Szpital

[Rei Uta]

Koneko
Misja D
1/14

Po wykonaniu ostatniego zadania, Koneko postanowiła odwiedzić wreszcie szpital. Na miejscu pielęgniarki omal nie wywróciły się w progu na jej widok, zasypując ją falą pytań na temat tego, co jej się u diabła stało. Może i dziewczyna była podleczona przez małżeństwo w Shinrin, jednak wciąż miała na sobie te same ubrania, które nosiła podczas tamtego feralnego dnia. Z rozerwanego rękawa wystawał jej kikut, dodatkowo te wszystki patyczki i liście. Zdecydowanie przypominała bardziej jakiegoś dziwnego globtrotera, któremu zdecydowanie nie poszło na ostatniej wyprawie. Koneko nawet nie zdała sobie sprawy, kiedy na powrót leżała w szpitalnym łóżku, ubrana w czysty szpitalny strój przekładany przez głowę. Mimo protestów z jej strony, że w sumie to z nią wszystko w porządku, nie chcieli jej wypuścić, zanim sami tego nie sprawdzą. Każdy tutaj wykonywał swoją robotę najlepiej, jak umiał. Dziewczyna z rodu Senju musiała zrozumieć, że w ich oczach widać było nie tylko powinność. Gdy kunoichi trafiła do tego szpitala mogła zauważyć, że w większości opiekowały się nią kobiety. Skoro widziały, że dziewczyna oddała tak wiele by spełniać swój obowiązek, to jak ona mogła w ogóle myśleć, że dla niej nie zrobią tego samego. Koneko leżała właśnie pod czystą pościelą, podziwiając piękny bukiet ułożony po swojej prawej stronie. Orchidee w błękitnym kolorze, które swą niesamowitą barwą zapachową uprzyjemniały bezsensowne leżenie. Dziewczyna zasłonięta była od prawej strony kotarą, mimo że obecnie była sama na swojej sali. Przyjęli ją właściwie wczorajszego wieczora, więc nie było też zbyt dużo szans by się właściwie rozejrzeć. Nagle jej kotara rozsunęła się ze świstem, a w jej wnętrzu stanęła ta sama kobieta, która jako jedyna odwiedzała ją od rana. Niewysoka blondynka o zadartym nosie, na którym wisiały wciąż opadające okulary. Włosy spięte w kok przełożyła ołówkiem, starając się zachować odrobinę komfortu. W swych dłoniach zakończonych czerwonymi paznokciami, trzymała teczkę z wynikami badań. Medyczka ubrana w biały fartuch oraz zieloną sukienkę sięgającą trochę powyżej kolan. W oczach mężczyzn mogła uchodzić za piękność, niestety dla nich była całkowicie oddana swej pracy.

– Koneko-san… Z tego co widzę to udało się uratować główne nerwy, o które się martwiliśmy. Jednak pełną diagnozę będziemy mieć dzisiaj wieczorem. No nic, będziesz musiała zostać tutaj do rana.
Kobieta spojrzała na Koneko z nieukrywaną sympatią, zastanawiając się przez chwilę nad tym, co właściwie powinna dalej zrobić. Być może sama dobrze wiedziała, że nie ma sensu trzymać jej w tym łóżku.

– Wiesz… Jak się nudzisz to mogę mieć dla ciebie zadanie do wykonania.
Powiedziała bez uprzedzenia, śmiejąc się do siebie w zalotny sposób. Przez jedyne okno w sali wpadały ciepłe promienie słońca, Koneko mogła przypuszczać, że jest bliżej południa. Jeśli faktycznie czuła się na siłach i nie chciała tu już leżeć bez potrzeby, to może warto było zainteresować się propozycją pani doktor.

– Hayana, bardzo mi miło
Dodała na koniec, wyciągając swą dłoń w geście powitania.

[Koneko]

Gdy stanęłam przed progiem szpitala, otoczona przez zaskoczone i pełne współczucia spojrzenia personelu, poczułam mieszankę emocji. Z jednej strony, byłam przesycona uczuciem ulgi, że wreszcie mogłam otrzymać fachową pomoc i opiekę, której potrzebowałam. Z drugiej, niemal fizycznie odczuwałam ciężar zaniepokojenia i zaskoczenia w oczach pielęgniarek, które z trudem ukrywały swoje zdumienie moim stanem. Moje ubrania, zdarte i zabrudzone od długiej podróży przez las, stanowiły krzykliwy kontrast do sterylnej czystości szpitala, a kikut, który pozostał po mojej ręce, był niemym świadkiem tragedii, która mnie spotkała. Gdy zostałam przeniesiona na szpitalne łóżko, każda cząstka mojego ciała wołała o odpoczynek, ale w głębi serca narastał sprzeciw wobec bezczynności. Czułam, że mimo zewnętrznej bezradności, wewnętrznie nadal tliła się iskra determinacji, która nie pozwoliła mi poddać się bez walki. Być może to właśnie ta siła woli przekonała personel do podjęcia natychmiastowej akcji, mimo moich protestów. Obserwacja orchidei, które dostałam w prezencie, wypełniła mnie spokojem i uświadomiła, że każda forma życia, nawet ta najbardziej krucha, ma w sobie niezwykłą siłę. W tym momencie, pomimo izolacji za szpitalną kotarą, poczułam głębokie połączenie z otaczającym mnie światem i ludźmi, którzy zdecydowali się poświęcić swoje życie, aby pomagać innym. Kiedy do mojej sali wkroczyła Hayana, jej postawa i profesjonalizm dodatkowo umocniły moje przekonanie, że mimo fizycznych ograniczeń, moja droga jeszcze się nie zakończyła. Hayana, z jej bystrością i troską, stała się dla mnie nieoczekiwanym mostem łączącym moją przeszłość z przyszłością, która wciąż była niewypowiedzianą obietnicą nowych możliwości. Tak więc, w tym cichym szpitalnym pokoju, otoczona troskliwą opieką i uświadamiając sobie własną siłę i odporność, zrozumiałam, że każda chwila słabości jest zarazem szansą na wzrost. Mimo że fizyczne rany wymagały czasu, by się zagoić, moje serce i duch były gotowe, by stawić czoła kolejnym wyzwaniom, które życie postawiłoby na mojej drodze. Hayana, swoją propozycją zadania, nie tylko oferowała mi okazję do aktywności, ale również przypominała, że nawet w najtrudniejszych chwilach, zawsze możemy znaleźć sposób, by być użytecznym i kontynuować naszą podróż, niezależnie od okoliczności.
– Hayana-san, dziękuję za wszystko, dodatkowo cenię Twoje zaufanie i gotowość, by znaleźć dla mnie zajęcie w tym niełatwym dla mnie czasie. Czuję, że każda propozycja, która pozwala mi wykraczać poza cztery ściany tego pokoju, pozwoli mi odetchnąć. Cieszę się, że nerwy udało się uratować, może to nie przekreśli mojego bycia Kunoichi. odpowiedziałam trochę cicho jak na taki statement – Przynajmniej mam taką nadzieję...
W ciszy, która otulała szpitalną salę, promienie słoneczne wdzierały się przez okno, tworząc na podłodze kalejdoskop światła i cieni. Te chwile spokoju, przełamane sporadycznie dźwiękami codziennej rutyny szpitala, stanowiły idealne tło dla rozważań, jakie zapoczątkowała propozycja Hayany. Myśl o "zadaniu do wykonania" budziła we mnie mieszane uczucia – od niepewności po wzrost adrenaliny, przypominając o dniach, gdy życie było ciągłą misją, a każdy nowy dzień przynosił nieznane. Pomimo fizycznych ograniczeń, serce wciąż biło rytmem wojownika, gotowego stawić czoła wyzwaniom.
Przerwanie mojej wypowiedzi było niemal odruchowe, impulsywne – znak, że głęboko we mnie tliła się nadzieja, iż mogę nadal wnosić wkład, być wartościową nie tylko dla siebie, ale i dla innych. Ta myśl, że nawet najmniejsza akcja może zmieniać świat na lepsze, zawsze była dla mnie motywacją do działania. Hayana, swoją postawą i zaangażowaniem, stała się w tym momencie kimś więcej niż tylko lekarzem – była przewodnikiem, który wskazał mi możliwość bycia użyteczną pomimo obecnej sytuacji. Tą chwilą, w otoczeniu szpitalnego pokoju, w którym czas zdawał się płynąć innym rytmem, poczułam, że każdy krok, choćby najmniejszy, na drodze do odzyskania pełni sił jest ważny. Propozycja Hayany była dla mnie przypomnieniem, że życie jest ciągłą podróżą, pełną niespodziewanych zakrętów i niewidzianych dotąd ścieżek. Niezależnie od tego, jak trudna może wydawać się droga przed nami, zawsze istnieje możliwość znalezienia w sobie siły do działania, do bycia kimś więcej niż tylko obserwatorem własnego losu. Hayana, swoją ofertą, nieświadomie otworzyła przede mną nowy rozdział – możliwość przekształcenia słabości w nową siłę, możliwość ponownego odkrywania siebie w nowym świetle. W tej ciszy, która ogarniała szpitalną salę, promienie słońca przeplatały się z cieniami, tworząc na ścianach tańczące wzory, które przypominały mi o nietrwałości chwil i o tym, jak bardzo życie jest nieprzewidywalne. Usadowiona na szpitalnym łóżku, otoczona białą czystością pościeli i delikatnym zapachem błękitnych orchidei, poczułam niespodziewanie głęboki spokój. Było to uczucie, którego nie doświadczyłam od dawna – spokój, który rodził się z akceptacji obecnej chwili i cichej gotowości na to, co miało nadejść. Przemyślenia te napełniały mnie nowym rodzajem determinacji. Mimo że moje ciało nie było już tak silne jak kiedyś, a brak ręki stanowił fizyczne ograniczenie, zrozumiałam, że moja rola w tej społeczności, w tym świecie, nie jest ograniczona do moich fizycznych możliwości. To, co Hayana miała mi do zaproponowania, niosło ze sobą obietnicę nowych wyzwań, nowych możliwości na przekształcenie obecnej słabości w coś, co może stać się moją nową siłą. Moje serce biło spokojniej, kiedy rozważałam możliwości, jakie mogły się przed mną otworzyć. Każde nowe wyzwanie, każde zadanie, które mogłam teraz podjąć, nie było już obciążeniem, ale szansą – szansą na rozwój, na pomoc innym, na znalezienie nowej drogi w życiu, która mogła prowadzić mnie przez nieznane tereny, ale które równocześnie mogły okazać się być drogą do odkrywania nowych aspektów samej siebie. W tej chwili, z Hayaną stojącą obok mnie, z tą ofertą w jej oczach, poczułam, że jestem gotowa. Gotowa, by stawić czoła tym nowym wyzwaniom, gotowa przekształcić każdą chwilę słabości w kolejny krok ku nowej sile. Nie było to proste zadanie, nie było to coś, co mogłam zrobić od razu, ale byłam gotowa na podróż, która przede mną leżała. Gotowa, by nauczyć się, jak wykorzystać swoje doświadczenia, swoją wiedzę i swoją miłość do natury, by pomóc sobie i innym. Ta chwila w szpitalnej sali stała się dla mnie symbolicznym mostem – mostem między moją przeszłością a przyszłością, którą samą mogłam teraz kształtować. Była to przypomnienie, że mimo wszystkich trudności, mimo wszystkich bóli i strat, zawsze istnieje ścieżka do przodu, ścieżka, która może prowadzić przez ciemność, ale zawsze zmierza ku światłu. W sercu nosiłam teraz to ciepło, tę gotowość na to, co miało nadejść, z uśmiechem na twarzy i otwartym sercem na nowe możliwości, które życie mi przyniosło.

