Opuszczone obozowisko drwali

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
15/?

Dziewczyna nie pamiętała, czy to, co zarejestrowała na sam koniec było faktycznie prawdziwe, czy może obrazy kreowała jedynie jej natchniona fantazja. Człowiek, którego widziała wcale nie musiał być przyjacielem, zwłaszcza że nawet nie musiał istnieć. Dziewczyna nie czuła już nic, poza przyjemnym opuszczeniem swego zniszczonego ciała. Czas płynął, nie zatrzymując się nawet na chwilę. Nie była w stanie określić, czy faktycznie umarła, czy może jednak jakimś cudem udało jej się uniknąć najgorszego losu. Cichy śmiech, przerywany jedynie przez wodę trzaskającą o śliskie skały. Koneko wpatrywała się w obraz kobiety, która niemal tańczyła pod taflą spienionej wody. Nie wiedziała, gdzie się znajduje, jednak obraz wydał jej się tak bardzo znajomy. Mrok nocy przysłaniał niemal wszystko, jednak sam wodospad oraz obce dziewczę, wydawało się, że emanują własnym światłem. Może tak właśnie wyglądało niebo, może ukazywało nam to, co skrywała nasza dusza, a my mogliśmy być tylko biernymi obserwatorami. Wizja powoli się rozmazała, a dziewczyna pojawiła się nagle pod tym samym drzewem, na którym wcześniej dogorywała. Ponownie otworzyło się przed nią wspomnienie największego cierpienia jej życia, które z każdym oddechem coraz głębiej wrzucało ją w otchłań szaleństwa. Wielka Besta o czerwonych ślepiach wpatrywała się w Koneko, która bezpronna leżała tuż przed jego przednimi łapami. Nie mogła ruszyć się nawet o centymetr, czując, jak jego przerażająca aura coraz mocniej zaciska jej pęta. Niebieskooka mogła jedynie przyglądać się jak wilk jednym szarpnięciem odrywa jej kolejne części ciała, by w następnej sekundzie pożreć je bez jednego kłapnięcia szczęką. Dziewczyna, mimo że nie posiadała takich mocy, czuła emanującą z niego wrogą energię. Jeśli tak wyglądał jej koniec, to czemu wciąż wszystko widziała. Dlaczego ten biedny korpus na środku zaśnieżonego lasu, przypominał bardziej coś, czego nigdy sama nie widziała. Pora roku też wcale się nie zgadzała. Wilk zawył głośno, a wokół pojawiło się stado podobnych do niego. Białe stwory o demonicznych spojrzeniach, które jasno chciały wyrazić swe chęci. Dziewczyna czuła, że to miał być jej koniec… Jednak. *** Koneko otworzyła nagle oczy, widząc nad sobą niebieskie niebo. Jasne słońce oświetlało jej twarz, a ciepło które czuła było jak pierwszy oddech dla noworodka. Wojowniczka z rodu Senju z początku nie mogła wiedzieć, co też się u diabła działo. Jej pamięć zaczęła powoli składać się w całość, a pierwszym co przyszło jej do głowy, była rana, którą otrzymała w walce. Obolałe ciało nie pozwalało na zbyt wiele, jednak po chwili mogła zauważyć, że znajduje się na czymś co przypominało skrzynkę. Jej ciało otoczone było przez coś ciepłego i miękkiego, a rana zabezpieczona przez czyste bandaże. Koneko przypomniała sobie swoją walkę, w tym samym momencie, gdy zrozumiała, że skrzynka w istocie była poruszającym się wozem. Odwrócona głową w stronę drogi, nie mogła zobaczyć swego wybawcy. Wokół niej znajdowały się bele z materiałem oraz kilka worków z usypującym się ziarnem. Zanim zdążyła, cokolwiek powiedzieć, usłyszała męski głos z przodu pojazdu.

– Zobacz Garu, udało nam się dzisiaj całkiem nieźle zarobić… Dodatkowo ta panienka, może coś też kapnie za uratowanie jej tyłka.
Mężczyzna miał melodyjny głos, o dość przyjemnej barwie. Na jego słowa w powietrzu uniósł się dźwięk rżącego konia. Koneko potrzebowała czasu by zrozumieć, w jakiej sytuacji się znalazła. Poobijana i ledwo żywa, mogła znaleźć w sobie tę iskierkę nadziei… Coś, co pozwalało mieć złudzenia, że jednak to nie był koniec jej opowieści. Naprzeciw niej, na jednym z worków, przysiadł mały orzeł… Jego wzrok wbity był w młodą Kunoichi. Koneko mogła zrozumieć, że ich losy splotły się wtedy w tym lesie. Przygoda, która niosła za sobą tyle bólu, mogła mieć jeszcze szczęśliwe zakończenie.

– Ten mały nie odpuszczał, nawet jak zacząłem przeganiać go kijem… Skórkobany chyba naprawdę cię lubi.
Przemówił nagle jej wybawiciel… Chociaż nawet nie odwrócił głowy by faktycznie sprawdzić, czy dziewczyna jest już przytomna.

[Koneko]

S !ny, które nawiedziły mnie tej nocy, były jak tafla wody – z jednej strony spokojne i kojące, z drugiej zaś przerażające i niepokojące. Początkowo wydawało się, że moja dusza opuściła zniszczone ciało, unosząc się w przestrzeni pozbawionej czasu i bólu. Obraz kobiety tańczącej pod spienioną wodą wodospadu był niczym ukojenie, wizja tak znajoma, a zarazem tak odległa. To moment, w którym mogłam zapomnieć o wszystkim, co dotychczas mnie spotkało. Jednak szybko przekształcił się w coś o wiele bardziej mrocznego. Powrót do miejsca, gdzie dogorywałam, przyniósł ze sobą wspomnienia cierpienia, które wydawało się niemożliwe do zniesienia. Wizja wielkiej Bestii o czerwonych ślepiach, wpatrującej się we mnie z pozycji władzy i siły, była przerażająca. To, jak łatwo mogła mnie rozszarpać, jak bezbronną mnie uczyniła, wskazywało na całkowitą dominację natury nad człowiekiem. To było jak przypomnienie, że niezależnie od naszych starań, możemy zostać zredukowani do roli ofiary w ułamku sekundy. Czułam, jak każdy kolejny kawałek mojego ciała jest odrywany, a ja bezsilnie muszę przyglądać się tej makabrycznej scenie. Wrogie siły, które emanowały od wilka, sprawiły, że poczułam się jeszcze bardziej zagubiona i samotna. Co ciekawe, ta przerażająca wizja nie była w pełni zgodna z rzeczywistością, którą znałam. Zaśnieżony las, w którym rozgrywała się ta scena, był miejscem, którego nigdy nie widziałam, a pora roku była zupełnie inna. Mimo że wszystko wskazywało na to, że to mój koniec, część mnie wciąż się opierała. To, że wciąż wszystko widziałam, dawało mi jakąś nadzieję, iskierkę możliwości, że to jeszcze nie koniec. Może te sny były próbą mojego umysłu, by przygotować mnie na to, co nadchodzi, albo sposobem na przetworzenie traumy i strachu, z którym przyszło mi się zmierzyć. Choć obudziłam się pod tym samym drzewem, poczucie, że moje życie wciąż trwa, było jak ponowne narodziny. Ta nocna podróż przez moje najgłębsze lęki i marzenia pozwoliła mi zrozumieć, że nawet w obliczu największego cierpienia, wciąż mogę walczyć o każdy kolejny oddech. Niezależnie od tego, jak przerażająca może być przyszłość, siła do walki i przetrwania nigdy mnie nie opuści.
Po przebudzeniu, otulona ciepłem i miękkością, którego pochodzenia nie mogłam jeszcze do końca zrozumieć, odczuwałam mieszaninę ulgi i konsternacji. To dziwne uczucie odzyskania przytomności, gdy ostatnie wspomnienia, które mam, są tak brutalne i przerażające, sprawiło, że na chwilę poczułam się jakbym była gdzieś pomiędzy snem a jawą. Znajdowałam się na coś, co wydawało się skrzynką, a moje ciało było otulone czymś ciepłym i miękkim, co przypominało mi o poczuciu bezpieczeństwa, które tak dawno zaginęło. Rana na moim ramieniu była opatrzona, coś, co początkowo zdawało mi się niemożliwe, biorąc pod uwagę, jak bardzo byłam ranna. Spojrzenie w dół na moje ciało, otoczone bandażami, przyniosło mi pewną dozę ukojenia, ale zarazem i niepokój o to, co mnie czeka. Kiedy usłyszałam męski głos z przodu pojazdu, serce zabiło mi mocniej, nie z lęku, ale z ciekawości. „Zobacz Garu, udało nam się dzisiaj całkiem nieźle zarobić… Dodatkowo ta panienka, może coś też kapnie za uratowanie jej tyłka.” Jego głos był melodyjny i wydawał się niesieć w sobie jakąś dozę humoru. Słysząc to, poczułam się jeszcze bardziej zdezorientowana. Kim był ten człowiek i co zamierzał zrobić? Moje myśli przerywał jednak ciągły pisk małego orła, który przysiadł na jednym z worków tuż przede mną. Jego wzrok, pełen determinacji i, jak mogłam przypuszczać, troski, sprawił, że poczułam dziwną więź z tym małym ptakiem. Wspólnie przetrwaliśmy coś, co mogło zakończyć się dla mnie tragicznie, a jego obecność dawała mi poczucie, że nie jestem sama. Teraz, leżąc na tej skrzynce, w poruszającym się wozie, otoczona nie tylko fizycznym ciepłem, ale i poczuciem, że moja historia jeszcze się nie skończyła, zastanawiałam się, co przyniesie mi przyszłość. Czy będę w stanie odnaleźć swoje miejsce w tym zmienionym świecie? Czy mogę jeszcze coś zmienić? Te pytania wirowały w mojej głowie, gdy próbowałam zebrać siły, aby stawić czoła nowym wyzwaniom, które na mnie czekały.
-Dziękuję... - ]Chciałam powiedzieć, ale słowa utknęły mi w gardle, zdławione emocjami. Zamiast tego skierowałam wzrok na małego orła, starając się przekazać mu swoją wdzięczność przez prosty gest – delikatne skinienie głową. To, że jest tutaj, ze mną, było dowodem na to, że nawet w najtrudniejszych momentach, nie jestem sama. Ta myśl sprawiła, że w moich oczach pojawiły się łzy, ale tym razem były to łzy wzruszenia, a nie rozpaczy. Słowa te sprawiły, że poczułam ciepło rozlewające się w sercu, mimo osłabienia i bólu, który nadal mnie trawił. Uśmiech, który wykradł się na moje obolałe usta, był odzwierciedleniem wdzięczności i niespodziewanej radości, jaką przyniósł mi ten gest życzliwości. Nawet w tak ciemnym momencie mojego życia, gdy śmierć wydawała się być na wyciągnięcie ręki, ten mały orzeł i mężczyzna, który zdecydował się mnie uratować, stali się promieniami światła. Lojalność i odwaga małego ptaka, który stanął w mojej obronie przed ogromnym zagrożeniem, a teraz, mimo wszystko, pozostawał przy mnie, była dowodem na to, że nawet najmniejsze istoty mogą mieć wielkie serca. A mężczyzna, którego imienia jeszcze nie znałam, swoim działaniem pokazał mi, że dobro i współczucie nadal istnieją w świecie, który często wydaje się być pełen bólu i cierpienia. Te słowa, choć proste, były dla mnie niczym kojący balsam. W tej chwili, otoczona nieznajomymi, którzy z niewiadomych przyczyn zdecydowali się mi pomóc, poczułam coś więcej niż tylko ulgę od fizycznego bólu. Poczułam, że w życiu są rzeczy, za które warto walczyć, że każde dobro, które spotykamy na swojej drodze, jest jak cenna perła w morzu codzienności.
-To mój przyjaciel... uratował mnie... nie wiedziałam totalnie na czym stoję, postanowiłam grać niewinną białogłowę, nic innego mi nie pozostało, musiałam być słabą i nie nadającą się do niczego dzierlatką...

