Zachodnia Brama

[Takashi]

"Wszystko po staremu"
Misja rangi D - Masashi
Lato, rok 394
7/14

Przeszukiwanie rabat z kwiatami nie było najprzyjemniejszym zadaniem. Trzeba było robić to, po pierwsze, na kolanach, a po drugie - należało zachować szczególną ostrożność, by nie uszkodzić delikatnych roślin. Roboty było więc bardzo dużo, a cały proces dłużył się, na szczęście ten konkretny segment ogrodu nie był szczególnie długi, więc z całością młody shinobi wyrobił się w jakieś dwie i pół godziny. Był na tyle skoncentrowany na zadaniu, że dokładności nie można mu było zarzucić, niestety nie był w stanie niczego znaleźć. Ani na trawniku, ani między pięknymi kwiatami - po perłach nie było ani śladu. Nie należało się jednak przejmować, to był dopiero pierwszy obszar możliwy do przeszukania, zostały jeszcze dwa. Widząc przez otwarte okno, że Masashi skończył na przodzie, pani Orinoko przybliżyła się do parapetu i wyjrzała do bohatera, ciesząc się, jak do obrazka. Wyglądała dokładnie tak, jak zapamiętał ją młodzieniec - cały czas uśmiechnięta, w tych samych ubraniach, z tymi samymi dodatkami. Z tym samym uśmiechem.
- Ahh, zapomniałam wspomnieć! Kwiaty pieliłam przedwczoraj, perły miałam na sobie wczoraj i dopiero dzisiaj nie mogłam ich znaleźć. Tutaj na pewno ich nie będzie. - głupiutki śmiech staruszki symbolizował delikatne zakłopotanie, ale to babunia, nie ma się czym stresować! - Wiem na pewno, że rano zrywałam z ogródka warzywa do śniadania i wtedy na pewno miałam na sobie moje perełki!
Gdy wypowiedziała tę kwestię, coś się jej chyba przypomniało, błyskawicznie odbiła się od parapetu i udała w głąb domu, by wznowić swoje własne poszukiwania. W końcu podzieleni byli na dwa zespoły - ten działający wewnątrz i drugi zajmujący się ogrodem. Jak na razie ich współpraca nie przyniosła jakichkolwiek korzyści.

Wybierz następny obszar, który chcesz przeszukać. Przód domu z kwiatami masz z głowy, zostały dwa: warzywa i owoce po lewej stronie domu oraz obszar pokryty drzewami z tyłu.

Legenda:
- Strażnik rodu Senju
- Pani Orinoko - wygląd

[Masashi]

Wstał z kolan otrzepując się z kurzu. Na twarzy malował mu się delikatny grymas niezadowolenia i zdenerwowania. Przystanął na chwilę zastanawiając się czy nie posiada techniki, która pomogłaby mu w poszukiwaniach ale niestety nic mu nie przychodziło do głowy. Jego techniki drzewne prędzej uszkodzą ogród aniżeli pomogą odszukać niewielki naszyjnik. W tym wypadku chyba należało zdać się tylko i wyłącznie na proste podejście.
Przeszedł do grządek warzywnych licząc że w tym miejscu się powiedzie. Skoro dnia poprzedniego Staruszka jeszcze perły miała to krąg poszukiwań nieco się zawężył. Szkoda że Masashi dostał tak ważne informacje po tym jak już przeszukał kwiaty. Choć z drugiej strony to on mógł zapytać kiedy po raz ostatni kobieta miała na sobie biżuterię i gdzie. Ewidentnie musiał rozwinąć swoje umiejętności detektywistyczne bo póki co szło mu słabo.
Zaczął przeszukiwanie rabatek z warzywami. Tutaj też zachowywał niezwykłą ostrożność żeby nie podeptać warzyw czy nie strącić z krzaka. Na szczęście wszystko było mocno uporządkowane a chwastów utrudniających poszukiwania było raczej niewiele. Toteż pozwalało młodemu Senju na dość szybkie wędrowanie między grządkami i zaglądanie pod krzaczki. Z biegiem czasu aż go naszła ochota aby skubnąć co nieco ale wolał się opanować. Możliwe że kobieta sobie liczyła ilość owoców i by się zorientowała.

[Takashi]

"Wszystko po staremu"
Misja rangi D - Masashi
Lato, rok 394
9/14

Przy warzywniaku roboty też nie było szczególnie dużo. Teren ten nie był jakiś ogromny, może odrobinę większy od tego z rabatami kwiatowymi, w zasadzie to wielkością te dwa sektory bardzo się między sobą nie różniły. To, na co należało zwrócić szczególną uwagę, to niektóre gatunki roślin, które miały duże liście bądź rozrastały się szeroko - przedostanie się przez grube łodygi wcale nie było proste. Tutaj znów trzeba było pracować na kolanach, każda grzęda musiała być dokładnie sprawdzona. Zgodnie z tym, co mówiła pani Orinoko, jeszcze w dniu wczorajszym perły miała na sobie, nawet dzisiaj rano była w stanie je zobaczyć na swojej szyi przed wyjściem do ogrodu. Była właśnie w tej części, którą teraz przeszukiwał Masashi, bowiem z samego rana zrywała jakieś warzywa do śniadania.
W trakcie wykonywania zlecenia, brzuszek młodzieńca burknął głośno, dając mu do zrozumienia, że domaga się pożywienia. Wokół było tego sporo, ale Senju bał się, że babunia zna dokładny rozkład swojego przybytku i jest świadoma każdego rosnącego w nim pomidorka i ogóreczka. Cóż, nie była, ale chłopiec też nie był tego świadomy, co działało tylko na jego niekorzyść. Chciał zachować szczególną ostrożność i nie narażać się, dlatego odsunął od siebie myśl, by skosztować któregoś z darów natury, który miał przed sobą. Tak się złożyło, że jego starania i tak wyszły na próżno - podnosząc się z ziemi strącił pupą z krzaczka kilka pomidorów, które zdeptał, robiąc krok w tył. Taką stratę staruszka na pewno zauważy, no chyba, że bohater zrobi coś z roztrzaskanymi warzywami, które znalazły się na ziemi. Jeśli chodzi o perły - nie było po nich ani śladu. Kolejny sektor ogrodu przeszukany z niepowodzeniem. Domowniczka cały czas kręciła się po domu, szukając swojej cennej biżuterii. Jej też chyba nie szło najlepiej, ale nie poddawała się.

