Centrum osady

[Sasha]

13/15 Misja D dla Sayona Kidori
„Ratunku, potrzebna opiekunka!” Sayona zaczynała tracić cierpliwość. Ile już tak się szlajały, nawet nie były w połowie drogi do wodospadu. Ile to jeszcze mogło trwać. Opiekun powiedział kilka godzin, ale ten czas się tak dłużył, że ciężko go było ocenić.
Rudowłosa nie była podatna na żadne argumenty. Cokolwiek podane i tak to odbijała. W końcu znalazła i taki, który ciężko było podważyć. Zrzucenie odpowiedzialności na element zewnętrzny, na który nie miało się wpływu, było sprytne. Chyba że po drugiej stronie była mała Lou…
- Spodoba mi się, z wami jest fajnie. Jeśli się zapytam i Tata się zgodzi, to będę mogła z wami zamieszkać? – czy Senju była skłonna do kłamstwa? W tej chwili miało się to właśnie okazać. W zasadzie mało prawdopodobny był ten scenariusz, wątpliwe by wysłał do obcych ludzi na długo swoją córkę. Dla takiego jednak założenia trzeba było coś odpowiedzieć.
Wsłuchiwała się w opisy rudowłosej odnośnie do całowania. Była zdecydowanie zaciekawiona.
- I jak było? A z językiem? A jak wyglądał? – dopytała się, by móc sobie to lepiej wyobrazić. Senju nakazywała jej, by trochę jeszcze odczekała, ale Lou była bardzo niecierpliwa. Nie chciała czekać, bo po co? Jutrzejszy dzień powinien być nie lepszy niż dzisiejszy.
- Taigen mówi „Jak masz coś zrobić jutro, to zrób to dzisiaj”. – pokazała właśnie jak umie wykorzystywać usłyszane słowa na własną korzyść i uginać je wedle własnej woli.
- Nie martwcie się, nie przeszkadza mi, że jesteście starsza. Jesteście naprawdę super i sama chciałabym mieć takie włosy. – pogładziła się po swoich jedwabnych pasmach. Jak można było czegokolwiek zazdrościć, mając takie cudo na głowie? Musiała mieć kogoś, kto wyłącznie zajmował się pielęgnacją jej główki. Tak to jednak jest, ci co mają proste włosy, falują je na specjalne okazje. Ci, co mają kręcone, prostują. Każdy chce mieć to, czego nie ma i nie docenia własnych atutów. - Moja Mama jest o wiele młodsza od Taty, więc to nie jest żaden problem! – kopała i kopała naokoło, byleby tylko jej było na wierzchu. Umiała rozbierać słowa przeciwnika i dobrze je kontrować.
- To co? Muszę wiedzieć jak to robić, by się potem nie zbłaźnić przed jakimś chłopakiem, proszę! Nie chce, żeby się ze mnie śmiał. – znowu wskazywała palcem na swoje usta.
Dwa warunki o znajomości przez przynajmniej dzień i zgoda były naprawdę dobre. Powinno ją to uratować od niekomfortowych sytuacji. Nie miała oczywiście zamiaru Sayony zmusić, więc starała się dostać pozwolenie. Ufała jej, więc ten dzień znajomości nie był teraz taki ważny.

- To był odruch, nie moja wina, ja nie chciałam. – tłumaczyła się. Gdyby mogła, to by przecież nie zwymiotowała. Chciała już zwiewać z miejsca wypadku, jednak szybko została złapana i przyciągnięta z powrotem.
- No powiedziałam, że smaczne, nie wystarczy? – spytała zaskoczona. Toż ci nowość. To tak samo, jak powiedzieć dziękuje po jedzeniu, dostateczna pochwała dla karczmarza za jakość jego trunku. Myślała, że więcej nie trzeba.
- No przepraszam, proszę i dziękuje… - użyła wszystkich magicznych słów, pochylając się lekko i kulturalnie przed Panami. Którejś powinno być tym odpowiednim. Niech sobie wybiorą, bo sama nie jest pewna. Mówiła naprawdę szczerze, uwagi Senju były dla niej ważne i brała je do serca.
Cała ta sytuacja wyglądała bardzo dziwnie. Ona piękna, niczym jakaś księżniczka, heftająca prosto do drewnianego wiadra, nie szczędząc przy tym głośnych odgłosów i rechotów. Na dodatek kłaniała się przed plebsem. No i jeszcze zerowała czarki.

Koty zostały wygonione.
- Siostrzyczko, a co one robiły? Czemu tak siedziało jedno na drugim i po nim skakało tak agresywnie? I jeszcze tak miauczały. – oczekiwała jakichś wyjaśnień. To była zbyt dziwna sytuacja, by puściła to płazem. Wyciągnęła z kieszonki mały grzebyk i zaczęła przeczesywać swoje włosy. Wiedziała, że trochę się potargały od tego wszystkiego, a była nauczona jednak dbać o wizerunek…
O dziwo dalej dała się prowadzić i nie zbaczała już szczególnie z toru. Miała już za dużo wrażeń albo po prostu nic się ciekawego nie trafiało. Sayona mogła jej wreszcie pokazać to, co od początku miała.

[Sayona Kidori]

