Centrum osady

[Mamoru]

Studnia do dobre miejsce, by usiąść, tak więc tak zrobił. Usiadł, a następnie zaczął intensywnie myśleć, od czasu do czasu wymachując nogami, niczym małe dziecko siedzące na pomoście, czy innym, większym od siebie murku. I wtedy też ktoś do niego podszedł, zasłaniając mu swoją osobą słońce. Akuratnie Mamoru przyglądał się swoim buciszczom w poszukiwaniu jakiegoś brudu, tak więc musiał przejść całą drogę wzrokiem od ziemi ku górze, by stwierdzić kto go tu nawiedza. Po szybkiej lustracji dowiedział się, że to osobnik z cyckami, nietypowym jak shinobi ubraniem i kataną. Samuraj? Ale że samurajowie mieli kobiety w swoich szeregach? Dziwne. Kakuzu przekrzywił łepetynę niczym ciekawski psiak, słuchając jej słów. Wiedziała kim jest. Ale to chyba dobrze. Reika też wiedziała i wyszło z tego tyle dobrych rzeczy! Może będzie miał z kim pogadać znowu? Byłoby naprawdę fajnie.
- Mnie nie zaproszono na bitwę. - odpowiedział dopiero po chwili, jeszcze bardziej krzywiąc szyję. Powrócił do poprzedniej czynności machania girami, ale tak, by w razie co nie zahaczyć kobity, która przed nim stała. - A ty kim jesteś, że o tym wiesz i wiesz również o mnie? - zapytał zaciekawiony. Dopiero następnie padły słowa, przez które Shishidou zastrzygł uszami niczym rasowy Szarik. Zwerbować do roboty. Czy ona właśnie oferowała mu pracę?!
- Jasne! Co mam robić? O raaaaany, tak dawno nikt mi nie dał żadnej pracy, że zaczynało już mi brakować złota w sakiewce. - zeskoczył ze studni na równe nogi i w tej samej chwili przeciągnął się, że aż parę kości wesoło strzeliło. Nie ważne co to za robota, on ją weźmie. Ważne, że była, a sama pani 'samuraj' nie wydawała się zła. Zresztą, Mamoru i tak nie ogarniał kto jest zły, a kto nie. Nawet gdyby to była jakaś szemrana robótka, on i tak, by ją wykonał. Jest za tępy na takie rzeczy.
- Więc? - był gotów do drogi w każdej chwili.

[Kira]

.::Złoty Medalion - Odzyskanie::.
3/15
Misja D dla Mamoru Dziewczyna odwzajemniła pełne zainteresowania spojrzenie, którym obdarzył ją Mamoru, zwłaszcza po tym, jak powiedział, że nie zaproszono go na bitwę. Całkiem możliwe, że nie był dostatecznie silny, żeby brać w niej udział, albo przypadkiem do pominięto, w każdym razie dla niej była to całkiem dobra gratka, bo będzie mogła go wykorzystać do swoich własnych celów.
- Wiem, bo sama pochodzę z Sakai. - Odpowiedziała z łobuzerskim uśmiechem. - Wcześniej mieszkałam niedaleko waszej osady, dlatego trochę słyszałam o Kakuzu i miałam okazję spotkać takich jak Ty, choć tamci byli bardziej powściągliwi. Jestem Shira, obecnie uczennica szkoły Ryu. A Ty?
A więc rzeczywiście Mamoru miał do czynienia z kobietą samurajem. Nie ma co, był to niecodzienny widok. Zapewne sporo musiała się napocić, żeby zdobyć przychylność mistrza miecza i pokazać, że jednak jest tyle samo warta, co każdy inny wojownik. Nosiła się dumnie, ale nie była sztywna, zwłaszcza z tymi wesołymi iskierkami w oczach i szczerym uśmiechem, który poszerzył się, gdy Kakuzu tak entuzjastycznie podszedł do sprawy pracy, jaką zamierzała mu zaoferować. No cóż, kiedy w mieszku zaczynało brakować grosza, to każda okazja do podjęcia pracy była dobra, zwłaszcza jeśli sama do ciebie przychodziła.
- Spokojnie, Słodziaku, nie ekscytuj się tak. Pomożesz mi odzyskać pewien wartościowy przedmiot. - Wyjaśniła, poprawiając katanę przy lewym boku. - Kilka dni temu skradziono go ze świątyni Onikirimaru w Sakai i polecono mi go odzyskać. Śledziłam złodziei aż tutaj i czekam na odpowiedni moment, aby odebrać im łup. Obecnie chleją w tamtej gospodzie, więc jak się spiją, to będzie łatwiej się z nimi rozprawić.
Wskazała na jeden z budynków, kawałek dalej, po czym uśmiechnęła się. Zapewne będzie musiała wtajemniczyć swojego nowego wspólnika w szczegóły na temat owego przedmiotu, ale nie przeszkadzało jej to. Chwilę jednak obserwowała wejście do gospody, żeby nie przeoczyć wyjścia złodziei, chociaż zanim porządnie się złoją, to jeszcze trochę minie.

