Posterunek graniczny

[Arii]

Problemy na granicy - opowieść o Bajim i Masahiro, część I - B

8/17

Wschód – Klon 1 Domostwo wydawać by się mogło, że od kilkudziesięciu minut się nie zmieniała. Dwójka mężczyzn robiła dokładnie to samo, w tym samym tempie. A z domostwa nikt się nie wychylał. Chociaż przez chwilę mogłoby się wydawać, że ktoś stoi przed oknem. Był to ułamek sekundy, ale Baji wiedział co widział. Męska postura, raczej nie zastraszona tylko zachowująca się normalnie.
O mężczyznach mógł powiedzieć tyle, że byli ubrani w normalny ubiór cywili z tej osady. Jakieś kimona bez ozdób, tak żeby nie żałować, kiedy się pobrudzą. Coraz bardziej wydawać by się mogło, że chronią tej posiadłości rozglądając się na każdy bok. Gdyby nie jego ukrycie się w gęstwinach, byłby kłopot. Jednak co dalej? Coś zaczęło mu tutaj śmierdzieć.

Zachód – Klon 2 Ten klon miał co robić. Wymijanie wszystkich pułapek zajmowało mu dość sporo czasu, tak jak się spodziewał. Zauważył, że kilka z nich było tylko małą dywersją, żeby ukryć tę prawdziwą. Ktoś naprawdę się postarał pod tym względem. Przeczucie kierowało klona do przodu, czuł, że coś mogło być tutaj chronione, aż nazbyt. Po kilkunastu minutach i kilkudziesięciu wyminiętych pułapkach wylądował nad dziwnym jeziorkiem, przy którym była opuszczona ruina, która zapewne mogła być czyjąś chatą... kiedyś. Czy to właśnie ją chroniono? Teren nie był przez nikogo pilnowany, więc najwyraźniej pułapki miały wystarczyć. Jaka decyzja zostanie podjęta przez klona numer 2?

Południe – Klon 3
Obserwowanie ludzi nie było niczym ciekawym. Robili dokładnie to samo. W kółko. Zbierali jakieś zioła, oddawali je jednemu strażnikowi, który zanosił je przed drewnianą bramę. Stamtąd były transportowane do wozu i zabierane w centrum osady. Dzieciaka nigdzie nie widział, ale za to nadarzyła mu się okazja. Kobeita, którą rozpoznał zmierzała w jego kierunku. Nikt w tych okolicach nie przesiadywał ani nie pilnował tych terenów. Kobieta była wykończona. Ledwo chodziła, widać, że ta praca nie należała do najprostszych. Czy w ogóle miała czas na odpoczynek. Nie widział, żeby którykolwiek z robotników miał czas się napić. A słońce zaczęło grzać coraz mocniej a powietrze stawało się powoli ciężkie.

Północ – OG Baji & MasahiroBaji zauważył, że ślady zwierzyny są bardzo stare. Wcześniej nie miał okazji tego zauważyć, ale teraz widział, że zwierzyny nie było tutaj przez ostatnie kilka tygodni. Kto ją wypędził?
Dwójka shinobi zaczęła obserwować trakt siedząc na jednym z drzew. W tych okolicach nic się nie działo. Dziwnym był jednak fakt, że nikt się nie zbliżał do osady. Czyżby coś wcześniej pominęli? -Bądźcie ostrożni. Baji-kun zrobię szybki rekonesans, dlaczego nikt nie wjeżdża do osady. Coś mi tu nie gra.- i tak klon senpaia ruszył lasem w kierunku początku drogi. Czy na pewno było to takie dziwne, że nikt nie chce dotrzeć do granicy? W końcu czasy niepewne i w ogóle.

Dialogii: Senju Masahiro

[Baji]

Po nieco dłuższej obserwacji domostwa, a przede wszystkim znajdujących się pod jego wejściem dwójki ludzi moja wstępna teoria zdawała się co raz bardziej błędna. Oni nie podsłuchują, a pilnują... ciekawe... Przeszło mi przez myśl po czym zacząłem szukać sposobu aby zbliżyć się do tego miejsca w sposób możliwie najbezpieczniejszy. Liczyłem, że krzaki i drzewa umożliwią mi przedostanie się na tylną ścianę by następnie dyskretnie, przyklejony do budynku znajdę się na tyle blisko aby spróbować coś wyłapać.
Jeśli się zbliżę to całe skupienie praktycznie przekierowuję w nasłuchiwanie aby nie dać się zaskoczyć komuś kto zdecydowałby się naglę na jakiś spacer wokół domku jak i żeby lepiej słyszeć co się dzieje wewnątrz. Jeśli na ścianie znalazło by się też jakieś okno to dyskretnie staram się przez nie zajrzeć. Natomiast gdyby nastąpiło jakieś ryzyko wykrycia klon rzuca się w ucieczkę w kierunku lasu aby jak najszybciej zaszyć się w lesie.

Nie mniej interesujące odkrycie poczynił klon znajdujący się na zachodzie który natknął się na ruiny domku nad jeziorkiem. Po starannym obejrzeniu okolicy ciekawość wręcz mnie zjadała. Po co zadali sobie tyle trudu? Pomyślałem ostrożnie stawiając kroki kierując się w stronę rudery. Oczywiście nie pozwalałem sobie na choć odrobinę nie uwagi i to że na pierwszy rzut oka nie widziałem pułapek nie oznaczał wcale, że tu ich nie było. W końcu już wcześniej przeciwnik pokazał mi że jest na tyle przebiegły by ukrywać jedne zabezpieczenia w cieniu drugich. Tu mogło być podobnie.
Celem jednak jaki sobie postawiłem było zbliżenie się do domku i najpierw obejrzenie go wkoło, a następnie jeśli nic nie wzbudzi moich obaw zajrzenie do środka. Chciałem sprawdzić czy nie ma wewnątrz śladów wskazujących na to by ktoś tam niedawno przebywał. Zruszona warstwa kurzu. Świeżo stopione świece. Czy inne tego typu rzeczy.

Trzeci klon niestety trafił na przynajmniej pozornie najmniej ciekawą rzecz jednak czasem najciekawsze skryte jest za obrazem nudnych i monotonnych czynności. To chyba dlatego nie decydowałem się specjalnie rezygnować z swojego zadania. Zwróciłem jeszcze uwagę na to czy wśród pracujących znajdowały się inne dzieci, bo brak chłopca nieco mnie zastanawiał.
W pewniej chwili nawet pomyślałem czy by nie porwać kobiety, przesłuchać jej i za pomocą Henge nie podszyć się pod nią jednak szybko zrezygnowałem z tej opcji. W końcu sensor od razu by się zorientował co się dzieje, a dodatkowo nie mogłem mieć pewności czy kobieta była by tak skora do współpracy. Dlatego zamiast tego zdecydowałem się dyskretnie przekraść tak aby zbliżyć się do nadzorców. Chciałem mieć ich w zasięgu słuchu, a i przy okazji nieco lepszy wgląd w to co dokładnie się dzieje z zebranymi roślinami.

- Spróbuję dowiedzieć się czegoś więcej co by mogło pomóc w naszej misji. - odparłem i skinąłem głową w odpowiedzi na to by uważać. W końcu każdy z moich klonów wiedział jak ważne jest działanie ostrożnie i dokładnie. Nam wszystkim zależało tylko na tym by wykonać misję możliwie najszybciej i bez postronnych gapiów. Najlepiej za jednym zamachem.
Dlatego też nie ruszyłem z klonem Masahiro-dono. Choć naprawdę byłem ciekaw co stoi za tym brakiem wjazdu to jednak zdawałem sobie sprawę, że dwóch to w takich działaniach już zdecydowanie tłok.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Arii]

Problemy na granicy - opowieść o Bajim i Masahiro, część I - B

9/17

Wschód – Klon 1 Nie wydawało się, żeby coś stało mu na przeszkodzie, żeby zbliżyć się do domostwa, jednak mógł zauważyć, że dwójka mężczyzn udając jakieś drobne prace przy roślinach i krzakach, stara się obserwować bardzo uważnie teren. Wiedział, że tak może bardzo szybko wpaść. Dlatego trochę zajęło mu znalezienie idealnej pozycji, żeby przedostać się na tył budynku, niezauważonym. Kiedy wspiął się na ścianę do okna mógł w końcu zobaczyć to co się ta skrywało. A nie było to nic miłego.
Na ziemi leżało kilka zakrwawionych ciał dzieci. W wieku od trzech do dwunastu lat. Obok stała zakapturzona postać, która w rękach trzymała następne ciało. Mogło go zmrozić. Zobaczył twarz chłopca, którego poznał tutaj ostatnim razem. Tego, który chciał podnieść na niego swoje ostrze, bo ktoś mu tak nakazał. Co się tutaj wyprawiało?!