Sayona nie była skłonna do kłamstwa, w żadnym wypadku. To była dla niej ostateczność, nie lubiła się posuwać do oszukiwania kogoś, a zwłaszcza dziecka. I to w tak błahej sprawie? W gruncie rzeczy mało ją znała.. I nawet nie była pewna, czy ją nawet lubi!
- Nie sądzę, by się zgodził. Ale nawet jeśli, musieliby się zgodzić moi rodzice, a na to szans nie ma - rozwiała ostatecznie nadzieje małej, a przynajmniej sądziła, że to rozwiązuje tą kwestie definitywnie. Mogła być uparta, ale Sayony nie przebiła, była konsekwentna w swoich wypowiedziach.
Ale to nie znaczyło, że mała zupełnie jej nie bawiła. Śmiała się z jej pytań, były takie.. Niewinne i zabawne, takie pytania mogło zadać tylko dziecko, które nigdy jeszcze nie zaznało słodkiego owocu romantycznej miłości. Nie żeby Senju była bardzo doświadczona w tych tematach, ale na pewno więcej niż Lou.
- Było miło. A chłopak? Był.. Ładny - westchnęła - Blondyn, niebieskie oczy, trochę starszy ode mnie. I bardzo miły. To chyba najważniejsze - prychnęła cicho, rozbawiona. Oto ona, opowiadająca o swoim pierwszym pocałunku jakby był lata temu. To chyba już po prostu starość.
- Taigen z pewnością nie miał tego na myśli - pokręciła głową - Nic z tego, bo MI TO NA PEWNO PRZESZKADZA - powiedziała z naciskiem- Powinnaś poczekać, na pewno trafi się odpowiednia chwila i odpowiednia osoba. Ale nie teraz i nie ja. Jak będzie odpowiednia osoba, to się nie będzie śmiać - to przestało być zabawne, bo z boku zaczęło wyglądać to dziwnie i Sayona czuła się z tym mocno niekomfortowo. Na tyle, że nie siliła się nawet na jakieś specjalnie delikatnie wytłumaczenie małej dlaczego i na ilu płaszczyznach (bardzo wielu) było to złe. Gdyby był to chłopak i to starszy, to taka natrętność nawet by ją może i przestraszyła. Dlatego dalej zamilkła i nie zamierzała nawet reagować na dalsze zaczepki. Nie, i temat zamknięty.
Tym niemniej jej humor był już solidnie popsuty. Kto by pomyślał, że coś tak małego będzie tak upierdliwe? Sayona szła energicznie, oddalając się od karczmy, choć po prawdzie przeprosiny były słabe i nie czuła, by mała nawet wiedziała za co ma przepraszać. Co za zepsute jabłko! Z wierzchu ładne i błyszczące, w środku zbite i robaki, tak teraz sądziła o Lou.
- Nie wiem, jakieś kocie sprawy - zbyła jej pytanie, ciesząc się, że koty znikły. Wzruszyła ramionami na potwierdzenie swoich słów, w końcu nie było jej rolą takie sprawy wyjaśniać, a zresztą, Lou była na to za młoda. W końcu jednak dotarli do parku, a z niego do wodospadu. Obeszły go, obejrzały, wspięły się na górę, co zajęło dłuższą chwilę, przeszły się po okolicy, a Senju trzymała małą z daleka od wszystkich ludzi.

[Sasha]

15/15 Misja D dla Sayona Kidori
„Ratunku, potrzebna opiekunka!” Rudowłosej udało się znaleźć bardzo silny argument. Ciężko było małej Lou wpłynąć na czyjegoś ojca, nie wiadomo gdzie mieszkającego i nie wiadomo czego pragnącego. Oczywiście, zawsze można było próbować go przekupić, może dostać przecież od niego Sayonę. Czy pogardziłby workiem złota? Mógłby za to sobie drugą chałupkę wybudować. Dziewczynka nie była jednak tak zaradna biznesowo, musiałby to załatwiać jej opiekun, Taigen. Mężczyzna trzymał ją jednak dość krótko i nie pozwalał na wiele. Nie było szans na coś takiego.
Zderzenie takich dwóch konsekwentnych ludzi było niezłym wyzwaniem dla nich samych. Była to bardzo przyziemna misja, ale dawała dużo do myślenia, jeśli chodzi o kontakt z trudnymi jednostkami.
Dziewczynka patrzała na Senju oczarowana, gdy ta opisywała swojego byłego chłopaka. Wyobrażała go sobie w głowie przy okazji. Musieli pięknie razem wyglądać, te niebieskie oczy naprzeciwko jej rudych włosów. Jak woda i ogień. No, może nie poznała dokładnych pikantnych szczegółów, ale nadal była zadowolona.
Czy ważne co Taigen miał na myśli? Liczyło się tylko to, co powiedział, a słowa były płynne w interpretacji. Oczywiście, gotował się w niej argument, że jest to wykluczenie wiekowe i w ogóle ostracyzm! Nie mogła jednak zmuszać opiekunki, byłoby to złamaniem dwóch podstawowych zasad, które ona jej przedstawiła. Kiwnęła głową ze zrozumieniem.
- Więc to tak… Ten specjalny zrozumie i nie będzie się śmiał. Dziękuje, nie wiedziałam… - złapała się za policzki ucieszona. Mogła sobie darować w takim razie treningi i faktycznie poczekać na odpowiedni moment. Kiedy to będzie, kiedy to będzie? Byle nie daleko.
- Umm? Kocie sprawy? – spytała tylko niepewnie, ale widziała jaka rudowłosa jest nie w sosie. Nie dostanie więc odpowiedzi na najważniejsze pytanie życia i wszechświata. Co te koty robiły…
Dotarły w końcu do parku i zwiedziły okolice wodospadu. Lou zanurzyła dłonie w wodzie lodowatego jeziorka. Te kolory i życie wszędzie wokół. Ptaszki miło ćwierkały. Mimo wcześniejszych niesnasek ostatnie chwile spędziły spokojnie na łonie natury.
- O… - zwróciła nagle uwagę na coś, co zauważyła. Zbliżał się jej opiekun. Chciała jednak pożegnać się bez jego wścibskich uszu, więc natychmiastowo zwróciła się do Sayony, tak by nie zdążył usłyszeć. Mówiła bardzo szybko.
- Chciałam wam bardzo podziękować za dzisiaj. Dużo się nauczyłam i wiele mi pokazałyście. Mam nadzieje, że moje życie się trochę zmieni i będę umiała zawalczyć o własne szczęście. Chciałabym mieć koleżankę podobną do was. No i chłopaka podobnego do was. Jeszcze raz dziękuje. Pewnie nigdy już się nie zobaczymy… - jej oczy się zaszkliły i wtuliła się bezpardonowo w rudowłosą. Wszystko wszystkim, ale pożegnania były trudne. Zdążyła się przyzwyczaić i zaprzyjaźnić. Lou nawet nazwała ją kilka razy siostrzyczką.
Taigen zbliżył się do nich. Musiał albo mieć jakichś szpiegów, którzy ciągle za nimi chodzili, albo sensoryczne wyczuwanie chakry, bo bardzo nieprawdopodobne byłoby, że je tu ot tak znalazł. Dla nich obu zdecydowanie lepszą opcją byłaby ta druga, bo nie dostałby przynajmniej raportu o tym, co się stało.
- Dzieńdobry, widzę, że się zżyłaś, Lou. – stwierdził rozczulony na widok, który zastał. Mimo że był już obok, to ona nadal nie chciała się odkleić od byłej opiekunki.
- Dobrze się sprawowała panienka Lou? – spytał się Sayony, by dać małej czas i dowiedzieć się nieco. Z kieszeni wyciągnął przygotowaną sakiewkę wypełnioną ryo. Była w niej suma, którą uznał za odpowiednią, za te kilka godzin. Zdążył załatwić swoje sprawy.
Wręczył woreczek dziewczynie.
- Dziękuje za pomoc, na pewno dużo pooglądała miasta i poznała tutejszej kultury. No, chodź już panienko, pożegnaj się. Woźnica czeka, a w domu już są gotowe naleśniczki. – Lou zacisnęła jednak mocniej dłonie na yukacie rudowłosej. Wzięła kilka wdechów. Nie miała już co tego przedłużać. Odkleiła się z zapłakaną buzią. Na ubraniu Senju była widoczna mokra plama.
- Przepraszam za kłopot. – powiedział mężczyzna, wyciągnął z kieszeni chusteczkę i podał małej.
- Pa… - odezwała się pożegnalnie dziewczynka, machając ręką. Taigen następnie złapał ją za rączkę i odprowadził.