[Mamoru]

A więc pochodziła z Sakai. I była samuraiem, a raczej dopiero się kształciła na takowego. O ile w to pierwsze uwierzył, no bo kurde czemu nie, tak w tą całą szkołę Ryu już nie. Może dlatego że nie miał o niej bladego pojęcia? On się nie znał na machaniu mieczem. Zresztą jakim cudem baba mogła dążyć do zostania mistrzem miecza? ...No dobra, mogła, ale zostawmy to już w spokoju.
- Ja jestem Mamoru. - odpowiedział, ale chciał już ruszać. On nie należał do osób cierpliwych, a skoro jeszcze tak dawno nikt mu nie dał zadania, to jego zniecierpliwienie zostało potrojone. Szaroskóry przedstawiciel szczepu Kakuzu niespecjalnie chciał słuchać wyjaśnień, ale skoro tamta już zaczęła, to mimowolnie nasz bohater tego wysłuchał. 'Odzyskać przedmiot, spoko', potaknął. Co za problem?
- Czekać? Ale po co? Nie będzie zabawy jak będą pijani! - powiedział z entuzjazmem i wyrwał się do przodu w stronę owej gospody. On nie miał zamiaru czekać. Poradzi sobie z nimi. Kimkolwiek by to nie był, bo przeca on się nie boi nikogo. No, chyba że tylko swojej rodzinki - oni faktycznie byli straszni. Tak więc Shishidou raźnym krokiem galopował w stronę przybytku z bananem na mordzie. Wpadnie tam, grzecznie poprosi o zwrot przedmiotu, a jak nie będą chcieli - da po ryju i wróci sobie na spokojnie. Plan prosty i zarazem genialny. Problem w tym, że Mamoru nie miał bladego pojęcia jak te bandyty wyglądają. Ale od czego jest Shira, no nie? Chyba za nim pójdzie i wskaże mu paluchem, prawda...?

[Kira]

.::Złoty Medalion - Odzyskanie::.
5/15
Misja D dla Mamoru Shira skinęła głową, gdy Mamoru się przedstawił, po czym syknęła, gdy ten wyrwał do przodu, chcąc się od razu rozprawić z bandytami. Momentalnie złapała go za kołnierz i pociągnęła do tyłu na tyle mocno, że Kakuzu usiadł boleśnie na dupsku, zaś Shira pochyliła się nad nim, ze zmarszczonymi brwiami. Ręki z jego kołnierza nie zabrała, tak na wszelki wypadek.
- Nie tak szybko, Głuptasie. - Zwróciła się do niego. - Nie jesteśmy u siebie, więc nie będziemy robić żadnej zadymy w gospodzie, bo nas strażnicy Senju wnikliwie przetrzepią, a nie mamy jak udowodnić tym oprychom kradzieży, bo nie jestem nawet pewna, czy mają tą rzecz przy sobie. Po drodze zatrzymali się w jednej ruderze na skraju osady, która chyba jest ich bazą wypadową i mogli to tam zostawić, ale nie mogłam zostać i przeszukać jej, bo straciłabym ich trop, dlatego zrobimy po mojemu i zaczekamy, aż wyjdą i wrócą na noc do siebie.
Dopiero teraz puściła kołnierz Kakuzu i wyprostowała się, spoglądając na gospodę, nadal marszcząc brwi, jakby się obawiała, że zwracają na siebie zbyt dużą uwagę. Chyba miała rację, bo kilku przechodniów przyglądało się im z nieukrywanym zainteresowaniem, zastanawiając się, jak ta lekka szarpanina się rozwinie.
- Wejdźmy na dach, z góry będziemy mieć lepszy widok i łatwiej będzie ich śledzić. - Zaproponowała. - Owym przedmiotem, jest złoty medalion na łańcuszku. W środku ma smoka, a dookoła diamenty. Mistrz szkoły Ryu dał go Najwyższej Kapłance Świątyni Onikirimaru w dowód miłości. Kiedy go jej skradziono, obiecał, że odzyska medalion i wyłał mnie po niego. Jeśli nie uda mi się go odzyskać, to wylecę ze szkoły.
Westchnęła ciężko, jakby była bardziej zmęczona, niż na to wyglądała. Pozostało tylko ulokować się na dachu i zaczekać, aż moczymordy wystarczająco się schleją, żeby postanowić wrócić.

[Mamoru]

