Wioska Takaharu

[Kyohei]

Rozmowa się kleiła. Kyohei zawsze miał się za gadułę, więc nic dziwnego. Chętnie opowiadał o swoim życiu, jeszcze chętniej słuchał o czyimś - zazwyczaj dużo ciekawszym. Nie inaczej było z jego towarzyszką podróży. Co prawda wzmianki o truciznach czy ziołach nie był w stanie pochłonąć całkowicie, wszak nie był obeznany w roślinach, ale uważał lekcje za wartościową. Przeszli tak całą drogę, gawędząc, aż byli w stanie zobaczyć dom do którego zmierzali. Coś jednak było nie tak. Przynajmniej Rin to odczuwała, dając wyraźny znak, że pora ruszać. Mężczyzna, który wchodził do mieszkania musiał być co najmniej nieproszonym gościem, przynajmniej w oczach dziewczyny. No cóż, przyspieszyli kroku, aby jak najszybciej móc otworzyć drzwi, zza których już na ulicy słychać było awanturę. Kyohei miał jedną nadzieję: aby się obeszło bez rozlewu krwi. Bardziej z powodów pacyfistycznych niż strachu, uważał wszak, że przemoc nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem. Słychać było z domu przeróżne dźwięki, możliwe, że szarpanina już trwała.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach ich poganiacie 7/15

Gadułę podrywacza, można by rzec. Definitywnie mógł to być ogólny efekt uroku jego osoby i tego, że był takim świetnym gadułą zawadiaką podrywaczem. A może to był efekt tego, że dziewczynie po prostu imponowała jego brutalna szczerośc i pewność Siebie, przejawiająca się w tym, że zamiast gadać - jak wielu - to Kyohei wolał robić. I nie zawsze robił dobrze, bo miał swoje błędy i wpadki... Na przykład ile dziewczyn ma okazję ujrzeć przyrodzenie swojego "zatrudnionego" pracownika bo ten pomylił się co do rośliny którą miał zerwać (całkowicie pomijając, że ona popełniła wszak identyczny błąd!) i zaczął sikać ogniem. No, nie dosłownie, ale uczucie raczej na pewno bardzo zbliżone. Definitywnie więc miał swój urok, jeśli ktoś lubił takich... specyficznych mężczyzn, wyjątkowych w każdym calu. Bez wątpienia Rini właśnie takich lubiła, patrząc na jej spoufalanie się z nim i wybaczanie jego "błędów".

Rini biegła, bo z daleka, z tej odległości, mogła ujrzeć jedynie szarawo-niebieskawy strój gościa odwiedzającego jej mentora. A w takim stroju widywała już kilkukrotnie tej zimy, byłego ucznia swojego mentora z którym ten rozstał się w raczej niezbyt sympatycznych warunkach. Więc trzeba było biec, nawet jak się okaże, że bez powodu, to trzeba było biec. Była awantura, ale ucichła gdy dobiegli, jak gdyby się spóźnili. Dziewczyna otworzyła drzwi, dostrzegając jej mentora, siwego, długowłosego mężczyzne o dość napiętej skórze twarzy, wyglądającego jak ktoś, kto rozjaśnił swoje włosy dla dodania sobie powagi, a wcale taki stary nie jest, w kałuży krwi i z raną na wysokości wątroby. Wyraźną i głęboką. A co zobaczył Kyohei, oprócz domku w którym było kilka setek różnych słoików, butelek, dwóch zamkniętych pokojów i rozgardiaszu z wywróconym stołem przy którym leżał mężczyzna? Głównie otwarte na oścież okno. Ale tak w zimę...?
Mentor Rini walczył o przytomność po potężnym ciosie, który zabierał mu sporo krwi.

Tentou??

[Kyohei]

Kyohei był w szoku. Nie sądził, że tak to będzie wyglądać, gdy przyjdzie na herbatę. Wyglądało jednak na to, że herbatka musi zostać odwołana. Wiedział, że dziewczyna lub sam sensei lepiej poradzą sobie z ranami niż młody shinobi bez wiedzy o ziołach, lekarstwach czy nawet bandażach. Ale też chciał się przydać. Otwarte okno. Na oścież. W zimę. To znaczy, że mamy uciekiniera. Poczekał aż Rin podejdzie do swojego mistrza, nie chciał się narzucać w takiej sytuacji, natomiast był to poniekąd wyraz szacunku do ich obu.