MISJA ZAKOŃCZONA

[Sayona Kidori]

Przynajmniej ostatnia część opieki przebiegała spokojnie, choć przez jej ostatnie wybryki, Sayona była w stanie podwyższonej ostrożności. Nie mogła być pewna czy nie wymyśli czegoś nowego, przez co znów będzie musiała się za nią wstydzić.. Ale nie. Mimo wszystko, Senju była nieco zmęczona samą potrzebą utrzymywania czujności, głowa ją zaczynała od tego boleć. Dlatego nadejście opiekuna dla niej było związne głównie z uczuciem ulgi, choć i również nieco nostalgii. Mimo wszystko, podziękowania ze strony dziewczynki się nie spodziewała. Do tej pory jak miała za coś przepraszać czy dziękować, to musiała ją praktycznie do tego zmuszać. Nieco zaskoczona, położyła jej dłoń na głowie, głaszcząc lekko. Nie dziwiło ją, że mała reaguje tak emocjonalnie - przy niej mogła robić niemal wszystko co jej przyszło do głowy, a przychodziło wiele rzeczy. Z opiekunem musiała znów być grzeczną panienką, co dla niej było przykre. Niby dlaczego tak uparcie wracała do tematu mieszkania razem? Raczej na pewno nie dlatego, że w ciągu kilku godzin przekonała się do niej bardziej niż do rodziców. 
- Dzień dobry - kiwnęła mu lekko głową na powitanie, kładąc malutkiej dłoń na ramieniu. Jednak następnie pytanie było już trudne. 
- Eeee - zawahała się, patrząc na przytuloną do niej główkę - Trochę było wyskoków, ale nic z czym byśmy sobie nie poradziły za pomocą rozmowy. Prawda, Lou? - puściła jej oczko, postanawiając jednak nie opowiadać opiekunowi o tym co dokładnie nawywijała. Przecież to i nie świadczyło o niej najlepiej jako opiekunce, prawda? Schowała wynagrodzenie, na razie nie przejmując się za bardzo tym ile tyle było. Na szczęście obyło się bez odklejania siłowego, ale i tak Lou bardzo niechętnie ją puściła. Westchnęła głęboko, widząc mokrą plamę. Trudno, wyschnie..
- Polecam się na przyszłość - ukłoniła się uprzejmie, mając jednak nadzieję, że nie potraktuje tego poważnie. Pomachała Lou na koniec z uśmiechem.
- Paa! I zachowuj się grzecznie! - zawołała za nią, po czym z rozbawieniem pokręciła głową. Z tej małej jeszcze wyrośnie niezła diablica.. Na razie jednak wyjęła sakiewkę i przeliczyła jej zawartość. Sumka była niezła, ale przydałoby się jeszcze trochę grosza. Usiadła na pobliskiej ławce i odetchnęła głęboko. Odchyła głowę i oburącz przejechała dłońmi po skórze głowy, roztrzepując głosy jeszcze bardziej. Cudem chyba tylko nie dostała od tej małej migreny.. 

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Generał

---

Pięknym było tkwić w świecie oderwanym od rzeczywistości, choć tak na chwilę, na parę godzinek uciec od tego, co dzieje się na zewnątrz bańki mydlanej… Która potrafi pęknąć od najmniejszego tknięcia. Sayona miała pewne marzenie, które nie miało jeszcze okazji zostać zweryfikowanym. Zostanie Akoraito i ucieczka w świat nie brzmiały, jak coś odległego, prawda? Należała do tych zdolnych bestii, które rozwijają się w zawrotnym tempie, przyszłości klanu i jego potęgi. Jak długa droga ją czekała? Kto wie… Może była to kwestia miesięcy, może lat, a może nigdy do tego nie dojdzie. Większość marzeń przecież miała być tylko i wyłącznie marzeniami, miały dodawać wielkiej motywacji, być niby na wyciągnięcie ręki, a w rzeczywistości miało się dążyć do nich całą wieczność.

Można by mieć wrażenie, że misje takie, jak te nie dawały praktycznie nic poza garstką pieniędzy. W końcu, że zostać Akoraito trzeba przebrnąć przez garść misji, które nigdy nie należą do najłatwiejszych. Czy to pogoń za zbiegami, ochrona karawany, kupców, urzędników, polowania na bandytów… Było tego wiele, a taka zabawa w niańkę nijak równała się z tym, co przyjdzie jej zobaczyć, gdy ktoś zaszarżuje w jej kierunku w kunaiem w dłoni. Czy Sayona nie pragnęła czegoś więcej? Czegoś, co pokaże jej choć odrobinę, jak to jest w tym okropnym świecie? Każdy shinobi zawsze chciał więcej. Zawsze, bez wyjątków.

Coś jednak cały czas mówiło, gdzieś z tyłu głowy, że nie był to koniec dnia pełnym harówy, bo ta czaiła się tuż za rogiem…

Oczy płomiennowłosej zwróciły uwagę na chłopczyka, na oko ośmiolatka, który targał ze sobą coś w rodzaju torby wypełnionej różnego rodzaju papierami. Ten uśmiechał się w jej kierunku, jakby wiedział, kim jest. Podchodził powoli, dość niepewnie, bo i nie wiedział, jak zareaguje sama Sayona. W dłoni trzymał coś w rodzaju zwoju. Gdy był już na tyle blisko, że nie dało się od niego uciec, ten zaczął:

- Dzień dobry, Sayona-san - energicznym ruchem stanął niemal na baczność. Dumny niczym paw z wykonywania tak odpowiedzialnej pracy chłopiec nie wydawał się być w błędzie, ba, pewny był, że to właśnie o Ciebie chodzi, no bo ile jest rudych w tym mieście? Pewnie wiele, ale Sayona jest tylko jedna.