Oh well, jak to mówią - wszystko co dobre szybko się kończy. Szaroskóry i złotooki Mamoru ledwo zdążył wyruszyć na swoją pierwszą misję, a już go zawracają! Najwyraźniej Shira miała jakieś zastrzeżenia, co do jego planu działania, że niby nie są u siebie, że strażnicy mogą się do nich przywalić. O rany, a co to za problem? On tu kogoś znał, i to nie byle kogo! - Tak przynajmniej mu się wydawało. A że poznał ową personę w miarę niedawno to już zupełnie inna para kaloszy. I że jej akurat we wiosce nie ma to również szczegół o którym nawet nie warto wspominać. W każdym razie jak będą problemy to się zwyczajnie powoła na jej imię i po kłopocie, chyba. Ale on nie przewidywał kłopotów, za głupi na nie był.
- Yhym. - westchnął, dłubiąc sobie paluchem w uchu. Za dużo dialogu, znaczy za dużo gadała. Shishidou nie lubił czekać, on się po prostu do tego nie nadawał. Albo go puszczasz huzia na Józia, ale w ogóle najlepiej dupy mu nie zawracać. Gad demyt, był Kakuzu, kto by się tam przejmował, co się z nim stanie? Jeśli kobiecie przeszkadza to, że władze wioski mogą się zainteresować ich 'interwencją', to może tu zostać, on sam pójdzie. Za nim ktokolwiek zareaguje on zdąży obić tamtym tak ryje, że nawet zabraknie im palców na stopach, by policzyć wszystkie wybite zęby. - No dobra, dobra, niech Ci będzie. Zrobimy po twojemu. - wzruszył ramiona zrezygnowany. Doszedł do wniosku, że i tak, by jej nie przekonał, a jakby działał na własną rękę to ta mogłaby mu nie zapłacić. Tak więc podniósł na nowo swoje cztery litery, a następnie je otrzepał i skierował się w stronę dachu, który miał być ich punktem widokowym. W między czasie wysłuchał dalszych słów Shiry, choć tak szczerze to go one nie obchodziły. Nie interesował go ani ten medalion, ani to, że wyleci ze szkoły. Ale to nie znaczy, że Mamoru jej nie pomoże, co to, to nie! W końcu go wynajęła, a łon ma zamiar wykonać zadanie w stu procentach. Całe to precjozo wróci na swoje miejsce, co do tego nie ma żadnych wątpliwości.
Kakuzu ulokował się na swoim miejscu, wspierając się chakurą w razie potrzeby, gdyby wymagało to jakiegoś większego skoku, a następnie czekał. Czekał i paczał, bo chyba to miał robić, nie?

[Kira]

.::Złoty Medalion - Odzyskanie::.
7/15
Misja D dla Mamoru Pani samurai uśmiechnęła się szeroko, gdy Mamoru jej przytaknął i uspokoił się. Jeszcze tego by brakowało, żeby musiała się tłumaczyć przed Senju, dlaczego kilku zbirów tak po prostu dostało po ryju w ich knajpie. Tak więc puściła kołnierz Kakuzu i razem z nim wspięła się na pobliski dach, żeby obserwować wejście do gospody. Minęła może godzina, gdy Shira drgnęła, tym samym trącając swojego pozszywanego towarzysza i wskazując brodą na wejście.
- To oni. - Oznajmiła poważnym tonem. - Teraz wystarczy tylko iść za nimi i ich dorwać w ich własnej kryjówce. Zanim ktoś się pokapuje co się z nimi stało, gdy ich znajdą, my już będziemy daleko stąd.
Z knajpy właśnie wyszło chwiejnym krokiem trzech oprychów, którzy podtrzymując się nawzajem, ruszyli w stronę obrzeży osady, rechocząc przy tym z czegoś i podśpiewując. Widać było wyraźnie, że są nieźle zalani, ale mimo to w miarę dobrze się trzymali. Ogorzałe i zarośnięte twarze, nie wyróżniały się niczym szczególnym, ale blizny i tatuaże, do tego długie noże przy pasach, wyraźnie wskazywały, że są to niebezpieczni ludzie i nie należało ich lekceważyć. Co prawda teraz byli lekko nieogarnięci, ale to wcale nie znaczyło, że nie stanowili żadnego zagrożenia.
- Chodźmy. - Powiedziała Shira i ruszyła dachem. - Tylko nie rzucaj się na nich teraz. Pełno tu patroli, zwłaszcza po zmroku.
Co do zmroku, to słońce właśnie powoli chowało się za horyzontem, zając początek wieczorowi, a to oznaczało, że Senju będą teraz uważniej patrolować swoją osadę, aby zapobiegać rozbojom, kradzieżom i napastowaniom. W końcu jeśli chce się zrobić coś niedobrego, najlepiej zrobić to po ciemku, kiedy wszyscy smacznie śpią i nie ma świadków. Shira z gracją przeskakiwała z jednego dachu na drugi, co pewien czas oglądając się na swojego towarzysza i zerkając na śledzonych oprychów. Widać było, że jest dobrze wyćwiczona pod względem fizycznych możliwości własnego ciała. W końcu zatrzymała się i wskazała Mamoru starą ruderę na skraju lasu, do której zmierzali złodzieje.
- To ich kryjówka. - Zakomunikowała. - Chcesz atakować ich od razu, czy może włamiemy się, jak położą się spać?

[Mamoru]