[Rei Uta]

Koneko
Misja D
3/14

Koneko zdecydowania miała co opowiadać przy najbliższych wieczornych ogniskach. W ciągu kilku ostatnich tygodni spotkało ją znacznie więcej, niż można nazwać standardami pracy kunoichi. Dziewczyna przechodziła szkołę życia, jednocześnie poznając nowych ludzi wokół siebie. Każdy z nich niósł własny bagaż doświadczeń i lęków, dzieląc go z leśną wojowniczką. Drogi splatały się wciąż i wciąż, a jeśli ktoś potrafił się skupić na szczegółach, mógł wyciągnąć ze wszystkiego lekcję. Mimo że dziewczyna straciła ramię, to jednak w tym samym czasie potrafiła ukształtować młode pokolenie oraz uratować kilka gatunków zwierząt przed zagładą. Mimo że nie potrzebowała do tego siły swego kekkei genkai, to wciąż zapisywała się na kartach losów tych ludzi. Obecnie, idąc wąskim korytarzem szpitala, dziewczyna mogła zauważyć to jak wszystko wyglądało tu w dzień powszedni. Nie było zbyt dużo pacjentów, jednak czasami widziała przez okna samotnych wojowników owiniętych w różnych punktach bandażami. Nie było sensu dopytywać, bo przecież, tak jak było powiedziane wcześniej. To wszystko były inne historie, które los mógł splatać kiedyś z samą Koneko. Walki wciąż trwały, wciąż pojawiali się nowi ranni. Mimo że to miejsce było tak czyste i białe, to nosiło ślady większej ilości przelanej krwi, niż niejedno pole bitwy. Samotne kwiaty stojące na parapetach były jednymi z niewielu punktów, które różniły się od ogólnej sterylności. Koneko mogła kilka razy zauważyć też innych medyków, jednak wszyscy śpieszyli się gdzieś bez słowa.

– Mieliśmy doniesienia o wczorajszych zamieszkach na zachodniej granicy Shinrin… Podobno nasi chłopcy przegonili kłusowników.
Lekarka uśmiechnęła się do zaskoczonej Koneko, po czym przemówiła, tak by wyjaśnić swoje słowa.

– Kapitan straży to mój dobry znajomy, mówił mi o rannej dziewczynie, która prosiła o pomoc zamiast martwić się o siebie… Jestem dumna, że mogę razem z tobą mieszkać w tej osadzie.
Hayana nieoczekiwanie złapała ją za jedyną dłoń, wciągając nagle do pokoju. W pierwszej chwili mogło to wyglądać dziwnie, jednak wszystko zaraz miało się wyjaśnić. Medyczka odeszła od dziewczyny kilka kroków, by ta mogła lepiej rozejrzeć się, gdzie są. Pomieszczenie przypominało podobną salę do tego, w którym leżała nasza bohaterka, tyle że tutaj zamieniono to miejsce w coś na wzór archiwum. Przy jedynym oknie stało niewielkie biurko, do którego podeszła nagle blondynka. Następnie usiadła na krześle, zakładając nogę na nogę, wyciągając jednocześnie z kieszeni fartucha kilkanaście karteczek.

– Naszym pierwszym zadaniem będzie odnalezienie kilku akt potrzebnych do wyjaśnienia obecnych spraw lub aktualizacji. Będę ci podawała nazwiska, jednak jest szansa, że nie spotkamy się tutaj z dokładnym porządkiem.
Kobieta ponownie poprawiła okulary w swój dość zmysłowy sposób, po czym uśmiechnęła zalotnie do Koneko.

– No chyba wolisz tu pracować ze mną, niż gnić teraz w łóżku?.
No nic, robota jak robota… W taki dzień chyba zdecydowanie było jednak mieć zajęcie.

[Koneko]

Przechodząc powoli przez długie korytarze szpitala, otoczona ścianami pełnymi opowieści niewypowiedzianych bólów i cichych nadziei, Koneko zatrzymywała się co jakiś czas, aby zagłębić się w myślach. Każdy jej krok na szpitalnej posadzce wywoływał echa, które zdawały się niemal materializować w przestrzeni, tworząc niezwykłą symfonię emocji. Była zdumiona, jak bardzo jej własne doświadczenia, walka i poświęcenie mogły rezonować z otaczającym ją światem, wpływając na losy tych, których nawet nie znała. Promienie słońca, prześlizgujące się przez okna, rzucały na szpitalne ściany plamy światła, które przynosiły ulgę i pocieszenie. Dla Koneko, te małe oazy jasności w szpitalnej monotoni stały się metaforą nadziei – cichego przekonania, że nawet w najciemniejszych chwilach można znaleźć iskrę światła. W tych krótkich momentach obserwacji wojowników, których ciała były naznaczone ranami, lecz duchy niezłomne, Koneko dostrzegała odzwierciedlenie własnej niekończącej się podróży. Walka o przetrwanie, o ochronę tego, co najcenniejsze – życia i honoru – wydawała się być nieustającym motywem w życiu każdego ninja. Kwiaty, które samotnie stały na parapetach, rozkwitając pomimo szpitalnej sterylności, były dla niej przypomnieniem o niezwykłej sile życia, które umie zakorzeniać się nawet w najbardziej nieprzyjaznych warunkach. Były symbolem nie tylko przetrwania, ale również przypominały o pięknie życia, które pomimo przeszkód i trudności, zawsze znajduje sposób, aby wyrazić swoją żywotność. W tych chwilach refleksji, Koneko zaczynała rozumieć, że jej droga wojownika nie ogranicza się jedynie do pola bitwy. Każdy jej gest, decyzja czy nawet ciche wsparcie dla tych, którzy walczyli o swoje życie w szpitalnych łóżkach, miały ogromne znaczenie. Uświadamiała sobie, że heroizm nie zawsze wymaga wielkich czynów – czasem to po prostu bycie obecnym, zrozumienie i współczucie mogą być największymi aktami odwagi. Przechodząc dalej, z każdym krokiem coraz bardziej pewna swej roli w tkance świata, Koneko czuła, jak cicha duma zaczynała wypełniać jej serce. Nie była to pycha, lecz głębokie poczucie satysfakcji z tego, że mogła w jakiś sposób przyczynić się do większego dobra. Zdawała sobie sprawę, że każda opowieść, którą podzieliła, każda lekcja, którą przekazała, i każdy gest wsparcia miał swój niepowtarzalny ciężar i znaczenie. Pomimo fizycznych ograniczeń, które przyniosły jej ostatnie wydarzenia, jej duch pozostał niezłomny, a determinacja do dalszego działania tylko się umocniła.
– Hayana-san, wieści szybko się rozchodzą..., ale to nie tylko zasługa kłusowników mój stan, też mojej własnej, niewymuszonej głupoty... odpowiedziałam, a następnie dodałam – Zabierajmy się do dzieła!
Gdy Hayana wspomniała o zamieszkach i odwadze Koneko, serce wojowniczki zabiło mocniej. Być docenioną za swoje poświęcenie, nawet przez kogoś, kogo ledwo znała, było dla niej nowym, ale przyjemnym doświadczeniem. Lekarka, prowadząc ją do tajemniczego pomieszczenia, wydawała się mieć plan, jak najlepiej wykorzystać ten nieoczekiwany zasób energii i determinacji. Pokój, który przekształcono w archiwum, był jak fizyczny dowód na to, że każdy kawałek przeszłości ma swoje miejsce, nawet jeśli czasem wydaje się być zapomniany lub zagubiony.
Stojąc przed Hayaną, która z gracją balansowała na granicy formalności i osobistej troski, Koneko poczuła, jak rośnie w niej zainteresowanie tym nietypowym zadaniem. Idea przeszukiwania starych akt, odnajdywania połączeń i historii, które mogły zmienić bieg obecnych wydarzeń, była intrygująca. Praca z Hayaną, choć w innym kontekście niż zwykła działalność kunoichi, wydawała się być kolejnym etapem na jej drodze – nie tylko jako wojowniczki, ale także jako osoby, która nauczyła się, że siła nie zawsze leży w mieczu.
Zgoda na propozycję Hayany była więc więcej niż tylko ucieczką od monotonicznego leżenia w łóżku szpitalnym; to był kolejny krok w kierunku zrozumienia, że każde działanie, nawet najmniejsze, może wpłynąć na wielką zmianę. Z entuzjazmem i lekkim drżeniem serca, gotowa była zanurzyć się w świat archiwów, poszukiwań i odkryć, które czekały na nią tuż za rogiem. Ta praca mogła wydawać się błaha w porównaniu do bohaterskich czynów na polu bitwy, ale Koneko rozumiała teraz, że każdy gest dobroci, każdy odnaleziony dokument, każde spędzone tu godziny mogą składać się na wielką historię zmiany i wpływu na świat.
Uśmiech Koneko rozjaśnił jej twarz, gdy Hayana rzuciła te słowa, przepełnione ciepłem i lekką zalotnością. Mimo początkowego zaskoczenia, poczuła wdzięczność za tę nieoczekiwaną ofertę, która niosła ze sobą promyk światła w jej obecnej sytuacji.