Zachód – Klon 2Klon numer dwa miał najciekawszą pracę w aktualnym czasie. Mógł odkryć niezbadany wcześniej teren, ruiny zawsze oznaczały skarby, prawda? Tak więc z ostrożnością godną drapieżnika podchodził powoli do budynku, który, wydawać by się mogło, zaraz runie. Ale dziwnym trafem bez przeszkód dotarł to kamiennych ścian. Kiedy obszedł budynek nie zauważył nic dziwnego. Dlatego przekroczył dziurę i wszedł do zatęchniętego pomieszczenia, pustego. Nic się tutaj nie znajdowało, oprócz paneli i dywanu.
Czekaj? Dywanu? A co tutaj do cholery robił dywan?!
Dodatkowo te dziwne dźwięki... Jakby pojękiwania? Skąd pochodziły? Mogłoby się wydawać, że odbijają się od kamiennych ścian, ale jednak, nie było przejścia nigdzie dalej. Chociaż ten dziwny kominek... CIARY!

Południe – Klon 3Ten klon chyba mógł zaraz przestać szukać wzrokiem chłopca. Ale niemniej, skupił się na wszystkich osobach, jego obserwacja też była ważna. Przemieszczając się do strażników mógł spojrzeć, jak delikatnie popychają z powrotem każdego kto doniósł roślin. Najwyraźniej potrzebowali ich ogromne ilości, skoro bez przerwy ludzie musieli pracować...
-Jeszcze dzień i będzie po wszystkim... Mogliby się pospieszyć. Chcę wracać już na Teiz.- jeden z mężczyzn wyszeptał spluwając mele na ziemię. Drugi uśmiechnął się. -Tak. W końcu będziemy mogli dołączyć do Wybawicieli... A nie zajmować się tą shinrińską hołotom.- drugi zaśmiał się i przyjrzał się gdzieś w głąb polany. -W czymś Ci pomóc, kurewko?! Wracaj do roboty, bo ci wpierdolę!
Kiedy Baji skierował wzrok w kierunku, do którego tamten się odnosił, zobaczył jak znana mu kobieta patrzyła w jego stronę. Strażnicy chyba tego nie zauważyli, ta pochyliła się do swojego koszyka i skierowała się w głąb polany. Coraz bliżej miejsca, najbardziej oddalonego od strażników. Przy grubych drzewach.

Północ – OG Baji & Masahiro Ten Baji mógł czekać tylko na informacje. Przed wejściem do osady nic się nie działo, dlatego mógł zbijać bąki. Aż w końcu usłyszał, jak coś szeleści za jego plecami, kiedy w końcu zachciało mu się spojrzeć w tamtą stronę, słońce powoli chyliło się ku zachodowi a z krzaków wyszedł klon Masahiro. Cały we krwi. Odetchnął głośno. -Zbierajmy się do punktu zbiórki. Oryginał już tam się kieruje. Mamy dużo do omówienia.- jego wyraz twarzy był inny. Stracił swój spokój i luz. Białowłosy, jakby widział całkowicie inną osobę. Odetchnął jeszcze raz i ruszył w kierunku, z którego przybyli.
Tam już stał prawdziwy kapitan tej misji. Ręce miał założone na swoje biodra. Kiedy zauważył młodego uśmiechnął się, choć z ledwością. -Zacznij Ty. Czego dowiedziały się Twoje klony do tej pory.- spojrzał się z niesmakiem na swoje lustrzane odbicie. Krew chyba nie wróżyła nic dobrego. Co stało się na trakcie, kiedy go nie było? Ale co ważniejsze? Jakie wnioski ze środka osady? Czy mieli się czego obawiać? Czy po wszystkich informacjach dwójka Senju będzie mogła przeprowadzić swoją akcję bez szkód?

Dialogii: Senju Masahiro
Strażnik I
Strażnik II

[Baji]

Gdy otrzymałem zawiadomienie od Masahiro-dono z prośbą o zjawienie się pod bramą, gdy dowiedziałem się jaki jest nas cel, gdy szliśmy do tego cholernego posterunku nawet przez kurwa moment nie sądziłem, że zobaczę coś takiego. Po drodze miałem świadomość, że mogę tu ponowie stanąć na przeciwko tym z którymi tak jakby już się mierzyłem. Na przeciw kobiety i dziecka. Jednak mimo to gdzieś w głębi serca tlił się płomyk nadziei, że uda mi się do nich dotrzeć i nie będę musiał ich zabijać. W głębi serca nie chciałem ich śmierci i to miała być okazja aby odkupić swoje winy po tym jak wcześniej strzeliłem do malca. Chciałem przynajmniej przeprosić.
Tymczasem przed moimi oczami namalował się obraz który na krótki moment zatrzymał czas wokół. Otworzyłem szerzej oczy nie mogąc po prostu w to uwierzyć. Stos ciał. Biednych, bezbronnych dzieci... Oczy napłynęły mi łzami, a na gardle zacisnęła się lodowata, obślizgła dłoń boga śmierci. Praktycznie widziałem tą uśmiechniętą twarz tego skurwiela wewnątrz. Dłonie zacisnęły mi się w niekontrolowany przeze mnie sposób, a serce załomotało w piersi niczym dzwon w świątyni. Trwało to ułamek sekundy, a jednak wstrzymany przez mnie oddech trwał jakby dobrych kilka minut.
Nie mogłem wytrzymać czegoś takiego. Nawet po wydarzeniach z Sogen to okazało się dla mnie za wiele. Żałowałem wtedy że byłem tyko klonem, że nie wziąłem notek wybuchowych od oryginału albo że nie miałem więcej chakry żeby zmieść całe to miejsce z powierzchni ziemi...
Niestety nie mogłem zrobić teraz nic więcej jak spróbować ponasłuchiwać jeszcze chwilę licząc, że może uda mi się dowiedzieć czegoś o tożsamości tego zwyrola. Jeśli jednak nic takiego się nie stanie to staram się niezauważenie wrócić do kryjówki aby obserwować to miejsce. Czekać aż ta kurwa wyściubi nos i śledzić go najdokładniej jak się da aby przypadkiem nie uciekł gdy oryginał da znak o rozpoczęcie operacji. Oczywiście całość zebranych danych została przesłana do oryginału jeszcze przed ponownym udaniem się do kryjówki w celu obserwacji.

Dużo przyjemniejszy dzień miałem drugi ja, bawiący się w odkrywcę. Niczym Indiana Jones na tropie wszystkiego co mogło okazać się ciekawe. Na szczęście po ominięciu wstępnych pułapek jakoś udało się ujść bez kolejnych aż do środka tej całej rudery, której wnętrze właściwie nieco mnie zawiodło. W końcu po co ktoś aż tak bardzo się napracował żeby zabezpieczyć taki obszar w celu ukrycia rozpadającej się meliny?
Dość uważnie starałem się stawiać kroki wewnątrz z kilku powodów. Wciąż uważałem na pułapki, bałem się wejść w jakieś gówno mniej lub bardziej dosłowne oraz wolałem nie zostawiać śladów tego, że tu byłem jeśli nie było to konieczne. Jednak mimo mojej skrupulatności i dokładnego penetrowania pomieszczeń tego burdelu jak i potencjalnie rozpadających się szafek, półek czy innych wiader to wciąż nic ciekawego nie rzucało mi się w oczy. Nic za jednym drobnym wyjątkiem. Dywan.
O ile całe to miejsce raczej przypominało stertę śmieci o tyle dywan dało się odróżnić od całego tego pierdolnika. Dlaczego? Czy po tylu latach, na ile wskazywał ogólny stan tego miejsca z tego dywanu powinno coś jeszcze zostać? Dodatkowo choć z samego początku zdawało mi się że to wyobraźnia to po chwili miałem jednak prawie że pewność iż słyszę jakieś pojękiwania.
Zbliżyłem się jednak najpierw do kominka chcąc dokładnie go obejrzeć i ponasłuchiwać. Jeśli jednak nic przy nim nie znajdę to kierując się logiką starą jak świat, która mówi że jeśli chcesz ukryć sekretne przejście na dół to nakryj je dywanem, szukam sekretnego przejścia skrytego pod dywanem.

