Leśne Rozlewiska

[Reika]

Następnego dnia Reika powróciła w to samo miejsce, aby spróbować innego jutsu, które przypadło jej do gustu. Nie chcąc samej siedzieć w tak dużym, opustoszałym domu, wolała chodzić po swoich znajomych zakątkach i przy okazji poświęcać ten czas na solidne treningi. Musiała być gotowa na wezwanie, gdy tylko będzie potrzebna. Jej stan nadal był średni, bo bóle głowy nie odpuszczały, jednak ataki zdarzały się już coraz rzadziej, co napawało optymizmem. Nadal jednak niczego nie pamiętała i nie miała nawet żadnych przebłysków, dziwnych snów, które mogłyby sugerować, że wspomnienia wracają. Sama też, siedząc wieczorami przed kominkiem, czytała na temat amnezji i coraz bardziej obawiała się faktu, że jest to trwały efekt, którego nie da się już przywrócić. Wszystko okaże się po dłuższym czasie, a póki co, musiała nauczyć się żyć od nowa.

  Ukryty tekst

[Reika]

Dni mijały jej dość szybko, jednak nie spędzała ich na odrętwieniu i użalaniu się nad sobą. Miała konkretny cel i musiała się do niego przygotować. Jeśli chciała wyruszyć na poszukiwania rodziców, to należało przede wszystkim wrócić do formy i podszkolić się z jutsu, które mogłyby się jej przydać podczas drogi, w razie jakiś kłopotów. Była silna pod względem umiejętności i możliwości wykorzystywania chakry, jednak na razie jej słabym punktem była głowa, która co jakiś czas przypominała o sobie przeszywającym bólem. Pocieszające było to, że te ataki zdarzały się już coraz rzadziej i możliwe, że w końcu wreszcie ustąpią. Co do utraty pamięci, to Reika mimo wszystko zaczęła się godzić z tym faktem i uznała to za nowy start. Owszem, nurtowało ją, co się przez ten czas z nią działo, jednak nie na tyle, żeby na siłę to z siebie wyciągać i dręczyć się. Przyjdzie czas, to się dowie, nie, to nie. Trzeba było żyć dalej i odnaleźć ojca i matkę.

  Ukryty tekst

[Reika]

Doniesienia o wojnie były coraz bardziej niepokojące. Reika zastanawiała się, dlaczego Mukuro nie robi nic z tym faktem i nie wysyła wsparcia Narom. Potem jednak doszła do wniosku, że może Liderka obawia się, że jeśli Senju się wmieszają, to ruszą także Uchiha. Wyglądało na to, że Mukuro czekała z oficjalną decyzją na to, co zrobi Katsumi. To w końcu z jej inicjatywy podpisano rozejm, który teraz został złamany. Pytanie tylko, kto był temu winny. Oczywiście Reika stawiała tutaj na winę Aburame, bo szczerze wątpiła, żeby tak inteligentny Klan jak Nara, mógł celowo niszczyć warunki pokoju. Coś musiało się stać, co popchnęło użytkowników cienia do walki. Tak czy inaczej, Reika musiała być gotowa na wypadek, gdyby jednak Senju mieli ruszyć z pomocą, dlatego też każdy dzień poświęcała na doskonaleniu się na tyle, na ile była w stanie.

  Ukryty tekst

[Reika]

Kiedy jeden z żywiołów miała już opanowany na tyle, na ile w obecnej chwili się dało, Reika odniosła zwój do zbiorów Siedziby, żeby jej nie ścigali za dłuższe przetrzymywanie. Miała do nadrobienia jeszcze jeden żywioł i jeszcze jedną dziedzinę, więc nadal czekało ją sporo pracy. Nie musiała się jednak spieszyć, bo im dłużej poświęcała czas na doskonalenie się, tym dawała sobie więcej czasu na dojście do siebie pod względem zdrowia. Medyk, który cały czas dyskretnie miał ją na oku, już coraz rzadziej musiał interweniować, gdy dostawała ataku bólu głowy, jednak te momenty nadal miały miejsce. Jako że sama była medykiem, trochę niepokoiło ją to, jak poważne zmiany i następstwa niosła ze sobą amnezja. Czasami miała ochotę znaleźć i zamordować tego, kto ją wtedy tak załatwił, ale obawiała się, że Mukuro nie zdradzi jej tożsamości tej osoby. Musiała jakoś się z tym pogodzić, a jeśli chciała znów być przydatna, musiała trenować.

