Skalisty Wodospad

[Yari]

2/14 Pojawienie się deski nie zaskoczyło mnie. Chociaż wynikało to z tego, że w pierwszym momencie pomyślałem, że jest to kłoda drewna. Zaskoczyło mnie natomiast jej zachowanie - takie obracanie się zwiastowało, że na tej prowizorycznej łodzi znajduje się coś ciężkiego. Jakieś zwierzę, człowiek bądź ciężki bagaż. Jakież więc było moje zdziwienie kiedy , gdy w końcu łódź pojawiła się na tyle blisko bym mógł dojrzeć co znajduje się na jej powierzchni i odkryłem, że jest tam tylko... młotek. W żaden sposób nie zgadzało się to z moimi obserwacjami. Jeszcze bardziej zaniepokoiła mnie czerwona substancja rozrzedzona przez wodę unosząca się dookoła prowizorycznej tratwy oraz pokrywającą trzonek młotka. Musiałem to zbadać.
Byłem dosyć szybki, silny oraz wytrzymały jak na człowieka jednak akcję miałem przeprowadzić w wodzie co ograniczało zarówno szybkość jak i siłę, gdyż będę musiał przeciwstawić się prądowi. Co prawda dzięki temu, że woda płynie tutaj nie w korycie ale po kamieniach prąd był znacznie wolniejszy i nie powinien nic mi zrobić niemniej jednak ściągnąłem buty i delikatnie wszedłem do wody z rękami złożonymi w pieczęć Węża. Gdyby coś poszło nie tak byłem gotowy, by błyskawicznie rzucić jutsu Mokutonu i tym samym uratować swoje życie bądź zdrowie.

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Przeprawa
| Yari |
Post 3/14

Nurt z którym mierzył się Yari, zdecydowanie nie należał do najmocniejszych. Wszystko dlatego, że napędzany był jedynie spadającą z wodospadu wodą, która to energię swą rozkładała w kolistym wzorze. Dodatkowym bonusem jaki świat dla niego zgotował, był fakt że droga jaką musiał przebyć, z każdą sekundą się skracała. Deska pchana poprzez nikłe fale, zbliżała się do niego ukazując coraz to wyraźniejsze szczegóły, zarówno samej siebie jak i narzędzia na niej spoczywającej. Pierwszym co rzucało się w oczy, to jej wymiary, miała nie więcej niż metr długości, trzydzieści centymetrów szerokości i kilka grubości, gdyż dopóki znajdowała się częściowo w wodzie, trudno było dokładniej to określić. Drugim z elementów był ów młotek, który Yari miał już okazję obejrzeć z bardzo bliska. Przejawiał on znamiona wieloletniego użytku, gdyż sam jego rąb był płaski, wyglądem przypominając obuch, kształt nawet po bokach był nieregularny, zniekształcony od uderzania główką o różne powierzchnie. Cały element pokryty był rdzą, zagnieżdżoną we wgłębieniach mniejszych lub większych, tworząc przy tym kropkowany wzór. Trzonek był o wiele nowszy od metalowej części, widocznie regularnie wymieniany. Żadne drewno nie wytrzymało by przeciążeń, które doprowadziły główkę do takiego stanu. Można to także było poznać po klinie w o wiele jaśniejszym, bardziej błyszczącym odcieniu. Drąg narzędzia, mógł zdecydowanie przyprawić o dreszcze. Wspomagana przez przebłyski słońca, przemykające między liśćmi, widoczna była na nim malownicza substancja, o kolorze szkarłatu która wpijała się w sęki drewna. Pomimo, że okalająca przedmiot woda rozmyła krew, to widać było gołym okiem, że jest ona stosunkowo świeża. Jedynie najcieńsze plamki przyschły delikatnie, a to oznaczało że nie leżała tam dłużej niż kilkanaście minut, tak na oko licząc. Niestety więcej wskazówek nie dało się wyczytać z tych przedmiotów.
Potok wciąż dawał o sobie znać spokojnym szumem i nieco głośniejszym głaskaniem coraz to niższych gałęzi, które zahaczał w formie wodospadu. Kilkumetrowa ściana górowała ponad jeziorkiem, a to właśnie na jej szczycie wpierw pojawiły się znaleziątka. Czy był tam ktoś, cóż, z miejsca w którym stał Yari, nie było tego widać. Zdecydowanie także, nie było tego słychać. Wciąż jedynie pohukiwanie sowy, świergot ptaszków i szeleszczące liście wtórujące wodzie. Był sam. Czy to mogło oznaczać, że przegapił chwilę krzyku powstałego w momencie zmiany barwy przez drzewiec? Możliwe. Możliwym było także, że nikt takowego nie wydał. Był tylko jeden sposób, by rozwiązać tą zagadkę.