– Hayana-san, praca z Tobą wydaje się być znacznie bardziej interesująca niż bezczynne leżenie oodparłam z lekkim uśmiechem, nie kryjąc swojego entuzjazmu, a widząc zalotne spojrzenie dodałam – No chyba, że nie byłoby to bezczynne leżenie...- aniołkowate spojrzenie na chwilę zniknęło i pojawił się delikatny błysk w oku, ale bardzo szybko się opanowałam i wróciłam do anielskiej postaci. Nienawidziłam większości ludzi, ale miałam pewne wyjątki, tych ładnych lubiłam... nawet za bardzo...

[Rei Uta]

Koneko
Misja D
5/14

Koneko znalazła się w miejscu które nosiło dowody działań w tej osadzie. Nieprzerwana archiwizacja danych, które z biegiem lat stały się pożółkłe i rozmazane. Hayana wyciągnęła kilka pierwszych numerków, starając się nakierować jakoś dziewczynę na właściwie miejsce. Całe to zadanie mogło wydawać się monotonne, jednak dla kogoś na miejscu Koneko wręcz przeciwnie. Oderwana od bezmyślnego gapienia się w sufit wreszcie mogła działać, miała możliwość by brać udział w czymś co pomoże większości. Jeśli chciała szukać lokacji, w której faktycznie będzie mogła coś zdziałać w swym obecnym stanie, to chyba nie mogła lepiej trafić. Czas, jak gdyby zatrzymał się tutaj, między spokojnymi słowami Hayany, a wertowaniem kolejnych dokumentów. Zmieniające się nazwiska, inne dolegliwości, wszystko, co zostało zachowane w tych czterech ścianach. Ilu z tych ludzi pozostało niezapamiętanych, ilu walczyło o to by być zapamiętanym dla wszystkich. Dziewczyna po chwili weszła w pewien trans, biegając między kolejnymi regałami. Nie było to bardzo wymagające zajęcie, jednak z pewnością działało na jej ciało lepiej niż nierobienie niczego. W pewnej chwili Hayana zamilkła na chwilę, w momencie gdy Koneko znalazła się za półką schowaną niemal w rogu sali.

– To chyba już wszystkie Koneko-san… Po wszystkim zaproszę cię w przyjemniejsze miejsce, jednak wcześniej mamy jeszcze kilka rzeczy do zrobienia.
Zaśmiała się do siebie, po czym wstała z krzesła, zbierając dokumenty odnalezione przez Kunoichi z rodu Senju. Gdy nasza bohaterka zrozumiała, że to koniec, mogły wreszcie opuścić salę. Idąc korytarzem znowu natrafiali na ten sam obraz co wcześniej. Biegający lekarze, wszechobecna biel i pojedyncze wazony z kolorowymi kwiatami. Blondynka prowadziła przez chwilę nawet nie patrząc przed siebie, po czym skręciła w jedyne drzwi od dłuższego czasu. Koneko mogła zauważyć wtedy, że znalazły się w czymś na kształt klatki schodowej. Drewniane stopnie prowadziły w dół oraz w górę. Hayana wybrała pierwszą opcję. Schody były dość śliskie oraz zbudowane w sposób by oszczędzić miejsca. Nie warto było schodzić po nich, myśląc o niebieskich migdałach, chyba że ktoś chciał skręcić sobie kark.

– Zabierzemy z dołu rzeczy dla naszych małych pacjentów… Pomożesz mi, jeśli będą zbyt oporni by zrozumieć, że chcemy tylko pomóc.
Przemówiła nagle w stronę kunoichi, nie odwracając się nadal w jej stronę. Gdy wreszcie znalazły się pod piętrem, na którym były wcześniej, dziewczyna mogła zauważyć, że stoją w przestronnej sali. Wszędzie widać było pomieszczenia zamknięte na solidne zamki, opatrzone numerami. Kobieta ruszyła do przodu, spoglądając teraz w swoją prawą stronę. Po kilku chwilach dotarła do swoich drzwi, z cyfrą dwa. Przez chwilę grzebała w kieszeniach kitla, po czym wyciągnęła coś na kształt klucza. Szybko odnalazła zamek, po czym otworzyła solidne wrota. Było dość ciemno, dlatego zaskakującym było to, że tak zgrabnie się poruszała. Przez moment było słychać tylko szuranie, gdy kobieta weszła samotnie do środka. W pewnym momencie po prostu pojawiła się przed Koneko, przywołując ten sam uśmiech co wcześniej.

– Według mnie leczenie powinno odbywać się w różnych płaszczyznacz człowieka, nie zawsze bycie drewniakiem pomaga… Część starszych lekarzy się nie zgadza z moimi pomysłami, dlatego lepiej mnie nie wydaj.
Zaśmiała się ponownie, wracając teraz do miejsca, z którego przyszły. W tej chwili Koneko mola zauważyć w jej dłoni niewielki pakunek, który szybko schowała pod wierzch kitla. Co też ona znowu planowała… No nic, to i tak do Koneko należało ostatnie słowo.

[Koneko]

Wędrując po szpitalnych korytarzach w towarzystwie Hayany, poczułam się jakbym niosła na swoich barkach coś więcej niż tylko własną historię. Każdy mój krok, choć ograniczony moją fizyczną kondycją, zdawał się mieć głęboki rezonans wewnętrzny, niosąc z sobą ciężar nowo odkrytej misji i celu. Zaskoczyło mnie, jak szybko ta początkowa potrzeba działania, chęć ucieczki od stagnacji szpitalnego łóżka, przemieniła się w palące pragnienie bycia częścią większej zmiany. Każdy dokument, którego dotykałam, każda historia ukryta między zapisami, stawała się dla mnie kolejną częścią szerszej narracji, w której każdy z nas mógł znaleźć swoje miejsce. Z każdym kolejnym aktem, który wyjmowałam z tych zapełnionych historiami teczek, rosnącym zainteresowaniem śledziłam prowadzenie Hayany. Jej energia i pasja do tego, co robi, były zaraźliwe, przypominając mi, że nawet w miejscu, które wydawało się być ostatnią enklawą bólu i cierpienia, można znaleźć iskierki radości i nadziei. Prosta propozycja współpracy, którą mi zaoferowała, niosła ze sobą głębszy wymiar – był to przekaz o sile małych gestów, o tym, jak znaczące mogą być nawet najmniejsze działania w wielkiej skali ludzkich przeżyć. Siedząc później w tej niezwykle cichej sali, otoczona szpitalnymi dokumentami, poczułam się niezwykle potrzebna. Ta misja, ta nowo odkryta droga działania sprawiła, że moje wcześniejsze obawy i niepewności zaczęły ustępować miejsca poczuciu, że mogę zrobić różnicę. Bycie pomocnym, nawet w tak niekonwencjonalny sposób, jak sortowanie szpitalnych akt, napełniło mnie nową energią i poczuciem celu. Współpraca z Hayaną, jej niegasnący zapał i ta specyficzna atmosfera skupienia na wspólnym celu, dały mi uczucie bycia częścią czegoś znacznie większego niż ja sama. Ta chwila, ten wieczór w szpitalnej sali archiwum, stał się dla mnie niemal symbolicznym mostem, który przekroczyłam, przechodząc od bierności do aktywnego uczestnictwa w życiu społeczności, której byłam częścią. I choć zadanie, które przed nami stało, mogło wydawać się prozaiczne, dla mnie miało ono głębokie znaczenie. Było przypomnieniem, że każdy z nas, niezależnie od okoliczności, ma moc wpływania na otaczający nas świat – poprzez gesty dobroci, współczucie i gotowość do dzielenia się swoją wiedzą i doświadczeniem. Czułam się dzięki temu zadaniu odnowiona, gotowa stawić czoła kolejnym wyzwaniom, które mogły nadejść. A przy tym wszystkim, ta prosta praca przy archiwizowaniu dokumentów stała się dla mnie potężną lekcją o znaczeniu bycia potrzebnym, o wartości dzielenia się swoim czasem i umiejętnościami na rzecz dobra większej społeczności. To uczucie, które wówczas we mnie rosło, było potwierdzeniem, że każdy z nas może być zmianą, którą chce zobaczyć w świecie – wystarczy tylko zdecydować się działać.
Schodząc w dół, z każdym krokiem coraz bardziej świadoma, że moje działania, choć skromne, mają potencjał, by nieco rozjaśnić życie kilku dzieci, odczuwałam mieszankę emocji. Hayana, prowadząc mnie przez te schody, stała się symbolem nadziei, że pomoc może przybierać różne formy, nie zawsze widoczne na pierwszy rzut oka. Leczenie, jak mi pokazała, mogło transcendować granice tradycyjnej medycyny, dotykając aspektów człowieczeństwa, które często pozostają niedostrzeżone. W jej oczach widziałam odbicie tego, co najbardziej cenimy jako ludzie – empatię, troskę i pragnienie, by uczynić życie innych choć odrobinę lepsze. Gdy wspomniała o swoich niekonwencjonalnych metodach, przypomniałam sobie, jak ważne jest, by nie zapominać o sile, jaką niosą z sobą drobne gesty dobroci. Niezależnie od tego, czy jest to rozmowa, uśmiech, czy podanie ręki w potrzebie, każdy z tych aktów ma potencję do uzdrawiania. Zrozumiałam, że to, co robimy razem, Hayana i ja, nawet jeśli nie zmieni świata w wielkiej skali, ma niebagatelne znaczenie dla tych, których dotyka. Podejście Hayany do leczenia, które obejmowało nie tylko ciało, ale i ducha pacjenta, stało się dla mnie inspiracją. Zdałam sobie sprawę, że medycyna nie kończy się na diagnozach i terapiach, ale zaczyna tam, gdzie człowiek spotyka się z człowiekiem, dzieląc z nim to, co najcenniejsze – ludzką życzliwość i opiekę. Wchodząc do ciemnego pomieszczenia na dole, z tajemniczym pakunkiem, który Hayana trzymała tak pewnie, poczułam, że nasze małe misje mogą wnieść światło do życia tych dzieci. Każde z nich miało swoją historię, swoje marzenia i obawy, a my mogłyśmy stać się częścią ich świata, oferując coś więcej niż standardową opiekę. To, co Hayana przekazała mi tego dnia, to przekonanie, że lekarz to ktoś więcej niż tylko specjalista – to człowiek, który ma moc wpływać na życie innych na wiele sposobów. Nasze małe działania, choć mogły wydawać się nieznaczące w ogólnym obiegu rzeczy, były jak kamienie rzucone do stawu, tworzące fale, które rozchodziły się daleko poza nasz bezpośredni zasięg. Współpraca z Hayaną, ta podróż po schodach w dół, w stronę tajemniczej sali, stała się dla mnie symbolem tego, jak ważne jest, aby pamiętać o mocy, jaką niesiemy w naszych dłoniach – mocy do leczenia, nie tylko ciał, ale i dusz.
– Hayana-san, jako użytkowniczka Mokutonu sama jestem drewniakiem, ale buzia na kłódkę! zachichotałam– Sekretu nie wydam, chociażbym miała stracić rękę, a jak widać słów na wiatr nie rzucam!
Z łatwością odnalazłam wspólny język z Hayaną, podziwiając jej odwagę w łamaniu konwencji i szukaniu nowych, często nieortodoksyjnych sposobów pomocy. Jej "buntownicze" podejście do medycyny przypomniało mi, że każdy z nas ma własną ścieżkę, która nie musi być wytyczona przez innych. Pakunek, który dyskretnie ukryła, wywołał we mnie silną ciekawość, która podsyciła moje pragnienie poznania, co też może się w nim kryć. Nie zadawałam jednak pytań, pozostawiając miejsce na niespodziankę, ale moja wyobraźnia pracowała na pełnych obrotach, próbując zgadnąć, co może być tak ważne, że wymaga tajemnicy. To uczucie, mimo nagromadzonego zmęczenia, przypomniało mi, że wciąż mam wiele do zaoferowania. Stałam się świadoma, że moja rola w tym świecie nie ogranicza się tylko do walki z przeciwnościami, które przynosi los. Była to również walka o tworzenie lepszego jutra, począwszy od tego, co wydawać się mogło mało znaczące – jednej małej sali w szpitalu. Z nowo znalezioną energią i optymizmem, byłem gotowa wraz z Hayaną stawić czoła nowym wyzwaniom, które przed nami stanęły. Zrozumiałam, że nawet najmniejsze działania mogą wprowadzić znaczącą zmianę w życiu innych, budując most między obecnymi ograniczeniami a potencjałem, który w nas drzemie. W tym duchu, z niecierpliwością oczekiwałam na kolejne kroki, które miały nas przybliżyć do odkrycia, co takiego kryje się w tajemniczym pakunku i jak bardzo może on wpłynąć na życie tych, dla których Hayana i ja postanowiliśmy działać.