- Mam dla Ciebie zlecenie od Pana… Jak mu tam było - wtedy zajrzał na specjalną listę, którą wyjął z torby na plecach. Warto zauważyć, że zrobił to jednym, płynnym ruchem, jakby urodził się do tej roboty. - Ach, Generał Keiji Senju. Musisz się u niego stawić - skinął głową, wyciągając w twoim kierunku rękę ze zwojem. - No, weź, weź. Musisz to pokazać przy wejściu do budynku władz, powiedz, że przychodzisz do Generała Keijiego - ten nie dał jej nawet chwili czasu na przemyślenia, jakby wcale nic one nie znaczyły. Liczyła się misja. Gdy tylko przekazał jej zwój, uciekł w drugim kierunku tak szybko, jak przybiegł. Praca listonosza nigdy nie była prosta.

z/t tutaj

---

Kidori Sayona
1/15

---

[Sayona Kidori]

Ciąg dalszy nastąpił tutaj

[Shinoko]

7/15

„Gdzie jesteś?”
Sayona Kidori — misja D

Bohaterzy tej historii byli kontrastowi, totalnie odmienni od siebie – Sayona, która najpierw mówiła, potem myślała, Takeda – powściągliwy, dystyngowany. Ciekawość potrafi pchać ludzi w dziwaczne relacje i sytuacje. Nie zamierzał nalegać ani nęcić dziewczyny. Normalne więc było, iż jedynie z a p r o p o n o w a ł opuszczenie podwórka Sayony na rzecz przytulnej kawiarni. Niemniej, wciąż zastanawiał się nad tym, kto zawinił i kto sprawił, że znalazł się pod błędnym adresem. Westchnął na myśl o tym, iż mógł zostać oszukany. W końcu tak wiele poświęcił. Nie chciał, by okazało się to prawdą. Otaczali go ludzie prawi, nigdy nie zaznał bólu zadawanego przez kłamstwa. Nie chciał tego zmieniać. Ani teraz, ani nigdy.
— Miło cię poznać, Kidori-san — odparł, wykonując nieco płytszy ukłon. Nie zwrócił się do niej po imieniu z oczywistych względów. — Naturalnie. Zadbam o transport — dodał, dając jej tym samym wolną rękę. Wiedziony śladem poczynań matki spodziewał się godziny, choć prędzej dwóch, nim ta spojrzy w szklaną szybę i uzna, że przygotowania zakończone. Gdy drzwi zamknęły się ze stukotem, oddalił się na parę metrów. Szybko, w końcu nie można pozwolić damie, by czekała choćby minutę. Karawany stały nieopodal; piękne, te mniej i te szkaradne. Oczywiście, wybrał tę, która odznaczała się urokliwymi zdobieniami, sympatycznie wyglądającym woźnicy i zadbanymi końmi; płowymi, nawiasem. Ktoś znający się na koniach bez problemu dostrzegłby, iż nie są to zwykłe siwki, jakich pełno wokoło. Nie, nie, te były czystej krwi, pełne dostojności, karmione paszą lepszej jakości, niż pożywienie niektórych ludzi. Uiścił odpowiednią opłatę i wrócił, już na czterech kółeczkach i 4 kopytkach, pod drzwi domu Sayony.
Gdy ta wyłoniła się zza drzwi, stał już na wprost podwojów bryczki. Cierpliwie poczekał, aż ta się zbliży, by wspomóc ją własną dłonią. Potem zaś zasiadł tuż obok niej. Najwidoczniej planowana lokacja została już uzgodniona z woźnicą, bowiem nie wystąpiła między nimi żadna rozmowa. Droga upłynęła w ciszy i dźwiękach rytmicznie stukoczących kopyt.
Dotarłszy na miejsce, wysiadł pierwszy. Nie zamierzał pozwolić, by rudowłosa opuściła powóz o własnych siłach. Był dżentelmenem. Takim, jakich próżno szukać w tym brutalnym świecie. Poprowadził ją do herbaciarni. Takiej, w której, w normalnych okolicznościach, nie miałaby sposobności wypić choćby wody z cukrem. Importowane z odległych terenów przyprawy, starannie wyselekcjonowane liście herbaty – to nie było tanie. Jadła też zresztą nie brakowało. Choć było w kosmicznej cenie. Sam zaś przybytek miał kameralny nastrój. Po wejściu zostali zaproszeni do jednej z chashitsu, w której oczekiwała ich gejsza, gotowa, by zapewnić odpowiednią rozrywkę, muzykę i cieszyć ich oko tradycyjnym tańcem. Była pełna uroku, tak piękna, że ciężko było powstrzymywać wzrok od wpatrywania się w płynne ruchy, którymi wprawiała struny shamisenena w ruch. Kojący dźwięk oplótł ich oboje, pozwalając napiętej atmosferze na rozluźnienie.
I ponownie, zaprosił ją ruchem dłoni do odpoczęcia na tatami. W pomieszczeniu nie było mebli i zbędnych przedmiotów, aby nic nie rozpraszało uwagi uczestników ceremonii. Po chwili podano im herbatę.
Węgla drzewnego wziąć tyle, by zawrzała woda, herbaty zaś tyle, aby wydobyć właściwy jej smak. Ułożyć kwiaty tak, aby wydawało się, że rosną. Latem stworzyć wrażenie rześkiego chłodu, a zimą – przytulności. I to jest cała tajemnica. — Jeśli zapragniesz czegokolwiek, powiadom mnie. — Dał jej teraz wolność w działaniu i zamawianiu tego, co tylko jest w stanie spożyć. Był szczodry, nie da się ukryć. — Zacznę więc od początku, jeśli pozwolisz… Cóż, urodziłem się w szanowanym rodzie. Życie dziecka, które przychodzi na świat w takim miejscu, zdaje się być niczym sen. I tak też jest. Choć jak wszystko, ma też swoje ciemne strony. Zaczynając od zazdrośników, przechodząc przez chciwców, aż po brak szczerych relacji. Nikt w końcu nie widzi w tobie człowieka, a jedynie źródło bogactw. Dorastałem w mylnym wrażeniu, że swą sztuką mogę odciąć to brzemię. Błąd. Tak się po prostu nie da. To nierealne. Gdy więc to zrozumiałem, przestałem szukać tego, co sprawia, że człowiek jest prawdziwie szczęśliwy. Los bywa jednak przekorny. Pewnego dnia odwiedziła mnie podróżniczka, której życiowym celem była poprawa relacji między ludźmi z różnych sfer, stron świata i rodów. Robiła to za pomocą listów. To było coś nowego. Niespotykanego dotąd. Niewiele myśląc, spisałem swój. Nie wiedziałem, gdzie trafi — wzruszył ramionami. — Minął rok i zapomniałem o całym tym zdarzeniu. Do momentu, w którym otrzymałem odpowiedź zwrotną. Po prawdzie odpowiedź na ten piękny tekst sprawiło mi dużo radości. Nie jestem w stanie określić, ilu posłańców wysłałem, nim postanowiłem sprzeciwić się ojcu i poświęcić wszystko, by ją zobaczyć. Zawsze listy trafiały do tego domu. Zawsze też otrzymywałem odpowiedź. Nie rozumiem, dlaczego, gdy stanąłem przed drzwi twojego domostwa, nie zastałem Fujiko. — To ostatnie zdanie wypowiedział z goryczą w głosie. Nie liczył, że Sayona mu pomoże. Nie liczył na żadną reakcję. Jego jedynym celem było udowodnienie, iż nie ma złych intencji. I, być może, uwolnienie z siebie żalu.