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[uhide]
KEKKEI GENKAI:[/b][/color] Mokuton
NATURA CHAKRY: Suiton
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 52
SZYBKOŚĆ 60
PERCEPCJA 30
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 105
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
SIŁA CHAKRY:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
• GENJUTSU E
• FūINJUTSU E
• ELEMENTARNE:
  • SUITON D
  • DOTON D
  • MOKUTON D
    [/color]
  JUTSU:
  
  Ninjutsu
  • (E) Bunshin no Jutsu
  • (E) Henge no Jutsu
  • (E) Kai
  • (E) Kawarimi no Jutsu
  • (E) Kinobori no Waza
  • (E) Suimen Hoko no Waza
  • (E) Nawanuke no Jutsu
  
  
  Suiton
  • (D) Suiton: Kirigakure no Jutsu
  • (D) Suiton: Teppōuo
  • (D) Suiton: Mizutetsu no Jutsu
    
  
  
  Doton
  • (D) Doton: Moguragakure no Jutsu
  • (D) Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
  • (D) Doton: Doryūsō
  • (D) Doton: Tsuchi Nami no Jutsu
  • (D) Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
    
  
  
  Mokuton
  • (D) Mokuton no Jutsu: Reberu Di
  • (D) Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu
    
  
  
  Fuuinjutsu
  • (E) Fūin no Jutsu
  [/czcionka]
  [/uhide]

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
17/?

Samotny wóz przetaczał się po wyboistych kamieniach, co jakiś czas, powodując u Koneko powrót bólu. Mimo wszystko nie przynosił już tyle cierpienia co ten, który pamiętała z wcześniej. Właściwie jej ciało, pozostawało jedynie deliktanie odrętwiałe, a przy każdym najmniejszym ruchu czuła pulsowanie w okolicach czaszki. Możliwe, że to zasługa człowieka, który wiózł ją w nieznanym kierunku, jednak tego nie mogła być pewna. Czas mijał wolno podczas ich drogi, a po pierwszych słowach, które padły w eter ze strony Koneko, mężczyzna zaśmiał się głośno. Ciężko było określić charakter tej postaci, zwłaszcza przy posiadaniu niewielkiej ilości informacji. Dziewczyna przez chwilę nie słyszała nic poza jego rechotem, a gdy już całkiem straciła wiarę, że zechce się odezwać… On postanowił ją zaskoczyć.

– Nazywam siej Jinto, a ty moja droga masz cholernie dużo szczęścia, że trafiłaś na mnie.
Zanim nie wznowił swojej wypowiedzi, Garo wesoło zarżał, a w powietrzu dało się wyczuć przyjemną bryzę płynącej rzeki. Zdecydowanie oddalali się od gęstych lasów Shinrin.

– Dwa dni temu znalazłem Cię na skraju lasu… Sądząc po tych ranach to miałaś dużo szczęścia, że możemy wciąż rozmawiać..
Dziewczyna mogła w tej chwili poskładać część faktów do kupy, jednak i tak brakowało tu kilku ważnych elementów.

– Chciałem zawieść Cię prosto do Hayashimury, jednak okazuje się, że tutejsze drogi stały się bardziej niebezpieczne niż kiedyś..
Mężczyzna popuścił lejce, a po chwili Koneko mogła poczuć jak wjeżdżają na coś, co przypominało deski ułożona jedna przy drugiej. Po krókiej chwili ponownie przyśpieszył, a koń spokojnie ruszył kamiennym szlakiem.

– Nie wiem, dlaczego to wszystko stało się takie skomplikowane, ale najwyraźniej ludzie jednak nie mogą dojść do porozumienia. Słyszałem, co dzieje się przy wielkiej ścianie, przeklęta banda popaprańców.
Jinto przeklął cicho, mimo tego, że dziewczyna i tak wszystko słyszała. Ponownie zapadła cisza między nimi. Dopiero po kilku minutach, na nowo odezwał się, ze wcześniejszą melodyjnością.

– Jedziemy do mojego domu na skraju lasu… Moja żona się tobą zajmie najlepiej, jak będzie trzeba. Nie pozwolę, żeby nasza krajanka umarła przez własną głupotę. Dziewczyno, w tym lesie grasują dużo gorsze stworzenia niż wilki, które udało mi się przegonić.
Mężczyzna po raz pierwszy odwrócił głowę w stronę niebieskookiej, spoglądając na nią z zainteresowaniem

– Wiesz… Wydaje mi się, że możemy sobie bardzo pomóc.
Jinto ponownie spojrzał na drogę, a Koneko mogła wreszcie pozbierać wszystko w całość. Ich podróż trwała w najlepsze, a obolałe ciało dziewczyny powoli odbierało jej świadomość. Być może miała jeszcze odrobinę siły by odpowiedzieć na słowa wypowiedziane przez rudzielca. Jednak musiała mieć świadomość, że jej sytuacja nie polepszyła się ani trochę, po prostu teraz była trochę bezpieczniejsza. Orzeł wpatrywał się tym razem w szlak za nimi, jak gdyby chciał wypatrzeć potencjalne zagrożenie. Jego biało-czarne pióra nastroszyły się, a w samej postawie widać było siłę natury. Kiedyś to stworzenie będzie potrafiło zabijać z diabelną precyzją, właściwie już teraz uratował życie młodej Kunoichi.

[Koneko]

Koneko próbowała zebrać myśli i siły, aby odpowiedzieć Jinto, choć każde słowo wymagało od niej ogromnego wysiłku. Jego przedstawienie się i krótka historia o tym, jak ją znalazł, wlały w nią odrobinę otuchy, pomimo rozgrywającej się w jej wnętrzu walki z bólem i zmęczeniem.
-Jinto.... - zaczęła słabo, starając się skupić na jego obliczu, które teraz, kiedy wreszcie mogła go zobaczyć, wydawało się nosić cechy zarówno troski, jak i determinacji. -Dziękuję ci...--- te słowa wydobyły się z jej ust z trudem, ale z głębi serca. Mimo niewielkiej ilości energii, jaką posiadała, starała się dać do zrozumienia, że docenia jego pomoc i interwencję, która prawdopodobnie ocaliła jej życie. Wiedziała, że jej stan jest poważny, a wizja bezpiecznego schronienia i opieki, którą zaoferował Jinto, była dla niej promykiem światła w tej ciemności. Pomimo ciągłego zagrożenia, jakie niosły ze sobą lasy Shinrin i tajemnice, które się w nich kryły, Koneko czuła teraz, że nie jest już tak całkowicie sama. Orzeł, który towarzyszył jej niezmiennie, teraz zyskał nowego sojusznika - człowieka, który wydawał się zrozumieć, co to znaczy walczyć o przetrwanie. -Teraz... to... raczej na nic się nie zdam, ale może kiedyś... - Ta myśl, choć ledwie szeptem wyrażona, była pełna nadziei. Nadziei na to, że jej walka i cierpienie, które przeszła, nie były na próżno. Że każda rana i każda utracona kropla krwi mogą stać się częścią większej historii zmiany, jaką może przynieść, jeśli tylko zdoła przetrwać i odzyskać siły. Orzeł, który dotąd obserwował drogę za nimi, teraz przysiadł bliżej, jakby chcąc zapewnić jej, że nie zostanie sama w tej podróży. Jego obecność była dla niej nie tylko symbolem ochrony, ale także niezachwianej lojalności i wierności idei, które obie, Koneko i to majestatyczne stworzenie, podzielały - ochrony natury i wszystkiego, co w niej żyje. Pomimo że każda część jej ciała wołała o odpoczynek, Koneko wiedziała, że musi wykorzystać każdą chwilę, by nauczyć się i zrozumieć więcej. Jinto, rudowłosy mężczyzna, który teraz jej pomagał, mógł być kluczem do zrozumienia nie tylko jej własnego przeznaczenia, ale i tajemnic, które las skrywał przed ludzkimi oczami. Czekała ją długa droga do pełnego wyzdrowienia i jeszcze dłuższa droga do odkrycia, jak może wpłynąć na świat wokół siebie. Ale teraz, na tym wozie, kierującym się ku nieznanemu, Koneko czuła, że każdy kolejny oddech to krok w stronę nowego początku... Uświadamiałam sobie, że mój stan jest poważny, jakby nie patrzeć, aż do tej sekundy pewnie z wrażenia jak i z wykrwawienia mówiłam o sobie w trzeciej osobie, ale obietnica bezpiecznego schronienia i opieki, którą Jinto mi zaoferował, stanowiła dla mnie promień światła w otaczającej mnie ciemności. Mimo nieustającego zagrożenia ze strony lasów Shinrin i tajemnic, które kryły się w ich głębi, poczułam, że nie jestem już zupełnie sama. Orzeł, niezmiennie towarzyszący mi na każdym kroku, zyskał teraz nowego sojusznika - człowieka, który wydawał się rozumieć prawdziwą walkę o przetrwanie.
Jinto, jego imię i czyny stały się dla mnie kotwicą w tej burzy bólu i zmęczenia. Przez moment, kiedy jego twarz stawała się dla mnie coraz wyraźniejsza, dostrzegłam w nim nie tylko troskę, ale i determinację, którą podziwiałam.
Świadomość, że jestem w tak złym stanie, lecz znajduję się na drodze do bezpieczeństwa, dawała mi nadzieję. Pomimo mroku, który otaczał lasy Shinrin i tajemnic ukrytych między ich drzewami, poczułam, że nie jestem już całkowicie osamotniona. Mały orzeł, który stał się moim niezawodnym towarzyszem, teraz znalazł obok siebie nowego sojusznika - człowieka, który, jak się wydawało, rozumiał, co znaczy walka o przetrwanie.
Poddałam się zmęczeniu, które otulało mnie niczym ciepły płaszcz, pozwalając ciężarowi powiek zwyciężyć. Wkrótce znalazłam się w innym świecie, świecie snu, gdzie rzeczywistość splata się z fantazją, tworząc miejsca niezwykłe i pełne tajemnic. Sen, który mnie ogarnął, przeniósł mnie do serca lasu, gdzie panowała spokojna i niezakłócona harmonia. Moje stopy dotykały miękkiego mchu, który wyścielał ścieżkę lasu, a w powietrzu unosił się zapach wilgotnej ziemi i kwitnących kwiatów. Słońce przebijało się przez gęste konary drzew, tworząc na ziemi tańczące plamy światła. Dźwięk szemrzącego strumienia był niczym melodia, która wypełniała całą przestrzeń swoim uspokajającym rytmem.
Czułam się, jakbym była częścią tego miejsca, jakbym z każdym oddechem stawała się coraz bliżej natury, która mnie otaczała. Ptaki śpiewały swoje pieśni, tworząc chór, do którego chciałam dołączyć, a delikatny wiatr muskał moją skórę, przynosząc ulgę i spokój. Chciałam, by ten moment trwał wiecznie, by ta ucieczka do krainy spokoju nie miała końca. Jednak, jak to w snach bywa, idylla ta nie mogła trwać wiecznie. Spokój, który otulał las, został brutalnie przerwany przez zgraję wilków, która wyłoniła się z cieni, niczym mroczni posłańcy przerażenia. Ich oczy błyskały groźnie w półmroku, a warknięcia i ostre szczęki kłów rozbrzmiewały w ciszy, przerywając spokój. Przez moment czułam, jak moje serce przyspiesza, a strach paraliżuje każdy mój ruch. Wszystko wokół stało się nagle wrogie i obce. Wilki otoczyły mnie, a ich groźne spojrzenia wbiły się we mnie niczym szpony. Nie miałam dokąd uciec, były wszędzie, a ich warczenie wypełniało powietrze, budząc najgłębsze lęki. W tym momencie sen przerodził się w koszmar. Nie pamiętam, co się wydarzyło dalej, jedynie odczuwałam paraliżujący strach, który ogarniał każdą część mojego ciała. Budząc się nagle, cała spocona i zdyszana, serce waliło jak oszalałe, a ulga, że to był tylko sen, mieszała się z pozostałym przerażeniem. W ciemności, która teraz otaczała wóz, czułam się, jakbym dopiero co uciekła z łap samej śmierci.[ Gdy troszkę odetchnęłam wróciła mi część pamięci zanim osunęłam się na miękki koc:
-Mówiłeś, że coś się stało na murze? Z przyjemnością poznam Twoją żonę, musi być to świetna osoba, skoro jesteś jej małżonkiem! Wracały mi siły, na krótko, ale jednak wracały, zapewne znowu zaraz zasnę...