Oczekiwanie na delikwentów było równie fascynujące, co przyglądanie się jak farba schnie. Seryjnie, jak można było tyle czasu spędzić tylko na patrzeniu się na drzwi wejściowe i czekaniu, aż paru chłystków stwierdzi, że wlali w siebie wystarczającą ilość procentów i w końcu wyjdą? Może to nudne, ale naprawdę Mamoru nie był dobry w tych sprawach. Jego zwyczajnie się spuszcza ze smyczy i patrzy jak równo obija komuś mordę. W sumie ostatecznie teraz i tak miało się w ten sposób skończyć, ale jednak - wpierw czekaj, potem bij. Swoją drogą, czy to nie dziwne, że dwójka ludzi stoi sobie na dachu i gapi się na karczmę? Przeca jakby strażnicy ich zobaczyli to na bank, by się do nich przypluli. BO WCALE NIE WYGLĄDAJĄ PODEJRZANIE. A Reika mówiła, że jakaś wojna jest, a co jeśli wezmą ich za szpiegów, albo coś w tym stylu? Na szczęście Shishidou był za głupi, by dojść do takich wniosków i w dalszym ciągu trwał w pozycji kucającej, ze wzrokiem wbitym, gdzieś tam w punkt, gdzie miał się patrzeć. Ej, zaraz, zaraz, czy on przypadkiem nie zasnął?!
- Co-co? Gdzie? - ocknął się niczym z letargu. - O, faktycznie. No to chodźmy! - Kakuzu wyraźnie się ożywił, a na jego lico wskoczył szeroki uśmiech. Wreszcie akcja! Rzecz jasna przyjął słowa Shiry bez słowa sprzeciwu i ruszył za nią. Skoro już tyle czasy czekał, to i poczeka jeszcze chwilę. W końcu ta ich skryjówka nie może być daleko, prawda? Poza tym jakoś nie przejmował się tym, że typki są udekorowane bliznami od stóp do głów, albo że mają broń. Gdyby to był wyznacznik siły, to Mamoru i jego pobratymcy byliby bezkonkurencyjni, czyż nie? Poza tym nasz bohater nie miał zbyt wiele oleju w głowie i nie wiedział, co to strach.
Gdy wreszcie dotarli na skraj polany, gdzie mieściła się jakaś rudera, która była meliną bandytów, którzy ukradli ten cały medalion, czarnowłosy podrapał się w głowę, a następnie sięgnął po kunai.
- Nie ma na co czekać ~ - powiedział wesoło i ruszył. Po znalezieniu się przed drzwiami rudery, Mamoru spokojnie zapukał do drzwi ze słowami 'Dobry wieczór' i oczywiście szerokim uśmiechem na mordzie, a następnie sprzeda bułę na mordę pierwszemu lepszemu, który otworzy wrota. O ile otworzy.

Staty:

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 40.
WYTRZYMAŁOŚĆ 10.
SZYBKOŚĆ 17/27.
PERCEPCJA 1/11.
PSYCHIKA 1.
KONSEKWENCJA 1.

[Kira]

.::Złoty Medalion - Odzyskanie::.
9/15
Misja D dla Mamoru Tak jak się spodziewała Shira, Mamoru nie miał zamiaru czekać, aż zbiry sobie przysną i buszować po cichu za skradzionym przedmiotem. Kakuzu wybrał prostą metodę, czyli pójście na pałę i obicie parę ryjów. Oby tylko dał radę, gdyż nie znał ani siły, ani umiejętności tej trójki i mimo że byli lekko narąbani, to nadal stanowili pewne zagrożenie. Pani samuraj płynnie dobyła swojej katany, przy wtórze metalicznego dźwięku, po czym ruszyła za Mamoru, który już zmierzał do drzwi rudery. Gdy sobie stanął przed nimi i bezceremonialnie zapukał, dziewczyna uśmiechnęła się i stanęła tuż przy ścianie, żeby nie było jej widać. Chciała wykorzystać element zaskoczenia.
- Szego, kurwa?! - Warknął jeden z podpitych bandziorów, zamaszyście otwierając drzwi.
Nim zdążył przyswoić, że jakiś debil stoi na progu i się do niego szczerzy, dostał piąchę na ryj i runął do tyłu, trzymając się za nos, z którego zaczęło obficie krwawić i mamrocząc najgorsze przekleństwa pod adresem Mamoru. To zaalarmowało pozostałą dwójkę, która właśnie oglądała fanty w głębi pomieszczenia. Chwiejnie poderwali się i chwycili za swoje długie noże. W tym momencie jednak do pomieszczenia wskoczyła Shira, sprzedając kopa w krok leżącemu, żeby jej nie chwycił za nogi i runęła ku tamtej dwójce, bez problemu odpierając ich mało celne ataki. W pewnym momencie jeden z nich odsunął się poza jej zasięg, zaś drugi zaczął ostro nacierać na Shirę, aby ją zająć. Ten który się odsunął, czekał tylko na okazję, gdy ta się odsłoni i wtedy zaatakował nożem niczego nieświadomą dziewczynę.
Co zrobi Mamoru? Jeśli będzie chciał wesprzeć Panią samuraj, to najpierw będzie musiał rozprawić się z leżącym zbirem, który pomimo krwawiącej kichawy i obolałych jajek, nie miał zamiaru dać się tak łatwo pokonać i rzucił nożem prosto w klatkę piersiową Kakuzu.