  Ukryty tekst

[Yari]

4/14 Oględziny deski nic mi nie dały. Zdecydowanie przyglądając się jej mogłem jedynie stracić czas. To, że młotek pokrywała krew mogło oznaczać kilka rzeczy. Jedną z nich - i to tą najbardziej prawdopodobną moim zdaniem był najzwyczajniejszy w świecie przypadek. Ktoś robił jakiś remont albo budował tratwę, przywalił sobie w dłoń, na której pod wpływem uderzenia pękła skóra i młotek wypadł mu z ręki na jedną z desek, którą prąd zniósł znacznie niżej. Innym wytłumaczeniem było to, że ktoś chciał zwabić młodego shinobi na górę i go napaść symulując wypadek. Tą ewentualność jednak szybko odrzuciłem - rabuś prawdopodobnie wybrałby bardziej pewny sposób na zwabienie swojej ofiary jak chociażby jakieś wołanie o pomoc. Została więc jedna możliwość...
Wyszedłem z rzeki i spojrzałem na górę. Jeśli się pomyliłem i ten młotek został zachlapany krwią bezpośrednio tam na górze? Może leży tam osoba, która potrzebuje pomocy? Może nawet bez udzielenia pomocy umrze? Musiałem się tego dowiedzieć. Nie mógłbym spojrzeć w lustro wiedząc, że istnieje możliwość iż zostawiłem umierającego człowieka bez udzielenia mu pomocy. Rozejrzałem się za dogodnym wejściem na górę, który nie groził pośliźnięciem się na kamieniach. Zapewne woda w bezpośrednim sąsiedztwie wodospadu odpadała zacząłem więc poszukiwania kilka metrów od niego.

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Przeprawa
| Yari |
Post 5/14

Odnalezienie drogi na górę chwilę Yariemu zajęło. W bezpośrednim sąsiedztwie wodospadu, próżno było szukać, wszędzie tu wystawały skałki ciągle moczone przez spadającą i rozbijającą się o inne głazy wodę. Dopiero kilkanaście metrów dalej, ściana wyglądała na tyle zachęcająco by spróbować swoich sił. Kamienne bloczki mieszały tu się z wystającymi z ziemi korzeniami, a i wilgoci było w cale nie tak wiele. Wspinaczka trwała znacznie krócej od samego poszukiwania tej drogi ku górze, acz nie obyło się bez małej wpadki. Kiedy Yari podejmował chwyt na kolejnej już drewnianej odnodze, ta postanowiła oberwać się co skutkowało lekkim zachwianiem się mężczyzny. Szczęściem dla niego, że zdecydował się poszukać bardziej suchego podłoża, odzyskał on równowagę, otrzepał buty z ziemi która się na nie posypała podczas tego manewru i pokonał dalszą trasę bez większych przeszkód.
Będąc już na górze mógł spokojnie się rozejrzeć, za potencjalnym potrzebującym. Nikt na niego nie czyhał, z kolejnym młotkiem w dłoni, tuż za krawędzią urwiska. Życie toczyło się tu tym samym tempem co na dole, spokojnie. Dało się słyszeć dokładnie te same odgłosy, jedynie plusk wodospadu był bardziej oddalony, lecz niewielka to była różnica. Większą za to, mógł być widok rozpościerającego się w każdą stronę zielonego lasu. Niewiele tropów można było wytypować po tym co zobaczył w miejscu, w którym się wspiął, także poszedł do wodospadu i podążył krawędzią skalistego potoku pod jego nurt. Stąd, dopiero po chwili przyjrzenia się dostrzegł mężczyznę, lecz z odległości około dwustu metrów ciężko było określić co dokładnie robił. Ledwie udało mu się go dostrzec, gdyż wszędobylskie drzewa pomogły mu się zakamuflować w bezruchu. Znajdował się w bliskiej odległości od potoku, siedział oparty o jeden ze sporych pni. Wyglądał, jakby coś majstrował swoimi rękoma, a po chwili schował głowę w podgięte kolana.

[Yari]

7/14 Zgodnie z moimi oczekiwaniami wspinaczka poszła bez większych problemów. Co prawda nastąpiło podczas niej lekkie zachwianie ale nie było to nic z czym mógłby mieć problem shinobi na moim poziomie wyszkolenia fizycznego. Nie byłem może i mistrzem ale bez wątpienia byłem w stanie zapewnić sobie bezpieczeństwo przy mniej wymagających próbach.
Na górze również nie czekali na mnie bandyci. Mało tego - wydawało się, że nie ma tutaj nikogo. Podążyłem kawałek drogi brzegiem potoku ale nie zobaczyłem nic ciekawego. Już miałem odchodzić kiedy mój wzrok wyłonił w półmroku okolicznych drzew sylwetkę mężczyzny. Był niemal nieruchomy. Jedynie ręce wydawały się wykonywać jakieś ruchy. Nagłe pojawienie się mogło spowodować, że mężczyzna wystraszyłby się mnie. Poprawiłem więc znak shinobi tak by reprezentował się w jak najbardziej widoczny sposób i ruszyłem spokojnie i na tyle głośno do przodu, by mężczyzna już z daleka mógł mnie dostrzec i wywnioskować, że wcale nie przynoszę niebezpieczeństwa.
Jednocześnie zachowywałem pewną dozę czujności. Byłem niemal pewien, że bandyci nie zwabili mnie tutaj ale nikt nie powiedział, że nie ścigają tego mężczyznę albo, że nie zaatakowało go zwierzę, które być może nadal kręci się gdzieś w pobliżu.