No to został ci największy obszar do przeszukania - ten za domem, na którym jest dużo trawy i różnych gatunków drzew, szczególnie tych z owocami.

Legenda:
- Strażnik rodu Senju
- Pani Orinoko - wygląd

[Masashi]

Kiedy usłyszał mlask zdeptanych pomidorków na jego twarzy pojawił się czysty strach. Wiedział bowiem iż kobieta musiała się niezwykle napracować żeby doprowadzić do obrodzenia owych warzyw. Pielęgnacja roślin to nie jest łatwa sprawa. Pielenia chwastów, pozbywanie się szkodników a czasami nawet znajdą się warzywni rabusie. Fakt że była w stanie wyhodować takie warzywka był imponujący. Na szczęście Masashi należał do klanu Senju. Może i zdeptał kilka pomidorków jednak mógł kobiecie oddać z nawiązką to co zniszczył. Złożył pieczęć i rozlał swoją chakrę po okolicy. Był w stanie przyśpieszyć wzrost roślin więc postanowił dać Staruszce bogactwo warzyw. Była bardzo miła i nie zrzędziła więc ewidentnie zasłużyła.
Po wszystkim przeszedł do ostatniej części ogrodu. Sad nie był ogromny jednak nadal był to spora przestrzeń, na której poszukiwania biżuterii stawały się wyzwaniem. Chłopak policzył drzewa i zaczynając od brzegu obchodził każde dookoła oglądając trawnik przy drzewku oraz nisko ułożone gałązki. Naszyjnik mógł się bowiem zaczepić a że kobieta nie liczy dwóch metrów to poszukiwania mogłby zostać zawężone do nisko położonych gałęzi. Po obejściu drzewa dookoła i sprawdzeniu przechodził do kolejnego. Mogło to chwilę potrwać ale młodzieniec był mocno zdeterminowany.

Nazwa

Mokuton no Jutsu: Reberu Shi

Ranga

C

Podwyższenie umiejętności klanowych wiąże się z szeregiem nowych możliwości. Przede wszystkim, Mokuton dość znacząco zyskuje na rozmiarach. Można go wykorzystywać zarówno w ofensywie, jak w celach obronnych. Dzięki dość dużej różnorodności technik - teraz można wytwarzać chociażby kolce, pale i niewielkie drzewa - istnieje wiele możliwości. Dodatkowo Senju może pobudzić do wzrostu rośliny w bliskim swoim otoczeniu, jednak ta umiejętność nie posiada zastosowania w boju. Do tego wzrastają również możliwości defensywne, pozwalając użytkownikom na wykonywanie twardszych barier.

Statystyki

Siła mokutonu

80

Szybkość mokutonu

80

Wytrzymałość mokutonu

80

Zasięg

Brak Skupienia

20 metrów

Pełne Skupienie

40 metrów

Wielkość Max.

Szerokość

3 metry

Wysokość

3 metry

Długość

3 metry

Skupienie

Przy braku skupienia wymiary wynoszą połowę pierwotnej wartości

Dodatkowe Możliwe jest podwojenie jednego wymiaru kosztem zmniejszenia o połowę pozostałych.

Koszt Chakry

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (na turę)

[Takashi]

"Wszystko po staremu"
Misja rangi D - Masashi
Lato, rok 394
11/14

W ramach rekompensaty za wyrządzone szkody, Masashi postanowił wykorzystać swoją klanową zdolność w celu przyspieszenia wzrostu roślin w jego otoczeniu. Może i zniszczył kilka pomidorków, ale dzięki użyciu własnej chakry spowodował, że pobliskie krzaki wypuściły kilka, nawet kilkanaście nowych. Mowa nie tylko o pomidorach, rzecz jasna, wszystko, co było w tej części ogrodu, w promieniu kilkunastu metrów od niego, zaczęło drastycznie rosnąć i wydawać owoce (i warzywa, hihi). Młodzieniec przerwał technikę, by nie przesadzić, ale z pewnością jego potknięcie zostanie niezauważone. Przyćmi je blask nowych darów natury.
Gdy już uporał się ze swoimi pomocami ogrodowymi, opuścił tamtą część terenu i udał się do ostatniej. Jego pomysłem na tak duży obszar było z początku przeliczenie drzew i choć nie wiadomo do końca, po co to zrobił, podjął się tej czynności, tracąc całkiem sporo czasu. Do przejścia miał wcale niemały kawałek, a zliczenie wszystkich drzew było bardzo trudnym zadaniem. Kilka razy się pomylił, czasem stracił rachubę, w końcu jednak skończył to, co zaczął. Do niczego nie było mu to potrzebne, ale postawił na swoim i zrobił to. Dopiero potem zaczął poszukiwania. Przeczesywał trawę, a także najniższe gałęzie, stwierdzając, że babuleńka nie jest aż taka duża i jeśli miała zahaczyć o którąś z gałęzi, to raczej nie będą to te najwyższe. Nic nie znalazł. Albo musiał się pomylić, albo można było zarzucić mu brak dokładności, bo w końcu już kilka godzin spędził w większości na kolanach, wpatrując się w jedne i te same miejsca. Już miał odpuścić, kiedy pod jedną z wyższych jabłonek zobaczył sporą drabinę, która umożliwiała zrywanie owoców na większej wysokości. Nie korzystał z niej i tam jeszcze nie sprawdzał. Może jednak powinien też spróbować rozglądania się po wyższych gałęziach? Może pani Orinoko korzystała z drabiny i właśnie wtedy perły zaczepiły o jakiś badyl?