- Pobiegnę za bandytą, tylko powiedzcie jak wygląda. Ty się Tanktop zajmij swoim mistrzem!

Powiedział Kyohei stojąc już jedną nogą w oknie. Właściwie miał być to jego pierwszy pościg. Czuł ekscytacje, a zarazem strach. W głowie cały czas pojawiało mu się pytanie - a co jak się zbłaźnię? . Wyobrażał sobie, jak skacze przez okno, skręca kostkę i wyje z bólu, kończąc pościg już krok za oknem. Nie tylko by się ośmieszył, ale wyszedłby na ciamajdę. Albo jeżeli nie będzie wiedzieć jak ścigać człowieka? Przecież ich się nie tropi jak zwierzęta, nie zostawiają przecież śladów kopyt ani łap. Wiele myśli motało mu się po głowie w oczekiwaniu na odpowiedź dwójki.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach ich poganiacie 9/15

A no to chyba wszystko w porządku z empatią Kyoheia, a także jego wszystkimi innymi cechami charakteru i umysłu, a także umiejętnościami społecznymi, skoro nie uznaje kałuży krwi i szerokopojętego burdelu panującego w pomieszczeniu za coś całkowicie w porządku podczas zapraszania kogoś na herbatkę. Herbatki czasem mogły się kończyć dantejskimi scenami, zwłaszcza kiedy się rozmawiało przy nich o polityce albo o wyższości Senju nad Uchiha, zwłaszcza w jakiejś karczmie na trakcie między Shinrin, a Sogen... Ale tutaj jeszcze nikt nie dostał nawet filiżanki, nie było o tym mowy, a już byli ranni i była krew i ogólnie impreza zakończona zanim się zaczęła. Kyohei za to wyciągnął bardzo trzeźwe wnioski, widząc zamknięte drzwi nie uznał, że napastnik wpadł do zamkniętego pokoju, schował się w nim i zamknął za sobą drzwi... ALE CZY NA PEWNO?! Może właśnie w momencie w którym Kyohei stanął na framudze okna mężczyzna wyskakuje z jednego z pokoi by dokończyć dzieła, a przy tym pozbawić Rini czci, godności i życia, mordując jej mistrza, a potem jeszcze ją, w jakiś brutalny sposób skoro jedyna osoba która mogła go powstrzymać właśnie wyskakuje oknem. I tak też nie było w tej sytuacji, drzwi do pokojów były zamknięte na klucz, a napastnik takowego nie posiadał. Kyohei miał w głowie obraz w którym wyskakuje przez okno jak bohater, a potem upada, skręca nogę, umiera w hańbie. I tutaj już mu się udało trafić. Przed wyjściem przez okno nie zobaczył czy widzi gdzieś uciekającego napastnika, tylko od razu stanął na framudze... By poczuć jak na jego nodze zaciska się dłoń i go ciągnie, a on sam leci jak kłoda do tyłu, najpierw uderzając plecami o framugę, a potem lądując jak długi na przemrożonym błocie za oknem, czując odciśniętą framugę na plecach która zostawi piękny, długi, cienki siniak.

Ach no tak. Widział jeszcze jak przez płot na posesji z psem przeskakuje mężczyzna który jest prawdopodobnym napastnikiem, gdy szok od uderzenia minął...
Tentou??

[Kyohei]

- Ała kurwa rzeczywiście.

Rzucił jakby sam do siebie, zaraz po rąbnięciu głową z całej siły. No cóż. Przynajmniej tropienie można sobie odpuścić. Pora jednak były na działania. Jednak czymże były dżentelmen, gdyby się nie pożegnał, krzyknął więc w stronę okna, rzucając się w pościg.

- LECĘ ZA NIM, NIE CZEKAJ Z HERBATĄ! I TAK LUBIĘ ZIMNĄ!