[Rei Uta]

Koneko
Misja D
7/14

Hayana wraz z Koneko wyszły wreszcie z ciemnego pomieszczenia, ponownie, kierując się w stronę zakręconych schodów. Dziewczyna z rodu Senju przekonywała się, że nasza blond doktor wcale nie jest stereotypowym przykładem ludzi ze swej profesji. Idąc ponownie wąskimi korytarzami szpitala, jeden z lekarzy zaczepił Hayane, oddychając ciężko, gdy wreszcie udało mu się ją zatrzymać. Na sobie miał standardowy mundur wioski Hayashimury oraz biały kitel. Ciemne włosy zaczesał do tyłu, używając czegoś śliskiego co trzymało je w szachu. Oddychając ciężko wyprostował się po kilku chwilach, po czym wręczył kilka papierów w ręce blondynki. Kobieta nie wydawała się zdziwiona, przez chwilę, przyglądając się temu, co znajdowało się na ich odwrocie. Koneko nie mogła widzieć tego, co jest tam napisane, zwłaszcza że stała od drugiej strony. Przez dobrych kilka minut nikt się nie odzywał, po czym nasza lekarka postanowiła przerwać ten marazm.

– Bardzo ci dziękuje, wydaje mi się, że nie ma sensu zwiększać dawki lekarstw. Stan pacjenta powoli wraca do normy, za jakiś czas powinien wrócić do rodziny… Powiedz, żeby uważał następnym razem, w którym miejscu rozbija obóz.
Kobieta oddała mu dokumenty, po czym, uśmiechając się szeroko ruszyła dalej z nową towarzyszką. Bez słowa mężczyzna ukłonił się w dość oficjalny sposób, po czym ruszył w drogę powrotną.

– Wiesz, może kiedyś zrobię sobie wakacje od tego miejsca… Zdaje mi się, że powoli zapominam o samej sobie.
Przemówiła nagle do Koneko, wciąż odwrócona do niej plecami. Kobiety w milczeniu przemierzyły resztę drogi, do czasu, aż nie trafiły na oddział zajmowany przez dzieciaki w wieku który powinien trzymać ich z daleka od pola bitwy. Jakie mogło być zaskoczenie dziewczyny, gdy wszystkie jednocześnie zaczęły biec w ich stronę. Oczywiście wszystkie poza tymi, które przykute były do łóżek. Stan pacjentów nie wskazywał by odnieśli tutaj widoczne obrażenia. Nie było bandaży oraz zapachu krwi, jaki można było odnaleźć w innych pomieszczeniach. Czysta biała sala oraz około dwunastu łóżek, które zajmowały dzieciaki obu płci. Hayana spokojnie przywitała się ze wszystkimi, po czym usiadła na jednym z łóżek.

– Dzień dobry, mam nadzieję, że wszyscy czujecie się dzisiaj lepiej… Mam dla was niespodziankę.
Dzieci zaczęły przekrzywiać się nawzajem, jednak gdy kobieta tylko uniosła dłoń, zaraz wszystkie zamilkły. Widać było w tej chwili płynący z nich autorytet…

– Mam dla was kilka wspaniałych obrazów, które udało mi się zdobyć… Tak jak obiecałam opowiem wam o tych wszystkich wspaniałych miejscach… Zanim, jednak przejdziemy do sedna naszego spotkania, chciałabym, żebyście poznały Koneko. To jedna z kunoichi naszej wioski, która odniosła rany wskutek obrony tego, co dla niej najcenniejsze… Jednak, jak widzicie ona nie ma zamiaru się poddawać i obyście wy tak samo znalazły w sobie taką siłę.
Po swojej przemowie kobieta wyciągnęła wcześniej schowaną torbę, po czym powoli zaczęła, rozwijać zwinięty rulon. Okazało się, że zawierał on namalowane obrazy, przedstawiające różne regiony krainy. Zamki, lasy, wioski, świątynie, ludzi, krajobrazy… Dzieciaki usiadły na ziemi, niemal krzycząc z zachwytem na każde nowe odkrycie. Blondynka była szczegółowa w tym, co robiła, przedstawiając im wszystko to, co sama wiedziała… Jej rola tutaj była wciąż nieznana, jednak w tej chwili Koneko mogła tylko słuchać jej opowieści. Widać było pasję w słowach kobiety, znalazła się tutaj z tymi dzieciakami z własnej woli. Z pewnością nikt jej nie kazał, a tak jak sama wcześniej stwierdziła nawet odradzał… Ale, czy to miało jakieś właściwe wyjaśnienie?

[Koneko]