  Ukryty tekst

[Reika]

Dni mijały nieubłaganie, a wraz z nimi przychodził coraz większy niepokój. Tuż za jedną z ich granic Nara toczyli wojnę z Aburame i nic nie wskazywało na to, żeby Senju mieli oficjalnie wesprzeć swoich sojuszników, a przynajmniej nie widać było żadnych przygotować ze strony Siedziby Władzy i oddziałów shinobi. Ją także nikt o niczym jeszcze nie poinformował, a była pewna, że jako kapitan wojsk, dowiedziałaby się bardzo szybko, gdyby podjęto jakieś zbrojne działania. Czekała więc, poświęcając ten czas na doskonalenie i szlifowanie swoich umiejętności, aby być gotową w każdej chwili. Wiedziała, że medyk, który nad nią czuwał, składał też regularne raporty, więc tym bardziej chciała pokazać, że jest z nią coraz lepiej i może wrócić do służby.

  Ukryty tekst

[Reika]

W powietrzu wyraźnie czuło się napięcie, a las stał się dziwnie cichy. Coś było zdecydowanie nie tak i ciężko było stwierdzić, co powoduje taki stan. Żadne konkretne informacje do niej nie dotarły, więc i władza również nie wiedziała, co jest na rzeczy, chyba że specjalnie ją izolowali przez jej stan. Czuła się już całkiem dobrze i nadrobiła wszystkie zaległości, jakie mogła, jednak nadal co jakiś czas ból głowy powracał, a z nim bezradność. Nic nowego jednak sobie nie przypomniała, więc straciła nadzieję na to, że odzyska swoje wspomnienia. W sumie to pogodziła się z tym faktem i w sumie nie czuła, żeby coś straciła, poza oczywiście rodzicami, którzy teraz byli nie wiadomo gdzie. Do czasu, bo zamierzała niedługo ruszyć na ich poszukiwania, jednak najpierw należało poczekać, jak rozwinie się konflikt Nara z Aburame i czy ostatecznie Senju nie ruszą w bój.

  Ukryty tekst

[zt]

[Hikari]

~ Przesyłka ~
Misja C
Post 1/30+
Tsuyoshi Prastary las jak sama nazwa wskazuje jest prowincją przepełnioną drzewami, która mogła być uboga w krajobrazy kojące dla duszy. Jednym z nich mogły być rozlewiska, utworzone przez naturę. Niby pełno błota, ale potrafi uspokoić wnętrze człowieka. Niestety dzisiejszego dnia było szaro, buro i ponuro więc nie mogliśmy się nacieszyć padającymi promieniami słońca spomiędzy drzew. Ubranie Tsuyoshiego smagał też chłodnawy jesienny wiatr, powoli też zbliżała się zima. Ciepłe dni się kończyły i trzeba nabrać takowej świadomości. Powoli warto zabierać z sobą cieplejszy płaszczyk. Nie znajdziemy dzisiaj żadnej zakochanej pary, wszystkie schowały się w domach przestraszone potencjalnym deszczem. Po chmurach ciężko ocenić kiedy zacznie kropić, a może tylko straszyły swoimi kolorami.
Wszystko wydawało się spokojne, kiedy pomiędzy drzewami mogliśmy zobaczyć dość pewnego siebie mężczyznę. Brązowe krótkie włosy przyozdabiające zmęczoną twarz trzydziestolatka zakrywały oczy. Ubrany w czarne luźne kimono pod którym nosił dodatkowo spodnie i koszulkę. Czubek głowy zdobił również czarnego koloru kapelusz. Po zbliżeniu się na dwadzieścia metrów postanowił ukłonić zdejmując wspomnianą przed sekundą ozdobę.
- Nie spodziewałem się tutaj zastać młodzieńca. Miło tak postać chwilę, nieprawdaż?
Zagadał, a zbliżać się zaczął po ewentualnej pozytywnej odpowiedzi. Po okolicy mogło pałętać się sporo podejrzanych ludzi, których nie chcieliśmy wpuszczać w strefę komfortu przy wszystkich tych użytkownikach chakry. Kto wiedział jakie cuda jeszcze potrafią wyczyniać.
- Proszę wybaczyć mi moją ciekawość, też może przypadkiem pochodzisz z Shinrin?

