Wioska Takaharu

[Kyohei]

Kyohei zobaczył faktyczne efekty leczenia chakrą. Rana po bełcie zanikała, zasklepiała się niczym sparzona ogniem. Był niemal oniemamiony efektami które przynosiło jutsu. Zdał sobie sprawę, że gdyby chciał, mógł również osiągnąć takie rzeczy. Było to inspirujące przeżycie, które odkryło przed nim nieco prawdziwe możliwości chakry. Na znak medyka, przybliżył się ku rannemu i podniósł go wraz z jego kolegą. Mimo krwi, która z niego upłynęła podczas transportu wyglądał coraz lepiej. Po podniesieniu go poszli w stronę, w którą skierował ich gestem prawdopodobnie syn medyka. Po drodze medninja zadał im pytanie.

- No cóż. Tutaj kolega, który ze mną niesie... postrzelił go kuszą. Myślał, że to dzik.

Wyjaśnił nieco zawstydzony Kyohei, mimo, że nie była to jego wina. Sama sytuacja była jednak co najmniej komiczna.

[Kisuke]

Kyohei
Misja rangi D
15/15

-DZIK?! Człowieku! Widziałeś Ty kiedyś dzika? Kto wam w ogóle dał te kusze?- Medyk wyraźnie wzburzył się, gdy zostało mu przedstawione w jak absurdalnej sytuacji doszło do postrzelenia. Ten, przez którego całą ta sytuacja miała miejsce w ogóle się nie odzywał. Nie dość, że miał sobie sporo do zarzucenia za własną głupotę, to jeszcze widok tak poharatanego kumpla. Teraz dodatkowo dostał opierdziel od medyka na co jedynie pokiwał głową. Co więcej mu zostało?

Wkrótce całą ta zbieranina dotarła do domu, gdzie w jednym pomieszczeniu ułożono rannego. Tam mógł on się nim na spokojnie zająć, mając pod ręką dostęp do wielu swoich sprzętów. Pigułki ze skrzepniętą krwią, bandaże, skalpele. Wyprosił on dwóch pozostałych mężczyzn, gdyż nie chciał aby Ci przeszkadzali mu w trakcie usuwania bełtu z brzucha i późniejszym leczeniu.

-Chciałbym Ci podziękować. Jestem twoim dłużnikiem- Kusznik padł na kolana i dziękował temu, który pomógł mu znaleźć lekarza. Bez takiej pomocy nie byłoby co nawet myśleć o dotarciu do tej wioski. Wręczył on również małą sakiewkę, jako gest podziękowania. Wiele przy sobie nie miał, dlatego zarzekał się też o swojej wiecznej wdzięczności. To chyba oznaczało dla Kyoheia koniec tej przygody. Dość dziwnej i nieprawdopodobnej. Zapewne gdy kiedyś ją komuś opowie, nikt mu nie uwierzy.

KONIEC

[Kyohei]

Młody Shinobi roześmiał się niemal do łez na reakcję doktora względem pomylenia dzika i swojego kompana. Był bardzo ciekaw procedur medycznych jakie przeprowadzi ratownik, natomiast nie został dopuszczony do stołu operacyjnego. Zasmuciło to mężczyznę, jednak wychodząc czekała na niego niespodzianka w rękach jednego z bohaterrów. Kyohei przygarnął mieszek z pieniędzmi od fatalnego myśliwego. Jego myśli cały czas krążyły wokół med-ninjy który uratował rannego. Rzadko spotykał przecież innych shinobi, ale mieszkanie w lesie na odludziu nie sprawia temu zbyt wielu okazji. Tamten nie był jednak skory do rozmowy, a ponadto miał ręce pełne roboty przy wyciąganiu bełta. Postanowił więc nie trudzić go zbytnio, ani nie czatować pod jego domem. Przeliczył więc pieniądze, które miał przy sobie i zadecydował, że poprzechodzi się jeszcze po wiosce.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach je poznacie 1/15

