak szczery z Mei nie będzie i nie zdradzi aż tak głęboko zakorzenionych elementów swojego charakteru. Jeszcze prysnąłby cały jego urok osobisty - Nic z tych rzeczy. Po prostu dom się palił to należy go ugasić. Chłop dostał za swoje, ale nie zasłużył na śmierć. Bez przesady. Mogę dać komuś w mordę, ale nie morduję dla samej zabawy. - i faktycznie tak było. Gdyby nie misja polegająca na pochwyceniu seryjnego mordercy na której chętnie wyprułby mu flaki to można by dyskutować w tym aspekcie. Nie kierowały nim jednak żadne instynkty, których nie byłby w stanie stłamsić w imię większego dobra, czy poprawy swojej reputacji w oczach przełożonych. Po prostu analizował na jak dużo może sobie pozwolić i jeśli odrobina samowolki nie zakończy się dla niego w jakiś zły sposób to chętnie z takowej okazji skorzysta bawiąc się tym wszystkim niczym dziecko swoimi zabawkami - Źle zrozumiałaś. Pochwyciłem żywcem, a pewnie mógłbym zabić co byłoby o wiele prostsze. Pamiętasz jak ci zaprezentowałem Mokuton? - tutaj puścił do niej oko - Dokładnie tak mógłbym go załatwić i skrócić o głowę. A transport to już nieco więcej zabawy bo był całkiem daleko od Hayashirumyp
Następnie miało miejsce coś czego zupełnie się nie spodziewał. W odpowiedzi na swoje "oburzenie" został chwycony w figlarny sposób za podbródek. Całkowicie go zamurowało bo do tej pory to on był w natarciu, a tu proszę Mei wyszła z dosyć niespodziewaną inicjatywą. Jego reakcja była zerowa i pozwolił robić kobiecie co tylko chciała jedynie bacznie przyglądając się raz to jej ustom, raz jej oczom - Kapryśny charakterek? Skądże. Po prostu mam dość odwagi by czerpać z życia garściami. Coś w tym złego? - odparł wysłuchując przy okazji komplementu na swój temat - A skoro jesteśmy już w temacie osiągnięć. Jak to tam u ciebie? Możesz się pochwalić jakąś ciekawą historyjką? Czy zaliczasz się raczej do pacyfistek? - podczas wypowiadania słów zanim jeszcze "uścisk" został popuszczony bardzo szybko przemieścił prawą rękę na tą Mei w okolicach swojego podbródka. Jednak zamiast od razu się uwolnić czy w jakikolwiek sposób ją przeciągnąć w swoją stronę to postawił na lekkie podrażnienie się z nią. Przejechał palcami delikatnie ją łaskocząc poczynając od zgięcia w łokciu, aż dotarł do samej dłoni za którą delikatnie chwycił - Czyżbym cię już nie parzył? - powiedział z lekko obniżonym tonem głosu oraz znacznie ciszej niż normalnie. Był ciekaw czy Mei skoro tak sobie pogrywa to jakoś się speszy widząc, że w gruncie rzeczy czuł się komfortowo z jej dotykiem, a nawet go eskalował. A może w jakiś mniej miły sposób go spławi? Pewnie zainteresowanie obu stron dostrzegał, w przeciwnym wypadku nie pozwalałaby sobie stąd coraz odważniejsze poczynanie sobie.
- Interesujesz się historią? - tutaj go zaskoczyła bo jeśli tak było to miała hobby naprawdę nietypowe jak na kobietę. Zazwyczaj kojarzy się to z jakimiś starymi zgredami siedzącymi nosami w książkach i są to faceci. Nie żeby kogoś dyskryminował, ale osobiście poza historią rodu za bardzo się w temat nie zagłębiał to może przy okazji nawiązania nowej znajomości dowie się także czegoś ciekawego na temat własnego regionu przy przeglądaniu domowych archiwów. Nie miał jednak zamiaru za specjalnie z tym wyskakiwać bo jeszcze wyjdzie na głąba, który w poważaniu ma dzieje własnego klanu czy jakąś historię współczesną. Byłoby to "faux pas" zwłaszcza w kontekście potencjalnych zainteresować niebieskowłosej.