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[uhide]
KEKKEI GENKAI:[/b][/color] Mokuton
NATURA CHAKRY: Suiton
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 52
SZYBKOŚĆ 60
PERCEPCJA 30
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 105
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
SIŁA CHAKRY:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
• GENJUTSU E
• FūINJUTSU E
• ELEMENTARNE:
  • SUITON D
  • DOTON D
  • MOKUTON D
    [/color]
  JUTSU:
  
  Ninjutsu
  • (E) Bunshin no Jutsu
  • (E) Henge no Jutsu
  • (E) Kai
  • (E) Kawarimi no Jutsu
  • (E) Kinobori no Waza
  • (E) Suimen Hoko no Waza
  • (E) Nawanuke no Jutsu
  
  
  Suiton
  • (D) Suiton: Kirigakure no Jutsu
  • (D) Suiton: Teppōuo
  • (D) Suiton: Mizutetsu no Jutsu
    
  
  
  Doton
  • (D) Doton: Moguragakure no Jutsu
  • (D) Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
  • (D) Doton: Doryūsō
  • (D) Doton: Tsuchi Nami no Jutsu
  • (D) Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
    
  
  
  Mokuton
  • (D) Mokuton no Jutsu: Reberu Di
  • (D) Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu
    
  
  
  Fuuinjutsu
  • (E) Fūin no Jutsu
  [/czcionka]
  [/uhide]

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
19/?

Może sama możliwość posiadania nadziei, daje nam siłę do dalszego życia. Koneko chyba otrzymała ją ze źródła, które tylko ona dokładnie rozumiała. Nie było mowy o tym by miała się poddać. Otulona ciepłym kocem, zmierzała tam, gdzie prowadził jej wybawiciel. Jinto nie wydawał się złym człowiekiem, jednak w tej sytuacji nie można było być do końca pewnym. Dziewczyna nie miała pojęcia, o co chodziło, w momencie gdy tamten wspominał o wzajemnej pomocy… Być może w obecnym stanie nie chciała nawet myśleć o tym, co się stało. Była ranna, jednak nie tak, by ta rana miała się sama zabliźnić. Stała się kaleką… Będzie miała tego świadomość do końca swego życia. Nie było szans na to by jakoś sobie z tym poradzić. Koneko żyła w innych czasach i innej bajce. Była kunoichi dumnego rodu Senju. Jeśli nie będzie w stanie być filarem swej rodziny, to czym właściwie się stanie. Obecnie jej stan nie pozwalał zastanawiać się właściwie nad niczym, a sny ponownie zabrały ją w krainę, z której nie było czasem sensu wracać. Zanim blondynka się obudziła, słońce na niebie zniknęło. Noc przyszła do zielonej krainy, otaczając wszystko upiornym cieniem. Koneko otworzyła oczy, dopiero gdy Jinto zaczął zdejmować ją z wozu. Była szczelnie otulona kocem, w tej chwili, przypominając wielki naleśnik.

– Masz gorączkę… Zaniosę Cię do domu, a tam już zajmie się tobą moja żona.
Kunoichi mogła zorientować się, gdzie właściwie się znajduje, dopiero, w momencie gdy była już w drodze do niewielkiego domostwa. Biały domek otoczony jabłoniami, w asyście drewnianego płotu, na którym wisiały gliniane garnki. W oknie paliła się świeca, na której zakołysał się ogień, gdy drzwi nagle otworzyły się szeroko. W progu stanęła wysoka kobieta, która przypominała trochę fretkę. Miała dość chudą twarz oraz ciemne kręcone włosy. Jej czujne spojrzenie skierowało się wpierw na męża, a dopiero później na ranną dziewczynę. Zanim zdążył coś powiedzieć, ona odezwała się pierwsza.

– Czy ty wiesz, która jest godzina… Chcesz, żebym kiedyś przez ciebie dostała zawału.
Mężczyzna miał już się odezwać, gdy tamta znowu mu przerwała.

– No przecież widzę, że potrzebuje pomocy… Szybko, zanim biedaczkę przewieje.
Koneko dysponowała jedynie sprawnym wzrokiem, mogąc tylko obserwować wszystko ze swojej perspektywy. Mimo surowego wyglądu, żona Jinto wydawała się być całkiem przyjemną kobietą. Może nasza bohaterka faktycznie nie skończy tak źle. Wszystko miało się jednak okazać…

– Matko kochana… Co się jej stało.
Powiedziała ze strachem, gdy mężczyzna odwinął ją z koca, by położyć ją na czymś miękkim. Oboje stali nad nią w małym pokoju, znajdującym się zaraz przy wejściu do domu. Wojowniczka z leśnego klanu mogła zarejestrować też drugie pomieszczenie, z którego pachniało czymś smacznym.

– Znalazłem ją w takim stanie… Zaatakowały ją wilki.
Kobieta oprzytomniała szybciej niż jej mąż, przerywając swoje bezsensowne gapienie się na ranną Koneko. Przykryła ją tym samym kocem, po czym zniknęła w korytarzu, krzycząc do męża.

– Trzeba będzie to zamknąć… Rana była za długo otwarta.
Niebieskooka była przytomna, gdy słowa kobiety wypełniły domostwo. W spojrzeniu Jinto pojawiło się współczucie, którego nie można było pomylić z niczym innym. Ranę można było zamknąć tylko w jeden sposób. Dziewczyna z lasu miała ponownie cierpieć, zanim całkiem nie stanie na nogi. Jak bardzo świat poddawał ją próbie, jak mocno ona była gotowa, by sprostać jego wyzwaniom. Nikt o słabym sercu i braku silnej woli nie przetrwałby tego, co szykował dla niej zawistny los… Dom na nowo wypełniła cisza, a dziewczyna mogła zobaczyć jeszcze jak do pomieszczenia wraca żona Jinto, niosąc ręczniki i rozżarzony do białego pogrzebać… Następne minuty miały przynieść faktycznie jeszcze więcej cierpienia.

[Koneko]

Obserwując to wszystko z bezsilności, zatopiona w kocu jak skarb, który przez przypadek odnaleziono wśród nocy, nie mogłam powstrzymać fali emocji. Chociaż każdy ruch sprawiał mi ból, a mój umysł tańczył na granicy rzeczywistości i sennych marzeń, w sercu zrodziło się coś na kształt ciepła. Te proste słowa kobiety, choć rzucane były z pozornej złości, niosły ze sobą troskę, której dawno nie czułam. "Co się jej stało?" - jej pytanie brzmiało w moich uszach jak echo z innego świata. Próbowałam znaleźć w sobie siłę, by odpowiedzieć, by podziękować za tę niespodziewaną opiekę, ale słowa zamierały mi w gardle, zastąpione cichym jękiem. Kiedy Jinto opowiedział krótko o naszym spotkaniu i moim stanie, poczułam, jak na moją skórę powraca zimny dreszcz rzeczywistości. "Zaatakowały ją wilki" - te słowa brzmiały jak wyrok, przypomnienie o krwawej walce, którą przetrwałam, ale która zostawiła na mnie trwały ślad. Żona Jinto, choć jej imienia jeszcze nie znałam, objęła mnie opieką z jakąś rodzinną intuicją, która wydawała się tak naturalna, jak oddychanie. Kiedy mówiła o zamknięciu rany, wiedziałam, co mnie czeka. Przez chwilę pozwoliłam sobie na głęboki oddech, próbując przygotować się na ból, który miał nadejść.
W chwili, kiedy rozżarzony do białego pogrzebacz zbliżał się do mojej skóry, moje serce zabiło szybciej, a oddech stał się płytki i przerywany. Każde jego zbliżenie przynosiło ze sobą ostrzeżenie o nadchodzącym bólu, ale jednocześnie był to ból niezbędny - ból leczenia. Zamknęłam oczy, nie chcąc widzieć blasku, który zaraz miał przekształcić moje cierpienie w coś znacznie bardziej palącego. W moim wnętrzu rozgrywała się bitwa między strachem a odwagą. Każde bicie serca przypominało mi, że życie jest ciągłą walką, którą muszę podejmować każdego dnia, niezależnie od przeszkód. Ta determinacja, która pulsowała w moich żyłach razem z krwią, była dowodem na to, że nawet w obliczu największego strachu, moja dusza nie była gotowa się poddać. Czułam, jak ciepło pogrzebacza narasta w powietrzu, jak gorąco przybliża się do mojego ciała, gotowe przemienić ból w coś, co ostatecznie przyniesie ulgę. To było jak skok w nieznane, decyzja o zaakceptowaniu krótkotrwałego cierpienia dla długoterminowego dobra. W tej chwili, kiedy metal dotknął mojej skóry, świat się zatrzymał. Ból, który poczułam, był intensywny, ostry, nie do opisania, a jednak w jakiś sposób czysty. Był to ból, który miał mnie ocalić, pozwolić mi żyć dalej. Każde uderzenie serca w mojej piersi wydawało się być głośniejsze, każdy oddech głębszy, a w mojej głowie rozbrzmiewały echa walki, którą prowadziłam nie tylko z własnym ciałem, ale i z losem. W tym momencie, kiedy gorączka bólu rozlewała się po moim ciele, zrozumiałam, że każda rana, każda blizna, to nie tylko świadectwo cierpienia, ale i dowód na to, że nadal walczę, że nadal żyję. Ta chwila przypieczętowania mojej rany była przypomnieniem, że życie jest cenne, że każdy dzień przynosi nowe wyzwania, ale też nowe możliwości do pokonania ich.
Moja dusza, choć zmęczona, pulsowała determinacją, gotowa na kolejne bitwy, które życie miałoby mi przynieść. W tej chwili bólu i oczyszczenia, wiedziałam, że nie ma siły, która mogłaby mnie zatrzymać. Byłam gotowa stawić czoła przyszłości, niezależnie od tego, co miała mi ona przynieść. W chwili, gdy rozżarzony do białego pogrzebacz dotknął mojej skóry, odczułam natychmiastowy, przejmujący ból, który rozlał się po całym ciele jak fala. Był to ból tak intensywny, że przez moment straciłam poczucie rzeczywistości, a mój umysł wydawał się odrywać od ciała, szukając ucieczki przed tą niewyobrażalną torturą. Reakcja mojego organizmu na tak duże oparzenie była natychmiastowa i gwałtowna. Mięśnie napięły się do granic możliwości, a każda komórka mojego ciała wydawała się krzyczeć w proteście. Serce biło mi jak oszalałe, pompując krew szybciej, w desperackiej próbie dostarczenia tlenu i niezbędnych składników do regeneracji tkanki. Mój oddech stał się płytki i szybki, prawie jak w czasie ataku paniki, a pot zaczął się pojawiać na moim ciele, mimo że nie czułam ciepła, tylko palący ból. Czułam, jak skóra w miejscu oparzenia natychmiast reaguje, stając się czerwona, opuchnięta, a tkanka wokół zaczyna się marszczyć i pękać. Ból był tak silny, że przez moment moja świadomość zaczęła się chwiać, a ja balansowałam na krawędzi omdlenia. Jednocześnie z oparzeniem, mój organizm zareagował wyzwoleniem adrenaliny, która miała za zadanie zmniejszyć odczuwanie bólu i przygotować mnie do dalszej walki o przetrwanie. To właśnie adrenalina pozwoliła mi utrzymać przytomność, mimo że każda komórka mojego ciała chciała się poddać. Ból oparzenia zaczął stopniowo ustępować, zamieniając się w ciągłe, tępe pulsowanie, które było równie męczące, ale na inny sposób. Organizm zaczął stopniowo wchodzić w fazę regeneracji, co było procesem długim i wymagającym dużego wysiłku zarówno fizycznego, jak i psychicznego. W tym momencie zrozumiałam, że ciało posiada zdumiewającą zdolność do adaptacji i samoleczenia, nawet gdy jest wystawione na próbę tak ekstremalnych doświadczeń. Mimo bólu, strachu i niepewności, wiedziałam, że życie wciąż płynie w moich żyłach, dając mi siłę do walki o każdy kolejny oddech. Byłam jednak za słaba, aby to wytrzymać. zrobiło mi się ciemno przed oczami czułam jak odpływam... zemdleć? Umrzeć? Nie wiedziałam...

