Shinobi War PBF Naruto

Szpital w osadzie Senju dysponował tym samym lekiem, który Reika dostała w Ryuzaku no Taki, ale żeby go otrzymać, musiała się zwierzyć ze swoich słabości kolejnemu medykowi, żeby miał wystarczające powody na to, żeby przepisać jej taki lek nasenny. Na szczęście wszystko odbyło się na drodze wyrozumiałości i Blondynka otrzymała kolejną dawkę swojego specyfiku. Póki była w domu, mogła go bezpiecznie zażywać, ale udając się do Ryuzaku no Taki, będzie musiała zostawić go w rodzinnej posiadłości. Chociaż tyle dobrego, bo przynajmniej tutaj będzie się wysypiać i przy okazji cała rodzina razem z nią. Chowając bezpiecznie fiolkę do torby, ruszyła do wyjścia z osady, ale póki co nie zamierzała jeszcze wracać do domu. Zamiast tego skierowała się prosto do lasu, lecz nie na Leśnie Rozlewiska, a nieco głębiej w puszczę. Te treningi, które teraz ją czekały były dość niebezpieczne, bo powodowały sporo zniszczeń, dlatego też będzie lepiej, jak uda się w odosobnione miejsce, gdzie nikt nie chodził. Zapuszczanie się w głąb lasu nie było rozsądnym posunięciem, ale dla shinobi dzikie zwierzęta nie stanowiły zagrożenia, zwłaszcza tak dobrze wyszkolonego. Blondynka szła znajomą ścieżką, coraz bardziej zagłębiając się między drzewa. Od lat nie było jej w tej części lasu ze względu na to, że to właśnie tutaj straciła rodziców przez watahę wygłodniałych wilków i mimo że nadal obawiała się tych bestii, to wiedziała, że w starciu z nią, nie mają teraz najmniejszych szans. Czy czuła się jednak na siłach, żeby odwiedzić to miejsce, które do tej pory dręczyło ją w koszmarach? Nie. Stanowczo nie. Dlatego też minęła to odgałęzienie drogi i ruszyła dalej, głębiej w las, który stawał się coraz bardziej gęsty. Po drodze dostrzegła kilka jeleni, które na jej widok od razu skoczyły między drzewa, uciekając z pola widzenia, zaś wkoło słychać było tylko ptactwo. Reika nie zamierzała zapuszczać się głęboko w las. Tu, gdzie teraz była, ludzie także nie chodzili, obawiając się o swoje bezpieczeństwo, dlatego też Blondynka zeszła z drogi, żeby poszukać dogodnego miejsca na treningi. Po chwili znalazła, rozglądając się z zadowoleniem.

Kunoichi doskonale zdawała sobie sprawę, że w tej części lasu nie jest bezpiecznie, dlatego też ponownie wspięła się na pobliskie drzewo, żeby nic jej nie zaskoczyło. Nie, nie wierzyła w plotki, jakie krążą po osadzie na temat wielkich, dzikich bestii. Doskonale wiedziała, że są przesadzone, a przynajmniej te dotyczące wilków, bo widziała je na własne oczy. Co prawda może nie były większe niż normalnie, ale nadal bardzo groźne, zwłaszcza jeśli atakują gromadą. Reika westchnęła i odrzuciła blond włosy na plecy. Była nadal tak blisko tego miejsca, a mimo to nie miała odwagi, aby tam pójść. Nie chciała znowu przez to przechodzić, choć obrazy przeszłości same wypływały w jej umyśle. Pokręciła gwałtownie głową, jakby chciała odgonić te myśli i przez chwilę skupiła się na odgłosach lasu. Poza śpiewem ptaków i szczebiotaniem wiewiórek, buszujących za zapasami na zimę, nic niepokojącego nie usłyszała. Spodziewała się odległego wycia wilków, ale na szczęście nic nie wyłapała co trochę ją uspokoiło. Śladów innych zwierząt też nie wyłapała, ale trudno się było dziwić, skoro spora część z nich prowadziła nocny tryb życia i dopiero o zmierzchu wychodziła ze swoich legowisk, aby udać się na poszukiwanie pożywienia, nie wspominając już o tym, że takie niedźwiedzie nie długo ułożą się do zimowego snu i obudzą dopiero na wiosnę.