"Czyli to oznacza, że najlepiej rosną dzięki jedzeniu krzewów i podgryzaniu liści właśnie z tegoż krzewu, ale najsilniejsze rosną na owocach i pędach. To by oznaczało, że wielkość wcale nie równa się nijak sile indywidualnego pojedyńczego osobnika...". Mniej więcej tyle mógł usłyszeć Kyohei, oczywiście w sposób narastający, gdzieś zza swoich pleców. Głos który to mówił, był raczej kobiecy i młody i zdawał się należeć do istoty która niechybnie zaraz pojawi się w polu widzenia mężczyzny, po prostu podczas wymijania go. Tak się jednak nie stało, jej głos na chwilę ucichł, słychać było przerzucanie stron... A potem nie było nic słychać, za to mężczyzna poczuł uderzenie, gdzieś na wysokości łopatek. Obrót w tę stronę pozwolił mu ujrzeć sprawcę tej napaści... A raczej sprawczynię. Dziewczę na oko lat osiemnaście może ciut mniej, może ciut więcej, w spodniach z dużą ilością doszytych kieszeni, mocnych butach i kamizelce... z większą ilością doszytych kieszeni. Pod tym zwykła koszulka, a to wszystko zwieńczone przez czuprynę szatynki i niebieskie oczy teraz wpatrujące się w Kyoheia, ze swoich ambitnych metr pięćdziesiąt potęgi wzrostu, z miną zbitego psa.

Najcięższe są te właśnie chwile, te właśnie momenty kiedy się na kogoś wpadnie i nie wiadomo, czy to przepraszać, czy to dla dodania sobie animuszu odwarknąć "z drogi leszczu!", czy dla pewności pożegnać się z zębami gdyby któreś miały jamę ustną jednak wziąć i opuścić. Tym razem jednak dziewczyna wybrała opcję spuszczenia głowy, nosa na kwintę i wystrzału, któremu żaden futon by się nie równał, czegoś co brzmiało...
-PrzepraszamNieChciałamProszęNieBij. - Jednym tchem, w czasie gdy ludzie normalni wypowiadają tylko pierwsze z tych słów, gdyby był konkurs na prędkość bleblania, pewnie Kyohei mógłby się właśnie pochwalić znajomością niepokonanej mistrzyni.
- Bo ja czytam o robakach i będę do lasu szła za wioskę szukać ich i pożywienia dla nich i nie widziałam cię Panie... - Jednocześnie wyjaśnienie, a także sympatyczna forma zagajenia, po "Panie" definitywnie był niewyczuwalny i niewypowiedziany pytajnik, sugerujący, że tam powinno być jego imię. Które niechybnie musi jej zdradzić. Bo któż by mógł na taką drobinkę być zły?!

Rin

[Kyohei]

Kyohei przechodząc się po wiosce poczuł coś na swoich łopatkach. Nie był raczej przyzwyczajony, ze względu na swoje gabaryty, do bycia zaczepianym w miejscu publicznym. Owszem, ludzie czasami wskazywali palcami, ale podejść i pokazać, że ma się z nim problem już żaden odważny się raczej nie znajdywał. Czyżby tym razem miało być inaczej? Kyohei odwrócił się, odchodząc uprzednio na krok. Zwiększył dystans, żeby dać sobie czas, tak, na wszelki wypadek. Zachowywał się ostrożnie.

Tu pojawia się jednak jego zdziwienie. To mała dziewczynka wpadła na niego przez przypadek. Nie było więc się o co gniewać. Krzywda przecież mu się nie stała.

- Nic nie szkodzi, każdemu się może zdarzyć. Umiesz czytać? Gratulacje, rzadko spotykana umiejętność. Nazywam się Kabutomushi. Właściwie to też idę do lasu, jeśli chcesz, mogę Ci towarzyszyć.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach je poznacie 3/15

Gdyby tylko wpadająca na Kyoheia Rini wiedziała, że w jego procesie poznawczym uznał ją za małą dziewczynkę, byłaby zapewne na niego wściekła. Może i była mała, ale miała dość potężną wiedzę, rekompensującą jej wszystkie braki fizyczne. Sam Kyohei, piśmienny czy nie, mógł ujrzeć w jej notatniku gdy już się obrócił, bardzo dokładne szkice, wykonane ołówkiem więc wykonane całkowicie w skali szarości, a jednak pomijając kolory to zakrawające o fotorealistyczność. Sam poziom opisania przedstawionych obrazków był zaskakująco wysoki, więc nie tylko była piśmienna i umiała czytać, umiała też rysować i prowadzić notatki niemalże pismem technicznym, równym i bardzo składnym. Zatrzasnęła swój notatnik, podnosząc głowę.