Trzeci ja z kolei wciąż krążył praktycznie w jednym miejscu badając sytuację to z jednej to z drugiej strony chcąc przez chwilę nawet podsłuchać o czym rozmawiają strażnicy. Jednak ci... obwiesie nie grzeszyli ani wiedzą ani inteligencją więc dość szybko uznałem to za marnotrawco czasu. Z kolei kobieta zaintrygowała mnie nawet bardziej niż na początku. Ona zdawała się być świadoma mojej obecności mimo stanu w jakim się znajdowała. Dodatkowo gdy ponownie skierowała się w dość ustronne miejsce zdecydowałem, że warto zaryzykować.
Ostrożnie ruszyłem w jej kierunku przemykając wśród gałęzi z ich naturalnym ruchem kołysania przez wiatr. Nie mogłem dać się zauważyć, szczególnie nie teraz. Plan był prosty. Chciałem znaleźć się na tyle blisko kobiety by móc ją wyraźnie słyszeć i by mogła mnie widzieć jeśli faktycznie zdawała sobie sprawę z mojej obecności lecz w dalszym ciągu pozostając skrytym za pniem drzew aby nie zauważyli mnie ci których gnijące zwłoki zostaną rzucone krukom na pożarcie.
Oczywiście sam nie zaczynałem potencjalnej rozmowy. Nie chciałem się zdradzić na wypadek gdyby wszystko to do tej pory mi się zdawało.

Oryginał czekał sobie grzecznie na powrót przełożonego obserwując otoczenie. W końcu to był już teren wroga... no prawie że. Dlatego mimo wszystko warto było zachować ostrożność i skupienie nawet gdy zdawać się mogło nic się nie działo. Na szczęście tym razem to prędzej była moja paranoja niż przeczucie i czas upływał dość błogo do momentu gdy pierwszy klon przekazał mi informację.
W chwili gdy dowiedziałem się wszystkiego coś we mnie pękło. Jakby ktoś trafił kamieniem w szklaną ścianę która dotąd dzieliła mnie od rzeczywistości. Teraz cała ta iluzja posypała się, a serce załomotało mi w piersi tak że omal nie wyrwało się na zewnątrz. Poczułem w nim dziwny ból, a po policzkach ściekło mi coś mokrego. Dlaczego...
Niewielki płomyk nadziei który miałem w sercu zgasł. Niewielki płomyk nienawiści pochłoną go, a serce po chwili załomotało szybciej, jakby agresywniej. Już mnie nie obchodziło branie jeńców. Już nie. Zacisnąłem pięść tak mocno że zbielały mi knykcie. Drugą ręką sięgałem po łuk mając już kazać klonom zamordować każdego nieprzyjaciela w okolicy ale nie szybką bezbolesną strzałą. O nie, oni mieli cierpieć. Czuć jak ich ciała będą rozrywane, miażdżone przez rozrastające się drzewa, a ci którzy jakoś się ostoją zostaną przyszpileni do pni i powoli obgryzani przez zwierzęta i owady! Gdy raptem zjawił się dowódca.
Kieruj się do punktu zbiórki. Niebawem zaczynamy. Przesłałem informację do wszystkich klonów po czym bez słowa udałem się na miejsce. Nie pytałem. Wiedziałem, że i tak się niedługo dowiem a po zachowaniu Masahiro-dono czułem że dom martwych dzieci to nie wszystko czego się dopuściły te psy.
- Zachodnia część bardzo starannie została zabezpieczona różnymi pułapkami bynajmniej nie na zwierzęta. Mój klon stracił nieco czasu na ominięcie ich aby przypadkiem żadnej nie aktywować i nieco dalej natrafił na ruiny jakieś chaty i jezioro. Czekam aktualnie kończy przeszukiwania więc za moment powinienem wiedzieć czy jest tam coś istotnego. Droga na południe jest wolna od zabezpieczeń. Trafiłem tam na polanę na której nasi ludzie są wykorzystywani do ewidentnie długotrwałego zbierania jakiś roślin. Klon podsłuchał znajdujących się tam strażników i z ich rozmowy wynika że cokolwiek robią to niedługo mają zamiar wracać na Teiz. Zgodnie z ich słowami pojutrze. Najgorsze stało się na wschodzie... - przełknąłem głośniej ślinę potrzebując chwili by przeszło mi to przez gardło - Tam znajduję się dom w którym jeden z nich zamordował dzieci, cały mój klon raportował o całym stosie dzieci. W tym chłopca o którym raportowałem przy wcześniejszej misji....

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Arii]

Problemy na granicy - opowieść o Bajim i Masahiro, część I - B

10/17

Wschód – Klon 1 Ledwo dało się wytrzymać takie emocje. To co zobaczył wychodziło poza ludzkie rozumowanie. Była to brutalność w czystej postaci. Zero litości. Po prostu śmierć.
Ciało chłopca legło wśród innych. Zakapturzona postać wytarła zakrwawione dłonie o swój płaszcz i ruszyła ku wyjściu z pomieszczenia. Puste oczy chłopca skierowane teraz były w jego stronę. Nie było w nic żadnego blasku, radości, żalu, smutku, cierpienia. Po prostu mglista pustka. Ciało było nagie i sine, jakby z kredy. Każde z tych ciał wołało o pomstę, o jeden mały ruch jego palców na cięciwie łuku. Jednak wiedział, że nie mógł tego zrobić. Od tego zależała cała misja, na której nie był sam. A jego przełożony był w samym sercu tego pierdolnika.
Baji 1 wycofał się ponownie w drzewa i krzaki, ukrywając się przed oczami obserwatorów, czekając, aż ta kanalia się wynurzy. Jednak to nie nastało. A jedyne co, to mężczyźni ruszyli w stronę centrum osady. Co teraz zrobi wkurwiony na tego skurwiela klon Bajiego?