A więc teraz wszystko się wyjaśniło. Skoro udało jej się opanować taką technikę, to było jednoznaczne z tym, że osiągnęła wyższy poziom, czego wcześniej do końca nie była pewna. Uśmiechnęła się szeroko na samą myśl o tym, jakie zrobiła postępy i poczuła się mimo wszystko z siebie dumna. Ciężko pracowała i wysiłek się opłacił. Miała nadzieję, że to zapewni jej chociaż lepszą ochronę przed światem ninja, jeśli nadal chce w nim żyć. Pozostało jej już tylko ponownie wrócić na swoje drzewo, aby nie kusić na dole jakiegoś drapieżnika, myślącego o łatwym łupie. Kiedy skupiała się na lekturze, lepiej to robić w bezpiecznym miejscu i poza zasięgiem kłów i pazurów dzikich zwierząt. Tak więc spięła się po gałęziach i usadowiła się w koronie, przyglądając się swojemu wcześniejszemu dziełu. Prawie nic nie było widać, co przyjęła z zadowoleniem, bo specjalnie nie lubiła dewastować środowiska. Czasami jednak trzeba było, jeśli chciało się przećwiczyć jakąś konkretną, niszczycielską technikę i lepiej to robić z dala od ludzi.

Kunoichi przeciągnęła się mocno i rozprostowała zesztywniałe nogi. Co jak co, ale dłuższe siedzenie na drzewie nie było zbyt przyjemne, bo pod tyłkiem stanowczo za twardo, dlatego też Blondynka postanowiła się ewakuować z tego miejsca i powoli wracać do domu, choć planowała jeszcze wstąpić na Leśne Rozlewiska, aby móc przetrenować dwie kolejne techniki, a co było konieczne ze względu na ukształtowanie terenu. Czuła jednak, że tu gdzie teraz była, na pewno wróci następnego dnia, bo było to świetne miejsce na takie treningi, które teraz robiła. Zeszła więc z drzewa, na którym siedziała i wróciła na ścieżkę, którą tu przyszła od strony osady Senju. W połowie drogi zatrzymała się jednak, wyraźnie nasłuchując. Tak, nie zdawało jej się. Gdzieś po boku usłyszała plusk wody, więc od razu skierowała się w tamtą stronę ciesząc się, że nie będzie musiała jednak zachodzić na rozlewiska. Kiedy dotarła na miejsce, okazało się, że to całkiem szeroki potok, pluskający w płytkim korycie. Reika uśmiechnęła się szeroko, bo właśnie czegoś takiego w obecnej chwili potrzebowała, aby opanować dwie kolejne techniki.

Reika czuła wyraźny spadek chakry, ale nie był to jeszcze krytyczny stan wyczerpania, więc postanowiła spróbować jeszcze jednej techniki, a potem wróci do domu porządnie wypocząć. Tak, znowu będzie mocno spać, bez żadnych koszmarów sennych. Przynajmniej tyle w tym dobrego. Kucnęła na brzegu potoku i obmyła sobie twarz zimną wodą aby się nieco odświeżyć. Powoli słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, więc nawet jakby chciała dłużej zostać, to nie mogła. Co innego było chodzić sobie w dzień po lesie, a co innego w nocy, kiedy wszystkie drapieżniki i nie tylko wychodzą na żer. Nie, żeby Blondynka nie dała sobie rady z dzikimi zwierzętami, po prostu nie było sensu kusić losu i specjalnie prowokować konflikt, gdzie ta druga strona zwyczajnie by zginęła, a przyrodę mimo wszystko trzeba było chronić i szanować. Reika wyprostowała się i osuszyła mokre dłonie o spodnie, po czym ruszyła do głazu, na którym wcześniej siedziała.
Zmęczona kunoich dała sobie już na dzisiaj spokój i ruszyła spokojnym krokiem w stronę domu, aby załapać się na jakąś dobrą kolację i ciepłą kąpiel. Już się nie mogła doczekać, kiedy spokojnie zaśnie w miękkiej poście i obudzi się następnego dnia w pełni wypoczęta i gotowa do dalszych treningów. Jeszcze trochę jej zostało, ale większą część miała już za sobą, niż ta która jeszcze ją czekała.