[Mamoru]

- NIE-SPO-DZIAN-KA ~ - zawołał wesoło w chwili wyprowadzenia ciosu, który powalił typa. Krew sikła, zaś Shira wpadła do środka chwilę potem i zaczęła swój taniec z mieczorem. Musicie przyznać, że to było o niebo zabawniejsze niż campienie się na dachu jakiegoś budynku. Ta adrenalina, walka jeden na jeden, jucha. Mamoru czuł się zdecydowanie w swoim żywiole, choć jakieś pijane oprychy nie mogły być dla niego równym przeciwnikiem. W końcu co to za oponent, który składa się po pierwszym lepszym ciosie?
Dziewczyna radziła sobie całkiem nieźle, ale wypadałoby jakoś ją wspomóc, bo w końcu jeśli weźmie mu i umrze, to nici z zapłaty. Tak więc Shishidou najpierw musiał uporać się z leniuchem na ziemi, który aktualnie starał się umieścić swój kozik w klatce piersiowej naszego bohatera. W normalnym przypadku najpewniej nawet nie zwróciłby na to uwagi, ale tym razem zrobił wyjątek i starał się odbić zwyczajnie lecący przedmiot kunaiem, który dzierżył w łapce. Następnie zbliży się do niego jeszcze bardziej, zaś banan na mordzie przyjmie niebotyczne rozmiary.
- Ke, ke, ke, ke. Chcesz się bawić? W porządku. - zarechotał, a następnie pootwierał wszystkie szwy w lewej łapce i wysunął z niej całe multum czarnych wici, które następnie miały za zadanie dopaść typka i się wokół niego obwiązać. Nóżki, rączki, ogólnie całe ciało, by nie miał jak za bardzo się ruszać. Poza tym pewno dochodził do tego strach - no ej, gość właśnie otworzył sobie ręke i wypuścił z niej nitki. Bardzo dużo nitek. Ale mało tego! Po chwili również inne szwy na ciele otworzyły swe podwoje, by ukazać makabryczny obraz. Wincyj wici! Do tego byli pijani, a to na pewno bardzo stymulująco działało na wyobraźnie. Bakemono i te sprawy.
Jak już się 'rozprawi' z jednym, jego witki z reszty ciała popełzną podłogą, by dorwać drugiego gościa. Tego co był najbliżej Shiry, coby opleść się wokół jego nóg i zacząć pnąc się ku górnych partiom ciała. Oczywiście o ile sięgnie. Poza tym Mamoru niezbyt przykładał się do tej... 'walki', traktował to raczej jak coś zabawnego. W końcu on nie szanował przeciwników.

Staty:

KONTROLA CHAKRY E.
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: +10 Szybkość; +10 Percepcja.
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 40.
WYTRZYMAŁOŚĆ 10.
SZYBKOŚĆ 17/27.
PERCEPCJA 1/11.
PSYCHIKA 1.
KONSEKWENCJA 1.

KLANOWE D.

Techniki:

Nazwa
Jiongu (D)
Pieczęci
Brak
Wytrzymałość
0,3 x wytrzymałość shinobi
Szybkość
0,4 x szybkość shinobi
Zasięg Max.
5 metrów
Koszt

Drobne wykorzystanie
KC E - 5%, KC D - 4%, KC C - 3%, KC B - 2%, KC A - 1% , KC S - niezauważalne koszty, KC S+ - niezauważalne koszty (na turę)
Znaczące wykorzystanie
E: 6% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: 1% (na turę) - rośnie wraz z reberu


Dodatkowe
Brak dodatkowych wymagań
Opis Jiongu jest niezwykłą umiejętnością, która zmienia ciało użytkownika w swoistą, szmacianą lalkę. Zdolność, którą uzyskuje się poprzez poddanie swojego ciała eksperymentom, pozwala na dowolne manipulowanie czarnymi nićmi znajdującymi się w naszym organizmie. Wprowadza się je w trakcie eksperymentu i po jego przyjęciu przez organizm następuje jego gwałtowny rozrost w wyniku czego już po niedługim czasie, nici znajdują się w każdym niemalże mięśniu naszego ciała. Ze względu na to, że nasze ciało składa się w głównej mierze jedynie z tych nici, jesteśmy w stanie także wykonywać dość poważne zabiegi na swoim organizmie, a także bez obaw je otwierać, a także zamykać.

Chakra: 100% - 6% = 94%

[Kira]

