Głęboko w Lesie

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi A
39/38

Chyba żaden z nich nie żartował. Dwóch przeciwników biegnących na ziemi przeskakiwało zgrabnie pomiędzy wyrastającą roślinnością. Trzeci nadal stał znacznie dalej, utrzymując złożoną pieczęć. A Ario zgodnie z tym co powiedział, pokazał, że nie żartował. Uwolnił kolejne swoje lalki i korzystając z okazji, wykonał shunshina za plecy przeciwnika. Jednak droga tam nie była prosta. Choć shunshin mógł być dla wielu teleportem, tak właściwie był bardzo szybkim ruchem. Ruchem, który trzba było wykonać pomiędzy szybko rosnącym lasem, który ciagle się poruszał. Dotarcie na miejsce psrawiło więc, że Ario potrzebował chwili aby ogarnąć co się stało.

To pozwoliło przeciwnikowi odwrócić się w jego kierunku i wyciągnć przed siebie dłonie. Drewniana smocza głowa wyrosła oddzielajac obu walczących, dokładnie w momencie gdy Salamandra wystrzeliła swój elektryczny ładunek. Szeroka na trzy metry drewniana zapora stawiała godną przeszkodę, przyjmująć na siebie niemal całą siłę wyładowania. Szybko zajęła się też ogniem, gdyż jak wiadomo, drewna jest raczej materiałem łatwopalnym. Ale ostatecznie wiązka przebiła się. Płonące połówki głowy smoka spadły na ziemię, prosto pośród resztę tutejszej roślinności.

-Matko, daj mi siłę!- Mężczyzna wypowiedział te słowa niczym modlitwę, a Ario mógłdostrzec jak tatuaż w kształcie rombu na jego czole zaświecił się i rozrósł w sporej wielkości czarny tatuaż o kształcie motyla. Złożył on pieczęć, a z jego ciała zaczęły wystrzeliwać drewniane gałęzie. Do akcji wkroczyła gotowa już Syrena, tworząc wodną zaporę przed tym atakiem. Tym razem to broniąca się wcześniej strona atakowała i podobnie jak poprzednio, bariera przyjęła na siebie większość uderzenia, ale jeden z pięciu drewnianych kolców przebił się, wbijając się w ramię lalki, pomiędzy jej metalowe okucia, nie robiąc jej większych szkód.

W tym samym czasie Ario musiał też brać pod uwagę to co działo się w zupełnie innej części tego zamieszania. Onix, z mocno unieruchomionymi stawami starał się wystrzelić swoje salwy w przeciwnika, który właśnie przeskoczył nad ścianą świątyni i chciał od tamtej strony zaatakować lalkę. Ale takiego naporu wystrzeliwanej broni się nie spodziewał. Nie miał właściwie żadnych szans. Metalowe igły wbijały się w jego ciało. Metal zamiast jednak obijać sięo skórę i krew trafiał w... drewno. Ale salwy strzelały, strzelały i strzelały, wreszcie rozbijając drewniane ciało przeciwnika na drobne kawałki.

Sporo zachodu miał też Żółw. Wypuszczając dwie przeszkody ze swojego ciała, nadal zmagał się z naporem drewnianych bali, które ponownie uderzyły go ze sporą siłą, uszkadzając łapy, praktycznie całkowicie uniemożliwiając wykorzystania mechanizmu do kopania. Ale sama lalka nadal w większości pozostawała nietknięta. Drewno, wzmocnione stalą kantaiską wytrzymało. Teraz był jej moment na kontratak. Wykorzystując plakietkę i przelaną chakrę od swojego właściciela rozpoczeła proces tworzenia wiru. Drewniane bale oberwały pierwsze i niekonynuowały walki, bo kontrolujący je przeciwnik musiał odpuścić już pieczęć i zająć się walką z samym Ario. Ale biegnący na Żółwia oponenta nadal był zagrożeniem. Niestety dla niego, tylko przez chwilę. Wir był od niego szybszy. I silniejszy. Podobnie jak swój poprzednik w starciu z Wężem, tak i ten powoli rozpadał się na mniejsze drewniane fragmenty, aż wreszcie wir wessał go całego i zmielił na wióry.

Ale to nadal nie koniec zamieszania! Na polu walki była jeszcze kolejna lalka (jakby ktoś nadal nie był zmęczony próbująć ogarnąć dotychczasowe zamieszanie). Rybokula, wysłana z zamiarem uwolnienia Węża, którego ciało nadal było zgniatane przez rosnące gałęzie. Stawy były maksymalnie zgniatane, podobnie jak i same pierścienie. Rybokula ze swoimi ostrzami mogła bardzo precyzyjnie zadać wszystkie cięcia, odcinając to co nie powinno być częścią lalki i uwalniając nieco już uszkodzonego Węża, który mimo wolności, działał już mniej sprawnie na skutek resztek gałęzi, które zostały mu pomiędzy pierścieniami oraz odniesionych uszkodzeń na skutek siły zgniatającej, która działała na lalkę wcześniej.

Mapka:

Gwiazdki - Ario, żółw, wąż i archeolodzy
brązowe trójkąt - przeciwnik

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ario]

Walka przerodziła się w ponowne kumite, tym razem w lesie. Ario polubił swój nowy manewr z wytwarzaniem dymu, jednak ruszający się las sprawił mu problemy z przeskakiwaniem między drzewami. Chłopak skarcił się w myślach, że nie wziął na to poprawki.

Tymczasem pole bitwy zmieniło się w prawdziwą rzeźnię. Lalkarz ponownie zajął się tym co zawsze - najpierw zabezpieczenie siebie, potem niwelacja atutów przeciwnika, a na końcu totalna miazga. Niestety, trudno było zniwelować przewagę kogoś z klanu Senju w lesie, ale zaczęcie od klonów było dobrym pomysłem.

- Matka Ci tutaj już nie pomoże. Jedyne co Ci może pomóc to interwencja Twojego shirei-kana, bo mimo ostrzeżeń, nadal atakowałeś. Najpierw utnę Ci rękę, a potem opowiesz wszystko co wiesz o świątyni. - wyjaśnił spokojnie, po czym zamachnął się i komplet marionetek ruszył ponownie do akcji.