[Tsuyoshi]

Ćwierkot ptaków powoli zastępowany szumem wiatru i chrupaniem liści pod butami przypominał o jednym - jest jesień, a tak, jak i zima zresztą, nie oszczędza organizmu. Przywdzianie grubszego obuwia i odzienia było już automatyzmem ubitym w głowie przez głos matki. Ta uwielbia przypominać, że to ona ma tutaj rację i każdy musi się jej słuchać. Włącznie z ojcem rzecz jasna, bo i, jak to w każdym domu, jego autorytet ustępował autorytetowi żony, gdy tylko mijał próg domu. Mógł być liderem, władcą świata, czy zaświatów - to jednak nie liczyło się tak bardzo, jak żona o silnym charakterze i jej słowo. Tsu też uległ, bo po długich namowach, choć to słowo nie wyraża choćby w setnej procenta tego, co się działo, założył w końcu coś grubszego.

Nie, żeby chłód mu jakoś specjalnie przeszkadzał, bo ten działał na niego dość normalnie, jak na nadczłowieka. Byleby temperatury nie były jakieś ekstremalne to zniesie wszystko, od gorąca, aż po lodówę. Sam dzień też nie był jakoś najgorszy, bo niby wiał wiatr, dość chłodny, ale poza tym to wszystko było o wiele przyjemniej niż parę dni temu. Całe szczęście dla niego, matka była na tyle przekonywująca, że teraz i najgorsza zima nie będzie mu groźna.

Kompletne odludzia potrafiły pomóc w odpoczynku. Ciało regenerowało się szybko… Ale umysł. Cóż, umysł to totalnie inna sprawa. Ten potrafił naprawiać się tygodniami, miesiącami, latami… Albo i nigdy. Mało shinobi o tym wie, ale to właśnie dzięki dbaniu o swój umysł mogą osiągać tak wiele. To dzięki niemu wychodzą z sytuacji bez żadnych zadrapań. To dzięki niemu wiedzą, co robić i jak robić wpadając na plan w ułamkach sekund. Ciało zawsze może nadgonić to, co straciło… Dla głowy zaś potrafi być czasami za późno.

Jednak wszystko, co piękne, kiedyś się kończy. Odludzie zostało zaludnione jednym egzemplarzem… kogoś. Tsu spojrzał na niego orientując się mniej-więcej, kim może być ta osoba. Nie znał go. Mężczyzna po trzydziestce gustujący w tym samym kolorze, co młodzieniec. Cały na czarno. Cholera, jedna wspólna cecha to już powód do rozpoczęcia rozmowy, co nie? Ten stanął ostrożnie nieopodal, tak, aby nie wzbudzić podejrzeń. Ukłonił się zdejmując kapelusz - ten gest, co oczywiste, został niemal natychmiast odwzajemniony. Tsu uśmiechnął się słysząc to, co ma do powiedzenia jego nowy towarzysz.

- Cóż, ja nie spodziewałem się spotkać tu kogokolwiek… I tak, miło, bardzo miło - rzucił w jego stronę, co od razu zostało odebrane pozytywnie, bo facet zbliżył się nieco. Nie wyglądał podejrzanie, ale dłoń chłopaka powędrowała w dół, ukrywając się za wyszywanym płaszczem rodowym. Ten skrywa za sobą cały sprzęt umieszczony na plecach. W razie czego dałoby się dobyć broń, choć wątpliwym było to, aby było to jakkolwiek konieczne. Potem padło kolejne pytanie, tym razem na temat pochodzenia.

- Tak, pochodzę. - kiwnął głową w kierunku pleców płaszcza na którym wyszyty był herb rodowy. Nie miał nic do ukrycia. Nie był tutaj w sprawach służbowych, a na spacerze… Nie spodziewał się też ataku ze strony wieśniaków, Ci raczej nie spróbowaliby swoich sił z elitą rodów, co było wyraźnie zaznaczone. Ojciec posiadał identyczny płaszcz, tylko w odcieniu zielonym, a nie tak, jak Tsu - czarnym. Herb miał kolor złota, choć prawdopodobnie z niego nie był.

[Kyohei]

Kyohei zjawił się na leśnych rozlewiskach aby rozruszać troszkę kości. Dawno nie używał swojego byłego narzędzia pracy - łuku.