Przypominam o odjęciu chakry za wykorzystanie reberu.

Obszar za domem sprawdzony w połowie.

Legenda:
- Strażnik rodu Senju
- Pani Orinoko - wygląd

[Masashi]

Czas mijał nieubłaganie i Masashi zaczął się delikatnie denerwować. Nie wierzył że nie był w stanie odszukać naszyjnika. Powoli nawet tracił nadzieję że mu się powiedzie lecz postanowił się nie poddawać i poświęcić jeszcze trochę czasu na poszukiwania.
Widząc drabinę zamyślił się na sekundę. Podszedł powolnym krokiem pod otwarte okienko, z którego uprzednio wychyliła się Babinka.
- Pani Orinoko! Używała Pani ostatnio tej drabiny? Bo nie wiem czy mam przeszukiwać korony drzew. - krzyknął w okno chcąc się nieco doinformować. Wolał nie poświęcać czasu na przeszukiwanie koron drzew jeśli kobieta znowu powie że tego nie robiła ostatnimi czasy. Zmarnował już sporo czasu i efektów nie było więc wywiad był w tym wypadku jak najbardziej wskazany.

[Takashi]

"Wszystko po staremu"
Misja rangi D - Masashi
Lato, rok 394
13/14

Młody shinobi zaczął się powoli frustrować tym, że jego poszukiwania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Od kilku godzin nie był w stanie niczego znaleźć. Bolały go już stopy i kolana, które po całym dniu były zaczerwienione. Chłopak był wyczerpany i tracił nadzieję na to, że uda mu się odnaleźć zaginioną biżuterię, a robiło się przecież coraz później i za niedługo mogło się też zrobić ciemno. To mogłoby oznaczać totalnie niepowodzenie, na które nie mógł sobie pozwolić.
Chciał natomiast ułatwić sobie pracę i po zauważeniu drabiny zbliżył się do domku zleceniodawczyni po to, by zadać jej pytanie. Spytał, czy używała ona tegoż sprzętu w ostatnim czasie, na przykład do zrywania czegoś. Pytanie zadał głośno, krzycząc, by starsza kobieta była w stanie je usłyszeć. To jednak nie wystarczyło, nie zareagowała, najwidoczniej była w innym pomieszczeniu i żadne okrzyki do niej nie dotarły. Najwidoczniej ona sama cały czas pochłonięta była swoimi poszukiwaniami w środku.
Nie pozostało mu nic innego, jak dokończenie roboty. Trzeba się sprężać, tak naprawdę większość już za Masashim, zostało mu jedynie dokończyć ostatni z trzech wskazanych sektorów. Do mety brakowało niewiele, trzeba było się postarać, przecież te perły muszą gdzieś tam być.

  Ukryty tekst

Legenda:
- Strażnik rodu Senju
- Pani Orinoko - wygląd

[Masashi]

Wizja niepowodzenia zdeterminowała chłopaka. Niestety nie uzyskał odpowiedzi ze strony staruszki więc postanowił kontynuować poszukiwania. Chwycił drabinę pod pachę i zaczął przeszukiwać kolejne drzewa. Będąc na drabinie pozwalał sobie chwycić za główny pień i potrząsnąć nieco koroną drzew. Chciał spowodować iż biżuteria spadnie z gałązki lub chociaż błyśnie gdzieś co zwróci uwagę chłopaka. Odgonił całkowicie myśli o jakimkolwiek niepowodzeniu i w pełnym skupieniu przechodził od drzewa do drzewa. Bacznie się rozglądał kiedy trząsł koroną chcąc coś wypatrzeć. Po wszystkim schodził z drabiny i obchodził drzewa dookoła obserwując trawnik i okolice. W takim momencie jak ten żałował że nie potrafił stworzyć żadnego klona. W takiej sytuacji by się bardzo przydał.

Chakra: 105 - 12 = 93

[Takashi]

"Wszystko po staremu"
Misja rangi D - Masashi
Lato, rok 394
15/14

Ciągłe niepowodzenia demotywowały Masashiego. Chłopak nie był w stanie znaleźć pereł pani Orinoko pomimo tego, że szukał ze wszystkich sił i starał się tak bardzo, jak mógł. Gdy starowinka mu nie odpowiedziała, chwycił drabinę, by samemu z niej skorzystać, po czym zaczął sprawdzać drzewa w tylnej części ogrodu, niestety bezskutecznie. W którymś momencie zaczął potrząsać górnymi partiami drzew, co wprawiało w ruch większą część gałęzi. Bohater myślał, że może dzięki takiemu postępowaniu coś spadnie z góry i szczęśliwie będzie to właśnie ten konkretny przedmiot. Tak niestety nie było. Sprawdzał ostatnie miejsca, kiedy nagle znalazła się przy nim jego zleceniodawczyni. Wyglądała tak samo, jak wcześniej - czyli tak. Była ubrana tak samo, miała na sobie te same ubrania i tę samą biżuterię, która mieniła się wieloma kolorami w promieniach zachodzącego na horyzoncie słońca. Szczególnie wyróżniały się lawendowe perły, które niezmiennie dekorowały jej szyję i dekolt. Teraz młody Senju uświadomił sobie, że to, czego szukał, cały czas znajdowało się na szyi pani Orinoko.
- Młodzieńcze, wystarczy tego wszystkiego, już sporo się napracowałeś. Trudno - nie ma ich, to nie ma. Doceniam twoją pracę, ale straciłam już nadzieję. Może wcale nie zgubiłam moich pereł, a zostały one skradzione? - mówiła zmartwiona, ale uśmiechnięta.
Najwidoczniej przez cały ten czas była nieświadoma tego, że cały czas miała je na sobie.