Słownik

Postacie

Mapa

Inne

[Sayona Kidori]

Ten dzień nie przestawał stawać się coraz dziwniejszy i dziwniejszy. Jak tylko się ogarnęła, co stało się stosunkowo szybko i wyszła za prog, myśląc, że teraz już wszystko może się tylko wyjaśnić.. To właśnie wtedy poraz kolejny ją zaskoczył, bo przed jej drzwiami stał ozdobny powóz, a przy nim Takeda, ewidentnie na nią czekał. Nie żeby miała coś przeciwko powozom, ale do herbaciarni naprawdę nie było aż tak daleko, by trzeba było tam jechać, spokojnie mogli przejść piechotą! Sayona nawet by wolała taki spacer, ale.. No cóż, głupio było się już wykręcać, weszła więc do środka i tak jechali w ciszy. Myślała, że chociaż coś zagada, zacznie mówić, ale nie. Jedynie słychać było stukot kopyt, turkotnie kół i kręcenie się Sayony, która nie zwykła raczej siedzieć w bezruchu, co jakiś czas się więc przesunęła, tupała nogą albo strzelała kostkami..
Cokolwiek!
Odetchnęła dopiero kiedy dojechali na miejsce, choć po prawdzie, to nie na długo. Uśmiechnęła się krótko do mężczyzny przy wysiadaniu, kiedy jej elegancko pomagał, rozglądając się ciekawie gdzie to dokładnie ich zawiózł, czy rozpoznawała tą okolicę? Może okolicę i tak, ale lokal.. No nie bardzo. Może i widziała go z zewnątrz, ale w środku nigdy nie była.. I nawet nie była pewna czy chciała tam wchodzić! Wydawał się.. Sztywny. I rzeczywiście tak było, to było czuć od samego wejścia. I ta gejsza! Po co była im gejsza, ta cała ceremonia! I w dodatku musiała być taka piękna i spokojna, że aż Sayona czuła się w jej towarzystwie niezręcznie, a tego akurat im nie brakowało. Ale trudno, musiała to znieść, nawet jeśli ciężko było powiedzieć, że robiła to cierpliwie. W środku było tak mało rzeczy na któych można byłoby się skupić! Zamiat się zrelaksować, Sayona była tylko bardziej zdenerowowała, siedząc w tym ośrodku rozpusty i marnotrawienia pieniędzy.. Ale skoro już tu była..
-Nie jadłam śniadania.. Miso i tamagoyaki będą wspaniałe - powiedziała z westchnieniem. I dobrze, że to zrobiła, bo okazało się, że nie tylko mieli wyjaśnić nieporozumienie, ale i zacząć od historii jego życia. To znacznie wydłużało całe spotkanie, ale przynajmniej miała herbatę.
- Jestem pewna, że musiało tu zajść nieporozumienie. To nie mógł być ten dom, ponieważ nie mieszka to żadna podróżniczka ani Fujiko ani nie trafiały tutaj żadne listy. A skoro były na niego odpowiedzi, to gdzieś musiały trafiać. Hmm.. - zastanowiła się, wkładając dłonie we włosy i czochrała je powoli, jakby chciała pobudzić mózg do działania. Przymknęła oczy, próbując się skupić i mimo wszystko, wymyśleć jakieś rozwiązanie tej zagadki. Nie była do tego zobowiązana, ale skoro już ją obudził i z nim wyszła i wysłuchała, to byłby jej głupio tak to po prostu zostawić. Wyprostowała się w końcu, kładąc dłonie na kolanach.
- Jedyne co mi przychodzi do głowy to zapytać w siedzibie władz, czy może te wiadomości przechodziły przez nich.

[Shinoko]

9/15

„Gdzie jesteś?”
Sayona Kidori — misja D

Sytuacja, w jakiej się znaleźli, była dla Takedy naturalna. W końcu od berbecia opływał go dostatek, prestiż i „sztywność”. To, co dla innych było dziwactwem, dla niego pozostawało absolutną normą. Nic więc dziwnego, że czuł się swobodnie w miejscu, w którym „zwykli” ludzie czuli się nieswojo. Ceremonia herbaty była niczym sztuka. Tak samo zresztą, jak gejsza; artystka pełna tajemnic. Lubił ich towarzystwo i nieuchwytność. Jako rzemieślnik nie patrzył na nie jak na kobiety, bardziej jak na płótno. Bynajmniej sprowadzając je do roli nic nieznaczącego przedmiotu. Przeciwnie, szanował trud, który włożyły w swoje szkolenie i to, jak wiele poświęciły dla tej chwili uciechy nieznajomych. Wpatrywał się w jej płynne ruchy, oczarowany klasyczną muzyką. Z tyłu głowy wyobrażał sobie, że Fujiko siedzi tuż obok niego i, tak jak on, podziwia spektakl. Ale nie było jej. Była zaś Sayona, wyraźnie odstająca od tego, jaka klientela pojawiała się w przybytku. Czy Takeda zwrócił na to uwagę? Nie. Nie znał się na ludziach. Zresztą, otoczony kłamstwami i obłudą nie potrafił rozpoznać, która z reakcji „towarzysza” jest szczera.
— Oczywiście — odparł. Co dziwne, nie zwrócił się do nikogo, by dostarczył zamówienie. Może pracownicy kuchni czytali z myśli? Śmiesznie byłoby, gdyby Yamanaka trudnili się gotowaniem zupy i odbieraniem życzeń klienteli poprzez buszowanie w ich głowach. Niemniej, rudowłosa mogła być spokojna i całkowicie polegać na jubilerze. W końcu wiedział co robi. Bywał w takich miejscach nie raz. Przechylił naczynie do ust, upijając nieco napoju. Ciepła ciecz rozlała się po całym jego ciele, pozwalając na chwilowe zapomnienie o tym, co było celem jego podróży. Przełknął głośno bryłkę śliny, łapiąc się na tym, że obarczanie obcych własnymi problemami to faux-pas. Było za późno na kłanianie się. Prawdopodobnie i tak już nigdy więcej nie zobaczy Sayony, więc wolał udać, że to, co zrobił, nigdy się nie wydarzyło.
— Z pewnością trafiały. Pytanie, jak i dlaczego wybrano akurat twój adres — podsumował, opierając twarz o wnętrze prawej dłoni. Nie umiał odpowiedzieć na to pytanie. Choć przeczytał stosy ksiąg, poznał wielu ludzi i przeżył naście lat, ta kwestia okazała się zbyt trudna do rozwiązania. Nie chciał się poddawać. Uczucie, jakim darzył Fujiko było zbyt silne, by ot tak zrezygnować. Ponownie przeanalizował wszystkie słowa, jakie zawierała w swoich listach. Nie znalazł odpowiedzi. Był zdany na łaskę lub niełaskę Kidori. — Masz na myśli przewertowanie spisów ludności? Nie sądzę, by ktoś pozostający odrębny od rodu Senju, uzyskał do nich dostęp — wyjaśnił, jasno sugerując jedyne rozwiązanie. Nie nalegał, ale dostrzegł szansę. — Jeśli zechciałabyś udać się tam i odnaleźć miejsce, w którym znajduje się Fujiko-san… Cóż, mogę zaproponować odpowiednią garść monet. Proszę, nie krępuj się. To naturalne, że każda praca winna być wynagrodzona. — Fakt. Powinna. I byłaby, o ile dziewczyna zechce wyświadczyć mu tę przysługę.