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[uhide]
KEKKEI GENKAI:[/b][/color] Mokuton
NATURA CHAKRY: Suiton
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 52
SZYBKOŚĆ 60
PERCEPCJA 30
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 105
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
SIŁA CHAKRY:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
• GENJUTSU E
• FūINJUTSU E
• ELEMENTARNE:
  • SUITON D
  • DOTON D
  • MOKUTON D
    [/color]
  JUTSU:
  
  Ninjutsu
  • (E) Bunshin no Jutsu
  • (E) Henge no Jutsu
  • (E) Kai
  • (E) Kawarimi no Jutsu
  • (E) Kinobori no Waza
  • (E) Suimen Hoko no Waza
  • (E) Nawanuke no Jutsu
  
  
  Suiton
  • (D) Suiton: Kirigakure no Jutsu
  • (D) Suiton: Teppōuo
  • (D) Suiton: Mizutetsu no Jutsu
    
  
  
  Doton
  • (D) Doton: Moguragakure no Jutsu
  • (D) Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
  • (D) Doton: Doryūsō
  • (D) Doton: Tsuchi Nami no Jutsu
  • (D) Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
    
  
  
  Mokuton
  • (D) Mokuton no Jutsu: Reberu Di
  • (D) Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu
    
  
  
  Fuuinjutsu
  • (E) Fūin no Jutsu
  [/czcionka]
  [/uhide]

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
21/?

Dziewczyna zemdlała, w chwili gdy biały metal dotknął jej odsłoniętej skóry. Ból był jeszcze większy niż, w chwili gdy wilki odgryzały jej wątłe ramie. Nie była w stanie tego przetrwać sama, musiała ukryć swą świadomość we wnętrzu własnego umysłu, by jakoś odciąć się od bólu. Sny znowu nawiedziły ją niespodziewanie, jdnak te niosły za sobą same przyjemne momenty. Być może to cały jej organizm walczył by jakoś przeciwstawić się temu co spotkało ją z rąk natury. Dziewczyna wreszcie mogła odtworzyć oczy, czując się zdecydowanie lepiej niż na samym początku przyjazdu tutaj. W pierwszej chwili zawroty głowy nie pozwoliły jej w pełni się skupić na wykonywanej czynności, jednak gdy tylko się przyzwyczaiła do obecnego dnia, mogła wreszcie poczuć, że jest w stanie wstać z łóżka o własnych siłach. Powoli rozejrzała się po otoczeniu, zdając sobie sprawę, że znajduje się w tym samym pomieszczeniu, do którego zniesiono ją z drewnianego wozu. Dziewczyna usiadła na skraju łóżka, wpatrując się w kikut, który sterczał zamiast jej lewego ramienia. Dopiero teraz zdała sobie sprawę jak tragicznie prezentowało się jej dalsze życie. Jako Kunoichi swego klanu mogła być przecież skończona, zwłaszcza że nawet nie będzie w stanie wykonywać swych pieczęci. Powoli, pogrążając się we własnych myślach, nawet nie zauważyła, gdy przez okno wleciał niewielki orzeł, siadając na parapecie. Zaskrzeczał wesoło, dając jasny znak swej partnerce, że nie można było się jeszcze załamywać… Nawet jeśli straciła na swej sile, to przecież wciąż żyła. Miała szansę by ponownie stanąć na nogi.

– Jak się czujesz kochana?
Zapytała nagle żona Jinto, która weszła przez jedyne drzwi w tym pomieszczeniu. W dłoniach trzymała drewnianą misję, którą wycierała kawałkiem białej ścierki. W jej spojrzeniu malował się smutek, który próbowała ukryć pod maską przykejonej radości.

– Jinto pojechał do wioski wczorajszego ranka, miał zamiar cię obudzić jednak stwierdziliśmy, że będzie lepiej, jak jeszcze sobie pośpisz.
Kobieta spojrzała przez otwartą okennicę, przez chwilę, nie odzywając się nawet słowem. Najwyraźniej miała pewne wątpliwości, którymi nie chciała się jeszcze dzielić z poszkodowaną.

– Dzień jest cudowny… Jesteś z nami już ponad tydzień, przez cały ten czas walczyliśmy, żeby gorączka ci spadła.
Kobieta skończyła mówić do otwartego okna, po chwili, przenosząc swój wzrok na Koneko.

– Według mnie już nic nie powinno zagrażać twemu zdrowiu, powinnaś tylko pamiętać o zmianie opatrunku. Jeśli poczekasz do jutra, to mój mąż odwiezie Cię do Hayashimury… Jednak wcześniej będziemy mieć drobną prośbę.
Kobieta uśmiechnęła się szeroko, po czym zniknęła za rogiem pomieszczenia.

– Dzień jest naprawdę śliczny, może wyjdziesz trochę na słońce… To ci z pewnością dobrze zrobi.
Faktycznie to, co mówiła było prawdą, słońce wzeszło wysoko na niebie. A ciepły wiatr przyjemnie otulał jej ciało. Czy w takich warunkach można było faktycznie mieć jakieś wątpliwości. Przecież świat był zbyt piękny by popadać teraz w nieprzerwany marazm. Dziewczyna z leśnego rodu nie mogła przecież się poddawać. Właśnie wyrwała się śmierci, udowodniła, że to nie był koniec jej opowieści.

[Koneko]