Legenda:
- Strażnik rodu Senju
- Pani Orinoko - wygląd

[Masashi]

Robiło się późno. Chłopak się nie poddawał i cały czas poszukiwał zgubionej biżuterii. W pewnym momencie już sam tracił rachubę. Drzewa mu się myliły. Przeliczał je i choć starał się być skrupulatnym i dokładnym to w pewnym momencie sam już nie wiedział.
Kiedy kobiecina wyszła na zewnątrz chłopak zszedł z drabiny nieco smutny bowiem nie udało mu się znaleźć zguby. W momencie gdy promienie zachodzącego słońca błysnęły na perłach, które miała na szyi chłopak westchnął głośno.
- Pani Orinoko… - zrobił pauzę i wziął głęboki wdech po czym powoli wypuścił powietrze.
- A ten naszyjnik… który ma Pani na sobie teraz… To są te czy inne perły? - wycedził przez zęby jednak nie pozwolił po sobie poznać że nieco się zirytował. Był zły na siebie bo nie zwrócił na nie uwagi wcześniej. Możliwe że wtedy nie poświęcałby całego dnia na przeszukiwanie ogrodu. Chociaż z drugiej strony możliwe że to zupełnie inny naszyjnik niż ten którego szukał. Kto wie...

[Takashi]

"Wszystko po staremu"
Misja rangi D - Masashi
Lato, rok 394
17/14

Senju tracił nadzieję na to, że uda mu się odnaleźć zgubioną biżuterię. Już miał odpuścić, kiedy nagle coś błysnęło przed jego oczami. Staruszka stanęła przed nim, a zachodzące słońce mieniło się w każdej pojedynczej lawendowej perełce, którą zawieszoną miała na szyi. Piękny naszyjnik z pereł przez cały czas znajdował się na jej szyi, przy czym ona sama nie była tego świadoma, ale młody bohater od razu je zauważył i spytał, czy to aby nie są te same, których szukał prawie przez cały dzień. Pani Orinoko instynktownie położyła dłoń na szyi, a konkretnie na swojej biżuterii, była bardzo zdziwiona, ale w jej oczach dało się również zobaczyć radość i ulgę.
- Tak, tak, to dokładnie te perły! Jeju, znalazłeś je! - mówiła, po czym chwyciła najniżej zawieszony kamień i podniosła go nieco w górę, by móc na niego zerknąć. - Nie spodziewałabym się, że są cały czas pod moim nosem, a tak się zdenerwowałam, że zupełnie o nich zapomniałam. Coś takiego.
Emocje, które od niej biły, były w stu procentach prawdziwe. Nie oszukiwała, była rzetelna i wszystko wskazywało na to, że była nieświadoma posiadania ich przez cały ten czas.
- Dziękuję za pomoc w znalezieniu ich. Dziękuję także za to, co zrobiłeś w ogródku. Widziałam, że pomogłeś przy warzywniaku i bardzo to doceniam. Jutro zbiorę wszystkie te dorodne plony. - zwróciła uwagę na bujną strefę warzywno-owocową za chłopcem.
- Proszę, to rekompensata za cały czas, który straciłeś. Na drobne wydatki na pewno starczy. - wręczyła chłopcu sumę pieniążków, po czym zadowolona udała się do swojego domku, cały czas dotykając pereł.
Zapomniała ze starości? A może była chora? Ciężko stwierdzić, ale liczyło się to, że po ciężkich kilku godzinach poszukiwań Masashi w końcu mógł odpocząć. Mógł obrać drogę powrotną w sumie gdziekolwiek, ale nim to zrobił, pojawił się przed nim ten sam strażnik, który wcześniej przekazał mu zlecenie. Najwidoczniej sprawdzał go co jakiś czas.
- Sporo zajęło ci tak proste zadanie, ale mniejsza o to. - skomentował krótko, by przejść do meritum. - Zostałeś wezwany do siedziby rodu, jestem odpowiedzialny za odeskortowanie cię tam natychmiast. Ruszamy.
Ciężko stwierdzić, czy obserwował go przez cały ten czas, czy po prostu był w okolicy. Wiedział, gdzie przebywa młody Senju, także dostanie się do niego nie stanowiło problemu. Najpewniej dostał wytyczne od przełożonych, by przyprowadzić młodzika do nich. Nie było jeszcze tak późno, także pracownicy siedziby na pewno byli jeszcze na miejscu.

Legenda:
- Strażnik rodu Senju
- Pani Orinoko - wygląd

Misja zakończona sukcesem.
Zgodnie z informacją w tym miejscu, zapraszam z następnym postem tutaj w celu kontynuowania rozgrywki.