Słownik

Postacie

Mapa

Inne

[Sayona Kidori]

Sayona sama nie wiedziała co w tym lokalu jest naprawdę dziwne, a co jest dziwne tylko dla niej. Może jest normalne, że kelnerzy nie przychodzą odbierać zamówienia, tylko.. No domyślają się, czytają w myślach, słuchają pod drzwiami aż ktoś wyrazi jakieś życzenie? Każda z tych opcji była tak naprawdę zła i sprawiała, że czuła się tam naprawdę niekomfortowo. Być może Fujiko doceniłaby jednak tą atmosferę, ceremonię, herbatę.. Czyli po prostu trafił do lokalu z nieodpowiednim towarzystwem.
Pozostało jej jedynie polegać na bardziej doświadczonym w tej kwestii towarzyszu, nie miała innego wyjścia. Ale przynajmniej herbata była smaczna, więc taki był z tego pożytek, no i zje naprawdę niezłe śniadanko, jeśli jakość jedzenia choć w połowie odpowiadała znacznie zawyżonym cenom. Akurat w to, że na pewno były zawyżone to nie wątpiła - bogaci ludzie lubili czuć się bogaci wydając za dużo pieniędzy na błahe rzeczy.
- To na pewno dobre pytania - kiwnęła głową, bo i sama chętnie poznałaby na nie odpowiedź. Najlepiej jakąś logiczną i stanowiącą dobre wytłumaczenie tego całego zamieszania. Czemu ta cała jego Fujiko nie dała mu swojego prawdziwego adresu? Czemu wybrała akurat jej adres, co miała z nią wspólnego? Nie kojarzyła nikogo o tym imieniu, może więc adres był przypadkowy? Jednak jeśli był przypadkowy, to czemu listy trafiały ao adresatki? Tego typu pytania zapewne zapełniały nie tylko głowę rudowłosej, ale i Takedy. W sumie zaczynała mu naprawdę współczuć - wiele zaryzykował przyjeżdżając tutaj, dużo postawił na szali, a na razie nic nie uzyskał poza rozczarowaniem i na pewno uroczym, ale nie będącym spełnieniem jego marzeń towarzystwem Sayony.
I faktycznie, przewertowanie spisu ludności było całkiem niezłym pomysłem. Jeśli listy trafiały tutaj, to musiała tutaj być, a to znaczy, że musiała być w spisie.
- W takim razie jednak dobrze się stało, że trafiłeś na członka klanu Senju - uśmiechnęła się lekko pod nosem - Nie pogardzę kilkoma monetami, ale muszę ci powiedzieć, że i bez tego chętnie się tego podejmę. Nurtuje mnie to za bardzo, by odpuścić - zaśmiała się, ale jej głowę zajęła jej kolejna myśl. Czy teraz już miała iść czy ma poczekać na jedzenie? Naprawdę wolałaby poczekać jeśli miała jakąś opcję, źle się jej myślało na głodniaka.

[Shinoko]

11/15

„Gdzie jesteś?”
Sayona Kidori — misja D

Po paru minutach Miso i Tamagoyaki zostało dostarczone. Pyszne, wyglądające niesamowicie apetycznie, pachnące tysiącem zapachów. Dostarczająca je kobieta tak szybko, jak weszła, tak szybko też wyszła. Bez słowa, bez proszę, bez dziękuję. Ot niczym wyprana z osobowości. Zapewne tego pożądali zamożni ludzie – spokoju, braku rozmów o dupie marynie i kurtuazji, której mieli serdecznie dość. Zresztą, kto lubi, gdy ktoś mu przeszkadza? Takeda również nie rzucił ni słowa. Łatwo więc wywnioskować, że w takich miejscach ludzie obracają się wokół nigdzie niespisanych zasad. Oczywistych, o ile pochodzi się z majętnego środowiska.
Czarnowłosy głośno westchnął i ponownie złapał za pojemnik z cieczą; potarł kciukiem po wzorzystej czarce, przechylił do ust. Najwyraźniej w głowie miał zapisany pewien schemat. Albo ma nerwicę natręctw. Któż to wie. Odwrócił się w kierunku gejszy, lustrując ją wnikliwie, następnie znów na Sayonę. Zmrużył oczy, skanując dziewczynę od pasa w górę. Sprawdzał coś? Porównywał? Ciężko powiedzieć. Zwłaszcza że milczał, a jego wzrok nie nosił śladów pogardy ni podziwu. Uczynił tak parokrotnie, przerywając dopiero w momencie, w którym Kidori poinformowała go o swoim pochodzeniu.
— A więc to tak — podsumował, przykładając palec wskazujący do ust. — Dotąd nie poznałem nikogo, kto pochodziłby z klanu Senju poza Fuji-sama. Oczywiście, o ile ktoś taki istnieje — uśmiechnął się gorzko. Szczerze wolałby wiedzieć, że postać ta była jedynie wymysłem podróżniczki. Powoli zaczął nawet myśleć, że jej istnienie to miraż. Tak okrutny i brutalny, grający na jego pragnieniu szczerej miłości. Tylko po co miałaby to robić? Takeda nie mógł znaleźć sensownego argumentu przemawiającego za tą teorią, a skoro i tak przebył całą tę drogę, to nie miał nic do stracenia. Wolał poznać prawdę, a przede wszystkim wiedzieć, na czym stoi. Gdyby odpuścił, cóż, cały trud poszedłby na marne.
— Ruszymy więc gdy tylko zjesz, dobrze? Nie śpiesz się, poczekam tyle, ile będzie trzeba — powiedział. — W miejscach takich jak to człowiek chciałby spędzić całe życie, choćby podziwiając gejsze. Nasycenie duszy jest cięższe, niż zrobienie tego z żołądkiem. — Skończywszy monolog, odwrócił się w stronę gejszy. Nie zamierzał krępować Sayony swoim wzrokiem. Zgodnie z tym, co powiedział – dał jej czas.