.::Złoty Medalion - Odzyskanie::.
11/15
Misja D dla Mamoru Rzucony nóż nie trafił celu, bo Mamoru sprawnie odbił go w bok własnym kunaiem, na co bandyta zaklął pod nosem. Już miał wyciągać kolejną broń, gdy nagle zaczęły go oplatać czarne nici. Spojrzał zdumiony na wici, po czym na ręce Kakuzu, z których wychodziły, a w końcu na szaleńczo uśmiechającą się twarz. To wszystko sprawiło, że facet wrzasnął z przerażenia, niczym podstarzała baba i za wszelką cenę chciał się odczołgać jak najdalej od tego potwora, jednak nici oplatały go zbyt mocno i po chwili całkowicie unieruchomiły. Pijany gość ostatecznie posikał się ze strachu, czekając na to, aż Mamoru posunie się dalej i zwyczajnie go zadusi.
Tymczasem Shira walczyła dzielnie, jednak ten, który zaszedł ją od tyłu i wyczekiwał momentu, w końcu się doczekał i ciął płytko dziewczynę przez lewe udo. Syknęła z bólu i w furii, zamaszyście dobiła jego broń, żeby nie poczynił większych szkód, co odrzuciło go do tyłu, a następnie uderzyła z całej siły rękojeścią katany tamtego pierwszego, który zwalił się na podłogę, jęcząc i trzymając się za oko. Nim ponownie zaatakowała tego, który ją zranił, mężczyzna już z przerażeniem patrzył na swoje nogi, które oplatały czarne wici Mamoru, chciał się wyrwać, ale skończyło się na tym, że tylko się przewalił na ziemię. Zajęła się więc tym pierwszym, lekko kulejąc. Przyłożyła mu ostrze katany do gardła, gromiąc wzrokiem.
- Gdzie medalion, który ukradliście ze świątyni? - Warknęła. - Gadaj, albo Ci w tym pomogę.
- Wal się, suko! - Warknął bandzior. - Chcesz, to se poszukaj!
Shira spojrzała na Mamoru, który spokojnie obezwładnił obu pozostałych bandziorów, wijących się w czarnych niciach, niczym w kokonach, po czym szybkim ruchem wbiła katanę prosto w kolano swojego przeciwnika. Ten wrzasnął głośno z bólu i zaczął szlochać, czym Shira wcale się nie przejęła. Dała mu chwilę czasu na oswojenie się z sytuacją, po czym wyszarpnęła miecz i wymierzyła w pierś zbira. Z miecza kapała szkarłatna krew.
- Gdzie medalion? - Syknęła gniewnie. - Mów, albo rozwalę Ci drugie kolano.
- W jednym...z tych...worów. Pod ścianą. - Odpowiedział spazmatycznie.
Shira kiwnęła na Mamoru, żeby sprawdził oba worki zapewne pełne różnych fantów. Wiedział jak wygląda medalion, więc nie powinien mieć problemów, ze znalezieniem go.

[Mamoru]

Mamoru miał niezły ubaw z pochwycenia gości swoimi pnączami, a do tego jeden z nich ze strachu aż się posikał! Takiej reakcji na swoją osobę jeszcze nie widział. Warto to będzie zapamiętać. Tak więc gdy obaj panowie byli już ładnie zapakowani w czarne nici, Shishidou zachichotał wesoło, zaś dobry humor go w dalszym ciągu nie opuszczał. Dziewczyna mimo, że trochu ranna, zdołała rozprawić się z ostatnią ofiarą i w dość brutalny sposób zmusić go do mówienia. Nie żeby coś, ale takie metody mu się podobały, równa babka! Z chęcią by popatrzył jak jednak przebije mu drugie kolano, ale niestety do tego nie doszło. Gość wymiękł i powiedział, gdzie jest skradziony medalion. Mamoru miał się tym zająć.
- Hai, hai ~ - zawołał i ruszył w stronę worków, coby je przetrzepać. Oczywiście miał cały czas na uwięzi swoje złote rybeczki i jakby któryś się zaczął rzucać, to pośle mu szeroki uśmiech i pomacha przed twarzą wolną niteczką ze słowa 'Nie radzę'. No dobra, ale co z tą zgubą? Kakuzu niezbyt delikatnie obchodził z workami i zwyczajnie wyrzucał z nich wszystko, co było w środku na podłogę, a następnie grzebał w wysypanej zawartości. Znajdzie się? Dobrze! Od razu biere w łape i pokazuje uszczęśliwiony znajdźke Shirze. Nie znajdzie? Te do... no, niedobrze. Coś z tym trza będzie począć, tylko co?
- Nic Ci nie będzie? - wskazał w między czasie brodą na rany samurajki. Dla niego takie coś to nic, no ale ona była tylko zwykłym człekiem. Co jeśli mu tu zemrze?

[Kira]

.::Złoty Medalion - Odzyskanie::.
13/15
Misja D dla Mamoru Kakuzu zrozumiał skinienie Shiry i od razu podszedł do worów, nadal trzymając w niciach obu bandytów. Nie pierdzielił się z robotą, tylko wywalił całą zawartość worów i zaczął buszować między fantami. Mógł tam znaleźć całkiem sporo kosztowności, głównie biżuterię i pieniądze, ale były też złote puchary i świeczniki, a nawet sztućce. Wszystko, co zbiry mogli dobrze sprzedać i nieźle się na wszystkim obłowić. W pierwszym worze Mamoru nie znalazł medalionu, ale w drugim błysnął mu złoty krążek, który po chwili wygrzebał:

Tak, to był ten medalion. Złoty, ze smokiem w środku i diamentami naokoło. Kiedy pokazał go Shirze, ta rozpromieniła się i kiwnęła głową, potwierdzając, że to przedmiot, który miała odzyskać. Pozostało jeszcze tylko zająć się zbirami. Jeden miał rozwalone kolano, więc daleko nie zajdzie, ale pozostała dwójka mogła ją spokojnie ścigać, gdy tylko Mamoru ich wypuści.
- Ogłusz ich. - Zwróciła się do Kakuzu. - Chcę być daleko, zanim się obudzą i zdecydują, czy warto mnie ścigać, aby odebrać tą błyskotkę.
Sama zaś wymierzyła solidnego kopa zdrową nogą prosto w łeb rannego bandziora, który znieruchomiał, tracąc przytomność. Ona zaś wyczyściła ostrze katany o jego spodnie i schowała miecz do sayi. Spojrzała na ranę, gdy Mamoru o to zapytał, po czym wzruszyła ramionami.
- Rana jest płytka, nic mi nie będzie. - Przyznała i skrzywiła się. - Ale na pewno mnie spowolni.
Rozejrzała się jeszcze po ruderze. Jak dobrze pójdzie, do sąsiedzi zaalarmują straże z powodu hałasu i jak zobaczą tą trójkę z worami pełnymi różnego bogactwa, to będą się srodze tłumaczyć. No ale oni muszę teraz stąd zniknąć i to szybko.
- Zwijajmy się. - Zwróciła się do Mamoru, gdy dokończył robotę. - Patrol może się tu zajwić w każdej chwili.
Pozostało im już tylko oddalić się w bezpieczne miejsce, najlepiej na leśny trakt, który wychodził z osady Senju. Gdy już będą bezpieczni, Shira rozliczy się ze swoim wspólnikiem, który nadal trzymał medalion w swoich łapkach.