[Rei Uta]

Misja D
1/14
Koneko

Koneko mogła zdecydować albo też to los mógł zdecydować za nią. W chwili gdy Jinto zniknął za horyzontem, dziewczyna zauważyła jak ktoś przygląda się jej z oddali. Była to niewysoka dziewczynka o ciemnych włosach, mająca nie więcej niż osiem lat. Przez pewien czas nawet nie była pewna, czy to faktycznie jej się przygląda, jednak gdy mała postanowiła pomachać do niej jeszcze energiczniej, pewność się jednak pojawiła. Czarnowłosa stała niedaleko straganów z kolorowymi ozdobami, nie zwracając na nie uwagi w tej chwili. Była całkowicie pochłonięta machaniem, do czasu, aż nasza kunoichi nie postanowiła podejść do niej. Z bliska mogła zauważyć, że obca miała śmieszny mały nos oraz tonę piegów na całej twarzy. Ubrana w starannie uszytą sukienkę, prezentowała się całkiem słodko. Zanim Koneko zdążyła zapytać o co właściwie chodzi, mała wyprzedziła jej pytanie piskliwym tonem.

– Czemu nie masz ręki… Czy to bardzo bolało, gdybym straciła rękę to, chybaby mnie mama zabiła.
Powiedziała nagle bez cienia krępacji. Zanim dziewczyna z rodu Senju zdążyła odpowiedzieć, kolejna osoba postanowiła dołączyć do tego spotkania. Koneko mogła zauważyć go pierwsza, jako że ten nadszedł zza pleców obcego dziecka. Wysoki drab o bystrym spojrzeniu, ukrytym za maską przedstawiającą jednego z leśnych demonów. Mężczyzna stanął nagle w miejscu, krzyżując ramiona na piersi.

– Masahiro, czy ty znowu próbujesz mi uciec!.
Wykrzyknął po chwili grubym głosem, przybierając na twarzy ojcowski wyraz troski. Dziewczynka niemal podskoczyła w miejscu, nie spodziewając się zapewne podobnego obrotu zdarzeń. Koneko jako jedyna mogła zauważyć na jej twarzy delikatne przerażenie, chociaż nie takie, jak widać było u ofiary… Coś bardziej jak wzrok dziecka, gdy rodzicie dowiedzieli się, że uciekło z ostatniej lekcji w szkole. Przez chwilę nikt nie poruszył się nawet o centymetr, w chwili gdy Masahiro postanowiła jednak przemówić.

– O nie tatku… Ja właśnie chciałam czegoś się nauczyć od tej kunoichi, naprawdę zobacz, właśnie wróciła do wioski, straciła rękę w bitwie.
Dzieciak był chyba dumny z siebie, że wpadł na tak genialny plan, wskazując na Koneko palcem. Najwidoczniej liczyła, że tamten kupi bajeczkę, jednak w jego postawie wciąż nic się nie zmieniło. Dziewczyna w pewnej chwili po prostu się odwróciła, tak samo krzyżując ramiona jak on.

– Razem z siostrzyczką będziemy trenować, nie powinieneś myśleć, że cię oszukuję tatku.
Teraz dopiero postawa mężczyzny się zmieniła… Najwidoczniej wzrok małej zdenerwowanej córeczki, działał lepiej niż wszekie oczne genjutsu. Gdyby nie maska, wszyscy mogliby zobaczyć jego zakłopotanie, które mieszało się z odrobiną wstydu… Ech, ojcowie.

– Jeśli tak to nie mam nic przeciwko… Przepraszam, a jak się właściwie nazywasz.
Wystrzelił nagle swoje pytanie w stronę kunoichi, niszcząc całkowicie swój wcześniejszy wizerunek. Najwidoczniej Koneko znowu była wciągana w jakąś przygodę. Ale tym razem wyglądało na to, że nie będzie trzeba narażać się na niebezpieczeństwo. Tylko od niej zależało, czy podejmie zabawę, jaką rozpoczęła obca jej zadziorna dziewczynka.

[Koneko]