  Ukryty tekst

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach ich poganiacie 1/15

Kyohei mógł zakładać, że w momencie w którym nazbierał, w kolejności występowania i trudności zadania: rośliny, która powoduje, że pali jak sika, krzewu kalii i ciemiernika, trochę oczaru nie tracąc przy tym swojego niewinnego czaru, na koniec zostawiając jaśminowe liany, po resztę idąc jawić się staruszce jako wnuczek kochany... No, mógł zakładać z czystym sumieniem, że już Rini nie zobaczy w najbliższym czasie. Jednak, niektórzy ludzie są jak choroby skóry, zawsze wracają, nieważne co się zrobi z nimi. Genetycznie mają bycie upierdliwym zakodowane w organiźmie i definitywnie Rini była doskonałym przykładem tego. Musiała chyba odejść z terenów wioski niedługo po Kyoheiu, bo spotkała go wychodzącego z wioski w stronę rozlewisk.

Widząc z daleka, że mierzy z łuku, postanowiła go nie przestraszyć by nie uznał jej za dzika jak myśliwi czasem mają w zwyczaju i jej nie ustrzelił na śmierć.
-O h a y o! - Rzuciła na powitanie, postanawiając uczynić się dobrze widoczną. Pomachała mu nawet, podchodząc bardzo blisko. - Hej, Kabutomushi. Mam chwilę przerwy, bo mistrz musiał pilnie wyjść. Chyba się z kimś kłócił. Spytałam się go, czy możesz przyjść na herbatę, pewnie opowiedziałby ci coś ciekawego. Powiem tak, nie powiedział nie. Ale tak też nie. Ale to pewnie przez nerwy. Właśnie. Wcześniej cię okłamałam, że na imię mi Rin. Nazywam się Tentou Mushi, pochodzę z Aburame. - Wyciągnęła rękę by powitać się jeszcze raz i zacząć znajomość od nowa. - Idziemy do wioski?! - Widać było, że liczyły się w sumie tylko jej plany...


Rin

[Kyohei]

- Właśnie skończyłem trening. Właściwie to mogę iść, narobiłem się. W takim razie miło Cie poznać, Tank-top san!

Kyohei wyciągnął również rękę do dawnejRin. Nie był zły, sam przecież kłamał o swoim imieniu. Najwyraźniej nie było to wcale tak rzadkie zjawisko. "Bied Ronka", całkiem ciekawe, Kyohei przedstawił się jako "Żuk". Dopiero teraz widział, że było to dość zabawne. Pokazał ręką gest, że jest gotowy ruszać do wioski. Bo właściwie, czemu nie? Był po zakupach, a na rozlewisku nic przecież nie zarobi.

- Jak Ci się podoba moja nowa kamizelka?

Zagaił po drodze. Byli już chyba na koleżeńskich relacjach, toteż postanowił wykorzystać swoją potężną broń - small talk.

[Ōkami]

Kyohei
Misja D - Po krzewach ich poganiacie 3/15

Dziewczyna westchnęła ciężko, poważnie zrezygnowana, w reakcji na zachowanie Kyoheia. Nadal nie pasowało do końca jej jego zachowanie, a jednak chłopak był albo ponad wszelką miarę naiwny, albo niewinny. Dalej ją bolało jego imię, bo jak to, nie jest Aburame, a on jest żuczkiem i to rohatyńcem? Na bank musiał kłamać. Postanowiła to z niego wyciągnąć, w stylu "haha! A ja się nazywam... też kłamałem!", ale nie udało się i jej plan wziął i się rozbił w przedbiegach, niczym taczka z tylko jednym, bardzo słabo dokręconym kółeczkiem z przodu i dwoma łyżwami z tylu. Niezbyt stabilnie. Dlatego wydęła poliki i zaczęła piąstkować Kyoheia zadając mu bardzo lekkie i zupełnie niegroźne ciosy, postanawiając mu NIC nie wyjaśniać i tylko się na niego obrazić, mimo, że zaczynała czuć do tej prostej naiwności jakąś określoną formę sympatii. Koniec końców zrobił dla niej sporo dobrej roboty. Złapała go więc za nadgarstek i zaczęła ciągnąć do wioski.
Bez słowa, to praktycznie było porwanie! Przemoc i przestępstwo! Nic tylko uciekać od niej i wołać straż! A jednak, mimo swojej wściekłości na niego i to, że nie wyciągnęła z niego czy ją okłamał czy nie - czyżby był aż tak doskonałym oszustem i cała jego otoczka uroczego głupola to wielka intryga?! - odburknęła mu w odpowiedzi na pytanie, że owszem, bardzo ładna kamizelka. Ach te kobiety.

http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 8&start=90 Śmigaj do tej wioski ino roz spowrotem.