I pora była na wykorzystanie swojego wzrostu. Dużo łatwiej biegało się, będąc olbrzymem z długimi nogami jak Kyohei. Łatwiej także skakało się przez płoty. Na wszelki wypadek, trochę chakry do stóp, aby się nie ślizgać na śniegu i już wydawało się Kyoheiowi, że jest gotów na złapanie mężczyzny. Mógł co prawda równie dobrze spróbować użyć jakiejś techniki, ale pies jeden wie czy by go dosięgnął. Na strzelanie z łuku natomiast było zbyt wcześnie - wszak nie każdy uciekinier zasługiwał na śmierć, prawda? Myślał jednak o tym, która z technik z jego szerokiego wachlarza miałaby świetne zastosowanie.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach ich poganiacie 11/15

Przyjrzyjmy się trochę rysopisowi, całej opowieści życia jaką jest nasz szaroniebieskawy napastnik, który pchając nożem swojego mentora popełnił bardzo wielki błąd którego będzie bardzo żałował. Jest to historia pasterza o imieniu Kanreiuzu, wędrującego ze swoim stadem owiec po Yinzin. Miał on zostać kapłanem, ale porzucił naukę dla podróżowania. Jest zakochany w dziewczynie z miasta. Gdy przychodzi do jakiegoś miasteczka sprzedać wełnę udaje się do wieszczki, która mówi mu, że powinien udać się do Kaigan. Zawiedziony radami wieszczki udaje się na spacer po mieście (kto byłby zadowolony z tego, że niby dla swojego własnego dobra i życia ma wyruszyć na drugi koniec świata?). W mieście spotyka starca, który opowiada mu że każdy człowiek ma swoją Własną Legendę, czyli jakąś życiową misję, która powinna być zrealizowana, choćby za cenę największego poświęcenia. Kanreiuzu wyrusza w podróż. Po dotarciu do Ryuzaku zostaje okradziony. Po drodze pracuje u sprzedawcy kryształów. Ma zamiar wracać, nie robi tego jednak i nadal pragnie iść do Kaigan. Po licznych perypetiach i spotkaniu alchemika z rodu Aburame, uczy się co tak naprawdę znaczy życie; że wszystko jest połączone, że jego los był spleciony z losem alchemika już od momentu spotkania wieszczki. Nie zmienia to faktu, że mimo spotkania alchemika i pobierania u niego nauk, okazuje się iż nie ma on wystarczającej pokory i skromności i alchemik, w przypływie złości świadczącym o końcu cierpliwości, wyrzuca mężczyznę, przeklinając go i przyjmując nową uczennicę. A dalszą część historii niewątpliwie już można sobie wyobrazić, Kanreiuzu bez swojego miejsca na ziemi w końcu popada w szaleństwo dosyć głębokie, by zdecydować się na ruch tak potworny, jak pchnięcie nożem i próba mordu na kimś, kogo uważał za swój autorytet.

Wracając jednak do teraźniejszości. Kyohei szybko się pozbierał i postanowił gnać dalej, dlatego rzucił się stronę płotu, wbiegł na niego, przeskakując na drugą stronę, licząc chyba, że obecne tam wściekłe bydle powstrzyma napastnika i poda mu go na tacy... Jednak już w momencie przeskoczenia płotu dostrzega bydle po drugiej stronie posesji. Dobiegające do Kanreiuzu. Który nie rzuca cieniem i okazuje się być elementarnym klonem jakiego umie zrobić każdy ninja. Klon pufa, a zwierzę z wściekłością obraca się w stronę nowego celu. Płot, przez swoją szparę, pozwala ujrzeć Kyoheiowi szaroniebieskawego Kanreiuzu biegnącego w zupełnie inną stronę. Co oznacza, że po przewróceniu go nie ruszył w stronę posesji (w lewo) tylko ruszył w prawo. Ojć.

Tentou??