[Mei]

Na słowo "grzeczna" jedna z jej brwi poszybowała do góry. Kto by się spodziewał, iż za tak błahą rzecz mogła sobie pozwolić na taniec ze szlachcicem. Raz już jej odmówiono, a tym razem to ona została postawiona w roli tej, co mogła wyrazić aprobatę lub ją odrzucić. Dając sobie chwilę do przemyślenia zaproszenia, powróciła do poprzedniej mimiki - tej emanującej czystą fascynacją w kierunku nieodkrytej wiedzy. Jednocześnie, nie chcąc trzymać go długo w niepewności, miękko odpowiedziała - Co prawda lubię tańczyć, lecz nie mam w tym żadnego doświadczenia. Taki perfekcjonista jak ty byłby wręcz zażenowany, iż jego partnerka nie dotrzymuje mu kroku. Czy pomimo tego faktu, dalej jesteś chętny? - zapytała spokojnym głosem, dzieląc się z nim tym małym faktem. Nawet jako nastolatka uwielbiała tą czynność, gdyż zapewniała dużo swobody oraz wolności. Jednakże przed tym spotkaniem nie miała okazji, by kogokolwiek zapytać o podobną rzecz. Tym razem los się do niej uśmiechnął, ale na jak długo? Mogła jedynie zgadywać.
- Jakiś ty hojny... - pomyślała, wysłuchując się w jego próbę naprostowania. Wcześniej się dowiedziała, iż w gruncie rzeczy był współwinny podpalenia domostwa, lecz gdy przyszło co do czego, postanowił bohatersko pomóc w jego ugaszeniu. Skoro to nie była pokuta za swoje czyny, czyżby w ten sposób chciał zyskać w oczach innych? Zgodnie z własnymi intencjami pomógł sobie w osiągnięciu zamierzonego celu, lecz przy składaniu raportu nie musiał tego napominać. Tłumacząc się, iż nie mógł temu przeciwdziałać, a potem niczym rycerz na białym koniu przyszedł ocalić biedną rodzinkę. No cóż, przynajmniej dostała kolejną garść informacji, której prawdziwość zawsze mogła sprawdzić później - Rozumiem. Sprawa wydaje się być jasna jak słońce - rzuciła krótko, kończąc tą kwestię. Nie odczuła potrzeby, by wyciągać więcej z tej sytuacji. Bowiem dostała to na co liczyła, gdzie kolejne pytania jedynie by ją zanudziły.