Tentou??

[Kan Senju]

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Podróż, mimo niesamowitych oczekiwań, okazała się zaskakująco nudna. Po drodze nie spotkał niczego interesującego, mijając co najwyżej zwyczajnych kupców czy podróżników. Nie było to jednak nic co go interesowało. Tam gdzie człowiek okazuje się zawodem, tam natura może okazać się niesamowicie zaskakująca. A trzeba było przyznać, że tereny w Shinrin emanowały pięknem. Kisuke był pod pełnym wrażeniem z jakim szacunkiem mieszkańcy tych terenów podchodzili do lasów. Było widać, że doskonale zdawali sobie sprawę z potęgi lasu i nie pozwalali aby ktokolwiek podniósł na niego swoją rękę. Podziwiając okoliczne rozlewiska, młody shinobi nieco zapomniał się. Początkowo planował być tutaj w pełnym oficjalnym stroju, z zasłoniętą twarzą i szybko zebrać stosowny wywiad aby później wrócić do siebie. Teraz jednak całkowicie z tego zrezygnował, nie miał nawet maseczki zakrywającej pół twarzy, o takiej pełnej nawet nie wspominając. O tym, że nie był zwyczajnym cywilem wskazywały właściwie tylko jego wyposażenie, dwie kabury, jedna torba orz mały zwój przy pasku. Ninja zawsze rozpozna swego, ale w tym przypadku każdy by się zorientował że ma przyjemność z użytkownikiem chakry.

[Kan Senju]

Trening oczyszczał umysł Senju, który wciąż potrzebował uzupełniać swoje braki w technikach. Powoli wkraczał w świat shinobi, a teraz spodziewał się większej ilości zadań wraz z otrzymaniem rangi Akoraito. Jego umiejętności zostały dostrzeżone przez liderkę, a także starszyznę. Przybrani rodzice ukrywali jego talent zapewne bojąc się o młodzieńca, który wciąż posiadał podstawy do opanowania. Pewnie zamierzali się nim pochwalić dopiero jak będzie w pełni wyszkolony, ale od momentu ochrony przez niego wioski przed bandytami cały trud niemalże natychmiastowo upadł. Udowodnił swoją wartość, z czego byli zadowoleni. Dodatkowo przyniósł im chwałę szybko pokazując swój niemały talent, tylko nie mógł być dłużej używany jako as w ich rękach. Zapewne z tego powodu ojczym tak bardzo nalegał, aby poznał resztę sekretów rodowych, dla zapewnienia sobie bezpieczeństwa.
Po nauce spoglądał na swoje dzieła, które wyróżniało się pośród śniegu i zamarzniętej wody. Okolica była pełna korzeni wyrastających z ziemi, więc starał się ocenić czy opanował jutsu już w pełni. Wciąż posiadał w zapasie sporo chakry dzisiejszego dnia, ale zanim przeszedł do dalszego poszerzania swojego arsenału dostrzegł jakąś osobę przemierzającą rozlewiska. Szła akurat w kierunku Kana, a dość wstydliwe byłoby poznawanie kolejnego zwoju doznając porażki raz za razem. Początkowo miał zamiar przeczekać aż zostanie ominięty, ale takie milczenie byłoby równie żenujące. Wpierw spojrzał mu w oczy uśmiechając się, a następnie zwrócił uwagę na dodatki do stroju jakie posiadał. Dwie kabury, torba, jakiś zwój doczepiony do paska. W tym przypadku miał do czynienia z shinobim, czyżby został wysłany z osady aby wręczyć mu pierwsze oficjalne zadanie? Nie, to niemożliwe głupku. Szedł z przeciwnej strony.
- Witaj...
Jego poliki były czerwone nie tylko z zimna. Tak zwanego buraka dodawał także fakt rozpoczęcia rozmowy z obcą osobą. Owszem, był przyzwyczajony zagadywać do nieznanych mu ludzi podczas zadań dla ojca, ale to zupełnie co innego niżeli takie przypadkowe poznanie. Szybko się zorientował, że powinien powiedzieć coś więcej aby nie zostać uznany za dziwaka. Odchrząknął, bo słyszał jak wcześniejsze słowo brzmiało troszeczkę nienaturalnie. Nieco zachrypnięte.
- Też przyszedłeś tutaj potrenować?
Uśmiechnął się serdecznie czekając na odpowiedź.