Zółw, który był w biegu miał dalej podtrzymywać technikę wiru i wsysać wszystko co ma na swojej drodze, począwszy od drzew, a kończąc na rywalu. Kamienny wąż zaś miał wycelować wszystkie swoje działka w jedynego przeciwnika i odpalić kolejną serię salw. Rybokula zaś miała prawą stroną nacierać i niszczyć wszystkie drzewa po drodze, aż doleci do wroga i wszystkimi piłami zrobi z niego mokrą plamę. Salamandra zaś miała rozpędzić się i pazurami podrapać twarz Senju.

Póki co Ario nie ruszał Arikage i Nagaia, chyba, że wyczuje jakiś ruch w ich kierunku to wtedy dla bezpieczeństwa znowu ich przesunie o 10 metrów. Syrena zaś z Ario miała wykonać kolejną serię technik. Najpierw kobieca postać złożyła pieczęci by ze swoich ust wypuścić potężną falę wody, zaś Ario na sam koniec (po ataku marionetek) również złożył pieczęci i wypluł przed siebie potężną chmurę trujących oparów.

- Co to za znak na Twoim czole? Pierwszy raz to widzę. - powiedział głośno po wszystkim.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi A
41/38

Na polu walki tyle się działo, że ciężko było to ogarniać. Problemem z koordynacją tego wszystkiego powoli zaczynał mieć Ario. Nie miał przecież oczu dookoła głowy, a w dodatku trzy z jego lalek miał zasłonięte zarówno przez przeciwnika jak i przez ogromną ilość konarów i gałęzi. Ale mimo wszystko przez nici nadal był połączony, więc mógł wydawać komendy. I to zrobił.

Żółw ruszył do przodu, a razem z nim jego wir, który wciągał coraz więcej wokół siebie. Konary i gałęzie poddawały się niemalże natychmiast, co powodowało bardzo ładny efekt karczowania lasu. Problem w tym, że wir był znacznie większy. I łapał znacznie więcej niż wykonujący mógłby chcieć. Pierwszą postronną ofiarą był wąż. Ledwo co uwolniony od więzów, teraz siła wciągania rozniosła uszkodzone wcześniej stawy, co spowodowało, że lalka rozpadła się na pojedyncze pierścienie. Kolejną ofiarą byłą zaniedbana budowla, której fragmenty szybko zaczęły odpadać od ściany i lecieć w kierunku środka odkurzacza. No i trzecią ofiarą była rybokula. Ta jednak na skutek znacznie większej wytrzymałości oraz posiadanej siły w mechanizmach, była w stanie oprzeć się tej sile i wyskoczyć poza zasięg wiru i jej celem stało się teraz dolecenie do przeciwnika od prawej strony.

-Nie uznaję władzy ludzi, którzy zapomnieli o Matce. Wy za zbeszczeszczenie jej świątyni zostaniecie zgnieceni-

A strażnik świątyni miał sporo na głowie. Sporo przeciwników tuż przed nim, więc natychmiast złożył pieczęć. Równocześnie z wodną lalką. Lalka wystrzeliła swój wodny pocisk, zaś strażnik wykorzystał wszechobecne drewno. Ale nie stworzył tarczy przed sobą, a wytworzył nowy pień, po lewej stronie od Ario. Pieniek trafił pierwszy niczego nie spodziewającego się Ario i nieco zachwiał jego równowagę. Ale dosłownie chwilę później Senju oberwał wodą od lalki, przed czym zupełnie się nie obronił. I podobnie jak Ario, także i on potrzebował chwilki aby ponownie złapać równowagę na gałęzi. To był moment, w którym do głosu mogła dojść salamandra. Pozbawiona większości swojej siły ofensywnej zapieczętowanej w zwojach, musiała posłużyć się innymi mechanizmami. W tym przypadku - pazurami. Rzuciła się na twarz Senju, który musiał puścić pieczęć i przestać atakować Ario pieńkiem, aby obronić się i odrzucić od siebie Salamandrę.

Przebijające się przez las Rybokula i Żółw były już blisko, ale nie dostatecznie blisko. Do głosu doszli więc ponownie obaj ninja. Ario miał więcej czasu i złożył więcej pieczęci tworząc obłoczek dymu dookoła siebie. Senju także się nie patyczkował i wytworzył pod Ario sporą ilość pnączy, które oplotły nogi Ario i ciągnęły się ku górze jego ciała, przy okazji próbując zgnieść biednego marionetkarza. Wyglądało na to, że obaj mieli siebie już w garści. Pytaniem pozostawało, kto szybciej wykona ostateczni cios.

Mapka:

Gwiazdki - Ario, żółw, wąż (resztki), rybokula i archeolodzy
brązowe trójkąt - przeciwnik

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ario]

No i miarka się przebrała. Facet nie dość, że nie był z klanu, to jeszcze odpowiedział ogniem w kierunku pacynkarza. Cały las falował, w związku z tym kuglarz miał deko ciężej manewrować między nimi wszystkimi. Niestety, na tym polegało bycie Shinobi, że się trzeba dostosowywać do tego co jest. A sytuacja nie była najciekawsza. Ario był ściskany przez jakieś drewniane krzaczory, które trzeba będzie potrakować ogniem, a jego przeciwnik wpadł w opary trucizny. Jeden i drugi był na widelcu, więc kwestia była tego, kto mocniej walnie.

A Ario zamierzał mu walnąć bardzo mocno. Kunisaku machnął ręką nakazując ponowne natarcie wzsystkim marionetkom (oprócz Kamiennego węża, bo ten był w rozsypce). Wir żółwia wyciął co miał wyciąć, więc lalkarz nie chciał już podtrzymywać techniki. Żółw miał prosty cel - dobiec do przeciwnika i zrobić z niego mokrą papkę dzięki swoim ruchomym ostrzom - to samo zresztą Rybokula, która nie potrzebowała, żeby ruchome ostrza były aż tak ruchome - wystarczyły, że były ostrza. Ario wprawił kulę w ruch obrotowy i kręcił samą kulą, zamiast samymi mechanizmami i tak samo kula miała wpaść na przeciwnika rozcinając co się da. Żeby im było prościej - Sairen ponownie miała załadować technikę wodną, która powinna wypchnąć przeciwnika wprost na marionetki. Salamandra zaś jeszcze raz miała atakować pazurami, najlepiej w okolice twarzy, by przeciwnik nie był wystarczająco skupiony na Ario.