  Ukryty tekst

- Słusznie rozegrane. Gdyby Ci uciekł w czasie transportu, mógłby zagrozić innym osobom - choć w tej kwestii niekoniecznie się zgadzała, tak nie miała powodu do wszczynania większej dyskusji. Moralne debatowanie, nawet jeśli po części się z nim zgadzała, mogła sobie przełożyć na miejsce bardziej odizolowane od gospody. Tutejsza atmosfera w jej mniemaniu nie pasowała do tak poważnych dyskusji, ani charakteru prowadzonej przez nich konwersacji.
Z początku czuła się usatysfakcjonowana. Podświadomie zdawała sobie sprawę, iż może uniknąć jej dłoni, a tu proszę. Śmiało mogła zrobić to, na co miała ochotę, czerpiąc z tego, iż towarzysz w ciszy przysłuchuje się jej słowom. Choć ona sama celowała wzrokiem w jego oczy, tak zauważyła, że jego ślepia wędrują od kontaktu wzrokowego w nieco niższe rejony jej buzi. Mimo to, nie zwróciła mu na to uwagi, dając chłopakowi nieco swobody, a także nieco mniej argumentów, aby mógł się z nią podroczyć - Jeśli to ujmujesz w taki sposób, to pozwolę sobie na zgodzenie się z Tobą. Póki życie daje, trzeba z tego czerpać, lecz i tak uważaj na wyciągane przez siebie wnioski. Nie chcesz chyba, żeby doszło do nieporozumienia - odpowiedziała miękko i już gdy miała go puścić, zaserwował jej pytanie, którego się nie spodziewała. Tym razem to ona miała opowiedzieć o swoich przygodach lub zwyczajnie przystać na tytuł pacyfistki. Przeczesując swoją głowę mogłaby wyciągnąć kilka opowieści, lecz zerkając na kieliszek nie wiele czasu im pozostało - Z chęcią Ci o nich opowiem, lecz nie teraz. Czas się kończy - zasygnalizowała mu nieuniknione, jasno stawiając sprawę, iż za niedługo będą musieli przerwać. Co łączyło się bezpośrednio z kolejnymi podejmowanymi przez nią działaniami. Za nim jednak do tego przeszli, została ubiegnięta przez gierkę, w którą mimowolnie wpadła. Ciało przyzwyczajone do zimna w połączeniu z łaskoczącym dotykiem się wzdrygnęło, lecz jej wyraz twarzy nie uległ zmianie. Wzrokiem powędrowała za ruchem dłoni, aż dotarła do jego twarzy. Ich palce pozostały w delikatnym uścisku, z którego nie od razu się uwolniła. Widać było, że Kazumie podoba się taki obrót spraw, co postanowiła wykorzystać w swojej wypowiedzi - Chciałam zwrócić Twoją uwagę, byś uważnie wsłuchał się w moje słowa. Jak widzisz podziałało. Inaczej do tego by nigdy nie doszło, a skoro aż tak Cię cieszy aktualna sytuacja, cóż... Należy ją zatem szybko zakończyć - podobnie do niego ściszyła ton głosu. Jednocześnie po skończeniu tak melodyjnej wypowiedzi, zabrała swoją dłoń, co by móc przejść do kolejnej sprawy. Wspomniała wcześniej o ograniczonym czasie, dlatego płynnie przeszła do tematu umowy.
Mianowicie patrząc na jego zainteresowanie w kierunku jej osoby, wydawało jej się, iż nie spotkała się z odmową. Jeśli rozumienie miała prawidłowe, po jej słowach zabiorą się do wyjścia i zmierzą w wytyczonym przez niego kierunku.
- Interesuje się wieloma rzeczami, historia jest jedną z nich. Jednakże skoro nie odmówiłeś mi, czy to znaczy, iż możemy ruszać? Robi się powoli ciemno, a w lokalu zrobiło się ciut za duszno - zasugerowała przeniesienie się na zewnątrz, dopijając swój kieliszek. Pozostała tylko zapłata za rachunek, którą miała zamiar uczynić. Raz pozbierała swoje rzeczy, czyli założyła wachlarz na plecy oraz podpięła torbę z tyłu, ruszyła do kelnerek by udzielić stosownej zapłaty. Pokrywała ona wszystko to co zamówiła, a także połowę alkoholu, którą jej zaserwowano. Jeśli Senju wyraził aprobatę, nie pójdzie do recepcji po kluczyk, zwyczajnie wyjdzie z nim na zewnątrz, dając mu wybór w kwestii obranego kierunku.

[Kazuma]