[Mamoru]

Szaroskóry osobnik nawet się przez chwilę zastanawiał, czy nie zabrać tych wszystkich kosztowności i potem je gdzieś opchnąć, bo czemu nie? Wraz z wypłatą za zadanie byłby bogaty. A przecież skoro tamci je ukradli, to jak Mamoru ukradnie je im, to nawet nie będą mogli tego zgłosić, no bo jak? 'Panie władzo, ten typo ukradł nam to co my ukradliśmy', no właśnie. Tak więc miał moment wahania, jednak w końcu machnął na to ręką i wziął jedynie medalion, który po chwili pokazał Shirze. Był cały ze złota, łącznie ze smokiem w środku i jakimiś kamieniami dookoła. Pewno musiał być drogi, ale czy był ładny? Raczej nie dla Shishidou.
- Mieliby Cię ścigać? Hmmmm. - drapnął się w skroń, spoglądając na swoje 'pakunki'. Ale pijani byli. I przestraszeni. Czemu mieliby ją ścigać? Przecież to tylko jakieś randomy... no ale dobra, jak mus to mus. Przecież nie odmówi dania komuś w pysk. Tak więc wzruszył w końcu ramionami, zawiesił złoty krążek sobie na szyi, po czym podszedł do pierwszego delikwenta. Tego co się zesikał.
- Sorka panowie, ale dostanę kasę za to, że dam Wam po ryju, a nie ma nic lepszego niż łączyć przyjemne z pożytecznym, czyż nie? Tak więc dobranoc ~ - uśmiechnął się, po czym obrócił jegomościa i zdzielił go spodem rękojeści kunaia w tył głowy. Z tym drugim zrobił to samo. Gdy obaj smacznie już spali, jego niteczki wróciły na swoje miejsce i elegancko pozaszywały otwartą skórę. Mamoru był jak nowy. Nawet się nie spocił. To co, pora się zbierać? Czarnowłosy jeszcze raz skinął łepetyną samuracje i oboje wybyli z rudery, by udać się, gdzieś tam.
Gdy byli wystarczająco daleko, albo gdy to Shira dała znak, że wystarczy tego 'uciekania', zatrzymał się, a następnie zdjął z siebie precjozo i jej przekazał. To chyba było na tyle.

[Kira]

.::Złoty Medalion - Odzyskanie::.
15/15
Misja D dla Mamoru Shira spodziewała się, że Mamoru może stuknie ich obu głowami, skoro miał ich w swoich niciach, lecz Kakuzu postanowił zrobić to w mniej wyczynowy sposób i po prostu przywalił każdemu z osobna rękojeścią kunaia, który trzymał w ręce. Gdy już się uporał ze swoją robotą, pozostało tylko opuścić to miejsce, żeby patrol Senju ich przy okazji nie zgarnął razem z tą trójką. Co prawda Shira wyraźnie kulała z powodu rany na udzie, ale starała się trzymać dobre tępo, a postawę nadal miała dumnie prostą, zaś minę nieprzeniknioną, jakby wcale nie odczuwała bólu. Kiedy na tyle oddalili się od rudery, żeby nie dało się ich powiązać z tą sprawą, Shira zatrzymała się.
- Dziękuję za pomoc w odzyskaniu medalionu. - Podziękowała, gdy przekazał jej błyskotkę. - W pojedynkę mogłabym sobie nie poradzić. Mimo wszystko, nadal jestem początkująca. Mistrz szkoły Ryu zapewne chciał mnie w ten sposób sprawdzić.
Westchnęła i schowała medalion bezpiecznie w torbie przy pasie, po czym wyjęła mieszek z pieniędzmi i przekazała Mamoru obiecaną zapłatę za przysługę. Okrągła setka ryo. Może nie było to wiele, ale zawsze coś, zwłaszcza za tak proste zadanie, jak obezwładnienie trójki pijanych zbirów. Pani Samuraj uśmiechnęła się do Kakuzu.
- Na mnie już czas. - Zakomunikowała. - Nie wybierasz się może do Sakai? Nie miałabym nic przeciwko towarzystwu. Chyba, że masz inne plany.
Bez względu jaka będzie odpowiedź Mamoru, Shira ruszy w drogę powrotną z nim, lub też bez niego. Decyzja należy do Kakuzu.
Misja Zakończona

[Senju Toshio]