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Przeprawa
| Yari |
Post 7/14

Yari zbliżał się powoli bacząc na czyhające zagrożenia, czy może zasadzki. Im bliżej był, tym wyraźniej mógł widzieć, że mężczyzna wcale nie spogląda w jego kierunku. Nie był w ogóle świadom tego, że ktoś zmniejszał dystans do jego pozycji. Zajęty był swoimi myślami kiwając się pod drzewem do przodu i do tyłu, z głową wciąż schowaną między kolanami. Nie mógł też przez to zaobserwować wisiorka, który to Yari postanowił wystawić na światło dzienne tak, by nie zostać pomylonym z jakim zbirem. Dookoła także nie biegała dzika zwierzyna, czekająca tylko na dogodną okazję by rozerwać krtań i napić się czerwonej posoki. Z odległości kilkunastu metrów dało się już słyszeć pojękiwanie mężczyzny oraz nucenie, a raczej buczenie przez niego jakiejś ludowej piosenki, chyba w celu wyciszenia i opanowania nerwów. Mimo wszelkich przygotowań, do sytuacji różnych, kolejny krok został przez tego człowieka odnotowany. Dygnął nagle, zaprzestał jakichkolwiek ruchów i zamienił się w słuch, ukrócając piosnkę o kilka wierszy. Powoli podniósł głowę, a kiedy oczy wyłoniły się ponad ramieniem i kolanem, zerwał się do ucieczki na widok kruczowłosego. Niewiele udało mu się ugrać, gdyż zaraz po wstaniu, potknął się o korzeń i poleciał na twarz. Wyciągnął się przy tym na pełną długość, uwydatniając swoje brudne, podarte ubrania, znoszone buty oraz zakrwawioną dłoń, w której tkwił jeszcze sporawy gwóźdź. Metalowy pręt nie należał rozmiarami do tych, które trzymać miały potężne konstrukcję, lecz główka od szpilki również to nie była.
- Ugh… blać. - Zakwilił podciągając kolana, by w końcu usiąść na zgiętych nogach. Odwrócił głowę w stronę przybysza. Wyglądał dość staro, zdecydowanie ponad pięćdziesiątkę, co w tych czasach było wyczynem samym w sobie. - Przestraszyłeś mnie, panie. - Reszta ciała dołączyła do nowej pozycji, a jedną ręką trzymał tą uszkodzoną blisko siebie. Podźwigając się na nogi włosy opadły mu na twarz, które niezdarnie odgarnął przedramieniem, utrzymując obie dłonie tak, by nie wykuć sobie przypadkiem oka. - Myślałem, żem cię krzykiem zwabił. Widzisz, młotek się mnie omsknął i o, zbita blać. - Wyciągnął ramiona lekko przed siebie chcąc zaprezentować uszczerbek na zdrowiu. Nie podchodził, nie ruszał się. Wyglądał nawet trochę, jakby miał zaraz dać drapaka z tego miejsca, a przynajmniej się do tego przygotowywał. - Ale ja nic nie mam. Bidny chop, ot co, panie. - Dodał próbując rozgryźć motyw Yariego. Spojrzał przy tym na puste dłonie jegomościa.
Czego można by szukać w tych lasach, z młotkiem i gwoździami, wszak niczego tu nie było. Kamienie, potok, kilka bali i obrobionych desek. No, te ostatnie były niejaką anomalią, szczególnie w połączeniu z kilkoma już balami wbitymi w linii prostej prowadzącej przez samą wodę, a oddalonych od siebie o ponad metr każdy.

Shimabukuro Kame

[Yari]

Zbliżałem się powoli do mężczyzny trzymając ręce na widoku tak, by się nie przestraszył. Widać było po nim, że taksując mnie wzrokiem stara się ocenić niebezpieczeństwo. Postanowiłem dodatkowo uspokoić go moimi słowami. Na szczęście pochodziłem ze znanego w tej okolicy klanu o dobrej renomie, a gdyby mężczyzna postanowił mi nie wierzyć to mogłem mu to zawsze udowodnić najprostszym nawet jutsu. Póki co jednak spróbuję samymi słowami.
-Spokojnie. Jestem z klanu Senju. Kogo jak kogo ale mnie nie musisz się obawiać.
Podszedłem jeszcze kilka kroków bliżej i uważnie rozejrzałem się starając się ocenić czy mi przypadkiem nie zagraża jakieś niebezpieczeństwo. Mężczyzna zachowywał się dziwnie ale być może to z powodu swojego własnego strachu...
-Niestety nie mam opatrunków ale mogę zaprowadzić cię do najbliżej osady. Tam może będzie ktoś kto będzie w stanie udzielić ci fachowej pomocy albo może mają chociaż bandaże. A tak swoją drogą to co robiłeś w środku lasu z młotkiem i gwoździami?

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Przeprawa
| Yari |
Post 9/14