Ból, który ogarniał moje ciało, był nie do opisania. Każdy ruch przypominał o ranie, która spalała moje wnętrze niczym ogień, a zmęczenie ciążyło na moich powiekach jak ołowiane kajdany. To uczucie, gdy każda cząstka mojego istnienia krzyczała o odpoczynek, stało się nie do zniesienia. W końcu, nie mogąc dłużej walczyć z narastającym osłabieniem, moje kolana ugięły się, a ja, otulona ciemnością, straciłam świadomość. Był to moment ucieczki od rzeczywistości, która zbyt mocno dała mi się we znaki. Powolne przebudzenie było jak narodziny na nowo. Przez zamknięte powieki poczułam delikatne pieszczoty słońca, które, nieśpiesznie przenikając przez moje rzęsy, zapraszało do świata pełnego życia. Otworzyłam oczy, by zobaczyć rozświetlone niebo, na którym grały pierwsze promienie dnia. To ciepło, które rozlewało się po mojej skórze, było niczym eliksir, który przywracał mnie do życia, budząc z letargu bólu i zmęczenia. Każdy oddech był teraz głębszy, każdy promień słońca bardziej intensywny, jakbym po raz pierwszy doświadczała jasności dnia. Czułam, jak zmęczenie powoli ustępuje miejsca nowej sile, która zaczynała kiełkować w moim wnętrzu. Pomimo świadomości trudności, które przede mną, te pierwsze promienie słońca przyniosły mi poczucie spokoju i pewności, że niezależnie od wszystkiego, wciąż istnieje nadzieja na lepsze jutro. To ciepło, które otulało mnie tak łagodnie, było przypomnieniem, że nawet po najciemniejszej nocy, zawsze nadchodzi świt.
W chwili, gdy rozbrzmiał głos żony Jinto, czas jakby zatrzymał się, zmuszając mój umysł do przerwania nieustannego biegu myśli. Jego słowa, choć proste, obudziły we mnie uczucie głębokiej wdzięczności.
-Dziękuję... - - to jedno słowo, choć ledwie szeptem wypowiedziane, które wypowiedziałam już chyba milion razy do tych ludzi, niosło ze sobą całe morze emocji. Było symbolem uznania za bezwarunkową opiekę i troskę, jaką okazali mi w ich domu. Ta chwila uświadomiła mi, że życie jest jeszcze przede mną, mimo że przyszłość wydawała się niepewna i niekompletna bez części mnie, którą straciłam. Serdeczność i ciepło, które odczuwałam od małego orła, był jak balsam na moje zranione serce. Jego obecność przy moim boku, nieustępliwość i lojalność, nawet w obliczu największego niebezpieczeństwa, były dla mnie przypomnieniem, że siła ducha i nadzieja są niezmiennie ze mną. To właśnie one prowadziły mnie przez najciemniejsze chwile mojego życia i z każdym dniem stawały się fundamentem mojej wewnętrznej siły. Słowa żony Jinto, przekazujące informacje o moim stanie zdrowia i nadchodzących dniach, wzbudziły we mnie mieszankę ulgi i ciekawości. Ulga była oczywista - moje ciało zaczynało powracać do stanu, w którym mogłam znowu marzyć o pełni życia. Jednak to właśnie niejasna "drobna prośba", o której wspomniała, rozbudziła moją ciekawość. Jakie zadanie mogło czekać na kogoś tak osłabionego jak ja? Jakie oczekiwania mogli mieć ci ludzie, którzy z taką dobrocią przyjęli mnie pod swój dach, nie znając nawet mojej historii? Ta niepewność zasiewała ziarna zainteresowania moim dalszym losem w ich domostwie.
Decyzja o wyjściu na słońce stała się dla mnie jak promyk nadziei w mroku, który mnie ostatnio otaczał. To uczucie, gdy pierwsze ciepłe promienie dotknęły mojej skóry, było czymś więcej niż zwykłą fizyczną przyjemnością – było jak delikatne, lecz stanowcze przypomnienie, że życie wciąż płynie dalej, niezależnie od naszych osobistych tragedii. Z każdym krokiem, który stawiałam na drewnianych deskach podłogi, w kierunku otwartych drzwi prowadzących na zewnątrz, czułam, jak moje znużone ciało odradza się, czerpiąc siłę z samej natury. Był to trud, to prawda, ale każdy ruch przynosił mi większą determinację do walki o każdy kolejny dzień. Kiedy wreszcie przekroczyłam próg domu, zapach świeżej trawy i śpiew ptaków witały mnie jak dawno niewidziani przyjaciele. Widok rozciągający się przede mną, pełen zieleni i życia, przypomniał mi, że pomimo cierpienia i traumy, piękno świata pozostaje niezmienne. To przypomnienie, że życie to nieustanna walka, ale również niekończąca się opowieść o odrodzeniu i nadziei. W tym momencie, choć moje ciało było osłabione, a serce naznaczone bliznami, poczułam głębokie połączenie z naturą, która otaczała mnie ze wszystkich stron. Ta świadomość, że mimo bólu i straty, wciąż jest miejsce na nowy rozdział, na nowe życie, stała się dla mnie nie tyle wyborem, co przeznaczeniem. Z determinacją, której nie czułam od dawna, postanowiłam, że nie poddam się bez walki. Nie teraz, gdy życie dało mi kolejną szansę, by z niej skorzystać. Chociaż wdzięczność wypełniała moje serce za troskliwą opiekę, którą mi ofiarowano, nie mogłam oprzeć się rosnącej ciekawości dotyczącej prośby, o której wspomniała żona Jinto. Co mogli potrzebować ode mnie, osoby tak osłabionej i poobijanej, która ledwo utrzymywała się na nogach? Ta niejasna wzmianka o wzajemnej pomocy, która padła z ust mojego wybawcy, rozpalała moją wyobraźnię i zastanawiałam się, czy moje losy zostały ze sobą splecione nie tylko przez przypadek, ale może również przez jakieś większe przeznaczenie. Jakie wyzwanie lub zadanie mogło czekać na mnie w tym nieznanym miejscu, u boku ludzi, którzy pokazali mi tyle dobroci? Pomimo bólu i strachu, który nadal tkwił w zakamarkach mojej duszy, poczułam delikatny pęd do przygody i chęć dowiedzenia sobie, że mimo wszystko jestem w stanie sprostać temu, co przyniesie przyszłość.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[uhide]
KEKKEI GENKAI:[/b][/color] Mokuton
NATURA CHAKRY: Suiton
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 52
SZYBKOŚĆ 60
PERCEPCJA 30
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 105
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
SIŁA CHAKRY:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
• GENJUTSU E
• FūINJUTSU E
• ELEMENTARNE:
  • SUITON D
  • DOTON D
  • MOKUTON D
    [/color]
  JUTSU:
  
  Ninjutsu
  • (E) Bunshin no Jutsu
  • (E) Henge no Jutsu
  • (E) Kai
  • (E) Kawarimi no Jutsu
  • (E) Kinobori no Waza
  • (E) Suimen Hoko no Waza
  • (E) Nawanuke no Jutsu
  
  
  Suiton
  • (D) Suiton: Kirigakure no Jutsu
  • (D) Suiton: Teppōuo
  • (D) Suiton: Mizutetsu no Jutsu
    
  
  
  Doton
  • (D) Doton: Moguragakure no Jutsu
  • (D) Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
  • (D) Doton: Doryūsō
  • (D) Doton: Tsuchi Nami no Jutsu
  • (D) Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
    
  
  
  Mokuton
  • (D) Mokuton no Jutsu: Reberu Di
  • (D) Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu
    
  
  
  Fuuinjutsu
  • (E) Fūin no Jutsu
  [/czcionka]
  [/uhide]

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
23/?

Słońce faktycznie było dobrym początkiem każdej terapii, zwłaszcza jeśli człowiek potrzebował rozgonić mrok, który zagościł w jego wnętrzu. Koneko mogła lepiej rozejrzeć się teraz po podwórku Jinto, podziwiając co też stworzył przez tyle lat razem ze swoją żoną. Urokliwy mały domek skryty pod szerokimi gałęziami wiekowych drzew, rzucających w ciepłe dni lata przyjemny powiew orzeźwienia. Po prawej stronie od wejścia znajdował się drewniany płotek, z którego ktoś zdjął już gliniane naczynia. Tuż obok Koneko mogła zauważyć niewielki staw, otoczony wysokimi tatarakami. Po czystej tafli, poruszała się wolno para łabędzi, która nie zwracała na dziewczynę obecnie najmniejszej uwagi. Orzeł przysiadł na gałęzi nad głową dziewczyny, podziwiając wszystko, co nowe tak samo dla niego. Miała wreszcie czas by zrozumieć co też utraciła, mogła się zastanowić nad wieloma rzeczami. Ze środka było słychać cichy śpiew kobiety, która najwidoczniej szykowała coś pysznego na powrót męża. Z kamiennego komina unosił się biały dym, świadczący o tym, że ktoś, jednak zajął to urokliwe miejsce. Dziewczyna ruszyła w sobie tylko znanym kierunku, obchodząc cały teren, nie wiedziała właściwie, czy to nogi nią poruszały, czy sama siła woli wciąż kazała jej robić kolejny krok. Zanim na dobre nie zagłębiła się w swych myślach, z domu wyszła żona Jinto, niosąc w rękach dwie herbaty. Jedną postawiła przed sobą na stoliku zbudowanym obok stawiku, a drugą podała Koneko. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, gdy ich spojrzenia się spotkały.

– Wyglądasz znacznie lepiej niż w dniu, gdy cię tu przywiózł. Nie wiem, czy miałyśmy okazję się sobie przedstawić, nazywam się Kurosaka.
Kobieta podała jej dłoń, ogrzaną przez ciepły kubek z napojem.

– Wiesz, ten dom… To wszystko było moim marzeniem, od kiedy tylko przyjechałam w te strony. Jinto, on wszystko zbudował sam, korzystając jedynie z rzeczy dostępnych dzięki życzliwości tego lasu.
Kurosaka pochyliła głowę, jak gdyby chciała oddać hołd niewidzialnym bóstwom.

– Mieszkamy tu prawie piętnaście lat, jednak nie zawsze jest tak pięknie jak dziś….
Kobieta przez chwilę wydawała się dziwnie zmartwiona, jednak po chwili otrząsnęła się przybierając na twarzy ten sam uśmiech co wcześniej.

– Mój mąż zajmuje się sprawami, które nie powinny go dotyczyć… Wziął sobie za punkt honoru, że będzie bronił miejsca, w którym mają przyjść na świat nasze dzieci.
Uśmiechnęła się zawadiacko, głaszcząc się przy tym po delikatnie pękatym brzuchu. Najwidoczniej ta kobieta była w ciąży, a to miejsce idealnie nadawało się do wychowywania potomstwa.

– W lesie pojawili się jacyś dziwni ludzie… Pierwszy raz spotkaliśmy ich prawie miesiąc temu, gdy przechodzili tędy załadowani sprzętem do łapania zwierząt. Gdy Jinot zaczął wypytywać ich o powód ich przybycia, zaczęli się śmiać, mówiąc by lepiej nie pakował nosa w nie swoje sprawy.
Kobieta wzięła łyk herbaty, kontynuując po chwili swoją wypowiedź.

– Czasy są na tyle ciężkie, że nie wiadomo, kogo prosić o pomoc… Mój mąż twierdzi, że ma na nich sposób, jednak potrzebuje kogoś by jego plan się powiódł… Boję się co ten wariat mógł znowu wymyślić.
Kobieta przerwała swój monolog, spoglądając nagle przez ramię dziewczyny. Gdyby Koneko się odwróciła, mogłaby teraz zauważyć Jinto z jego wiernym ogierem, nadciągających drogą prowadzącą do posiadłości.

[Koneko]