Nie spodziewał się, że wieści o jego umiejętnościach tanecznych zrobią aż taką furorę. Czyżby pewna siebie Mei nie była do końca przekonana co do swoich umiejętności w tym aspekcie? A może to wszystko to była część gry w którą się bawili od dobrych paru minut zmuszając drugą osobę do wytężenia umysłu w celu znalezienia tej jednej, właściwej odpowiedzi na zaczepkę? Pewien nie był, ale postanowił odpowiedzieć tak jak uważał - Nie przekonam się póki nie spróbuję. - ton głosu lekko zawadiacki, ale nie do przesady. Ot by nieco podkręcić sposób w jaki jego odpowiedź zostanie odebrana przez kobietę. Zatańczenie naprawdę nie stanowiło dla niego żadnego problemu, a wręcz przyjemność stąd nie miał zamiaru Mei odmawiać.
Cała ta sytuacja ze złapaniem go za podbródek zakończyła się stosunkowo dziwnie. Zastosował nieco prowokacyjny charakter i chyba faktycznie Mei lekko się speszyła choć nie dała po sobie tego poznać odbijając piłeczkę. Wyciągnął taki wniosek na podstawienie jej odpowiedzi, którą mu nie zaimponowała. Ot dosyć szybkie zerwanie kontaktu fizycznego i zbycie go, że skoro go to "cieszy" to należy to jak najszybciej skończyć. Ciężko powiedzieć czy wysnuł właściwie wnioski, ale wyglądało to dla niego jak jakaś blokada psychiczna czy sztuczne kreowanie bariery, żeby uchodzić za niedostępną i w pewnym sensie Mei rozumiał bo żyli w kulturze jakiej żyli. Jakakolwiek bliskość stanowiła kulturowe tabu, a już zwłaszcza w przypadku kogoś kogo dopiero się poznało. Być może odrobinę to wyolbrzymiał, ale dokładnie w taki sposób to wszystko postrzegał.
Masa wątków tak naprawdę została zamknięta zwłaszcza, że robiło się ciemni i Kazuma widział po Mei, że chce się ona zbierać z tego miejsca. Co prawda zaproponował jej nocleg u siebie, jednak jednoznacznie nie potwierdził, że będzie ona mogła skorzystać z zasobów domowej biblioteki. Stąd koniecznie było doprecyzowanie zaistniałej sytuacji - Cóż skoro tego chcesz to będziesz mogła poszukać czegoś cię interesującego w bibliotece. Mamy całkiem pokaźny zbiór ksiąg, więc na pewno coś dla siebie znajdziesz. - chyba to właśnie chciała usłyszeć niebieskowłosa. Postanowił jeszcze dodać, że ma zapewniony nocleg więc nie musi się martwić załatwieniem go sobie w gospodzie - No i rzecz jasna jak już wspominałem. Możesz u mnie przenocować.
Na sam koniec ich pobytu pozostały formalności. Dopił wino w kieliszku i wstał od stołu razem z Mei udając się w kierunku miejsca gdzie uiszczało się opłatę za całe to przyjęcie, które sobie urządzili - Nie kłopocz się zapłacę za nas oboje - postanowił zachować się jak na szlachcica przystało no chyba, że niebieskowłosa naciskała by koniecznie uiścić opłatę za swój posiłek. Podczas całej tej "przechadzki" po gospodzie uważał czy czasem nie nadepnąć na lisa polarnego Mei. Ostatnie czego mu było trzeba to jego kły wbite w nogę. Miły wieczór zakończyłby się bardzo szybko i zamiast przyjemnie spędzić jeszcze odrobinę czasu to musiałby udać się do szpitala. Jakaś przygoda by to pewnie była, ale niekoniecznie taka której by oczekiwał - Pyszne jedzenie. Dziękujemy za gościnę. - rzucił jeszcze krótko płacąc za posiłek obojga. Przy okazji około 20% kwoty zostało dorzucone dodatkowo jako napiwek. Nie żeby był jakoś szczególnie szczodry, ale był zadowolony i korzystnie to wpływało na jego wizerunek toteż nie widział jakichś większych przeciwwskazań. Zwłaszcza, że przy majątku którym dysponowała jego rodzina pieniądze te to były jakieś drobniaki, które rzuca się bezdomnemu na ulicy, a nie konkretne sumy. Następnie wyszli z karczmy...

ZT dla Mei i Kazumy - Park botaniczny

[Senju Ryutaro]

Ryutaro czekał pod pierwszym domkiem już konkretny czas. Nikt nie odpowiadał. Czyżby aby na pewno dotarł pod dobry adres? Spojrzał jeszcze raz na paczkę. Jak byk stało napisane, że to tutaj. - Dziwne- pomyślał i wystawił rękę, by zapukać ponownie. W tym samym momencie drzwi rozsunęły się, by ukazać oblicze kobiety. Kobieta ta była w bardzo, ale to bardzo podeszłym wieku. - Nic dziwnego, że tyle jej zajęło dotarcie do drzwi. Okazało się, że zamówiła sobie trochę grzybków. Ciekawe czy wychodziła w ogóle z domu po zakupy, czy wszystko przychodziło do niej w paczkach. Może miała również wnuki, które robiły jej zakupy, bo sam nie wyobrażał sobie, żeby starowinka mogła sama swobodnie chodzić po mieście i dawać radę w takim wieku. Jednak w następnej sekundzie Ryutaro został brutalnie sprowadzony na ziemię, gdyż jej oblicze od razu się zmieniło jak tylko pochwyciła paczkę i wskoczyła do domu niczym tygrys, który polował na swoją zdobycz. Drzwi zamknęł się przed jego nosem jakoby same.- No nie ma za co- powiedział sam do siebie i pomknął z kolejną paczką do następnego domku.

Tutaj również czekał dość długo i nawet dorzucił wołanie do swojego pukania. Na ulicy ludzie patrzyli się na niego dziwnie, jakoby nie wiedział co zrobić. Nie znał każdego w osadzie, to było raczej niemożliwe. Nagle drzwi sąsiada uchyliły się ukradkiem, a ten oznajmił mu przykrą prawdę. Właściciel był akurat na misji poza osadą. Szczęście, że dobry człowiek poradził mu co robić i wpuścił go na zaplecze domu, by tam zostawił paczkę. Miał tylko nadzieję, że to nie żywność i ktoś nie będzie miał przykrej niespodzianki jak wróci z wyprawy. No nic, takie życie. Jak się coś zamawia, to lepiej być w domku i na to czekać.