Atmosfera dookoła tej dwójki sprzyjała pokojowi ducha. Szelest liści, pluskanie przepływającej obok wody oraz odległe zwierzęce odgłosy. To zdecydowanie pomagało. Z początku wyglądało tak, jakby starszy mężczyzna analizował to co przybysz powiedział, choć tak naprawdę był to efekt uciekającego stresu i strachu. Wyzbycie się go spowodowało powrót bólu w jego dłoni, której docisk do klatki piersiowej musiał zelżyć by temu przeciwdziałać. Nie wzdrygnął się, kiedy Yari znów skrócił dzielący ich dystans, bowiem teraz już wiedział, przynajmniej jeśli wierzyć na słowo, z kim ma do czynienia. Nie było duszy w Prastarym Lesie, która nie słyszałaby o szlachetnym rodzie Senju, a do tych duszyczek zaliczał się właśnie Shimabukuro-san. Skinął głową na znak porozumienia, lecz nie dał rady jeszcze bardziej się rozluźnić. Stary, szary człek kontra shinobi, czuł swoją beznadziejną sytuację, choć równie dobrze mogło to być coś zupełnie innego. Kame potrząsnął jeno głową na słowa o zaprowadzeniu go do najbliższej wioski. - Dziękuję, obejdzie siem. Syn mnie to zasklepi, jak wrócem do chaty. To dobry chłopak jest, uczynny. Można na niego liczyć. - Powiedział starając się przybrać naturalny ton głosu, nie zmącony przez przeszywający jego dłoń szpikulec.
Skinął głową w kierunku jednej z bali wystających przy potoku i rzekł. - Kedy deszcz to miejsce zalewa, bagno nie daje mi do roboty iść, czy do chaty wrócić. Ani mnie, ani memu synu. Most budujem co by nie tracić czasy na ominięcie tego, bo w jedną stronę skarpa, w drugą długa wędrówka, a czasu nima. Szczególnie, że córa chora w domu, a my siem wymieniać musim. Każda chwila cenna, panie. Ale teraz to żem dał ciała jak mnie co wystraszyło w lesie. Myślałem, że umrę zara bo to co dużego musiałobyć. Wiatr tak gałęziów nie targa, o nie. No i młotkiem przez rękę żem przywalił. - Pokazał jeszcze raz swoją dłoń, jakby sam nie mógł uwierzyć w jakim jest stanie. - A ten goźdź to się nabił, jak żem młotek chciał złapać. Przewróciło mi się no na niego. Zbita, blać. - Zaklął uświadamiając sobie, że stracił swoje narzędzie pracy, a zupełnie nie zastanawiał się nad stanem samego metalu tkwiącego w jego dłoni. Ten był gdzieniegdzie pokryty rdzą.
Na miejscu była tylko jeszcze zdezelowana piła jednoosobowa, której zapewne i tak nie byłby w stanie poprawnie używać. Deski całe szczęście zabezpieczone były żywicą, więc deszcz im nie straszny i ich nie pokręci niepotrzebnie. Niedaleko za pniem, o który wcześniej oparty był jegomość, leżało przewrócone, popękane drzewo, wyglądające jakby spotkało się z piorunem lub kilkoma. Jego truchło zostało wykorzystane do zbudowania prowizorycznego szałasu, służącego zapewne do krótkich drzemek regeneracyjnych, czy zwyczajnego odpoczynku. Dach utworzony był z zebranych gałęzi i co grubszych i większych liści. Podłoże natomiast pozostało naturalne, ściółka i runo leśne. Było tam też kilka szmat przewieszonych, być może schnących, a także małe palenisko z glinianym naczyniem nad nim. Nad garnkiem, bo tak dokładniej można je określić, unosiła się lekka para.

Shimabukuro Kame

[Yari]

10/14 Nie bardzo chciało mi się odprowadzać mężczyznę do jego rodzinnej wioski. Wolałbym odstawić go do szpitala co do którego miałem pewność, że dobrze się w nim znają na swojej robocie, a nie zostawiać go w rękach amatorów. Z drugiej jednak strony skoro sam tak chciał to nie miałem raczej nic do gadania - w końcu na siłę nie zaprowadzę go do innego miejsca niż chciał prawda?
Kiedy mężczyzna zwierzył mi się ze swojego problemu nieco się zdziwiłem. Rzeka raczej była płytka, a jej przekroczenie nie wydawało mi się trudne. Niemniej jednak patrzyłem na to wszystko z perspektywy shinobi natomiast mężczyzna był bądź co bądź zwyczajnym człowiekiem. Pomyślałem chwilę nad jego problemem.
-Może uda mi się pomóc - powiedziałem po czym złożyłem pieczęć Węża i po chwili skupienia wysłałem chakrę nad brzeg. Moim celem było by z jednej strony brzegu na drugą miała wyrosnąć kładka łącząca oba brzegi. Miałem tylko nadzieję, że moje umiejętności wystarczą na wytworzenie dostatecznie długiej kładki. Chociaż z drugiej strony nawet gdyby coś zabrakło mogłem całą procedurę powtórzyć z drugiej strony, by zwiększyć długość mostu. Póki co jednak obserwowałem co mi wyjdzie.

  Ukryty tekst

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Przeprawa
| Yari |
Post 11/14

Mężczyzna stał i bacznie przyglądał się swojemu rozmówcy. Mrużył oczy chcąc wyraźniej go widzieć. Starość musiała już odcisnąć swe piętno na jego wzroku. Uniósł brew, na wzmiankę o chęci udzielenia pomocy, co odebrał ze zmieszanymi uczuciami. Dopiero po chwili, gdy kruczowłosy złożył pieczęć, a z ziemi zaczęły wyrastać prostokątne bale, pnące się i zacieśniające między sobą, zrozumiał. Z otwartymi do granic możliwości ustami i oczami obserwował taniec, jaki wykonywały drewniane kawałki, powoli, lecz systematycznie tworząc przeprawę, z którą on walczył już od tylu dni. Wszystko w zaledwie kilkanaście sekund. Prawie wszystko. Po tym ułamku minuty, budulec przestał się wydłużać dalej i zastygł w miejscu, metr nad ziemią i równo nad potokiem. Obejmował on sobą wszystkie wcześniej utworzone bele, dzięki temu był dokładnie taki, jak architekt zaplanował. Szeroki na półtora i długi na trzy, choć brakowało połowy. Staruszek wydał z siebie nieświadomie odgłos podziwu dla sztuki, jaką właśnie uczynił Yari. Tego się można było spodziewać po Senju, z krwi i kości! Nim zdążył nawet powiedzieć kolejne słowa, młodszy przeprawił się dwoma susami na drugą stronę i dokończył robotę. Dziadek całkowicie oniemiał z zachwytu.
- Jesteś niesamowity, panie! - Powiedział, podchodząc bliżej do nowo wyrośniętej konstrukcji i złapał za poręcz kładki. Pierwszy nieśmiały krok, po którym nastąpiły kolejne o wiele bardziej pewne siebie, zaprowadziły go na sam środek. - Toż to doprawdy nieprawdopodobne. Ja bym siem siedem dniów z tym tłukł i nie skończyłbym. - Dodał, patrząc raz w jedną, a raz w drugą stronę wody jakby chciał ocenić, czy rzeczywiście wystarczy, kiedy nadejdą deszczowe dni, a wystarczy z naddatkiem.
- Jak ja siem odwdzięczem Ci, panie, za twą pomoc. - Zadumał przez chwilę, zapominając o bólu którym prawiła go jego przebita dłoń, a także, o jakich stłuczeniach doznał przy przewróceniu się. - Ach tak. Możeś spragniony jest albo strawy pragnie? - Rzekł do Yariego, po czym odwrócił wzrok w kierunku prowizorycznego szałasu i zamilkł w bezruchu.
Kiedy oni zajmowali się budowaniem przeprawy, to co wpierw starca wystraszyło, a następnie samo przestraszone okrzykiem bólu niedoszłej ofiary czmychnęło w gęstwinę, powróciło. W ciszy powolnym krokiem okrążyło leżący pień i skierowało się ku legowisku pod daszkiem, w kierunku pachnącego garnuszka. Starzec zaklął pod nosem, robiąc powolny krok w tył, w stronę Yariego. Cóż, chyba miał nikłe szanse w spotkaniu z misiem. Ten był jeszcze młody, a to oznaczało nawet większe kłopoty.