Sam lalkarz odpiął nici z Onixa i dwóch archeologów, a sam podpiął się pod plecak i odpalił uruchomione mechanizmy. Zarówno pod plecak, który miał odsłonić cztery naostrzone łańcuchy, a także stalową rękę marionetki z mechanizmem tarczy chakry. Sentoki miał złapać łańcuchami plecaka za konary, które go oplotły. Zamierzał zerwać konary siłą, a metalowa dłoń z tarczą chakry miała posłużyć do obrony - gdyby przeciwnik ponownie chciał atakować go zaatakować z nienacka. Jeżeli Ario zdobędzie trochę miejsca, to wsadza rękę chakry między siebie a konary, szukając opcji do wykonania shunshina przed siebie - w okolice Arikage i Nagaia.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi A
43/38

Ario nie mógł się za bardzo ruszyć. Został spętany, ale jeszcze nie całkowicie. Pnącza sięgnęły mu już klatki piersiowej, niemalże wyciskając z niego ostatni dech. Ale zostawione miał to co dla niego najważniejsze. Ręce. To umożliwiało mu nadal działać i wykonać swój atak. Sairen czym prędzej ponowiła swój atak. Tym razem przeciwnik nie zdążył złapać równowagi. Odrzuciło go daleko. Przeleciał nawet pomiędzy dwoma lalkami, które miały go zaatakować, przy okazji łamiąc też niektóre z gałęzi drzew, które zostały jeszcze niezniszczone przed wir Żółwia.

Marionetkarz miał więc okazję aby się wyrwać, bo nic go nie atakowało. Czym prędzej skorzystał ze swojego plecaka i jego łańcuchów, które złapały za otaczające go pnącza. Walka siłowa była napięta, ale wreszcie drewno poddało się metalowym łańcuchom. Ario uwolnił się, ale czuł, że jest już poważnie ranny. Musiał skończyć czym prędzej tą walkę.

Do przodu, a właściwie to już do tyłu, bo przeciwnik poleciał na ścianę świątyni, kilka metrów od leżących odłamków węża. Ale wtedy mężczyzna rozdarł resztki swojej koszulki, ujawniając swoją gołą klatkę piersiową. Bardzo interesująca taktyka. Podobno w Sogen było kilku takich, którzy preferowali walkę z gołym torsem. Dziewczyny musiały to uwielbiać. Ale tutaj wcale nie chodziło o zaprezentowanie swojego umięśnionego ciała. Bo na klacie pojawiły mu się czarne tatuaże.

-Matko przyjmij swojego sługę. Oto największy prezent, który mogę ci oferować!- Wykrzyczał mężczyzna, a z tatuaży wystrzeliła krew. A przynajmniej tak się zachowywała. Z tym wyjątkiem, że była całkowicie czarna. Chwilę później tatuaże z jego ciała powiększyły się i otoczyły go z każdej strony. Pojawiła się czarna kula, która natychmiast zaczęła rosnąć. Lalki momentalnie się zatrzymały i miały zamiar uciec w tył. Ale były za wolne. Nie uciekłyby. Kula rozrosła się do 10 metrów średnicy. W jej środku znalazł się strażnik, resztki węża, ramiona żółwia, część ostrzy rybokuli oraz kilka ścian świątyni. Aż kula zatrzymała się, a potem zniknęła. Zostawiając ogromną dziurę w ziemi. Nic co było w zasięgu kuli nie zostało. Zniknęły zarówno drzewa, fragmenty lalek, ściany świątyni jak i nawet ziemia. Zostało tylko ciało strażnika. Z tatuażami na klatce piersiowej. Leżał całkowicie bez ruchu.

-NIE!- Krzyknął Nagai. Ario spojrzał w jego kierunku i dostrzegł, że obaj archeolodzy wychylili się zza dalszych drzew. Przeżyli. Ale jeden z nich nie był zadowolony. Wskazał dłonią na ścianę która zniknęła. To właśnie na tej ścianie był obraz Kaguyi. Teraz nie pozostał już po niej nawet ślad. Padł na kolana z bezsilności. Tak wartościowy dowód jego teorii przepadł.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ario]

Sytuacja była dość niespodziewana, ale z doświadczenia Kunisaku wiedział, że wszyscy są cwani dopóki nie przyciśnie się ich marionetkami. Tak też zamierzał zrobić - wysłał wszystko co miał pod ręką w miarę skoordynowanym ataku. Część ataków dotarła do celu i już miał wykończyć rywala, gdy ten wydarł się i zapowiedział totalną anihilację dookoła. Ario zorientował się, do czego to prowadził i próbował jakoś zareagować, jednak nie było możliwości.

Nagle czarna sfera rozrosła się od ciała przeciwnika i sprawiła, że powstała wielka kula, która zabrała za sobą wszystko. Ario spojrzał na to zdziwiony, rozszerzając oczy. Jego Salamandra wróciła na bark, plecak zwinął się w pierwotną formę, a reszta lalek powracała do zwojów. No, oprócz kamiennego węża. I znowu będzie wracał na piechotę.

Wtedy też poczuł dziwne uczucie w płucach i rzuciło Ario na kolana. Zaczął ponownie kasłać, ale tym razem nie było aż tyle krwi, jak ostatnio. Medykamenty działały dość dobrze, tylko nadal był podatny na nagłe wydatki chakry. Nie licząc tego, że był trochę obolały od konarów, to czuł się zmęczony.

Dopiero po chwili, dźwignął się na nogi i spojrzał przed siebie.
- Chyba się starzeje. - mruknął niezadowolony, po czym przyłożył dłoń z zielonkawą łuną do ciała i zaczął regenerować swoje rany.
Ario nie zwracał uwagi na badaczy. Bardziej zainteresował go przeciwnik. Podszedł więc ostrożnie do jego ciała i przyjrzał mu się. Zaczął oglądać z różnych stron, by następnie delikatnie kopnąć go i sprawdzić czy żyje.