Zachód – Klon 2 Baji "Odkrywca" Senju zabawiał się w Indianę Jonse'a szukając jakiegoś tajemniczego przejścia lub coś co wskaże mu dlaczego to miejsce jest tak zabezpieczone przed innymi. Nikt o zwykłych umiejętnościach nie byłby w stanie przejść przez las tylu pułapek. Ale ruina była opuszczona i nie było w niej żadnych bogactw. Podszedł do kominka. Jęki niosły się echem od dołu. Czyli coś tam się znajdowało. I tu zapaliła się Sherlockowi świeczka nad głową. Dywan to podstawa w opowieściach, klasyczne miejsce gdzie ukrywa się tajemne przejście do piwnicy. I nie zgadniecie! Tym razem też tak było, kiedy odsunął dywan ukazały mu się drewniane drzwiczki, które skrywały kamienne schodki w ciemność. Kilka kroków w dół i dźwięki były wyraźniejsze.
Kiedy w końcu udało mu się dojść zobaczył korytarz prowadzący tylko w jedną stronę. Obwieszony był zapalonymi pochodniami. Kiedy wchodził głębiej, co metr były metalowe drzwi po obydwu stronach. Za nimi panował prawdziwy hałas jęków. Ludzi cierpiących, wołających o pomoc. Przez małe, otwarte na kilka centymetrów okienko zobaczył, jak kobieta zjada wnętrzności, jakiegoś mężczyzny powoli pojękującego, już dawno nogami po drugiej stronie. Wszyscy byli związani, mogli się tylko czołgać. Po raz kolejny... Co tutaj się odpierdalało?!
Nagle usłyszał ze strony ciemności po drugiej stronie korytarza - zgrzyt metalu. Ktoś otworzył zamek.
Południe – Klon 3 Baji w końcu odważył się podejść do kobiety. Skryty za grubym konarem czekał, aż ta zrobi pierwszy krok i potwierdzi swoją wiedzę na temat jego obecności tutaj. Ta odwróciła się tyłem do strażników, zrywając potrzebne im zioła.
-Nie sądziłam, że tutaj wrócisz...- zachrypiałym głosem w końcu zaczęła ich drugie spotkanie. -Ludzie... Wybawiciele wybrali Nas jako poświęcenie za grzech, jaki popełniłam z małym Girou... Nie wykryliśmy Ciebie na czas... Dlatego zostaliśmy ukarani... Nie spełniliśmy wymagań...- jakby chcąc się wytłumaczyć, co tutaj robi ściszyła swój głos. Kaszlnęła i odetchnęła. Brzmiała, jakby miała złamanych parę żeber. -Jutro rozpoczną rytuał poświęcenia osady. Spalą wszystko doszczętnie. I wszystkich... I wyruszą w drogę do Teiz. Do Wiecznego Płomienia... W chacie na zachodzie... Unikaj tego miejsca... Jest niebezpieczna, tam przetrzymują większość mieszkańców, która nadaje się do ich eksperymentów...- spojrzała się do tyłu i zaczęła się zbierać. Ściemniało się. -Tak mogę Ci się odwdzięczyć i poprosić Ciebie o pomoc... Wybacz Girou... Uratuj go... Niech nie zrobią mu krzywdy...- i odeszła, ruszając ku strażnikom. Niestety, nie wiedziała, że było już za późno.
Północ – OG Baji & Masahiro Masahiro wysłuchał co ma do powiedzenia jego kompan. Zamknął oczy słysząc o ostatniej informacji. -Przykro mi. Domyślam się, że chciałeś mu pomóc...- położył dłoń na jego ramieniu i wtedy przyciągnął go do siebie. Wiedział, jakie to uczucie, kiedy nie jest w stanie się nic innego zrobić. Mu w przeszłości nikt nie chciał pomóc w takiej sytuacji a to mógł być pierwszy kryzys młodego człowieka. Pierwsze zwątpienie w bogów, prawość i sprawiedliwość. Odsunął się od chłopaka, patrząc mu głęboko w oczy. Przeniósł wzrok na swojego klona. -Musisz się teraz trzymać. Nienawiść i gniew to bardzo zawistne uczucia. Mogą sprowadzić wiele złego podczas misji. Zbyt pochopne ruchy i decyzje - teraz nie możemy sobie na to pozwolić. Łzy i gniew zachowamy na później.- powiedział próbując ściągnąć z niego trochę ciężar tych emocji. -Musimy się stąd oddalić. Czas stworzyć małą centralę.- i tak skierował się w głąb lasu, oddalonego od osady o mniej więcej kilometr. Złożył kilka pieczęci i powstał jeden wielki, drewniany domek. -O tym mówiłeś?- uśmiechnął się do niego i wszedł do środka. Tam klon zrobił kilka beli drewna i rozpalił ogień krzesiwem. Oryginał wyciągnął zwój, z którego odpieczętował manierkę z wodą, kubki, miski i garnkiem pełnym jakieś potrawki. Garnek wstawił na ogień. Przed jedzeniem chrząknął.
-Mój klon natrafił na całkowicie zniszczony most prowadzący w stronę naszej osady. Odcięli go całkowicie i zaczęli za pomocą niewolników budować małą fortecę i umocnienia, żeby nikt nie mógł się przebić. Starał się wyswobodzić wszystkich naszych ludzi. Niestety wróg przygotował się na to i w akcie desperacji zdetonował wszystkich za pomocą wybuchowych notek. Wraz ze swoimi ludźmi. Krzyczeli coś o wybawicielach i Wiecznym Płomieniu Mogłeś mieć rację, jeżeli chodzi o sektę.- przyjął od klona miskę z jedzeniem i podał ją Bajiemu. -Jeżeli chodzi o samą osadę. Nie istnieje coś takiego jak straż graniczna i samo przejście. Zostało zablokowane potężną bramą. Jeżeli się nie mylę jest to brama przywołana, niezwykle wytrzymała. Mało kto się przez nią przebiję. Jeżeli chodzi o ludzi zamieszkujących... Nie są to nasi ludzie i nasi rodacy. Ci, jakby zniknęli. Niczego pożytecznego nie dało się niestety dowiedzieć od nich. Ale na szczęście te szczury nie są przygotowani na shinobich. Ich sensor jest bardzo słaby w tym co robi. Jego zasięg to ledwo kilometr. Sprawdziłem to za pomocą kilku klonów i pułapek, które założyłem na strażników. Kiedy przekraczałem kilometr, nikt już za mną nie chodził. O dziwo. Niestety nie widziałem i nie wyczułem nikogo wartego uwagi. To oznacza, że ten kto dowodzi tą akcją, jest sprytny i niebezpieczny.- włożył pierwszą łyżkę jedzenia do ust. Przęłknął. -Dlatego skoro planują coś jutro zrobić... Tylko pytanie co...- tutaj mógł wejść Baji. W końcu wiedział co chcą zrobić. A ta informacja będzie mogła wiele zdziałać.

Dialogii: Senju Masahiro
Strażnik I
Strażnik II
Kobieta

[Baji]

Będąc na zachodzie mój klon mimo bycia na bardzo poważnej misji można by rzec, że bawił się świetnie. Tu wypatrywanie pułapek, potem lekka zabawa w gimnastykę aby je wyminąć, potem odkrywanie tajemnic tajemniczej chaty. Normalnie pełen zestaw atrakcji dla młodego mężczyzny, jeszcze tylko jakby komuś móc dać w pysk!
Niestety co dobre to nigdy nie trwa długo. Tak też było i tym razem, bo kolejne sceny jakich byłem świadkiem były nie mniej mrożące krew w żyłach co te na które natkną się klon na wschodzie. Zresztą jakie tam mrożące krew w żyłach, one były popierdolone. Świat stanął chyba na głowie i postanowił zapierdolić bezwładnie opadającym ciałem w krawężnik bo to co się działo nie było normalne. Widząc ten akt kanibalizmu nie wytrzymałem i odruchowo wręcz wykonałem krok w tył zamykając za sobą drzwi.
Wtedy też rozległ się dźwięk wskazujący na to, że ktoś się zbliża. Nie miałem czasu aby się wycofać więc postanowiłem nieco wmieszać się w otoczenie. Złożyłem jedną pieczęć by zbliżyć się do najbliższych jakiś skrzynek czy beczek i postanowiłem stworzyć gdzieś miedzy nimi dodatkową, pustą w środku tak aby wyrastając dookoła mojej przykucniętej osoby schowała mnie, a następnie przesłałem informację do oryginału.

Na południu klon także dowiedział się paru rzeczy od kobiety jednak nie reagował w żaden sposób. On jak i kobieta nie wiedzieli, że było już za późno dlatego na sam koniec jedynie ledwo słyszalnie odparł.
- Obiecuję. - po tych słowach przesłał zebrane informację i zgodnie z otrzymaną instrukcją zaczął się wycofywać by finalnie dołączyć do oryginału, Masahiro-dono i jego klona.

Tym sposobem w pewnym czasie z trójki zrobiło się nas czworo jednak nim dotarł mój klon ja sam wręcz nieco pobladłem otrzymując kolejne potworne informację. Zacisnąłem nieco mocniej zęby aż zazgrzytały i dopiero po chwili gdy dotarło do mnie jedzenie nieco się otrząsnąłem.
- Otrzymałem raport z zachodu oraz południa. Chata na zachodzie którą właśnie bada mój klon jest wierząc słowom kobiety spotkanej na południu, tej samej co nie tak dawno stawała na przeciwko mnie, a teraz będąc wykorzystywana podobnie jak inni mieszkańcy, skrajnie niebezpieczna. Zgodnie z dwoma raportami wróg przetrzymuję tam część mieszkańców. Prawdopodobnie do jakiś eksperymentów. Dodatkowo chcą spalić wioskę i wszystkich mieszkańców w ramach poświęcenia ich. Wiem, że słowa dawnego wroga mogły by być pułapką ale jednak zdaje mi się, że nie tym razem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Arii]

Problemy na granicy - opowieść o Bajim i Masahiro, część I - B

10/17

Wschód – Klon 1 Brak reakcji klona. (możesz opisać w następnej turze)

Zachód – Klon 2 Obrzydzenie. Nic innego nie mogło tutaj zostać powiedziane. Kiedy chciał się wycofać, ktoś już kroczył w jego stronę. Dlatego podjął decyzję o stworzeniu beczki i ukrycia się w niej wśród innych. O dziwo tak prosta sztuczka - podziałała. Zauważył tę samą zakapturzoną postać, którą jego jeden z klonów już widział w chacie na wschodzie. Ale tego nie mógł wiedzieć. Wiedział jednak, że skądś mógł przybyć. Osobnik zaczął stukać w metalowe drzwi. Wszystkie ofiary w środku zaczęły pojękiwać ze strachu, gdzieś ktoś zwymiotował. A następna osoba z przerażeniem zaczęła się drzeć.
-POMOCY! POMOCY! POMOCY!
Cmoknięcie. I nagle kobiecy głos.
-Kochani. Przecież wiecie, że nikt Was tutaj nie usłyszy, więc dlaczego codziennie robicie to samo? Chyba czas znowu powtórzyć to co każdego dnia robimy... Nie zasłużyliście na zbawienie, grzesznicy.- kobieta, dość niskim tonem skierowała swoje słowa w całą przestrzeń. Nie widział jej twarzy, ale mógł sobie wyobrazić, jak szczerzy swoje zęby w psychopatycznym uśmiechu. -Zaczniemy od kurewki.- ruszyła ku jednym z drzwi. Co zamierzała z nią zrobić? Włożyła jakieś klucze i otworzyła na oścież drzwi. Obżarte ciało mężczyzny już się nie ruszało, umarł. Zaś kobieta z twarzą umorosaną krwią i resztkami zjadanych organów, spojrzała się ze łzami w oczach na swoją oprawczynie. To nie był tylko strach... Była to prośba, żeby ukrócić jej męki...
Północ – OG Baji, Klon 3 & Masahiro Przysłuchiwał się kolejnemu raportowi i westchnął. Działo się tutaj zbyt wiele złego, jakby ziarno diabła tutaj zaczęło wyrastać i było centrum wszelkiego zła. Ale dlaczego akurat tutaj? Do czego potrzebne było to miejsce?Skrzywił się jeszcze bardziej. -W takim razie nie możemy marnować czasu, Baji-kun. Twój klon może nie mieć już zbyt dużo chakry, prawda? Ten w tej dziwnej chacie. Eh, myślałem, że odpoczniemy, ale najwyraźniej czas ukrócić ten syf tu i teraz. Ruszamy natychmiastowo do chaty i ratujemy tamtych ludzi. Później powiem resztę mojego planu.- Klon również wstał, wszyscy spojrzeć się mogli po sobie. Będzie to ciężka przeprawa. Misja właśnie nabrała tempa i trzeba było uratować tę osadę spod rąk oprawców, którzy szerzyli prawdziwe zło i cierpienie dookoła. Masahiro ruszył pierwszy, ale szybko wskazał Bajiemu, żeby kierował eskapadą. Znał już ścieżkę przez teren pułapek, doprowadzi ich tam szybciej. A działać musieli naprawdę szybko. W tę noc było wiele do zrobienia. Zemsta była blisko. A ta dwójka oddanych shinobich swojego klanu nie zamierzała nikomu odpuścić.