Ryutaro wzruszył ramionami i pobiegł z powrotem pod wóz by dostarczyć kolejne przesyłeczki. Dwie następne paczuszki były oznaczone: "Gospoda pod Kadambą". Senju był zaznajomiony z tym przybytkiem. Był tam kilka razy z rodzicami by świętować zarówno ich, jak i jego sukcesy. Nawet przez myśl przeszedł mu jeden raz, gdy byli tam razem w czwórkę, jeszcze z jego siostrą. Uśmiech wkradł się na jego twarz i ruszył w te pędy by dotrzeć przed czasem.

Gdy dotarł na miejsce wszedł do środka I dobrze się rozejrzał. Było pusto, no raczej nic dziwnego bo kto chodzi do gospody rankiem. Próbował znaleźć jakiś pracowników przybytku i gdy już kogoś zlokalizował przywitał się i oznajmił, że ma paczkę do właściciela. Czekał, aż ktoś ją odbierze po czym znowu powiedział:
- Mam tu również paczkę do chyba jednego z Waszych gości, pan eee Kimura?- powiedział i liczył na jakąś odpowiedź.

[Matsu]

Misja rangi D dla Ryutaro
"Bratnia pomoc"
9/15 Młody przedstawiciel klanu Senju na prawdę nie próżnował. Po odwiedzeniu starej, ale za to ruchliwej babeczki i pustego domu zawinął się i pomknął z powrotem do wozu. Imponująca szybkość to był atut młodzieńca, który znalazł się w parę chwil przy reszcie zamówień i odszukał kolejne. Ruszył w te pędy z dwoma nowymi paczkami i nim się zorientował znalazł się pod gospodą. Okolica była spokojna, jak to w osadzie drzewców przystało, a miasto powoli budziło się do życia. Ludzi w tym obszarze malutko, tylko paru pojedyńczych osobników, którzy udawali się do centrum w swoich sprawach. Pogoda robiła się coraz to bardziej bajkowa. Słońce biło mocno ponad horyzontem, niewiele chmurek przewijało się przez niebo by dodać krajobrazowi jeszcze piękniejszego widoku. Roślinność w tych obszarach była bogata, dobrze pielęgnowana i zadbana. Na prawdę miód dla oczu dla każdego, kto miał przyjemność odwiedzić ten kąt świata.

Przed wejściem nie było żywej duszy, po prawej stała psia buda, która nie wyglądała na zamieszkaną. Po lewej zaś majaczył wielki ogród, równie dobrze zadbany co w innych częściach osady. Po wejściu do środka Ryutaro mógł zauważyć wielkie pomieszczenie, a w nim dwie panie. Jedna zamiatała podłogi, druga myła stoliki. Gdy młodzieniec o czarnych włosach oznajmił po co tam przyszedł, jedna z nich podbiegła od razu do niego i odebrała paczuszkę, po czym zaniosła ją pod ladę baru, który znajdował się w dalszej części budynku.
Kolejne zdanie wypowiedziane przez shinobiego spotkało się z dziwną odpowiedzią. Dziewczyny popatrzyły po sobie i zachichotały. Reakcja na pewno nietypowa, przecież ktoś tutaj chyba był z takim imieniem, skoro paczka była zaadresowana na niego, prawda? Po krótkiej niezręcznej ciszy jadna z kobitek odezwała się:
- Kimura to nie jest nasz gość, tylko nasza, hmm jak to powiedzieć, gwiazda.- zachichotała raz jeszcze i wskazała drzwi przy samym końcu gospody, za którymi ów jegomość chyba urzędował. Wypadało więc wejść i dostarczyć mu tą paczkę, bo przecież czas gonił!

[Senju Ryutaro]

Czas uciekał nieubłaganie, wszyscy odczuwamy jego przemijanie, ale młody ninja reprezentujący najznamienitszy klan Senju tym bardziej. Bardziej niż wszyscy zależało mu dzisiaj na tym cennym surowcu jakim jest czas. Dał sam sobie wyzwanie, zadanie które musi wypełnić i wyrobić się na czas! Ryutaro zdążył zdać jedną z paczek idących do gospody. Był póki co zadowolony ze swojego czasu, bo pomimo tego, że babcia toczyła się do drzwi całe pięć minut, to drugi dom, który był pusty obskoczył w miarę szybko. Za sprawą sąsiada oczywiście, który był tak miły i wpuścił go od siebie, by shinobi zdołał dostarczyć przesyłkę we wskazanym miejscu.