No ale nie żył. Chłopak podrapał się po głowie.
- Widzieliście kiedyś taką technikę? - zapytał archeologów. - Miał dziwny znak na czole. A potem ta technika. Interesujące. - powiedział, po czym delikatnie zakasłał. - Biorę go na badania. - zadecydował, wyciągając średni zwój i przelewając chakrę, celem zapieczętowania ciała.

  Ukryty tekst

Następnie podniósł się i ruszył w kierunku archeologów.
- Czy wy zawsze tak robicie? Przecież to świątynia senju. Mogliście zginąć. - powiedział już w swoim starym stylu Ario. - W każdym razie, nie wszystko stracone. Ale nie powinniśmy tu długo zostawać, może być więcej takich...fanatyków. - mruknął, po czym wyjął swój notesik i odwrócił się w kierunku tego, co zostało ze świątyni.

Ario przyjrzał się jej z kilku stron i zaczął szkicować, chodząc dookoła niej. Miał doskonałą pamięć do szczegółów, tym bardziej, że zaciekawiła go architektura samej budowli, jak i postać tej całej bogini. Zamierzał przerysować całość i wyrwać kartkę, by podać ją zdrugoconemu archeologowi.
- Masz, tak to wyglądało. Lepszego dowodu nie będziesz miał.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi A
45/38

Uwolniony, ale nadal cały obolały wreszcie miał chwilę by odsapnąć. A jego organizm postanowił mu przypomnieć, że tego typu ekscesy z wypruwaniem się z własnych pokładów chakry raczej nie są dla niego zbyt zdrowe. Na całe szczęście z własnymi ranami, spowodowanymi przez pnącza i pieńki potrafił sobie poradzić. Z efektami grzyba już nieco gorzej. No ale przecież nie można mieć wszystkiego.

-CO TY ROBISZ?! ZOSTAW GO! ROZZŁOŚCISZ KAGUYĘ- Nagai czym prędzej chciał podbiec do Ario. Problem w tym, że ten w miarę bezpiecznie zszedł do wielkiego powstałego leja po czarnej kuli. Archeolog nie miał możliwości przyczepić chakrą stóp do krzywej powierzchni, więc bardziej musiał zjechać, niż zbiec. Prawie wywalił się na twarz, ale w ostatniej chwili zamortyzował upadek rękami. Nie zwlekał jednak ani chwili, tylko podniósł się i złapać Ario za nadgarstek, gdy ten rozwijał swój średni zwój, przerywając mu w jego działaniach. Nie wyglądał na zadowolonego. Wprost przeciwnie, był zły i wystraszony. Śmiertelnie wystraszony.

-Hej. Panowie. Patrzcie- Ledwo słyszalny głos Arikage w całym tym szaleństwie z próbą pieczętowania. Mężczyzna stał przy krawędzi dziury w ziemi i spoglądał w kierunku ruin świątyni. Tak konkretnie w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu była ściana z malowidłem Kaguyi, a teraz nie pozostał po niej ślad. Jej brak był zauważalny. I zauważalne stało się także to co do tej pory ukryte było pod podłogą. Kilka kamieni z posadzki osunęło się i zjechało po boku leja w okolice Ario. Ten mógł wtedy dostrzec, że zrobiła się metrowej wielkości szczelina pozwalająca się dostać do niewielkiego pomieszczenia pod podłogą. Było tam całkiem ciemno, więc ciężko było stwierdzić co też takiego mogło być tam ukryte.

[Ario]

Juz Ario miał zapakować przeciwnika do zwoja, gdy nagle ni z tego ni z owego wyskoczył do niego jeden z archeologów, krzycząc coś o rozzłoszczeniu Kaguyi. Sentoki co prawda przerwał pieczętowanie zwłok, ale stanowczo spojrzał w kierunku Nagaia.
- To Ty eksplorujesz czyjeś ruiny bez żadnej zgody, więc nie mów mi nic o rozszłaszczaniu kogokolwiek. Gdyby nie ja to ten strażnik zrobiłby z Was kolejną dekorację naścienną. - niemalże syknął w jego kierunku Sentoki i zerwał uścisk na nadgarstku archeologa. Ario bardzo nie lubił gdy ktoś go dotykał, wręcz niecierpiał, stąd również nie dogadali się na tym poziomie.

Kunisaku chwilę patrzył na zwłoki mężczyzny i zdecydował się jednak nie zabierać ciała. Wyjął jednak ponownie notes i zamierzał przerysować ciało przeciwnika, a szczególnie wszystkie wzorce, które miał na sobie. Może i lepiej nie zabierać ciała, bo kto wie, co jeszcze mogłoby się z nim stać. Sama technika pochłaniania była dość niebezpieczna, a byłoby zdecydowanie nie fajnie, gdyby coś podobnego odpaliło się w zwoju, albo gdyby Ario spał.

Nie mniej, Arikage zawołał ich i wskazał dziurę, która była dość ukryta. Zbyt ukryta, jak na struktury, które Ario zwiedzał na powierzchni.
- Poczekajcie, nie wchodźcie tam. - powstrzymał ich Kunisaku, po czym sięgnął po duży zwój i rozwinął go na ziemi. Chłopak przyłożył dłoń do zwoju i niemalże wyciągnął marionetkę z kłębu dymu, który powstał.