Dialogii: Senju Masahiro
Strażnik I
Strażnik II
Kobieta

[Baji]

Klon znajdujący się na wschodzie mimo wszystko czekał. W końcu skąd mogłem mieć pewność, że to co się obecnie działo nie było jakąś pułapką? No właśnie. Nie mogłem. Dlatego właśnie choć wściekły to jednak nadal kierując się zdrowym rozsądkiem chwilę jeszcze zaczekałem aż potencjalni strażnicy nie zniknął z zasięgu wzroku by następnie dostać się do wnętrza domu przez okno. To samo którym wcześniej widziałem tą niezbyt sympatyczną scenę.
Co prawda dostałem od oryginału informację, że się grupujemy w punkcie zbiorczym jednak znając siebie wiedziałem że nie powinienem przerywać teraz zadania. Chciałem przeszukać to miejsce uważając oczywiście przy tym na wszelkie potencjalne zagrożenia w postaci pułapek czy wrogów wewnątrz.
Z racji pozycji przeglądam wnętrze tego domu metodycznie pokój po pokoju schodząc z góry na dół. W przypadku znalezienia jakichkolwiek informacji, dokumentów. Po zapoznaniu się z nimi wysyłam informację do oryginału. Z kolei jeśli znajdę tajne przejście to dobywam łuku oraz dwóch strzał i ostrożnie ruszam nim starając się kontrolować oddech tak aby być jak najciszej. Stawiać stopę za stopą bardzo delikatnie kryjąc się przy tym za potencjalnymi zasłonami bądź w mroku gotów posłać strzałę za strzałą w przeciwnika.

Klon który znalazł się skryty w beczce był w nie najlepszej pozycji. Ilość chakry jaka mu została nie pozwalała na zbyt dużą swobodę w walce. Gdyby powiadomił resztę o tym co tu się teraz dzieje sam by zniknął nie mogąc nic więcej zrobić. Tylko czy mógł zrobić cokolwiek więcej? Nie była to łatwa decyzja jednak jakąś należało podjąć.
Najpierw przez niewielkie szczeliny w konstrukcji beczki rozejrzałem się dokładnie co do sytuacji by następnie jeśli oddzielały mnie od podejrzanej kobiety w płaszczu drzwi bądź coś innego dzięki czemu mogłem dyskretnie opuścić swoją kryjówkę to tak właśnie robię dobywając łuku oraz sięgając po strzałę. Wdech. Cięciwa łuku została napięta chwilę po tym jak mocnym kopnięciem otwieram drzwi i puszczam strzałę w kierunku prawdopodobnie zaskoczonej suki w płaszczu. Celuje oczywiście w plecy jako że jest to największy obszar, a zarazem najłatwiejszy do trafienia. To jednak nie koniec.
Normalnym zachowaniem każdego łucznika byłoby natychmiastowe repozycjonowanie się i oddawanie kolejnych strzałów z bezpiecznego dystansu. Tutaj z kolei powinna być to kolejna niespodzianka dla tej sadystycznej kurwy ponieważ zamiast zwiększać dystans staram się doskoczyć do niej i złapać ją za bark oraz kark by następnie wykorzystując siłę i własną masę przerzucić ją za siebie tak by znalazła się dalej od cywilów.

- Niestety, maksymalnie na jedno przesłanie bądź odbiór informacji. - odparłem niezbyt z tego faktu zadowolony by następnie ruszyć za Masahiro-dono i jego klonem wraz z własną repliką przybyłą z południa. Choć nasze ustawienie dość szybko uległo zmianie z oczywistego powodu. W końcu to ja wiedziałem jak przedostać się do celu omijając wszystkie pułapki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Arii]

Problemy na granicy - opowieść o Bajim i Masahiro, część I - A

11/19+

Wschód – Klon 1 Klon przeczekał na odpowiedni moment, kiedy zauważył, że mężczyźni znikają z terenów posiadłości, kończąc swoją grę aktorską, ruszył do okna, który najzwyczajniej w świecie - rozbił. Wkroczył do pomieszczenia. Czuł zapach krwi i śmierci. Nagie ciała dzieci leżały i na niego spoglądały. Ściągnął z pleców łuk, z kołczanu strzałę i ruszył. Pomieszczenia nie były niczym wyjątkowym. Ot, zwykłe meble, jak szafki, komody, łóżka, krzesła, toaletki. Nic się nie wyróżniało.
No dobrze. Ciała martwych ludzi posegregowane ze względu na wiek w każdym pomieszczeniu nie były najlepszym wyborem projektanta wnętrz, który się za to wziął. Kiedy zszedł na dół zobaczył drzwi kierujące do piwnicy. Ruszył w ich kierunku i zaczął schodzić. Powoli i z przemyśleniem każdego kroku. W końcu był w ulu, który przepełniony mógł być przeciwnikami. Zimny dreszcz mógł go przejść, kiedy zszedł z ostatniego schodka wpadł w jakąś ciecz. Panowała całkowita ciemność. Ale zapach... Ten mówił, że wszedł właśnie w krew, aż po kostki. Dosłownie.

Zachód – Klon 2 Ten klon ciągle pracował najciężej. Widząc kobietę, która przedostawała się do pomieszczenia ze zmaltretowaną kobietą miał plan, całkiem dobry. Mógł się udać, gdyby nie nagłe zamglenie terenu fioletową mgłą, która bardzo szybko wyleciała z pomieszczenia, do którego weszła przed chwilą kobieta. Poczuł, jak jego organizm po jednym oddechu zaczyna się osłabiać i doznawać szoku. Strużka krwi spłynęła mu po wargach. -No, no. Tajemniczy jegomość w końcu się ujawnił. Witam w moich skromnych progach.- W stronę Baji'ego popchnięta została związana kobieta, która z krzykiem i płaczem leciała. Nagłe uderzenie w ziemię stworzyło falę uderzeniową niszczącą pobliskie pomieszczenia, zabijając boleśnie i w męczarniach ludzi. Z sufitu sypnął się piach.
Klon przygnieciony martwym ciałem kobiety i sporym kawałkiem z kamiennej ściany, powoli zaczął wracać do swojej naturalnej postaci - drewna.
Północ – OG Baji, Klon 3 & Masahiro Przedzierając się dalej przez las pełen pułapek, przez które miał ich przeprowadzić Baji usłyszeli potężne wybuchy w centrum osady. Czarny dym uniósł się w ciemne niebo. Z okolic ruin, do których się powoli zbliżali usłyszeli nagłe trzaśnięcie, jakby ziemia się zatrzęsła. -Co jest?! Baji raportuj!- ale czy ten miał jakiekolwiek dobre wieści?