Chwila ta stała się dla mnie niczym oddech wolności, którym pragnęłam napełnić każdą cząstkę swojego bytu. Ciepło promieni słonecznych, które delikatnie dotykało mojej skóry, przynosiło ukojenie i budziło nowe siły w moim osłabionym ciele. Patrząc na spokojne życie, jakie Jinto i jego żona zbudowali sobie w tej ustronnej przestrzeni, czułam, jak rośnie we mnie zachwyt dla prostoty i piękna, które otaczało mnie z każdej strony.Podążając ścieżkami, którymi stopy same mnie prowadziły, odkrywałam nie tylko urok tego miejsca, ale i odnajdywałam cząstkę siebie, która wydawała się zagubiona. Każdy krok, choć pełen trudu, był świadectwem mojej wewnętrznej siły, determinacji, która nie pozwoliła mi się poddać nawet w najcięższych chwilach.Spotkanie z żoną Jinto, Kurosaką, i chwila spędzona na rozmowie przy herbacie, była niczym balsam dla mojej duszy. W jej słowach odnalazłam nie tylko współczucie, ale i podziw dla życia, które oni tu wspólnie tworzyli. Ich marzenia i aspiracje, tak skromne, a zarazem pełne pasji, napełniły mnie nową energią i przypomniały, że życie zawsze oferuje drogę do przodu, niezależnie od przeszkód, które stają na naszej drodze. W miarę jak słońce przesuwało się po niebie, odczuwałam, jak wewnętrzne ciemności powoli rozprasza się pod wpływem jego ciepła. Chwila ta była dla mnie niczym obietnica nowego początku, przypomnieniem, że mimo wszystkich strat i cierpienia, wciąż istnieje możliwość odbudowy i odnalezienia ścieżki do szczęścia.
Gdy Kurosaka odkryła przede mną cząstkę swojej historii, każde słowo, które wypowiadała, osadzało się głęboko w moim sercu. Od kiedy straciłam część siebie w tamtym brutalnym ataku, każda iskra dobroci, każdy gest troski, jak ten od niej i Jinto, był jak mały cud na mojej burzliwej drodze do odzyskania samej siebie.
Kurosaka... piękne imię, ja natomiast nazwam się Koneko! zaczęłam, czując jak moje głos wydobywa się cicho, lecz stanowczo, choć wciąż czułam się jak cień samej siebie, zraniona i niepewna przyszłości. Moja ciekawość rosła z każdą minutą, gdy Kurosaka mówiła o tajemniczych ludziach w lesie i planach Jinto, które miały obronić to miejsce, które dla nich obojga było czymś więcej niż tylko domem – było spełnieniem marzeń i obietnicą przyszłości dla ich nienarodzonego dziecka. Czy jest coś, co mogłabym zrobić, by pomóc?– zapytałam, a po chwili wypaliłam: Ojej! Jesteś w ciążyyy! Ale super! Byłam ogarnięta uczuciem głębokiego zachwytu i podziwu dla tego cudu życia, który rozwijał się tuż przed moimi oczami. Ta informacja stała się dla mnie symbolem nadziei, jasnym promieniem światła świecącym przez mroki mojego dotychczasowego cierpienia. Pomyślałam o niewinnym życiu, które niebawem dołączy do naszego świata, przynosząc ze sobą nową miłość, radość i niezliczone możliwości. Moje emocje oscylowały gdzieś pomiędzy nieopisaną radością a głębokim wzruszeniem. Każdy nerw w moim ciele zdawał się śpiewać pieśni wdzięczności za to, że mogłam być świadkiem takiego ogłoszenia. Czułam się zaszczycona, że Kurosaka podzieliła się ze mną tak intymną i wspaniałą nowiną. To uczucie euforycznego szczęścia było jak balsam na moje zszargane nerwy i ciało. W tej jednej, małej chwili, wszelkie troski i ból, które mnie dotąd otaczały, zostały zmyte przez potężną falę optymizmu i wiary w przyszłość. Nie mogłam przestać myśleć o tym, jakie to niesamowite – być świadkiem kontynuacji życia, mimo wszystkich przeciwności. W głębi duszy czułam, że niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, obecność tego dziecka na świecie będzie znacząca nie tylko dla Jinto i Kurosaki, ale i dla mnie. Było to przypomnienie, że życie trwa, rozwija się i kwitnie, nawet w najciemniejszych okolicznościach. Chociaż nie byłam pewna, jaką pomoc mogłabym zaoferować w moim stanie. W tych słowach było coś więcej niż tylko prośba o pomoc; była to obietnica, że pomimo mojej straty i słabości, wciąż mogę być potrzebna, mogę mieć cel. Czułam, jak w moim wnętrzu zaczyna płynąć nowa energia, determinacja do stawienia czoła kolejnym wyzwaniom, nawet jeśli los zadał mi tak ciężki cios. Obejrzałam się, gdy Kurosaka urwała i zobaczyłam zbliżającego się Jinto. Gdy Jinto zbliżał się do nas, jego postać emanowała siłą i pewnością siebie, jakby był gotów stawić czoła każdemu wyzwaniu. Ciekawość, co też mógł wymyślić i jak mogłabym przyczynić się do ich planu, rozpalała moją wyobraźnię. Orzeł na parapecie, jakby wyczuwając zmianę w atmosferze, skrzydlatym gestem podkreślił naszą gotowość do działania. W tym momencie, pomimo wszystkich moich wątpliwości i obaw, poczułam, że to może być początek czegoś nowego, czegoś, co nada mojemu życiu nowy kierunek i cel. Jednak zdałam sobie sprawę z jeszcze jednej, niesamowicie ważnej rzeczy, Orzełek, który ciągle mi towarzyszył. Nie nadałam mu imienia ani nawet jeszcze nie podziękowałam. - Dziękuję malutki... uratowaleś mi życie. Ach jakbym chciala, abyś zechciał mi dalej towarzyszyć! - bardzo powoli wyciągnęłam rękę w jego kierunku i postarałam się zewnętrzą powierzchnią dłoni, delikatnie go pogłaskać po brzuszku.
Jinto, Kurosaka, chcę Wam pomóć! Opowiadajcie! Odpowiedziałam pełna wigoru.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[uhide]
KEKKEI GENKAI:[/b][/color] Mokuton
NATURA CHAKRY: Suiton
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 52
SZYBKOŚĆ 60
PERCEPCJA 30
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 105
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
SIŁA CHAKRY:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
• GENJUTSU E
• FūINJUTSU E
• ELEMENTARNE:
  • SUITON D
  • DOTON D
  • MOKUTON D
    [/color]
  JUTSU:
  
  Ninjutsu
  • (E) Bunshin no Jutsu
  • (E) Henge no Jutsu
  • (E) Kai
  • (E) Kawarimi no Jutsu
  • (E) Kinobori no Waza
  • (E) Suimen Hoko no Waza
  • (E) Nawanuke no Jutsu
  
  
  Suiton
  • (D) Suiton: Kirigakure no Jutsu
  • (D) Suiton: Teppōuo
  • (D) Suiton: Mizutetsu no Jutsu
    
  
  
  Doton
  • (D) Doton: Moguragakure no Jutsu
  • (D) Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
  • (D) Doton: Doryūsō
  • (D) Doton: Tsuchi Nami no Jutsu
  • (D) Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
    
  
  
  Mokuton
  • (D) Mokuton no Jutsu: Reberu Di
  • (D) Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu
    
  
  
  Fuuinjutsu
  • (E) Fūin no Jutsu
  [/czcionka]
  [/uhide]

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
25/?

Jinto z daleka zaczął machać w kierunku kobiet, uśmiechając się przy tym ze swą zwyczajową żywiołowością. Nie było mowy by ten człowiek mógł w jakikolwiek sposób być zły. Jego samo zaangażowanie w sprawę, która mało kogo interesowała, była jasnym znakiem, z jakim człowiekiem mieliśmy do czynienia. Oblicze Kurosaki zmieniło w momencie jak tylko ich wzrok znowu się napotkał. Miłość ludzi, którzy są dla siebie stworzeni jest zawsze jasna i wyraźna. Nie można pomylić prawdziwego uczucia z zauroczeniem, które przemija tam samo szybko jak pierwsze dni lata. Koneko jako kobieta oraz jako osoba o romantycznym usposobieniu, mogła bez problemu wyczytać wszystko z ich samego wyrazu twarzy. Kurosaka odstawiła ciepły kubek na niewielki stolik, który stał między nimi, po czym odmachała rudzielcowi, który właśnie zeskakiwał z wozu. Zaledwie uwolnił swojego wierzchowca, po czym niemal, biegnąc pojawił się przy stawie, gdzie obie zażywały letniej kąpieli słonecznej. Nie zważając na kunoichi z leśnego klanu rzucił się kobiecie w ramiona, po czym ucałował ją w czoło trzy razy by wreszcie wyjaśnić co też wprawiło go w taki dobry nastrój.

– Udało mi się, znalazłem ludzi, którzy też nie chcą tutaj tych kłusowników.

Rudzielec przeczesał zmierzwione włosy, łapiąc łyka z kubka, który odstawiła wcześniej Kurosaka.

– Mieszkańcy wschodniego regionu widzieli, jak kilka dni temu przemytnicy wychodzą z lasu z wyładowanymi wozami. Musimy jechać do Hayashimury i opowiedzieć o tym, co się tutaj dzieje… Wiem, że z pomocą Koneko na pewno nam się to uda.
Jinto złapał teraz za jedyną dłoń, jaka pozostała dziewczynie z leśnego klanu, po czym przemówił, tak by wiedziała, że jego słowa są prawdziwe.

– Kiedyś służyłem klanowi Senju, jak domyśliłem się po sprzęcie który miałaś przy sobie, ty też możesz mieć z nimi coś związanego… Ja... pozostawiłem wojnę i służbę by wieść tutaj spokojne życie razem z Kurosaką. Chciałbym, żebyś spróbowała razem ze mną przekonać ich, że nasz las potrzebuje tutaj ich pomocy. Ludzie nie mają tutaj szans z uzbrojonymi napastnikami. Jest ich cała grupa… Zabierają wszystkie zwierzęta, które nadają się do wypchania lub posiadają na tyle niecodzienności by ktoś był gotów za nie zapłacić. Nie damy rady, gdy ostatnie potyczki na tym terenie zabrały większość młodych mężczyzn.
Mężczyzna nieco spochmurniał, puszczając w tej chwili dłonie dziewczyny. Miał jedynie nadzieję, że to wszystko dało się jeszcze uratować, chciał, tylko by jego dziecko wiedziało, że świat można było naprawić. Że każda istota, nie ważne jak mała, mogła pozostawić tutaj swój ślad. Koneko mogła o sobie myśleć jak o rannym zwierzęciu, które nie było już zdolne polować ze swym stadem. Jednak różnica była taka, że posiadała nie tylko swoją siłę, ale też to, co nosiła w sercu. Jeśli potrafiła pomagać wcześniej, to podobna prośba nie powinna dla niej stanowić większego wyzwania. Jej historia wcale się nie zakończyła, a na dowód tego można było wziąć pod uwagę właśnie ten moment… Gdy mały nienazwany orzeł, zleciał z gałęzi by usiąść na ramieniu dziewczyny. Cicho zaskrzeczał do jej ucha, po czym stuknął głową w jej czoło. W tym momencie Kurosaka mało co nie spadła z krzesła, z zaskoczeniem, oglądając całą scenę. Jinto jedynie się uśmiechnął, jednak nikt wtedy nie wiedział, jak wiele mówiło mu to o młodej Kunoichi.

– Nie musisz słuchać tylko mnie… To przecież natura jak widzę wybrała ciebie na swojego strażnika. Kiedyś słyszałem o Senju, którzy posiadali znacznie większy dar niż swoi pobratymcy… Nie wszyscy rozumieli, że to nie siła za tym przemawiała.
Jinto zakończył swoją wypowiedź, kładąc swą dłoń na ramieniu żony. Ich wzrok pełen miłości, znowu się spotkał…

[Koneko]