Słownik

Postacie

Mapa

Inne

[Sayona Kidori]

Kiedy kelnerka - bo to chyba była kelnerka? - weszła tak niespodziewanie, Sayona aż drgnęła, zaskoczona i odprowadziła ją wzrokiem. Spodziewała się z jej strony przywitanie, uśmiechu, może nawet jakiegoś dobrego słowa.. Ale nie było nic. Kobieta poruszała się zgrabnie, ale całkowicie bez wyrazu, bez emocji i słowa, że aż słowa podziękowania uwięzły jej w gardle. Spojrzała na Takede pytającym wzrokiem, ale i on nic nie mówił, obróciła się więc w stronę gejszy, ale ona milczała jakoś jeszcze bardziej wyraźnie i ostentacyjnie. I zapadła taka ciszej, w której Sayonie echem po głowie odbijały się szczękanie sztućców i stuknięcie talerzy. Atmosfera była tak grobowa, że na stypach chyba bywało zabawniej i żywiej.
Dopiero gdy kelnerka odeszła, zrobiło się nieco lżej, ale wtedy Takeda zaczął ją oglądać jak klacz na wybiegu. Normalnie lampił się na nią jak komornik na szafę, a potem na gejszę.. Wiedziała, że w tym porównaniu nie może wypaść dobrze. Jak niby mogłaby wypaść naprzeciwko tej piękności z aksamitnymi, prostymi włosami, jej zgrabnymi ruchami i graniem na instrumencie? Gestem, którego nie mogła powstrzymać założyła włosy za uszy w próbie ułożenia ich, choć było to oczywiście bezsensowne, bo loki sterczały we wszystkie strony jak i wcześniej, mimo związania.
Jednak zapach potraw szybko odwrócił jej uwagę od zachowania Takedy i własnego wyglądu. Złapała za sztućce i zaczęła zjadać przyniesione jedzenie. Było smaczne, naprawdę.. Ale nie wiedziała, czy efekt naprawdę był zasługą jedzenia, czy atmosfery czy tego, że była już naprawdę solidnie głodna. Starała się jednak jeść dystyngowanie, choć dość szybko, bo chciała w końcu ruszyć to zadanie! Sama była przecież ciekawa tego wszystkiego. Kim była ta kobieta? Co było jej zamysłem? To było całościowo dziwne i dotykało jej osobiście.
W miarę sprawnie uporała się z posiłkiem i odchrząknęła lekko, by dać znać, że już skończyła i mogą iść. Tylko.. Musi jeszcze zapłacić, prawda? To znaczy, Takeda musi zapłacić, tak jak deklarował.

[Shinoko]

13/15

„Gdzie jesteś?”
Sayona Kidori — misja D

Takeda bujał się w rytm klasycznej muzyki. Tak, gejsza z pewnością była profesjonalistką, która oddała życie sztuce; wzruszała, rozweselała, gniewała jednocześnie. Tak bliska, a jednak nieuchwytna. Zupełnie jak postać z płótna, którą choć widać, to nie w sposób dotknąć. Cieszyła oko i ucho, to wystarczało. Takeda doceniał takie osobliwe sytuacje, widział w nich „coś” więcej, niźli zwykły śmiertelnik. W końcu sam był rzemieślnikiem, artystą, jego wrażliwość stała na wysokim poziomie.
Byłby gotów zostać tu na wieczność, ba, uczyniłby to z radością. Jednak na ten moment musiał domknąć „pewną” sprawę, ażeby móc w pełni poświęcić się rytuałowi. Jego dusza nie była czysta, była natomiast przepełniona smutkiem i żalem. A tego, cóż, nie w sposób załatwić ceremonią herbaty czy, niewątpliwie uroczym, towarzystwem Sayony.
— Smakowało ci, Kidori-sama? — zapytał, gdy ta „przywołała” go do siebie. Wszystko to z troską w głosie i uśmiechem na ustach. Od zawsze lubił sprawiać innym przyjemność, nawet takimi błahostkami jak jadło. Może był głupi albo naiwny, ale naprawdę wierzył, że żaden człowiek nie jest z natury zły; wszystko, co czyni ludzka jednostka, wynika z przeżyć, przeszłości i tego, jaki świat widział za oknem. Zdawał sobie sprawę, że nie każdy miał życie pełne radości i swawoli, a znaczna część żywych, choćby najmłodszych, traumy ma już za sobą. On nie miał. A przynajmniej nie takie, które można wpisać w rubrykę „najgorszy dzień w moim życiu”. Co prawda, na ten moment uznałby go za dzisiejszy, ale pewnikiem za parę lat, miesięcy, jego serce przestanie odczuwać ból.
— Chodźmy więc — zwieńczył, podnosząc się z klęczków. Ruszył przodem, w końcu był przewodnikiem. Pociągnął za klamkę wbitą w drzwi i wyszedł naprzeciw tych frontowych, prowadzących do wyjścia z całego przybytku. Ręką zaprosił dziewczynę do pokierowania się w ich kierunku, sam zaś zbliżył się do kobiety odpowiedzialnej za herbaciarnię i uiścił opłatę. Jej drobne ręce ugięły się pod ciężarem monet. Odłożywszy je za bar, ukłoniła się Takedzie, co on sam również powtórzył. Znacznie płycej, jak nakazywała kultura, w której się obracał. W minutę po tym dołączył do rudowłosej.
Opłacony wcześniej wóz czekał na nich przy podwojach. Woźnica doglądał koni, poił je i czyścił z ciążącego piachu. Ujrzawszy zleceniodawcę, czmychnął do drzwiczek i otworzył je, pozwalając tym samym na wejście. Naturalnie, Takeda przepuścił Sayonę przodem. Potem zaś dał mężczyźnie do zrozumienia, gdzie ma się kierować – Siedziba Władzy. Ostatnia nadzieja dla gorzkiego w smaku uczucia porażki.
Stukot kopyt zniknął; oczywisty znak bycia u celu. Tym razem ciemnowłosy nie wstał, a ewentualne próby samodzielnego wyjścia Senju zatrzyma złożeniem na jej barku uścisku.
— Nie rób niczego, co mogłoby ci zaszkodzić — powiedział, gdy właściciel bryczki podał Kidori dłoń. Potem zaś zniknął za lejcami, pozwalając jej na działanie. Najwidoczniej Takeda nie mógł jej towarzyszyć. To zdanie musi lub nie, wykonać sama.
Przed wejściem stał wartownik. Odruchowo zatrzymał ją dłonią.
— Dane, odznaka — mruknął ciężko. Najwidoczniej bez tego ani rusz. Otrzymawszy te informacje, przepuścił Sayonę do środka, gdzie została wzbogacona o towarzystwo białowłosej kobiety. Nie była piękna, prawdę powiedziawszy, bliżej jej było do szkarady. Niemniej, uśmiechnęła się w geście przywitania, by zaraz zapytać o cel jej przybycia. Nie było mowy o żadnym majaczeniu, bystre oczy świdrowały myśli Kidori tak, że strach było pomyśleć o konsekwencjach.