Dialogii: Senju Masahiro
Strażnik I
Strażnik II
Kobieta

Zmiana rangi misji z B na A - na prośbę gracza, zna idące za tym konsekwencje (podwyższenie poziomu trudności i siły przeciwnika)

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Baji]

Moja wersja na wschodzie ewidentnie była nie w smak któremuś z bóstw bo ilekroć poczyniłem tam jakiś postęp tylekroć żołądek podchodził mi do gardła, a włosy stawały dęba. Co prawda już nie przeżywałem tego aż tak jak widząc martwego chłopca parę dobrych chwil, chociaż w sumie to nie takich dobrych, wcześniej to jednak wciąż nie potrafiłem się z tym oswoić. Z drugiej strony kto normalny by mógł się przyzwyczaić do takich makabrycznych scen? Stosy ciał dzieci, piwnice pełne prawdopodobnie krwi?
Gdy moja stopa zamiast pewnie stanąć na posadzce zanurzyła się w lepkiej, nieco gęstszej cieczy niż woda o charakterystycznym zapachu gwałtownie cofnąłem ją do tyłu. Na tyle gwałtownie że upadłem na cztery litery na schody za sobą próbując rozszerzyć oczy jakby licząc że tym sposobem zobaczę w co wdepnąłem. Kropla potu powoli zaczęła mi spływać po czole i wszystko mówiło mi aby zawrócić jednak czułem że nie mogę. Czując jak drżę zacisnąłem mocniej zęby skupiając chakre w stopach aby idąc nie robić niepotrzebnego hałasu. Zacisnąłem mocniej dłoń na łuku idąc ostrożnie przed siebie głęboko licząc, że w końcu musi spotkać mnie coś dobrego.

Plan na zachodzie był prosty. Zranić tą popierdoloną sukę, potem wyjebać za siebie i naparzać do niej z łuku tak długo żeby zaczęła przypominać Babe Cmentarną, a raczej babe zabitą na śmierć. Później już tylko bym musiał jakoś wydostać dyskretnie ludzi i wyprowadzić ich na bezpieczną odległość... Kurwa.
Zamiast tego niestety sprawy potoczyły się znacznie gorzej. Mój przeciwnik częściowo zdawał sobie sprawę z mojej obecności i prawdopodobnie cały ten teatrzyk sekundę wcześniej był zwykłą prowokacją abym się ujawnił. Niestety zadziałało. Jednak nie mogłem nie spróbować ochronić ludzi którzy nie byli niczemu winni. Ochronić. Dobre sobie. Zamiast tego ściągnąłem głupio na nich wszystkich śmierć nie wyrządzając suce najmniejszej krzywdy. To było żałosne dlatego ostatnie co próbował zrobić mój klon to po zaatakowaniu fioletowym dymem, gdy zobaczyłem strużkę krwi która popłynęła z kącika moich ust, gdy po potężnym uderzeniu pomieszczenie zaczęło się walić spróbować przesłać informację o jej zdolnościach od oryginału.

Na północy nasz dwuosobowy, czteroczłonkowy zespół ruszał się najszybciej jak mógł. Najpierw klon, potem mniej więcej obok siebie ja i Masahiro-dono i na końcu jego klon. Tą formacją pokonywaliśmy kolejne metry gdy rozległ się huk z miejsca w którym miał się znajdować nasz cel. Kurwa mać! Zacisnąłem zęby mocniej odbierając informacje o tym na co natknął się w piwnicy klon numer jeden oraz na fakt, że tajemnicza postać zwyrol w płaszczu zniknęła z chaty nie wychodząc z niej, a jednocześnie tracąc kontakt z klonem numer dwa.
- Musieli odkryć mojego klona. Przestałem go czuć więc już jest po nim... mam złe przeczucie. Dostałem też raport od klona ze wschodu. Wszyscy opuścili tamten dom. Zarówno straż z przed domu jak postać która się tam znajdowała wewnątrz z tym że ta w płaszczu ze środka nie wyszła z chaty. Znalazłem tam przejście w piwnicy zalanej krwią. Właśnie to badam. - zaraportowałem o całej sytuacji oraz o umiejętnościach tamtej suki w płaszczu jeśli klonowi udało się przesłać tą informację pod koniec swojego żywota.
Gdy zbliżymy się do celu mój klon numer trzy zostaję potencjalną tarczą na wypadek gdyby została posłana w nas jakaś technika której nie będziemy w stanie uniknąć uskakując w bok. W przypadku pułapki klon także zostaje wykorzystany jako deska ratunkowo gdyż ten stara się zatrzymać tak bym jako oryginał mógł wykorzystać jego plecy do odskoku w tył. Jednak mimo wszystko priorytetem są uniki w obok w tą samą stronę wraz z klonem i oryginałem tak by Masahiro w razie czego kierował się w drugą by okrążyć potencjalnego wroga.
Gdyby jednak na drodze stanęli po prostu jacyś "strażnicy" próbujący nas zatrzymać to klon posyła w nich strzałę za strzałą z przycelowania aby każdy z nich zdechł. Możliwie jak najboleśniej. Wizja brania kogokolwiek żywcem przestała już mnie interesować jakiś czas temu. Szczególnie jeśli chodziło o zwykłe płotki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Arii]

Problemy na granicy - opowieść o Bajim i Masahiro, część I - A

12/19+

Wschód – Klon 1Klon z obrzydzeniem przedzierał się przez rzekę krwi. Czuł jak zasycha mu ona na stopie, którą wdepnął schodząc. Korytarz nic w sobie nie skrywał. Szedł i szedł. Aż w końcu poczuł potężne uderzenie z końca korytarza. Ściany zaczęły się trząść, sufit sypnął kurzem. Kiedy zdecydował się na ruszenie dalej z większą czujnością, doszedł do zasypanego przejścia. Część ziemi, która była przeznaczona do budowy tego tunelu zapadła się i zablokowała całkowicie drogę. Nie wiedział, co to jest. Ale oznaczało coś bardzo niebezpiecznego. Możliwe, że to paranoja wywołana kilkugodzinnym obserwowaniem bez innych czynności, ale czuł, żeby stąd się ulotnić.
Jednak, gdy już wrócił do schodów w piwnicy, usłyszał syczenie z kilku stron. Znał je, aż za dobrze. Miejsce zostało ominowane notkami wybuchowymi, jedna wybuchnęła przy ścianie. Doskoczył na wyższe stopnie i zaczął wbiegać do góry. Wybuchy jednak były zbyt blisko, siła ich boom wyrzuciła go do środka domu, którego fundamenty zaczęły się zawalać. Nie zamierzał tracić już tutaj więcej czasu, prawda? Ale jego oępiały od wybuchów słuch się nie mógł pomylić. Cały dom stał się jedną, wielką bombą, w której on był ofiarą.
Domostwo wyleciało powietrze. Niedopalone odpady spadały w całej okolicy, wszystkie okna z pobliskich domów rozbiły się a szczątki chaty padały hen w dal!
Bez odbioru.
Północ – OG Baji, Klon 3 & Masahiro Niestety, Baji nie otrzymał żadnych informacji od klona z ruin. Bez tego nic nie wiedzieli, co teraz się działo. Masahiro syknął. -Rusz...- nie dokończył. Nagle ze wschodu usłyszeli potężny wybuch. Nie taki jak poprzednie w kilku miejscach naraz. Ale jeden potężny wybuch. -Kurwa mać!- mężczyzna odwrócił się i napiął mięśni łydek. -Ruszamy do osady! JUŻ!- chyba pierwszy raz podczas całej tej misji widział go tak zestresowanego. Kiedy odbijał się z gałęzi na gałąź zostawiał wciśnięty ślad swojej stopy po odbiciu. -Zapewne już o Nas wiedzą, skoro ściągnęli Twojego Bunshina. Ważnym jest, aby dalej nie wiedzieli skąd nadejdziemy.- to mówiąc złożył pieczęci i z jego pleców wyskoczyły cztery klony, które od razu się rozproszyły. -One będą służyć za dywersje. Ty nie marnuj już chakry. Zbieraj wszelkie potrzebne informacje, obserwuj otoczenie i osłaniaj nas strzałami!- rozkaz płynął za rozkazem. -Misja przerodziła się w o wiele bardziej poważniejszą, Baji-kun. Kiedy poczujesz, że nie dasz rady i Twój przeciwnik będzie za silny - uciekaj. Zbyt dużo straciliśmy w tym miejscu, nie poświęcę tak zdolnego shinobiego.- spojrzał na niego i poleciał dalej.
To co zobaczyli na miejscu mroziło krew w żyłach. W ich własnym domu, na ich terenie, działa się masakra. Domy paliły się po wybuchach, na drogach w każdym kierunku leżały rozczłonkowane, martwe ciała. Masahiro zacisnął pięści. -Zapłacą za to...- kiedy chciał coś jeszcze powiedzieć zamilknął i zrobił szybki ruch dłonią. Odbił zza pleców Bajiego nóż ninja, kunaia. Zmrużył oczy. -Baji, patrol ulic. Sprawdź czy ktoś przeżył. Zająć się masz ewakuacją żywych.- ale to nie wszystko. Obydwoje mogli się domyślić, że ich ludzie już nie żyli. W domach musieli trzymać ciała, ci co się nadawali pracowali w tworzeniu barykad lub zbierali zioła. Baji zauważył, że mężczyzna stojący za nim szczerzy się do nich. Zakapturzona postać... Idealnie pasował do opisu jego klona. Wokół niego zaczęła wirować fioletowa strużka chakry. Małe kamyczki chakry unosiły się wokół niego. Czuć było psychopatyczną chęć mordu. Ale zauważył, że i wokół niego zaczyna falować powietrze, ale w złotej barwie. Masahiro bez zastanowienia powtórzył to co przeciwnik. To były osoby na wysokim poziomie. Wyczuł różnicę w chakrze Masahiro. Była ciepła, spokojna, jakby miała zaprowadzić harmonię, składała tu i teraz obietnicę, że nie dopuści do czegoś złego. -RUSZAJ!- to mówiąc brunet skoczył do przodu w tym samym momencie, co jego przeciwnik. Wymienili się paroma ciosami. Trzeba było się posłuchać... Ktoś mógł przeżyć.