Córka Rybaka, była drugą marionetką stworzoną przez Ario. Była przystosowana właśnie do walki w ciasnych, małych pomieszczeniach, a tym bardziej w ciemnych. Kunisaku podpiął do niej nić chakry i uruchomił mechanizm w głowie lalki. Krzesiwo miało zapalić lont, znajdujący się w głowie lalki i z jej oczu miało paść światło, zaś z ust wylecieć para. Ario schował zwój i oświetlająć sobie drogę, puścił marionetkę pierwszą by oświetlić sobie okolicę, a sam zaczął iść za marionetką w głąb nowego pomieszczenia.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi A
47/38

-Odkrywamy prawdę o niej. Chcemy przywrócić wiarę o niej. Nie mieliśmy zamiaru odkradać miejsca jej kultu- Do tej pory ich współpraca układała się dość dobrze. Każdy z ich trójki był dość specyficznym indywiduum, ale byli w stanie normalnie rozmawiać, tolerować się wzajemnie i nawet polubić. Teraz jednak doszło do poważniejszych spięć na linii Ario-Nagai. Ten pierwszy podchodził do wszystkiego bardzo przyziemnie, przez aspekt logicznego rozumowania. Ten drugi przez wzgląd na swoje poglądy dotyczące Kaguyi miał nieco bardziej religijne powody. Lalkarz mógł się nawet poczuć nieco urażonym faktem, że uratował tyłek temu niewdzięcznikowi, a teraz jeszcze teraz próbuje mu rozkazywać.

Pomieszczenie okazało się rzeczywiście niewielkie. Po podłodze miało koło metra na dwa, ale podłogę od sufitu dzieliło jedynie pół metra. Zamiast więc wchodzić wgłąd tego pomieszczenia, Ario musiał właściwie wczołgiwać się za swoją lalką, która oświetlała mu drogę. Na całe szczęście dla niego był dość drobny i tego typu przedzieranie się nie stanowiło dla niego problemu. Tym bardziej, że w tym pomieszczeniu zdawało się nic nie być. Już prawie stracił nadzieję, gdy światło z marionetki padło na drewnianą konstrukcję na końcu tunelu. Coś, co niegdyś mogło być kapliczką lub ołtarzem, teraz było jedynie cieniem dawnej świetności, ale roślinność zdawała się trzymać z dala od tego miejsca, co było dziwne, biorąc pod uwagę jak całą resztę świątyni porastały różnego rodzaju pnącza, krzaki i mech. Niemniej to nie sam ołtarzyk był tutaj interesujący, ale to co leżało na nim. Zwój.

-P... Panie Ario. ARIO! Szybko, wyłaź stamtąd- Arikage nie dawał mu się jednak nacieszyć wątpliwą przyjemnością w czołganiu się w tym ukrytym pomieszczeniu. Jeśli chciał mógł oczywiście zabrać to co znalazł, ale usilne nawoływania archeologa skłaniały do jak najszybszego wydostania się stąd. Gdy wyszedł na powierzchnie usłyszał bardzo znajomy dźwięk oraz zapach. Płonął las. A raczej kilkanaście drzew w okolicy miejsca, gdzie Ario stanął twarzą w twarz ze strażnikiem. Jedna z defensywnych technik Senju przyjęła na siebie raitonową technikę co zapewne zaprószyło ogień, który przez wzgląd na skupienie się na innych aspektach, miał czas na rozprzestrzenienie się do takiego stopnia, w którym nawet spora ilość technik suitonu już nie wystarczy. Nagai, ciągnięty za ręce, niechętnie szedł za ciągnącym go Arikage w kierunku ich obozu. Musieli się stąd zwijać. Nie mieli już czasu.

[Ario]

Marionetka dawała dobre źródło światła i Ario aż sobie przypomniał pierwszą misję, którą musiał odbywać w totalnych ciemnościach. Ewakuacja sztygara w zaminowanej kopalni, gdzie również trzeba było dobrze pokombinować...tam akurat przeciwnikami byli użytkownicy katonu, tak więc Sentoki wiedział przynajmniej, gdzie nadlatywały ataki.

Teraz jednak było ciemno i ciasno. Z pierwszym problemem poradził sobie bez problemu, zaś z drugim...no więc Ario swojego czasu postawił swoją lepiankę. Był młodszy co prawda, ale równie mniej doświadczony. Miał dużo praktyki w wykopywaniu fundamentów bez marionetek, więc podstawy architektury poznał na własnych nauczkach i błędach. Nie było dla niego problemem wcisnąć się w taką szczelinę, jednakże chłopak momentalnie dostrzegł, że nie jest to ta sama część pomieszczenia. Z tego co widział, kapliczka czy cokolwiek to było, została w jakiś sposób ukryta, więc musiała być też nieużywana dużo czasu. Niczym najlepszy archeolog chciał dowiedzieć się więcej, stąd gdy tylko dostrzegł zwój, poczuł przyjemne uczucie w brzuchu. Momentalnie puścił marionetkę, by wyciągnęła zwój z miejsca, gdzie się znajdywał, a sam zaczął się wycofywać.

Gdy tylko lalka przyniesie mu zwój z powrotem, zamierza odesłać ją z powrotem do zwoju, a sam przeczytać co udało mu się znaleźć i zabrać go ze sobą jako trofeum z pierwszych wykopalisk. Miał nadzieję, że dowie się czegoś więcej o Kaguyi, tym bardziej, że archeolodzy zaszczepili mu interesującą ideę - jak to wszystko się zaczęło. Przez myśl mu przeszła jedna rzecz. Jak Ayatsuri dowiedzieli się, jak robi się ludzkie lalki. Kto to zaczął? Jak? Wiedział, że zbadanie historii będzie dla niego kluczowe, aby wejść na kolejny poziom siły.
- Dobra, wracajmy. Te rysunki co Ci zrobiłem wystarczą? Mogę odzwierciedlić to pod innym kątem jak potrzebujecie. - powiedział do towarzyszy.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi A
49/38

Po wyjściu z ciemnicy, Ario nie spanikował. Las się palił, a ten to przyjął do wiadomości jakby mu ktoś powiedział, że zaczęło z nieba kropić. Ot, kaprys losu. Nagai nie był jednak tak spokojny i im dalej go odsuwano od świątyni, tym bardziej chciał się wyrwać. Po drugim było widać, że jest przerażony, ale resztkami zdrowego rozsądku robił to co trzeba było. Oddalić się stąd jak najdalej, zabrać to co się dało i uciekać.