Druga z paczek, która zaadresowana była do gospody musiała akurat nie być dla gości. Gdy zapytał kobiety pracujące, te wiedziały na pewno więcej niż on i zostawiły go w nie lada niezręczności. Chichotał do siebie, jak gdyby jegomość ten był jakiś dziwny. Na pewno wywowały w nim dwuznaczne emocje. Młody adept ninja na pewno chciał dowiedzieć się o co chodzi, a jeszcze bardziej po prostu chciał zdążyć przed Tanaką, który już pewnie zdołał wyczyścić cał wóz ze swojej strony. Nie mógł zwlekać ani chwili dłużej i jak tylko kobiety wskazały mu miejsce, gdzie ma dostarczyć przesyłkę poszedł tam i zapukał, próbując przy tym otworzyć drzwi.
- Halo paczka do pana, prosze odebrac, ja muszę się zbierać.- powiedzial Ryu tonem, który wskazywał na pośpiech. Nie chciał czekać, nie miał na to czasu, więc ten jegomość lepiej tam będzie.

[Matsu]

Misja rangi D dla Ryutaro
"Bratnia pomoc"
11/15 Młody drzewniak czuł presję czasu. Piasek w klepsydrze przesypywał się, a on nadal tkwił w gospodzie. Jednak to już koniec przygody w karczmie, gdyż drzwi nagle otworzyły się z takim impetem, że ninja miał problem z utrzymaniem równowagi by nie wpaść do pokoju jegomościa.
- No proszę, jak to tak, że aż tak Ci się śpieszy chłopczyku, a może zostaniesz na herbatkę?- zapytał lekko dziewczęcym, uwodzącym głosem mężczyzna. Mężczyzna, który był prawie tak napakowany jak Tanaka, lub nawet lepiej. Pojawił się on w drzwiach prawie nagi, mając na sobie skąpą bieliznę, damską bieliznę... Za jego plecami cały jego pokój mienił się w kolorach różu i fioletu, a czerwona lampa błyszczała przy biurku, widoczna dobrze przy zamkniętych zasłonach. Teraz wszystko zaczynało mieć sens. Chichot dziewczyn na wzmiankę jego imienia. Tak, to rzeczywiście była gwiazda owej gospody. Całe zakłopotanie w które go wprawiły wcześniej kobietki nie mogło się porównywać z tym, co właśnie miał przed oczami.
Co zrobi nasz drzewniak, rzuci mu paczkę pod nogi i ucieknie czym prędzej, czy może skusi się na ofertę i skosztuje pysznej herbatki napełnionej miłością.

[Senju Ryutaro]

Ryutaro czekając już nie mógł powoli wytrzymać napięcia, które wytworzyło się pomiędzy nim a drzwiami jak czekał, aż się otworzył. Tak się nastroszył, że prawie wpadł do środka, gdy te nagle otworzyły się tak szybko, że prawie wyskoczyły z zawiasów. Senju nie mógł uwierzyć swoim oczom, w to co stało właśnie przed nim. Wysoki, umięśniony mężczyzna w damskiej bieliźnie i głosie dwunastolatki. Przemówił do niego, ale on nie usłyszał żadnych słów. Zamurowało go totalnie, jego umysł wyłączył się totalnie i stanął jak wryty.

Próbował otworzyć usta, ale nie mógł zmusić się by wypowiedzieć żadnego słowa. Rzucił paczkę na ziemię i nie chciał wiecej wracać w to miejsce. Gdy ktokolwiek zaproponuje mu wieczór w gospodzie pod kadambą, na pewno oberwie od niego jakimś kunaiem. Zostawia to miejsce samo sobie, na spokój wieczny. Nie żeby było to jego ulubione miejsce, ale na pewno już nie zostanie przez niego odwiedzone.

Wybiegł tak szybko jak tylko się dało, zostawiając dziewczyny i chyba też dziewczynę, bo pewnie skoro się tak ubierał, to pewnie czuł się kobietą...
-Urgh- obrzydzony wstrząsnął się i poleciał z powrotem w stronę wózka, by odebrać kolejne przesyłki. - Ciekawe jak radzi sobie Tanaka?- pomyślał, ale wiedział, że na pewno nie spotkał kogoś takiego na swojej drodze. Prawdopodobieństwo jest jak milion do jednego.