Zachód – Klon 3 & Klon Masahiro Ta dwójka przedzierała się w zawrotnym tempie do ruin, gdzie mieli uratować uwięzionych cywilów. Coraz szybciej radzili sobie z pułapkami, znali teraz wartość czasu. Nie można było go już zmarnować. Ale to co zobaczyli na miejscu... Jedna wielka dziura. A w niej wystające kończyny martwych ludzi. Klon Masahiro zamknął oczy. -Kurwa...- głęboko odetchnął. -Przekaż swojemu oryginałowi wiadomość. Musieli się rozdzielić. Ruszamy do osady przeprowadzić ewakuację tych, którzy możliwe, że przeżyli.
I tak o to ruszyli.

Dialogii: Senju Masahiro
Strażnik I
Strażnik II
Kobieta

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Baji]

Czasami w życiu przychodziły chwilę gdy wszystko szło nie tak, a u mnie tak działo się właśnie tego cholernego dnia. I tak w sumie już od dobrej chwili wszystko co do tej pory udawało się osiągnąć zaczynało się sypać jedno za drugim niczym pierdolony domek z kart. Dlaczego!? W mojej głowie rozbrzmiało echem pytanie pozostawione bez najmniejszej odpowiedzi. Pytanie które stawało się co raz głośniejsze przez krótką chwilę trwającą w moim odczuciu wręcz eony. Oczami wyobraźni widziałem prze potworne sceny których nie chciałem widzieć, a po ciele zaczął rozchodzić się bardzo nie przyjemny dreszcz.
Stałem się silniejszy, zdecydowanie silniejszy niż byłem na turnieju, a nic się nie zmieniło. Dalej nie mogłem nikogo uratować. Dalej byłem za słaby... za słaby... Yoshimitsu wszczepił sobie geny senju by być silniejszym... Przypomniałem sobie raptem w trakcie tego całego zamieszania. Czy jeśli zdołałbym sobie przeszczepić geny uchiha... oczy... powiewem być silniejszy...
Raptem rozległ się potężny wybuch, Masahiro przeklął szpetnie, a ja na powrót znalazłem się w pełni przytomny tu gdzie być powinienem. Byłem w końcu w trakcie bardzo ważnego i niebezpiecznego zadania. Kurwa! Również zakląłem lecz w myślach na fakt tego jak bardzo dałem się rozkojarzyć.

Kolejne wydarzenia potoczyły się dość szybko, dużo za szybko. Polecenia, makabryczne sceny rozgrywające się na prawdę przed naszymi oczami. Koszmar na jawie. Koszmar który mógł zakończyć się dla mnie w równie żałosny sposób jak dla mojego pierwszego klona gdyby nie błyskawiczna reakcji Masahiro który zbił ciśniętego w moje plecy kunaia.
Odwróciłem się najszybciej jak potrafiłem dobywając przy tym łuku w tracie piruetu na pięcie drugą ręką sięgając do kołczanu by "załadować" od razu pocisk na cięciwę. Gotowy do ataku... przynajmniej na początku bo gdy wróg który się wyłonił przestał ukrywać swoja aurę przeszły mnie ciarki. Nie byłem sensorem a jednak czułem od niego tą obrzydliwą energię od której włos na rękach się jeżył. Nawet nie byłem świadom jak delikatnie jedną nogą przestąpiłem do tyłu by choć trochę zwiększyć dystans między nami. Zrobiłem to instynktownie. Czułem to. Nie chciałem tego przyznać przed sobą ale czułem. Strach. To nie był mój poziom. Kurwa... kurwa... kurwa, kurwa, kurwa, kurwa...
I wtedy poczułem lekką ulgę. Delikatnie obróciłem głowę by wciąż mieć w polu widzenia tamtą bestię ale żeby spojrzeć też na Masahiro. Jego energia zdawała się równie silna ale była inna. Przyjemniejsza. Dawała otuchy. Otuchy i nadzieję, że po nocy nastanie nowy dzień.
Nie musiałem nic mówić gdy padło hasło "Ruszaj" ruszyłem mając oczy dookoła głowy. Wszędzie mogli kryć się przeciwnicy dlatego w każdej chwili gotów do uniku. W końcu wiedziałem, że jestem równie szybki co moje techniki klanowe jak nie szybszy. Dlatego to właśnie na tym chciałem opierać swoją defensywę. Chyba że na twarzy wyskoczyła by mi notka detonowana pół metra ode mnie wtedy korzystam z reberu w celu wytworzenia drewnianej ściany pomiędzy nami tak by potencjalnie osłabić choć trochę możliwe obrażenia.
Oczywiście do obserwacji wykorzystuję wzrok choć bardziej skupiam się na nasłuchiwaniu w poszukiwaniu ocalałych jak i wrogów oraz zachowuję wzmożoną czujność, ostrożność aż dotrą do mnie klony. Mój oraz Masahiro. Natomiast gdyby klony natrafiły na jakieś zagrożenie to mój klon od razu przesyła mi o tym informację.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Arii]

Problemy na granicy - opowieść o Bajim i Masahiro, część I - A

13/19+

Północ – OG Baji Nie było czasu na zastanawianie się, Baji od razu wybiegł w centrum osady i zaczął rozglądać się za kimś kto przeżył. Niestety, w ciągu kilkunastu minut biegania wiedział, że w tych gruzach nie mógł nikt przeżyć. Czuł w powietrzu spalone ludzkie ciała. Słyszał, jak płomień po wybuchach skwierczał na drewnie, materiałach i martwych. Ten widok był niewybaczalny. Żaden z Senju nie mógł tego zaakceptować. Cała osada została wybita. W imię czego? Jakieś szalonej, psychopatycznej sekty?!
W końcu zobaczył kogoś na środku drogi. Ruda kobieta leżała zakrwawiona z ciałem, jakiegoś dziecka, wtulonym bardzo mocno w ramiona. Łkała. -Pomocy... Dlaczego... Dlaczego...- szeptała sama do siebie. W okolicy nie słyszał nikogo innego, czuł tylko niebezpieczną chakrę z miejsca, gdzie toczył walkę Masahiro. I tylko te dźwięki wybuchów i niszczonego krajobrazu mógł dosłyszeć. W końcu znalazł kogoś żywego!
Zachód – Klon 3 & Klon Masahiro Biegnąc przez drzewa klony przedzierały się już bez patrzenia się na pułapki, znali ich ułożenie, dlatego też przeskakiwali nad nimi a jeżeli jakaś się uruchomiła to unikali jej, nie zatrzymując się. Kolejna ciężka robota. Ta misja przeradzała się bardziej w bieg z przeszkodami (dosłownie!) z horrorem, gdzie jakiś psychopata idzie sobie tuptając z nożem w dłoni, aniżeli misje z jakimi do tej pory miał do czynienia. Kiedy zbliżali się do osady zobaczyli, kilka osób zbierających się pod drzewami. -Spokojnie... Wszystko będzie dobrze...- kobieta, która niedawno była jego wrogiem, która kilka godzin temu zbierała dziwne zioła, teraz pomagała starszym, młodym się uspokoić. Łącznie uzbierało się trzydzieści osób. -To Ty... Potrzebujemy pomocy... Tylko tyle udało mi się odratować... Możliwe, że w piwnicach budynków, jest ich więcej.... Proszę.... Proszę...- zmęczona a może już nawet wykończona, padła na kolana przed białowłosym i brunetem. Ten drugi uklęknął przy niej i położył dłoń na jej ramieniu. -Wszystko będzie dobrze. Uratujemy tylu, ile się tylko da.- uśmiechnął się do wszystkich cierpiących, zranionych... -Wybaczcie nam, że tyle nam to zajęło. Ale teraz jesteście bezpieczni. Odeskortuj ich troszkę dalej. Osada zmieni się zaraz w naprawdę brutalną walkę... Baji, ruszamy przeszukać piwnice. Żadnej nie można ominąć. To samo polecenie wydałem swoim pozostałym klonom. Wszystkie będą robić to samo. Ruszamy!- i tak odbili się ponownie od podłoża wpadając do osady. Spotkali się przy obrzeżach z czwórką klonów Masahiro, nawet stąd widzieli jak potężne drzewne pnącza wiją się między alejkami. Jednakże przeciwnik stawiał opór na tyle Senju, że walkę można było nazwać wyrównaną. Teraz mogli zająć się ratowaniem możliwie, że żywych z piwnic prawdziwych mieszkańców.