Shimabukuro Kame

[Yari]

12/14 Nagły ruch w krzakach przerwał naszą rozmowę. Po chwili z krzaków wyszedł misiek. To mnie zaniepokoiło. Nawet nie sama obecność niedźwiedzia - zwierzaki te są łasuchami i zwykle bardziej niż polowanie na cokolwiek interesuje je jedzenie, które już leży i nie ucieka. Szybko okazało się, że zgodnie z moimi przypuszczeniami misiek zajął się jedzeniem zostawionym nieopodal szałasu przez mężczyznę. Bardziej przerażało mnie to, że był on ewidentnie młody. Nie byłem specem od niedźwiedzi ale jeśli ten jest jeszcze pod opieką swojej matki to obydwoje możemy mieć ostro przewalone. Ja sam w spotkaniu z pojedynczym niedźwiedziem mógłbym mieć problemy a co dopiero kiedy miałbym jednocześnie chronić mężczyznę. Musiałem ułożyć plan.
Przede wszystkim misiek nie bał się ludzi - musiał nas widzieć i słyszeć kiedy zbliżał się do jedzenia. Nie musieliśmy więc kryć się z tym, że odchodzimy. Skradanie się mogłoby mieć wręcz skutek odwrotny od zamierzonego - nie wiadomo czy nie odebrałby to jako zakradanie się do niego, by pozbawić go posiłku bądź życia. Musieliśmy po prostu ominąć go szerokim łukiem nie starając się przy tym wyciszać naszych kroków. Powtórzyłem moje słowa mężczyźnie i spokojnym krokiem zacząłem okrążać miśka baaaaaardzo szerokim łukiem...

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Przeprawa
| Yari |
Post 13/14

Podejście ninja i inżyniera konstrukcji mostów w jednym, okazało się bardzo rozsądnym posunięciem. Na pierwsze kroki Yariego, młody miś jedynie podniósł głowę i wpierw zląkł się, by po kilku sekundach zadumy powrócić do przeglądania dobrodziejstw szałasu. Yari doszedł do starszego mężczyzny, by ruszyć ten zastygnięty posąg i odciągnąć go przez most, czym dalej od dzikiego zwierza. Ten dopiero wtedy zrozumiał, że naprawdę powinni dać dyla z tego miejsca i skinął głową na znak zrozumienia.
- W tamte strone mam chate. - Wskazał, czubkiem nosa, ścieżkę wydeptaną pomiędzy konarami. - Nici z żarcia i napitku, chedźmy, to ci syn mój inaczej wynagrodzi. - Dodał, kiedy zeszli z drewnianej konstrukcji, zyskując tym samym w miarę bezpieczną odległość od włochatego stwora, który właśnie zrzucił garnek z paleniska i odskoczył jak poparzony. Odważny, głupi lub po prostu młody był, skoro podchodził tak blisko ludzkich obozów. Można by postawić na to ostatnie, sądząc po jego zlęknionym i ciekawskim zachowaniu.
Mężczyzna pogodził się z pozostawieniem swoich dóbr na łasce natury i jedynie oglądał się co jakiś czas za siebie. Coraz rzadziej, im dalej znajdowali się od wspomnianego obozu. Matka niedźwiedzia nie raczyła wyłonić pyska, na profil publiczny. Można było więc jedynie założyć, że w najgorszym razie tam jest i nic więcej. Starzec mamrotał coś pod nosem w stylu „łolaboga, tożto się-porobiło”, trzymając się za dłoń i niezdarnie robiąc kolejne kroki. W pewnym momencie zaczął się nawet delikatnie chwiać. Tempo, które narzucił lub zostało mu narzucone, choćby przez stres, także odcisnęło swoje piętno.
W oddali widać już było zarysy domu, choć ciężko było to tak nazwać. Zrujnowana chatka, łatana z różnych elementów, niekiedy niepasujących ni w ząb do siebie, rysowała się coraz wyraźniej przed nimi. Kiedy starzec dostrzegł ją, zakrzyknął tylko - O. - By potknąć się i paść na ziemię ciężko dysząc.