Obcięła Kyoheia wzrokiem, prędko od góry do dołu, zastanawiając się z kim ma do czynienia. Kabutomushi? Kabuto? Mushi? Ani z niego Kabuto, ani z niego Mushi, a jednak musiała ten fakt przemilczeć, bo o ile nie był zły na to, że na niego wpadła tak pewnie by sobie nie życzył dziwnych uwag na temat przedstawionego imienia. A to chyba była jej wada, że wszystko analitycznie rozkładała na czynniki. Dla jednego wada dla innego zaleta.
- Umiem. Każdy chyba umie chociaż trochę czytać, niepiśmienni bez tej umiejętności to chyba tylko na głębokiej wsi... Na imię mi Rin. Pracuje nad robakami i ich pożywieniem, wyruszam do lasu, będę bardzo wdzięczna jeśli byś ze mną poszedł, niektóre rośliny najchętniej bym pozyskała w całości, a nie mam siły ich wyrywać... - Spojrzała na swoje dłonie, o połowe mniejsze od dłoni Kyoheia i dwukrotnie gładsze i zgrabniejsze. Odwróciła się na pięcie i nie chcąc marnować czasu pomocnika wyruszyła w stronę lasu.

ZT
Teraz pościk tutaj. http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=84&t=4904
Rin

[Kyohei]

Kyohei spojrzał faktycznie na swojego klona, po reprymendzie od Rin. No i rzeczywiście, podobnie do oryginału, klon był raczej... niezdarny. Mieli jednak szczęście. Więcej kwiatów nie zgubią, bo już nie potrzebowali szukać po ziemi. Wysłał więc klona do pozbierania chociaż części upuszczonych kwiatów, samemu idąc w stronę drzewa wskazanego przez jego koleżankę. Stanął najpierw przed nim i ocenił wysokość. Dotknął drzewa aby zobaczyć jak śliskie jest. Była zima, przyczepność znikoma. Złożył więc swoją ulubioną pieczęć, konia, aby skupić chakrę w swoich nogach. Gdy zadecydował o swojej gotowości, wszedł powoli i uważnie w górę pnia drzewa. Chciał przytrzymać się rękoma gałęzi i usiąść na niej, aby łatwiej było zbierać. Powstrzymał się jeszcze jednak przed zbieraniem, aby wykrzyknąć do Rin:

- Jesteś pewna, że te roślinki nic mi nie zrobią? Wolę być ostrożny. Obciąć je nożem?

I czekał na odpowiedź, skupiając się na niestraceniu koncentracji, bo nie był fanem wpadania w zaspę śniegu, znajdującą się pod drzewem.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach je poznacie 11/15

Grożąca i używająca określenia "głupol" wobec Kyoheia RIni nie była może najmilszą osobą jaką dane mu było w życiu spotkać, a jednak mimo to cały czas zachowywał się pokornie i skromnie, wykonując polecenia i raczej nie marudząc, a jak już, to tylko po to by za chwilę zrobić swoje. Godne pochwały, rzeczywiście. I tak klon pozbierał to co upuścił machając krzewem wte i nazad i podał RIni, która schowała luźne kwiaty do torby obok ciemiernika. Spojrzała na klona po raz kolejny, "kamienne klony to jest jednak fajna sprawa" wyrwało się jej pod nosem ale słyszalnie. Skończyła z ciemiernikiem i kierowała się do wioski z klonem niemalże za rękę - chociaż go nie dotykała, to stała bardzo blisko, czując się przy tak silnym i sprawnym mężczyźnie bezpieczną, z drugiej strony mężczyźnie idealnym bo nie gada za wiele - aż usłyszała pytanie od Kyoheia.
- Tak, nie będziesz sikał ogniem. Nie musisz pytać po raz trzeci. Wszystko tym razem bezpieczne. - Krzyknęła do niego. - Tak sądzę. - Dodała już niesłyszalnie dla Kabutomushiego. Skinęła głową by ciął, a sama zbliżyła się, ciągnąc klona za rękę i zaczęła razem z nim łapać spadające glówki kwiatów.

Zostało kolejne kilkanaście minut, w ramach powrotu do wioski. Tutaj na szczęście została tylko jedna roślina i kilka suszonych, ale i w tym przypadku życie nie mogło okazać się zbyt kolorowe i musiały być komplikacje. Komplikacją okazał się płotek przy domku, na którego ścianie rosła ostatnia z roślin, jaśmin nagokwietny. Ale, czymże jest płotek dla Shinobi którym ona także była? A no niczym. Większym zagrożeniem był sporawy piesek o wilczurowatym wyglądzie przywiązany do pręta w ziemi, spędzający teraz czas w budzie. Blisko kwiatów. Odcinając do nich drogę.
- To... ty go zajmij, a ja zbiorę kwiaty. - Rzuciła cichutko i nieśmiało, wiedząc, że wysyła Kabutomushiego na śmierć.
Na płocie wisiała tabliczka z kilkoma znakami, oznaczały razem "wchodzisz - giniesz".