-Rysunki- Gdy Ario powiedziało rysunkach, coś jakby przestawiło się u Nagaia. Przestał się wyrywać. Przestał panikować. Ale wyraźnie posmutniał. Misja jego życia. Odnalezienie tej świątyni okazała się z jednej strony największym osiągnięciem jakie mógł osiągnąć. Mógł przecież odkryć wiele nieznanych faktów o Kaguyi. A z drugiej strony to okropna porażka, bo większość tego co zbadać jeszcze nie zdążyli właśnie jest wypalane rozszalałym ogniem, który przez wyrośnięty gęsty las, miał olbrzymią ilość paliwa do tego aby płonąć długimi dniami.

-Uciekajmy- Tylko nieznacznie mniej zrezygnowany Arikage zgodził się z opuszczeniem tego miejsca. Zabrali swoje rzeczy, zabrali to co zdążyli ze sobą zabrać. Kilka przedmiotów, nieco starych papierów, których kilka było już w większości przepisanych "na czysto". No i rysunki. Ario miał rysunki, ale to nie był żaden dowód. To po prostu mogła być czyjaś wizja artystyczna i archeolodzy wiedzieli, że to nie rozwiązuje ich problemów. Ale oni widzieli ten rysunek na oczy i mogli mieć jego bardzo dobrą kopię cały czas w rękach. To i tak więcej niż mieli jeszcze kilka dni temu. Nadal czeka ich mnóstwo pracy, bo jedna taka podróż nic nie rozwiązuje. Teraz czekała ich podróż powrotna. Przez resztę tego dnia archeolodzy byli cicho. Całkowicie cicho. I nikt chyba nie chciał nic mówić. Cały czas rozmyślając o wydarzeniach ze świątyni.

-Dziękujemy. Dziękujemy za uratowanie nas. I za rysunki oraz twoją obecność. Mamy trochęe materiałów do przestudiowania, a potem zaczniemy szukać dalej. To chyba koniec naszej wspólnej podróży. Zostaniemy jeszcze trochę w Shinrin, a raczej w Hayashimurze. Zwój proszę zachować. To zapewne jeden z sekretów Kaguyi, ale nie przeznaczony dla nas... Zwykłych ludzi. Tobie przyda się bardziej. I lepiej o niego zadbasz. Dziękujemy. Żegnaj- Gdy następnego ranka zbierali swój obóz do kolejnej części podróży, obaj archeolodzy podeszli do Ario, ale przemawiał tylko Arikage. Nagai stał nieco wycofany. Próbował się lekko uśmiechnąć, żeby wyrazić swoje podziękowania, ale było widać, że jest rozbity po tym co się dowiedział. Jego towarzysz był nieco bardziej optymistycznie nastawiony. Po pierwszych wątpliwościach, przemyślał je i obmyślił co dalej. Było widać, że w ich duecie to on jest tym twardo stąpającym po ziemi. Przekazali mu zapłatę, spojrzeli jeszcze raz na odnaleziony w świątyni zwój, a potem na część zabranych stamtąd nieco zwyklejszych przedmiotów. Ukłonili się i udali w swoim kierunku. Ario resztę podróży spędzi więc w samotności.

Koniec

[Ario]

Piękna to była przygoda, Ario nie zapomni jej nigdy. Co prawda odzyskanie chakry pomogło mu wrócić do siebie, ale czuł się bardzo słabo po takim wysiłku. W nocy dużo kasłał i gdy tylko się przebudził, widać było w niektórych miejscach ślady krwi. Nic nie komentował, pozbierał swój mandżurek z ziemi i pożegnał się ze swoimi towarzyszami. Tyle ile udało mu się przeczytać ze zwoju, okazało się, że jest to jakaś technika, a nie obrazy Kaguyi. Nawet Kunisaki domyslał się, co ona może konkretnie robić, ale wytrenowanie jej napewno zajmie mu chwilę czasu. Niestety nie miał już możliwości podróży na kamiennym wężu, więc musiał iść z buta. Jak tylko dojdzie do siedziby to zorganizuje sobie wszystkie marionetki od nowa i zapewne porozmawia z Kisuke o tym co zaszło. Ponownie udało mu się odkryć rąbka jakiejś tajemnicy, ale pełnoprawne zbadanie tematu będzie wymagało czasu. Napewno nie pomagała w tym postępująca choroba, a także inne rzeczy związane z jak choćby matką. Ma nadzieję, że przynajmniej ta nic nie nabroiła, ale o tym dowie się już niedługo.

Z/T viewtopic.php?f=84&t=34&p=210130#p210130

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
1/?