[Kyohei]

Pomyłka była rzeczą ludzką. Tak jak uprzednio Kyohei był w stanie pokonać psa swoim klonem, tak i teraz ta praktyczna sztuka ninja odegrała się na nim. No cóż. Więc źle poszedł. Pora było zawracać. Złapał więc szybko płot, aby wrócić do pościgu. Zważał jednak na krwawą bestię, która zjadła już jednego klona. Gdyby zwierzę chciało go ugryźć, był gotowy kopnąć je aby nie tracić czasu. Brutalnie, ale teraz ważyła się sprawa jego honoru. Obiecał przecież, że doścignie niedoszłego mordercę. Kyohei ocenił prędko odległość dzielącą go i uciekiniera. Nie był wybitnie daleko. Może się uda. Złożył na prędce dwie pieczęcie, a następnie kontynuował pościg. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, powinien kupić sobie wystarczającą ilość czasu.

Chakra: 115-24=96

[uhide=Ōkami]

Nazwa

Kyakubu Satsu

Ranga

C

Pieczęci

Tygrys → Baran

Zasięg

25 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jutsu pochodzące w Genjutsu z szuflady "krępującej przeciwnika". Złożenie dwóch pieczęci, a następnie wysłanie odpowiedniej ilości niebieskiej energii do oponenta skutkować będzie iluzją, która wciąga naszą ofiarę pod ziemię. Dokładniej to zapadają się jej nogi w piach! Coś na kształt ruchomych piasków, lecz nie jesteśmy w stanie z tego wyjść za pomocą zwykłej siły fizycznej i innych naturalnych sztuczek. Technika wydająca się ciężka do pokonania ale stopień zaawansowanie nie jest wymagający, więc niestety wyjście z niej jest równie proste jak złapanie.

[/uhide]

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach ich poganiacie 13/15

Oczywiście zakładając dosyć nietrafione porównanie klonów kamiennego i... pustego w środku. W porównaniu z klonem Kyoheia klon wytworzony przez Kanreiuzu wypadał dosyć blado. Po pierwsze klon Kyoheia był niezwykle silny i wytrzymały, a po drugie wytrzymały i silny. Nie rozpadał się nawet mimo wielu psich ugryzień. Klon Kanreiuzu rozpadł się na dymek i czakrę już po pierwszym kontakcie z psimi kłami, co oznaczało w dosyć dobitny sposób, że był w takiej sytuacji zupełnie bezużyteczny. To tak, jakby porównywać kamienną kulę z jajkiem w typie wydmuszka. No, ale jak widać klon miał jednak swoje zastosowania jako narzędzie zmylenia przeciwnika. Kyohei wszak pognał za nim jak dzik za truskawkami! Ale postanowił szybko się poprawić wracając za płot. Rozjuszona bestia była jednak szybsza, przeskakując przez płot poczuł psią paszczę na nodze, tracąc w ten sposób buta, który poszedł jako ofiara na rozszarpanie.
Miał za to o tyle szczęścia, że pociągnięty za nogę - znów się wywrócił, lądując za płotem, ale w ten sposób, że udało mu się z tej sytuacji wybrnąć przewrotem, nawet jeśli bez jednego buta. A sam hałas zwrócił uwagę Kanreiuzu, który ujrzał Kyioheia i jego pieczęcie... i sam wprosił się w jego genjutsu. Ugrzązł w miejscu w klatce własnej głowy, próbując wyszarpać się z czegoś, co wcale nie istniało. Zostało teraz go tylko pochwycić, zwłaszcza, że cała sytuacja zwróciła uwagę strażnika z wioski Takaharu, który już z oddali, co ujrzał Kyiohei, biegł na miejsce zdarzenia...

Tentou??

[Kyohei]

Kyohei postanowił nie marnować czasu. Podbiegł więc do winowajcy całego zamieszania, owładniętego teraz przez sztukę iluzji, a następnie rzucił go na ziemię. Kyohei swoje ważył, postanowił więc po prostu przytrzymać napastnika. Na miejsce biegł przecież strażnik. W jego oczach teraz to właśnie ścigający zachowywał się podejrzanie. Pozostawała więc kwestia wyjaśnienia sytuacji. Leżąc tak i trzymając cały czas niebezpiecznego ucznia, aby nie mógł użyć broni czy złożyć pieczęci, Kyohei począł wyjaśniać wszystko strażnikowi, który właśnie przybył.