Rin

[Kyohei]

Niesikanie ogniem było wystarczającym powodem dla Kyoheia aby zabrać się do pracy. Odciął więc roślinę i spokojnym krokiem zszedł po drzewie, uważając na to, aby nie stracić równowagi. Mieli już większość z kwiatów z listy, którą Rin otrzymała od swojego przełożonego. To dobry znak. Natomiast zły znak miał się dopiero pojawić. Idąc w stronę wioski mieli napotkać się na kolejną z roślin do zebrania. Tym razem coś stanęło jednak na przeszkodzie. Był to pies obronny. Kyoheia jednak nie przestraszył. Nie był to przecież niedźwiedź, a i z takim udało się nie raz Kyoheiowi zwyciężyć. Pies jednak odcinał drogę od kwiatów, a zadaniem młodego shinobi miało być utrzymanie jego uwagi. Był jednak przywiązany do pręta, co się mogło stać. Kyohei nakazał wpierw klonowi zbliżyć się do budy, aby wybadać sytuację. Jeżeli pies byłby faktycznie agresywny oznaczało to dwie sytuacje: tą, w której jest na tyle silny by unieszkodliwić klona lub taką, w której nie jest w stanie tego zrobić. Kabutomuchi nie sądził jednak, żeby pies był do tego zdolny. Posadził więc swojego klona po turecku przed budą, ale tak, aby pies mógł go sięgnąć. Pozostało chwilę poczekać.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach je poznacie 13/15

Inni potrzebowaliby zachęty pieniężnej, jakiejś formy innej zachęty, nie wiem, nawet buziaka. Buziak definitywnie byłby też chyba formą jakiejś gratyfikacji, prawda? Ale Kyohei nie pytał o całusy, Kyohei nie pytał o zapłatę w formie pieniężnej. Kyohei po prostu robił swoje. I tak, jak zdobył kwiaty oczaru pośredniego, ścinając go z drzew w tą piękną zimową aurę, tak teraz zmierzał po kolejny kwiat na liście. Nie pytał nawet do końca po co, po prostu wiedział, że dziewczyna go potrzebuje... to po niego szedł. Człowiek firma, można by rzec, niezawodny i niezastąpiony w tej sytuacji, ze swoim klonem. Pies obronny? Też betka! Każdy normalny człowiek spróbowałby odwrócić uwagę zwierzaka, czymś go zająć, może rzucić mu coś do jedzenia. A co zrobił Kyohei? Kazał klonowi usiąść przed budą. Pies najpierw wyskoczył do klona, obszczekując go, ale widząc, że klonowi to nic nie robi, a nawet zmierza on do jego budy, zwierzak zaatakował. Klon się pochylił do budy, zwierzak w obronie swojego domostwa się do niej cofnął... I w ten sposób został zamknięty w środku, mając do wyboru cierpliwe czekanie albo łamanie kłów na kamiennym klonie, który średnio się przejmował źle wymierzonymi ugryzieniami zwykłego zwierżęcia. Widząc tą sytuację Rini przeskoczyła płot, zbliżyła się ostrożnie do ściany i naścinała jaśminu ile tylko potrzebowała, chowając go do prawie już pełnej torby.
- Dobra, to teraz tylko targ... i w sumie to będzie wszystko! - Rzuciła. - Idziemy? Chcesz spróbować wytargować lepszą cenę? - Wskazała targ w centrum wioski i jeden z budynków, przed którym był znak "zielarka", a przed budynkiem - starowinka.

Rin

[Kyohei]

Plan z klonem udał się. Był to nowatorski pomysł, ale miał prawo zadziałać. Rzadko zwierze było stawiane przecież w takiej sytuacji. Oglądając jak Rin zbiera kwiat Kyohei uważnie obserwował pieska. Okazał się on jednak zwykłym burkiem w porównaniu z POTĘŻNYM kamiennym Kyoheiem. Kwiat został zerwany. Co dalej? Chciał spytać swojej tymczasowej szefowej młody shinobi.