W chwili, gdy Jinto z entuzjazmem machał do nas z daleka, serce zabiło mi mocniej, napawając się widokiem tej rodzinnej sielanki. Wpatrywałam się w niego, dostrzegając w jego postawie rodzaj radosnej determinacji, która wydawała się niemożliwa do zniszczenia. Gdy przybliżył się, widząc ich wzajemne spojrzenia pełne miłości i zrozumienia, poczułam, jak moje własne serce rozgrzewa się na widok tak głębokiej więzi. Kurosaka, stojąc teraz obok mnie, delikatnie odłożyła herbatę i z uśmiechem na twarzy przyjęła Jinto w swoje ramiona. Obserwując ich, dostrzegłam obraz prawdziwego domu, pełnego ciepła i wspólnych marzeń. Było w tym coś niezwykle uspokajającego – potwierdzenie, że życie potrafi ofiarować chwile pełne piękna i spokoju, nawet pośród największych burz. Gdy Jinto zaczął opowiadać o swoim planie i prośbie, czułam, jak w mojej głowie narasta mieszanka emocji. Z jednej strony, zdumienie i lekka niepewność, z drugiej – rosnące poczucie celu. To, że Jinto kiedyś służył klanowi Senju, dodawało nowego wymiaru naszej znajomości. Jego słowa o potrzebie obrony lasu i jego mieszkańców przed kłusownikami budziły we mnie nową, nieoczekiwaną determinację. Mimo początkowego oporu mojego zmęczonego ciała i duszy, te słowa przypomniały mi, że moje życie nadal ma sens i cel. Czułam, jak rośnie we mnie gotowość do działania, mimo fizycznych ograniczeń. Jinto i Kurosaka, swoją postawą i troską, pokazali mi, że nadal jestem wartościowa, że mogę przyczynić się do dobra większego niż moje własne cierpienie. Kiedy Jinto wspomniał o związkach z klanem Senju, zrozumiałam, że nasze drogi nie spotkały się przypadkowo. Moje serce zareagowało na te słowa z nieoczekiwaną siłą, przypominając mi o dziedzictwie, które niosę. Ta myśl dodała mi sił, czułam, jak stara Koneko, wojowniczka, powoli odzyskuje swoje miejsce w mojej duszy. Niewinny gest orła, który zasiadł przy mnie, był jak pieczęć na naszym nowym sojuszu. Czułam, jak natura sama wysłała mi znak, potwierdzając, że moja droga nie zakończyła się jeszcze. Jinto i jego słowa o Senju, którzy mieli dar większy niż siła, dotarły do mnie głęboko, przypominając, że prawdziwa moc tkwi w harmonii z naturą i gotowości do obrony jej skarbów. Patrząc na nich, na ich miłość i wzajemne wsparcie, poczułam, że moja historia toczy się dalej, z nowym rozdziałem, który dopiero co się rozpoczął. Świadomość, że nie jestem sama, że obok mnie są ludzie, którzy wierzą w dobro i gotowi są walczyć o nie, dawała mi siłę. W tym momencie zrozumiałam, że niezależnie od przeciwności, zawsze znajdzie się iskra nadziei, kierująca nas ku lepszemu jutru.
Gdy usłyszałam o działaniach kłusowników w naszym lesie, coś we mnie pękło. Gniew wzbierał w moim sercu z każdym słowem Jinto, opisującym ich bezwzględność i chciwość. Jak mogli tak bezceremonialnie niszczyć to, co było domem dla niewinnych istot, dla mnie – świątynią spokoju i harmonii? To, że przybyli tutaj tylko po to, by kraść i zabijać, zapalało we mnie ogień oburzenia i żalu. Las, który był dla mnie źródłem siły i ukojenia, teraz cierpiał przez ludzką chciwość. Nie mogłam tego zaakceptować, nie mogłam stać z boku i pozwolić, aby te bezcenne życia zostały wykorzystane dla nikczemnego zysku. W głębi serca czułam rosnącą determinację, by walczyć o ochronę tego, co dla mnie święte. Jako osoba, która zawsze czerpała siłę z natury, wiedziałam, że muszę działać. Musiałam przekonać decydentów, że interwencja jest niezbędna, że nie możemy pozostawić naszego lasu na łaskę tych, którzy widzą w nim tylko kolejną okazję do zarobku. Nie wystarczy już tylko miłość do przyrody; teraz potrzebna jest akcja, stanowcze działanie, które ochroni to, co bezcenne. Moja determinacja nie była tylko emocjonalną reakcją; to było wezwanie do działania, obowiązek, który musiałam spełnić. Wiedziałam, że nie będzie łatwo przekonać innych do podjęcia działań, ale musiałam spróbować. Moje doświadczenie i związki z klanem Senju mogły okazać się kluczowe w tej walce. Byłam gotowa użyć każdego argumentu, każdej historii, która pokazywała, jak ważna jest ochrona naszego środowiska naturalnego. Wspierana przez Jinto i Kurosakę, czułam, że mamy szansę zmienić bieg wydarzeń. Ich wiara we mnie dodawała mi sił, a obecność orła u mojego boku przypominała, że nie jestem sama w tej walce. To był czas, aby stanąć w obronie tego, co kochamy, aby pokazać, że nawet najmniejszy głos może wywołać wielką zmianę. Determinacja do działania płynęła teraz nie tylko z gniewu, ale i z głębokiej miłości do natury, która zawsze była dla mnie domem.
-Moje pełne miano brzmi Senju Koneko, dziękuję w imieniu naszej rodziny za Twoją walkę, nie jestem jakoś wielce rozpoznawalna, ale mogę spróbować ich przekonać. Muszę to zrobić! - powiedziałam stanowczo, a następnie dodałam. Natura to świętość, nawet jeśli brutalna, możemy wyruszyć, kiedy będziemy gotowi. – kiwnęłam ohoczo głową i spojrzałam w kierunku orzełka... jakby Cię tu nazwać przyjacielu..., nie chciałam nic banalnego, ale również jakieś górnolotne imiona wypadały z gry, mój mózg się ewidetnie lasował, ale takie rzeczy przychodzą same z czasem, jak będzie na to właściwy moment, poznam jego imię, a może on sam sobie je wybierze...?
-Być może uda i mi się przebudzić te wielkie moce, chociaż teraz bliżej mi do renty niż podbijania świata...- powiedziałam niby żartobliwe, ale jednak smutek gdzieś nisko krył się w odchłani tej wypowiedzi.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[uhide]
KEKKEI GENKAI:[/b][/color] Mokuton
NATURA CHAKRY: Suiton
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 52
SZYBKOŚĆ 60
PERCEPCJA 30
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 105
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
SIŁA CHAKRY:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
• GENJUTSU E
• FūINJUTSU E
• ELEMENTARNE:
  • SUITON D
  • DOTON D
  • MOKUTON D
    [/color]
  JUTSU:
  
  Ninjutsu
  • (E) Bunshin no Jutsu
  • (E) Henge no Jutsu
  • (E) Kai
  • (E) Kawarimi no Jutsu
  • (E) Kinobori no Waza
  • (E) Suimen Hoko no Waza
  • (E) Nawanuke no Jutsu
  
  
  Suiton
  • (D) Suiton: Kirigakure no Jutsu
  • (D) Suiton: Teppōuo
  • (D) Suiton: Mizutetsu no Jutsu
    
  
  
  Doton
  • (D) Doton: Moguragakure no Jutsu
  • (D) Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
  • (D) Doton: Doryūsō
  • (D) Doton: Tsuchi Nami no Jutsu
  • (D) Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
    
  
  
  Mokuton
  • (D) Mokuton no Jutsu: Reberu Di
  • (D) Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu
    
  
  
  Fuuinjutsu
  • (E) Fūin no Jutsu
  [/czcionka]
  [/uhide]

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
27/?

Koneko była gotowa do działania, co dało się jasno zauważyć w jej iskrzącym się spojrzeniu. Dziewczyna ponownie odnalazła w sobie siłę do walki, mimo że los nie oszczędzał jej osoby w ostatnich kilku dniach. Kurosaka zaśmiała się do siebie, zakrywając usta wierzchem dłoni. Najwidoczniej chciała jeszcze dodać coś od siebie, jednak postanowiła zachować milczenie. Być może znała swojego męża na tyle dobrze, że nie było sensu by próbować zmienić jego decyzję. Kobieta westchnęła cicho, po czym ruszyła w stronę domu bez słowa. Mogło to wydać się dziwne, zwłaszcza w obecnej sytuacji, jednak zaraz wyjaśniła swe postępowanie.

– Skoro i tak ruszacie do Hayashimury, z pewnością Koneko będzie chciała zostać już w domu… Przyszykuje coś pysznego na obiad, żebyście nie musieli jechać z pustymi brzuchami.
Kobieta zniknęła w niewielkiej posiadłości, a Jinto odprowadził ją wzrokiem, odzywając się do kunoichi z leśnego klanu.

– Zawsze uważałem, że mam ogromne szczęście, że ktoś taki postanowił dać mi szansę… Będę starał się całe życie i każdego dnia osobno, by udowodnić jej, że nie popełniła błędu.
Rudzielec otrząsnął się po chwili ze swego miłosnego uniesienia, spoglądając na wóz, który zostawił na środku drogi. Jeśli jego żona uparła się na wspólny posiłek, to z pewnością nie było sensu by sprzeczać się z nią w tej kwestii. Jinto z zakłopotaniem podrapał się po czubku głowy, odzywając się dość niepewnie do młodej Senju.

– Pewnie wiesz już, że Kurosaka jest w ciąży… Wprost nie może się powstrzymać by nie chwalić się tym każdemu, kto zawita do naszego domu.
Mężczyzna złapał za kubek, który wcześniej odstawiła jego wybranka, dopijając resztę naparu ze środka.

– Chciałbym, żeby nasze dziecko wychowywało się w wolnym kraju, bez cienia strachu o kolejny dzień… Wiesz, kiedy służyłem rodzinie Senju, zajmowałem się głównie sprawami organizacyjnymi magazynów z żywnością. Wiele razy widziałem, jak ci wspaniali wojownicy tworzą coś z niczego, nadając naturze cudowny kształt. Możesz myśleć, że ciebie już to nie dotyczy, jednak na świecie istnieją techniki, które bez problemu poskładają cię do dawnej wersji.
Jinto uśmiechnął się do niej, gdy z domu dobiegł go dźwięk krojenia i szykowania wspomnianego posiłku.

– Może zobaczymy, czy nasza młoda mama nie potrzebuje pomocy, chociaż wątpię, gdyż nigdy nie pozwala mi krzątać się między nogami.
Ten żart wydał mu się na tyle dobry, że przez chwilę zaczął się śmiać sam z siebie, uspakajając się, dopiero gdy zbliżyli się do drzwi wejściowych. Koneko mogła z miejsca poczuć zapach przypraw i ziół, które można było spotkać w lesie otaczającym Hayashimure. Kurosaka uwijała się w kuchni, niemal, tańcząc przy rozpalonych ogniach. Jinto przez chwilę przyglądał się temu z uśmiechem, po czym zapytał, tak by nie wyrwać jej przypadkiem z transu.

– Przepraszam, czy ja i Koneko możemy pani w czymś pomóc.
Po jego słowach kobieta odwróciła się na pięcie, uśmiechając się do nich szeroko.

– Możecie nie przeszkadzać, obiad będzie dosłownie za kilkanaście minut.
Bez dalszych wyjaśnień wróciła do swej pracy, a nasza dwójka musiała pogodzić się z tym, że pozostała bezrobotna.
*** Koneko siedziała na wozie razem z Jinto, zmierzając w stronę domu. Kolacja, na której mogła poczuć się jak w rodzinnej posiadłości, zakończyła się kilka godzin wcześniej. Podczas pysznego posiłku dowiedziała się kilku rzeczy z życia dwójki zakochanych. Jinto chętnie opowiadał o tym, jak spotkał w swej drodze Kurosakę oraz jak długo musiał się starać by zrozumiała, że nie jest kolejnym napalonym palantem. Gdy talerze były puste, a słońce zaczęło schodzić coraz niżej na niebie, byli wreszcie gotowi do drogi. Dziewczyna z klanu Senju mogła pożegnać się z kobietą o złotym sercu, jednak nie była już w stanie zauważyć, gdy ta puściła za nią samotną łzę. Może domyślała się, że droga tej kunoichi wiedzie znacznie dalej w przyszłość, jednak nie było na niej czasu by wracać w takie miejsce jak to… Orzełek leciał nad ich głowami, obserwując bezpieczeństwo szlaku. Zdecydowanie zachowywał się jak obrońca dziewczyny, czując, że zawiódł, gdy tamta została ranna. Ich przygoda faktycznie jeszcze się nie skończyła, a tylko przewrotny los mógł wiedzieć, co będzie dalej.