[zt]

Reika bez problemów dotarła do miejsca, w którym wczoraj się znalazła i trenowała. Dostrzegła też ślady aktywności zwierząt, zwłaszcza dzików, które przeryły całkiem spory placyk ziemi, ale poza tym i lekko zdeptaną trawą to nie dostrzegła nic niepokojącego. Chwilę nasłuchiwała odgłosów lasu, aby upewnić się, że poza leśnym ptactwem, jest w tej okolicy sama, po czym wspięła się na drzewo, na którym wczoraj siedziała i studiowała zwój. Może na dłuższą metę nie było zbyt wygodne, ale przynajmniej bezpiecznie mogła skupić się na swoich treningach, niż co chwilę miałaby się rozpraszać i rozglądać na wszystkie strony, aby upewnić się, że w krzakach nic się na nią nie czai, upatrując sobie w niej posiłek. Nie żeby się bała, bo dzikie drapieżniki nie miały szans w starciu z nią, ale po prostu niczego by się nie nauczyła, gdyby musiała pozostawać stale czujna, dlatego też siedząc w koronie drzewa, była zarazem bezpieczna i mogła się skupić na swoim zadaniu. Zostało jej mniej, niż już zdołała się nauczyć, ale mimo wszystko jeszcze trochę pracy przed nią było, dlatego też bez dalszej zwłoki zabrała się do podnoszenia swoich umiejętności shinobi. Cieszyła się, że w tak krótkim czasie udało jej się zwiększyć swoje możliwości, bo im silniejsza się stawała, tym była bardziej wartościowa dla klanu w tych niepewnych czasach.

Swoją ostatnią techniką Reika narobiła w tej części lasu trochę bałaganu, ale było to konieczne, jeśli chciała się nauczyć praktyki. Z czasem natura poradzi sobie z tą niespodziewaną zmianą i wykorzysta jakoś na swoją korzyść. Zawsze tak było. Rośliny bardzo szybko przystosowywały się do nowych warunków, o ile nie były one skrajnie różne od siebie. Blondynka odetchnęła z ulgą, że udało jej się nauczyć tej techniki, po czym ponownie wspięła się na swoje drzewo, aby tam się usadowić i napić się wody z manierki, którą ze sobą wzięła. O prowiant się nie troszczyła, bo przypuszczała, że jak tak dalej pójdzie, to zdąży się wyczerpać przed obiadem i wróci na posiłek. Przez chwilę odpoczywała w koronie drzewa i przyglądała się otoczeniu, lokalizując ptactwo po ich śpiewie. Liście już zmieniały kolor i niedługo zaczną opadać, bo było dla Reiki dosyć przygnębiające. Wiedziała, że na wiosnę drzewa znowu odżyją, ale mimo wszystko jesień i zima to były smutne pory roku, zwłaszcza w Prastarym Lesie, który powoli zamierał. Westchnęła z rezygnacją. Przeczeka ten czas, jak każdego innego roku. Nic się na to nie poradzi.

Blondynka przyglądała się przez chwilę temu, co właśnie udało jej się stworzyć, a co cały czas podtrzymywała za pomocą odpowiedniej natury chakry, po czym jeszcze raz przetestowała pełną kontrolę nad swoim tworem, aby upewnić się, że wszystko działa bez zarzutów. Póki co wszystko było w porządku, więc Reika mogła kontynuować dalszą część treningu, który odnosił się do tej samej techniki. Jeszcze nigdy nie próbowała innej techniki, gdy podtrzymywała już jedną, dlatego też będzie to dla niej wyzwanie. Rozejrzała się jeszcze uważnie po okolicy, aby upewnić się, że nic się na nią nie czai w krzakach. Lepiej, żeby nie wyskoczył na nią wkurzony niedźwiedź, albo dzik, nie wspominając już o wilkach, których szczerze nienawidziła, a które zabiłaby z zimną krwią, gdyby tylko się jej napatoczyły, nie wspominając o naprzykrzaniu się.

Teraz, kiedy Reika przebrnęła przez najgorszą cześć swoich treningów, jaką było połączenie dwóch technik, mogła przez chwilę odpocząć i wyciągnąć odpowiednie wnioski z tej nauki. Przede wszystkim ciężko było kontrolować jedną technikę i w tym samym czasie dodawać do tego drugą. Wymagało to nie lada koncentracji z jej strony, ale ostatecznie wszystko poszło dobrze, więc mogła spokojnie odetchnąć i nieco się zrelaksować. Ponownie więc wspięła się na swoje drzewo i gdy ułożyła się wygodnie, przymknęła oczy. Drzemka? Nic z tych rzeczy. Spanie na drzewie bez przywiązania się do niego liną było zbyt niebezpieczne. Blondynka postanowiła po prostu oczyścić umysł i nieco pomedytować, aby niedługo znów wznowić treningi. Postanowiła przed obiadem spróbować opanować jeszcze dwie techniki, bo raczej na tyle starczy jej tylko chakry, dopóki nie odpocznie i znowu nie nabierze sił. Cóż, jej zasób był dość ograniczony, ale i tak zrobiła już całkiem spore postępy, z czego bardzo się cieszyła.