Shimabukuro Kame

[Yari]

14/14 Byliśmy już niedaleko chaty kiedy mężczyzna upadł. Na szczęście widziałem już domostwo więc nie byłem w ciemnej du... Znaczy w złej sytuacji. Jedyne co teraz wymagało ode mnie zadanie to szybka decyzja, brak wahania i siła, którą nabyłem podczas wykonywania różnych misji.
-Nie przejmuj się, nie zostawię cię tak przecież - powiedziałem do mężczyzny, by go uspokoić.
Podniosłem mężczyznę na ręce i udałem się z nim do chaty. Szedłem na tyle szybko na ile pozwalało mi ciało, które niosłem oraz podłoże. Nie mogłem sobie pozwolić na poślizgnięcie, gdyż jakbym wywalił się razem z mężczyzną mógłbym tylko narobić większych szkód. Miałem nadzieję, że uda mi się zdążyć do chaty zanim mężczyzna poniesie jakiś większy uszczerbek na zdrowiu, oraz że w chacie rzeczywiście jest jego syn, który go opatrzy.
Co jednak jeśli nikogo nie zastanę w chacie? No cóż wtedy mężczyzna przynajmniej zaczeka w bezpiecznym miejscu aż uda mi się sprowadzić pomoc z wioski. Niemniej jednak nie było co martwić się na zapas.

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Przeprawa
| Yari |
Post 15/14

Ciężkim stary człek nie był, a gdyby nawet ważył trochę ponad ludzką normę, to dla Yariego nie miałoby to większego znaczenia. Predyspozycje jego ciała oraz lata treningów odcisnęły swoje piętno na mięśniach, kościach, a także psychice Senju co prawdopodobnie samo w sobie by wystarczyło, aby przetransportować chorego do bezpiecznego miejsca. Pochwycił go, przerzucił przez ramię i skierował się w stronę ruinki. Od mężczyzny czuć było potem i brudem, a także starością, która dawała się we znaki specyficznym zapachem. Oddech miał płytki, lecz równomierny.
Droga nie była długa, kilkaset metrów, które zostały pokonane w ledwie minuty. Po dotarciu na miejsce, Yari stanął przed drzwiami wejściowymi i uderzył kilkukrotnie drewnianą kołatką. Stuknięcia i wibracje rozeszły się po sękach, zmuszając kilka korników do pospiesznej ewakuacji. Nie zdążyły jednak nazbyt oddalić się od wydrążonych dziurek, kiedy zawiasy ruszyły i wrota otwarły się by okazać twarz młodzieńca będącego w środku.
Był ubrany w coś przypominającego pidżamę, lecz o wiele bardziej znoszoną niż ta zazwyczaj wyglądała. Rozciągnięte rękawy zwisały poza nadgarstki, zakrywając częściowo jego palce, a sznurowania na klatce widać były wielokrotnie przeszywane. Spodnie miały podobny przebieg co góra, a kapcie miały kilka sporych dziur, ukazując onuce. Jego twarz, w momencie otwarcia drzwi, sugerowała zainteresowanie, które przerodziło się w zdziwienie kiedy zobaczył Yariego, a następnie przerażenie zmieszane ze zmartwieniem gdy dostrzegł swego ojca przerzuconego jak worek ziemniaków. Cienie pod jego oczami zdawały się pogłębiać w barwie z każdą sekundą.
- Ojcze. - Zakrzyknął krótko i zerwał się by czym prędzej dotrzeć do staruszka, lecz zatrzymał się w pół kroku mierząc wpierw Senju swoim wzrokiem. Nie był pewny motywów kruczowłosego, choć przymus niesienia pomocy okazał się silniejszy i zmusił swoje nogi do wykonania powierzonego im zadania.
- Tędy, połóżmy go tam. - Po wstępnych oględzinach, zaproponował wniesienie mężczyzny do środka. Twarz Nobu mieniła się kolorami czerwieni i bladości, które spowodowane były kłócącymi się wewnątrz niego emocjami.
Środek izdebki był zwyczajny, jak przystało na czasy w których przyszło im żyć. Widać, ktoś starał się zadbać przynajmniej o wnętrze tej ruiny, gdyż rzeczy miały swoje miejsce, a na powierzchniach panował względny porządek. Przynajmniej w rzeczach, gdyż wciąż było tu pełno kurzu, rozcieranego jedynie brudnymi szmatami, tak by się nie nawarstwiał nazbyt w jednym miejscu. Dom nie był przestronny, a i tak znalazło się tam miejsce na dwa pokoje oraz coś służącego za jadalnie, kuchnię, salon i sypialnię w jednym. To tam, na wypchanej słomą i nićmi bambusa macie, miał zostać położony Shimabukuro senior.
- Wyszedł dzisiaj rano do pracy. Wszystko było w porządku. Co się wydarzyło?! - Młody zaczął po kolei sprawdzać oznaki życiowe i dalej prowadził oględziny. Robił to sprawnie, zupełnie jakby nie było to dla niego pierwszyzną. Chwycił przebitą dłoń ojca w swoje i dokładnie się jej przyjrzał, jego mimika nie sugerowała nic dobrego. Podźwignął się z kolan i wybiegł z domku, by po chwili wrócić do środka z glinianym naczyniem wypełnionym wodą. Po drodze zgarnął jeszcze kilka czystych skrawków materiału, wyraźnie nie służących do sprzątania i przykucnął z powrotem przy nieprzytomnym. Wyciągnął zza pazuchy dość cienki, ledwie centymetrowy w średnicy, kawałek drewnianego walca i włożył starszemu między zęby.
- Przytrzymaj go proszę. - Przerwał na krótko wypowiedź Senju, o ile ten zdecydował się odpowiedzieć na jego pytanie i pochwycił przebitą dłoń w swoje.
- Wybacz mi, ojcze. Zaraz będzie bolało. - Kiedy skończył mówić, szarpnął za pręt, z łatwością wyciągając go z rany, co uwolniło zblokowaną krew by ta sączyła się na posadzkę. Staruszek momentalnie odzyskał przytomność, wzdrygnął się, przeklął głośno i opadł z powrotem na matę. Syn działał szybko, wykonując wpierw przemywanie, a następnie przyłożył swoją otwartą dłoń, zamknął oczy i w skupieniu wywołał, a następnie utrzymywał bladą zieloną poświatę. Nie była to potężna technika, zdolna połączyć rozczłonkowanych, acz wystarczająca by oczyszczoną dłoń zasklepić, jako tako. Prace trwały krótką chwilę.
- Dziękuję Ci, panie. - Nobu ukłonił się w pół pasa, w oznace wdzięczności za pomoc jakiej udzielił. Trwał w tej pozycji przez krótki czas. – Aż strach pomyśleć, co by się wydarzyło, gdybyś nie odnalazł mego ojca. - Podniósł się i spojrzał za siebie, na jedyne zamknięte drzwi w domostwie. - Szczególnie, że nie miałby kto się nią zająć. Bardzo Ci panie dziękuję. - Powrócił wzrokiem do rozmówcy i ponownie się ukłonił, tym razem krótko. Zrobił kilka kroków do zdezelowanego kredensu, otworzył szufladkę, która zacięła się w pół drogi i zaczął w niej grzebać. Po pomieszczeniu rozchodził się brzdęk monet, które Nobu wybierał z niemałego stosu. W pewnym momencie chyba uzbierał tyle ile potrzebował, bo zamknął szufladę i wrócił do Yariego z wyciągniętą ręką, w której spoczywał brudny woreczek.
- Wiem, że to prawnie nic w porównaniu wartości życia mojego ojca, lecz powinno pokryć trud. - Młodzieniec był honornym człowiekiem. Pomimo stanu w jakim znajdował się ich dom, „skarbonka” wydawała się być wypełniona pieniądzem. Choć trzymanie ich w takim miejscu było głupotą, gdyż bardzo łatwo byłoby ich pozbawić tych dóbr, to wyraźnie się tym nie przejmowano. - Proszę przyjmij to w ramach wdzięczności.
Ulokował „sakiewkę” w należytym miejscu, ponownie się ukłonił i wrócił do ojca, by go monitorować. Oddech, przez moment zachwiany, unormował się ponownie, a także pogłębił. Zardzewiały drut, gdyby nie wyciągnięty, z pewnością przechylił by szalę życia tego człowieka i odprawił z kwitkiem na drugą stronę, by ten użyźnił glebę.
Ledwie minęło południe, odkąd Yari postanowił powrócić na ścieżkę shinobi, a pierwszy samodzielny przydział zakończył się dla niego sukcesem. Pomógł komuś w życiu codziennym, ułatwił drogę do pracy by przysłużył się społeczeństwu, a na koniec przyłożył ogromną rękę do zachowania życia. Co by nie powiedzieć, to odwalił kawał dobrej roboty.