W zaciszu leśnych ostępów, gdzie przyroda niemal idealnie zgrywała się z mieszkającymi tam ludźmi, rozpoczynała się przygoda niewysokiej dziewczyny z dumnego rodu Senju. Świt, jak zawsze przebijał się przez rozłożyste korony drzew, ukazując swoje piękno w rozmytych obrazach. Tylko nieliczni potrafili zrozumieć jak niewiele jest potrzeba człowiekowi do przeżycia. Jeśli nasze funkcjonowanie uzależnione jest od negatywnego wpływu na świat, który nas otaczał, to zdecydowanie nasza ewolucja poszła w bardzo złym kierunku. Pierwsze ptaki rozpoczęły swój koncert, powoli, budząc cały las do życia. W tym właśnie miejscu, pośród miękkiego mchu i uspakajającego trelu, pojawia się nasza bohaterka odziana w liście i patyki. Koneko opierając plecy o zimny pień stuletniego drzewa, niemal czuła przepływającą przez niego energię. Jeśli człowiek potrafił właściwie patrzeć i słuchać, to mógł poczuć znacznie więcej, niż to, co było oczywiste. Dziewczyna z zamkniętymi oczyma wydawała się śnić o tym, co w jej mniemaniu powinno zasługiwało na poświęcenie tego czasu. Ktoś obcy mógłby się zdziwić, ktoś, kto znał ród Senju wcale a wcale. Koneko powoli otworzyła błękitne oczy, spoglądając teraz na to, co kochała najbardziej. Nie przeszkadzał jej dyskomfort niskiej temperatury, nie widziała nawet problemu w tym, że ziemia przesiąknięta była insektami i innym szkaradztwem, przed którym inne kobiety zazwyczaj się wzbraniały. Czy ona była innna?… Jeszcze jak, ale tej inności niestety było coraz mniej na naszym ziemskim padole. Zanim dziewczyna postanowiła zrobić coś ze swoim życiem dzisiejszego dnia, coś przykuło jej uwagę. Na ziemi tuż pod jej stopami zasiadł niewielki ptak, którego pochodzenie z racji swojego stanu dziewczyna mogła z miejsca rozpoznać. Niewielki orzeł, który w tych stronach występował zdecydowanie rzadko. Zwierze wpatrywało się w dziewczynę z przekrzywionym łebkiem, po czym wesoło dziabnęło ją w odsłoniętą kostkę. Ptaszek wydawał się czymś żywo przejęty, gdyż po chwili znowu ją dziabnął, krzycząc przy tym we własny sposób. Oczywiście Koneko nie mogła zrozumieć, o czym mówiło to stworzenie, jednak samo jego zachowanie wydawało się zaskakujące. Orły zazwyczaj żerowały w miejscach, gdzie można było łatwo polować, tutaj w samym sercu lasu ciężko było szukać ofiary pośród liści. Drugą z rzeczy, która mogła przykuć uwagę była niewielka opaska na jego stopie, wyglądająca jak ta zakładana podczas transportowania wiadomości przez wytrenowane gatunki ptaków. On, jednak był na to zdecydowanie zbyt młody… Mimo że Koneko nie pochodziła ze szczepu, który znany był z tego, że natura nie pozostawiała przed nim żadnych tajemnic, a nawet krążyły pogłoski o jego znajomości zwierzęcej mowy. To posiadała w sobie połączenie z przyrodą, której trudno było szukać u większości przedstawicieli rodu lasu. Dawny świat powoli się zacierał, ludzie walczyli dla władzy i pieniędzy… Nawet taki klan, jak Senju przeszedł do ofensywy, udzielając się w kilku ostatnich wydarzeniach. Może ona wciąż, jednak potrafiła wyczuć to czego uczono w czasach, gdy ludzie dopiero poznawali błogosławieństwo krwi klanu Senju. Słońce coraz mocniej przebijało się przez gęste gałęzie, oświetlając twarz młodej kunoichi… To właśnie była początek jej przygody.

[Koneko]

Wotulinie lasu, gdzie świt wita dzień w tanecznym spektaklu światła i cienia, znajduję swoje schronienie i siłę. O poranku, gdy pierwsze promienie słońca delikatnie muskają liście, a ptaki zaczynają swój poranny koncert, czuję, jakbym była jednym z nich – żywym elementem tego nieustannie pulsującego życia. Tutaj, oparta o chłodny pień drzewa, mogę zatracić się w medytacji, czerpiąc energię z samego serca natury. Dla mnie, jako potomkini rodu Senju, zrozumienie głębokiego połączenia z przyrodą jest nie tylko dziedzictwem, ale i obowiązkiem. To, co dla innych może wydawać się dyskomfortem, dla mnie jest życiodajną symfonią, w której każdy dźwięk, każda nuta, ma swoje znaczenie. Moja inność, choć rzadka w dzisiejszych czasach, jest dla mnie źródłem siły. Nie przeszkadza mi chłód, wilgoć, ani obecność insektów. Umiem dostrzec piękno w każdym aspekcie natury, nawet w jej najbardziej surowych przejawach. Jestem inna, ale ta inność to moja siła, moja unikalność w świecie, który zbyt często zapomina o swoich korzeniach i łączności z naturą. Kiedy pod moimi stopami pojawia się niewielki orzeł, czuję, jakby sam los chciał mi przekazać wiadomość. Jego dziobanie w kostkę, choć zaskakujące, jest dla mnie znakiem, że nawet najmniejsze stworzenie może mieć swoją misję, swoją rolę do odegrania w wielkim dziele życia. Patrzę na opaskę na jego stopie, symbol, który zdaje się wykraczać poza zwykłe zasady natury, sugerując, że los ma dla mnie przygotowaną ścieżkę, której jeszcze nie odkryłam. Wiem, że nie posiadam wiedzy przodków o mowie zwierząt, ale moja bliskość z przyrodą pozwala mi na głębsze zrozumienie otaczającego mnie świata. Może nie rozumiem dokładnie, co ten młody orzeł próbuje mi przekazać, ale intuicja podpowiada mi, że jest to coś więcej niż zwykłe spotkanie. To, że trafił do mnie, nie jest przypadkiem. Może świat starych tradycji i bliskości z naturą nie jest jeszcze całkowicie zapomniany. To prawda, świat się zmienia. Klany walczą o władzę, zapominając o prawdziwej mocy, jaką jest harmonia z przyrodą. Senju, mój własny ród, również uległ tym pokusom. Lecz w moim sercu tli się nadzieja, że mogę być mostem między dawnymi tradycjami a nowymi czasami.
Być może ja, Koneko z rodu Senju, mogę przypomnieć światu o sile płynącej z jedności z przyrodą. Słońce, coraz śmielsze w swoim marszu przez niebo, oświetla moją twarz, a ja, z otwartym sercem, jestem gotowa na nowe wyzwania. Nie wiem, dokąd zaprowadzi mnie ta droga, ale jestem pewna, że gdziekolwiek mnie prowadzi, będę szła zgodnie z naukami przodków i szepczącymi radami lasu. To nie jest tylko kolejny dzień – to początek mojej przygody, podróży, na której mam nadzieję odnaleźć i może nawet ocalić coś, co w dzisiejszych czasach wydaje się być na skraju zapomnienia – prawdziwą esencję bycia jednością z naturą. Z tym młodym orłem u stóp, czuję, jakby natura sama skierowała mnie na ścieżkę nie tylko odkrycia, ale i misji. Jego niewielka postać, z opaską przypominającą o dawnych metodach komunikacji, przywołuje refleksję o połączeniu tradycji i współczesności. Rozważam, co mogłaby oznaczać ta niespodziewana wizyta. Czy jest możliwe, że to stworzenie, choć młode, zostało wysłane, by przekazać mi wiadomość? Czy jego obecność jest zaproszeniem do głębszego zrozumienia świata, w którym przyszło mi żyć? W sercu czuję, że odpowiedź na te pytania kryje się gdzieś tuż obok, w samym sercu lasu, gdzie każdy liść i każda gałąź mają swoją historię do opowiedzenia. Delikatnie próbuję go przytrzymać, a następnie ściągnąć opaskę z jego małej, ptasiej nóżki. Jeśli było tam coś napisane to z największą uwagą wczytuję się w treść listu, jeśli konieczne jest podjęcie marszu w jakimś określonym kierunku to decyduję się podążać za intuicją, która zawsze była moim przewodnikiem. Wstaję, delikatnie dotykając pień drzewa, przy którym odpoczywałam, w podziękowaniu za wsparcie i energię. Mój młody towarzysz, orzeł, zdaje się gotowy do dalszej podróży, a jego żywe, błękitne oczy patrzą na mnie z ciekawością i, wydaje się, zrozumieniem.
Kroczę powoli, każdy mój krok wtapia się w naturalny rytm lasu. Wokół mnie życie tętni we wszystkich odcieniach zieleni i brązu, a dźwięki przyrody tworzą melodię, która towarzyszy mi w drodze. Zastanawiam się nad przyszłością, nad tym, jak moje dziedzictwo rodu Senju może przyczynić się do ochrony tej kruchej harmonii. Czuję ciężar odpowiedzialności, ale też ogromną chęć działania. Wędrówka prowadzi mnie głębiej w las, gdzie światło jest przesączone przez korony drzew, tworząc na ziemi mozaikę światła i cienia. Każdy oddech, każdy ruch jest teraz dla mnie jak medytacja, pogłębiająca związek z naturą. Mój orzeł, nieodłączny towarzysz tej podróży, od czasu do czasu odlatuje, by zaraz wrócić, jakby chciał upewnić się, że nadal podążam za wyznaczoną ścieżką.
Z orłem u boku, patrzę przed siebie myśląc, wiedząc, że to dopiero początek mojej przygody. Przygody, która poprowadzi mnie przez niezliczone ścieżki, nauczy mnie nowych prawd i pozwoli mi podzielić się zdobytą wiedzą z innymi. Jestem gotowa na wyzwania, które przyniesie przyszłość, gotowa bronić tej harmonii, która jest esencją wszystkiego, co żyje. I choć droga może być długa i niepewna, wiem, że każdy krok przybliża mnie do zrozumienia prawdziwej mocy, jaką niesie ze sobą związek z naturą.