Słownik

Postacie
1) Takeda
2) Strażnik

Mapa

Inne
KONTYNUACJA

[Sayona Kidori]

Dziewczyna chichotała pod nosem, widząc jak chłopak dopiero teraz się orientuje w sztuczce dziadka. Fakt faktem, chłopak nie był najbystrzejszym groszkiem w strączku skoro do tej pory tego nie zauważył, ale to było nawet urocze. Tak samo jak jego spracowane, zgrabiałe ręce nie były dla niej niczym odpychającym, wręcz przeciwnie, świadczył przecież o tym, że musiał ciężko pracować na roli, pomagać rodzicom i dziadkom, a to była tylko i wyłącznie jego zaleta. Pracowitość i wytrwałość były cechami, które bardzo podziwiała w innych, może dlatego, że samej jej nieco tego brakowało? Na pewno brakowało jej nieraz determinacji by zajmować się długo treningami czy zajęciami wymagającymi czasu i cierpliwości, jak uprawa roli właśnie. Z Sayony byłaby na pewno kiepska pani rolnik, bo nigdy nie wyhodowała bez pomocy czakry nawet rzeżuchy.
Staruszek, choć może aż taki stary to nie był by go tak nazywać to bardziej starszy pan, poklepał ją po głowie, a dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona, skąd to zachowanie i lekkie spoufalanie się.. I już po kilku pierwszych słowach zaczęła się czerwienić, aż przypominała kolorem piwonie, które jej matka uprawiała w ogrodzie i opuściła wzrok. I nawet nie wiedziała od czego rumieni się bardziej, od tego, że sugerował, że wnuk był nią zainteresowany czy tym, że się przesłyszała i źle zrozumiała. Odchrząknęła więc, ale podniosła w końcu wzrok i uśmiechnęła się przepraszająco w stronę dziadka.
- Te zdolności brzmią bardzo podobnie do mojego klanu, Aon-sama, bo i ja potrafię coś takiego zrobić - potwierdziła jego przypuszczenia, kiwając głową - Zastanawia mnie tylko dlaczego żyje tak daleko od Shinrin, w dodatku będąc jakimś szamanem - dodała z lekkim zdziwieniem, choć w zasadzie nie był to przecież nic zakazanego. Była jedynie ciekawa czy po prostu był to już emerytowany shinobi czy może jakiś nawet uciekinier! Ooo, ta druga opcja była ciekawa.
- Mogę zaprowadzić - uśmiechnęła się do chłopaka, wskazując mu drogę. W zasadzie nie miała do niego za wiele pytań, choć z chęcią podpytywała go o tego znachora, o życie na wsi i czy widział coś ciekawego w Tajemniczym Lesie.. Zaprowadziła go jednak prosto do stajni, z której mógł wypożyczyć jakiegoś konika.

[Ōkami]

Misja D 9/15 - It ain’t much, but it’s honest work

Droga obyła się bez żadnych niepotrzebnych utrudnień czy przeszkadzajek w postaci ludzi i/lub zwierząt chcących im wszystko utrudnić. Nie, było wręcz sielankowo spokojne, a może nawet odrobinkę nudnawo. Chłopak mimo chęci rozmowy nie należał jednak do rozmówców zbyt oczytanych i wygadanych, mówił dużo, jeśli został zapytany, ale mówił w sposób prosty i raczej obiektywnie potwierdzający posiadaną wiedze niźli wysnuwający jakiekolwiek własne opinie. W ten sposób, kiedy został zapytany o znachora ciężko było mu cokolwiek improwizować. Inny na jego miejscu pewnie by wpadł na ten sam pomysł co Sayona, że znachor albo ma już wiek, który sprawił, iż jego wymarzonym życiem jest izolacja od świata na uboczu cywilizacji gdzie ma całkowicie święty spokój i nikt nic od niego nie chce, prócz wieśniaków którym czasem pomoże z przyjemnością dla rozrywki... albo jest niebezpiecznym uciekinierem z bardzo poważnym przestępstwem dezercji lub nawet czegoś poważniejszego, który się teraz trudzi znachorstwem, przyjmując żywot pustelnika by nie odnalazła go nie tylko śmierć, ale i przede wszystkim sprawiedliwość, która mogłaby się od śmierci okazać nawet gorszą.

Nie, Aragaki nie specjalizował się w tego rodzaju romantycznych domysłach i pomysłach, raczej po prostu serwując Sayonie proste fakty. O tym, że mężczyzna dłonią powoduje wzrost roślin, o tym, że żyje w niemalże nie w chatce, co w ziemiance, która zdaje się być wydrążona w ziemi, a nad nią, wbrew wszelkim prawom rozsądku i logiki, rośnie potężne drzewo... O tym, że obok jego domu znajduje się wodospad, wpadający do rzeki i łączący jeziorko z rzeczką, a którego to wodospadu na miliony procent nie było kiedy Aragaki był malcem, a przecież od tego czasu minęło z lat kilkanaście, a wodospady tak szybko chyba nie powstają przynajmniej dziadek Aon tak twierdzi... I o tym, że mężczyzna nie pokazuje swojej twarzy, poruszając się nawet we własnym domu w czymś, co przypomina czapę z materiału z której opadają zasłonki, zasłaniające jego oblicze i zostawiające tylko cienki pasek na oczach by mógł widzieć co robi i co się dookoła niego dzieje.

Jednak wszelkie takie rozważania są dobre "na kiedyś", tak samo jak i o znachorze jak i o życiu na wsi o którym jej sporo powiedział, gdzie Sayona teraz może pochwalić się wiedzą co i kiedy się sadzi i jak się to oraz kiedy zbiera, musiały zostać przerwane przez brutalną rzeczywistość.
-Ile?! Dwieście pięćdziesiąt za konia?! - Chłopak aż się zakrztusił w wyniku rozmowy ze stajennym odnośnie konia, którego potrzebowali do pociągnięcia wozu. Do tej pory raczej posługiwał się inną walutą, tak zwanym żywcem jak i produktami rolnymi, niźli ryou których za wiele nie mieli. Stanowiło to aż połowę zawartości mieszka... i połowę ich wszystkich aktualnych oszczędności, aż nie powrócą do domu. Kiedy Aragaki się handlował, Sayona kątem oka mogła zobaczyć, jak jakiś urwis ciągnie do góry zasuwę od stajni, tylko po to by usłyszeć za chwile głośny gwizd innego, prawdopodobnie jego znajomego, mającego przepłoszyć konie i dać solidną porcję zajęcia wszystkim w okolicy. Młoda Senjuu miała czas zareagować na te zjawiska, tylko w jaki sposób to uczyni, jeśli w ogóle?

Aon
Azuna
Aragaki