Każdy dzień trzeba było uczcić jakże bohaterskimi czynami, które to osławią w swym blasku osobę godną tego miana. Mowa tu oczywiście o Toshio. Nie zwykł on odbiegać od prostych i wesołych metod wyobrażania sobie niezliczonych zjawisk. Często trudnych do opisania, ale działających pozytywnie na umysł i ciało. Szczególnie objawia się to, jako pasja do frywolnego biegania i pobudzania w innych entuzjazmu. Ciężko jednak uczynić podobne sprawy będąc z dala od ludzi i w zupełnym odosobnieniu. Prosto z leśnych rozlewisk chłopiec skierował kroki do osady. Wystarczająco wprawiony w sztuce biegania dostosował tępo do przebytego dystansu, więc naturalną koleją rzeczy była zadyszka. Choć nogi posiadał jeszcze krótkie i siły mięśniowej miał niewiele, to w wytrwałości mógłby przebić nie jednego. Na razie nie w głowie była mu rywalizacja. Zwyczajnie nie posiadał nikogo z kim nawiązałaby taką więź. Shigeru odstawał wiekiem oraz zdobytym doświadczeniem, lecz był najbliżej ku temu, aby postawić sobie za cel próby zrównania się ze starszym kuzynem. To jemu zawdzięczał miło spędzony czas w Ryuzaku oraz podczas dalszych, wspólnych przepraw. Na plan następny wyłaniały się różnorakie charaktery, jakimi raczył stawić czoła. Postacie o rozmaitych zdolnościach, ale będące poza jego zasięgiem. W takich okolicznościach pozostaje jedynie wierzyć, że w miarę czasu przepaść nie zwiększy się w ogóle.
Na pierwszy ogień ciemnowłosy zamierzał zaliczyć jakąś knajpkę z jedzeniem. Posilanie się w domu niekiedy było niemożliwe z powodu obowiązków Tanzana. Rodzina nie potrafiła zgromadzić się przy posiłku tak często, jak tego chcieli. Zwłaszcza w obecnych okolicznościach, gdzie cały klan musiał podnieść się na nogi. Każdy był potrzebny. Mimo to Toshio marnował czas na trening. Nie wymagano od niego obowiązkowego stawiania się i wykonywania strategicznych zadań. W końcu stanowił ledwie poziom ucznia, więc szkolił się z dala od zagrożenia. Przebrnięcie przez pierwszy pułap stanowiło równie wielkie wyzwanie, co dostanie się na sam szczyt góry samymi podskokami. Potem na pewno leciało już, jak z górki.
Wystarczyło już tylko znaleźć w miejskim rozgardiaszu zaciszny kącik i wymyślić ciekawy sposób na opanowanie kolejnych podstaw sztuki ninja.

W odmętach umysłu nastoletniego shonobi siedziały niezliczone pomysły na trening każdego z poszczególnych jutsu. Toshio miał je pod dostatkiem, aż czasami trudno zdecydować się na porządny albo ten najfajniejszy. Zdarzało się również tak, że nic z powyższych nie pasowało. Pozostało wtedy główkować. Najczęściej w oparciu o wiedzę z książek coś się znajdywało. Na celownik wpadła chłopcu niecodzienna technika z dziedziny Suiton o dźwięcznej nazwie Mizukiri no Yaiba. Rozszyfrowanie nazwy pochłonęło mu dużo czasu, bowiem zwyczajowa fraza każdej techniki odnosiła się do tworzenia w oparciu o żywioł. W tym wypadku woda łączyła się z rozmaitymi zjawiskami. Nazewnictwo miało swój sens prawie zawsze. Tutaj szyfrowanie skierowało młodzika na prostą wypowiedź: Ostrze opróżniania. Chwytliwa nazwa, jak na składnik do magicznego zestawu. Mimo wszystko chodziło o wytworzenie tworu podobnego do miecza. Ostrze wedle informacji przypomina brzeszczot. Sama substancja ma mu umożliwić w miarę kreatywną manipulację.
Do pełnego szczęścia potrzebował już tylko wiaderka z wodą. Zakładał, że pobliskie studzienki rozlokowane w wielu punktach wioski zapewnią mu sukces. Działanie rozpoczął od wyuczenia sposobu opisanego w książce. Niekiedy można się pogubić w odbiorze interpretacji. Poza tym Toshi lubił mieć w umyśle przedstawioną symulację, niemal krok po kroku. Zaczyna od skupienia i wydobywania z siebie chakry, a potem jednocześnie steruje cieczą oraz energią. W połączeniu zyskuje kontrolę nad odpowiednim żywiołem. Mając przed sobą wiaderko westchnął dla poprawy oddechu. Denerwować się nie miał czym, więc prędko przeszedł do ekscytującej go za każdym razem idei posługiwania się chakrą. Złożył pieczęć i zaczerpnął z pokładów, aby w chwile potem zamoczyć rękę w chłodnej wodzie. Efektów brak z racji tego, że niczego więcej nie dodał. Przy kolejnej próbie zaczął chwytać dłonią taflę, jakby zamierzał wyciągnąć z niej wyimaginowane ostrze. Podrywanie ręki również nie wskazywało na to, aby miało mu się udać. Kontynuował z coraz większą precyzją i lepszymi pomysłami.

Rozpoczęcie treningu Suiton: Mizukiri no Yaiba (C)