[Rei Uta]

Misja C
Koneko
3/?

Ptaki wzbiły się w niebo, gdy dziewczyna wstała z ziemi oddając swe nieme podziękowania w stronę starego drzewa. Poranny koncert został na chwilę przerwany, by zaraz na nowo zabrzmieć z zupełnie innego miejsca. Wszystko w pewien sposób wydawało się wciąż tajemnicze, pozwalając swym słuchaczom na wolność w interpretacji leśnych kompozycji. Gdzieś ponad tym wszystkim, w świecie gdzie władza cenniejsza była niż to co otaczało nas zewsząd, dochodziło do kolejnych zbrojnych konfliktów. Ludzie mordowali i zabijali, deptali to co piękne w imię czegoś czego sami nie byli w stanie określić. Nikt z nich nie walczył praktycznie dla własnej sprawy. Bohaterowie, żołnierze, najemnicy... Oni zawsze stali za własnymi motywami, nie wiedząc nawet że zazwyczaj napędzał je dodatkowo ktoś trzeci. Lasy nie były niczym więcej niż miejscem pozyskiwania surowca do budowy okrętów i machin oblężniczych. Zwierzęta nie stanowiły już koniecznej potrzeby. Teraz istotami ludzkimi rządził jedynie próżny egoizm i chęć wzbogacenia się. Dziewczyna spojrzała na nowego towarzysza, który ani trochę nie wydawał się przestraszony tym spotkaniem. Idąc za swym instynktem, sięgnęła do klipsa w którym ukrywano prywatne wiadomości. Oczywiście jak można było się spodziewać, trafiła w dziesiątkę. Po wyciągnięciu ze środka niewielkiego rulonika, zwierzę odskoczyło na dwa kroki w tył. Zdawało się że całkowicie rozumiał sytuację w jakiej się znajdywali. Kanono delikatnie rozwinęła wiadomość, po czym skupiając się mocno na rozszyfrowaniu niewielkiego pisma przeczytała.
"Dostawa będzie gotowa dzisiaj po zachodzie słońca, odbierzecie ją w opuszczonym obozowisku drwali" Tutaj słowa się urywały, a gdy dziewczyna skończyła, mały orzeł na nowo zaczął szaleć z przejęcia. Jego zachowanie wskazywało dość jasno że ma coś wspólnego z tą przesyłką, a może nawet chciałby żeby Koneko również się w to wmieszała. Niestety poza piskliwym jazgotem, oraz kilkoma ugryzieniami, nie można było wyłapać niczego więcej. Mała przedstawicielka starego rodu, musiała w tej chwili podjąć decyzję. W tej chwili liczyło się tylko to czy zechce właściwie brać cokolwiek z tego co się tutaj działo na poważnie. Czy właściwie jej postawa do świata mogła cokolwiek zmienić. Jak chciała sama jedna przeciwstawić się wszystkiemu co człowiek stworzył by niszczyć. Świat był ogromnym miejscem, a jeśli jej nindo faktycznie w tym przypadku pochodziło z głębi serca... To będzie miała cholernie dużo pracy by wszystko to poskładać do kupy. Koneko jeszcze niczego nie udowodniła, była jedną z tych które dopiero głośno zaczynały mówić o swych marzeniach. Biały orzeł był pierwszym stworzeniem które z jakiegoś powodu to właśnie ją wybrało na swojego ludzkiego powiernika. Przed młodą bohaterką czekała kilka trudnych chwil, jednak w tym momencie nie mogła nawet zdawać sobie z tego sprawy. Teraz jednak nie mogła się już przecież cofnąć prawda?, jeśli faktycznie chciała coś zmienić... Być może to właśnie był jej pierwszy krok na drodze ku spełnieniu własnego przeznaczenia, tylko od niej zależało czy ruszy tajemniczym tropem.