Kunoichi czuła wyraźny spadek chakry, ale zdawała sobie sprawę, że stać ją na jeszcze jeden trening. Potem wróci do domu na obiad i będzie mogła trochę odpocząć, aby na nowo nabrać sił. Liczyła na to, że jej dalsze treningi, to jeszcze kwestia dwóch dni, co napawało optymizmem, bo będzie mogła wrócić do czynnej służby i albo poszuka zajęcia w Shinrin, albo ruszy do Ryuzaku no Taki, aby tam się trochę pokręcić po okolicy i sprawdzić, jak się mają sprawy. Póki co nie warto było wybiegać myślami tak daleko, bo nigdy nie wiadomo, co się może stać. Uchiha na razie nie mieli zamiaru atakować Senju, co było dość niepokojące, ale jednocześnie przynosiło nieco ulgi i za ten czas mogli się dobrze zorganizować w kwestii obrony. Reika jednak stwierdziła, że nie chciałaby brać udziału w otwartej bitwie, bo zwyczajnie się do tego nie nadawała, zresztą jako medyk, nawet nie mogłaby iść w pierwszym szeregu, chyba że znałaby naprawdę śmiercionośne techniki. Cóż. Jak tak dalej pójdzie, to już niedługo i będzie takie znała. Musi tylko jeszcze trochę nad sobą popracować i może warto by było wykorzystać właśnie ten czas, kiedy czekały ich dwie, niekorzystne pory roku i maksymalnie się wzmocnić. Zrobi co w jej mocy.
Zmęczonej kunoichi nie pozostało już nic innego, jak wrócić do domu na ciepły obiad i odpocząć po tak ciężkim treningu. Mimo że wyczerpana, to była z siebie wyraźnie zadowolona. Jeszcze tylko trochę i będzie koniec.

[zt]

Po solidnym wypoczynku, Reika mogła ponownie wrócić w to miejsce, aby dalej kontynuować swoje treningi. Nadal miała przed sobą sporo pracy, ale już powoli zbliżała się do końca, co napawało ją optymizmem, bo będzie mogła wybrać się na kilka misji, aby wspomóc ludzi w Shinrin i zdobyć trochę doświadczenia, pieniędzy i oczywiście szacunku. Przez kilka wydarzeń, które miały miejsce, a w których Reika brała czynny udział, zwykli ludzie i inni Senju zaczęli ją rozpoznawać i nawet się z nią witać, co jednocześnie napełniało ją zdumieniem i zadowoleniem. Cieszyła się, że mogła się przysłużyć w takim stopniu, że rozeszło się to po szerszej społeczności Shinrin, zwłaszcza pomoc w ocaleniu Isoshiego, byłego Lidera. Tym na pewno zasłużyła sobie na szacunek innych shinobi i miała nadzieję, że nie będą jej już postrzegać, jako tylko adoptowanej córki nowego Lidera Senju. To, że nie była rodowitym członkiem klanu, wcale nie znaczyło, że była gorsza, no ale niestety, niektórzy nadal tak uważali i otwarcie pokazywali jej swoją pogardę, ale już dawno rodzice nauczyli ją ignorowania takich ludzi i zawsze jej tłumaczyli, żeby robiła swoje i pokazała im, że jest od nich znacznie lepsza. No i Reika się starała. Właśnie dlatego postanowiła zostać kunoichi, aby przysłużyć się rodowi i pokazać, że nie jest wcale gorsza. Teraz, kiedy robiła tak widoczne postępy, była z siebie tym bardziej dumna. Musiała tylko znaleźć jakąś alternatywę na Mokuton, w razie gdyby jeden z Senju nie poprzestał tylko na okazywaniu pogardy, zwłaszcza teraz, kiedy ojciec zdobył najwyższą pozycję w klanie. Wiecznie nie będzie się chować za rodziną.