- Czy chce się potargować? Rin. Masz przed sobą wielkiego handlarza, Boga targu, mistrza wydojonego ryo i króla negocjacji. Oczywiście, że to zrobię. Musisz jedynie obserwować i się uczyć, nie martw się. Oczywiście żartuje.

Wydusił z siebie żart, chcąc rozluźnić atmosferę. Zmierzali więc na pobliski targ, aby zdobyć suszone zioła. Nic prostszego. Dobijając do targu, Kyohei już wiedział, kto jest jego dzisiejszą ofiarą. Podszedł więc do starszej pani i rozpoczął targowanie!

- Witam panią serdecznie. Potrzebujemy troszkę tego tutaj. To jest suszone prawda? Wygląda całkiem świeżo, jak mija pani dzionek? My dzisiaj też coś nazbieraliśmy, kalię wonną, konwalię majową. Przepiękne kwiaty, założyć się idzie, że nie raz takie pani dostawała, jeszcze za panny!

A następnie posmutniał słysząc cenę i zrobił minę zbitego psa.

- Tyle to ja niestety proszę pani nie mam... dałoby radę coś niżej?

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach je poznacie 15/15

Zwierzęta były dosyć prostymi istotami, nie posiadały zbyt dużo abstrakcyjnej woli którą cechowały się jednak bardziej rozwinięte stworzenia takie jak ludzie. Taki pies nie wiedział, że człowiek może być z kamienia i bez żadnego poszanowania dla własnego zdrowia czy bezpieczeństwa pogna po prostu prosto na niego i będzie się wystawiał na atak. To definitywnie skonfundowało zwierzaka, ale też umożliwiło planowi Kyoheia odnieść stuprocentowy sukces. Zostało teraz powtórzyć wyczyn i odnieść sukces w przypadku przeciwnika dużo groźniejszego, bo różniącego się od psa wielkim doświadczeniem życiowym i inteligencją. Starowinką na targu. Ale, pies chociaż wygrywał pod względem zębów, jakieś kilkanaście do dwóch i to każdy w innym miejscu. Starsza, pomarszczona twarz babuszki co to zna skład napojów i mikstur na sam zapach, zdradzała wielką wiedzę, ale niekoniecznie wielką urodę. A mimo tego Kyohei podszedł śmiało i zaczął się targować. Mówić, czego potrzebuje, szturchany i kierowany przez Rini. Uznał, że najlepszym rozwiązaniem jest... gadka szmatka. Serio? To się nie może udać! Babcia skrzywiła się nieprzekonana na pytania o dzinek czy o tym, że kwiaty piękne dostawała jak piękną panną była. Po tym zdaniu i prośbie o zniżkę wybuchła śmiechem.
- Głupiutki jesteś, taki duży mężczyzna, a próbuje mnie, starą wygę na panieństwo złapać? Normalnie bym cię obeśmiała kochaniutki i byś płacił podwójnie, ale widzę, że z córką jesteś, a sam mi mojego wnuka przypominasz... Niech będzie, macie rabat. - Po czym zaczęła pakować odpowiednie wskazane przez Kyoheia (pod batutą Rini) zioła i rośliny, a potem Rini dyskretnie wcisnęła mu mieszek do ręki i kazała zapłacić skoro był teraz jej ojcem. Nie zmieniało to faktu, że o ile było to do uwierzenia ze względu na młodziutką fizys Aburame, tak wywołało u niej szczere zawstydzenie i buraka na twarzy. Bardziej czułaby się jego obiektem zainteresowań, niż córką!

Oboje podziękowali i skierowali się, pod kierunkiem Rini, w stronę jednego z domów. Drzwi od frontu, okno z tyłu, w środku jakaś gorąca rozmowa.
- Mistrz pewnie jest zajęty. Dał za dużo pieniędzy, to reszta jest twoja z tych zakupów. Za pomoc. Możesz iść jak chcesz, ja poczekam chwilę. Rośliny same nie uciekną, a nie będę się mistrzowi w rozmowę wpychała... - Rzekła, nieco spuszczając głowę. Widać było, że darzyła go wielkim, choć nieco bojaźliwym szacunkiem.

Rin

Dziękuję za misję.