Przechadzając się z Hayaną po szpitalnych korytarzach, byłam świadkiem jej ogromnej oddania pracy. Jej nietypowe podejście do leczenia, pełne zaangażowania i pasji, sprawiło, że zaczęłam postrzegać ją nie tylko jako lekarkę, ale jako osobę, która naprawdę pragnie zmieniać życie swoich pacjentów na lepsze. Ta krótka wymiana dokumentów z kolegą, pełna profesjonalizmu i troski o dobro pacjenta, pokazała mi, że nawet najdrobniejsze działania mogą mieć ogromne znaczenie. Ta interakcja uświadomiła mi, jak złożona i pełna wyzwań jest praca w szpitalu, wymagająca nie tylko wiedzy i umiejętności, ale również wielkiego serca i poświęcenia. Kiedy Hayana z zadowoleniem mówiła o poprawie stanu pacjenta, coś we mnie drgnęło. Poczułam się, jakbym była częścią tego procesu, mimo że moja rola ograniczała się do obserwacji. To zadowolenie, jakie widziałam na jej twarzy, przypomniało mi, że każdy z nas ma wpływ na otaczający nas świat, nawet poprzez najmniejsze gesty. Słowa Hayany o potrzebie odpoczynku i momentach zapomnienia o sobie wybrzmiały w moim sercu z nową siłą. Zrozumiałam, że każdy, kto tak całkowicie poświęca się swojej misji, potrzebuje czasem chwili przerwy, aby móc z nową energią wrócić do swoich obowiązków. Współczułam jej i równocześnie podziwiałam za siłę, z jaką kontynuowała swoją pracę pomimo własnych potrzeb. To przypomniało mi, jak ważne jest znalezienie równowagi między poświęceniem dla innych a troską o siebie, by móc dawać z siebie najlepsze, zachowując przy tym zdrowie i szczęście. Stojąc w drzwiach oddziału dziecięcego, przekroczyłam próg do świata, w którym każda trudność, każde wyzwanie, wydawało się nagle zyskiwać nowy sens. Witały mnie dziecięce uśmiechy, energia i niepohamowana radość życia, która przypomniała mi, że to, co robię, ma ogromne znaczenie. Widząc Hayanę, jak z łatwością gromadzi wokół siebie te małe istoty, wypełniając pokój ciepłem i poczuciem bezpieczeństwa, poczułam głęboki szacunek dla jej metody pracy. Nie była to już tylko medyczka z misją leczenia ciał, ale przede wszystkim serc i umysłów. Kiedy przedstawiła mnie jako wojowniczkę, która mimo rany wciąż stoi mocno na nogach, poczułam w sobie narastającą siłę i zrozumiałam wagę przekazu, który mogłam ofiarować tym dzieciom. W tym momencie moje własne doświadczenia, moje rany, straciły na znaczeniu wobec możliwości bycia źródłem inspiracji i odwagi dla tych młodych dusz. Fascynacja, z jaką dzieci przyglądały się obrazom rozpostartym przed nimi, przyniosła mi przypływ uczucia, że świat, mimo wszystkich przeciwności, jest miejscem pełnym magii i niezbadanych tajemnic. Hayana, opowiadając o różnorodności świata, otwierała przed tymi młodymi umysłami drzwi do nieskończonych możliwości. Jej decyzja o podzieleniu się z nimi tymi wizjami nie była przypadkowa. Chciała nie tylko dostarczyć chwilowego uciech, ale przede wszystkim zaszczepić w tych młodych sercach miłość do odkrywania, uczenia się i doceniania otaczającego ich świata. Słuchając jej, z każdym słowem, każdym obrazem, którego historię przedstawiała, czułam, jak rośnie we mnie przekonanie, że mój udział tutaj, mój wkład w te małe życia, może sprawić, że świat stanie się choć odrobinę lepszy. To spotkanie nie była tylko chwilą rozrywki, ale cenną lekcją dla nas wszystkich, przypominającą, że nawet w najtrudniejszych chwilach można znaleźć siłę do walki o lepsze jutro.
– Cześć, nie poddawajcie się, chociaż czasem nie jest łatwo! - a następnie powiedziałam - Świat jest piękny, trzeba brać z niego garściami, tak jak się tylko da ! - krzyknęłam i pokazałam swoje przedramię, które jest lekko wybrakowane.
W tym ciasnym, ale pełnym życia pomieszczeniu, gdzie każde dziecko z zapartym tchem słuchało Hayany, zrozumiałam, jak niezwykle ważne jest to, co robimy. Nie tylko przekazywanie wiedzy, ale dzielenie się nią, tworzenie mostów między przeszłością a przyszłością. Hayana, z jej odważnym podejściem, otworzyła przede mną nową perspektywę. Pokazała, że w leczeniu i edukacji nie ma ścisłych reguł, tylko drogi, które sami wybieramy. Przez chwilę, stojąc tam obok niej, zdałam sobie sprawę, jak wiele mogę zrobić. Moje działania, choć może wydają się małe, mogą mieć ogromny wpływ na życie tych wokół mnie. Bycie obok Hayany, która z pasją i zaangażowaniem oddaje się swojej pracy, przypomniało mi, że każdy z nas ma w sobie siłę do wprowadzania zmian, niezależnie od swojej roli czy zawodu. Moja droga jako kunoichi już wiele razy skrzyżowała się z wyzwaniami, które wymagały odwagi, determinacji, a czasem poświęcenia. Teraz, w tym szpitalnym pokoju, widziałam, jak moja podróż ewoluuje w coś więcej niż walka na froncie. Jestem częścią większej całości, wspólnoty, która dąży do lepszego jutra. To uczucie, że mogę być inspiracją i motywacją dla tych dzieci, dodało mi nowych sił. Każde opowiedziane przez Hayanę miejsce, każda historia za obrazem stała się przekazem nie tylko o świecie zewnętrznym, ale również o wewnętrznej sile, o odwadze do marzeń i dążenia do ich realizacji. Z każdym słowem, które padło z jej ust, każdym obrazem, który przedstawiła, czułam, jak w tych młodych umysłach zasiewane są nasiona ciekawości, pragnienia poznania i miłości do życia. Wychodząc z tego pokoju, nie byłem już tylko kunoichi, walczącą z przeciwnościami. Stałam się częścią misji, która przerasta pojedyncze akty heroizmu. Moje zaangażowanie, moja obecność tutaj, mogła inspirować, uczyć i przede wszystkim, przynosić nadzieję. To, co Hayana rozpoczęła w tym małym pokoju, to drobne kroki ku wielkiej zmianie, a ja byłam dumna, że mogę być jej częścią.

[Rei Uta]

Koneko
Misja D
9/14

Hayana uśmiechnęła się do Koneko, gdy ta postanowiła potwierdzić jej słowa. W życiu najgorszą decyzją było poddawanie się przeciwnością, które stawiał przed nami los. Dziewczyna z rodu Senju była tutaj z konkretnego powodu, jednak o tym miała dowiedzieć się już wkrótce. Kobieta w białym kitlu dalej opowiadała młodym pacjentom o dalekich miejscach, których jeszcze nie widziały, do czasu, aż inni lekarze nie zaczęli zbierać się przy jednym oknie, z którego widać było korytarz. Kilku z nich wskazywało palcem malowidła rozpostarte przez Hayane, a reszta stała z założonymi rękoma. Wydawali się delikatnie mówią nieco rozczarowani jej zachowaniem, chociaż nieznane były tego przyczyny. Po kilku minutach nie pozostał już nikt z zebranej grupki, a blondynka spokojnie pozbierała w tym czasie swoje rzeczy. Dzieciaki wydawały się jednocześnie podekscytowane i smutne, że to już koniec…

– Hayano-nisan, proszę przyjść jeszcze jutro… prosimy.
Zaczęły się nagle przekrzykiwać, jednocześnie podchodząc do nie wysokiej kobiety. Ich drobne ręce zaczęły obejmować lekarkę, przywołując na jej twarzy obraz zakłopotania. Po kilku chwilach wreszcie się ogarnęła, delikatnie, wstając ze swojego miejsca. Jej wzrok był pełen ciepła, nie było szans by ktoś był w stanie doszukać się tam zdrady.

– Jeśli nie będę miała zbyt wielu innych pacjentów, chętnie do was przyjdę… Obiecuję, że postaram się z całych sił.
Kobieta spokojnie pożegnała się ze wszystkimi, po czym wyszła z pomieszczenia, uśmiechając się jeszcze raz szeroko. Dopiero gdy pozostały już same, Koneko mogła zauważyć na jej twarzy smutek, który skrzętnie maskowała pod obliczem wesołej blondynki. Idąc korytarzem wreszcie się odezwała, przemawiając bardziej do siebie niż do towarzyszki… Być może to, co chciała przekazać od dawna leżało na jej sercu.

– To był oddział śmiertelnych chorób… Nie możemy pomóc tym pacjentom, inaczej, jak tylko łagodząc skutki. Nie wiem, co to za dolegliwości, jednak ich kości i organy wewnętrzne zaczynają gnić po przekroczeniu wieku dojrzewania. Inni lekarze ciągle mówią, żebym przestała mieszać im w głowach… Mam tylko zajmować się swoją robotą, a nie opowiadać o miejscach i ludziach których i tak nigdy nie spotkają. Nie wiem, w jaki sposób niby miałabym wtedy nazwać się lekarzem… Czasami myślę, że ta profecja już dawno zagubiła się w natłoku bezduszności, jakie serwuje nam świat.
Hayana spojrzała na Neko, uśmiechając się blado. Na jej obliczu malowało się teraz zmęczenie, które dodawało jej kilka lat…

– Bardzo ci dziękuję za to, co powiedziałaś… I przepraszam, że wykorzystałam cię w taki sposób. Ale wiem, że jeśli moje działania dadzą im chociaż dzień życia więcej, to jest to wystarczający powód, żeby wciąż się starać.
Dopiero teraz Koneko mogła poznać prawdziwe losy tamtej grupy. Jeśli miała szansę połączyć wszystko w całość, to właśnie zaprezentował się przed nią pełny obraz samotnie walczącej lekarki. Życie faktycznie zaskakiwało, gdy nawet tutaj można było odkryć nowe znaczenie waleczności. Dziewczyna z rodu Senju wciąż zbierała doświadczenie, wciąż poznawała nowych ludzi. Jeśli jej rola miała coś zmienić, to w tej chwili należało dodać sił tej samotnej kobiecie… Ostatnia waleczna na polu, gdzie większość dawała sobie spokój, gdy w grę wchodziły cuda i marne możliwości. Czas biegł powoli, gdy obie kobiety powoli przemierzały puste korytarze szpitala.

[Koneko]