Dialogii: Senju Masahiro
Strażnik I
Strażnik II
Kobieta

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Baji]

Nigdy nie byłem specjalnie religijną osobą. Ze względu na swoją przeszłość ciężko było mi zaakceptować myśl, że z jakiegoś powodu wszechobecne, nieskończenie potężne byty pozwoliły mojej matce na taki los. Dużo łatwiej było mi stwierdzić, że nie istnieli. Następnie wydarzenia w Sogen, horror który rozegrał się podczas o ironio Turnieju Pokoju ponownie umacniał mnie w takim przekonaniu. A teraz jeszcze to?! Jeśli istniejecie... cholera, spójrzcie w to miejsce. Na to co się tu dzieje! Przełknąłem głośno ślinę zaciskając mocniej pięść. Musiałem spróbować. Nie wierzyłem, a jednak zdecydowałem zwrócić się do bóstw... co za hipokryzja.
Ludzie wierzący mieli takie porzekadło: Gdy trwoga to do boga. I coś w tym było skoro nawet ktoś taki jak ja postanowił spróbować zwrócić ich uwagę. Gdy gotów byłem uwierzyć w to czego tak bardzo się wypierałem całe życie byle tylko ocalić tych ludzi. Bo tak właściwie to jak ja miałem ich ocalić? Pokonywałem metr za metrem co raz bardziej gorączkowo rozglądając się w poszukiwaniu wzrokiem jakiś ocalałych, a zamiast tego wszędzie widziałem śmierć. Paskudną, bolesną, cholerną śmierć. To bez sensu oni wszyscy... nie żyją... Usłyszałem głos w swojej głowie. To był mój głos. Jednak słowa jakie rozbrzmiały... Nie! Nie mogłem tego zaakceptować! Czułem, że ktoś musiał przeżyć.
W końcu po tym jak walczyłem z samym sobą aby robić kolejne kroki po pogorzelisku, które niegdyś było osadą udało mi się dojrzeć kogoś żywego. Kobietę. Zacząłem się zbliżać nie tracąc ani na chwilę skupienia choć serce zaczęło bić mi szybciej. Żyje... żyje... mogę to zrobić. Naprawdę mogę! W końcu miałem szansę ocalić kogoś, a przynajmniej bardzo głęboko w to wierzyłem. Gdy zbliżyłem się znacząco z oczu popłynęły mi łzy. Nie mogłem tego kontrolować. Nie byłem w stanie zrozumieć jaki potworem trzeba być gdy dojrzałem wyraźniej ciało dziecka w jej ramionach. Coś zacisnęło mi się na gardle ale tak że aż zabolało.
- Proszę pani. Spokojnie. Jestem tu po to by panią uratować. - zacząłem z trudem wypowiadać kolejne słowa. Chciałem dodać jej otuchy. Ja. Trzęsący się z płomienia nienawiści który zaczynał co raz mocniej trawić mnie od środka, któremu po twarzy wciąż spływały łzy... Próbowałem. Przynajmniej tyle mogłem. Próbować.
- Co pani jest, czy ma pani jakieś złamania? Zaraz panią zabiorę w bezpieczne miejsce. - wolałem się upewnić co do stanu kobiety nim zacząłem ją podnosić z ziemi aby przypadkiem nie pogorszyć jej stanu.
Oczywiście wciąż jestem gotów do uników odskoków z kobietą bądź złożenia pieczęci w celu użycia manipulacji drewnem aby ochronić siebie oraz kobietę bądź samego siebie gdyby miała to być pułapka z wykorzystaniem na przykład henge no jutsu. Zbliżając się do kobiety założulem także łuk ponownie na plecy i schowałem strzałę do kołczanu.

Gdy mój klon wraz z klonem Masahiro-dono dotarł na miejsce to był chyba jedyny promyk nadziei tego dnia. Nie czekaliśmy długo tylko od razu ruszyliśmy z moim dowódcą do kobiety która nie tak dawno temu była moją przeciwniczką, a teraz? Teraz patrzyłem na nią z podziwem. Prawdziwa kobieta ninja która zasługiwała na szacunek. Mimo swojego stanu chroniła na swój sposób tych ludzi.
- Zrobimy co w naszej mocy, obiecuję. A oni zapłacą za wszystkie krzywdy jakie was spotkały. - odpowiedziałem szybko analizując gdzie powinniśmy kierować tych ludzi aby faktycznie byli bezpieczni - Musimy was gdzieś zabrać. Właściwie najbezpieczniej było by kierować się na północ Masahiro-dono ale nie możemy iść drogą powinniśmy zrobić łuk i skryć tych ludzi w lesie. Przekaże też informację oryginałowi aby wiedział gdzie kierować potencjalną resztę którą zbierze. Co ty na to?
Jeśli mistrz zaakceptuję plan to ostatecznie staram się doprowadzić ludzi po przez las, omijając jak najbardziej osadę, a raczej to co z niej zostało aby zabrać wszystkich do kwatery głównej którą założyliśmy wcześniej z Masahiro aby skryć się przed sensorem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Arii]

Problemy na granicy - opowieść o Bajim i Masahiro, część I - A

14/19+

Północ – OG Baji Kobieta roztrzęsiona na widok łez Bajiego sama zaczęła płakać i jęczeć. Strach, cierpienie, ból. Dlaczego ktoś to zrobił właśnie tym zwykłym ludziom? Odłożyła ciało, kiedy chłopak do niej podchodził. Nie potrafiła z siebie nic wykrztusić. Kiwała tylko głową na jego pytania. Nie miała na sobie widocznych ran, jedyne co to popalone ciało, obtartą skórę i zabrudzenia. Zaszlochała, kiedy odchodzili od ciała chłopca. Szlochała tak zdruzgotanemu chłopakowi w ramię. Kiedy odeszli na ponad trzy metry od ciała a to po prostu wybuchło. Kiedy chciał się ruszyć, jego prawa noga stała w miejscu, za to prawa ręka się ruszyła za nią. Kobieta podgryzła go w szyję. Poczuł, jak wszystkie impulsy w jego ciele się pomieszały. Kobieta zeskoczyła z jego rąk i wymieniła z nim szaleńcze spojrzenie. -Wy mężczyźni z Shinrin wszyscy jesteście tacy sami. Kobieta w opałach i już jej pomagacie...- zachichotała i uderzyła go prosto w twarz z pięści. Jego prawy policzek zapiekł i odleciał w czarną chmurę po wybuchu. To uderzenie, nie należało do najsłabszych, poczuł jak jeden z tylnych zębów na dole mu się zaczął ruszać a dziąsło obficie krwawić. Jednak, jak starał się poruszyć zachowywał się, jak osoba niepełnosprawna. Jego wszystkie reakcje ciała były na odwrót.
-Wieczny Płomieniu! Kolejny grzesznik zagrodził mi do Ciebie drogę! Niech Ci wszyscy niegodziwcy umrą! MUAHAHAHAHAHAHAHAH! ZABIJ ICH WSZYSTKICH! WSZYSTKICH! AHAHAHAHAHA!- kobieta zaczęła tańczyć dookoła i nagle w trakcie złożyła kilka pieczęci i wypuściła w stronę Bajiego fioletowy dym, który zakrył cały pobliski teren. Poczuł, jak jego organizm od jednego wdechu zaczyna cały pobolewać. Z ust popłynęła mu stróżka krwi... Starając się zebrać swoje ciało do kupy widział, jak we fioletowym dymie tańczy cień kobiety, która diabelsko zaśmiewała się ze swojej ofiary.
Zachód – Klon 3 & Klon Masahiro -Dobrze, masz rację. Zabierzemy ich do bazy. Reszcie przekażę przez oryginał o tym, co mają robić.- i tak też zrobili. Było to dosyć ciężkie patrząc na to, ile ludzi musieli przetransportować w lepszym lub gorszym stanie. Ale w końcu dotarli do bazy, gdzie wszyscy mogli czuć się bezpiecznie.

Dialogi: Senju Masahiro
Strażnik I
Strażnik II
Kobieta

Rany Baji:
1x lekka -10% od stat fizycznych
1x średnia -20% od stat fizycznych

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst