Siedziba władzy

[Nikusui]

I stało się. Omówili nie tylko sprawę, która ich interesowała, ale również oboje dostali awans. To też wiązało się z większym zakresem obowiązków, chociaż chyba niekoniecznie ze strony białowłosej. Z drugiej jednak strony, skoro miała pozostać w Shinrin, to nie mogła tak po prostu siedzieć na tyłku. Na pewno będzie zobligowania do "pracy" na rzecz osady, zresztą jej by to odpowiadało, bo raczej nie była typem domownika i jednak potrzebowała tych wyzwań, by czuć, że żyje. A od teraz zaczyna się nowe życie.
Skoro wszystko już zostało omówione, nie pozostało im nic innego, jak opuszczenie gabinetu i pozostawienia Kazuo oraz Ukyo samych, gdyż chcieli jeszcze omówić jakieś sprawy. Lider Kaminari potwierdził ich przypuszczenia, iż są już wolni, więc w potwierdzeniu zerknęła na Shigeru, upewniając się, że on również już nie potrzebuje omawiać innych spraw. Po tym białowłosa krótko pożegnała się z Liderami obu klanów i odwróciła się, ruszając do wyjścia. Zanim jednak wraz ze swoim ukochanym całkowicie opuściła gabinetu, dotarło do nich jeszcze parę słów, które wypowiedział Kazuo. Nie odwróciła się jednak ponownie, a jedynie uśmiechnęła się lekko pod nosem, czując, jak jej jego zostaje mile połechtane. Czuła jednak, że coś w tym jest, chociaż nie można było uznać, ze była zapatrzona w siebie. Sama czuła, że zrobiła dość spory postęp od momentu wyruszenia do Ryuzaku, aż do do teraz.
Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, przystanęła i zerknęła na Shigeru. Przygryzła delikatnie swoją dolną wargę i zmrużyła nieco lewe oko, jakby próbowała rozplanować najbliższy czas.
- Małe świętowanie? - zaproponowała, zerkając na bruneta z boku. Jej uśmiech momentalnie się poszerzył, ukazując rządek białych zębów. - Gorąca kąpiel, a potem... potem zobaczymy. - dodała zadziornie, zaraz pokazując Shigeru język i jakby chcąc go ponaglić, ruszyła dość szybkim krokiem ku wyjściu z siedziby. Wiele planów mogło kryć się pod jej słowami. Najważniejsze jednak było na wierzchu. Po wydarzeniach w Sakai, po odwiedzinach matki młodego mężczyzny i po rozmowie z Liderami klanów Senju i Kaminari, chciała teraz po prostu pobyć trochę tylko w towarzystwie Shigeru. Tego potrzebowała i coś przeczuwała, że działało to w obie strony. Chciała skorzystać z tej okazji, bo znała siebie i zdążyła też poznać bruneta, więc lada dzień zapewne wezmą się za trening, by jeszcze udoskonalić swoje umiejętności. Oboje byli w tym temacie dość ambitni i to było po prostu widać. Chyba to nawet mogło na nich dobrze działać, bo mogli się nawzajem napędzać do działania.
Zadowolona białowłosa, opuściła siedzibę Lidera Senju wraz z Shigeru, kierując się ku jego domostwu, którego jeszcze aż tak bardzo dobrze nie kojarzyła, była tam w końcu tylko raz. Dlatego po opuszczeniu budynku, trzymała się blisko boku mężczyzny, a pewnej chwili bez wahania łapiąc go za rękę, próbując ukryć zarumienione z owego gestu policzki.

z/t wraz z Shigeru

[Reika]

Kolejny dzień pracy dla Kazuo zapowiadał się tak samo monotonnie, jak poprzednie, czyli przeglądanie papierów i przyjmowanie interesantów, co na dłuższą metę zapewne musiała być dość męczące. Na szczęście dzisiaj los zesłał mu niewielkie urozmaicenie i chwilowe oderwanie się od obowiązków. Przez otwarte okno gabinetu Shirei-kana wleciał sokół wędrowny. Ptak zatoczył koło w gabinecie i wylądował prosto na blacie biurka Lidera, spoglądając na niego paciorkowatymi oczkami. Do nóżki miał przyczepioną niewielką tubkę, w której transportowane były listy. Od kogo była wiadomość? Jeśli ją rozwinie, dowie się, że list był od Reiki, zaś sokół nadal pozostał w miejscu, jakby czekał na ewentualną odpowiedź ze strony Kazuo. Jeśli Lider nie zdecyduje się odpisać, wtedy ptak drapieżny odleci, aby wrócić do kunoichi. Jaka była treść?

  Ukryty tekst

[Jawa]

Tkacz Marzeń
Wyprawa dla Shigeru Shigeru opuścił swoje domostwo w poszukiwaniu jakiegoś zajęcia mogącego pozytywnie odbić się na całej osadzie i klanie Senju. No i oczywiście na swoim ojcu, liderze rodu. Mimo tego że osada była bardzo spokojnym i uporządkowanym miejscem, zawsze mogło wydarzyć się coś wymagającego natychmiastowej interwencji. Niespodziewany atak jakiegoś klanu? Możliwe, ale raczej nierealne. Zamach na ważną personę przebywającą w osadzie? Może próba wykradzenia poufnych informacji przez szpiega? Wszystkie te scenariusze mogły mieć miejsce, ale nic na to nie wskazywało. Był to nadzwyczaj spokojny dzień, z czego mieszkańcy korzystali jak tylko mogli. Rzadko zdarzał się takowy, w tych czasach przepełnionych mordem, gwałtem i niekończącymi się wojnami, każdy dzień spokoju i wytchnienia był na wagę złota. Shigeru przeszedł praktycznie całą osadę, ale nie było nic godnego zainteresowania. Rozstanie z ukochaną wydawało się więc absolutnie niepotrzebne, skoro nigdzie nie był on potrzebny. Ostatnia nadzieją była Siedziba Władzy. Budynek w którym omawiane były sprawy najwyższej rangi, w tym potencjalne zagrożenia dla bezpieczeństwa. Tam mogło okazać się, że jednak jest sprawa którą trzeba się zająć w tempie ekspresowym.
Budynek jak zawsze imponował, roztaczała się wokoło niego jakaś dziwna aura powagi. Ludzie mieli świadomość że to najważniejszy obiekt w całej osadzie. Sama świadomość że przebywają w nim czołowe persony w tej społeczności budziła szacunek i powagę do tego miejsca. I teraz do osób przebywających w tym obiekcie dołączył Shigeru, syn aktualnego lidera i wielki wojownik. Pokazujący swe oddanie nie tylko podczas wojny, ale też wypełniając rozkazy z należytą sumiennością i oddaniem. Wnętrze przepychem nie powalało, przyzwyczajony do tego widoku Shigeru niespecjalnie zwracał uwagi na drobne detale. Stojąca przy recepcji osoba, którą była urodziwe dziewczę ubrane po “cywilnemu” lekko skłoniła głowę w stronę Shigeru, gdy ten tylko wszedł. Zaraz po tym miłym geście z jednego z korytarzy wyszła osoba wyglądająca na typowego gońca. Miał on ochraniacz z symbolem klanu Senju, nie nosił zbroi czy innych obciążających dodatków. Chował natomiast do swojej torby niewielki zwitek paapieru, co zdradziło jego funkcję. Gdy podniósł głowę i zobaczyl nowoprzybyłego, ten lekko zmrużył oczy, ale ta dziwna reakcja szybko przerodziła się w miarkowany uśmiech.
- Oh, Shigeru-san. Co za wyczucie, mam wiadomość zaadresowaną do ciebie. Dziękuję za oszczędzenie czasu. - po słowach tych, wypowiedzianych podczas zbliżania się gońca do Shigeru, podał mu ten sam zwitek który chwilę temu chował do torby. Ładny charakter pisma i pieczęć klanu tylko potwierdzały to, że wiadomość dotycząca stawienia się w odpowiednim pokoju - Sala Konferencyjna - pochodziła od władz osady. Goniec odwrócił się i szybko zniknął w zupełnie innej parze drzwi. Czego miało spotkanie dotyczyć? Tego w liście niestety nie było.

[Shigeru]

Mieszkanie opuściłem z jasnym postanowieniem rozejrzenia się po osadzie, poszukaniem zajęć w których mógłbym uczesetniczyć i pomóc zdejmując część ciężaru ze społeczności Shinrin. Jakby nie patrzeć, byłem Shinobim i to też nie pierwszym lepszym - członkiem szanownego klanu Senju o zdolnościach które niewątpliwie mogły zostać wykorzystane nawet w rzemiośle. Mokuton był wszechstronnym żywiołem, który mógł służyć zarówno jako źródło zniszczenia, ale także budulec wykorzystywany w codziennym czynnościach. Mimo jednak tego, że byłem gotowy do działania... w osadzie niczego nie można było z prac publicznych znaleźć.
Wydawać by się mogło, że w sytuacji jaka nas niedawno spotkała, ludzkie dłonie będą warte na garniec złota - okazało się jednak wręcz przeciwnie. Ludzie mimo ogromnej tragedii próbowali żyć dalej swoim tempem. Mimo, że czuć było wątpliwości i obawy o to co przyniesie jutro, na ulicach nie trwała żadna mobilizacja, dostrzec można było nawet mniejszą ilość patroli, a wszystko z powodu ubytku naszych zasobów ludzkich. Końcem końców postanowiłem się udać do ostatniego miejsca w mieście gdzie mógłbym uzyskać informację gdzie przydałby się pomoc. Miejscem tym była Siedziba władzy.
Po przyjściu na miejsce nie dostrzegłem niczego co by mogło wzbudzić u mnie zdziwienie bądź zaniepokojenie. Ruch w budynku nie był zbyt duży, a wystrój pomieszczeń również nie uległ zmianom. Moją uwagę zwróciła młoda kobieta pełniącą rolę sekretarki, która gdy mnie dostrzegła skinęła głową. Już kierowałem w jej kierunku swoje kroki, aby dowiedzieć się czy mogę liczyć na spotkanie z ojcem, gdy wtem z pokoju obok wyszedł postawny mężczyzna, najpewniej goniec, który mimo dzierżenia na czole ochraniacza pozostawał nie odziany w zbroję. Na podstawie tego łatwo można było wyciągnąć wnioski, że mobilność jest dla tego człowieka ważna. Chwilę później jego słowa potwierdziły moje przypuszczenia.
- Dziękuje - skinąłem odbierając zaadresowaną przesyłkę, którą chwile później od plombowałem aby zapoznać się z umieszczoną dla mnie informacją. Okazało się, że jestem oczekiwany w sali konferencyjnej, gdzie najpewniej podczas zebrania przeakazane by zostało zadanie. Zmiąłem wiadomość, pozostawiając ją jednak w dłoni, a następnie cicho wzdychając wykonałem w tył zwrot w stosunku do młodej kobiety, aby udać się do wskazanego miejsca. Droga na szczęście nie była długa - dość szybko znalazłem się na właściwym piętrze, a potem przemierzywszy korytarz, zapukałem po czym nie czekajac na wezwanie, wkroczyłem do sali.
- Senju Shigeru, melduje przybycie - skłoniłem się nieznacznie, a następnie przyjrzałem obecnym w pomieszczeniu, czekając na to co nastąpi dalej. Co usłysze? Co będę miał dalej robić?

[Murai]

Tkacz Marzeń
Wyprawa dla Shigeru Ostatnia nadzieja Shigeru na znalezienie sytuacji która wymagałaby jego udziału okazała się strzałem w dziesiątkę. A nawet gdyby tam nie poszedł, to goniec i tak by go znalazł i dostarczył wezwanie. Swoim ruchem stworzył korzyści zarówno dla siebie jak i dla ludzi najwyższego szczebla, bo sprawa mogła zostać załatwiona szybko i sprawnie. I równie szybko i równie sprawnie można było zacząć rozwiązywanie problemu, jaki stanie przed młodym Senju. Ten błyskawicznie odnalazł właściwy pokój na właściwym piętrze. Był dobrze zaznajomiony z architekturą tego budynku, więc obyło się bez błądzenia w poszukiwaniu odpowiedniej tabliczki z numerem. W końcu Shigeru takową znalazł, zapukał i wszedł do środka. Najważniejszą częścią sali był mały stół pośrodku pokoju. Wokoło niego znajdowało się 5-6 krzeseł. Co ważne stół okrągły nie był, tylko podłużny. Tutaj nie było miejsca na równość, nie w tym miejscu. Na jednym końcu stołu było 5 krzeseł, a jedno samotne stało na krótkim boku stołu od strony wejścia. Na pewno miejsce dla wizytatorów. Resztą pomieszczenia zapełniały stojące w kącie stanowisko kreślarskie, jakieś poupychane pod ściany stosy dokumentów w drewnianych pojemnikach. Panował więc tutaj niezbyt duży porządek. Na krzesłach siedziała dwójka mężczyzn, widocznie od Shigeru starszych. Na oko można by powiedzieć że to okolice 25 lat, chociaż jeden był całkowicie łysy. Senju są też zaskakująco młodzi, bogaci w siły witalne. Wiek ich był więc zagadką, której rozwiązanie było całkowicie niepotrzebne. Shigeru ich jednak znał - byli to jedni z kilku doradców jego ojca. Może ich imiona też znał?
Shigeru dał znać o swojej gotowości do wykonywania obowiązków. Dwójka kiwnęła lekko głową w milczeniu, po czym łysy mężczyzna wskazał przybyłemu krzesło. Kiedy już Shigeru zajął wskazane miejsce, drugi z mężczyzn wyjął kartę papieru i przesunął po blacie w stronę Shigeru.
- Jedna z mniejszych osad na terenie Shinrin została znaleziona w całkowitej ruinie. Na północy, niedaleko granicy z Sakai, jeśli o ścisłość chodzi. Cała populacja ludzi wymordowana, mnóstwo strat materialnych. Wszystko zrównane z ziemią. Sytuację przekazał nam mieszkaniec sąsiedniej osady, który wyruszył tam z powodów prywatnych. Musisz tam wyruszyć możliwie jak najszybciej i zbadać sprawę. Nie możemy pozwolić na masowe mordy na naszych terenach. - słowa mężczyzny były konkretne, miały w sobie dużo informacji. Ale najgorsze było to, czego jego wypowiedź dotyczyła. Masowe morderstwo na terenach prowincji? Cała osada zmasakrowana? Można było tylko przewidywać reakcję Shigeru na te informacje, ale z pewnością ze szczęścia skakać nie będzie. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że lepiej żeby nie działo się absolutnie nic, niż żeby takie sytuacje miały miejsce.
- Nie znamy jeszcze przyczyny ani sprawcy. Podejrzewamy działania pojedynczych jednostek, większe oddziały natychmiast zostałyby dostrzeżone na granicy. A ponieważ Akimichi walczyli z nami ramię w ramię przeciwko Uchiha, to szansa na nagłą agresję z ich strony jest zerowa. Z tymi barbarzyńcami niby mamy pokój, jednak jeśli o nich chodzi, to nic nie jest pewne. Ale najlepiej wszystko zbadać na miejscu. Zidentyfikowanie problemu i rozwiązanie go u źródła, to są twoje priorytety. - kolejna dawka informacji uderzyła Shigeru. Faktycznie pierwszym powodem na jaki można było wpaść byli Uchiha, szczególnie biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia. A także Akimichi z racji bliskości granic. Nie było więc żadnego śladu, żadnej wskazówki. Po prostu śmierć i zniszczenie samo w sobie, bez sprawcy. Jak z tym walczyć, skoro wiedza o sytuacji jest praktycznie znikoma?
- Gdybyś chciał porozmawiać z osobą która przekazała nam te wieści, to znajduje się ona na terenie Siedziby. Dokładnych zeznań nie zdążyliśmy zebrać, sami dowiedzieliśmy się raptem kilka minut temu. A jej stan... załamanie nerwowe. Może być więc ciężko. Na kartce masz zaznaczoną dokładną lokalizację tej wioski a także kilku sąsiednich. Jeszcze jakieś pytania?

[Shigeru]

Wiadomość przekazana przez gońca rozwiązywał problem z znalezieniem pojęcia. Świadomość jednak, że taki rozkaz został wydany oznaczać mogło, że są jakieś problemy, co nigdy nie było dobrą wieścią. Po to jednak wyszedłem do miasta, do siedziby, aby właśnie w takiej sytuacji udzielić potrzebnej pomocy. To, że nie byłem Liderem, nie oznaczało że nie zależało mi na dobru osady. Byłem Pułkownikiem Sił Shinobich Senju, Kogō, a także synem Lidera, na moich barkach spoczywała duża odpowiedzialność, a ja pod żądnym względem nie chciałem nadszarpnąć pokładanego we mnie zaufania.
Z racji częstego odwiedzania tej instytucji, nie miałem większych problemów ze zlokalizowaniem właściwego pomieszczenia. Nie tracąc cennego czasu, szybko skierowałem swoje kroki pod wskazane miejsce, a gdy dotarłem, zapukałem po czym wszedłem do przestronnego pomieszczenia, w którym znajdowała się już dwójka starszych ode mnie osób
Ów mężczyzn kojarzyłem - widziałem ich w towarzystwie poprzedniego Lidera Isoshiego, ale także swojego ojca. Wiedziałem, że byli doradcami władcy, choć nie znałem ich z imienia. Byłem jeszcze zbyt krótkim gościem na salonach, aby znać ich godność - jakby nie patrzeć, ostatni skok awansów otrzymałem po wykazaniu się zarówno w Sabishi jak i Sakai. Byłem stworzony do pola bitwy, a nie pracy kuluarowej.
Zająłem wskazane mi miejsce, a następnie zapoznałem się z podsuniętym dokumentem. Wzrokiem przebiegając po kolejnych liniach tekstu nie zapomniałem o znajdujących się przede mną mężczyznach, którzy zaczęli zdawać relację ze sprawy która niedawno do nich dotarła i którą natychmiast należało się zająć, Wysłuchując tego wszystkiego, natychmiast nasuwało się przypuszczenie, że palce w tym wszystkim maczać mogli Uchiha, mimo zawartego pokoju, zwłaszcza w takich rejonach. Mimo, że tereny te sąsiadowały z prowincją będącą pod jurysdykcją Rodu Akimichi - nie mieliśmy żadnych powodów sądzić, że uczynili to nasi niedawni w wojnie sojusznicy.
-Oczywiście zajmę się tym, odwiedzę zniszczoną osadę, może uda mi się tam znaleźć oznaki czegoś co rzuci nieco światła na tą całą sprawę - zadumałem się, a gdy usłyszałem, że w siedzibie władzy wciąż znajduje się osoba, która przekazała o tym wszystkim informację, kiwnięciem głowy potwierdziłem, że chętnie z nim porozmawiam. Był jak na razie jedynym naszym źródłem informacji.
- Możliwe, że po zakończeniu wojny pod górą Kodokunayamy, część osób zdezerterowało i postanowiło złupać okolice... Oczywiście to tylko moje przypuszczenia, może Akimichi mają podobne problemy po swojej stronie? - zapytałem retorycznie, pomału wstając ze swojego miejsca. Nie miałem pytań, sala w której znajdował się mężczyzna również była mi znana - jedyne co teraz pozostawało to udać się pod wskazane miejsce i porozmawiać - Postaram się najszybciej jak się da znaleźć winnych i przykładnie ich ukarać - zapewniłem, po czym w geście szacunku się skłoniłem, złapałem za dokument, a następnie z tymi informacji opuściłem pomieszczenia udając się w stronę pomieszczenia gdzie znajdował się posłaniec fatalnych wieści.

[Murai]

Tkacz Marzeń
Wyprawa dla Shigeru Trzeba było powiedzieć to wprost - informacje były wręcz tragiczne. Niejednego ogarnąłby zimny i nieskończony gniew do tego, kto dopuścił się tego czynu. Mimo że morderstwa i sama śmierć w tych czasach nikogo nie dziwiły, nawet jeśli chodziło o niewinnych ludzi. O wiele ważniejsze były też motywacje winnych. Czym się kierowali? Może pieniędzmi? Co prawda w takich małych osadach wiele się nie zyska, ale jeśli ograbić 2-3 wioski? Ziarnko do ziarnka, a zbierze się całkiem dużo mamony. Shigeru oczywiście się zgodził, wyraził też chęć przesłuchania jedynego świadka. Nawet jeśli nie był do końca poczytalny, to z jego zeznań można było wyciągnąć jakieś ważne informacje. Odpowiednie przygotowanie przed bitwą i wcześniejsze ułożenie strategii? Brzmi przegenialnie. Łysol w zadumie słuchał teorii Shigeru, jakoby to żołnierze którzy zdezerterowali po wojnie mieliby spowodować tą tragedię.
- Możliwe. Mimo że każdy otrzymał godziwe wynagrodzenie, niektórzy najemnicy mogli chcieć więcej. Nadam nie posiadamy dokładnej wiedzy o liczbie i tożsamości poległych spoza klanu Senju. - powiedział z lekkim smutkiem. Wojna zebrała swoje żniwo, a biorących w niej udział było naprawdę dużo. Jeśli ktoś zdezerterował, to nie było go pośród posotałych na placu boju. Tym samym ciężko było ustalić czy faktycznie oberwał śmiercionoścnym promieniem energii czy uciekł plądrować co popadnie. Nawet tak ogromne zorganizowane rody miały z tym problemy. Nikt nie jest wszechwiedzący. W każdym razie drugi z mężczyzn wstał ze swojego miejsca i skierował się do drzwi.
- Zaprowadzę cię do niej.
- Zanim zaczniesz ją przesłuchiwać, musisz wiedzieć że doznała ciężkiego szoku. - powiedział mężczyzna, prowadząc Shigeru w dół schodów, do jednego z pierwszych korytarzy. Nie zwlekał, jego krok był szybki i stanowczy. Nie wpłynęło to na jakość rozmowy. - Z tego co powiedziała, to w zniszczonej wiosce miała swoją sympatię. Tyle powiedziała i już się nie odezwała. Nasi medycy już się nią zajęli, podano jej zioła na uspokojenie. Ale i tak staraj się ostrożnie dobierać słowa. - stan dziewczyny nadal jest ważny, mimo tego wagi całej sytuacji. To miało sens, zachowanie jej zdrowia psychicznego pozwoli uzyskać lepszej jakości informacje. No i cały czas mowa o człowieku. W końcu dotarli do odpowiednich drzwi. Mężczyzna otworzył je i oczom Shigeru ukazał się stosunkowo niewielkiego pokoju. Mały ale przestronnie urządzony, prawdopodobnie pełnił funkcję pokoju o przeznaczeniu relaksacyjnym. Zaskakująco czysto, a w pokoju leżało kilka zwojów z nieznaną zawartością. Na jednym z kilku krzeseł siedziała dziewczyna z długimi, czarnymi włosami. Była pochylona do przodu, opierając się rękoma na kolanach. Nic nie mówiła, prawie się nie poruszała. Nie słychać było dźwięków łkania. Ubrana w pobrudzone ziemią i brudem proste ubranie. Nie wyglądała na ranną. Obok niej siedział jakiś Shinobi, co dało się poznać po uniformie i opasce z symbolem rodu Senju. Trzymał na kolanach małą drewnianą skrzyneczkę. Po bliższej inspekcji Shigeru zauważył że wypełniona jest ziołami, roślinami i innymi specyfikami. Mężczyzna spojrzał na Shigeru i doradcę lidera, którzy weszli do pomieszczenia. Natychmiastowo wstał i lekko się ukłonił. Głównie do towarzysza Shigeru, ale tym samym do niego trochę też.
- Podałem dziewczynie odpowiedni preparat, efekty już się pojawiły. Mimo tego zachowuje milczenie. - po słowach tych odsunął się i stanął gdzieś w rogu pokoju, za plecami dziewczyny. W ten sposób był w pokoju, ale swoją obecnością nie stresował dziewczyny. Chociaż z drugiej strony ta przeszła wystarczająco dużo, że obecność jednej osoby więcej w pokoju nie mogło zrobić jej różnicy.

[Shigeru]

Starszyzna ani nie potwierdziła, ani nie zaprzeczyła wysuniętemu przeze mnie poglądowi, które jakby nie patrzeć był tylko możliwym przypuszczeniem tego co mogło, ale nie musiało zajść. Biorąc pod uwagę zarówno lokalizację jak i perspektywę czasu, jaka minęła od czasu bitwy, było to dość prawdopodobne. Za pewnik uznane będzie mogło to być dopiero w chwili uzyskania jakichś dowodów zbrodni, a pierwsze ogniwo prawdy, znajdowało się tuż niedaleko, w tym budynku. Jeden ze starszych będąc skorym do pomocy - postanowił osobiście mnie zaprowadzić do nieszczęsnego posłańca, za co byłem wdzięczny, bo nie dość że pozwalało to zaoszczędzić czas to na dodatek mając u boku taką osobę, nie musiałem przed nikim się tłumaczyć z powodu mojej obecności.
- Ruszajmy więc - zaproponowałem, na odchodne kiwnięciem głowy dziękując drugiemu ze starszych za poświęcony mi czas. Gdy mający mi towarzyszyć drugi ze starszyzny potwierdził gotowość do opuszczenia pomieszczenia - ruszyliśmy wspólnie w kierunku sali, gdzie znajdowała się dziewczyna. Mężczyzna w drodze do niej, wyjaśnił mi pokrótce w jakich okolicznościach kobieta tu trafiła oraz kogo straciła, co nasuwało dość jasne przypuszczenia odnośnie jej stanu psychicznego. Zgodziłem się, że faktycznie trzeba tu zachować niezwykłą delikatność, aby nie pogłębić u kobiety "wycofania" się, które służyło jej w tej chwili najpewniej za linię obrony. Osobowość ludzka była bardzo krucha i niestety, takie doświadczenia dobitnie to udowadniało.
- Zachowam szczególną ostrożność - potwierdziłem, a gdy znaleźliśmy się przed wspomnianymi drzwiami do sali pobytu posłańca, wszedłem do środka za starszym, okazując mu poniekąd w ten sposób również swój szacunek.
Sala w której się znaleźliśmy, choć nie była specjalnie duża, to była przestronnie urządzona. Oprócz nas na miejscu znajdowały się jeszcze dwie osoby - medyk oraz długwłosa brunetka, powód mojego tu przybycia. Przyjrzałem się jej ze swojego miejsca, dostrzegając prostotę jej ubrania, a także trudy jakie musiała pokonać, aby tutaj dotrzeć. Medyk, który dostrzegł nasze przybycie, nieco się skłonił, a następnie wyjaśnił, że podał już medykamenty, choć dziewczyna nadal nie chce nic mówić. Przeniosłem swoje spojrzenie na towarzyszącego mi doradcę, ale nie zauważyłem u niego jakiejkolwiek reakcji świadczącej o tym, że chciałby coś powiedzieć, stąd wysunąłem się wolnym chodem na przód, sięgając po jedno krzesło które ustawiłem tuż na przeciwko kobiety. Nie chciałem jej jakoś spłoszyć, wystraszyć, dlatego wolno zająłem swoje miejsce, zachowując przy tej okazji między naszymi krzesłami dystans, choć nie duży. Nie mogliśmy sobie pozwolić na to, aby stracić takie cenne źródło informacji, dlatego też postanowiłem w końcu działać.
- Na imię mam Shigeru, jestem synem Kazuo Senju, Shinrei-kana Rodu Senju... Wiem już o wieściach jakie nam przyniosłaś... Dziękuje że je nam przekazałaś, choć niezmiernie żałuje tego czego się dowiedzieliśmy - rozpocząłem, wolno artykułując każde wypowiadane zdanie, tak by to co mówiłem zdążyło dostrzec do kobiety, do jej świadomości o ile tylko ta jeszcze się całkowicie nie zamknęła na zewnętrzne bodźce. - Wiem też o stracie jaką poniosłaś i podziwiam Cię za siłę i odwagę jaką się wykazałaś tu docierając - dodałem chwilę później, mając świadomość że ponownie rozdrapie jej rany, ale wiedziałem że tylko w taki sposób zdołam przełamać tą barierę, którą się okryła, a miałem także nadzieję, że podane jej medykamenty, nieco uśmierzą reakcje do której musiałem w końcu doprowadzić.
- Niestety nie mam mocy aby zwrócić tym ludziom życie... Ale wciąż możemy ich pomścić i zapewnić spokój ich duszom. Jeśli jednak tych złoczyńców ma dosięgnąć ostrze sprawiedliwości, musisz jeszcze raz wykazać się tą niezwykłą odwagą i powiedzieć mi wszystko co wiesz... co zauważyłaś. Każdy szczegół może być ważny - powiedziałem, nieco naciskając tu na nią, używając zwrotów, które argumentowały tym jak ważne są jej zeznania dla tej całej sprawy - Proszę... Bez Ciebie możemy sami nie dać rady. Plułem sobie teraz w brodę, że nie zapytałem wcześniej o to jak dziewczyna ma na imię, choć chwilę później uznałem, że zapewne i Starsi o tym nie wiedzieli, bo inaczej by mnie o tym poinformowali. Kobieta gdy do nich dotarła była najpewniej w głębokiej traumie i jedyne co mogła im przekazać to to czego była świadkiem. Miałem nadzieję, że chociaż w jakiejkolwiek części swojej wypowiedzi, zdołałem do niej dotrzeć.

[Murai]

Tkacz Marzeń
Wyprawa dla Shigeru Pora było podjąć pierwsze działania związane ze sprawą. Świadek znajdował się w odpowiednim miejscu, jednak stan psychiczny nie był zachwycający. Shigeru stanął przed pierwszym problemem, ale byłoby znacznie gorzej gdyby nie pomoc innych w uspokojeniu ofiary. Pewnie klan Senju dysponuje odpowiednią osobą do wyciągania informacji, obeznaną w psychologii i manipulacji. Jednak czas poganiał, a sprowadzenie tego człowieka mogło okazać się niemożliwe. Nikt nawet o tym nie pomyślał z uwagi na chęć możliwie szybkiego rozwiązania sprawy. W grę wchodziło życie mas. Tego trzeba było uniknąć. Shigeru rozpoczął rozmowę. Zajmując miejsce naprzeciwko zminimalizował ilość ruchów głową, jakie musiała wykonać dziewczyna. Czy ten element był przemyślany? Czy Shigeru miał jakiekolwiek pojęcie o prowadzeniu rozmowy z osobą w tak ciężkim stanie? Nikt poza nim samym na te pytania nie mógł odpowiedzieć. Trzeba było więc czekać na rezultaty.
Interakcja się rozpoczęła. Shigeru przedstawił się, swoje pokrewieństwo z liderem, a także podziękowania i kondolencje. Dziewczyna lekko drgnęła. Jej pozycja sprawiała, że długie włosy opadały na jej twarz i tworzyły swojego rodzaju kurtynę. Czarną płachtę, która separowała ją do reszty świata. Pozostawiając ją ze swoimi problemami, uczuciami. Beznadziejnością i rozpaczą. Na słowa Shigeru lekko drgnęła, co poruszyło jej włosy. Spomiędzy czarnych kosmyków pojawiły się dwa błękitne punkciki. Normalnie oczy te byłyby piękne, jednak teraz były całkowite puste, bez wyrazu. Patrzyły się na rozmówcę nie wyrażając praktycznie nic. Tak wygląda złamany psychicznie człowiek. Wydawało się że dziewczyna słucha słów wypowiadanych przez Shigeru. Mimo tego nadal milczała. Syn Kazuo kontynuował temat. Chwaląc, poruszając bolesne kwestie. Powołując się na sprawiedliwość i spokój dusz zmarłych. Ale jednej rzeczy nie poruszył - zemsta. Bo kogo obchodzi chwalebne ostrze sprawiedliwości, skoro tej dziewczynie los zabił ukochanego, zniszczył szansę na przyszłość? Los w postaci kilku agresorów, którzy powinni zapłacić? Dziewczyna milczała. Po słowach Shigeru dziewczyna zaczęła lekko łkać i się trząść. Łzy padały na podłogę spod czarnej zasłony.
- Nie pamiętam kiedy. Dzisiaj? J-ja tylko chciałam go odwiedzić... - powiedziała cicho dziewczyna. Ciężko to było zrozumieć przez nieustanny płacz. Medyk uważnie obserwował dziewczynę i oceniając konieczność medycznej interwencji. Na razie na nic się nie zdecydował - Zobaczyć się z nim. Tęskniłam. Ale kiedy dotarłam... Nic. Tam nie było nic. - pisk przerażenia, bezsilności. Łkanie się nasiliło, ruchy jej ciała nabrały na gwałtowności. Jej stan się pogarszał. Medyk otworzył walizkę w poszukiwaniu czegoś, ale nie była to reakcja natychmiastowa. - Wioski nie było. Domy... nic. Tylko k-kilka. Deski wokoło... W-wypalone do ziemi. Była czarna. A na niej... takie małe żółte rzeczy. Grudki. Nie wiem. A n-na środku wioski... - dziewczyna zamilkła na chwilę. Łkanie nie ustało, ale nic nie mówiła. Może potrzebowała chwili na zebranie myśli, odwagi na powiedzenie tego wszystkiego. Wszyscy patrzyli się na nią, czekając na jej słowa. Jej oddech stał się nierówny, głośny. Czyżby reakcje się nawracały? Medyk już trzymał w dłoni zarówno buteleczkę, jak i strzykawkę napełnioną zielonym płynem. - Duży stos... Nie widziałam. Podeszłam bliżej. I zobaczyłam ich. Oni... oni wszyscy tam byli! Co do jednego. Martwi... ON TEŻ. ZOBACZYŁAM GO TAM! ON TAM BYŁ, NA TYM STOSIE! MARTWY! M-m-m... N-nie. Błagam, już... - dziewczyna podniosła głos, szybko cichnąć. Momentalnie osunęła się na sąsiednie krzesła. Bezwładnie, niczym szmaciana lalka. Mimo tego nadal targały nią drgawki. Mruczała coś pod nosem. Z jej oczu nadal leciały łzy. Medyk zareagował wręcz natychmiastowo, podbiegając z walizką. Zmierzył jej puls, próbował do niej przemówić.
- Nie kontaktuje. Jest źle, trzeba ją zabrać do szpitala. Jak najszybciej! - krzyknął, nadal jednak zachowując spokój. Doradca zareagował natychmiastowo, podbiegając do niej przed faktem i podnosząc. Niósł ją na rękach i wybiegł z sali. Medyk za nim. Teraz liczyło się tylko jej zdrowie, Shigeru został całkowicie zignorowany. Nic dziwnego, to była sytuacja krytyczna. Jeśli medyk tak mówił, to musiało tak być. Rozmowa musiała mocno nadszarpnąć jej psychikę. Ale czego Shigeru się właściwie dowiedział? Jej wypowiedź była niejasna, chaotyczna. Bez szczegółów. Ale mimo wszystko lepsze to, niż nic. Być może poświęcenie dziewczyny okaże się kluczowe?

[Shigeru]

Nie wiedziałem jakie moje słowa odniosą skutek, nie posiadałem w takich rozmowach zbyt dużego doświadczenia choć miałem już do czynienia z cywilami po masakrze w Sachū no Senjō. Porozmawiać jednak należało, bo zawsze istniał cień szansy, że dowiemy się czegoś jeszcze, czegoś co by rzuciło nieco światła na tą straszliwą zbrodnię. Moje pierwsze wypowiedziane słowa wywołały jakąś reakcje - kobieta nieco dygnęła. Kolejne padające z mojej strony słowa, namowy do działania, do wykazania się jeszcze większą odwagę odnaleźć musiały jakiś podatny u kobiety w psychice grunt, bo faktycznie zwróciłem jej uwagę, a co więcej skłoniłem nawet do dialogu.
Dziewczyna zaczęła pomału z trudem przypominać sobie niedawne zdarzenia, które cholernie mocno zaciążyły na jej psychice, co właśnie było widać po sposobie w jakim opowiadała. Medyk, który znajdował się tuż za nią, uważnie przypatrywał się pacjentce, czy aby na pewno nie musi interweniować. Na szczęście na razie nie było to potrzebne, dzięki czemu mogłem się skupić na jej wspomnieniach i wysłuchiwać relacji z pierwszej ręki. Kobieta na początku skupiła się na swoich uczuciach, a wiec pobudkach jakie nią kierowały w drodze do ukochanego. Wtedy to też przeszła do opisu zdarzeń, tego co zastała. Dość szybko doszedłem do wniosku, że zasługą takich zniszczeń, musiały być wykorzystanie Katonu. Kolejną myślą było to, że był to podstawowy żywioł użytkowników Sharingana, aczkolwiek nie chciałem od razu wysuwać tak daleko idących wniosków bez utwierdzenia się w tych przypuszczeniach. Zastanawiałem się również nad tym, co dziewczyna miała na myśli mówiąc o żołtych pozostałościach na ziemi... Nim jednak zdązyłem o to zapytać, kobieta opowiedziała o ogromnym stosie martwych ciał w centrum osady.
Dłonie samoistnie zacisnęły mi się w pięsci, gdy wysłuchałem prawie do końca tej relacji, nagle przerwanej przez kolejny atak, który spowodował, że kobieta aż straciła przytomność. W tej chwili natychmiast zareagował zarówno medyk jak i towarzyszący mi mężczyzna ze starszyzny. Nie krępowali się moją obecnością - całą swoją uwagę skupili na pacjentce, za co byłem im wdzięczny, bo to ona zasługiwała teraz na największą uwagę. Przeszła bardzo wiele i należała się jej jak najlepsza opieka. - Obiecuje, że zbrodniarzy spotka zasłużona kara. Nie puścimy tego płazem - oznajmiłem zanim cała trójka opuściła pomieszczenie, wątpiąc jednak aby trafiło to do świadomości nieprzytomnej kobiety. Gdy zostałem sam w pokoju, jeszcze przez chwilę siedziałem, dochodząc do siebie, do zwykłego stanu spokoju, wiedząc, że gniew jest złym doradcą.
Zastanawiałem się nad tym co dalej należy uczynić. Dość szybko doszedłem do wniosku, jaki już postawiłem w Gabinecie Starszych - należało udać się do zniszczonej osady i na własne oczy przekonać się o wszystkim co tam się wydarzyło. Tylko w ten sposób mogłem się upewnić, czy niczego nie przeoczono. Co więcej - należało przyjrzeć się ofiarom, ich ciała było jednym z pewniejszych źródeł tego co ich mogło spotkać. Pogodzony z tym co musiałem uczynić, upewniłem się jedynie czy aby na pewno mam wszystko co powinienem. Oprócz zbroi na sobie, przejrzałem ekwipunek, a gdy upewniłem się, że niczego mi nie brakuje - z wolna skierowałem się do drzwi, stąd z kolei korytarzem udałem się wprost do wyjścia, nie informujac już starszych o tym co zamierzałem uczynić - to wydawało mi się już im dobrze znane. Po opuszczeniu budynka spojrzałem jeszcze tylko na podarowaną mapę - dokładnie przyjrzałem się zarówno lokalizacji jak i drodze do niej wiodącej, a gdy wydało mi się, że wszystkie szczegóły są już mojej pamieći dobrze znane - ruszyłem wprost do zgładzonej osady, po której jedyną pozostałością miała pozostać ciemna kropka na mapach tego Rodu....

• [z/t]

[Murai]

z/t - http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=38495#p38495

[Nikusui]

Śpieszyła się, tego nie dało się ukryć. Im dalej tej wioski była, tym jakieś gorsze przeczucia miała. Jakby to jednak nie był koniec. Może to przez wątpliwości, które kłębiły się w jej głowie. Może niepotrzebnie zabijała wszystkich, a jednego mogła zostawić, żeby oddać go w ręce władz Senju, by go przesłuchano. No ale znowuż nie była przyzwyczajona do takiej współpracy. Zawsze jak wykonywała jakieś zadanie, to całkowicie je kończyła, bo uważała to za rozwiązanie problemu. Czy i tym razem tak było? Czas pokaże.
W końcu dotarła do osady, dalej pośpiesznie kierując się ku siedzibie władzy. Była świadoma, że nie tak od razu dostanie się do samego lidera klanu, o ile był obecny, no ale miała nadzieję, że dość szybko przekaże ważne informacje. Chciała wrócić do domu, chciała zobaczyć czy Shigeru już wrócił. Niby jej tak długo wcale nie było, no ale jej ukochany już jakiś czas się nie pojawiał, więc mógłby już się pojawić! A jeśli jeszcze nie wrócił, to może chociaż tutaj poinformują ją na temat, w końcu ojciec powinien wiedzieć gdzie też podział się jego syn czy też jakie zlecił mu zadanie.
Na jej drodze oczywiście ktoś, kto pilnował, by nikt nieproszony niepotrzebnie nie wchodził do gabinetu i nie przeszkadzał osobie bądź osobom tam funkcjonującym. Dlatego zatrzymała się, by wyjaśnić cel swojego przybycia w to miejsce.
- Ryukata Nikusui, reprezentantka klanu Kaminari z Antai. Prosiłabym o wizytację u lidera Senju w celu poinformowania o zaistniałej sytuacji w wiosce znajdującej się na terenach Shinrin. Pasowałoby wysłać tam parę osób. - zakomunikowała, patrząc strażnikowi, badź strażnikom, prosto w oczy. Oczywiście jeśli było ich dwóch, to na zmianę, bo inaczej oczy by się jej rozeszły. No, to teraz pozostało czekać, az ją wpuszczą czy tam zapowiedzą. Albo wyślą do kogoś, komu może przekazać takie informacje, bo na przykład Kazuo nie ma. Obojętne, byle szybko wrócić do domu.

[Hikari]

~ Przeminęło z wiatrem ~
Ranga misji C 29/30+
Nikusui Dziewczyna wracając do wioski miała za sobą parę spojrzeń wśród ludzi. Wiele osób nie wiedziała gdzie się podziała ona ostatnio, a wtedy wydarzyła się bardzo przykra nowina, o której teraz będzie miała okazję się dowiedzieć jak dotrze do celu jej podróży. Niepokojąca prawda czeka na nią w siedzibie Shirei-Kana, któremu jak powszechnie wiadomo umarł jedyny syn. Shigeru Senju. Rozpoznać dziewczynę nie było ciężko, przecież każdy słyszał o ich związku i wszystkim. A miało być tak pięknie, jak w bajce razem sięgać gwiazd. Gdy podeszłaś do strażników jeden z nich ukłonił się i wpuścił ciebie do środka.
- Kazuo oczekiwał twojego powrotu, chciał abyś natychmiast się z nim spotkała. Ma smutne wiadomości.
Wchodząc do środka zastałaś smutną minę na twarzy lidera. Od ostatniego spotkania wydawało się jakby przybyło mu parę lat, ale dalej dba o wszystkie sprawy związane z rodem. Nikt nie może narzekać, jest doświadczonym shinobi i nie może pozwolić, aby sprawy prywatne na niego w pełni wpłynęły. Nikusui mogła być zdezorientowana przez to, cóż się stało?
- Dobrze ciebie widzieć całą i zdrową. Usiądź musimy porozmawiać.
Ton jego głosu był smutny, od razu mogły przejść ciarki po ciele. O co mogło chodzić? O najgorsze. Poczekał aż usadowisz się w najbliższym jego miejscu i następnie przeszedł do dalszej części rozmowy, a właściwie pytania kontrolnego. Nie do końca wiedział jak się zachować w takiej trudnej sytuacji.
- Nie wiem czy już słyszałaś informację o Shigeru?

[Nikusui]

Nie wiedziała czy jej się zdawało czy naprawdę ludzie co trochę rzucali jej jakieś dziwne spojrzenia, których intencji nie była w stanie wykryć. Nie miała pojęcia o co może chodzić. Przecież nie dziwiła ich jej obecność, prawda? Była w Shinrin już dosyć długo i zdawała sobie sprawę z tego, że jednak może być przez większość osób rozpoznawalna. Nie w taki sposób, w jaki by chciała, no ale jednak. Związek z synem Lidera ich klanu nie mógł przejść tak bez echa. Pokiwała głową z geście niezrozumienia, po czym postanowiła czym prędzej znaleźć się w siedzibie władzy. A tam, ku jej zdziwieniu, nawet jej oczekiwano! Zmarszczyła swoje białe brwi, gdy do jej uszu dotarło coś o smutnej wiadomości. W tym momencie po jej głowie mogło mieszać się tysiące przeróżnych scenariuszy. W końcu stać się mogło naprawdę wszystko. Może Ukyo zmienił zdanie i jednak ma wrócić do Antai? To tylko jedna z propozycji, która mogłaby chodzić po jej głowie, bo aktualnie wolała nie zaprzątać sobie głowy milionami rozwiązań, skoro zaraz zapewne otrzyma wyjaśnienia.
Nie było wyczynem zauważanie tego, że Kazuo nie wykazywał żadnej radości. Posmutniały, wyglądał jakby przez ten krótki czas przybyło mu jeszcze parę lat, chociaż przecież wcale tak dużo czasu nie minęło od ich spotkania. Mimo, iż znajdowała się już w środku gabinetu, to jakoś wahała się podejść bliżej, jakby się czegoś obawiała. Tego, co może usłyszeć. Zaczęła się czuć naprawdę nieswojo i niepewnie, co było dla niej dość dziwnym i niespotykanym zjawiskiem. Gdzieś w głowie zaczęły odbijać jej się słowa ojca Shigeru o tym, że jest cała i zdrowa... i że ma usiąść, muszą porozmawiać. Niezdecydowanie, aczkolwiek zgodnie z wolą mężczyzny, podeszła bliżej i usiadła dość powolnie, nie spuszczając wzroku z Kazuo, jakby próbowała się dowiedzieć, co też takiego chce jej powiedzieć. Nie wypowiedziała ani jednego słowa i nie chciała tego robić, dopóki nie będzie wiedziała, o co chodzi.
W pierwszym momencie otworzyła szerzej oczy i dosyć gwałtownie położyła dłonie na blacie biurka, zaciskając na nim swoje palce.
- Jaką informację? - zapytała szybko, nie pozwalając żadnej myśli dojść do swojej głowy, by nie tworzyć żadnych czarnych scenariuszy. Dobra, samo to, co powiedział Kazuo, już nie zapowiadało dobrej nowiny, ale nie chciała myśleć o najgorszym. - Co z nim? Gdzie jest? - pytania same wypływały z jej gardła. Chyba pierwszy raz w życiu zaczęła się tak denerwować. Jedynie, o czym teraz myślała, to żeby zobaczyć Shigeru i przekonać się o tym, że tak naprawdę nic mu nie jest, a to całe napięcie było jakimś kiepskim snem i niepotrzebnym zrobieniem zadymy. Nawet nie zauważyła tego, że zapierając się dłońmi o blat biurka, uniosła się nieco do góry, przez co już nie siedziała, aczkolwiek została w tym samym miejscu. Jej oddech momentalnie przyśpieszył, a każda kolejna sekunda ciągnęła się, jakby była godziną. No mów, Kazuo, mów co z Shigeru.

[Hikari]

~ Przeminęło z wiatrem ~
Ranga misji C 31/30+
Nikusui W środku można było spodziewać się wszystkiego po takim przywitaniu, więc ostatecznie taka odpowiedź jaką dostanie dziewczyna nie może zaskoczyć. Już nie teraz. Po prostu podświadomość odrzucała informacje których wyczekuje. Wstał, podszedł do ciebie kładąc rękę na ramieniu będąc gotowy do pocieszenia, nawet w postaci przytulenia, przecież każdy z nas potrzebuje trochę czułości podczas chwil smutku. Dla niego samego przekazywanie tej wiadomości też nie jest łatwe, musi powracać do sprawy i przekazywać swojej niedoszłej córce informację o śmierci ukochanego. Nikt chyba by nie chciał być w takim położeniu. Głos Shirei-kana lekko łamał się przekazując tą wiadomość, miał problem z tym jak ubrać te myśli w słowa.
- Przykro mi to mówić, ale Shigeru nie żyje, jego pogrzeb odbył się już miesiąc temu.
Co dalej? Był w stanie on przytulić, bo spodziewał się łez. Byłaś w sumie jedną z czterech najbliższych mu osób. Przeminęło z wiatrem, jak ten tytuł oddaje trafnie tutejsze wydarzenia, których w trakcie jego nadawania nikt się nie spodziewał. Miało być tak pięknie, wszystko powoli się układało, a wyszło jak zwykle. Dalej nie robił już raczej nic więcej, bo czekał na reakcję, która mogła być wszelaka. Płacz, gniew, odrzucenie. Pozostało też pytanie co ona chce robić dalej, bo w takim wypadku nikt jej na siłę tutaj nie będzie trzymać, ale też nie porzuci. Tylko to jak już opanuje swoje reakcje po tak bolesnej wiadomości. Ma czas na to dany przez lidera i nikt nie odważy się przerwać rozmowy.