Przechodząc obok tych białych, sterylnych ścian szpitala, czułam, jak każdy mój krok odbija się echem niosącym historie tych, którzy tu byli przed nami. Te mury, choć z pozoru obojętne, były świadkami niewyobrażalnych dramatów, niezliczonych bohaterstw i codziennej walki o życie. W tym wszystkim, Hayana, z jej niezachwianą postawą, wydawała się być jak latarnia morska w ciemności – prowadząca, ostrzegająca, ale przede wszystkim dająca nadzieję. Jej otwartość na ludzi, odwaga w stawianiu czoła wyzwaniom oraz nieustanne dążenie do wyciągnięcia ręki pomocy sprawiły, że własne trudności zaczęły mi się wydawać mniejsze, bardziej znośne. Słuchając o oddziale dla dzieci cierpiących na śmiertelne choroby, poczułam ciężar tej informacji, ale również ogromny szacunek i podziw dla Hayany, która z niesłabnącą pasją starała się wnosić światło do ich życia, nie poddając się restrykcjom czy wątpliwościom. Jej relacja o konflikcie z innymi lekarzami, którzy nie rozumieli lub nie akceptowali jej metod, uderzyła we mnie z całą siłą. Hayana nie tylko walczyła o zdrowie swoich małych pacjentów, ale także o ich prawo do marzeń, do chwil szczęścia w światku, który często jest dla nich nieprzychylny. Dzięki jej wysiłkom, te dzieci mogły choć na moment zapomnieć o swoim cierpieniu i udać się w podróż do krain, o których istnieniu mogły tylko marzyć. Hayana, z jej głębokim przekonaniem o wartości terapii duszy równolegle do leczenia ciała, była żywym przykładem tego, że medycyna nie kończy się na farmakologii czy chirurgii. Jej podejście, mimo sprzeciwu ze strony niektórych kolegów, podkreślało, że wrażliwość, empatia i indywidualne podejście do pacjenta są równie ważne, co wiedza medyczna. To doświadczenie, spędzone u boku Hayany, otworzyło mi oczy na nowy wymiar mojej roli jako kunoichi. Przekonałam się, że posiadane umiejętności mogą służyć nie tylko w bezpośredniej obronie naszej wioski przed zagrożeniami zewnętrznymi, ale także w walce o lepsze jutro dla tych, którzy sami nie mają sił, aby walczyć. Wsparcie Hayany w jej misji stało się dla mnie źródłem nowej siły, nowego zrozumienia, że każdy z nas, niezależnie od zajmowanego stanowiska czy posiadanych umiejętności, ma moc wpływania na zmianę – czasem wielką, a czasem maleńką, ale zawsze znaczącą.
–Nie ma sprawy, natura czyni świat pięknym, a więc i jak będę go takim tworzyć, dla tych którzy zasługują, o! - a następnie powiedziałam - Oraz dla tych, którzy nie mogą doświadczyć tego, wiesz co... poczekaj! Ja muszę tam na chwilkę wrócić! - krzyknęłam i wróciłam do tamtej sali, policzyłam ile było dzieciaków i skupiłam chakrę w swojej dłoni.
–Mam dla Was malutki prezent, przypatrzcie się uważnie! - a następnie z mojej dłoni zaczęły wyrastać klucze, które starałam się odłamać i każdemu rozdać. Wszystkie był bardzo podobne, ale każdy miał inne wycięcie, indywidualne. Tak, aby mieli coś wspólnego, ale jednocześnie zupełnie indywidualnego- Gdy będziecie się czuć samotni lub smutni, spójrzcie na ten klucz, to mój prezent dla Was, daję go tylko tym, o których chcę pamiętać, trzymajcie go mocno i pamiętajcie o mnie oraz pamiętajcie o tych, którzy są tutaj z Wami. Bywajcie pa! krzyknęłam i wybiegłam do Hayany...
Jej przeprosiny za wykorzystanie mnie do swoich celów nie były mi wcale potrzebne. Czułam się wręcz zaszczycona, mogąc być częścią tej małej rewolucji, którą Hayana prowadziła w murach tego szpitala. Dostrzegłam w tym wszystkim, że każdy nasz gest, każde dobre słowo, może stać się iskrą rozpalającą światło nadziei w otaczających nas ciemnościach. Może i nie zmienimy całego świata, ale z pewnością możemy wpłynąć na zmianę w życiu tych kilku osób, które potrzebują tego najbardziej. Stojąc u boku Hayany, gdy szpitalne korytarze zacierały za nami swoje kontury, poczułam nieodparte przekonanie, że nasze ścieżki skrzyżowały się tutaj nieprzypadkowo. Moja podróż jako kunoichi jest wciąż drogą pełną wyzwań i nieoczekiwanych zwrotów, ale teraz, z nowo odkrytą pewnością, wiedziałam, że każde przedsięwzięcie, każde wyzwanie, niesie ze sobą głębszy sens. Może to właśnie ta misja, o której mówi Hayana, jest nieustannym dążeniem do bycia wsparciem dla innych, nawet gdy cały świat zdaje się obracać przeciwko nam. Ta chwila nadała mojej roli w społeczności nowy wymiar, obdarowując mnie gotowością do kontynuowania tej drogi, bez względu na to, co może przynieść przyszłość. Rozumiejąc to, każdy krok, który teraz stawiałam, był pewniejszy, pełen determinacji i głębokiego zrozumienia mojej roli nie tylko jako wojowniczki, ale także jako strażniczki nadziei dla tych, którzy znajdują się w potrzebie. Ta szczególna noc w szpitalu, mimo że przesiąknięta była smutkiem i bólem, obudziła we mnie nową siłę i przekonanie, że misja, którą przed sobą widzę, jest znacznie szersza niż mogłam sobie kiedykolwiek wyobrazić. Misja Hayany, jej niezachwiana determinacja i głęboka wiara w znaczenie każdego, nawet najmniejszego aktu dobroci, stały się dla mnie źródłem inspiracji. Uświadomiła mi, że prawdziwa siła tkwi nie tylko w umiejętnościach bojowych, ale również w zdolności do wprowadzania pozytywnych zmian w życiu innych. Dzięki niej zrozumiałam, że każdy gest, każde dobre słowo, może być promieniem światła w życiu kogoś, kto boryka się z ciemnością. Ta noc nauczyła mnie, że bycie kunoichi oznacza nie tylko walkę z widzialnymi wrogami, ale również z niewidzialnymi barierami, które ograniczają nasze możliwości do bycia pomocnym i wspierającym dla tych, którzy tej pomocy potrzebują najbardziej. Teraz, idąc przez szpitalne korytarze, poczułam się jak część czegoś większego – społeczności, która pomimo różnic, wspólnie dąży do lepszego jutra. Z każdym krokiem, który stawiałam, moje serce napełniało się coraz większą nadzieją i przekonaniem, że mój wkład, choćby najmniejszy, ma znaczenie. To, co wydarzyło się tej nocy, przypomniało mi, jak ważne jest, aby nigdy nie ustawać w dążeniu do bycia źródłem światła dla tych, którzy znajdują się w ciemności. Bycie kunoichi to nie tylko walka i ochrona, to także misja niesienia nadziei, pomocy i wsparcia tym, którzy w naszym świecie potrzebują tego najbardziej. Dzięki Hayanie, ta noc w szpitalu stała się dla mnie nie tylko doświadczeniem, które na zawsze zmieniło moje spojrzenie na rolę, jaką odgrywam w społeczeństwie, ale także przypomnieniem, że moje działania mogą przynieść światło w życie innych. Stałam się bardziej zmotywowana do kontynuowania mojej podróży jako kunoichi, zdeterminowana, aby każde moje działanie było krokiem w kierunku lepszego świata.

Nazwa

Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Palce dłoni

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Rozwinięcie podstawowej właściwości klanu Senju, jaką jest kontrola drewna. Po pewnym treningu można wytwarzać przedmioty mniejsze i bardziej precyzyjne, co w ostateczności pozwala nam zrobić klucz uniwersalny, którego możemy użyć by otworzyć większość dostępnych zamków. Te bardziej precyzyjne jednak będą odporne na nasze starania.

[Rei Uta]

Koneko
Misja D
11/14

Koneko poznała wreszcie powody, dla których obca jej kobieta tak mocno walczyła o życie tych dzieci. Pozostawione same sobie, bez szans na to by normalnie funkcjonować w tym kruchym społeczeństwie. Koneko zrozumiała, dlaczego tamta wciąż walczyła, pragnąć dać im w tym miejscu odrobinę prawdziwego szczęścia. Zanim na dobre zaczęły prowadzić swoją wymianę zdań, do głowy dziewczyny przyszedł niecny pomysł. Co prawda były tego drobne minusy, jednak chyba w tym momencie niezbyt dostrzegalne przez użytkowniczkę mokutonu. Zaskoczone dzieciaki spojrzały na niebieskooką, w chwili gdy jak tajfun wbiła się do ich sali. Nie owijając w bawełnę zaczęła ukazywać przed nimi cel swej wizyty, tworząc coś, na co pozwalał jej obecny stan zdrowia. Dzieciaków w sali było jednak sporo, a jej umiejętności kontroli chakry wciąż pozostawiały wiele do życzenia. Koneko zaczęła tworzyć z palca kolejne drewniane klucze, a jej poziom niebieskiej energii powoli spadał. Twór za tworem, nawet nie zwróciła uwagi, gdy jej świat znowu zawirował przed oczami, a bohaterka powoli osunęła się na kolana. Ostatnim co udało jej się zarejestrować był obraz Hayany, która biegła w jej stronę z przerażoną miną… Dziewczyna otworzyła oczy, czując straszliwy ból głowy. Nie było sensu nawet starać się pozbierać uciekających myśli, gdy samo istnienie sprawiało cierpienie. Kunoichi z rodu Senju powoli przyzwyczaiła wzrok do jasnego światła, które padało teraz na jej twarz. Nad sobą mogła zauważyć zmartwione oblicze Hayany, która trzymała teraz ramiona założone na piersi.

-W życiu nie spotkałam kogoś tak bardzo nieodpowiedzialnego… Ja rozumiem, że nie martwisz się o własne życie, ale proszę uszanuj to, że próbuję tutaj poskładać twoją osobę do kupy.
Lekarka przybrała srogi wyraz twarzy, a jej pacjentka mogła zdać sobie właśnie sprawę, że leży na tym samym łóżkiem co wcześniej. Okryta białą pościelą, czuła się dość fatalnie.

– Zużyłaś w jednej chwili całą swoją chakrę… Gdybyś zrobiła to na polu walki albo w terenie, to w tej chwili nie byłoby już szans byś mogła przeżyć. Jestem zaskoczona, że ktoś, taki jak ty, nie potrafi zrozumieć jak cenne jest ludzkie życie. Nie po to pokazałam ci tamten oddział, żebyś tak łatwo rezygnowała z siebie, weź ty czasem rusz głową i pomyśl o konsekwencjach.
Kobieta odwróciła się na pięcie, odchodząc w stronę drzwi wejściowych. Była widocznie zdenerwowana, jednak jej stan pochodził pewnie od tego, że po prostu martwiła się o swoją pacjentkę. Koneko zagrała fatalnie, nawet jeśli chciała dobrze. Pierwszą powinnością każdego nindży była możliwe jak najmniejsze szkodzenie samemu sobie. Dziewczyna z zielonego rodu musiała się jeszcze wiele nauczyć, zanim na nowo wróci na pole bitwy. Hayana zniknęła już niemal za drzwiami, gdy nagle przemówiła wciąż odwrócona plecami…

– Twój pobyt przedłuży się o dzień lub dwa… Dziękuję za prezent dla dzieciaków… Przynajmniej za te, które byłaś w stanie uszczęśliwić, zanim padłaś.
Po tych gorzkich słowach zniknęła za drzwiami… To była kolejna lekcja dla naszej młodej bohaterki.