W tej chwili, uświadamiając sobie wagę słów strażnika, poczułam nie tylko ulgę, ale i poczucie sprawiedliwości, które zaczęło pulsować w moich żyłach. Jego uznanie, a także gotowość do podjęcia natychmiastowej akcji, była dla mnie dowodem na to, że prawdziwa zmiana jest możliwa, kiedy tylko znajdzie się ludzi gotowych stanąć w obronie tego, co słuszne. Uśmiech na jego twarzy, choć skryty pod warstwą blizn, był dla mnie niczym promień światła, potwierdzeniem, że mimo wszystkich przeciwności, warto walczyć o lepsze jutro. Gdy wspomniał o misji i wynagrodzeniu, poczułam, że moje działania nie tylko zostały docenione, ale też przyniosą realne skutki. Nie chodziło mi o nagrodę materialną; fakt, że moje starania zostaną odnotowane i uznanie mojej walki było dla mnie o wiele ważniejszy. To był dowód, że nawet najmniejszy głos może mieć wpływ, że moje poświęcenie i cierpienie nie poszły na marne. Spojrzenie, jakie wymieniłam z Jinto, było pełne porozumienia i wdzięczności. Jego postawa, niezłomność i determinacja, by nie tylko opiekować się mną, ale też walczyć o wspólną sprawę, jeszcze bardziej utwierdziły mnie w przekonaniu, że znalazłam w nim prawdziwego sojusznika. Jego słowa, pełne empatii i zrozumienia, podkreśliły wagę naszej wspólnej misji. Stojąc tam, na progu Hayashimury, przy bramie do naszej wspólnej przyszłości, poczułam, że nasza droga jest dopiero na początku. Wraz z orłem na ramieniu, który teraz stał się dla mnie nie tylko towarzyszem, ale i symbolem siły, której szukałam w sobie, byłam gotowa stawić czoła każdemu wyzwaniu. Wiedziałam, że przed nami jeszcze wiele pracy, ale w tym momencie, otoczona ludźmi o podobnych sercach, była gotowa na wszystko, co przyniesie przyszłość.
-Dziękuję... Dziękuję za wszystko! - zaczynam, a następnie daję chwilową, dostojną pauzę. Bądźcie zdrowi i sil... -Nie dokończyłam, rozryczałam się i mocno go przytuliłam. A następnie dałam mu odejść.
Stojąc przed bramą Hayashimury, patrząc na odchodzącego Jinto, czułam mieszankę ulgi i smutku. Jego słowa, pełne wdzięczności i serdeczności, odcisnęły głębokie piętno na moim sercu. Byłam świadoma, że ten krótki rozdział mojego życia, choć pełen bólu i wyzwań, przyniósł ze sobą także niespodziewane więzi. Przygoda w lesie Shinrin, spotkanie z Jinto i jego żoną, walka o sprawiedliwość dla leśnych stworzeń - wszystko to stało się częścią mnie, kształtując moje przyszłe kroki.
Moje myśli krążyły wokół słów strażnika, który z taką determinacją zobowiązał się stanąć w obronie lasu i jego mieszkańców. Jego postawa była dowodem na to, że nawet wśród zgiełku codziennych obowiązków, istnieją ludzie, dla których ochrona przyrody nie jest pustym sloganem, a konkretnym działaniem. Ta chwila wzmocniła moją wiarę w to, że nawet najmniejsze działanie może przynieść zmianę, że nie jestem sama w tej walce.
Zarówno wdzięczność jak i determinacja pulsowały we mnie z każdym krokiem, który oddalał mnie od bramy. Decyzja strażnika, by uznać nasze działanie za misję o odpowiedniej randze, dodatkowo utwierdziła mnie w przekonaniu, że moja droga jest słuszna. Nie mogłam jednak pozwolić sobie na zaniedbanie własnego zdrowia. Zgoda strażnika na moje leczenie była przypomnieniem, że moja walka wymaga sił, których nie odzyskam, zaniedbując się. Orzeł na moim ramieniu, którego obecność stała się dla mnie źródłem siły i odwagi, przypomniał mi również o innych, którzy zależą od moich decyzji. Jego towarzystwo na tym etapie mojej podróży było niczym znak, że moja misja jeszcze się nie zakończyła, że przed nami oboma wciąż wiele wyzwań.
Zdecydowałam się więc na wizytę w szpitalu, by zadbać o swoją ranę, jak radził strażnik. Zdrowie było teraz kluczowe, aby móc kontynuować moje zaangażowanie w obronę natury. Każdy krok, który podejmowałam, zbliżał mnie do celu, którego nie mogłam teraz porzucić. Opuszczając teren osady, wiedziałam, że to, co mnie czeka, to nie tylko leczenie fizyczne, ale też przygotowanie do dalszej, być może jeszcze trudniejszej, drogi w obronie tego, co kocham. W sercu nosiłam nadzieję, że moje działania, wsparte teraz przez strażników Hayashimury, przyczynią się do ochrony lasu Shinrin i wszystkich jego mieszkańców. Ta droga, choć niełatwa, była ścieżką, którą wybrałam świadomie. Wiedziałam, że każdy kolejny dzień przyniesie nowe wyzwania, ale też nowe możliwości do wykazania się odwagą i determinacją w walce o lepsze jutro. Jednak koniec końców, nie było mi dane ruszyć do szpitala. Mała dziewczynka postanowiła mnie zaczepić. Więc podeszłam do niej.
Stojąc przed tym nieoczekiwanym zwrotem wydarzeń, poczułam mieszankę zdziwienia i rozbawienia. Mimo że ostatnie dni były pełne wyzwań i cierpienia, ta chwila przypomniała mi o prostszych, bardziej ludzkich aspektach życia. Dziecięca ciekawość Masahiro i jej bezpośrednie podejście do mojej utraty ręki były zarówno odświeżające, jak i nieco komiczne. W jej słowach nie było krzty litości czy fałszywej sympatii, tylko szczera ciekawość i dziecinna niewinność, która zmusiła mnie do uśmiechu, mimo okoliczności.
-Bolało i... nadal troszkę boli, ale to nic! Przywyknę, ale jak kiedyś postanowisz, gdzieś chodzić bez opieki, to przypomnij sobie o mojej ręce! Niestety poszłam sama do lasu i takie są tego konsekwencje! O właśnie, a co Ty tu robisz SAMA?!- powiedziałam z naciskiem na ostatni wyraz. Moje poczucie przydatności dla świata duuużo bardziej wzrosło podczas tej sytuacji.
Kiedy jej ojciec zapytał mnie o imię, poczułam, że ta drobna interakcja stała się dla mnie jak most łączący z przeszłością, kiedy to moje zmartwienia były znacznie mniejsze, i przyszłością, w której nadal mogę mieć wpływ, nawet bez mojej ręki.
-Nazywam się Senju Koneko. Jeśli twoja córka chce się czegoś nauczyć, to może nie jestem wojownikiem, którego oczekuje, ale z pewnością mogę podzielić się z nią kilkoma lekcjami. - zaczynam, a następnie daję chwilową, dostojną pauzę.
Gdy pojawił się jej ojciec, maska leśnego demona i surowy ton głosu wprowadziły początkowo napięcie, które szybko rozproszyła reakcja Masahiro. Jej próba przekonania ojca o szlachetnych intencjach "nauki" od kunoichi była tak przekonująca, że na moment pozwoliłam sobie zapomnieć o ciężarze ostatnich dni. Chociaż jej plan był przezroczysty, jej determinacja i chęć pozostania blisko, była czymś, co mogłam tylko podziwiać.
Ten moment stał się dla mnie nieoczekiwanym przypomnieniem, że życie nadal oferuje drobne przyjemności i okazje do wpływania na innych, nawet jeśli droga przed nami wydaje się być pełna niepewności. Postanowiłam, że niezależnie od przeciwności, które mogą nadejść, nie wolno mi zapominać o tych małych chwilach, które nadają życiu sens. Otwarcie na nowe doświadczenia i możliwość wpłynięcia na życie młodej dziewczynki była niespodziewaną, ale mile widzianą zmianą tempa. Być może właśnie w takich chwilach tkwi prawdziwa siła i cel, nawet dla kunoichi, która straciła więcej niż tylko rękę.