- Wiem jak to wygląda. Włamuję się na czyiś ogródek, a później lecę powalić faceta. Ten mężczyzna pode mną dźgnął jednak nie dalej jak 5 min temu mężczyznę w swoim domu, ja jedynie udałem się za nim w pościg. Jakkolwiek niewiarygodnie to brzmi, możemy się zaraz udać do domu pana, który został napadnięty. Aha no i proszę nie zważać na słowa tego młodzieńca, jest teraz pod wpływem mojej iluzji.

Nie brzmiało to przekonywająco, jednak była to szczera prawda. Kyohei miał nadzieję, że strażnik będzie w stanie to wyczytać z jego tonu głosu czy oczu. Miał przecież także alibi w postaci Rin i jej krwawiącego mentora.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach ich poganiacie 15/15

Kyohei. Wielki człowiek. Człowiek wielkich tajemnic. Czlowiek przede wszystkim wielu tajemnic. Pięćdziesiąt twarzy Kyoheia. Z jednej strony niby Kabutomushi, czyli zwykły prosty człowiek. Z drugiej strony bohater, łowca z łukiem ratujący damy z opresji. Z trzeciej strony użytkownik elementu kamienia, który tworzy klony do oswajania poprzez bezsilność dzikich zwierząt. Z czwartej strony potężny użytkownik genjutsu. Bez wątpienia miał w sobie jeszcze kilka tajemnic, ale i tak sporo pokazał w tym jednym wydarzeniu. Kanreiuzu może i był ciut szybszy, ale był zbyt ostrożny, chcąc upewnić się, że upośledził ścigającego jak to tylko możliwe. Może dostrzegł łuk, może zmienił plany na poczekaniu, bojąc się strzały w plecach. To już nie było ważne, bo teraz był w genjutsu, a straż szybko przybyła. Równie Szybko Kyohei rozpoczął tłumaczenia, gęste i w miarę spójne mimo naprawdę mało wiarygodnej sytuacji, w której na pierwszy rzut oka to on wydawał się tym złym, a nie mężczyzna próbujący wygrzebać się stojąc na ubitej ziemi, zachowujący się jakby coś pętało. Na pomoc Kyoheiowi wybiegła z domu Rini albo Tentou, jak kto woli.
- Ustabilizowałam stan mistrza. - Szybki rzut oka po zebranych. - Brawo Kabutomushi, masz go! To Kanreiuzu, pierwszy uczeń mojego mistrza. Zazdrosny o mnie. Pchnął go nożem, stabilizowałam jego stan pigułką ze skrzepniętą krwią i medycznym, na tyle by móc zaaplikować opatrunek. Nie mam silniejszych technik, ale rana okazała się nie być bardzo poważna prócz obfitego krwawienia... I potwierdzam słowa tego chłopaka. - Słysząc spójną wersję i upewniając się, że nie kłamią, podchodząc do okna i zaglądając, by ujrzeć siedzącego na krześle, rannego lecz opatrzonego mężczyznę, skinął głową. Przelał czakrę do Kanreiuzu, wybudzając go z genjutsu które go pochłaniało ziemią, a potem sprawnym ruchem ogłuszył mężczyznę, przerzucił go przez ramię i skierował się do kwatery straży Takaharu, tam już poinformował o konieczności pomocy medycznej, przez co do domu alchemika niedługo później zjawiła się pomoc medyczna, mająca przetransportować alchemika do lekarza. Rini udała się z nimi do domu medyka, uprzednio zatrzymując się przy Kabutomushim by go mocno wyściskać i podziękować... a także wcisnąć mu mieszek z forsą zabraną kilka chwil wcześniej z domu alchemika.

Nie będzie zły o coś takiego, skoro i tak bardzo wiele Kabutomushiemu zawdzięczają, co?

Tentou??

I dziękuje za kolejną misję.

[Kyohei]

Kyoheiowi udało się więc wymigać z sytuacji. Rin była teraz już praktycznie jego sugar-mommy. Chodzili i załatwiali jej sprawę, a sakwa młodego shinobi brzęczała coraz głośniej. Piękna sprawa. Kyohei postanowił jednak jeszcze przez chwilę zostać w wiosce, ponieważ miał zamiar czegoś spróbować.