[Koneko]

Przemierzając szpitalne korytarze obok Hayany, każdy mój krok rezonował z głębokim poczuciem sensu. Te korytarze, świadkowie niewypowiedzianych tragedii i tryumfów ludzkiego ducha, stały się teraz świadkami mojej własnej przemiany. Czyn, który przed chwilą wykonałam, przekraczając granice własnej wytrzymałości fizycznej i psychicznej, był motywowany głębokim pragnieniem niesienia pomocy. Kiedy zaczęłam tworzyć drewniane klucze, a dzieci patrzyły na mnie z otwartymi szeroko oczami, pełnymi zdumienia i radości, poczułam głębokie spełnienie. Pragnienie wywołania uśmiechu i dawania nadziei, nawet za cenę własnego zdrowia, nabrało nowego znaczenia. Ale spowiło się to wszystko bardzo gęstą mgłą i chyba upadłam... Obudziły mnie słowa Hayany, choć ostre i bezkompromisowe, okazały się być niezbędnym ostrzeżeniem. Przypomniały mi, że chęć pomocy i pasja nie mogą lekceważyć granic własnego bezpieczeństwa. Każdy gest dobroci, każde poświęcone innym chwile muszą być dokładnie przemyślane, aby nie przynieść więcej szkód niż korzyści. To doświadczenie stało się dla mnie przypomnieniem, że odpowiedzialność za własne życie ma równie wielkie znaczenie, jak głębokie pragnienie pomocy innym. Zrozumiałam, że moje działania, choć pełne dobrych intencji, wymagają również roztropności i umiaru. Nie można pozwolić, by impulsywność i chwilowa emocja kierowały naszymi decyzjami, zwłaszcza kiedy stawką jest nasze własne zdrowie i bezpieczeństwo. Wiedza ta, choć nabyta przez ból i strach przed potencjalnymi konsekwencjami, stała się dla mnie kolejnym krokiem w kierunku dojrzałości i zrozumienia własnej roli w świecie. Moje pragnienie bycia pomocną, chociaż niezachwiane, musi teraz iść w parze z mądrością i ostrożnością. Tego dnia, w szpitalnych korytarzach, razem z Hayaną, nauczyłam się, że prawdziwa siła nie tkwi tylko w umiejętności przetrwania lub pokonywania przeciwności, ale również w zdolności do ochrony i pielęgnowania własnego życia, tak by móc kontynuować misję pomagania innym. Ta lekcja, choć bolesna, przyniosła mi nową determinację i gotowość do stawienia czoła przyszłym wyzwaniom, z głębszym zrozumieniem i szacunkiem dla własnych ograniczeń.
–Przepraszam, chciałam dobrze... powiedziałam do Hayany, która wychodziła z mojej sali patrząc na mnie z wyraźnym niepokojem, jednak z bardzo malutką nutą uznania w głosie, sprawiła, że poczułam się doceniona. Jej słowa, choć naznaczone pewnym smutkiem, wyrażały uznanie dla moich intencji. Dostrzegłam, że to, co zrobiłam, miało wartość, a uśmiech dziecka, który na chwilę stał się częścią mojego życia, był dla mnie nagrodą nie do przecenienia. Nie udało mi się dotrzeć do wszystkich dzieci, a moje działania prawie zakończyły się dla mnie poważnymi konsekwencjami. Leżąc teraz na łóżku, z każdym uderzeniem serca odczuwając ból rozchodzący się po moim ciele, rozmyślałam o tym, co naprawdę znaczy być bohaterem. Zastanawiałam się, czy heroizm to impulsywne poświęcenie się bez chwili refleksji, czy raczej przemyślana walka, która nie wystawia nas niepotrzebnie na niebezpieczeństwo. Lekcja, którą przekazała mi Hayana, była bezcenna. Uczyła mnie, że prawdziwa siła wojownika nie kryje się wyłącznie w zdolnościach walki, ale również w mądrości i umiejętności roztropnego działania. Ta sytuacja stała się dla mnie momentem głębokiej introspekcji. Zrozumiałam, że bycie wojownikiem to nie tylko wykazywanie się siłą i odwagą na polu bitwy. To również zdolność do podejmowania trudnych decyzji, balansowania między odwagą a rozwagą, pomiędzy poświęceniem a zachowaniem własnego zdrowia i życia. Bohaterstwo to nie tylko wielkie czyny widoczne dla wszystkich, ale także te małe gesty, które mogą zmienić życie innych na lepsze. Teraz, w obliczu bólu i zmęczenia, kiedy refleksja nad własnymi wyborami stawała się coraz bardziej intensywna, zrozumiałam głębiej sens słów Hayany. Być może prawdziwe bohaterstwo leży w zdolności do niesienia pomocy innym, jednocześnie dbając o własne bezpieczeństwo i dobro. Ta noc w szpitalu, chociaż pełna trudnych momentów i bólu, okazała się być również źródłem cennych lekcji, które na zawsze zmienią moje postrzeganie siebie i mojej roli jako wojowniczki.
W szpitalnym pokoju, gdzie cisza stawała się niemal namacalna, moje emocje splatały się w skomplikowaną mozaikę refleksji i postanowień. Spojrzenie, które wymieniliśmy z Hayaną, było pełne niewypowiedzianych słów, głębokiego zrozumienia i skomplikowanej tkanki ludzkich doświadczeń. Moje oczy, nasiąknięte skruchą, próbowały przekazać całą paletę uczuć, które targnęły mną w obliczu konsekwencji mojego postępowania. To był moment, w którym każdy milimetr mojej skóry zdawał się pulsować przeprosinami, których nie potrafiłam ubrać w słowa. Cisza, która otaczała nas w tej chwili, była jak gęsta mgła, przez którą nasze spojrzenia próbowały się przedrzeć, szukając porozumienia i wspólnego języka. Była w niej obecna nie tylko moja próba okazania skruchy, ale także niemy dialog, próba wybaczenia sobie i wzajemnego zrozumienia. Moje dłonie, zaciskające się na szpitalnej pościeli, były manifestem wewnętrznej walki, mieszanki determinacji i obietnicy zmiany. Chciałam, aby ten gest, choć prosty, wyraził moją gotowość do podjęcia trudu naprawy i uczynienia wszystkiego, by podobne sytuacje nie miały miejsca w przyszłości. W pokoju, gdzie każdy oddech zdawał się być głośniejszy niż zazwyczaj, a każdy moment ciszy dłuższy, kreśliliśmy nowy rozdział naszej wspólnej historii. Historii, w której ból i rozczarowanie miały stać się fundamentem do budowania lepszej przyszłości, nie tylko dla mnie, ale i dla tych, dla których Hayana poświęcała każdy dzień swojej pracy.
W tej chwili, pomimo ciężaru błędów i zmęczenia, w moim sercu tliła się iskra nadziei. Nadzieja na to, że jutro przyniesie nowe lekcje i nowe możliwości do bycia lepszą wersją siebie. Stałam na progu ważnej zmiany, uświadamiając sobie, że każde działanie, każdy wybór ma swoje konsekwencje i że prawdziwe bohaterstwo tkwi nie tylko w walce, ale w mądrości, rozwadze i zdolności do uczenia się na własnych błędach.

[Rei Uta]

Koneko
Misja D
13/14

Koneko dowiedziała się o sobie kolejnych rzeczy, które w przyszłości miały zaowocować w jej być albo nie. Po wyjściu blondynki już nikt więcej nie pojawił się w jej sali, co zapewne również było zasługą medyczki. Z pewnością miała możliwości, a w czasie, gdy w wiosce nie dochodziło do poważniejszych incydentów, mogła zagospodarować trochę prywatnej przestrzeni dla swej pacjentki. Dzień powoli zamieniał się w noc, a przez jedyne okno zaczęły wpadać promienie księżyca. Dziewczyna przez chwilę jeszcze zastanawiała się nad swymi konsekwencjami, zanim na dobre nie zapadła się w świecie sennych marzeń. Tym razem wszystko wydawało się jednak inne… Zbyt poważne jak na zwykły sen. Dziewczyna dryfowała w nim na skraju własnej świadomości, czując, że coś wykraczającego poza wszelkie zrozumienie przywołało ją do tego miejsca. Otaczająca ciemność wydawała się wciąż nieprzenikniona, jednak w jej ciemności dało się zauważyć rysujący się kształt. Ogromny zwierz o potężnych rogach, które niczym korona górowały nad jego sylwetką. Stwór zdawał się być tak samo nierealny jak całe to zdarzenie, jednak z pewnością miał jego coś do przekazania.

– Wciąż widzę cię oczami matki, jesteś dzieckiem przeznaczenia… Musisz przypomnieć, do czego dana została wam ta siła.
Jego słowa wcale nie dotarły do jej uszu, chociaż wątpliwym było by on właściwie umiał się porozumiewać. Koneko słyszała jednak wszystko jasno i wyraźnie w swej głowie. Wiedziała, że jego ciepły głos pojawił się w jej świadomości, nie musząc wcale zdradzać swego pochodzenia. Radość wypełniła jej serce, niemal, przytłaczając swym ogromem. Dziewczyna mogła poczuć bijące serca wokół siebie, zdając sobie teraz sprawę, że każde napędzało życie tętniące w trzewiach ziemi. Czysta siła, która od tysięcy lat dawała ludziom wszystko to czego potrzebowali do szczęścia… Zanim na dobre zrozumiała o co w tym wszystkim chodzi, coś nagle szarpnęło ją niczym nagły atak napastnika. Dziewczyna wyrwana ze swych sennych mar zdała sobie nagle sprawę, że spogląda na Hayane, która spokojnie uśmiechała się tak samo jak na początku.