[Rei Uta]

Misja D
3/14
Koneko

Koneko znowu znalazła się w sytuacji, gdzie to przygoda sama na nią wpadła. W gruncie rzeczy miała udać się do lokalnego szpitala, by tam dokładnie się przebadać. Spotkanie z obcą dziewczynką skrzętnie odmieniło jej plany, chociaż w gruncie rzeczy wyglądała na całkowicie zdrową. Jinto oraz jego żona, postarali się najlepiej, jak tylko mogli. Tydzień, który spędziła w ich domostwie, pozwolił jej również na uspokojenie własnego ducha… Zebrała w sobie energię do dalszej walki, pomimo trudnej sytuacji, w której się obecnie znalazła. Masahiro pojawiła się tak samo niecodziennie, jak orzełek, który właśnie krążył nad ich głowami. Gdy coraz więcej ludzi zaczęło dostawać się do miasta, zwierzę zapikowało w dół, znajdując sobie miejsce na pobliskim drzewie. Mimo że chronił on do tej pory Koneko, to był wciąż tylko dzikim stworzeniem. Jeśli dziewczyna wyjdzie z osady z pewnością ją odnajdzie, teraz jednak musiał pozostać z dala od własnych lęków. Koneko w tym samym czasie wpatrywała się w zamaskowanego ojca, czarnowłosej dziewczynki. Mężczyzna przez krótką chwilę nie odzywał się nawet słowem, jednak dał za wygraną, gdy odkrył, że nie ma szans w tym starciu.

– Moja mała córeczka bywa problematyczna… Jednak kocha naszą wioskę tak samo jak ja.
Mężczyzna odchrząknął z zakłopotania, po czym kontynuował nieco mocniej naciskając na wypowiadane słowa.

– Proszę zostańcie w osadzie… Może zechce panienka opowiedzieć jej o tym miejscu nieco więcej. Jesteśmy dumni, że możemy żyć w jednej osadzie z kimś, kto rozumie nasz świat lepiej niż, ktokolwiek inny. Matka natura daje nam wszystko, czego potrzebujemy, a przeszłość zapisana w dawnych świątyniach jest czymś co musimy przekazywać kolejnemu pokoleniu.
Człowiek ten wyglądał na bardzo przejętego swym zajęciem, którym okazało się wychowywanie córki. Każdy rodzic chciał by jego potomstwo posiadało tylko najlepsze cechy dostępne dla człowieka. W tej chwili Koneko brała w tym udział, co było nie mniej ważne niż zwykła walka dla rodziny. Kształtowanie nowego pokolenia, które zaraz miało przechwycić przyszłość w swe dłonie…

– Jak już panienka skończy, spotkamy się tutaj za dwie godziny… Zatrzymaliśmy się w karczmie w centrum osady, więc po wycieczce zapraszam na wspólną kolację.
Mężczyzna ukłonił się nisko… Po czym niepewnie zwrócił się do córki.

– Bądź grzeczna Masahiro… Nie sprawiaj panience Koneko problemów.
Mała tylko uśmiechnęła się zadziornie, po czym złapała dziewczynę za zdrowe ramie. Kunoichi mogła być zaskoczona, ale najwidoczniej to Masahiro będzie tutaj przewodniczką. Dziewczyna z rodu Senju mogła poczuć teraz spokój, to zadanie mogło być jej bardziej potrzebne, niż się z początku zdawało. Ktoś, kto przez chwilę znalazł się po drugiej stronie, spoglądając w oczy własnej śmierci… Mógł wymagać tego ciepła, które dawała druga osoba. Zwłaszcza bezinteresowne dziecko, które w tej chwili obdarzyło Koneko szczerym uśmiechem.

– Wiesz… Zawsze chciałam zobaczyć wasze wodospady i świątynie, bardzo chciałabym też posłuchać o twojej rodzinie.
Masahiro ciągnęła ją w sobie tylko znanym kierunku, zasypując przy tym swoimi pytaniami. Koneko musiała sprostać zadaniu, które postawił przed nią przewrotny los, wkładając serce w to, co to niewinne stworzenie miało później pamiętać przez lata. Nie każdy człowiek byłby gotów na tak odpowiedzialne zadanie.