  Ukryty tekst

Po wykonaniu swojego żartu, Kyohei opuścił wioskę, poszukując dalszych przygód.

Z/T Kyohei

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 5/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Kyohei -
- Takaharu -
- Eskorta -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wQ56hXx264g[/youtube] Kobieta jedynie odburknęła "tak, tak, moje wyrazy współczucia", chyba średnio przejmując się tym co jej powiedział o swojej rodzinie. A ona jest wdową i co, nie żali mu się, nie namawia w związku z tym na randkę, nie oczekuje od niego współczucia. W tym groźnym świecie każdy mógł szybko zostać osieroconym czy owdowieć. Nie zmieniało to jednak nic w dalszym celu podróży chłopaka, któremu zostało się udać, po zabraniu zwoju, do Takaharu w którym spędził skądinąd kilka dni i poznał już kilkoro ludzi, w tym głównie Rin i alchemika Sho. Musiał przygotować się na drogę, gdyż podróż do Takaharu trwała dzień marszu, co było niemożłiwe do wykonania ciągiem ze względu na porę roku. Latem może i zdołałby cały dzień iść, padając na końcu z sił, ale w zimę było to zwykłym samobójstwem którego mężczyzna raczej pewnikiem nie chciał jeszcze wszak popełniać.

Podróż za to minąć mu miała całkowicie spokojnie. Ot monotonia leśnych szlaków, śnieg, zwierzątka jakieś z cicha podskakujące między zaspami, martwa roślinność tudzież dobrze hibernująca, nic wyjątkowego. Kyohei nie nosił żadnych rzucających się w oczy odznaczeń rodowych, toteż uważany był za zwykłego człowieka nie wartego nawet krzty uwagi przez mijające go karawany czy podróżników. Udało mu się po noclegu dotrzeć do Takaharu, gdzie dalsze działania są jego własną inwencją. Dotarł od strony mniejszych domków, tylko po to by dostrzec, że dom alchemika jest całkowicie pusty. Przez okno było widać zupełną pustkę w środku, ni żywego ducha. Nie mógł wiedzieć, że jego przyjaciółka wykasłuje płuca w rodzinnym domu w Kaigan, a alchemik przebywa w szpitalu prowadząc eksperymenty, prawda? Mimo pory roku na rynku stanowiącym serce wioski kręciło się kilka starszych osób. Żaden budynek nie rzucał się w oczy jako odpowiedni do przetrzymywania pojmanych bandytów.

Mizu

[Kyohei]

Podróż minęła młodemu shinobi powolnie, monotonnie. Droga była całkiem długa, dlatego postanowił przespać się nad ogniskiem, które rozpalił na szlaku. Wyciągnął z kamizelki hubkę i krzesiwo, nazbierał drwa i wypoczął należycie, zanim udał się dalej w trasę. Kyohei nie miał zamiaru spędzać na swojej misji ani minuty dłużej niż było mu to do życia potrzebne. Pierwsze co zrobił po zjawieniu się w wiosce to starał wyszukać się strażnika. W końcu to jeden z nich powinien odpowiadać za więźnia. W końcu miał ze sobą upoważnienie do transportu bandyty. Podszedł więc do pierwszego lepszego strażnika, aby dopytać o więcej szczegółów.

- Nazywam się Kyohei z Hayashimury, jestem tutaj aby odeskortować jakiegoś więźnia. Tu są stosowne papiery.