– Dzień dobry śpiochu… Jeśli jesteś ciekawa, to od godziny jesteś wolna. Twoje rzeczy leżą na tamtym łóżku, gdybyś chciała je odebrać..
Lekarka spojrzała na kunoichi, która teraz powoli dopiero dochodziła do siebie. Podchodząc bliżej położyła jej dłoń na czole, jak gdyby chciała sprawdzić jej temperaturę. Możliwe, że nie chodziło jednak tylko o to… Wczorajsza złość na dziewczynkę, najwidoczniej zniknęła.

– Twoje ubrania nie nadawały się do naprawy… Miałam śliczną zieloną sukienkę, która będzie do ciebie pasować, mamy bardzo podobną budowę ciała o ile dobrze się przypatrzyłam.
Dziewczyna zachichotała jak typowa nastolatka w okresie pierwszych poważnych zauroczeń. Po czym dodała już z dość kulawą powagą w głosie.

– To co… Może jeszcze kiedyś mnie odwiedzić Koneko-chan… Tylko już może nie jako pacjentka. Dam znać tam na górze, że bardzo mi pomogłaś w szpitalu, wioska z pewnością uzna to jako pełnoprawną misję.
Blondynka zaśmiała się ponownie do siebie, co oznaczało dwie rzeczy. Zdecydowanie Koneko znalazła tutaj towarzyszkę w swej przyszłej podróży przez życie. Zawieranie przyjaźni i umiejętność ich pielęgnowania, było ważnym elementem istnienia każdego człowieka. Koneko była przykładem podręcznikowego Senju. Nawet jeśli nocne mary zniknęły wraz z pojawieniem się światła, gdzieś z tyłu głowy wciąż brzmiał głos tajemniczego stwora. Od niej tylko zależała interpretacja tych słów… Drugim ważnym powodem wizyty Hayany było oczywiście zakończenie zadania młodej kunoichi, a gdy zbierze swe rzeczy zda sobie sprawę, że przybył tam kilka dodatkowych banknotów. Co teraz?

Po twoim poście kolejna misja zakończona sukcesem, gratulacje

[Koneko]

Obudziwszy się z tego głębokiego snu, poczułam, jak jego echa długo jeszcze odbijały się echem w zakamarkach mojej duszy. Sen, w którym ogromny zwierz o potężnych rogach zjawił się przede mną, był niczym z innego świata, przynosząc wiadomość, która wydawała się przekraczać granice mojego dotychczasowego rozumienia. Słowa stwora, choć niesłyszalne uszami, brzmiały w mojej głowie z niezwykłą jasnością, przekazując mi przesłanie, które poczułam w każdej komórce swojego ciała. Byłam "dzieckiem przeznaczenia", wezwana, by przypomnieć sobie i innym o prawdziwym celu siły, którą nosiłam w sobie. Radość, którą poczułam w trakcie tego spotkania, była nie do opisania. Sen przyniósł mi uczucie połączenia z czymś znacznie większym niż ja sama – z życiem tętniącym na Ziemi, z bijącymi sercami otaczającymi mnie istotami. Uświadomił mi, że siła, którą posiadam, nie jest przeznaczona jedynie do walki czy obrony, ale do pielęgnacji i ochrony życia w jego najczystszej formie. Przebudzenie było równie gwałtowne, jak nagłe było zakończenie tego snu. Znalezienie się z powrotem w szpitalnym łóżku, pod spojrzeniem Hayany, przywróciło mnie do rzeczywistości, ale jednocześnie pozostawiło głębokie przekonanie, że sen ten miał dla mnie ogromne znaczenie. Zastanawiałam się, co mogłam zrobić, by być wierna temu przesłaniu, jak mogłam wykorzystać swoją siłę w sposób, który byłby zgodny z tym, do czego została mi ona dana. Ten sen stał się dla mnie punktem zwrotnym, momentem, w którym zrozumiałam, że moja misja w tej wiosce i na tym świecie wykracza poza to, co do tej pory uważałam za swoje obowiązki. Był wezwaniem, by poszukać głębszego celu mojej siły i by używać jej w sposób, który wspierałby życie, nie tylko broniąc je przed zagrożeniami, ale aktywnie je pielęgnując i wspierając jego rozwój. Stojąc przed tą nową ścieżką, czułam się zarówno onieśmielona, jak i zainspirowana. Wiedziałam, że to, co przede mną, będzie wymagało odwagi, determinacji, ale przede wszystkim głębokiego zrozumienia tego, co naprawdę oznacza być wojownikiem – nie tylko na polu bitwy, ale w każdym aspekcie życia, gdzie siła może być użyta do tworzenia, ochrony i zachęcania do wzrostu. Sen ten przypomniał mi, że prawdziwa siła tkwi nie w dominacji czy destrukcji, ale w zdolności do bycia źródłem życia i nadziei. Wędrując obok Hayany przez ten szpital, którego ściany zdawały się być świadkami tak wielu ludzkich dramatów i triumfów, czułam, jak każdy krok, jaki stawiałam, nasycał moją duszę nowym znaczeniem. Ta niezwykła noc, przepełniona zaskakującymi zwrotami akcji i momentami głębokiej introspekcji, jakby z łatwością przerysowała granice mojego dotychczasowego postrzegania świata i mojego miejsca w nim. Spotkanie z Hayaną, która swoim unikalnym podejściem do leczenia zdołała przenieść mnie w zupełnie inny wymiar zrozumienia medycyny i opieki nad innymi, a także tajemnicze spotkanie ze stworem w świecie snów, otworzyły przede mną drzwi do nowych możliwości i wyzwań. Nabrałam przekonania, że moje zadanie jako kunoichi nie kończy się na obronie granic naszej wioski przed fizycznymi zagrożeniami. Zrozumiałam, że równie ważna jest obrona i pielęgnacja tych bardziej ulotnych, duchowych aspektów życia, które tworzą tkankę naszej wspólnoty. To doświadczenie przemówiło do mnie na wiele różnych sposobów. Pokazało, że każda chwila dobroci, każdy gest wsparcia ma swoje głębokie znaczenie, wpisując się w szeroki kontekst naszej ludzkiej egzystencji. Z Hayaną u boku, przemierzając te długie korytarze, czułam się jakby na nowo uczona, jak niewiele trzeba, by dokonać zmiany – niekoniecznie przez wielkie czyny, ale przez małe akty serdeczności i empatii, które mogą przynieść ukojenie i nadzieję tym, którzy jej najbardziej potrzebują. To, co początkowo wydawało się tylko kolejnym zadaniem, zadaniem fizycznym i wymagającym, szybko przeobraziło się w podróż odkrywającą przed moimi oczami wielowymiarowość roli, jaką mogę odegrać w naszym świecie. Hayana, ze swoją pasją i determinacją, stała się dla mnie nie tylko przewodnikiem w nieznane, ale i inspiracją do poszukiwania własnych dróg pomocy i wsparcia. Spotkanie ze stworem w śnie dodało tajemniczości i głębi tej całej przygodzie, przypominając, że nasze powołanie może być nierozerwalnie związane z siłami i elementami, które przekraczają nasze zrozumienie. Wychodząc z szpitala, czułam się jakby obdarzona nową misją – misją, która wykracza poza fizyczne aspekty naszego świata i zaprasza do dbania o te niematerialne, duchowe elementy, które łączą nas wszystkich. Moja podróż jako kunoichi nabrała nowego wymiaru, pełnego możliwości do bycia nie tylko strażnikiem bezpieczeństwa, ale też opiekunem dusz i serc naszej społeczności.
Rano, gdy Hayana z uśmiechem obwieściła mi, że jestem wolna, poczułam, jakbym właśnie zamknęła kolejny rozdział w swojej księdze życia, gotowa, by rozpocząć następny. Jej troska, sprawdzanie mojej temperatury, choć mogło wydawać się rutynowym gestem, dla mnie miało głębsze znaczenie. Było potwierdzeniem, że każde nasze działanie, nawet najmniejsze, może mieć wielki wpływ na innych. Wymiana ubrań, propozycja sukienki, wydawała się być gestem prostym, a jednak niosła ze sobą wiele ciepła i ludzkiego zrozumienia. W tym wszystkim, Hayana stała się dla mnie nie tylko osobą, która pomogła mi w trudnym momencie, ale również kimś, kto swoją postawą i działaniami, pokazał mi nową ścieżkę, którą warto podążać. Otrzymawszy ubrania i dodatkowe banknoty, zrozumiałam, że ta przygoda, choć może się wydawać zakończona, tak naprawdę jest tylko początkiem czegoś większego. Każdy dzień przynosi nowe wyzwania, ale również nowe możliwości do bycia lepszym, do nauki, do pomocy innym. To, co wydarzyło się w szpitalu, było dla mnie przypomnieniem, że bycie kunoichi to nie tylko walka i treningi, ale również ciągłe poszukiwanie równowagi między siłą a delikatnością, między obroną a opieką. Stojąc na progu wyjścia ze szpitala, z sukienką pod pachą i sercem pełnym determinacji, byłam gotowa na to, co przyniesie przyszłość. Wiedziałam, że droga przedemną jest długa i pełna niewiadomych, ale również pełna możliwości do bycia kimś, kto nie tylko chroni, ale i inspiruje, kto nie tylko walczy, ale również leczy. W głębi duszy tliła się we mnie nadzieja i pewność, że jestem na właściwej ścieżce, a moje kroki, choć czasami niepewne, prowadzą mnie do celu, który jest wart każdego wysiłku. Hayana, ta niezwykła lekarka, stała się częścią mojej podróży, przypominając mi, że prawdziwa siła tkwi nie w mocy naszych ciosów, ale w mocy naszych serc i w naszej gotowości do niesienia pomocy tym, którzy jej potrzebują. Wracając do domu, z nowymi lekcjami zapisanymi w sercu i umyśle, byłam gotowa na nowe zadania, które życie postawi przed mną. I choć droga kunoichi jest pełna wyzwań, teraz wiedziałam, że prawdziwa walka toczy się nie tylko na zewnątrz, ale również wewnątrz nas – walka o lepszy świat, jeden uśmiech, jedną nadzieję na raz.
-Dziękuję Hayana-sama, sukienkę będę nosić często, aby pamiętać o tak dobrej osobie i... ślicznej... , mam nadzieję, że do zobaczenia i nie będziesz musiała mi znowu życia ratować!