[Koneko]

W tej nieoczekiwanej roli przewodnika, odnalazłam nowy sens i perspektywę, której tak bardzo potrzebowałam. Spojrzenie Masahiro, pełne ciekawości i niewinnej fascynacji światem, przypomniało mi, że życie to coś więcej niż ciągła walka i przetrwanie. Była to przypomnienie, że mimo ciemności, które mnie otaczały, istnieje również światło i radość, które trzeba pielęgnować i przekazywać dalej. Obietnica ojca Masahiro, że spotkamy się na kolacji, dała mi poczucie ciepła i przynależności do tej wspólnoty, nawet jeśli na chwilę. Jego szacunek dla przyrody i pragnienie, aby jego córka zrozumiała i doceniła wartość ich dziedzictwa, zbudziło we mnie chęć przekazania własnych doświadczeń i wiedzy.
Masahiro, pociągając mnie za rękę, niemal zmusiła mnie do zwolnienia tempa i zwrócenia uwagi na otaczający nas świat. Jej entuzjazm i pragnienie poznania historii mojej rodziny oraz urody naturalnych krajobrazów przypomniały mi, jak ważne jest docenienie chwili obecnej i wszystkiego, co ma do zaoferowania. W tej chwili, pomimo mojej straty i bólu, który nadal był częścią mnie, zdałam sobie sprawę, że to właśnie te drobne interakcje i możliwość wpłynięcia na młode umysły nadają mojemu życiu prawdziwy sens. To, że mogłam podzielić się częścią siebie i swojej historii z Masahiro, dawało mi nadzieję, że przyszłe pokolenia mogą zbudować świat, który będzie cenił i chronił zarówno swoje dziedzictwo, jak i przyrodę, która nas otacza.W miarę, jak Masahiro prowadziła mnie przez tętniące życiem ulice Hayashimury, zastanawiałam się, jakie historie mogę jej opowiedzieć, aby zainspirować ją i inni, jak ona, mogli kroczyć przez życie z szacunkiem i miłością do świata naturalnego. Moja przygoda z Masahiro nie była tylko okazją do nauczania, ale również lekcją dla mnie samej, przypominającą, że każdy z nas ma moc, by wpłynąć na przyszłość – nie tylko przez wielkie czyny, ale także przez małe, osobiste historie i doświadczenia, które dzielimy z innymi.
-Od czego by tu zacząć, jeśli chodzi o moją rodzinę to cóż, wiem! - zaczynam, a następnie daję chwilową, dostojną pauzę. Wśród wiekowych drzew i nieskończonych lasów tkwi historia, którą każdy z nas powinien znać. To opowieść o klanie Senju, jednym z najstarszych i najbardziej szanowanych rodów, których korzenie sięgają początków naszego świata. Ich unikatowa zdolność do kontroli i tworzenia z elementów Wody i Ziemi, dawała im moc tworzenia drzew, rozsiewających życie i zieleń na wielkich przestrzeniach Prastarego Lasu. Dzięki nim, ziemia ta rozkwitała, a lasy stawały się coraz gęstsze i piękniejsze, obdarzając świat niespotykaną dotąd urodą. Nasza historia mówi, że klan Senju wywodzi się od samego Mędrca Sześciu Ścieżek, co czyni ich spadkobiercami mądrości i siły, przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Cechuje ich nie tylko spokój i dobroć serca, ale też głęboka miłość do wszystkich istot, z którymi dzielą ten świat. Jednak, choć serca ich biją ciepłem do przyjaciół i sojuszników, w ich duszach kryje się również miejsce na nienawiść – najciemniejszą, skierowaną przeciwko krewnym z klanu Uchiha, z którymi łączą ich zarówno więzy krwi, jak i długie pokolenia konfliktów. Mimo tych napięć, Senju pozostają strażnikami równowagi, pilnując, by siła, którą dziedziczą, służyła dobru i ochronie. Ich opowieść to przypomnienie o sile, która tkwi nie tylko w magii, ale również w jedności z przyrodą, w zdolności do kreowania i ochrony życia. Przez swoje działania Senju udowadniają, że prawdziwa moc kryje się nie w dominacji, ale w harmonii i współistnieniu. W tych lasach, gdzie każdy liść szumi historią Senju, możemy nauczyć się, jak ważne jest, by czerpać siłę nie z przewagi, ale z głębokiego zrozumienia i szacunku dla świata, który nas otacza. Ta opowieść o Senju, to nie tylko kronika dawnych dziejów, ale też przewodnik, jak być strażnikiem życia, w harmonii z przyrodą i własnym sercem. -Przerwałam i czekałam na reakcję Masahiro.
Stojąc obok Masahiro, czułam niezwykłe połączenie fascynacji i odpowiedzialności. Jej dziecięca niewinność i niespożyta ciekawość świata, manifestująca się w każdym gestie, w każdym pytaniu, były dla mnie przypomnieniem o tym, jak ważne jest przekazywanie wiedzy i wartości. Ta mała, energiczna dziewczynka, która z takim zapałem chciała dowiedzieć się wszystkiego o klanie Senju, o naturze i o życiu, sprawiła, że poczułam się jak przewodnik, którego zadaniem jest nie tylko chronić, ale też uczyć i inspirować. Obserwując, jak Masahiro z zachwytem słucha opowieści o wielkich wodospadach, tajemniczych świątyniach i legendach naszych przodków, zrozumiałam, że przekazujemy więcej niż tylko historie. Przekazujemy nadzieję, inspirację i marzenia o lepszym świecie. Każde jej pytanie, każdy uśmiech, kiedy opowiadałam o drzewach wznoszących się ku niebu, o potędze i pięknie natury, przypomniały mi o misji, która wykracza poza moje osobiste doświadczenia i straty.To właśnie dzieci, takie jak Masahiro, są przyszłością naszego świata. Moja rola, nagle wydawała się jasna – nie tylko jako kunoichi, ale jako nauczycielka i opiekunka. Misja ta nabrała nowego znaczenia, dodając mi sił i determinacji, by walczyć nie tylko o teraźniejszość, ale przede wszystkim o jutro. W jej oczach widziałam odzwierciedlenie wszystkiego, co klan Senju reprezentował – harmonii z naturą, poszanowania życia i nieustającej walki o pokój. To właśnie te wartości chciałam przekazać Masahiro i wszystkim dzieciom, które będą kształtować przyszłość naszego świata