A pokazując je, czuł się co najmniej jak król tego świata. On, zwykły prosty chłopak, myśliwy, będzie eskortować niebezpiecznego więźnia, ma to przecież w dokumentach. Podobno. Nie przeczytał co prawda co było tam napisane, ale bardziej z zaufania do recepcjonistki w siedzibie niż braku ciekawości. A poza tym, czytanie nie było jego ulubioną aktywnością. Wolał działać. Nie miał jednak jeszcze odznaki, przez co strażnik mógł podważyć jego tożsamość. Ale przecież miał zwój. Powinno wystarczyć.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 7/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Kyohei -
- Takaharu -
- Eskorta -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wQ56hXx264g[/youtube]

Kyohei postanowił po dotarciu do Takaharu od razu wziąć się za działanie. Było to na pewno słuszne podejście. Wszak dobrze nazbierane ognisko i wielki ogień dały mu dość ciepła by nie zamarznąć, a to pozwoliło się wyspać i zregenerować siły. A jak miał siły to musiał je jakoś spożytkować, prawda? Nie chcąc marnować czasu na wypytywanie staruszków i mieszkańców, postanowił postawić na jeszcze prostsze rozwiązanie. Zamiast pytać mieszkańców gdzie znajdzie straż, a raczej jej siedzibę - sam poszuka straży. W sumie był już w Takaharu i widział strażników przy pojmaniu nożownika który zaatakował mistrza alchemii nauczającego Rini, więc odnalezienie ludzi w charakterystycznych zielonych kamizelkach nie może być zbyt ogromnym wyzwaniem, prawda? Już po chwili udało mu się wypatrzeć jednego, uzbrojonego osobnika i podejśc do niego.

Mężczyzna w czapie zrobionej na drutach i grubej kurtce na którą naciągnięta była kamizelka stał przy miejskiej studni, teraz zamarźniętej na kość i zacierał ręce, próbując je rozetrzeć i ogrzać. Pilnował porządku, a stojąc w centrum osady mógł reagować na wszystko, mając mniej więcej możliwość obserwacji punktów ze szlaku, z których można było dojść do Takaharu pomiędzy domami. Spojrzał na Kyoheia, oceniając go od góry do dołu niezbyt ufnym wzrokiem.
- Okej. Okej. Znaczy, nasza siedziba to ten niebieskawy budynek trzypiętrowy, o tam. - Wskazał palcem faktycznie niebieskawo-szarawą budowlę z drewna. - Jedno co mi nie pasuje, to fakt, że wysłaliśmy posłańca do Hayashimury z informacjami, ale on nie wrócił, a ty jesteś i to niby właśnie z Hayashimury. Masz cokolwiek na potwierdzenie swoich słów prócz tego zwoju? Spotkałeś może w Hayashimurze, skąd niby przybywasz, naszego posłańca? Młody blond chłopak, na oko koło dwudziestki, ubrany na biało w płaszcz obszyty jelenim futrem. To dziwne, że nie wrócił, ciężarna narzeczona na niego tu czeka... - Na twarzy mężczyzny koło czterdziestki dzierżącego, a raczej posiadającego, na plecach naginatę malowała się niepewność. Zwój niby był, ale posłańca nie było. Co to by się stało, że człowiek idzie w tamtą stronę i nie wraca, ale stamtąd już ktoś dociera?!

Strażnik
Mizu

[Kyohei]

- Wie pan, mi tylko powiedzieli, że tu mam przyjść i odebrać. W siedzibie w Hayashimurze. I to właściwie tyle. Posłańca żadnego nie widziałem, ani o żadnym mi nie mówili, ale skoro wiadomość dostarczona, to chyba na miejscu był, tak na logikę, nie?
Kyohei bał się, że tutaj jego misja się zakończy. Wydawało mu się od początku, że zwój to niepodważalny dowód na to, że powinien odebrać więźnia. Trafił mu się jednak całkiem skrupulatny rozmówca, który na słowo honoru nie był w stanie dokładnie łyknąć przedstawionej mu historii. A przecież młody shinobi wcale nie kłamał, ba, mówił dokładnie słowo w słowo wszystko co tylko wiedział. Fakt faktem, nie wiedział zbyt dużo, ale jego zadanie wydawało mu się być bardzo proste. Przeeskortować więźnia. Jakie niby mogą być problemy, prawda? A jednak. Biurokracja po raz kolejny zdawała się brać nad nim górę. Kyohei postanowił jednak nie poddawać się, tylko iść twardo po więźnia. Zaraz po zakończonej rozmowie udał się do miejsca wskazanego przez strażnika, by już przy swoim wejściu obwieścić po co tam się zjawił i kim jest.