– Za godzinę będziemy w osadzie… Mam nadzieję, że będą chcieli nas wysłuchać.
Rudzielec przemówił nagle do dziewczyny, nie odwracając wzroku od drogi.

[Koneko]

Przyglądając się temu wszystkiemu, czułam dziwne połączenie podziwu i niepokoju. Z jednej strony, było coś niezwykle ciepłego w obrazie rodziny przygotowującej się do wspólnego posiłku, w domu napełnionym aromatem domowego jedzenia. Z drugiej zaś, moje serce wciąż tłukło się z niecierpliwością i zrozumieniem misji, która przede mną stała. W głębi ducha chciałam być częścią tej codzienności, tej prostoty życia, które wydawało się tak bardzo odległe od mojej rzeczywistości. Czułam się jak intruz w ich życiu, przybyła z innego świata, z ciężarem problemów, które wydawały się nieważne w obliczu ich codziennych radości i trosk. Ale głęboko w sercu wiedziałam, że to nie czas na odpoczynek. Słowa Jinto o jego służbie dla klanu Senju i wizji wolnego kraju dla ich dziecka, wywołały we mnie jeszcze większą determinację. Mimo własnych trudności i utraty części siebie, zdałam sobie sprawę, że mam jeszcze wiele do zaoferowania. Może moja przeszłość jako kunoichi Senju była teraz ograniczona, ale moja wola walki i pragnienie ochrony tego, co piękne i niewinne w świecie, pozostały nienaruszone. Podczas gdy Jinto żartował i śmiał się, próbując rozładować atmosferę, ja skupiałam się na nadchodzącym zadaniu. Nie było mowy o zadowoleniu się rolą biernego obserwatora. Los przyniósł mnie tutaj, do tego domu, nie tylko bym mogła odzyskać siły, ale również bym mogła wnieść swój wkład w obronę tego kraju przed groźbą, która ciążyła nad nami wszystkimi. Gdy Kurosaka zwracała się do nas, w jej prośbie o nieprzeszkadzanie, wyczuwałam głęboką mądrość i doświadczenie życiowe. Była to nie tylko prosta prośba, ale i przypomnienie, że życie, nawet wobec niepokoju i zagrożenia, musi kontynuować swój naturalny bieg. W jej słowach kryła się też subtelna zachęta do nas – do mnie i Jinto. Przypomniała mi, że mimo ciemności, która nas otaczała, nasze zadanie było jaśniejsze niż kiedykolwiek. Nie byliśmy tu przypadkiem. Naszym obowiązkiem było wykorzystać każdą chwilę, każdą iskrę determinacji, aby zapewnić bezpieczeństwo i spokój tym, którzy przyjdą po nas. To było nasze powołanie – bronić przyszłości, która zasługuje na to, by być chronioną przed chaosem i zniszczeniem.Stojąc na progu kuchni, otulona ciepłem domowego ogniska, poczułam, jak moje serce zaczyna bić mocniej. Nie była to jedynie reakcja na fizyczne ciepło emanujące z wnętrza domu, ale poczucie, że mimo osłabienia i straty, które mnie spotkały, nadal mogłam zmieniać świat. Ta chwila stała się dla mnie swego rodzaju przebudzeniem, uświadomieniem sobie, że moje życie nie zakończyło się wraz z utratą części mnie samej. Być może właśnie teraz zaczynała się prawdziwa droga – droga pełna wyzwań, ale i możliwości do zrobienia czegoś wielkiego. Droga, która nie była już tylko moją własną, ale drogą, którą dzieliłam z tymi, którzy podzielali moje przekonania i wartości. Droga, która mogła prowadzić do ochrony tego, co najważniejsze w życiu każdego z nas – prawdziwej wolności, życia pełnego miłości i możliwości przyszłości, która była warta każdej walki.***
Podróż ta niesie ze sobą mieszankę emocji, które rozbrzmiewają echem w moim zmęczonym sercu. Słowa Jinto, przesycone nadzieją na zrozumienie i pomoc, stają się dla mnie niczym latarnia morska wśród sztormowego morza niepewności. Pragnienie, by osada wysłuchała naszej prośby, pulsuje w moich myślach równie silnie. Patrząc na orła, którego lot jest niczym taniec wiatru, czuję się dziwnie uspokojona. Jego obecność przypomina mi, że choć sama, nie jestem jednak zupełnie osamotniona. To zwierzę stało się symbolem mojej drogi - drogi pełnej wyzwań, ale i nadziei.
-Jinto - zaczynam, przenosząc wzrok na drogę, która rozciąga się przed nami, - twoja wiara w dobre serca ludzi jest dla mnie inspiracją. Niezależnie od tego, co nas czeka, obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby pomóc w ochronie tego, co dla nas obu jest tak ważne.- Moje słowa wypływają z głębi serca, a determinacja, którą czuję, nabiera nowego wymiaru. Jestem gotowa stawić czoła przeciwnościom, wykorzystać każdą chwilę, by walczyć o lepsze jutro. Przecież, choć przeszłość rysuje na nas swoje znaki, to właśnie teraźniejszość i przyszłość kształtują nas najbardziej. Gdy mrok otula nas coraz ciaśniej, a droga wije się przed nami niczym wstęga przeznaczenia, pozwalam sobie na chwilę refleksji. Życie, z jego niezliczonymi ścieżkami, przypomina mi, że każda decyzja niesie ze sobą skutki. Teraz, gdy zbliżamy się do osady, zdałam sobie sprawę, że moja podróż - ta pełna bólu, straty i odkrywania własnej siły - jest również podróżą pełną nadziei.
-Niech nasza misja przyniesie spokój temu miejscu i jego mieszkańcom- wyszeptuję do siebie, patrząc na znikający za horyzontem ostatni promień słońca. Wierzę, że razem, Jinto, ja i nasz mały, skrzydlaty strażnik, możemy dokonać zmiany. Może nie będziemy w stanie naprawić całego świata, ale przynajmniej będziemy walczyć o jego lepszą część. W tę noc, pod osłoną gwiazd, zaczynam rozumieć prawdziwe znaczenie słów "nadzieja" i "odwaga", jednak czy posiadam ich wystarczająco wiele, aby zmienić ten mały skrawek ziemi w raj?

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[uhide]
KEKKEI GENKAI:[/b][/color] Mokuton
NATURA CHAKRY: Suiton
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 52
SZYBKOŚĆ 60
PERCEPCJA 30
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 105
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
SIŁA CHAKRY:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
• GENJUTSU E
• FūINJUTSU E
• ELEMENTARNE:
  • SUITON D
  • DOTON D
  • MOKUTON D
    [/color]
  JUTSU:
  
  Ninjutsu
  • (E) Bunshin no Jutsu
  • (E) Henge no Jutsu
  • (E) Kai
  • (E) Kawarimi no Jutsu
  • (E) Kinobori no Waza
  • (E) Suimen Hoko no Waza
  • (E) Nawanuke no Jutsu
  
  
  Suiton
  • (D) Suiton: Kirigakure no Jutsu
  • (D) Suiton: Teppōuo
  • (D) Suiton: Mizutetsu no Jutsu
    
  
  
  Doton
  • (D) Doton: Moguragakure no Jutsu
  • (D) Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
  • (D) Doton: Doryūsō
  • (D) Doton: Tsuchi Nami no Jutsu
  • (D) Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
    
  
  
  Mokuton
  • (D) Mokuton no Jutsu: Reberu Di
  • (D) Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu
    
  
  
  Fuuinjutsu
  • (E) Fūin no Jutsu
  [/czcionka]
  [/uhide]

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
29/31

Koneko ruszyła wraz ze swym, nowym, znajomym w stronę osady, zastanawiając się, jak też najlepiej przedstawić rodzinie problem dotykający lasów Shinrin. Droga zazwyczaj nie była tak długa, jednak Jinto tłumaczył się znowu tym, że muszą wybrać objazdy, aby uniknąć potencjalnych problemów na trasie. Ten człowiek żył tak długo z pewnością dzięki własnej przezorności. Mały orzeł po pewnym czasie zleciał z nieba, siadając na belce za plecami Koneko. Mimo że dziewczyna nie nadała mu jeszcze imienia, to mogła być pewna, że stworzenie tak szybko jej nie opuści. Kolejne minuty mijały w ciszy, gdy na horyzoncie pojawiły się pierwsze latarnie oświetlające mury Hayashimury. Dziewczyna widziała z oddali poruszających się ludzi, którzy zmierzali w stronę osady by skryć się przed nadciągającą nocą. Część kupców wyjeżdżała przez główną bramę, puszczając się w świat by już następnego ranka rozstawić się z towarem, który udało im się nabyć w leśnej utopi. Gdy nasi bohaterowie wjechali na szeroki szlak, Koneko mogła zauważyć, że strażnicy lustrują dokładnie wszystkich wjeżdżających i wyjeżdżających z miasta. Najpewniej był to skutek ostatnich wydarzeń, które miały miejsce na granicy państw. Zanim zrównali się z drewnianą budką, w której zasiadało kilku shinobi odzianych w zielone stroje z emblematem osady, musieli odstać swoje w przeciągającej się kolejce. Wreszcie, gdy przyszła ich kolej, jeden z mężczyzn z paskudną blizną na twarzy spojrzał na nich z zainteresowaniem, przemawiając po chwili grubym głosem.

– Witam, jaki cel wizyty sprowadza was do naszej osady?.
Niestety nie rozpoznał Koneko, która nie posiadała w swej osadzie zbyt wysokiej sławy. Będąc na początku swej przygody, wciąż pozostawała w cieniu. Pierwszym, który postanowił odpowiedzieć na zadane pytanie, okazał siej Jinto, który puścił lejce, zaciskając swoje pięści.

– Nazywam siej Jinto Oboro, pochodzę z Hayashimury, jednak obecnie mieszkam na skraju lasu Shinrin. Kilka tygodni temu do puszczy wprowadzili się kłosownicy, którzy wyłapują wszystkie stworzenia mające wartość na czarnym rynku… Potrzebuję waszej pomocy, inaczej nie uda nam się ich przegonić.
Mężczyzna widać było, że traktuje swoją sprawę bardzo poważnie, wlepiając wzrok w zaskoczonego człowieka. Koneko mogła zareagować albo też nie, ale z pewnością to jej słowa mogła mieć tutaj największą moc sprawczą.

– Nie mamy czasu na zajmowanie się obecnie wszystkimi problemami, które dotykają nasz region… Jeśli chcesz mogę wystawić zlecenie na misję niskiej rangi, jednak wszyscy Doko kierowani są w tej chwili do umacniania naszych granic.
Shinobi wydawał się, że chce właśnie zakończyć rozmowę, spoglądając na następnych ludzi, którzy czekali w kolejce. Jeśli dziewczyna z klanu Senju czegoś nie wymyśli, ich podróż tutaj nie będzie miała najmniejszego sensu. Oboje postanowili walczyć o dobro tej krainy, jednak walka nie zawsze oznaczała bezmyślne okładanie się pięściami. Jeśli będzie w stanie przekonać tych ludzi tutaj do działania, to być może zrobi więcej, niż byłaby w stanie osiągnąć samodzielnym wysiłkiem. Niewielki orzeł usiadł na jej ramieniu, przyglądając się całej scenie z zainteresowaniem.