Przez chwilę Reika była tak zafascynowana efektem swojego treningu, że nie miała pojęcia, jak zejść na dół, bo skakanie z takiej wysokości raczej nie wchodziło w grę. Na szczęście była kunoichi i już po chwili skumulowała chakrę w stopach, aby za pomocą Ninjutsu: Kinobori no Waza, spokojnie zejść sobie po pionowej ścianie w dół, przy okazji podziwiając swoje dzieło z tej perspektywy. Dopiero jednak gdy postawiła stopy na normalnym gruncie, mogła zobaczyć, jak wysokie i masywne to jest, co sprawiło, że Reice aż zaparło dech w piersi. Niesamowita sprawa i do tego ona sama tego dokonała. Zadowolona z siebie powróciła na swoje drzewo, aby wygodnie usadowić się w koronie i stamtąd podziwiać swoje dzieło. Co prawda nieco popsuła obecne ukształtowanie terenu, ale nie tak bardzo, żeby zwierzętom to przeszkadzało, a taki masyw zawsze dobrze będzie chronił przed zimnym wiatrem, który właśnie dopadł samą Reikę. Dziewczyna skrzywiła się i otuliła szczelniej szyję futrzanym kołnierzem. Nienawidziła zimna i będzie musiała się pospieszyć z tym trenowaniem, bo chyba zbierało się na deszcz, a jakoś nie uśmiechało jej się moknąć, bo to się od razu wiązało z przeziębieniem na następny tydzień, dlatego też najlepiej będzie, jeśli od razu weźmie się do pracy i spróbuje opanować kolejną technikę.

Blondynka wytrwale dążyła do celu, aby opanować wszystkie przydatne techniki, które miała w zwoju i pochwalić się potem szerokim asortymentem do wyboru. Nigdy nie było wiadomo, w jakiej człowiek znajdzie się sytuacji i czego akurat będzie potrzebować. Reika nie przyjmowała do wiadomości, że czegoś się nie nauczy, bo jest słabe, albo ma jakieś inne wady. Kiedyś na pewno może się jej przydać i nie darowałaby sobie wtedy, gdyby czegoś nie opanowała, a co byłoby jej potrzebne. Odetchnęła i wdrapała się na drzewo, na którym mogła się wygodnie usadowić i podziwiać okolicę. Co prawda zwierzęta ją tutaj nie nawiedzały, najwyraźniej wyczuwając jej zapach i omijając szerokim łukiem, ale wolała nie ryzykować, zwłaszcza jeśli chodzi o drapieżniki, bo z nimi nigdy nic nie wiadomo, a nie chciała zabijać, jeśli nie musiała. Liście powoli zaczynały opadać i wkrótce między łysymi gałęziami będzie hulać wiatr, no ale póki co miała jeszcze odrobinę schronienia przez zimnym powietrzem, więc tylko opatuliła się szczelniej futrzanym kołnierzem i wyjęła z torby przy pasie zwój, aby spróbować sił z kolejną techniką.

Kiedy osiągnęła kolejny sukces w opanowaniu techniki, nie pozostało jej nic innego, jak wrócić na drzewo, na którym wygodnie przesiadywała podczas studiowania zwoju. Chwilę jednak patrzyła na swoje ostatnie dzieła, zdając sobie sprawę, że cieszy się z powodzenia nauki śmiercionośnej techniki. Owszem, nie lubiła krzywdzić ludzi i walczyć, ale czasami nie było wyboru i była to dla niej zawsze ostateczność, która wiązała się z zagrożeniem własnego życia, lub życia niewinnych ludzi. Wyjątek stanowiła dla niej zemsta za krzywdę, jak w przypadku jej rodziców, a teraz w przypadku kalectwa Isoshiego, któremu przysięgła, że zabije każdego Uchiha, na jakiego się napatoczy. Ten klan zadał im tak bolesną ranę, że tym samym skazał się na śmierć z rąk Senju i był to fakt, który prędzej czy później znajdzie drogę do rozwiązania tego konfliktu. Reika mimo wszystko miała nadzieję, że to oni pokonają Uchiha i zajmą ich tereny, ale w tej wojnie wszystko mogło się zdarzyć, a bez potencjalnych sojuszników zapewne będzie ciężko, skoro tamci kontrolują Jūgo, którzy przecież byli istnymi maszynami do zabijania, co z kolei nie napawało optymizmem. Reika westchnęła, nie wiedząc co ich może czekać, a ta niepewność nieco ją przerażała. Odgoniła jednak te ponure myśli i zabrała się do nauki kolejnej techniki, która kiedyś może ocalić jej życie.