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

Shimabukuro Kame
Shimabukuro Nobu

[Shigemi]

---

---

Jako medyk ninja, moje rozterki nad powołaniem i człowieczeństwem sięgają głęboko. Z jednej strony, jestem na służbie dla mojego klanu i sojuszników, gotowy poświęcić się dla dobra większości, lecz z drugiej strony, serce moje krwawi na widok cierpienia i śmierci. To niezwykle trudne równanie do rozwiązania. Każdy dzień spędzony jako medyk to walka z samym sobą - z moimi własnymi przekonaniami, zasadami etycznymi i moralnymi dylematami. Często zastanawiam się, czy moje działania są zgodne z moimi wartościami jako człowieka, czy też jedynie wynikiem lojalności wobec klanu i obowiązku jako shinobi. Gdy staję się świadkiem cierpienia i zagrożenia życia innych, moje instynkty medycznego ratownika przejmują nade mną kontrolę. W takich momentach działam szybko i skutecznie, nie zważając na konsekwencje. Ale po zakończeniu misji, kiedy cisza opada i refleksja bierze górę, zaczynam się zastanawiać, czy wszystkie moje decyzje były słuszne, czy nie zaszły za daleko, czy nie dokonałem zbyt wielu ofiar w imię większego dobra. Jako medyk, często muszę podejmować trudne decyzje, takie jak kto zasługuje na moją pomoc w pierwszej kolejności, czy kiedy muszę zastosować siłę, aby obronić swoich towarzyszy. To niezwykle obciążające psychicznie, gdy muszę stawić czoła konsekwencjom swoich działań i zmierzyć się z moralnymi dylematami. Jednocześnie, jestem świadomy, że jako shinobi mam obowiązek bronić swojego klanu i sojuszników, nawet jeśli oznacza to podjęcie działań, które mogą być kontrowersyjne lub niewygodne. Ale czasami, gdy patrzę na świat wokół siebie, widzę tylko przemoc, nienawiść i zdradę, co sprawia, że zaczynam wątpić w sens mojej misji i w samego siebie jako medyka ninja. Jest to nieustanna walka o zachowanie równowagi między obowiązkiem a człowieczeństwem, między lojalnością a moralnością. Jednakże, mimo wszystkich trudności i rozterek, wiem, że muszę trwać w swojej misji, ponieważ jest to jedyny sposób, w jaki mogę znaleźć sens w tym okrutnym i nieprzewidywalnym świecie shinobi.