[Kyohei]

Kyohei był co najmniej skołowany uznaniem Rin za córkę. Trochę go to rozbawiło, bo nie uważał, że wygląda aż tak staro. Sam jednak uważał, że Rin wyglądała wystarczająco młodo, by można było tak to podpiąć. No cóż, słodkie oczy i słodkie słowa nie zadziałały, ale cenę udało się zniżyć. Sukces... połowiczny? A w dodatku wpadło mu coś do kieszeni. Odniósł grzecznie wszelkie kwiaty i zioła pod wskazany przez koleżankę, bo tak już mógł właściwie panią Aburame nazwać, dom, a następnie po usłyszeniu, że nie jest już więcej potrzebny pożegnał ją serdecznie. Kto wie, może kiedyś się zobaczą? Teraz jednak jego pora była na wydanie świeżo zarobionych pieniędzy. Pieniądz raz jest, raz go nie ma, przynajmniej taką miał maksymę. Wolał go nie mieć, wtedy przynajmniej nie miał jak go wydać, a skoro teraz zbyt ciężki był mu mieszek, to postanowił, że pora sobie ulżeć na kieszeni. Udał się więc na zakupy.

Kyohei Z/T

[Kyohei]

- Mnie też się podoba. Kawał dobrej kamizelki!

Odpowiedział wesoło Kyohei, zanim został pociągnięty za rękę i wysłany w podróż do wioski. Nie, żeby takowy gest był potrzebny - Kyohei zgodził się przecież iść z własnej i nieprzymuszonej woli. Najwidoczniej nie było po co tracić czasu. Uroczy głupol co prawda skrywał nadal swoje prawdziwe imię, natomiast nie skrywał wcale swojego prawdziwego ja. Nie próbował grać jakiejś postaci, był sobą. Jego intencje były szczere, a sam cały czas podchodził do tego z rezerwą - jeżeli przecież nie będzie chciało mu się już wałęsać z Rin po kwiaty, to w ułamku sekundy może przecież ją pożegnać. Został już przywitany nawałnicą ciosów, jednak lekkich. Mała dziewczyna to i szkody małe. Pomyślał sobie w żartach, jednak nie miał zamiaru dzielić się tą myślą, co by nie drażnić bestii. Kyohei nie znał się wszak na kobietach. Na zwierzętach owszem, ale mieszkanie na odludziu nie nauczyło go zbytnio normalnych kontaktów międzyludzkich. Zmierzali więc w stronę domu mistrza Aburame, Kyohei w szampańskim humorze, wszak miał nową, śliczną kamizelkę, a Tentou w nieco gorszym, pies jeden wie dlaczego. Kobiety...

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach ich poganiacie 5/15

O ile wstawka o kamizelce była totalnie z kosmosu, to reszta toczonego całą drogę dialogu - już mniej. Wszak dziewuszka otworzyła się i wyszła ze swojej skorupki już po kilku minutach, uznając, że chyba znalazła odpowiedź na wątpliwość, której ziarno sama sobie we własnej głowie zasiała. Wypytywała Kyoheia o jego życie, o polowania i o zwierzęta, w trakcie dyskusji udowadniając, ze praktycznie jedynym zwierzęciem którego dobrem się przejmuje są owady i robaki, które są częścią niej i częścią jej życia i nie może od nich uciec. Inne zwierzęta, co było doskonale widać gdy wypytywała o to jak on poluje, prosząc o nie szczędzenie jej żadnych szczegółów w brutalności opowieści, były w hierarchi od tych robaczków niżej. Sama oferowała za to informacje o Aburame, opowiadała chętnie o sobie i o swoim rodzie, najchętniej jednak - co nie mogło chyba być tajemnicą patrząc na ich wspólne przeżycia - opowiadała o zielarstwie i alchemii, o truciznach i lekarstwach, o substancjach mniej lub bardziej przydatnych dla niej, dla innych... W ten sposób na rozmowie zeszła im cała droga do osady, a pokonując ją w tamtą strońę Kyohei widział, że nie była krótka. Mimo tego, dzięki jej obecności i dzięki rozmowie, upłynęła dużo szybciej i dużo przyjemniej. Dotarli więc do wioski Takaharu, gdzie Rin prowadziła go bezpośrednio w stronę domu swojego mistrza, nauczyciela i mentora. Z odległości kilkudziesięciu metrów widzieli już jej zarys... jak i mężczyzny wchodzącego do tego domu. Rin przyśpieszyła kroku i dała znak chłopakowi by też tak uczynił. Już z kilkunastu metrów było słychać awanturę, a potem głośne uderzenie, trzask, coś jak drewno, coś miękkiego, potem szkło... W tym momencie Rini rzuciła się biegiem w stronę domu.

Tentou??