Wyruszając w podróż do innego kraju, czułem się jakby ciężar całego świata spoczywał na moich barkach. Byłem zmęczony walką, zarówno fizyczną, jak i emocjonalną. Moje serce było obciążone smutkiem i rozterkami, a moja dusza pragnęła odpoczynku i oczyszczenia. Podróżując przez nieznane tereny, moje myśli krążyły wokół wydarzeń minionych dni - bitew, które stoczyłem, ludzi, których próbowałem uratować, i tych, których nie udało mi się ocalić. Wspomnienia o stracie Katsumi wypełniały moje myśli, a pojedyncza łza, która kłuła mnie w oku, była jak echo mojego smutku. Z każdym krokiem wędrowałem dalej od cywilizacji, chcąc oderwać się od krzyków wojny i widoku cierpienia. Chciałem znaleźć spokój w otoczeniu przyrody, aby móc uspokoić burzliwe emocje, które towarzyszyły mi od długiego czasu. Gdy wreszcie dotarłem do celu mojej podróży, otuliła mnie błogość ciszy i spokoju. Przyroda otaczała mnie swoją siłą i pięknem, a ja pozwoliłem sobie zanurzyć się w tym otoczeniu, oddychając powietrzem pełnym świeżości i życia. To było moje miejsce odosobnienia, gdzie mogłem oczyszczać swój umysł i regenerować siły. Tutaj, pod blaskiem gwiazd i szumem drzew, znalazłem ukojenie dla mojej zmęczonej duszy i nadzieję na lepsze jutro.

Po dotarciu do tego malowniczego miejsca, moja reakcja była jednoznacznie zachwytem i ukojeniem. Patrząc na Skalisty Potok, który wije się przez surowy teren skalisty, czułem się jakbym odkrył ukryty klejnot w sercu dzikiej przyrody. Słysząc szum i plusk wody, moje serce wypełniło się spokojem, a umysł od razu zaczął się uspokajać. Krystalicznie czysta woda Skalistego Potoku migotała w promieniach słońca, tworząc magiczny efekt, który zaklęwał moje zmysły. Siadając nad brzegiem potoku, obserwując ryby, które swobodnie pływały w jego przejrzystych wodach, czułem jak wszystkie moje troski i zmartwienia znikają wraz z nurtami strumienia. To miejsce było oazą spokoju, gdzie mogłem oderwać się od codzienności i zanurzyć w naturalnej harmonii. Woda spadająca kaskadą w dół skał, tworząc piękny wodospad, dodawała jeszcze więcej magii temu miejscu. To była symfonia natury, która wypełniała moje zmysły i dodawała energii do mojego wewnętrznego spokoju. Decydując się na chwilę odpoczynku nad jeziorkiem, zanurzyłem stopy w zimnej wodzie, która choć chłodna, przynosiła ukojenie dla zmęczonych stóp. Słuchając kojącego szumu wody, zanurzałem się coraz głębiej w medytacyjnym stanowisku, czując, jak każdy oddech przynosi nową dawkę spokoju i wewnętrznej równowagi. To miejsce było dla mnie jak terapia, która pomagała mi uporać się z ciężarem moich myśli i emocji. Tutaj, w otoczeniu dzikiej przyrody i błogiego spokoju, znalazłem oczekiwaną ulgę dla mojej duszy.

Wchodzącdo jeziorka pod wodospadem, zamknąłem oczy zanurzyłem się i skupiłem się na rytmicznym szumie wody, który wypełniał przestrzeń dookoła mnie . Poczucie pokoju i spokoju otoczyło mnie, gdy woda spadała z wysokości, tworząc biały płaszcz mgły unoszący się nad jeziorkiem. To było jak melodyjna pieśń natury, która zanurzała mnie w głęboki stan kontemplacji. Wynurzyłem się; oddychając powoli i głęboko, pozwoliłem swoim myślom płynąć swobodnie, pozwalałem im na swobodne unoszenie się i opadanie, tak jak woda na wodospadzie. Czułem, jak każdy oddech niesie ze sobą spokój i oczyszczająca siłę natury, jakby wiatr niesiony wodospadem przepływał przez moje ciało, usuwając wszelkie negatywne emocje i napięcia. Medytując nad wodospadem, zanurzyłem się w obecnym momencie, odcinając się od wszelkich zmartwień i trosk. Skupiłem się na dźwiękach wodospadu, na rytmie mojego oddechu, na uczuciu chłodnej mgły, która otulała mnie jak kołysanka. To było jak podróż w głąb samego siebie, odkrywanie spokoju i spokoju, które tkwi w moim wnętrzu. W miarę jak medytacja trwała, poczułem jak moje ciało i umysł stopniowo się rozluźniały, jakby ciężar codzienności opadał ze mnie jak krople wody z wodospadu. Byłem jednością z otaczającą mnie naturą, czując się jak część większego planu, jak kamień w nurcie rzeki, który płynie z prądem życia. To było przeżycie głębokiej harmonii i zrozumienia, w którym czas zatrzymał się, a ja byłam jednością z naturą. Medytując nad wodospadem, odnalazłem wewnętrzny spokój i równowagę, które były tak potrzebne w moim życiu pełnym niepokoju i chaosu.

---